KHR Au.fic [All59] Alice in Vongola World : 08

KHR AuS.fic [All59] Alice in Vongola World : 08

: KHR Au Fanfiction

: All59 

: PG

: RomanticComedy

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

Alice in the Sea ~~~

มิ้ง มิ้ง ~~~

ยิ่งได้ยินเสียงจักจั่นร้องให้ระงม ผมยิ่งรู้สึกร้อนหนักขึ้นกว่าเดิม  แสงแดดที่สาดส่องไปทั่วนั่นก็ช่างเจิดจ้าแรงกล้าสมกับที่เป็นฤดูร้อนจริงๆ 

ผมเดินด้วยท่าทางเหี่ยวๆออกจากห้องนอน....วันนี้มันร้อนจนปลาทูน่าอย่างผมรู้สึกขาดน้ำจนจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ

และถึงแม้จะรอแล้วรอเล่า เจ้ากระต่ายอลิสที่อาสาจะไปเอาน้ำเย็นๆมาให้ดื่มก็ไม่กลับมาเสียที  ผมนอนอ้าปากพะงาบๆรออยู่ในห้องมานานสองนาน....ไอ้ผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ไอ้เจ้าหมาป่ายามาโมโตะมันอาการน่าเป็นห่วงกว่าผมเยอะ...ปกติมันก็คบไม่ได้อยู่แล้ว แล้วยิ่งร้อนๆแบบนี้เข้าไปอีก.....จากที่กลิ้งอยู่กับพื้นดีๆมันเริ่มมีอาการหลังแข็ง ตาขวาง น้ำลายยืด และอีกไม่นานมันคงจะลุกขึ้นมาไล่กัดผมตามประสาหมาบ้าเป็นแน่แท้....ผมเลยรีบหาข้ออ้างลุกหนีมันมาซะก่อน

ผมเดินลงมาถึงห้องครัวที่เงียบสนิท.....โกคุเดระคุงไปไหนล่ะ?

ร้อนขนาดนี้ผมเลยไม่คิดว่าจะมีสโตรกเกอร์หน้าไหนทนได้...ทั้งคุณฮิบาริที่ต้องอยู่ในกักกุรันสีดำตลอดเวลา  เจ้าพ่อมดเป๋อที่เสื้อคลุมรุ่มร่ามออกปานนั้น  และยิ่งเจ้าพืชไร่ฉ่ำน้ำนั่นไม่มีวันอยู่กลางแดดได้นานๆแน่นอน เพราะงั้นจึงไม่คิดว่าจะมีใครมาลอบจับเจ้าลูกสาวกระต่ายสุดโมเอ้ของผมไปแน่ๆ

จะมีก็แต่เจ้าตัวเองนั่นแหละ.....ที่จะไปเดินตกท่อตกบ่อที่ไหนแล้วขึ้นมาไม่ได้เอง....

ผมหันไปหันมาก็เห็นเพียงกระติกน้ำแข็งต้องสงสัยที่มีขนาดใหญ่ขนาดกินกันได้สามบ้าน....แม่ไปซื้อมาตอนลดราคาอีกแล้วหรือไงนะ? ผมเดินเข้าไปใกล้ด้วยสังหรณ์ใจบางอย่าง

“ กะ...โกคุเดระคุง.....”        แล้วก็ผิดไปจากที่คิดซะที่ไหน เมื่อเจ้ากระต่ายตัวน้อยที่คงจะเผลอตกลงไปในกระติก กำลังนอนแหมะอยู่บนก้อนน้ำแข็งด้วยใบหน้ามีความสุขสุดๆ

ผมได้แต่ยืนยิ้มแห้งๆ....ยังไงซะกระต่ายก็เป็นสัตว์ที่มีขนปกคลุมทั่วร่างกาย ก็คงไม่ชอบความร้อนซักเท่าไหร่นั่นแหละนะ ฮะฮะ

“ ทะเล?!”

“ ใช่!  เรากำลังจะไปทะเลกัน”         ฤดูร้อนก็ต้องคู่กับทะเลอยู่แล้วละนะ ผมหยิบมือถือขึ้นมาเช็คแบตให้เรียบร้อยพร้อมเช็คสภาพกล้องอย่างไม่ต้องสงสัยในขณะที่นั่งรถไฟไปยังโอกินาว่า โดยมีเจ้ากระต่ายอลิสกับเจ้าหมายามาโมโตะโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่

และหลังจากจัดการเอาสัมภาระไปยัดไว้ที่บังกะโลเป็นที่เรียบร้อย ผมกับเจ้ากระต่ายตัวน้อยก็มายืนสูดลมทะเลอยู่ที่ชายหาด สองแขนยกขึ้นบิดขี้เกียจ ถึงจะเป็นฤดูร้อนแต่ที่นี่ก็มีลมพัดตลอดเวลา....อ้า....เย็นสบายดีจัง

“ ทะเลๆๆ~~”       ดูท่าทางเจ้าสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ของโลกทั้งสองตัวจะตื่นเต้นกันมากเลยนะ แต่กว่าผมจะอธิบายให้เข้าใจว่าทะเลคืออะไรได้ก็ใช้เวลาอยู่ไม่น้อย...

“ เป็นลานกว้างๆที่มีแต่โชยุ ?”       น้ำใสๆนี่แหละ แค่มีรสชาติเค็มเฉยๆเฟ้ยเจ้าหมาสองบุคลิก!

“ งั้นเราก็ควรใส่ชุดกันรังสีเพื่อไม่ให้เหม็นและสกปรกสินะครับ”        พอเลย...โกคุเดระคุง...ถ้าเปลี่ยนจากชุดกันรังสีมาเป็นทูพีชสีชมพูละก็ คุณพ่อโอเคนะ

“ ทะเลๆๆๆ ~~~”       เจ้าสิ่งมีชีวิตสูงสองคืบวิ่งด้วยท่าทางลั้ลลาเตรียมจะถลาออกไปยังชายหาด....ช้าก่อน!.....ผมรีบจับไหล่บางๆของเจ้ากระต่ายอลิสเอาไว้ ส่วนไอ้หมายามะจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน

“ ทาครีมกันแดดก่อนโกคุเดระคุง”       

“ ครีมกันแดด ?”         ใบหน้าเล็กน่ารักหันมามองผมด้วยสายตาสงสัยซึ่งโมเอ้หาใดเปรียบ ผมยื่นขวดครีมกันแดดให้แต่เจ้ากระต่ายตัวน้อยก็มองมันอย่างฉงนจนใจไม่รู้ว่ามันเอาไว้ทำอะไรอยู่ดี

ถะ....ถ้างั้น.....ก็ไม่ผิดสินะ....ถ้าป๊ะป๋าจะทาครีมกันแดดให้ลูกสาว(?)กระต่ายผู้ไม่รู้เรื่องอะไร

ผมแสยะยิ้มเยี่ยงเทวดาพร้อมเทครีมลงบนฝ่ามือ เจ้ากระต่ายอลิสยืนนิ่งๆให้ผมทาครีมไปบนผิวขาวๆแต่โดยดี โดยที่นัยน์ตาสีมรกตก้มลงมองตามราวกับกำลังเรียนรู้.....โอยยยยย.....ท่าทางมันโมเอ้ก็จริงแต่ตอนนี้ผมกำลังจะตายให้ได้เพราะผิวขาวๆนี่ต่างหาก....มันนิ่มมากกกกกกกกกกกกเลยครับ อยากจะร้องไห้น้ำตาไหลพรากด้วยความตื้นตัน....

“ สึนะ....เลือดหยดละ”       อ้าวเฮ้ย!  ไม่ใช่น้ำตาที่ไหลพราก แต่เป็นเลือดกำเดาของผมเองมากกว่า ผมรีบป้ายมันก่อนจะหันไปยิ้มใสๆให้เจ้าลูกสาว(?)กระต่ายที่หันมามองตาแป๋ว

“ ทาให้ชั้นมั่งสิ!”       เจ้าหมายามะนึกอยากจะมาสำอางอะไรกันตอนนี้ฟ๊ะ ผมหันไปส่งสายตาประมาณว่ารอไปก่อนเหอะให้มัน  แต่มือเจ้าหมาป่าก็คว้าเอาขวดครีมกันแดดไป.....อ้อ.....ทาเองก็ได้สินะ  นั่นสิ   แมนๆอย่างแกคงไม่อยากให้ใครมาทาผิวให้หรอกจริงมะ

“ ชะ...เฮ้ย!!!”       แต่แทนที่มันจะทาที่ผิวของมันเอง มันดันแปะมือลงไปที่ผิวของเจ้ากระต่ายซะอย่างงั้น  ไหนว่าให้ทาให้ไง?! แล้วนี่แกสแล๋นมาจับผิวของลูกสาว(?)ชั้นได้ง๊าย!!

“ มานี่สิ ยามาโมโตะ....ส่วนโกคุเดระคุงก็สวมเสื้อเชิ้ตซะนะ ผิวจะได้ไม่เสีย”         ผมรีบคว้าตัวเจ้าหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนที่มันจะเนียนลูบไล้ผิวใสๆของเจ้ากระต่ายตัวน้อยไปมากกว่านี้.....จากนี้ไปก็ถึงเวลาทาผิวแบบถึงเลือดถึงเนื้อกันแล้วละนะ  หึหึ....

ที่ชายหาดวันนี้มีคนอยู่ไม่มากอย่างที่คิด ส่วนใหญ่มากันเป็นครอบครัวดูแล้วอบอุ่นราวกับมีใครจัดฉาก(?) ไม่มีไอ้พวกท่าทางอันตรายที่ตั้งใจมาหลีสาวให้ผมต้องกังวลใจในความปลอดภัยของเจ้ากระต่ายอลิส 

ผมเดินเข้าไปไกลฟองคลื่นที่ซัดมากระทบหาดทรายแล้วหายลงทะเลไปอีกรอบ ได้ยินเสียงคิกคัก ดังมาจากเจ้าตัวเล็กๆทั้งคู่เมื่อขาจุ่มลงไปในน้ำ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสทำให้คุณพ่ออดที่จะดีใจไม่ได้ที่เจ้ากระต่ายดูท่าทางจะมีความสุข

มือที่ถือกระป๋องพลาสติกใบเล็ก จุ่มลงไปในน้ำแล้วตักขึ้นมา แล้วราดทรายที่แห้งสนิทก่อนจะค่อยๆกอบมันขึ้นมาก่อให้เป็นรูปเป็นร่าง

“ ปราสาททรายไง...เป็นความสนุกอย่างหนึ่งของการมาทะเลละ”       ผมสอนเจ้ากระต่ายที่นั่งยองๆมองตาแป๋ว....มือเล็กๆกอบทรายขึ้นมาแล้วทำเป็นรูปทรงภูเขาเหมือนที่ผมทำ  เจ้าหมายามะอาสาคอยไปตักน้ำให้

ผมปล่อยให้เจ้าสิ่งมีชีวิตไซส์มินิทั้งสองคนนั่งก่อปราสาททรายกันกระหนุงกระหนิง ทำให้ผมมีเวลาสแกนความปลอดภัยได้มากขึ้น  ผมยืนหันมองไปรอบๆเพราะรู้สึกราวกับว่ามีสายตาของใครจ้องมองอยู่

ผู้คนที่นั่งเล่นอยู่บนชายหาดหรือลอยคออยู่ในทะเลนั้นไม่มีใครน่าสงสัย แต่ไอ้คนที่ทำให้ผมรู้สึกตะหงิดๆคือ ไอ้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของไลฟ์เซฟเวอร์นั่นมากกว่า

ไลฟ์เซฟเวอร์ คือ เจ้าหน้าที่ที่คอยช่วยเหลือคนที่จมน้ำและดูแลความปลอดภัยของชายทะเล....ปกติจะนั่งอยู่บนเก้าอี้สูงแล้วคอยสอดส่องมองคนไปทั่วๆหาด....แต่นี่ผมก็ยืนจ้องตากันมาอยู่นาน....แต่ไอ้กล้องส่องทางไกลนั่นดูยังไงๆก็ไม่ขยับไปมองอย่างอื่นเลยสักนิด

ผมลองขยับตัวไปจากตำแหน่งเดิม....แต่กล้องส่องทางไกลนั่นก็ยังนิ่งสนิท....เมื่อมองไล่สายตาตามไปก็รู้ได้ทันทีว่าเป้าหมายของมันคือเจ้ากระต่ายอลิส!!

ไอ้มนุษย์หัวดำที่ทำตัวเยี่ยงสโตรกเกอร์เช่นนั้นมันคงจะมีอยู่ไม่กี่คนหรอกครับ แถมพ่วงมาด้วยเจ้าสิ่งมีชีวิตสูงสองคืบหัวทองที่มองๆไปแล้วคล้ายจะเป็นพ่อมดด้วยแบบนั้น.....คุณท่านฮิบาริกับคุณดีโน่ไม่ผิดแน่!

นี่ถึงขั้นลงทุนมาทำงานเป็นไลฟ์เซฟเวอร์เพื่อจะได้ตามสโตรกลูกสาว(?)กระต่ายของผมอย่างไม่เป็นที่น่าสงสัยอย่างนั้นเลยใช่ม๊ายยย....

แต่ก่อนจะได้ไปสนใจคุณท่านทั้งสองมากไปกว่านั้น อะไรบางอย่างก็แว่บเข้ามาที่หางตา  ผมหันหน้าไปมองบุรุษปริศนาคนหนึ่งซึ่งกำลังจมอยู่ในน้ำด้วยท่วงท่าหยึกหยึยจะว่าคล้ายปลาหมึกก็ไม่ใช่ อะมีบาก็ไม่เชิง ผมยืนมองด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าอยู่นานว่าตกลงเขาผู้มีเส้นผมเกรียนสีเงินๆนั่นกำลังทำอะไรอยู่ ?

ดูไม่ออกเลยครับคุณท่านว่านั่นกำลังว่ายน้ำอย่างเพลิดเพลินหรือว่ากำลังจะจมน้ำตายกันแน่? ผมเลยจำใจต้องเดินเข้าไปยังเก้าอี้ของไลฟ์เซฟเวอร์ที่ยังคงส่องลูกสาวกระต่ายสุดโมเอ้ของผมอย่างไม่กลัวโดนประนามหยามเหยียดจากชาวบ้านเลยซักนิด

“ อะ...เอ่อ.....คะ คือ...ผมคิดว่ากำลังจะมีคนจมน้ำตายน่ะครับ”

“ มีหรือไม่มี!  เอาให้แน่ ....ฉันกำลังยุ่ง!”         ยุ่งมากกกกกเลยสินะครับ ไอ้การนั่งส่องลูกสาว(?)ชาวบ้านแบบนี้น่ะ    ผมหันกลับไปมองบุรุษปริศนาให้แน่ใจ....ดูเหมือนมือที่แหวกว่ายอยู่นั้นจะค่อยๆชูขึ้นเหนือน้ำเหมือนพยายามส่ง SOS อะไรซักอย่างก่อนจะค่อยๆจมหายลงไปในทะเล.....ตกลงว่าอีตานั่นจมน้ำจริงๆด้วย!

“ มีครับ!  มีๆๆ”

“ ฮึ....”        สะ  สายตาบ่งบอกว่าน่ารำคาญชัดๆ  ตกลงคุณท่านมาเป็นไลฟ์เซฟเวอร์หรือว่าไลฟ์เซิฟทูเดอะเฮลกันแน่

“ ถ้างั้นก็....”

ผลั๊วะ!!!  เจ้าพ่อมดจอมเป๋อที่นั่งอยู่ข้างๆโดนถีบลงมาอย่างไม่มีปราณี

“ ไปช่วยมันซิ  ไอ้ม้าโง่!”       ผมได้แต่ยืนอ้าปากค้าง....นี่คุณท่านนอกจากจะไม่ทำหน้าที่ แล้วยังโบ้ยให้คนอื่นหน้าตาเฉยอีกตะหาก

“ ยะ...อยู่ไหนล่ะ?”         ผมก้มลงไปมองคุณดีโน่ที่เพิ่งลุกขึ้นมาจากพื้นทราย...ทำไมกะอีแค่โดนถีบตกลงมาแค่นี้ อีตาพ่อมดนี่ถึงได้โชกเลือดปานนี้เนี่ย....ก่อนจะไปช่วยชาวบ้านเค้าช่วยไปทำแผลให้ตัวเองก่อนดีกว่าไหม? และแค่ฝ่าเท้าเล็กๆของเจ้าพ่อมดเป๋อเหยียบลงน้ำเท่านั้นแหละ เลือดก็ไหลลงทะเลจนแดงเถือกอย่างกับมีใครฆ่าหั่นศพเอามาโยนทิ้งกลางทะเลยังไงอย่างงั้น.....

จะไหวไหมครับเนี่ย?

บุ๋มๆๆๆ.......

น่าน....ว่ายังไม่ทันขาดคำ...เมื่อน้ำพ้นหัว ตัวเล็กๆนั่นก็จมหายไปทันที แถมไม่ได้จมให้สบายใจว่าจะว่ายไปช่วยบุรุษปริศนานั่นแล้วด้วยนะ...เพราะมือเล็กๆกลับชูขึ้นมาด้วยท่าทางตะเกียกตะกายก่อนจะพุ่งขึ้นมาหายใจแล้วจมลงไปใหม่ พุ่งขึ้นมาแล้วจมลงไป.......ดูยังไงๆก็กำลังจมน้ำเป็นแน่แท้.....

จบเห่แล้วชีวิตของคุณบุรุษปริศนา…..

ผมยืนสวดมนต์พร้อมวางพวงมาลัยดอกไม้ไว้ที่ชายหาดสองพวง แล้วเดินปลงๆกลับไปหาเจ้าลูกสาวกระต่ายที่ดูกำลังจะสนุกสนานกับการก่อปราสาททรายสุดๆ....ก็นะ....ถ้าไม่สุดจริงนี่ไอ้ปราสาททรายที่ว่านั่นคงจะไม่อลังการงานสร้างอย่างกับมหาราชวังขนาดนี้หรอกเว้ยเฮ้ย!!  นี่ทำอะไรก๊านนนนน!!

ผมยืนมองปราสาททรายขนาดท่วมหัวด้วยปากอ้าค้าง   ไหงจากภาพกระต่ายตัวน้อยค่อยๆกอบทรายมารวมกันแล้วเอามือเล็กๆ แปะ แปะ ให้ทรายกลายเป็นปราสาทหลังน้อย ถึงได้เปลี่ยนสปีชี่มาเป็นพระราชวังกลางทะเลทรายแบบนี้ไปได้เล่าเฮ้ย!

แถมจากที่นั่งยองๆเล่นกองทรายราวกับเด็กๆ ตอนนี้เจ้ากระต่ายอลิสกลับสวมแว่นตา ในมือถือแบบแปลน ที่หัวเล็กๆสวมหมวกนิรภัยแล้วปล่อยให้หูที่พับลงมาแนบข้างแก้ม ถึงจะดูโมเอ้แบบกระต่ายสถาปนิกดี แต่นี่มันผิดที่แล้วลูก!

“ โกคุเดระ ฉันไปตักทรายมาให้แล้ว”        เสียงเนียนๆเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปอ้าปากค้างยิ่งกว่า....ไอ้หมานี่ก็เหมือนกัน ไหงจากกระป๋องทรายเล็กๆกลายเป็นรถแทรกเตอร์ไปได้ละเฮ้ย!

“ ฮี้!!!”      แถมมันยังเททรายลงมาทำอย่างกับว่าไม่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้อีกต่างหาก

ยิ่งมองบ่อที่ทรายหายไปรอบๆตัวแล้วผมก็ต้องกลัวจนหน้าซีด....ถ้าตำรวจมาตรวจพบเข้าละก็จบเห่ตามบุรุษปริศนาไปอีกคนแน่ๆ  พวกแกทำอะไรก๊าน!!!

ไม่ได้การ....ก่อนที่ผมจะต้องไปกินข้าวแดงอยู่ในตะราง ให้ไอ้หมาบางตัวมันคาบลูกสาวกระต่ายของผมไปกิน(?) ผมต้องรีบหาทางทำอะไรซะก่อน....และเมื่อสายตาที่หันไปหันมาหันไปเห็นเพิงอะไรบางอย่างที่ข้างๆชายหาดเข้า ไอเดียบรรเจิดจึงเกิดขึ้น...

“ นี่โกคุเดระคุง....มาทะเลทั้งทีเราลงไปเล่นน้ำกันดีกว่านะ...”

“ เล่นน้ำหรอครับรุ่นที่สิบ!”        นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันที

“ ใช่....แต่ก่อนจะไปลงน้ำ เราไปเช่าห่วงยางกันก่อนดีกว่านะ”       ขึ้นชื่อว่ากระต่าย คงจะว่ายน้ำไม่ค่อยเก่งนัก....

แต่กับไอ้หมาป่าหน้าเอ๋อที่กำลังกระดิกหางอยู่ข้างๆนั่นผมไม่ห่วงมันเลยซักนิด  ต่อให้ DNA ในตัวสัตว์สายพันธุ์สุนัขจะเปลี่ยนไป ต่อให้มีการจับคู่โครโมโซมขึ้นมาใหม่ทำให้สุนัขว่ายน้ำไม่ได้....แต่ผมก็เชื่อว่า...ไอ้หมาสองบุคลิกตัวนี้ต้องว่ายน้ำเป็นแหงแซะ...เพราะอย่างมันไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ผมขอฟันธง!

ผมพาเจ้ากระต่ายอลิสไปยังเพิงเช่าห่วงยาง แต่เมื่อมองยังไงผมก็ไม่เห็นใคร ผมจึงตัดสินใจตะโกนเรียก

“ ขอโทษนะครับ  มีใครอยู่ไหมครับ...ผมมาเช่าห่วงยางครับ....”     ได้ยินเสียงกุกกักบางอย่างดังมาจากใต้กองห่วงยางที่ล้มระเนระนาดราวกับมีวิญญาณพยาบาทสิงอยู่ตรงนั้น  ยิ่งมองมันก็ยิ่งสั่นกึกๆ ในขณะที่ผมกลัวจนขนหัวลุก  เจ้าลูกสาวกระต่ายที่ไม่เคยกลัวอะไรกลับเดินดุ่มๆเข้าไป  แถมด้วยการตะโกนปาวๆเรียกผีสางให้เข้ามาหลอกหลอนเพิ่มอีกแน่ะ

“ ไม่ได้ยินหรือไงฟ๊ะ! ว่ารุ่นที่สิบจะเช่าห่วงยาง โผล่หัวออกมานะเฟ้ยไอ้เจ้าของร้าน ไม่งั้นชั้นจะบรึ้มให้เละเลย!”        นี่เราจะมาเช่าห่วงยางเค้านะไม่ได้จะมาขู่กรรโชก  ผมคว้าตัวเจ้ากระต่ายแสบเอาไว้แทบไม่ทัน 

แต่ถึงจะคว้าตัวเจ้ากระต่ายอลิสได้ก็เท่านั้น ในเมื่อไอ้หมาที่อยู่ข้างๆดันฟันฉั๊วะลงไปที่กองห่วงยางด้วยดาบปราบมารของมันเป็นที่เรียบร้อย.........

แล้วแกจะไปฟันมันทำม๊ายไอ้หมาสองบุคลิก!!  ก็ไอ้ของที่เราจะเช่าไปใช้น่ะคือของที่แกเพิ่งฟันมันไปนั่นแหละเฟ้ย!!!  

ผมอ้าปากค้างอย่างละเหี่ยใจ.......แต่ที่ไหนได้....พอกองห่วงยางถูกแบะออกเป็นสองซีกเท่านั้นแหละ  มือเล็กๆของใครบางคนก็โผล่พ้นกองห่วงยางออกมาทันที และไม่นานมันก็ตามมาด้วยเส้นผมสีทองโชกเลือด.....อย่าบอกนะว่าไอ้เสียงกุกกักเมื่อกี้นี้น่ะ.....

“ ขะ...ขอบคุณที่ช่วยนะ สึนะ  แค่เผลอสะดุดล้ม กองห่วงยางมันก็ถล่มลงมาทับแบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะ แหะแหะ”          แกเองเร๊อะ ไอ้พ่อมดเป๋อ!   ว่าแต่คุณท่านจมน้ำตายไปแล้วไม่ใช่เร๊อะ ไหงมาโผล่อยู่นี่ได้ล่ะ?!

“ พอดีได้คนที่ว่ายน้ำเก่งอย่างกับปลาหมึกมาช่วยไว้น่ะ ก็เลยมาช่วยเค้าขายของตอบแทน”         แบบนี้ไม่เรียกว่าตอบแทนแล้วคุณท่าน...มาสร้างความหายนะให้เค้าชัดๆอ่ะ....หื๋อ?....ปลาหมึก?.....หรือว่าจะเป็นบุรุษปริศนาคนนั้น?.....ตกลงว่าไม่ได้จะจมน้ำตาย? แล้วก็ดันกลายเป็นว่าไปช่วยไอ้คนที่จะไปช่วยตัวเองจากการจมน้ำแทน.....จะมีอะไรน่าอนาถใจไปมากกว่านี้อีกไหม?

“ ผมจะมาเช่าห่วงยางน่ะครับคุณดีโน่”          แต่ดูเหมือนห่วงยางมันจะพินาศไปหมดแล้วสินะครับ...

“ อ่า.....ถ้าห่วงยางธรรมดาละก็มีอยู่แค่นี้แหละ คงต้องเสียใจด้วยนะ.....อ๊ะ!....แต่ถ้าเป็นห่วงยางรุ่นพิเศษที่ฉันผลิตขึ้นมาละก็...ยังมีอีกเพี้ยบเลยนะ  สนใจไหม?”        ถ้าเป็นของที่คุณท่านทำขึ้นมาเองละก็...ผมขอบายครับ....

“ ลองดูรุ่นนี้สิ...”        แล้วคุณท่านก็ล้วงห่วงยางขนาดจิ๋วที่ดูยังไงคนที่ใช้ได้ก็มีแต่เจ้ากระต่ายอลิสเท่านั้นออกมาจากถุงย่าม

“ นี่ไม่ใช่ห่วงยางธรรมดานะ....เมื่อนายเอาห่วงยางไปกลิ้งกับเสื้อผ้าแบบนี้ “ขน” ที่ติดเสื้อผ้าอยู่ก็จะหลุดออกมาทันที  ทีนี้เสื้อผ้าของนายก็จะสะอาดเอี่ยมเรี่ยมเร้เรไรเลยละ!”       ....ขอโทษครับ....ห่วงยางนี่มันจำเป็นต้องมีฟังก์ชั่นอะไรแบบนั้นไว้ทำพระแสงของ้าวอะไรครับ?  คนมาทะเลจะต้องมาห่วงขนติดเสื้อไปทำม๊าย!

ดูยังไงๆ ไอ้ห่วงยางนี่มันก็ทำมาเพื่อดักจับ “ขน” ของเจ้ากระต่ายอลิสชัดๆ

“ ถ้าอันนี้ไม่พอใจละก็....มีอีกอันที่ฉันอยากแนะนำ....นายรู้จัก จากุซซี่ ใช่ไหม?  อ่างอาบน้ำระบบน้ำวนที่จะพ่นลมออกมาทำให้กระแสน้ำช่วยนวดตัวด้วยน่ะ....ห่วงยางอันนี้ใช้แนวคิดเดียวกับจากุซซี่เลย.....พอนายเอาห่วงยางสวมลงไปแบบนี้ แล้วกดปุ่มนี่นะ....มันจะไม่ได้พ่นลมออกมาเพื่อนวดตัวนายหรอก แต่มันจะดูดเศษ “ขน” และเศษฝุ่นที่ติดอยู่ตามตัวนายออกจนหมด สะอาดนิ้งเลยละทีนี้!”       .....เครื่องดูดฝุ่นครับ......ไอ้นี่มันมีแนวคิดมาจากเครื่องดูดฝุ่นครับไม่ใช่จากุซซี่!!    แล้วไอ้ดูดเศษ “ขน” จนสะอาดนิ้งนั่นน่ะ ดูยังไงๆมันก็จ้องจะขโมยขนกระต่ายชัดๆ!

“ เอ่อ...คุณดีโน่....ผมขอเช่าห่วงยางสำหรับเด็กอันเดียวก็พอแล้วครับ”         ผมหันไปชี้ที่ห่วงยางเด็กที่วางอยู่บนชั้นซึ่งยังปลอดภัยจากมหันตภัยคมดาบของเจ้าหมายามะอยู่

เฮ้อ....กว่าจะได้ลงทะเล....ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย....

“ รุ่นที่สิบครับ!  เร็วๆครับ!”         น้ำเสียงกระตือรือร้นดังมาจากเจ้ากระต่ายอลิสที่ตอนนี้เอาตัวเข้าไปอยู่ในห่วงยางรูปเป็ดสีเหลือง แล้วลงไปลอยละล่องอยู่ในน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....อ้า.....ช่างเป็นภาพที่โมเอ้เกินจะบรรยาย....

ในขณะที่ผมกำลังจะคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายรูป  เสียงแชะ แชะ ก็ดังเป็นจังหวะมาจากเก้าอี้ไลฟ์เซฟเวอร์ให้ผมหันไปมอง....จากกล้องส่องทางไกล ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นกล้องถ่ายรูปที่ใส่เลนส์ซูมขนาดที่กล้องข้างสนามฟุตบอลระดับโลกยังต้องอาย....ตกลงคุณท่านฮิบาริมาทำอะไรกันแน่ครับ?

ตัวเล็กๆของเจ้ากระต่ายอลิสกระโดดขึ้นไปนั่งที่ข้างหนึ่งของห่วงยาง ส่วนอีกข้างมีเจ้าหมายามะเอามือจับไว้แล้วลอยคอไปด้วยกัน....เอาเหอะ....อย่างน้อยมีไอ้หมานั่นไปด้วยผมก็หายห่วงไปได้นิดหน่อย...

ซะที่ไหนเล่า!!

ในเมื่อยังไม่ทันที่น้ำจะสูงท่วมหัว ไอ้หมาเจ้าเล่ห์มันก็จมพรวดหายลงไปในน้ำหน้าตาเฉย

“ จมแล้วจ้า....จมน้ำแล้วจ้า....”       และเมื่อมันตะกุยตะกายขึ้นมาก็ยังมีหน้าตะโกนขอความช่วยเหลืออีกแน่ะ

“ กะ...โกคุเดระ...ชะ...ช่วยด้วย...”         ผมได้แต่ยืนมองอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อมันสุดๆ หมาบ้าอะไรจะจมน้ำตาย...แหลแน่ๆ....มันสตอเบอแหลแน่ๆ!  

แต่ดูท่าทางเจ้ากระต่ายตัวน้อยจะไม่ได้คิดแบบผม ใบหน้าน่ารักตื่นตระหนกสุดๆ หูสีขาวสองข้างชี้ขึ้นอย่างตกอกตกใจ มือเล็กๆพยายามช่วยฉุดเจ้าหมาจอมเนียนขึ้นมาจากน้ำ ก่อนจะพยายามลากขึ้นฝั่งอย่างไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก....แหงล่ะ....ก็เจ้าหมานั่นมันคงกะเอาไว้แล้วว่าถ้าจมน้ำที่ตื้นแค่นี้ เจ้ากระต่ายสุดรักของมันก็ยังยืนถึงและไม่เป็นอันตรายอะไรไปด้วย  ส่วนไอ้ตัวที่แกล้งจมน้ำนั่นก็แสดงได้สมบทบาทสุดๆ

“ แค่กๆๆๆ...”        เจ้าหมายามะสำลักน้ำแล้วนอนแน่นิ่งอยู่ที่ชายหาด  ปล่อยให้เจ้ากระต่ายตัวน้อยลุกลี้ลุกลนอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี มือเล็กได้แต่เขย่าร่างของเจ้าหมายามะไปมา

“ ยะ...ยามาโมโตะ....”        .....ดูเหมือนเจ้ากระต่ายอลิสจะไม่รู้วิธีช่วยคนจมน้ำนะ...ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก...

แต่หมาป่าเจ้าเล่ห์มันก็ยังคงเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ....เมื่อจู่ๆ...ตำราวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นก็มาวางแหมะอยู่ที่ข้างกายของเจ้ากระต่ายอย่างน่าสงสัย...แถมหน้าอื่นๆในนั้นก็ถูกฉีกไปซะหมด ยกเว้นหน้าที่บ่งบอกว่า...การช่วยคนจมน้ำต้องเอาปากประกบลงไปที่ปากอีกฝ่ายเพื่อช่วยผายปอด....

เจ้ากระต่ายตัวน้อยเปิดตำราทำท่าจะทำตาม...ริมฝีปากเล็กจ่ออยู่ที่ริมฝีปากที่ลอบยิ้มของเจ้าหมาสองบุคลิก....แต่มีหรือที่คนเป็นพ่อ(?)อย่างผมจะปล่อยให้เป็นแบบนั้น  งานพิทักษ์ริมฝีปากของลูกสาว(?)ก็เป็นงานที่ป๊ะป๋าพึงกระทำ!

ผมคว้าถุงผ้ารูปหมาป่าหน้าตาเบี้ยวๆบูดๆของเจ้ายามาโมโตะขึ้นมาก่อนจะปามันเข้าไปแทรกกลางระหว่างริมฝีปากของทั้งคู่ได้อย่างทันท่วงที ก่อนจะแกล้งสะดุดล้มแล้วเอามือผลักเจ้ากระต่ายอลิสออกไป ส่วนขาก็ทำทีสะดุดร่างเจ้าหมายามะจนมันกลิ้งไปหลายตลบ....ถ้าแกยังแกล้งสลบอยู่อีก  ฉันจะเขียนตำราบทใหม่ ให้เอาทรายกรอกปากคนจมน้ำซะ! มันจะได้ไปฟื้นขึ้นมาบนดวงจันทร์หรือสวรรค์ชั้นฟ้าไปเลย!

“ อ่ะนี่...ยามาโมโตะ...ห่วงยางของนาย ฉันไปเช่ามาให้แล้วละ นายจะได้ไม่ “จมน้ำ” อีกไง”        ผมยิ้มพิมพ์ใจไปให้เจ้าหมายามะราวกับจะบอกมันว่า ฉันรู้ทันแกหรอก!

เจ้าหมาตัวดีหันไปสบถดัง “ชิ” ที่อีกข้างก่อนจะหันกลับมาทำหน้าเอ๋อรับห่วงยางไปด้วยท่าทางดีใจ.....คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ยังมีแต่เจ้ากระต่ายอลิสดังเดิม....

เกรียวคลื่นค่อยๆขยับขึ้นลงเล็กน้อย เพราะวันนี้เป็นวันที่อากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใสเหมาะแก่การออกไปแล่นเรือใบสุดๆ.....เรือใบนะ.....แค่เรือใบก็พอ.......ทั้งๆที่คิดถึงเรือใบ แต่ไอ้บ้าที่ไหนเอาเรือยอร์ชออกมาแล่นท่ามกลางทะเลที่ชาวบ้านชาวช่องเค้าลงมาเล่นน้ำกันแบบนี้เนี่ย!!!

“ คึหึหึ....ฉันนั่งตกปลาอยู่ริมตลิ่ง....แปลกใจฉันจริงปลาไม่กินเหยื่อ....”      ไอ้หมอหัวสับปะรดนี่เองเร๊อะ!!     ยังว่าอยู่ว่าผมคงจะไม่โชคดีพอที่ไอ้ตัวรังควาญอันดับหนึ่งนี่จะหายหัวไป ในเมื่อตัวรังควาญตัวอื่นๆยังมากันครบหรอกนะ!

“ โอย่ะ....บังเอิญจังเลยนะครับ นี่แสดงว่าเรามีชะตาต้องกันสินะครับ คึหึหึ.....ถึงแม้ว่าผมจะล่องเรือยอร์ชตกปลาไปทั่วโลก แต่ก็เป็นอันต้องโคจรมาเจอกันราวกับโลกหมุนรอบดวงจันทร์แบบนี้น่ะครับ คุณกระต่ายตัวน้อย....”       สโตรกเกอร์.....บอกมาเถอะว่าแกเองก็แอบสโตรกเจ้ากระต่ายอลิสเหมือนคุณท่านที่นั่งซูมกล้องถ่ายรูปอยู่ตรงนู้นน่ะ....แล้วก็โลกบ้านไหนมันหมุนรอบดวงจันทร์ฟ๊ะ!

“ ฮึ!  ถ้าแกคิดจะมาตกปลาทูน่าอย่างรุ่นที่สิบละก็...ข้ามศพชั้นไปก่อนเถอะ!”        เจ้ากระต่ายอลิสลุกขึ้นยืนบนห่วงยางเป็ดพร้อมชี้นิ้วด่าเจ้าหมอสัปป้าตาสองสีที่ยืนมองลงมาด้วยสายตาระยิบระยับจากบนดาดฟ้าของเรือ.....

ว่าแต่ว่านะโกคุเดระคุง.....ดูท่าเราจะเข้าใจผิดแล้วละ....ลองดูคันเบ็ดของเจ้าหัวสับปะรดนั่นให้ดีๆสิ  มันไม่ได้มาตกปลาทูน่าแน่นอน....ในเมื่อไอ้ของที่ห้อยอยู่ที่ปลายเบ็ดมันคือ แครอทกับสับปะรดต่างหาก!

ขอถามหน่อยเถอะคุณท่าน....ปลาสายพันธุ์ไหนมันกินแครอท!  ดูยังไงๆก็มาตกกระต่ายชัดๆ!

แต่ว่านะ.....แครอทยังพอเข้าใจ....แต่ไอ้สับปะรดที่ห้อยอยู่ด้วยกันนั่น....คุณท่านจะเอามาตกอะร๊าย!!!

“ ถ้างั้น ผมขอตัวล่องเรือตกปลาต่อก่อนนะครับ...คึหึหึ....”        ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ไอ้เรือลำยักษ์นั่นก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะขยับไปไหนเลยสักนิด  แถมพอเห็นว่าแครอทไม่ได้ผล  เจ้าหมอตาสองสีนั่นก็เปลี่ยนเหยื่อเป็นขนมหน้าตาน่ากินแทน.....ชัดเป๊ะเลยทีนี้....ว่ามันไม่ได้ตั้งใจมาตกกระต่ายธรรมดา แต่ว่ามันจะมาตกกระต่ายอลิส!

แล้วก็ได้ผลด้วยแน่ะ....เมื่อผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายอึกๆ มาจากเจ้าคนที่เพิ่งจะชี้หน้าด่าเค้าไปหยกๆ  นัยน์ตาสีมรกตแหงนมองไปที่ปลายเบ็ดด้วยดวงตาเป็นประกาย....ไม่ได้การ....ดูเหมือนห่วงยางเป็ดจะขยับเข้าใกล้เรือทีละนิดๆแล้วซะด้วย  ปล่อยไว้แบบนี้เสร็จมันแน่ๆ

หนอยแน่ะ!   อย่ามาดูถูกคุณพ่อสายพันธุ์ทูน่านะเฟ้ย!

ผมรวบรวมพลังใจและสมาธิลงไปที่ฝ่ามือก่อนจะยกขึ้นเหนือหัว.... “ทูน่าทั้งหลายในโลกใบนี้ จงส่งพลังของเจ้ามาช่วยข้า ณ บัดนี้....โจมตี!!!”     

โครม!!!

สิ้นสุดคำพูด เรือยอร์ชที่ลอยนิ่งอยู่ก็โคลงเคลงทันที เงาปริศนาใต้น้ำชนโครมๆเข้าที่ท้องเรือ จนเจ้าคนบนดาดฟ้าเรือถึงกับขมวดคิ้ว

“ คิดจะประกาศสงครามน่านน้ำกับผมอย่างนั้นหรือครับ สึนะโยชิคุง”     แต่ถึงเรือมันจะล่มจะจมมิจมแหล่ เจ้าหมอตัวร้ายก็ยังอุตส่าห์งัดไพ่ตายออกมาอีกจนได้

“ เจอนี่หน่อยเป็นไงครับ....คึหึหึ....อวนเบอร์ 59!!”       แล้วแหที่ขนาดรูตาข่ายกว้างเท่าตัวเจ้ากระต่ายอลิสเป๊ะก็พุ่งออกมาจากใต้ท้องเรือ....นี่ต่อให้ตายมันก็จะจับลูกสาวกระต่ายของผมกลับไปให้ได้เลยใช่มะ!

“ สึนะ!  พาโกคุเดระหนีไป!”     เสียงตะโกนของเจ้าหมายามะดังขึ้น ทำให้ผมหลับหูหลับตาคว้าตัวเจ้ากระต่าย แล้วว่ายน้ำแบบเอาเป็นเอาตายขึ้นฝั่ง.....หรือว่าเจ้าหมาสองบุคลิกมันจะเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อ แล้วโดนอวนนั่นจับไปแทนกระต่ายสุดรักของมัน....ผมแอบซับน้ำตาด้วยความดีใจ...เอ้ย!...ซาบซึ้ง....และเมื่อหันกลับไปเพื่อจะโบกมืออำลาเจ้าหมาเพื่อนยากเป็นครั้งสุดท้าย  ไอ้คนที่ผมต้องอำลากลับไม่ใช่เจ้าหมานั่นซะนี่.....ในเมื่อเจ้ายามาโมโตะเล่นฟาดเรือดับด้วยดาบเดียว....

ไปที่ชอบๆเถอะนะมุคุโร่....แล้วฉันจะเผาสับปะรดไปให้.....

ภาพเรือลำหรูระเบิดตูมเป็นฉากหลังอย่างอลังการให้เจ้าหมายามาโมโตะว่ายน้ำกลับมาราวกับพระเอกหนัง.....

แล้วก็ดูท่าทางมันจะว่ายน้ำเก่งซะด้วยนะ...เจ้าหมานั่น...

แสงอาทิตย์ค่อยๆเลือนหายไปเมื่อยามเย็นมาถึง  ผมได้แต่นั่งหมดแรงอยู่บนชายหาด.....อยากจะประกาศให้ทั้งโลกรับรู้ว่าผมมีความสุขอย่างกับตอนจับดาบไปช่วยพระนเรศวรรบกับตะเบงชเวตี้ยังไงยังงั้น!!!

กะอีแค่มาทะเล ทำไมถึงได้รู้สึกอย่างกับไปล่วงลับอยู่แถวๆด่านเจดีย์สามองค์อะไรเทือกนั้น....เฮ้อ.....

“ อ้า....เย็นๆแบบนี้ถ้าเตรียมบาบีคิวมาด้วยก็ดีสินะ”       เห็นความระยิบระยับของทะเลยามเย็นแล้วมันก็อดที่จะคิดถึงของย่างร้อนๆแบบนั้นไม่ได้แหะ...ผมก็ได้แต่เพ้อขึ้นมาคนเดียว ไม่คิดว่าเจ้ากระต่ายที่นั่งเอาหลังนิ่มๆพิงหลังของผมอยู่จะหูผึ่งขึ้นมาทันที

“ บาบีคิว?”      เจ้ากระต่ายตัวน้อยหันมาด้วยดวงตาสงสัย

“ ก็เหมือนเป็นการกินอาหารเย็นร่วมกันนั่นแหละ แต่ว่าเราจะช่วยกันทำน่ะ  โดยการเอาเนื้อ พริกหยวก สับปะรด มาเสียบไม้แล้วก็เอาไปปิ้งไฟร้อนๆ”

“ น่าเสียดายจังเลยนะครับ ที่เราไม่ได้เตรียมมา....”         หูกระต่ายตกลู่อย่างผิดหวัง  เห็นแล้วดูน่าสงสารจนคุณพ่ออยากจะวิ่งไปตลาดแล้วกวาดเนื้อกับพริกหยวกมาให้หมดเสียนี่กระไร...

“ คึหึหึ....ถ้าเนื้อละก็....มีอยู่นี่ไงครับ...”         เสียงหัวเราะชั่วร้ายและอันตรายเกินกว่ามนุษย์จะอาศัยอยู่ได้ในเขตพื้นที่นี้ดังแว่วมาจากท้องทะเล....และเมื่อผมหันไปมองก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อไอ้คนที่ผมคิดว่ามันคงโดนระเบิดตายกลายเป็นเปลือกหอยอยู่ก้นทะเลไปแล้วนั่นมันกลับมายืนยิ้มละไมในมือถือเครื่องมือแพทย์ปริศนานามว่าสามง่าม ที่ตอนนี้มันมีหน้าที่ไม่ได้ต่างไปจากเครื่องมือทำมาหากินของชาวประมงเลยแม้แต่น้อย เมื่อที่ปลายแหลมของมันดันมีปลาหมึกยักษ์ห้อยอยู่...

เอาเถอะ....อย่างน้อยก็ถือซะว่ามันมาตกปลา(?)สำเร็จละนะ....

“ ถึงจะมีเนื้อ(ปลาหมึก)อยู่ก็เถอะ แต่เราจะปิ้งมันได้ไงล่ะในเมื่อเราไม่มีเตา”

โครม!!!

และผมยังพูดไม่ทันจบประโยค เสียงล้มโดยความสามารถเฉพาะบุคคลก็ดังมาอยู่ไม่ไกล เมื่อหันไปมองก็เป็นไปตามคาด...คุณดีโน่สะดุดชายผ้าคลุมหกล้มเลือดโชกให้ทรายที่ชายหาดซับเอาไว้ราวกับอยู่ในโคโลเซี่ยมแดนประหารอย่างไงอย่างงั้น

ว่าแต่คุณท่านนี่มีความสามารถจริงๆ ขนาดอยู่บนพื้นทรายแบบนี้ยังล้มได้เสียงดังยังกับอยู่บนพื้นปูนเป๊ะ

“ ฮะฮะ  สึนะ  เอาห่วงยางของฉันไปใช้สิ”        นี่ยังไม่เลิกสร้างความวิบัติให้ร้านห่วงยางเค้าอีกหรอเนี่ย? มันยังไม่เจ๊งบ้งไปอีกเร๊อะไอ้ร้านแบบเนี๊ยะ!

“ นี่น่ะ....เป็นห่วงยางที่พอเอามาวางไว้ที่ชายหาดแบบนี้...มันจะเกิดการสป๊ากกับเม็ดทรายจนกลายเป็นความร้อนขึ้นมา สามารถเผาหญ้าหรือวัชพืชไร่ไร้ประโยชน์อย่างเช่นสับปะรดได้ตายถึงรากเลยละ แล้วพอนายเอาเนื้อเสียบไม้วางลงไป  มันก็จะย่างสุกพอดีๆ...นี่..สามารถปรับระดับได้ด้วยนะ จะเอาแบบแรร์หรือมีเดี้ยมก็ตามสบาย”          สับปะรดบ้านไหนขึ้นในชายหาดวะครับท่าน.....ผมเหล่ตามองไอ้เจ้าของห่วงยางที่กำลังอธิบายหน้าตาเฉย อย่างไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีระหว่างอ้าปากค้างกับละเหี่ยใจ....ในเมื่อห่วงยางที่ว่าเนี่ย....ดูยังไงมันก็เตาไฟฟ้าชัดๆ....ห่วงยางบ้านไหนมันจำเป็นต้องติดไฟได้ด้วยหรือครับคุณท่าน! แถมมันไม่ได้ทำมาเพื่อเจ้ากระต่ายอลิสแน่ๆ เพราะมันมีขนาดเท่ากับตัวคนปกติ ที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็มีแค่ผมกับเจ้าหมอสัปป้านั่นเท่านั้น!

ก็นะ....ถึงจะงงๆ แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็มีเนื้อ(ปลาหมึก) กับเตาย่างแล้วละนะ  ที่เหลือก็......

“ ฮี้!!!”          เจ้าหมายามะมันไปลากอะไรขึ้นมาจากในทะเลน่ะ?!

ผมวิ่งลงไปดูแล้วก็อ้าปากค้างได้อีก  เมื่อพบกะละมังปริศนาที่ลอยมาตามน้ำ แล้วไอ้ของที่อยู่ข้างในนั่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นมันอุปกรณ์ทำบาบีคิวชัดๆ   ผมหันไปหันมาหาต้นตอของมัน แล้วก็หันไปเห็นกะละมังใบต่อไปที่ลอยมาอยู่ไม่ไกล....ในนั้นมีพริกหยวก....ใบต่อไปมีเนื้อวันชั้นดี.....ใบต่อไปมีไม้เสียบบาบีคิว.....เมื่อมองไล่ตามไปที่หลังโขดหินไม่ใกล้ไม่ไกลอันเป็นจุดที่น่าจะปล่อยกะละมังให้ลอยมา  ผมก็เห็นเส้นผมสีดำผลุบๆโผล่ๆอยู่แถวๆนั้น............คุณท่านฮิบาริแหงแซะ....

กลุ่มควันลอยฉุยอยู่เหนือหาด เสียงแส้กับโลหะปะทะกันเป็นระยะๆขับกล่อมสอดประสานไปกับเสียงคลื่น  จากท้องฟ้าใสๆกลายเป็นท้องฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยหมู่ดาว เจ้ากระต่ายอลิสที่กินจนพุงกางนอนขดตัวหลับปุ๋ยอยู่ในกะละมัง ที่กำลังค่อยๆขยับเลื่อนไปบนพื้นทรายทีละน้อยๆตามแรงลากของเชือกที่ใครบางคนคงจะแอบผูกเอาไว้ตั้งแต่ปล่อยมันลอยน้ำมาแล้วละมั้ง

ผมเงยหน้ามองเจ้าพ่อมดเป๋อที่ยังคงวิ่งไล่กับเจ้าหมอตาสองสีอย่างสนุกสนาน(?)อยู่ที่ริมหาดทราย....ปล่อยไว้งั้นก็แล้วกัน....

“ ยามาโมโตะ กลับบังกะโลกัน”       ถึงนั่นจะเป็นคำชวนธรรมด๊าธรรมดาแต่ผมกับเจ้าหมาป่าก็ต่างรู้กันว่า มันคือสัญญาณเตือนภัย

ผมแกล้งทำมีดในมือหล่นเสียบลงไปบนเส้นเชือกด้วยหน้าตาราวกับว่าไม่รู้เรื่อง  ก่อนที่สองมือจะค่อยๆประคองลำตัวเล็กๆของเจ้ากระต่ายขึ้นมาอุ้มเอาไว้ ใบหน้าหลับปุ๋ยแบบนี้มันช่างโมเอ้จนคุณพ่ออยากจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปให้หนำใจ.....แต่ช้าก่อน....ตอนนี้ที่สำคัญคือต้องพาเจ้ากระต่ายอลิสกลับไปยังบังกะโลโดยปลอดภัยไร้สโตรกเกอร์!!

ผมเดินดุ่มๆเป็นเงาตะคุ่มๆไปตามความมืดโดยมีเจ้าหม่าป่าคอยระวังหลัง ในที่สุดก็มาถึงบังกะโลโดยไม่มีเงาของใครตามมา

แกรก....

แต่ทว่า เมื่อผมไขกุญแจเข้าไปมันดันมีเสียงไขกุญแจต่อๆไปอีกสองสามครั้ง....ผมเริ่มหันไปมองบังกะโลเพื่อนบ้านด้วยสายตาหวาดผวา....

ข้างขวาคือเจ้าหมอสัปป้า ส่วนข้างซ้ายคือคุณท่านฮิบาริกับคุณดีโน่......

ผมได้แต่ยืนน้ำตาร่วงผล็อย....

อย่างน้อยๆการมาทะเลในครั้งนี้ก็คงหาความสงบไม่ ไปจนกว่าจะกลับแหงแซะ......

เฮ้อ...........

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป........ไป........(ยังจะมีต่ออีกเร๊อะ!!)

ละลายกลายเป็นแป้งเปียก.....อ่อก......ในที่สุดก็ไม่ทันวันนี้จนได้....แบบว่าเผลอหลับไปอ่ะคุณกิต ฮือออออออออออออ

เอาน่ะ แต่อย่างน้อยก็เลยมาในระยะพอให้อภัยได้อยู่ใช่มะ (ส่งสายตาปิ๊งๆ)

สุขสันต์วันเกิดค่าคุณกิต

ขอให้มีความสุขมากๆเน้....อยู่เมืองจีนก็ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆไม่มีอาม่าที่ไหนมาทำให้ปวดกะบาลนะค้า ฮ่าๆ ประสบผลสำเร็จทั้งการเรียนการทำงานอย่างที่หวังไว้และสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์จะได้มีแรงมาทวง IF จากเราต่อ คึหึหึ....(โดนโบก)

แหะ แหะ .....อาจจะผิดหวังเล็กน้อย (ไม่มั้ง) ที่ของขวัญที่เตรียมให้ปีนี้ไม่ใช่ IF ....ก็นะ....เขียนจบไวๆเดี๋ยวก็ไม่มีคนทวงฟิคอ่ะดิ อิอิ (วอนโดนไม้หน้าสามอีกแล้วไหมล่ะนั่น) ก็หวังว่าคุณกิตจะยังเอ็นดูกระต่ายอลิสตัวน้อยๆตัวนี้แทนละนะ  TT^TT  นี่เค้าตั้งใจรั่วหลังจากที่ไม่ได้ทำมานานนนนนน แล้วนะเนี่ย ฝืดๆบ้างยังไงก็ขออภัยไว้ล่วงหน้านะก๊ะ  เผ่นดีกว่า...5555

ส่วนใครที่รอ “ลิปสติก”   อยู่ก็รอสักครู่เน้....คาดว่าจะลงพร้อมกันสองตอนจบไปเลย อิอิ  กำลังปั่นไฟลุกเพราะได้แรงบันดาลใจไฟท่วมมาจากพระเจ้าอามาโนะอีกแล้วค่ะ....กับสปอยด์ตอน 353 .....โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลังจากที่ไม่ได้เห็นฉากแบบนี้มานาน มันสครีมได้อีกอ่ะค่า~~~ >w<

ครึ ครึ ..... ท่าทางอย่างกับเดินมาจากบ้านเดียวกัน ไม่งั้นยามะก็ไปรับมาอะไรงี้....ดูไม่เหมือนมาเจอกันกลางทางเลยนะคะ.....*w*....ปกติจะต้องเดินด่ากันมาอะไรงี้ดิ....แต่ตอนล่าสุดนี้เดินมาด้วยกันงุ้งงิ้งเชียวนะ.....หนูก๊กเอ้ย....ตอนก่อนหน้านู้นก็ไปเอาเสื้อเค้ามาใส่ทีละ แล้วเดี๋ยวนี้ยังไปไหนมาไหนกะเค้าอีก...คึหึหึ.....พระเจ้า(?)เป็นใจให้ขนาดนี้....แจกการ์ดเลยไหมจ๊ะ? 

แล้วก็ยังนี่อีก.....

CD BOX ล่าสุดของ KHR กับ Disc แผ่นที่สอง.....

อำนวยภาพโดยคุณอ้อมค่ะ ....โอยยยยย แค่รู้ว่าร้องเพลงด้วยกันอีก ยังคงมองไม่เห็นคุณพี่ ก็สครีมจะแย่แล้วค่ะ พอมาเห็นสกรีนของแผ่นซีดีเข้าไป...อร๊ายยยยยยยย นี่มันโคตรออฟฟิศเชียลเลยนี่คะ โฮกได้อีกค่ะ >w<

แล้วไว้เจอกัน ในอีกไม่นานนะก๊ะ  เหะ เหะ....