KHR Au.fic HBD.Hayato [8059] Lipstick : 06 END

KHR Au.fic HBD.Hayato [8059]    Lipstick : 06

: KHR Fanfiction AU

: 8059

: E+Ro+man+tic [เรทเชี่ยไรของมันเนี่ย?]

: NC-17

: AU โคตรๆเลยนะคะ *w*

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ขณะนี้ผมนั่งอยู่ใน BMW สีดำสนิท

สองข้างที่ประกบผมอยู่คือชายในชุดดำร่างยักษ์ ซึ่งดูจากรูปลักษณ์แล้วไม่น่าจะเป็นคนญี่ปุ่น และถึงพวกเขาจะเก็บมันไปแล้ว แต่ผมก็รู้ดีว่าที่ซองหนังที่อยู่ใต้สูทสีดำพวกนั้นมีปืนซุกซ่อนอยู่

อ่า...นี่ผมไปทำอะไรเข้าล่ะเนี่ย? มีแฟนเพลงของเจ้ากระต่ายที่แอบรู้เรื่องของเราแล้วส่งคนพวกนี้มาเก็บผมหรือเปล่านะ?

รถจอดลงในที่จอดรถของตึกสูงเสียดฟ้าหลังหนึ่งในย่านชินจูกุ ก่อนที่ผมจะถูกพาตัวขึ้นไปยังชั้นบนสุดของตึกหลังนี้ ภายในห้องนั้นมีเพียงแค่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ตัวเดียวกับชุดรับแขกที่ดูหรูหราหนึ่งชุดเท่านั้น รอบด้านคือกระจกที่มองลงไปเห็นเมืองโตเกียวได้อย่างชัดเจน....ไม่บอกก็รู้ว่าคนที่ผมจะต้องพบด้วยต้องเป็นระดับมหาเศรษฐีแน่ๆถึงได้มีห้องทำงานอยู่บนนี้ได้

แต่ผมก็นึกไม่ออกจริงๆว่าผมรู้จักคนระดับนั้นด้วย?

ในขณะที่กำลังกวาดสายตาเตรียมหาทางหนีทีไล่ ประตูบานใหญ่ก็เปิดเข้ามา และคนที่กำลังเดินตรงมาหาผมนั้นก็ทำให้ช็อคยิ่งกว่า

“ ฉันคิดว่าเธอคงจะรู้อยู่บ้างว่าฉันเป็นใคร...”        น้ำเสียงน่าเกรงขามทำเอาผมเกร็งขึ้นมาทันที ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขานอกไปเสียจาก

“ พ่อ....ของโกคุเดระ?”

“ หึหึ....แปลว่าเธอเป็นคนที่เค้าไว้ใจมาก ถึงได้ยอมเล่าเรื่องของฉันให้ฟัง...รู้แบบนี้ก็ดี...การเจรจาของเราจะได้ง่ายขึ้น”        พ่อของโกคุเดระนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม เขาดูภูมิฐานสมกับห้องนี้จริงๆ แต่กลิ่นอายบางอย่างก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่น่าจะเป็นแค่มหาเศรษฐีธรรมดาๆ

“ ฉันจับตาดูเธอมาพักใหญ่แล้ว”    สิ่งที่ออกมาจากปากของเขายิ่งทำให้ผมงงหนักเข้าไปอีก

“ เดี๋ยวก่อนนะครับ...นี่แปลว่าคุณรู้...ว่าโกคุเดระคือลูกชายของคุณ?”

“ ถูกต้อง....ฉันรู้มาตลอดและคอยตามดูเขามาตลอดโดยที่เขาคงจะไม่มีทางรู้ตัว”      ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อรู้ความจริง

“.....แล้วทำไม.....”      ผมพูดไม่ออกว่าทำไมเขาถึงไม่เข้ามารับเลี้ยงดูแลโกคุเดระให้มันถูกต้อง  ตามดูขนาดนี้ก็แปลว่าเขาเองก็คงจะรักโกคุเดระเช่นกัน

“ หึ....จะถามว่าทำไมฉันถึงไม่รับเขามาเป็นลูก ทำไมไม่ดูแลเขา ปล่อยให้เขาเผชิญโลกตามลำพังแบบนั้นใช่ไหม?”      ผมทำได้เพียงแค่พยักหน้า

“ โลกของมาเฟียน่ะ...มันไม่สวยงามแบบนั้นหรอกนะ....”

“ อะ...อะไรนะครับ?!”     ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า? อย่าบอกนะว่ากลิ่นไออันตรายที่โชยออกมาจากร่างกายของผู้ชายคนนี้นั้นก็เพราะ...

“ ฉันคือบอสของแก๊งมาเฟียที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งในอิตาลี...ทีนี้พอจะเข้าใจหรือยังว่าเพราะอะไรฉันถึงให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเขาเป็นลูกชายของฉัน”       จะบอกว่าเป็นการปกป้องในรูปแบบหนึ่งอย่างนั้นสินะ...ผมแทบจะทรุดลงกับพื้น....นี่ผมก็แค่รักเจ้ากระต่ายแต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเกี่ยวข้องกับคนอันตรายแบบนี้เลยจริงๆ

“ อีกอย่าง...เธอลองคิดดูสิว่า ถ้าคนอื่นๆรู้ว่าเจ้าหญิงแห่งเสียงเปียโนผู้อ่อนหวานดันมีพ่อเป็นถึงหัวหน้าแก๊งมาเฟีย....อนาคตของเขาจะเกิดอะไรขึ้น”      อ่า...ผมเข้าใจดีเลยละ เพราะว่ามันคงจะไม่ต่างไปจากกรณีของผมเท่าไรนัก

“ แล้วทำไม...คุณถึงได้มาบอกผมล่ะครับ?”      ก็ตามดูต่อไปเรื่อยๆก็ได้นี่ ถ้าผมทิ้งเจ้ากระต่ายหรือทำให้ร้องไห้ก็ยิงทิ้งซะ....คิดถึงตรงนี้แล้วก็ให้หน้าซีด...นี่ผมเกือบตายโดยไม่รู้ตัวมากี่ครั้งกันแล้วนะ?

“ ก็เพราะว่าฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอ”       อ้อ...การเจรจาที่ว่านั่นสินะ

“ จะช่วยเลิกกับฮายาโตะได้หรือเปล่า?”        ว่าไงนะ?  ผมเปลี่ยนสีหน้าแล้วจ้องกลับไปที่ใบหน้ากร้านโลกของเขานิ่ง

“ ผมไม่เข้าใจ...”       ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพ่อของเจ้ากระต่ายแต่ว่าเขาก็เป็น “คนอื่น” เพราะฉะนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องแสดงสีหน้าจริงๆของผมให้เขาเห็น ผมมองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย จะให้ผมทำอะไรให้ลูกชายเค้าก็ได้แต่สำหรับเรื่องจะให้เลิกกันนี่...ผมไม่เข้าใจและก็ไม่คิดจะทำตาม

“ เธอคิดว่าการที่ผู้ชายคบกันมันจะเป็นที่ยอมรับอย่างนั้นหรือ?  ในฐานะที่ฉันเป็นพ่อ ฉันไม่มีทางยอมรับได้อยู่แล้ว”      ผมถึงกับกำมือแน่น พยายามข่มความรู้สึกโมโหเอาไว้...เขากล้าพูดได้ยังไงว่าคนเป็นพ่อจะไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ ในเมื่อพ่อของผมเองยังยอมรับได้เลย

“ ถ้าคุณเป็นพ่อจริงๆ...ถ้าคุณทำให้โกคุเดระเรียกว่า ‘พ่อ’ ได้เมื่อไหร่ ผมถึงจะยอมเลิกกับเขา!”       ผมเอ่ยออกไปเสียงนิ่ง นัยน์ตาที่จ้องมองใบหน้าของผมนั้นอ่านไม่ออก เขาก็คงอึ้งไปเพราะไม่คิดว่าผมจะกล้าพูดกับเขาแบบนี้

“ เธอต้องการอะไร?  เงิน? หรือชื่อเสียง?  เธอน่าจะยอมรับมันแต่โดยดี เพราะถึงเธอจะไม่ยอมทำตามที่ฉันบอก ฉันก็มีวิธีมากมายที่จะทำให้เธอเลิกกับลูกชายของฉัน”       ผมไม่เคยรู้สึกกดดันแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ตอนนี้เหงื่อมันเกาะจนเหนียวมือไปหมด เขากำลังเอาเงินฟาดหัวผม พอไม่สำเร็จเขาก็ใช้วิธีขู่ผมต่อ.....ถูกแล้ว....ผมไม่ใช่ลูกกำพร้า ผมไม่ใช่คนที่อยู่ตัวคนเดียว...ผมยังมีพ่อ มีเพื่อน มีวงดนตรีที่ผมรัก

“ หึ....แต่ถ้าเธอยังบอกว่าเธอไม่สนใจหรอกว่าใครจะเป็นยังไง....ฉันก็ยังเหลือวิธีสุดท้ายที่จะทำให้เธอเลิกกับฮายาโตะได้”       เสียงวัตถุหนักๆวางลงบนโต๊ะเตี้ยด้านหน้าของผม ประกายสีเงินวาววับของกระบอกปืนส่งเข้ามาที่นัยน์ตาของผม....จะบอกว่าถ้าผมไม่ยอมเลิกกับโกคุเดระ...เขาจะฆ่าผมใช่ไหม?

“ หึหึ...”     ผมส่งเสียงหัวเราะในลำคอ....จากที่รู้สึกกดดันกลับกลายเป็นผ่อนคลาย....ในเมื่อถ้าผมจะต้องตายอยู่แล้ว ผมก็ควรจะพูดอะไรกับคนที่คิดว่าตัวเองเป็น ‘พ่อ’ คนนี้เสียหน่อย

“ ลองดูไหมละครับ?....ถ้าคุณฆ่าผม....คนที่คุณจะทำให้ตายเป็นรายต่อไปก็คือลูกชายของคุณเอง...”        นัยน์ตาสีเปลือกไม้ของผมจ้องมองที่ดวงตาแข็งกร้าวของเขาอย่างไม่ลดละ ผมอยากจะบอกให้เขารู้เอาไว้ว่า เจ้ากระต่ายจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม!

“ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมเลิกใช่ไหม....”      น้ำเสียงนิ่งที่เขาใช้ถามผมมันช่างน่ากลัวเสียยิ่งกว่าการตะคอกเป็นไหนๆ เพราะผมไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ ครับ...”

“ จะบอกว่ารักฮายาโตะยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองงั้นรึ? ยิ่งใหญ่จริงนะพ่อหนุ่ม...หึหึ”       ก็เป็นอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ผมยิ้มเย็นๆส่งคืนให้ มาถึงขั้นนี้สิ่งดียวที่เสียใจก็คือไม่ได้ไปจูบลาเจ้ากระต่ายเสียก่อน  ปืนที่เคยวางอยู่บนโต๊ะ บัดนี้มันย้ายไปอยู่ในมือของชายตรงหน้า ผมจ้องมองมันเขม็ง....ผมจะไม่หลับตาเพราะว่าผมไม่ได้ยอมรับว่าจะยอมตาย แต่เขาเป็นฝ่ายบังคับผมเอง

ปากกระบอกปืนจ่อมาที่หัวของผม แต่ผมไม่มีทางแสดงท่าทีว่ากลัวให้เขาเห็น ผมยังคงประสานสายตากับเขาอย่างไม่ลดละ

“ ถ้าอย่างงั้นก็....ลาก่อน...”        ชั่ววินาทีที่ไกปืนถูกเหนี่ยวลงไป สิ่งที่ผมมองเห็นไม่ใช่ดวงตาแข็งกร้าวของเขาแต่กลับเป็นใบหน้าที่หันมายิ้มให้ของเจ้ากระต่าย...นึกถึงค่ำคืนแรกที่กระต่ายสีขาวตัวนั้นมันหล่นลงมาจากฟากฟ้า...เพื่อมาเป็นของผม....ถึงจะต้องจากไปแต่ผมก็ไม่เสียใจแล้วละที่ชีวิตหนึ่งผมจะรักใครได้มากขนาดนี้

แรงที่กระทบมายังหน้าผากเล่นเอาเจ็บจนชา และในที่สุดสติที่ผมมีมันก็ค่อยๆดับวูบไป....

ผมได้แต่ภาวนาให้พ่อของเจ้ากระต่ายเอาศพของผมไปทิ้งที่ไหนก็ได้ที่จะไม่ให้เขารู้...ว่าผมไม่อยู่ข้างๆเขาอีกต่อไปแล้ว

ถึงจะบอกพ่อของเจ้ากระต่ายไปแบบนั้น...แต่ใจจริงแล้วผมก็อยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป

“ โอ๊ย!!!”         ผมเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาเมื่อรู้สึกเหมือนโดนอะไรฟาดเข้าที่ใบหน้า

“ จะนอนไปถึงเมื่อไหร่? บอสรอคุยกับนายอยู่นะ”        ผมทำหน้างงเพราะคนที่กำลังพูดกับผมนั้นเป็นหญิงสาวชาวต่างชาติคนหนึ่งซึ่งกำลังก้มลงไปเก็บหมอนที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้น ตัวการที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมาก็คือมันนั่นเอง

“ เรายังเจรจากันไม่จบนะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ...”        นี่ผมตายไปแล้ว? หรือว่าแค่ฝันไป? หรือมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ก็ผมจำได้ว่าผมโดนยิงแสกหน้าเข้าไปขนาดนั้น ดูยังไงๆก็ไม่น่าจะรอดมาได้...และเมื่อเห็นผมทำหน้างง หญิงสาวคนเมื่อครู่ก็ถอนหายใจแล้วอธิบายให้ผมฟังว่า

“ ไอ้ที่นายโดนไปน่ะ มันไม่ใช่กระสุนหรอก...แต่เป็นนี่...”      แล้วเธอก็แบมือเผยให้ผมมองเห็นเมล็ดกาแฟเล็กๆเมล็ดหนึ่ง

“..........”       ผมพูดอะไรไม่ออกจึงได้แต่เงยหน้ามองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ

“ ฉันก็แค่ทดสอบเธอดู....ว่าฉันจะไว้ใจให้เธอดูแลลูกชายของฉันได้ไหม”      ด้วยการแกล้งฆ่าผมทิ้งเนี่ยนะ? โอย...นี่ถ้าไม่ใช่คนใจแข็งอย่างผม ป่านนี้คงช็อคตายไปแล้ว ผมได้แต่เอนหลังพิงผนังโซฟาอย่างหมดแรง

" อืม....."       พ่อของเจ้ากระต่ายไล่สายตามองผมตั้งแต่หัวจรดพื้นอีกรอบ...เอาเถอะ....อยากจะทำอะไรก็ทำไป ผมไม่สนละ

" ฉันก็เคยเป็นห่วงอยู่นะว่า อย่างฮายาโตะคงจะรับช่วงแฟมมิลี่ต่อจากฉันไม่ได้....แต่ถ้าเป็นเธอก็ไม่แน่...ว่าไง?...สนใจไหม?"        อะไร? เมื่อกี้จะฆ่าผมทิ้ง ตอนนี้จะให้ผมเป็นบอสมาเฟียต่อจากเขาเนี่ยนะ

" ไม่ละครับ"       ผมตั้งใจแล้วว่าถ้าแก่เฒ่าผมจะพาเจ้ากระต่ายกลับไปขายซูชิกระหนุงกระหนิงกันสองคน!

" ฮ่าๆๆๆ หายากนะ...คนที่ไม่กลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน...และที่หายากยิ่งกว่าคือคนที่กล้าจ้องตาฉันในขณะที่ถูกปืนจ่อหัวอยู่"        เขาเผยรอยยิ้มที่มุมปาก แต่ผมไม่ดีใจหรอกนะที่ถูกคนแบบนี้ถูกใจเข้าน่ะ

ผมก็แค่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับเจ้ากระต่าย ก็แค่นั้น...

" เอาละ...มาเจรจากันต่อดีกว่า....เธอจะสาบานได้ไหม? ว่าจะดูแลฮายาโตะไปตลอดชีวิต"      ใบหน้าของเขากลับมาจริงจังอีกครั้ง

" คุณก็พิสูจน์ไปแล้วนี่ หรือจะต้องให้ผมตายให้คุณดูอีกซักรอบ?"

" ตอบฉันมาว่าเธอสาบาน...."

" ครับ...ผมสาบาน"          เขามองผมด้วยสายตาอ่อนโยนเป็นครั้งแรก บรรยากาศที่เคยดูอันตรายมาตลอดกลับผ่อนคลายลงเมื่อเขาหัวเราะอย่างถูกใจแล้วเอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ

" ดี!"        เขายิ้มให้ผมด้วยใบหน้าเยี่ยงมาเฟีย     “ แต่เมื่อใดที่เธอผิดคำสาบาน รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น....”      เขาจงใจวางปืนกระบอกเดิมลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าผมอีกครั้ง และผมรู้ดีว่าคราวนี้มันคงจะไม่ใช่แค่เมล็ดกาแฟแน่ๆ

แต่ถึงจะเห็นแบบนั้น ผมก็ยังพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

" และเพื่อตอบแทนคำสาบานของเธอ...ฉันก็มีข้อแลกเปลี่ยนจะมอบให้"      

" ........."       ผมจ้องตอบเขากลับไป เพราะผมยังไม่ไว้ใจหรอกว่าเขาจะไม่จับผมหมกท่อแล้วเอาไปโยนทิ้งที่อ่าวไหน

" ฉันจะช่วยปิดความสัมพันธ์ของเธอกับฮายาโตะ ไม่ให้สื่อเอาไปเผยแพร่"     เขายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

" จะช่วยจัดการข่าวของเธอกับฮายาโตะให้..."        .....ด้วยวิธีการของมาเฟีย....ผมต่อประโยคที่เขาไม่ได้พูดออกมาให้ในใจ แต่ถ้าเป็นอำนาจมืดและเงินที่เขามี ผมก็เชื่อละว่าเขาทำได้แน่ๆ

จะว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันนะที่ผมมีพ่อตาเป็นมาเฟีย...

ผมถูกพากลับมาปล่อยไว้ที่สตูดิโอตามเดิม ตอนนี้ผมจึงขับรถมาจอดติดไฟแดงอยู่ที่ชิบูย่า ในขณะที่นิ้วก็เคาะพวงมาลัย สายตาก็เหม่อมองภาพของเจ้ากระต่ายขนาดใหญ่ยักษ์ที่ติดอยู่ข้างตึกฝั่งตรงข้ามแยก พรางนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆ

พ่อของเจ้ากระต่ายจะคอยตามเช็ดตามล้างเก็บกวาดข่าวระหว่างผมกับเจ้ากระต่ายให้ แลกกับที่ผมต้องไปรายงานตัวกับเขาทุกๆครั้งที่เขามาญี่ปุ่น

มานึกๆดูอีกที เขาก็อาจจะเป็นแค่ตาแก่ที่แค่อยากจะฟังเรื่องราวของลูกชายที่รัก แต่ก็ไม่สามารถจะเข้าใกล้ได้ เลยคิดว่าอย่างน้อยได้ฟังเรื่องราวของเจ้ากระต่ายในมุมที่คนนอกไม่อาจจะรู้ได้จากปากของผมคงจะดีกว่า

ผมไขกุญแจห้องเข้าไปด้วยมัวแต่นึกถึงเรื่องของคนพ่อจนลืมไปว่าเจ้ากระต่ายตัวดีส่งเมสเซสไปข่มขู่ผมเอาไว้ยังไง เพราะงั้นแค่ผมก้าวเท้าเข้าไปในห้อง หมอนใบใหญ่นับสิบไปก็กระหน่ำฟาดเข้ามาที่ร่างกายทันที

" อ๊ะ โกคุเดระ?!"         ผมยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาป้องหน้าก่อนจะกวาดสายตามองหาเจ้าตัวดีที่ซ่อนอยู่ข้างหลังหมอนพวกนั้น ผมเอื้อมมือออกไปหมายจะคว้าตัวบางๆนั่นเอาไว้ แต่เจ้ากระต่ายก็ไวพอที่จะกระโดดหลบ....

โครม!!

ไม่ใช่เสียงผมล้มแน่ๆ  ในเมื่อผมยังยืนนิ่งอย่างสง่าผ่าเผยอยู่ ผมก้มลงไปมองเจ้ากระต่ายสีขาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับกองหมอนที่พื้นพร้อมยกมือมาลูบสะโพกปอยๆ

" ฮะฮะฮะ...."        ผมเผลอหัวเราะออกไปเมื่อมองเห็นสภาพของเจ้าคนที่จ้องจะเล่นงานผม ใบหน้าสวยหันมาค้อนควับ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่ง ดูท่าทางจะลำบากพอดู ผมจึงซ้อนตัวเขาขึ้นก่อนจะอุ้มไปนั่งที่โซฟา

" โกคุเดระ...."       ผมคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา มือเอื้อมไปจับมือของเขาเอาไว้หลวมๆ

" อะ  อะไร...."       แก้มใสออกสีชมพูระเรื่อ นัยน์ตาสีมรกตใสแจ๋วราวกับตาของกระต่ายสบมองกลับมา ผมส่งสายตาอ่อนโยนไปให้เขาจึงไม่ลุกหนี

" ถามอะไรหน่อยสิ"       ผมนั่งลงไปที่พื้นก่อนจะแนบหน้าไปที่หน้าตักของเขา แขนอีกข้างกอดขาของเจ้ากระต่ายเอาไว้

" หืม?..."        ผมรับรู้ได้ถึงมือที่ลูบอยู่ที่หัวผมเบาๆ สัมผัสจากเขามันทำให้ผมรู้สึกดี

" นายรู้สึกยังไงกับพ่อของนายอย่างงั้นหรอ?"         มือเขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

" อารมณ์ไหนของแก?  นี่คงไม่ได้หึงแม้แต่หมอนั่นหรอกนะ?"         เขายังคงเรียกพ่อของเขาว่า 'หมอนั่น' เหมือนเดิม แทนที่ผมจะหึงผมควรจะห่วงชีวิตของตัวเองดีกว่ามั้ง

" ..........."           เขาเงียบไปในขณะที่ลูบหัวผมต่อ เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้พูดอะไรต่อเขาจึงเอ่ยออกมาเบาๆ

" ก็....ไม่ได้เกลียดหรอกนะ...."          ผมลอบยิ้มกับคำตอบของเขา

คงจะมีสักวัน...ที่พ่อลูกจะได้เจอกัน...เหมือนความสัมพันธ์ของผมกับเขาที่สักวันมันคงจะเปิดเผย...

จากวันแรกที่ผมได้พบกับพ่อของเจ้ากระต่ายก็ผ่านมานานหลายเดือน....จากความหนาวเหน็บของฤดูหนาวตอนนี้อากาศกลับกำลังดีเพราะเป็นช่วงของฤดูใบไม้ผลิ ผมพาดคอเอาไว้กับที่เท้าแขนของโซฟาในขณะที่สายตาก็เหม่อมองออกไปข้างนอกประตูเลื่อนบานใหญ่ที่เป็นกระจกใสทั้งชุด...ซากุระที่เรียงเป็นแถวกำลังผลิดอกตูมรอวันเบ่งบานในอีกไม่นาน....จะว่าไปนี่คงจะเป็นซากุระแรกของผมกับเจ้ากระต่ายสินะ....ทั้งๆที่คบกันมาได้ยังไม่ถึงปี แต่ทำไมผมถึงได้รักเขามากมายขนาดนี้กัน

ผมพลิกตัวกลับมานอนหงายอยู่บนโซฟาด้วยท่วงท่าราวกับคนขี้เกียจ....ก็แหม...นานๆจะได้หยุดกับเค้าซักที....แต่จะว่าไปมันก็ไม่ใช่วันหยุดตามตารางงานหรอกนะ บังเอิญว่าเจ้ามุคุโร่มันหนีไปตามหาฝันอะไรของมันที่ปารีส เดือดร้อนสึนะที่ต้องไปตามลากตัวกลับมา ส่วนมือกีต้าอีกคนก็ตามไปด้วยเหตุผลที่ว่า อยากเปลี่ยนสถานที่ในการไล่ขย้ำ? 

สรุปคือตอนนี้วงของผมที่น่าจะกำลังเริ่มอัดเสียงซิงเกิลใหม่ แต่ดันไม่มีใครอยู่ที่ญี่ปุ่นเลยน่ะสิ แล้วจะให้ผมไปอัดเสียงยังไงได้

ในขณะที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ม้วนกระดาษในมือใครบางคนก็เคาะลงมาที่หัวผม

“ โกคุเดระ?”       ผมผงกหัวขึ้นไปมองดูเจ้ากระต่ายที่เดินไปกดอะไรขยุกขยิกอยู่ที่เครื่องเสียงของผม ก่อนที่ดนตรีคลาสสิคจะดังขึ้นมาให้ได้ยิน

“ ลุกขึ้นมา”        เจ้ากระต่ายตัวดีสั่งผมฉอดๆ แต่จะด้วยความเคยชินหรืออะไรไม่รู้ ร่างกายผมก็ลุกขึ้นนั่งตามคำสั่งเป็นที่เรียบร้อย

“ มีอะไรหรอ?”      จะให้ผมหยิบอะไรให้หรือไง?

“ มาเป็นคู่ซ้อมเต้นรำให้ฉันหน่อย”

“ ห๋า?!”       ผมอุทานออกไปอย่างไม่ปิดบัง เขาคิดว่าเขาพูดอยู่กับใครเนี่ย? ผมเป็นมือเบสของวงร็อคนะ ไม่ใช่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 อย่างเจ้ามุคุโร่ ตั้งแต่เกิดมาผมเคยเต้นรำอะไรกับเค้าที่ไหน

“ ฉันว่า....”       แต่เจอดวงตากระต่ายดุๆแบบนั้นมันก็ไม่มีทางปฏิเสธได้

“ แกแค่ขยับตามฉันเท่านั้นแหละน่า อย่างน้อยแกก็เดินได้ดีกว่าหมอนข้างละ”       ก็จริงของเค้า...ถ้าเจ้ากระต่ายไปเต้นรำกับหมอนข้างคงฮาน่าดู.....มือบางจัดการจับมือผมขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนที่จะจับมือผมอีกข้างหนึ่งไปวางไว้ที่เอวของเขา และเมื่อมือของเจ้ากระต่ายวางมาบนไหล่ผม ความใกล้ชิดก็เล่นเอาผมเผลอกลืนน้ำลาย

ชักไม่อยากให้เค้าไปเต้นรำกับคนอื่นซะแล้วสิแหะ

“ โอ้ย!”        มือที่เคยวางอยู่บนไหล่ผมกลับย้ายมาบิดแก้มผมซะอย่างงั้น

“ คิดเรื่องลามกอยู่ใช่ไหมแกน่ะ”       รู้อีกแน่ะ   ผมได้แต่หัวเราะแหะแหะ แล้วเริ่มขยับตามจังหวะการก้าวเท้าของเขา

“ นี่โกคุเดระ...ไม่ใช่ว่านายต้องมาอยู่ในตำแหน่งของผู้ชายหรอ?”      ถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องนัก แต่ดูจากท่าทางแล้ว ผมคิดว่าเขากำลังซ้อมเต้นในตำแหน่งของผู้หญิง

“ ก็ฉันต้องไปในฐานะพรีเซ็นเตอร์ของสตูดิโอมิยาซามินี่”        ชื่อคุ้นๆแหะ เหมือนจะเป็นสตูดิโอเสื้อผ้าที่เจ้ากระต่ายแทบจะเป็นนางแบบประจำให้อยู่

“ คราวนี้ต้องใส่ชุดราตรียาวๆด้วย ถ้าไม่ซ้อมเดี๋ยวสะดุดหัวทิ่มกันพอดี”

“ ชุดราตรี?”

“ ใช่...ก็คอลเลคชั่นเดียวกันกับที่แกเคยไปดูฉันเดินแบบนั่นแหละ”      ผมพยักหน้าหงึกๆอย่างไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก เพราะที่นี่คือญี่ปุ่น การที่จะให้นายแบบมาใส่ชุดของผู้หญิงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไร ถ้าอิมเมจมันได้ เท่านั้นก็พอแล้ว

จังหวะของดนตรีเปลี่ยนไป จากเพลงเร็วค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นเพลงช้า ผมไม่ถนัดเพลงคลาสสิคอย่างที่บอก เพราะงั้นจึงไม่รู้ว่าเพลงแบบนี้เรียกว่าอะไร แต่อาจจะเพราะผมก็เป็นนักดนตรีเหมือนกัน ทำให้การจับจังหวะและก้าวเดินให้ตรงกันนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

แล้วยิ่งเป็นเพลงช้าๆแบบนี้ ดวงตาสีเขียวใสที่อยู่ใกล้ๆแบบนี้ ริมฝีปากที่ไม่ได้เคลือบเอาไว้ด้วย “ลิปสติก” อยู่ไม่ไกลแบบนี้...ราวกับว่ามีแรงดึงดูด....มือสองข้างกระชับเอวบางให้เข้ามาแนบชิดก่อนที่ใบหน้าของผมจะก้มลงไปใกล้กับใบหน้าสวยที่นิ่งค้างรอรับ...

ตรูด....ตรูด........

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาก่อนที่ริมฝีปากของผมกับเขาจะสัมผัสกันอีกแค่นิดเดียว ผมได้แต่งอแงไม่อยากจะปล่อยมือจากเอวเขา เจ้ากระต่ายจึงไล่ฟาดให้ผมไปรับโทรศัพท์ซึ่งยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดส่งเสียงง่ายๆ

“ ครับ?”      ผมมองดูเบอร์ที่ขึ้นมาก่อนจะรับไปแบบไม่ใส่ใจนัก

“ คุณ.....ออกมาพบกันเดี๋ยวนี้เลยได้ไหมคะ”      ผมหันไปมองเจ้ากระต่ายที่จ้องเขม็งมาก่อนจะยกมือขึ้นเกาท้ายทอย

“ อ่า...ได้สิ....งั้นเดี๋ยวผมออกไป เจอกันที่เดิมนะ”       ผมแอบเหลือบมองเจ้ากระต่ายอีกรอบก่อนจะวางสายไป

“ ใครน่ะ?”     

“ คนที่สตูดิโอน่ะ ฮะฮะ”      ผมหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะบอกกับเขาว่าจะออกไปข้างนอก เจ้ากระต่ายไม่ว่าอะไรเพราะงั้นผมถึงได้เดินออกมาโดยไม่หันไปมองหน้าเขาให้ดีๆก่อน...

ผมเปิดประตูเข้าไปในร้านกาแฟเล็กๆ แผ่นหลังโปร่งบางของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรอผมอยู่แล้ว  เธอเป็นคนที่สวยมาก สวยเสียจนไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธ ถ้าไม่ติดที่ว่า...

“ รอนานไหม?”      ผมเอ่ยทักในขณะที่เธอส่ายหน้าช้าๆบ่งบอกว่าไม่เป็นไร

“ เรื่องแหวน...ที่คุณบอกว่าอยากให้ฉันไปเลือก...ถ้าเกิดว่าเป็นวันนี้เลย.....”      ใบหน้าแดงระเรื่อของเธอดูเอียงอายเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงเรื่องที่ผมเคยขอร้องเธอไป ทำให้ผมรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมนั้นก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง

“ ได้สิ”     ผมยิ้มให้เธอก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินออกจากร้านไปด้วยกัน

ภายในห้างสรรพสินค้าที่หรูที่สุดแห่งหนึ่งของโตเกียว ผมยืนอยู่ในร้านที่เต็มไปด้วยแหวนนานาชนิด กับคนที่ไม่เคยรู้เรื่องเครื่องประดับอย่างผมจึงได้แต่ยืนงง ต่างจากอีกคนที่มาด้วยกันที่ดูจะรู้ดีในเรื่องพวกนี้ไม่ใช่น้อย เธอเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้โชว์ตู้หนึ่งซึ่งมีชุดเครื่องประดับวางอยู่เพียงชุดเดียว ก่อนจะเหลือบมองมาที่ผม

“ ฮะฮะ ไม่ต้องเกรงใจน่า เลือกได้ตามสบายเลย...ผมขอแค่...มันจะเป็นแหวนที่ดีที่สุด”        ของผมกับเขา.....ผมพูดมันอยู่ในใจเพื่อไม่ให้คนเลือกหน้าแดงไปมากกว่านี้

เธอบอกให้พนักงานหยิบแหวนที่วางอยู่บนกำมะหยี่สีดำสนิทวงนั้นมาให้ดู ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายเมื่อมองดูแหวนเงินวงเล็กที่ถูกขึ้นรูปให้คล้ายกับยอดหญ้าพันกันเป็นวงกลมที่ปลายมีเพชรน้ำงามเม็ดเล็กประดับอยู่ ขนาดผมยังรู้เลยว่ามันสวยมากขนาดไหน

“ วงนี้...ได้ไหม?”        ผมพยักหน้าในขณะที่ดวงตาก็ยังคงจ้องมองความงดงามของแหวนวงนั้นอย่างไม่ละสายตา

ถ้าไปอยู่บนนิ้วเรียวสวยนั่น มันต้องงดงามยิ่งกว่านี้แน่ๆ

กว่าผมจะได้กลับบ้านมาก็ปาเข้าไปดึกดื่น ไม่คิดว่าร้านอาหารอิตาลี่ที่ผมพาเธอไปจะคนเยอะได้มากขนาดนั้น ผมไขกุญแจห้องเข้ามาอย่างระมัดระวัง เพราะไม่รู้ว่าเจ้ากระต่ายจะหลับไปหรือยัง ผมไม่อยากจะไปกวนให้เขาตื่นขึ้นมา

“ ไปไหนมา?”      แต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตู เสียงนิ่งๆของเจ้ากระต่ายก็ดังขึ้นมาจากที่โซฟา

“ ปะ..ไป....สตูดิโอน่ะ”     ผมจะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาด...เรื่องของเธอคนนั้น....    “ พอดีทาง ESP เอากีต้าตัวใหม่มาส่งน่ะ เลยไปเช็คสภาพแทนเจ้าพวกนั้น”      ผมพยายามกุเรื่องที่ทำให้เขาสงสัยน้อยที่สุดออกไป

“ แล้วนี่ยังไม่นอนอีกหรอ”     ผมตรงดิ่งเข้าไปคลอเคลียถึงแม้ว่านัยน์ตาสีมรกตจะยังมีแววสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยอมเชื่อผมแต่โดยดี...ผมคิดว่างั้นนะ

“ ยัง....ก็.....”       นัยน์ตาสีมรกตเสลงไปมองพื้นก่อนจะเหลือบไปมองที่เคาน์เตอร์ครัวซึ่งยังมีจานข้าววางอยู่....นี่อย่าบอกนะว่ารอผม

“ ยังไม่ได้กินข้าวหรอโกคุเดระ? มานี่เลย ถ้าคราวหลังถ้ามันดึกขนาดนี้ก็ไม่ต้องรอนะ”     ผมลากเจ้ากระต่ายไปวางไว้ที่เก้าอี้ด้านหลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าสวยงอง้ำนิดๆซึ่งมันเป็นเรื่องปกติจนผมไม่ได้เอะใจ ว่าเขากำลังคิดมากอะไรอยู่

อีกอย่าง...ผมก็เป็นผู้ชายที่ไม่เคยมีคนรัก เลยไม่เคยรู้ความหมายของการที่เขาอยู่รอผม เพื่อกินข้าวด้วยกัน

“ ไม่กินแล้ว! ดึกขนาดนี้แกจะให้ฉันอ้วนเป็นหมูรึไง?!”       เจ้ากระต่ายยังคงพยายามขัดขืน ในขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะจัดการเจ้ากระต่ายดื้อยังไง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาอีก พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเธอคนนั้นผมจึงเลี่ยงออกไปคุยข้างนอกระเบียง

“ ครับ?”

“ คือว่า...พรุ่งนี้เช้าคุณพ่อของ”        สงสัยว่าทางนั้นจะสัญญาณไม่ค่อยดี ถ้อยคำหลังจากนั้นผมเลยฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง

“ อะไรนะครับ?”

“ .....เค้าต้องการให้คุณมาพบ พรุ่งนี้เช้าค่ะ!”         เสียงตะโกนดังมาตามสาย ทำให้ผมเข้าใจได้ไม่ยาก

“ อ่า...เข้าใจแล้ว...ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะไปพบคุณก่อนแล้วกัน”       ผมวางสายพร้อมกับหันเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่า ชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องนอนก็พบว่าเจ้ากระต่ายหนีไปซุกตัวอยู่บนเตียงไปเรียบร้อยแล้ว...ผมคิดว่าเขาคงหนีเพราะไม่อยากกินข้าว เพราะงั้นผมจึงได้แต่แอบอมยิ้มโดยที่ไม่ได้รู้อะไรเลย

“ นี่โกคุเดระ....”       ผมทรุดตัวนั่งลงไปที่ด้านข้างของเตียง ก่อนจะกระซิบบอกเขาผ่านผ้าห่มผืนหนาที่เจ้ากระต่ายเอามาทำเป็นปราการป้องกันตัวจากผม

“ พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้านะ เพราะงั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกให้ผู้จัดการของนายมารับแล้วกันนะ”       หมู่นี้ผมพอจะมีเวลาว่างอย่างที่บอก เพราะงั้นจึงไปส่งเขาทุกๆเช้า

“.......ไม่...ถ้าแกไม่ไปส่งฉันนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้”        เจ้ากระต่ายเงียบไปนานก่อนจะเอ่ยถ้อยคำเอาแต่ใจออกมาให้ผมระอาใจ ผมไม่นึกอยากจะเถียงกับเขาจึงเดินออกไปโทรบอกผู้จัดการสาวอย่างที่ว่า

แต่แล้วพอตื่นขึ้นมา เจ้ากระต่ายก็หายไปจากข้างกายไม่เหลือแม้แต่เงา

คงจะงอนที่ผมไม่ยอมไปส่งสินะ....ผมถอนหายใจออกมาน้อยๆ แต่เอาเถอะ ปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เอาไว้กลับมาค่อยมาง้อก็คงไม่เป็นไร...ในเมื่อเช้านี้ผมยังมีหน้าที่สำคัญต้องไปทำอยู่อีก

ผมคิดแบบนั้น....แต่ทว่าเมื่อกลับมาก็ยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้ากระต่าย

เขาไม่ได้กลับบ้านมาสองวันเต็มๆ โทรไปก็ไม่รับ โทรหาผู้จัดการสาวก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?  ผมกำลังงงและสับสนเต็มที่ ว่าผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า? แต่ถ้าจะเป็นเรื่องข่าวระหว่างผมกับเขาละก็ไว้ใจได้ว่าไม่ใช่แน่ๆ

วันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้วที่เขาหายไปโดยไม่บอกไม่กล่าว และผมก็กำลังจะทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงได้มายืนพิงประตูรถเพื่อดักรอเขาอยู่ที่ข้างสตูดิโอแห่งหนึ่ง...โชคดีที่ผมพอจะรู้ตารางงานคร่าวๆของเขาในช่วงเดือนที่จะถึงนี้

แต่แล้วผมก็คิดผิด....

เพราะต่อให้รอนานแค่ไหน จะผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า เจ้ากระต่ายก็ไม่ได้เดินออกมาจากสตูดิโอนั้น....อย่าบอกนะว่าเขายกเลิกงานในช่วงนี้เพื่อหลบหนีผมโดยเฉพาะ?

ไม่ตลกนะ....

ผมไปทำอะไรให้ทำไมไม่บอก ไม่ถามกันก่อน

ผมตบพวงมาลัยรถอย่างหงุดหงิด และเมื่อกลับไปที่บ้านมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะคุ้มคลั่ง เมื่อมีร่องรอยว่าเจ้ากระต่ายเข้ามาในห้อง และเสื้อผ้าส่วนใหญ่ก็หายไป....เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? ทำแบบนี้จะเลิกกับผมใช่ไหม?

ไม่ตลกนะ....ไม่ตลกเลยจริงๆ

แล้วผมก็อยากจะบอกกับเขาด้วยว่าผมไม่มีวันยอมแน่

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ของผมคงมีแต่ความมืดมน....ถ้าหากเป็นแบบนี้ละก็....

“ ฮัลโหล....คุณพอจะหาให้หน่อยได้ไหม ว่าผู้จัดการของโกคุเดระพักอยู่ที่ไหน...แล้วก็เช็คให้ผมหน่อยว่ามีโรงแรมที่ไหนที่เขาเช็คอินในช่วงนี้หรือเปล่า”       ผมกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์ ในเมื่อพ่อของเขาใช้อำนาจมืดปกปิดข่าวทุกอย่างได้ ผมก็จะใช้อำนาจมืดนั้นแหละตามหาตัวเขาอีกที!

และไม่ถึงสิบนาที เมล์แผนที่และตารางการเช็คอินของโรงแรมก็ถูกส่งเข้ามาที่มือถือของผม

ผมจะไม่ปล่อยให้เจ้ากระต่ายตัวดีหนีรอดไปได้หรอก

ผมไปดักรออยู่ที่หน้าอพาทเม้นต์ของผู้จัดการสาว เพราะผมไม่คิดว่าเธอจะไว้ใจให้เจ้ากระต่ายที่ทำอะไรเองไม่เป็น อยู่คนเดียวที่โรงแรม ตอนนี้ผมอาจจะดูเหมือนสโตรกเกอร์โรคจิตหรือไม่ก็ผู้ชายเลวๆสักคนที่ไม่ยอมเลิกรากับคนที่ตัวเองรัก ผมเฝ้ารออย่างอดทน จนในที่สุดผมก็เห็นผู้จัดการสาวขับรถออกไป

ผมเดินเข้าไปในอพาทเม้นต์อย่างช้าๆ ผมเองก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่ามาเฟียน่ากลัวขนาดไหน เพราะทั้งๆที่เป็นอพาทเม้นต์ที่มีการรักษาความปลอดภัยในระดับหนึ่ง แต่ผมก็ยังเดินเข้าไปได้ง่ายๆ รู้ได้ง่ายๆว่าเขาพักอยู่ที่ห้องไหนและก็ยังเข้าไปในห้องนั้นได้...ง่ายๆ

“ โกคุเดระ!”      เจ้ากระต่ายสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันมาตะลึงงันเมื่อเห็นว่าผมกำลังเดินเข้าไปหาเขา ร่างบอบบางกระโดดลงจากเตียงก่อนจะพยายามวิ่งหนี

“ เดี๋ยว!”      ผมจับตัวเขาเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะใช้ท่อนแขนที่แข็งแรงกักขังเขาเอาไว้

“ ปล่อยนะ!”      เขาพยายามดิ้นหนีสุดขีด สิ่งที่เขาทำยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจ ยิ่งทำให้ผมโมโห

“ นายจะหนีฉันทำไม...คิดจะเลิกกับฉันใช่ไหมโกคุเดระ!”      ผมบีบข้อมือเขาแน่น น้ำเสียงนิ่งที่ผมใช้ก็ทำให้ร่างกายของเขาชะงักค้าง  นัยน์ตาสีมรกตที่จ้องมาที่ดวงตาของผมนั้นมันกำลังสั่นพร่า

“ แกเองไม่ใช่หรือไง....ที่กำลังจะขอเลิกกับฉัน....”       เขาพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆและนั่นยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจไปใหญ่

“ เลิกกับนาย?”

“ แกกำลังจะแต่งงาน...กับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมล่ะ?....น่าดีใจออกนะ เธอทั้งสวยทั้งเหมาะสมกับนาย ยิ่งกว่าชั้นซึ่งเป็นผู้ชาย...”       คำพูดของเขายิ่งทำเอาผมงงหนัก

“ นายเอาอะไรมาพูดน่ะโกคุเดระ? ฉันน่ะหรอจะแต่งงาน?”       ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันน้อยๆก่อนที่ร่างกายที่เคยนิ่งไปจะเริ่มดิ้นต่อต้านอีกครั้ง

“ อย่าให้ฉันต้องพูดจะได้ไหม ไอ้เจ้าบ้า ไอ้คนใจร้าย ไอ้ๆๆ”       เขาด่าผมออกมาเป็นชุดและดูท่าทางจะไม่ยอมฟังอะไรอีก แรงดิ้นภายในอ้อมแขนก็ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้น แต่ถ้าผมไม่ทำให้เขาพูดออกมา วันนี้ก็ไม่มีทางเข้าใจกันเสียที

ผมอุ้มเจ้ากระต่ายจอมดื้อก่อนจะเอาไปโยนลงไปบนเตียง หลังจากจัดการล็อคแขนล็อคขาเรียบร้อยแล้วผมจึงถามเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งและจริงจัง

“ ฉันถามนายจริงๆ...ว่านายคิดว่าฉันจะเลิกกับนายได้อย่างงั้นหรอโกคุเดระ....คิดว่าฉันเป็นผู้ชายที่ทำแบบนั้นได้ง่ายๆอย่างงั้นหรอโกคุเดระ”

“ ก็แล้วจะให้ฉันคิดยังไง ในเมื่อแกไปซื้อแหวนกับเธอ วันรุ่งขึ้นก็ยังไปพบพ่อของเธอ เข้าๆออกๆจากโรงแรมกับเธอบ่อยๆอีก...แล้วจะให้ฉันคิดยังไง ในเมื่อฉันถามแกก็เอาแต่โกหก!”       ผมนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของเจ้ากระต่าย ไอ้เรื่องที่เขาจะแอบตามผมไปผมไม่ได้ใส่ใจมากไปกว่าเขาคิดเรื่องของผมมากว่าที่คิด....เขาใส่ใจผมมากกว่าที่คิด...

“ หึ...ฉันรู้ขนาดนี้แล้วก็บอกเลิกกันมาซะ มันจะได้จบๆ”      ในดวงตาสีมรกตมีแต่แววเจ็บปวด

“ โกคุเดระ....”      ผมพูดกับเขาด้วยเสียงที่อ่อนลง

“ ฉันขอโทษนะ....”      ผมไม่ได้จะขอเลิกกับเขา แต่ที่ขอโทษเพราะว่าผมดันทำให้เขาคิดมาก ผมดันทำให้เขาต้องเจ็บปวดโดยที่ผมไม่เคยรู้ตัวเลย

“ ฉันรักนาย และไม่เคยแม้แต่จะคิดเรื่องที่จะเลิกกัน”

“ แต่ว่าผู้หญิงคนนั้น”     

“ มันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจเลยแม้แต่น้อย เธอคนนั้นเป็นมือขวาของบอสมาเฟียคนหนึ่ง เธอถูกสั่งให้อยู่ที่ญี่ปุ่นคอยประสานงานและคอยปกปิดข่าวของลูกชายของบอสมาเฟียคนนั้น วันนั้นฉันให้เธอไปช่วยเลือกแหวนเพราะฉันเลือกไม่เป็น และที่นายเห็นฉันเข้าๆออกๆโรงแรมกับเธอนั่นก็เพราะว่าฉันต้องเข้าไปรายงานตัวกับบอสมาเฟียคนที่ว่า....”

“ บอส..มาเฟีย?”       เจ้ากระต่ายเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย ผมได้แต่ถอนหายใจ...ผมอาจจะคืนดีกับเจ้ากระต่ายได้ แต่พรุ่งนี้อาจจะต้องจากกันเนื่องจากผมคงถูกจับถ่วงน้ำอยู่ที่อ่าวไหนสักที่แน่ๆ

“ พ่อของนายไงล่ะโกคุเดระ...”

เจ้ากระต่ายนัยน์ตาเบิกกว้าง และจากที่เคยโดนผมล็อคแขนล็อคขาเอาไว้เจ้าตัวดีก็อาศัยช่วงที่ผมเผลอจนพลิกตัวเองกลับมาอยู่เหนือผมได้

“ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่าแกรู้จักหมอนั่นได้ยังไง มีอะไรปกปิดฉันเอาไว้อีก ไม่งั้นฉันจะเป็นฝ่ายกดแกบ้าง!”       เขาหมายถึงเขาจะออนท็อป? แบบนั้นผมก็โอเคนะ ผมหัวเราะแห้งๆให้กับดวงตาสีมรกตดุๆคู่นั้น แต่อย่างน้อยๆตอนนี้ผมคลายความมืดมิดในจิตใจลงไปได้ ที่เขาคิดมากจนอยากจะเลิกกับผมก็เพราะเรื่องเข้าใจผิด...เขาไม่ได้คิดเพราะว่าเบื่อหรือหมดรักผมแล้ว แค่นั้นก็พอ

ผมเล่าให้เขาฟังในขณะที่มือก็โกยเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋า  “ นี่โกคุเดระ...แทนที่นายจะมัวหึงฉันกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ...นายควรจะเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันมากกว่านะ นายเห็นว่าเธอสวยๆแบบนั้นแต่ที่จริงแล้วทั้งโหดทั้งดุเลยอ่ะ ฉันเกือบโดนหล่อนเอาปืนเป่าหัวมาตั้งหลายรอบแล้วเนี่ย”

“ สม!”      เจ้ากระต่ายหันมาซ้ำผมก่อนจะหันออกไปเหม่อมองภายนอกห้อง ตอนนี้ในหัวของเขาคงกำลังคิดเรื่องของพ่ออยู่แน่ๆ

“ ถ้านายยังไม่พร้อมจะเจอเขา นายก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้ต่อไปสิโกคุเดระ....ฉันว่าเขาเองก็เข้าใจดีถึงสถานะของตัวเอง เพราะงั้นเลยเลือกที่จะให้มันเป็นอยู่แบบนี้”     ผมโอบไหล่เขาเบาๆ เจ้ากระต่ายได้แต่พยักหน้าช้าๆ

อย่างน้อยเขาก็ยอมรับและไม่ต่อต้านกับเรื่องนี้ อนาคตดีๆคงจะเกิดขึ้นได้ไม่ยากอย่างที่คิดแล้วละ

ผมพาเจ้ากระต่ายกลับมาอยู่ที่คอนโดตามเดิม และเนื่องด้วยสมาชิกในวงของผมยังคงไปตามหาความฝัน(?)...ตามลาก(?)...ตามขย้ำ(?)...กันอยู่ที่ฝรั่งเศส ผมจึงยังมีเวลาว่างพอที่จะเป็นคู่ซ้อมเต้นรำให้เขาเหมือนเคย....เมื่อวานนี้เจ้ากระต่ายใส่ชุดราตรีสีขาวที่จะใส่ในงานมาซ้อมด้วย เล่นเอาผมเกิดหวงขึ้นมาทันที

ผมน่าจะสั่งให้ลูกน้องของพ่อเขาไปเก็บเจ้าผู้ชายทุกคนที่จะไปงานนี้เสียดีไหมนะ?

“ เฮ้อ....”      ในขณะที่ผมนั่งฟุ้งซ่านอยู่ที่โซฟา เจ้ากระต่ายก็กลับมาจากข้างนอกพอดี

“ เฮ้...โกคุเดระ!”       แต่แล้วเมื่อสายตาไปสะดุดกับผ้าพันแผลที่พันเอาไว้ที่ข้อเท้าของเจ้ากระต่าย ร่างกายของผมก็ลุกขึ้นไปพยุงเขามานั่งโดยอัตโนมัติ

“ ขานาย...เป็นอะไรน่ะโกคุเดระ?!”       ผมถามออกไปด้วยท่าทางลนๆ เมื่อเช้าตอนออกไปก็ยังดีๆอยู่นี่ แล้วนี่ใครบังอาจมาทำให้เขาบาดเจ็บกัน!

“ ไม่เป็นไร...”       เจ้ากระต่ายก้มหน้าอึกๆอักๆ ไอ้ท่าทางแบบนี้มีหรือผมจะเชื่อว่ามันไม่มีอะไร

“ จะให้เชื่อได้ยังไง เป็นอะไรกันแน่บอกฉันมาเถอะหรือว่าใครทำอะไรนาย?”       ผมถามออกไปอีกครั้งด้วยใบหน้าจริงจัง

“ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ! ก็แค่....”       ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาตัดบทเหมือนจะรำคาญ แต่ผมก็ยังคาดคั้นต่อไป

“ แค่....?”     

“ ไม่อยากเต้นรำ....กับคนอื่น.....”         ห๋า?...ถ้าอย่างงั้นแผลนี่....

“ เห็นไหมล่ะ? ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”       มือบางแกะผ้าพันแผลออกก่อนจะเดินลิ่วๆเข้าไปในห้องนอน อย่างที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรแน่ๆ....แผลนั่นก็คงจะแกล้งพันขึ้นมาเองให้คนอื่นเข้าใจว่าเขาขาเจ็บ ในวันงานจะได้ไม่มีใครกล้ามาขอเต้นรำด้วย

“ หึหึ”      ผมหัวเราะกับตัวเอง ผมหลงรักเจ้ากระต่ายตัวร้ายก็เพราะว่าเขาเป็นแบบนี้นี่แหละ...

วันนี้เจ้ากระต่ายถูกผู้จัดการสาวมารับตัวไปตั้งแต่เช้า ถึงแม้ว่าขาจะเจ็บจนเต้นรำไม่ได้แต่เจ้ากระต่ายก็ยังคงต้องไปงานในฐานะนางแบบของชุดนั้นอยู่ดี

ผมมองกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือ...ก่อนจะเงยหน้ามองห้องจัดเลี้ยงในโรงแรมหรูหรา....ถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้ามุคุโร่จะไม่อยู่ แต่ผมก็มีมือขวาสุดโหดที่สามารถจับผมแต่งตัวให้เข้าไปเดินในงานนั้นได้อย่างไม่อายใคร...ดูจากเวลาแล้ว ป่านนี้งานคงเริ่มไปได้กว่าครึ่งค่อน

ผมวางกล่องกำมะหยี่ลงที่หน้ารถก่อนจะเก็บของที่อยู่ในกล่องเอาไว้ที่ภายในอกเสื้อสูท หยิบหน้ากากขนนกสีดำสนิทขึ้นมาสวมบนใบหน้าก่อนที่จะก้าวขาเข้าไปในงาน

หลังจากประตูปิดลงทุกสายตาต่างหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว แหงละ...นี่เป็นปาร์ตี้ทั่วไปไม่ใช่ปาร์ตี้หน้ากาก...เพราะงั้นผมที่เดินสวมหน้ากากเข้าไปด้วยท่วงท่าราวกับเจ้าชายจึงสะกดสายตาของใครต่อใครได้ไม่ยากเลย

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจว่าใครต่อใครจะมองมาสักแค่ไหน เพราะสายตาที่มั่นคงของผมมองตรงไปที่ที่เจ้าหญิงของผมยืนอยู่เพียงลำพังเบื้องหน้ากอกุหลาบสีขาวที่ถูกจัดเอาไว้อย่างสวยงาม

ภายในห้องเงียบสนิท....ยามเมื่อผมไปยืนอยู่ตรงหน้าโกคุเดระ....นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างที่ผมรู้ว่าเขาจำผมได้

ผมโค้งตัวให้ก่อนจะยื่นมือออกไป...

“ ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ”      รอบกายนั้นเงียบจนเสียงของผมคงดังก้องไปทั่วห้องอย่างแน่นอน นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหวน้อยๆ ริมฝีปากที่เคลือบเอาไว้ด้วย “ลิปสติก” อมยิ้มก่อนจะค่อยๆยื่นมือบางที่อยู่ภายใต้ถุงมือสีขาวยาวจนถึงศอกมาให้ผม

มือใหญ่ของผมจับมือบางของเขาเอาไว้แล้วไม่นานเสียงดนตรีก็ดังขึ้นมาท่ามกลางแสงแฟลชที่มืดฟ้ามัวดิน  รอบข้างต่างถามเป็นเสียงเดียวกันว่า....ผมคือใคร?

แต่นั่นมันเป็นหน้าที่ของพ่อเจ้ากระต่าย...ผมลอบยิ้มน้อยๆอย่างถูกใจ เขาเคยแกล้งจะฆ่าผมทิ้งเพราะงั้นคราวนี้ผมเลยขอเอาคืนด้วยการให้เขาแก้ข่าวที่ยากที่สุดแบบนี้บ้าง...จะปิดข่าวว่ายังไงดีล่ะ?...เป็นการโฆษณา?....เป็นการแสดงเพื่อพรีเซ็นต์เสื้อผ้า?

“ แก...มาได้ไง?”       เจ้ากระต่ายกระซิบเบาๆในขณะที่ตัวของเราทั้งสองแทบจะแนบชิดกัน ถึงแม้ว่าขาจะก้าวไปตามจังหวะแต่มือทั้งสองข้างของผมก็ไม่ได้อยู่ในท่วงท่ามาตรฐานของการเต้นรำ แต่ผมเอามันไปวางไว้ที่เอวบางของเขา

“ ฉันเอาของ...ที่นายลืมไว้มาให้”      ผมยิ้มนิ่งๆภายใต้หน้ากาก เจ้ากระต่ายทำหน้างงก่อนที่ผมจะพาเขาก้าวขาไปอยู่กลางฟลอร์

มือข้างหนึ่งยอมละออกมาจากเอวก่อนจะล้วงเข้าไปในอกเสื้อสูท...หยิบของที่เคยอยู่ในกล่องกำมะหยี่ออกมาให้ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

มันคือแหวนเงินวงเล็กที่ถูกขึ้นรูปให้คล้ายกับยอดหญ้าพันกัน ที่ปลายมีเพชรน้ำงามเม็ดเล็กประดับอยู่วงนั้นนั่นเอง

ผมเอื้อมมือไปจับมือข้างซ้ายของเขาก่อนที่จะสวมแหวนลงไปที่นิ้วนาง

นัยน์ตาสีเปลือกไม้สบมองไปที่นัยน์ตาสีมรกตที่กำลังสั่นพร่า เจ้ากระต่ายกระโดดกอดมาที่รอบคอผมอย่างไม่แคร์สายตาใคร

ผมโอบกอดเขาไว้....

และสุดท้ายภาพที่โด่งดังไปทั่วญี่ปุ่นเพียงชั่วข้ามคืน ก็คือภาพของริมฝีปากที่สัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแต่ทว่าเนิ่นนานของเจ้าหญิงผู้เลอโฉมและเจ้าชายผู้สวมหน้ากาก…

และไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน....

ก็ยังคงไม่มีใครรู้....ว่าเจ้าชายคนนั้น....คือผมเอง

…Epilogue…

เสียงโทรศัพท์มือถือที่กำลังดังก้องไปทั่วห้องนั้นทำให้ผมจำใจลืมตาขึ้นมาและยอมละอ้อมแขนไปจากหมอนข้างแสนนุ่มนิ่มนามว่าเจ้ากระต่ายไปอย่างน่าเสียดาย ขาก้าวออกไปจากห้องนอนในขณะที่มือก็กดรับสายไปโดยที่ไม่ได้มองดูว่าใครโทรมา

“ ยามาโมโตะ....”        แล้วก็เป็นเสียงของนักร้องนำร่างเล็กของวงที่โอดครวญมาตามสาย ผมหันไปมองปฏิทินให้แน่ใจว่าวันนี้มันวันหยุดตามตารางงานไม่ใช่หรอ?

“ ไงสึนะ?”     ผมรู้สึกว่าจะมีลางร้ายลอยอยู่รอบกายยังไงไม่รู้ สึนะโทรมาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ทีไรไม่มีเรื่องดีๆซักที

“ คือว่าฉันมีเรื่องจะขอร้อง”      นั่นไง...       

“ แต่ถ้าไม่ใช่นายก็คงไม่มีใครทำงานนี้ได้อีกแล้วละ...ถือว่าช่วยวงหน่อยเถอะนะยามาโมโตะ....”      แปลว่ายังไงก็ต้องรับใช่ไหม?  ว่าแต่ไอ้เหตุการณ์แบบนี้มันคุ้นๆชอบกลนะ?

“ มีเรื่องอะไร...ล่ะ?”      

“ คือว่านะ....อยากให้นายช่วยไปทำงานแทนไอ้หัวสัปป้านี่หน่อย....”       น่าน....คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้นอีก!

“ งานที่ว่านี่....”

“ ถ่ายแบบน่ะ....ก็ไอ้เจ้ามุคุโร่ดันไปรับงานถ่ายแบบเอาไว้ แล้วพอคุณฮิบาริรู้เรื่องเข้าก็โดนไล่ฟาดจนเหยียบเปลือกสับปะรดลื่นล้มหัวแตกเนี่ย”      สรุปว่าที่หัวแตกเพราะเหยียบเปลือกสับปะรดลื่นล้ม? ยังว่าอยู่  ปกติถึงจะไล่ฆ่ากันจนบ้านพังเป็นหลังๆ เจ้ามุคุโร่ก็ไม่เคยมีแม้แต่รอยข่วน...ว่าแต่ไปรับงานอีท่าไหนมาถึงได้โดนฮิบาริพิโรธได้ขนาดนี้เนี่ย?

“ ถ่ายแบบอะไรล่ะ?”      ผมถามออกไปด้วยเสียงปลงๆ

“ ก็....ชุดแต่งงานน่ะ....ความจริงเจ้ามุคุโร่กะจะให้ฉันไปถ่ายคู่กัน....แต่รู้สึกว่าทางทีมงานเค้ามีนางแบบอยู่แล้วนะ”        อืมๆ...เพราะแบบนั้นสินะถึงได้โดนเจ้าฮิบาริไล่ฆ่าเอา....เฮ้!...เดี๋ยวนะ!!

“ เมื่อกี้นายบอกว่าชุดอะไรนะ?!”

“ ชุดแต่งงาน...แบบญี่ปุ่นซะด้วย...น่าจะเป็นคอนเซ็ปแบบไบโอเซ็กซ์ชวลมั้งถึงได้เลือกนางแบบเป็นผู้ชาย?”       อะไรก็ไม่รู้ละ...รู้แต่ว่าผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ...จะให้ผมไปถ่ายแบบในชุดเจ้าบ่าวเนี่ยนะ?! ตายๆๆ

“ สิบเอ็ดโมงเช้าที่สตูดิโอ Y รปปงหงินะ  ขอบใจมากยามาโมโตะ”        แล้วสึนะก็วางสายไป ทิ้งผมเอาไว้กับใบไม้แห้งที่ปลิวลงมาเป็นฉากหลังให้....

แล้วผม....จะบอกเจ้ากระต่ายยังไงดีเนี่ย...

“ นี่.....”       ผมถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยยังไม่ทันที่จะเตรียมใจ เจ้ากระต่ายในสภาพเสื้อนอนตัวใหญ่คอกว้างแทบจะหลุดจากหัวไหล่บางๆเดินลากผ้าห่มออกมาจากห้องนอน มือบางยกขึ้นขยี้ตาก่อนจะพูดกับผมต่อว่า

“ วันนี้แกว่างใช่มะ...ขับรถไปส่งที่สตูดิโอที่รปปงหงิหน่อย....”

“ รปปงหงิ!!!”       ยะ  อย่าบอกนะว่า....นางแบบที่จะถ่ายชุดแต่งงานคู่กับผมน่ะ....

“ ฉันก็ต้องไป...ที่นั่นเหมือนกัน....”       ผมบอกออกไปอย่างอึ้งๆ เจ้ากระต่ายที่หายงัวเงียก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมอย่างเริ่มจะเข้าใจความหมาย

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ เช่นเดียวกับผมที่หลุดเสียงหัวเราะออกไปผสมผสานกับเสียงของเขา

เรื่องบังเอิญน่ะไม่มีหรอก...จะมีก็แต่......พรหมลิขิต....

ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ

ตั้งแต่วันนั้นในฤดูใบไม้ร่วง...วันที่เจ้ากระต่ายสีขาวหล่นลงมาจากฟากฟ้า......

ตกลงมาเพื่อเป็นของผม.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Story never End

จบแล้วววววว TTT[ ]TTT ดีใจน้ำตาไหลพราก...อย่างน้อยๆปีนี้ปริมาณไหก็ลดไปหนึ่งละวะ โวะโฮะโฮะ...

เป็นไงกันบ้างคะ กับเรื่องราวเซะซี่ๆเปรี้ยวอมหวานเรื่องนี้ >w< ขอบอกว่าตอนแต่งตอนจิ้นฉากของยามะก๊กในฟิคเรื่องนี้เป็นอะไรที่สนุกสุดๆเลยอ่ะ เพราะธีมเรื่องไร้ดราม่าด้วยมั้ง มันเลยออกมาเว่อร์ๆหวานๆได้ใจคนแต่ง อิอิ ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านกันจนมาถึงตรงนี้นะคะ ฮะฮะ 

อยากจะส่งท้ายปีด้วยไหอีกซักใบจังเลยน้า.....

[8059]  Shiki

[1859]  Wo ai ni

[692718  8059]  หิมะ หยดน้ำ ความรัก...

[1896]   พราว   (<<มาจากไหนวะเรื่องนี้?)

[TakaZura]  จันทรากับราตรีกาล

เอ้า!  เปิดโหวตดีก่า.....ยังมีใครอยากอ่านเรื่องในไหต่อไปนี้อยู่ไหมน้า....(เลือกได้คนละเรื่องนะ = =")....ส่วนไหใบที่เก่ากว่านี้ก็...............................................(จุดเยอะไปแล้วเฮ้ย!)  ปะ ปีหน้านะ ฮะฮะ

ปิดท้ายกันด้วย รูปคุณอิจิในบลอคคุณอิโนะ *w* คือ...คุณอิโนะแกไปเจอคุณอิจิที่โรงละครค่ะ (คุณอิจิกำลังซ้อมละครเวทีอยู่) คุณอิโนะแกเลยถ่ายรูปมาแปะบลอคตัวเอง แถมยังบอกว่า  " ดีใจโคตรๆที่ได้เจอคุณอิจิ"    แอร๊ยยยยยยย เมื่อสองอาทิตย์ติดกัน อ.อามาโนะขราก็เซอร์วิส 8059 กันไปรอบแล้ว นักพากย์เลยเซอร์วิสบ้างหรอค้า >w<b (ขอบคุณคำแปลโฮกๆจากน้องหวาน Kazahaya ด้วยนะก๊ะ)

เออ....เรื่องรวมเล่มฟิค "รัตติกาลไม่หวนกลับ : หมายเลขหนึ่ง"    กำลังจะส่งวิธีโอนเงินให้ภายในวันสองวันนี้แหละค่ะ สำหรับคนที่รับทางไปรษณีย์ ^ ^ รอสักครู่เน้...มี สคส.ปีใหม่รุ่นคลายร้อน(?)ส่งไปให้ด้วยนะ  แว่บไปดูหน้าตากันได้ที่...แดงๆข้างล่างน่ะ จิ้มเลยๆ

รับลมหนาว *w*

สำหรับคนที่รับในงานก็เจอกันวันที่ 15 มกรา 2555 งาน Double Date นะค้า...^ ^....