KHR AuS.Fic [8059] --- Shiki : เลือดหยดที่สอง ---

KHR AuS.Fic [8059]    --- Shiki : เลือดหยดที่สอง ---

: KHR feat. Shiki Fanfiction

: 8059 

: Horror Romance 

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ไอหมอกเย็นเยือกค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในความสงบสุขของหมู่บ้านโซโตบะอย่างช้าๆ ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อนแต่ร่างเล็กบางที่นอนหลับอยู่กลับรู้สึกกระสับกระส่าย

ราวกับกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาที่มองไม่เห็น....

จากแสงแดดอบอุ่นที่สว่างเจิดจ้าอยู่ตรงหน้ากลับมีเงาดำทะมึนมาซ้อนทับจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก เสียงหริ่งเรไรนั้นหายไปมีแต่เพียงเสียงลมหายใจของตนแต่เพียงผู้เดียว...ขาเรียวภายใต้กิโมโนสีดำค่อยๆก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เสียงจ๋อมๆราวกับว่าที่ใต้ฝ่าเท้าคือหนองน้ำทำให้เรียวขานั้นหยุดเดิน กลิ่นของอะไรบางอย่างทำให้ร่างบางนั่งลงไปแล้วยื่นมือไปแตะที่พื้นใต้ฝ่าเท้า สัมผัสเปียกแฉะทำให้แน่ใจได้ว่าสิ่งที่ตนกำลังย่ำอยู่นั้นคือของเหลวอย่างไม่ต้องสงสัย...นัยน์ตาสีมรกตพยายามจ้องมองลงไปในความมืด...กลิ่นคาวราวกับเหล็กลอยคละคลุ้งจนเผลอยกมือขึ้นมาปิดจมูก....กลิ่นยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นจนคนที่นั่งอยู่ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินต่อไป...

โผล๊ะ...

ฝ่าเท้าเหยียบลงไปที่อะไรบางอย่าง สัมผัสลื่นเละทำให้ชักเท้ากลับขึ้นมาอย่างขยะแขยง เสียงของเหลวเหนียวหนืดไหลร่วงจากฝ่าเท้าลงไปได้ยินอย่างชัดเจน ใบหน้าสวยค่อยๆก้มลงไปมองที่เท้าของตนอย่างช้าๆ....

แล้วนัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อจู่ๆภาพที่มืดมัวมาตลอดกลับค่อยๆมองเห็นได้อย่างชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ...ของเหลวสีขาวคละเคล้าไปกับสีแห่งชีวิตที่ปลายเท้านั้นส่งกลิ่นเน่าเหม็นโชยแตะจมูก...ที่ใต้ฝ่าเท้าที่ยกค้างเอาไว้คือหัวกะโหลกของใครบางคนที่แตกยับราวกับเพิ่งถูกกดทับด้วยอะไรบางอย่าง....เนื้อสมองสีขาวยังคงหยดไหลจากเท้าบางลงไปเป็นทาง

อุบ....

ภาพน่าสะอิดสะเอียนทำเอาสองมือเล็กยกขึ้นปิดปากแล้วออกวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เสียงจ๋อมๆยังคงดังเข้ามาในหูอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าที่แห่งนี้นั้นเจิ่งนองไปด้วยทะเล...สีเลือด

ฝ่าเท้าสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนลำตัวบางกลิ้งล้มลงไป...ใช่...มันไม่เจ็บ...เพราะร่างทั้งร่างถูกรองรับเอาไว้ด้วยของเหลวที่นองอยู่ทั่วพื้น มือบางยกขึ้นปาดน้ำที่กระเด็นมาติดใบหน้าก่อนจะพบว่าทุกหยาดหยดล้วนมีแต่สีแดง...นัยน์ตาสีมรกตเหลียวมองไปรอบตัวอย่างตื่นตระหนก...ก่อนจะไปหยุดลงที่ตรงปลายเท้า....

ร่างของใครบางคนนอนคว่ำจมกองเลือดที่นองพื้นอยู่ตรงนั้น และเมื่อมองไล่ขึ้นไปเรื่อยๆตามสีผิวที่ขาวซีดกลับมีเพียงจุดสีแดงสองจุดที่ต้นคอที่เด่นชัดขึ้นมา ใบหน้าที่หันตะแคงมาทางนี้ทำให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง สองมือยกขึ้นอุดปากอย่างยากเย็นด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน ใบหน้าที่คุ้นเคยซึ่งเต็มไปด้วยหนวดเคราแต่ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นกลับไร้ชีวิต...หมอโอซากิตายแล้ว

“ อึก..”    ร่างบางผวาก่อนจะขยับถอยหลังอย่างหวาดกลัว มือที่คลำไปที่พื้นสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง....เส้นผม?......และเมื่อก้มลงไปมอง ร่างที่สั่นระริกของตนกลับนิ่งงัน...เมื่อใบหน้าที่ปรากฏเข้ามาในสายตานั้นคือใบหน้าที่รู้จักดีอย่างที่สุด...ใบหน้าหล่อเหลาที่จมอยู่ในกองเลือดไปกว่าครึ่ง...ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มให้กัน....ใบหน้าที่ไร้ซึ่งลมหายใจอีกต่อไปแล้ว.....ใบหน้าของ...ยามาโมโตะ.....

“ อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!”

“ ฮายาโตะ!!”

“ ฮายาโตะ!!”

แรงเขย่าคละเคล้าไปกับเสียงเรียกให้นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาอย่างตื่นตะลึง ใบหน้าสวยมีเหงื่อเกาะพราว ร่างเล็กบางลุกขึ้นนั่งพรางหอบหายใจ ไหล่บางยังคงสั่นระริกกับภาพที่ยังติดตา และเมื่อเงยหน้าขึ้นไป ใบหน้าของรองเจ้าอาวาสก็มองเห็นอยู่ไม่ไกลในแสงสลัวๆของโคมไฟหัวเตียง สายตาอ่อนโยนที่จ้องมองมานั้นแสดงออกว่าเป็นห่วง

“ ฝันร้ายอย่างนั้นหรือครับ ?”      เสียงนุ่มนวลเอ่ยปลอบประโลม ร่างกายที่ยังคงหวาดผวาโผเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างหาที่พึ่ง มือเรียวของรองเจ้าอาวาสยกขึ้นลูบหัวของคนที่ยังกอดตนแน่นอย่างเบามือ

“ ไม่เป็นไรแล้วนะครับ....เมื่อลืมตาขึ้นมาก็จะอยู่ในสายตาของพระผู้เป็นเจ้าซึ่งจะไม่ทอดทิ้งฮายาโตะอย่างแน่นอน...”      ถ้อยคำนุ่มนวลกับสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ร่างเล็กบางคลายความหวาดกลัวลง เสียงหอบหายใจค่อยๆเงียบหายไปจนเข้าสู่สภาวะปกติ ร่างเล็กผละออกจากอ้อมแขนก่อนจะก้มหน้าลงราวกับกำลังครุ่นคิด

“ ฝันว่าอะไรบอกได้ไหมครับ”     

“ มันน่ากลัวมาก...มีแต่เลือดนองเต็มไปหมด...แล้วฉันก็เห็นด้วยว่า...หมอโอซากิกับยามาโมโตะ...ตายแล้ว....”      สองมือเล็กกำมือที่เปียกชุ่มเอาไว้ที่หน้าตัก

“.........อย่างนั้น.....หรือครับ.....”        ใบหน้าที่สงบนิ่งกลับมีแววกังวลขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปที่ประตูเลื่อนอย่างเหม่อลอย.....

เสียงหึ่งๆของหมู่ผึ้งที่บินมาดอมดมดอกไม้ในสวนนั้นช่างชวนง่วงนอน....แต่กระนั้นนัยน์ตาสีมรกตก็ไม่ยอมหลับลง ทั้งๆที่ร่างทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงจนต้องเอาไปพาดไว้กับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ย คางมนเกยอยู่บนโต๊ะ มือที่พาดเลยขอบโต๊ะออกไปตกลงตามแรงโน้มถ่วงอย่างไม่คิดที่จะฝืนเอาไว้

“ ง่วงก็ไปนอนสิครับ”      ร่างโปร่งบางอีกคนที่นั่งทับส้นอยู่ในห้องหันมามองด้วยรอยยิ้ม มือหยุดดินสอเอาไว้ก่อนจะหันมาสนใจเด็กในปกครอง

“ ไม่เอา...นายบอกว่า...ถ้าหากหลับตาลงพระเจ้าจะมองไม่เห็นแล้วก็จะถูกทอดทิ้งใช่ไหมล่ะ?”     ถึงแม้จะเป็นพระแต่ มุโรอิ เซอิชิน ก็เป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง และเรื่องราวที่เขามักหยิบยกมาเล่ากลับกลายเป็นเรื่องราวของพระเจ้าและปรัชญาซึ่งเข้าใจได้ยาก

“ หึหึ...ถึงพระเจ้าจะทอดทิ้งไป แต่ผมยังอยู่ตรงนี้นะครับ”       รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ ใบหน้าสวยจ้องมองก่อนจะหันหนีไปอีกทาง...ใบหน้าแบบนั้นเขาไม่อยากเห็น....เพราะมันคือใบหน้าที่ทำให้เซอิชินเจ็บปวด หมอนั่นอาจจะไม่เคยรู้ตัวว่าทุกครั้งเขามองเห็น...ทุกครั้งที่หมอนั่นยิ้มให้ผู้อื่นทุกครั้งที่ทำเพื่อผู้อื่นตามหน้าที่ที่ได้รับ แต่ในดวงตาของหมอนั่นกลับเศร้าหมอง....เพราะหมอนั่นเกิดมาในตระกูลมุโรอิและมีหน้าที่ที่จะต้องสืบทอดวัดนี้ต่อไป เพราะเช่นนั้นจึงไม่อาจทำอะไรตามใจตัวเองได้...ไม่อาจละทิ้งหมู่บ้านแห่งนี้ไปที่ไหนได้ดั่งใจ

เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากลานวัด ทำให้ใบหน้าสวยยกจากโต๊ะขึ้นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันไปมอง

“ เฮ้...โกคุเดร้า...”       ไอ้ครูพละไร้จรรยาบรรณนั่นมันมาทำอะไรที่นี่ทั้งๆที่ยังอยู่ในเวลาสอนแบบนี้เนี่ย

“ เห็นพ่อว่านายอาการไม่ค่อยดีเพราะหวัดหน้าร้อนงั้นหรอ ?”       ร่างสูงใหญ่ในชุดวอร์มเดินมานั่งลงข้างๆโดยไม่ต้องเชื้อเชิญ

“ ไม่ใช่ซักหน่อย...”      ใบหน้าสวยบ่นงึมงำก่อนจะหันไปอีกทาง….เพราะแกนั่นแหละที่เข้ามาในความฝันบ้าๆนั่น

“ ต้องระวังหน่อยนา...เพราะว่าคุณตาข้างๆบ้านฉันก็เพิ่งตายไปเพราะไข้หวัดฤดูร้อนนี่แหละ”       คำว่า “ตาย” กลับทำให้ใบหน้าของพระทั้งสองถึงกับเปลี่ยนสี คนหนึ่งยังคงขวัญผวาอยู่กับฝันร้าย...แต่กับอีกราย....มือเรียวกำดินสอเอาไว้แน่น....

การตายที่เกิดติดต่อกันในช่วงนี้มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ...ไม่เช่นนั้นจะมีคนตายติดๆกันถึงเจ็ดคนภายในสองอาทิตย์ได้อย่างนั้นหรือ

“ ยามาโมโตะคุงมาก็ดีแล้ว...เดี๋ยวผมจะไปหาโทชิโอะสักหน่อย ฝากฮายาโตะหน่อยนะ”      รองเจ้าอาวาสร่างโปร่งลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งก่อนจะหยิบกระดาษสองสามแผ่นติดมือไป

“ รองเจ้าอาวาสก็ไม่สบายหรอ? ถึงต้องไปหาหมอโอซากิน่ะ”       ยามาโมโตะถามขึ้นมาด้วยใบหน้าหรอหร๋า

“ เจ้าบ้า! ก็สองคนนั่นเป็นเพื่อนกัน จะไปหากันมั่งมันจะแปลกตรงไหน...แกเองยังเสนอหน้ามานี่ทุกวัน  ไม่เห็นมาสอนหนังสือชั้นเลย”    แล้วใบหน้าเอ๋อก็หัวเราะออกมาตามปกติ แต่แล้วจู่ๆกลับทำหน้าราวกับว่านึกอะไรขึ้นมาได้

“ ถ้าอย่างงั้น...เราไปเรียนพละกันดีกว่า!”      ข้อแขนแข็งแรงรวบเอวเล็กบางของพระผมเงินที่ยังคงพาดตัวเองเอาไว้กับโต๊ะให้ลอยขึ้นมากลางอากาศ

“ หว๋า....ปล่อยชั้นนะไอ้บ้านี่!”       ดิ้นไปก็ต่อต้านอะไรไม่ได้ ในเมื่อจนแล้วจนรอดพระร่างเล็กก็ถูกนำมาปล่อยเอาไว้ที่เบาะหลังของสกูตเตอร์สีชมพู ก่อนที่คนซึ่งหิ้วออกมาจะนั่งลงตรงข้างหน้า เสียงเบาๆของเครื่องยนต์ทำงานและไม่นานเจ้ายานพาหนะแสนน่ารักก็เคลื่อนที่ออกไป

“ ฉันเกลียดเจ้ารถคันนี้ชะมัด”      หัวสีเงินที่ถูกจับสวมหมวกกันน็อคบ่นงึมงำอยู่ข้างหลัง

“ ฮะฮะ ชั้นว่านายน่าจะล้มเลิกการพยายามจะขี่จักรยานแล้วมาขับเจ้านี่แทนดีกว่านะ รองเจ้าอาวาสอุตส่าห์หามาให้นายโดยเฉพาะ มันน่ารักดีออกนา”      นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองลงไปที่เจ้าสกูตเตอร์ตัวปัญหา...สีชมพูแหววแบบนี้...รับรองว่าคนที่เลือกมาให้เขาต้องเป็นเจ้าหมอโอซากิแน่ๆ อย่างเซอิชินไม่มีทางที่จะกลั่นแกล้งเขาทางอ้อมแบบนี้หรอก

“ น่ารักบ้านย่าแกสิ! ขืนขับเจ้านี่ร่อนไปร่อนมา ภาพพจน์สุดแสนจะห้าวหาญที่ชั้นอุตส่าห์สร้างเอาไว้ได้ป่นปี้หมด”       มีภาพพจน์อะไรแบบนั้นกะเค้าด้วยหรอนั่น...ใบหน้าคมได้แต่แอบอมยิ้ม...เขาว่าถ้าเจ้าพระตัวเล็กนี่ขับเจ้ารถคันนี้ชาวบ้านคงไม่ค่อยแปลกใจ เพราะมันออกจะเหมาะเจาะยิ่งกว่าอะไรซะอีก

สกูตเตอร์สีชมพูเลี้ยวเข้าสู่โรงเรียนประถมประจำหมู่บ้านก่อนจะไปจอดลงที่ข้างๆสนามหญ้าหน้าอาคารเรียนเก่าแก่เพียงหลังเดียวของโรงเรียนแห่งนี้ เด็กๆที่นั่งรอคุณครูของตนต่างวิ่งกรูกันออกมาจากที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เสียงทักทายเจื้อยแจ้วถูกตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มของร่างสูง

“ วันนี้คุณครูก็พาไปพี่สาวมาเล่นด้วยกันอีกแล้วหรอครับ”      เสียงสดใสเอ่ยออกมาจากใบหน้าไร้เดียงสาของเด็กชายที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงนั้น

“ นี่แก...เห็นไหมเนี่ยว่าชั้นใส่ชุดอะไรอยู่ ?!”

“ พระไง!”

“ แล้วพระบ้านแกเป็น “พี่สาว” ได้รึไงฟะ ไอ้เด็กกวนประสาทนี่!”      เสียงหัวเราะคิกคักจากเด็กๆดังออกมาก่อนจะวิ่งหนีไป ทำเอาใบหน้าสวยบูดสนิท...ใช่ว่าจะไม่รู้จักกัน แต่เด็กพวกนั้นมักจะชอบหยอกล้อพระร่างเล็กแบบนี้เสมอๆ

“ ไม้เรียวอยู่ไหน ชั้นจะหวดพวกมันเอง!”

“ น่าๆ โกคุเดระ...นายเป็นพระนะ ต้องใจดีกับเด็กๆสิ”     ใบหน้าคมยิ้มพร้อมเหงื่อหยด ไม่รู้ใครเป็นพระไม่รู้ใครเป็นมารกันแน่นะแบบนี้

“ ฮึ!”      ใบหน้าสวยสะบัดไปอีกทางอย่างงอนๆ แต่แล้วผลกลมเกลี้ยงของอะไรบางอย่างก็ถูกหย่อนลงมาตรงหน้า นัยน์ตาสีมรกตส่งประกายวิ้งวับเมื่อหันมาเห็นว่ามันเป็นอะไรกันแน่

“ แตงโม!” 

“ ใช่...ร้อนๆแบบนี้มันก็ต้องแตงโมนี่แหละนะ...คุณแม่ของเด็กๆเพิ่งเอามาให้เมื่อเช้านี้เองละ”

“ โอเค! งั้นแกไปสอนไป...เดี๋ยวชั้นจะนั่งเฝ้าแตงโมให้แกตรงนี้แหละ”      ไม่ว่าเปล่าพระร่างเล็กยังเดินเข้าครัวแล้วออกมาอีกครั้งพร้อมมีดเรียบร้อย...นั่งเฝ้าภาษาอะไรกันน่ะ?

เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังไปทั่วสนามกว้าง หลังจากสอนวิธีการเล่นที่ถูกต้องให้แล้ว ร่างสูงก็ออกมาเป็นเพียงกรรมการให้เท่านั้น ลูกบอลสีขาวลอยคว้างอยู่กลางอากาศก่อนจะถูกหวดด้วยไม้เบสบอลออกไปให้คนตีวิ่งไปตามเส้นสีขาวที่พื้น ชั่วระยะเวลาที่ลูกบอลลอยออกไปทำให้เขามีเวลาที่จะหันไปมองร่างของใครอีกคนที่นั่งอยู่ที่ข้างสนาม

หลังจากจัดการกับแตงโมจนดูท่าว่าอาการห่อเหี่ยวจะหายไปแล้ว ไม่นานเด็กประถมต้นตัวเล็กๆก็หอบสมุดวาดรูประบายสีมานั่งอยู่ข้างๆ ถึงใบหน้าสวยจะทำเหมือนไม่เต็มใจที่จะให้ใครมาวุ่นวาย แต่กระนั้นมือเล็กก็ยังคงจับสีเทียนขีดๆเขียนๆลงไปในกระดาษกับเด็กๆ

“ นี่ตัวอะไรน่ะ...?”

“ พี่สาววาดงูหรอฮะ งูใช่ไหม?”      เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากข้างสนามดังมาให้ร่างสูงได้ยิน

“ ฮึ! อย่างพวกแกคงไม่รู้จักหรอก นี่น่ะ! แมวเปอร์เซียเชียวนะ!”      ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ วาดแมวให้เป็นงูได้ก็สมกับที่เป็นนายแล้วละโกคุเดระ

“ เห๋...แมวเปอร์เซียหน้าตาเป็นแบบนี้หรอ? ไม่เห็นเหมือนแมวบ้านเราเลยเน้อ”       และดูท่าทางเด็กๆก็จะรู้เท่าไม่ถึงการณ์เสียแล้ว

“ ครูคร้าบบบ บอลไปแล้วนะ!”      เสียงตะโกนเรียกจากในสนามทำให้เขาจำต้องละสายตาจากร่างเล็กบาง

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงขับขานเคียงข้างไปกับหมู่บ้านโซโตบะที่สงบสุข...หากเป็นไปได้เขาก็อยากที่จะปกป้องมันเอาไว้ให้นานแสนนาน....อยากให้สิ่งเหล่านี้ คงอยู่ที่นี่ตลอดไป...

สกูตเตอร์สีเขียวอ่อนจอดลงที่หน้าอาคารไม้สีเขียวเก่าแก่หลังใหญ่ ป้ายบริเวณทางเข้าเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า “คลินิกโอซากิ”   สถานที่ที่เขาเข้าออกมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่จำความได้ ไม่ใช่ว่าเพราะเจ็บป่วย แต่เป็นเพราะเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขาคือเจ้าของคลินิกแห่งนี้

ร่างโปร่งบางของรองเจ้าอาวาสเดินเข้าไปในคลินิกก่อนจะเคาะประตูเบาๆที่หน้าห้องห้องหนึ่ง

“ เชิญ”     เสียงห้วนๆดังรอดออกมา และเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เจ้าหมอใหญ่ของที่นี่กลับนั่งสูบบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆอยู่ที่โต๊ะทำงาน ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครานั้นดูเคร่งเครียดในขณะที่สายตายังคงจ้องมองผลการตรวจที่อยู่ในมือ

“ โทชิโอะ....”       เสียงนุ่มที่คุ้นเคยทำให้ใบหน้าคมเข้มละออกมาจากผลการตรวจได้ในที่สุด

“ ลมอะไรหอบนายมาล่ะเนี่ย”      ทั้งสองคนย้ายออกไปนั่งอยู่ที่ศาลาไม้เล็กๆด้านหลังอาคารผู้ป่วย

“ ผมแค่มีเรื่องสงสัย เกี่ยวกับจำนวนคนตายในหมู่บ้านของเราที่มันดูจะมากจนผิดหูผิดตา”

“ นายรู้ด้วยหรอ?”       บุหรี่อีกมวนถูกยัดใส่เข้าไปในปาก ก่อนจะพ่นควันลอยนิ่งพรางเอนแผ่นหลังกว้างพิงไปกับผนังของศาลา

“ ก็ผมเป็นพระนี่ ก็ต้องรู้อยู่แล้วละ”

“ นั่นสินะ”       ยามที่ได้อยู่ใกล้จิตใจกลับสงบได้อย่างไม่น่าเชื่อ นัยน์ตาสีน้ำตาลลอบมองผู้เป็นเพื่อนซึ่งยังคงมีสีหน้าสงบเยือกเย็น....เราเป็นเพื่อนกันมานานและต่างก็รู้กันดีว่า เพราะนิสัยที่แตกต่างกันถึงได้คบกันมาได้ยืดยาวขนาดนี้ อีกฝ่ายราวกับจะเป็นสิ่งที่เติมเต็มให้กับส่วนที่ขาดหายไปของกันและกัน....เซอิชินนั้นสงบเยือกเย็นและรักสันติมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คนคนนี้มักจะปกป้องทุกๆอย่างด้วยรอยยิ้มและความอ่อนโยน...แตกต่างจากเขาซึ่งใจร้อนและเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนสิ่งที่ต้องการพิสูจน์ให้รู้ชัดเขาก็ไม่มีความลังเลที่จะลงมือ สิ่งที่ต้องการปกป้องไม่ว่าต้องใช้วิธีรุนแรงแค่ไหนก็ไม่เคยเกี่ยง...เพราะแบบนี้เขาถึงมาเป็นหมอ ผู้ซึ่งเห็นเลือดและความเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ว่ายังไงก็จะหาทางรักษาได้เอง...และเซอิชินถึงได้เป็นพระ ผู้ซึ่งจะใช้รอยยิ้มปลอบโยนผู้คนให้หายหวาดกลัว

“ พอจะบอกได้ไหม...ถึงสาเหตุการตายที่แท้จริง...”     สิ่งที่เซอิชินถามออกมาทำเอาเขาอึ้งไป ขี้บุหรี่ที่มอดไหม้ร่วงหล่นลงไปยังพื้น

“ ไม่รู้...”      และคำตอบของเขาก็ทำเอาใบหน้าที่สงบเยือกเย็นเป็นนิจนั่นถึงกับอึ้งไปเช่นเดียวกัน

“ จริงอยู่ที่ฉันเขียนสาเหตุการตายว่า เป็นหัวใจล้มเหลวหรือไตวาย...แต่ที่จริงแล้วยังไม่รู้เลยสักรายว่ามันเกิดจากอะไรกันแน่....”

“ .........หมายความว่า.....”

“ ส่วนใหญ่จะเริ่มต้นจากอาการโลหิตจาง แต่ที่น่าแปลกคือเป็นอาการโลหิตจางชนิดที่เกิดจากการเสียเลือดไปมาก แต่เท่าที่ตรวจดูตามร่างกายกลับไม่พบบาดแผลขนาดใหญ่พอจะให้เป็นโลหิตจางชนิดนี้ได้”        ใบหน้าของเราทั้งคู่ต่างนิ่งงันอยู่แบบนั้น

“ เป็นไปได้หรือไม่ว่า....มันอาจจะเป็นโรคระบาด....สายพันธ์ใหม่.....”       ในที่สุดเซอิชินก็พูดขึ้นมาและมันก็คือสิ่งที่เฝ้าวนเวียนอยู่ในหัวของเขามานานหลายวันแล้ว

หมู่บ้านโซโตบะ....อาจจะเกิดการแพร่ระบาดของโรคที่ยังไม่เคยค้นพบ!!!

สมมติฐานแรกนั้นทำเอาแผ่นหลังทั้งคู่นั้นเย็นวาบ....นัยน์ตาได้แต่จ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความเหม่อลอย...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เลือดหยดที่สาม.....

To be continue….

งึมงำ...ดูท่าทางจะไม่สั้นซะแล้วสิฟิคนี้...= =”...เมื่อกลางวันยังคุยกันอยู่เลยนะว่าน่าจะ 5 ตอนจบ

แต่พอแต่งตอนนี้แล้วแบบว่า...ด้วยสภาพเต่าคลานขนาดนี้ 5 ตอนมันจะจบแน่หรอฟะ?

เอาน่ะ...ไอ้เราก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นฟิกยาวเพราะงั้นเลยไม่ได้ละเมียดละไม ลงกันทุกวันราวกับฟิกสด (ก็สดจริงๆแหละ กร๊ากก)

เพราะงั้น ยังคงปักหัวกระทู้ว่าเป็นฟิกสั้นไปก่อนละกัน คึหึหึ (โดนโบก!ฟิกสั้นบ้านมันนี่หาตอนเดียวจบยากยิ่งกว่าพลิกแผ่นดินหาเข็มเย็บผ้าซะอีก)

และ...หลายๆคนอาจจะสงสัยและแอบตะหงิดๆกับการใช้สรรพนามในการเรียกหรือการพูดจากับพระในฟิกเรื่องนี้ ต้องขอแจ้งให้ทราบก่อนว่าข้าพเจ้าใช้ให้ใกล้เคียงกับในเรื่อง ชิกิ มากที่สุดน่ะค่ะ พระในเรื่องนี้การดำเนินชีวิตจะใกล้เคียงกับคนทั่วๆไปมาก หากใครที่ดูน่าจะพอรู้ว่ามันก็ประมาณนี้แหละ(หรือเปล่า?)

ปล. ฮี่ๆ ไว้คราวหน้าจะรวบรวมของขวัญที่ได้มามาให้ชมกันนะค้า แต่ละอันน่ารักๆทั้งนั้นเลยอ้า...^ ^...ดีใจมากมาย เหะเหะ