KHR Au S.fic [8059] พราว : 01

KHR Au S.fic [8059]   พราว : 01

: KHR Au Fanfiction

: 8059  feat. 1896   1002769

: Dark Drama  

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ ยามาโมโตะ  ทาเคชิ...”       รูปของเด็กหนุ่มชาวเอเชียคนหนึ่งถูกโยนลงมาตรงหน้า  สิ่งเดียวที่มองเห็นคือดวงตาสีเปลือกไม้ที่ไร้หัวใจ...ไม่มีแม้แต่แววตาแห่งความมีชีวิตชีวาเฉกเช่นเด็กหนุ่มทั่วไป

“ นี่คืองานแรก และจะเป็นงานเดียวของเธอ...โกคุเดระ ฮายาโตะ...หากเธอบอกว่าอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของแฟมมิลี่เรา”       ก้มมองใบหน้าของคนในรูปอีกครั้ง...น่าแปลกที่อะไรบางอย่างกลับรบกวนจิตใจหากแต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

“ จงผูกมัด...ให้เขา...อยู่กับเรา”

                                        

.

.

.

.

.

.

.

.

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นอย่างช้าๆท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆที่ส่องกระทบใบหน้า

ฝัน...

ถึงวันนั้นอีกแล้ว....

ทั้งๆที่ผ่านมาตั้งปีกว่าๆ แต่ภาพในวันนั้นยังคงชัดเจน...กับคำสั่งให้มาปฏิบัติภาระกิจเดียวในชีวิต

ใบหน้าสวยเรียบเฉยหันมองไปรอบๆตัวก่อนจะพบเพียงความเงียบและความว่างเปล่า ทั้งๆที่ร่างกายยังคงรู้สึกได้ถึงไออุ่นของคนที่กอดเขาเอาไว้ทั้งคืน...ผู้ชายคนนั้น....

ยามาโมโตะ ทาเคชิ....มีฝีมือดาบอันร้ายกาจ มีร่างกายที่เคลื่อนไหวได้อย่างยอดเยี่ยม มีความเลือดเย็นดังเช่นนักฆ่า มีเปอร์เซ็นต์ของการสังหารสำเร็จเป็นหนึ่งร้อย และเป็นตัวอันตรายในอันดับต้นๆของวงการมาเฟีย....

ยามาโมโตะ ทาเคชิ มีความจำเป็นต่อแฟมมิลี่

ไม่ใช่เขา....

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นจากเตียง ความรุนแรงของอารมณ์ที่ดำมืดยังคงชัดเจนอยู่บนร่างกาย และต่อให้น้ำสีขาวขุ่นจะยังคงไหลลงมาตามเรียวขาก็ไม่อาจรั้งให้หยุดก้าวเดินต่อไปได้ จนกระทั่งความเย็นของสายน้ำกระทบมายังลำตัวที่เต็มไปด้วยรอยจูบ ถึงได้เพิ่งรู้สึกว่าร่างกายนี้คือของของเขาเอง

มือบางเช็ดน้ำหยดสุดท้ายที่เกาะอยู่บนใบหน้าก่อนจะมองภาพของตัวเองในกระจก แปรงสีฟันสองอันที่สะท้อนอยู่ในนั้นบ่งบอกได้ดีถึงความเป็นจริง....ปีกว่าแล้วที่ถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่...มาอยู่ในฐานะพันธนาการที่จะต้องทำยังไงก็ได้ให้หมอนั่นคงอยู่กับแฟมมิลี่  ก่อนที่จะจากอิตาลีมาเขาเฝ้าคิด ถึงวิธีการมากมายที่จะฉุดรั้งผู้ชายคนนั้นเอาไว้ให้ได้ แต่สุดท้าย....

มือยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองในกระจกเงา....

สุดท้ายก็มีเพียงร่างกาย....ที่ผู้ชายคนนั้นต้องการ

ถึงแม้ว่าเบื้องหลังจะเป็นคนที่อันตรายติดอันดับ แต่กับเบื้องหน้าแล้ว...เราสองคนก็เป็นแค่นักเรียน ม.ปลายธรรมดาๆ

ร่างโปร่งบางเดินออกไปยังห้องนั่งเล่นทั้งชุดนักเรียน มือยกกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าโดยที่ไม่ได้สนใจว่าจะมีใครอีกคนนั่งอยู่ที่โซฟา  เช่นเดียวกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ยังคงเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย....ความเงียบงันคือเรื่องที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว...

นัยน์ตาสีมรกตปรายกลับมามองร่างสูงใหญ่ที่ยังคงนั่งหันหลังให้อยู่ที่โซฟา....หมอนั่นไม่เคยแม้แต่จะเรียกชื่อเขาด้วยซ้ำ

เสียงประตูปิดลงทำให้ใบหน้าคมหันกลับมาจากภาพของท้องฟ้าที่อยู่ภายนอก....ต่อให้พยายามไขว่คว้าเท่าไหร่...คนอย่างเขาคงไม่มีทางได้ออกไป….

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองแก้วกาแฟสองใบที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว

แล้วยิ่งถูกโซ่เส้นนี้รัดพันเอาไว้...คำว่าอิสระก็คงเป็นแค่ความฝัน....

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนและถุงใส่ดาบมาสะพายไว้ที่หัวไหล่...มันหนัก...จนรู้สึกได้

ขายาวก้าวตามอีกคนออกไป ถึงระยะจะห่างพอสมควรแต่เขาก็ยังคงมองเห็นแผ่นหลังบาง...แผ่นหลังของคนที่ถูกเขาใช้กำลังบังคับเอาร่างกายบางๆนั่นมาเป็นของตัวเองตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

ก็แค่ตุ๊กตาที่ถูกส่งมาให้เล่น....ถ้าเบื่อก็ฆ่าทิ้ง...เขาเคยคิดแบบนั้น.....

นัยน์ตาสีมรกตลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้ม...เขาหนีคาบเรียนที่น่าเบื่อขึ้นมานอนรับลมอยู่บนดาดฟ้า และเมื่อแหงนหน้ามองขึ้นไปยังหลังคาของโถงบันไดซึ่งนับเป็นจุดที่สูงที่สุดของดาดฟ้า เงาร่างที่คุ้นตาก็นั่งอยู่บนนั้นตามคาด

ดวงตาสีเปลือกไม้คู่นั้นยังคงเหม่อมองออกไปที่สนามเบสบอล ถึงแม้ใบหน้าคมของยามาโมโตะ ทาเคชิ จะเรียบเฉย แต่เขาก็รับรู้ได้ว่า หมอนั่นกำลังสนใจกีฬาชนิดนั้นอยู่

ทำไมเขาถึงได้รู้น่ะหรอ?

นั่นก็เพราะว่า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สิ่งที่รบกวนจิตใจนั้นทำให้เขาเฝ้ามองผู้ชายคนนี้....เช่นเดียวกับที่หมอนั่นเฝ้าเขาอยู่ห่างๆทั้งๆที่ไม่เคยมองเขาเลย

ไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าในหัวสีดำๆนั่นกำลังคิดอะไรอยู่...

ร่างโปร่งบางของโกคุเดระ ฮายาโตะลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงไปยังประตูดาดฟ้า เสียงเอี๊ยดๆของประตูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงของอีกคนที่กระโดดลงมาจากหลังคา

ถึงระยะจะห่างแต่เขาก็รู้ว่ายามาโมโตะเดินตามเขามา....เหมือนทุกๆครั้ง

ขาเรียวก้าวฝ่าผู้คนไปเรื่อยๆ ใบหน้าสวยยังคงเฉยเมย ไม่ยิ้มให้ใคร ไม่ทักทายใคร ไม่พูดกับใคร ไม่...แม้แต่จะหาเรื่องใคร....ซึ่งมันไม่ใช่วิสัยของเขาเลยแม้แต่น้อย กับคนขี้โวยวาย ใจร้อนและไม่ว่าอะไรที่ขัดใจเขาก็พร้อมที่จะถล่มมันให้ราบคาบ....แต่ตอนนี้กลับ....

*ตุบ*

เขารู้สึกได้ว่าใครบางคนเดินชนเขา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่หันหน้าไปมอง หนำซ้ำยังรีบเดินจ้ำออกไปจากตรงนั้น....อย่า...

“ เฮ้! เป็นอะไรหรือเปล่า?”       .....อย่ามาทัก...อย่ามาพูดคุยกับเขา......

“ เฮ้?!”       ได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นตะโกนไล่หลังมา ทั้งๆที่เขาพยายามจะเดินหนี...อีกแค่นิดเดียว...อพาทเม้นต์ของเขามองเห็นอยู่ตรงหน้า...ถ้าไม่ติดที่ว่า

“ เป็นอะไรไป?”      แรงฉุดที่แขนทำให้เขาต้องชะงักและหันตัวกลับไปด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะวินาทีที่หันกลับไป

เลือดก็สาดกระเด็นมาเต็มหน้า…..

ร่างของผู้ชายคนนั้นค่อยๆทรุดลงไป เผยให้เห็นคมดาบแวววับกับคนที่ยืนอยู่เบื้องหลัง

ยามาโมโตะ  ทาเคชิ เป็นคนลงดาบฆ่าอย่างไม่มีปราณี....

ได้แต่ยกมืออันสั่นระริกขึ้นปิดปาก มองซากศพที่ไม่มีแม้แต่ความผิด

มือใหญ่เก็บดาบแล้วลากผู้ชายคนนั้นเข้าไปที่โรงเก็บรถใต้อพาท์เม้นต์ แน่นอนว่าไม่มีใครสงสัย ไม่มีใครทัก

เพราะว่าที่นี่...โกคุเดระ ฮายาโตะ อยู่กับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ แค่สองคน...

หลังจากจัดการลากร่างไร้วิญญาณเข้าไปไว้ที่ประโปรงหลังของรถ มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือดก็คว้ามาที่แขนเล็กก่อนจะโยนร่างโปร่งบางเข้าไปในรถ เสียงสตาทเครื่องดังขึ้นก่อนที่รถจะถูกขับออกไป...ไม่ช้า...ไม่เร็ว....แต่ทว่ามันกลับคืบคลานราวกับมัจจุราชที่ค่อยๆเคลื่อนกายอยู่ภายใต้ความมืด

โกคุเดระ ฮายาโตะ ได้แต่นั่งเงียบอยู่ที่เบาะข้างๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ของเขาไม่ได้หันไปมองแต่ทว่าก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยายังไง

ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องสนใจ...

ภายใต้แสงสลัวๆของช่วงพลบค่ำ พลั่วถูกเสียบลงไปในพื้นก่อนจะงัดดินสีดำขึ้นมากองเอาไว้ เหงื่อเม็ดเล็กๆเกาะอยู่ที่ใบหน้าคมซึ่งไม่มีปฏิกิริยาสะทกสะท้านใดๆ....ฆ่า...แล้วก็เอามาฝังทิ้งไว้ที่นี่....เขาทำแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้

เพียงแต่ในความทรงจำที่ผ่านมา...ไม่เคยมีสายตาของใครอีกคนมานั่งจับจ้องมองเขาอยู่แบบนี้

เรียวขายกขึ้นมาชันเข่าก่อนที่คางมนจะเกยลงไป นัยน์ตาสีมรกตเฝ้ามองร่างสูงใหญ่ที่กำลังฉีดน้ำล้างคราบเลือดที่ท้ายรถด้วยความเหม่อลอย

กี่ครั้งกันแล้วที่หมอนั่นลงมือฆ่าคนที่แม้แต่จะแค่เข้ามาพูดคุยกับเขาโดยบังเอิญ

เขาเป็นมาเฟีย...เขาเคยเห็นคนตายต่อหน้ามานักต่อนักกับอีแค่ใครจะมาตายต่อหน้าอีกซักคนสองคนเขาก็ไม่ได้สนใจ...แต่ที่อยากรู้คือหมอนั่น....ทำไปเพื่ออะไร...

เคยเป็นห่วงเขาบ้างไหม? เคยหวงเขาบ้างไหม? หรือเคยรู้สึกอะไรกับเขาอย่างที่เขารู้สึกบ้างหรือเปล่า?

ถึงแม้ว่าทุกๆครั้งที่ถามออกไป จะมีเพียงความเงียบงันที่ตอบกลับมา

ถึงจะเป็นแบบนั้น แล้วมันจะผิดไหมถ้าเขายังหวังว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำลงไปเป็นเพราะว่ายังมีความรู้สึกอะไรให้กับเขาบ้าง...

ไม่ใช่มีเพียงแค่ร่างกาย...ที่อีกฝ่ายต้องการ...

ในขณะที่ดวงตาสีมรกตปิดลงพร้อมๆกับหัวใจที่พยายามจะผ่อนคลาย แต่แล้วต้นแขนก็ถูกยามาโมโตะ ทาเคชิกระชากให้ลุกตามไป...บางครั้งเขาก็อยากจะขัดขืน อยากจะหนีไปให้ไกล...แต่หน้าที่ของ “พันธนาการ” ก็ทำให้ไม่อาจหนีไปไหนได้...ไม่อาจต่อต้านหรือแม้แต่จะร้องขอความเห็นใจจากผู้ชายที่ทำร้ายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า...ผู้ชาย...ที่เอาทุกอย่างมาระบายไว้ที่ร่างกายของเขา

ภายในรถนั้นยังคงเงียบงัน....

ใช่ว่าเขาจะไม่เคยพูด ไม่เคยตะโกนโวยวาย ไม่เคยด่าทอ...แต่ทุกอย่างที่เคยเป็นตัวเขา พายุที่เคยถล่มทุกอย่างให้ราบคาบ กลับถูกกลืนกินด้วยความมืดมิดของผู้ชายคนนี้...เขาเหนื่อย...ที่ต้องตะโกนโวยวายราวกับเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว...ทุกวันนี้จึงมีเพียงความเงียบ...ที่อยู่รอบกายของพวกเรา

ยามาโมโตะ ทาเคชิ จอดรถลงที่ใต้อพาทเม้นต์ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าไม่ได้เพิ่งฆ่าคนแล้วเอาศพไปฝังทิ้งไว้ที่ชายป่า...

เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปอย่างเฝ้าคิด...ว่าสักวันเขาจะเป็นหนึ่งในศพพวกนั้นหรือเปล่า

หากวันไหนที่ผู้ชายคนนั้นเกิดเบื่อเขาขึ้นมาจะฆ่าเขาโดยไม่ลังเลเลยหรือเปล่า

แล้วหน้าที่พันธนาการของเขาก็จะได้จบลง

พอนึกถึงตรงนี้ที่ไร หัวใจมันก็เจ็บแปลกๆ

บางทีอาจจะกลับกัน...

แทนที่เขาจะเป็น “ผู้พันธนาการ” แต่อาจจะถูกดวงตาที่เฉยชานั่นพันธนาการเอาไว้เองก็เป็นได้

เสียงประตูห้องปิดลงหลังจากที่โกคุเดระ ฮายาโตะเดินเข้ามา ร่างโปร่งบางเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบอาหารแช่แข็งใส่เข้าไปในไมโครเวฟ เขาได้แต่เอนกายแล้วจ้องมองเจ้าของเส้นผมสีเงินคนนั้นอยู่ที่โซฟา

ต้องยอมรับว่าตุ๊กตาที่ได้รับมาตัวนี้...สวย...เหลือเกิน

สวยจนไม่อยากให้ใครแตะต้อง ไม่อยากให้ใครมองเห็น จนบางครั้ง...ก็อยากจะขัง....เอาไว้ที่นี่

เสียงไมโครเวฟร้องเตือนว่าอาหารอุ่นเสร็จแล้ว แผ่นหลังบางนั่งลงที่เก้าอี้หนึ่งในสองตัว ใบหน้าสวยไม่ได้หันกลับมามองเขา ริมฝีปากสีระเรื่อไม่ได้เรียกให้เขาไปกินด้วย และมือบางๆคู่นั้นก็ไม่ได้ทำอาหารเผื่อเขาอีก

แต่ก็ไม่ใช่ว่าโกคุเดระ ฮายาโตะ จะไม่เคยทำให้เขา...

แต่เป็นเขาเองที่เลือกที่จะเมินเฉย...กับอาหารและอะไรอีกหลายๆอย่างที่อีกฝ่ายทำให้

ไม่ต้องการที่จะผูกพันกันไปมากกว่านี้

ไม่อยากถูกโซ่เส้นนี้รัดพันไปจนวันตาย...

เขาอยากเป็นอิสระ

ยามาโมโตะ ทาเคชิ ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟา...กับดาบที่ไม่เคยห่างจากข้างกาย...

เขาก็รู้ว่ามันคงเป็นวิสัยของนักดาบ แต่อีกแง่หนึ่งก็คือผู้ชายคนนั้นไม่เคยไว้ใจเขา

เลื่อนสายตากลับมามองที่ซองบุหรี่ในมือ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงปามันทิ้งอย่างหงุดหงิด แต่ตอนนี้เขากลับทิ้งมันลงถังขยะ แล้วหยิบเสื้อโค้ทขึ้นมาสวมเพื่อจะออกไปซื้อบุหรี่ซองใหม่

หันไปมองนาฬิกา ตอนนี้ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว แต่เพราะเป็นญี่ปุ่น...ประเทศที่เขาไม่คิดว่าจะมีอันตรายอะไรเลย...นอกไปเสียจากผู้ชายที่ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ

แต่ในขณะที่มือกำลังจะสัมผัสลูกบิดประตู แรงมหาศาลจากฝ่ามือใหญ่ก็ทำเอาไม่สามารถที่จะเปิดมันออกไปได้

“ ฉันจะไปซื้อบุหรี่”        เขาบอกด้วยเสียงต่ำๆโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง และเมื่อพยายามที่จะเปิดประตูต่อไป มือใหญ่ข้างนั้นก็ลากตัวเขาเข้าไปโยนไว้ที่โซฟา

ยามาโมโตะ ทาเคชิ กดเขาเอาไว้ด้วยขาข้างหนึ่ง ก่อนที่ซอกคอจะถูกกดจูบลงมาอย่างรุนแรง มือของเขาพยายามที่จะผลักไส เพราะรู้แล้วว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น

ริมฝีปากถูกประกบก่อนที่จะถูกเรียวลิ้นของหมอนั่นแทรกผ่านเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ ยิ่งดึงดันเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต่อต้านมากเท่านั้น

กางเกงที่สวมอยู่ถูกดึงออกไปทั้งๆที่เครื่องแต่งกายท่อนบนยังคงอยู่ เรียวขาถูกจับแยกออกจากกันทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงพันพัว

ไม่มีแม้แต่นิ้ว...สิ่งที่แทรกเข้ามาในช่องทางคับแน่นคือแกนกายของผู้ชายคนนั้น....มันจุก...จนแทบจะขยับไม่ไหว

เขาเป็นผู้ชาย....และเคยเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆมาก่อน...ต่อให้โดนทำแบบนี้มากี่ร้อยกี่พันครั้งก็ไม่มีทางเคยชิน

“ อึก...อ๊ะ....ฮ้า....”       มีแต่เสียงของเขาที่ร้องออกไป แต่อีกฝ่ายกลับมีเพียงสายตาเย็นชาที่ส่งกลับมา ถ้าร่างกายของเขามันเร้าอารมณ์ไม่ได้ขนาดนั้นก็ช่วยเลิกทำแบบนี้สักที

“ ฮึก...”       น้ำตาเผลอไหลออกมา...เจ็บ....จากแรงกระแทกที่ด้านล่าง...แล้วมันก็เจ็บ....จากสายตาไร้ความรู้สึกที่มองลงมา

ความอุ่นวาบไหลเข้ามาในร่างกาย เมื่อผู้ชายคนนั้นถึงจุดสิ้นสุดของความต้องการ น้ำสีขาวขุ่นไหลเลอะไปตามเรียวขา....ของของผู้ชายคนนั้นที่จงใจปล่อยเอาไว้ในร่างกายของเขา จงใจทำให้แปดเปื้อน...โดยที่เขาไม่อาจขัดขืน

และเมื่ออีกฝ่ายถอนกายออกไป...ไม่มีแม้แต่คำปลอบโยน ไม่มีแม้แต่อ้อมแขนที่จะโอบกอด....ผู้ชายคนนั้นมักจะทิ้งเขาเอาไว้ตามลำพัง

ค่อยๆพยุงร่างกายให้ลุกขึ้นช้าๆ หยิบกางเกงที่ถูกถอดออกมาสวมใส่อีกครั้ง แล้วยังคงตั้งใจจะเดินออกไป

เขาไม่ได้อยากจะท้าทาย

แต่ถ้าไม่อยากให้ไปก็บอกเขามาสักคำสิ....แค่พูดออกมาเขาก็จะยอมทำตาม แต่นี่เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นไม่เคยพูด  ไม่เคยบอกกับเขาสักครั้ง...แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง ไม่ได้เข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่อีกฝ่ายทำลงไปนั้นเป็นเพราะว่าเป็นห่วง…ไม่อยากให้เขาออกไปเดินกลางค่ำกลางคืน

และยังไม่ทันที่จะเดินถึงหน้าประตู อ้อมแขนแข็งแกร่งก็โอบตวัดร่างกายของเขาก่อนที่มันจะลอยหวือขึ้นไปอยู่บนบ่าของหมอนั่น

เขารู้ตัวอีกทีเมื่อถูกโยนลงไปที่....เตียง

เป็นเช้าของอีกวันที่เขาตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่อ่อนล้า....

หันไปมองปฏิทินก่อนที่จะเดินออกมาจากห้อง...วันนี้ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่อยู่

ผู้ชายคนนั้นจะต้องเข้าไปรายงานตัวกับแฟมมิลี่ที่สาขาญี่ปุ่นทุกๆวันนี้ของทุกเดือน พร้อมกับไปรับงานที่จะต้องจัดการด้วย

และเพราะรู้ว่าหมอนั่นไม่อยู่ เขาจึงหันหลังให้กับทางที่จะไปโรงเรียน

ขาพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง หันซ้ายหันขวาให้แน่ใจว่ายามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ได้ตามเขามาแน่ๆ ก่อนที่มือจะผลักบานประตูเข้าไป

กริ๊งๆ

มีเพียงเสียงกระดิ่งที่ดังต้อนรับ ต่างจากปกติที่จะมีเสียงของใครบางคนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส

แต่ตอนนี้มีเพียงเงาร่างที่คุ้นตายืนกำโทรศัพท์มือถือแน่นอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าน่ารักนั่นกำลังอมทุกข์ น้ำเสียงที่กรอกลงไปในโทรศัพท์ดูเหมือนกำลังทะเลาะกับคนที่ปลายสายอยู่....เขาไม่ได้อยากจะแอบฟัง แต่เสียงมันเข้ามาในหูเอง

“ หยุดสงสัยเขาซักทีเถอะมุคุโร่! นายจะมารู้จักเขาดีไปมากกว่าฉันได้ยังไง?!”

ซาวาดะ สึนะโยชิ....เจ้าของร้านกาแฟเล็กๆกำลังทำสีหน้าเจ็บปวด เสียงที่ตะโกนใส่โทรศัพท์นั้นสั่นเครือแต่ก็แฝงเอาไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยว

“ ฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว...แล้วอีกอย่างที่อยากจะบอกเอาไว้เผื่อว่านายจะลืมมันไปแล้ว....ว่าฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกัน....”

เรื่องของเจ้านั่นอีกแล้วงั้นหรอ? 

นัยน์ตากลมโตที่เคยสดใสกลับเศร้าหมองยามเมื่อมองโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไป และเมื่อเหลือบมาเห็นเขาเข้า เจ้าของร้านร่างเล็กก็สะดุ้งโหยง

“ อ๊ะ...อ่า...โกคุเดระคุง...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แหะแหะ ขอโทษที่ให้คอยนานนะ”      มือเล็กๆลนลานเก็บมือถือลงผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลก่อนจะหันมาฝืนยิ้มให้กับลูกค้าอย่างเขา

เขามาที่นี่เสมอ....ยามที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่อยู่...

เริ่มแรกเขาก็แค่อยากจะทดสอบดูว่า กับคนที่ดูจะไม่มีพิษมีภัยอย่างซาวาดะ สึนะโยชิ คนนี้....ผู้ชายคนนั้นจะลงมือฆ่าได้หรือเปล่า...แต่เอาเข้าจริงเขากลับติดใจรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสดใสราวกับฟากฟ้าของเจ้าของร้านร่างเล็กคนนี้เสียเอง

จนกลายเป็นว่า...เขาต้องแอบมาหาโดยที่จะให้หมอนั่นรู้ไม่ได้...เพราะเขาไม่อยากเสี่ยง...ให้คนคนนี้ต้องโดนทำร้ายไปด้วย

“ วันนี้...รับอะไรดี?”       ซาวาดะ สึนะโยชิยิ้มให้เขา...ทั้งๆที่อายุมากกว่าหลายปี แต่เพราะใบหน้าที่ดูเด็กจนถึงร่างกายที่เล็กกว่าเขา ทำให้ราวกับว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกัน

“ ขอเป็น...เอสเปรสโซแล้วกันครับ”      และเพราะแบบนั้น...มันเลยทำให้เจ้าของร้านร่างเล็กผู้นี้ มีเด็กม.ปลายเช่นเดียวกับเขามาติดพัน...จะว่าติดพันหรือเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจ เพราะดูเหมือนว่าเจ้ามุคุโร่นั่นจะก้าวเข้ามาเป็นมือที่สามเสียมากกว่า...นั่นก็เพราะว่า

เขาเหลือบมองร่างเล็กๆที่กำลังชงกาแฟง่วน...ที่หลังเคาน์เตอร์มีรูปถ่ายของคนสองคนที่ดูยังไงก็น่าจะเป็นคนรักกัน....รูปของซาวาดะ สึนะโยชิกับ....

เบียคุรัน....

อาจารย์มหาวิทยาลัยที่ดูสว่างไสวไปทั้งตัว

แล้วก็เป็นเพราะเขาไม่อยากทำลายความสุขของคนที่เป็นดั่งดอกไม้อ่อนโยนผู้นี้ เขาจึงไม่อาจจะบอกออกไปได้ว่า แท้ที่จริงแล้วสิ่งที่ร่างเล็กเห็นว่ามันสว่างไสวนั้น....

มันดำมืด....

“ โกคุเดระคุงนี่...อยู่โรงเรียนเดียวกับโคลมสินะ”        น้ำเสียงสดใสที่พยายามจะเรียกกลับคืนมาเอ่ยทักในเรื่องสรรเพเหระ ในขณะที่มือวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าเขา

“ ....โคลม.....?”        บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้จัก....เพราะว่าตอนที่อยู่ในโรงเรียนเขาจะไม่พยายามทักหรือพยายามรู้จักใคร...จะมีก็แต่ฮิบาริ เคียวยะ ที่เข้ามาหาเรื่องจับผิดแล้วลากเขาไปทำโทษอย่างที่ไม่เกรงกลัวต่อสายตาของยามโมโตะ ทาเคชิเลยสักนิด

“ อ่า...น้องสาวของ...มุคุโร่น่ะ”        หื๋อ?....หมอนั่นไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเขานี่? แล้วทำไมน้องสาวถึงได้....

“ ดูเหมือนพ่อกับแม่จะเลิกกัน...ก็เลย....”       ใบหน้าเล็กยิ้มเฝื่อน

“ เด็กคนนั้น...น่าสงสารนะ.....”       นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหม่อลอยในขณะที่พูดถึงเด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นเพราะว่าเขาไม่รู้จัก เลยไม่เข้าใจว่าน่าสงสารยังไง....แต่ในขณะที่จะเอ่ยอะไรออกไป เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีใครสักคนก้าวเข้ามา

“ ยินดีต้อนรับครับ”       เสียงเจ้าของร้านร่างเล็กดังขึ้นโดยอัตโนมัติ เช่นเดียวกับเขาที่หันไปมองโดยอัตโนมัติ

แล้วก็ต้องนัยน์ตาเบิกกว้าง เมื่อมองเห็นว่าคนที่กำลังก้าวเดินเข้ามานั้นเป็นใคร....

ยามาโมโตะ ทาเคชิ มองตรงไปที่ร่างเล็กที่ยืนยิ้มกว้างอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยสายตามืดมน

เขารีบวางเงินเอาไว้แล้วผลุนผลันลุกออกมาจากเก้าอี้จนคนตัวเล็กคงได้แต่งงงวย

มือคว้าท่อนแขนแข็งแรงของคนที่กำลังเต็มไปด้วยรังสีอำมหิตให้ออกไปให้ห่างจากร้าน....ตรงกลับไปที่บ้าน

“ อยากจะทำอะไรกับฉันก็ได้....แต่ขอร้อง....อย่าทำร้ายเขา...อย่าทำร้ายซาวาดะ สึนะโยชิ....เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย อ๊ะ”      เสียงอ้อนวอนหยุดลงแค่นั้น เมื่อหมอนั่นทำตามที่ผมขอร้อง....

จะทำอะไรกับร่างกายของฉันก็ได้.....

แล้วยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็ทำในสิ่งที่อยากทำ....กับร่างกายของเขา

ถึงจะถูกข่มเหงรังแก แต่ทำไมพอนึกถึงสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำเขากลับเข้าข้างตัวเองว่า ยามาโมโตะ ทาเคชิ อาจจะแค่หวง

สายตาพยายามปรับให้เข้ากับแสงแดดยามเย็นที่ส่องเข้ามาจากบานหน้าต่าง ก่อนจะมองใบหน้าคมที่ยังคงหลับใหลอยู่ใกล้ๆ มือเผลอยกขึ้นไปลูบเสี้ยวใบหน้าที่ดูเย็นชาอยู่เสมอนั่นช้าๆ ยามาโมโตะ ทาเคชิ สมบูรณ์แบบทุกอย่าง ทั้งรูปหน้าทั้งร่างกาย จะมีก็แต่แววตาและหัวใจเท่านั้นที่หายไป...

เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆก่อนที่จะพยายามยกท่อนแขนที่พาดผ่านลำตัวของเขาออกโดยไม่ทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมา

แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นซองเอกสารที่หล่นลงมาจากเสื้อโค้ทของยามาโมโตะ

หันหน้ากลับไปมองคนที่ยังหลับสนิท....ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เอื้อมมือออกไปที่ซองเอกสาร

ข้างในซองก็ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ในเมื่อมันก็มีแต่รูปของเป้าหมายที่ต้องกำจัด...เมื่อหมดความสนใจเขาก็เก็บซองนั้นเข้าไปในเสื้อโค้ทตามเดิม...และนั่นมันทำให้ซองอีกซองที่ถูกซ่อนอยู่ด้วยกันนั้นหล่นลงมา

ที่หน้าซองเขียนเอาไว้ว่า “Complete”

ซองนี้คืองานที่เสร็จสิ้นไปแล้ว? คือเหล่าผู้คนที่ผู้ชายคนนั้นฆ่าไปหมดแล้ว?

มือแอบหยิบรูปถ่ายพวกนั้นออกมาดู....

แล้วยิ่งดูมันก็ยิ่งหยุดไม่ได้...จนต้องพลิกรูปทุกใบดูไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ....รูปถ่ายทุกใบคือคนที่เขาเคยเห็นหน้ามาแล้วทั้งนั้น...

ยิ่งพลิกดูมากเท่าไหร่...เขาก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงความสิ้นหวังของตัวเอง...

ยิ่งรูปในมือมีมากเท่าไหร่...เขาก็ยิ่งเห็นถึงความไร้ค่าของตัวเอง....

หัวใจเจ็บแปลบจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

เพราะว่ารูปถ่ายเหล่านั้นคือรูปของคนที่เข้ามาตอแยเขา และเขาก็เข้าใจว่าที่ยามาโมโตะ ทาเคชิลงมือฆ่าคนพวกนั้นไปเพราะว่ามีความรู้สึกอะไรให้กับเขาบ้าง

แต่มันไม่ใช่...

ในเมื่อตอนนี้รูปถ่ายทุกใบมันฟ้องออกมาได้เป็นอย่างดี

ว่าคนพวกนั้นก็เป็นแค่เป้าหมายที่ต้องกำจัด เป็นแค่คำสั่งที่ถูกส่งมาจากแฟมมิลี่

หมอนั่นก็แค่ทำตามหน้าที่....

ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้กับเขาเลย

ไม่มีเลย....

เจ็บ...จนแทบกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่

และเมื่อหันหลังกลับไปก็เห็นว่าผู้ชายคนนั้นยืนมองเขาอยู่ด้วยดวงตาที่เดาไม่ออก...ว่ารู้สึกยังไงกันแน่

รู้แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป....ไม่พร้อม...ที่จะเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้...คนที่เห็นว่าเขาเป็นเพียงแค่...ตุ๊กตา

เขาปารูปในมือใส่หน้ายามาโมโตะ ทาเคชิ ก่อนจะหลับหูหลับตาวิ่งออกมาจากห้อง

ความพร่ามัวทำให้เดินชนใครต่อใครไปบ้างก็ไม่รู้ตัว

เขามันบ้าไปเอง....บ้าไปเองที่คิดว่าคนเย็นชาอย่างหมอนั่นจะมีหัวใจ...บ้าไปเองที่คิดว่า “เครื่องพันธนาการ” อย่างตัวเองจะได้รับความรัก

ไม่ไหว...

ไม่ไหวแล้ว....

ทำยังไงน้ำตาก็ไม่หยุดไหล

ทำยังไงหัวใจที่แตกสลายก็ไม่อาจจะหยุดเจ็บได้สักที

ในค่ำคืนแห่งพระเจ้าที่เหล่าผู้คนต่างร่วมเฉลิมฉลอง...รอบกายที่เต็มไปด้วยแสงไฟสว่างไสว...เสียงเพลงของวันคริสต์มาสดังควบคู่ไปกับรอยยิ้มของใครต่อใคร

ทำไม...

ถึงได้มีแต่เขา...

ที่นั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพัง....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Continue

ครึ ครึ แซงทุกงานให้เลยค่ะ

HAPPY BIRTHDAY น้องไอซ!!!

ย้อนหลังไปหลายวันมากกกกกก โปรดให้อภัยพี่สาวคนนี้ด้วย แบบว่า จะโดนงาน Double dateทับตายอยู่แล้ว แฮ่ก แฮ่ก แต่เพื่อคำขอที่ว่า ขอยามะโฉดๆนะค้า ของหนู...รีบจัดให้ก่อนเลยอ่ะ แบบว่าข้าพเจ้าก็อยากเห็น (เฮ้ย) ว่าแต่นี่มันไม่ค่อยโฉดเลยเนอะ มันออกแนวดาร์กน่าตบมากกว่า *กัดผ้าเช็ดหน้า* มาทำกับหนูก๊กแบบนี้ได้ง๊ายยยยย แล้วนี่มันฟิควันเกิดอีท่าหน๊ายยยย ...สไลด์ตัวลงพื้นแล้วเอาหัวจรดลงไป...ขอโทษค่า TT[ ]TT...

แต่เรื่องนี้มันโรแมนติกนะ! ไม่งั้นมันคงไม่ชื่อ “พราว” >w<

ตอนหน้าๆๆ

สองตอนแรก เป็นของ 8059 ก๊ะ ส่วนตอนต่อไปจะไปลงที่คู่ไหนในสองสมการหลังหว่า? แล้วแต่พระเจ้าอามาโนะจะประทานละค่ะงานนี้ ฮี่ๆๆ แอบกระซิบ ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะ 1002769 หรอกค่ะ    “พราว” น่ะจริงๆเริ่มแต่งเพราะ 1896ค่ะ แต่ทว่าเจอสปอยด์จากภาคเซอร์วิสนี่เข้าไป โฮกกกกกกกกก ไม่ 1002769 ยังไงไหวค้า....

เอ๊ะ เอ๊ะ...แล้วก็นะ....ถึงจะเลยมาแล้ว (โดนโบก) แต่ก็...

Merry Christmas กันนะคะทุกคน =w=

อยาก Happy New Year ด้วยอ่ะ...จะทันไหมนะ...คืนนี้แล้วสินะ....ถ้าไม่ทันก็เอาส้ม(?)ไปกินแทนของขวัญปีใหม่ไปก่อนละกันเน้...

ส้ม(?)โมเอ้แบบนี้มีที่เดียว อ๊ากกกก อยากแต่งกระต่ายอลิส!!!!

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า...