: KHR Fanfiction Au
: 8059 6927 XSD
: Drama
: NC-17
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
: ตอนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากอ่านฟิคที่มีสองด้าน ก็แค่นั้นเองค่ะ เพราะงั้น....นี่คือ ฟิคคู่แฝดค่ะ.....เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นช่างต่าง......พบกับอีกด้านของเรื่องนี้ได้ที่......
[AuFic][805918] The Last SNOWDROP....
.
.
.
.
.
สมการสามเส้า ของพวกเขาสามคู่
กับความรักของคน 9 คน กับความรู้สึกและเหตุผลของแต่ละคนใน 9 ด้าน
กับความต้องการและความปรารถนาที่จะครอบครองบุคคลอันเป็นที่รัก
สุดท้าย.......
ดอกไม้แห่งความหวังจะเบ่งบานแย้มยิ้มให้แก่....ผู้ใดกัน
กับความรักของคน 9 คน กับความรู้สึกและเหตุผลของแต่ละคนใน 9 ด้าน
กับความต้องการและความปรารถนาที่จะครอบครองบุคคลอันเป็นที่รัก
สุดท้าย.......
ดอกไม้แห่งความหวังจะเบ่งบานแย้มยิ้มให้แก่....ผู้ใดกัน
By : K_Guardian_7
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่.....
ไม่..............
ไม่!!!!!!!!!
เสียงร้องได้แต่ดังก้องอยู่ในใจ ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมามองไปรอบกายซึ่งว่างเปล่าราวกับจะตอกย้ำว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นเป็นเรื่องจริงมิใช่เพียงแค่ฝันไป เจ้าของแผ่นดินสีดำยังคงปล่อยให้น้ำตาที่ไม่เคยไหลออกมาหยดลงไปรดผืนแผ่นดินโดยไม่คิดจะเช็ดมันออก ร่างสั่นสะท้านเดินโซเซไปยังปากเหว สติที่เลื่อนลอยทำให้ในโสตประสาทนั้นว่างเปล่า
ได้ยินเสียงน้ำไหลดังขึ้นมาจากเบื้องล่าง....
ร่างแข็งแกร่งเดินกลับไปลากไอ้หมาลอบกัดที่มันทำให้เขาต้องสูญเสียคนที่รักมายังปากเหวก่อนที่เหวี่ยงมันลงไป....
ถึงจะนานพอดูแต่ก็ได้ยินเสียงน้ำแตกกระจายดังแว่วขึ้นมา...แปลว่าข้างล่างมีแหล่งน้ำอยู่....
ถึงความหวังจะริบหรี่...แต่ก็ยังเชื่อมั่นในความหวัง…
มือกำสร้อยหินสีดำเส้นที่เก็บเอาไว้ในอกเสื้อตลอดเวลาพร้อมกับภาวนาให้มันช่วยคุ้มครองร่างบอบบางให้รอดปลอดภัย....ขอให้หัวใจของเขายังคงอยู่...แล้วจะต้องแลกด้วยสิ่งใดเขาก็ยอม....
ม้าสีดำเดินย่ำไปตามโขดหิน นัยน์ตาสีดำสนิทแดงช้ำมองหาไปจนทั่วบริเวณแม่น้ำกว้างที่อยู่ใต้หน้าผา ด้วยหวังว่าร่างบอบบางจะตกลงมาและมีพระแม่คงคารับเอาไว้....ใช่....เขาตามหามาทั้งคืน....เพราะจะไม่มีวันเชื่อว่าร่างบอบบางที่รักแสนรักนั้นจากไปแล้วจริงๆ
ตราบใดที่ไม่เห็นศพ....ข้าจะไม่มีวันเชื่อว่าเจ้าไม่อยู่แล้ว....ฮายาโตะ
ใบหน้าคมที่เคยเฉยชาและหยิ่งทระนงกลับเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด เหล่าทหารคนสนิทที่ติดตามมาด้วยแอบลอบมองอยู่ห่างๆด้วยไม่เคยเห็นร่างแข็งแกร่งที่อยู่ในสภาวะอ่อนแอเช่นนี้....และไม่มีใครจะรู้ได้ว่าเจ้าของแผ่นดินสีดำจะอาละวาดออกมาเมื่อใด....
ม้าสีดำยังคงเดินย่ำต่อไป....แสงสีทองสาดส่องลงมาจากหน้าผาสูงชัน......เช้าวันใหม่แล้วอย่างนั้นหรือ.....
ความเย็นฉ่ำของสายน้ำทำให้ร่างสูงใหญ่รู้สึกตัวในที่สุด ในอ้อมแขนยังคงกอดร่างบอบบางเอาไว้แน่น เมื่อสติกลับคืนมาครบถ้วน ยามาโมโตะก็ลุกขึ้นสำรวจร่างกายอีกฝ่ายทันที
ใบหน้าสวยนั้นขาวซีด ที่แขนบางข้างที่ถูกแทงมีเลือดไหลจนแดงฉาน ถึงแม้จะอ่อนละโหยแต่ลมหายใจนั้นยังคงอยู่ ใบหน้าคมถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะยกลำตัวบางขึ้นเหนือน้ำ นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองหาที่พักพิงชั่วคราว โขดหินมากมายเรียงรายอยู่ที่ริมแม่น้ำดูผิวเผินแล้วแทบจะดูไม่รู้ว่ามีถ้ำซ่อนอยู่....แต่โจรป่าที่เชี่ยวชาญเรื่องการใช้ชีวิตรอดในป่าสายหมอกอย่างเขาก็มองออกในทันที
นายน้อยแห่งโกคุเดระถูกวางลงบนพื้นหินแข็งกระด้าง ไม่มีเวลาจะสนใจเรื่องอื่นแล้วนอกจากชีวิตที่กำลังแผ่วเบาเต็มทีของร่างบอบบาง ยามาโมโตะลุกขึ้นไปตักน้ำด้วยกรวยใบไม้ก่อนจะตัดสินใจหยิบห่อยาออกมาจากอกเสื้อ....ยาที่เขาได้รับมาจากเพื่อนร่างเล็ก.....มันเป็นยาต้องห้ามที่ทำมาจากดอกไม้มีพิษนับสิบชนิด....และการที่ยาจะออกฤทธิ์ได้ต้องใช้เลือดมากมายหยดลงไปจนกว่าดอกไม้จะเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ ถ้าไม่จำเป็นเจ้าอย่าใช้มันนะยามาโมโตะ....เพราะว่าเจ้าเองอาจเสียเลือดจนตายไปเสียก่อนที่มันจะเปลี่ยนสีก็ได้หากใจเจ้าไม่แข็งพอ” คำพูดของสึนะในวันที่ส่งมันมาให้เขาลอยขึ้นมาในหัว....ขอเพียงแค่มันจะช่วยรักษาร่างที่สลบสไลอยู่ตรงหน้าได้......
คมดาบกรีดลงที่ข้อมืออย่างไม่ลังเล เลือดค่อยๆไหลย้อยชโลมกลีบดอกไม้แห้งสีขาวไปจนทั่วแต่สีของมันก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง....เลือดสีแดงไม่มีสักหยดที่ซึมซับลงบนแผ่นดินเพราะดอกไม้เหล่านั้นดูดมันเอาไว้จนหมด....สมกับที่เป็นยาต้องห้าม....เจ้าอันตรายขนาดนี้หวังว่าจะช่วยหัวใจของข้าได้ทัน....ส่วนเลือดของข้านั้นเจ้าอยากได้มันเท่าไหร่เจ้าเอาไปได้เลย…..
นัยน์ตาคมกล้าเริ่มจะพร่าเลือน ใบหน้าคมสะบัดหัวไปมาเพื่อรั้งสติเอาไว้ ก้มลงมองดอกไม้ด้วยนัยน์ตาสีเปลือกไม้เยือกเย็น....กว่าครึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงไปแล้วและไม่รู้ว่ามันดูดเลือดของเขาไปมากมายเพียงใด หันไปมองใบหน้าสวยที่รู้สึกได้ว่าซีดลงเรื่อยๆ มืออีกข้างจับลงไปที่ข้อมือของตนเองพร้อมกับออกแรงบีบ เลือดไหลทะลักออกมาอีก
ทนหน่อยนะ...โกคุเดระ....ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตาย....ไม่มีวัน....
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเซถลาไปปะทะผนังถ้ำ รู้สึกหน้ามืดจากการเสียเลือดไปมาก แต่กระนั้นรอยยิ้มเย็นก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าได้ในที่สุด....ดอกไม้ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสีแดงจนได้ มือใหญ่กอบกำมันเอาไว้ก่อนที่จะขย๋ำให้กลายเป็นก้อนแล้วเดินไปหาร่างที่นอนหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้า
ยาต้องห้ามถูกนิ้วเรียวดันเข้าไปในริมฝีปากที่ซีดเซียวก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะโอบแผ่นหลังบางขึ้นช้าๆแล้วกรอกน้ำตามเข้าไป จนในที่สุดยาก็ถูกกลืนลงไปจนหมด ร่างบอบบางถูกวางลงอีกครั้ง
ยามาโมโตะหอบหายใจพรางนั่งลงข้างๆอย่างหมดแรง....ขอให้มันช่วยเจ้าได้ทันทีเถอะ....เฝ้าภาวนาจนสุดหัวใจเมื่อร่างตรงหน้ายังคงหายใจอย่างอ่อนระโหยอยู่เช่นเดิม
สองคิ้วเริ่มจะขมวดเข้าหากันเมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่แต่ใบหน้าสวยก็ยังคงซีดเซียว....ไม่มีอะไรดีขึ้น....หรือว่ายาจะใช้ไม่ได้ผล...ร่างสูงใหญ่เริ่มร้อนลนพรางมองไปรอบกายว่าพอจะมีสิ่งใดช่วยเหลือร่างบอบบางได้อีกหรือไม่ มือฉีกปลายแขนกิโมโนของตนก่อนจะพันมันเอาไว้ที่แขนบางก่อนที่ร่างสูงจะลุกเดินโซเซเพราะนัยน์ตานั้นเริ่มจะพร่าเลือนเต็มที....แต่เพราะยังมีความหวังจึงยังคงก้าวต่อไป....มือเก็บเศษกิ่งไม้แถวๆนั้นก่อนจะจุดเป็นกองไฟเล็กๆไว้ข้างๆร่างบอบบาง
ทุกอย่างยังคงนิ่งสนิท....โกคุเดระไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย....นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่พร่าเลือนเริ่มจะสั่นสะท้าน....จะทำยังไง....เขาจะต้องทำยังไงถึงจะฉุดรั้งลมหายใจของคนที่เขารักได้....สองแขนสั่นสะท้านโอบแผ่นหลังบางขึ้นมากอดเอาไว้แนบอก....เจ้าจะรับรู้ถึงไออุ่นของข้าบ้างไหม...โกคุเดระ
ได้โปรด....ฟื้นขึ้นมา.....
ได้โปรด....อย่าทิ้งข้าไป....
น้ำตาไหลลงไปเป็นทางกระทบกับไหล่บางที่นิ่งสนิท
“ โกคุเดระ.....”
“ โกคุเดระ!!!!”
เสียงเรียกสั่นสะอื้นดังพร้อมอ้อมกอดที่สั่นไหว เมื่อหัวใจที่สัมผัสกันอยู่นั้นแผ่วเบาจนกระทั้ง.....แน่นิ่งไปในที่สุด......
“ ไม่นะโกคุเดระ!!!”
เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วถ้ำ ใบหน้าคมซบอยู่ที่ไหล่บางพรางน้ำตาไหลไม่หยุด...หัวใจราวกับสูญสลายไปต่อหน้าต่อตา
“ เจ้าจะตายไม่ได้นะ ข้าไม่ยอม!”
อ้อมกอดนั้นรัดแน่นขึ้นไปอีกราวกับกำลังจะเสียสติ ร่างสูงใหญ่ฟูมฟายอย่างบ้าคลั่งจนไม่รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ยังเคลื่อนไหวอยู่
เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตที่กระพริบปริบๆ
“ ยามะ....โมโตะ?”
เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้ร่างทั้งร่างนั้นนิ่งค้างก่อนที่จะละออกมาจากร่างบางอย่างรวดเร็ว ภาพนัยน์ตาสีมรกตงดงามจ้องมาที่ตนตาไม่กระพริบนั้นราวกับอยู่ในฝัน ร่างทั้งสองต่างตกอยู่ในสภาวะนิ่งงันด้วยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตา
“ เจ้ายังไม่ตาย!!!” สองเสียงร้องดังประสานออกมาพร้อมกัน
ตอนนี้....ไม่มีสิ่งใดจะน่ายินดีไปกว่านี้อีกแล้วในชีวิต ร่างสูงใหญ่รั้งลำตัวบางเข้ามาสู่อ้อมแขนของตนด้วยความดีใจเป็นล้นพ้น แขนบางก็กอดกระชับแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่น ร่างกายที่แนบชิดกันนั้นเริ่มจะรับรู้ความอบอุ่นของอีกฝ่ายได้อย่างช้าๆ....หรือว่านี่จะคือผลของยาต้องห้ามที่ถูกผลิตมาจากดอกไม้มีพิษนับสิบชนิดเหล่านั้นกัน
ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปกับความตาย....แล้วทำให้ฟื้นคืนขึ้นมาใหม่ด้วยเลือดของเขา....
ขอบใจนะ สึนะ!
“ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินโกคุเดระ....” เมื่อความดีใจผ่านพ้นไป ร่างทั้งสองที่เริ่มสงบนั้นยังคงอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน มือใหญ่ลูบเส้นไหมสีเงินอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
“ ข้าก็คิดถึงเจ้ายามาโมโตะ ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ข้าคิดมาตลอดว่าเจ้า.....” นัยน์ตาสีมรกตฉายแววเศร้าหมองลง
“ เจ้าคิดว่าข้าตายไปแล้ว....เจ้าจึงใช้ชีวิตอยู่ข้างๆเขา?” น้ำเสียงช่วงสุดท้ายของร่างสูงใหญ่ที่โอบกอดอีกฝ่ายไว้มีแววตัดพ้อนิดๆ....เพราะว่าเขารู้เขาเห็นทุกอย่างตลอดเวลาที่ร่างบอบบางอยู่กับชายผู้นั้น
“ ข้าจะไม่ปิดบังเจ้าหรอก...เพราะว่าสิ่งที่เจ้าเห็นนั้นเป็นเรื่องจริง....” นายน้อยแห่งโกคุเดระฝืนร่างกายออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าสวยก้มลงด้วยไม่อาจสู้สายตาของยามาโมโตะได้....เขาเป็นฝ่ายนอกใจ....เป็นฝ่ายยอมมอบร่างกายให้แก่เจ้าของแผ่นดินสีดำ....เขาเป็นฝ่ายผิดต่อยามาโมโตะ
“ มองข้า โกคุเดระ!” น้ำเสียงนิ่งเอ่ยบอกร่างบอบบางที่ยังคงก้มหน้านิ่ง แต่สิ่งที่ร่างบอบบางยอมรับมันมีแต่จะทำให้อารมณ์ร้ายของอีกฝ่ายมีแต่จะรุนแรงขึ้น มือใหญ่บีบลงไปที่สองแขนบาง
“ อึก....” ใบหน้าสวยพยายามระงับอาการที่บ่งบอกว่าเจ็บแต่เลือดที่ไหลเลอะมือใหญ่ทำให้ยามาโมโตะปล่อยแขนบางอย่างลืมตัว นัยน์ตาสีเปลือกไม้มีแววสับสนก่อนที่จะพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง....ทำไมข้าจะต้องไปใส่ใจเรื่องพวกนั้นด้วย....ในเมื่อชีวิตของร่างบางที่อยู่ตรงหน้านั้นสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด
“ เจ้าจะผ่านอะไรมาข้าไม่สนใจ....แต่จากนี้ต่อไป....เจ้ากลับมาอยู่กับข้าได้ไหม....โกคุเดระ” คำพูดนั้นทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง คำพูดฉุดรั้งโดยไม่สนใจสิ่งใดนั้นสมกับที่เป็นยามาโมโตะ
เพราะคนตรงหน้านั้นไม่เคยรักใคร...
เพราะคนตรงหน้านั้นไม่รู้จะแสดงความรักออกมาอย่างไร
ทุกอย่างจึงดูแปรปรวนไม่คงที่และไม่มีคำว่าเสียสละ
แต่บางครั้ง....ข้าก็ต้องการให้เจ้าฉุดรั้งข้าเอาไว้ให้เป็นของเจ้าแบบนี้ตลอดไป
............................................................................................................................................................................................................
ท่ามกลางสายตาน่าหวาดผวาที่ราวกับจะฆ่ากันทั้งเป็น ท่านหญิงตำหนักซ้ายจำต้องพยักหน้ารับข้อเสนอจากเจ้าของแผ่นดินสีขาวอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้....จำต้องบอกสถานที่และวันนัดส่งสาล์นครั้งถัดไปที่กำลังจะถึงในไม่ช้า
“ อีกสองวันให้หลัง...เขาจะมานัดวันและเวลาให้ข้าใช้กำลังสร้างความวุ่นวายภายในเมืองให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูของฮิบาริ เคียวยะ ที่อยู่ในสงคราม ความกังวลใจจะทำให้เข้าพ่ายแพ้ได้ในที่สุด....ข้านัดกับเขาที่หลังศาลเจ้าซาวาดะ....” ร่างระหงเอ่ยบอกไปทั้งๆที่เสียงยังสั่น ด้วยแรงกดดันมหาศาลจากจิตสังหารนับไม่ถ้วนที่ปล่อยออกมาจากร่างทั้งสองทำให้นางรู้ว่าไม่อาจสู้ได้อย่างแน่นอน...
“ ดีมาก....ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน...และวันนั้นเจ้าต้องไปกับพวกเราด้วย....ในฐานะ...นกต่อล่อให้ซาวาดะ สึนะโยชิออกมา!” ร่างสีขาวกลับมาพูดอย่างสบายๆทั้งที่รอบกายนั้นน่าขนลุก นัยน์ตาสีอเมทริสหันไปมองร่างโปร่งที่ยังยืนยิ่งงัน ใบหน้าเรียวของมุคุโร่ราวกับกำลังกดดันอารมณ์ร้ายให้หายลงไปในจิตใจ
“ กลับกันเถอะมุคุโร่คุง” ที่นี้....เจ้าก็รับรู้เสียทีว่าคนที่แสนดีของเจ้ามันเลวร้ายแค่ไหน....ใบหน้าสีขาวลอบยิ้มโดยที่มุคุโร่ไม่มีวันได้เห็น....
...........................................................................................................................................................................................................
หมอกบ้าๆพวกนี้.....ฝีมือไอ้ตัวยุ่งอีกตัวนั่นสินะ!
นัยน์ตาสีน้ำแข็งกวาดมองไปทั่วย่านร้านค้าที่ไร้คนเดิน เพราะคงจะรับรู้ถึงความผิดปกติของหมอกที่ลงผิดเวล่ำเวลาแบบนี้จึงแทบจะไม่มีใครออกมาเดินจ่ายตลาด สควอลโล่เดินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไปเรื่อยๆ....เผลอไม่ได้....คลาดสายตาไปแค่นิดเดียวเจ้าตัวดีนั่นก็หายไปอีกแล้ว!
ร่างโปร่งบางเดินดุ่มๆผ่านหน้าร้านน้ำชาไป....
“ นี่เงินทอน” มือที่ยื่นออกไปรับเหรียญจากการทอนค่าน้ำชาและอาหารนั้นเต็มไปด้วยรอยสัก ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มให้แก่เจ้าของร้านราวกับดวงตะวันที่ฉายแสงท่ามกลางอากาศที่แปลกประหลาด
ร่างสูงใหญ่หันกายเดินออกจากร้านไป ให้คนหันไปมองกันทั่ว....นานๆทีจะเห็นคนที่ใส่ชุดราวกับขุนนางมาเดินอยู่แถวนี้....นอกจากจะสว่างเจิดจ้าราวกับดวงตะวัน ร่างสูงใหญ่นั่นยังโดดเด่นไม่แพ้กันอีกต่างหาก
นัยน์ตาสีทองยังคงมองหาร่างโปร่งไปทั่วเช่นเดิม....โดยที่ไม่รู้เลยว่าเพิ่งจะเดินสวนกันไป.....
................................................................................................................................................................................................
กลิ่นหอมฉุยทำให้ร่างกายที่กำลังหลับสบายจำต้องตื่นขึ้นมาด้วยเสียงท้องที่เริ่มจะร้องประท้วงไม่ได้หยุด ร่างบอบบางยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพราะแสงเจิดจ้าที่สาดส่องเข้ามาจากทางปากถ้ำ
นายน้อยแห่งโกคุเดระเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงตามกลิ่นหอมๆออกมาก่อนจะมองเห็นแผ่นหลังกว้างกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โขดหิน
“ ยามาโมโตะ?” ร้องเรียกออกไปให้ใบหน้าคมหันกลับมามอง รอยยิ้มเย็นถูกส่งมาให้พร้อมกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ไร้แววมืดมน ร่างบอบบางเดินไปนั่งลงข้างๆร่างสูงใหญ่ ตรงหน้าคือกองไฟที่มีปลาย่างหน้าตาหน้ากินเสียบไม้อยู่รอบๆ ทั้งกลิ่นทั้งลักษณะทำให้นายน้อยแห่งโกคุเดระนึกออกขึ้นมาทันที....ที่แท้คนที่หลอกล่อจนเขายอมกินปลาได้สำเร็จคือชายคนนี้นี่เอง
“ นี่เจ้าแอบตามข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” น้ำเสียงติดจะงอนนิดๆเพราะร่างสูงนั้นขี้โกงที่แอบมองเขาโดยไม่บอกไม่กล่าว....ไม่รู้ว่าข้าทำกิริยาบ้าๆอะไรไปบ้างหรือเปล่า....รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“ ข้าตั้งใจจะเข้าไปลักพาตัวเจ้าออกมาเมื่อฮิบาริ เคียวยะออกไปรบ...แต่พอเข้าไปที่ตำหนักถึงได้รู้ว่าเจ้าแอบตามเขาออกมา” มือใหญ่หยิบไม้เสียบปลาตัวอ้วนส่งให้แก่ร่างบอบบาง แต่นายน้อยแห่งโกคุเดระนั้นกลับไม่ยอมรับ...ศีรษะที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมสีเงินเอนซบไปที่ไหล่แข็งแกร่งราวกับลูกแมวกำลังออดอ้อน.....ในเมื่อรู้ตัวคนทำแล้ว ทำไมข้าจะต้องแกะปลาร้อนๆนั่นกินเองด้วยล่ะ? .....และราวกับอีกฝ่ายก็รู้ทัน จากมือที่ยื่นให้จึงดึงกลับไปแล้วส่งเป็นเนื้อปลามาให้แทน
“ แต่ในระหว่างทางเจ้าก็มีโอกาสฉุดข้ากลับไปนี่นา....โจรป่าอย่างเจ้าคงไม่บอกหรอกนะว่าทำไม่เป็น” นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองด้วยแววตาคาดคั้น...ที่เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาก็เพราะว่าเจ้าฉุดข้ากลับป่าสายหมอกไปนั่นไง
“ ตอนแรกข้าก็ว่าจะทำอย่างนั้น....แต่เมื่อเดินตามเจ้าอยู่ครึ่งวัน...ข้ากลับรู้สึกว่าแอบมองใบหน้าของเจ้ายามยิ้มแย้มให้เหล่าดอกไม้แบบนี้มันก็น่าจะดีกว่า” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าคมนั้นทำให้ใบหน้าสวยแดงซ่าน
“ จะ....เจ้า!” มือบางบิดต้นแขนของอีกฝ่ายเป็นการลงโทษ รู้สึกอายที่อีกฝ่ายเห็นภาพยามเผลอของตน
“ ฮะ ฮะ ฮะ....” เสียงหัวเราะสดใสที่ไม่เคยมีให้ใครนั้นทำให้จอมโจรผู้เลือดเย็นกลับดูเป็นคนอ่อนโยนขึ้นมาทันที ถึงใบหน้าสวยจะแสร้งทำหน้าดุแต่รอยแดงระเรื่อก็ปรากฏให้เห็นได้อย่างชัดเจนเมื่อได้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของอีกฝ่าย
ยามอยู่กับเขาเท่านั้นหรือเปล่า ที่คนตรงหน้าจะกลายเป็นคนที่อบอุ่นและอ่อนโยน....
“ เจ้ายังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า” ยามาโมโตะแกะเศษชายผ้ากิโมโนออกจากต้นแขนบาง ก่อนที่จะหยิบยาสมุนไพรที่ออกไปหามาให้ตั้งแต่เช้า แล้วโปะมันลงไปให้ใบหน้าสวยถึงกับยู่ยี่ด้วยความแสบ “ขอโทษนะ โกคุเดระ ข้าใช้เป็นแต่สมุนไพรพวกนี้...แต่ถ้าเป็นสึนะคงจะใช้ดอกไม้ซึ่งจะทำให้เจ้าเจ็บน้อยกว่านี้แน่ๆ” เศษผ้าถูกพันที่ต้นแขนอีกครั้ง
“ ซาวาดะ....สึนะโยชิ.....” นายน้อยแห่งโกคุเดระเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างเลื่อนลอย
“ มีอะไรอย่างนั้นหรือ?” เมื่อเห็นร่างบอบบางนิ่งไปร่างสูงใหญ่จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ เปล่าหรอก....เขาทำให้ข้านึกถึงท่านแม่...และเรื่องราวของ....ท่านเคียวยะ”
เรื่องราวทุกอย่างถูกเล่าให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆได้ฟัง....นัยน์ตาสีเปลือกไม้นิ่งงันไปกับสิ่งที่เพิ่งเคยได้ยิน
เขาไม่เคยรู้เลย...ว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาต้องผ่านเรื่องราวที่เจ็บปวดมามากมายขนาดนี้ กว่าที่สึนะและมุคุโร่จะมาอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขที่ป่าสายหมอกได้จะต้องผ่านความทรมานมามายขนาดไหนกัน....เขาไม่เคยรับรู้เลย...
และเช่นเดียวกับเหตุผลของคนอีกคน....
เขาไม่เคยรู้เลย....ว่าฮิบาริ เคียวยะ รักโกคุเดระมากว่าสิบปี....เพราะเหตุนี้สินะ...ที่ทำให้ร่างบอบบางต้องการที่จะอยู่เคียงข้างชายคนนั้น....
เมื่อเสียงของคนข้างๆเงียบหายไป นัยน์ตาสีเปลือกไม้นิ่งสนิทก็กลับมามืดมนลงอีกครั้ง....
แล้วยังไง?
เจ้ารักเขามากว่าสิบปีแล้วคิดว่ามันจะเหนือกว่าความรักของข้าได้อย่างนั้นหรือ?
ต่อให้เจ้ารักเขามาเป็นร้อยปี ข้าก็จะไม่รู้สึกผิดที่คิดแย่งเขามาจากเจ้า
เพราะความรักมันไม่ใช่เรื่องของเจ้าคนเดียว....ฮิบาริ เคียวยะ
“ เอ๊ะ...แล้วแผลที่ข้อมือของเจ้า....อ๊ะ!” นายน้อยแห่งโกคุเดระที่หันมามองแผลของร่างสูงใหญ่ซึ่งหลั่งเลือดให้กับตนนั้นชะงักค้าง เมื่อจู่ๆคนที่นั่งฟังเงียบๆมาตลอดกลับกระชากข้อมือของตนเต็มแรง ร่างสูงใหญ่ฉุดรั้งให้ร่างบอบบางลุกขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เท้าของร่างสูงจะเตะกองไฟให้ไหลไปตามน้ำ ลำแขนแข็งแรงยกลำตัวบอบบางขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปที่ชายป่า
“ ทำอะไรของเจ้า...อื้อ...อื้อๆๆ” เมื่อถูกวางร่างลงที่หลังต้นไม้ใหญ่ มือของจอมโจรหนุ่มก็ปิดลงไปที่ริมฝีปากสีระเรื่อทันที
“ ชู่ววว....” ยามาโมโตะส่งสัญญาณให้ร่างบอบบางเงียบก่อน.....ใบหน้าสวยยื่นออกไปจากเบื้องหลังต้นไม้ใหญ่
ได้ยินเสียง......
เสียงพูดคุยและฝีเท้าของม้า....
นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างทันทีที่เห็นคนที่นั่งอยู่บนหลังม้าสีดำ....ท่านเคียวยะ
....................................................................................................................................................................................................
วันทั้งวันผ่านไปท่ามกลางจิตใจที่ไร้เรี่ยวแรงของเขา....
ข้าไม่อาจจะปักใจให้เชื่อได้จริงๆ....เพราะเช่นนั้นข้าจึงต้องการที่จะพิสูจน์....ว่าเจ้านั้นเป็นผู้บริสุทธิ์
ทั้งๆที่คิดอย่างนั้นแต่หลักฐานต่างๆกลับมัดตัวของเจ้าจนไม่อาจดิ้นหลุด....ข้าหวังเพียงแต่ว่า...วันนี้เจ้าจะไม่มา.....สึนะโยชิ
ทางไปศาลเจ้าซาวาดะสำหรับมุคุโร่ในวันนี้ราวกับเป็นหนทางไปสู่นรก ภายในจิตใจยังคงสับสนและไม่อาจหาทางออกได้....เขาไม่อาจทำเป็นเพิกเฉยเพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันกับแผ่นดินและชีวิตของเคียวยะ....แต่เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสึนะโยชิ.....ถ้าหากเราต้องเป็นศัตรูกันขึ้นมาจริงๆ....ข้าควรจะทำอย่างไรกับเจ้าดี
นัยน์ตาสีอเมทริสจ้องมองร่างโปร่งบางที่เดินอยู่ข้างหน้า.....เจ้าคงจะกำลังกังวลใจมากเลยสินะ ถึงได้ไม่รู้สึกตัวว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่....มือใหญ่บดขยี้ดอกกล้วยไม้สีขาวแล้วปล่อยให้มันสลายหายไปพร้อมกับลมที่ปลิวไปยังร่างของมุคุโร่....กลิ่นของมันจะทำให้เรื่องนี้ง่ายขึ้น....
ร่างระหงของท่านหญิงตำหนักซ้ายยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านหลังศาลเจ้าซาวาดะท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมองมาจากใต้พุ่มไม้ใหญ่อีกสองคู่ ใบหน้าของนางมีแววหวาดผวาอยู่เล็กน้อยแต่กระนั้นก็ยังเป็นตัวล่อที่ดี
เสียงเดินอย่างเงียบเชียบของใครบางคนดังใกล้เข้ามาจากด้านหน้าของศาลเจ้า
ท่านหญิงตำหนักซ้ายเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่พร้อมกับพยักหน้าให้ ใบหน้าเล็กที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความแปลกใจ.....
ใบหน้าของซาวาดะ สึนะโยชิ
ทำไมนางถึงเปิดเผยตัวให้ข้าเห็น?....แต่ยังไม่ทันจะได้ถามข้อสงสัยใดๆ กลิ่นดอกไม้ที่คุ้นเคยก็ลอยเข้ามาในจมูก.....กลีบดอกไม้โปรยปรายขึ้นมาจากดอกของมันทันทีก่อนจะรวมตัวกันแล้วพุ่งไปยังพุ่มไม้ที่อยู่ข้างๆ....เบียคุรัน...เจ้าอยู่ตรงนั้นใช่ไหม!
จู่ๆหมอกก็ลงจัดอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่เห็นอะไร ถึงจะแปลกใจแต่กลิ่นของดอกไม้นี้คือกลิ่นของเจ้าของแผ่นดินสีขาวอย่างแน่นอน และแค่นั้นมันก็เพียงพอต่อการที่เขาจะพุ่งเข้าไปเพื่อจัดการมันให้สิ้นซาก กลีบดอกไม้พุ่งตามร่างกายของอีกฝ่ายที่เคลื่อนไหวในสายหมอก
เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก เพราะกลิ่นนี้มันจะพาดาบของข้าไปหาคอของเจ้าเอง!
เสียงกลีบดอกไม้ซึ่งคมกริบราวเหล็กกล้าผ่านอากาศไปมาปะทะกับสิ่งที่ฟังแล้วคมและแข็งแกร่งไม่แพ้กันนั่นทำให้ร่างเล็กคิดว่ามันคือเสียงของดาบสีขาวอย่างแน่นอน
แต่ทว่า....
ทำไมถึงต้องเป็นเจ้า.....
ทำไมคนที่ทรยศข้าถึงต้องเป็นเจ้าด้วย...สึนะโยชิ!!!
ทั้งๆที่ยังคงเชื่อใจจนวินาทีสุดท้าย แค่เจ้าเดินเข้ามาข้าก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่...แล้วนี่เจ้ายังจะพุ่งเข้าทำร้ายข้าทั้งๆที่เห็นว่าสายหมอกพวกนี้ไม่อาจจะมีใครทำได้นอกจากข้า
อะไรทำให้เจ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้...อะไรทำให้ความรักที่ข้าคิดว่าเจ้ามีให้ข้ามากมายจนยอมตายได้ในอดีตมันเปลี่ยนไปจนเจ้าคิดจะหันคมดาบให้แก่ข้าแทน...
ทำไม....ทำไมกันสึนะโยชิ!!!!
ร่างโปร่งบางเปลี่ยนจากการหลบหนีคมของกลีบดอกไม้กลับมาตวัดสามง่ามใส่ร่างเล็กที่ยังคงติดตามไล่ล่าตนอยู่อย่างรวดเร็ว
หัวใจที่แทบจะแหลกสลายนั้นกลายเป็นปิดกั้นตัวเองไม่ให้รับรู้ซึ่งความเจ็บปวดจากการทรยศหักหลัง นัยน์ตาสองสีปิดลงด้วยไม่อยากเห็นหน้าของอีกฝ่าย
ด้ามของสามง่ามหมุนวนอย่างรวดเร็วอยู่บนมือของมุคุโร่....ในเมื่อเจ้าไม่เหลือความเชื่อใจให้แก่ข้า....ข้าก็จำต้องสังหารเจ้าให้ทุกความรักทุกความแค้นมันจบลงไป ไม่ให้เจ้าใช้มันมาทำร้ายใครๆได้อีก....ข้าผิดเอง....ที่ทำให้ดอกไม้ที่แสนบริสุทธิ์อย่างเจ้าต้องเข้ามาแปดเปื้อนจนกลายเป็นดอกไม้มรณะ
และข้าจะทำให้มันจบลงด้วยมือของข้าเอง
คมของสามง่ามส่องประกายท่ามกลางสายหมอกก่อนที่มันจะถูกมือของผู้ที่เป็นเจ้าของส่งออกไปด้วยจิตใจที่เจ็บปวด
เช่นเดียวกับดาบสั้นที่รายล้อมด้วยกลีบดอกไม้ที่พุ่งสวนมาด้วยเข้าใจว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นอีกคน
ข้ารักเจ้านะ....สึนะโยชิ.....
..........................................................................................................................................................................................................
ฮายาโตะ.....
เจ้าอยู่ที่ไหนกัน....
เจ้ารู้หรือไม่ว่าใจข้านั้นใกล้จะขาดเต็มที....
ร่างที่เคยสง่างามบนหลังม้านั้นกลับดูอ่อนแอลงไปถนัดตา ใบหน้าคมที่เคยเยือกเย็นไม่เห็นหัวใครกลับดูเหนื่อยล้า นัยน์ตาคมกล้าที่เคยมองผู้อื่นด้วยความคมกริบกลับมีแต่ร่องรอยดำคล้ำและไร้ชีวิตชีวา
เจ้าของแผ่นดินสีดำบัดนี้ราวกับคนที่ไร้ซึ่งความหวัง
แต่กระนั้นนัยน์ตาสีดำก็ยังคงมองหาร่างบอบบางที่เป็นดั่งหัวใจอยู่ร่ำไป
“ โกคุเดระ....”
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังอยู่ข้างใบหูทำให้ร่างบอบบางสะดุ้ง มือใหญ่ที่สอดเข้ามาในมือบางของเขาทำให้ขาที่เกือบจะก้าวเดินออกไปหยุดชะงัก
“ อย่าไป...โกคุเดระ....อย่าทิ้งข้าไป.....” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความวิงวอน
แต่ว่าที่เจ้าของแผ่นดินสีดำต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้นมันเป็นเพราะข้า....จะให้ข้าปล่อยไว้ได้อย่างไร.....
“ อย่าไป........เจ้าไม่รู้หรอก....ว่าสภาพของข้าตอนที่ไม่มีเจ้า มันเลวร้ายยิ่งกว่าเขาแค่ไหน.....” และนั่นคือถ้อยคำที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง....นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง....ข้าลืมไปได้อย่างไร....ว่าคนที่ต้องทนเจ็บปวดเพราะข้าไม่ได้มีเพียงร่างสูงที่อยู่บนหลังม้าเท่านั้น....
มือบางยกขึ้นไปวางไว้บนแก้มของร่างสูง “ข้าขอโทษ....ยามาโมโตะ....”
ขอโทษ....ที่ข้าเอาแต่นึกถึงแต่ตัวเอง อยากจะชดใช้ให้เจ้าของแผ่นดินสีดำก็เพื่อความสบายใจของตัวเอง โดยที่ไม่ได้นึกถึงความเจ็บปวดของเจ้าเลย....ข้าขอโทษ
แขนแข็งแรงดึงตัวคนที่กำลังสับสนกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กดใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและคราบน้ำตาเอาไว้ที่ไหล่ของตนเอง....ถึงจะรู้ว่าเพราะความรักที่เห็นแก่ตัวของเขากำลังทำให้ร่างบอบบางร้องไห้....แต่บาปครั้งนี้เขากลับเต็มใจที่จะสร้างมันขึ้นมา....ถ้าเพื่อฉุดรั้งเจ้าเอาไว้.....ไม่ว่าอะไรข้าก็จะทำ
ม้านับสิบตัวเดินผ่านหน้าไปไกลแสนไกลแล้ว.......
นัยน์ตาสีมรกตแดงช้ำหันไปมองด้วยสายตาเลื่อนลอยก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนกลับมาเป็นมั่นคง
ข้ารู้ว่าท่านรักข้ามากแค่ไหนและท่านอาจจะไม่อภัยให้ข้า....
แต่ทว่า....ข้าจะขอทำเพื่อตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย.....
ท่านเคียวยะ.....ข้าขอโทษ
นายน้อยแห่งโกคุเดระหันกลับมาหายามาโมโตะด้วยสายตาและใบหน้าที่บ่งบอกถึงการตัดสินใจที่แน่วแน่
“ ยามาโมโตะ....เจ้าคิดว่าหนทางใดที่ผู้มีบาปหนาติดตัวเช่นเจ้าและข้าควรจะเดินไป....” มือบางดึงดาบคมกริบของร่างสูงใหญ่ออกมาจากปลอกดาบ ประกายวาววับราวกับกระหายเลือดส่องขึ้นมาบนใบหน้าสวย
“ ฮึ....ไม่ว่าจะเป็นนรกหรือดินแดนของปีศาจ....ข้าก็จะไปกับเจ้า โกคุเดระ” มือใหญ่วางลงไปบนมือบางที่อยู่บนด้ามของดาบ
จากนี้.....เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป........
หลุมศพที่ดูจะใหญ่กว่าปกตินั้นทำให้คนที่พบเห็นต้องสงสัย ว่าข้างใต้นั้นมีศพอยู่เพียงศพเดียวหรือว่าสองศพกันแน่....
แต่สิ่งที่ทำให้นัยน์ตาสีดำคมกริบต้องมืดสนิทนั้นคือสิ่งที่ถูกแขวนไว้อยู่บนป้ายหลุมศพ.....
สร้อยข้อมือหินสีดำกำลังเคลื่อนไหวไปตามสายลม....
สิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าหลุมศพไร้นามนี้เป็นของผู้ใด......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป....ไป......ไป.......
ตะ....ตกลงว่าทางแยกนี้ใครเป็นพระเอกกันแน่ฟะ?
รู้สึกว่าอิยามะมันดาร์กเหลือเกินนะยะ....แต่ก็นี่แหละ....ยามะที่ข้าพเจ้าหลงใหล...อร๊ายยย
รักแท้คือการแย่งชิง รักไม่จริงคือเสียสละ.....(เอามาจากโปสเตอร์หนังเรื่องหนึ่ง)
กร๊ากกกกก ชอบสุดหูรูดเลยค้า....>[ ]<....
แต่ว่านะ....เรื่องราวมันยังไม่จบลงง่ายๆเช่นนี้หรอก คุฟุฟุ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น