KHR Au. Fic [8059] --- Shiki : เลือดหยดที่สี่ ---

KHR AuS.Fic [8059]    --- Shiki : เลือดหยดที่สี่ ---

: KHR feat. Shiki Fanfiction

: 8059 , Ozaki x Muroi , Muroi x Sunako , Toru x Natsuno

: Horror Romance 

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

แสงตะเกียงวูบไหวในความมืด ส่องให้เห็นผนังกระจกสีที่ทำเป็นรูปสัตว์ร้ายในศาสนาคริสต์ เก้าอี้เก่าโทรมเนื่องจากไม่มีคนใช้และใครดูแลตั้งเรียงรายเข้าหาแท่นพิธีตามแบบโบสถ์ของคริสต์ตามปกติ แต่ที่จะดูแปลกประหลาดคืออาคารที่ตั้งใจทำให้คล้ายโบสถ์หลังนี้ดันมาตั้งอยู่ในป่าลึกด้านหลังวัดเพียงหนึ่งเดียวของหมู่บ้านโซโตบะ...

เสียงประตูเปิดออกทำให้ใบหน้าเรียวของมุโรอิ เซอิชิน หันไปมองแขกในยามวิกาลที่เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ มุโรอิซัง หนูเอาหนังสือมาด้วยช่วยเซ็นต์ให้ตามที่สัญญาด้วยนะคะ”       หนังสือจากปลายปากกาของตนถูกยื่นมาให้ ใบหน้าที่กำลังนั่งครุ่นคิดมาตลอดจนถึงเมื่อครู่จึงเปลี่ยนมาขึ้นสีระเรื่อในชั่วพริบตา

“ เขินเหมือนกันนะครับเนี่ย”       ลายเซ็นถูกเขียนลงไป และเด็กหญิงเองก็ทำหน้าดีใจอย่างที่สุด

“ ขอบคุณค่ะ จะเก็บเอาไว้อย่างดีที่สุดเลยละ”     หนังสือถูกส่งคืนสู่อ้อมกอดเล็กๆของเด็กหญิง  การพบกันแบบแปลกประหลาดเกิดขึ้นนับตั้งแต่คืนนั้น....ปกติแล้วมุโรอิ เซอิชิน มักจะมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ที่โบสถ์ร้างกลางป่าเขาแบบนี้อยู่แล้ว จะต่างออกไปที่หมู่นี้มักจะมีเด็กหญิงมานั่งคุยด้วยหากสามารถออกมาได้

“ ซูนาโกะ หนูไม่ควรจะออกมาที่นี่บ่อยๆนะ”

“ ทำไมละคะ คุณไม่ชอบให้ใครเข้ามาในที่ของคุณอย่างนั้นหรอ”     น้ำเสียงเล็กฟังดูเหงาหงอยจนอีกคนต้องรีบพูดตัดบท

“ ไม่ใช่หรอก...แต่หนูสุขภาพไม่ดี ออกมาเดินกลางดึกแบบนี้อาการจะแย่ลงนะ”       เด็กหญิงตรงหน้าเป็นโรคแพ้แสงแดดขั้นรุนแรง เพราะเช่นนั้นจึงไม่สามารถออกไปไหนมาไหนในเวลากลางวันได้ จะมีก็แต่เวลากลางคืนที่จะสามารถออกมายืนอยู่ตรงนี้ได้

“ มุโรอิซังห่วงหนูด้วยหรอคะ ดีใจจังเลยน้า...”      ใบหน้าราวกับตุ๊กตาอมยิ้มพร้อมนั่งลงข้างๆ

“ ที่จริงผมก็อยากจะเก็บไว้เป็นความลับ แต่คงต้องเตือนหนูเอาไว้ ว่าตอนนี้ในหมู่บ้านของเรากำลังมีโรคระบาดที่น่ากลัวแพร่กระจายอยู่”

“ เอ๋...อย่างนี้ก็แย่สิคะ หนูอุตส่าห์ย้ายมาที่นี่เพื่อรักษาตัวแท้ๆ...”     เสียงเล็กๆไพเราะราวกับเสียงของระฆังทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกราวกับว่าได้ปล่อยวางทุกๆอย่างลง ไหล่ที่เคยตั้งตรงและแบกรับเอาทุกความคาดหวังไว้กลับลู่ลงราวกับยกของพวกนั้นออกไปจนหมด

“ วันนี้หน้าคุณดูไม่ดีเลยนะคะ ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า”      คงจะมีแต่ที่นี่และเด็กคนนี้ที่เขาจะสามารถแสดงสีหน้าที่แท้จริงออกไปได้

“ โทชิโอะเค้าดูจะหัวเสียที่ช่วยคนไข้ของเขาเอาไว้ไม่ได้จึงมาลงที่ผม แต่เค้าไม่ได้หงุดหงิดผมหรอก แต่ที่เค้าหงุดหงิดคือตัวของเค้าเองมากกว่า”       ใบหน้าที่เคยสงบนิ่งเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย ทั้งๆที่อยากจะช่วยเพื่อนเพียงคนเดียวคนนั้นแต่ก็กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย

เหมือนทุกๆครั้ง....ที่เขาได้แต่ปล่อยให้โทชิโอะต้องแบกรับกับเรื่องราวต่างๆแต่เพียงผู้เดียว...สำหรับโทชิโอะแล้ว...เขามักจะเป็นฝ่ายที่ถูกปกป้องอยู่เสมอ

“ ทะเลาะกันมาอย่างนั้นหรอคะ”       เสียงใสทำให้ใบหน้าเรียวพยักหน้าลงน้อยๆ

“ หนูเสียใจด้วยทั้งมุโรอิซังและคุณหมอโอซากิ”       ร่างกายเล็กๆขยับมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วมือเล็กของเด็กหญิงก็ยื่นมาลูบหัวอีกฝ่ายราวกับจะช่วยปลอบโยน ความอบอุ่นซึ่งเป็นฝ่ายได้รับมันเป็นเช่นนี้เองหรือ

“ โกคุเดระ...”       เสียงเรียกเบาๆทำให้คนที่นั่งอยู่บนสกูตเตอร์หลุดออกมาจากภวังค์ เรื่องราวจากหลุมศพทำให้พระร่างเล็กที่เคยซุกซนและไม่กลัวเกรงต่อสิ่งใดถึงกับประสาทด้านชา เพราะรู้ดีว่าตอนนี้มันกำลังเกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้านแห่งนี้

“ ลงมาล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ กลับไปที่วัดทั้งสภาพมอมแมมแบบนั้นคงจะถูกสงสัยแย่”      นัยน์ตาสีมรกตแลมองรอบกายอย่างงงๆแสงแดดยามเย็นส่องให้เห็นว่าตนกลับมาอยู่ที่บ้านของยามาโมโตะแล้ว

“ อะ....อื้อ”

โกคุเดระนั่งเหม่อมองสวนสีเขียวอยู่ที่ระเบียง ใบหน้าสวยที่เคยเต็มไปด้วยฝุ่นดินถูกชำระล้างจนเรียบร้อย ร่างสูงเดินถือถาดน้ำชาตรงเข้าไปหา ถึงแม้ถ้วยชาจะถูกวางลงข้างๆแต่ใบหน้าที่ยังคงครุ่นคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้สึกตัวเลย

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ไล่มองร่างเล็กบางที่นั่งหันหลังอยู่ตรงหน้า....

เขารักโกคุเดระ....

รักมาตลอด....

แต่เพราะขนบธรรมเนียมและจารีตประเพณีของหมู่บ้านชนบทที่ยังคงยึดมั่นในความคิดแบบเดิมๆ ทำให้เขาไม่อาจจะทำอะไรให้ความรักของเขาสมหวังได้ เขาเป็นผู้ชายและโกคุเดระก็เป็นผู้ชาย มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะรักกันโดยผ่านความเห็นชอบของคนทั้งหมู่บ้าน เพราะที่นี่ยังคงมีแต่คนเฒ่าคนแก่ที่ไม่ยอมรับความเปลี่ยนไปของโลก ไม่ยอมรับคนที่รักเพศเดียวกัน

ตัวอย่างนั้นมีให้เห็นอยู่....และแทบไม่มีใครรู้เรื่องนี้เพราะมันคือความลับอย่างที่สุดของทั้งสองตระกูลที่เป็นผู้ค้ำจุนหมู่บ้านอย่างตระกูลมุโรอิและตระกูลโอซากิ....สองคนนั้นถูกจับแยกกัน....มุโรอิ เซอิชิน ถูกจับให้บวชและรับสืบทอดงานของวัดทั้งๆที่เจ้าอาวาสคนก่อนก็ยังทำได้อยู่...ส่วนโอซากิ โทชิโอะถูกจับให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก....

โกคุเดระเองก็อยู่ที่นี่ในฐานะเด็กในปกครองของรองเจ้าอาวาสเพราะเช่นนั้นจึงเป็นที่จับตามองของผู้คนในหมู่บ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ หมู่บ้านที่มีประชากรเพียงพันกว่าคนเพราะเช่นนั้นไม่ว่าใครจะทำอะไร ไม่ช้านานก็จะรู้กันไปทั้งหมู่บ้าน

แต่ถึงจะเป็นสถานที่แบบนี้ แต่โกคุเดระกลับรักที่นี่และไม่คิดจะจากไปไหน

และนั่นมันทำให้เขาตัดสินใจที่จะละทิ้งทุกอย่างเพื่อจะอยู่เคียงข้างโกคุเดระอยู่ที่นี่ พยายามเพื่อจะปกป้องสถานที่แห่งนี้ให้สงบสุขและปลอดภัยพอที่โกคุเดระจะอาศัยอยู่ เขาเฝ้าดูการเติบโตของโกคุเดระเพียงในฐานะเพื่อน เขาพอใจที่โกคุเดระตัดสินใจที่จะบวชตั้งแต่ยังเด็ก เพราะนั่นหมายความว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนได้ตัวโกคุเดระไป

ถึงแม้จะรักกันไม่ได้ แต่หากยังคงเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เขาก็พอใจกับมันแล้ว

แต่ความสงบสุขที่เฝ้ารักษาเอาไว้กลับกำลังถูกทำลายโดยศัตรูที่ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าจะต่อสู้กับมันได้ยังไง...ใครจะคิดว่าผีดิบนั้นมีจริงอยู่ในโลก...ภาพหลุมศพที่ไปเห็นมากับตาลอยขึ้นมาในหัวสมองอีกครั้ง มือที่วางอยู่ข้างกายได้แต่กำแน่นก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นหลังเล็กที่ดูไร้เรี่ยวแรง....โกคุเดระเองก็คงกำลังรู้สึกเย็นเยือกที่ไขสันหลังเช่นเดียวกันสินะ..เพราะเราไม่รู้เลยว่า...หมู่บ้านโซโตบะจะอยู่แบบนี้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน

จะต้องต่อสู้ดิ้นรนอย่างไร....ไม่รู้เลย....

ร่างสูงขยับกายเข้าไปหาร่างเล็กบางก่อนจะนั่งลงที่ด้านหลัง....ปกติเขาจะหักห้ามใจตัวเองได้เสมอ....แต่มีครั้งนี้ที่รู้สึกอยากโอบกอดโกคุเดระเอาไว้จนไม่อาจห้ามตัวเองได้....สองแขนแข็งแรงโอบรัดให้แผ่นหลังเล็กแนบชิดไปกับแผ่นอกของตัวเอง ใบหน้าคมวางไว้ที่หัวไหล่เล็ก สายตาแลเห็นใบหน้าสวยขยับเพียงเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเศร้าสร้อยดังเดิม

“ ยามาโมโตะ....”      สองมือเล็กยกขึ้นมาวางไว้ที่แขนที่โอบกอดตนอยู่

“ แกจะไปจากที่นี่ไหม....”      คำถามที่แทบจะไม่ต้องใช้เวลาในการตอบ ใบหน้าคมส่ายหน้าในทันใด

“ ชั้นเองก็ไม่ไปไหนเหมือนกัน....”       แล้วทุกอย่างก็เงียบลงดังเดิม ด้วยต่างคนต่างไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดใดมาปลอบใจอีกคน จึงเพียงปล่อยให้ร่างกายได้สัมผัสความอบอุ่นของอีกฝ่ายแทน

“ นี่...ยามาโมโตะ...”

“ หือ...?”

“ แกคิดว่า....เราจะสู้กับพวกมันได้ไหม....ชั้นน่ะ...ยังไงก็ตัดใจให้พวกมันยึดบ้านของชั้นไปไม่ลงหรอก”

“ นั่นสินะ....”      เขาไม่ได้คิดหรอกว่าจะปกป้องหมู่บ้านได้ เขาไม่ใช่ฮีโร่  แต่มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาตั้งใจจะปกป้อง....อ้อมแขนกอดกระชับร่างเล็กบางอีกครั้งก่อนจะยอมปล่อยโกคุเดระให้เป็นอิสระ ใบหน้าที่เอาแต่เหม่อลอยค่อยๆหันกลับมาช้าๆ นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองมาที่หน้าของเขาราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“ ฉันจะไม่ยอมให้พวกมันเล่นงานเราแต่เพียงฝ่ายเดียวหรอก”      นัยน์ตาสีมรกตกลับมาแข็งกร้าว และนั่นมันก็ทำให้เขาอยากจะลองพยายามให้ถึงที่สุดดู

“ ฮะ ฮะ นายนี่เป็นพระที่โหดน่าดูเลยน้า...”      

“ หึ...พระปราบผี...ไม่ถือว่าบาปหรอกน่า”       ร่างกายที่ดูห่อเหี่ยวมาจนถึงเมื่อครู่ดูเหมือนจะค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว จู่ๆมือเล็กก็จับลงมาที่ข้อมือของเขาก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว

“ ฉันน่ะ ยังมีสิ่งสำคัญที่ต้องการจะปกป้องอยู่ เพราะงั้นจึงต้องทำให้ที่นี่น่าอยู่เพื่อให้สิ่งสำคัญของชั้นอยู่ได้ยังไงล่ะ”       ตอนนี้....เขาคงจะกำลังยิ้มอยู่แน่ๆ....

ถึงแม้ว่าเราจะรักกันไม่ได้....แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รัก.....

“ แล้วจากนี้...จะเอาไงดีล่ะโกคุเดระ”

“ แกไปเก็บข้าวเก็บของ จากนี้ไปแกต้องไปค้างกับฉันที่วัด”        นัยน์ตาสีมรกตจับจ้องไปที่ดวงตะวันที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าพรางครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้อ่านมาจากหนังสือของเซอิชิน

“ ห๋า? ทำไมล่ะ นายกลัวหรอ?”

“ ไอ้บ้า! อย่างชั้นน่ะหรอจะกลัว จริงอยู่ที่เรายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกมันเลย แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่พวกมันจะกลัวสิ่งที่คนกราบไหว้บูชา แล้วที่วัดเองก็มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่พอสมควร เพราะงั้นหากอะไรพอจะป้องกันได้เราก็ต้องลองเอาไว้ก่อน”

“ แล้วเราจะไม่บอกให้คนอื่นๆรู้หรอ”       .....แต่จะมีใครเชื่อเรื่องแบบนี้กัน....ก่อนจะพูดจบคงจะถูกหัวเราะเยาะด้วยซ้ำ....

“ จะบอกได้ไงล่ะ....ว่าพระกลับไปขุดหลุมศพซะเองเพื่อไปพิสูจน์ว่าในหลุมนั้นไม่มีศพน่ะ!....เราต้องล่อพวกมันออกมาแล้วก็จับตัวเอาไว้ซะ ให้พวกชาวบ้านมาดูว่าคนที่น่าจะตายไปแล้วกลับยังมาเดินเพ่นพ่านหาเลือดกินอยู่ตามหน้าบ้านของพวกเค้าเองน่ะ”      ถึงจะเป็นวิธีที่ดูเสี่ยง แต่ก็คงจะเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ

“ เอาละ ไปกันเถอะ”       สกูตเตอร์สีชมพูแล่นออกไปจากบ้านที่คงจะร้างไร้คนอยู่ไปอีกพักใหญ่ เงาของทั้งสองค่อยๆเล็กลงจนหายไปกับท้องถนนโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีใครอีกคนแอบติดตามมาตั้งแต่ที่หลุมศพ....

หากพวกเราต้องการที่จะปกป้องของที่รัก....

แล้วศัตรูของเราเขาก็ย่อมต้องการปกป้องของของเขาเช่นกัน....

ไฟจากสกูตเตอร์สีเขียวอ่อนส่องลงไปบนท้องถนนจนเห็นผิวขรุขระ....

ถึงแม้ใบหน้าของคนขับจะยังคงสงบเยือกเย็น แต่สิ่งที่ได้ยินมาเมื่อกลางวันกลับรบกวนจิตใจจนมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

‘ หมู่บ้านของเรากำลังโดนเล่นงานโดยผีดิบ!’     คำพูดที่ไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากปากของคนอย่างโทชิโอะได้ทำเอาเข่าของเขาแทบทรุด มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน...เรื่องแบบนั้น... ‘ถ้างั้นก็มาพิสูจน์กัน คืนนี้ชั้นให้คนไข้มานอนรักษาตัวที่คลินิก มาดูกันให้รู้ไปเลยว่าอะไรกันแน่ที่ทำให้พวกเขาเสียเลือดมากจนถึงขั้นช็อคตายได้น่ะ’ ......... ‘เซอิชิน ชั้นต้องการให้นายช่วยนะ’  ....ถึงแม้จะอยากหัวเราะแค่ไหนแต่ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินกลับทำให้หัวเราะไม่ออก และเขาก็กำลังมุ่งหน้าไปที่คลินิกโอซากิอยู่ในขณะนี้

บางที....ปีศาจที่ร้ายกาจยิ่งกว่าผีดิบ....อาจจะเป็นมนุษย์อย่างนายก็ได้ โทชิโอะ....

ล้อจักรยานกำลังหมุนวนไปบนถนนดินเช่นเดียวกับยามค่ำคืนที่หมุนวนกลับมาเยือนอีกครั้ง

นัทสึโนะ ยูกิ กำลังปั่นจักรยานกลับบ้านหลังจากที่เขาเพิ่งจะไปค้นพบความจริงที่น่าสะพรึงกลัวบางอย่างมา

วันนี้...กลุ่มคนที่ไปขุดหลุมศพไม่ได้มีแต่พระร่างเล็กกับครูพละเท่านั้น...

แต่อีกฝั่งหนึ่งของหมู่บ้าน....หลุมศพของชิมิสุ เมงุมิก็ถูกขุดขึ้นมาพิสูจน์ความจริงเช่นกัน และหนึ่งในคนกลุ่มนั้นก็คือร่างที่กำลังขี่จักรยานกลับบ้านคนนี้เอง

ดวงตาทั้งคู่เพ่งมองไปที่ถนนซึ่งมีเพียงแสงสลัวๆจากไฟเก่าคร่ำคร่าที่ส่องลงมาเท่านั้น...ในใจกำลังนึกประหวั่นกับสิ่งที่กำลังคุกคามหมู่บ้านแห่งนี้...สิ่งที่กำลังคุกคาม...เขา

หลังจากวันนั้นที่เขาไปนอนค้างที่บ้านของโทรุและเห็นภาพที่ไม่ควรจะเห็น...ทั้งๆที่เขาเห็นชิมิสุกัดลงไปที่คอของโทรุ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีรอยพวกนั้นกลับไม่มีเหลืออยู่แล้ว...และถึงแม้จะติดใจสงสัย....แต่ความเจ็บปวดในใจทำให้เขาไม่อยากจะกลับไปเห็นหน้าโทรุในช่วงเวลานั้นอีก...

อยากจะอยู่ห่างสักพัก....เพื่อให้เวลาช่วยรักษาบาดแผลแม้จะเล็กน้อยก็ยังดี

เขาจึงได้แต่หลบเลี่ยงที่จะกลับไปที่นั่น....ที่ที่ความทรงจำมันยังคงตราตรึงอยู่เสมอว่าเขาก็เป็นแค่ “เพื่อน” คนหนึ่งของโทรุก็เท่านั้นเอง....แล้วอีกอย่าง

วันอาทิตย์หลังจากวันนั้นก็คือวันที่โทรุขอร้องให้เขาไปเป็นเพื่อนเพื่อเดทกับผู้หญิงที่เค้าเลือก....

เขาก็แค่อยากจะมีเวลารักษาบาดแผลให้หายดีก่อนที่จะต้องถูกทำให้บาดเจ็บอีกครั้งอย่างเย็นชา....จากคนที่เขาคิดมาตลอดว่าใจดี....แต่แท้ที่จริงแล้วนายมันโหดร้ายที่สุดโทรุ....

แต่จะไปโทษใครได้ ในเมื่อตัวเขาเองกว่าจะรู้ ว่ารู้สึกอย่างไรกับอีกฝ่าย...มันก็สายไปเสียแล้ว....

และตอนนี้ก็เช่นกัน.....กว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมันก็สายไปเสียแล้ว....

โทรุ...ตายแล้ว....

มือเผลอกำแฮนด์จักรยานแน่น...ในใจรู้สึกปวดหนักหน่วง....เป็นเพราะเขาเองที่ไม่กลับไปดูให้แน่ใจ เป็นเพราะเขาเองที่มัวแต่เป็นห่วงตัวเองและเอาแต่ปกป้องตัวเองจากบาดแผลแค่นั้น....หลังจากวันนั้นที่เขาเดินออกจากห้องนั้นมา...โทรุก็ไม่ได้ออกมาจากที่นั่นอีกเลย....

ทั้งๆที่มันผิดปกติที่คนร่าเริงอย่างโทรุจะเอาแต่หมกตัวเล่นเกมส์อยู่แต่ในห้องอย่างที่น้องสาวของโทรุบอก ทั้งๆที่รู้อย่างนั้นแต่เขากลับไม่คิดที่จะกลับไปดู

จนกระทั่งวันอาทิตย์ ที่เขาคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วที่จะออกไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย แต่กลับกลายเป็นว่า วินาทีที่ขาก้าวเข้าไปในห้อง...คือวินาทีที่โทรุไม่มีลมหายใจอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป…

ร่างสีซีดที่ราวกับจะหายไปในอากาศกับใบหน้าที่หลับตาอย่างสงบนิ่งคือสิ่งที่ติดตาเขามาตลอด...โทรุที่นอนอยู่ตรงนั้นราวกับไม่ใช่โทรุที่เขารู้จัก ไม่ใช่โทรุที่คอยยิ้มแย้มและยื่นมือมาให้เขาเหมือนเช่นทุกครั้ง...โทรุที่เหลือไว้เพียงร่างไร้วิญญาณกับหัวใจที่ราวกับกำลังจะฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆของเขา

เสียใจในภายหลัง....เพิ่งจะรู้จักคำพูดนี้อย่างดีที่สุดก็ตอนนี้เอง...

และนั่นมันทำให้ภาพในคืนนั้นไหลย้อนกลับมา....ภาพของชิมิสุที่กัดลงไปที่คอของโทรุ....

มันไม่ใช่แค่ความฝัน ?

ถ้าอย่างนั้น...บางที...คนที่ฆ่าโทรุก็อาจจะเป็นเขาเอง....

ถ้าหากเขาไม่รู้จักโทรุ....ถ้าหากชิมิสุไม่อิจฉาที่เขาอยู่กับโทรุมากกว่า.......ถ้าหากเป็นเช่นนั้น.....โทรุคงไม่ต้องตาย....

ล้อจักรยานหมุนวนอย่างบ้าคลั่งตามอารมณ์ของคนขี่ที่ไม่สามารถหยุดความรู้สึกราวกับพายุโหมกระหน่ำลงได้....เขาทำให้คนที่รักต้องตาย ทั้งๆที่อีกฝ่ายอาจจะไม่เคยรับรู้อะไรด้วยเลย...ทั้งๆที่อีกฝ่ายควรจะได้ใช้ชีวิตที่สดใสภายใต้ท้องฟ้าสีคราม

มันเป็นเพราะเขา....

เป็นเพราะเขาเอง....

เอี๊ยดดดดดด!!!

เสียงเบรกจักรยานดังสนั่นด้วยมือที่บังคับเบรกอย่างกะทันหันจนจักรยานล้มลงกวาดไปที่พื้น ก่อนคนที่ล้มลงไปพร้อมกันจะยกมือขึ้นขยี้หัว......นัยน์ตาอ่อนล้าแต่กลับแฝงไปด้วยความมืดมนอย่างน่าขนลุก...

เขาจะแก้แค้น....

จะกระชากพวกมันออกมาแล้วฆ่ามันให้ตายไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง...ให้สาสมกับที่มันทำกับหัวใจของเขา

ให้สาสมกับที่พวกมันฆ่าโทรุ....

หญิงในวัยชราดูเหี่ยวแห้งและหมดเรี่ยวหมดแรงยิ่งขึ้นยามเมื่อป่วยไข้....ร่างที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้คือแม่สามีของนาโอะซังผู้ตายจากไปเมื่อไม่นานมานี้...ร้านก่อสร้าง...ช่างน่าสงสารอย่างที่ใครๆเขาว่ากัน ลูกสะใภ้ตายไปได้ไม่นาน ลูกชายกับหลานชายก็ตายตามไป และตอนนี้ภรรยาก็ยังมาป่วยด้วยโรคที่ดูจะใกล้เคียงกันเสียอีก

รองเจ้าอาวาสยืนมองร่างของหญิงชราอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย....คืนนี้เขามาอยู่เป็นโทชิโอะซึ่งยืนยันหนักแน่นถึงสมมติฐานใหม่ที่ตนคิดขึ้นมาได้...แต่เขายังไม่ปักใจเชื่อจนกว่าจะได้เห็นด้วยตาของตัวเอง...ถึงแม้จะเป็นพระและเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งลี้ลับมามาก...แต่หากจะให้เชื่อว่าผีดิบมีจริงอยู่บนโลก มันก็ดูจะไม่เข้ากับยุคสมัยนี้อย่างไรชอบกล

ร่างโปร่งของรองเจ้าอาวาสนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหมอประจำคลินิกให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบขึ้นมามอง

“ ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน...เซอิชิน”       รอยยิ้มน้อยๆเผยออกมาอย่างที่หาดูได้ยากนัก เพราะปกติแล้วเขาไม่เลือกที่จะใช้รอยยิ้มแบบนี้กับใคร

“ ไม่เป็นไรหรอก ผมเองก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกัน”        มือเรียวยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบด้วยใบหน้าสงบ นานแค่ไหนกันแล้วนะที่ได้เห็นแต่ใบหน้าแบบนี้ของเซอิชิน ทั้งๆที่จริงแล้วรอยยิ้มของนายนั้นงดงามยิ่งกว่าใคร...รอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆมิใช่สิ่งที่ทำเพื่อให้ผู้อื่นสบายใจอย่างที่นายทำอยู่ในปัจจุบัน

มือที่วางอยู่บนหน้าตักเผลอกำแน่น....ถ้าหากตอนนั้นเขามีกำลังพอ...มีกำลังพอที่จะขัดขืนต่อคำสั่งของตระกูล....เรื่องของพวกเขาคงไม่จบลงแบบนี้....ทั้งๆที่สัญญากับตัวเองเอาไว้ ว่าไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็จะต้องปกป้องคนตรงหน้าให้ได้...แต่สัญญานั้นเขาก็ไม่อาจทำได้สำเร็จ

และนอกจากจะไม่สำเร็จแล้ว...มันยังผูกมัดคนตรงหน้าจนหนาแน่นกว่าเดิม....

ปีกแห่งอิสรภาพของเซอิชิน....เขาเป็นคนหักมันออกมาเอง....

“ คืนนี้...พวกมันต้องกลับมาอีกอย่างแน่นอน”       เขาเอ่ยออกไปเพื่อทำลายความเงียบและจิตใจที่กำลังฟุ้งซ่านของตัวเอง

“ ดูนายจะมั่นใจนะ”

“ ก็คงงั้น....นายลองคิดดูสิ...แต่ละเคสที่เจอมาคนไข้จะไม่ได้ตายในวันแรกที่เริ่มป่วย แต่ต้องใช้เวลาสามหรือสี่วันกว่าที่อวัยวะภายในจะล้มเหลวจนตาย...นั่นอาจจะเป็นไปได้ว่าพวกมันไม่ได้ฆ่าเหยื่อตั้งแต่ครั้งแรก และเป็นไปได้ว่าพวกมันจะดูดเลือดเหยื่อราว3-4ครั้ง”

“ 3-4 ครั้งหรอ?”

“ พูดง่ายๆถ้านายเสียเลือดไป 50 เปอร์เซ็นต์ จะเกิดภาวะหัวใจหยุดเต้น ถ้าเราคิดจากเลือดทั้งหมด 4 ลิตร ครึ่งหนึ่งคือ 2 ลิตร ยังไงพวกมันก็ไม่มีทางดูดเลือดทีเดียว 2 ลิตรได้หรอก พวกมันจะอิ่มน่ะนะ”

“ เพราะอย่างนั้นพวกมันจะต้องกลับมาดูดเลือดเหยื่ออีกอย่างแน่นอน”

“ ถ้างั้น...เหยื่อจะไม่รู้สึกตัวเลยหรอ เวลาที่ถูกดูดเลือดอีกน่ะ ทำไมพวกเค้าถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ”

“ มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะถูกอะไรบางอย่างขวางไว้ไม่ให้พูด....อย่างพวกแมลง...เวลาที่มันดูดเลือดเรามันจะปล่อยสารบางอย่างเข้าไปในร่างกายของเรา....พวกมันอาจจะใช้วิธีเดียวกันนี้ก็ได้...”        เสียงพูดขาดหายไปพร้อมกับใบหน้าของทั้งสองที่มีแววเหม่อลอย....หากมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ.....หมู่บ้านโซโตบะจะมีอนาคตเช่นไรกัน....

ดูเหมือนว่าคืนนี้พวกมันจะไม่มา....

ตีห้ากว่าแล้ว....ใบหน้าคมหันไปมองนาฬิกาก่อนจะหันกลับมาที่ข้างกาย...ร่างโปร่งของเซอิชินหลับฟุบอยู่กับโต๊ะ ใบหน้าที่ตะแคงหันมานั้นช่างแตกต่างจากตอนที่ตื่น มือเผลอยกขึ้นลูบไปที่แก้มเนียน

คุณหมอลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างแผ่วเบาก่อนจะหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ไม่ไกลคลี่ออกแล้วคลุมลงไปบนไหล่บาง นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น

ต่อให้ต้องเปื้อนเลือดอีกแค่ไหน...ฉันก็จะปกป้องนายให้ได้ด้วยวิธีของฉัน!

นัยน์ตาสีมรกตกระพริบมองใบหน้าคมที่อยู่ห่างแค่คืบในความมืด...คืนที่สองแล้วที่ยามาโมโตะมานอนค้างที่วัด....ร่างเล็กบางซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของคนที่หลับไม่รู้เรื่องมากยิ่งขึ้น...รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย....จู่ๆก็นึกกลัว...ว่าคนตรงหน้าจะหายไป...

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าได้ผลหรือเปล่า...แต่วันกว่าๆที่ผ่านมา เขาและยามาโมโตะต่างช่วยกันขุดหลุมศพที่เพิ่งฝังแล้วขนพวกเครื่องรางลงไปไว้ที่ก้นหลุม ส่วนศพเองก็ตอกลิ่มเอาไว้ที่หัวใจ ก่อนจะกลบฝังดังเดิม....ไม่รู้ว่าจะช่วยได้แค่ไหน แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

ส่วนพวกที่ฟื้นขึ้นมาแล้ว...ก็มีแต่จะต้องลากพวกมันออกมาให้ชาวบ้านได้รับรู้เท่านั้น

เสียงกุกกักที่ระเบียงทำให้นัยน์ตาสีมรกตที่แข็งกร้าวเหลือบไปมอง เงาร่างของใครบางคนพาดอยู่ที่บานประตูให้นัยน์ตาของคนที่มองอยู่ถึงกับเบิกกว้าง

“ ช่วยกรุณาออกมาคุยกับกระผมหน่อยนะครับท่านเณร....”        สิ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวนี้คือเสียงหรือเปล่านะ? มันเย็นเยือกจนขนทั้งร่างพากันลุกซู่

“ ถ้าไม่เช่นนั้น....ผู้ปกครองของท่านจะตกอยู่ในอันตรายเอาได้นะ...”       .....เซอิชินหรอ!!.....ร่างเล็กที่นอนนิ่งถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก....ไม่สิ...ต้องตั้งสติดีๆ....เซอิชินไม่มีทางเป็นอะไรอยู่แล้ว เจ้าหมอบ้านั่นต้องดูแลเซอิชินได้อย่างแน่นอน....

“ ท่านอยู่แต่ที่นี่ก็คงจะไม่รู้เลยสินะ...ว่าสกูตเตอร์สีเขียวคันนั้นน่ะ....มันไปไม่ถึงคลินิกโอซากิ”

“ !!!!!”

ใบหน้าสวยนิ่งค้างตกตะลึงไปกับคำพูดของอีกฝ่าย...จะเชื่อได้หรือไม่ก็ไม่รู้....แต่จะให้ปล่อยผ่านไปได้ยังไง

ร่างที่แข็งเกร็งค่อยๆลุกขึ้นจากอ้อมกอดของคนที่ราวกับหลับเป็นตายช้าๆ ใบหน้าสวยเหลือบมองใบหน้าคมอีกครั้งก่อนจะก้าวเดินเข้าไปหาบานประตู....ไม่อยากจะคิด...ว่านั่นจะเป็นการมองอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย

“ เปิดประตูแล้วออกมาคุยกันดีๆนะขอรับ”      ถึงคำพูดคำจาจะนอบน้อมแต่มันล้วนแล้วแต่เป็นคำสั่งที่คนฟังถึงกับสั่นสะท้าน มือซึ่งบางทาบอยู่ที่ประตูเลื่อนราวกับถูกถ่วงด้วยน้ำหนักมหาศาล ความคิดกำลังตีกันให้ยุ่งอยู่ในหัว...สมองนั้นสั่งการว่าอย่าเปิด...แต่หัวใจกลับสั่งให้ทำตรงกันข้าม....เพราะเซอิชินคือผู้ให้ชีวิต....หากจะต้องตายเพื่อปกป้องคนผู้นี้ เขาก็ไม่คิดจะเสียใจ...

ครืดดดดด....

ในที่สุดบานประตูก็ถูกเปิดออก...คนที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์นั้นทำให้ร่างบางถึงกับสั่นระริก....น่ากลัว...

“ ผมทัตซึมิ...คนของบ้านคิริชิกิขอรับ”      ใบหน้ายิ้มพรายส่งประกายตากระหายเลือดมาให้ รูปร่างล่ำสันนั้นกำลังสะกดให้พระร่างเล็กไม่อาจจะขยับร่างกายได้

“ ผมชื่นชมความฉลาดเฉลียวของท่านเณรที่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเราได้เร็วขนาดนี้...แต่ว่า...เพราะพวกเรายังมีน้อยและยังไม่พร้อมที่จะให้ใครได้รับรู้ เพราะเช่นนั้นกระผมจึงไม่อาจปล่อยให้ท่านเณรทำอะไรตามใจต่อไปได้”     น้ำเสียงกดดันราวกับจะกดทับร่างกายจนรู้สึกอึดอัด ใบหน้าสวยนิ่งค้างด้วยเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง....

น่าสมเพช....ทั้งๆที่เมื่อกลางวันยังเป็นฝ่ายล่าเขา แต่ตอนนี้กลับถูกเขาล่าเสียเอง...

“ กรุณาอย่าขัดขืนให้เปล่าประโยชน์เลยนะขอรับ จริงอยู่ว่าของพวกนั้นอาจมีผลกับ ‘ชิกิ’ ทั่วไป...แต่มันใช้ไม่ได้กับผมหรอกขอรับ”      มือบางที่แอบซ่อนแผ่นไม้ที่ทำเป็นรูปกางเขนไว้ใต้แขนกิโมโนถึงกับชะงัก....ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัว ว่าคนตรงหน้าดูจะร้ายกาจกว่าผีดิบอย่างนาโอะซังมากมายนัก...ถ้าไม่เช่นนั้นจะมายืนลอยหน้าอยู่ในวัดได้แบบนี้หรือ

“ ชิกิ นั้นมีหลายสายพันธุ์ และกระผมนั้นแตกต่างออกไปเล็กน้อย....”     คนตรงหน้ายิ้มเย็นมาให้พร้อมด้วยร่างใหญ่ที่ย่างสามขุมเข้ามา พระร่างเล็กถอยหนีอย่างช้าๆจนในที่สุดแผ่นหลังบางก็ชนเข้ากับผนังห้อง

ผลั๊วะ!!!

และภาพตรงหน้าก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อหมัดหนักๆของใครบางคนต่อยลงไปที่กลางลำตัวของทัตซึมิจนกระเด็นไปอีกฝั่งของระเบียง

“ ยามาโมโตะ!!”      แผ่นหลังกว้างขวางอยู่ระหว่างพระร่างเล็กกับผีดูดเลือด

“ ขอโทษทีโกคุเดระ กลัวมากหรือเปล่า....ฉันพยายามจะสะบัดอะไรบางอย่างให้หลุด มันเลยช้าไปหน่อย”     มือใหญ่เอื้อมมาจับมือบางเอาไว้ ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาทำให้ใบหน้าสวยเริ่มผ่อนคลาย

“ หื๋ม....กลิ่นนายนี่.....หอมดีชะมัด....เหมือนพวก....พันธุ์พิเศษ....”       ร่างที่ถูกต่อยคว่ำไปกลับยื่นหน้ามาพร้อมสูดจมูกฟึดฟัด ทรงผมประหลาดที่คล้ายหูสุนัขสองข้างกระดิกไปมา.....   “ น่าสนใจ...น่าสนใจ....”    อีกฝ่ายยังคงพูดทั้งๆที่หลับตาราวกับกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง

โครม!

แต่เมื่อนัยน์ตาคู่นั้นเปิดขึ้นมามันกลับแวววับอย่างน่าสะพรึงกลัว แล้วหมัดหนักๆก็เสยเข้ามาที่ปลายคางของยามาโมโตะจนล้มไป ร่างใหญ่ทั้งสองต่อสู้กัน แต่ในไม่ช้าฝ่ายผีดูดเลือดก็แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเหนือกว่า

“ ยามาโมโตะ!!!”      ร่างเล็กบางถลาเข้าไปหาร่างสูงที่ค่อยๆลุกขึ้นนั่งช้าๆ มือยกขึ้นปาดเลือดที่ริมฝีปากก่อนจะไอออกมาเป็นเลือด

“ หึหึ...เอางี้ไหมล่ะ...ผมจะไม่ทำอะไรท่านเณรก็ได้...แต่นาย....”       นัยน์ตาที่น่าสะพรึงกลัวเหลือบลงมามองที่ร่างสูง

“ ต้องเป็นฝ่ายตายแทน”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เลือดหยดที่ห้า.....

To be continue….

แอบมาอัพ...ทั้งๆที่ของขวัญของคุวาริคุงอีกอันก็ยังไม่เสร็จ...โฮกกกก แบบว่าทางนี้กำลังคลั่งยังไงไม่รู้ค่า....

นะ...หลังจากที่แอบ(ทำไมต้องแอบด้วยฟะ!) นั่งทำคลิปประกอบการจิ้นของคู่ โทรุนัทสึโนะ เสร็จก็เกิดอาการเพ้อหนักกว่าเดิม =[ ]= ปกติแล้วตรูไม่แต่งฟิกเร็วขนาดนี้นะเนี่ย...ทำไงดี...รู้สึกผิด(ต่ออะไร?) อ๊ากกก เอามือกุมหัว (<<ดูท่าทางจะอาการหนักใช้ได้)

สำหรับท่านผู้อ่านที่รู้สึกได้ว่าฟิกเรื่องนี้มันไม่ละเมียดละไมต่างจากฟิกเรื่องที่ผ่านๆมาก็ขอให้เข้าใจตรงกันนะว่า มันเป็นสไตล์อ่ะ สไตล์ (โดนโบก! แก้ตัวน้ำข้นเลยนี่หว่าเฮ้ย)

ส่วนคลิปประกอบการจิ้น...ตามไปดูที่ยูตูบก่อนแล้วกันนะ

MAD : Shiki [Toru x Natsuno] Yakusoku no Uta

ไว้อีกสองสามวันค่อยอัพลงที่นี่ เนื่องจากอัตราการอัพของเนตที่ห้องมันนรกได้ใจมากเลยค่ะ แบบว่า...ขอหนูไปหลับไปนอนหน่อยเหอะ...แค่นั่งเอนโค้ดนี่ก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมงแล้วอ่ะคลิปตัวนี้ เพราะไฟล์ต้นฉบับใหญ่และชัดวิ้ง เลยกระตุกกันตั้งแต่ตอนทำเลยค่ะ ฮะฮะ โอยยย กว่าจะรอดปลอดภัยออกมา เล่นเอาพรีเมียร์โปรเดี้ยงไปหลายรอบ ^ ^” ยังไงก็...อีกสองสามวันจะไปอัพลงที่นี่ที่ออฟฟิศเน้

อ้า...ดูดเลือดทั้งน้ำตานี่มันโฮกจริงๆ...ปกติเราจะเห็นกันแต่เมะเข้มแข็ง...คราวนี้มาเจอเมะขี้แยอ่อนแอกว่าเคะแต่มันกลับโฮกไปอีกแบบเนอะ >w<