KHR Au.fic HBD.Hayato [8059] Lipstick : 01

KHR Au.fic HBD.Hayato [8059]    Lipstick : 01

: KHR Fanfiction AU

: 8059

: E+Ro+man+tic [เรทเชี่ยไรของมันเนี่ย?]

: NC-17

: AU โคตรๆเลยนะคะ *w*

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาจากใบหน้าหล่อคมที่ติดจะนิ่งเฉย นิ้วเรียวยาวที่คีบมวนบุหรี่เอาไว้มีร่องรอยจากการถูกเส้นโลหะอะไรบางอย่างเสียดสีเป็นประจำ ขี้บุหรี่ถูกเคาะลงที่จานก่อนที่ใบหน้านั้นจะถอนหายใจออกมา มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นเสยเส้นผมสั้นสีดำสนิท

คิดไม่ออก....

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ชายมองที่กระดาษโน้ตซึ่งวางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะตัดสินใจขยี้บุหรี่ในมือกับจานแล้วยกเบสที่เคยวางอยู่บนหน้าตักย้ายไปไว้บนโซฟาสีดำที่นั่งอยู่

ออกไปเดินเล่นซักหน่อยดีกว่า.....

ร่างที่ลุกขึ้นยืนนั้นมีรูปร่างสูงยาวเข่าดี มีกล้ามเนื้อที่กำลังสมส่วนหากจะบอกว่าเป็นนายแบบก็คงจะเชื่อได้ไม่ยาก ร่างที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำกำลังเดินผ่านหน้าประตูห้องของตัวเองออกไป  รูปที่ติดอยู่หลังบานประตูขยับไหวเมื่อได้รับแรงจากการปิด สะท้อนให้เห็นภาพของคน 4 คนยืนอยู่ในรูป

มันคือโปสเตอร์ของวงร็อคที่กำลังมีชื่อติดอยู่ในอันดับต้นๆของญี่ปุ่นในขณะนี้

และคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปก็เป็นมือเบสเพียงหนึ่งเดียวของวง

ยามาโมโตะ  ทาเคชิ....

กลิ่นสายลมฤดูหนาวโชยมาปะทะใบหน้าเมื่อผมก้าวขาเดินออกมาจากคอนโด เงยหน้ามองรอบๆกายก็มีเพียงใบไม้แห้งๆที่ถูกพัดปลิวท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน แสงไฟทางเดินส่องสลัวๆด้วยความเงียบงัน เพราะแถวๆนี้นั้นเป็นย่านพักอาศัยที่มีระบบรักษาความปลอดภัยเป็นอย่างดี....ผมถึงได้เลือกที่จะมาอยู่ที่นี่

อย่างน้อยๆตอนนี้มันก็สงบพอสำหรับมือเบสที่เนื้อหอมเกินความจำเป็นแบบผม

ขายาวก้าวไปตามทางเดินข้างๆตึกสูงเสียดฟ้าซึ่งในจำนวนนั้นมี “บ้าน” ของผมอยู่ สายลมเย็นๆทั้งๆที่อยู่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงชวนให้แหงนหน้าขึ้นฟ้าก่อนจะสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด....แต่ทว่าเมื่อผมลืมตาขึ้นมา....จุดขาวๆบางอย่างก็กำลังร่วงลงมาจากท้องฟ้าช้าๆ....

หิมะ?......

แต่ยิ่งใกล้เข้ามามันกลับยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ.....เรื่อยๆ.....

“ หว๋า~~~~”       และเสียงร้องของเจ้าจุดขาวๆนั่นมันก็ทำให้ผมเบิกตากว้าง

โครม!!!!

เสียงล้มดังสนั่นเมื่อเจ้าจุดที่ว่านั่นหล่นลงทับที่ตัวผมพอดีทำให้ผมหงายหลังอย่างไม่มีทางเลือก ถึงจะรู้สึกว่าหนักแต่มันก็ไม่ถึงกับทำให้สติของผมดับวูบ  ผมยังรู้สึกตัวดีทุกอย่างแต่ทว่าไอ้ความขาวโพลนที่อยู่รอบๆตัวผมนี่มันคืออะไรกัน?

“ ชู่วววว...อย่าส่งเสียงนะ!”      ไอ้จุดที่มันหล่นลงมาทับผมกำลังเอานิ้วแตะลงไปที่ปากแถมบอกไม่ให้ผมส่งเสียงใดๆอีกต่างหาก ผมจึงทำได้แค่อยู่เงียบๆแล้วจ้องมองสิ่งที่นั่งอยู่บนตัวผมอย่างพิจารณา....เป็นเด็กผู้หญิงหรือเปล่า...รู้แต่ว่าขาวมาก...ขาวทั้งผิวพรรณ ใบหน้า และสีผม....มีเพียงดวงตาสีมรกตสุกใสที่มีสีต่างออกไป

กระต่าย?......

ผมเผลอหัวเราะเบาๆทำให้คนตรงหน้าหันมาค้อนขวับพรางส่งสายตาดุๆมาให้

“ ก็บอกว่าอย่าส่งเสียงดังไง ไม่ได้ยินหรอ!!”        ตัวเองไม่ใช่หรือไงนั่นที่ส่งเสียงดัง....ผมยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้....ว่าแต่เด็กคนนี้จะนั่งอยู่บนตัวผมอีกนานเท่าไหร่?

“ นี่มัน....ผ้าปูเตียง?”       ผมพูดเบาๆเมื่อสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัว ไอ้สิ่งที่ผมคิดว่ากำลังขาวโพลนนั้น แท้ที่จริงแล้วมันคือผ้าที่กำลังคลุมร่างของเราสองคนอยู่

“ ปลอดภัยแล้วมั้ง...”      ร่างสีขาวบนตัวผมขยับหน้าโผล่ออกไปจากผ้าปูเตียง หลังจากหันไปหันมาอยู่พักใหญ่ร่างที่บางกว่าผมครึ่งนึงก็ลุกออกไปดื้อๆ...อ้าว...แล้วผมล่ะ?

ผมเลิกผ้าปูที่นอนออกจากร่างกายด้วยหงุดหงิดเล็กๆ เด็กนั่นหล่นลงมาทับผมแท้ๆแต่ก็ไม่ขอโทษซักคำ แถมนี่ยังหนีไปคนเดียวอีกต่างหาก.....แต่หลังจากที่หลุดออกมาจากผ้าได้ผมจึงพึ่งเห็นว่าเจ้ากระต่ายหล่นสีขาวนั่นยังไม่ได้กระโดดหนีไปไหน เพียงแต่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆเท่านั้น ใบหน้าสวยๆนั่นรู้สึกคุ้นตาผมอย่างน่าประหลาด...เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน?

“ มองอะไร?”      ดุอีกแน่ะ....เจ้ากระต่ายสีขาวส่งสายตาขวางโลกมาให้ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ 

“ นี่เธอ....ไต่ผ้าปูที่นอนลงมาจากตรงนั้นหรอ?”     ผมแหงนมองผ้าปูที่นอนหลายผืนที่ผูกติดกันห้อยต่องแต่งอยู่กับระเบียงห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ต่ำเลยสักนิด....ผมมองเจ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างอึ้งนิดๆ....แต่ที่ไม่คิดยิ่งกว่าคือ..... “ยังมีคนใช้วิธีหนีแบบโบราณๆอย่างงี้อยู่อีกหรอเนี่ย ฮะฮะ”

“ แก๊!!!”     ใบหน้าสวยที่เชิดขึ้นหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมทันที ร่างบางๆเดินปึงปังหนีไปอีกทาง....แล้วมันก็ดันบังเอิญเป็นทางที่ผมกำลังจะเดินไปพอดีซะด้วย....

“ จะตามมาทำไม?”      คนที่เดินอยู่ข้างหน้าหันมาด้วยใบหน้างอง้ำ

“ ฉันจะไปที่สวนสาธารณะข้างหน้านี่ แล้วมันก็ต้องเดินผ่านทางนี้”     

“ งั้นก็รอให้ฉันเดินผ่านไปก่อนสิ!”       ให้ตายเถอะ...เจ้ากระต่ายที่หล่นลงมาจากฟากฟ้าตัวนี้เป็นใครกันถึงได้เอาแต่ใจอย่างร้ายกาจขนาดนี้...และนั่นมันก็ยิ่งกระตุกต่อมอยากแกล้งของผมขึ้นมาทันที

“ เฮ้ย! ปล่อยนะ!!”      ผมจับหมับลงไปที่มือเย็นเฉียบก่อนจะลากให้เดินไปด้วยกัน

“ หรือว่าแกจะเป็นพวกสโตรกเกอร์?”       เสียงถามปนกังวลนั่นทำให้ผมหันหน้ากลับไปมองด้วยแววตาสงสัยสุดขีดและดูเด็กนั่นจะอึ้งไปก่อนจะกลับมาปรับสีหน้าให้เชิดขึ้นดังเดิม

“ ปะ...เปล่า...ไม่มีอะไร”        มีแหงแซะ...เพราะผมได้ยินเต็มสองรูหูว่าเด็กนั่นเรียกผมว่าสโตรกเกอร์....กล้าเรียกมือเบสที่ดังไปทั่วบ้านทั่วเมืองอย่างผมว่าสโตรกเกอร์?! 

“ นี่....เธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ?”       เด็กรุ่นราวคราวนี้ก็น่าจะได้เดินผ่านชิบูย่าบ้างแหละน่า...หรือจะแกล้งทำเนียนเป็นไม่รู้จักเพื่อจะเข้ามาใกล้ชิดผมกัน?  ผมเจอแฟนเพลงมาหลายรูปแบบจนนึกแผนการของเด็กพวกนั้นออกหมดไส้หมดพุง อย่าหวังมาหลอกกันซะให้ยาก...

“ รู้จักสิ หน้าอย่างงี้....หมาใช่ไหมล่ะ?!....แล้วก็เลิกเรียกฉันว่า เธอๆๆๆซักที เห็นหน้าแบบนี้แต่ฉันเป็นผู้ชาย!  แล้วก็ปล่อยด้วย!!”      งานนี้มีอึ้งไปถึงสามดอกครับ....เรียกผมว่าหมา...เป็นเด็กผู้ชาย....แล้วก็จะให้ปล่อยด้วย!

“ ฮะ ฮะ ฮะ...”        ทำไมหน้าสวยๆแบบนั้นถึงได้ปากคอเลาะร้ายนักนะ ผมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ซึ่งนานๆทีผมถึงจะเป็นแบบนี้...

ปกติแล้วนอกจากเวลาอยู่กับเพื่อนในวง ผมมักจะทำหน้าตานิ่งเฉยอยู่เสมอ ผมไม่ยิ้ม ผมไม่หัวเราะ เพราะมันคืออีกหน้ากากหนึ่งซึ่งผมจำเป็นต้องใช้เพื่ออิมเมจของวง แฟนเพลงเลยมักจะมองเห็นว่าผมเท่ห์ ผมเงียบขรึม หรือแม้แต่มืดมน.....แต่ความจริงแล้วผมก็เป็นแค่ผู้ชายที่อยากจะหัวเราะเมื่ออยู่ต่อหน้าใครสักคนที่เชื่อใจก็เท่านั้น....

“ บ้ารึเปล่า ชั้นด่าแกอยู่นะ! หรือว่าหมามันไม่เจ็บพอ...ถ้างั้น....ไอ้หัวฟักทอง ไอ้สมองวาซาบิ ไอ้...อื้อ!!”

“ เงียบๆน่า...เวลาแบบนี้เราไม่ควรส่งเสียงดังนะรู้ไหม”       ผมเอามือตะปบปิดปากช่างเจรจานั่นซะ....แน่นอนว่าผมไม่ได้ใส่ใจหรอกว่ามันจะไปรบกวนใคร ผมก็แค่เป็นห่วงตัวเอง ไม่อยากให้ใครมาพบเจอหรือมองเห็นเพียงเพราะเสียงด่าเจื้อยแจ้วของเจ้ากระต่ายตัวนี้

ผมลากร่างสีขาวติดมือไปด้วย และเมื่อเห็นว่าปากสีระเรื่อนั่นหยุดโวยวายผมจึงยอมปล่อยมันให้เป็นอิสระ

“ บอกให้ปล่อยมือด้วยยังไงล่ะ ฉันกำลังวุ่นวายอยู่กับการหนีออกจากบ้าน เพราะงั้นไม่มีเวลามาแวะเล่นกับหมาอย่างแกหรอกนะ”       คำก็หมา...สองคำก็หมา...ผมชักอยากจะรู้แล้วสิว่าผมเหมือนหมาตรงไหน? ทั้งๆที่ใครต่อใครต่างก็รู้จักผมในฐานะมือเบสของวงร็อคชื่อดัง

“ ฮะ ฮะ ตัวแค่นี้คิดจะหนีออกจากบ้านแล้วงั้นหรอ”      ผมมองคนตรงหน้าตั้งหัวจรดเท้า จริงๆแล้วผมก็ดูไม่ออกหรอกนะว่าเด็กนี่อายุเท่าไหร่กันแน่แต่คิดว่าน่าจะเด็กกว่าผมซักสี่ห้าปี ร่างบางๆอยู่ในเดรสกระโปรงสั้นเหนือหัวเข่าแขนยาวสีขาวซึ่งเป็นผ้าที่มีขนดูนุ่มนิ่ม ฮูดด้านหลังทบสูงจนปิดคอมิด....ก็เพราะแต่งตัวแบบนี้น่ะสิผมถึงได้เข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง 

“ แถมยังปลอมตัวเป็นผู้หญิง?”

“ ไม่ได้ปลอมตัวแต่มันเป็นงาน อ๊ะ!”      ดูเหมือนจะมีคำพูดบางอย่างหลุดปากออกมาทำให้มืออีกข้างที่ว่างรีบตะปบลงไปที่ริมฝีปากสีระเรื่อของตน

“ งาน?”

“ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน”     

“ โอเค...”      ผมก็ไม่ได้มีเวลามายุ่งเรื่องของเด็กหลงซักเท่าไหร่หรอกนะ….แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมไม่ยอมปล่อยมือข้างนั้นไปเสียที 

ผมกับเขาเดินไปตามทางเล็กๆที่มีแต่เศษใบไม้ที่ร่วงลงมา เจ้ากระต่ายสีขาวที่หล่นจากฟากฟ้าซึ่งเดินอยู่ข้างๆนั้นราวกับเป็นแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิดที่รายล้อมรอบตัว...สีขาว....สีที่ตรงกันข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิง

“ กินอะไรไหม?”      ผมหยอดเหรียญลงไปในตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ก่อนจะกดกาแฟร้อนกระป๋องหนึ่งสำหรับตัวเอง นัยน์ตาสีมรกตกำลังจับจ้องอยู่ที่กระป๋องตัวอย่างมากมายที่วางอยู่ในตู้....สงสัยว่าเด็กนี่จะไม่รู้จักผมจริงๆ....แต่มันก็เป็นไปได้เพราะผมเองก็ยังไม่รู้จักเพื่อนร่วมวงการคนอื่นๆเลย...ผมไม่ได้สนใจ....แล้วก็ไม่คิดที่จะใส่ใจอะไรนอกไปจากการได้ทำดนตรี...

“ ............”       ริมฝีปากสีระเรื่อนั่นไม่ได้ขยับพูดอะไร แต่นัยน์ตาสีมรกตกลับแลมองมาที่กระป๋องในมือผม

“ เอ้า!”      ผมแนบกระป๋องอุ่นๆไปที่ใบหน้าเนียนใส นัยน์ตาสีมรกตปิดลงข้างหนึ่งก่อนที่สองมือบางจะยื่นมารับไว้

สวนสาธารณะอยู่ตรงหน้า ผมเดินไปหยุดพิงราวเหล็กของเครื่องเล่นเด็กแล้วยกกระป๋องกาแฟขึ้นเปิด ได้แต่ปล่อยให้หัวสมองว่างเปล่าเผื่อว่าผมจะนึกท่วงทำนองดีๆที่เบสของผมต้องการออกมาได้บ้าง แล้วในขณะที่เหม่อมองไปในแสงสลัวๆยามค่ำคืน สีขาวบริสุทธิ์ของเจ้ากระต่ายหล่นก็เดินผ่านหน้าไปนั่งลงยังชิงช้าที่อยู่ไม่ไกล

ทั้งๆที่ผมปล่อยมือไปแล้วแท้ๆ 

เสียงชิงช้าขยับไหวไปมากับภาพใบหน้าสวยที่อมยิ้มน้อยๆกำลังลอยละล่องอยู่ในอากาศมันทำให้ผมเผลอจ้องมอง ขนสีขาวจากเสื้อที่คนตรงหน้าสวมอยู่นั้นยิ่งขับให้เกิดประกายจนผมไม่อาจละสายตาไปได้....ราวกับมีปุยของหิมะระยิบระยับอยู่รอบกายของเจ้ากระต่ายที่หล่นลงมาจากฟากฟ้าท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด....

สวย.....

ท่วงทำนองที่ดังขึ้นในใจของผมทำให้ขยับกายหมายจะกลับไปที่บ้านเพื่อจดมันเอาไว้

“ ตกลงนายไม่หนีออกจากบ้านแล้วหรอ?”         ผมเดินเข้าไปถามเจ้ากระต่ายสีขาวที่ยังนั่งอยู่บนชิงช้า

“ ลืมไปว่าไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา...มีเงินให้ยืมไหม? ส่งมา”        นี่ยืมของหรือขู่กรรโชกกันแน่เนี่ย...ผมถอนหายใจก่อนที่จะคว้ามือบางนั้นไว้อีกครั้ง

“ ฉันจะพากลับบ้านก็แล้วกัน”        แล้วผมก็ฉุดกระชากลากถูร่างบางๆนั่นให้เดินกลับไปยังคอนโดด้วยกัน...หล่นลงมาจากระเบียงแบบนั้นก็คงมี “บ้าน” ที่เหมือนกับผมนั่นแหละ

“ ห๊ะ! ใครจะกลับไปกัน ฉันเพิ่งหนีออกมานะ!”       โวยวายไปก็เท่านั้น ในเมื่อตอนนี้ผมกลับมายืนอยู่ที่หน้าคอนโดเรียบร้อยแล้ว

“ ฮึ...ยังไงก็ไม่มีทางเข้าไปได้หรอก ตราบใดที่ไม่มีคีย์การ์ด”       ใบหน้าสวยดูจะยิ้มเยาะผมอยู่กลายๆ นี่คงจะไม่รู้สินะว่า...

ครืด....

ผมหยิบคีย์การ์ดออกมาพร้อมกับรูดไปที่เครื่องรับบัตร...ประตูเปิดออกมาอย่างง่ายดาย

“ อ๊ะ...ทะ....แก....”      ถึงกับอึ้งจนพูดไม่รู้เรื่องเลยสินะเจ้าคนที่ผมลากติดมือมาด้วย

“ อยู่ชั้นไหน?”       ผมและเจ้ากระต่ายสีขาวเข้าไปยืนอยู่ในลิฟท์ ใบหน้าสวยกำลังฟึดฟัดอย่างไม่พอใจก่อนที่นิ้วเรียวเล็กจะจิ้มลงไปที่หมายเลขชั้น

“ เห๋....?”        ผมอุทานออกไปอย่างแปลกใจ  ในเมื่อคอนโดนี้ค่อนข้างมีระดับ เพราะงั้นแต่ละชั้นจึงมีอยู่เพียงแค่สองห้อง แล้วก็ดันบังเอิญว่า

“ เมื่อไหร่แกจะลงซักที”       เขาหันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมซึ่งกำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดีกับโชคชะตาที่แปลกประหลาด....เสียงลิฟท์ดังเตือนเมื่อมันมาถึงชั้นที่ร่างบางตรงหน้ากดเอาไว้

ผมก้าวขาเดินตามเขาออกไป....ก่อนจะหันไปยิ้มให้ใบหน้าที่อ้าปากค้างของเขาเมื่อผมไขกุญแจห้องที่อยู่ข้างๆ

“ บังเอิญจังนะ...ที่ฉันดันเป็นเพื่อนบ้านของนาย...”

ผมตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ดี เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่อยู่ห้องข้างๆ ทั้งๆที่ผมไม่รู้แม้แต่ชื่อของเด็กนั่นด้วยซ้ำ เท่าที่จำได้ก็มีแต่ใบหน้างอง้ำกับคำพูดเอาแต่ใจก็เท่านั้นเอง...

มือยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มก่อนจะไล่สายตาลงไปที่กระดาษเขียนโน้ต...ผมว่าถ้าเจ้าพวกนั้นได้ฟังก็คงจะนิ่งค้างไปแน่ๆและคงไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างผมจะแต่งทำนองของเบสที่สดใสได้ขนาดนี้ นานๆทีจะมีเพลงที่เหมาะกับนักร้องนำของเราเสียทีนะ

แต่ความปลอดโปร่งของผมก็คงอยู่ได้ไม่นานเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“ ว่าไงสึนะ?”

“ ยามาโมโตะ....”        เสียงที่กรอกมาตามสายรู้สึกได้ถึงลางที่ไม่ค่อยดีนัก...

“ คือว่า...ฉันรู้ว่านายไม่ชอบ...แต่คงต้องขอร้องจริงๆ ช่วยหน่อยเถอะนะ นะ...ขอร้องละ”

“ เรื่องอะไรงั้นหรอ?”

“ ก็ไอ้เจ้าหัวสับปะรดนี่สิ...ทั้งๆที่ไปรับงานเอาไว้แต่ดันออกไปร่อนจนเป็นหวัดกลับมา สงสัยจะไม่ไหว แล้วงานเค้าก็หาคนไม่ทันแล้วด้วยเลยฝากฉันมาขอร้องนาย...ยังไงก็เห็นแก่ชื่อเสียงของวง...ไปทำแทนไอ้บ้านี่ซักครั้งเหอะนะ”        นั่นไง....ผมว่าแล้ว....เมื่อไหร่ที่นักร้องนำตัวเล็กของเราพูดด้วยเสียงแบบนี้...ไม่เคยมีลางดีซักครั้ง

“ งาน...อะไรล่ะ?”

“ ถ่ายแบบน่ะ...”         ถ่ายแบบน่ะ...ถ่ายแบบน่ะ...ถ่ายแบบน่ะ......... อย่างกะมีเสียงแอคโค่ดังก้องอยู่ในหัวผม...ถึงจะเคยมีติดต่อกันเข้ามาเยอะขนาดไหน แต่ถ้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับอัลบั้มของผมแล้ว ผมไม่เคยรับทำเลยสักครั้ง....

“ไม่ไหวหรอกสึนะ......”

“ ยามาโมโต้~~โฮๆๆๆ~~~”      และยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธครบประโยค เสียงวิปโยคก็ดังขึ้นที่ปลายสาย....เฮ้อ....ผมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะพูดออกไปว่า

“ ที่ไหนล่ะ....”

ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูเย็นชาตามปกติแล้วเปิดประตูสตูดิโอเข้าไป โปรดิวซ์เซอร์ที่หันมาเห็นผมเข้ารีบตรงดิ่งเข้ามาทักทายด้วยใบหน้าดีใจ

“ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยทำงานนี้ เพราะถ้าคุณไม่ช่วยเราคงต้องตายแน่ๆเลยค่ะ”        แต่ผมกลับรู้สึกว่าสายตาของเธอจะเป็นประกายมากกว่าจะเสียใจนะที่ผมต้องมาทำงานแทนตัวจริงอย่างมุคุโร่

“ เชิญทางนี้เลยค่ะ....”      ผมถูกนำไปที่ห้องแต่งตัว เสื้อผ้าที่แขวนอยู่ล้วนเป็นสีดำทั้งสิ้น...ค่อยโล่งใจหน่อย...อย่างน้อยชุดมันก็ไม่ได้หลุดไปจากอิมเมจของผมเท่าไหร่

“ วันนี้เป็นการถ่ายแบบคู่นะคะ ไม่ทราบว่าทางคุณมุคุโร่ได้เล่ารายละเอียดให้ฟังหรือยังคะ”       แม้แต่พูดมันยังพูดไม่ได้เล้ย....ผมจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“ Concept ของงานคราวนี้เตรียมไว้สำหรับเล่มที่จะวางขายช่วงฮาโลวีน เพราะงั้นมันจึงออกมาเป็น...เหยื่อของแวมไพร์....น่ะค่ะ”        โปรดิวซ์เซอร์สาวอธิบายให้ผมฟังในขณะที่ปล่อยให้ช่างทำผมและช่างแต่งหน้าจัดการกับร่างกายของผมไป

“ แน่นอนว่าคุณยามาโมโตะอยู่ในลุคของแวมไพร์....”        แน่ๆ...ผมว่าสายตาของเธอเป็นประกายมากกว่าจะเสียใจที่ผมเป็นแค่ตัวแทนแน่ๆ...นี่ผมคงไม่ได้หลงกลอะไรเข้าหรอกนะ?

“ แล้วเหยื่อของคุณน่ะ...เป็นถึงไอดอลชื่อดังที่ได้ชื่อว่า เจ้าหญิงแห่งเสียงเปียโนเลยนะคะ เพราะงั้นงานนี้คงออกมาเพอร์เฟคแน่ๆ”        มันไม่น่าจะเพอร์เฟคตั้งแต่เจ้ามุคุโร่เป็นหวัดลุกไม่ขึ้นนั่นแล้วละ หรือผมเข้าใจอะไรผิด....ว่าแต่คนที่จะมาถ่ายแบบคู่กับผมเป็นถึงไอดอลชื่อดัง...ถึงว่างานนี้ถึงเลื่อนไม่ได้อย่างนั้นสินะ

ผมยืนนิ่งๆให้ทีมงานจับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะได้ยินเสียงโปรดิวซ์เซอร์สาวตะโกนบอกว่า “เหยื่อ” ของผมแต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้ว

ขาจึงก้าวเข้าไปในสตูดิโอช้าๆ แผ่นหลังบอบบางของใครบางคนยืนอยู่ที่ข้างๆฉากที่ใช้ในการถ่ายแบบ....ร่างทั้งร่างอยู่ในชุดสีขาว....แต่ที่สะดุดตามผมมากกว่าคือเส้นผมสีเงิน....อย่าบอกนะว่า....

และเมื่อร่างนั้นหันกลับมา ผมก็ถึงกับต้องนัยน์ตาเบิกกว้าง

เป็นเด็กคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย....เจ้ากระต่ายเอาแต่ใจที่อยู่ข้างๆห้องผม

ถึงว่าสิ...ผมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้า....จะว่าไปแล้วเด็กคนนั้นจะไม่รู้จักผมก็ไม่แปลก ขนาดคนที่มีรูปติดอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของชิบูย่าที่หันมาเผชิญหน้ากับรูปของผมเอง....ผมยังไม่รู้จักเขาเลย

ใบหน้าที่หันกลับมามองผมนั้นถูกแต่งแต้มจนงดงาม ทำให้ดูแตกต่างออกไปจากเจ้าเด็กจอมเอาแต่ใจคนนั้นเล็กน้อย คนตรงหน้าต้องใช้คำว่า “งดงาม” ดั่งเจ้าหญิงจริงๆ ทั้งเสื้อผ้าการแต่งหน้าไปจนถึงทรงผม ส่งให้เจ้ากระต่ายดูบอบบางน่าทะนุถนอมอีกทั้งนัยน์ตาสีมรกตที่ไร้แววดื้อดึงอย่างที่ผมเห็นเมื่อวาน มันก็ทำให้หน้าหวานๆนั่นสมกับที่เป็นไอดอลอย่างที่ว่าจริงๆ

และแทนที่จะยิ้มหรือทำอะไรก็ได้ให้บ่งบอกว่าเรารู้จักกัน คนตรงหน้ากลับเดินเลยผ่านหน้าผมไปราวกับว่า...เรื่องเมื่อคืนนี้ไม่เคยเกิดขึ้น.....

ไม่มีทาง....ผมไม่ได้จำคนผิดแน่ๆ....

และไวเท่าความคิด มือของผมเอื้อมไปจับข้อมือของคนที่กำลังจะเดินผ่านหน้าไปก่อนจะออกแรงกระชากให้ร่างบอบบางนั่นหันกลับมาเผชิญหน้ากัน ใบหน้านิ่งเฉยของผมที่ส่งสายตาแห่งความสงสัยอย่างจริงจังไปยังใบหน้าสวยๆนั่นคงทำให้คนรอบข้างตกใจไม่น้อย ผู้จัดการสาวของเจ้ากระต่ายตัวดีเลยรีบวิ่งเข้ามาห้าม

ก่อนที่จะถูกแยกตัวออกไป ผมมองเห็นนัยน์ตาสีมรกตวูบไหวราวกับกำลังจะร้องไห้เพราะหวาดกลัว ใบหน้าสวยนั้นก็ก้มต่ำลงมองแล้วราวกับเป็นเจ้าหญิงผู้อ่อนแอที่กำลังจะโดนรังแกโดยผู้ชายใจร้ายแบบผม

นี่นอกจะทำเป็นไม่รู้จักกันแล้ว ยังทำให้ผมถูกมองอย่างเข้าใจผิดจากคนรอบข้างอีกนะเนี่ย  พรุ่งนี้คงมีข่าวลือหึ่งว่าผมไปหาเรื่องไอดอลชื่อดังเข้าอย่างแน่นอน.....แค่คิดก็เริ่มจะปวดหัวตะหงิดๆ

“ คุณยามาโมโตะคะ...”       เป็นเสียงจากผู้จัดการสาวของเจ้ากระต่ายตัวดีที่ตอนนี้มาเดินประกบอยู่ข้างๆผม

“ ทางเราคงต้องขอความกรุณา ว่าอย่าทำอะไรที่รุนแรงต่อหน้าโกคุเดระคุง เพราะเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างจะอ่อนไหวน่ะค่ะ”        อ่อนไหว?....จะบอกว่าไอ้คนที่กระโดดลงมาจากระเบียงบ้านด้วยผ้าปูที่นอนแบบนั้นน่ะหรออ่อนไหว...

ถึงผมจะไม่เชื่อแบบเต็มประตู แต่เพื่อให้งานที่น่าเบื่อแบบนี้ผ่านไปด้วยดีผมจึงไม่พยายามจะทำอะไรให้เจ้ากระต่ายตัวดีรู้สึกไม่ดีอีก

“ คุณยามาโมโตะคะ....คือ...ไม่ใช่ขยับเข้าไปใกล้อย่างเดียวค่ะ แต่คงต้องขอให้คุณแนบริมฝีปากลงไปที่ต้นคอของคุณโกคุเดระเลยค่ะ ให้เหมือนกำลังดูดเลือดน่ะค่ะ”       เอาจริงน่ะ?  แล้วคุณไอดอลนี่จะไม่มาว่าร้ายผมทีหลังนะ?

ผมมองใบหน้าด้านข้างที่ดูอ่อนหวานแตกต่างไปจากใบหน้างอง้ำเมื่อคืน...ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้ากระต่ายถึงทำเป็นไม่รู้จักผม มันก็คงจะเป็นเหตุผลเดียวกันกับผมที่ต้องการปกปิดตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ภายใต้หน้ากากอีกอัน...แน่ละ...เจ้าหญิงแห่งเสียงเปียโนจะมาด่าแว้ดๆเอาแต่ใจก็คงกระไรอยู่

แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่พอใจอยู่ดีที่อีกฝ่ายเมินกันดื้อๆแบบนี้

ถึงผมต้องการจะปกปิดตัวตนแต่ผมก็พร้อมจะเปิดเผยให้คนอื่นๆรู้นะ ว่าผมรู้จักกับเขา...

หรือว่าผมมันไม่มีค่าพอ ไม่คู่ควรให้เขารู้จัก เพราะผมไม่ใช่คนดังระดับโลกที่หากรู้จักแล้วจะช่วยทำให้ชื่อเสียงของเขายิ่งดังขึ้น...

ท่ามกลางความรู้สึกที่กดลึกอยู่ในใจ ท่อนแขนแข็งแรงของผมโอบไปรอบเอวบางก่อนที่จะดึงร่างของเขาเข้ามาแนบชิด มืออีกข้างรวบกลุ่มผมสีเงินไปอีกทางแล้วขยับใบหน้าเย็นชาเข้าไปใกล้ลำคอระหงของเขา....ผมแนบริมฝีปากลงไปอย่างเชื่องช้า....ร่างบอบบางที่อยู่ในอ้อมแขนสั่นสะท้านเล็กน้อยแต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจอะไรอีก

ในเมื่อเราไม่ใช่คนรู้จักกัน...

แล้วผมก็ไม่เคยใยดีกับคนที่ไม่รู้จักเสียด้วย

เสียงกล้องรัวภาพอยู่นาน และเมื่อเสียงสิ้นสุดลง...และเมื่อทุกคนหันไปสนใจกับภาพในมอนิเตอร์....ริมฝีปากของผมที่แนบอยู่ที่ลำคอระหงไม่ได้คิดที่จะปล่อยเขาไปแต่โดยดี ร่างบอบบางของเขากำลังขัดขืนอยู่เงียบๆในอ้อมแขนของผมที่ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก ผมดูดเม้มที่รอยเดิมจนขึ้นสีแดงระเรื่อ ฝากร่องรอยเอาไว้ที่ลำคอของเขาที่มีท่าทีตกใจหลังจากที่ผมยอมละออกไปด้วยรอยยิ้มมืดมน

แน่นอนว่าไม่มีใครสังเกตเห็น....

“ เรียบร้อยแล้วค่า...ขอบคุณทุกความเหน็ดเหนื่อยนะคะ”      เสียงโปรดิวซ์เซอร์สาวดังขึ้นไล่หลังมา ผมไม่คิดที่จะหันกลับไปในสตูดิโออีก....กลับไปห้องแต่งตัว...เปลี่ยนเสื้อผ้า....แล้วก็ขับรถออกมาเลย

ท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนกันไปมาของชิบูย่า รถของผมจอดติดไฟแดง  และถึงแม้จะไม่อยากมองแต่ความใหญ่ยักษ์ของรูปที่ติดอยู่ที่ผนังตึกก็ใช่ว่าสายตาจะละไปได้ง่ายๆ  รูปที่ยิ่งมองผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

รูปของ โกคุเดระ ฮายาโตะ....

ผมกลับมาถึงห้องอย่างรู้สึกราวกับเรี่ยวแรงมันจะหายไปเสียหมด มือถอดเสื้อโค้ทสีดำสนิทโยนไว้บนโซฟา ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกจากกันหลายเม็ด ผมว่าผมไปเล่นคอนเสิร์ตทั้งคืนยังไม่เหนื่อยเท่านี้เลย ยิ่งมาเจอเรื่องชวนให้หงุดหงิดแบบนั้นด้วยแล้ว...

ตู้เย็นถูกเปิดออกพร้อมเบียร์เย็นเฉียบสองสามกระป๋องที่ถูกหยิบออกมา ผมพาดขาเอาไว้กับโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา ก่อนจะกระดกรวดเดียวเอาให้ลืมความหงุดหงิดไปเลย

ปังๆๆ

แต่ยังไม่ทันที่ความครุกรุ่นในใจของผมจะมอดไหม้ไป เสียงทุบประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น.........ใคร?

ผมเปิดประตูออกไปโดยไม่ส่องดูที่รูประตูก่อน เพราะว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดี ใครมีอะไรจะได้รีบๆจัดการให้จบๆไป แต่แล้วไอ้คนที่มาเคาะประตูห้องผมโครมๆนี่ดันเป็นคนที่ทำให้ผมหงุดหงิดอยู่นั่นเอง

“ ขอยืมน้ำตาลหน่อยสิ!”         ดวงตาสีมรกตใสแจ๋วแวววาวราวกับตาของกระต่ายจ้องเขม็งมองมาที่หน้าผม ผมมองกลับไปด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่าย

ปังๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงทุบประตูยังคงดังต่อเนื่องจนผมทนไม่ไหว จากที่หงุดหงิดธรรมดาเริ่มจะมีโมโห...เขาจะเอายังไงกับผมกันแน่? จะไม่รู้จักกัน? หรือเพียงแค่ต้องการจะปั่นหัวผมเล่น?

ผมเปิดประตูออกไปด้วยใบหน้านิ่งสนิท แต่เจ้าคนตรงหน้าก็ไม่ได้มีวี่แววว่าจะสำนึกผิดหรือจะมาปรับความเข้าใจอะไร ใบหน้าสวยยังมีเครื่องสำอางที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือคนคนเดียวกันกับคนที่อยู่กับผมมาทั้งวันนั่นอีกต่างหาก  เพียงแต่ว่าท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวานนั่นมันหายไปเหลือไว้แต่ความเอาแต่ใจและพยศยิ่งกว่าม้า

“ นี่ยังงอนเรื่องเมื่อเช้าอยู่อีกหรอ? เป็นผู้ชายรึเปล่านายน่ะ?”       ไม่แม้แต่จะพูดให้ผมเข้าใจ...ไม่แม้แต่จะขอโทษ...แล้วยังจะมาพูดกระตุกต่อมโมโหของผมอีก

ผมยิ้มเย็นที่มุมปาก ก่อนจะตวัดเอวบางพลิกร่างของเจ้ากระต่ายตัวดีให้แผ่นหลังชิดผนัง ใช้ร่างกายที่ใหญ่กว่ามากของผมบดเบียดเข้าไปให้เจ้าตัวดีหนีไปไหนไม่ได้อีก

“ หื๋ม...ลองพิสูจน์ดูไหมล่ะว่าฉันเป็นผู้ชายรึเปล่าน่ะ...เจ้าหญิง”     ผมกระซิบที่ใบหูของคนในอ้อมแขนที่มีท่าทีตื่นตระหนก...อย่าคิดว่าเขาจะเอาแต่ใจกับผมได้ฝ่ายเดียวสิ

มือบิดลูกบิดประตูให้เปิดออกก่อนจะดันร่างบอบบางของเขาเข้าไปในห้องผม เสียงประตูปิดลงพร้อมร่างกายที่สะดุ้งเฮือกของเขา จะด้วยฤทธิ์ของเบียร์หรือด้วยอารมณ์ที่ผมถูกเขายั่วยุมาทั้งวันก็ไม่อาจรู้ได้ ผมกดร่างของเขาเข้ากับผนังห้องหลังประตู สองมือล็อคข้อมือบางของเขาไม่ให้ต่อต้าน

ริมฝีปากของเขาที่เคลือบเอาไว้ด้วย “ลิปติก” ถูกริมฝีปากของผมบดเบียดลงไป เขาพยายามสะบัดใบหน้าหนีผมจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอของเขาแทน ผมกดเม้มฝังร่องรอยเอาไว้อีก

“ ฮึก...ปล่อยนะ....อย่า....”         แต่แล้วเสียงสะอื้นกับร่างกายที่สั่นสะท้านของเขาก็ทำให้ผมผ่อนแรงลง เขาสะบัดข้อมือออกจากมือของผม ชั่วครู่ที่ผมเงยหน้ามองใบหน้าสวยของเขาหัวใจของผมก็เต้นแปลกไป

เขาร้องไห้....

นัยน์ตาสีมรกตที่แสนจะดื้อรั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าผมกำลังหลั่งน้ำตา

เขาสะบัดตัวหนีก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป

“ เดี๋ยว! โกคุเดระ!”        ทำไมผมจะต้องเรียกเขาเอาไว้ด้วย ผมควรจะลงโทษเขา....ไม่ใช่จะเป็นฝ่ายเข้าไปขอโทษเขาเองแบบนี้

แต่ผมก็วิ่งตามเขาออกไป

ประตูห้องเขาปิดลงก่อนที่มือของผมจะเอื้อมถึง

ผม....ควรจะปล่อยไป แล้วทำเป็นไม่รู้จักกันอย่างที่เขาต้องการ

หรือว่า.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Continue

ตื่นเต้น.....กรั่กๆๆ

ลงฟิควันเกิดก๊กทีไรก็ยังตื่นเต้นทุกทีเลยให้ตาย >w< ปีนี้มี๊ขออนุญาตให้ร่วมกันกับคนที่เกิดก่อนหน้าหนูวันนึงด้วยนะ

HAPPY BIRTHDAY  REAL !!

สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณน้องเรียว >w< ขอให้อะไรที่ทำให้หนักใจจงหายไปในบัดดลเลยนะคะ เครียดอะไรไม่สบายยังไงก็ขอให้มีสายลมมาเป่ามันไปให้หมด  ปีนี้ก็ขอให้เป็นปีที่ดีและมีความสุขมากๆๆๆนะคะ ^ ^ ขอเป็นกำลังใจและเสียงเชียร์ให้ค่ะ โบกธงๆๆ

HAPPY BIRTHDAY HAYATO !!

โตขึ้นอีกปีแล้วนะเรา(?)...หม่ามี๊ซับน้ำตาแห่งความปลื้มใจ....สุขสันต์วันเกิดจ้ะหนูก๊ก ปีนี้ก็ขอให้ อ.อามาโนะรัก อ.อามาโนะหลงมากกว่าเดิมนะจ๊ะ จะได้มีโมเอ้ช็อตมาให้มี๊ได้สครีมกันต่อไป....แวะไปจุดธูปชาบูพระเจ้าอามาโนะ....ไม่มีอะไรจะพูดมาก (เพราะของขวัญหนูทำเอามี๊เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ยค่ะ) นอกจากบอกว่าร้ากกกกกกกกกกกก ก๊ก ที่สุดในสามโลกกกกกเลยจ้ะ อร๊ายยยย

ส่วน “ลิปสติก”  ฟิคเซ็กซี่ๆเรื่องนี้ก็ขอฝากไว้ในอ้อมแขนอีกเรื่องนึงนะคะ *w* มีทั้งหมด 6 ตอนจบค่ะ ถ้าพร้อมแล้วลุยตอนต่อไปกันเล้ย!

อ๊ะ....ส่วนอันนี้เป็นเพลงแรงบันดาลใจที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ *w*

Music Inspiration : Lipstick