KHR Au.fic [805918] ความหวังครั้งสุดท้าย : Black SNOWDROP : 15

: KHR Fanfiction Au

: 8059  6927  XSD

: Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

: ตอนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากอ่านฟิคที่มีสองด้าน ก็แค่นั้นเองค่ะ เพราะงั้น....นี่คือ ฟิคคู่แฝดค่ะ.....เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นช่างต่าง......พบกับอีกด้านของเรื่องนี้ได้ที่......

[AuFic][805918] The Last SNOWDROP....

.

.

.

.

.

สมการสามเส้า ของพวกเขาสามคู่

กับความรักของคน 9 คน กับความรู้สึกและเหตุผลของแต่ละคนใน 9 ด้าน

กับความต้องการและความปรารถนาที่จะครอบครองบุคคลอันเป็นที่รัก

สุดท้าย.......

ดอกไม้แห่งความหวังจะเบ่งบานแย้มยิ้มให้แก่....ผู้ใดกัน

By : K_Guardian_7

.

.

.

.

.

.

.

.

ร่างสูงใหญ่ของจอมโจรหนุ่มกระโดดหายเข้าไปในกำแพงตำหนักชั้นในได้อย่างไม่ยากเย็น ภายในนั้นมีเสียงดังโกลาหลผิดคาด....เขานึกว่ามันจะเงียบเหงาเพราะเจ้านายใหญ่นั้นเพิ่งจะจากไป....แต่ตอนนี้ทั้งสาวใช้ทั้งทหารที่เหลืออยู่กลับกำลังวิ่งกันให้จ้าละหวั่น

ยามาโมโตะหลบเข้าไปอยู่เบื้องหลังเงาไม้ แล้วสิ่งที่ได้ยินนั้นทำเอานัยน์ตาสีเปลือกไม้ถึงกับเบิกกว้าง

นายน้อยแห่งโกคุเดระหายตัวไป....

ยามาโมโตะพลิกกายแล้วกระโดดข้ามกำแพงออกมาทันที....หรือว่าโกคุเดระจะแอบตามกองทัพของฮิบาริ เคียวยะไป....เพราะเขายืนมองอย่างถี่ถ้วนดีแล้วเมื่อเช้านี้...ว่าในขบวนนั้นไม่มีร่างบอบบางซึ่งเป็นหัวใจของเขาอยู่แน่นอน

มือเหวี่ยงดาบออกไปปักเข้ากลางลำตัวของชายผู้โชคร้ายก่อนที่ร่างนั้นจะตกลงจากหลังม้า ยามาโมโตะกระโดดขึ้นไปควบคุมเจ้าม้าสีน้ำตาลตัวใหญ่ตัวนั้นแทน แล้วควบตะบึงมันออกไปจากตัวเมืองนามิโมริ...โกคุเดระ....เจ้าอยู่ที่ไหน....เจ้าออกมาเองคนเดียวแบบนี้มันอันตรายมากรู้หรือเปล่า

ในจิตใจของจอมโจรหนุ่มนั้นเริ่มจะร้อนลน....ต้องรีบหาตัวของโกคุเดระให้เร็วที่สุด

ฝุ่นควันจากฝีเท้าม้าสีน้ำตาลนั้นตลบอบอวล........

ต่างจากเจ้าม้าสีขาวที่วิ่งอย่างสบายๆไปตามเนินเขา ร่างบอบบางที่อยู่บนนั้นกำลังทบทวนแผนการที่แอบได้ยินจากเมื่อคืนก่อนอยู่ในหัว....เขารู้....ว่ากองทัพสีดำจะเดินทางผ่านที่ตรงไหนบ้าง และจะหยุดพักที่ตรงไหนบ้าง รวมไปถึงจะเริ่มทำสงครามอย่างไร ที่ไหน....และเขาจะแอบลอบติดตามไปไม่ให้เจ้าของแผ่นดินสีดำรู้ จะแอบซุ่มดูและคอยช่วยเหลืออย่างลับๆ....เขารู้ดีว่าตัวเองมีความสำคัญ เพราะเช่นนั้นจะไม่เอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเด็ดขาด.....แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆ.....เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะ......

มือบางลูบแผงคอเจ้าม้าสีขาวก่อนที่จะบังคับมันให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆ.....

ต้นไม้น้อยใหญ่ถูกคมมีดฟันจนราบเป็นหน้ากอง

“ โว้ยยยยยยยยย!!!!!”      เสียงคำรามกู่ก้องของฉลามร้ายดังไปทั่วจนหมู่นกโผบินออกไปจากชายป่า....ไอ้เด็กบ้านั่นมันหายตัวไปไหน!!!

นี่ยังไม่ทันจะข้ามวันดีแท้ๆ เขาก็กำลังจะถูกตราหน้าว่าทำหน้าที่บกพร่อง เมื่อจู่ๆเจ้าเด็กที่เขาต้องเฝ้าดูแลก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย....ขาวิ่งออกมาจากเขตตำหนักราวกับพายุ นัยน์ตาสีน้ำแข็งคมกล้าสอดส่องมองหาร่างบอบบางที่ดูเหมือนจะไม่มีพิษภัยคนนั้น.....ข้าไม่น่าหลงเชื่อรูปร่างบอบบางน่ารังแกของเจ้าเลย นายน้อยโกคุเดระ!

ใบหน้าสวยหันไปหันมาด้วยความดุดัน มือจับดาบถางหญ้าจนเตียนโล่งจนในที่สุดนัยน์ตาสีน้ำแข็งก็มองเห็นรอยเท้าม้าที่มุ่งหน้าออกไปจากเมืองซึ่งยังสดๆใหม่ๆราวกับว่ามันเพิ่งเกิดมาเมื่อเช้านี้....ถ้าคาดการณ์ไม่ผิดรอยนี้คงจะเป็นรอยของเจ้าม้าตัวสีขาวที่หายไปพร้อมธนูสีดำคันเล็กและเจ้าของของพวกมันอย่างแน่นอน

และดูจากเส้นทางที่ร่างบอบบางนั่นมุ่งหน้าไปแล้ว....

“ ฮึ....อยากไปโดนเจ้านั่นขย้ำตายคาฟูกนอนก็เรื่องของเจ้า!!”       ใบหน้าสวยแสยะยิ้มก่อนที่จะหันหลังกลับไปยังเมืองนามิโมริอีกครั้ง....ข้าตามไปไม่ได้หรอก...เพราะยังมีไอ้ตัวยุ่งอีกตัวที่ข้าต้องเฝ้าดูแล!

แผ่นหลังไวๆที่เห็นได้จากโขดหินในป่าทึบนี้นั้นช่างคุ้นเคย....ราวกับแผ่นหลังของคนที่ตนตามหามากว่าสองเดือน.....

ไอ้ฉลามสวะ....

ไม่รอช้า  ร่างสูงใหญ่ของนภาทมิฬลุกขึ้นยืนก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วควบตามออกไปทันที ประกายของเส้นไหมสีเงินที่ถูกมัดเอาไว้บนหัวนั่นคงไม่น่าจะมีใครอีก

ในที่สุดก็จะได้เจอเจ้าเสียที....แล้วข้าจะทำโทษให้หนักที่เจ้าคิดจะหนีข้าไป!

............................................................................................................................................

กว่าจะเดินทางไปถึงทางตอนเหนือของแผ่นดินสีดำก็ต้องใช้เวลากว่าอาทิตย์....ขณะนี้พระอาทิตย์ของวันที่สองกำลังจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว....ค่ายทหารตั้งอยู่ที่ลานโล่งซึ่งมองเห็นอยู่ไกลๆได้จากเนินเขา ม้าสีขาวหยุดยืนอยู่ในเงาของต้นไม้ใหญ่ บนหลังของมันยังคงมีร่างบอบบางนั่งอยู่ นัยน์ตาสีมรกตมองไปยังกลุ่มควันไฟที่ลอยเอื่อยเฉื่อยอยู่เหนือกลุ่มกระโจม....ทุกอย่างยังคงปลอดภัย....

เจ้าม้าสีขาวหันหลังกลับก่อนจะเดินเหยาะๆเข้าไปที่ชายป่า....ไม่นานนายน้อยแห่งโกคุเดระก็กระโดดลงจากหลังม้า ร่างบอบบางเลือกขอนไม้เป็นที่หลับนอนสำหรับคืนนี้....

ดวงจันทราลอยเด่นอยู่เหนือฟากฟ้ายามราตรี นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองมันก่อนที่สติจะค่อยๆจมหายไปในห้วงนิทรา ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาทั้งวันทำให้นายน้อยแห่งโกคุเดระหลับสนิทโดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าใครบางคนเดินมานั่งลงอยู่ข้างๆ

ใบหน้าคมก้มลงไปจูบที่แก้มใสแผ่วเบา นัยน์ตาที่จ้องมองอีกฝ่ายนั้นบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าคิดถึงคนที่กำลังหลับใหลนี้มากมายขนาดไหน มือใหญ่คลี่ผ้าคลุมของตนคลุมกายบางต่างผ้าห่ม ก่อนจะนั่งมองใบหน้าสวยด้วยความโหยหา.....ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน....โกคุเดระ

นายน้อยแห่งโกคุเดระตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อยามรุ่งสาง ความรู้สึกอุ่นใจทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้างนั้นทำให้หลับสนิทจนบัดนี้แสงแดดยามเช้าเริ่มจะทอประกายเข้ามายังชายป่าแห่งนี้ ในขณะที่หยัดกายขึ้นจากพื้นดิน ความอบอุ่นที่คลุมผิวกายอยู่ทำให้ก้มลงไปมอง....ผ้าคลุมสีเทาผืนหนึ่งยังคงคุมร่างของตนอยู่....ใบหน้าสวยแลหันซ้ายหันขวาทันที....หรือว่าท่านเคียวยะจะรู้แล้วว่าเขาแอบตามมา....แต่กลับต้องส่ายหน้าเสียเอง.....เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะถ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่นี่คงต้องโดนลากไปทำโทษเรียบร้อยคงไม่ปล่อยให้นอนหลับสบายแบบนี้แล้วแน่ๆ....ถ้าเช่นนั้นผ้าผืนนี้เป็นของใครกัน?

ร่างบอบบางเตรียมจะลุกขึ้นแต่แล้วห่อของน่าสงสัยที่วางอยู่ข้างกายก็ทำให้นายน้อยแห่งโกคุเดระจำต้องหยิบมาดู สิ่งที่อยู่ในไม้ใบขนาดใหญ่นั้นยังอุ่นๆอยู่...มือบางค่อยๆแกะใบไม้ออกก่อนที่ควันหอมฉุยของปลาย่างขนาดกลางจะลอยขึ้นมาแตะจมูกให้เสียงท้องร้องประท้วงขึ้นมาทันที ร่างบอบบางลอบกลืนน้ำลายแล้วหันซ้ายหันขวามองหาคนที่ทำให้เขาขนาดนี้.....แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา......

สองมือบางพนมมือเข้าหากันก่อนจะโค้งคำนับแล้วลงมือจัดการกับเจ้าปลาย่างน่ากินตรงหน้า.....เขาไม่ชอบกินปลา....แต่ทว่าปลาย่างพวกนี้กลับน่ากินจนอดใจแทบไม่ไหว....ราวกับว่าคนทำนั้นตั้งใจย่างมันจนสามารถหลอกล่อให้เขากินจนได้ ชนิดของปลาก็คัดมาอย่างดีเพราะมันแทบจะไม่มีก้างมาคอยกวนใจเขาเลย ใบหน้าสวยอมยิ้มน้อยๆชักอยากจะรู้ว่าใครกันที่เป็นคนทำมันมาให้เขา....

กว่าจะได้ขึ้นมาอยู่บนหลังม้าอีกครั้งตะวันก็ขึ้นมามากแล้ว....เจ้าม้าสีขาววิ่งออกไปจากป่า....ที่ลานโล่งไม่มีค่ายของกองทัพเหลืออยู่แล้ว....เพราะคงจะออกเดินทางกันตั้งแต่เช้าตรู่ นายน้อยแห่งโกคุเดระขี่ม้าไปตามเส้นทางที่ขนานไปกับกองทัพสีดำโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีม้าอีกตัวแอบติดตามไปไม่ได้ห่าง

แผ่นหลังบอบบางงามสง่าบนหลังม้าของเจ้าช่างตราตรึงสายตาของข้าจนมิรู้ลืมจริงๆ....โกคุเดระ

แว่วเสียงดาบปะทะกันดังอยู่ไม่ไกล.....ม้าที่วิ่งมาสบายๆกลับถูกกระตุ้นให้วิ่งเร็วขึ้นด้วยความกังวลใจ ร่างบอบบางควบม้าลัดเลาะไปตามแนวป่า ถ้าจำไม่ผิดในแผนที่เขียนเอาไว้ว่าข้างหน้าจะเป็นลานโล่งอีกที่ซึ่งถูกล้อมเอาไว้ด้วยภูเขาถึงสามด้าน การเดินผ่านเส้นทางตรงนั้นมีแต่ความอันตรายจากการจะโดนซุ่มทำร้าย

เสียงของการต่อสู้ยิ่งดังขึ้นชัดเจนเรื่อยๆ เมื่อพ้นหมู่ต้นไม้ออกมา นัยน์ตาสีมรกตก็มองเห็นได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นที่ลานด้านล่าง กองทัพสีดำกำลังสู้รบกับกองทัพของอีกฝ่ายที่เขาก็ไม่แน่ใจว่าใช่กบฏจากทางเหนือหรือเปล่า แต่ทว่ากองทัพของอีกฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย ราวกับว่ากำลังเตรียมตัวเดินทางมาเพื่อทำสงครามยังตัวเมืองนามิโมริแต่ก็โดน ฮิบาริ เคียวยะ มาดักเล่นงานที่นี่เสียก่อน

นัยน์ตาสีมรกตสอดส่ายมองหาแม่ทัพซึ่งอยู่ในชุดเกราะสีดำสลับแดงซึ่งเขาเป็นคนสวมให้กับมือ และในไม่ช้าก็เห็นเจ้าของแผ่นดินสีดำอยู่บนหลังม้าซึ่งวิ่งปลิดชีวิตทหารของฝ่ายที่เป็นศัตรู....ใบหน้าของคนที่เฝ้าดูเหลียวมองไปรอบกาย....เพราะเป้าหมายของฝ่ายศัตรูบางทีอาจจะเป็น....ฮิบาริ เคียวยะ

มือบางจับอยู่ที่คันธนูมั่น ที่เบื้องหน้านั้นเต็มไปด้วยการนองเลือด....แต่น่าแปลก....ภายในจิตใจกลับรู้สึกแน่วแน่ไร้ซึ่งความหวั่นวิตกใดๆ นัยน์ตาสีมรกตยังคงจับจ้องมองเจ้าของแผ่นดินสีดำอย่างไม่ยอมละสายตา...ไม่ว่าศัตรูจะดาหน้ากันเข้าไปมากแค่ไหน ทอนฟาคู่นั้นก็สามารถจัดการออกมาได้ทั้งหมด

ดูเหมือนการต่อสู้กำลังจะสงบลง....

เมื่อฝ่ายที่ปราชัยนั้นต่างล้มตายไปเป็นจำนวนมาก....แต่ธงสีดำสนิทยังคงโบกไสว.....

ทหารในชุดสีดำกำลังโห่ร้องให้กับชัยชนะของตนในครั้งนี้

แต่ทว่า.....คงจะไม่มีใครมองเห็น....ท่ามกลางความดีใจมีใครบางคนที่แกล้งล้มตายกำลังเงื้อมีดเพื่อปลิดชีวิตเจ้าของแผ่นดินสีดำ!

ลูกธนูถูกง้างออกจากคันศรทันที!!

มันพุ่งเฉียดข้างชุดเกราะสีดำสลับแดงไปเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะปักลงที่ตรงหน้าอกของคนที่กำลังจะลอบทำร้ายฮิบาริ เคียวยะจากทางด้านหลังท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าทหารที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ทอนฟาถูกซ้ำลงไปอีกครั้งให้ศัตรูผู้นั้นมิอาจลุกมาทำอะไรได้อีก

นัยน์ตาสีดำคมกริบเหลือบมองลูกธนูที่ปักอยู่บนซากศพ

ทั้งเร็วและแม่นยำขนาดนี้....คงมีอยู่ไม่กี่คน....และคงจะมีอยู่แค่คนเดียวที่จะสามารถใช้ลูกธนูเหมือนกับของเขาได้.....ฮายาโตะ!

ใบหน้าคมหันควับกลับไปยังทิศทางที่ลูกธนูพุ่งมาทันที เห็นเพียงแค่แผ่นหลังไวๆ....แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ร่างแข็งแกร่งจะควบม้าตามออกไป ปล่อยให้ทหารเก็บกวาดสนามรบกันตามลำพัง

เส้นผมสีเงินปลิวไสวไปกับสายลมและกลิ่นตัวหอมอ่อนๆแบบนี้มีหรือที่ข้าจะไม่รู้ว่าเป็นเจ้า ม้าสีขาวที่อยู่ไม่ไกลยังคงวิ่งหนีไม่ยอมลดละจนคนที่ไล่ตามมาถึงกับเลือดขึ้นหน้า...ชักจะโกรธขึ้นมาจริงๆที่ร่างบอบบางนั่นขัดคำสั่งและมองข้ามความห่วงใยของเขาแล้วแอบตามมาในที่ที่อันตรายแบบนี้ จนในที่สุดม้าสีดำก็สามารถเคียงขนาบม้าสีขาวได้

แขนแข็งแรงคว้าเอาลำตัวบางจากม้าสีขาวให้ลอยคว้างมานั่งอยู่บนม้าของตน ใบหน้าสวยตื่นตะลึงที่โดนจับตัวได้ในที่สุด และเมื่อม้าหยุดลงร่างในชุดเกราะสีดำก็ยกร่างบอบบางลงจากหลังม้าพร้อมมือใหญ่ที่จับสองแขนบางเอาไว้แน่น

“ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ ฮายาโตะ!”     ใบหน้าคมนิ่งสนิทมองมาด้วยแววตากดดัน....เพราะรู้ว่าท่านจะโกรธแบบนี้แหละถึงได้หนี...ใบหน้าสวยก้มหน้าราวกับรู้ว่าผิดแล้วค่อยๆช้อนสายตาขึ้นมามองทีละนิด

“ ก็ท่านอยากไม่ให้ข้ามาด้วยดีๆเองนี่”      เป็นความผิดของข้าอีกงั้นสิที่ไม่อยากให้เจ้าออกมาเสี่ยงอันตรายเนี่ย จากที่คิดว่าจะโกรธพอเห็นใบหน้างอนนิดๆออดอ้อนหน่อยๆแบบนั้นแล้วก็พาลจะโกรธไม่ลง ใบหน้าคมได้แต่ถอนหายใจกับความดื้อดึงของอีกฝ่าย ยิ่งอยู่ด้วยกันนานวันเข้า ก็จะมีแต่เขานี่แหละที่ต้องยอมตามใจ ทั้งๆที่ตอนแรกเขาเป็นฝ่ายใช้กำลังบังคับอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนตอนนี้ฮายาโตะจะเริ่มเรียนรู้การใช้วิธีบังคับเขาบ้างเสียแล้ว

นัยน์ตาสีดำสนิทกวาดมองตามเนื้อตัวที่มอมแมมเล็กน้อยของร่างตรงหน้า แต่แค่เห็นว่าร่างบอบบางไม่มีแผลใดๆเท่านี้ก็โล่งใจไปได้นิดหน่อย....ถึงจะยังสงสัยว่าตลอดสองวันมานี้ร่างบางใช้ชีวิตอยู่ยังไงแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป มือใหญ่คว้าข้อมือบางแล้วจับตัวขึ้นไปนั่งบนหลังม้าก่อนจะตามขึ้นไปนั่งซ้อนที่ด้านหลัง

“ ข้าจะคาดโทษเจ้าเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้เราต้องกลับไปที่ค่ายกัน สงครามนั้นยังไม่จบ”       ม้าสองตัวเดินเคียงข้างกันไปอย่างช้าๆ       “เมื่อกี้นี้....ขอบใจนะ”       โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาดำมืดของใครอีกคนคอยจ้องมองอยู่....

................................................................................................................................................................................................................

จู่ๆสายหมอกก็ครอบคลุมไปทั่วบริเวณตำหนักชั้นนอก....ทั้งๆที่มันควรจะเป็นวันที่อากาศดี

ร่างสูงโปร่งเดินอย่างเชื่องช้าแฝงกายไปกับสายหมอกบางเบา เส้นผมสีน้ำเงินเข้มพลิ้วไหวไปกับสายลม...เขาได้ข่าวมาว่ากองทัพของเคียวยะไปปะทะเข้ากับกองทัพของทางฝ่ายเหนือที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามายังตัวเมืองนามิโมริ...นี่ถ้าเคียวยะออกไปไม่ทัน....ทางฝ่ายนั้นจะต้องมาโจมตีที่แห่งนี้แน่ๆ

มือข้างที่ไม่ได้ถือสามง่ามกำแน่น แล้วเดินผ่านประตูไม้ของตำหนักท้ายสุดไปได้อย่างง่ายดาย

ความรู้สึกโกรธไม่ได้ทำให้เขาร้อนลน แต่ตรงกันข้าม...ความรู้สึกของเขาตอนนี้เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งที่สามารถฆ่าคนได้โดยไร้ความรู้สึก....นัยน์ตาสองสีจ้องเขม็งไปยังบานประตูเลื่อนก่อนจะเดินขึ้นบันไดของเรือนโดยถือวิสาสะ....ใครที่มันบังอาจหวังจะครอบครองแผ่นดินนี้เขาจะไม่ปล่อยมันไปแน่...เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเป็นของน้องชายของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

มือเลื่อนบานประตูออกอย่างรวดเร็วให้ใบหน้าของท่านหญิงตำหนักซ้ายและเหล่าข้ารับใช้ของนางหันมามองอย่างตื่นตะลึง ร่างระหงลุกขึ้นไปหยิบดาบเตรียมต่อสู้แต่ก็ไม่ไวไปกว่าโจรป่าที่เคยสังหารคนมานับไม่ถ้วนอย่างมุคุโร่ ร่างโปร่งตวัดสามง่ามให้เหล่าข้ารับใช้ตกอยู่ในวังวนมายาของตนเองทันที ส่วนท่านหญิงตำหนักซ้ายนั้นร่างโปร่งตั้งใจว่าจะสังหารนางด้วยมือของตัวเอง

“ ท่านเป็นใครกัน! บุกเข้ามาทำร้ายคนในตำหนักของท่านเจ้าเมืองแบบนี้ไม่กลัวตายหรืออย่างไร!”       น้ำเสียงเย่อหยิ่งของนางดังขึ้นท่ามกลางการต่อสู้ ถึงจะเป็นหญิงแต่ฝีมือดาบนั้นร้ายกาจทีเดียว คมดาบของนางยังคงรับสามง่ามของมุคุโร่ได้อย่างมั่นคง

“ คึหึหึ....ใครกันแน่ครับที่ต้องกลัวตาย...เพราะหากเจ้าไม่ตายไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ถ้าเคียวยะกลับมาเจ้าก็ต้องตายด้วยทอนฟาคู่นั้นอยู่ดี อย่าอยู่หายใจให้รกผืนแผ่นดินแห่งนี้อีกเลยครับ”       สิ้นสุดคำพูดสามง่ามที่ดูเหมือนจะไม่ได้ลงแรงทั้งหมดตั้งแต่แรกกลับตวัดรวดเร็วจนนัยน์ตาของท่านหญิงตำหนักซ้ายถึงกับเบิกกว้าง มือที่เคยถือดาบมั่นคงถูกแรงท่อนเหล็กกระแทกจนดาบหลุดกระเด็นออกจากมือไปปักอยู่ที่มุมห้อง ร่างโปร่งของมุคุโร่เข้าประชิดร่างระหงก่อนที่คมของสามง่ามจะส่องประกายกระหายเลือดอยู่ที่ลำคอระหงของนาง

“ ก่อนตายอยากจะสารภาพไหมล่ะครับว่าเจ้าทำอะไรลงไป.....”

“ ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!”       ใบหน้าสวยของหญิงสาวฉายชัดถึงความไม่พอใจ ให้ใบหน้าของมุคุโร่ยิ่งนิ่งสนิท รอยยิ้มละไมค่อยๆเผยออกมาทีละน้อย....ทีละน้อย....

“ คึหึหึ....ไม่ได้ทำอะไร?....แต่แค่ส่งสาล์นลับไปนัดแนะกับเมืองของเจ้าให้เข้ามาโจมตีนามิโมริแห่งนี้อย่างนั้นสินะครับ”

“ ข้า....ไม่.....ไม่รู้เรื่อง....”       ใบหน้าสวยหันไปทางอื่นอย่างจงใจจะหลบเลี่ยงสายตา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าโกหก!

“ ไม่รู้เรื่อง?....เอาเถอะ...นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าจำเป็นต้องซักไซ้เจ้า....แต่เรื่องที่ข้าอยากจะรู้คือ.....ใครเป็นคนส่งสาล์นลับให้กับเจ้ากัน”        และนี่อาจจะเป็นจุดประสงค์หลักที่ทำให้เขาตัดสินใจบุกเข้ามาจับกุมตัวท่านหญิงตำหนักซ้ายในวันนี้....เพราะไม่อาจทนต่อไฟที่มันกำลังสุมอยู่ในหัวใจได้อีก.....ยิ่งรู้ข่าวเรื่องกองทัพก็ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดยิ่งอยากรู้ว่าคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้จะเป็นเจ้าหรือเปล่า....สึนะโยชิ.....ข้ายังไม่ปักใจเชื่อหรอกว่าคนที่อยู่ในย่านร้านค้าวันนั้นจะเป็นเจ้า....ข้ายังไม่ปักใจเชื่อ....ถึงแม้ว่าภาพเหตุการณ์มันจะชัดเจนถึงขนาดนั้นก็ตาม

“ บอกมาครับ.....ใครเป็นคนส่งสาล์นลับให้กับเจ้า”      ถึงแม้บนใบหน้าจะยังคงมีรอยยิ้มละไม แต่ไอมรณะที่ปกคลุมร่างกายอยู่ก็ทำให้ร่างระหงของท่านหญิงตำหนักซ้ายถึงกับสั่นไม่หยุด....ชายคนนี้ช่างน่ากลัว....นัยน์ตาเหลือบไปมองคมของสามง่ามที่กรีดลงไปที่ผิวคอจนมีเลือดไหลซิบนั้นยิ่งทำให้รับรู้ว่าคนตรงหน้านั้นเอาจริง....ถึงไม่อยากจะบอกแต่ความกลัวก็ทำให้ต้องยอมเผยออกไป

“ ขะ....เขาเป็นคนที่ท่านแม่ส่งมา....ขะ...ข้าไม่รู้หรอกว่าชื่อจริงๆของเขาคืออะไร....ข้าเพียงแต่เรียกเขาว่า...ซาวาดะ”

ซา...วาดะ.........

ซาวาดะ..............

ชื่อที่ออกมาจากปากของท่านหญิงตำหนักซ้ายนั้นลอยคว้างอยู่ในหัวสมอง ใบหน้าที่เคยยิ้มละไมเปลี่ยนไปเป็นนิ่งค้าง นัยน์ตาสองสีเหม่อลอยไปไกลแสนใจ ภายในใจนั้นเจ็บแปลบกับสิ่งที่รับรู้....

ทำไม....ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้....เจ้าทำไปเพื่ออะไร.....

สึนะโยชิ.....ความรักของเจ้ายังทำร้ายข้าไม่พออย่างนั้นหรือ....

หรือว่าเจ้าจะโกรธแค้นที่ข้าทิ้งเจ้ามาจึงตั้งใจจะเล่นงานน้องชายของข้า ที่เจ้าคงคิดว่าข้าเห็นว่าเขาสำคัญกว่า...มันไม่ใช่...มันไม่ใช่เลย....ข้าเพียงแต่หวังว่าสักวันเจ้าจะรู้สึกผิดและคิดที่จะมาขอโทษเขา....เมื่อนั้นเราอาจจะกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกครั้ง

แต่ข้าอาจจะหวังมากเกินไป....จนทุกอย่างมันกลับเลวร้ายลงถึงขนาดนี้

สึนะโยชิ......

สึนะโยชิ!!!!

“ มุคุโร่คุง....”         เสียงนุ่มๆที่คุ้นเคยดังอยู่ที่ข้างใบหู มือใหญ่ของเจ้าของแผ่นดินสีขาวจับอยู่บนมือที่ถือสามง่ามของเขา ก่อนจะใช้ความเย็นสบายราวกับสายน้ำของตนค่อยๆสะกดความพลุ่งพล่านในจิตใจของเขาลง มือใหญ่ค่อยๆบังคับให้มือของเขาลดสามง่ามลงจากลำคอของท่านหญิงตำหนักซ้าย

ใบหน้าของมุคุโร่ยังคงนิ่งค้าง เพราะข้างในจิตใจกำลังรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยินมา....จะให้เชื่อได้อย่างไรว่าคนที่ตนรักมากที่สุดจะทรยศกันเป็นครั้งที่สองแบบนี้….

มือใหญ่ของคนที่ตามมาทีหลังบีบลงที่หัวไหล่บางอย่างปลอบโยน

ข้ารู้ว่าจิตใจของเจ้ากำลังแหลกสลาย...เพราะคนที่แสนดีของเจ้ากำลังทำให้เจ้าร้องไห้.....

และไหล่ของข้ามีไว้ให้เจ้าพึ่งพาได้เสมอ....มุคุโร่คุง

“ มันยากที่จะให้เราเชื่อเจ้าลง...เพราะฉะนั้นข้าจะให้เจ้าพิสูจน์ ว่าเรื่องที่เจ้าพูดมาเป็นความจริง”       นัยน์ตาสีอเมทริสเหยียดมองท่านหญิงตำหนักซ้ายที่ทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยตัวสั่นงันงก บัดนี้ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีรอยยิ้มสบายๆอีกต่อไป......

มืออีกข้างยังบีบอยู่ที่หัวไหล่ของร่างโปร่งที่ยังคงนิ่งงัน....ใครที่มันบังอาจทำร้ายเจ้า ข้าก็จะไม่ละเว้นเช่นกัน!

............................................................................................................................................

ภายในกระโจมนั้นว่างเปล่าไร้ผู้คน....ทหารและแม่ทัพคงจะกำลังกินข้าวเย็นกันอยู่ที่ภายนอก....ร่างบอบบางแทรกกายเข้าไปแล้วยืนนิ่งอยู่หน้าแผ่นไม้กระดานที่กางแผนที่และแผนการรบเอาไว้ นัยน์ตาสีมรกตไล่ดูตำแหน่งต่างๆพร้อมกับท่องจำจนขึ้นใจ....ถึงท่านจะไล่ข้ากลับไป ข้าก็จะแอบตามท่านไปให้ได้

มือใหญ่ของใครบางคนโอบมาที่หน้าท้องก่อนจะกดลำตัวบางให้เอนแผ่นหลังแนบไปกับแผงอกที่อบอุ่นให้นายน้อยแห่งโกคุเดระถึงกับสะดุ้งโหยง ใบหน้าคมวางเกยอยู่ที่หัวไหล่บางอย่างถือสิทธิ์

“ มาแอบดูแผนการรบอีกแล้วหรือเจ้าน่ะ สงสัยว่าคราวที่แล้วข้าจะลงโทษเจ้าเบาเกินไป”      เสียงทุ้มของเจ้าของแผ่นดินสีดำกระซิบอยู่ที่ใบหู ใบหน้าสวยแดงระเรื่อกับวิธีลงโทษของอีกฝ่าย ก่อนที่มือบางจะพยายามแกะท่อนแขนแข็งแรงของร่างแข็งแกร่งออกไปจากตัว

“ ข้าแค่เดินผ่านมา...ไม่ได้จะแอบมาดูอะไรซักหน่อย”       ใบหน้าคมอมยิ้มกับการโกหกที่ไม่แนบเนียนของร่างตรงหน้า

“ แล้ว....เจ้าอยากรู้หรือเปล่า ว่าต่อไปข้าจะทำยังไง”       นิ้วจิ้มลงไปบนแผนที่ให้ใบหน้าสวยพยักหน้าแรงๆด้วยความสนใจทันที....ไหนว่าแค่เดินผ่านมาไง?

แผนการรบถูกถ่ายทอดให้แก่ร่างบอบบางฟังรวมถึงสภาพที่ตั้งของเมืองทางเหนือที่กำลังจะไปโจมตี สิ่งที่ร่างสูงบอกนั้นมีแต่นายทหารชั้นสูงเท่านั้นที่รู้เพราะมันคือการประชุมที่ลับสุดยอด เพราะหากแผนการพวกนี้รั่วไหลออกไป อาจถูกตลบหลังลอบโจมตีกลับมาก็เป็นได้

กองทัพที่ปะทะกันเมื่อวานนั้นเป็นเพียงแค่ทัพหน้า แต่ทว่ากองทัพหลักจริงๆนั้นยังคงอยู่ที่เมืองทางเหนือซึ่งกองทัพสีดำของฮิบาริ เคียวยะตั้งใจจะขึ้นไปถอนรากถอนโคนมันให้หมด

“ ข้าจะไม่ให้เจ้าร่วมเดินทางไปกับกองทัพ”     คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าสวยงอหงิกอย่างที่คิด      “แต่เจ้าจะลัดเลาะไปตามชายป่าอย่างที่เจ้าเดินทางมาจนถึงที่นี่เพราะเจ้าจะไม่ตกเป็นเป้าหมายของการลอบโจมตี หน้าที่ของเจ้าคือคอยช่วยเหลือข้าจากที่ไกลๆและข้าจะให้คนติดตามเจ้าไปด้วยส่วนหนึ่ง”        แต่พอพูดจนจบ ใบหน้าสวยกลับมายิ้มแย้มได้ทันที....ในเมื่อห้ามไปเจ้าก็คงจะไม่ฟัง อย่างน้อยให้ข้าได้รู้ได้เห็นได้ปกป้องเจ้าแบบนี้ก็แล้วกัน

มือใหญ่ดึงมือบางเข้าหาตัวก่อนที่จะก้มลงไปจูบที่สร้อยหินสีดำที่ข้อมือบาง

“ แทนดอกไม้....ที่ข้ายังไม่ได้ให้เจ้าในวันนี้....”          ดวงตาสีดำสบประสานไปกับนัยน์ตาสีมรกต.....ที่นี่ไม่มี SNOWDROP....เพราะเช่นนั้นวันนี้ข้าจึงบอกรักเจ้าแทนการมอบมันให้กับเจ้า.....ฮายาโตะ.....ดอกไม้ในสนามรบของข้า....

บรรยากาศหอมหวานนั้นถูกแทรกด้วยเสียงดังโกลาหลจากเบื้องนอกใบหน้าคมหันมามองใบหน้าสวยก่อนจะพยักหน้าให้ตามตนออกไป สองมือถือทอนฟามั่น มีดสั้นในมือบางก็เช่นกัน   

“อย่าอยู่ห่างจากข้า”     นายน้อยแห่งโกคุเดระพยักหน้ารับ จะกลับไปเอาธนูที่กระโจมของตัวเองก็ไม่ทันแล้ว เมื่อภายนอกนั้นเต็มไปด้วยกองทัพที่ไม่รู้จักบุกทะลวงเข้ามา ทหารในชุดดำต่างวิ่งกระจายกันออกไปจากค่ายราวกับเคยวางแผนรับมือเหตุการณ์แบบนี้กันมาก่อน

“ เราต้องล่อพวกมันให้ออกห่างจากค่ายและที่อยู่ของเรา จากนั้นค่อยขย่ำพวกมันที่อื่น”       ไม่เช่นนั้นคืนนี้จะอาศัยที่ค่ายนี้ไม่ได้อย่างนั้นสินะ....แผ่นหลังกว้างวิ่งนำหน้าไปโดยที่มือใหญ่ยังคงจับอยู่ที่มือบาง ข้างหลังมีศัตรูนับสิบวิ่งตามมา

ทอนฟาฟาดฟันจนคนพวกนั้นต่างล้มตายไปมากมาย นายน้อยแห่งโกคุเดระเพียงแค่ยืนหันไปหันมาอยู่เบื้องหลังแผ่นหลังกว้างของเจ้าของแผ่นดินสีดำ นัยน์ตาตื่นตระหนกมองไปรอบๆกาย...พอไม่มีธนูแล้ว...เขาก็ช่วยอะไรคนตรงหน้าไม่ได้เลย มือบางได้แต่กำมีดสั้นอย่างเจ็บใจ

เขาและเจ้าของแผ่นดินสีดำถูกไล่ต้อนมาจนสุดหน้าผา ราวกับอีกฝ่ายรู้ดีว่าพวกเขาเป็นใครและหมายหัวพวกเขาไว้จึงได้นำกำลังมาทางนี้มากมาย แต่ทว่าฮิบาริ เคียวยะก็แข็งแกร่งเกินใคร ไม่ว่าจะหน้าไหนๆร่างสูงก็จัดการให้ลงไปกองแทบเท้าได้ทั้งหมด

เสียงการต่อสู้เงียบลงแล้ว.....

แสงแดดอ่อนแรงก็กำลังจะหายไปเช่นกัน ร่างแข็งแกร่งนั่งลงที่ขอนไม้พร้อมกับหอบหายใจหนักหน่วงเมื่อศัตรูคนสุดท้ายนั้นตายไปต่อหน้าต่อตา

“ ข้าขอโทษ....ที่ช่วยอะไรท่านไม่ได้เลยแถมยังกลายเป็นตัวถ่วง....”       นายน้อยแห่งโกคุเดระก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าด้วยหน้าตารู้สึกผิด ใบหน้าคมเพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆ

“ แค่เจ้าไม่เป็นอะไรก็เพียงพอแล้ว....เจ้าไม่ต้องโทษตัวเอง...เพราะข้าเจอเรื่องแบบนี้มานักต่อนัก เป็นเจ้าเองที่จะอันตรายเพราะมาอยู่ใกล้ๆข้า”        ใบหน้าสวยพยักลงก่อนที่จะเงยขึ้นเหลียวมองไปรอบๆเพราะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง....

ประกายสีเงินของอะไรบางอย่างแวววับอยู่หลังพุ่มไม้ที่เจ้าของแผ่นดินสีดำนั่งอยู่ และมันกำลังพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

“ ท่านเคียวยะ!!!”       เร็วจนไม่ทันจะบอกแม้แต่คำว่า หลบไป!

มือบางผลักร่างสูงให้พ้นทางดาบ ปลายคมกริบจึงเสียบเข้าไปที่ไหล่บางเต็มๆ ร่างบอบบางของนายน้อยแห่งโกคุเดระจึงเสียหลัก เท้าเหยียบพื้นที่เต็มไปด้วยกรวดจนลื่นไถลไปด้านหลัง....แต่ทว่า.....

 “ ฮายาโตะ!!!!!”

ที่ด้านหลังนั้นเป็นหน้าผาสูงชัน...

ร่างบอบบางลอยคว้างอยู่กลางอากาศอย่างที่คนที่ตะโกนเรียกจนสุดเสียงไม่อาจช่วยอะไรได้

“ ฮายาโตะ!!!!”  

และไม่ว่าจะตะโกนเรียกอย่างไร ร่างบอบบางก็ค่อยๆร่วงหล่นลงไปจนลับหายไปกับสายตา  ใบหน้าสวยที่มองมาเป็นครั้งสุดท้ายนั้นเต็มไปด้วยแววตาโล่งใจที่เขาไม่เป็นอะไร ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านก่อนจะหันไปเล่นงานไอ้หมาลอบกัดจนเละคามือ

 “ ฮายาโตะ!!!!”

หยาดน้ำตาไหลลงไปกระทบพื้นดิน....ข้าจะทำอย่างไร...ข้าจะต้องทำอย่างไรถึงจะเรียกชีวิตของเจ้าคืนมาได้....ข้าจะต้องทำยังไง!!!!

ไม่.....

ไม่..............

ไม่!!!!!!!!!

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ไม่.....

ไม่..............

ไม่!!!!!!!!!

เขามองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างจากหน้าผาที่อยู่ต่ำกว่า....

ร่างบอบบางเข้าไปขวางทางดาบทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น....

และภาพต่อจากนั้นมันทำให้ร่างกายของเขาขยับเข้าไปหาโดยที่ไม่ต้องไตร่ตรองใดๆ

ร่างกายสูงใหญ่ของจอมโจรตัดสินใจกระโดดออกไปกลางอากาศ

แขนแข็งแรงคว้าลำตัวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

ก่อนที่ร่างทั้งสองจะร่วงหล่นไปจากฟากฟ้าสู่สุดขอบหน้าผาซึ่งมองไม่เห็นแม้แต่ก้นเหว....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....ไป......ไป.......