KHR Au S.fic [8059] พราว : 02 END

KHR Au S.fic [8059]   พราว : 02

: KHR Au Fanfiction

: 8059  feat. 1896   1002769

: Dark Drama 

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ถึงจะเป็นค่ำคืนของวันคริสต์มาส แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ....

ในย่านร้านรวงนั้นปิดไฟกันไปหมดแล้ว ย่านสุดท้ายที่ฮิบาริ เคียวยะ ตัดสินใจเดินเข้าไปตรวจตราก็คือย่านที่น่าจะปิดดึกที่สุดของนามิโมริ....ร้านเหล้าและสถานเริงรมย์

เขาเดินสวนเข้าไป มีทั้งกลุ่มคนเมาเดินสวนกลับมา บ้างก็เป็นคู่รักที่กอดคอกันกลับบ้าน บ้างก็เป็นกลุ่มเพื่อนที่ยังสรวลเสเฮฮาและกำลังวางแผนว่าจะไปต่อที่ไหนกันดี...ถือซะว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ...จะปล่อยไปก่อนก็ได้....สายตาคมกริบกวาดมองร้านรวงต่างๆที่กำลังเก็บข้าวของ บางร้านก็เริ่มจะปิดไฟไปบ้างแล้ว...ดี...ทำตามกฎแบบนี้ก็จะไม่ต้องโดนขย้ำ

เหมือนร้านตรงหน้าที่ยังคงเปิดไฟหลาเอาไว้!

ฮิบาริ เคียวยะก้าวขาเข้าไปในร้านทันที ภายในร้านนั้นว่างเปล่าไร้ผู้คนผิดกับที่คาดเอาไว้ มีเพียงเสียงของเจ้าของร้านที่ดังออกมาจากบริเวณเคาน์เตอร์

“ คุณลูกค้าครับ...ร้านเราจะปิดแล้วนะครับ...กรุณากลับบ้านไปเถอะครับ”       น้ำเสียงเกรงอกเกรงใจสมกับที่เป็นร้านค้าและบริการของคนญี่ปุ่น แต่ไอ้คนที่ล้มฟุบอยู่ที่เคาน์เตอร์กลับไม่ได้แยแส มือบางยกขึ้นโบกน้อยๆพร้อมกับเสียงอ้อแอ้

“ ไปเอาเหล้ามาอีก....”

“ ไม่ได้แล้วครับ ร้านเราจะปิดแล้ว....”

มือของเจ้าของร้านพยายามเขย่าให้เจ้าคนเมารู้สึกตัว ใบหน้าลำบากใจทำให้ฮิบาริ เคียวยะถอนหายใจก่อนจะเก็บทอนฟาเข้าที่แล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปหาคนที่เมามายไร้สติ

“ อ๊ะ...คะ...คุณฮิบาริ....”       เจ้าของร้านดูท่าทางจะตกใจเมื่อเหลือบขึ้นมาเห็นเขาเข้า แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ในเมื่อสายตายังคงจับจ้องมองเจ้าคนที่มีเส้นผมสีเงินตรงหน้า

สองมือเผลอกำแน่น....

ที่แกมีสภาพแบบนี้....เป็นเพราะหมอนั่นอีกแล้วใช่ไหม....

สองแขนฉุดร่างบางๆขึ้นมาก่อนจะพยุงแล้วลากออกไป กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งออกมาจากร่างของโกคุเดระ ฮายาโตะ น้ำเสียงอ้อแอ้ยังคงถามหาเหล้าไม่ขาด เขาตัดสินใจที่จะไม่พาหมอนี่ไปส่งที่บ้าน....แต่ขากลับก้าวเดินไปที่....โรงเรียน

ประตูห้องรับแขกถูกเปิดออกก่อนที่ร่างในอ้อมแขนจะถูกวางลงไปที่โซฟา

“ อึก...”      คนที่ไร้สติสะอึกก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทาง นัยน์ตาสีมรกตที่เคยเป็นประกายปิดลงไปแล้ว คงจะหมดฤทธิ์ไปอีกพักใหญ่ๆ

ผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆในมือบรรจงเช็ดไปตามใบหน้าสวยได้รูป...นานแล้ว...ที่ไม่ได้เจอกัน...นาน...จนแกอาจจะจำไม่ได้...ว่าครั้งหนึ่งเคยช่วยเหลือเด็กชายชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งเอาไว้จากการพลัดหลงในดินแดนที่ไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอน...มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆที่คนอย่างแกคงจะไม่จดจำ แต่สำหรับฉันซึ่งไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากใคร....การถูกช่วยในครั้งนั้นจึงเป็นเรื่องที่จะจดจำไปจนวันตาย

ทั้งๆที่พยายามตามหา แต่ก็ไม่เคยพบเลยจนกระทั่งแกมาญี่ปุ่น....ในฐานะ “พันธนาการ” ของหมอนั่น

“ อื้อ...”       เผลอกดมือลงไปเพราะความคุกรุ่นในใจจนเจ้าของใบหน้าสวยครางออกมาเบาๆ เขาได้แต่มองใบหน้าที่หลับสนิท ปลายนิ้วปล่อยผ้าขนหนูลงที่พื้นก่อนจะไล่ไปตามผิวเนียนนุ่ม จากริมฝีปากไล่ไปที่แก้ม ก่อนจะไปหยุดลงที่ใบหู

ปลายนิ้วคลึงบริเวณที่ต่างหูเม็ดเล็กสีดำสนิทก่อนจะปลดมันออกมา...แล้วบีบมันจนแตกคามือ

ของชิ้นเดียวที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ ใส่ให้กับหมอนี่...โดยที่เจ้าตัวคงจะไม่รู้เลย...ว่ามันคือเครื่องติดตามตัว

ใบหน้าโน้มลงไปก่อนที่ลิ้นจะแล่บเลียที่ซอกคอระหง และเมื่อละออกมาอีกที นัยน์ตาสีมรกตของโกคุเดระ ฮายาโตะ ก็เปิดขึ้นมาช้าๆ นัยน์ตาที่เคยเป็นประกายสดใสกลับดูเหม่อลอย

“ แก....ฮิบาริ?...”         น้ำเสียงที่ยังไม่มั่นคงนักเอ่ยออกมาเบาๆ แสดงว่าหมอนี่รู้แล้วสินะว่าผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นเขา...ไม่ใช่ยามาโมโตะ ทาเคชิ

“ อึก...”       เขาก้มลงไปจูบที่ซอกคออีกข้าง เมื่อละขึ้นมาหมอนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะต่อต้านอย่างที่ควรจะเป็น

นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เลื่อนลอยเหม่อมองไปที่เพดาน

สิ่งที่แสดงออกมาเขารู้ดีว่า ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้...แต่หมอนี่กำลังเจ็บช้ำเกินไปจนไม่ใยดีร่างกายของตัวเองอีก

มือกำแน่นอย่างเจ็บใจ

ของที่ฉันเฝ้าตามหามานานแสนนาน....

แล้วแกทำอะไรกับเขาลงไป...

แกทำอะไรกับโกคุเดระ ฮายาโตะกันแน่....ยามาโมโตะ ทาเคชิ

ชั่วขณะที่กำลังตัดสินใจว่าจะปกป้องคนคนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เสียงประตูก็พังทลายลงด้วยดาบคมกริบ

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มืดมนจ้องมาที่เขาเขม็งก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยังเหม่อลอยอยู่บนโซฟา

ความเงียบงันและแรงกดดันมหาศาลกดทับลงมาจนร่างกายแทบจะยืนไม่อยู่ แน่นอนว่าไม่ได้มาจากยามาโมโตะ ทาเคชิเพียงคนเดียว

เขาคว้าทอนฟาขึ้นมา...

แต่ทว่ากลับเป็นมือบางที่คว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้

หงุดหงิด...

มันน่าหงุดหงิดตรงที่ไม่ว่ายังไง โกคุเดระ ฮายาโตะก็จะเลือกหมอนั่น!

ยามาโมโตะ ทาเคชิตรงเข้าไปอุ้มคนที่พยายามจะลุกขึ้นมาจากโซฟา

อีกครั้ง...

เขากำลังจะปล่อยหมอนั่นไปอีกครั้ง.....

ในขณะที่แผ่นหลังกว้างซึ่งอุ้มร่างบางๆนั่นเอาไว้กำลังจะหายไปจากสายตา

ในขณะที่เขากำลังจะก้าวเดินตามไปรั้งเอาไว้ แต่ทว่าเงาร่างเล็กๆของใครบางคนที่หลบอยู่ข้างหลังประตูก็ทำให้เขาต้องหันกลับไปมอง

โดคุโร  โคลม...

นัยน์ตากลมโตที่เหลือยู่เพียงข้างเดียวเหลือบขึ้นมามองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ริมฝีปากสีแดงนั่นก็ยังไม่ยอมพูดอะไรตามเดิม

มาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆ...

แต่เขาก็ไม่ได้ถามออกไป สายตาเพียงแค่ปรายลงไปมองของในอ้อมแขนเล็ก

มีผ้าพันคอสีเทาผืนหนาที่ดูท่าทางจะอบอุ่นอยู่ในนั้น

เขาหันไปมองแผ่นหลังของคนสองคนที่หายไปแล้ว ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วตัดสินใจคว้ามือเล็กเย็นเฉียบของโดคุโร โคลมให้เดินตามมา...ต้องพากลับไปส่งที่บ้าน

ผ้าพันคอก็ยังคงอยู่ในอ้อมแขนเล็ก....

ถือมันมาที่นี่...ในเวลาแบบนี้...ค่ำคืนของพระเจ้าที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาว

แล้วจะให้ปล่อยทิ้งไว้ได้ยังไง

แขนแข็งแรงพยุงร่างโปร่งบางของโกคุเดระ ฮายาโตะ จนเข้ามาถึงในห้องได้สำเร็จ และแค่เหยียบเข้ามา คนที่เฝ้าเอามือปิดปากมาตลอดทางก็พุ่งพรวดเข้าไปในห้องน้ำทันที

เสียงอ้วกดังลอดบานประตูออกมา ตามด้วยเสียงน้ำไหลซ่า

เขาทำได้แค่เพียงยืนหันหลังพิงประตู เงยหน้าเหม่อมองฝ้าเพดานที่ว่างเปล่า

ทั้งๆที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ขอผูกพันกันไปมากกว่าร่างกาย

แต่พอเห็นสายตาที่เจ็บปวดของตุ๊กตาตัวนั้น ปณิธานที่ตั้งเอาไว้กลับพังทลายลงอย่างง่ายดาย

แต่จะดีแล้วหรือ....ที่จะมาเลือกคนอย่างเขา....

เสียงน้ำยังคงไหลซ่าลงมาแต่กลับไม่มีเสียงอย่างอื่นอีก มือจึงเลื่อนประตูให้เปิดออกช้าๆ ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

หลังจากที่มันไม่เคยรู้สึกเจ็บมานาน...

โกคุเดระ ฮายาโตะ หลับไปทั้งๆที่ยังมือยังพาดอยู่ที่อ่างล้างหน้า ใบหน้าสวยที่มีหยดน้ำเกาะพราวดูหมดสภาพจนไม่เหลือเค้าของตุ๊กตาตัวสวย และเมื่อเขาเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำ เสียงงึมงำก็ดังลอดออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อ ร่างโปร่งบางไหลตัวลงไปนอนขดอยู่ที่พื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ

เขาสอดสองแขนเข้าไปใต้ร่างที่นับวันก็จะยิ่งเบาขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะอุ้มออกมาจากห้องน้ำ

เตียงยุบลงไปตามน้ำหนักที่ไม่มากนัก เขาจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย จับสองมือสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มที่ปิดมาถึงคอ

เขาทรุดนั่งลงที่ข้างเตียง สายตาเฝ้ามองใบหน้าที่หลับใหล

ดวงตาภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทนั้นเมื่อตอนเจอกันครั้งแรกมันสดใสและเป็นประกาย

....แต่มันเป็นเพราะเขา....

ตอนนี้แววตาคู่นั้นกลับมีแต่ความหม่นหมอง

ใบหน้าสวยที่เคยเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

....แต่มันเป็นเพราะเขา....

ตอนนี้ใบหน้าของคนตรงหน้ากลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ความหวาดกลัวและความเจ็บปวด

....มันเป็นเพราะเขา....

ที่ทำให้ โกคุเดระ ฮายาโตะ ต้องมีสภาพแบบนี้

เป็นเครื่องพันธนาการ...ที่ถูกกักขังเอาไว้เสียเอง...

ถึงแม้ว่าจะปวดหัวแทบระเบิด แต่เมื่อถึงเวลาตื่นนอน นัยน์ตาสีมรกตก็จำต้องเปิดขึ้นช้าๆ

แล้วรอบๆตัวมันก็มีเพียงความเงียบและความว่างเปล่า...

โกคุเดระ ฮายาโตะ พยายามลุกขึ้นนั่งอย่างมึนงง ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะแทบไม่ปะติดปะต่อกัน แต่เขาก็ยังพอจะจำได้อย่างรางเลือนว่าที่สุดท้ายที่เขาล้มตัวลงไปคือที่พื้นห้องน้ำ...ไม่ใช่ที่เตียง

สายตากวาดสำรวจไปทั่วร่างกาย มันถูกจับใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อยราวกับเป็นตุ๊กตา สายตาไล่ไปที่โต๊ะข้างเตียง มีขวดแก้วขนาดเล็กวางอยู่ ดูก็รู้ว่ามันเป็นยาแก้แฮ้งค์

ยามาโมโตะ ทาเคชิ คงตั้งใจจะวางเอาไว้ให้เขา

โดยไม่พูด..ไม่บอกอะไรสักคำ....ไม่มีแม้กระทั่งเศษกระดาษโน้ต....ที่จะเขียนว่าให้เขาดื่มมันเข้าไป

ความโมโหพุ่งจี๊ดขึ้นมาในหัวสมอง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังไม่สร่างเมาหรือเพราะอะไรทำให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรจะไปพาเขากลับมาทำไม?

ถ้าจะไปลากเขากลับมาเพื่อมาเป็นตุ๊กตาต่อไปแบบนี้...สู้ทำลายกันให้พังไปเลยดีกว่า

พอกันที....กับหน้าที่ที่ทำให้เขาต้องเจ็บเจียนตายแบบนี้

ร่างทั้งร่างพยายามลุกขึ้นยืน แต่หัวสมองที่ยังคงปวดตึบ ทำให้ไม่อาจทรงตัวให้เดินตามปกติได้ เขาได้แต่เดินโซเซออกไปจากห้องนอน เพราะรู้ดีว่ายังไงเสีย ยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็ต้องอยู่ที่โซฟาตัวนั้นแน่

แล้วก็ไม่ผิดไปจากที่คิด

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เย็นชาหันมามองเขา มันยังคงมืดสนิทเช่นเดิม

เขาเดินเซถลาไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ต่อให้ผู้ชายคนนี้จะชักดาบออกมาฆ่าเขาให้ตาย มันก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว

มันถึงจุด...ที่ต้องสิ้นสุดกันที

“ บอกฉันมา...ว่าแกจะเอายังไงกับฉันกันแน่...ที่ผ่านมาที่ฉันยังอยู่กับแกได้ก็เพราะว่าฉันยังหวัง...ว่าแกอาจจะมีความรู้สึกอะไรให้กับฉันบ้าง แต่ทุกอย่างมันก็ชัดเจนแล้วว่ามันไม่มี...มันไม่มีเลย....”

“ ถ้าฉันจะเป็นแค่ตุ๊กตา...ก็ช่วยทำลายฉันที...ฉันไม่อยากทำหน้าที่นี้อีกต่อไปแล้ว...ไม่อยาก...จะผูกมัด...คนที่ไม่แม้แต่จะเรียกชื่อของฉัน!”       เขาตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายที่ยังคงนิ่งสนิท ยามาโมโตะ ทาเคชิ ได้แต่นั่งนิ่งๆให้เขากระชากคอเสื้อเขย่าจนไหล่กว้างๆนั้นสั่นไหวไปมา ความรู้สึกที่สั่งสมมานานทำให้เขาระเบิดอารมณ์ทั้งหมดออกไป มือทั้งสองข้างทั้งทุบทั้งตีคนที่ทำเพียงแค่พยายามจะจับมือของเขาเอาไว้

“ ฆ่าฉันให้ตายไปเลยสิ! เหมือนกับที่แกฆ่าคนอื่นๆได้อย่างง่ายดาย...คนที่เป็นเพียงแค่เป้าหมาย...ไม่ได้ทำไปเพราะว่าหวงหรือห่วงฉันแม้แต่นิดเดียว!”      ทั้งๆที่เขาตะโกนออกไปขนาดนั้น แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบโต้อะไรกลับมาเลยแม้แต่คำเดียว

ถ้าแม้แต่จะพูดด้วย...เขาก็ยังไม่มีค่าพอขนาดนั้น...

ร่างทั้งร่างหยุดนิ่งลงอย่างหมดแรง ใบหน้าค่อยๆเงยมองไปที่ใบหน้าคมที่ก้มมองลงมา

หยดน้ำเย็นๆไหลจากดวงตาลงมาตามแก้มของเขาโดยไม่คิดที่จะปาดมันทิ้ง

เขาจ้องมองดวงตาสีเปลือกไม้ที่มองลงมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก....

“ ฉันมันบ้าไปเอง....ที่จนแม้แต่วินาทีสุดท้ายก็ยังหวัง....ว่าแกจะรักฉันบ้าง...ว่าแกจะยอมเรียกชื่อฉันสักครั้ง...”

เขาปล่อยมือที่เกาะกุมคอเสื้อของอีกฝ่ายออก....ตั้งใจจะเดินหันหลังแล้วจากไป....ถ้าหากผู้ชายคนนี้ไม่ฆ่าเขา...เขาก็จะกลับไปรับโทษจากแฟมมิลี่เอง

เขาไม่อาจจะอยู่ที่นี่...ไม่อาจจะทำหน้าที่ของพันธนาการได้อีกต่อไป

มันเจ็บ....จนคิดว่ากลับไปให้โดนทรมานยังจะดีเสียกว่า....

แต่ชั่วขณะที่กำลังจะยอมแพ้และหันหลังกลับไป....

อ้อมแขนของคนที่ไม่เคยคิดว่าจะฉุดรั้งเขาเอาไว้กลับโอบกอดมาจากด้านหลัง…

นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

ถึงจะไม่พูดอะไรแต่ผู้ชายคนนั้นก็กดจูบแผ่วเบาลงมาที่ซอกคอ

เขาหันกลับไปมองแล้วก็เห็นสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยเย็นชาเสมอมาคู่นั้นกลับมีแววอ้อนวอน…

มือใหญ่ดึงมือของเขาให้ตามไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนที่ลายมือหวัดๆของยามาโมโตะ ทาเคชิจะเขียนลงไปบนแผ่นกระดาษที่วางอยู่บนนั้น...

เป็นคำพูด....ที่ทำให้เขาตกตะลึงที่สุดในชีวิต

[ ฉันพูดไม่ได้ ]

หมายความว่ายังไง?

หรือว่าที่ไม่เคยพูดกับเขาเลยเป็นเพราะว่า พูดออกมาไม่ได้?

[ อยากรู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงแข็งแกร่ง? ]

ถ้อยคำอีกมากมายถูกเขียนลงบนกระดาษแผ่นนั้น เขาเฝ้าอ่านตามไปด้วยความตกตะลึงถึงสิ่งที่ไม่เคยรู้และไม่เคยคาดคิดมาก่อน

[ เพราะว่าฉันถูกนำตัวไปทดลองตั้งแต่เด็ก ถูกใช้ยามาทุกขนาน จนประสาทสัมผัสทุกอย่างเฉียบคม....โดยแลกกับ....การที่ฉันต้องอยู่กับความเงียบไปชั่วชีวิต ]

สิ่งที่ได้รู้ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งที่ผู้ชายคนนี้แบกรับมาตลอด....ต้องทนอยู่โดยที่ไม่สามารถที่จะสื่อสารกับใครได้...ต้องฆ่าคนทั้งๆที่อาจจะไม่ได้ต้องการ

หากเทียบกันแล้ว...ความเจ็บปวดของเขาคงเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับสิ่งที่ยามาโมโตะ ทาเคชิต้องพบเจอมา

“ แล้วแก...ได้ยินเสียงของฉันไหม?”

มือเผลอยกขึ้นไปลูบใบหน้าคม สายตาของหมอนั่นที่มองลงมามันเศร้าสร้อยอย่างที่เขาไม่เคยคิด...ว่าคนอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็จะมีแววตาแบบนี้ได้

[ ได้ยิน...ฉันได้ยินเสียงที่ทุกข์ทรมานของนายมาตลอด  ได้ยิน...เสียงของคนที่ต้องถูกส่งมาสังเวยให้กับปิศาจอย่างฉันมาตลอด...]

“ ใคร....ทำให้แกต้องเป็นแบบนี้....”      เสียงที่เขาถามออกไปนั้นเบาหวิว...ถึงความเป็นไปได้จะน้อยนิด แต่เขาก็ยังอยากจะให้คนที่ทำให้หมอนี่เป็นแบบนี้จะไม่ใช่...

[ คนที่ส่งนายมานั่นแหละ...]

ความเจ็บปวดพุ่งจี๊ดเข้าไปในจิตใจ มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าหมอนี่ฆ่าคนเพราะหน้าที่ เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองรู้ตัวว่าเป็นได้แค่ตุ๊กตา...มันเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

เพราะเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เอง...

ว่าเขาคือคนที่พันธนาการยามาโมโตะ ทาเคชิ...พันธนาการคนที่ตัวเองรัก...เอาไว้กับความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญมาทั้งชีวิต

เป็นดั่งโซ่....ที่ทำให้ยามาโมโตะไม่ได้รับอิสระ

เพราะมีเขาอยู่....ยามาโมโตะจึงไม่อาจหลุดพ้นไปจากแฟมมิลี่นี้ได้

ต้องฆ่าคนตามคำสั่ง...ไปทั้งชีวิต

สิ่งที่อยู่ในห้วงคำนึงทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

แขนแข็งแรงดึงเขาเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ

กระดาษแผ่นเดิมถูกเขียนลงไปอีกประโยค

[ ไม่เป็นไร...ฉันชินแล้วละ...]

เขาได้แต่ก้มหน้า ปล่อยให้น้ำตาหายไปกับอกเสื้อของอีกฝ่าย

[ แต่ก็เพราะได้เจอกับนาย  มันทำให้ฉันอยากจะกลับมาพูดได้อีกสักครั้ง ]

เขาอ่านตามลายมือที่สื่อความรู้สึกทุกอย่างของผู้ชายคนนี้ออกมาได้อย่างครบถ้วน ในจิตใจที่ถูกดึงให้จมหายลงไปในก้นเหวลึกเมื่อครู่ กำลังค่อยๆถูกมือใหญ่ๆคู่นี้ดึงให้กลับขึ้นมาสู่โลกที่สว่างไสวอีกครั้ง

[ อยากจะพูดอีกสักครั้ง....แค่ประโยคเดียวเท่านั้น ]

[ ว่า....]

[ ฉันรักนาย... ]

มือของเขายกขึ้นมาปิดปากด้วยความสั่นระริก

น้ำตาที่กำลังจะเหือดแห้งไปกลับไหลลงมาอีกครั้ง

ถึงแม้มันจะเป็นแค่ตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นมาบนกระดาษโดยปากกา

แต่สำหรับเขาแล้ว ราวกับว่าได้ยินเสียงกระซิบถ้อยคำคำนี้ออกมาจากริมฝีปากที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้เลยนั่น

ถ้อยคำที่เขาเฝ้ารอคอย....

ถึงแม้มันจะไม่มีเสียงแต่เขากลับได้ยินมันได้อย่างชัดเจน

คำบอกรัก......จากคนที่พูดไม่ได้...

ความรู้สึกในหัวใจนั้นกำลังล้นทะลักออกมาทางดวงตา เขาร้องไห้จนมือคู่ใหญ่ต้องยกขึ้นมาลูบหัว

ดีใจ....

จนคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็พร้อมจะยอมทำเพื่อผู้ชายคนนี้

เขาปาดน้ำตาแล้วผลักตัวเองออกมาจากอ้อมแขนที่เคยกอดเขามานับครั้งไม่ถ้วน ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเปลือกไม้

“ ถ้าอย่างงั้นฉันจะเป็นฝ่ายพูดแทนแกเอง...”          นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่มองลงมานั้นอ่อนโยนจนเขาไม่คิดว่านี่คือดวงตาของฆาตกร

เขาขยับออกไปยืนตรงหน้ายามาโมโตะ ดวงตาที่คงจะแดงช้ำส่งสายตาว่าให้อีกฝ่ายมองดูให้ดี ก่อนที่จะอมยิ้มน้อยๆ

มือซ้าย กำนิ้วทั้งสี่แล้วชี้นิ้วโป้งมาที่ตัวเอง

“ ฉัน ”

ย้ายมือซ้ายมาวางไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจแล้วเลื่อนมือขวาเข้าไปข้างใต้ กดแนบลงไปที่หน้าอกด้านซ้าย

“ รัก ”

มือขวาเลื่อนออกมาแล้วชี้นิ้วชี้ไปที่ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ แก ”

และนั่นคือครั้งเดียวในชีวิต.....

ที่เขาได้เห็นน้ำตา.....

ของผู้ชายที่ชื่อว่า.......ยามาโมโตะ ทาเคชิ...

เสียงเล็กๆของกระดิ่งดังขึ้นเมื่อเขาเปิดประตูร้านกาแฟเข้าไป

“ ยินดีต้อนรับครับ! อ้าว...โกคุเดระคุงนี่เอง วันนี้จะรับอะไรดี?”        เจ้าของร้านร่างเล็กยังคงยิ้มแย้มให้เขาราวกับฟากฟ้าเหมือนเดิม แตกต่างกันตรงที่ท้องนภาผืนนี้ไม่จำเป็นต่อเขาอีกต่อไปแล้ว เพราะเขาสามารถมองหา...ท้องฟ้าสว่างสดใสที่เป็นที่ของเขาเองได้แล้ว

“ ขอกาแฟ...แล้วก็....นมสดอีกแก้วนึงครับ”      ใบหน้าเล็กยิ้มรับก่อนจะกลับไปชงกาแฟง่วนอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์

เขามองดวงตาสีน้ำตาลไหม้อ่อนโยนพรางนึกไปถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้....ถ้าหากวันนั้น...วันที่เขาได้เห็นรูปเป้าหมายที่ยามาโมโตะกำจัดไป และหากเขาดูให้ดีเขาก็จะรู้ได้ทันทีว่ายามาโมโตะไม่ได้เพียงแค่ทำตามหน้าที่

แต่หมอนั่นหวงเขาจริงๆ

เพราะในบรรดารูปเหล่านั้น

ไม่มีรูปของซาวาดะ สึนะโยชิอยู่เลย....

“ เสร็จแล้ว...”       มือเล็กยกแก้วสองใบมาวางไว้ให้ตรงหน้า  เขาเอ่ยลาแล้วก้าวขาเดินออกมาจากร้าน

แสงสว่างของข้างนอกทำให้จำต้องหรี่ตา

และเมื่อค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาอีกครั้ง

เงาร่างสูงใหญ่ก็ยืนรอรับเขาอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

ถึงแม้ว่าที่ไหล่ของหมอนั่นจะยังคงมีดาบสะพายอยู่

แต่แววตาที่หายไปมันกลับคืนมาแล้ว...

เช่นเดียวกับรอยยิ้มน้อยๆที่ส่งมาให้เขา

ขาก้าวออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว….

ก้าวออกไปหาอ้อมแขนและมือใหญ่คู่นั้น.....ที่คงจะรอรับเขาเข้าไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be continue….1896  or  6927100

ไชโยโฮ่ฮิ้ววววว  จบไปอีกหนึ่ง วิ้งๆๆๆ  ยินดีด้วยนะค้าน้องไอซ เจ้าคือผู้โชคดีในปีนี้ที่มีเพียงไม่กี่รายที่ยัยมี๊สามารถแต่งฟิคให้จนจบได้ กร๊ากกกกกก โดนสายตาอาฆาตส่งมาจากปากเกร็ดและรามคำแหงแขวงสะพานสูง

“ พราว”  ในส่วนเนื้อเรื่องหลักของ 8059 จบแล้วค่ะ แต่จะว่าไปมันก็ยังไม่จบซะทีเดียว คงต้องรอ 1002769 (อิสมการนี้นี่ตกลงจะสลับยังไง?)   ลงก่อนเน้ ^ ^ ว่าแต่จะเมื่อไหร่ละเนี่ย? ปีหน้า? แหงละ ก็ในเมื่อปีหน้ามันก็กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว เย้ๆๆ ปีนี้ตกลงว่าทันด้วยอ่ะ ดีใจเนอะคะ

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...ล่วงหน้าไม่กี่ชั่วโมง....

Happy New Year 2012 ค่า.....

ปีนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยอีกปีนะคะ ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกๆคน ....มีคอมเม้นต์ไหลมาเทมาสาธู๊~~~ แต่ขอเป็นเม้นต์ดีๆหน่อยเหอะนะ ปีที่กำลังจะผ่านไปนี่เจอเม้นต์ที่ทำเอากระอักเลือดไปหลายที ไม่ไหวๆ

มาพูดถึง “พราว”  กันบ้าง...เป็นไงมั่ง? คนแต่งแอบหมดทิชชูไปเป็นม้วนๆอยู่เหมือนกันนะ55 ทำไมสิ้นปีทีไรชอบแต่งฟิคดาร์กๆทุกที ปีที่แล้วก็ มือข้างนั้นฯ  ไม่ได้แต่งฟิคขี้มูกโป่งแบบนี้มาตั้งแต่เรื่องอะไรน้า....เหมือนจะเป็น “อยากรู้จักคำว่า...ปาฏิหาริย์” เลยมั้งนั่น ได้ข่าวว่านั่นก็ฟิควันเกิด = =”  อือ...แต่รับประกันเลยค่ะ ว่าอีกสองสมการที่เหลือก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกัน TT[ ]TT โรแมนติกสุดๆ ฮึก ฮึก...

แต่ในเรื่องนี้นี่...สำหรับข้าพเจ้าแล้วถือว่าเป็นฉากแห่งปีเลยค่ะ

ฉากที่ยามะบอกรักก๊กด้วยกระดาษและปากกา และฉากที่ก๊กบอกรักยามะเป็นภาษามือ....ฮืออออออ ชอบสุดตรีนเลยอ่ะ  TT^TTb

ลำดับรองลงไปก็ฉากที่มาจากเรื่อง “ลิปสติก”

ฉากที่ยามะใส่หน้ากากเข้าไปในงานเต้นรำ อุเหม่...มันดูเจ้าช๊าย เจ้าชายเนอะคะ >////<

รองลงไปอีกก็ ฉากที่มาจาก “หัวใจสีเลือด”

ฉากที่ทากะคุงกอดซึระเอาไว้แล้วสารภาพรัก จากนั้นซึระก็กอดตอบพร้อมกับดาบที่เสียบทะลุร่างของทั้งสองคน โฮววววว น้ำตาไหลพราก...

รองลงไป...แต่ว่ามันยังลงไม่ถึงนี่ดิ  ความจริงแต่งฉากนี้ไปแล้วแต่เนื้อเรื่องมันยังไม่ถึงเลยต้องเก็บไว้อ่านคนเดียว 555 มาจาก “หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...”  ค่ะ

ฉากที่คุณมุขอทูน่าจากคุณป๋าจักรพรรดิ มันโฮกมากกกกกก  << สครีมอยู่คนเดียว

แล้วก็...ฮ่าๆๆ อันนี้อยากเห็นจริงๆนะ จาก “Alice in Vongola world”

ฉากที่กระต่ายก๊กยืนชี้หน้าด่าสัปป้าบนห่วงยางเป็ด อ๊ากกกก มันต้องน่ารักมากแน่ๆ >w<

เอิ่ม...แล้วปีที่ผ่านมาตรูแต่งอะไรไปอีก? เหมือนจะน้อยนะ แต่มันก็ไม่น้อยเลยละ สำหรับคนที่แต่งฟิคได้ทากคืบอย่างหนู ฮะฮะ อ้อ ใช่ๆๆ อีกฉากประทับใจ

จาก “Black Lotus”  ของฝั่งยามะจี๊ดๆมันทั้งเรื่อง แต่ของฝั่งคุณฮิต้องฉากนี้เลย

ฉากที่หนูก๊กหยิบกุญแจมือที่คุณฮิปลดให้ มาล็อคข้อมือของตัวเองด้วยตัวเอง มันต้องแบบนี้สิลูกเอ้ย =w=b

อ่านะ...ไหนๆก็จะหมดปีเก่าแล้ว จำฉากไหนได้หรือมีฉากประทับใจในฟิคของข้าพเจ้าบ้างไหมเอ่ย? 5555 อาจจะมีคนตอบว่า “ไม่มี” หรือจำไม่ได้เลยก็เป็นได้ =[ ]=

เวิ่นซะยาวเชียะ...เอาเป็นว่าปีใหม่แล้วก็ขอคุณพระศรีรัตนตรัยจงดลบันดาลให้ ได้พบเจอกับสิ่งที่หวังนะคะ ขอให้โรคภัยไม่มากล้ำกราย ขอให้โชคร้ายจงหายไป

แล้วเจอกันปีหน้าค่า.....

ปล.บลอคหลักงาน Double Date อัพเพี้ยบเลยนะตัวเธอว์...เข้าไปดูกันบ้างหรือยังเอ่ย...ใครอยากได้ฟิคสด(?) สามารถหอบรวมเล่มฟิคของข้าพเจ้ามาให้เขียนได้ที่งานนะเออ สเก็ตบุคในแบบของนักแต่งฟิค?  วันที่ 15 มกรา 2555 เจอกัน! >w<

การ์ดปีใหม่นี่มันหน้าตาคุ้นๆเนอะว่ามะ? เหมือนจะเคยแจกไปเมื่อเอนทรีที่แล้ว? กินส้ม(?)กันแล้วก็ขอให้สดใสดั่ง “สีส้ม” กันเลยนะค้า ปี 2012 เนี่ย 555

ปล.2 ไปทำพวงกุญแจประจำโกดัง(?)มา  น่ารักป่ะล่า...>w<... 80 มันมาจากไหนวะ? ได้ข่าวว่าบลอคนี้ 59 is all around?

เดี๋ยวยังไม่หมด ไหนๆก็ไหนๆละ ฮี่ๆ...มีคน(ชื่อคุณอ้อม) ทำกระเป๋าใบนี้มาให้ น่ารักอ่า.....ขอบคุณมากๆเลยนะค้า จะเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีเลยค่ะ >w<

เอ๊ะ ยังมีกระต่ายอลิสจากคนแถวๆนี้อีกตัว.....พอได้แล้ว! เวิ่นยาวเป็นหางว่าวแล้วหล่อน!......กอดจนดำแล้วอ่ะ.....เอาเป็นว่าเจอกันปีหน้าค่า...