KHR Au.fic HBD.Hayato [8059] Lipstick : 03

KHR Au.fic HBD.Hayato [8059]    Lipstick : 03

: KHR Fanfiction AU

: 8059

: E+Ro+man+tic [เรทเชี่ยไรของมันเนี่ย?]

: NC-17

: AU โคตรๆเลยนะคะ *w*

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ข้าวของกองพะเนินที่กลางห้องของผมนั่นมันอะไรกัน?

ผมมองหาเจ้ากระต่ายตัวดีที่คงจะเป็นเจ้าของกองนั่นอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา.....ไปไหนกันนะ?

ผมถือแก้วกาแฟแล้วพยายามเดินเลี่ยงออกไปข้างๆ แต่สายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับแผ่นใบปลิวอะไรบางอย่างที่วางอยู่ใต้กองสิ่งของพวกนั้น สีสันที่สดใสชวนให้ผมหยิบมันขึ้นมาดู....ฮาวาย?...ดิสนี่แลนด์?....งานเทศกาลที่เกียวโต?....อาโอโมริ?....ออนเซ็นที่ภูเขาไฟฟูจิ?.....ทำไมมีแต่ใบปลิวสถานที่ท่องเที่ยวทั้งนั้นเลยล่ะ?

“ กลับมาแล้ว”        เสียงของเจ้ากระต่ายดังขึ้นเมื่อประตูปิดลง ผมละสายตาจากใบปลิวในมือไปมองคนที่ขนของพะรุงพะรังเข้ามาในห้องอีกกองใหญ่...นี่คิดจะปักหลักอยู่ที่นี่เลยใช่ไหม? ถึงได้ไปขนซื้ออะไรมามากมายขนาดนี้เนี่ย

“ อ๊ะ!! เอามานี่นะ ใครให้นายดูกัน!”       และเมื่อนัยน์ตาสีมรกตเห็นว่าใบปลิวพวกนั้นอยู่ในมือผม เจ้าตัวก็รีบมาคว้ากลับคืนไปก่อนจะเอาไปยัดไว้ในกระเป๋าของตัวเอง ใบหน้าแดงระเรื่อที่ทำเป็นก้มลงไปจัดการกองสิ่งของนั้นไม่อาจหลบสายตาของผมได้พ้น....ผมนึกตารางงานคร่าวๆในหัว...

“ นี่โกคุเดระ....วันนี้กับพรุ่งนี้มีงานอะไรหรือเปล่า”

“ ไม่มี....ความจริงว่างไปจนถึงวันจันทร์เลยละ”       เพราะแบบนั้นเองสินะ.....ผมนั่งลงไปให้อยู่ในระดับเดียวกับเจ้าคนที่กำลังรื้อค้นของในถุง เอื้อมมือไปจับข้อมือบางที่พยายามทำเป็นไม่สนใจผมเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ

“ คราวหลังก็ลองชวนดูสิ...ฉันอาจจะว่างเหมือนคราวนี้ก็ได้นะ”        ผมยิ้มให้ใบหน้าสวยที่มองมาด้วยใบหน้าอายๆ....คงอยากจะไปไหนมาไหนกับผมบ้างแต่ก็ไม่กล้าชวน...เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ตารางเวลาของเราแทบจะไม่ตรงกัน

“ ถึงว่างก็คงไปด้วยกันไม่ได้หรอก...ที่แบบนั้น....”       และนั่นก็คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เจ้ากระต่ายนี่ได้แต่เก็บเรื่องใบปลิวสถานที่ที่อยากไปเอาไว้คนเดียว

“ อืม...ก็จริง....แต่ถ้าเป็นที่ที่หนึ่งฉันคิดว่าพอจะเป็นไปได้นะ”       เจ้ากระต่ายหูผึ่งขึ้นมาทันที ผมยิ้มเอ็นดูให้กับปฏิกิริยาแบบนั้น ทั้งผมและเขาต่างก็ไม่ได้มีเวลาพักผ่อนที่เรียกว่าพักผ่อนที่แท้จริงมานานมากแล้ว ผมตั้งใจว่าจะพาเขาไป....

ตรู้ด....ตรู้ดดด....

เป็นเสียงโทรศัพท์ของเจ้ากระต่าย...

นัยน์ตาสีมรกตหันมามองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะจำต้องกดรับโทรศัพท์ ร่างบอบบางลุกขึ้นก่อนจะเปิดประตูระเบียงห้องออกไปคุยอยู่ข้างนอก แค่เห็นใบหน้าสวยสลดลงผ่านแผ่นกระจกกว้าง...ผมก็รู้แล้วว่า แผนของเราในครั้งนี้คงจะไม่มีหวัง

“ คือว่า...ขอโทษนะ...คือ...”        เจ้ากระต่ายเดินหูตกเข้ามาบอกผม

“ ไม่เป็นไร”    ผมบอกออกไปด้วยใบหน้าที่พยายามจะยิ้ม แต่มันก็คงยากในเมื่อในใจผมมันไม่ได้เป็นแบบนั้น ต่อหน้าเจ้ากระต่ายผมไม่เคยเสแสร้งอย่าที่ทำกับคนอื่นๆได้สำเร็จ  และเจ้ากระต่ายเองก็คงจะรู้ถึงความรู้สึกของผมดี

ใบหน้าสวยหันมามองผมด้วยสายตาละห้อยก่อนที่จะออกจากห้องไป

บางครั้งผมก็คิดเหมือนกันนะว่า...เราจะมีชื่อเสียงไปเพื่ออะไร...เราจะมีเงินทองไปเพื่ออะไร....ในเมื่อมันไม่ได้ช่วยทำให้เรามีความสุข ไม่ได้ช่วยทำให้เราได้อยู่กับคนที่เรารัก

ผมกดเปลี่ยนช่องสถานีโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ความจริงแล้วผมไม่ชอบดูมันซักเท่าไหร่หรอก เพียงแต่อยู่ดีๆผมก็เกิดคิดถึงหน้าของเจ้ากระต่ายขึ้นมา....ผมนี่ท่าจะเป็นเอามาก...

ทั้งๆที่เจ้าตัวดียังไม่เคยบอกว่าชอบผมซักคำ...

ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลยแหะ....มีแต่ข่าวแล้วก็รายการตลก....ผมหันหน้ากลับมายังคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมต่อไปยังคีย์บอร์ด สตูดิโอย่อยๆของผมเอง หูฟังที่พาดอยู่ที่คอถูกยกขึ้นไปประกบที่สองหู.....มีเพลงบางเพลงที่ผมแต่งค้างเอาไว้....มันเกี่ยวกับกระต่ายที่หล่นลงมาจากดวงจันทร์....

จนกระทั่งภาพข่าวบันเทิงข่าวหนึ่งแว่บเข้ามาในสายตา หูฟังจึงถูกถอดออกอีกครั้ง

มันเป็นข่าวของเจ้ากระต่าย....

รู้สึกว่าวันนี้จะมีการเดินแบบที่รปปงหงิ

ผมก็ไม่ได้อยากจะทำตัวน่าสงสัยหรอกนะ แต่ผมก็จะให้ใครรู้ไม่ได้เช่นกันว่าวันนี้ผมอยู่ที่รปปงหงิ

เพราะฉะนั้นผมจึงจำต้องทิ้งเสื้อเชิ้ตสีดำมาใส่สูทผูกเนคไทและเซตผมให้ดูราวกับหนุ่มไฮโซที่ไหนสักคน แน่นอนว่าทุกอย่างถูกจัดการอย่างสนุกสนานด้วยมือของผู้นำแฟชั่นประจำวงอย่างมุคุโร่ ไม่เว้นแม้แต่บัตรเข้างานที่ไม่ทราบว่าคุณท่านไปหามาด้วยวิธีใดถึงได้มาอย่างรวดเร็วทันใจภายในเวลาแค่สองชั่วโมง

ผมบอกหมอนั่นว่าทุกอย่างเป็นความลับ เจ้าตัวก็ไม่คิดที่จะถามต่อไปอีกว่าผมจะเข้าไปทำอะไรในงาน เพราะแค่ผมยอมเป็นหุ่นที่สมบูรณ์แบบให้หมอนั่นได้ละเลงจนมันมือก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่ไม่เคยยอมให้หมอนั่นได้จับแต่งตัวอย่างผม

ผมก้าวขาเข้าไปในงานและดูเหมือนจะเป็นที่สะดุดตาอยู่พอสมควรนั่นเพราะว่าผมเข้าไปตัวคนเดียว ผมเลือกที่จะนั่งลงที่มุมหนึ่งของห้องที่มีแคทวอล์คอยู่ตรงกลาง

งานนี้เป็นการเดินแบบแฟชั่นชุดราตรีที่ผมไม่ได้สนใจมันหรอก...ผมมาที่นี่ก็เพราะว่างจัดและอยากเห็นเจ้ากระต่ายในแบบที่ผมไม่เคยเห็นสักครั้งก็เท่านั้น

แสงไฟในห้องเริ่มหรี่ลง พร้อมกับแคทวอล์คที่สว่างไสวขึ้น งานเริ่มขึ้นด้วยพิธีกรพูดอะไรผมก็ไม่ได้ใส่ใจ จนกระทั่งเสียงเพลงค่อยๆดังขึ้นและเหล่านางแบบนายแบบเริ่มทยอยเดินออกมาจากหลังเวที ผมนั่งมองแต่ละคนอย่างพิจารณาแต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่เห็นเจ้ากระต่ายของผมเลย

การเดินแบบผ่านไปเรื่อยๆ นางแบบบางคนผมก็จำหน้าได้ว่าเดินมาหลายรอบแล้ว....แล้วเจ้ากระต่ายล่ะ?....หรือว่าผมจะฟังมาผิด?

เสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะไป ดูเหมือนคนรอบข้างจะเริ่มฮือฮาอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความได้ว่า ชุดที่กำลังจะเดินต่อไปนั้นคือชุด ฟินอลเล่ ....ชุดสุดท้ายแล้วหรอ?  แสงไฟที่เคยสาดไปทั่วเวทีกลับส่องไปยังจุดเดียวจนผมรู้สึกขนลุกเกรียว มันมีพลังอย่างน่าประหลาด และทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่จุดจุดนั้น

นางแบบที่จะออกมายืนตรงนั้นได้คงไม่ใช่คนธรรมดา อย่างน้อยก็ต้องมีแรงใจแกร่งกล้าที่จะสู้สายตาของผู้คนขนาดนี้ได้

และที่สำคัญคือทั้งร่างกายและใบหน้าจะต้องส่งให้กับเสื้อผ้าจนสามารถสะกดทุกสายตาเอาไว้ ให้สมกับที่เป็นผลงานชิ้นโบแดง

และคนที่กำลังก้าวเดินอยู่นั้น...ก็สามารถทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม....

ทั้งรูปร่างบอบบางและผิวพรรณที่ขาวละเอียด ทั้งใบหน้าที่อ่อนหวานและเส้นผมสีเงินเป็นประกาย  ทั้งนัยน์ตาสีมรกตที่งดงามดั่งอัญมณีและริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่คลี่ยิ้มน้อยๆ...ทุกๆอย่างของนางแบบคนนั้นส่งให้ชุดราตรีสีขาวทอประกายราวกับเป็นเจ้าหญิง  ทุกย่างก้าวราวกับมีมนต์ขลังสะกดทุกสายตาให้มองตามตั้งแต่เดินออกมาจนกระทั่งเดินกลับเข้าไป

เสียงปรบมือดังลั่นปลุกให้ผมตื่นออกมาจากภวังค์

ผมก็เพิ่งจะรู้เอาวินาทีนี้เอง ว่าสิ่งที่ผมคว้ามาได้คืออัญมณีเลอโฉมที่หาใดเปรียบได้อีก

เจ้ากระต่ายที่ไม่ได้ทำหน้างอง้ำเอาแต่ใจนั้นงดงามจนผมเกิดคำถามขึ้นในใจ....

ว่าผมคู่ควรกับเขาจริงหรือ?

ผู้คนทยอยเดินออกจากงานและผมเองก็เช่นกัน...ไม่มีค่าอะไรที่จะอยู่รอเขา เพราะเหล่านางแบบคงไม่ได้เดินออกมาทางนี้อยู่แล้ว ผมเดินกลับไปที่รถก่อนจะสังเกตเห็นว่ารถที่จอดอยู่ข้างๆผมนั้นคือรถของผู้จัดการสาวของเจ้ากระต่ายนั่นเอง....ผมควรจะอยู่รอดีไหมนะ....

จนแล้วจนรอดผมก็นั่งเอนหลังพิงเบาะรถที่หยุดนิ่งอยู่ที่เดิม

ผมมองเห็นนางแบบนายแบบหลายต่อหลายคนเดินผ่านหน้ารถไป และในไม่ช้าคนที่ผมรอคอยก็ค่อยๆเดินออกมา ใบหน้าของเจ้ากระต่ายยังดูละมุนละไมยิ้มแย้มให้คนนู้นคนนี้อย่างที่มันคงไม่มีวันเป็นเมื่ออยู่กับผม  ผมไม่ได้เสียใจหรอกนะที่ไม่เคยได้รอยยิ้มจอมปลอมแบบนั้น

ผมมองตามร่างบอบบางที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมไม่คิดว่าจะออกไปทักเพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้าแล้วเราจะเดือดร้อนด้วยกันทั้งคู่....ผมตั้งใจว่าหากเขาไม่เห็นรถแล้วกระโดดขึ้นมานั่งข้างๆเอง ผมก็จะปล่อยให้เขากลับกับผู้จัดการตามเดิม

แต่ก่อนที่จะเดินมาถึงรถ เสียงของใครคนหนึ่งก็เอ่ยทักเจ้ากระต่ายให้หันหลังกลับไป จากใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มกลับบึ้งตึงเอาแต่ใจขึ้นมาทันที ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาพูดคุยกับเจ้ากระต่ายด้วยท่าทางสนิทสนม....

ใครกัน?....ความจริงนั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ....แต่สิ่งที่ทำให้ผมเต็มไปด้วยคำถามนั้นคือ....เจ้ากระต่ายแสดงนิสัยจริงๆด้วยต่างหาก

หมอนั่นเป็นใครกัน?....ทำไมถึงได้รู้ถึงอีกด้านของเจ้ากระต่ายเหมือนที่ผมรู้.....

ไม่ชอบใจ.....

รู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย....

ผมถอยรถออกไปอย่างเงียบงัน คนคู่นั้นคงไม่ทันจะสังเกตเห็นผมด้วยซ้ำ

ผมโยนสูทลงที่โซฟาสีดำอย่างหงุดหงิด ยิ่งเห็นกองสิ่งของของเจ้ากระต่ายที่วางอยู่กลางห้องก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีก....เมื่อไหร่จะกลับมา...ผมจะได้ถามให้มันรู้เรื่องกันไป หรือว่านั่นกำลังจะไปไหนกันต่อ?

ผมระบายอารมณ์กับเนคไทด้วยการปามันออกไปแรงๆ....นี่ผมเป็นอะไร?....ผมกำลังสูญเสียการควบคุมตัวเอง ผมกำลังหึง?

ทุกๆอย่างเป็นเพราะเจ้ากระต่ายตัวดีที่หล่นลงมาจากฟากฟ้าเพื่อมาปั่นป่วนผมเล่น!

ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำเพราะหวังว่าบางทีความเย็นของสายน้ำอาจจะช่วยทำให้ผมเย็นลงไปได้บ้าง.....ผมนอนแช่น้ำอยู่นานแต่ดูเหมือนความหงุดหงิดใจนี้จะไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย....ได้ยินเสียงล็อคประตูถูกเปิดออก....เจ้ากระต่ายกลับมาแล้ว?

ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว

ก่อนจะยืนกอดอกพิงประตูมองดูแผ่นหลังบอบบางที่กำลังก้มเก็บสัมภาระของตัวเองอยู่   ใบหน้าสวยหันมาเห็นผมเข้าและนั่นคือครั้งแรกที่เจ้ากระต่ายเห็นร่างกายของผมชัดๆ ใบหน้าสวยนั่นจึงเสกลับไปมองพื้นด้วยสองแก้มที่แดงระเรื่อ  แต่สิ่งที่ผมมองเห็นไม่ใช่มีแค่ความเขินอายเพียงอย่างเดียว ใบหน้าของเจ้ากระต่ายดูเหมือนจะมีความลำบากใจอะไรบางอย่างแฝงอยู่ด้วย

“ กลับมาแล้วหรอ?”        ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท

“ อื้อ.....”         เจ้ากระต่ายอาจจะคิดว่าผมยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าอยู่จึงไม่เงยหน้ามาสบสายตาอย่างทุกครั้ง แต่ผมยังไม่ทันที่จะได้ถามเรื่องของผู้ชายคนนั้น เจ้ากระต่ายก็ชิงเอ่ยออกมาเสียก่อน

“ คือว่า...ฉันหากุญแจห้องเจอแล้วละ....แล้วจากนี้ไปก็จะกลับไปอยู่ที่ห้องของตัวเอง....เราจะได้กลับมาเป็นเพื่อนบ้านกันเหมือนเดิม”       ราวกับมีเสียงฟ้าฟาดลงมาที่กลางหัวใจ....กลับมาเป็นเพื่อนบ้านกันเหมือนเดิม?....มันหมายความว่ายังไง?......หมายความว่าต้องการจะสิ้นสุดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับผมแล้วก็ให้กลับไปเป็นแค่คนรู้จักกันแบบเดิมงั้นหรอ?

ไม่ตลกนะ....

แค่ความหงุดหงิดเดิมก็ใกล้จะระเบิดเต็มที แล้วยิ่งได้ฟังถ้อยคำแบบนั้นเข้าไปอีกมันถึงกับทำให้ความอดทนของผมขาดผึง

ผมตรงเข้าไปจับข้อมือบางทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงลากร่างบางๆแล้วเอาไปโยนลงที่เตียงในห้องนอน สองขาก้าวคร่อมร่างที่ยังตกใจเอาไว้ใต้ร่างก่อนจะล็อคสองมือที่กำลังจะต่อต้านเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวของผม

“ ทำไม....?”        ผมถามออกไปด้วยแววตากดดัน

“ เอ๊ะ....อ่ะ คือ....”       ร่างข้างใต้ดูจะอ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมตอบมาตามตรง

“ เพราะผู้ชายคนนั้นใช่ไหม....นายกำลังจะขอเลิกกับฉันแล้วไปคบกับหมอนั่นใช่ไหม”

“ ผู้ชายคนนั้น?”      เจ้ากระต่ายดูเหมือนจะไม่ยอมรับแล้วยังมาทำหน้าสงสัยให้ผมโมโหมากขึ้น  ผมไม่รู้หรอกว่าดาราหรือไอดอลทั่วไปจะเป็นยังไง คบคนนู้นทีคนนี้ทีเพื่อสร้างข่าวไปเรื่อยๆ หรือเบื่อแล้วก็ทิ้ง ก็เลิกกันไป....แต่สำหรับผมมันไม่ใช่....ถ้าผมจะรักใครสักคนผมจะเลือกและทบทวนดูแล้วว่าจะจริงจังกับคนคนนั้นไปชั่วชีวิต...และในเมื่อผมเลือกเขาแล้ว....

“ ฉันไม่ยอม...โกคุเดระ....ฉันไม่ยอม.....”

“ ฉันไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นแค่เพื่อน เป็นแค่คนรู้จักของนายได้อีก....แล้วถ้าจะให้เลิกกับนายก็ไม่มีทาง”      ผมพูดออกไปด้วยสีหน้าจริงจังจนคนที่อยู่ใต้ร่างดูจะอึ้งไป  นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหวอย่างที่ผมไม่รู้ว่ามันดีใจหรือว่าหวาดกลัวในความมืดมนของผมที่เขาไม่เคยรู้จัก

มือของผมที่จับข้อมือของเขาเอาไว้คลายออก นั่นทำให้มือขาวเนียนยกขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของผม ริมฝีปากที่เคลือบเอาไว้ด้วย “ลิปสติก” สั่นระริกก่อนที่จะเอ่ยถามผมด้วยเสียงสั่นเครือ

“ นาย....จะไม่เสียใจภายหลังแน่นะ...ถ้าจะต้องมาคบกับคนอย่างฉัน....”

“ หมายความว่ายังไง?”

“ ฉันอาจจะไม่มีเวลาให้นาย และมันอาจจะมีอีกหลายต่อหลายครั้งที่เราจะต้องยกเลิกเดทแบบที่เป็นอย่างในวันนี้น่ะ นายจะทนได้หรอ? ถ้าจะคบกันต่อไปแล้วสักวันนายทนไม่ได้แล้วทิ้งฉันไป...ถ้าจะเป็นแบบนั้นก็เลิกกันเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยยังดีซะกว่าไม่ใช่หรือไง”       นัยน์ตาสีมรกตที่สั่นพร่ามองมาที่ผม.....ที่แท้....สาเหตุที่ทำให้เจ้ากระต่ายจอมดื้อยอมแพ้ก็คือเรื่องนี้เองน่ะหรอ?

“ ฉัน....คงจะไม่สามารถเป็นคนรักที่ดีที่สุดให้กับนายได้....แบบนั้นนายจะไม่เสียใจภายหลังหรอ?”        เรื่องที่ทำให้คิดมากจนจะขอเลิกกับผมคือเรื่องเวลา...คือเรื่องแบบเมื่อเช้านี่น่ะหรอ?....ผมได้แต่ถอนหายใจกับความคิดมากของเขา.....ก่อนจะจ้องมองลงไปในดวงตาคู่นั้นอีกครั้งอย่างจริงจัง

“ เวลาของเรามันอาจจะมีไม่มาก....แต่หากช่วงที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเราก็สามารถทำให้มันมีค่ามาทดแทนช่วงที่หายไปได้นี่”

“ ไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่สร้างคุณค่าของเวลาอันน้อยนิดให้น่าจดจำก็พอแล้วไม่ใช่หรอโกคุเดระ?”

“ แค่ฉันรักนาย....แล้วนายก็รักฉัน....แค่นั้นมันก็พอแล้ว”        ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คนที่ทำหน้าอย่างกับจะร้องให้อยู่ใต้ร่างของผม ผมทิ้งตัวลงไปกอดเขาเอาไว้แนบอก สองแขนบางกอดตอบพร้อมกับซุกหน้าลงมาที่แผงอกของผมพร้อมกับร้องไห้โฮเป็นเด็กๆ...ที่ผ่านมาผมอาจจะไม่เคยได้บอกเขาตรงๆ.....ตอนนี้ผมจึงพร่ำกระซิบอยู่ที่ใบหูของเขาว่า

....ผมรักเขา......

....ผมรักเขามาก.....

....มากอย่างที่ไม่เคยคิดว่าผมจะรักใครได้ในเวลาอันสั้นแค่นี้.....

....ผมรักเขา....เจ้ากระต่ายสีขาวที่หล่นลงมาฟากฟ้า.....

“ จูบได้ไหมโกคุเดระ...”        ผมกระซิบที่ใบหูแดงระเรื่อ เจ้ากระต่ายไม่ตอบอะไรเพียงแต่ซุกหน้าเข้าหาไหล่กว้างของผมและผมถือว่านั่นคือไม่ปฏิเสธ

ผมไล้เรียวนิ้วไปบน “ลิปสติก” ตามริมฝีปากนุ่มนิ่มของเขาอย่างแผ่วเบา ใบหน้าที่อยู่ใกล้กันแค่คืบนั้นราวกับมีแรงดึงดูดให้ผมขยับเข้าไปหา....ผมรู้แต่ว่าเจ้ากระต่ายเอาแต่ใจในยามนี้นั้นดูเย้ายวนเชิญชวนให้ผมอดใจเอาไว้ไม่ไหว

ริมฝีปากที่แตะกันเพียงแผ่วเบาเริ่มจะเพิ่มน้ำหนักมากยิ่งขึ้น ผมส่งลิ้นไปไล้เลียริมฝีปากของเขาให้เผยอออกน้อยๆเพียงพอที่ผมจะสอดลิ้นเข้าไป กวาดต้อนเกี่ยวพันกับลิ้นของเขา สัมผัสหอมหวานทำให้อารมณ์เริ่มจะเคลิบเคลิ้มคล้อยตาม

มือของผมสอดเข้าไปในเสื้อของเขาก่อนจะลูบไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม ทั้งเสียงจูบทั้งฝ่ามือของผมทำให้ผิวกายของเขาร้อนขึ้นอย่างรู้สึกได้

“ กอดได้ไหมโกคุเดระ...”       ผมกระซิบถามแผ่วเบาหลังจากที่ละริมฝีปากออกมาจากปากแดงช้ำของเขา แต่ถึงคราวนี้จะปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อผมตั้งใจแล้วว่า จะลองเป็นหมาป่าล่ากระต่ายดูสักครั้ง ผมก้มลงไปคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเขาด้วยใบหน้า กดจูบสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ไม่ว่าน้ำหอมยี่ห้อไหนก็ไม่มีวันหอมได้เท่านี้ มือบางของเขาจับที่แขนผมก่อนจะออกแรงยันให้ผมละใบหน้าออกไปมองหน้าเขา

“ อย่าทำรอยนะ....พรุ่งนี้ต้องไปถ่ายแบบให้กับชุดที่ไปเดินมาวันนี้น่ะ”       อ้อ....ชุดราตรีสีขาวเปิดไหล่ที่ผมเห็นวันนี้สินะ

“ ฉันว่ามีรอยสิ ดูเซ็กซี่ดีออก...เหมือนเจ้าหญิงที่มีมลทิน...”       ผมก้มลงไปซุกไซร้อยู่ที่เดิม ผมชอบผิวบริเวณลำคอของเขา มันอ่อนนุ่ม และหากจูบลงไปหลายๆครั้งผมก็จะได้ยินเสียงครางครือของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ

“ อึก...อื้อ.....อะ......”          สองมือบางกดศีรษะของผมลงกับลาดไหล่ของเขาเอง จุมพิตที่ไล่ไปเรื่อยๆตามผิวที่ขาวเนียนทำให้เขายิ่งเคลิบเคลิ้ม แน่นอนว่าผมไม่ได้ปลุกเร้าเขาเฉพาะด้านบน มือใหญ่ของผมล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์ตัวเล็กก่อนจะลูบไล้ที่กลางหว่างขาของเขาแผ่วเบา ความร้อนเริ่มทำให้สิ่งเล็กๆเริ่มจะขยายตัว

“ อื้อ....อ่ะอ้า....อะ อึดอัด....”        ผมลอบยิ้มในขณะที่จูบไล่ไปตามแผงอกที่เปลือยเปล่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขาคงไม่รู้ตัว และตอนนี้ท่อนล่างมันก็กำลังจะเป็นเช่นกัน เมื่อผมค่อยๆปลดกระดุมกางเกงออกอย่างเชื่องช้าแล้วรูดมันลงไปตามเรียวขาที่เริ่มจะจิกเกร็งลงไปบนที่นอน เมื่อสิ่งกีดขวางทั้งหมดถูกจัดการเรียบร้อยผมก็ค่อยๆแยกขาเรียวขาวของเขาออกจากกันแล้วขยับลำตัวของผมไปแทรกอยู่ระหว่างกลาง

“ อ๊ะ!”       เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงความเปียกแฉะเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวที่เริ่มจะตั้งชันของเขา

“ ยะ....ดะ...เดี๋ยว....อ๊า....”       แน่นอนว่าผมไม่ได้ฟังเสียงห้ามที่กระเส่าของเขาแบบนั้นหรอก ริมฝีปากที่ครอบครองแกนกายของเขาอยู่ขยับลิ้นไล้เลียก่อนที่จะขยับเข้าออกช้าๆ เสียงครางดังพร้อมๆกับมือของเขาที่ขยุ้มลงมาที่หัวของผม ร่างกายบางบิดเร่าเว้าวอน เรียวขาแยกออกจากกันโดยที่ไม่รู้ตัวและนั่นมันก็ทำให้นิ้วของผมที่ลูบคลำหาช่องทางที่ปิดสนิทของเขาค้นพบมันเข้า

“ อะ....อ้า....ยะ....อ้า....”       ในขณะที่ริมฝีปากกำลังล่อลวงให้เขาสุขสม เรียวนิ้วก็ค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในช่องทางของเขาช้าๆ   มันคับแน่นอย่างที่คิด  หากผมไม่ช่วยเขาคงต้องเจ็บจนลุกไม่ขึ้นแน่ๆพรุ่งนี้ ผมตัดสินใจดึงนิ้วออกมาก่อนที่จะขยับริมฝีปากออกแล้วใช้มือลูบแกนกายของเขาแทน  ขยับมันกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ เสียงครางของเขาดังไปทั่วห้องก่อนที่ร่างบอบบางจะแอ่นตัวขึ้นหลังจากที่มาถึงจุดสูงสุด  น้ำสีขาวขุ่นฉีดพุ่งออกมาเต็มฝ่ามือของผม

“ แฮ่ก....แฮ่ก.....”       เขาทิ้งตัวลงบนที่นอนพรางหอบตัวโยน นัยน์ตาสีมรกตหยาดเยิ้มมองมาที่ผมอย่างเหนื่อยล้า

“ อย่าเพิ่งหมดแรงสิโกคุเดระ....ฉันยังไม่ได้กินนายเลยนะ....”     ผมก้มลงไปกระซิบหยอกเย้าให้เขาหน้าแดง แล้วเลื่อนฝ่ามือที่มีน้ำรักของเขาลงไปใกล้โคนขา ลูบมันลงไปที่ช่างทางซึ่งปิดสนิทให้เขาสะดุ้งเฮือก

“ ยามา...โมโตะ?....”       คิ้วเรียวของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความกังวล ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากมนเป็นสัญญาว่าจะไม่ทำให้เขาเจ็บ

“ อึก.....อือ....”       ลิ้นของผมกลับมาทำหน้าที่อีกครั้ง คราวนี้มันไล้เลียแผ่นอกของเขาก่อนจะลากอย่างช้าๆไปมาราวกับกำลังเลียอาหารเลิศรสก่อนที่จะกลืนกินมันลงไปในภายหลัง ยอดอกสีชมพูของเขากำลังชูชันด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมารอบ ผมจำต้องผลัดเปลี่ยนไล้เลียไปมาระหว่างสองข้าง เพราะมือของผมตอนนี้มันไม่ว่างพอจะมาช่วยกันที่ด้านบนได้

“ อ้า....ยามะ....อะ อื้อ...”       นัยน์ตาสีมรกตหลับแน่น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างทรมานเมื่อเบื้องล่างกำลังถูกรุกรานด้วยนิ้วของผมที่ถูกชโลมด้วยน้ำรักของเขาเอง มือหนึ่งจับขาเรียวให้แยกออกจากกัน ส่วนอีกมือก็ส่งนิ้วเข้าไปควานวนไปมาภายในช่องทางคับแน่น หลังจากขยับเข้าออกด้วยความอดทนอย่างสูงของผมดูเหมือนมันจะเริ่มอ่อนนุ่มขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเสียงครางทั้งความร้อนลุ่มที่รัดนิ้วของผมแน่นทำเอาอยากจะคลั่งให้รู้แล้วรู้รอด เอาไว้ให้ชินกว่านี้ คงมีสักวันที่ผมจะกดเขาโดยไม่เล้าโลม ให้สาสมกับที่ทำให้ผมจวนเจียนจะเสียสติแบบนี้!

“ อะ....อ้า....”       ผมเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกเมื่อรู้สึกว่าช่องทางนั้นเริ่มจะขยายตัวและสามารถขยับเข้าออกได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม มือที่เคยจับสองขาแยกออกจากกันดูเหมือนจะไม่จำเป็นแล้วในยามนี้เมื่อเจ้ากระต่ายดูเหมือนจะถูกผมครอบงำจนยอมอ้าขาให้ผมเอง มันจึงว่างพอจะเลื่อนไปข้างหน้า  ไปครอบครองแกนกายที่เคยปลดปล่อยไปก่อนหน้านี้

“ อึก...อ๊า...”      และเสียงครางก็ยิ่งดังหนักกว่าเก่า เล่นเอาผมแทบจะคุมตัวเองไม่อยู่....ร้ายและอันตรายจริงๆนะเจ้ากระต่ายตัวน้อย....ผมขยับนิ้วจนแน่ใจแล้วว่าเขาคล้อยตามผมอย่างสมบูรณ์แบบ จากนั้นจึงค่อยๆถอนนิ้วออกมาให้ดวงตาสีมรกตมองตามอย่างเว้าวอน ผมยิ้มให้เขาก่อนจะสอดความเป็นชายที่พร้อมมานานแล้วของผมเข้าไป

“ อึก...โอ๊ย...เจ็บ!”      ผมรู้ว่าเขาจะต้องร้องไห้แน่ๆ เพราะความต้องการที่ผมมีต่อเขาต่อให้ใช้นิ้วทั้งหมดที่มีมันก็ไม่มีทางเท่า

“ ยามา..โมโตะ....เจ็บ....”       น้ำตาหยดน้อยๆร่วงผล็อยลงมาเมื่อผมดึงดันสอดมันเข้าไปจนหมด ผมขยับใบหน้ามาจูบซับน้ำตาให้เขา

“ ฉันรักนาย โกคุเดระ....ฉันรักนาย....”      ผมพร่ำกระซิบถ้อยคำนั้นแทนที่จะขอโทษ นัยน์ตาสีมรกตปิดลงรับจูบของผมแต่โดยดี และผมยังไม่ขยับกายจนกว่าเขาจะขยายตัวมากกว่านี้ โดยอีกมือข้างหน้าที่ขยับลูบไปตามแกนกายที่ขยายขึ้นอีกครั้งของเขา เสียงครางที่เงียบไปเริ่มกลับมาดังขึ้นอีกครั้งเมือความต้องการของเขากำลังพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

“ นายล่ะ...รักฉันไหม?”       ผมกระซิบถามคนที่กลับมาถูกครอบงำอีกครั้ง สองแขนบางกอดแผ่นหลังของผมเอาไว้แน่น แกนกายของผมค่อยๆขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ช้าๆ...

“ อะ...อื้อ....”      ผมจะคิดเสียว่านั่นคือคำตอบ ไม่ใช่เสียงคราง....ผมอมยิ้มกับใบหน้าที่ดูทรมานปนสุขสมของเขา ผมเริ่มขยับเร็วและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ไม่พอ เท่าไหร่ๆมันก็ไม่พอ ช่องทางที่ร้อนระอุนั้นอ่อนนุ่มและรัดพันผมเสียจนแทบคลั่ง อยากจะกระแทกกายเข้าไปให้ลึกกว่านี้ มากกว่านี้ ให้ทุกส่วนในร่างกายของเขาเป็นของผมทั้งหมด

“ ยามะ...อะ อ้า.....”        เสียงครางผสมปนเปไปกับชื่อของผม มันรู้สึกดีจนอยากจะมีชีวิตต่อไปในวันพรุ่งนี้ มะรืน และอีกสิบปี ยี่สิบปี มีชีวิตอยู่เพื่อที่จะได้ทำเรื่องแบบนี้กับเขาอีก ได้ยินชื่อของผมที่เขาเป็นคนเรียกแบบนี้อีก....

“ โกคุเดระ...รักนาย....ฉันรักนาย”       ผมกอดกระชับร่างกายบอบบางแน่นก่อนที่จะกระแทกกายอย่างหนักหน่วงเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย เสียงครางสูงดังขึ้นที่หูของผมก่อนที่จะรู้สึกถึงความอุ่นวาบไหลทะลักอยู่ที่หน้าท้อง เช่นเดียวกับสิ่งที่บ่งบอกถึงชีวิตของผมที่กำลังไหลเข้าไปในตัวเขา

เราต่างกอดรัดซึ่งกันและกันแน่น...แน่นจนไม่มีแม้แต่ช่องว่างใดๆจนราวกับว่าร่างกายของผมกับเขากำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

ผมล้มตัวลงบนที่นอนทั้งๆที่ร่างของเขายังอยู่ในอ้อมแขนและร่างของผมก็ยังอยู่ในตัวเขา เสียงหอบหายใจคละเคล้ากันไปกับกลิ่นเหงื่อที่ลอยคละคลุ้ง ผมกระชับอ้อมแขนเช่นเดียวกับเรียวขาที่เกี่ยวพันกันให้สามารถนอนอยู่ได้โดยไม่คิดที่จะเอาของของผมออกมาจากตัวเขาอย่างนั้น

มือของผมลูบไปที่ใบหน้าสวยซึ่งแดงระเรื่อ หน้าผากของเราแทบจะชนกัน สายตาต่างจับจ้องมองที่ใบหน้าของอีกฝ่าย และเมื่อลมหายใจเริ่มจะเข้าสู่ภาวะปกติ ก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะปิดลง ผมก็พร่ำบอกกับเขาอีกครั้ง....ว่าผมรักเขา.....

แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามาในห้องของผมอีกครั้ง ความนุ่มนิ่มของคนในอ้อมแขนนั้นทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาอย่างน่าเสียดาย เจ้ากระต่ายเริ่มดิ้นขลุกขลักเพราะผมทั้งกอดรัดทั้งยังอยู่ในตัวของเขา

“ ตื่นแล้วหรอ...”     ผมทักเขาอย่างอารมณ์ดี

“ ตื่นแล้วสิ! แล้วก็ปล่อยได้แล้ว!”       ใบหน้าสวยของเขาแดงจัด เสร็จผมไปจนถึงขั้นนั้นแล้วยังจะมาเขินอะไรอีก ผมได้แต่หัวเราะออกมา

“ หัวเราะบ้าอะไรของแก อ๊ะ!”      ผมพลิกร่างของเขาให้ลงไปอยู่ข้างล่างก่อนจะกางแขนคร่อมเอาไว้ ยอมดึงร่างกายออกมาจากความอบอุ่นอ่อนนุ่มของเขา ดวงตาสีมรกตปิดลงแน่น แก้มใสที่ว่าแดงอยู่แล้วมันยิ่งแดงจนไม่รู้จะว่ายังไง

“ อย่าทำตัวน่ารักแบบนี้สิ เดี๋ยวก็ทนไม่ไหวกันพอดี ”      ผมจงใจกระซิบไปที่ใบหูของเจ้ากระต่าย นัยน์ตาสีมรกตลืมตาขึ้นมาส่งสายตาดุ ผมทัดปอยผมสีเงินเอาไว้กับใบหูเพื่อจะได้มองเห็นหน้าเขาชัดๆ  จริงสิ...ผมยังมีเรื่องที่อยากรู้จากปากของเขาอยู่นี่....

“ โกคุเดระ....ผู้ชายคนเมื่อวานนี้ คนที่ยืนคุยกับนายอยู่ที่ลานจอดรถที่รปปงหงิน่ะ เป็นใครกัน?” 

“ เอ๋?...นายรู้ได้ไง?....นี่แอบตามไปใช่ไหม?”        ผมหัวเราะร่ายอมรับโดยดุษฎี เขาค้อนขวับก่อนจะกลับมาทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วพูดกับผมว่า

“ อ๋อ....นี่นายหึงละสิ?”       กะจะต้อนผมน่ะหรอ? เร็วไปสิบปีมั้งเจ้ากระต่ายตัวน้อย!

“ หึงสิ”       แล้วเจ้าคนที่กะจะต้อนผมก็หน้าแดงแป้ดเสียเอง

“ แล้วตกลงว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”      ถ้าไม่มีคำตอบที่ดีละก็ ผมจะกด กด กด ไม่ให้ลืมหูลืมตาเลย!

“ ชิ....ยัยนั่นเคยเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันมาก่อน เจอกันก็เลยทักทายก็แค่นั้น...แล้วก็นะ....ยัยนั่นน่ะเป็นกระเทยที่ชอบผู้ชายสูงยาวเข่าดี....ถ้าจะหึงฉันละก็  ห่วงตัวเองก่อนเหอะ!”      ห๋า?!.....นี่ผมมัวแต่หึงหน้ามืดจนแยกไม่ออกเลยหรอ ว่าคนที่ตกอยู่ในอันตรายตัวจริงน่ะคือผมต่างหาก?!

“ ฮึ....ถ้าแค่นี้นายยังหึงละก็ ต่อจากนี้ไปนายคงได้หึงจนกระอักเลือดตายแน่ๆ เพราะว่าแฟนของนายน่ะ....น่ารัก!”       เจ้ากระต่ายเชิดใส่ก่อนจะตลบผ้าห่มคลุมจนมิดหัวแล้วกลิ้งไปอีกฝั่งของเตียง.....โอเค....ผมไม่เถียงหรอกว่า

แฟนของผมน่ะ........น่ารัก!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Continue

อยากให้ไปฟังเพลงแรงบันดาลใจด้วยน้า....Kiss Kiss Kiss อ่ะ >/////<...

เอ๊ะ นอกจากเพลงแล้ววันนี้ที่นี่ยังอัพ Mad โปรโมทงาน Double Date D18 & 8059 Only Event ด้วยนะ

 KHR [Double Date] D18 & 8059 Only Event

ครึ ครึ วันเกิดก๊กทั้งที อัพกระหน่ำได้อีก เหอ....ความจริงตั้งใจจะแต่งฟิคที่ค้างๆอยู่มาลงให้หมด (โห....ตายได้นะน่ะ) แต่ทว่า...เพิ่งจะรู้ตัวว่า แค่ “ลิปติก” เรื่องเดียวก็ไม่ทันแล้วเฮ้ย มัวแต่ซับเลือดอ่ะดิ  ยิ่งแต่งยิ่งยาวตามประสายัยมี๊นี่ ^ ^” 

ส่วนงาน อีเว้นท์....ไปกันเยอะๆนะค้า.....ข้าพเจ้า ทำ MAD สำหรับงานนี้เอาไว้ให้อมยิ้มในความเสื่อม(?)อีกเพี้ยบ *w*