KHR Au.fic [All59] Alice in Vongola World : 01

 : KHR fanfiction Au

: All59 [2759]

: RomanticComedy

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ห่วย.....

ใครๆก็ว่าผมห่วย....

อะไรๆก็ห่วย.....

ก็แล้วยังไงล่ะ  ถึงห่วยก็มีหัวใจนะ!

เฮ้อ....ถึงจะตะโกนโหวกเหวกยังไงมันก็ยังคงดังก้องอยู่แค่ในใจเท่านั้น ใบหน้ามนได้แต่เดินทอดถอนหายใจพร้อมกับไหล่เล็กที่ห่อเหี่ยวเดินเข้าบ้านไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไปโรงเรียนก็เจอแต่คนตราหน้า กลับบ้านมาก็ยังต้องมาผจญโชคชะตาอันโหดร้ายกับไอ้ครูพิเศษตัวดีนั่นอีก ไอ้ห่วยอย่างผมน่ะหรอจะเป็นหัวหน้ามาเฟีย...ฝันกลางวันก็ควรจะตื่นได้ซักทีนะไอ้เจ้ารีบอร์น...

ร่างกายผอมบางกว่าวัยอันควร(?) ค่อยๆเปิดประตูบ้านเข้าไปอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสอดส่องไปทั่วมองหากับดักหรืออะไรก็แล้วแต่ ที่ไอ้ครูตัวแสบนั่นมันบอกว่าจะช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้มากขึ้น...ไม่รู้เหมือนกันแหะ ว่าความแข็งแกร่งหรือยมทูตกันแน่ที่จะมาเยือนผมก่อน

ขาเล็กค่อยๆย่องขึ้นบันไดบ้านไปอย่างหวาดระแวง...นี่ถามจริงๆเถอะ นี่มันบ้านหรืออะไรกันแน่ แล้วทำไมผมซึ่งเป็นเจ้าของบ้าน ต้องมาเดินอยู่ในบ้านตัวเองอย่างหวาดผวาอย่างนี้ด้วย คิดแล้วมันก็แค้น อยากจะลุกขึ้นประท้วงแต่ปลาทะเลแบบผมจะไปสู้ไอ้ตัวหน้าเนื้อใจเสือปีศาจตัวจิ๋วอย่างไอ้เจ้ารีบอร์นได้ยังไง...เฮ้อ....

ไม่มีอะไรดีๆในชีวิตผ่านมาบ้างเลยหรือไงนะ...เมื่อไหร่โชคชะตาจะส่งนางฟ้าตัวน้อยๆมาให้ผมบ้าง!!!

ลำตัวเล็กๆนอนแหมะลงไปบนเตียงนิ่ม สายตาเหม่อมองอย่างทอดอาลัยไปยังหน้าต่างบานเดียวที่เปิดอยู่ แสงแดดยามเย็นดูอบอุ่นชวนง่วงงุน เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆ สันหนังสือที่คุ้นตาสีแดงเลือดนกมองเห็นเลือนรางอยู่บนโต๊ะหนังสือ....หนังสือนิทานเก่าคร่ำคร่าที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือภาษาอิตาลีที่อ่านไม่ออกเลยสักนิด เขาได้มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่สามารถจำความได้ รู้แต่ว่า ตั้งแต่เด็กเจ้าหนังสือเล่มนั้นมันก็อยู่ข้างกายเขามาโดยตลอด...Alice in Wonderland….Vongola version…?

อลิส...งั้นหรอ?....

“ก็ใช่น่ะสิ”    เสียงนุ่มแต่ห้าวเล็กๆดังออกมาจากที่ไหนสักแห่ง เป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคย ...นั่นสินะ...ตอนนี้เขาคงกำลังฝันไป

ฝัน ?...

ฝันบ้าอะไรถึงรู้สึกเจ็บได้เสมือนจริงขนาดนี้!

นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้ลืมขึ้นมาทันที สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาคือฝ่าเท้าเล็กๆที่อยู่ใกล้...ใกล้มาก....

จะไม่ให้ใกล้ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเท้าเล็กๆนั่นกำลังถีบแก้มผมอยู่น่ะสิ!

“โอ๊ย!!!”    เด็กชายร่างเล็กยกมือกุมแก้มพร้อมเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที หลังจากเพิ่งอุทานแสดงถึงความเจ็บด้วยความรู้สึกที่ช้าไปราวๆครึ่งชั่วโมง...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ก็จ้องมองเจ้าสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดตรงหน้าเขม็ง...

เด็กแก่แดดอย่างไอ้เจ้ารีบอร์น ผมก็เจอมาแล้ว....อย่างเจ้าตัวตรงหน้านี้คงทำให้ผมตกใจไม่ได้หรอก......”ฮี้!!!!”......ซะเมื่อไหร่เล่า ปลาป๊อด ยังไงก็ยังคงเป็นปลาป๊อดวันยังค่ำ....

“แกใช่ไหม...เจ้าของคนล่าสุดของหนังสือเล่มนั้น”    นิ้วเล็กๆชี้ไปยังหนังสือนิทานปกสีแดงที่วางเปิดอ้าอยู่บนโต๊ะ

“ฉัน....โกคุเดระ  อลิส  ฮายาโตะ....ยินดีที่ได้รู้จักและ...ลาก่อน”   

“ว๊ากกกก!!!!”    ยังไม่ทันจะพูดพร่ำทำเพลง เจ้าตัวจิ๋วตรงหน้าก็กระโดดประเคนทั้งหมัดและฝ่าเท้าใส่หน้าผมไม่ยั้ง........เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น....ช่วยฟังผมร้องเพลง...ไม่ใช่สิ....ช่วยฟังเหตุผลหรือคำทัดทานอะไรใดๆของผมก่อนได้ไหม!!!

“แอ๊ฟ!!!”    ใบหน้ามนถูกฝ่าเท้างามประทับตราจนหน้าหันไปจูบตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียง ใบหน้ารู้สึกเจ็บเล็กน้อยตามประสาคนห่วยจนหน้าด้านชา...แต่ไอ้สิ่งที่จะเจ็บมากที่กำลังตามมานี่สิ....

“ว๊าก!!!”    ลังใส่ของที่ตั้งอยู่บนหลังตู้ค่อยๆล้มตัวอย่างสโลโมชั่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงโลก นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง....ชีวิตนี้ถ้ามีปุ่มกดหยุดชั่วคราวก็คงดีไม่น้อยนะ ฮะ ฮะ....แต่มันไม่มีน่ะเซ่!!!

มือเล็กจึงได้แต่กุมหัวแน่น...ก่อนที่ดวงตากลมโตจะหลับตาลงระงับความกลัว  นัยน์ตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็น ไอ้ตัวต้นเหตุของเรื่อง ที่ยืนเท้าสะเอวยิ้มเยาะคนอื่น โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเล้ย...ว่าอนาคตกล้วยปิ้งโดนทับกำลังจะมาเยือนอยู่รอมร่อ

ราวกับวิญญาณบอสเข้าสิง มือเล็กคว้าไอ้สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดเข้ามาหาตัว แล้วใช้แผ่นหลังของตนเองบังสรรพสิ่งของที่ร่วงกราวลงมาดั่งกำแพงกันดินชั้นดี  อะไรบางอย่างกระแทกมาที่หัวสีน้ำตาลฟูฟ่องเข้าอย่างจัง ถึงแม้ความฟูนิ่มจะช่วยกันแรงกระแทกได้บ้าง แต่มันก็ยังส่งผลให้เกิดโลกที่ขาวโพลนบวกกับดวงดาววิบวับออกมาเต้นระบำรอบๆหัวฟูๆนั่นอยู่ดี....สติที่มีอยู่ค่อยๆหลุดลอยไปช้าๆ....

………………………………………………………………………………………………………………………….

“รุ่นที่สิบครับ....รุ่นที่สิบ.....”     น้ำเสียงราวกับหมาหงอยที่เจ้าของไม่มีเวลาเล่นด้วยเอ่ยเรียกออกมาเบาๆอยู่ที่ข้างหู...ทั้งน้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคย ทั้งคำเรียกที่แปลกประหลาด...ใครกันมาส่งเสียงอยู่ข้างๆหัวผมกันนะ

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับเหลือบมองหาที่มาของเสียง....มองเห็นใบหน้าเล็กยิ้มพรายพร้อมกับแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า....หน้าเจ้านี่คุ้นๆแหะ....เหมือนเคยเห็น.....ที่ไหน......................

ก็ที่นี่!เมื่อตะกี้นี้ไงเล่า!!!

“ขอบพระคุณมากครับรุ่นที่สิบ...เพราะคุณช่วยผมเอาไว้จากปิศาจกล่องแท้ๆ ผมเลยยังมีชีวิตอยู่ ต่อไปนี้ผมจะขอฝากชีวิตและติดตามท่านรุ่นที่สิบที่เคารพตลอดไปเลยนะครับ”   ตัวเล็กๆนั่นนั่งคุกเข่าพร้อมกับโค้งคำนับจนหัวจรดพื้นนับครั้งไม่ถ้วนมาให้ผมซึ่งได้แต่ทำหน้างงสุดชีวิต...นี่คงไม่ได้คิดว่าไอ้ที่ผมเผลอหยิบมันเข้ามากอดเพราะความตกใจเมื่อครู่คือการช่วยชีวิตเค้าหรอกนะ....

“อะ...เอ่อ...พอแล้วละ...แล้วนายเป็นใคร ทำไมถึงเรียกฉันแปลกๆแบบนั้น”   ร่างเล็กๆของสึนะโยชิลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงประจันหน้ากับเจ้าสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่นั่งทับส้นมองมาที่อีกคนด้วยดวงตาเป็นประกาย....

“ผม...โกคุเดระ  อลิส  ฮายาโตะ....พูดง่ายๆก็คือ....ผมคืออลิสที่อยู่ในหนังสือเล่มนั้น แล้วหลุดออกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้....รู้แต่ว่าคุณเป็นเจ้าของหนังสือเป็นรุ่นที่สิบ เพราะงั้นผมจึงเรียกคุณว่ารุ่นที่สิบไงครับ!”

......อลิส....งั้นหรอ.....

ชักอยากจะรู้ขึ้นมาตะหงิดๆ ว่าอลิสในดินแดนมหัศจรรย์เวอร์ชั่นวองโกเล่เนี่ย...มันเป็นยังไงกันแน่....เจ้าอลิสตัวน้อยที่เห็นอยู่ตรงหน้านี่ถึงได้ไม่มีเค้าลางของ อลิสเด็กหญิงน่ารักที่หลงเข้าไปในดินแดนที่ไม่รู้จักเลยแม้แต่น้อย

ก็ในเมื่อเจ้าตัวที่อยู่ตรงหน้านี้น่ะ....

ค่อนข้างจะแน่ใจได้ว่าเป็นเด็กผู้ชาย ถึงแม้หน้าตาจะน่ารักยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงหลายๆคนก็เถอะ แต่ไอ้ท่าทางห้าวๆแมนๆก็ยืนยันได้ว่าเจ้าตัวจิ๋วตรงหน้าเป็นผู้ชาย...ร่างบางๆสูงประมาณสองคืบนั้นมีผิวสีขาวเนียนละเอียด เส้นผมบนหัวเล็กๆมีสีเงินเป็นประกายยาวประมาณติ่งหู นัยน์ตาคู่สวยสีเขียวมรกตสดใส ริมฝีปากเล็กแดงระเรื่อตัดกับใบหน้าขาวเนียนใสนั่นอย่างน่าดู อลิสของวองโกเล่ตัวนี้อยู่ในชุดเอี้ยมสีดำตัวใหญ่ ใส่เสื้อแขนยาวพับมาถึงข้อศอกสีชมพูอ่อน...แต่สิ่งที่สะดุดตาคนมองมากที่สุดก็คงจะเป็น....หูกระต่ายสีขาวที่อยู่บนศีรษะเล็กๆนั่นต่างหาก....ที่มันทำให้ดูห่างไกลจากอลิสที่คนทั่วไปรู้จักมากมายนัก....

อลิส...เด็กหญิงที่เดินตามกระต่ายเข้าไปในดินแดนที่ไม่รู้จัก.....

ก็แล้วเจ้าอลิสตรงหน้านี่มันเป็นกระต่ายซะเอง แล้วมันจะเดินตามอะไรเข้าไปในดินแดนมหัศจรรย์ได้ละเหวย...

เนื้อเรื่องมันจะไม่มั่วไปหน่อยรึเนี่ย...ไอ้วองโกเล่เวอร์ชั่นนี่น่ะ!!!...

“รุ่นที่สิบครับ?”   สงสัยว่าผมจะจ้องเจ้าตัวจิ๋วตรงหน้านี่นานไปหน่อย...

“อะ...เอ่อ....เรียกฉันว่าสึนะก็ได้นะ”

“ไม่ได้ครับ! รุ่นที่สิบก็คือรุ่นที่สิบครับ! จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้!”    ใบหน้าเล็กๆที่น่ารักนั่น ถึงเจ้าตัวพยายามทำให้ดูดุดัน แต่ในสายตาของผมตอนนี้มันช่าง....โมเอ้สุดยอด.....

และนั่นคือการพบกันราวกับปาฏิหาริย์ของผม...เจ้าห่วยตลอดกาล...กับอลิสอินวองโกเล่เวิลด์....

ถ้าคิดว่านั่นคือการพบกันของคนธรรมดากับนางฟ้าละก็ คุณคิดผิด!

เพราะเจ้าอลิสตัวจิ๋วนี่แสบสันร้ายกาจกว่ารูปร่างหน้าตาที่มองเห็นราวฟ้ากับหุบเหว...

เค้าจะป่วนผมเช่นไร...จะสร้างรอยยิ้ม หรือความหวาดผวา หรือคราบน้ำตาให้ผมอย่างไร...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามได้.....ตอนต่อไป...ไป...ไป......

To Be Continue……..Forever…..

ไหนว่าเป็นฟิคสั้นไงฟะ!  แล้วไอ้ฟอร์เอฟเวอร์นั่นมันอะร๊ายยยย...

เอ่อ...อย่าเพิ่งส่งรองเท้ามาให้ข้าพเจ้า โปรดฟังสักนิด...

ตั้งใจให้เป็นฟิคสั้นนะคะ ฮะ ฮะ...หรือใครอยากอ่านยาวๆ ?....

แล้วเรื่องนี้มาต่อแน่...แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ? (มันกวนส้นจริงๆ ว่ามั๊ย?)

ขอส่ง ให้พวกที่ได้ “กล่อง” ไปอ่านก่อนก็ละกันน้า...ฮี่....

สุดท้ายนี้....สุขสันต์วันปีใหม่ค่า...^ ^....