KHR Au.fic HBD.Hayato [8059] Lipstick : 04

KHR Au.fic HBD.Hayato [8059]    Lipstick : 04

: KHR Fanfiction AU

: 8059

: E+Ro+man+tic [เรทเชี่ยไรของมันเนี่ย?]

: NC-17

: AU โคตรๆเลยนะคะ *w*

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เสียงพยากรณ์อากาศดังหึ่งๆอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมชะโงกหน้าออกไปก็เห็นเจ้ากระต่ายขดตัวอยู่ใต้โต๊ะโคทัตสึพรางเงี่ยหูฟังเสียงผู้ประกาศข่าวไปด้วย

“ โกคุเดระ! มาอาบน้ำ!”        มือของผมจุ่มลงไปวนๆอยู่ในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำร้อนกำลังดีที่ผมเตรียมเอาไว้ให้ ....ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างสมบูรณ์แบบ

“ ไม่เอา...หนาวจะตาย...”       เสียงที่ตอบกลับมานั้นมันช่างเอาแต่ใจจนผมนึกหมั่นไส้

“ ได้ไง...เมื่อคืนเหงื่อออกเยอะนะ  ไม่อาบเดี๋ยวก็เน่าพอดี”        และนั่นแหละ....เจ้ากระต่ายก็หันขวับกลับมาทำหน้างอพรางส่งสายตาประมาณว่าคนที่ผิดน่ะมันผม!

“ มะ....อ๊ะ”      เพราะงั้นผมก็เลยจะรับผิดชอบด้วยการอาบน้ำให้เขาเป็นไง?  สองแขนแข็งแรงอุ้มร่างที่อยู่ใต้โต๊ะอุ่นขาออกมาก่อนจะจับถอดเสื้อผ้าแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ

แผงอกแนบชิดไปกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขา ความเย็นของอากาศทำให้เจ้ากระต่ายสั่นระริก ผมเอื้อมไปเปิดน้ำอุ่นก่อนจะหันฝักบัวไปตามเนื้อตามตัวของเขา เมื่อสายน้ำปะทะเข้ากับผิวที่เย็นเฉียบ เจ้ากระต่ายสะดุ้งน้อยๆ ผมขยับฝักบัวในมือเลื่อนลงไปต่ำเรื่อยๆ มืออีกข้างลูบไล้ไปตามผิวกายที่เริ่มจะแดงระเรื่อของเขา

ปลายคางของผมวางไว้บนไหล่มน สายตาหลุบต่ำพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เขาคงมองไม่เห็น มือลากลงไปเรื่อยๆจนถึงโคนขาเรียวขาวของเขาก่อนจะยกมันขึ้นมาน้อยๆ ฝักบัวถูกฉีดเข้าไปในช่องทางที่ซ่อนเร้นก่อนที่เรียวนิ้วของผมจะค่อยๆสอดแทรกเข้าไปแล้ววนควานเอาสิ่งที่ยังตกค้างอยู่ภายในออกมา

“ อ๊ะ.....ยะ....”      คิ้วเรียวขมวดแน่น ใบหน้าใสแดงระเรื่อ มือบางพยายามจะหยุดมือของผม

“ ว่าไง...จะอาบต่อเองหรือว่า....”        ผมกระซิบถามที่ใบหูแดง

“ อาบ! อาบเอง!....ขืนให้แกอาบให้ก็ไม่ต้องไปไหนกันแล้ววันนี้!”        เจ้ากระต่ายจอมดื้อยอมเป็นเด็กดีขึ้นมาทันที ผมยิ้มให้ใบหน้างอหงิกก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเดียว ความจริงผมอาบเสร็จไปนานแล้ว แต่ที่ยังมัวอยู่ในห้องน้ำก็เพราะเจ้ากระต่ายไม่ชอบอาบน้ำที่เย็นหรือร้อนเกินไปนั่นแหละ

ผมหยิบเสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวมาใส่....วันนี้เราจะออกไปข้างนอกด้วยกัน นานๆที่ถึงจะมีเวลาว่างตรงกันแบบนี้สักที ผมเลยตั้งใจว่าจะพาเขาไปในที่ที่ผมรักสักครั้ง

ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ผมจึงเดินออกมาคว้ามันขึ้นดู

“ ว่าไงสึนะ?”

“ อ้ะ ยามาโมโตะ....คือว่า....วันนี้......”          ไม่นะ....อย่าบอกออกมาเชียวว่ามีงานด่วนอะไรเข้ามา เพราะผมบอกพวกนั้นเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าผมไม่ว่างอย่างเด็ดขาด

“ วันนี้ยังไงก็ไม่ได้นะสึนะ....”         ใจผมวูบๆอย่างบอกไม่ถูก ที่หางตาแลเห็นเจ้ากระต่ายในผ้าขนหนูผืนเดียวเกาะอยู่หลังประตูแล้วยื่นหน้าออกมาจ้องผมเขม็ง

“ เอ๋....ไม่ได้หรอ?....ฉันว่าจะฝากนายซื้อสับปะรดอบแห้งของที่นั่นซักหน่อยน่ะ ไอ้หัวสับปะรดนี่มันกำลังจะลงแดงตายอยู่แล้วเพราะไม่มีสับปะรดกินในฤดูหนาว....ไม่ได้งั้นหรอ.....”        ห๋า? โทรมาเพื่อจะฝากซื้อของเท่านั้นน่ะหรอ? เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมดนะ  ผมตอบรับฝากไปด้วยเสียงถอนหายใจ เจ้ากระต่ายที่ยืนลุ้นอยู่หลังประตูก็ดูจะโล่งใจตามไปด้วย

ถ้าจะพูดให้ถูก ช่วงเวลานี้ของทุกปีก็เหมือนช่วงท้องฟ้าสงบก่อนที่พายุจะเข้านั่นแหละ ผมจะมีเวลาเป็นของตัวเองไปจนกว่าคริสต์มาสจะมาถึง เพราะหลังจากนั้นไปแล้วแม้แต่เวลาจะนอนบางทีก็ยังไม่มี เจ้ากระต่ายเองก็เป็นเหมือนกัน

เราจึงได้ตกลงกันว่า จะไม่กลับมาโตเกียวจนกว่าจะถึงช่วงคริสต์มาส

ผมลากกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ออกไปวางไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะหันกลับมาสนใจเจ้าคนที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จเสียที ถึงแม้จะบอกว่าสถานที่ที่ผมจะพาเขาไปนั้นจะเป็นที่ที่เราจะสามารถเดินไปไหนมาไหนด้วยกันได้แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถเผยตัวได้ทั้งหมด เพราะงั้นเสื้อโค้ท หมวกและแว่นตาก็ยังคงเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับพวกเราอยู่ดี

เสียงของเขาเดินออกมาจากห้องให้ผมหันกลับไปมองแล้วก็ต้องอ้าปากค้าง  เจ้ากระต่ายอยู่ในเสื้อคอเต่าสีดำสนิทสวมด้วยโค้ทยาวสีดำคอตั้งปิดหน้าปิดตา ผ้าพันคอก็พันจนแทบจะปิดปาก หมวกสีดำก็ปิดไปครึ่งใบหน้าแล้วยิ่งสวมแว่นดำขนาดใหญ่แบบนั้นลงไป......นี่เขาแต่งตัวยังไงให้มันดูสะดุดตาและน่าสงสัยหนักกว่าเดิมแบบนี้เนี่ย?!

“ โกคุเดระ...มานี่เลย...”       ผมคว้ามือบางของเจ้ากระต่ายก่อนจะลากกลับเข้าไปในห้องนอน จัดการถอดไอ้ของที่เขาใส่เข้าไปออกจนหมดก่อนจะคว้าเสื้อคอเต่าสีขาวออกมาสวมให้แล้วทับลงไปด้วยโค้ทเข้ารูปสีชมพูอ่อน มือรวบกลุ่มผมสีเงินแล้วใส่เข้าไปในหมวกผ้าสีขาว แค่ไม่เห็นเส้นผมของเขาความเด่นสะดุดตาก็หายไปพอสมควรแล้วละ ส่วนใบหน้าก็สวมแค่แว่นสีชาอันเดียวก็พอ

“ นายเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? แล้วนี่แน่ใจนะว่าไม่ได้ลืมว่ามีงานน่ะ?”      ผมถามคนที่หันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกเพื่อความแน่ใจว่าระหว่างที่ผมกำลังขับรถขึ้นเหนือจะไม่ต้องวกรถกลับมายังโตเกียวอีก ใบหน้าสวยหันกลับมาพร้อมกับคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองมายัดใส่มือผม

“ ถ้าใครโทรมาแกก็บอกว่าฉันไม่อยู่”        เจ้ากระต่ายคว้าผ้าพันคอสีเทาผืนใหญ่ชายผ้ารุ่ยๆมาไว้ในมือก่อนจะเขย่งตัวขึ้นมาพันมันเอาไว้รอบคอของผม จากนั้นจึงเดินตัวปลิวออกจากห้องไป ผมก้มลงมองโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม ทั่วทั้งร่างกายรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่ไม่ได้กอดกันทั้งๆที่ไม่ได้สัมผัส

จากถนนใหญ่ที่จอแจไปด้วยรถรามากมาย ผมขับรถมุ่งออกจากเมืองหลวงขึ้นเหนือไปเรื่อยๆ ที่เบาะข้างคนขับมีเจ้ากระต่ายงอแงอยากจะแวะนู่นแวะนี่อยู่เป็นระยะๆ ถึงแม้การปลอมตัวจะช่วยได้ส่วนหนึ่งแต่ทุกครั้งที่จอดรถแล้วลงไปเดินอยู่ข้างนอก เราสองคนก็ไม่พ้นคู่รักที่ดูสะดุดตาจนหลายๆคนต่างหันมามอง

รถเลี้ยวเข้าสู่เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งที่อยู่ห่างไกลจากโตเกียวพอสมควร บ้านเมืองของที่นี่ยังคงเรียบง่ายและส่วนใหญ่ก็มีแต่คนคุ้นเคย เพราะมันคือบ้านเกิดเมืองนอนของผมเอง.....นามิโมริ

แน่นอนว่าวงของผมก็เกิดมาจากที่นี่ ผมรู้จักกับพวกสึนะมาตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลาย และก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะได้ทำความฝันร่วมกันจนมันไปไกลได้ขนาดนี้

รถของผมจอดลงที่หน้าร้านซูชิเก่าแก่ร้านหนึ่ง.....มันคือบ้านของผมเอง

ผมปลุกให้เจ้ากระต่ายหลับปุ๋ยตื่นขึ้นก่อนจะพาเขาเปิดประตูร้านเข้าไป

“ ยินดีต้อนรับครับ”        เสียงของพ่อยังคงทักทายแขกเหมือนเช่นเคย

“ กลับมาแล้วครับ”        และดูเหมือนพ่อจะตกใจจนเผลอทำตะเกียบทำอาหารในมือร่วงลงพื้น ก็ช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อผมไม่ได้กลับมาที่นี่ตั้งปีกว่าแล้ว

“ ทาเคชิ!!!”

“ ฮะฮะ หวัดดีป๋า แล้วก็นี่...โกคุเดระ....คนรักของผม”         คราวนี้เป็นมีดที่อยู่ในมืออีกข้างที่ร่วงลงไปข้างล่าง พ่อมองมาด้วยสายตาตกตะลึงเมื่อผมแนะนำและเน้นย้ำว่าคนที่ผมจับมืออยู่นั้นเป็นใคร เจ้ากระต่ายหน้าแดงก่อนจะก้มหัวให้พ่อผมซึ่งเปลี่ยนสายตาที่มองมาเป็นเอ็นดู

ผมพาเขาขึ้นไปยังห้องของผมที่ชั้นสอง นัยน์ตาสีมรกตซุกซนดูเหมือนจะมองดูนู่นนี่อย่างเพลิดเพลิน...ผมดีใจนะ...ที่เขาดูจะชอบครอบครัวของผมและพ่อเองก็ดูจะถูกใจเขาอยู่ไม่ใช่น้อย.....พ่อไม่ว่าอะไรที่เขาเป็นผู้ชาย

ผมปล่อยให้เขาอยู่ในห้องตามลำพังในขณะที่ผมลงไปหาน้ำหาอะไรมาให้เขากิน ระหว่างนี้ผมก็ได้พูดคุยกับพ่อถึงความเป็นไปของครอบครัวและเมืองที่ผมเคยอาศัยอยู่

และเมื่อผมถือถาดใส่ขนมและน้ำชากลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง เจ้ากระต่ายกลับกำลังง่วนอยู่กับการพลิกเปิดหนังสืออะไรบางอย่างออกดู....นั่นมัน....อัลบั้มรูปตอนเด็กๆของผมนี่!

ผมวางถาดลงบนโต๊ะเตี้ยแล้วพยายามจะตะครุบรูปน่าอายพวกนั้น แต่มันก็ไม่ทันเจ้ากระต่ายที่คว้าหลบ ใบหน้าสวยมองภาพแต่ละใบพรางหัวเราะชอบใจ

“ หน้าแกตอนเด็กๆนี่เอ๋อชะมัดเลย ฮ่าๆๆ”        หึ....แต่โตมาผมก็หล่อจนเขาหลงรักใช่ไหมล่ะ?

“ อ๊ะ!....นี่น่ะ!!”        เขาดึงภาพออกมาใบหนึ่งก่อนจะชูมาที่หน้าของผม มันคือภาพของผมที่ถ่ายเอาไว้ตอนสมัยอยู่ชมรมเบสบอล ม.ต้น

“ ฉัน....อยากจะลองเล่นซักครั้งจัง”         ดวงตาของเจ้ากระต่ายเป็นประกาย ถึงห้ามไปก็คงไม่มีความหมายแล้วละตอนนี้....

ผมพาเขาออกไปที่ริมแม่น้ำใกล้ๆบ้าน ตอนนี้บนร่างกายของเจ้ากระต่ายนั้นมีชุดเบสบอลที่ผมเคยใส่สวมอยู่ ตัวเขาในตอนนี้ใส่ชุดของผมในสมัยก่อนก็ยังดูหลวมโพรก ผมขยับหมวกที่มีรูปตัว N ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของทีมเบสบอลนามิโมริ ม.ต้น ลงไปบนหัวเขาให้มากขึ้นแล้วเดินห่างออกมาพร้อมกระชับถุงมือที่ไม่ได้ใส่มานาน

นัยน์ตาสีมรกตสดใสมองมาที่ผมอย่างมุ่งมั่น ไม้เบสบอลที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของผมกระชับอยู่ในมือบางของเขา ใบหน้าสวยมองมาด้วยความมั่นใจเสียเต็มประดา....เอาเถอะ....ผมแกล้งโยนลูกออกไปให้เขาสามารถตีได้ภายในครั้งแรก

เพราะผมอยากเห็นรอยยิ้มของเขา

รอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจจริงๆของเขา

ดูเขาจะสนุกสนานมากทีเดียว ถ้าครั้งไหนที่เขาตีไม่ได้ใบหน้าสวยก็จะงอง้ำก่อนจะกลับมาเชิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมเตรียมจะขว้างลูกต่อไป เสียงลูกเบสบอลกระทบไม้ดังอยู่นาน จนกระทั่งพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ใบหน้าที่มีเหงื่อเกาะน้อยๆของคนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังดูเปล่งปลั่งเมื่ออยู่ท่ามกลางแสงยามเย็น

ผมทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นหญ้าริมแม่น้ำก่อนจะดึงมือเขาให้นั่งลงตาม ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วยกันได้ แค่ได้ออกมานั่งอยู่ด้วยกัน ได้มองสายน้ำไหลเอื่อยๆแบบไม่ต้องกังวลว่าใครจะโทรตามหรือจะโดนแอบถ่ายรูป กับเรื่องแค่นี้ก็รู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก

ผมพาเขากลับบ้านเมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำไปจนหมด อากาศหนาวจนเราคิดที่จะวิ่งแข่งกันเหมือนเด็กๆ แน่นอนว่าขาที่สั้นกว่าของเขาไม่มีทางชนะผมได้ แต่เขาก็เจ้าเล่ห์กว่าที่คิดเมื่อยอมใช้ทุกวิธีที่จะเอาชนะผม จนสุดท้าย....ผมก็เป็นฝ่ายแบกเขาขึ้นหลังกลับมา

พ่อตะโกนบอกให้พวกเราไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวที่พ่อทำเอง ดูเจ้ากระต่ายจะตื่นเต้นกับอาหารฝีมือคนในครอบครัวมากทีเดียว เพราะปกติแล้วเวลาเราอยู่ด้วยกันมันก็มักจะเป็นอาหารง่ายๆฝีมือผมหรือไม่ก็สั่งจากข้างนอกเข้ามาเสียมากกว่า

น้ำร้อนกำลังพอดี วันนี้เจ้ากระต่ายยอมอาบน้ำกับผมแต่โดยดี

“ ปวดไหล่...”        และนั่นคือเหตุผลอย่างไม่ต้องสงสัย ก็วันนี้เล่นหวดไม้เบสบอลทั้งๆที่ไม่เคยออกกำลังกายไปซะขนาดนั้น เจ้ากระต่ายก้าวเข้ามาในอ่างอาบน้ำก่อนจะแหวกขาผมแล้วนั่งแทรกลงมาตรงกาง เอนแผ่นหลังบอบบางเข้ามาใกล้แล้วหันมามองตาปริบๆ เห็นแบบนั้นแล้วใครจะขัดขืนไหว....ผมยกมือแข็งแรงขึ้นไปบีบไหล่ให้เขาเบาๆ ใบหน้าของเจ้ากระต่ายดูเคลิบเคลิ้มมีความสุข....แย่ละสิ....ใบหน้าแบบนั้นกับความเนียนนุ่มจากไหล่บางๆกำลังกระตุ้นผมอย่างร้ายกาจเลยละ

“ นะ...นวดตรงไหนของแกน่ะ...อื้อ....”        จากหัวไหล่มันเริ่มไหลไปแถวๆหน้าอก แขนแข็งแรงของผมกอดกระชับร่างกายของเขาเข้ามาแนบชิดมากยิ่งขึ้น มือหนึ่งลูบไล้อยู่แถวยอดอกสีชมพู ส่วนอีกมือลากลงไปตามหน้าท้องเรียบเนียน

“ อะ....อื้อ....ยะ...หยุดนะ...”        ร่างของเขาเริ่มสั่นระริกขึ้นเรื่อยๆเมื่อมือของผมจงใจลูบไล้ผ่านไปยังโคนขา แกล้งลากผ่านไปผ่านมาโดยไม่ยอมสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของเขาโดยตรง

“ อึก.....”         ผมก้มลงจูบหลังต้นคอของเขาแผ่วเบาแต่ก็ปลุกเร้า เจ้ากระต่ายก้มหน้าลงพร้อมกับเม้มปากแน่น ปกติแล้วเขาจะครางออกมาแต่ทว่าคงจะเป็นเพราะตอนนี้อยู่ในบ้านซึ่งมีเพียงผนังบางๆกั้นละมั้งทำให้เขาพยายามกักเก็บเสียงของตัวเองเอาไว้ ใบหน้าที่ดูทรมานด้วยมือของผมแบบนั้นมันช่างดูเซ็กซี่เร้าใจผมจริงๆ

เสียงน้ำล้นออกจากอ่างแล้วหยดลงข้างๆดังจ๋อมๆ ความร้อนของร่างกายทำให้ไอน้ำฟุ้งกระจายทั่วห้อง สงสัยว่าครั้งนี้คงต้องรีบทำให้จบ เพราะหนาวขนาดนี้ปล่อยให้เจ้ากระต่ายแช่น้ำนานๆคงไม่ดี

ผมยกร่างบอบบางขึ้นมานั่งบนตัก ความจริงของผมน่ะพร้อมนานแล้ว แต่ช่องทางของเขาคงต้องเล้าโลมเสียหน่อย...เพราะอยู่ในน้ำผมจึงไม่ต้องใช้สารหล่อลื่นใดๆ เรียวนิ้วแทรกผ่านเข้าไปอย่างช้าๆ สะโพกมนขยับตอบรับแต่โดยดี....ก็มีเซ็กซ์กันมาตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้วนี่นะ

ริมฝีปากก้มลงไปจูบที่หัวไหล่ขาวเนียน ก่อนจะกระซิบบอกกับเขา หลังจากที่รู้สึกว่านิ้วของผมจะขยับเข้าออกได้ง่ายขึ้น มือบางสั่นระริกเอื้อมไปจับยึดที่ขอบอ่างเมื่อผมยกตัวเขาขึ้นแล้วเปลี่ยนจากนิ้วเป็นอย่างอื่นที่ใหญ่กว่า

“ อึก....อื้อ.....”        ริมฝีปากสีระเรื่อยังคงเม้นแน่น เป็นเพราะยิ่งห้ามตัวเองอย่างนั้นหรือเปล่านะ ผมถึงได้รู้สึกว่าผนังภายในของเขารัดผมแน่นกว่าปกติ สองแขนของผมกอดกระชับลำตัวบางของเขาให้แนบชิดมากับแผงอกของผมจนแทบจะหลอมรวมกัน ผมคามันเอาไว้แบบนั้นจนเขาทนไม่ไหว นัยน์ตาสีมรกตหันมาส่งสายตาเว้าวอน

“ โกคุเดระ...”        ผมกระซิบเรียกชื่อเขาแผ่วเบา หากผมจะแกล้งให้เขาขยับเองในยามนี้เขาคงทำตามอย่างไม่มีขัดขืนแน่ๆ แต่ผมชอบที่จะเป็นฝ่ายคุมเกมส์ เพราะงั้นผมจึงยกสะโพกของเขาขึ้นแล้วกดลงมาตามแต่ใจของผม

“ อึก....อ้า....”       เสียงครางอย่างทรมานเริ่มจะเล็ดลอดออกมา เมื่ออยู่ในท่านี้ความเป็นชายของผมจะสามารถแทรกเข้าไปในร่างกายของเขาได้ลึกที่สุด ผมจงใจกระแทกใส่จุดอ่อนไหวของเขาทำให้ร่างทั้งร่างกระตุกเฮือก

“ อื้อ...”        ผมแทรกกายเข้าไปทั้งยังกดร่างของเขาลงมารับในจังหวะที่เข้ากัน ความถี่กระชั้นนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง เสียงครางในลำคอของเขายิ่งเร่งเร้าให้ผมกระแทกหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น

“ อึ๊ก...อ้า.....”         เจ้ากระต่ายหลุดเสียงครางสูงออกมาเมื่อความต้องการพุ่งถึงจุดสูงสุด เช่นเดียวกับผมที่แทรกกายครั้งสุดท้ายและปลดปล่อยให้ความอุ่นวาบไหลเข้าไปในตัวเขา เจ้ากระต่ายหอบจนตัวโยน ร่างบอบบางเริ่มโงนเงนจนผมต้องรับเอาไว้

แล้วเขาก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น...

ผมจัดการร่างกายของเขาให้เรียบร้อยก่อนจะอุ้มออกไปนอนดีๆที่เตียง กว่าเจ้ากระต่ายจะได้ตื่นมากินข้าวฝีมือคุณพ่อก็ล่วงไปครึ่งค่อนคืนแล้ว

แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง กลิ่นเสื่อทาทามิที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก ผมควานหาตัวหมอนข้างที่นอนอยู่ด้วยกันทั้งคืนแต่มันกลับว่างเปล่า....โกคุเดระไปไหน?

ผมเดินงัวเงียออกจากห้องแล้วก็ได้ยินเสียงพูดคุยแว่วขึ้นมาจากข้างล่าง....ดูเหมือนโกคุเดระจะลงไปช่วยพ่อผมทำอะไรสักอย่างอยู่ ผมแอบชะโงกหน้าลงไปดูก็เห็นภาพที่ชวนให้อมยิ้ม เจ้ากระต่ายอยู่ในชุดพ่อครัวของร้านขายซูชิ บนหัวมีผ้าสามเหลี่ยมสีขาวคาดเอาไว้ แน่นอนว่าเขาใส่แว่นกรอบสีแดงเพื่ออำพรางหน้าตา

ใบหน้าสวยดูจะสนใจมือที่ขยับไปมาในเวลาปั้นซูชิของพ่อผมทีเดียว นัยน์ตาสีมรกตใสแจ๋วราวกับตาของกระต่ายจ้องมองมันไม่วางตาก่อนจะพยายามทำตาม เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของพ่อดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

แล้วออกมาอีกทีด้วยชุดแบบเดียวกับที่เจ้ากระต่ายสวมอยู่ นานๆทีอยู่ช่วยพ่อเสียหน่อยก็ดีเหมือนกัน

เมื่อผมเดินลงไปข้างล่าง ใบหน้าของเจ้ากระต่ายดูระริกระรี้ผิดปกติ พ่อวางจานใส่ซูชิหน้าตาแปลกๆมาที่ตรงหน้าผมพรางหัวเราะลั่นแบบที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันต้องไม่ธรรมดาชัวร์ ซูชิหน้าตาแบบนี้คงไม่ใช่ฝีมือของพ่อผมแน่ๆ  และเมื่อเงยหน้าขึ้นไปนัยน์ตาสีมรกตก็จ้องตาแป๋วมาที่ผม....อ้า....เข้าใจละ

ผมหยิบมันขึ้นมากิน....แน่นอนว่ารสชาติมันยังเทียบกับของพ่อไม่ได้แน่ๆ แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก ตรงกันข้ามถ้าเขาฝึกต่ออีกนิดคงเป็นสะใภ้ร้านซูชิได้แน่นอน

“ อร่อย!”       เจ้าคนทำถึงกับยิ้มหน้าบาน

ร้านของพ่อยังคงมีคนเข้ามากินมากเหมือนเมื่อก่อน ถึงจะมีพนักงานจำเป็นแบบผมกับเจ้ากระต่ายเพิ่มเข้ามาอีกสองคน แต่ความวุ่นวายก็ดูจะไม่ได้ลดลงไปเลย

“ ทาเคชิ! ช่วยเอาซูชิไปส่งที่ซอยสามหน่อยได้ไหม”        พ่อตะโกนบอกมาทำให้ผมรับคำอย่างแข็งขัน และเมื่อหันไปที่พนักงานเสิร์ฟที่ดูจะเรียกลูกค้าได้เป็นอย่างดีก็ต้องพบกับนัยน์ตาสีมรกตที่เป็นประกาย

“ อยากไปด้วยไหม?”       แน่นอนว่าใบหน้าสวยพยักรับแบบไม่มีอิดออดทันที

ผมให้เขาถือกล่องซูชิเอาไว้ก่อนที่จะเข้าไปจูงจักรยานคันเก่าออกมา ผมปั่นและเขานั่งซ้อน ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังจากคนข้างหลังเป็นระยะๆ มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา

กล่องใส่ซูชิถูกส่งถึงมือลูกค้าโดยปลอดภัย คุณป้าที่คุ้นหน้ากันดีดูจะตกใจไม่น้อยที่วันนี้คนส่งซูชิกลายเป็นผมไม่ใช่พ่อหรือพนักงานที่ร้าน สายตาสงสัยยังถูกส่งไปให้เจ้ากระต่ายที่ปลอมตัวเป็นพนักงานร้านซูชิที่ยืนอยู่ข้างๆผมอีกด้วย....แกบอกว่า

“ แม่หนูนี่หน้าคุ้นๆนะ”

“ ฮะฮะ คุณป้าอย่ามาทำเนียนใช้มุกเก่าๆจีบแฟนผมหน่อยเลยน่า....”        แล้วแกก็หัวเราะและไม่ติดใจสงสัยอะไรอีกมีเพียงมือบางที่แอบหยิกผมอย่างหมั่นไส้เท่านั้นแหละ

สายลมที่ปะทะใบหน้าพัดมาพร้อมกับกลิ่นเก่าๆและบรรยากาศที่รู้จักดีมาตั้งแต่เกิด ถึงแม้ว่าเมืองนี้จะห่างไกลเมืองหลวง ขาดสีสันและความทันสมัย แต่เมื่ออยู่แล้วกลับรู้สึกว่าปลอดภัยและอุ่นใจมากกว่า....ผมกำลังคิดว่า.....ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับผมและเขา...บางทีเราอาจจะกลับมาอยู่ที่นี่....

“ นี่.....”        เสียงเจ้ากระต่ายเอ่ยเรียกมาจากด้านหลังพร้อมมือบางกระตุกมาที่เสื้อของผม

“ หื๋อ ?”

“ ขอฉันขี่มั่งสิ”         ผมจอดจักรยานแล้วหันไปมองเขาด้วยแววตาไม่เชื่อถือสุดๆ

“ นายขี่เป็นหรอ?”

“ ไม่เป็น”         อ้าว ?  ขี่ไม่เป็นงั้นก็แปลว่านี่กำลังจะให้ผมเป็นคุณครูจำเป็นอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย จะปล่อยให้ขี่ดีไหมนะ เพราะถ้าเกิดล้มแล้วบาดเจ็บกลับไปผมคงต้องโดนผู้จัดการสาวของเจ้ากระต่ายแว้ดๆใส่แน่ๆ เพราะก่อนจะมาเธอก็โทรมาย้ำนักย้ำหนาฝากฝังเจ้าตัวดีเอาไว้กับผม....... ‘ ต้องดูแลแบบริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยนะคะคุณยามาโมโตะ’ .....ถึงเธอจะไม่ได้พูดแต่ผมก็รับรู้ได้จากสายตาของเธอว่า หากเจ้ากระต่ายเป็นอะไรขึ้นมาผมคงโดนเธอฆ่าแน่นอน

“ ลงมาสิ”       แต่เจ้าคนเอาแต่ใจก็ยังเป็นคนเอาแต่ใจอยู่วันยังค่ำ

“ จับแฮนด์ให้ตรงๆนะ”        ผมให้เขาขึ้นไปนั่งแทนผม โชคดีที่ผมสูงใหญ่พอที่จะประคับประคองเขาได้ สองมือจึงจับเบาะคนซ้อนเอาไว้พยุงไม่ให้เขาล้มลงไป

“ หว๋าๆๆ”       หน้ารถจักรยานนั้นส่ายไปมา แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าสวยกลับดูสนุกสนานมากกว่าจะหวาดกลัว.....ยังไงก็เด็กผู้ชายละนะ

“ เฮ้ๆ ขี่ไปข้างหน้าสิ ไม่ใช่ลงข้างทาง ฮะฮะฮะ”        เมื่อโดนผมเย้าแหย่ นัยน์ตาสีมรกตก็ดูจะมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้

“ ฮึ! กับอีแค่จักรยาน เดี๋ยวจะขี่ให้แกซ้อนให้ดู!”       ว่าแล้วเขาก็ปั่นจักรยานพุ่งเข้าหาพงหญ้าข้างทางอย่างไม่สะทกสะท้านต่างจากไอ้สิ่งที่พูดเอาไว้ลิบลับ แขนของผมเอื้อมไปรับตัวของเขาเอาไว้ก่อนที่จะแหกโค้งไปมากกว่านั้น ผมมองหน้าที่เลอะไปด้วยเศษหญ้าในขณะที่เขาก็จ้องมองกลับมาเช่นกัน  แล้วเสียงหัวเราะของเราก็ดังขึ้นพร้อมกัน

ช่วงเวลาที่สงบสุขมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ ....เมื่อพรุ่งนี้คือวันคริสต์มาสอีฟ

ผมลากกระเป๋าเดินทางออกมาใส่รถดังเดิม

“ แล้วมาอีกนะ โกคุเดระคุง....ฝากเจ้าทาเคชิด้วยล่ะ”        พ่อถือกล่องซูชิออกมาส่งผมกับเขาที่หน้าบ้าน ใบหน้าสวยของเจ้ากระต่ายแดงระเรื่อก่อนจะก้มหัวให้พ่อผมเหมือนตอนที่มาถึง

ผมขับรถมุ่งสู่เมืองหลวงที่แสนวุ่นวาย ลอบมองใบหน้าของเจ้ากระต่ายที่นั่งอยู่ข้างๆ หากผมบอกความตั้งใจจริงที่พาเขาไปที่นามิโมริเขาจะว่าอย่างไรบ้างนะ....เขาจะยอมทิ้งทุกอย่างไปอยู่กับผมหรือเปล่า....หากมีอะไรเกิดขึ้นมา เขาจะเลือกทางไหนระหว่างทิ้งผมไปกับหนีไปใช้ชีวิตที่เรียบง่ายแบบนั้นกับผม

ผมเอื้อมมือไปกอบกุมมือของเขาเอาไว้ เจ้ากระต่ายหันมามองแล้วเสไปมองข้างทางด้วยใบหน้าอมยิ้ม

อีกไม่นานก็จะถึงคอนโดของผมกับเขา และเสียงโทรศัพท์ของเจ้ากระต่ายก็ดังขึ้นในตอนนั้น

มือบางกดสปีกเกอร์ด้วยความขี้เกียจ มันจึงทำให้ผมได้ยินในสิ่งที่ทางปลายสายพูดออกมาด้วย...เป็นเสียงละล่ำละลักของผู้จัดการสาวของเจ้ากระต่ายนั่นเอง

“ กะ....โกคุเดระคุง!....เปิดโทรทัศน์อยู่หรือเปล่าคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ เรื่องนี้ฉันไม่ทราบเลยจนกระทั่งได้เห็นข่าวเมื่อกี้ ถ้ายังไงเปิดช่อง N ดูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”         สิ่งที่ได้ยินทำให้ผมกับเขาหันไปมองหน้ากันด้วยใบหน้าซีดเผือด เสียงจากปลายสายฟังดูตื่นตระหนกจนผมอดหวั่นใจไม่ได้....นี่คงไม่ได้มีใครตามไปแอบถ่ายผมกับเขาแล้วเอากลับมาลงข่าวไปทั่วหรอกนะ

มือบางที่จับมือผมอยู่นั้นเย็นเฉียบ ใบหน้าสวยมีแววกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

หัวใจของเราทั้งคู่เต้นระรัว

ผมเบรกรถให้จอดลงที่หน้าคอนโดด้วยเสียงดังสนั่น จากนั้นจึงพากันวิ่งเข้าคอนโดราวกับพายุเช่นเดียวกับที่มันกำลังโหมกระหน่ำอยู่ในใจของพวกเราตอนนี้

ข่าวที่ว่านั่น.....มันข่าวอะไรกันแน่.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Continue

ครึ ครึ  ตอนต่อไปไม่รับปากว่าจะเสร็จภายในวันนี้ ฮ่าๆๆ (โบกซะดีไหม?)

ยังเหลืออีก 2 ตอนค่ะ สำหรับเรื่องนี้ แล้วก็ยืนยันว่ามัน “ไม่ดราม่า”  *w*

เพราะเรทมัน โรมันติก กับ อีโรติก นี่นา.....

เอาเป็นว่า “สุขสันต์วันเกิดหนูก๊ก”  เยอะๆๆๆๆ เลยก็แล้วกันนะคะ

ปล.ใครยังไม่เห็นหนูก๊ก หญ่ายๆ ที่หน้าโฮมของข้าพเจ้าก็อย่าลืมเปิดไปดูล่ะ *w*

วันนี้ 59 จะ all around จริงๆ คึหึหึ....

แปะรูปหนูก๊กชุดเบสบอลฝีมือ อ.อามาโนะขาเองอีกรอบ อร๊ายยยยยยย

8059 สินะคะ.....8059....สินะ........สินะ.......สินะ...........>/////<.....

                                            ชาบูๆๆ พระเจ้าอามาโนะ~~~