KHR Au.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 12

KHR Au.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 12

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

เคล้ง! เคล้ง!

เสียงปะทะของทวนยังคงดังต่อเนื่อง ร่างทั้งสองที่อยู่ในโรงฝึกต่างก็ขยับเข้าหากัน....

ใบหน้าเล็กมีเหงื่อเกาะพราว แต่ดวงตาก็ยังสุกสกาวอย่างไม่ยอมแพ้ถึงแม้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด เพลงทวนที่ฟาดฟันใส่ร่างสูงโปร่งก็ถูกรับเอาไว้ได้หมด แถมยังโต้กลับได้อย่างน่าเจ็บใจ...แต่เป็นเพราะมุคุโร่ตั้งใจที่จะใช้ทวนตอบโต้เขาหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ทำให้องค์ชายร่างเล็กรู้สึกเหมือนกับถูกยอมรับ....อารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่ในตอนแรกดูเหมือนจะค่อยๆจางลงไป ทำให้ความหนักหน่วงของเพลงทวนที่บ้าคลั่งกลับค่อยๆเข้าที่เข้าทางอย่างที่ตัวเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนัก

แต่ทุกครั้งที่เขาวาดปลายทวนไปผิดทิศผิดทาง แทนที่ร่างสูงโปร่งจะทำเรื่องง่ายๆอย่างการหลบให้พ้นๆไปซะ....ทวนสีดำกลับช่วยตวัดทวนสีงาช้างของเขากลับมาให้ถูกท่าทุกครั้ง....นัยน์ตากลมโตลอบมองใบหน้าเรียวที่ยังคงยิ้มละไมมาให้...ทำเหมือนไม่มีอะไร....ทำเหมือนการต่อสู้ในครั้งนี้จะทำเพื่อให้เขาพ่ายแพ้....แต่ที่จริงแล้ว....

“ คึหึหึ...เจ้านี่มันน่าสมเพชจริงๆ แค่นี้ก็ถึงกับหอบแล้วยังมีหน้าจะมาท้าสู้กับข้าอีก”        หนอย...เจ้านั่นแหละที่เป็นคนท้าข้า! ...องค์ชายเล็กได้แต่กัดฟันกรอด

“ แน่จริงเจ้าก็อย่าหลบสิ!”         มือเล็กกระชับทวนแน่นก่อนจะพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายที่กำลังยืนหัวเราะร่วนกวนประสาท

“ เจ้านี่มันบ้ารึเปล่า...ใครไม่หลบก็เสียสติแล้ว”        ในจังหวะที่ร่างเล็กตวัดทวนใกล้จะถึงตัวของร่างสูงโปร่ง ปลายทวนที่มีใบมีดสามอันก็ยกขึ้นมากันเอาไว้พร้อมกับออกแรงกดจนทวนสีงาช้างล่าถอย  แต่ในจังหวะที่คิดว่าจะดันไปข้างหน้า โคนทวนสีดำกลับงัดโคนทวนสีงาช้างให้หมุนวนกลับไป

“ หว๋อออออ....”    และนั่นก็ทำให้ร่างเล็กบางแทนที่จะเซไปข้างหลัง ก็กลายเป็นถลามาข้างหน้าแทน

“ คึหึหึ...”        ใบหน้าเรียวยิ้มอารมณ์ดี พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบหมายจะให้ร่างเล็กลงไปจับกบอยู่กับพื้น

“ ไม่มีทางซะละ!”       แต่เจ้าเด็กที่เรียบร้อยแค่เปลือกนอกก็รู้ทัน  มือเล็กเอื้อมไปคว้าคอเสื้อกิโมโนอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะเซ วืดๆ อย่างพยายามจะทรงตัวให้อยู่....ต้องขอบใจการเล่นซนของเจ้าคนสนิทละนะ ที่ทำให้องค์ชายตัวน้อยมีปฏิกิริยาโต้ตอบอันรวดเร็วกับอันตรายที่จะมาเยือนจากคนใกล้ตัว

“ ปะ ปล่อยข้านะ”        ร่างสูงโปร่งเอนไปตามแรงถ่วงของลำตัวเล็กๆ นัยน์ตาสองสีมีแววตื่นๆด้วยไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำท่าน่าไม่อายแบบนี้....ถ้าเป็นเขาคงยอมล้มลงไปนั่งกับพื้นดีกว่ามาตีปีกพั่บๆอยู่กลางอากาศแบบนี้

“ เจ้านี่มัน...”        ใบหน้าเรียวสบถน้อยๆก่อนจะจำใจคว้าเอวบางเอาไว้ก่อนที่จะพากันล้มลงไปทั้งสองคน

“ เฮ้อ....”       ใบหน้าน่ารักถอนหายใจออกมาเมื่อกลับมายืนตรงๆได้....นัยน์ตาสองสีได้แต่มองหน้าใสด้วยความเหลือเชื่อ....

องค์หญิงองค์ชายทุกคนจะต้องถูกสั่งสอนเรื่องการเก็บอารมณ์ทุกอย่างเอาไว้ภายใต้หน้ากากของใบหน้าที่ยิ้มแย้มหรือไม่ก็นิ่งเฉย....ไม่ว่าจะมีความสุขหรือจะโกรธก็ห้ามแสดงออกไปให้ใครเห็น....แต่เจ้าเด็กนี่ที่เขาคิดว่าน่าจะถูกฝึกมาเป็นอย่างดี เพราะยามเมื่ออยู่ต่อหน้าใครๆก็ไม่เคยทำให้องค์จักรพรรดิต้องขายหน้า......แล้วไอ้ท่าทางประหลาดๆแบบเมื่อกี้นี้มันอะไรกัน....แถมยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังงอนเขา....ดูยังไงก็ไม่เหลือเค้าขององค์ชายเล็กที่สูงส่งราวกับดอกไม้คู่บัลลังก์ขององค์จักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย

เลยให้สงสัยว่า....จะมีใครเคยได้เห็นโฉมหน้าแบบนี้ของเจ้าเด็กนี่บ้างหรือเปล่า

โฉมหน้าที่ทำเอาเขาชิงชังไม่ลง...

“ หื๋ม....เจ้าตั้งใจจะแกล้งข้าใช่ไหมมุคุโร่.....”         เสียงยานคางอย่างไม่น่าไว้ใจดังมาจากคนที่สูงแค่หน้าอก มือเล็กยังคงจับคอกิโมโนที่เริ่มจะแหวกกว้างของร่างสูงเอาไว้

“ จงรับสิ่งที่เจ้าตั้งใจจะแกล้งข้าคืนไปซะเถอะ!”         พูดจบรอยยิ้มที่มุมปากสีระเรื่อก็เผยขึ้นพร้อมกับนัยน์ตากลมโตที่หรี่ลงจนดูเจ้าเล่ห์  ร่างสูงยังไม่ทันตั้งตัวแต่ปลายเท้าเล็กก็เตะตวัดเข้าไปที่ข้อเท้าทำให้จอมทัพแห่งทัพหน้าเสียการทรงตัวทันที

“ เจ้า!!”         มือใหญ่พยายามจะใช้ทวนพยุงร่างกายเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันการ ร่างทั้งร่างหงายหลังลงไปอย่างรวดเร็ว

“ หว๋าๆๆๆ”       แต่ทว่าเสียงร้องกลับเป็นของคนที่คิดจะแกล้งเขา ที่ดันลืมไปว่า มือของตัวเองก็ยังคงจับคอกิโมโนของร่างสูงเอาไว้อยู่

พลั่ก!!!

เสียงล้มดังเป็นสองเท่า เมื่อร่างเล็กที่ควรจะยืนหัวเราะเยาะกลับติดร่างแหเซถลาคว่ำหน้าตามอีกคนที่หงายหลังไปติดๆ

ร่างสูงโปร่งล้มลงไปนอนกับพื้นและในขณะที่จะยันกายขึ้นมาร่างเล็กๆก็ล้มตามลงมาคร่อมร่างสูงเอาไว้โดยไม่ทันคาดคิด....

ริมฝีปากยื่นเข้าไปใกล้กับปลายจมูก....

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้างสบประสานไปกับนัยน์ตาสองสีที่กำลังตกตะลึง....

เวลาราวกับว่าจะหยุดลงอยู่แค่ตรงนั้น....

นัยน์ตาสองสีละจากดวงตากลมโตไปจับจ้องที่ริมฝีปากสีระเรื่อที่ราวกับจะมีแรงดึงดูด...

แค่ขยับอีกนิดเดียว มันก็จะ....

มันก็จะ.....

แว่วเสียงของใครบางคนกำลังมุ่งหน้ามาทางโรงฝึก...ใบหน้าน่ารักที่กำลังค้างนิ่งกลับหลุดออกจากภวังค์แล้วหันหน้าไปมอง....แต่นัยน์ตาสองสีกลับยังจับจ้องอยู่ที่เดิม

แค่ฟังเสียงเขาก็รู้ว่าใครกำลังมา....

และเพราะแบบนั้นมันเลยทำให้เขาทำในสิ่งที่ถูกสั่งมาจากหัวใจมิใช่สมอง

มือแนบลงไปที่แก้มใส ก่อนจะบังคับให้อีกฝ่ายหันหน้ากลับมารับริมฝีปากที่จู่โจมไปยังริมฝีปากสีระเรื่ออย่างรวดเร็ว

สัมผัสที่ไม่เคยได้รับทำให้นัยน์ตากลมโตถึงกับเบิกกว้าง ทุกๆอย่างมันดูเหมือนจะขาวโพลนจนสติแทบจะไม่อยู่กับตัว

จุมพิตจากคนที่ไม่เคยคาดคิด...ถึงมันจะแกมบังคับแต่กลับอ่อนหวาน.....

ถึงจะสัมผัสไม่นานแต่ความหวานกลับตราตรึงไม่รู้ลืม....

ใบหน้าเรียวละออกมาห่างแค่คืบ นัยน์ตาสองสีมีแววสับสนกับสิ่งที่ตนทำลงไป แต่ดูเหมือนคนที่คร่อมทับตนอยู่จะเตลิดไปไกลยิ่งกว่า

“ สึนะโยชิ....”        องค์ชายที่สองกระซิบแผ่วเบา แต่ดูเหมือนคนที่เพิ่งถูกขโมยจูบแรกไปจะยังคงไม่รู้สึกตัว มือใหญ่จึงได้แต่จัดการจับร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืนถือทวนในท่าทางราวกับคนกำลังต่อสู้กัน ใบหน้าเล็กดูล่องลอยปนเหวอๆจนคนกระทำแอบยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ จะ จะ เจ้า!!”        ใบหน้าแดงก่ำพูดตะกุกตะกัก นิ้วเล็กชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างสั่นระริก ทั้งเขินทั้งอายทั้งหลายๆอย่าง อีกทั้งคิดว่ากำลังถูกร่างสูงโปร่งแกล้งเล่น มือเล็กกระชับทวนในมือแล้วกระหน่ำฟาดอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย ต่างจากทวนสีดำที่ยกขึ้นรับอย่างที่ยังไม่ค่อยเข้าใจในตัวเองนัก ว่าที่ทำไปนั่นมันเพราะอะไรกันแน่

เสียงประตูเลื่อนถูกเปิดออกพร้อมกับทวนสีดำในมือใหญ่ที่พุ่งตรงเข้าไปหาร่างเล็ก

เคล้ง!!

ทวนขององค์ชายที่หนึ่งยกขึ้นมาปัดป้องทวนขององค์ชายที่สองเอาไว้ได้ทันพอดี

นัยน์ตาคู่คมกริบสีดำสนิทตวัดมองเจ้าของนัยน์ตาสองสีเขม็ง ใบหน้าเรียวเองก็เปลี่ยนกลับมายิ้มละไมแฝงไว้ด้วยความร้ายกาจยามที่จ้องตอบกลับไป

“ คึหึหึ....”        ร่างสูงโปร่งทำเพียงแค่หัวเราะน้อยๆก่อนจะสะบัดทวนของตัวเองกลับ แล้วหันหลังเดินออกจากโรงฝึกโดยไม่หันมามองคนที่อยู่ในนั้นอีก

ถึงแม้จะจากไปอย่างไม่ไยดี....แต่ด้ายเส้นบางๆที่เริ่มสานต่อกันก็ดูเหมือนจะทำให้หัวใจเริ่มจะรู้สึกตัว....

เส้นผมยาวสีน้ำเงินเข้มพลิ้วไหวเคลียไปกับแผ่นหลังกว้างให้องค์จักรพรรดิเห็นอยู่เพียงไกลๆและมันก็ค่อยๆหายไปกับระยะทางที่ห่างไปเรื่อยๆ

เป็นมุคุโร่เองอย่างนั้นหรอ....แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะคนที่กล้ามาหาเรื่องกับสึนะโยชิที่เป็นลูกรักของเขาได้ก็มีอยู่แค่คนเดียว....คงจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่รุ่นแม่แล้วสินะ

ใบหน้าสูงวัยได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

หากมุคุโร่จะยุ่งเกี่ยวกับสึนะโยชิในฐานะศัตรูก็ไม่เป็นไร

เพราะการดูแลไม่ให้ถูกทำร้าย...มันง่ายกว่าการทำให้ไม่เกิดความรัก....มากมายนัก

แล้วนัยน์ตาขององค์จักรพรรดิก็ย้ายมามองตรงเข้าไปยังในโรงฝึก....ดูเหมือนทางนี้อาจจะน่ากังวลเสียมากกว่า....

“ เป็นอะไรรึเปล่า เจ้าสัตว์กินพืช?”         นัยน์ตาสีดำที่แฝงเอาไว้ด้วยความอ่อนโยนต่างจากเมื่อครู่หันกลับไปจับจ้องคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ มะ ไม่เป็นอะไรท่านพี่...”         ใบหน้าเล็กส่ายไปมา ยังดีที่ความร้อนผ่าวบนใบหน้าถูกเสแสร้งว่ามาจากการฝึกได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไง

“ ถูกมุคุโร่แกล้งเอาอย่างนั้นหรือ?”        เสียงปนหัวเราะของอีกคนทำให้ร่างเล็กหันกลับไปมอง

“ ท่านพ่อ!”       ใบหน้าน่ารักยิ้มให้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้างอเมื่อถูกหาว่าโดนแกล้ง

“ แต่พี่ชายคนนั้นของเจ้าเขาเป็นหนึ่งในเรื่องทวนนะ ถ้าเจ้าอยากจะเก่งก็ต้องทนให้เขาแกล้งนี่แหละ”      องค์จักรพรรดิพูดอย่างอารมณ์ดี ต่างจากใบหน้าเล็กที่ยังงอหงิกแต่ก็เดินเข้าไปกอดเอวคนเป็นพ่อตามปกติ

“ ไม่เอาด้วยละ...ท่านรู้ไหมว่าข้าโดนรังแกขนาดไหน”       ถ้าท่านรู้ท่านต้องสั่งตัดหัวที่มีผมทรงประหลาดๆนั่นแน่ๆ  แต่ดูท่าผู้เป็นพ่อก็ยังคงหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ ร่างเล็กเลยพลอยยิ้มตาม

“ เอาละ...ฝึกมาเหนื่อยๆ เจ้าไปพักดื่มชากับข้าก่อนไหม...เจ้าก็ไปด้วยนะเคียวยะ”        ผู้เป็นพ่อเอ่ยชวน แน่นอนว่าร่างเล็กเอ่ยตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด

คู่พ่อลูกเดินนำไปก่อนแล้ว เหลือแต่องค์ชายที่หนึ่งซึ่งยืนมองสภาพภายในโรงฝึกด้วยสายตานิ่งสนิท.....แทบจะไม่มีร่องรอยความเสียหายเลย ซึ่งเป็นไปไม่ได้ถ้านี่คือการต่อสู้แบบเอาจริงของมุคุโร่.....นึกถึงการปะทะเมื่อครู่ที่ดูเหมือนจะเป็นเขาที่หยุดทวนของมุคุโร่ได้....

แต่มันไม่ใช่....มันไม่ใช่เลย.....

มุคุโร่มีฝีมือการใช้ทวนเป็นที่หนึ่งในดินแดนอาทิตย์อุทัยอย่างที่องค์จักรพรรดิว่านั้นเป็นเรื่องจริง

มันไม่ใช่เขาที่หยุดทวนนั่นได้.......แต่มันเป็นเพราะมุคุโร่เป็นคนยั้งมือเอง....

ถ้าหากชิงชังสึนะโยชิอย่างที่ปากว่าจริง แล้วสิ่งที่ทำนั่นมันคืออะไรกัน....

“ เจ้าปู่บ้า!! เรียกข้ากลับมาด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ! ถอยไป! ข้าจะกลับแล้ว!!”         เสียงตะโกนโวยวายดังจนสาวใช้ที่เดินผ่านไปมาต่างสะดุ้งโหยง ประตูเลื่อนเปิดออกดังโครมพร้อมด้วยร่างบอบบางเดินกระแทกเท้าปึงปังออกมาจากห้องของประมุขแห่งตระกูลโกคุเดระ

ใบหน้าสวยบ่นขมุบขมิบอย่างหัวเสีย แต่ยังไม่ทันที่ร่างในชุดกิโมโนสีขาวจะได้เดินพ้นห้องที่อยู่ติดกัน มือใหญ่ๆของคนที่อยู่ในห้องนั้นก็ตะปบจับลากตัวบางๆเข้าไปเสียก่อน

“ เจ้าพ่อบ้า!! ปล่อยข้านะ! จะเอาหน้ามาถูทำไมเนี่ย!”

และหลังจากที่แงะตัวเองออกมาจากห้องของบุพการีได้ ร่างบอบบางที่ตั้งใจจะรีบกลับไปหาองค์ชายของตนกลับโดนคนที่อยู่ในห้องถัดไปฉุดหายไปจากระเบียงทางเดิน

“ เจ้าลุงบ้า!! ปล่อยข้านะ นี่เจ้าไม่มีอะไรทำรึยังไง!”

และห้องถัดไป...

“ เจ้าอาบ้า!! ปล่อยข้านะ ทำไมหน้าอย่างเจ้าถึงอยู่บ้านด้วยเนี่ย!”

ห้องถัดไปก็อีก....

“ เจ้าพี่บ้า!! ปล่อยข้านะ ไปกอดเมียเจ้าเซ่!!”

ห้องถัดไป...

ห้องถัดถัดไป....

จนในที่สุดร่างบอบบางก็หนีออกมาจากห้องสุดท้ายที่เรียงรายยาวเหยียดมาได้....แขนเล็กยันผนังบ้านอาไว้พร้อมกับหอบแฮ่ก ใบหน้าสวยเงยมองเจ้าของห้องที่ต่างโผล่หน้าออกมายิ้มให้ด้วยสายตาเคืองๆ....ถึงจะสติไม่ค่อยดีแต่เจ้าพวกนี้ก็เป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ทุกคนต่างมีหน้าที่การงานในกรมกองทุกสายงานของแผ่นดิน เป็นคนที่จะต้องยุ่งวุ่นวายอยู่กับงานราชการแทบทั้งวัน...แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มายืนหน้าสลอนอยู่บ้านกันครบแบบนี้ได้

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่เจ้าปู่บ้าที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่ห้องสุดท้าย....แน่ๆเลย....เป็นฝีมือของท่านปู่แน่ๆ....เวลาเรียกเขากลับมาหาทีไรไม่รู้จะป่าวประกาศให้เจ้าพวกลุงป้าน้าอาพวกนี้รู้ทำไม....คนที่ต้องโดนกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างเขามันไม่สนุกเลยนะเฟ้ย

“ ไสหัวกลับไปทำงานกันได้แล้ว!!!”        เจ้าหลานคนเล็กตะโกนด่าปาวๆพร้อมสะบัดใบหน้าสวยงอหงิกไปอีกทาง ร่างบอบบางเดินกระแทกเท้าไปยังเรือนหน้าตั้งใจว่าจะกลับตำหนักใน ถ้าใบหน้าไม่ได้ชนกับแผ่นอกของร่างสูงใหญ่เข้าเสียก่อน

“ อ้าว?! ไง ฮายาโตะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ”       อ้อมแขนแข็งแรงกอดหมับเข้าไปที่ลำตัวเล็ก จนคนที่เด็กกว่าต้องยันร่างกายของอีกฝ่ายออกไป

“ นี่เจ้า! กลับมาจากทางใต้แล้วหรอ?”       ตั้งใจจะด่า แต่พอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน

“ เดี๋ยวเถอะๆ ข้าเป็นพี่ชายเจ้านะ หัดเรียกท่านพี่เจ้าขา ท่านพี่จ๊ะ ให้มันน่ารักน่าเอ็นดูหน่อยสิ”       มือใหญ่ขาวผ่องสมเป็นคนตระกูลโกคุเดระลูบลงไปที่หัวสีเงินก่อนจะโยกไปมาด้วยความเอ็นดู

“ ฝันไปเหอะ! แล้วนี่เป็นไง? ได้เรื่องได้ราวอะไรมามั่งไหมล่ะ? เกี่ยวกับเจ้านักโทษแหกคุกคนนั้นน่ะ”        ใบหน้าสวยเบ้ปากก่อนจะหันมาถามคำถามที่ตนอยากจะรู้

“ เห๋?....นี่เจ้าสนใจเรื่องอื่นนอกจากองค์ชายเล็กของเจ้าบ้างแล้วหรอเนี่ย”

“ หึ...มันก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อข้าจะต้องเป็นประมุขคนต่อไปของตระกูลนี่นะ”      มือบางยกขึ้นมากอดอกก่อนจะเชิดหน้าขึ้น

“ ฮ่าๆๆ ข้านึกว่าท่านปู่เตรียมจะส่งเจ้าไปเป็นเจ้าสาวบ้านไหนซักบ้านแล้วนะเนี่ย อย่างเจ้ามันต้องระดับองค์ชายเลยนะ โอ๊ย!”       มือเปลี่ยนจากกอดอกไปหยิกที่แขนอีกฝ่ายแทน

“ ไม่ต้องมาพูดมาก  ว่าไงล่ะเรื่องนั้น?!”

“ อูย....ก็ยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมน่ะแหละ...นี่ข้าควานหาตัวมันจนชักจะอ่อนใจแล้วนา ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ไอ้เจ้ายามาโมโตะนั่น”      นัยน์ตาสีมรกตกระตุกชั่ววูบแต่ก็ปรับกลับมาอย่างที่คนตรงหน้าคงจะไม่มีวันรับรู้ได้ในความมีพิรุธ

“ ก็ผ่านมาตั้งเป็นสิบปีแล้วนี่นะ ป่านนี้ไม่ตายไปแล้วร้อ...อาจจะถูกหมีกินตั้งแต่คืนที่หนีออกมานั่นแล้วก็ได้!”       มือบางยกขึ้นแบออกพร้อมกับยักไหล่ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

“ อืม...ก็จริงของเจ้า....เอาไว้ข้าจะลองปรึกษาท่านปู่ดู...บอกตามตรงว่าข้าก็อยากไปทำงานอย่างอื่นนอกจากตามหาตัวไอ้หมอนี่แล้วละ”       ร่างสูงใหญ่หัวเราะร่าก่อนจะล่ำลากันแล้วเดินหันหลังจากไป ปล่อยให้ร่างบอบบางยืนรอรถม้าที่จะพากลับไปส่งที่ตำหนักในอยู่ตามลำพัง ใบหน้าสวยลอบยิ้มกับระเบิดที่แอบวางเอาไว้

.......ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้าหรอกนะ เจ้าบ้ายามาโมโตะ!......

เสียงกุบกับของรถม้าที่มีตราของตระกูลขุนนางอันดับหนึ่งสลักเสลาเอาไว้วิ่งเข้ามาเทียบยังเรือนหน้าช้าๆ นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองคนบังคับม้าอย่างสงสัยน้อยๆเพราะดูท่าทางจะเป็นคนละคนกับคนที่ไปรับตนมา หมวกฟางปิดบังหน้าตาไปกว่าครึ่ง แต่ถึงจะสงสัยก็ไม่ได้ถามออกไป ร่างบอบบางก้าวเข้าไปนั่งยังรถเทียมม้าที่มีผ้าม่านบางๆปิดเอาไว้ไม่ให้คนภายนอกมองเห็นก่อนที่รถจะแล่นออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลโกคุเดระช้าๆ

ภายในรถโยกไปมาตามลักษณะของล้อเหล็กที่บดเบียดไปกับถนนดิน ร่างบอบบางนั่งนิ่งๆคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แรงสะดุดเป็นครั้งคราวทำให้คิ้วเรียวเริ่มจะขมวดเข้าหากัน แล้วยิ่งนานเข้ามันก็จะยิ่งสะดุดขึ้นเรื่อยๆ แถมรถก็โยกแรงและถี่ขึ้นกว่าเก่าจนเจ้าของใบหน้าสวยชักจะงอหงิกด้วยความไม่สบอารมณ์

นี่ไอ้เจ้าคนบังคับม้ามันพาเขาไปวิ่งที่ถนนเส้นไหนเนี่ย?! ปกติถนนที่มุ่งสู่พระราชวังจะเป็นถนนที่เรียบที่สุดแล้วนะ มันจะสะดุดเป็นบ้าเป็นหลังอย่างงี้ได้ยังไง

และเจ้าหลานคนเล็กที่ไม่เคยปล่อยให้อะไรที่ไม่ชอบใจผ่านเลยไป....มือบางกระชากผ้าม่านเปิดออกทันทีพร้อมกับปากดีที่ตะโกนถามคนที่นั่งกุมบังเหียนอยู่ด้านหน้า

“ นี่เจ้า! บังคับม้าภาษาอะไรห๊ะ?! แล้วนี่พาข้ามาอยู่ที่ไหนเนี่ย?!”       เมื่อนัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปรอบๆกายจึงเพิ่งได้รู้ว่าที่รถมันสะดุดขนาดนี้ก็เพราะว่าตอนนี้รถม้าของตนกำลังวิ่งอยู่บนถนนกลางป่าเลยก็ว่าได้

“ บนถนนสายหัวใจของข้าไงล่ะ คุณหนูโกคุเดระ”        ไอ้คำพูดชวนคายของเก่าแบบนี้ทำให้ใบหน้าสวยแทนที่จะตกใจกลับแปรเปลี่ยนไปเป็นงอหงิกตามเดิม ยิ่งใบหน้าคมหันกลับมาพร้อมกับมือที่ยกหมวกฟางเลิกขึ้น นัยน์ตาสีมรกตยิ่งกระตุกถี่ราวกับเส้นเลือดที่ขมับมันกำลังจะแตกให้ได้

“ เจ้าบ้า!! เจ้ามาที่นี่ได้ไง?! นี่อย่าบอกนะว่าทะเล่อทะล่าเข้าไปในบ้านของข้ามาน่ะ?! อยากตายนักใช่ไหมห๊ะ!”       ไม่ว่าเปล่ามือบางยังไล่หยิกไปตามต้นแขนแข็งแรง แม่ทัพหนุ่มหัวเราะร่าพรางปัดป้องอย่าไม่จริงจังนัก เป็นเพราะก่อนที่จะขึ้นรถม้ามา ร่างสูงใหญ่หันปกปิดใบหน้าด้านที่มีแผลเป็นที่ปลายคางเอาไว้ เขาจึงไม่ได้เอะใจ

“ เอาน่าโกคุเดระ....ไหนๆก็ออกมาจากวังแล้ว ไปเที่ยวเล่นกับข้าซักวันนะ”       มือใหญ่คว้าเอวบางเอาไว้ก่อนจะดึงให้ลงมานั่งข้างๆกัน

“ ข้า....มีที่ที่อยากจะพาเจ้าไป....”        ใบหน้าคมมองตรงไปข้างหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆ ทำให้จอมดื้อที่ตั้งใจจะขัดขืนยอมนั่งไปนิ่งๆ

รถม้าหยุดลงที่หน้าคฤหาสน์เก่าๆหลังหนึ่ง ซึ่งดูๆไปแล้วน่าจะไม่มีใครอยู่อาศัยมาเป็นเวลานาน สวนก็เต็มไปด้วยหญ้ารก ตัวเรือนถึงจะกว้างใหญ่แต่ก็เต็มไปด้วยฝุ่นหนา ประตูเลื่อนทุกบานกระดาษที่กรุล้วนขาดวิ่น  กระเบื้องหลังคาบางแผ่นก็หลุดร่อนร่วงลงมาแตกกระจายอยู่ที่พื้น ร่างบอบบางได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านที่ดูต่างไปจากบ้านของตนลิบลับ

“ นี่เจ้าคงไม่ได้พาข้ามาทำมิดีมิร้ายอะไรที่นี่ใช่ไหม?!”       นัยน์ตาสีมรกตหรี่มองอีกคนอย่างไม่ไว้วางใจ

“ ฮ่าๆๆ ถ้าข้าจะทำนะโกคุเดระ ข้าไม่จำเป็นต้องพาเจ้ามาถึงที่นี่หรอก”     ใบหน้าคมหัวเราะออกมาก่อนจะก้มลงกระซิบที่ใบหูบางให้หน้าใสแดงระเรื่อ

“ กับเจ้าน่ะ...ไม่ว่าที่ไหนข้าก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ...”

“ อะ อะ ไอ้บ้า!!”       เจ้าหลานคนเล็กด่าด้วยใบหน้าแดงซ่าน สองแขนยกขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้....รู้สึกเริ่มจะเป็นห่วงความบริสุทธิ์ของตนยังไงชอบกล

“ มาทางนี้กันดีกว่า”       ร่างสูงใหญ่เดินนำร่างบอบบางออกไปทางด้านหลังบ้าน

เป็นความจริงที่บ้านหลังนี้น่าจะเคยยิ่งใหญ่มาก่อน เพราะเดินเท่าไหร่ก็ยังไม่พ้นเขตตัวเรือนไปเสียที และคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าก็ต้องเกี่ยวข้องกับที่นี่แน่ๆ เพราะร่างสูงใหญ่แทบจะหลับตาเดินได้ ทั้งๆที่อาคารต่างๆก็มีมากมายออกขนาดนั้น

ร่างทั้งสองเดินผ่านสวนกว้างที่บัดนี้มีแต่หญ้าขึ้นเต็ม จนในที่สุดร่างสูงใหญ่ก็หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้วไม้ผุพังที่เมื่อก่อนคงจะกางกั้นเขตสำคัญเขตหนึ่งเอาไว้

“ ที่นี่คือ...สุสานของคนในตระกูลข้า....”         ร่างสูงเอ่ยบอก ให้คนที่เดินมายืนเคียงข้างกันถึงกับดวงตาเบิกกว้าง....ถ้าเช่นนั้นที่เดินผ่านมานั่นก็คือคฤหาสน์ของตระกูลยามาโมโตะน่ะสิ

“ เจ้าพาข้ามาที่นี่...จะดีหรอ...ในเมื่อข้าเป็น.....”        ใบหน้าสวยสลดลง

“ ดีสิ....”       เสียงทุ้มตอบอย่างชัดเจนก่อนที่มือใหญ่จะสอดประสานเข้ามากอบกุมมือเล็กเอาไว้ แล้วออกแรงดึงเบาๆให้ร่างบอบบางเดินตามเข้าไปในเขตสุสาน เสียงแน่วแน่เอ่ยบอกร่างบางอีกครั้งให้คลายกังวลและมั่นใจในความรู้สึกของตน

“ เพราะข้าจะพาเจ้ามา เพื่อบอกความตั้งใจของข้า.....ต่อหน้าพวกเขา”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 12 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

แหะแหะ ตอนนี้มาแบบสั้นๆ แต่ได้ใจความ(ยังไง?) เพื่อฉลองให้ปกรีบอร์นเล่ม 38 ยะเฮ้ววววว ดูซะก่อนสิค้าว่ามันโฮกขนาดหน๊ายยยยยยย

ชาบูๆๆๆ อ.อามาโนะขรา.....m(_ _)m….\\(- -)//…......m(_ _)m….\\(- -)//….

เห็นครั้งแรกนี่กรี๊ดไป 6927 บ้านได้อีกอ่ะ โฮกกกกกกกกกกกก

มาว่ากันถึงฟิคมั่ง....คึหึหึ....เมื่อตอนที่แล้วมีแม่ยกนามย่อว่า ป. มารีเควส(?)เอาไว้ว่าอยากให้เซอร์วิส มุคุกะทูน่าบ้าง....จัดไป....On Top ตามคำบัญชา ฮ่าๆๆๆ ส่วนคุณฮิก็เริ่มจะมีลางร้ายมาเยือน เมื่อเดอะลาสบอส(?)ชักจะสงสัยตะหงิดๆ....ชีวิตรักของคุณท่านจะเป็นเยี่ยงไรต่อไป....โปรดติดตามตอนหน้า...หน้า....หน้า......นะก๊ะ(ผลั๊วะ!ตกลงหน้าไหน?)

ส่วนยามะก๊ก อ่านไปอาจจะงงไป ว่ามันอะไรยังไงกัน ก็เฉลยมันดันอยู่ในตอนที่ 8 ซึ่งยังไม่เสร็จ นั่นเอง ฮ่าๆๆ (น่าโบกมาก)

และ....Blooming Heart ตรูจะเสร็จทันวันเกิดยามะม๊ายยยยยยย =[ ]= อ๊ากกกกกก ตอนนี้กำลังแอบปั่นฟิค 8059 ซึ่ง feat. Natsume Yuujinchou shi EP 9-10 [Fuzuki kami and Hozuki kami] อยู่ค่ะ เรื่องนี้คือของขวัญตัวจริงให้อิเนียนมัน กร๊ากกก

อยากแยกร่างได้เว้ยค่า…..

ก่อนจากไป....วันนี้สปอยด์นารุโตะเพิ่งจะออกมาสดๆร้อนๆ....ตอนที่ 581....คือ...ถ้าเห็นแล้วไม่จิ้นนี่ไม่ใช่ยัยมี๊แน่ค่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก กำมือขึ้นมาน้ำตาไหลพราก....Uchiha Broconther Banzaiiiiiiiiiii

เครดิตคำแปลช่วงที่มีสาระ(?)จาก Nippon anime ค่า

แล้วเจอกันตอนหน้าก๊ะ...จะไวหรือช้าขึ้นอยู่กับอ.อามาโนะขราและสปอยด์ตอนหน้านี่แหละ คึหึหึ