KHR Au S.Fic [8059] Blooming Heart : 01

KHR Au S.Fic [8059]    Blooming Heart : 01

: KHR  feat.Natural city  Fanfiction AU

: TYL80 x TYL59  ,  TYL80x59

: Romantic  Drama  Sci-fi

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เสียงกรอบแกรบดังมาจากถุงไยสังเคราะห์หน้าตาเหมือนกระดาษสีน้ำตาลที่อยู่ในอ้อมแขน แต่ใบหน้าคมก็ไม่ได้ก้มลงมาสนใจ เขายังคงเดินหอบมันไปตามทางเท้าซึ่งมีเพียงเสียงลมแหวกอากาศจากยานพาหนะซึ่งลอยอยู่เหนือพื้นผิวของถนน  หน้าตาของมันก็ยังคงเหมือนรถยนต์ของเมื่อร้อยกว่าปีก่อนเพียงแต่หลักการทำงานและพลังงานที่นำมาใช้นั้นต่างออกไป

คศ.2218

คริสต์ศตวรรษที่วิวัฒนาการก้าวไปสู่จุดสูงสุด พลังงานที่ได้มาจากธรรมชาติถือเป็นสิ่งหายาก เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะหันหน้าไปทางไหน ทุกๆอย่างจึงล้วนแต่ทำขึ้นมาจากเทคโนโลยีและเครื่องจักร

ใบหน้าคมเงยขึ้นไปมองบนท้องฟ้าที่สดใส แต่หากมองลงมาจากอวกาศ...โลกที่มองเห็นก็จะไม่ใช่สีฟ้าแต่กลายเป็นสีดำสนิท จุดสีฟ้าๆที่มีมนุษย์อาศัยอยู่นั้นเหลืออยู่เพียงน้อยนิด และทุกๆที่ก็จะถูกครอบเอาไว้ด้วยแผ่นพลาสติกขนาดมหึมา ที่เขามองเห็นจากตรงนี้ว่ามันคือท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

เมืองทั้งเมืองมีแต่ตึกสูง ถูกสร้างไปเป็นบลอคๆอย่างเป็นระเบียบ มันเงียบเชียบราวกับว่าไม่ใช่เมืองที่มีชีวิต เพราะทุกสิ่งทุกอย่างถูกสื่อสารผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เล็กๆที่ติดอยู่ที่ข้อมือ การส่งเสียงดังโวยวายจึงไม่ใช่สิ่งที่ควรกระทำอีกต่อไป

ต้นไม้ที่ยืนต้นใหญ่แผ่ขยายกิ่งก้านใบอยู่ที่สองฝั่งถนนนั่นถึงแม้จะดูไม่ต่างไปจากภาพต้นไม้ของในอดีต แต่ทว่าต้นไม้เหล่านี้ก็ไม่ได้สังเคราะห์แสงเพื่อหล่อเลี้ยงตัวเองจนเติบใหญ่...มันไม่เคยผ่านการเป็นต้นอ่อน...เพราะครั้งแรกที่มันถูกเรียกว่าต้นไม้ กิ่งก้านของมันก็ใหญ่เท่าที่เห็น...เพราะมันเป็นต้นไม้ที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมา

ร่างสูงยังคงเดินต่อไปตามทางที่คุ้นเคย ถึงแม้ว่าตึกแต่ละตึกจะมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกัน แต่เขาเกิดและเติบโตมาในเมืองที่แห้งผากเช่นนี้.....ยี่สิบสี่ปีแล้ว....มันจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่เขาจะเดินกลับบ้านของตัวเองถูก

จากทิวทัศน์ที่เป็นระเบียบเรียบร้อยแลดูเนี้ยบจนไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ จากถนนเส้นใหญ่ค่อยๆเล็กลงจนเหลือแค่ทางเดิน หมู่ตึกที่เคยสูงระฟ้าค่อยๆลดระดับลงมาเรื่อยๆ จนเหลือเพียงอพาทเม้นต์ขนาดกลางที่ตั้งอย่างเบียดเสียดกัน สองข้างทางในยามนี้ไม่ได้สะอาดสะอ้านดังเช่นเมื่อครู่ที่เดินผ่านมา ตึกแถวนี้ดูเก่าโทรมและผนังก็ยังเป็นอิฐแดงมิได้ฉาบปูนเรียบทาสีเหมือนกับที่อื่นๆ

แต่ทว่า มันกลับดูมีชีวิตชีวาในสายตาของเขามากกว่าเมืองที่เงียบงันนั่น...

เขาจึงเลือกที่จะมาใช้ชีวิตอยู่ที่ย่านแห่งนี้

กระดาษเก่าเหลืองใบหนึ่งปลิวคลุกพื้นถนนจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูง นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบลงไปมองแล้วยิ้มที่มุมปาก...นานแค่ไหนกันแล้วนะที่ไม่ได้เห็น “กระดาษ”

‘ เป็นเจ้าของ MR รุ่นใหม่ก่อนใครได้แล้ววันนี้....’

ร่างสูงที่อยู่ในเสื้อโค้ทตัวหนาอ่านประโยคที่อยู่บนกระดาษเก่าๆนั่นในใจ....สมัยที่ยังใช้ ‘กระดาษ’ อยู่ เรื่องของ MR ก็คงถือว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่ทีเดียว...แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้แล้ว....

ใบหน้าคมหันไปมองรอบๆกาย ผู้คนต่างเดินกันควั่กไขว่ บ้างก็ดูรีบเร่ง บ้างก็เดินเอ้อระเหย บ้างก็เดินดูสิ่งของในตู้กระจกของร้านข้างทาง บรรยากาศนั้นไม่ต่างอะไรไปจากโตเกียวของเมื่อร้อยกว่าปีก่อนที่เขาเคยเห็นในบันทึก... ภาพของผู้คนที่เดินสวนกันไปมา ผู้คนที่เดินอยู่คนเดียว ผู้คนที่เดินไปด้วยกันสองคน ยิ้มและหัวเราะให้กัน หรือแม้แต่ภาพของผู้คนที่เดินส่งเสียงดังอย่างครื้นเครงไปเป็นกลุ่มก้อน....สิ่งเดียวที่ต่างกันออกไปนั่นก็คือ ผู้คนที่เขาเห็นอยู่ในขณะนี้นั้น....กินแบตเตอรี่เป็นอาหาร....

MR คือตุ๊กตาชนิดหนึ่ง ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาอย่างละเอียดอ่อน มันแตกต่างจากไซบอร์กที่คนเมื่อหลายร้อยปีก่อนเคยใฝ่ฝันถึงมากนัก

MR  เหมือนมนุษย์ทุกประการ  ไม่ว่าจะผิวพรรณ ใบหน้า นัยน์ตา เส้นผม และมิใช่เพียงแค่กายภาพ แม้แต่นิสัยใจคอ ตุ๊กตาเหล่านี้ก็ถูกสร้างขึ้นมาให้รองรับได้กับอารมณ์ของมนุษย์ทุกประเภท ซ้ำยังมิใช่แค่ทำตามคำสั่งไปตามโปรแกรมที่ถูกกำหนดเอาไว้...แต่ MR ยังมีความทรงจำ ทำให้ช่วงเวลาที่อาศัยอยู่กับมนุษย์คนนั้นมันเกิดเป็นความผูกพัน....จนหลายๆคนก็เชื่อมั่นว่า....MR นั้นมีหัวใจ....

MR จึงมิใช่แค่หุ่นยนต์รับใช้ แต่สำหรับบางคน...MR ก็เป็นเหมือนพี่ชาย น้องสาว เพื่อน หรือแม้แต่คนรัก....

ท่อนแขนแข็งแรงเผลอกระชับถุงสีน้ำตาลใบใหญ่ที่หอบอยู่...มันคือสิ่งที่บ่งบอกว่าเขาแตกต่างจาก MR ...ในนั้นมันเต็มไปด้วยขนมปัง เนื้อ ผักและองุ่นผลเล็กๆ

ใช่...ยามาโมโตะ ทาเคชิ เป็นมนุษย์....

มนุษย์ที่ยังคงกินพืชผักเป็นอาหาร...

ร่างสูงใหญ่เดินเลี้ยวเข้าไปยังช่องว่างระหว่างตึกสองตึก นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองเห็นผู้ชายที่คุ้นหน้ายืนอยู่กับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เขาพยักหน้าให้เป็นเชิงทักทาย

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของผู้ชายคนนั้นดูก็รู้ว่ากำลังดีใจที่จะได้ย้ายออกไปจากที่นี่...และคงจะจากไปยังเมืองที่ไร้ชีวิตซึ่งเขาเดินผ่านมา...คนทั่วๆไปอยากที่จะไปอยู่ที่นั่น เพราะมันแสดงถึงฐานะที่ดีกว่า

ขายาวก้าวเดินต่อไปจนมองเห็นคอร์ตเล็กๆที่ถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยอาคารอพาทเม้นต์ทั้งสี่ด้าน สนามหญ้าสีเขียวทำให้บริเวณนั้นดูเหมือนเป็นโอเอซิสที่ให้ความชุ่มฉ่ำแก่เมืองที่แห้งผาก มีคู่แม่ลูกนั่งเล่นอยู่ที่ม้านั่งข้างๆสวน

เด็กคนนั้นเป็นมนุษย์

เป็นเด็กมนุษย์ที่หาได้ยากยิ่งในปัจจุบัน เพราะการที่มนุษย์กับมนุษย์จะรักกันนั้นมันกลับกลายเป็นเรื่องที่แทบจะหาไม่ได้ในโลกที่เต็มไปด้วย MR

เพราะว่า MR นั้นเพอร์เฟคทุกอย่าง ทั้งรูปร่างและหน้าตา คนจึงหันมาสนใจ หันมารักใคร่ MR มากกว่ามนุษย์ด้วยกันเอง

และเขาเองก็ไม่ได้ต่างไปจากคนพวกนั้น....

ประตูห้องถูกเปิดออกเพียงแค่นิ้วสัมผัสที่สแกนซึ่งติดอยู่ข้างประตู ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องซึ่งสว่างสไวก่อนจะวางถุงสีน้ำตาลลงบนโต๊ะกินข้าว ได้ยินเสียงน้ำไหลดังมาจากในห้องน้ำ มือใหญ่ถอดเสื้อโค้ทออกก่อนที่จะเอามันไปแขวนไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วเดินไปเคาะประตูเบาๆบอกคนที่ยังอาบน้ำอยู่ว่า

" ฉันกลับมาแล้วนะ....ฮายาโตะ"

ร่างสูงใหญ่ทิ้งกายลงบนโซฟาสีดำอย่างเหนื่อยล้า มือโยน ID การ์ดลงบนโต๊ะกระจกอย่างไม่ใส่ใจ

" เก็บให้มันดีๆหน่อยสิฟ๊ะ นั่นมันของสำคัญไม่ใช่รึไงไอ้บ้านี่"       เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นมาจากด้านหลังเมื่อเสียงน้ำเงียบไป ไม่นานกระป๋องเบียร์เย็นเฉียบก็ถูกเอามาแนบอยู่ที่แก้มของเขาด้วยมือบางของใครบางคน หยดน้ำร่วงพราวลงมาจากเส้นผมสีเงินที่ยังคงเปียกชุ่ม

" ไม่มีอะไรสำคัญกับฉันไปมากกว่านายหรอกน่า...ฮะฮะ"       แต่แทนที่มือใหญ่จะเอื้อมไปหยิบกระป๋องเบียร์ มันกลับตรงไปคว้าเอวบางของคนที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำจนคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวเซถลาลงมานั่งอยู่บนหน้าตัก ถึงแม้ว่าใน ID ของอีกฝ่ายจะระบุเอาไว้ว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขาตอนนี้นั้นมีอายุเท่าๆกัน แต่รูปร่างบอบบางที่เขาคลอเคลียอยู่ก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับเขาเลยแม้แต่น้อย

" ยะ...อย่ามาน้ำเน่า!"      ใบหน้าสวยแดงระเรื่อก่อนที่จะพยายามดันตัวเองออกไปจากมือที่เริ่มจะเลื้อยไปทั่วร่างที่มีเพียงผ้าบางๆห่อหุ้มเอาไว้

“ ฮะฮะ”         เขาหัวเราะให้กับความดื้อดึงของคนตรงหน้า...กว่าหกปีแล้วสินะ ที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมา

“ ซื้ออะไรมาเนี่ย? ทำไมมีแต่ขนมปัง...ขนมปัง...แล้วก็ขนมปังล่ะฟ๊ะ...แกควรจะหัดกินอาหารให้ครบ 5 หมู่บ้างนะ จะได้มีสารอาหารไปเลี้ยงสมองไม่ใช่ปล่อยให้มันมีแต่กล้ามเนื้อ!”       เจ็บครับ...เจ้าคนตรงหน้ายังคงด่าเขาอย่างเจ็บแสบทุกครั้งตั้งแต่เจอกันมา....ริมฝีปากสีชมพูนั่นยังคงพ่นแต่คำร้ายๆใส่แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขาได้รู้ด้วยว่า สิ่งที่หวานกว่าน้ำตาลนั้นมันยังมีอยู่ในโลก

“ นี่ไอ้บ้ายามาโมโตะ แกฟังฉันอยู่รึเปล่า...”       แล้วเจ้าของร่างบางๆนั่นก็เดินกลับมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับถุงสีน้ำตาลในมือ...หื๋อ?...ถ้าเขาบอกออกไปว่าไม่ได้ฟังเพราะมัวแต่มองสะโพก อก เอว ของเจ้าตัวนี่ เขาจะโดนไล่กระทืบไหมนะ?

“ อะไรหรอ?”        เหมือนจะเห็นเส้นเลือดกระตุกอยู่บนใบหน้าสวยๆนั่นเลยแหะ

“ ฉันกำลังสงสัยว่าแกเป็น MP ได้ยังไง...แล้วก็ไอ้นี่น่ะ...แกไม่ควรจะเอามันมายัดใส่ถุงรวมกับขนมปังนะโว้ย”       ใบหน้าบูดบึ้งกระฟัดกระเฟียดนั่นแทนที่จะทำให้รู้สึกแย่ แต่กับเขาแล้วมันดันรู้สึกว่าคนตรงหน้านั้นดูน่ารักซะมากกว่า...อ่า....ถ้าจะบอกว่าเขาแกล้งลืมไอ้สิ่งของชิ้นนั้นเอาไว้ในถุงก็เพราะอยากเห็นใบหน้าแบบนี้...จะมีใครว่าเขาโรคจิตไหมนะ

มือบางยัดวัตถุชิ้นนั้นมาไว้ที่หน้าตักของเขาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน  เขาจึงต้องเอามันไปวางไว้ข้างๆ ID การ์ดบนโต๊ะกระจกอย่างช่วยไม่ได้

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยอบอุ่นยามเมื่อมองไปที่ร่างบอบบางมันกลับดูเย็นชาและนิ่งสนิทเมื่อมองลงไปยังวัตถุและการ์ดตรงหน้า

วัตถุชิ้นนั้นคือ ปืน...และ ID การ์ดนั่นก็จะมีเพียงมนุษย์แค่หยิบมือเดียวที่จะสามารถมีมันในครอบครองได้...เพราะมันคือเครื่องยืนยันว่าเขาคือ MP

ถ้าจะให้อธิบายง่ายๆ MP ก็คืออาชีพ อาชีพหนึ่งซึ่งในอดีตน่าจะเคยเรียกมันว่า “ทหาร”   แต่เป็นเพราะมนุษย์ที่เหลืออยู่ในปัจจุบันนี้มีน้อยเต็มที อีกทั้งเมืองที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีก็สามารถตรวจสอบทุกอย่างได้อย่างเคร่งครัดและง่ายดาย เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเขาหลักๆแล้วก็จะไม่ได้จัดการกับมนุษย์โดยตรง...แต่สิ่งที่ต้องจัดการส่วนมากจะเป็น MR ที่มีปัญหา

จะยังไงเสีย MR ก็ถูกสร้างขึ้นมาโดยน้ำมือของมนุษย์ เพราะเช่นนั้นมนุษย์จึงจำเป็นที่จะต้องควบคุมมันให้อยู่ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมคนที่จะเป็น MP ได้ ถึงได้มีแค่มนุษย์อย่างเขา

และก็เพราะว่า MR นั้นเป็นตุ๊กตา แน่นอนว่ามันต้องแข็งแรงยิ่งกว่ามนุษย์...และหากว่า MP อย่างพวกเขาอ่อนแอกว่ามัน ก็คงจะควบคุมมันไม่อยู่ เพราะเช่นนั้นเขาจึงถูกฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจให้แข็งแกร่งกว่ามนุษย์ทั่วๆไปและแน่นอนว่าจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่า MR

ร่างสูงใหญ่เอนหลังไปกับโซฟา  กับคนที่อยู่กับการต่อสู้และเสียงปืนมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา...ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าจะได้รักหรือแม้แต่จะแสดงความอ่อนโยนต่อใครสักคนแบบนี้ได้

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองไล่ไปตามแผ่นหลังบอบบางของคนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารง่วนอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว...อาหารที่ทำเพื่อเขาเพียงคนเดียว...

เหลือบตากลับมามองที่จานเปล่าซึ่งถูกนำมาวางรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว...มันมีเพียงใบเดียวเท่านั้น...ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันสองคน

ฮายาโตะ เป็น MR

เมื่อก่อนเขาเคยคิด...ว่าคนที่หลงรัก MR นั้นบ้าสิ้นดี....เมื่อก่อนเขาเคยกำจัดพวกมันได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่เคยมีแม้แต่ความสงสารให้

แล้วตอนนี้เป็นยังไง...

มนุษย์ที่เขาเคยคิดว่ามันบ้า...ก็ดันกลายเป็นว่าเขากำลังด่าตัวเขาเอง

เพราะเขาดันหลงรัก MR ที่มีชื่อว่า ฮายาโตะ

“ อ๊ะ!”       เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับมีดที่หยุดหั่นผัก

“ เอามือแกออกไปจากเอวฉันนะไอ้บ้าจอมลามก จะกินไหมเนี่ย ข้าวเนี่ย? เดี๋ยวก็สับนิ้วแกใส่ลงไปด้วยซะหรอก”      คนปากดีหมุนตัวกลับมาพร้อมเอามีดชี้มาที่หน้าเขา แขนแข็งแรงยังคงกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ ....เขาก็คงจะบ้าอย่างที่เคยด่าตัวเองเอาไว้นั่นแหละ เพราะถึงแม้ว่าฮายาโตะจะดุจะด่าหรือแม้แต่ตอนที่อยู่เฉยๆ แค่มีตัวตนอยู่ตรงหน้าเขามันก็ทำให้อยากจะยิ้มอยากจะหัวเราะ

“ ยิ้มอะไรของแก! ปล่อยสิฟ๊ะฉันจะทำกับข้าว”      ใบหน้าสวยแดงน้อยๆก่อนพยายามเสไปทางอื่น

“ นายก็ทำไปสิ คิดซะว่าฉันเป็นหมีโคล่าตัวน้อยๆเกาะหลังอยู่ก็ได้”       จากใบหน้าที่กำลังเขินดูเหมือนจะกลายเป็นอยากอ้วกขึ้นมาทันที  เขาได้แต่หัวเราะร่า

“ อย่างแกน่ะมันหมีควายเฟ้ย ไม่ได้ดูน่ารักเอาซะเล้ย...”       นัยน์ตาสีมรกตจิกกัดมาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปทำอาหารต่อ...โดยที่ก็ยอมให้หมีควายอย่างเขาเกาะหลังเอาไว้...

“ หวา...หมูนั่นมีมันเพี้ยบเลย...เอาออกให้หน่อยซี่”       เขาเอาคางเกยไหล่บางเอาไว้

“ เรื่องมากจริง”      ถึงจะบ่นแต่ก็ยังเอามีดเฉือนมันหมูออกให้ เขาเหลือบมองใบหน้าใสที่อยู่ใกล้กว่าคืบ....ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ ว่ากับสิ่งที่ไม่เคยต้องการอย่าง MR จะทำให้เขารักได้มากขนาดนี้

เมื่อหกปีก่อน....ในขณะที่ใครๆต่างก็มี MR เป็นของตัวเอง บ้างเอาไว้รับใช้ บ้างเอาไว้เป็นเพื่อน แต่เขาในตอนนั้นกลับไม่สนใจมันแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่ต้องทำอยู่ทุกวันคือการกำจัดพวกมัน เขาจึงไม่อยากจะนึกถึงวันที่เขาต้องกำจัด MR ของตัวเอง...และเพื่อไม่ให้วันแบบนั้นมาถึง เขาจึงเลือกที่จะไม่มี MR

แต่จนแล้วจนรอด....เขาก็หนีไม่พ้น

เมื่อจู่ๆวันหนึ่งซึ่งสายฝนเทกระหน่ำ....ประตูบ้านถูกเคาะจนแทบจะพังลงมา และเมื่อเปิดออกมาดูก็พบว่า ท่านนายพล...ผู้บังคับบัญชาเพียงหนึ่งเดียวของเขาพาใครบางคนมาด้วย จากนั้นก็บอกกับเขาสั้นๆด้วยรอยยิ้มว่า  “ฝากเด็กคนนี้ด้วย ช่วยดูแลเขาที”  โดยที่ไม่ได้บอกอะไรอีก

เขามารู้เอาทีหลัง จากการเค้นคอถามกันแทบตาย ว่าเด็กคนนี้...ว่าฮายาโตะ เป็น MR ที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นเพื่อนสนิทของท่านนายพล...และคนคนนั้นก็ถูกฆ่าตายไปแล้ว…

และคนที่ไม่มี MR อยู่แล้วอย่างเขาจึงเหมาะที่เอาฮายาโตะไปอยู่ด้วยเป็นที่สุด...นั่นคือความเห็นของท่านนายพล...

จำได้ว่าตอนนั้นเขาอยากจะเถียงแทบตาย...แต่จนแล้วจนรอดก็จำต้องยอมใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

แล้วความผูกพันที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้น....มันก็ดันเกิดขึ้น

เขาว่าเขาต้องบ้าอย่างที่เคยด่าตัวเองเอาไว้นั่นแหละ...ไม่อย่างงั้นจะไปรัก MR ปากร้ายนิสัยเสีย เอาแต่ใจและด่าเขาไฟแล่บตั้งแต่เจอหน้ากันแบบนั้นได้ยังไง

“ เลิกยิ้มโง่ๆแล้วเอานี่ไปวางที่โต๊ะได้แล้ว!”       เสียงด่ามาพร้อมๆกับกลิ่นหอมกรุ่น ทำให้เขาหลุดออกมาจากสิ่งที่กำลังคิดอยู่

“ จ้า...”      อ้อมแขนกอดกระชับเอวบางแน่นๆครั้งนึงก่อนจะขโมยหอมแก้มใสให้เจ้าของผมสีเงินหันมาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนที่เขาจะคว้าถ้วยซุปหลบฝ่ามือออกมา

“ เป็นไง?”     ถึงแม้ว่าจะมีเขาเพียงคนเดียวที่กินอาหาร แต่ฮายาโตะก็มักจะมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามพร้อมทำดวงตาเป็นประกายถามอยู่ทุกครั้งว่าไอ้ที่ตัวเองทำออกมาน่ะ มันรสชาติเป็นยังไง

“ อร่อยที่สุดในโลกเลย โอ๊ย!”     เท้าของคนตรงหน้าเหยียบลงมาที่เท้าของเขา....  นี่เขาพูดจริงๆนะ รสชาติมันอาจจะไม่ได้เลิศเลอ แต่ที่เขาว่ามันอร่อยที่สุดนั่นก็เพราะในถ้วยๆนี้มันมีสิ่งที่ไม่มีพ่อครัวคนไหนจะทำให้เขาได้อีก...รสชาติที่เติมเต็มไปด้วยความห่วงใยและรู้ใจเขาอย่างที่สุด

“ รีบๆกินเข้าไปเลย!”      เขาได้แต่หัวเราะร่า เมื่อคนที่ไม่ต้องกินข้าวตรงหน้ากลับมีช้อนส้อมเป็นของตัวเอง และตอนนี้มือบางก็กำลังใช้มันกวาดอาหารในจานราวกับจะช่วยเขากินข้าวด้วยเสียแบบนั้น

“ ฮายาโตะ เดี๋ยวฉันล้างเอง”      และเมื่อมื้ออาหารผ่านไป มือบางที่กำลังทำท่าจะเก็บจานไปล้างก็ชะงักลง

“ ตามใจ...”     แล้วร่างโปร่งบางก็สะบัดตัวเดินไปนั่งที่โซฟาเปิดโทรทัศน์ดูหน้าตาเฉย...เขายิ้มที่มุมปาก....ก็ถ้าเป็น MR บ้านอื่นก็คงจะพูดออกมาว่า...นายท่าน ให้ฉันทำเถอะ  ให้ฉันทำทุกอย่าง...อะไรก็ได้ที่นายท่านจะพอใจ....

“ จะยืนยิ้มสยองแบบนี้อีกนานไหม?! ถ้าไม่ล้างก็ไสหัวไป!”     ในขณะที่กำลังเคลิ้มๆ นัยน์ตาสีมรกตดุๆที่น่าจะมองโทรทัศน์อยู่กลับจ้องมาที่เขา....เอาเถอะ...ถึงจะไม่เคยถูกเรียกว่านายท่าน แต่แบบนี้ก็ดีกว่าเป็นไหนๆ

“ ดูอะไรอยู่น่ะ?”        เขาขยับลงไปนั่งข้างๆร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว นัยน์ตาเหลือบไปมองภาพของโบสถ์สีขาวหลังน้อยที่หน้าจอ ดูเหมือนจะมีสารคดีเกี่ยวกับการแต่งงาน

“ หื๋ม....นายอยากทำแบบนั้นบ้างหรอ?”      เขาหันใบหน้ากรุ้มกริ่มไปมองใบหน้าสวยที่แดงแปร้ดขึ้นทันที

“ อะ...ไอ้บ้า! ใครเค้าจะอยากแต่งงานกับแก”      ก็ไม่ได้บอกซักคำนี่นะว่าจะให้ใครแต่งกับใคร?

“ แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ด้วย....”       จากเสียงตวาดกลับดูหงอยเหงาลงทันที

“ .........”       เขาไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ทำเพียงแค่กดหัวของอีกฝ่ายมาพิงไว้ที่หัวไหล่ ก่อนจะไล่สายตาดูภาพตรงหน้านั้นด้วยกัน

มันอาจจะเป็นแค่ความฝันอันแสนไกลของพวกเขาก็ได้.....สำหรับสิ่งที่เรียกว่า “การแต่งงาน”

“ ไปนอนไหม...ฮายาโตะ?”        นัยน์ตาสีมรกตที่เคยกลมโตกำลังหรี่ปรือลงเรื่อยๆ ใบหน้าสวยที่เคยซบอยู่ที่ไหล่ของเขาก็กำลังเริ่มจะสัปหงก

“ อือ...”       ถึงจะตกลง แต่ร่างบางก็ยังคงไม่ขยับไปไหน ราวกับว่ามันเป็นหน้าที่ของเขาไปเสียแล้ว....กับการที่ต้องอุ้มอีกฝ่ายเข้านอนแทบทุกวัน

แผ่นหลังบางถูกวางลงไปกับเตียงนุ่ม แสงไฟที่ลอดผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาทำให้ภายในห้องมองเห็นสลัวๆ ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มผมสีเงินถูกวางอย่างนุ่มนวลลงไปบนหมอนใบใหญ่ เปลือกตาบางหลับพริ้มมองเห็นขนตาเรียงสวยแนบไปกับแก้มใส เขาก้มลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากมน และในขณะที่จะพลิกตัวลงไปนอนข้างๆ ลำแขนบางของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับตวัดมาที่รอบคอของเขา

" ทำสิ...นั่นมันก็เป็นหน้าที่ของชั้นด้วยไม่ใช่รึไง..."         เสียงงึมงำทำเป็นพูดจาประชดประชัน หากแต่เป็นเพราะว่าอยู่ด้วยกันมานาน เขาจึงรู้ดีว่าอีกฝ่ายก็แค่ปากไม่ตรงกับใจ

" นายก็รู้ว่าฉันทำ...เพราะว่าอยากทำ...."       จงใจขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูบางแล้วเป่าลมอุ่นๆลงไป 

MR ถูกสร้างขึ้นมาให้มีประสาทสัมผัสคล้ายกับมนุษย์มาก เพราะเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นจุดอ่อนไหวใดๆ MR ก็จะรับรู้ได้เช่นเดียวกัน

เขาฝังใบหน้าลงไปที่ซอกคอระหง ในขณะที่ก็รับรู้ได้ว่ามือบางๆนั่นกำลังลูบไล้อยู่ที่หน้าท้องซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา  สัมผัสที่เบาหวิวของมันทำเอาเขาแทบจะควบคุมตัวไม่อยู่ มือบางลากไล้ตามสันกล้ามเนื้อไปเรื่อยๆก่อนจะค่อยๆสอดเข้าไปข้างในกางเกงนอนของเขา

“ อ๊ะ”     แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้เจ้า MR ตัวดีปลุกเร้าเขาแค่ฝ่ายเดียว ริมฝีปากกดลงไปที่ลำคอก่อนจะดูดดันมันจนเจ้าของสะดุ้งเฮือกก่อนจะสะบัดหน้าขึ้นพร้อมกับเสียงครางในลำคอ ถึงแม้ว่าริมฝีปากของเขาจะลากไปตามผิวขาวใสอย่างเชื่องช้าแต่ทว่าสองมือกลับดึงกระดุมเสื้อนอนของร่างข้างใต้ออกด้วยความรวดเร็วปนร้อนลน ก็เป็นเพราะเจ้าคนข้างล่างนี่ส่งมือไปก่อกวนเขาจนมันแทบจะทนไม่ไหว สิ่งที่เคยสงบนิ่งกลับขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เขาละใบหน้าออกมาจากลำคอที่เริ่มจะเต็มไปด้วยรอยแดง ใบหน้าสวยหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจที่เป็นฝ่ายทำให้เขาทนไม่ไหวได้...เดี๋ยวเถอะ...เดี๋ยวจะทำให้รู้ ว่าเรื่องแบบนี้อย่างเจ้าตัวดีนี่น่ะ ไม่มีวันชนะเขาได้หรอก

“ อ๊ะ...อื้อ...”      เขากระชากสาบเสื้อของคนข้างใต้ออกจากกัน จนมันเผยแผ่นอกเรียบเนียนให้เห็น สองจุดอ่อนไหวคือเป้าหมายที่เขาตรงเข้าไปหยอกล้อ ข้างหนึ่งด้วยปลายนิ้ว และอีกข้างหนึ่งด้วยริมฝีปาก ร่างบอบบางบิดเร่าพร้อมส่งเสียงคราง สองแขนบางกอดรั้งไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างลืมตัว นัยน์ตาสีมรกตหรี่ปรือหยาดเยิ้ม ใบหน้าสวยที่เผยอปากน้อยๆนั่นก็เซ็กซี่เร้าใจ มือบางพยายามกดศีรษะของเขาเอาไว้กับแผ่นอกขาวละเอียดของตนเพื่อไม่ให้เขาหนีไประหว่างที่กำลังทำให้ตนเองสุขสม

“ อ้า...”       เพราะมัวแต่เคลิบเคลิ้มกับสัมผัสข้างบนทำให้ร่างกายช่วงล่างไม่ทันรู้ตัวว่าเขาสอดนิ้วเข้าไป สองนิ้วขยับเข้าออกช้าๆตามจังหวะของลิ้นที่เขาเร้าเลียยอดอก

“ อึก...อ้า....”      นิ้วยาวขยับไปเรื่อยๆจนสะโพกมนเริ่มจะขยับตาม ตอนนี้ร่างข้างใต้ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์ และเมื่อเขาถอนนิ้วออกไป นัยน์ตาสีมรกตจึงมองมาที่นัยน์ตาของเขาอย่างอ้อนวอน

“ ว่าไง?”     แกล้งถามออกไปทั้งๆที่รู้ดีว่าคนตรงหน้ากำลังต้องการร่างกายของเขาอย่างที่สุด

“ ฮ้า...ฮ้า....”      ใบหน้าสวยหอบน้อยๆ เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวที่ขมับ ร่างบางยังคงใช้สายตาออดอ้อนมองมาและยังไม่ยอมพูดอะไร

“ หื๋ม...?”       เขาแกล้งขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูแดงแล้วแล่บลิ้นเลียมันเบาๆ

“ อื้อ...ขะ...เข้า...เข้ามา....”      ลอบยิ้มน้อยๆกับถ้อยคำที่ได้ยิน ใบหน้าสวยแดงแปร้ดยิ่งกว่าผลเชอร์รี่ เขาลูบไล้ไปตามเอวบางก่อนจะจับยึดมันเอาไว้

“ อ๊า!....”      แล้วสอดใส่ความเป็นชายที่อีกฝ่ายเป็นคนปลุกมันขึ้นมาเข้าไปในช่องทางที่พร้อมรอรับอยู่แล้ว

“ ฮ๊า...อ่า...อ๊ะ...เบาๆ”     แล้วก็เป็นเขาเองที่ทนไม่ไหวต่อความคับแน่น ความร้อนระอุ และความอ่อนนุ่มภายในนั้น ร่างกายขยับเข้าใส่อย่างหิวกระหาย ต่อให้ทำแบบนี้กันบ่อยแค่ไหน แต่มันก็ไม่เคยเพียงพอ

“ อ่ะ  อ๊า...”      เสียงครางใสยังคงดังต่อเนื่อง เช่นเดียวกับร่างกายของเขาที่ขยับกระแทกเข้าหาร่างข้างใต้ตามแต่ใจของตน จังหวะที่พยายามหน่วงเวลาเอาไว้ให้นานที่สุดเพราะเขารู้สึกดีที่ได้สอดใส่เข้าไปในนั้น และมันเริ่มจะตอดรัดรับสัมผัสร่างกายของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“ ฮายาโตะ...”       จากที่ขยับสม่ำเสมอเริ่มจะทนต่อความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นไม่ไหว จนร่างกายเผลอขยับเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ อ๊า...ยะ...ยามะ...อ้า”       นัยน์ตาสีมรกตหลับแน่น มีเพียงริมฝีปากสีระเรื่อที่ยังคงปล่อยเสียงเรียกชื่อของเขาผสมผสานไปกับเสียงคราง สองมือใหญ่ยึดจับสะโพกมนให้แน่นพอที่จะรับความหนักหน่วงครั้งสุดท้ายที่จะสอดใส่เข้าไป

“ อึก อ๊า!!”     เสียงครางสูงดังขึ้นพร้อมกับจังหวะสุดท้ายที่เขาถอนกายออกมาหลั่งข้างนอก เพราะถึงแม้ว่าช่องทางของฮายาโตะจะสามารถขยายจนรับเขาเอาไว้ได้ แต่การจะเอาของที่เขาปล่อยไว้ข้างในออกมานั้นก็ยุ่งยากเต็มที

“ ฮ้า...ฮ้า....”      ริมฝีปากเล็กอ้าออกหอบหายใจหนักหน่วง ใบหน้าสวยยังคงมองตรงมาที่เขา

“ แฮ่ก...แฮ่ก.......ยะ.....”

“ ยามา...โมโตะ.....”      ร่างบอบบางทิ้งตัวลงไปบนเตียงอย่างหมดแรง นัยน์ตาสีมรกตหวานหรี่ปรือชายมองร่างที่อยู่เหนือตัวเอง ริมฝีปากสีระเรื่อเอ่ยกระซิบออกมาแผ่วก่อนที่จะผลอยหลับไป

 “ ........รัก......”

หลังจากปล่อยให้ลมหายใจกลับมาเป็นปกติ ร่างสูงใหญ่ยันตัวขึ้นมาจ้องมองแพขนตาที่ปิดแนบแก้มป่องอย่างเผลอไผล มือลูบอย่างแผ่วเบาลงไปยังใบหน้าของคนที่หลับสนิทไปแล้ว

รัก....อย่างนั้นหรอ...

เขาเคยดีใจมากที่ได้ยินคำคำนี้ออกมาจากปากอีกฝ่าย...จนถึงตอนนี้ก็ยังดีใจที่จะได้ยิน แต่ทว่ามันกลับมีความเจ็บปวดที่กำลังค่อยๆขยายวงกว้างที่พุ่งสวนทางกลับมา...ปลายนิ้วยกขึ้นเช็ดที่หัวตาของตัวเอง...เพราะรู้ทั้งรู้ว่าจะไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้

ทั้งๆที่รู้แบบนั้นแต่ก็ยังหักห้ามใจตัวเองไม่อยู่

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่เหม่อมองริมฝีปากอมยิ้มบนใบหน้าที่หลับพริ้มด้วยดวงตาสั่นพร่า....ทุกวันนี้พวกเขายังคงทำเหมือนทุกวันคือเรื่องปกติ ยังคงยิ้ม ยังคงหัวเราะ ยังคงโต้เถียง กันเหมือนเดิม....แต่ลึกๆในใจของเราทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าการกระทำแบบนี้ไม่อาจลบเลือนหรือต่อต้านสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้

ทั้งๆที่ในหัวใจต่างก็รู้ดี แต่ก็ยังพยายามที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้าย...

ทุกสิ่งทุกอย่างมักจะมีความโหดร้ายซุกซ่อนเอาไว้อยู่เสมอ ไม่เว้นแม้แต่ในโลกที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีและดูเหมือนจะสงบสุขเช่นนี้...

เพื่อจะให้ดำรงไว้ซึ่งมนุษยชาติ...จึงต้องมีกลไกอะไรบางอย่างเพื่อจำกัดให้ MR ไม่ใช่ที่ต้องการของมนุษย์ทุกคน

เพราะมนุษยชาติจำเป็นที่จะต้องมีคนสักกลุ่มหนึ่งที่จะสืบสานเผ่าพันธุ์ต่อไป

เพราะแบบนั้น MR จึงถูกสร้างขึ้นมาให้มีวันหมดสิ้นอายุขัย

เหมือนหุ่นยนต์ที่จะพังไปเมื่อเหล็กเสื่อมสภาพ...

แต่ MR ไม่ได้ทนทานเท่าเหล็ก เพราะมันจะมีอายุอยู่แค่ 7 ปีเท่านั้น

มนุษย์ที่รับไม่ได้กับการที่ MR จะต้องตายจากไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาเหล่านั้นก็จะหันมาเลือกมนุษย์ด้วยกันเอง

‘ MR หมายเลข 29059 HAYATO เหลือเวลาอีก 92 วัน...โปรดนำมากำจัดที่โรงกำจัด MR ที่399 ก่อนวันสิ้นอายุขัย ’    

เสียงนิ่งของระบบเตือนดังขึ้นมาจากนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง...นาฬิกา...ซึ่ง MR ที่ถูกกฎหมายทุกตัวจะต้องมี          

‘ MR หมายเลข 29059 HAYATO เหลือเวลา.....เพล้ง!!!

เสียงที่ไร้ชีวิตจิตใจยังคงเตือนซ้ำสอง แต่กลับเป็นร่างสูงใหญ่ที่ทนฟังไม่ได้อีกต่อไป มือคว้าหน้าปัดสีขาวเหวี่ยงไปกระแทกกำแพงจนแน่นิ่งไปในที่สุด

“ ฮึก....”    

ใบหน้าคมได้แต่ก้มหน้าลงบนสองฝ่ามือ.....

แสงไฟสลัวๆสาดส่องให้มองเห็นคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ....

จะมีทางไหนบ้างไหม....ที่จะทำให้ร่างบอบบางนี้จะไม่ต้องจากเขาไป.....

จะมี....

บ้างไหม........

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ยัง...นางเอก(?)ตัวจริงยังไม่ออก....ครึ ครึ

ว่าแต่นี่มันฟิคอะไรกันเนี่ย ว๊ากกกกกกก *กุมหัวสะบัดไปมา* คะ คือว่า...เป็น Sci-fi เรื่องแรก ถ้าหากมีอะไรแหม่งๆก็ช่วยมองข้ามไปด้วยนะค้า (โดนโบก!) ก็เพราะว่าไม่ใช่พีเรียดอย่างที่คุ้นเคย แถมยังเป็นเรื่องของนวัตกรรมใหม่ๆ ศัพท์ใหม่ๆ เพราะงั้นเลยต้องมีบทบรรยายอธิบายกันเยอะหน่อย อย่างเพิ่งเบื่อกันซะก่อนนะ TT[ ]TT

จะเห็นที่ หัวเรื่องมีบอกว่าเรื่องนี้เป็น KHR feat.Natural City …มาจะกล่าวบทไป...อันอิฟิคเรื่องนั้นได้แต่ใดมา = =

คือว่ามีอยู่วันหนึ่ง อิน้องชายก็เข้ามาดูหนังในห้องข้าพเจ้าเป็นปกติ ทั้งๆที่ห้องมันก็มีแล้วทำไมต้องมาสิงอยู่ห้องตรูด้วย จะฟังดราม่าซีดีที่มีเสียงครวญคราง(?)เลยต้องใช้หูฟังเลย ชิ(<<เกรงใจข้างบ้านเค้ามั่งเห้อ)  ในระหว่างที่มันก็ดูไป ส่วนไอ้เราก็ กดก๊ก ทำงานอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ก็นะ...อยู่ในห้องเดียวกันถึงจะมีผนังกั้นระหว่างห้องนอนกับห้องทำงาน แต่ผนังมันก็เจาะช่องให้มองทะลุได้...ผ่านไปซักพัก ไอ้คนเปิดแม่งหลับไปแล้ว แต่ไอ้คนที่ไม่ได้อยากจะรับรู้เสือกดูจนจบเรื่องซะงั้นอ่ะเว้ยค่า T[ ]T แถมนั่งน้ำตาไหลพรากร้องไห้กระซิกๆอยู่คนเดียว ฮือออออ หนังบ้าไรเนี่ย จบได้ซาบซึ้งสะเทือนใจสุดตรีนมาก สมกับที่เป็นหนังเกาหลี ชื่อ Natural City สุดๆอ่ะ โฮวววววว  ด้วยความอินจัดเลยจับ 8059 ไปยัดลงในเรื่องแทนพระเอกนางเอก(?)ซะเลย เหอ...ในเมื่อออริแม่งจบเศร้าดีนัก เดี๋ยวตรูจะเขียนใหม่ให้มันจบแฮปปี้กว่านี้หน่อย คึหึหึ

เพราะยังไงซะ ฟิคเรื่องนี้ก็ตั้งใจแต่งให้ในวันเกิดอ่ะเนอะ เพราะงั้นจะ sad story มันก็ยังไงอยู่ =3= นี่ก็ว่าจะควบวาเลนไทน์ด้วยเลยนะคะเนี่ย(โดนโบก) เพราะโครงเรื่องมันดูๆไปแล้ว 6 ตอนจะจบเปล่าก็ไม่รู้เนี่ยค่า T[ ]T อ่ะ...ก่อนจะเวิ่นไปมากกว่านี้

HAPPY BIRTHDAY นะคะคุณอ้อม >3<

สุขสันต์วันเกิดค่า มีความสุขมากๆนะค้า ขอให้ Thesis ผ่านไปได้ด้วยดี น้องแมงหวี่ให้ความร่วมมือกันอย่างแข็งขัน ฮ่าๆๆ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ขอให้ผ่านมันไปได้ทุกๆอย่างนะคะ หากท้อใจก็อย่าลืมว่ายังมีกำลังใจอยู่ตรงนี้อีกคนนึงนะคะ ส่งสายตาปิ๊งๆ ส่วนของขวัญชิ้นนี้มันอาจจะยาวปนเพลียๆไปหน่อย ค่อยๆอ่านเวลาว่างๆก็แล้วกันเน้ ไม่ใช่พีเรียดแบบนี้ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า *หัวเราะแห้งๆ ฮะฮะ* แต่เก๊าก็ตั้งใจสุดขีดเลยนะ

จะ จะพยายามจบให้ได้ภายในเดือนนี้นะคะ ฮ่าๆ (อีกแล้วเร๊อะ!!)

ยะ ยังไงก็ลงตอนต่อไปเอาไว้แล้วนะ เนื้อเรื่องมันจะเข้มข้นปนปวดตับขึ้นเรื่อยๆ แหะแหะ ปะ ไปกันเลยค่า...