KHR AuS.Fic [8059] --- Shiki : เลือดหยดที่หนึ่ง ---

KHR AuS.Fic [8059]    --- Shiki : เลือดหยดที่หนึ่ง ---

: KHR feat. Shiki Fanfiction

: 8059  

: Horror Romance 

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

หมู่บ้านโซโตบะ...

เป็นหมู่บ้านในชนบทที่ผู้คนต่างใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่าย พื้นที่ราบกว้างซึ่งมีภูเขาโอบล้อมเอาไว้ทั้งสามด้านนั้นมีประชากรอาศัยอยู่เพียง1,300คน บนภูเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยต้นสนซึ่งเติบโตขึ้นมาเพื่อที่จะถูกนำมาแปรรูปให้เป็นโลงศพสำหรับบรรจุผู้คนที่ล้มตายจากภายในหมู่บ้านแห่งนี้ ที่ยังคงมีความเชื่อกันว่า...คนตายอาจฟื้นคืนชีพขึ้นมา...เช่นนั้นจึงนำศพไปฝังเอาไว้ ไม่ยอมเผา...ที่ใต้เงาของต้นสนคือหลุมศพมากมาย....ราวกับหมู่บ้านแห่งนี้ถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยความตาย....

ถนนใหญ่เพียงเส้นเดียวถูกตัดผ่ากลางหมู่บ้าน ครัวเรือนต่างอาศัยอยู่กระจายกันไปในเขตต่างๆ และส่วนที่นอกเหนือไปจากนั้นบนพื้นที่ราบจะเป็นทุ่งนาสีเขียวขจีที่ความเจริญใดๆของเมืองใหญ่ยังไม่เข้ามาแปดเปื้อน ชาวบ้านต่างยังคงใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติอันสวยงามและแทบจะไม่สนใจความเป็นไปของโลกภายนอก...หากตัดปลายถนนเส้นนี้ทิ้ง....หมู่บ้านโซโตบะก็จะถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง....

ถนนเส้นนั้นทอดยาวไปจรดภูเขา ที่ปลายจรดกับเชิงบันไดซึ่งตั้งชันขึ้นไปหาประตูของวัดเพียงหนึ่งเดียวของหมู่บ้านแห่งนี้.....

กริ๊งๆๆๆๆ!!!

เสียงกริ่งรถจักรยานดังระรัวก้องให้ผู้คนที่เดินอยู่ตามท้องถนนแหวกหลบกันชุลมุน ก่อนที่จักรยานคันเล็กจะเซไปเซมาแล้วถลาลงไปเสียบอยู่กับแง่งไม้ที่ข้างทางด้วยเสียงดังโครม!

“ อูยยย...เจ็บๆๆ”      ร่างเล็กบางในชุดกิโมโนสีดำเครื่องแบบประจำกายของพระจากที่วัดเพียงแห่งเดียวนั้นนั่งแปะอยู่ข้างๆจักรยานพลางลูบข้อเท้าไปมา นัยน์ตาสีมรกตปิดลงข้างหนึ่งเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบ

“ อา...ท่านยังขี่จักรยานไม่เป็นอีกหรือ...ฮะฮะ...”    เสียงหัวเราะขำอย่างเอ็นดูจากแม่เฒ่าที่เดินผ่านมาทำให้ใบหน้าสวยของคนที่ถูกทักถึงกับบูดสนิท

“ ฉันขี่เป็น! แต่ไอ้จักรยานซังกะบวยนี่ต่างหากที่มันใกล้จะพังแล้วน่ะ!”      เส้นผมสีเงินขยับไหวไปตามใบหน้าสวยที่ยังคงเถียงฉอดๆไม่ได้สมกับฐานะของตัวเองเล้ย....ใช่แล้ว...ร่างเล็กบางที่นั่งกุมข้อเท้าอยู่นี่คือ พระ...จะเรียกให้ถูกก็น่าจะเรียกว่าเณรเสียมากกว่า...ซึ่งอยู่ที่วัดบนเชิงเขาแห่งนั้นนั่นเอง วัดแห่งนี้เป็นวัดในนิกายมหายานเพราะฉะนั้นพระเองก็สามารถมีภรรยาได้และไม่ต้องโกนหัวเหมือนพระในนิกายอื่น

“ เอ้าๆ ขี่ไม่เป็นเองแล้วยังไปโทษจักรยานอีกแน่ะ...ฮะฮะ”     อ้อมแขนของใครบางคนช้อนลำตัวบางขึ้นอย่างง่ายดาย ใบหน้าสวยตวัดไปมองอย่างไม่พอใจ

“ รีบพาพระท่านไปหาหมอเถอะ...ท่าทางจะเจ็บน่าดูนะนั่น”     หญิงชรายังคงยิ้มแย้มอย่างใจดีตามประสาคนชนบทมาให้ถึงแม้จะโดนโวยใส่แต่ไม่ว่าใครๆต่างกลับเอ็นดูพระตัวเล็กคนนี้มากกว่า ร่างสูงที่อุ้มอีกคนที่ตั้งท่าจะโวยวายหันมาพยักหน้าให้

“ ปล่อยชั้นลงนะไอ้บ้ายามาโมโตะ!”

“ นายเนี่ยน้า...หัดทำตัวให้มันสมกับที่เป็นพระเสียหน่อยเหอะ...ดูอย่างรองเจ้าอาวาสสิ...ทั้งเรียบร้อยอ่อนโยนและเป็นที่พึ่งพาได้...โอ๊ย!!”

“ ฮึ...ขอโทษนะที่ชั้นมันไม่เรียบร้อย!”       ใบหน้าหล่อคมก้มลงไปมองรอยฟันที่เรียงสวยอยู่บนต้นแขนตัวเองก่อนจะมองให้อีกคนที่ยังคงถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขน....นี่ไม่กลัวว่าเขาจะปล่อยให้ตกลงไปบ้างเลยใช่ไหมเนี่ย...

“ จักรยานก็ปล่อยไว้งั้นก่อนแล้วกันนะ ไปให้หมอดูข้อเท้าให้ก่อนแล้วกัน”

“ ถ้าแกอุ้มฉันไปและจ่ายตังค์ให้ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก”

“ ฮะฮะ อะไรกัน...เงินเดือนฉันมันน้อยกว่าเงินบริจาคที่นายได้รับมาเสียอีกนา....”

เสียงหัวเราะและโต้เถียงดังสอดประสานกันไปตามสายลมที่เงียบสงบของหมู่บ้าน แสงแดดยามเย็นฉาบไล้ให้ทุกอย่างดูงดงามราวกับที่นี่จะมีแต่ความสุขแบบนี้ตลอดไป....หากไม่ใช่เพราะ....

“ เบาๆหน่อยสิ!”     พระตัวเล็กยังคงวีนใส่แม้แต่หมอใหญ่เจ้าของคลินิกเพียงแห่งเดียวของหมู่บ้านอย่างคลินิกโอซากิแห่งนี้ ใบหน้าคมที่รกไปด้วยหนวดเคราดูไม่สมกับที่เป็นหมอลอบยิ้มที่มุมปากก่อนจะกดสำลีลงไปที่ข้อเท้าเล็กจนเจ้าเด็กจอมโวยวายนั่นร้องออกมาอย่างเจ็บแสบ

“ แก๊!!!”     น้ำตาเม็ดเล็กปริ่มออกมาจากดวงตาสีมรกต สองมือเล็กเกาะอยู่ที่เสื้อของยามาโมโตะที่ได้แต่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ทั้งๆที่ใบหน้าสวยหันมาแยกเขี้ยวใส่คุณหมอประจำคลีนิค

“ แหกปากได้แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วละ...ว่าแต่นายนี่โตขนาดนี้ยังขี่จักรยานไม่เป็นอีกเร๊อะ”     คุณหมอโอซากิส่งยิ้มกวนประสาทมาให้...กับคนไข้รายอื่นๆเขาคือหมอผู้ใจดีแต่กับเจ้าเด็กนี่ที่เห็นมาตั้งแต่ยังเล็กๆกลับน่าเอ็นดูจนอยากจะแกล้งซะทุกครั้งไป

“ ก็บอกแล้วไงว่า!”

“ น่าๆ...”      ยังไม่ทันจะได้พูดจนจบ ร่างสูงที่ได้แต่ยืนเหงื่อหยดอยู่ข้างๆจำต้องรีบเข้ามาห้ามทัพ

“ ว่าแล้วเชียว...ว่าท่านโกคุเดระมาแน่ๆ เสียงถึงได้ดังไปถึงห้องผู้ป่วยด้านในแบบนี้”     พยาบาลสาวเดินถือแฟ้มเข้ามาพร้อมส่งยิ้มมาให้

“ นี่เธอหาว่าชั้นเป็นเครื่องขยายเสียงอย่างงั้นหรอ?!”     นี่ก็หาเรื่องเค้าไปทั่ว....แต่ถึงอย่างงั้นกลับไม่มีใครโกรธได้ลง...เพราะใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูบวกกับนิสัยตรงไปตรงมาไม่มีลับลมคมใน ทำให้คนในหมู่บ้านชนบทกลับรักพระตัวเล็กคนนี้มากกว่าจะชิงชัง

“ ว่าแต่คุณหมอคะ...เมื่อกี้คุณป้าจากร้านขายข้าวสารเล่าให้ฟังในขณะที่รอตรวจว่า...เมื่อคืนคนที่คาเนมาซะย้ายเข้ามาอยู่แล้วนะคะ เห็นว่าเป็นคู่สามีภรรยากับลูกสาว...แปลกจังน้า...ทำไมถึงย้ายเข้ามากลางค่ำกลางคืนก็ไม่รู้....”      คำพูดธรรมดาๆของพยาบาลสาวกับเรื่องราวที่ไม่มีอะไรทำให้คนที่ได้ฟังต่างไม่มีใครติดใจสงสัย

แต่หากใส่ใจกับมันอีกสักนิด....โศกนาฏกรรมคงจะไม่มาเยือนหมู่บ้านโซโตบะเป็นแน่....

“ มันกระเทือนนะ! ขี่ให้มันนิ่มนวลกว่านี้หน่อยสิ!”     เสียงโวยจากด้านหลังทั้งๆที่มือเล็กๆยังคงจับที่เอวเขาแน่น

“ คนที่ขี่จักรยานไปเสียบคาต้นไม้อย่างนายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันหรอกนะ ฮะฮะ”     ใบหน้าคมยิ้มร่าเริงเป็นปกติให้คนที่นั่งซ้อนจักรยานที่ยืมมาจากคลินิกถึงกับหน้าบูดสนิท

เขาทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ....ในวันที่ฝนตกอย่างบ้าคลั่ง เขาไปช่วยพ่อซึ่งเป็นผู้ดูแลวัดเก็บข้าวของเข้าหลบฝน....เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วจนเด็กตัวเล็กๆอย่างเขาในตอนนั้นกลัวจนตัวสั่น แสงสว่างวาบฉายอยู่เบื้องหลังเงาร่างสองร่างที่เดินเข้ามาในวัดอย่างช้าๆ...เงาหนึ่งคือเงาที่คุ้นเคยของรองเจ้าอาวาสซึ่งเป็นผู้สืบทอดของวัดตั้งแต่ยังหนุ่ม ร่างโปร่งบางจูงมือเล็กๆของเด็กน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยกัน...ใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยรอยแผลและดวงตาสีมรกตที่มีแต่คราบน้ำตาทำให้เขาอดยื่นมือเข้าไปหาไม่ได้...เด็กที่อายุน้อยกว่าเขาราวๆห้าปี...คนที่รองเจ้าอาวาสบอกว่าถูกทิ้งอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน

แต่เด็กคนนั้นกลับไม่ได้ทำตัวให้น่าสงสารหรือน่าสมเพช...แต่กลับเติบโตขึ้นมาอย่างสดใสท่ามกลางความรักของคนทั้งหมู่บ้าน...และรับสืบทอดวัดด้วยการเป็นพระตั้งแต่ยังเด็กโดยไม่ลังเล....เช่นเดียวกับเขาซึ่งเกิดอยู่ที่นี่และเราทั้งคู่ก็คงจะตายอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่หนีไปไหน...

“ เฮอะ....ก็ชั้นไม่ใช่ครูพละบ้าพลังร่างกายถึกเหมือนแกนี่”

“ ฮ่าๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับขี่จักรยานไม่ได้ซักทีทั้งๆที่หัดขี่มาตั้งหลายปีแล้วกันล่ะ โอ๊ย!”     มือเล็กทุบไปที่กลางหลังโดยที่ไม่ยั้งมือ....ใช่...ไอ้คนที่ขี่จักรยานหน้าบานอยู่นี่คือครูในโรงเรียนประถมเล็กๆประจำหมู่บ้าน หมอนี่คงตั้งใจจะใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่สงบเงียบแห่งนี้ไปจนวันตายถึงได้เลือกที่จะเป็นครูอยู่ที่นี่แทนที่จะออกไปเป็นนักเบสบอลมืออาชีพอย่างที่ใฝ่ฝันเอาไว้เมื่อตอนยังเด็ก

หมู่บ้านแบบนี้มันมีอะไรดีกันน้า...ทั้งเขาทั้งเจ้าบ้านี่ถึงได้ไม่อยากจากไปไหน....

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบไปมองบนเนินเขาอีกฝั่งที่อยู่ถัดไปจากวัด....คาเนมาซะ...ชื่อเขตเขตหนึ่งของหมู่บ้านโซโตบะ...เดิมทีมันเป็นบ้านหลังใหญ่ที่ร้างไร้คนอยู่มานานจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้บ้านหลังนั้นกลับถูกรื้อถอนแล้วถูกปลูกสร้างเป็นปราสาทแบบยุโรปขึ้นมาแทน....คนพวกนั้นเองก็คงหลงใหลในหมู่บ้านแห่งนี้เช่นกันสินะ...ถึงได้ย้ายเข้ามา

แสงแดดยามโพล้เพล้ส่องกระทบยอดปราสาทเกิดเงาวูบไหวราวกับใครบางคนกำลังจ้องมองลงมา....นัยน์ตาที่ราวกับกำลังจ้องมองคนทั้งหมู่บ้าน....

“ อยู่นิ่งๆสิ”     สองแขนแข็งแรงอุ้มร่างเล็กบางที่เริ่มดิ้นขลุกขลักขึ้นบันไดหินของวัดมาเรื่อยๆ

“ ก็มันกลัวตกนี่ ขาชั้นก็เดี้ยงไปข้างนึงแล้วนะ ถ้าแกทำชั้นตกอีกต้องแย่แน่ๆ แกวางชั้นลงแล้วแบกขึ้นหลังดีกว่า”     ใบหน้าคมได้แต่ยิ้มแห้งๆ...เอาแต่ใจได้น่ารักเป็นบ้าเลยนะ

“ จะถึงอยู่แล้วน่า...ถ้าจะทำตกก็เพราะนายดิ้นนี่แหละ”

“ ชิ...”     นัยน์ตาสีมรกตเอาแต่ใจมองขึ้นมาจากด้านล่างให้เขาจำต้องเงยหน้ามองทางไม่รู้ไม่ชี้ ได้ยินเสียงโกลาหลของคนบนวัด ทำให้ขารีบก้าวเดินขึ้นไป

“ เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ เซอิชิน!”     ร่างในอ้อมแขนตะโกนถามพระหนุ่มที่เดินอย่างเร่งรีบอยู่ที่อาคารหนึ่งของวัด...ที่เจ้าพระตัวเล็กนี่เรียกอยู่น่ะ....คือ มุโรอิ เซอิชิน รองเจ้าอาวาสของวัดผู้ซึ่งเป็นคนเก็บตัวเองมาเลี้ยงแท้ๆ ไม่เคยมีคำว่าท่านหรือหลวงพี่ แต่กลับเรียกชื่อเขาตรงๆแบบไม่ได้กลัวเกรงอะไรเล้ย...

“ กลับมาแล้วหรอฮายาโตะ...มาทางนี้สิ”     ร่างสูงโปร่งติดจะแบบบางอยู่ในชุดกิโมโนสีดำเครื่องแบบประจำกายของพระในวัด ใบหน้าเรียวสวยดูสงบเยือกเย็น นัยน์ตาอ่อนโยนเบื้องหลังกรอบแว่นมองมาก่อนจะพยักหน้าให้เส้นผมสีเงินพลิ้วไหวให้พวกเขาเดินเข้าไปหา

“ ผมกำลังเตรียมตัวไปทำพิธีในงานศพน่ะ”     รองเจ้าอาวาสนั่งลงทับส้นบนเบาะรองนั่ง ก่อนจะพิจารณาร่างเล็กบางที่ถูกวางลงบนเบาะฝั่งตรงข้าม

“ อืม...ข้อเท้าเจ็บแบบนี้พักอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน...ยามาโมโตะคุงอยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อยได้ไหมครับ”     ใบหน้ายิ้มแย้มมองมาไม่ว่ายังไงเขาก็คงไม่ปฏิเสธ

“ มีคนตายหรอ?”

“ ครับ...”      ใบหน้าเรียวสวยพยักหน้าน้อยๆก่อนที่จะลุกออกไป

“ หมู่นี้....เซอิชินต้องออกไปแทบทุกวันเลย...มีคนตายบ่อยจังนะ....”     นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองตามแผ่นหลังของรองเจ้าอาวาสไป...เท่าที่รู้มา...สภาพการตายดูไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่....บางคนก็ตายทั้งๆที่ยังเด็กและไม่มีบาดแผลใดๆ...

“ โอ๋ๆ กลัวหรอ...วันไหนท่านรองเจ้าอาวาสไม่อยู่นายก็โทรไปบอกให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นี่”     มือใหญ่ยังไม่ทันจะได้ลูบหัวสีเงิน ใบหน้าสวยก็หันมาแยกเขี้ยวใส่เสียก่อน

“ กลัวบ้านแกน่ะสิ! ถ้าเป็นพระแล้วกลัวผียังจะมีหน้าเป็นอยู่ได้เร๊อะ!”

“ ฮ่าๆๆ มันก็จริง”

“ นี่ โกคุเดระ....”

“ อะไร”

“ ถ้าสักวันหนึ่งชั้นตายแล้วกลายเป็นผี...นายจะไม่กลัวชั้นใช่ไหม....”

“ พูดอะไรบ้าๆ...ผีหน้าบานอย่างแกใครจะไปกลัว”

“ ฮ่าๆๆ นั่นสินะ”

ถ้าหากวันนั้น....พวกเราใส่ใจกับมันสักนิด...

และไม่คิดเอาแต่หนีความจริง....

หมู่บ้านโซโตบะ...ก็คงจะไม่หายไปจากแผนที่และมีจุดจบแบบนั้น.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เลือดหยดที่สอง.....

To be continue….

ขะ...ขอบคุณมากๆเลยค่ะ....ดีใจจังที่มีคนมากมายมาแฮปให้ทั้งๆที่บ้างคนก็ไม่เคยพบกันเลยด้วยซ้ำ >////<

อ่านทุกข้อความ รับของขวัญทุกชิ้นมานั่งมองพรางน้ำตาจะไหลพราก...ก็คนมันดีใจอ่ะ ฮือออ ซับน้ำตาด้วยความปลาบปลื้ม

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ โค้งงามๆ

และจากกำลังใจทำให้ไฟลุกท่วม ฮ่าๆๆ เลยปั่นฟิกครอสโอเวอร์เรื่องนี้ขึ้นมาแบบไม่ยั้งคิด อย่างที่เห็นกันที่หัวกระทู้ว่าฟิคเรื่องนี้คือฟิกชั่นของทั้งเรื่อง รีบอร์นและเรื่อง ชิกิ ...แบบว่า...ตอนนี้กำลังคลั่งเพราะเพิ่งดูชิกิจบมาหมาดๆเลยค่ะ เป็นอนิเมะที่สนุกมากกกกหลอนเลือดสาดได้ใจสุดๆ เพราะงั้นเลยนั่งจิ้น...ว่าถ้าหากจับ 8059 ไปใส่ไว้ในเรื่องนี้บ้างจะเป็นไงนะ...ครึ ครึ....

แต่ไม่ต้องกลัวนะคะ จะพยายามเขียนให้คนที่ไม่เคยดูเรื่องนี้ (หรือบางคนที่ดูไม่ได้เพราะเลือดสาดซาดิสโรคจิตเกินไป กร๊ากกก) อ่านแล้วรู้เรื่อง เพราะข้าพเจ้ายืมชิกิมาใช้แค่ฉาก ตัวละครบางตัว และพล็อตพื้นฐานเท่านั้น ตัวละครหลักของฟิคเรื่องนี้คือ 8059 ที่เรารู้จักกันดีนี่และ ^ ^

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้อีกเรื่องนึงนะค้า....เหะเหะ...

อ๊ะ! ข้าพเจ้าแปะรูปช่วยส่งเสริมจินตนาการเอาไว้ให้....ถ้าอยากรู้ว่าหมู่บ้านโซโตบะเป็นยังไง...หมอโอซากิหน้าตายังไง...รองเจ้าอาวาส(โฮกกกก)น่ารักขนาดไหน...ตามไปส่องกันได้ที่นี่นะคะ ฮี่....(ไม่มีอะไรเลือดสาดน่า...คุณเปาดูได้ อิอิ)

PIC : ภาพปลากรอบฟิก : Shiki

ส่วนอันนี้คือ คลิปน่ารักๆของรองเจ้าอาวาสค่ะ ฮี่ๆ

MAD : Shiki [Muroi Seishin]