KHR Au.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 07

KHR Au.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 07

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

‘ เกี่ยวก้อยสัญญา....ถ้าผิดคำสาบาน.....จะต้องกลืนเข็มพันเล่ม..........’

ริมฝีปากขยับออกให้ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ มันคือเพลงที่เขาไม่เคยลืมเลือน…...

นัยน์ตาสองสีเหลือบลงไปมองมือที่อยู่ภายใต้ถุงมือหนังสีดำ

ครั้งหนึ่งมือคู่นี้เคยเล็กแค่เปลือกหอยและมันจะคอยจับมือเล็กๆอีกข้างของคนที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิท

ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของคนที่กำลังกวัดแกว่งทอนฟาด้วยสีหน้าเย็นชา

ครั้งหนึ่งแผ่นหลังนั้นเคยเล็กเช่นเด็กน้อย และเจ้าจะคอยจูงมือข้าเดินไปท่ามกลางความสว่างจ้าของแสงตะวัน

มือของเราถูกจับแยกออกจากกันเมื่อวันที่เจ้าต้องเป็นองค์ชายที่หนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้นทำไมเพลงนี้ถึงไม่หายไปจากใจของข้าเสียที......

“ คึหึหึ....”      รอยยิ้มฝืนเผยออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ราวกับจะเยาะเย้ยตัวเองเสียมากกว่าดังแผ่วเบาออกมาจากในที่ที่ว่างเปล่า

ฉับพลันที่ร่างขององค์ชายเล็กใกล้จะร่วงหล่นจนถึงพื้นดิน หมอกบางเบาก็จับตัวเป็นกลุ่มก้อนก่อนที่จะเผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรงของใครบางคนมารับร่างนั้นเอาไว้ได้ทันพอดี ร่างเล็กที่กำลังตื่นตระหนกกลับต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเงยหน้ามองเห็นคนที่เข้ามาอุ้มตนเอาไว้ เส้นผมสีน้ำเงินยาวคลอเคลียไปตามใบหน้าเรียวหล่อเหลาที่เขาจำได้ดีว่าเป็นใคร

“ มะ...มุคุโร่?!”       นัยน์ตาสองสีเหลือบมองคนในอ้อมแขนพร้อมกับส่งรอยยิ้มละไมร้ายกาจมาให้

“ ข้าไม่ได้มาช่วยเจ้าหรอกนะ...สึนะโยชิ”       ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองไปยังแผ่นหลังกว้างขององค์ชายที่หนึ่งซึ่งกำลังต่อสู้กับเหล่านินจาลอบสังหาร

“ ข้าก็แค่.....ไม่อยากให้องค์ชายที่หนึ่งได้หน้าไปคนเดียว....ก็เท่านั้นแหละ....”         ถึงจะพูดออกมาแบบนั้นแต่ชั่วครู่นัยน์ตากลมโตของร่างเล็กก็มองเห็นแววเจ็บปวดในดวงตาสองสีก่อนที่มันจะกลับมาส่องประกายเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม

และคนที่ตกใจไม่ได้มีแต่เพียงองค์ชายเล็ก ชั่วขณะหนึ่งเหล่านินจาลอบสังหารดูเหมือนจะชะงักไปเมื่อมองเห็นว่าใครที่ออกมาช่วยคนที่พวกตนต้องฟาดฟัน.....คำสั่งที่ได้รับมานั้นคือสังหารองค์ชายเล็กให้ได้ถึงแม้องค์ชายที่หนึ่งจะบังเอิญตายไปด้วยก็ไม่เป็นไร....แต่ในเงื่อนไขไม่ได้มีบอกเอาไว้ว่า....หากลูกชายของเจ้านายตนเข้ามาขัดขวางด้วยแล้วจะให้ทำอย่างไร....

และปฏิกิริยานั้นมันก็ทำให้นัยน์ตาสีดำคมกริบสังเกตเห็นได้อย่างง่ายได้.....ร่างสูงขององค์ชายที่หนึ่งตัดสินใจในฉับพลันก่อนจะกระโดดกลับมายืนเคียงข้างร่างสูงโปร่งขององค์ชายที่สอง

“ เจ้าพาสึนะโยชิหนีไป.....ส่วนไอ้สัตว์กินพืชพวกนั้นข้าจะขย้ำมันเอง....”        เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังไม่มองหน้าอีกคนเลยด้วยซ้ำ นัยน์ตาสีดำจับจ้องไปที่ศัตรูที่อยู่ๆก็หยุดการโจมตี....หากเป็นอย่างที่คิด....ให้สึนะโยชิอยู่กับเจ้าอาจจะปลอดภัยกว่า....เพราะพวกมันคงไม่อาจจะเล่นงานเจ้าได้.....สิ้นสุดคำพูด ร่างสูงสง่าก็กระโจนเข้าไปตวัดทอนฟาจัดการกับศัตรูโดยไม่อยู่รอรับฟังสิ่งใดจากสองคนที่อยากจะทักท้วง

“ คึหึหึ.....พวกเจ้านี่มันน่าโมโหนัก....ทำไมข้าจะต้องฟังคำสั่งนั่นด้วย”        ท่อนแขนแข็งแรงปล่อยให้ร่างเล็กลงยืนกับพื้น ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่สามง่ามในมือกลับกวัดแกว่งเพื่อป้องกันอาวุธนินจาที่ลอยเข้ามาจากการต่อสู้ขององค์ชายที่หนึ่งกับเหล่านินจา

“ อ๊ะ!”       ดาวกระจายอันหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาให้ร่างเล็กยกมือขึ้นบังหน้าแล้วหลับนัยน์ตากลมโตแน่น

เคร้ง!

เสียงปัดป้องออกไปพร้อมกับมือใหญ่ที่จับกระชับข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงลากให้คนที่ยังตกใจให้วิ่งตามไป

ถึงจะเป็นไปตามที่องค์ชายที่หนึ่งคาดคือนินจาส่วนใหญ่ยังคงปักหลักต่อสู้อยู่กับร่างสูงสง่า แต่ทว่าก็มีสองสามคนที่ลอบติดตามทั้งสองคนไป....ยังไงเสียภารกิจหลักคือสังหารร่างเล็กๆนั่น ถึงแม้มันจะยากขึ้นอีกนิดเพราะมีลูกชายของนายเหนือหัวมาคอยช่วยก็ตาม

ขายาววิ่งก้าวได้ไม่เต็มที่เพราะร่างเล็กมีขาที่สั้นกว่าแถมยังไม่ชำนาญด้านการใช้กำลังหรือวิ่งหนีศัตรูแบบนี้ แถมยังสภาพภูมิประเทศที่เป็นพงหญ้าป่าเขาทำให้ร่างเล็กล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้งมือใหญ่นั้นก็จะคอยฉุดกระชากลากถูให้ลุกขึ้นมาอยู่เสมอ ถึงแม้จะไม่ได้ออมแรงหรือทะนุถนอมเลยแม้แต่น้อยแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือแล้วจากไป

มีดนินจาถูกปาเข้ามาอย่างระมัดระวังมากขึ้นโดยพุ่งเป้าไปที่ร่างเล็กเพียงอย่างเดียว ไม่ได้ปากราดเหมือนเมื่อตอนที่อยู่กับองค์ชายที่หนึ่ง และนั่นยิ่งทำให้องค์ชายที่สองปัดป้องไปได้อย่างง่ายดาย

สภาพภูมิประเทศค่อยๆเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากป่าทึบขาของทั้งคู่ค่อยๆมุ่งสู่เนินหญ้า ขายาวยังคงวิ่งนำโดยมีขาเรียวเล็กวิ่งตามอย่างทุลักทุเล มือใหญ่ข้างหนึ่งกระชับสามง่ามแน่นค่อยตวัดปัดป้องคมมีดที่จะเข้ามาทำอันตราย เช่นเดียวกับมืออีกข้างที่ยังคงกระชับมือเล็กแน่น

นัยน์ตาสองสีปรายมองคมมีดที่พุ่งตรงมาและดูท่าว่าร่างเล็กที่วิ่งตามอยู่นั้นจะไม่ได้สังเกตเห็นเลย....ใบหน้าน่ารักแดงระเรื่อพร้อมหายใจหอบถี่...แค่วิ่งหนีก็คงจะเต็มกลืนแล้วสินะ...ประกายคมกล้าใกล้เข้ามายังเป้าหมายให้มือใหญ่กระชับมือเล็กแน่นขึ้นก่อนที่จะดึงรั้งร่างทั้งร่างให้เซถลามายังอ้อมกอดของตน

“ อ๋า~”      คนที่ยังคงฝังใบหน้าไว้กับแผงอกแข็งแรงร้องออกมาอู้อี้เพราะไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมาด้วยท่าทางตกใจก่อนที่นัยน์ตากลมโตจะสบประสานเข้ากับนัยน์ตาสองสีที่จ้องมองลงมา แว่บหนึ่งมันแฝงเอาไว้ด้วยความห่วงใยแต่เพียงไม่นานมันก็กลับไปส่งแววชิงชังเช่นเดิม.....เขาตาฝาดไปหรือเปล่านะ?

แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไร มือใหญ่ก็ฉุดรั้งร่างเล็กให้ก้าวขาออกวิ่งอีกครั้ง ทั้งเหนื่อย ทั้งหวาดกลัว และคนตรงหน้าก็ไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด มือใหญ่ที่จับมือเขาเอาไว้ก็บีบจนเจ็บไปหมด....แต่กระนั้นมันกลับอบอุ่นและทำให้รู้อุ่นใจอย่างน่าประหลาด

ลอบมองใบหน้าเรียวของคนที่ปากบอกว่าชิงชังเขานักหนา....ข้าหาเหตุผลไม่ได้เลย...ว่าทำไมเจ้าจึงมาช่วยข้า มุคุโร่....

ร่างทั้งสองวิ่งเข้าสู่เขตป่าทึบอีกครั้ง ได้ยินเสียงสัตว์ร้องอยู่ไม่ไกล นั่นแปลว่าน่าจะใกล้กับบริเวณที่องค์จักรพรรดิล่าสัตว์อยู่....อีกนิด...อีกนิดเดียวก็จะรอดไปได้แล้ว

“ หว๋า~~....โอ๊ย!”       ร่างเล็กสะดุดรากไม้ล้มลงไปกองกับพื้น ทำให้มือที่เคยจับกันอยู่ดึงให้ร่างสูงพลอยหยุดไปด้วย

“ ตั้งใจหนีหน่อยสิเจ้าน่ะ น่ารำคาญจริงๆ”      น้ำเสียงจิกกัดที่จงใจทำให้รู้ว่าชิงชังนั้นทำเอาใบหน้าน่ารักมุ่ยลงในทันที คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะเงยขึ้นเพื่อต่อว่าแต่ประกายสีเงินคมกล้าที่พุ่งเข้ามาก็ทำเอานัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ถึงกับเบิกกว้าง เป็นเพราะมุคุโร่ยืนหันหลังให้คมมีดนั้นอยู่จึงไม่อาจมองเห็น

“ แล้วจะนั่งอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน...เจ้าน่ะ”       และเพราะมือใหญ่ยื่นเข้ามาเพื่อจะฉุดรั้งเขาทำให้ไหล่กว้างข้างหนึ่งเข้ามาขวางวิถีของมีดนินจาเข้าเต็มๆ

“ มุคุโร่ระวัง!!!”       ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้รับรู้อะไร ร่างเล็กๆที่อยู่ตรงหน้ากลับตะโกนออกมาเสียงดังก่อนที่ร่างเล็กๆนั้นจะกระโดดพลิกตัวเอาแผ่นหลังของตนเข้ารับมีดเล่มนั้นแทน....

ภาพของร่างเล็กที่ค่อยๆล้มลงอย่างช้าๆปรากฏอยู่เต็มสองตาของร่างสูง......

ข้าว่าจะไม่ฆ่า.....ข้าว่าจะไม่ทำร้าย.....เพราะถึงอย่างไรพวกมันก็เป็นพวกเดียวกัน.....

แต่เมื่อภาพภาพนั้นฉายชัดอยู่ในดวงตาสองสี....ปลายสามง่ามก็ตวัดออกไปพร้อมกับหมอกหนาทึบที่ตรงเข้าปลิดชีวิตของผู้ใช้มีดนินจาพวกนั้นทันที!

ก่อนที่มืออีกข้างจะตรงเข้ารับร่างที่สลบไสลไปด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ

นี่คือสิ่งที่ข้าอยากเห็นมิใช่หรือ...ความตายของเจ้าน่ะ......

แล้วทำไม.....มันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้กันนะ....

“ สึนะโยชิ!!!”

ท่อนแขนแข็งแรงอุ้มร่างเล็กๆก้าวเดินไปด้วยหัวใจที่ร้อนลน.....แผลแค่นั้นไม่ทำให้ถึงกับตายได้หรอกเขารู้ดี....แต่ทว่ามันเป็นมีดที่มาจากนินจา....เพราะเช่นนั้นมันจึงเป็นอันตรายถึงชีวิตยิ่งกว่าคมดาบที่ฟันลงมาตรงๆเสียอีก

มีดอาบยาพิษชนิดร้ายแรง....

และเขารู้ดีว่าไม่มียาแก้พิษชนิดนี้ เพราะมันคือพิษที่ผลิตขึ้นในตำหนักของเขาเอง

“ อะ....อื้อ....”        ใบหน้าเนียนใสของคนในอ้อมแขนนั้นซีดเซียว ลมหายใจติดขัดอย่างที่ดูก็รู้ว่ากำลังทรมาน....ไม่ได้การ....หากช้าไปกว่านี้คงไม่ทันแน่ๆ

ร่างสูงโปร่งตัดสินใจวางร่างเล็กลงที่โคนต้นไม้ในป่าทึบ ร่างที่โงนเงนไร้เรี่ยวแรงเอนซบศีรษะมาที่แผงอกกว้างอย่างที่ไม่รู้ตัว สองมือใหญ่จับไหล่เล็กให้นั่งตัวตรงก่อนจะโอบกอดเอาไว้ให้ใบหน้าใสซบอยู่ที่ไหล่ของตน มือข้างหนึ่งอ้อมไปที่ด้านหลังก่อนจะตัดสินใจดึงมีดที่ปักไหล่เล็กออกมา.....เลือดที่ทะลักปากแผลนั้นกลายเป็นสีดำตามคาด

สองมือค่อยๆจับไหล่เล็กอีกครั้งเพื่อดันลำตัวบางให้ถอยห่างออกไป ใบหน้าเรียวมองคนที่ยังคงไม่ได้สติตรงหน้าอย่างสับสน คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันแน่น....วิธีการน่ะมันมี....แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่กล้าที่จะลงมือทำ

“ อึก...อื้อ....”       เสียงครางอย่างทรมานของคนที่ยังไม่รู้สึกตัวยิ่งเร่งเร้าให้เขาตัดสินใจ  ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมา มือที่จับไหล่บางเอนร่างเล็กไปพิงไว้กับโคนต้นไม้ จากนั้นมือทั้งคู่ก็เลื่อนมาอยู่ที่คอกิโมโนของร่างเล็ก....แต่มันยังคงนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

ปลายนิ้วเรียวที่เกือบจะแตะคอกิโมโนอยู่รอมร่อหดกลับมากำมือเอาไว้อย่างชั่งใจ นัยน์ตาสองสีมองหน้าของคนที่สลบสไลไปอีกครั้ง ก่อนจะหายใจเข้าอย่างหนักหน่วง....ทำไมมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้....ทั้งๆที่เจ้าก็เป็นผู้ชายเช่นเดียวกับข้าหาใช่อิสตรีไม่  

ปลายนิ้วที่ค่อยๆยื่นออกไปใหม่นั้นเกร็งอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาสองสีเผลอมองเข้าไปในรอยแหวกของคอกิโมโน ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจพุ่งเข้าเล่นงานจนร่างทั้งร่างเริ่มจะเกร็งตาม ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายที่เผลอทำไปโดยที่ไม่รู้ตัว

ใบหน้าเรียวสะบัดเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจจับคอกิโมโนของร่างเล็กแหวกออกด้วยกลั้นใจ ไหล่นวลเนียนที่เผยออกมาทำให้ในใจเต้นแปลกไป มือค่อยๆลากผ้ากิโมโนออกจากไหล่เล็กอย่างช้าๆ ผิวที่ขาวละเอียดนั้นกลับสะกดสายตาจนลมหายใจชักจะติดขัดให้ใบหน้าเรียวสะบัดอีกครั้งเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา

กว่าจะแหวกคอกิโมโนให้พ้นไหล่บางได้ก็เล่นเอาเหงื่อเกาะพราวที่ขมับของใบหน้าเรียว....ทำไมข้าจะต้องมาตื่นเต้นและสูญเสียความมั่นใจเพียงเพราะต้องมาถอดเสื้อให้คนอย่างเจ้าด้วยเนี่ย....เกลียดเจ้า....ข้าเกลียดเจ้าที่ทำให้ข้ากลายเป็นแบบนี้!

ร่างสูงโปร่งขยับไปนั่งอยู่ที่เบื้องหลังร่างเล็ก สองแขนกันเอาไว้ไม่ให้ร่างที่ไร้สตินั้นล้มหน้าทิ่มลงไป มือยังคงแหวกคอกิโมโนออกให้พ้นไหล่บางด้านหลังอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งรอยแผลที่ยังคงมีเลือดสีดำไหลออกมานั้นปรากฏแก่สายตา

นัยน์ตาสองสีจับจ้องอยู่ที่ปากแผล ก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้.....

แล้วริมฝีปากก็แนบลงไปที่ปากแผลบนแผ่นหลังจนรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือด.....

พยายามดูดมันออกมาก่อนจะหันไปบ้วนเลือดสีดำพวกนั้นทิ้ง แล้วแนบริมฝีปากลงไปยังปากแผลใหม่  ดูดเลือดร้ายพวกนั้นอีกครั้งแล้วบ้วนทิ้ง.....ทำแบบนั้นซ้ำไป....ซ้ำมา....จนกระทั่งเลือดที่ไหลออกมามีสีแดงเช่นปกติ....

ร่างสูงโปร่งทิ้งกายลงเอนพิงโคนต้นไม้ ใบหน้าเรียวเต็มไปด้วยเหงื่อเกาะพราว ร่างกายรู้สึกราวกับไร้สิ้นซึ่งเรี่ยวแรง มือยกขึ้นปาดเลือดที่มุมปากก่อนจะขยับคอกิโมโนของร่างเล็กตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทางแล้วค่อยๆขยับแผ่นหลังเล็กให้เอนพิงมาที่แผ่นอกของตน  เสี้ยวใบหน้าเนียนที่มองเห็นดูจะมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแต่กระนั้นก็ยังคงไม่ได้สติ

ถึงจะเอาพิษออกไปแล้ว แต่คงต้องรีบกลับไปให้หมอหลวงดูอีกที

ถึงจะคิดได้แบบนั้น....แต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมขยับ.....ทั้งๆที่พยายามบังคับสติทั้งหมดที่มี แต่ก็ดูเหมือนว่าพิษปลิดชีวิตชนิดร้ายแรงนั้นไม่ใช่จะร้ายแค่ชื่อเสียแล้ว

ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะพลันดับวูบไป จำได้ว่าแขนของเขากลับโอบกอดร่างตรงหน้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย.....

ทำไมกันนะ....

แสงเทียนวูบไหวภายในห้องที่เงียบสนิท….

นัยน์ตาสองสีเปิดขึ้นมาอีกครั้งอย่างพยายามนึกให้ออกว่าที่นี่มันที่ไหน.....ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆของเสื่อทาทามิที่ไม่คุ้นเคย ทั้งลวดลายบนฉากกั้นห้องที่ดูอ่อนหวานด้วยลายดอกไม้นานาพันธุ์...ไม่ว่าจะอย่างไรก็นึกไม่ออก  ใบหน้าเรียวจึงขยับมองสำรวจร่างกายของตนแทน....เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็ไม่ใช่ของตน ยูกาตะสีเขียวขี้ม้าปักลวดลายดอกหญ้าแบบนี้เขาไม่เคยมี....ของใครกัน?

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาเรื่อยๆอย่างเชื่องช้าทำให้ใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยหันไปมองที่ประตูเลื่อน ทั้งๆที่พยายามจะขยับกายลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ดูเหมือนกับว่าเรี่ยวแรงจะยังไม่กลับคืนมา....อ่า....ใช่....เขาคงโดนพิษตอนที่เข้าไปช่วยเจ้าเด็กที่น่าชิงชังนั่น

แล้วถ้าอย่างนั้น....

เด็กนั่นปลอดภัยดีหรือเปล่า?

จู่ๆความเป็นห่วงก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจจนต้องรีบสะบัดหน้าตั้งสติ....ทำไมจะต้องไปกังวลด้วย เจ้าเด็กนั่นจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับเขา....

แต่พอนึกถึงภาพของร่างเล็กๆที่ล้มลงกับพื้นในตอนนั้นแล้ว....

ร่างสูงโปร่งพยายามเรียกเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี สองแขนที่ใช้ยันตัวเองจนเกือบจะลุกขึ้นนั่งได้นั้นสั่นระริก...อยากรู้...อยากลุกขึ้นไปถามใครก็ได้ว่าเจ้าเป็นอย่างไร....หรือข้าจะห่วงใย?

ครืดดดดดดด.....

แล้วประตูเลื่อนก็เปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่กำลังอยู่ในห้วงคำนึง

“ เจ้า!!!”       เสียงของคนทั้งสองพูดออกมาพร้อมๆกัน ทั้งนัยน์ตากลมโตที่จ้องมองมานั้นเบิกกว้างไม่ได้แพ้นัยน์ตาสองสี ร่างเล็กๆที่อยู่ในชุดกิโมโนตัวในสีขาวถูกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมฮาโอริสีโอรส ใบหน้าถึงจะยังคงดูซีดเซียวอยู่บ้างแต่ร่างกายเล็กนั่นก็ขยับเดินได้แล้ว

ทำไมกัน....แค่เห็นว่าเจ้าปลอดภัยข้าจึงโล่งใจเช่นนี้....

“ เจ้าจะลุกขึ้นมาทำไมมุคุโร่!”      ตัวเองก็อาการใช่จะดีแท้ๆแต่ร่างเล็กก็ยังเอ่ยปากดุอีกคนที่พยายามจะลุกขึ้นมานั่ง ร่างเล็กขยับมาที่ฟูกนอนของร่างสูงเพื่อจะเข้ามาช่วยพยุง...แต่มือของใครอีกคนที่เดินตามมาด้วยก็รั้งแขนเล็กเอาไว้เสียก่อน

“ เจ้าเองก็ต้องอยู่นิ่งๆ”      น้ำเสียงราบเรียบขององค์ชายที่หนึ่งเอ่ยบอกคนป่วยจอมดื้อที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะหนีมาดูอาการของมุคุโร่ให้ได้ จนตนที่นั่งเฝ้าอยู่จำต้องพาออกมา

มือใหญ่และท่อนแขนแข็งแรงขององค์ชายที่หนึ่งเข้าพยุงแผ่นหลังกว้างขององค์ชายที่สองให้ลุกขึ้นนั่ง ชั่วครู่ที่นัยน์ตาทั้งสองสบประสานกันนั้นมันยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่ทว่า ในน้ำแข็งทั้งสองก้อนนั้นมันยังมีสิ่งที่ใครไม่อาจรู้ได้ซุกซ่อนอยู่

“ เจ้าเองก็มานั่งตรงนี้...”      แล้วองค์ชายที่หนึ่งก็หันไปจับร่างเล็กของคนป่วยอีกคนให้นั่งลงที่ข้างฟูก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาขององค์ชายที่สอง...

ท่าทางที่ไม่เคยแสดงออกกับใครแบบนั้น แล้วยังดวงตาที่ดูอบอุ่นยามที่มองไปยังเจ้าเด็กนั่น.....รัก....อย่างนั้นสินะ

ขนาดคนที่เย็นชาและโหดเหี้ยมก็ยังหลงรักเจ้า....ใช่สิ....เขามันดีพร้อมทุกอย่างทั้งยศถาบรรดาศักดิ์ ทั้งอำนาจและกำลังที่จะปกป้องเจ้าได้...เช่นนั้นแล้วเจ้าคงไม่ต้องการความรักจากใครอีก....แต่ถึงเจ้าจะต้องการลวงหลอกคนทั้งโลกให้ไปหลงรักเจ้า แต่ข้าจะไม่มีวัน...ไม่มีวันรักเจ้าแน่ สึนะโยชิ!

ใบหน้าเรียวหันไปอีกทางอย่างไม่อยากจะมองภาพตรงหน้า....ข้าไม่ได้อิจฉา....ไม่ได้อิจฉาแม้แต่นิดเดียว....ข้าก็แค่ชิงชังจนไม่อยากจะมองก็แค่นั้นเอง

“ มุคุโร่!”      แต่เสียงเรียกค่อนข้างดังก็ทำให้ใบหน้าเรียวหันกลับมามองอย่างตกใจ นัยน์ตากลมโตใสแจ๋วจับจ้องมายังใบหน้าของตนทำเอาประหม่าเพราะไม่ทันตั้งตัว

“ อะ....อะไร...”       ร่างสูงโปร่งพยายามปั้นใบหน้าให้กลับไปเย็นชาดังเดิม

“ ขอบใจนะ”      คำพูดง่ายๆที่จู่ๆก็พูดออกมาทำเอาใบหน้าเรียวร้อนผ่าวโดยไม่อาจควบคุม....ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงพูดอะไรน่าอายแบบนี้ออกมาได้ง่ายๆกันนะ

“ เพราะเจ้าช่วยข้า ทำให้ตอนนี้ร่างกายของข้าก็เหมือนแค่เป็นแผลถูกแทงธรรมดา...แต่หมอหลวงบอกว่า....สำหรับเจ้าซึ่งถอนพิษด้วยวิธีนั้นอาจจะเผลอกลืนเข้าไปบ้าง เพราะงั้นเจ้าจึงอาการน่าเป็นห่วงกว่า....ถ้ายังไงช่วงนี้ให้เจ้าพักอยู่ที่นี่....ตำหนักของข้า....เพื่อดูอาการไปก่อน”      ใบหน้าน่ารักพูดเจื้อยแจ้วก็จริง แต่เมื่อพยายามนึกถึงวิธีการที่มุคุโร่ช่วยเหลือตนแล้วก็ให้หน้าแดง

“ คึหึหึ....เจ้าคิดว่าอย่างข้าจะโง่จนเผลอกลืนพิษเข้าไปหรือยังไงกัน....ข้าไม่อยากอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเจ้าหรอกนะ”      ใบหน้าเรียวสะบัดหนีไปอีกข้าง...ที่ไม่อยากอยู่เพราะไม่อยากทำให้ตัวเองสับสนไปมากกว่านี้

“ แต่เจ้าต้องอยู่! เพราะนี่เป็นคำสั่งของท่านพ่อ!”       ใบหน้าน่ารักที่มองมานั้นคาดคั้นและมีแววเอาแต่ใจและเมื่อเอ่ยออกมาเช่นนั้นมันก็ทำให้ร่างสูงจำต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ คึหึหึ....ถ้าข้ารู้ว่ามันเป็นเพราะเจ้าที่ทำให้ท่านพ่อสั่งออกมาแบบนั้น....ข้าจะจัดการเจ้าแน่....”      รอยยิ้มละไมร้ายกาจที่พยายามปั้นส่งมาให้ไม่ได้ทำให้ร่างเล็กตรงหน้ากลัวเกรงได้เลย แต่มันกลับมีแต่รอยยิ้มที่ถูกส่งกลับมา เหมือนกับเขากำลังคุยอยู่กับคนที่พูดกันคนละภาษา

และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้คนอีกคนที่นั่งอยู่ที่มุมห้องมองมาด้วยสายตานิ่งสนิท.....

กับเขา....ทำไมเจ้าไม่เรียกว่า....ท่านพี่

เสียงต่อล้อต่อเถียงหยุดชะงักลงเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบานประตูเลื่อน

“ พระสนมเอกเสด็จเจ้าค่ะ....”

และนั่นก็ทำให้นัยน์ตาสองสีเกร็งขึ้นมาทันที.....

“ กลับได้แล้วเจ้าสัตว์กินพืช”      เสียงทุ้มขององค์ชายที่หนึ่งดังขึ้นข้างหลังให้ร่างเล็กหันไปมองด้วยความสงสัย....ถึงเจ้าจะยังไม่รู้ตัวก็ไม่เป็นไร....แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นแม้แต่วินาทีเดียว...อีกอย่าง....

ใบหน้าคมขององค์ชายที่หนึ่งหันไปมองใบหน้าเรียวขององค์ชายที่สองที่ดูเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด.....เรื่องนี้คงต้องให้เจ้าจัดการเอง....มุคุโร่

“ ท่านแม่ของเจ้าคงเป็นห่วง ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”      ใบหน้าน่ารักยังคงหันมายิ้มให้อย่างไม่รู้สึกรู้สาในสายตาหาเรื่องของร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่บนฟูก

เสียงประตูเลื่อนออก แสงเทียนจากภายนอกส่องให้เห็นร่างสง่าของพระสนมเอกยืนอยู่ที่หน้าห้อง ใบหน้าสวยเย็นชาส่งยิ้มน้อยๆมาให้ร่างเล็กก่อนที่พัดในมือจะถูกตวัดจนบังไปกว่าครึ่งหน้า นัยน์ตาคมกริบปรายมองร่างเล็กที่โค้งคำนับให้ก่อนจะพยักหน้าลงราวกับผู้ใหญ่รับการเคารพจากเด็กทั่วไป....รอยยิ้มเย็นที่ส่งออกมาก็ราวกับว่าไม่เคยคิดร้ายต่อกัน และนั่นก็ทำให้ร่างเล็กตั้งใจจะเดินสวนออกไปโดยที่ไม่ติดใจสงสัยอะไร

“ เดี๋ยวสิ...องค์ชายเล็ก....”     เสียงไพเราะของพระสนมเรียกเอาไว้ให้ร่างเล็กหันมามองอย่างสงสัย

“ ข้าจะไม่กล่าวโทษเจ้าหรอกนะ....ที่เจ้าทำให้ลูกชายของข้า...เกือบตาย...”      แต่แล้วถ้อยคำนั้นก็ทำเอาใบหน้าน่ารักถึงกับชาวาบ

“ ไม่ต้องกังวลไป...”       ใบหน้าสวยสง่าส่งยิ้มที่ไม่อาจรู้ได้ซึ่งความหมายมาให้ก่อนจะเดินสวนเข้าไปในห้อง ร่างเล็กได้แต่ยืนนิ่งราวกับถูกเข็มนับพันเล่มตรึงเอาไว้...สิ่งที่นางพูดเป็นความจริง...ใช่....เขาทำให้ลูกชายของนางเกือบตาย....มัวแต่ดีใจที่รอดชีวิต มัวแต่ดีใจที่มุคุโร่มาช่วย จนลืมนึกไปว่า ที่ตนรอดชีวิตมาได้เพราะมุคุโร่ต้องเกือบตาย

“ อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็นและอย่าเชื่อในสิ่งที่เจ้าได้ยิน...โดยเฉพาะจากนาง”        แต่แล้วเสียงทุ้มของคนอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ปลุกร่างเล็กออกจากภวังค์ มือใหญ่คว้ามาที่มือเล็กก่อนจะพาก้าวเดินออกไปจากที่ตรงนั้น

เพราะนางคือคนที่เจ้าต้องพึงระวังอย่างที่สุด.....

เสียงฝีเท้าก้าวจากไปแล้ว และตอนนี้ร่างสง่าของผู้เป็นมารดาก็มายืนอยู่ตรงหน้า  นัยน์ตาสองสีไม่อาจสู้หน้าได้จึงได้แต่ก้มหน้าลง

“ เงยหน้ามองข้า...มุคุโร่”        น้ำเสียงที่เหยียบเย็นแบบนั้น บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้นางกำลังโกรธขนาดไหน....ไม่มีแม้แต่คำถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง....มีแต่คำสั่งที่ต้องทำตามก็เท่านั้น

ใบหน้าเรียวค่อยๆเงยหน้ามองผู้เป็นมารดาด้วยความเงียบงัน และเมื่อดวงตาสบไปที่นัยน์ตาคมกริบคู่นั้น...

เพี๊ยะ!!!

ฝ่ามือของนางก็ฟาดลงมาที่ใบหน้าเต็มแรงจนมันหันไปอีกทาง ร่างสูงปล่อยให้มันนิ่งค้างอยู่แบบนั้น ถึงจะรับรู้ถึงรสเลือดฝาดที่ไหลลงมาที่มุมปากก็ไม่คิดที่จะยกมือขึ้นไปเช็ด

“ ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม....ว่าอย่าได้ไปเห็นใจมันเด็ดขาด...”      น้ำเสียงนั้นไม่ได้ตะโกนด่าทอ แต่กลับพูดด้วยความนิ่งเฉย....มันเย็นชาเสียจนคิดว่าน่ากลัวยิ่งกว่ายาพิษ

“ จงอย่าลืม....ว่ามันคือลูกของผู้หญิงที่ทำให้แม่ของเจ้าต้องกลายมาเป็นแบบนี้”       คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน นัยน์ตาสองสีค่อยๆหันกลับไปมองมารดาของตนด้วยแววเจ็บปวด

“ จงอย่าลืม...มุคุโร่....หากเจ้ายังต้องการที่จะเป็นลูกชายของข้า”     

ผู้เป็นมารดาจากไปนานแล้ว แต่ร่างสูงโปร่งก็ยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม...

หาใช่หมดแรงกาย....แต่เป็นหัวใจที่มันเหนื่อยล้า....

ข้าไม่มีวันลืม....ไม่มีวันลืมว่าข้าจะต้องเกลียดเจ้าอย่างไร....

เช่นเดียวกับที่ข้าไม่มีวันลืม....

ว่าหัวใจของข้าเต้นอย่างไรยามที่ได้อยู่ใกล้เจ้า....

สึนะโยชิ...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 07 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

เหม่อ~~~ คุณมุขา~~~~ โฮกฮากกกก (เป็นอะไรของมัน??? สงสัยจะโดนสปอยด์หลอกหลอน....เอาคุณมุของหนูคืนมาน้า อิปู่ขาอ่า TT[]TT)

อ้า....ตอนนี้ต้นหางนกยูงที่ออฟฟิศกำลังออกดอกบานสะพรั่งเลยค่ะ  สีส้มทั้งต้นเลย มองจากชั้นสามซึ่งอยู่ในระดับเดียวกับดอกของมันนี่สวยอย่าบอกใคร....อย่างกับซากุระเมืองไทยเลยแน่ะ....สวยมากกกกกกกก....เห็นแล้วนึกถึงสึนะทุกทีเลยอ่ะ.....เพราะมันสีส้ม...และเป็นต้น  ปลา หางนกยูง ^ ^

ขอบคุณทุกเสียงทักทาย (ถึงจะยังไม่ได้อ่านก็ไม่เป็นไรนะน้องหวาย 555ไว้ว่างๆก่อนกะได้ ^ ^) ขอบคุณทุกการติดตามและการตบตีนะคะ....ในตอนหน้าพบกับตอนของสองคนที่หายไปในตอนนี้....อิอิ.....แล้วจะรู้ว่า..... “เหตุผลที่ฉันต้องรักเธอ” น่ะ....มันคืออะไร >w< 

เอาชิ้นส่วนหนึ่งในบ้านมาให้ดู *w*

จะมีใครทายถูกไหมน้า...ว่าไอ้กระถาง 4 ใบนี่มันตั้งเอาไว้ที่ไหน??? (นี่แหละสาเหตุที่อยากย้ายที่นอน กร๊ากกก)

และ....ดู Sekai ichi Hatsukoi กันแล้วใช่ม๊ายยยย (โดนโบกติดกำแพง ข้อหาย้ำคิดย้ำทำ555) แว่วมาว่าคุณเปาจะทำรีวิว โนเวล(นิยาย) ของเรื่องนี้ด้วยแหละ (ฮาโตริจิอากินะค้า) ตาลุกวาวพร้อมเกาะขอบโกดังกันเลยทีเดียว โฮกกกกก นั่งกระดิกหางรอ *w*

อ่า...ใครกำลังมีปัญหาอะไรก็ขอให้ฝ่าฟันมันไปได้ทุกอย่างเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ท้อได้แต่อย่าถอยเน้

วันนี้วันเกิดน้องหวาน Kazahaya มีคนแปะของขวัญไว้ที่บลอคน้องมิยะ ตามไปอ่านไปแฮปกันได้เน้ ส่วนของอิฉันมันยังไม่เสร็จ T^T ทำอะไรเสร็จมั่งวะนี่ตรูหมู่นี้ ฮึกๆๆ

และสุดท้าย....วันนี้ อิจิโนเสะ ฮายาโตะคุงก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้า....มองมาด้วยสายตาแบบนั้น อยากโดนกอดเร๊อะ! (คุณอิจิแกตั้งชื่อน้องหมาสุดรักของแกว่า Ichinose Hayato ค่ะ น่าร้ากกกกกก)   ว่าแต่...ตกลงตัวไหนฮายาโตะตัวไหนโออิระกันแน่?