KHR Au.fic [All59] Alice in Vongola World : 02

[Au S.Fic HBD.YAMA][8059] Alice in Vongola World =[ ]=!!!

 : KHR fanfiction Au

: All59 [8059]

: RomanticComedy

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

โกคุเดระ  อลิส  ฮายาโตะ   ขอฝากตัวด้วยครับ รุ่นที่สิบ!  

ตั้งแต่คำๆนั้นลอยเข้ามาในหูผมครั้งแรกจนถึงบัดนี้ผ่านมาแค่เดือนกว่าๆ แต่ผมก็รู้แล้วว่า ต่อจากนี้ไปโลกห่วยๆของผมมันคงไม่มีวันกลับมาสงบสุขได้อีกแล้ว....ทำไมน่ะหรอ....

“ ว๊ากกกกกก....”     นั่นไงล่ะ....เสียงร้องลั่นดังมาจากข้างล่างทำให้ผม ซาวาดะ  สึนะโยชิ  ต้องรีบเด้งตัวออกจากที่นอนอันอบอุ่น แล้วกระวีกระวาดลงบันไดไปแบบนันสต๊อปจนไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่มีต้นเสียงซึ่งแหกปากลั่นบ้านอย่างไม่สนใจใคร

“ โกคุเดระคุง อยู่ไหนน่ะ!”     ผมตะโกนเรียกเพราะตอนนี้ในห้องตรงหน้านั้นว่างเปล่าปราศจากเจ้ากระต่ายอลิสตัวจิ๋วผมสีเงินที่ชอบก่อเรื่องหาเหามาใส่หัวเขาแทนที่จะเป็นหัวตัวเอง มีเพียงเสียงเครื่องซักผ้าที่ส่งเสียงครืดคราด หมุนผ้าไปมาทั้งๆที่ฝาบนนั้นยังเปิดอยู่

ยะ....อย่าบอกนะว่า.....

ร่างเล็กๆของผมค่อยๆย่องเข้าไปใกล้เจ้าเครื่องซักผ้านั้นอย่างหวาดระแวง เอามือปิดตาแน่นข้างหนึ่งส่วนอีกข้างหนึ่งค่อยๆแอบดูลอดร่องนิ้ว เผื่อว่าจะเจอภาพสยอง...ศพกระต่ายถูกปั่นเละอยู่ในเครื่องซักผ้า

“ เอ๋.....”     แต่ผิดคาดที่มันไม่มีอะไรน่าสยองแบบนั้น ในเครื่องซักผ้ามีแค่ผ้าที่ถูกหมุนไปมา......

แต่เดี๋ยวนะ!

ไอ้หูยาวๆสีขาวที่มันถูกหมุนแบบเนียนๆอยู่กับกองผ้าพวกนี้นี่มัน.........

“ โกคุเดระคุง!!!!”       มือรีบคีบเจ้ากระต่ายอลิสขึ้นมาจากเครื่องซักผ้า ตามเนื้อตัวซึ่งชุดเอี้ยมตัวใหญ่ที่เจ้าตัวชอบใส่นั้นเปียกลีบและเต็มไปด้วยฟองสีขาวเกาะเป็นหย่อมๆ ใบหน้าเล็กดูวิงเวียนสมกับที่ไปวนเล่นอยู่ในเครื่องซักผ้ามา.....

จะว่าตกใจหรือปลงตกดีล่ะ....เฮ้อ.....ลงไปทำอะไรในน้าน~~~

“ ฮัดชิ่ว!    ขะ....ขออภัยครับรุ่นที่สิบ!”     ผมเหล่มองเจ้ากระต่ายตัวแสบอย่างนึกปลง....ยังดีนะที่เครื่องซักผ้าบ้านผมยังเป็นรุ่นฝาบนแบบโบร่ำโบราณอยู่ ไม่งั้นเจ้ากระต่ายนี่เละเป็นบะช่อไปแล้ว

“ ผมก็แค่ตั้งใจจะช่วยท่านแม่ซักผ้า แต่ในขณะที่ผมยืนตักผงซักฟอกอยู่บนขอบ ไอ้ตู้ผีสิงนั่นมันก็เขย่าจนผมร่วงลงไป.....หนอย.....เป็นแค่ตู้ผีสิงแต่ดันมาคิดร้ายกับท่านรุ่นที่สิบ เอาไว้วันหลังผมจะบึ้มมันเองครับ!”     อย๊า!!!...ตู้ซักผ้ามันไม่ผิด นายนั่นแหละที่ผิด ตัวก็กระจิ๋วเดียวแบบนี้ไปยืนอยู่ปากตู้แบบนั้นมันก็ตกลงไปน่ะเซ่

“ ขอบพระคุณครับรุ่นที่สิบ  รุ่นที่สิบช่วยชีวิตผมไว้อีกแล้วครับ! จากนี้ไปผมจะคอยอยู่เคียงข้างรุ่นที่สิบเพื่อชดใช้หนี้ชีวิตนี้ให้นะครับ!”   .....เอ่อ....ไม่ต้องก็ได้.....อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอกนะแต่พอเห็นดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายแบบนั้นแล้วก็มีแต่ต้องยิ้มรับแบบปลงๆ....เฮ้อ.....

“ มานี่สิ เดี๋ยวจะเช็ดผมให้”      เจ้ากระต่ายอลิสตัวจิ๋วนั่งทับส้นโดยมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวคลุมอยู่ ใบหน้าขาวเล็กๆนั่นยังจามอยู่เรื่อยๆ มือของผมจับปลายผ้าที่ดูจะใหญ่เกินสำหรับเจ้าสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่สูงแค่สองคืบตัวนี้ เส้นผมสีเงินนั่นนิ่มมืออย่างไม่น่าเชื่อ ไหล่เล็กๆที่โผล่พ้นผ้าที่พันกายเอาไว้ขาวนวลเนียนและดูท่าทางจะนุ่มนิ่มไม่แพ้เส้นผม.....ใบหน้าสวยเล็กๆนั่นแดงระเรื่อแต่ก็ยอมนั่งอย่างสงบให้ผมเช็ดผมให้ต่อไป.....ในขณะที่บรรยากาศกำลังละมุนละไมชวนฝัน....แต่ความสงบสุขนั้นไม่มีอยู่จริงบนโลก!

.......แว่บ.........

ลำแสงสีฟ้าส่องสว่างออกมาจากหนังสือนิทานที่วางอยู่บนโต๊ะ.....ใช่.......คุณคิดไม่ผิดหรอก.....ก็ไอ้เล่มเดียวกับที่เจ้ากระต่ายอลิสตัวแสบนี่หลุดออกมานั่นแหละ...... Alice in Wonderland….Vongola version!!!

ตูม!......ครื้นนนนน เปรี้ยง!!!  เปรี๊ยะๆๆๆ.......

ทะ.....ทำไมซาวเอฟเฟ็ค มันถึงได้ดูน่าสะพรึงกลัวแบบนี้ล่ะ ไม่ยักกะเหมือนตอนที่โกคุเดระคุงโผล่มาเลย

กลุ่มควันสีน้ำเงินเข้มพุ่งฟู่ๆออกมาจากหนังสือราวกับไอพิษ ก่อนที่มันจะลอยขึ้นไปจับตัวกันเป็นรูปใบหน้าของหมาป่าแสยะยิ้มที่ดูโหดเหี้ยมน่าขนลุก

ว๊ากกกกก จะมีตัวอะไรโผล่ออกมาเนี่ย.....ผมได้แต่ก้มลงขดตัวเอามือปิดหัวอยู่เบื้องหลังร่างเล็กๆที่ยืนจ้องเขม็งไปที่หนังสือเล่มนั้น

“ รุ่นที่สิบครับ....ไม่ต้องกลัวครับ ไอ้นี่ไม่น่ากลัวหรอกครับ....”     ได้ยินเสียงนุ่มเอ่ยบอก ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองร่างเล็กๆที่ยืนหันหน้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มปลอบใจ สายตาของผมจึงไล่มองไปที่เบื้องหลังเจ้ากระต่ายอลิส กลุ่มควันเมื่อครู่พร้อมกับเสียงเปิดตัวที่เหมือนกับเสียงเปิดตัวของ เดอะ ลาส บอส กำลังค่อยๆหายไป......เงาร่างที่อยู่เบื้องหลังกลุ่มควันนั้น ดูไม่น่าสยดสยองอย่างที่โกคุเดระบอกจริงๆด้วย.....

สิ่งที่ตาของผมมองเห็นคือ ร่างเล็กๆที่ดูจะสูงกว่าโกคุเดระพอสมควร ซึ่งถ้าเทียบกับเจ้ากระต่ายอลิสแล้ว คนที่มาใหม่ดูสูงใหญ่กำยำสมเป็นผู้ชายมากกว่ามากมายนัก ร่างนั้นอยู่ในชุดเอี้ยมสีดำแบบเดียวกับของโกคุเดระเพียงแต่เสื้อที่สวมอยู่เป็นสีฟ้าอ่อน  กลุ่มควันหายไปจนเกือบหมดจึงมองเห็นเรือนผมสั้นสีดำสนิท รับกับใบหน้าคมหล่อเหลา......แต่ไอ้ดวงตาสีเปลือกไม้ที่จ้องเขม็งมาที่เขาอย่างมุ่งร้าย พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากยิ่งทำให้ดูดาร์กหนักกว่าเก่านี่...ดูยังไงๆก็น่ากลัวต่างจากที่โกคุเดระบอกลิบลับ

หูสามเหลี่ยมสีดำสนิทกระดิกเล็กน้อย หางฟูๆสีดำแบบหมาป่าโบกไปมา เรียวลิ้นแล่บเลียริมฝีปากเหมือนหมาป่ากำลังจะไล่ขย้ำเหยื่อ.....ดูยังไงๆก็น่ากลัวอ่ะ

“ ฮี้!!!!”     ผมร้องลั่น เมื่อไอ้เจ้าตัวที่โผล่มาใหม่นั่นตั้งท่ากระโจนใส่เจ้ากระต่ายอลิสที่ยืนหันหลังให้อย่างไม่ระวังตัว.....ตายแน่....โกคุเดระคุง....ตายแน่ๆ....ฉันก็กลัวอ่ะ สงสัยจะช่วยอะไรนายไม่ได้....

“ โอ๊ย!   ปล่อยนะไอ้หมาบ้านี่....ฮ่าๆๆ”     เห๊ะ......ไม่จริงน่า!

ภาพตรงหน้าทำให้ผมถึงกับอ้าปากค้าง.....ก็ไอ้เจ้าหมาป่าน่าขนลุกเมื่อครู่ดันกลับกลายเป็นหมาบ้านใจดี ที่กระโจนเข้าไปคลอเคลียกับเจ้าของจนกระต่ายอลิสที่ตัวเล็กกว่าถึงกับหงายหลัง ลิ้นหมาป่าแล่บเลียใบหน้าสวย สายตาโหดเหี้ยมมุ่งร้ายที่ส่งมาให้เขาเมื่อครู่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังฝ่าเท้าเมื่อตอนนี้มันกลับมองร่างเล็กบางที่มันโถมอยู่ด้วยแววตาอ่อนโยนรักใคร่ รอยยิ้มที่มอบให้ก็สดใสร่าเริงไม่มีแววดาร์กอย่างที่ให้ผมเมื่อกี้นี้เลยซักนิด.......

อะ....ไอ้หมอนี่.......

“ โกคุเดร๊า......ในที่สุดก็หาเจอจนได้ ฉันคิดถึงนายจะตายอยู่แล้วๆๆๆ”     ไอ้ท่าทางออดอ้อนเอ๋อเนียนนั่นก็อีก.....มันซ่อนใบหน้าดาร์กเอาไว้แล้วใช้ใบหน้าเซื่องๆเมื่ออยู่ต่อหน้าโกคุเดระคุง!

“ นะ....นี่ตัวอะไรน่ะ...”    ผมชี้นิ้วไปที่สิ่งมีชีวิตคล้ายหมาที่กำลังเอาใบหน้าถูไถไปที่แผ่นอกบางที่โผล่พ้นผ้าขนหนูที่คลุมอยู่ของเจ้ากระต่ายอลิส

“ เจ้านี่มันก็เป็นแค่หมาเชื่องๆที่คอยบอกทางอลิสเท่านั้นแหละครับ”     ....เชื่อง?!.....มีแต่นายนั่นแหละที่เห็นว่ามันเชื่อง!....เพราะในสายตาผมดูยังไงๆนี่มันก็หมาป่าผสมหมาจิ้งจอกชัดๆ....ว่าแต่อลิสที่ไหนให้หมาบอกทาง มันต้องเป็นแมวไม่ใช่เร๊อะ

“ นี่แก....หยุดก่อนแล้วไปทักทายท่านรุ่นที่สิบซะ ท่านเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ตั้งหลายครั้ง”    มือเล็กยันใบหน้าหล่อคมที่ยิ้มสดใสไร้มลพิษออกจากตัวของตน เจ้าหมาเชื่องพยักหน้ารับก่อนที่จะลุกเดินตรงมาหาผม โดยมีเจ้ากระต่ายอลิสที่นั่งจับกระชับผ้าคลุมโดยที่ไม่ได้มองตามมาด้วย  มือสีแทนยื่นมาให้พร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“ ยามาโมโตะ ทาเคชิ.....ยินดีที่ได้รู้จัก....และก็ขอบคุณที่ช่วยชีวิตและฉุดรั้งโกคุเดระให้อยู่ที่นี่ เขาจึงไม่ยอมกลับไปหาฉันที่ Vongola World”     ประโยคหลังเน้นหนักกระซิบกระซาบไม่ให้เจ้ากระต่ายที่ไม่รู้เรื่องเบื้องหลังได้ยิน....แววตาแค้นเคืองราวกับว่าเขาไปแย่งของรักของหวงมันมาถูกส่งมาให้อีกระลอก.....ฮี้....ไอ้หมาสองบุคลิก....

หมด.....หมดสิ้นแล้ว......

สิ้นหวังแล้วจริงจริ๊งงงงง กับความสงบที่ผมเฝ้าตามหา......

“ โกคุเดร๊า.....มาเล่นนี่กันเถอะ เด็กวัวนั่นให้ฉันมาล่ะ น่าสนุกออกนะ”       น่านแหละ.....ต้นเหตุแห่งความไม่สงบของผม  ไอ้เจ้าหมาสองบุคลิกกับกระต่ายอลิสตัวแสบ ถ้าแค่เจ้าสองตัวนี้จะมาอาศัยอยู่ที่นี่เฉยๆผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เพราะโกคุเดระเองก็น่ารักเป็นอาหารตาชั้นดีของผม ถึงแม้จะสร้างความป่วนแบบที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้ตัวอย่างเช่นพยายามจะช่วยเก็บผ้าที่ตากไว้แต่ตัวเองดันปลิวไปกับผ้าที่โดนลมหอบไป หรือโดนเครื่องดูดฝุ่นดูดจากการพยายามช่วยทำความสะอาดบ้าน.......ถ้าแค่นั้น....ผมก็ยังวิ่งไล่ตามไปจับกลับมาหรือดึงออกจากเครื่องดูดฝุ่นได้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร....แต่ทว่า......

อีกตัวนึงที่ตามเจ้ากระต่ายอลิสต้อยๆนั่นน่ะสิ!

ถ้าโกคุเดระเผลอเมื่อไหร่ มันต้องเป็นเนียนมาทำร้ายร่างกายผมทุกที....ด้วยคำกล่าวที่ว่า....

“ ถ้านายบังเอิญตายๆไปซะ โกคุเดระก็จะยอมกลับ Vongola World กับฉันแต่โดยดีสินะ”

ฮี้.....น่ากลัวกว่านี้มีอีกม๊ายยยยยยย.....

“ แล้วไอ้บอลนี่มันเล่นยังไงล่ะ”     ร่างเล็กบางของเจ้ากระต่ายอลิสยืนก้มมองลูกเบสบอลที่ลูกใหญ่สูงถึงหัวเข่าของตัวเองอย่างสงสัย

“ แบบนี้ต้องหาคนสาธิตให้ดูสิน้า....”     เค้าลางแห่งความซวยเริ่มมาเยือนผมอีกแล้วไง เมื่อเจ้าหมาสองบุคลิกกลิ้งกลุกๆมาพร้อมกับลูกเบสบอลก่อนที่จะมากระแทกที่สีข้างของผมเข้าอย่างจัง

“ สึน้า~ เล่นนี่ให้โกคุเดระดูหน่อยสิ นะๆๆ”     น้ำเสียงเอ๋อๆกับใบหน้ายิ้มแย้มราวกับโลกนี้ช่างไร้ความทุกข์แบบนั้น ถึงมันจะส่งมาให้ผมแต่ทำไมถึงได้รับรู้ถึงรังสีดำๆอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังให้เสียวสันหลังวาบๆยังไงก็ไม่รู้

“ ขอบพระคุณครับรุ่นที่สิบ”     ยังไม่ได้บอกว่าจะเล่นเลยนะ!  แต่พอหันไปเห็นเจ้ากระต่ายอลิสถือสมุดกับปากกาพร้อมจด ใบหน้าสวยมีแว่นตาวางอยู่ แล้วมันจะปฏิเสธได้ไง....กระต่ายแว่นโมเอ้สุดยอดดดดด.....

รู้ตัวอีกทีก็มายืนเป็นเป้านิ่งไปซะแล้ว......

ประกายในดวงตาสีเปลือกไม้ส่งมาให้ผมอย่างรู้ทัน......มันบอกกับผมว่า......โดนความน่ารักของโกคุเดระเล่นงานละสิ หึ มาเป็นเป้าให้ฉันเชือดซะดีๆ......

ม่ายยยยยยยย......

มือของผมจับไม้เบสบอลแน่น....อีกฝ่ายก็เป็นแค่เจ้าสิ่งมีชีวิตตัวจิ๋ว...ยังไงๆก็สู้มนุษย์ซึ่งถึงแม้จะห่วยอย่างผมก็เถอะ ไม่ได้หรอกน่า....ก็แค่เอาไม้เบสบอลฟาดๆบอลไปที่อื่นซะ...คงไม่เป็นไร....ไม่น่าจะถึงชีวิต.....หรอกมั้ง

“ ว๊ากกกก.....”   

ไม่ถึงชีวิตซะที่ไหนกันล่ะ!

ในเมื่อไอ้เจ้าหมาตัวนี้มันไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากขนาดนี้เนี่ย ตัวก็มีอยู่นิดเดียวแต่เขวี้ยงลูกเบสบอลที่ใหญ่กว่าตัวมาได้แบบ....แรงถึงตาย....แล้วเป้าหมายของมันก็ไม่ใช่ที่ไม้เบสบอลให้ผมฟาดได้ด้วย แต่ทุกลูกมันตั้งใจเล่นงานจุดตายของผมเป๊ะๆเลยน่ะสิ….หลบไม่ได้ถึงตายแน่ครับงานนี้....ฮือออ

“ อืม...อย่างงี้นี่เอง....มันคือเกมส์ที่ต้องอาศัยทักษะการเอาชีวิตรอดสินะ”    ไม่ใช่แล้วโกคุเดระคุง!

“ อ่อก!”     เพราะมัวแต่สนใจกระต่ายแว่นที่นั่งจดอะไรผิดๆลงสมุด เลยทำให้โดนเล่นงานทีเผลอ ลูกเบสบอลน็อกแสกหน้าเข้าไปเต็มๆ......

“ ฮะ ฮะ...สึนะแพ้แล้ว”    ยังมีหน้ามายืนยิ้มโบกไม้โบกมือ.....ดาร์กเนียน....มันดาร์กเนียนอย่างไร้ที่ติ!

“ ไหน! ให้ฉันลองเล่นบ้างซิ”     หลังจากเจ้าหมาสองบุคลิกดันตัวผมให้กลิ้งไปนอนเป็นซากอยู่ข้างๆสนามหญ้าหลังบ้านแล้ว กระต่ายอลิสของมันก็วางสมุดลงแล้วกระโดดลงสู่สนามบ้าง.....

“ ก่อนอื่นนายต้องจับไม้แบบนี้นะ”      โห.......มันจะสองมาตรฐานมากเกินไปแล้วเว้ยเฮ้ย!

เจ้ายามาโมโตะยืนซ้อนอยู่ด้านหลังโกคุเดระ สองแขนแข็งแรงโอบมาจับมือเล็กๆของเจ้ากระต่ายอลิสที่จับไม้เบสบอลของเล่นอันจิ๋วอยู่ ก่อนจะค่อยๆบังคับแขนเล็กของคนในอ้อมแขนให้ค่อยๆยืดออก ไม้เบสบอลอยู่ในท่าที่เตรียมพร้อมที่จะตี ใบหน้าคมแทบจะแนบชิดไปกับใบหน้าสวยที่มัวแต่จับจ้องอยู่กับไม้เบสบอลจนไม่ได้รู้ตัวเลยว่าถูกตัวเนียนมันเนียนจับไปถึงไหนต่อไหน.....วูบหนึ่งที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้สบมาที่ตาของผมราวกับจะเยาะเย้ย......ว๊ากกก วิญญาณคุณพ่อหวงลูกสาววิ่งมาเข้าสิงให้ร่างของผมตั้งท่าจะลุกไปลากเจ้าลูกสาวกระต่ายนั่นออกมาจากอ้อมแขนของไอ้หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์

“ แอ่ก!”    แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมต้องทรุดลงไปกองกับพื้น เมื่อคราวนี้ไม้เบสบอลที่เคยอยู่ในมือของทั้งสองคนเหวี่ยงมาที่หน้าผมเต็มๆ

“ ขะ...ขอโทษครับรุ่นที่สิบ! เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ มันหลุดมือผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆครับ”    เจ้ากระต่ายอลิสวิ่งพรวดมาก้มดูผมทันที.....อ่า......ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ แต่อีกตัวนึงสิ....ตั้งใจ....มันตั้งใจแน่ๆ......

นั่นไงล่ะ.....สายตาที่ราวกับจะถามมาว่า....”จะตายได้รึยัง” ของเจ้าหมานั่น.....ดูยังไงๆมันก็ตั้งใจประกาศสงครามกับผมชัดๆ

นี่ผมไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้!!! ผมก็แค่ห่วยของผมอยู่เฉยๆเองนะ!

ฮ้า....คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ.....ผมก็ได้แต่ปลงแล้วพยายามใช้ชีวิตให้ดูเหมือนปกติสุขที่สุด.....

เจ้ายามาโมโตะอยู่ที่นี่มาได้สองอาทิตย์แล้ว ถึงแม้ว่าแต่ละวันผมจะต้องคอยรับมือจากการกลั่นแกล้งแบบเนียนๆของมัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ก็คือ ความรู้สึกที่ยามาโมโตะมีให้แก่เจ้ากระต่ายอลิสที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่น ทีเรื่องอื่นละฉลาดนัก...

แต่ก็ดีแล้วละ...เพราะบางที...อาจจะเป็นผมเองที่ยังคงอยากให้โกคุเดระคุงยังอยู่ที่นี่ ในโลกที่มีผมอยู่แห่งนี้

ขาเรียวเล็กเดินอย่างระแวดระวังเข้าไปยังห้องของตัวเอง เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากสนามหญ้าหลังบ้านทำให้รู้ว่าตอนนี้เจ้ายามาโมโตะยังคงเล่นกับแรมโบ้ อี้ผิงและฟูตะอยู่ที่นั่น จึงไม่แปลกใจเลยถ้าจะเปิดประตูเข้าไปแล้วจะเห็นเพียงแผ่นหลังเล็กๆของโกคุเดระนั่งอยู่เพียงคนเดียว เจ้ากระต่ายอลิสกำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่างอยู่โดยที่ไม่ได้สนใจผมอย่างที่เคย ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นเกิดขึ้นจนต้องชะโงกหน้าไปแอบดูว่าเจ้าตัวแสบกำลังแอบทำอะไรอยู่

“ ทำอะไรอยู่น่ะ โกคุเดระคุง”    เสียงทักของผมทำให้ร่างเล็กบางนั่นสะดุ้งสุดตัว รีบเก็บซ่อนของที่กำลังทำอยู่เข้าไปในกองเศษผ้าทันที

“ อ่า....ท่านรุ่นที่สิบนี่เอง.....มะ....ไม่มีอะไรหรอกครับ”      ใบหน้าสวยแดงระเรื่อชวนมอง ทำหน้าเขินอายแบบนี้กำลังซ่อนอะไรอยู่แหงแซะ....

แต่ก่อนที่จะได้ถามอะไร เหล่ามารที่มีสัญญาณกันขโมยก็รู้ตัวทันทีที่ผมกับโกคุเดระคุงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง มันรีบกระโดดปีนผนังบ้านด้วยสัญชาติญาณหมาผสมตุ๊กแกขึ้นมาโผล่หูสีดำอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนทันที....ไอ้หมานี่....มันแอบติดอะไรไว้ที่ตัวลูกสาวกระต่ายของผมหรือเปล่าเนี่ย!

“ กำลังเย็บอะไรอยู่หรือไง”    ผมเหลือบมองเศษผ้าและเข็ม ด้าย กรรไกร ที่วางเกลื่อนอยู่ที่พื้น

แควกกก!

หื๋อ ?

“ ฮะ ฮะ พอดีเลยนะ เสื้อขาดพอดีเลยอ่ะ”    เสียงหัวเราะเนียนๆกับใบหน้าหล่อคมที่โผล่มาจากขอบหน้าต่างอย่างเนียนๆทั้งๆที่มันแอบฟังอยู่ตั้งนานแล้วของเจ้ายามาโมโตะทำให้โกคุเดระรีบเก็บอะไรบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ในกองผ้าเข้าไปในอกชุดเอี้ยมของตัวเอง....นี่มันมีพิรุธชัดๆ....ว่าแต่ไอ้เสียง แควก เมื่อกี้นี้มัน......

“ คงต้องเย็บแล้วสิน้า....”    เจ้าหมาดาร์กเนียนเดินมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างๆกระต่ายอลิส พร้อมกับดึงชายเสื้อที่ขาดอย่างมีเงื่อนงำออกมาจากชุดเอี้ยมช้าๆ

“ ไม่ค่อยถนัดเลยเน๊อะโกคุเดระ”   เจ้ายามาโมโตะพยายามเอี้ยวตัวไปจับชายเสื้อด้านหลังที่ขาดอย่างดูทุลักทุเลสุดๆ.................ก็ถอดออกมาสิฟะ!

“ โง่จริงๆแกเนี่ย แค่จะเย็บผ้ายังทำไม่เป็น มานี่! เห็นแล้วรำคาญลูกตา”     มันไม่ได้โง่หรอกโกคุเดระคุง...แต่มันฉลาดแกมเนียนตะหาก!

แล้วเจ้ากระต่ายอลิสก็หลงกลของเจ้าหมานั่นเข้าให้อีกแล้ว สองแขนเล็กจับกรรไกรที่ใหญ่กว่าตัวดูๆไปแล้วเหมือนถือกรรไกรตัดหญ้ามากกว่าจะตัดผ้า แล้วพยายามจะตัดชายเสื้อที่รุ่ยๆออก...นี่ก็ดูทุลักทุเลสุดๆ!

“ เอ่อ...ฉันทำให้เองดีกว่านะ”    เห็นสภาพแล้วมันทนไม่ได้จริงๆ จนในที่สุดผมก็จับกรรไกรนั่นมาไว้ในมือแทน แล้วลงมือเล็มเสื้อให้เจ้าหมาตัวแสบ...เอิ่ม...ดูเหมือนคนที่หลงกลที่สุดจะเป็นผมใช่ไหมเนี่ย...

“ งั้นฉันร้อยด้ายให้นายดีกว่านะ”    เสียงสดใสเอ่ยออกมา มือสีแทนของเจ้ายามาโมโตะจับปลายด้ายสอดเข้าไปในเข็ม ก่อนที่จะยื่นมันมาให้ผมอย่างรวดเร็ว

“ โอ๊ย!”    แล้วมันก็ทิ่มมือผมเข้าไปเต็มๆ....

“ หวา....ขอโทษนะสึนะ ไม่คิดว่านายจะอยู่ใกล้ขนาดนี้”    ก็จะเย็บเสื้อที่มันอยู่บนตัวแกเนี่ย จะไม่ให้มาอยู่ใกล้ได้ไงล่ะเว้ยเฮ้ย เดี๋ยวพ่อก็เอาเข็มเย็บเสื้อติดกับตัวไปซะเลยนี่!

“ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับรุ่นที่สิบ”    มือเล็กของเจ้ากระต่ายอลิสรีบจับมาที่แผลเข็มทิ่มของผม สร้างความอิจฉาริษยาในแววตาของอีกตัวยิ่งนัก

“ ระวังหน่อยสิฟะ! ถ้ารุ่นที่สิบตายไปจะว่ายังไง”    เข็มทิ่มไม่ตายหรอกลูก......แล้วใบหน้าสวยก็หันไปด่าเจ้าตัวต้นเหตุ ยิ่งโหมกระพือเปลวเพลิงแห่งความแค้นส่งต่อมายังผมอีกเป็นเท่าทวี.....ฮี้!!! น่ากลัวเกินไปแล้ว!

แต่นอกเหนือจากแววอาฆาตแค้นที่เจ้ายามาโมโตะส่งมาให้ ในแววตาสีเปลือกไม้คู่นั้นมันยังมีอีกความรู้สึกหนึ่ง ที่ผมรู้สึกได้.......ความน้อยใจ....

เฮ้อ....กว่าจะเย็บเสื้อเสร็จ.....ในระยะประชิดแบบนี้ผมเลยยิ่งต้องระวังตัวมากขึ้น เพราะไม่รู้ว่าไอ้ตัวเนียนนี่ มันจะมาเนียนสังหารผมยังไงอีก

“ สึนะ นี่อะไรน่ะ”     อะไรอีกล่ะคราวนี้....ผมเก็บเครื่องมือเย็บผ้าอย่างปลงๆโดยที่ยังไม่ทันได้หันไปมอง

“ เล่นยังไงนะ  แบบนี้หรอ...”    มือข้างหนึ่งของเจ้ายามาโมโตะถือไฟแช็ก ส่วนอีกข้างถือสิ่งที่คุ้นตาอย่างน่าประหลาด

“ ดะ...ดอกไม้ไฟ....ทำไมถึงได้มีดอกไม้ไฟอยู่ในห้องได้ล่ะ....เน่....หยุดนะอย่าจุ..............”

บรึ้ม!!!!!!!

“ แค่กๆๆ”    เอาจนได้นะ ไอ้หมาตัวแสบ....แรงระเบิดทำเอาผมกระเด็นมาอีกทาง ฝุ่นควันตลบไปทั่วห้อง

“ รุ่นที่สิบ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!”     เจ้ากระต่ายอลิสวิ่งตรงมาหาผมทันทีที่ควันระเบิดค่อยๆจางหายไป ทิ้งให้เจ้ายามาโมโตะที่โดนแรงระเบิดกระเด็นไปอีกทางนอนเดี้ยงอยู่ตรงนั้น มือเล็กๆจับไปตามตัวของผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย ก่อนที่ใบหน้าสวยจะหันไปตะโกนใส่เจ้าหมาตัวต้นเหตุที่ค่อยๆลุกปัดฝุ่นผงออกไปจากตัว

“ ยามาโมโตะ! แกมาขอโทษท่านรุ่นที่สิบเลยนะ แกทำให้ท่านต้องบาดเจ็บ มาขอโทษเดี๋ยวนี้เลย!”      แต่น่าแปลกที่คราวนี้เจ้าหมานั่นไม่ตอบรับ ไม่วิ่งมาวนเวียนรอบๆตัว ยิ้มรับ แล้วขอโทษผมตามคำสั่งอย่างเช่นทุกครั้ง  โกคุเดระเองก็ดูจะอึ้งไปเมื่อเห็นว่ายามาโมโตะทำเพียงแค่ลุกขึ้นด้วยใบหน้าหงอยๆหูตกหางตก แล้วเดินกะเผลกๆออกไปจากห้องอย่างเชื่องช้ามากกกกกก แล้วก็ไม่แม้แต่จะหันมามองมาสนใจตนเองเหมือนที่ผ่านมา

“ อะ.....เอ่อ.....เจ้านั่น.....”      ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของเจ้ายามาโมโตะที่ค่อยๆหายไปอย่างนึกสงสัย.....แต่เมื่อสายตาหันกลับมามองร่างเล็กบางที่นั่งอยู่ข้างๆ...

“ เฮ้ย! โกคุเดระคุง!....ปะ...เป็นอะไรน่ะ.....ระ....ร้องไห้ทำไมอ่ะ”     เจ้ากระต่ายอลิสเม้มปากแน่นน้ำตาไหลพรากๆลงมาตามสองแก้ม  หรือว่าสองคนนี้จะมีอะไรมากกว่าที่ผมคิด

“ ฮึก....เจ้านั่น.....ฮึก.....เจ้าบ้านั่น.....”     ขนาดร้องไห้ยังโมเอ้เล้ย.....ไม่ใช่สิ!.....โกคุเดระยกสองมือเล็กขึ้นปาดน้ำตา....คงจะงงและน้อยใจสินะ ที่อีกฝ่ายที่เคยตามใจตนมาโดยตลอดกลับต่อต้านและไม่ยอมทำตามที่สั่ง....จะว่าไปมันก็อาจจะเป็นความผิดของผมด้วยส่วนหนึ่ง เพราะเมื่อก่อนสองคนนี้คงจะอยู่ด้วยกันมาตลอด....แต่พอโกคุเดระคุงมาเจอผมเข้าทำให้ยามาโมโตะคงจะน้อยใจที่ไม่ว่าอะไรๆ โกคุเดระคุงก็จะเลือกผมก่อน

“ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกโกคุเดระคุง....ถ้าอยากจะตามไปก็ตามไปเถอะ.....”    มือของผมลูบผมสีเงินนั่นเบาๆ

“ วันนี้....เป็นวันสำคัญของเจ้านั่น.....”

“ ถ้างั้นนายยิ่งควรจะรีบตามไปนะ....ทำอะไรเอาไว้ให้ยามาโมโตะไม่ใช่หรอ ถ้าเจ้านั่นหนีเตลิดไปเจอกับสัตว์ร้ายเข้าละก็คงแย่แน่ ถ้าไงก็ไปตามกลับมาเถอะนะ”     นั่นคือคำปลอบโยนทั้งๆที่จริงแล้วผมไม่คิดว่าจะมีตัวอะไรทำอันตรายเจ้าหมานั่นได้หรอก....

“ ขอบพระคุณครับรุ่นที่สิบ! แล้วผมจะรีบกลับมาครับ!”    แล้วโกคุเดระคุงก็วิ่งหายไปจากห้อง....

ถึงใจจริงแล้วจะไม่อยากให้ไปเท่าไหร่ก็เถอะนะ แต่ถ้าต้องมานั่งเห็นหน้าเศร้าๆของเจ้ากระต่ายอลิส ผมก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน....ยังไงๆเค้าก็เป็นลูกสาวนี่นะ ฮะ ฮะ....?

นัยน์ตาสีมรกตสอดส่องมองหา เจ้าหมาบอกทางยามาโมโตะ สองขาเรียววิ่งไปเรื่อยๆ ในใจก็กังวลถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น นั่นก็เพราะว่าตั้งแต่รู้จักกันมาหลายร้อยปีไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้ายามาโมโตะจะเมินเขาแบบนี้ ไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้านั่นจะไม่ทำตามคำสั่ง ไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้านั่นจะเดินหนีเขา ไม่เคยมีสักครั้ง...ฮึก....ไม่เคยมีสักครั้ง....

“ ฮืออออออออออๆๆๆ”     เจ้ากระต่ายอลิสตัวจิ๋วทรุดลงนั่งร้องไห้โฮอยู่ตรงริมแม่น้ำไม่ไกลจากบ้านมากนัก สองมือเล็กป้ายน้ำตาไปมา

จ๋อม.....

เสียงอะไรบางอย่างตกลงน้ำทำให้ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วแผ่นหลังที่คุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ในสายตา...วิ่งหามาตั้งนาน จู่ๆจะเจอก็เจอซะแบบนั้น...ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลยไม่ใช่หรอ.......เจ้าหมาหูตกนั่งทำหน้าหงอยโยนก้อนหินลงน้ำท่ามกลางแสงแดดยามเย็น ยิ่งดูน่าสงสารราวกับพระเอกมิวสิคที่ถูกสลัดรัก...

“ ยามาโมโตะ.....”     แต่เจ้ากระต่ายที่ไม่เข้าใจโลกก็กระโดดโถมเข้าใส่เจ้าหมาจนหงายหลังด้วยความดีใจ ใบหน้าสวยก้มลงร้องไห้โฮไปกับแผ่นอกแข็งแรงจึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากได้รูป

“ ฮึก....แก....ฮึก......แกเป็นบ้าอะไรของแก...ฮึกๆ...แกจะเมินชั้นไม่ได้นะ....ฮือๆๆ”    มือแข็งแรงจับไหล่เล็กให้ขยับลุกขึ้นนั่ง น้ำตายังร่วงเผาะๆลงมาไม่ขาดสาย

“ ก็ฉันน้อยใจนี่...อะไรๆนายก็สนใจแต่สึนะ....”    ใบหน้าคมหันไปมองทางอื่นอย่างงอนๆ

“ ฉันมันก็เป็นแค่หมาคอยบอกทางนาย...ไม่ใช่คนสำคัญอะไรหรอก....”    เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสุดขีดจนคนข้างๆเหลือบตาขึ้นมามอง

“ เจ้าโง่! รุ่นที่สิบเป็นผู้มีพระคุณกับฉันนะ ฉันก็ต้องเคารพแล้วก็เป็นห่วงท่านสิ”

“ แค่เคารพอย่างเดียว ?”

“ เออสิ! แล้วก็นะ..............”

“ ยังไงอลิสก็ต้องมีหมาคอยบอกทาง ถึงแกจะไม่ใช่คนสำคัญแต่ฉันก็ขาดแกไม่ได้นะไอ้งี่เง่าหัดรู้ไว้ซะบ้าง!”    ใบหน้าใสแดงระเรื่อ นัยน์ตาสีมรกตเสมองไปทางอื่น ทั้งคำพูดและการกระทำทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มกว้าง

“ โกคุเดระ!”    สองแขนแข็งแรงกอดหมับไปที่ลำตัวเล็ก พร้อมหน้าที่เนียนไปถูไถใบหน้าสวย

“ เพราะงั้นต่อไปนี้แกห้ามเมินฉัน ห้ามทิ้งฉัน แล้วก็ต้องอยู่ข้างๆฉันตลอด เข้าใจไหม!”    กระต่ายอลิสออกคำสั่งเป็นชุด หารู้ไม่ว่าไอ้สิ่งที่พูดออกมาน่ะไอ้คนข้างๆมันต้องการอยู่แล้ว

“ แล้วก็นี่….”    มือเล็กผลักใบหน้าของเจ้าหมาออก ก่อนที่จะล้วงลงไปที่อกเสื้อ หยิบของบางอย่างออกมาปาใส่หน้าเจ้าหมาหูดำ

“ สุขสันต์วันเกิด!....นั่นน่ะฉันทำเองนะ สวยที่สุดในโลกเลยใช่ไหมล่ะ”    ยามาโมโตะก้มลงมองสิ่งที่ร่วงแปะมาอยู่ในมือแล้วก็ยิ้มกว้าง

“ โกคุเดร้า~”    ร่างที่สูงกว่าโถมลงไปทับกระต่ายอลิสจนหงายหลังนอนลงไปกับผืนหญ้า

“ ขอบใจนะ ฉันดีใจที่สุดในโลกเลย จะเก็บเอาไว้อย่างดีที่สุดเลยละ มันสวยที่สุดในโลกจริงๆด้วย”   นัยน์ตาสีเปลือกไม้มีน้ำตาคลอด้วยความดีใจและตื้นตันใจ

“ ถ้างั้นก็กลับบ้านได้แล้ว!”    มือเล็กจับ “ของขวัญวันเกิด” คล้องไว้ที่คอของยามาโมโตะ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินจูงมือกันกลับบ้าน

“ นี่...ถามหน่อยสิโกคุเดระ....”    เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ อะไร”

“ ถ้าสึนะไม่อยู่ที่นี่แล้ว....นายจะกลับไปอยู่ที่ Vongola world หรือเปล่า?”   

“ ถามโง่ๆ รุ่นที่สิบไปไหนฉันก็จะไปด้วย แล้วแก...ก็ต้องตามฉันมาด้วย!”

.......ถ้าอย่างงั้น...ก็แค่ทำให้สึนะไปอยู่ที่ Vongola world ซะก็สิ้นเรื่อง เท่านี้โกคุเดระก็จะยอมกลับไปแต่โดยดี.....

.......หึหึหึ...ดีละ.........

“ ฮะ.....ฮัดชิ่ววววว!”    จู่ๆผมก็รู้สึกหนาววูบและเสียวสันหลังแว๊บขึ้นมา ราวกับมีใครจ้องปองร้ายอยู่

“ กลับมาแล้วครับ!”

“ กลับมาแล้วคร้าบบบบ”     สองเสียงที่เอ่ยออกมาพร้อมๆกันทำให้ผมหันไปมอง กระต่ายอลิสเดินจูงมือเจ้าหมาสองบุคลิกเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มร่าผิดกับตอนออกไปลิบลับ...ท่าทางจะคืนดีกันแล้วแหะ....

“ สึนะ ขอโทษนะ”    ใบหน้าหล่อคมส่งยิ้มมาให้ น่าแปลก...ที่ผมไม่สามารถรับรู้ได้ถึงจิตสังหารที่ปกติมันมักจะส่งมาด้วยเลย

“ วางใจได้ ต่อไปนี้ฉันจะเลิกฆ่านายแล้วละ”     มันควรจะเลิกได้ตั้งนานแล้วไม่ใช่เร๊อะ

“ ถ้างั้นฉันขอตัวไปผสมน้ำยาลดขนาดก่อน แล้วจะเอามาให้นายนะสึนะ”     ......????....งงครับ...งานนี้ผมงงจริง.....ไอ้เจ้าหมาตัวแสบนั่นมันเปลี่ยนแผนคิดจะทำอะไรอีกล่ะ น่ากลัวชะมัด  แผ่นหลังจิ๋วหายลับเข้าไปในห้องครัว ส่วนเจ้ากระต่ายอลิสก็ออกไปช่วยแม่เก็บผ้า

ว่าแต่ไอ้ถุงรูปหมาป่าหน้าตาเบี้ยวๆงงๆที่เจ้ายามาโมโตะสะพายอยู่นี่มันอะไรกันน่ะ.....แต่เห็นเจ้าของมันยิ้มแป้นแล้นสะพายอย่างกับเป็นของรักของหวงแบบนี้แล้วก็ไม่อยากไปถามให้มันเกิดสะกิดใจอะไรขึ้นมาหรอก

เฮ้อ....วันคืนอันสงบสุขของผม....มันจะกลับคืนมาอีกไหมนะ.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ถ้าอยากรู้.....

ต้องรอดู......

ตอนต่อไป....ไป....ไป.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Next Episode……

[1859] Alice in Vongola World =[ ]=!!!!!!!!     [05-05-2010]

เหอ.....

กลายพันธุ์เยอะเลยนะเนี่ย เรื่องนี้

จากฟิกสั้น  กลายเป็น  ฟิกยาว ^ ^”

จาก 2759  กลายเป็น  All59 =[]=

จากฟิกธรรมดาๆ  กลายเป็นฟิกเทศกาล = =”

จะมีคนอ่านอยู่ไหมละเนี่ยเว้ยเฮ้ย!    อ่า....ช่างมันเถอะ ฮะ ฮะ  ก็อยากแต่งอ่ะ (แล้วจะบ่นทำด๋อยอะไร?)

สำหรับตอนนี้ หม่ามี๊ยกให้แด่หนูยามะผู้น่ารัก(?)

HAPPY BIRTHDAY YAMA!!!

ขอให้มีความสุขมากๆเน้...สิ่งที่แกปรารถนาคือเนียนดีสีไม่ตกสินะ เอ้า! ขอให้ได้ตามนั้น

ถึงหม่ามี๊จะทำรั่ว ทำเสื่อม ทำหื่น ทำดาร์กแล้วให้ยามะรับหน้าไป(ทั้งๆที่ความต้องการกดหนูก๊กคือความต้องการของมี๊เอง...ห๊ะ...ไม่ใช่!)

แต่ก็อยากจะบอกว่ารักยามะนะ >/////< ถึงจะน้อยกว่าก๊กหลายเท่าก็เหอะ (แล้วจะบอกเพื่อ?)

แหม....ถ้าไม่รักชั้นก็ไม่ยกลูกสาวให้ตั้งหลายรอบหรอก (หลายรอบอะไร?!)

นะ....ส่วนฟิกเรื่องนี้ ตราบใดที่ยังมีเทศกาล....มันก็ยังมีต่อไปอีกแหละ.....ยัง....มันยังเสื่อมได้อีก ฮ่าๆๆๆ = =”

เทศกาลหน้า วันที่ 5 เดือน 5 เจอกันค่ะ!

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ >/////<

แล้วก็....อีก 3 เรื่อง         .....ดาร์ก.....อบอุ่น.....รันทด.....    แล้วคุณจะได้รู้จักยามะมากขึ้น!