KHR Au.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 06

KHR Au.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 06

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

 

.

.

.

.

.

.

ขบวนเสด็จหยุดลงที่กลางป่าสูงทึบซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเขตหวงห้ามของทางราชวัง ผู้ที่จะมีสิทธิเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ต้องได้รับอนุญาตจากองค์จักรพรรดิเท่านั้น

ม้าสีน้ำตาลไหม้ลักษณะดีที่สุดหยุดลงเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าวันนี้องค์จักรพรรดิจะเริ่มล่าสัตว์จากชายป่านี้เข้าไป ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยริ้วรอยบ่งบอกวัยของผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินหันมามองร่างเล็กของลูกชายที่รักราวกับไข่ในหินที่ยังคงนั่งตัวลีบอยู่บนม้าของผู้เป็นพี่ชายด้วยแววตาอ่อนโยน

“ วันนี้ข้าจะแข่งกับพี่ชายของเจ้า....ใครล่าสัตว์ได้มากกว่ากันจะเป็นผู้ชนะ....ส่วนเจ้า....”        ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกร่างเล็ก และก่อนที่ประโยคถัดไปจะถูกเอ่ยออกมาริมฝีปากสีสดก็รีบพูดดักผู้เป็นพ่อเอาไว้ด้วยรู้ทัน

“ ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปกับท่านพี่....เพื่อเป็นตัวถ่วงช่วยให้ท่านชนะได้สบายๆ....ท่านว่าดีไหมท่านพ่อ?...”       กว่าจะได้ออกมาหาใช่เรื่องง่าย แล้วใยจะต้องมานั่งเฝ้าอยู่ที่พลับพลาที่พักด้วยล่ะ ร่างเล็กใส่ลูกอ้อนเต็มที่จนผู้เป็นพ่อเริ่มจะใจอ่อน

“ อีกอย่างท่านจะปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวหรอ....อย่างน้อยถ้าไปกับท่านพี่ข้าก็จะปลอดภัย”       ถึงแม้กว่าครึ่งจะพูดเพื่อจูงใจผู้เป็นพ่อ แต่อีกครึ่งเขาก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง....ที่พี่ชายคนนี้จะยื่นมือเข้ามาช่วย....ยื่นมือเข้ามาปลอบโยนทุกครั้งที่เขาตกอยู่ในอันตรายหรือร้องไห้....

“ นะ......ท่านพ่อ......”       ร่างเล็กๆในอ้อมแขนยังคงเอ่ยอ้อนผู้เป็นพ่อต่อไปโดยไม่ได้รู้เลยว่าสายตาของผู้ที่นั่งซ้อนอยู่เบื้องหลังนั้นสั่นไหวแค่ไหน ใบหน้าคมพยายามปั้นให้ดูนิ่งเฉยตามเดิมทั้งๆที่ในใจนั้นกำลังเต้นระรัว แผ่นอกพยายามขยับออกห่างจากแผ่นหลังเล็กบางให้มากที่สุดด้วยกลัวว่าคนในอ้อมแขนจะรับรู้ถึงจังหวะของหัวใจที่กำลังเต้นไม่ปกติ....ถึงแม้จะรู้ดีว่าที่เด็กคนนั้นทำลงไปก็เพราะไม่อยากนั่งเฝ้าอยู่ที่พลับพลา....แต่มันก็อดที่จะไม่รู้สึกอะไรไม่ได้....ถึงจะเป็นแค่เรื่องที่ไม่มีใครเก็บเอามาคิด....แต่เขา....เป็นคนที่ถูกเลือก

“ ถ้าเช่นนั้นก็ตามใจเจ้า แต่หากเกิดอะไรขึ้นจงเรียกข้าทันที...เข้าใจนะ”      ม้าขององค์จักรพรรดิขยับเข้ามาใกล้ม้าสีดำสนิทขององค์ชายที่หนึ่ง ก่อนที่มือใหญ่จะยกขึ้นลูบหัวของร่างเล็กด้วยความเอ็นดู   “ ข้าฝากเจ้าด้วยล่ะ เคียวยะ”    รอยยิ้มอ่อนโยนของผู้เป็นพ่อทำให้จังหวะของหัวใจกระตุกวูบไปจังหวะหนึ่ง ใบหน้าคมพยายามปั้นให้เป็นปกติก่อนจะพยักหน้ารับคำ....

ทำให้เห็นว่ารัก...ไม่เป็น

กับ….

ทำให้เห็นไม่ได้...ว่ารัก

สำหรับเขา....มันคงไม่ต่างกัน

ขบวนม้าขององค์จักรพรรดิและเหล่าองครักษ์ แยกทางห่างออกไป แต่กระนั้นขบวนม้าสีดำสนิทก็ยังคงนิ่งเฉยอยู่กับที่ให้ร่างเล็กเริ่มสงสัยก่อนจะหันเงยกลับไปมองเสี้ยวใบหน้าคมที่อยู่ใกล้จนรับรู้ได้ถึงทุกลมหายใจ นัยน์ตาสีดำคมกริบเหลือบมองลงมาก่อนจะเหล่ตาไปยังเจ้าม้าสีขาวเจ้าปัญหาที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

“ ทำยังไงกับเจ้าสัตว์กินพืชนั่นหน่อยสิ...”      เสียงทุ้มเอ่ยอยู่ที่ใบหูให้ใบหน้าน่ารักเริ่มร้อนผ่าว....ตอนขอท่านพ่อก็ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นขอแค่ให้ได้ตามไปด้วยก็พอ...แต่ตอนนี้เริ่มได้คิดแล้วว่า...ถ้าต้องอยู่ในสภาพนี้ไปตลอด...กลับไปเขาคงเป็นไข้แน่ๆ

“ อะ...เอ่อ....โกคุเดระคุง....”       ร่างเล็กหลบสายตาคมกริบกลับไปหาเจ้าคนสนิทที่ยังคงก้มๆเงยๆกับการสื่อสารกับม้าของตัวเอง(?) และเมื่อใบหน้าสวยนั่นเงยขึ้นมา....นัยน์ตาสีมรกตมุ่งมั่นมันก็บอกกับเขาว่า

“ ข้าจะไปกับท่านด้วย! หากเกิดอันตราย ข้าจะได้ช่วยท่านทัน!”       ใบหน้าน่ารักได้แต่ยิ้มแห้งด้วยไม่เคยห้ามปรามอะไรเจ้าคนดื้อคนนี้ได้....แล้วจึงหันกลับมาหัวเราะแหะแหะให้ผู้เป็นพี่ชายได้แต่ถอนหายใจ

“ เจ้าน่ะ...จับตรงนี้เอาไว้”       มือใหญ่กุมลงไปที่มือเล็กก่อนจะขยับให้ไปจับมั่นเอาไว้ที่บังเหียน ม้าสีดำสนิทเริ่มออกตัวมุ่งหน้าเข้าไปยังอีกฟากหนึ่งของป่า....ด้วยความเร็วที่เรียกว่า

.....ช้าสุดขีด....

ม้าสีดำของทหารในกององค์ชายที่หนึ่งต่างแยกย้ายกันออกไปล่าสัตว์ นั่นเพราะผู้เป็นผู้นำนั้นคงแทบไม่ต้องหวังในชัยชนะด้วยตัวภาระที่พ่วงมาถึงสอง….ม้าสูงสง่าสีดำสนิทลดความเร็วจนแทบจะเรียกได้ว่าเดินเหยาะๆมาเดินขนาบข้างไปกับเจ้าม้าสีขาวเจ้าปัญหาที่ยังคงไม่รู้ตัว

“ กะ...โกคุเดระคุง....”      องค์ชายเล็กหันไปกระซิบเรียกคนสนิทที่เริ่มแอบหยิบตำราขี่ม้ามาเปิดอ่าน....นัยน์ตาสีดำคมกริบเหลือบมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน...ไม่รู้จะกระซิบไปทำไมในเมื่อเขาอยู่ใกล้ขนาดนี้มีหรือจะไม่ได้ยิน....ใบหน้าคมลอบยิ้มกับปฏิกิริยาของผู้ที่อยู่ในอ้อมแขน....เพราะเจ้าเป็นแบบนี้แหละ ข้าจึงไม่อาจละสายตาไปได้

“ เราจะเริ่มล่าสัตว์กันแล้วนะ เก็บตำราก่อนเถอะ”       มือเล็กยกขึ้นมาป้องปากกระซิบข้ามไปยังคนบนหลังม้าอีกตัว

“ ห๊ะ...อะ เอ๋....ขะ...ข้าไม่ได้เปิดตำราอะไรเลยนะ ขี่ม้าแค่นี้ง่ายจะตาย”      อีกคนก็ไม่ได้ต่างกัน เห็นอยู่ชัดๆว่าเพิ่งเก็บตำราลงถุงย่ามอยู่แท้ๆ....ทั้งคู่ยังคงกระซิบกระซาบข้ามม้าไปมา....หากจะหันมาสนใจใบหน้าคมขององค์ชายที่หนึ่งบ้างแล้วละก็....ทั้งคู่คงได้เห็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่งเป็นแน่.....

เขาคงต้องขอบใจ โกคุเดระ ฮายาโตะ.....ที่ขี่ม้าได้แย่ขนาดนี้...เพราะมันทำให้เขามีข้ออ้างที่จะใกล้ชิดกับร่างเล็กๆได้นานขึ้นอีกนิด

“ โกคุเดระคุง ดูนั่นสิ!”      เสียงเรียกอย่างตื่นเต้นแบบนี้มีให้ได้ยินมากี่ครั้งกันแล้วนะ...ร่างสูงสง่าผู้กลายเป็นคนขี่ม้าให้แก่องค์ชายเล็กยังคงนั่งนิ่งบนหลังม้าเพราะมือเพียงแค่กุมบังเหียนให้เจ้าม้าแค่วิ่งเหยาะๆ  เพราะร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนนี่ดูเหมือนจะหายเกร็งแต่กลับไปตื่นตาตื่นใจกับสรรพสัตว์มากมายที่ตัวเองไม่เคยได้เห็นและไม่ใช่แค่นั้นยังชี้ชวนให้อีกคนที่ก็ดูจะตื่นเต้นไม่แพ้กันดู ราวกับว่านี่คือการมาพักผ่อนชมนกชมไม้หาใช่มาล่าสัตว์

“ อ๊ะ....กระต่ายป่าตัวเบ้อเริ่มเลย!”      และเมื่อเขาง้างคันธนูออกเพื่อยิงเจ้ากระต่ายตัวนั้นให้สมกับที่มาล่าสัตว์ มือเล็กๆก็จับหมับลงมาที่มือของเขาทันที

“ ท่านพี่! ท่านจะฆ่ากระต่ายตัวน้อยๆอย่างนั้นได้ลงคอหรือ....”       นี่เจ้าคิดว่าข้ามาทำอะไรที่นี่กัน....แต่ถึงอย่างนั้นฝ่ามือนิ่มมันก็ทำให้เขายอมลดคันธนูลงอย่างมิอาจต่อต้าน

“ ดีล่ะ! งั้นข้าจะจับมันกลับไป!”      แล้วเสียงใสของเจ้าคนสนิทก็ทำให้เขาต้องหันไปมอง ไม่ว่าเปล่าร่างบางๆนั่นยังกระโดดลงจากหลังม้าหน้าตาเฉย ได้ยินกิตติศัพท์มานับไม่ถ้วนถึงความซุกซนของคนตรงหน้า แต่พอมาเห็นเข้ากับตาตัวเองแล้ว....

“ ข้าจะช่วยเจ้า!”       แต่มันก็ไม่เท่ากับเสียงที่ได้ยินจากคนในอ้อมแขน ร่างเล็กๆหันมาส่งสายตาเป็นทำนองว่าอยากจะลงไปวิ่งเล่น ทำให้เขาจำต้องพาลงไป

ร่างทั้งสองวิ่งวนมุดพุ่มไม้พุ่มโน้นทีพุ่มนี้ที ปล่อยให้ร่างสูงยืนกอดอกอยู่ข้างๆม้าเพียงลำพัง....นัยน์ตาสีดำเฝ้ามองร่างเล็กๆของผู้ที่ได้ชื่อว่าน้องชายอย่างมิอาจละสายตาได้....ไม่อยากจะกระพริบตาแม้แต่เพียงครั้งเดียว.....เพราะข้าอยากเห็น.....ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างสนุกสนานของเจ้า ท่วงท่าที่สดใสร่าเริงของเจ้า ความมีชีวิตชีวาที่มาจากจิตใจที่บริสุทธ์ราวกับเด็กๆของเจ้า......ข้าอยากเห็น.....และอยากจะจดจำมันเอาไว้ในใจของข้าจนชั่วชีวิต

“ มันไปทางนั้นแล้วโกคุเดระคุง”

“ หนอย...ร้ายนักนะ....เป็นแค่กระต่ายอย่าคิดว่าจะรอดมือข้าไปได้เชียว!”       ร่างบางของเจ้าคนสนิทมุดหายเข้าไปในพุ่มไม้ รอยขยับขยุกขยิกค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ โดยมีร่างเล็กของผู้เป็นนายยื่นลุ้นจนตัวโก่งอยู่ด้านนอก

เสียงลมพัดซู่ก่อนที่กิ่งไม้จะเอนไหวไปพร้อมกัน ให้กลุ่มผมสีน้ำตาลพลิ้วไสวไปตามแรงลม ใบหน้าน่ารักเงยหน้าขึ้นมองไปตามใบไม้ที่ปลิวกระจัดกระจาย....แล้วนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ก็จับจ้องอยู่ที่สิ่งหนึ่งอย่างหลงใหล

ดอกไม้สีแดงที่ถูกพัดมากับกระแสลม.....

นัยน์ตาคู่กลมโตเหม่อมองพร้อมขาเรียวที่เริ่มจะขยับเดินตามไป มือเล็กยกขึ้นไขว่คว้าเพราะคิดว่าจะจับมันเอาไว้ได้ แต่ทว่ามันก็อยู่สูงเกินไป......สายลมพัดไปสิ้นสุดอยู่ที่ม้าสีดำพร้อมกับมือใหญ่ของใครบางคนที่คว้าจับเจ้าดอกไม้เอาไว้ได้....

“ สึบากิ...”        มันเข้ากับเจ้าดีนะ....สึนะโยชิ

ร่างสูงขององค์ชายที่หนึ่งขยับมายืนอยู่ตรงหน้าร่างเล็ก มือใหญ่แบออกให้เห็นดอกสึบากิสีแดง ท่ามกลางนัยน์ตากลมโตที่จ้องมองลงมาที่ฝ่ามือ

“ สึบา.....กิ....”        ริมฝีปากสีสดเอื้อนเอ่ยออกไปราวกับตกอยู่ในภวังค์ เมื่อมือใหญ่เลื่อนมาติดดอกไม้สีแดงไว้ที่ขอบโอบิซึ่งถูกผูกเอาไว้ที่หน้าอก

ใบหน้าน่ารักก้มลงมองตามไปก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองไปที่ร่างสูงสง่า ใบหน้าของผู้เป็นพี่ชายมองมาด้วยสายตาอ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็น.....บรรยากาศที่อบอุ่นกำลังสะกดให้หัวใจเต้นแปลกออกไป ความร้อนผ่าวพุ่งตรงไปยังใบหน้าให้ต้องหลบสายตาที่มองลงมา

ใบหน้าที่ดูเขินอายและรอยแดงระเรื่อบนแก้มใสของร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าทำให้ร่างสูงเริ่มจะเสียการควบคุมตัว ทั้งๆที่พยายามหักห้ามใจอย่างหนักแต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมทำตาม มือใหญ่เลื่อนไปเชยคางมนของคนตรงหน้าให้นัยน์ตากลมโตมองกลับมาด้วยแววไร้เดียงสา

อยากจะประทับริมฝีปากลงไปที่กลีบปากอ่อนนุ่มของเจ้า.....หากแต่ข้าทำลงไปแล้วจะทำให้ข้าไม่อาจอยู่เคียงข้างเจ้าได้แม้แต่ในฐานะพี่ชาย.....

มืออีกข้างจำต้องกำแน่นเพื่อกักเก็บทุกความรู้สึกลงไปในส่วนลึกของจิตใจ ใบหน้าคมสะบัดไปข้างๆอย่างพยายามอดทนต่อความต้องการของตัวเองแล้วกลับมาตีหน้าเฉยชาอีกครั้ง....ตอนนี้ข้าอยากอยู่ข้างๆเจ้า....ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม.....ข้าแค่อยากอยู่ข้างๆเจ้า

“ เลอะเทอะ...”       มือเสไปหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนเส้นผมสีน้ำตาลออกให้ ก่อนจะเสแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร....และสายตาของคนตรงหน้าที่มองมาที่เขาก็ยังเป็นสายตาเฉกเช่นเดิม

ยอมให้เจ้ามองข้าด้วยสายตาที่มองมายังพี่ชาย....ดีกว่าที่เจ้าจะไม่ยอมมองมาที่ข้าอีกเลย

การจับกระต่ายป่าดูท่าทางว่าจะไม่สำเร็จ เมื่อเจ้าคนสนิทเดินกลับมาด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดราวกับเด็กๆ และแล้วการล่าสัตว์ก็เหมือนจะดำเนินต่อไปเมื่อม้าทั้งสองตัวออกวิ่งเหยาะๆอีกครั้งโดยที่ก็ยังคงไม่มีสัตว์อะไรติดไม้ติดมือเหมือนเคย  เสียงรอบข้างมีเพียงเสียงของธรรมชาติไร้วี่แววของการล่าสัตว์นั่นทำให้รู้ได้ว่า ม้าสองตัวนี้คงจะถูกทิ้งห่างอยู่พอสมควร

“ จริงสิท่านพี่”       ร่างเล็กที่ดูจะผ่อนคลายมากขึ้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส

“ ข้ายังไม่ได้ขอบคุณท่านเรื่องโกโตะเลย”       ใบหน้าน่ารักหันมายิ้มให้ ถึงแม้จะเห็นเพียงเสี้ยวของใบหน้าแต่หัวใจที่ด้านชามาตลอดกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที

“ ขอบคุณนะ....ข้าชอบมัน.....มากๆ”       จะบอกว่าชอบมันที่สุดก็พูดได้ไม่เต็มปาก ใบหน้าเล็กจึงเพียงก้มหน้าลงอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงโกโตะสีขาวอีกตัว....ป่านนี้เจ้าของมันจะกำลังทำอะไรอยู่นะ....คงจะยิ้มละไมร้ายกาจอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ

การสนทนาที่น่าจะดำเนินต่อไปกลับนิ่งงันในฉับพลัน เมื่อจู่ๆร่างสูงที่เคยกุมบังเหียนอย่างสบายๆก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที ใบหน้าคมนิ่งสนิทเมื่อจับได้ถึงจิตสังหารที่พุ่งตรงมาจากรอบกาย นัยน์ตาสีดำสนิทกวาดมองไปทั่วแต่ก็ยังไม่เห็นตัวของผู้คิดร้าย มือใหญ่ยกขึ้นปิดปากของร่างเล็กบ่งบอกว่าให้เงียบก่อน ม้าทั้งสองตัวยังคงวิ่งเหยาะๆท่ามกลางความรู้สึกหวาดระแวงของคนบนหลัง

มือบางของโกคุเดระขยับไปจับอยู่ที่คันธนูคู่กาย เช่นเดียวกับมือใหญ่ที่ขยับไปจับทอนฟาที่ซุกซ่อนเอาไว้ก่อนจะตวัดมันออกมาอย่างรวดเร็ว

เคร้ง!!!

เสียงโลหะกระทบกับโลหะดังก้องกังวาน เมื่อมีดนินจาพุ่งตรงเข้ามาแล้วโดนปัดออกไปด้วยทอนฟา

“ โกคุเดระ ฮายาโตะ  ยิงธนูออกไปที่ต้นไม้รอบๆตัว!”       เสียงทุ้มเอ่ยสั่งร่างบางก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวจะหันมารับคำ....ถึงแม้โกคุเดระจะใช้อาวุธอื่นไม่ได้เรื่อง....แต่หากเป็นธนูซึ่งเป็นอาวุธประจำตระกูลแล้วไซร้....

ฉึก ฉึก ฉึก!!!!

ลูกธนูนับสิบยิ่งกราดเข้าไปที่กิ่งไม้หนาทึบ และหลังจากนั้นไม่นาน เงาร่างสีดำก็เคลื่อนไหวไปมาอยู่บนต้นไม้ มีหยดเลือดสีแดงไม่น้อยที่หยดลงสู่พื้น แต่กระนั้นก็ยังไม่อาจมองเห็นตัวผู้ร้ายได้...พวกเขากำลังโดนลอบทำร้ายโดยนินจาลอบสังหารโดยไม่ต้องสงสัย...

องค์ชายที่หนึ่งกระชับทอนฟาไว้ที่มืออีกข้าง ส่วนมืออีกข้างโอบไว้รอบเอวเล็ก   “ สึนะโยชิเจ้ากุมบังเหียนไว้ให้ดีๆ....แล้วจงอย่าตกใจ เพราะข้าจะปกป้องเจ้าเอาไว้ให้ได้”       เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ข้างใบหู ใบหน้าเล็กซึ่งมีแววของความตื่นตระหนกพยักหน้ารับช้าๆ น่าแปลกที่ถ้อยคำเพียงประโยคเดียวแต่กลับทำให้วางใจได้ขนาดนี้

เสียงลมพัดซู่และสิ่งที่โปรยปรายลงมาก็ไม่ได้มีแต่ใบไม้เพียงอย่างเดียว ดาวกระจายและมีดนินจามากมายพุ่งตรงลงมาหมายจะปลิดชีวิตคนบนหลังม้าสีดำสนิททั้งคู่ ทอนฟาตวัดปัดมันออกไปได้เกือบหมด หน้าแข้งขององค์ชายที่หนึ่งตีกระทบสีข้างของเจ้าม้าให้มันรู้ตัวว่า.....ได้เวลาออกวิ่ง!

“ โกคุเดระคุง!!”      เสียงของร่างเล็กร้องเรียกคนสนิทที่ยังคงปักหลักยิงธนูคุ้มกันให้    “ ท่านพี่! รอโกคุเดระคุงก่อน”     ม้าสีดำพุ่งทยานออกไปข้างหน้า ใบหน้าคมยังคงนิ่งสนิทเย็นชา หากเป็นในสนามรบ เขาคงจะทิ้งทหารที่ไร้ประโยชน์เพื่อการเดินหน้าต่อไปของกองทัพ แต่สำหรับคราวนี้...

มือตวัดทอนฟาอีกอันออกไปให้มันไปตกกระทบเข้ากับขาของเจ้าม้าสีขาว และเมื่อถูกทำให้ตกใจ จากม้าที่เคยเชื่องกลับพยศขึ้นมาทันที  เจ้าม้าสีขาวออกวิ่งไปโดยไม่รู้ทิศรู้ทางท่ามกลางเสียงร้องเรียกอย่างตกใจของทั้งร่างเล็กและร่างบางที่อยู่บนหลังของมัน

“ โกคุเดระคุง!!”      ม้าสีขาววิ่งไปในทิศทางตรงกันข้ามพร้อมทั้งพยายามสะบัดคนบนหลังของมันออกไป ร่างบอบบางโอบกอดที่คอของมันพร้อมกับหลับตาแน่น แต่กระนั้นก็ไม่มีวี่แววว่าม้าสีดำจะยอมหันกลับไปช่วย องค์ชายที่หนึ่งยังคงบังคับให้ม้าของตนออกวิ่งต่อไปด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น และดูเหมือนว่ากลุ่มนินจาลอบสังหารก็จะถูกล่อให้ตามมาจนหมดสิ้น

“ ท่านพี่! กลับไปช่วยโกคุเดระคุงก่อน”      เสียงของคนในอ้อมแขนยังคงร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก ร่างเล็กๆพยายามหันตัวกลับไปมองคนสนิทของตนที่ถูกทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ  แต่ร่างสูงก็หาได้ฟังไม่ มือใหญ่ยังคงตวัดทอนฟาป้องกันอาวุธของศัตรูอย่างต่อเนื่อง 

“ ไม่ต้องห่วง....โกคุเดระ ฮายาโตะ จะไม่เป็นอะไร”       เสียงทุ้มเอ่ยออกมานิ่งสนิทด้วยกำลังคิดว่าจะรับมืออย่างไร เขาไม่สามารถยิงธนูฆ่าศัตรูได้หากไม่มีใครคอยคุ้มกันให้ร่างเล็ก แต่จะให้โกคุเดระ ฮายาโตะ อยู่ช่วยก็อันตรายเกินไป....เขาไม่สามารถจะคุ้มครองคนถึงสองคนได้ในสถานการณ์แบบนี้

“ ไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะ ม้ามันพยศแบบนั้น ท่านก็รู้ว่าโกคุเดระคุงขี่ม้าไม่เป็น”      คนในอ้อมแขนยังคงโวยวายด้วยความเป็นห่วง

“ ถึงโกคุเดระ ฮายาโตะจะขี่ม้าไม่เป็น แต่เจ้านั่นมันขี่เป็น”     เสียงทุ้มเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนจะหันไปสนใจศัตรูรอบกายต่อ....เขารู้ตัวดีว่าตลอดการเดินทางมีใครบางคนลอบติดตามพวกเขามา....ไม่สิ....ไม่ได้ลอบติดตามพวกเขา แต่เจ้านั่นลอบติดตามโกคุเดระ ฮายาโตะอยู่ต่างหาก

“ เอ๋...เจ้านั่น?”      เสียงใสเต็มไปด้วยความสงสัย

“ ก่อนจะสนใจคนอื่น เจ้าหัดเป็นห่วงตัวเองเสียก่อน”      ร่างสูงยังคงบังคับม้าให้วิ่งผ่ากลุ่มนินจาลอบสังหารออกไป....ดูจากวิถีการลอบทำร้ายแล้ว เป้าหมายที่แท้จริงมันไม่ได้อยู่ที่เขา แต่กลับเป็นร่างเล็กๆนี่ต่างหาก

แรงเหวี่ยงของม้าทำเอามึนไปหมด แต่กระนั้นสัญชาตญาณก็สั่งให้ยังคงจับคอของเจ้าม้าสีขาวอยู่อย่างนั้น นัยน์ตาสีมรกตปิดแน่นทำให้ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตนอยู่ ณ ที่แห่งใด ความหวาดกลัวเริ่มจะเข้ามาครอบคลุมจิตใจ เสียงการต่อสู้ที่เคยแจ่มชัดดูเหมือนจะเริ่มหายไป

“ อ๊ะ!”      ดูเหมือนเจ้าม้าจะสะบัดแรงกว่าเดิม ใบหน้าสวยที่ซบหน้าไว้กับแผงคอของมันจึงเงยขึ้นตามแรงเหวี่ยง มือที่เคยยึดจับได้มั่นคงดูเหมือนจะไม่อาจต่อต้านแรงที่มากกว่าเดิมได้อีก ร่างบอบบางลื่นไถลและกำลังจะตกลงมาจากหลังม้า

“ อ๊า!”     ในขณะที่ดวงตาสีมรกตปิดแน่นเพื่อรอรับความเจ็บปวด แต่ทว่าลำตัวบางกลับถูกคว้าเอาไว้ด้วยท่อนแขนแข็งแกร่งของใครบางคนก่อนจะถูกเหวี่ยงให้ขึ้นไปอยู่บนหลังม้าสีขาวอีกตัวที่สูงใหญ่กว่ามาก ท่อนแขนนั้นโอบรัดลำตัวบางแน่นก่อนม้าสีขาวตัวนั้นจะพุ่งทะยานถอยห่างออกมาจากเจ้าม้าพยศ

เสียงหอบหายใจดังอยู่ที่ใบหูกับท่อนแขนที่สั่นนิดๆทำให้นัยน์ตาสีมรกตเปิดตามองคนที่เข้ามาช่วยแล้วมันก็ต้องเบิกกว้างเมื่ออย่างแรกที่มองเห็นคือรอยแผลเป็นที่ปลายคางซึ่งเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน

“ เจ้าบ้า!”       เสียงเรียกกึ่งตกใจกึ่งดีใจทำให้ใบหน้าคมก้มลงมองคนในอ้อมแขนอย่างโล่งใจ....ถึงเขาจะตามอยู่ แต่ก็ใช่ว่าจะอยู่ใกล้ เพราะเขาลัดเลาะอยู่บนเนินที่สูงขึ้นไปทำให้กว่าจะลงมาช่วยได้ก็ต้องใช้เวลา...เกือบไป....หากลงมาช้ากว่านี้.....

“ เจ้าเรียกผู้มีบุญคุณว่า “เจ้าบ้า” อย่างนั้นหรือ”      ใบหน้าคมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ เจ้าม้าตัวใหญ่ค่อยๆลดความเร็วลงจนบรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ดูเหมือนจะค่อยๆผ่อนคลาย ใบหน้าสวยแดงระเรื่อเมื่อเจอดวงตาสีเปลือกไม้จับจ้องแต่กระนั้นมันก็เปลี่ยนกลับมาบึ้งตึงเอาแต่ใจในทันที

“ เจ้าบ้า ยังไงก็เป็นเจ้าบ้าอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ....แล้วมันก็เป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องช่วยข้า เพราะงั้นข้าจะต้องขอบใจเจ้าทำไม”     แล้วใบหน้าสวยก็สะบัดไปอีกทางอย่างแง่งอน

“ หน้าที่ ?...นี่ข้าเป็นองครักษ์ของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”       ร่างสูงใหญ่ถามออกมาด้วยอารมณ์ดี แค่เจ้าปลอดภัยข้าก็วางใจ….ใบหน้าสวยหันมาทำตาขวางใส่ก่อนจะตะโกนใส่หน้าเขาว่า....

“ ก็เจ้าบอกว่าเจ้ารักข้า!....อ๊ะ....”      แล้วพอนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกมา ใบหน้าแดงระเรื่อนั่นก็ก้มหลบไปอีกทางในทันที เสียงหัวเราะดังออกมาจากร่างสูงท่ามกลางความเขินอายของอีกฝ่าย แต่ก่อนที่มือบางจะประทุษร้ายร่างกายแข็งแกร่ง ก็ดูเหมือนว่าร่างบางจะนึกอะไรขึ้นได้เสียก่อน

“ ข้าต้องกลับไปช่วยองค์ชาย”      เสียงใสทำเอาใบหน้าคมเริ่มจะตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง ม้าสีขาวที่เคยวิ่งช้าลงกลับถูกบังคับให้วิ่งเร็วยิ่งขึ้น มือใหญ่โอบรอบเอวบางเอาไว้ไม่ให้หนีลงไปจากหลังม้าได้ แล้วคนดื้อรั้นก็รู้ตัวแล้วว่าร่างสูงจะไม่ยอมปล่อยให้ตนกลับไป

“ปล่อยข้านะ! ข้าจะกลับไปช่วยองค์ชายของข้า!”       ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนพยายามจะหยุดม้าให้ได้

“ ข้าไม่ให้เจ้าไป”      ร่างสูงใหญ่เอ่ยออกมาด้วยเสียงนิ่งสนิท....ข้าตามใจเจ้าได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่เจ้าจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอันตราย...ข้าไม่ยอม

“ แต่ข้าจะไป!”      มือบางยังคงต่อต้านเมื่อเริ่มจะเป็นกังวลถึงความปลอดภัยของคนที่ตนห่วงยิ่งกว่าใคร

“ โกคุเดระ!!!”      เสียงตะโกนทำให้ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก ด้วยไม่เคยเห็นความมืดมนของคนที่ยิ้มร่าเหมือนคนบ้าอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ เจ้าม้าสีขาวถูกบังคับให้หยุดวิ่งกะทันหัน ก่อนที่ท่อนแขนแข็งแรงจะโอบรัดลำตัวบางเข้าไปแนบชิดด้วยความหวงแหน

“ ฟังข้าให้ดี....ถึงเจ้าจะกลับไป เจ้าก็ช่วยองค์ชายของเจ้าไม่ได้หรอก มีแต่จะไปเป็นตัวถ่วง”

“ หากเจ้าอยากให้องค์ชายของเจ้าปลอดภัย เจ้าก็กลับไปกับข้าและเอาชีวิตให้รอดก็พอ”      เสียงทุ้มและความอบอุ่นของร่างกายที่ส่งผ่านมาทำให้ความตื่นตระหนกค่อยๆหายไป ร่างบางสงบลงก่อนจะพยักหน้าน้อยๆอย่างเชื่อฟัง     “เจ้าเป็นห่วงองค์ชายของเจ้าแค่ไหน....ข้าก็เป็นห่วงเจ้ามากกว่านั้นอีกหลายเท่า....โกคุเดระ”

ถ้อยคำที่กระซิบอยู่ที่หูทำเอานัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆหลุบลง ใบหน้าสวยอมยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้าอีกครั้งแล้วปล่อยร่างกายให้หายไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย  

“ ขะ....เข้าใจก็ได้....เจ้าบ้า....”

ฝุ่นควันยังคงตลบอบอวล เสียงโลหะปะทะโลหะยังคงดังเหมือนเช่นก่อนหน้า แต่ทว่าคนที่โดนรุมนั้นมีอาการเหนื่อยล้ามากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นก็ยังคงใช้ร่างกายปกป้องร่างเล็กในอ้อมแขน นัยน์ตาคมกริบเหลือบมองทางข้างหน้า.......ขืนยังคงอยู่ในรูปการนี้ เขาคงได้หมดแรงเข้าจริงๆ

ร่างในอ้อมแขนนั้นสั่นระริกจนรู้สึกได้ แต่กระนั้นก็ไม่ยอมเอ่ยปากออกมาว่ากลัว นั่นทำให้ใบหน้าคมขยับเข้าไปใกล้ใบหู....อยากปลอบโยน....แต่ก็ไม่สามารถจะใช้มือที่ถืออาวุธอยู่นี้ไปโอบกอดเจ้าได้....

“ ข้าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ้า...”       เสียงทุ้มเอ่ยเพียงสั้นๆแต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยโอบกอดหัวใจที่กำลังหวาดกลัว

“ ทะ....อ๊ะ!”       แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป แขนเล็กก็โดนมือใหญ่กระชับแน่นก่อนจะออกแรงทั้งหมดเหวี่ยงร่างทั้งร่างให้ลอยออกไปกลางอากาศ เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของทั้งผู้ล่าและผู้ถูกล่า เหล่านินจาที่มัวแต่ตกตะลึงจึงทำให้ไม่ทันรู้สึกตัวเลยว่าเจ้าของทอนฟานั้นกระโดดออกมาจากหลังม้าเพื่อตรงเข้าเล่นงานพวกตนที่หลบซ่อนอยู่ตามกิ่งไม้ในระยะประชิด

“ หว๋า~~~~”       เสียงตื่นตระหนกขององค์ชายเล็กร้องออกมาเมื่อจู่ๆร่างกายก็ถูกโยนให้ไปลอยคว้างอยู่กลางอากาศ  นัยน์ตาสีดำคมกริบเพียงแค่หันมามองเล็กน้อยก่อนจะหันไปเล่นงานศัตรูของตนต่อ.......เป็นเพราะเชื่อใจ....

อาวุธเพียงชิ้นเดียวในโลกที่จะก่อให้เกิดประกายสีเงินแบบนั้น.........ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นั่น...............มุคุโร่

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 06 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

เพิ่งส่งงานเสร็จสดๆร้อนๆเมื่อกี้เลยค่ะ เลยอัพฟิกซะหน่อยหลังจากไม่ได้โผล่หัวออกมาจากหลุมซะนาน....ฮือออออออ (คุ้ยลังเก็บของยิกๆ)

อยู่ๆก็นึกถึงเพลง Make Love ขึ้นมา (อ่า.....ซับเลือด...ไม่ใช่!!!) จะว่าไปเนื้อเพลงแม่งก็ตรงกับชื่อเพลงเป๊ะๆ แต่ไอ้สิ่งที่ติดตาและทำให้จำได้ไม่มีวันลืมกลับเป็น PV มากกว่า....อ้า...จนบัดนี้ผ่านมาสิบปีได้แล้วมั้งก็ยังไม่มีผู้ชายคนไหนในความรู้สึกที่เซ็กซี่เท่าฮาคุเอซังอีกแล้ว....โอยยยย....เสื้อเชิ้ตสีขาวที่โบกสะบัดท่ามกลางลมทะเลและเส้นผมสีเหลือบทองที่ปลิวไปตามจังหวะการร้องเพลง....จะว่าไปคุณท่านก็ร้องของคุณท่านปกตินะ....บรรยากาศก็ชายทะเลธรรมดาๆ แต่ทำไมพอรวมกันออกมาแล้วมันเซ็กซี่สุดยอดเลยอ่ะ....ไม่เข้าใจ…..ว่าแต่ตอนนี้ Pennicillin ทำอะไรกันอยู่น้า....ไม่ได้ตามข่าวมานานมากกกกก....ถ้าถามถึงนักร้องที่เสียงเซ็กซี่ที่สุดขอยกให้พ่อคนนี้เลยอ่ะ โอยยย ตอนอ่านจังหวะร็อคฯนี่...ฮาคุเอซังกลายเป็นภาพซ้อนของซาคุยะตลอดทั้งเรื่องเลย >w< (ทำไมไม่ใช่มาโคโตะละเฮ้ย!)

แล้วตรูมาเพ้ออะไรฟ๊ะ!

กร๊ากกกก ไม่คิดว่าจะมีใครรู้จัก MakeLove ของวง Pennicillin อยู่แถวนี้หรอก  ฮ่าๆๆ....

ตอนนี้ย้ายบ้านเสร็จแล้วค่า~~~ >w< หายป่วยแล้วด้วยค่า~~~~ >w< ครึ่งเดือนที่ผ่านมานี่นรกสุดขีดเลยอ่ะ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่เรียบร้อยทั้งหมดแต่ก็ถือว่าอยู่ในสภาวะที่ได้หายใจหายคอบ้างแหละน้า....เฮ้อ....(อยากอพยพไปนอนในห้องน้ำจริงจัง....ชอบง่ะ(?))

แล้วจะไม่พูดถึงฟิกซักหน่อยหยอ?

ไม่ดีกว่า เดี๋ยวจะเผลอหลุดปาก อุคึคึ....ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันอยู่นะค้า....หนุกไม่หนุกไม่รู้ละ แต่คนแต่งยังคงเมามันส์อยู่คนเดียว555 (มีคนทวง IF กับบันทึกเจ้าหญิงมาด้วยอ่ะ >w< ดีใจ)

และสุดท้าย....ดู Sekai ichi Hatsukoi กันรึยางงงงงงงงงงง โฮกกกกกกกกกกกก (นี่ก็สครีมได้ทุกครั้ง = =) อ๊ะ ใครชอบคู่ฮาโตริซังxโยชิโนะ (ยกมือเหยงๆอยู่คนเดียว >w<) มีโนเวล (นิยาย) แปลไทยแล้ว ขายอยู่ตามท้องตลาดด้วยนะ ข้าพเจ้าก็เพิ่งรู้ (จากคุณเปา) นี่แหละ ใช้ชื่อว่า First Love ของค่าย Nile ออกมาแล้ว 3 เล่ม ใครสนใจก็หาได้ตามแผงหนังสือวายทั่วไปจ้า....ก็อย่างที่รู้ๆกันว่า คู่ของฮาโตริกับโยชิโนะนั้นไม่ได้เขียนเป็นมังงะแต่เขียนเป็นโนเวลอ่ะนะ เพราะงั้นใครอยากเจาะลึกคู่นี้ก็คงต้องอ่านโนเวลเอา ^ ^ (เสียงกระซิบจากคุณเปาว่าฉากที่โดนตัดไปในอนิเมะ...แต่ในโนเวลน่ะ...มาครบทุกช็อตนะเออ...>w< ซับเลือด)

ปล.คุณอิจิคะ....มุมนี้สุดยอดดดดดดเลยค่ะ....ซับเลือดกันอีกรอบ.....ทำไงดี อยากกดก๊ก(เฮ้ย!)