KHR AuS.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 04.2

KHR AuS.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 04.2

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

จอมใจ นวลใย เจ้าจอมขวัญ

เมื่อพบกัน เมื่อสัมผัส พลันสับสน

ดั่งดอกไม้ อ่อนแอ คราแค่ยล

แท้จริงเจ้า จอมคน จอมหัวใจ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ  สถานที่อันสว่างเจิดจ้า....ยังคงมีข้าเดินอยู่เพียงลำพัง....

ใช่ว่าไม่อยากจะรัก ใช่ว่าไม่อยากจะสนใจ แต่ด้วยไม่รู้ว่าจะแสดงมันออกไปอย่างไร...

จึงได้แต่เดินหลีกหนีทุกสิ่งทุกอย่างออกมาแล้วใช้พละกำลังบังหน้าเพื่อปิดบังส่วนที่อ่อนแอของตน....

จนในที่สุดผู้คนต่างก็หวาดกลัว...รู้ตัวอีกทีก็มีเพียงความโดดเดี่ยวที่อยู่ข้างกาย....

ทั้งเส้นผมสีดำ ทั้งนัยน์ตาสีดำ ทั้งความอำมหิต...ทำให้ไม่มีใครคิดที่จะอยากเข้าใกล้....

ณ  สถานที่อันสว่างเจิดจ้า....ยังคงมีข้าเดินอยู่เพียงลำพัง....

จนกระทั่งลูกบอลสีแดงลูกหนึ่งไหลมากระทบที่ข้อเท้า....

และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มและนัยน์ตาของเด็กคนนั้นก็ทำให้โลกที่ไม่เคยมีใครของข้าเปลี่ยนแปลงไปชั่วกาลนาน.....

นัยน์ตาสีดำสนิทเปิดขึ้นมองท้องฟ้าสดใส อยากจะเอื้อมมือไปคว้าเอาไว้แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความหวั่นไหวที่ใครๆคงไม่คิดว่าบุรุษผู้เย็นชาเช่นเขาจะมีได้....ยึดมั่นในกฎ....นั่นคือวิถีปฏิบัติของเขา  แต่ความตั้งใจนั้นมันก็กำลังสร้างรอยแผลให้แก่ส่วนที่อยู่บนหน้าอกซ้ายของร่างกาย....

เพราะไม่มีจารีตประเพณีข้อไหนเขียนเอาไว้ว่า...รักคนที่ได้ชื่อว่าน้องชายแล้วจะไม่ผิดกฎ

ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่ารักไม่ได้ แต่หัวใจกลับไม่ยอมเชื่อฟัง และยังคงเฝ้ามองแต่เด็กคนนั้นเสมอมา....ถ้าเขาจะไม่ใช่คนที่ต้องขึ้นเป็นใหญ่ในแผ่นดิน...ถ้าเขาจะไม่ใช่องค์ชายที่หนึ่ง...ถ้าเขาจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าหน้าที่คอยตรึงเอาไว้ดุจโซ่เส้นใหญ่.....เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะ.....รัก....

รอยเท้าม้าที่กดลึกลงไปในผืนดินนุ่มทำให้รู้ได้ทันทีว่ายามาโมโตะมาที่นี่จริงๆ ร่างสูงโปร่งกระโดดลงจากหลังม้าสีขาวก่อนจะออกเดินสำรวจไปรอบๆโดยทิ้งร่างเล็กที่ลงมาเองไม่ได้เอาไว้บนหลังม้าซึ่งยืนอยู่ข้างบึงกว้างท่ามกลางต้นซากุระนับร้อยนับพัน

เจ้าตัวดีที่น่าชิงชังนั่นมันทำให้เขาหงุดหงิด....หงุดหงิดเพราะเด็กนั่นไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด หงุดหงิดเพราะเด็กนั่นไม่ได้เต้นไปตามที่เขาวางแผนเอาไว้แล้วยังทำลายแผนการของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และที่สำคัญ.....เขาหงุดหงิด....เพราะความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจซึ่งเขาไม่อาจเข้าใจได้ว่ามันคืออะไร....

เพราะสิ่งที่ถูกสอนให้รู้จักมาตั้งแต่เด็กมีเพียงความเคียดแค้นและชิงชัง มีเพียงการแก่งแย่งและแสวงหามาซึ่งอำนาจ  มีเพียงความอิจฉาและริษยา....แต่ไม่เคยมีคำว่า....รัก.....

นัยน์ตาสองสีปรายมองร่างเล็กที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง.....แล้วมันก็เป็นอีกครั้งที่มันไม่ได้ดั่งใจเขา....

ใบหน้าเล็กนั่นไม่มีแม้แต่แววหวาดผวาที่ถูกทิ้งให้อยู่บนหลังม้าตามลำพัง นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตยังคงสุกใสมีแต่แววตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นความงดงามของสวนตรงหน้า รอยยิ้มสดใสยังคงเผยออกมาท่ามกลางกลีบซากุระนับพันซึ่งโปรยปรายไล้คลอเคลียไปตามร่างกายเล็กๆ สองมือบางวางอยู่บนแผงคอของม้าในท่วงท่าสบายๆซึ่งไม่ใช่ความสง่างามเฉกเช่นชายชาตรีแต่กลับเป็นความงดงามราวกับภาพวาดของจิตรกรมือหนึ่ง

ใบหน้าเรียวหล่อเหลาสะบัดกลับมาอีกด้านด้วยความขัดใจเมื่อรู้ตัวว่าเผลอไผลไปมองสิ่งที่ตนตั้งมั่นว่ามันน่ารังเกียจ....เจ้านี่มันน่าหงุดหงิดนัก สึนะโยชิ

ดูเหมือนยามาโมโตะจะไม่ได้พาคนสนิทของเจ้าเด็กที่น่าชิงชังนั่นเข้าไปในสวนซากุระลึกกว่านี้....ถ้าเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้ว่าจะกลับออกไปแล้ว  แต่อาจจะไปติดอยู่ที่ใดที่หนึ่งภายในป่าแห่งนี้ เพราะร่องรอยตอนที่เขาเข้ามามันไม่มีรอยเท้าม้าบ่งบอกว่ายามาโมโตะออกไปได้พ้นจากป่าแห่งนี้แล้ว

ร่างสูงตัดสินใจจะเดินออกไปตรวจดูตามตำแหน่งของหลุมพรางที่ถูกสร้างขึ้นไว้โดยรอบ แต่ทว่าเสียงจากบนหลังม้าก็ดังดักขึ้นไว้เสียก่อน

“ มุคุโร่! พาข้าลงไปหน่อยสิ ข้าจะไปหาโกคุเดระกับเจ้าด้วย”       นี่เจ้าเด็กนั่นมันไม่ได้รู้ตัวเลยหรือไงว่าเขาชิงชังมันแค่ไหนแล้วยังมีหน้ามาใช้เขาทำนู่นทำนี่อีก....

“ คึหึหึ....เจ้านี่มันน่ารำคาญจริงๆ....ข้าไม่ได้มีหน้าที่มาคอยทำตามใจเจ้านะ”         ใบหน้าเรียวพยายามปั้นหน้ายิ้มละไมร้ายกาจใส่คนที่ยังคงมองมาด้วยนัยน์ตาใสแจ๋วไม่ได้รู้สึกรู้สาว่าท่าทางแบบนั้นของเจ้าตัวกำลังทำให้เขาปั่นป่วนขนาดไหน

“ แล้วข้าเอาแต่ใจกับเจ้าที่ไหนกัน”        ก็ไอ้ที่เจ้าทำอยู่นี่แหละมันเรียกว่าเอาแต่ใจ....รอยยิ้มละไมได้แต่กระตุกที่มุมปากด้วยพยายามอดทนต่อคนตรงหน้า  ครั้นจะเดินหนีไปร่างเล็กบนหลังม้าก็ร้องเรียกลั่นจนน่ารำคาญ ทำให้ในที่สุดร่างสูงโปร่งก็จำต้องอุ้มร่างเล็กๆนั่นลงมา....ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเจ้าเด็กที่เขาคิดว่ามันอ่อนแอและน่าชิงชังมันจะแผลงฤทธิ์ใส่เขาได้มากขนาดนี้....เห็นตัวเล็กๆบางๆกับท่าทางไม่มีพิษไม่มีภัยเวลาอยู่ใกล้คนอื่นๆ....ไม่นึกเลยว่าเมื่อมาอยู่ต่อหน้าเขามันจะกลายเป็นแบบนี้

“ ถ้าเจ้าเดินตกเขาไป ข้าจะไม่มีวันลงไปช่วยหรอกนะ”

“ เป็นห่วงข้าละสิ....งั้นก็บอกดีๆก็ได้นี่นาว่าให้เดินระวังๆ....”       ราวกับมีเสียงปี้ดๆดังขึ้นในหู....ใบหน้าเรียวที่ไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงได้แต่สะบัดไปอีกทางให้ร่างเล็กที่รู้ทันลอบยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าจะทำหน้าร้ายกาจขนาดไหนแต่ใบหน้าที่หลบไปอีกฝั่งกลับมีรอยสีแดงบนแก้ม

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จ้องมองแผ่นหลังกว้างที่เดินอยู่ตรงหน้า เส้นผมสีน้ำเงินยาวสะบัดพลิ้วไปตามสายลม....ยิ่งได้อยู่ใกล้ก็เหมือนจะยิ่งรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่คิด....เพราะหากเป็นคนที่แล้งน้ำใจและไม่รู้จักเป็นห่วงผู้อื่นคงไม่ออกมาตามหาทหารคนสนิทกับโกคุเดระเป็นแน่

และอีกเรื่องที่แม้แต่ตัวเขาเองยังแปลกใจ...เพราะคนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีบรรยากาศของคนในครอบครัวแต่เขากลับกล้าที่จะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกไป...กล้าที่จะให้รู้ว่าเขาเองก็ไม่ใช่คนที่อ่อนหวานงดงามตามที่แสดงให้ใครต่อใครได้เห็น แต่เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งก็เท่านั้น

“ นี่เจ้า....เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ เราไม่ได้มาเที่ยวเล่นกันนะ”      ร่างสูงหันมาหาคนที่เดินตามหลังเมื่อรู้สึกว่าระยะห่างมันเริ่มจะมากเกินไป....หาใช่ว่าเขาจะเดินเร็วจนร่างเล็กๆนั่นตามไม่ทัน....แต่มันกลับกลายเป็นว่าเจ้าเด็กนั่นมัวแต่แวะดูนั่นดูนี่จนยังไปไม่ถึงไหนสักที

“ เห็ดละ...มุคุโร่.....มีเห็ดขึ้นอยู่ตรงนี้ด้วย....”       ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นอะไรกันหนักหนากับอีแค่เห็ด....นัยน์ตาสองสีได้แต่มองอย่างนึกระอา

“ คึหึหึ....ข้ากำลังสงสัยว่าข้าให้เจ้าเรียกชื่อข้าตั้งแต่เมื่อไหร่....ถึงจะไม่ยอมรับแต่ยังไงเสียเจ้าก็เป็นน้องชายของข้า ทำไมไม่เรียกให้มันถูกชั้นยศ”

“ ก็เจ้ามันไม่ได้น่านับถือนี่นา....แถมตัวเจ้าเองก็ยังไม่ยอมรับ...เพราะเช่นนั้นข้าก็จะไม่คิดว่าเจ้าเป็นพี่ของข้าเช่นกัน”        รอยยิ้มละไมกระตุกถี่ขึ้นเรื่อยๆ....เจ้าเด็กนี่มันกวนประสาทและน่าโมโหชะมัด ยิ่งได้รู้จักกันมากเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกว่ารับมือยากขึ้นเท่านั้น

ใบหน้าเรียวสะบัดกลับไปอีกทางและนั่นมันก็ทำให้ใบหน้าน่ารักถึงกับยิ้มออกมา ด้วยรู้สึกว่าตนค้นพบวิธีกำราบความร้ายกาจของอีกฝ่ายแล้ว....ยิ่งได้รู้จักกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเจ้านั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ภายใต้เกราะแห่งความชิงชัง ภายในจิตใจที่ดำมืด มันยังคงมีสิ่งที่อ่อนนุ่มซึ่งเรียกว่า “หัวใจ” อยู่

ร่างบอบบางของโกคุเดระเดินวนไปวนมาอยู่ที่ก้นหลุมลึกซึ่งมีเพียงแสงแดดสาดส่องลงมาเพียงแค่จุดเดียว....ร่างขาวผ่องราวกับจะกลืนหายไปกับความสว่างเจิดจ้าของแสงตะวัน  นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่จ้องมองภาพนั้นอยู่ภายในเงามืดของหลุม แผ่นหลังกว้างนั่งพิงก้อนหินใหญ่เพราะร่างกายยังไม่ฟื้นดีจากศีรษะที่ถูกกระแทกจนแตก  สำหรับเขาเองการถูกคุมขังไม่ใช่เรื่องที่ไม่คุ้นเคย แต่กับร่างบางที่ไม่เคยอยู่นิ่งคงจะเป็นอะไรที่ทำใจยอมรับได้ยาก

เมื่อก่อน....ข้าก็เคยเฝ้ามองเจ้าอยู่ในสภาพใกล้เคียงกับตอนนี้....

“ นี่โกคุเดระ....ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าข้ายังไม่ได้ทำโทษเจ้าเลยนะ”       เสียงทุ้มเอ่ยออกไปให้ร่างที่กำลังเดินอยู่สะดุ้งโหยง

“ ทะ...ทำโทษอะไร....ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย.....”      ใบหน้าสวยหันมามองด้วยแววหวาดๆแต่ก็ยังคงปากแข็ง

“ นี่ไงล่ะ....”      มือใหญ่ยกดาบคู่ชีพซึ่งเคยเปียกโชกให้ดู ใบหน้าสวยเบือนหน้าหนีทั้งยังบ่นขมุบขมิบว่าไม่ใช่ความผิดของตน เห็นแบบนั้นเป็นใครก็คงทำโทษไม่ลง....

“ มานี่สิ...ถ้ายอมรับผิดตอนนี้ข้าจะยกโทษให้”       ใบหน้าคมยิ้มน้อยๆก่อนจะยื่นมือออกไป....ใช่ว่าเขาจะโกรธอะไรจริงจัง เพียงแต่อยากจะแกล้งเด็กดื้อเล่นก็เท่านั้น

“ ข้าไม่หลงเชื่อเจ้าหรอก พอข้าเข้าไปใกล้เจ้าก็จะทำร้ายข้าใช่ไหมล่ะ ถ้าเช่นนั้นเรื่องอะไรที่ข้าจะต้องเข้าไปใกล้เจ้า อยากทำโทษข้าก็ลุกขึ้นมาวิ่งไล่จับข้าเองสิ แบร่...”       แล้วเจ้าลูกแมวตัวดีก็ขู่ฟ่อตามประสาก่อนจะทิ้งท้ายด้วยใบหน้ากวนประสาทเยาะเย้ยที่เขาลุกไปไหนไม่ได้

“ จะไม่เข้ามาจริงๆหรอ?....ข้ามีขนมไดฟุกุอยู่ด้วยนะ....เจ้าไม่ชอบหรอ.....”       มือใหญ่หยิบห่อกระดาษออกมาจากถุงย่าม เขายังจำได้ดีว่าร่างบอบบางโปรดปรานขนมชนิดนี้มากแค่ไหน แล้วจะไม่ให้นัยน์ตาสีมรกตนั่นมองมาด้วยประกายตาวิ้งวับได้ยังไง

“ มะ...ไม่ต้องเอาของกินมาล่อข้านะ....ขะ...ข้าไม่เข้าไปหรอก....”         แต่นัยน์ตากลับจ้องมองมาที่ห่อขนมเขม็งพร้อมทั้งยังลอบกลืนน้ำลายแบบนั้นมันก็ไม่ได้บ่งบอกเลยว่าการใช้ของกินหลอกล่อในครั้งนี้จะไม่สำเร็จ....ใบหน้าสวยพยายามสะบัดหนีแต่กระนั้นก็ยังมีแอบปรายตาเหลือบมามองเป็นระยะๆ

“ เหนื่อยจังน้า....งั้นข้าวางขนมไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน.....อ้า...ข้าของีบซักครู่ดีกว่า.....”       น้ำเสียงสบายๆเอ่ยออกมาอย่างจงใจให้อีกฝ่ายได้ยิน

หากอยู่ต่อหน้าผู้อื่นเขาคงหักห้ามใจได้...แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเป็น “เจ้าบ้า” ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะไม่ทำให้เขาแอบย่องไปเอาขนมนั่นมากิน....ร่างบางค่อยๆขยับเข้าไปใกล้คนที่นั่งหลับพิงก้อนหินอยู่อย่างระแวดระวัง กลิ่นหอมของแป้งลอยออกมาแตะจมูก ทั้งยังสีชมพูอ่อนๆที่ล่อตาล่อใจให้อยากจะกลืนมันลงไป ในขณะที่มือบางพยายามยืดออกไปอย่างสุดเอื้อม....

หมับ....

มือใหญ่ก็คว้าแขนบางเอาไว้ก่อนจะกระชากให้ร่างทั้งร่างลงไปนั่งอยู่บนหน้าตักแข็งแกร่ง อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดลำตัวบางเอาไว้จนอยู่หมัด

“ ปล่อยข้านะ! คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่าหมาเจ้าเล่ห์อย่างเจ้าต้องคิดไม่ซื่อ บอกให้ปล่อยยังไงล่ะ!”       ก็รู้อยู่แท้ๆแต่ก็ยังเข้ามาให้หมาเจ้าเล่ห์อย่างเขาจับจนได้ จะเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ ว่าอย่างน้อยๆโกคุเดระก็ไว้เนื้อเชื่อใจเขาในระดับหนึ่ง....

“ บอกให้ปล่อยยังไงล่ะเจ้าบ้า! ไม่งั้นข้าจะตีเจ้าให้แผลแตกเลย”       เป็นคำขู่ที่ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดในเมื่อตอนนี้มือบางทั้งสองข้างถูกมือใหญ่จับเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมือข้างที่ว่างก็กระชับไหล่บางให้แนบชิดมายังแผงอกกว้าง ใบหน้าคมโน้มเข้าไปกระซิบที่ใบหูของคนที่ยังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน

“ ข้าจะทำโทษเจ้ายังไงดีน้า....”      และนั่นก็ทำเอาร่างบอบบางนิ่งงันพร้อมกับใบหน้าสวยที่หลับตาแน่น คงกำลังคิดว่าเขาจะทำร้ายให้เจ็บตัวอย่างนั้นสินะ....แต่มันไม่ใช่....ในเมื่อสิ่งที่เขาจะทำนั้นคือ....

มือใหญ่จับปลายคางมนเอาไว้มั่นก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปที่กลีบปากนุ่ม เมื่อได้รับสัมผัสอันอ่อนละมุน นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง ลมหายใจที่เป่ารดซึ่งกันและกันทำให้หัวใจนั้นเต้นระรัวจนต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงของกันและกันได้อย่างชัดเจน  ริมฝีปากแนบชิดกันอยู่เนิ่นนานก่อนที่ร่างสูงจะยอมละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

ร่างบอบบางได้แต่อ้าปากพะงาบๆอย่างไม่รู้ว่าจะพูดหรือจะด่าว่าอะไรดี และนั่นมันยิ่งเปิดโอกาสให้ใบหน้าคมขยับเข้าไปหาอีกครั้ง จุมพิตแผ่วเบาที่อ่อนโยนเมื่อครู่ดูจะเปลี่ยนไปเมื่อลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในปากเล็กและไล่ต้อนกวาดหาความหวานให้คนที่ไร้เดียงสาเริ่มจะหายใจติดขัด มือใหญ่เริ่มลูบไล้ลงไปที่ต้นขาอ่อนนุ่มภายใต้กิโมโนที่ถูกฉีกจนสั้น ริมฝีปากที่ละออกมาระเรื่อยไปตามพวงแก้มใสก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ต้นคอระหง สองมือบางกำอยู่ที่สาบเสื้อกิโมโนสีดำอย่างไม่รู้ว่าตนต้องการจะผลักไสหรือว่าดึงรั้งกันแน่ รู้แต่ว่าความรู้สึกแปลกๆกำลังก่อตัวขึ้นภายในทั้งตัวและหัวใจ....

“ โกคุเดระคุง~~~”         แต่แล้วเสียงเรียกที่ลอยมากับสายลมก็ทำให้ร่างที่กำลังจะแนบชิดต้องผงะถอยห่างจากกัน

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ยังคงจ้องมองใบหน้าสวยแดงระเรื่ออย่างหลงใหล ต่างกับร่างบอบบางที่ถอยห่างออกมาก่อนจะจับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางพร้อมกับใบหน้าที่ก้มงุดด้วยความอาย  โกคุเดระสะบัดใบหน้าจนเส้นผมสีเงินพลิ้วกระจายก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาชี้ที่ใบหน้าคม

“ จะ...เจ้าบ้า!....มะ...เมื่อกี้ข้าแค่ยอมให้เจ้าทำโทษนะ ไม่ได้หลงไปกับสัมผัสของเจ้า!....แล้วก็...เจ้าอาจจะโง่จนดูไม่ออกแต่ว่าข้าน่ะ....เป็นผู้ชายนะ!!”       ใบหน้าสวยพยายามปั้นหน้าบูดบึ้งเพื่อปิดบังความอาย แต่กระนั้นรอยแดงบนแก้มก็ไม่ทำให้ใบหน้าแบบนั้นดูน่ากลัวขึ้นเลยสักนิด

“ ฮะฮะ...ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะว่าเจ้าเป็นเด็กผู้ชาย”       ใบหน้าคมยังคงยิ้มรับกับอาการชี้นิ้วด่าของคนตรงหน้าตามปกติ

“ แต่ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไร....ข้าก็รักเจ้าทั้งนั้นแหละ โกคุเดระ...”

รักโดยไร้ข้อโต้แย้ง....

เพราะเจ้าคือแสงสว่างเดียวที่ทำให้ข้ายังมีชีวิตอยู่......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 04 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

แหะแหะ  ตอนนี้อาจจะสั้นไปติ๊ดดด...ก็เพราะจริงๆแล้วมันคือตอนเดียวกับ 4.1 ที่แต่งไม่เสร็จตอนนั้นนั่นแหละ เพราะงั้นบรรยากาศมันเลยยังหวานๆอยู่ เอาไว้ตอนหน้าค่อยมารบรากันใหม่ อิอิ

ฮ่าๆๆ จากเอนทรี “เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้” เมื่อครั้งกระนู้นนนน...ได้ทั้งไหทั้งฝ่าเท้ามาเพี้ยบเลย ^ ^” นี่ก็เป็นวิธีแสดงความรักอีกรูปแบบหนึ่งสินะ กร๊ากกกก เอาเป็นว่าขอบคุณทุกเสียงโหยหวนที่เข้ามา ตบตี ทักทายกันนะค้า......ทางนี้กำลังซับน้ำตาเพราะ โดนตื้บจนลุกไม่ไหว ดีใจที่ยังมีคนรอคอยเรื่องนั้นอยู่ ขอบคุณค่ะ

อือ....พรุ่งนี้วันเกิดคุณฮิสินะ.....แงๆๆๆ....กราบขอขมาค่ะคุณท่านฮิบาริ...TT[]TT....เนื่องจากน็อคไปอาทิตย์กว่า ทุกอย่างเลยดีเลย์ไปหมด (ขนาดฟิคเนียนยังไม่สามารถทำให้จบได้เลยตอนนี้ ฮือออ) เพราะงั้น....แอบแฮปไปกะฟิคนี้ซะเลยดีไหมนะ ฮี่ๆๆ (ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกะคุณฮิเล้ย.....) ฮึกฮึก  ของขวัญตัวจริงเค้าก็มีนะ แต่ไม่เสร็จ T^T

เอาเป็นว่า....

สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณเคียว ^ ^

ขอให้โรงเรียนนามิโมริมีอายุยืนนานหมื่นๆปีเลยนะคะ เหะเหะ ไม่รู้จะอวยพรอะไรเพราะคุณท่านคงไปสอยทุกอย่างมาด้วยมือได้เองหมด ^ ^

เอารูปที่น้องสโนว์วาดให้มาสครีมกันอีกรอบ โฮกฮากกกก ส่วนเสียงโหยหวนแบบฟูลออฟชั่นอยู่ในอัลบั้ม “ภาพปลากรอบฟิค หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...” นะจ๊ะ ^ ^

และ....ตอนนี้กำลังใกล้จะตายเพราะ Sekai ichi Hatsukoi ค่ะ อ๊ากกกกกกกก ไม่แล้วว้อยค่ะ มันเป็นอนิเมะที่สุดหูรูดมากกกกกกก อยากสครีมไป 8059บ้าน >[ ]< ดูแล้วเหนื่อยสุดตรีนมาก นั่นก็เพราะว่าสครีมได้ทุกฉาก ฮ่าๆๆ แล้วยิ่งดราม่าซีดีด้วยยิ่งแล้วค่ะ....ครางเป็นครางอ่ะ >/////<....ในมังงะเองก็เช่นกัน แนะนำให้ไปหาอันที่ไม่เซ็นเซอร์ดูกันซะนะ ครึ ครึ เพราะของไทยเค้าตัดไปเพียบอ่ะค่ะฉากอย่างว่า เหอ....(แหงละ ไม่ตัดคงเข้าโรงพิมพ์ไม่ได้แน่อ่ะ >////<)

คู่เอกก็ชอบนะ (นายเอกซึนฮาดี) แต่ที่โฮกๆอยู่ตอนนี้คือคู่นี้ค่ะ......รองบก.กับนักเขียนเจ้าปัญหาที่ชอบส่งงานช้าสุดๆ....ฮาโตริซังกับโยชิโนะ จิอากิ(หรือโยชิคาว่า จิฮารุ นั่นเอง) อร๊ายยยยย เสียเลือดกับดราม่าซีดีของสองคนนี้หนักสุดเหอะ คือ...ตรูแค่ฟังยังอุดจมูกแทบไม่ทัน แต่คนพากย์นั้นพากย์กันอีท่าไหนเว้ยเฮ้ย!!! ยกนิ้วให้เลยอ่ะค่ะ >w<

โฮกกกกกก....