KHR Au.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 05

KHR AuS.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 05

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

........... ‘ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไร....ข้าก็รักเจ้าทั้งนั้นแหละ ’ .........

ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าจริงจังของยามาโมโตะยังคงลอยวนไปวนมาให้ใบหน้าสวยของคนที่นั่งเหม่ออยู่ที่ระเบียงชมจันทร์ขึ้นสีแดงระเรื่อ ยิ่งนึกถึงสัมผัสจากริมฝีปากยิ่งทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวเข้าไปใหญ่....น่าโมโหนัก....ทำไมเจ้าบ้านั่นถึงทำให้เขาเป็นแบบนี้ไปได้

ความรู้สึกแปลกประหลาดข้างในใจที่มันเริ่มจะมากขึ้นทุกครั้งที่โดนดวงตาสีเปลือกไม้นั้นจ้องมองนี่มันคืออะไร....

“ หนอยแน่ะ...เจ้าบ้าๆๆๆๆ”       ในเมื่อหาคำตอบจากตำราเล่มไหนๆก็ไม่ได้ มือบางที่เคยวางนิ่งอยู่ข้างลำตัวจึงได้แต่ตะกุยกองกลีบซากุระที่ร่วงโรยอยู่บนระเบียงให้ปลิวฟุ้งขึ้นมาอีก สองขากระหน่ำลงไปที่พื้นระเบียงอย่างเด็กเอาแต่ใจ....และอาการแบบนั้นมันก็ทำให้คนที่ยืนมองอยู่ไกลๆถึงกับมีเหงื่อไหลที่ขมับ

“ โกคุเดระคุง! เดี๋ยวขาเจ้าก็ไม่หายกันพอดี”      ร่างเล็กของผู้เป็นเจ้านายเดินเข้ามาหาและต้องแปลกใจกับรอยแดงระเรื่อบนใบหน้าสวยของคนสนิท

“ เจ้าเป็นไข้หรือเปล่า...ไปอยู่ในหลุมแบบนั้นทั้งวันทั้งคืนคงจะกลัวแย่”       มือเล็กเอื้อมออกไปทาบอยู่ที่หน้าผากใส ถึงจะร้อนนิดๆแต่ก็ไม่คิดว่านี่คืออาการเป็นไข้ เจ้าคนสนิทจอมซนก้มหน้างุดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ  ให้ผู้เป็นนายได้แต่อมยิ้ม....นานๆจะได้เห็นเจ้าจอมโวยวายนี่เป็นแบบนี้เสียทีนะ....หรือว่ากำลังคิดเรื่องอะไรที่ทำให้เขินหรือเปล่านะ....มือเล็กเอื้อมไปหยิบกลีบซากุระบนเส้นผมสีเงินออกให้ในขณะที่อีกคนเริ่มจะบ่นงึมงำ...

“ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก...ขอบคุณที่ท่านเป็นห่วงและไปช่วยข้าออกมา......”      แล้วใบหน้าสวยก็เอียงหลบไปอีกทางพร้อมคิ้วที่เริ่มขมวด.....   “ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้าบ้านั่น ถ้าไงท่านสั่งประหารมันให้ข้าหน่อยสิ....”       จากเสียงงึมงำเริ่มจะใส่อารมณ์มากขึ้นเมื่อพูดถึงร่างสูงใหญ่คนนั้น....และนั่นก็ทำให้องค์ชายเล็กถึงกับประหลาดใจอีกครั้ง.....นี่กำลังฟ้องอยู่ใช่ไหมเนี่ย....แล้วก็นะ....ทั้งๆที่ขอให้เขาสั่งทำโทษแต่ใบหน้าสวยกลับแดงระเรื่อ.....แบบนี้....สงสัยจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

ร่างสูงใหญ่คนนั้นซึ่งเป็นทหารคนสนิทของมุคุโร่....เอ.....ยามาโมโตะ ทาเคชิ.....สินะ

เขาเองก็ไม่เคยรู้จักเสียด้วย จึงไม่รู้ว่าเป็นคนยังไงกันแน่ แต่ทว่าเพียงสิ่งเดียวที่ยืนยันได้คือสายตาที่มองแต่โกคุเดระ ซึ่งเขาลอบสังเกตมาตลอดการเดินทางกลับหลังจากช่วยทั้งสองคนขึ้นมาจากก้นหลุมพรางได้แล้ว....ถ้าให้พูดตามตรง สายตาแบบนั้นเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นจากคนที่มีบรรยากาศมืดมนแบบนั้น....มันเป็นสายตาที่แน่วแน่และมั่นคง....ราวกับว่า...ต่อให้ต้องพบเจอกับอะไร สายตาคู่นั้นก็จะมองแต่โกคุเดระไม่มีวันเปลี่ยน

บางที...เขาอาจจะต้องมองร่างสูงใหญ่คนนั้นใหม่....

เช่นเดียวกับ.....

..... ’ ขอบใจนะ มุคุโร่ ’ ........

ภาพใบหน้าน่ารักหันมาส่งยิ้มให้ก่อนที่เจ้าตัวดีจะวิ่งเข้าตำหนักไปนั้นทำให้เขาถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง.....คำขอบคุณจากคนที่เขาชิงชังและตั้งตัวเป็นศัตรูอย่างนั้นหรือ....คึหึหึ....มันช่างน่าหงุดหงิดยิ่งนัก

ร่างสูงโปร่งในชุดยูกาตะสีขาวยืนพิงโคนต้นซากุระพร้อมสองแขนที่ยกขึ้นกอดอก  นัยน์ตาสองสีไม่ได้จับจ้องสิ่งใดนั่นเพราะกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อวานนี้ และทุกครั้งมันก็จบลงที่ความหงุดหงิดจากคำพูดและภาพสุดท้ายของร่างเล็กๆนั่นก่อนที่จะจากกัน 

ทั้งๆที่เขาบอกว่า “เกลียด” เสียขนาดนั้น แล้วใยเจ้าเด็กนั่นจึงทำเหมือนไม่รับรู้

น่าหงุดหงิด....มันน่าหงุดหงิดจริงๆ......

“ นายหญิง....เรื่องนี้ยืนยันได้แล้วว่าการออกไปล่าสัตว์ครั้งนี้...องค์ชายเล็กจะติดตามไปด้วย”        แต่แล้วเสียงพูดคุยอย่างแผ่วเบาของใครบางคนก็ทำให้ร่างโปร่งที่กำลังหงุดหงิดถึงกับหยุดชะงัก  เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นมาจากด้านหลังต้นซากุระ เพราะว่าคนพวกนั้นคงไม่คิดว่าจะมีใครมายืนอยู่ตรงนี้  นัยน์ตาสองสีหรี่ลงอย่างตั้งใจจับใจความถึงประโยคที่ได้ยิน

“ ขอบใจเจ้ามาก....ถ้าเช่นนั้น......”       น้ำเสียงไพเราะที่เหยียบเย็นแบบนี้ ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ว่าเป็นเสียงของใคร.....เสียงหุบพัดดัง ‘ฉับ’ ก่อนจะตามมาด้วยคำพูดที่ทำเอาใบหน้าเรียวถึงกับชาวาบ

“ กำจัดมันซะ!”

นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้ขององค์ชายเล็กกำลังจ้องมองภาพวาดที่อยู่บนฉากกั้นห้องอย่างรู้สึกตื่นเต้น...เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับอนุญาตให้ออกไปล่าสัตว์กับขบวนเสด็จของท่านพ่อด้วย...หลังจากที่เขาพยายามอ้อนจะตามไป มาตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง....และในที่สุดท่านพ่อก็ยอมใจอ่อนเสียที

“ นี่!!! ท่านดูสิ ว่าท่านปู่ของข้าให้อะไรมา!”       แล้วความสงบก็หายไปเมื่อร่างบางของคนสนิทเปิดประตูเลื่อนเข้ามา มือบางยกขึ้นชูคันธนูที่ดูจะเล็กกว่าปกติให้ดู

“ นี่เป็นคันธนูมรดกที่ตกทอดกันมาในตระกูลของข้าเลยนะ ท่านปู่บอกว่าถึงเวลาอันสมควรแล้วที่ข้าจะได้รับสืบทอดมัน! หึหึ”       ใบหน้าน่ารักของผู้เป็นเจ้านายได้แต่ยิ้มแห้งเมื่อมองดูที่คันธนูให้ดีๆ ทั้งลวดลายทั้งความงดงามและความสมบูรณ์แบบของตัวธนูนั้นต้องยอมรับ....แต่ทว่า....ข้าว่าเจ้าโดนท่านปู่ต้มเอาแล้วละโกคุเดระคุง....เพราะเขาไม่คิดว่าคันธนูเก่าแก่ขึ้นชื่อซึ่งยามเมื่ออยู่ในมือของผู้นำตระกูลโกคุเดระแล้วใครก็ไม่อาจต้านทานได้นั้น.....มันจะมีขนาดเล็กพอดีตัวเจ้าได้ขนาดนี้

“ หึ....คราวนี้แหละ...ไม่ว่าจะหมูหมากาไก่ ก็ไม่ครณามือข้าหรอก”      เราจะไปล่าสัตว์กันนะ...ไม่ได้จะไปจับหมูหมากาไก่ที่ไหน....แต่เห็นใบหน้ามุ่งมั่นของเจ้าคนสนิทนั่นแล้วก็ขัดไม่ลง....

ร่างเล็กละสายตาจากคนสนิทที่นั่งลงเช็ดคันธนูง่วนไปยังสวนสีเขียวด้านนอกเรือน....ถึงแม้ท่านพ่อจะอนุญาตให้ไปด้วยได้ แต่ก็คงไม่วายให้เขานั่งดูอยู่แต่ในที่พักเป็นแน่....แต่ก็เอาเถอะ....อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้ไป.....เพราะจากการที่ได้แอบออกไปกับมุคุโร่นั้นทำให้เขาได้พบได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นอีกมากมาย ทำให้รู้ว่าโลกภายนอกนั้นมันกว้างใหญ่ขนาดไหน

เสียงประตูเลื่อนเปิดออกพร้อมกับการมาเยือนของคนที่ทำให้เขาต้องแปลกใจ....ในเมื่อตอนนี้ก็ไม่มีโกโตะให้ต้องมาคอยดูแลแล้ว.....

“ ต้องขออภัยที่ข้ามาเยือนโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว....องค์ชายเล็ก”       ชายชราผู้ได้ชื่อว่าเป็นช่างทำเครื่องดนตรีมือหนึ่งก้มลงหัวจรดพื้นก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มแย้มให้

“ ท่านมีอะไรเช่นนั้นหรือ”

“ ข้านำของที่มีคนสั่งทำให้ท่านมาให้”

“ สั่งทำให้ข้า?”

“ ใช่ขอรับ.....เป็นของที่ทำมา....เพื่อท่าน” 

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ฉายแววประหลาดใจ....หรือจะเป็นท่านพ่อสั่งให้ทำโกโตะตัวใหม่มาให้?.....ชายชราลุกขึ้นยืนก่อนจะผายมือไปยังที่ด้านหลัง.....สิ่งที่มองเห็นทำเอาหัวใจขององค์ชายตัวน้อยถึงกับเต้นระรัว

สิ่งของสองชิ้นถูกผ้ากำมะหยี่ห่อเอาไว้อย่างดี ดูจากลักษณะแล้วก็เดาได้ไม่ยากว่าข้างในห่อผ้านั้นจะเป็นอะไร

โกโตะ.....

แต่ทว่าที่ห่อผ้านั้นไม่มีสัญลักษณ์ขององค์จักรพรรดิ

“ ใครให้ทำมาให้อย่างนั้นหรือ ?”

“ หากท่านเปิดดูก็น่าที่จะรู้ได้ทันที”       ชายชรายังคงยิ้มมาให้อย่างใจดี....ที่ไม่ยอมบอกถึงคนสั่งทำแบบนี้แสดงว่าไม่ใช่ท่านพ่อ....ถ้าเช่นนั้นจะเป็นใครไปได้

มือเล็กค่อยๆรูดผ้ากำมะหยี่สีดำสนิทออก ก่อนที่นัยน์ตาจะเบิกกว้างเมื่อมองเห็นโกโตะสีดำสนิทที่อยู่ด้านใน นิ้วเรียวเล็กสัมผัสที่เส้นเอ็นให้เกิดเสียงก้องกังวานแข็งกร้าวราวกับใครบางคน ถึงแม้จะไม่มีตราสัญลักษณ์ใดๆแต่ร่างเล็กก็รู้ได้ในทันทีว่าใครเป็นคนส่งมันมาให้

ท่านพี่...

ใบหน้าน่ารักเผลอยิ้มออกมายามเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่อยู่ในห้วงคำนึง....ท่านจะทำหน้าแบบไหนกันนะตอนที่เดินเข้าไปสั่งให้ทำโกโตะตัวนี้มาให้ข้า.....นิ้วเล็กลูบไปตามผิวไม้สีดำสนิทราวกับต้องการจะซึมซับความรู้สึกที่ส่งผ่านมา ในใจนึกขอบคุณความอ่อนโยนที่คนคนนั้นมีให้เสมอมา...

“ แล้วตัวนี้....?”       ใบหน้าน่ารักหันไปถามชายชราด้วยความสงสัยอีกครั้งเมื่อเหลือบมองไปเห็นห่อผ้าอีกห่อที่วางอยู่เคียงข้างกัน ขนาดของมันไม่ได้ต่างไปจากโกโตะสีดำเลยแม้แต่น้อย

“ โกโตะอีกตัว...ที่มีคนสั่งให้ข้าประกอบมันขึ้นมาใหม่....เพื่อท่าน”

“ ......เอ๋....?”       ร่างเล็กได้แต่ร้องอุทานอย่างพิศวง....นอกจากท่านพ่อกับท่านพี่แล้ว เขาก็คิดไม่ออกแล้วว่าใครจะทำอะไรแบบนี้ให้เขาอีก.....แต่เดี๋ยวนะ.....

“ ท่านบอกว่า....ประกอบมันขึ้นมาใหม่......”        แล้วหัวใจก็เต้นระรัวอีกครั้ง....มือที่ยื่นออกไปยังห่อผ้าสีขาวนั้นกล้าๆกลัวๆ.....ไม่น่าจะเป็นไปได้.....ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย.....

มือเล็กวางอยู่บนห่อผ้าอย่างนั้นเพราะหัวใจยังสั่นสะท้านไม่หยุด นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ที่จับจ้องลงไปยังห่อผ้านั้นสั่นระริก พยายามบังคับข้อมือให้เลื่อนผืนผ้าเปิดออก....ยามเมื่อผ้าเลื่อนออกไปเรื่อยๆก็ราวกับหัวใจแทบจะหยุดเต้น....ส่วนที่โผล่พ้นผืนผ้าออกมานั้นมันช่างคุ้นเคย....เนื้อไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกประกอบขึ้นมาอย่างประณีต....ตราสัญลักษณ์ขององค์จักรพรรดิสีทอง.....เส้นเสียงที่ไม่สม่ำเสมอ....

และยามเมื่อเรียวนิ้วสัมผัสที่เส้นเอ็น.....เสียงก็ดังขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาโดยที่ไม่รู้ตัว....

เป็นเจ้าจริงๆน่ะหรือ..........มุคุโร่

แสงแดดยังไม่ทันที่จะสาดส่องลงมา เสียงที่ทำให้รู้ได้ถึงชีวิตชีวาก็เริ่มดังขึ้นที่ตำหนักชั้นในสุด แสงเทียนวูบไหวอยู่ภายในห้องไม่ใหญ่ไม่เล็ก ร่างบอบบางของโกคุเดระสวมกางเกงฮากามะสีอ่อนให้สูงขึ้นมาจนเกือบถึงหน้าอกก่อนจะผูกโอบิเส้นใหญ่ให้เป็นโบว์สวยงาม มือบางยกขึ้นรวบเส้นผมสีเงินขึ้นก่อนจะมัดมันเอาไว้ให้ปลายผมระต้นคอน้อยๆ ถึงแม้ท่าทางจะทะมัดทะแมงแต่ดูไปแล้วแทนที่จะเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปกลับมองได้ว่าเหมือนมิโกะตัวน้อยเสียมากกว่า....

ร่างบางก้าวเดินออกจากห้องก่อนที่จะนั่งคุกเข่าลงที่หน้าห้องซึ่งอยู่ถัดไป สองมือเลื่อนบานประตูให้เปิดออกก่อนจะพบว่าภายในนั้นยังคงเงียบสนิทอย่างที่คิด  สองเท้าก้าวเดินเข้าไปพร้อมกับตะเกียงซึ่งถูกจุดต่อให้แสงเทียนภายในห้องสว่างไสวมากยิ่งขึ้น ภาพขององค์ชายตัวน้อยนอนหลับปุ๋ยซุกใบหน้าไว้กับหมอนสีขาวใบใหญ่นั้นทำให้คนสนิทถึงกับยิ้มออกมา

“ องค์ชาย....ตื่นได้แล้วละ วันนี้เราจะออกไปล่าสัตว์กันนะ”       หากเป็นในยามปกติร่างเล็กๆนั่นคงพลิกหน้าหนีไปอีกฝั่ง แต่เมื่อได้ยินคำว่า “ล่าสัตว์” ก็ทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ยอมกระพริบเปิดขึ้นมาอย่างเชื่องช้า

“ อือ....เช้าแล้วหรอ....”        ร่างเล็กค่อยๆแงะตัวเองออกมาจากฟูกสีขาว....จะอะไรเสียอีกที่ทำให้เขาคำนึงถึงจนกว่าจะหลับลงได้ก็ปาเข้าไปเกือบเช้าแล้วแบบนี้ ถ้าไม่ใช่คนที่สั่งทำโกโตะมาให้คนนั้น....นัยน์ตากลมโตเหลือบมองโกโตะทั้งสองที่ยังคงวางอยู่คู่กัน

“ มา...ข้าจะแต่งตัวให้ท่านเอง”      และขณะนี้ในอ้อมแขนของคนสนิทนั้นเต็มไปด้วยเสื้อกิโมโนและกางเกงฮากามะเข้าชุด  ผู้เป็นเจ้านายเหลือบมองการแต่งกายของเจ้าคนสนิท....นี่ข้าจะต้องแต่งอย่างเจ้าด้วยใช่ไหมเนี่ย....ไม่รู้ว่าไปโดนใครหลอกมานะว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วจะสมชายชาตรี....บางทีอาจจะเป็นท่านปู่ที่เลี้ยงดูโกคุเดระราวกับเป็นหลานสาวคนนั้นกระมัง....คิดแล้วก็ให้เหงื่อหยด

ขบวนเสด็จครั้งนี้ดูจะเล็กกว่าทุกครั้ง นั่นก็เพราะองค์จักรพรรดิไม่อนุญาตให้ราชวงศ์คนใดๆให้ร่วมขบวนไปด้วยเลย....และสาเหตุก็คงไม่ใช่อื่นใดนอกไปเสียจากร่างเล็กๆที่กำลังเดินเข้ามายังบริเวณลานกว้างแห่งนี้....

ถูกรักเสียจนไม่อยากให้ใครได้พบเจอ....

เหล่าทหารมือดีจูงม้าเข้ามายังลานกว้าง ใบหน้าสวยของเจ้าคนสนิทหันควับก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาม้าสีขาวขนาดกลางตัวหนึ่ง

“ หลังจากที่โดนเจ้าบ้านั่นลักพาตัวไป...กลับมา ข้าก็ไปฝึกขี่ม้ามาแล้ว...ท่านนั่งซ้อนข้าได้เลยนะ”      ใบหน้าสวยหันกลับมาบอกผู้เป็นเจ้านายด้วยความมั่นใจ

“ เอ๋...?”        จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อนี่ก็เพิ่งจะผ่านมาได้แค่ไม่กี่วันเอง แถมขาเจ้าก็เพิ่งจะหายดีเมื่อวานนี้เองนะ....

“ ข้านั่งอ่านวิธีขี่ม้าจากในตำรามาอย่างละเอียดยิบ เพราะงั้นท่านวางใจได้!”         ชะ....ชักจะไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้นะ

“ เจ้า....ลองขี่ม้าตัวเป็นๆมาบ้างหรือยังน่ะโกคุเดระคุง”      ใบหน้าน่ารักของผู้เป็นนายเอ่ยถามพรางมีเหงื่อหยด ต่างกับใบหน้าสวยซึ่งยิ้มกริ่มอย่างภาคภูมิพร้อมกับหันมาชูนิ้วและพูดออกมาอย่างไม่อายว่า

“ ข้าฝึกขี่มันมาสองชั่วโมงเต็มๆละ”        สองชั่วโมง!!! แล้วยังมีหน้ามาชวนให้ข้านั่งไปกับเจ้าด้วยนี่นะ....หัดกลัวอะไรซะบ้างเถ้อ~ ข้าขอร้องละ

สองมือเล็กยกขึ้นมาแต่ยังไม่ทันที่จะโบกปฏิเสธ ม้าสีดำสนิทสี่ห้าตัวซึ่งมีทหารนั่งอยู่บนหลังในชุดเต็มยศก็เดินเข้ามายังลานกว้าง ม้าตัวสุดท้ายที่เดินเข้ามาทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง  ร่างสูงสง่าขององค์ชายที่หนึ่งกระโดดลงมาจากหลังม้าแล้วเดินตรงดิ่งมายังที่ที่ทั้งคู่ยืนอยู่

“ อะ....ทะ...ท่านพี่....”       ร่างเล็กได้แต่เอ่ยทักอย่างตะกุกตะกักเมื่อจู่ๆร่างสูงก็มาหยุดยืนทำหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า....ถึงจะคิดว่าน่าจะสนิทกันมากขึ้นแล้วแต่บรรยากาศรอบตัวคุณท่านก็ยังคงน่ากลัวไม่มีเปลี่ยน

“................”       นัยน์ตาสีดำคมกริบจ้องมองร่างเล็กๆที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงหน้า อยากจะเอ่ยอะไรออกไปแต่ปากก็ยังไม่ยอมขยับ

“ แหะ แหะ....ขะ...ข้าดีใจนะที่ท่านก็ไปด้วย”       ใบหน้าน่ารักยิ้มอย่างเกรงๆในเมื่อคนตรงหน้ายังคงจ้องเขม็งมาที่เขาราวกับว่าเขากำลังทำอะไรผิดอย่างงั้น....หรือว่าจะไม่พอใจวิธีการแต่งกายที่โกคุเดระคุงเป็นคนแต่งให้กันนะ

“ มากันพร้อมแล้วใช่หรือไม่”      เสียงก้องกังวานขององค์จักรพรรดิเอ่ยทักก่อนที่จะเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย

“ ท่านพ่อ!”      ร่างเล็กหันไปยิ้มให้ ในใจเริ่มจะตื่นเต้นกับการได้ออกไปข้างนอกมากขึ้นเรื่อยๆ

“ ข้าให้เคียวยะไปด้วย เพื่อคอยดูแลความปลอดภัยของเจ้า”      และเพราะองค์ชายที่หนึ่งคือคนเดียวที่องค์จักรพรรดิยอมให้รู้จัก ยอมให้คุ้นเคย ด้วยคิดว่าพี่ชายคนนี้แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องน้องชายผู้เป็นที่รักของคนที่เป็นพ่อได้.....หากแต่องค์จักรพรรดิอาจจะไม่เคยคิดว่าความรู้สึกมันจะเกินเลยไปจากที่หวัง

“ สึนะโยชิ....เจ้ามาขี่ม้าไปกับข้ามา”     ผู้เป็นพ่อยิ้มอ่อนโยนมาให้

“ ไม่ดีกว่าท่านพ่อ...ท่านจะลำบากเปล่าๆ”      ร่างเล็กปฏิเสธและเตรียมหันไปยังรถเทียมม้าซึ่งเตรียมเอาไว้ให้อยู่แล้ว แต่ทว่า มือใหญ่ขององค์ชายที่หนึ่งกลับคว้าข้อมือเล็กเอาไว้เสียก่อน

“ อ๊ะ...ท่านพี่ ?”       ใบหน้าเล็กเงยมองผู้เป็นพี่ชายด้วยความสงสัย

“ เจ้าไปกับข้า....”       แล้วร่างเล็กก็โดนร่างสูงลากให้ตามไปโดยไม่ทันที่จะทัดทานใดๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ได้แต่เหลือบมองซีกหน้าของคนที่เดินนำสลับกับมือใหญ่ที่ยึดข้อมือของตนเอาไว้ พยายามที่จะคิดว่าสิ่งที่คนตรงหน้าทำก็เพื่อความปลอดภัยของเขาตามคำสั่งเท่านั้น....หากแต่ใบหน้ากลับร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆเมื่อพอจะเดาออกว่าตนจะต้องเดินทางด้วยวิธีใด

สองแขนแข็งแรงรวบตัวเล็กๆก่อนจะอุ้มให้ขึ้นไปนั่งบนม้าสีดำตัวใหญ่แล้วกระโดดตามขึ้นไปนั่งซ้อนที่ด้านหลัง แขนที่อ้อมรอบลำตัวเล็กเพื่อกุมบังเหียนนั้นราวกับจะโอบกอดและกักขัง กลิ่นหอมเย็นๆลอยออกมากระทบจมูกของร่างเล็กให้ยิ่งหน้าแดงหนักกว่าเก่า ถึงจะเคยโดนอ้อมแขนนี้โอบกอดปลอบโยนแต่ในยามนั้นไม่ได้มีสติเช่นยามนี้ จึงเพิ่งจะรู้ว่ากลิ่นของท่านพี่นั้นเป็นเช่นนี้เอง....

ใบหน้าเล็กไม่กล้าขยับเขยื้อนด้วยรู้สึกว่าลมหายใจของผู้เป็นพี่ชายจะคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม หากหันไปอาจจะสัมผัสโดนกันได้ ยิ่งรับรู้ถึงความใกล้ชิดยิ่งทำเอาร่างกายเริ่มจะเกร็งขึ้นเรื่อยๆ....อาจจะเป็นเพราะท่านพี่ตัวไม่สูงใหญ่เท่ามุคุโร่ เช่นนั้นทำให้เวลาขี่ม้าแล้วมีเขานั่งอยู่ข้างหน้าจึงทำให้ยิ่งใกล้ชิดกันมากกว่าตอนที่นั่งไปกับมุคุโร่.....หรืออาจจะเป็นเพราะอีกคนนั้นรังเกียจเขาทำให้ไม่เข้ามาใกล้ชิด แต่ท่านพี่นั้นอาจจะไม่ใช่....

“ เลิกนั่งตัวแข็งได้แล้ว...เจ้าสัตว์กินพืช”        เสียงพูดดังอยู่ที่ข้างหูทำเอาร่างเล็กก้มหน้างุด  นัยน์ตาสีดำคู่คมเหลือบมองใบหูแดงระเรื่อของคนที่อยู่ภายในอ้อมแขน....ถึงจะบอกเจ้าไปแบบนั้น....แต่ข้าเองก็มิได้ต่างกันเลย...

ม้ากว่ายี่สิบตัวมุ่งหน้าออกจากวังหลวง.....เสียงที่ไกลออกไปและฝุ่นควันที่เริ่มจะจางหาย ทำให้รู้ได้ว่าการออกล่าสัตว์อันเป็นกิจกรรมชนิดหนึ่งของเหล่าคนชั้นสูงนั้นกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว

เช่นเดียวกับความสับสนภายในใจของใครบางคนที่เริ่มต้นขึ้นเช่นกัน...

ร่างสูงโปร่งในชุดยูกาตะสีขาวยังคงเอนหลังพิงอยู่กับลำต้นของซากุระใหญ่ภายในตำหนักของตน ใบหน้าเรียวดูนิ่งสนิทราวกับไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆทั้งๆที่ในใจกำลังร้อนลุ่มอย่างหาสาเหตุไม่ได้....คิ้วเรียวเริ่มจะขมวดเข้าหากันเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

ทั้งๆที่น่าจะดีใจที่จะได้กำจัดเจ้าเด็กที่เขาชิงชังนั่นทิ้งไปเสียได้แต่ในใจกลับไม่ได้สบายเลยแม้แต่นิดเดียว…..สองมือกำแน่นอย่างรู้สึกหงุดหงิด....ใบหน้าเรียวสะบัดไปอีกทางก่อนจะสบถออกมาเบาๆ....เป็นเพราะรอยยิ้มสดใสที่มันแทรกซึมเข้ามาในหัวใจตั้งแต่วันที่แอบออกไปด้วยกันนั้นมันทำให้เขาเริ่มจะสับสน ความมุ่งมั่นในความจงเกลียดจงชังนั้นดูเหมือนจะถูกบดบัง

ไม่ได้....จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้.....

สองมือกำให้แน่นยิ่งขึ้นเพื่อพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ลุกออกไป....เจ้าเด็กนั่นมันจะเป็นตายร้ายดีมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา....อีกอย่าง....

ถึงเขาจะไม่ไปช่วยมัน....คนคนนั้นก็คงไม่ปล่อยให้มันเป็นอะไรอยู่ดี

ฮึ....มีองค์ชายที่หนึ่งผู้ไร้เทียมทานอยู่ข้างๆแบบนั้น...คงจะไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้หรอก

ใบหน้าเรียวดูจะนิ่งสนิทหนักกว่าเดิม ถึงแม้ท่าทางจะยังอยู่ในท่วงท่าสบายๆ แต่รังสีที่แผ่ออกมารอบตัวก็ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้

“ ข้าได้ข่าวมา....จากนินจาลอบสังหารของพระสนมเอก....”      เสียงทุ้มของทหารคนสนิทดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เขาก็ยังคงฟังอย่างนิ่งเฉยโดยไม่คิดที่จะหันหน้ากลับไป เพราะรู้ดีว่ายามาโมโตะกำลังจะบอกอะไร

“ ท่านจะปล่อยให้เด็กคนนั้นถูกกำจัดไป มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของข้าที่จะต้องมาขวางท่าน....”       น้ำเสียงมืดมนนั้นยังคงราบเรียบ

“ แต่ว่า....ข้าจะไม่ปล่อยให้โกคุเดระเป็นอันตรายอย่างเด็ดขาด”      สิ้นสุดคำพูด ร่างสูงใหญ่ของทหารคนสนิทก็หันหลังเดินจากไปทันที......นั่นคือการตัดสินใจของเจ้าสินะ....ต่อให้ต้องขัดคำสั่งของข้าหรือเป็นปรปักษ์ต่อท่านแม่....เจ้าก็ยังจะทำเพื่อปกป้องเด็กคนนั้น.....ช่างน่าอิจฉาจริงๆที่สามารถทำทุกอย่างได้ตามที่ใจต้องการ

“ คึหึหึ......”       แต่ข้าไม่มีอิสระอย่างเจ้าหรอกและถึงแม้ว่าข้าจะทำอย่างเจ้าได้....ข้าก็ไม่รู้อยู่ดีว่าหัวใจของข้า....ต้องการสิ่งใด

ข้าต้องการจะทำอะไรกับเจ้ากันแน่....สึนะโยชิ

ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนที่นัยน์ตาสองสีจะปิดลง

และเมื่อมันเปิดขึ้นอีกครั้ง......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 05 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

เหอะ เหอะ.....เห็นแต่งฟิกมาลงเรื่อยๆแบบนี้อย่าคิดว่ากำลังว่าง....ความจริงกำลังยุ่งบัดซบเลยค่ะช่วงนี้....จะต้องย้ายบ้านเสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้แล้ว ตอนนี้ก็เลยกำลังจมกองสรรพสิ่งของทั้งหลายอยู่ ต้องเก็บเพื่อรอขนย้าย อ๊ากกก ไมของตรูแม่งมหาศาลขนาดนี้ฟะ แอ๊~~~

แต่เค้าว่ากันว่าคนเราเวลาที่ต้องทำอะไรบางอย่าง (อย่างเช่นสอบ) มักอยากจะหนีความจริงไปทำอีกอย่าง....คึหึหึ....ใช่เลยค่ะ! กรณีนั้นเด๊ะๆ......เก็บของไปได้หน่อยก็.....ไปแต่งฟิกดีกว่า....ฮี่....แล้วพอแต่งไปซักพักแม่ก็จะโทรมาว่า เก็บของไปถึงไหนแล้ว....= =” รู้ได้ไงฟะว่าตรูแอบอู้อยู่....ก็เลยไปนั่งเก็บของต่อแล้วซักพักก็หนีมาแต่งฟิกอีก....วนลูบอยู่งี้แหละค่ะหลายวันมานี้....นี่ยังเก็บของได้ไม่ถึงหนึ่งในสี่เลยง่ะ แย่ละ....

ได้ข่าวว่าบลอคเพื่อนบ้านอีกสองที่ก็อัพอะไรต่อมิอะไรแล้ว ยังไม่มีเวลาไปโฮกเลยอ่า~~~  งอแง....ใครสนใจแฮปให้คุณเคียวไปที่บลอคคุณกิตได้นะคะ ฮี่ๆ ทำอะไรไว้กันน้า...แล้วก็ฟิกเรื่อง Change ของอิหนูก้อย LittlePunk ก็อัพตอน22แล้วเช่นกัน ตามหาได้ในบลอคที่exteenโล้ด (โฮกกกกอยากอ่านมากกก)

และ...น้อง Miya มีบลอคเป็นของตัวเองแล้วเย้ๆๆๆ ใครต้องการรำลึกความหลังกับ My wind ตามไปโล้ด ตอนนี้กำลังขนของเข้าบ้านอยู่ อิอิ

 http://miya8059.multiply.com/

อีกเรื่องที่อยากสครีมวันนี้.....

"รักแรก มักจะไม่สมหวัง ใครนะ? พูดออกมาได้"

Sekai ichi Hatsukoi คำโปรย!!!! โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......(อนุเคราะห์คำแปลโดยน้องหวานkazahaya ....)....นะ...นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ตรูเก็บของไม่เสร็จซักที เก็บของไปก็ซับเลือดไป...ใครอยากรู้ว่าทำไมก็ตามไปเก็บดราม่าซีดีที่บลอคคุณเปามาฟังดูจิ อิอิ...เพราะว่าในอนิเมะน่ะตัดฉากออกไปเยอะทีเดียว ตัวเต็มๆคือในดราม่าซีดีที่มีแต่เสียงนั่นแหละค่ะ โดยเฉพาะคู่ ฮาโตริxโยชิโนะ....กดกันทั้งน้ำตาอยู่ตั้งหลายตอน แต่ในอนิเมะแทบไม่เห็นเลย อร๊ายยย สครีมคู่นี้จนหมดแรง เมะมันทั้งขี้หึงทั้ง S แต่ก็เป็นพ่อบ้านโคตรๆ โฮกค่าฮาโตริซัง~~~

และ....

วันนี้ย่องไปที่บลอคคุณอิจิกับคุณอิโนะมาค่ะ >w< กรี๊ดสลบเพราะเค้าอัพรูปที่เพิ่งถ่ายด้วยกันพร้อมๆกันเลย อร๊ายยยยยย รูปนี้เอามาจากบลอคของคุณอิโนะค่ะ....แบบว่า....8059ได้อี๊กกกกก >w< เสื้อผ้าหน้าผมอย่างกะนัดกันมาอ่ะ จะเข้ากันไปหน๊ายยยย โฮกกกกกกกก

และ....(พอได้แล้วเฮ้ย)

จากเมื่อคราวก่อนนู้นๆๆ ที่เคยแปะรูปที่คุณอิจิไปงานขายเสื้อนักพากย์แล้วแอบสครีมรูปที่อยู่ด้านหลัง เกี่ยวกะน้องหลามกับหนูก๊ก....ครึ ครึ...มีคนน่ารัก (ชื่อคุณอ้อม) ส่งรูปแบบหญ่ายๆมาให้เห็นกันจะๆว่า....หนูก๊กหันไปหาเรื่องเค้าก็จริง...แต่น้องหลามยิ้มกลับมาให้เว้ยเฮ้ย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก S59!!! เป็นรูปที่น่ารักมากๆเลยอ่า ชอบๆๆ (และมีคนต่อยอดรูปนี้เป็นพล็อตฟิกมาให้แล้วเรียบร้อย หึหึ รอสักครู่ แต่ไม่ใช่ฟิก S59นะเออ เพราะมันเป็นอารมณ์ครอบครัวสุขสันต์อะไรงี้มากกว่า555) ขอบคุณคุณอ้อมสำหรับรูปอีกครั้งนะคะ >w<

เอ๊ะ คราวที่แล้วเหมือนมีแม่ยก 1827 มาสครีมรูปนี้เอาไว้นี่นา อิอิ ดูชัดๆอีกรอบนะพิช ^ ^ มือน่ะ ใกล้กันได้อี๊กกกก

                                           (จิ้มที่รูปเพื่อให้เกิดรูปใหญ่ ครึ ครึ)

เวิ่นซะยาวเชียว....ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกการติดตามสำหรับฟิกเรื่องนี้มากๆนะคะ โค้งงงง ^ ^ แล้วเจอกันค่า...