KHR Au.fic [8059] บันทึกของพี่ชายคนเล็ก : 03

คำเตือน01 : กรุณาอย่าคาดหวังอะไรทั้งนั้นกับฟิกเรื่องนี้ (แม้กระทั่งตอนจบ= =”) และมัน NC-17!!!

เราเตือนคุณแล้วนะ....

KHR Au.fic [8059] บันทึกของพี่ชายคนเล็ก : 03

: KHR fanfiction Au

: 8059

: Dark

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เสียงติ้ดๆดังรัวไม่ได้หยุดจากฝาพับล่างของโทรศัพท์มือถือบวกกับเสียงตอบรับการส่งข้อความสำเร็จครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับกำลังแข่งส่งข้อความเร็วของทีวีแชมเปี้ยนส์แบบนั้นไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าคนได้รับมันจะขวัญผวาขนาดไหน แต่ทว่านิ้วเรียวเล็กก็ยังคงเมามันกับการจิ้มตัวหนังสือบนมือถือต่อไปด้วยใบหน้าน่ารักซึ่งกำลังแสยะยิ้มร้ายกาจราวกับปีศาจปลาสองหน้าที่ด้านหนึ่งคือทูน่าตัวน้อยแสนน่ากิน แต่อีกด้านคือปิรันย่าปลาโหดโฉดซาดิส!

ไม่ได้เรื่อง!

ไม่ว่าใครที่ส่งไปก็ไม่ได้เรื่องซักคน!

ทั้งเจ้าฉลามน้ำเค็มที่บอกว่าตัวเองเป็นนักฆ่าที่เก่งนักเก่งหนา....กะอีแค่ให้ไปฆ่าพี่ชายคนโตของไอ้พวกนั้น ทำไมมันถึงได้หายหัวไปชาติเศษแล้วแบบนี้!

แล้วนี่ยังเจ้ายามาโมโตะ ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทที่บอกว่าจะไปสอยหนึ่งในสี่ตัวนั้นให้ แต่ไหงมันก็หายหัวไปด้วยอีกคนแบบนี้ ส่งข้อความจิกไปขนาดนั้นก็ยังไม่ยอมโผล่หัวกลับมา!

ไอ้พี่น้องนรกสี่คนนั่นมันยังไงกันแน่ ถึงได้เก็บนักฆ่าระดับพระกาฬของตระกูลยากูซ่าที่ใหญ่ที่สุดทางแถบเหนืออย่างตระกูลของเขาได้ทั้งสองคนแบบนี้...มันใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไร ? จะว่าใช้เงินล่อก็ไม่น่าใช่....ร่างเล็กในชุดยูคาตะสีดำสนิทลุกขึ้นเดินวนไปวนมา จังหวะการก้าวขาทำให้ยูคาตะแหวกขึ้นไปจนเห็นขาอ่อนรำไร แต่กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะมองด้วยรู้ดีถึงพิษสงของบอสตัวน้อยคนนี้...ว่าใบหน้าไร้เดียงสากับรอยยิ้มสดใสนั่นเชื่อไม่ได้แม้แต่นิดเดียว!!!

ฮึ่ม....ลองดูซิว่าระหว่างของล่อตาล่อใจพวกแกกับคำสั่งของชั้น ใครมันจะแน่กว่ากัน!!!

ว่าแล้วนิ้วเล็กก็ระรัวจิ้มตัวอักษรบนมือถือต่อไปตามประสาบอสที่ไม่มีอะไรจะทำ.......

ครืด....ครืด.......

แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือทำให้ใบหน้าเล็กน่ารักของน้องสาวเพียงคนเดียวของบ้านหันไปมอง....นั่นมัน....มือถือของพี่ฮายาโตะนี่....มาหล่นอยู่ตรงนี้ถ้าไม่ปาออกมาจากห้องเพราะการโทรกวนจากใครก็คงจงใจเอามาวางทิ้งไว้นั่นแหละ

เด็กสาวหันมองซ้ายมองขวาก่อนจะชะโงกหน้าไปมองที่หมายเลขที่ขึ้นอยู่บนฝามือถือ....เบอร์ของยามาโมโตะ ทาเคชิ อย่างไม่ต้องสงสัย...เพราะถึงแม้จะบันทึกชื่อแปลกๆอย่างไอ้บ้าหัวสับปะรด หรือไอ้โหดเคียวยะ แต่หากเป็นคนในครอบครัวผู้ซึ่งมีสิทธิรู้เบอร์นี้เท่านั้น.....พี่ชายของเธอจะบันทึกชื่อเอาไว้....แต่เบอร์ที่กำลังโทรมานี้....ไม่มีชื่อ

ในระหว่างที่กำลังหันไปหันมา ลังเลว่าจะรับดีไหม มือเรียวของพี่ชายก็คว้าเอาไปเสียก่อน

“ พอดีทำตกลงมาจากข้างบนน่ะ หมู่นี้มีแต่พวกโรคจิตโทรมาจนน่ารำคาญ....โคลมเองก็ต้องระวังตัวนะ ถ้ามีไอ้โรคจิตตัวไหนโทรมาละก็...บอกพี่นะ จะตามไปตื้บให้เดี้ยงเลย!”     ใบหน้าสวยที่ยิ้มมั่นใจนั่นช่างไม่เข้ากับความเป็นจริงเอาเสียเลย...ตัวเองไม่ใช่หรอที่โดนพวกโรคจิตโทรกวนแถมยังเสร็จเค้าไปแล้วด้วยน่ะ....เด็กสาวได้แต่ยิ้มละเหี่ยอยู่ในใจ...แต่ไหนๆก็มาแล้ว....ขอพล็อตของเมื่อคืนซักหน่อยก็แล้วกัน

“ มานั่งจิบชาด้วยกันสิคะ”     ประกายตาวิ้งวับราวกับมีคนให้ทองไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ชายคนดีป่านนี้คงคิดไปไกลโพ้น....โคลม...เธอช่างเป็นเด็กดีจริงๆ...นี่คงอยากจะมีเวลานั่งคุยกับพี่ชายนานๆสินะ...เพราะปกติพวกเขาต้องออกไปคุมบ่อนเก็บค่าที่ค้าอาวุธและสารพัดเรื่องเลวๆจนไม่มีเวลาอยู่กับน้องสาวผู้ต้องเหงาหงอยอยู่คนเดียว

“ ได้สิ! พี่จะอยู่กับเธอทั้งวันเลย!”      ดีค่ะ...แล้วก็เอามาให้หมดเลยนะคะ ความทรงจำของพี่น่ะ  มือเล็กเนียนเกาะแขนพี่ชายให้เรื่องราวทุกอย่างไหลผ่านมาไม่ได้หยุด

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ คืนนี้...มาหาหน่อยสิ”       นั่งมองข้อความที่ส่งมายังโทรศัพท์ของเขาตั้งแต่เมื่อกลางวัน ....ข้อความสั้นๆง่ายๆแต่ทำไมเขาถึงเข้าใจได้ยากเช่นนี้  มันไม่ใช่คำขอร้อง ไม่ใช่คำที่ให้เขาเลือก แต่มันคือคำสั่ง  เขาต้องไปไม่เช่นนั้นน้องสาวของเขาจะอันตราย  เขาอาจจะคิดมากไป บางทีคงจะไม่มีใครในโลกนี้ทำอะไรน้องสาวของเขาได้ เพราะถึงแม้ว่าเขาจะสู้ไม่ได้แต่ก็ใช่ว่าพี่ชายของเขาจะปกป้องน้องสาวไม่ได้ ...แต่ก็นั่นแหละ...จะเอาอะไรมาเป็นหลักประกันได้ล่ะ ขนาดตัวเขายังพลาดพลั้งมาแล้ว ...หมอนั่นไม่ธรรมดาเลยซักนิด....แล้วก็ได้แต่นั่งถอนหายใจจนกระทั่งรถไฟจอดลงที่สถานีที่เขาควรจะต้องลง....เขาเลือกที่จะนั่งรถไฟแล้วก็เดินต่อไป เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไร ไม่อยากให้ใครรู้ถึงเรื่องอัปยศที่ชายคนนั้นกำลังทำกับเขา...และแล้วขาเรียวก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องเดิม

“ หึ...คิดว่าจะออกคำสั่งกับชั้นง่ายๆอย่างงั้นเร๊อะ เร็วไปสิบปีโว้ย!!!”       ไดนาไมต์แบบพิเศษที่ยัดอัดแน่นไปด้วยดินระเบิดรุ่นทำลายล้างสูงนับสิบอันถูกวางเอาไว้ที่หน้าห้อง มือเรียวลากสายฉนวนไปแปะเอาไว้ที่ประตู หากไอ้หมอนั่นมันเปิดประตูออกมาละก็.....หึหึ....เละไม่เหลือซากแน่แก

หลังจากเดินห่างออกมาจากอพาทเม้นต์เป้าหมาย มือบางก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ....... “ฉันมาถึงหน้าห้องแล้ว เปิดประตูสิวะ” ...........ว่าไปนั่น....ร่างบางแทบจะทนรอเสียงระเบิดไม่ไหว หัวใจเต้นลิงโล้ดจนสะกดน้ำเสียงดีใจแทบไม่อยู่

“ หน้าห้อง? ห้องไหนอ่ะ....นายยืนอยู่ที่สวนสาธารณะไม่ใช่หรอฮายาโตะ?”        จากใบหน้าดีใจกลายเป็นอ้าปากค้าง...อะ...ไอ้บ้านั่นมันรู้ได้ไงว่าเขายืนอยู่ตรงไหน....อย่าบอกนะว่ามันแอบติดกล้องไว้ที่ตัวเขา มือบางที่สั่นระริกด้วยความโกรธ จัดการถอดเสื้อนอกทั้งหมดออกก่อนจะเขวี้ยงทิ้งแล้วออกวิ่งไปทั้งๆเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆแค่ตัวเดียว.....ฝากไว้ก่อนเถอะ! ในหัวชั้นยังมีแผนการเชือดแกอยู่อีกบานตะไท มันต้องสำเร็จซักแผนแหละวะ!

ใบหน้าคมหล่อเหลาลอบยิ้มอย่างพอใจ นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองผ่านกระจกคอนโดลงไปที่สวนสาธารณะ เห็นร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวสุดเร้าใจวิ่งไปท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ....แล้วชั้นจะทำให้นายอุ่นขึ้นจากการวิ่งไล่จับของเราในคืนนี้....อยู่กับนายนี่ไม่มีเบื่อเลยจริงๆน้า ฮายาโตะ

มือใหญ่หยิบเสื้อนอกที่พาดอยู่บนโซฟาขึ้นมาพาดไว้ที่หัวไหล่ ก่อนจะเหลือบไปมองโทรศัพท์มือถือที่สั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะ รอยยิ้มเผยออกมาที่มุมปากก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินเลยผ่านไปหยิบมือถืออีกอันที่เพิ่งวางสายจากร่างบางผมสีเงินมาใส่กระเป๋าเอาไว้.....

จะว่าไปก็น่าจะหาใครมาจัดการกับเจ้าปลาโรคจิตนี่เหมือนกันน้า....ถ้ามีใครสักคนเป็นตัวเป็นตนซักทีจะได้เลิกโทรจิกลูกพี่ลูกน้องที่น่าสงสารอย่างเขาวันละร้อยครั้งแบบนี้....เฮ้อ..

พระเจ้าครับ...โปรดประทานพืชไร่สายพันธุ์ไหน(?) ไปให้ไอ้ปลาโรคจิตมันรับประทาน จะได้เลิกว่างงานซักทีเถอะครับ....

แฮก...แฮก.....

ลมหายใจถูกพ่นออกไปเป็นควัน....เพิ่งจะรู้ตัวว่ามันหนาวก็เมื่อวิ่งหนีออกมาไกลแล้ว.....ร่างบางเดินปะปนเข้าไปในฝูงชน...วันนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ จะมีคนออกมาเดินมากมายก็ไม่แปลก และถ้าพูดถึงคนออกมาเดินมากมาย….

ตุ้บ! โครม!!

จะมีคนมากมายโดนสอยโดยทอนฟาด้วยข้อหาสุมหัวก็ไม่แปลกอีกเช่นกัน....

แผ่นหลังคุ้นตาของพี่ชายคนกลางมองเห็นอยู่ไม่ไกล ให้ร่างบางรีบเดินเข้าไปหา....อย่างน้อยอยู่กับไอ้พี่คนนี้ก็น่าจะดีกว่าอยู่คนเดียวละวะ.....ไม่ว่าเปล่าเมื่อเข้าไปใกล้มือบางก็เกาะหมับเข้าไปที่เสื้อกักกุรันตัวหนาที่มีปลอกแขนว่า “คุมกฎ” ทันที

“ อะไรของแก”     นัยน์ตาสีดำคมกริบเหลือบลงมามองเจ้าน้องชายที่ตัวสั่นเป็นลูกนก มืออีกข้างสะบัดทอนฟาให้เลือดที่ติดอยู่สาดไปกระทบผนัง

“ หนาว.....เอาเสื้อมา....”      หน้าด้านๆแบบนี้แหละ....แต่ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่แคล้วโดนทอนฟาฟ้าประทานคู่นั้นฟาดตายไปแล้ว

“ น่ารำคาญจริง ไอ้สัตว์กินพืช....”       ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่กักกุรันบนบ่าก็กำลังจะถูกปลดลงมาให้....ถ้าไม่ติดที่ว่า......

“ คึหึหึ........”       เสียงหัวเราะที่ทำเอาพ่อน้องชายคนสุดท้องถึงกับขนลุกเกรียวทั้งๆที่ไม่ได้หนาวขึ้นแม้แต่นิดเดียว

“ กักกุรันเปื้อนเลือดแบบนั้น ใส่ไปก็จะทำให้ผิวเสียเปล่าๆครับ”      แล้วคุณซานต้านัยน์ตาสองสีก็ปรากฏตัวอยู่ไม่ห่างเท่าไรนัก ร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดสีแดงของซานตาครอส แต่แทนที่หมวกจะอยู่บนหัวมันกลับห้อยอยู่ที่เอวแทน....ไม่ใช่หมวกสับปะรดนี่นะ มันเลยไม่ใส่! แล้วนี่ไอ้คุณพี่ชายคนรองเปลี่ยนอาชีพจากมาเฟียคุมบ่อนไปเป็นซานตาครอสรีดไถตามปล่องไฟตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ!

“ อย่างฮายาโตะคุงน้องชายที่รักของผม....มันต้องชุดนี้สิครับ....”      แล้วมันก็ยกไม้แขวนเสื้อที่มีชุดซานต้ากระโปรงสั้นแขวนเอาไว้ขึ้นมาตรงหน้า....เหมือนจะได้ยินมันบอกอยู่หยกๆว่าผมเป็นน้องชาย....แล้วไอ้กระโปรงสั้นนี่มันอะร๊ายยยย

“ มาเป็นคุณพี่สาวซานต้าคู่กับคุณพี่ชายซานต้าอย่างผมแล้วมอบความฝันให้กับเด็กๆกันดีกว่านะครับฮายาโตะคุง”        ไม่เอาว้อยยยยย.....อย่างแกน่ะ มอบได้แต่ฝันร้ายเท่านั้นแหละ ไอ้คุณพี่ชายซาตาน ไม่ใช่ซานต้า!!!

ให้ตายเหอะ...ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้สับปะรดนี่ไปรับเลี้ยงที มันจะได้เลิกมาตอแยกับผม!!!

“ มาหลุมไหนกลับไปหลุมนั้นเลย ไอ้พืชไร่!”     เสียงทุ้มของพี่ชายคนกลางเอ่ยออกมาก่อนที่ทอนฟาจะฟาดลงไปแต่สามง่ามจากไหนไม่รู้ก็รับเอาไว้ได้ทัน

เฮ้ย!!! พวกแกอย่ามัวแต่ตีกัน ช่วยห่วงความปลอดภัยของชั้นหน่อยสิฟะ!

“ อ๊ะ!”      ยังไม่ทันจะได้แหกปากให้พี่ชายวายร้ายทั้งสองหยุดตีกัน มือใหญ่ของใครบางคนก็ปิดปากจากทางด้านหลัง ก่อนที่ลำแขนแข็งแรงจะลากร่างบางๆให้หายไปกับฝูงชน ทั้งความอบอุ่น ทั้งกลิ่นคาวเลือดคุ้นเคย บ่งบอกได้เลยว่าคนคนนี้เป็นใคร....

และไอ้คนที่กล้าบ้าบิ่นพอที่จะฉกเขามาต่อหน้าต่อตาพี่ชายทั้งคู่ของเขา มันก็คงจะมีอยู่คนเดียว....

“ ไง....ชอบเล่นไล่จับสินะ”        ....ยามาโมโตะ ทาเคชิ!

“ อื้อๆๆๆ!”       เสียงประท้วงอู้อี้ดังไปตลอดทาง ร่างบอบบางที่ถูกโอบรัดด้วยร่างกายสูงใหญ่จึงไม่อาจต่อต้านอะไรได้มากนัก ยิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คนในคืนคริสต์มาสอีฟแบบนี้ด้วยแล้ว...ทั้งคู่ก็แค่ดูเหมือนคู่รักคู่หนึ่งเท่านั้นเอง

“ อย่าเพิ่งออกแรงหมดซะก่อนละ คืนนี้ฉันมีของขวัญให้นายด้วยนะ”      เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ข้างใบหู ลมหายใจที่คลอเคลียอยู่ที่ต้นคอเรียกความร้อนผ่าวมายังใบหน้าสวย แผ่นหลังที่เสียดสีกับแผ่นอกกว้างทำให้หวนนึกถึงสัมผัสในความทรงจำอันไม่น่าจะเก็บเอาไว้นัก

ความรู้สึกดีที่น่าขยะแขยงพวกนั้น......

สวนสนุกที่เงียบเชียบไร้ผู้คน คือสถานที่ที่ร่างสูงใหญ่และร่างบางหยุดยืนอยู่ตรงหน้า แสงไฟประดับประดายังคงระยิบระยับแต่ทว่ามันกลับดูไร้ชีวิตชีวาเมื่อมีเพียงเครื่องเล่นที่ยังคงเคลื่อนที่ไปมา...ไม่มีเสียงหัวเราะของเด็กๆ...ไม่มีใบหน้ายิ้มแย้มของครอบครัว....ไม่มีมือที่สอดประสานซึ่งกันและกันของคู่รัก

สวนสนุกที่เคยเต็มไปด้วยความสุขมันวังเวงน่าขนลุกขนาดนี้เลยหรอ?   ยิ่งหันไปมองใบหน้าคมคายของคนข้างๆ แผลเป็นที่ปลายคางกับรอยยิ้มเย็นๆนั่นยิ่งน่าขนลุกสมกับสถานที่เข้าไปอีก  มือบางพยายามต่อต้านเต็มที่ ให้อยู่กับไอ้หมอนี่ในที่แบบนี้ไม่เอาด้วยหรอก!  น่าสยดสยองยิ่งกว่าอยู่ในบ้านร้างกลางป่าเขาซะอีก

“ ชอบของขวัญที่ฉันให้นายรึเปล่า? คืนนี้...ที่นี่จะเป็นที่ของเราแค่สองคนนะ ฮายาโตะ”      นี่มันใช้เงินแค่ไหนถึงได้เหมาสวนสนุกทั้งสวนมาได้ในคืนที่น่าจะราคาแพงหูฉี่อย่างคืนวันคริสต์มาสอีฟแบบนี้เนี่ย...

“ ชอบกับผีแกน่ะสิ! ปล่อยนะ! ฉันจะกลับบ้าน!”     เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระ คำด่าก็ไหลออกมาเป็นชุด ร่างบางๆโดนลากเข้าไปในสวนสนุกมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงเสียดสีกันของเหล็กดังเอี๊ยดอ้าด มาจากม้าหมุนที่ยังคงหมุนไปเรื่อยๆ เรื่อยๆโดยที่ไม่มีคนนั่ง สายตาของเหล่าเครื่องเล่นราวกับจะจ้องมองมาจากทั่วสารทิศเริ่มทำให้ขนบนแขนบางเริ่มจะลุกเกรียว....แบบนี้...ไปปีนปล่องไฟกับไอ้พี่ชายคนรองยังจะสยดสยองน้อยกว่าเป็นล้านเท่า!

“ ฮึฮึ....ดูท่าจะชอบน้า....เล่นอะไรกันดีล่ะ?”       ไอ้บ้านี่ก็ท่าจะประสาทการรับรู้เสื่อมหรือยังไง มองมุมไหนว่าเขาชอบน่ะ?!

“ ปล่อยสิวะ! ใครจะไปเล่นกับแก! โตจะเป็นควายอยู่แล้วยังจะมาเล่นอะไรปัญญาอ่อน ปล่อย!!!”       ตอนนี้สองมือโดนจับกุมเอาไว้เรียบร้อย เพราะงั้นนอกจากสองขาที่ไม่ค่อยจะยอมเดินแล้วจึงไม่มีอะไรจะต่อต้านร่างสูงได้อีก

“ หื๋มม์....นั่นสิเนอะ....ฉันโตแล้ว....เพราะงั้นก็ควรจะเล่นอะไรอะไร.....แบบผู้ใหญ่จะดีกว่า....”       รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้ไม่น่าไว้ใจจับจ้องมองลงมาที่เสื้อเชิ้ตตัวบางอย่างจงใจ....ใบหน้าสวยได้แต่อ้าปากค้างด้วยเพิ่งรู้ตัวว่าเพิ่งจะขุดหลุมฝังตัวเองไปหยกๆ

“ ตะ....แต่ฉันยังเป็นเด็ก...เพราะงั้นแกห้ามมาเล่นอะไรแบบผู้ใหญ่กับชั้น!!!”

“ เอ๋....?.....ถ้าอย่างงั้น.....”       ใบหน้าหล่อเหลาแสร้งทำเป็นนึก

“ เพื่อให้ยุติธรรมกับเราทั้งสองฝ่าย....งั้นก็ไปเล่นอะไรแบบผู้ใหญ่บนเครื่องเล่นของเด็กก็แล้วกัน”      เฮ้ย!!!!! ไอ้ความคิดวิตถารพวกนี้มันอะไรก๊านนนนนนน

“ ปล่อยช้านนนนนนนน!!!!”

แสงระยิบระยับของโคมไฟประดับของสวนสนุกมองเห็นอยู่ลิบๆที่เบื้องล่าง ส่วนด้านบนเป็นแสงระยิบระยับของหมู่ดาวที่พร่างพราวเต็มฟากฟ้า....บรรยากาศนั้นแสนจะโรแมนติกสิ้นดี ถ้าหากนี่คือการมานั่งชิงช้าสวรรค์ของคู่รัก....

แต่นี่มันไม่ใช่!!!

ร่างบอบบางทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดแล้วซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่งภายในชิงช้าสวรรค์ที่กำลังหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ.....หมดทางหนีโดยสิ้นเชิง....ถูกขังถูกหน่วงเหนี่ยวแบบล้านเปอร์เซ็นต์! นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่ไอ้ตัวการร้ายที่นั่งยิ้มระรื่นอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของชิงช้าสวรรค์.....นี่มันห้องปิดตายชัดๆ.....แถมเป็นห้องปิดตายที่มองเห็นได้ 360องศาอีกต่างหาก!

อย่าบอกนะว่ามันคิดจะทำเรื่องอย่างว่าบนนี้น่ะ! ต่อให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันยอมแน่! มันจะวิปริตเกินไปแล้ว!!

“ ไม่ต้องกลัวน่าฮายาโตะ...มานั่งดีๆตรงนี้ มาม๊ะ”      มือใหญ่ตบปุ๊ๆไปที่หน้าตักของตัวเอง....ชัดเลย....ไอ้บ้านี่มันตั้งใจจะทำแบบนั้นกับเขาที่นี่!  ตัวบางยิ่งขยับเข้าหาผนังเหล็กดัดของกระเช้าเข้าไปอีก...อีกไม่นานคงรวมร่างกันได้แล้วละนั่น

“ โอ๊ะ!”      จู่ๆกระเช้าเจ้ากรรมก็ขยับอย่างน่าสงสัยให้ร่างบางๆเซถลาเอาหน้าไปกระแทกกับแผ่นอกของคนที่อยู่ตรงข้ามได้อย่างพอเหมาะพอดี มือใหญ่จับหมับไปที่เอวบางก่อนจะอาศัยจังหวะชุลมุนยกร่างบางมานั่งอยู่บนตักและล็อคตัวเอาไว้ด้วยสองแขนแข็งแรง

“ เฮ้ย! ปล่อยชั้นนะ ไอ้บ้า ไอ้วิปริต ไอ้บลาๆๆๆ”      อะไรน้า...แค่คิดจะกอดไว้เฉยๆก็ด่ากันเป็นชุดแบบนี้เลยหรอ? ยามาโมโตะยังคงยิ้มรับคำด่าอย่างไม่รู้สึกรู้สา ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงไปที่ซอกคอระหงหวังจะแกล้งเล่น แต่กลิ่นหอมอ่อนๆกลับดึงดูดให้ฝังร่องรอยลงไปจนคนที่อยู่ในวงแขนเริ่มจะดิ้นต่อต้าน

มือใหญ่ที่วางอยู่ที่แผ่นหลังบางรับรู้ได้ถึงผิวเนื้อเนียนนุ่มเพราะมีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวบางๆกั้น ยิ่งคนในอ้อมแขนขยับมากเท่าไหร่รอยสัมผัสยิ่งก้าวล้ำไปมากขึ้น จากที่วางอยู่เฉยๆเลยเริ่มเลื้อยเข้าไปข้างในเสื้อเชิ้ตแทน มือบางยกขึ้นหมายจะตบเข้าให้ที่ใบหน้า แต่ทว่าร่างสูงก็เอี้ยวตัวหลบได้ทัน....ดูเหมือนวันนี้จะต่อต้านมากกว่าทุกๆครั้งแหะ

“ หยุดนะไอ้บ้า! คราวนี้ต่อให้แกเอาโคลมมาขู่ ชั้นก็ไม่มีวันยอมแน่!”        เจ้าลูกเสือตัวน้อยเริ่มขู่ฟ่อ เล็บคมกริบข่วนที่คอเขาจนเลือดซิบ มือจึงรวบข้อมือบางนั่นเข้าไว้ด้วยกันก่อนจะปลดเนคไทมามัดเอาไว้....ยิ่งต่อต้านกลับยิ่งอยากแกล้ง....ยิ่งไม่ยอมยิ่งอยากรังแก.....

“ งั้นหรอ?....งั้นปล่อยนายไว้ในกระเช้านี้แล้วชั้นไปเล่นแบบนี้กับน้องสาวนายในกระเช้าข้างๆนี่ก็คงไม่เป็นไรสิน้า....”       นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวที่เขาหลงใหลเบิกกว้างใบหน้าสวยที่นิ่งค้างไปชั่วขณะแล้วก้มหน้าลงอย่างพยายามระงับความรู้สึกบางอย่างเอาไว้....ดูท่า....เขาคงจะหยอกแรงไปหน่อยละมั้ง

“ เฮ้....ฮายาโตะ?”      ร่างที่นั่งนิ่งอยู่บนตักเริ่มจะสั่นระริก มือที่ถูกมัดเอาไว้กำแน่น

“ ไม่....ไม่เอา.....”     เสียงสั่นพร่าดังลอดออกมาจากใบหน้าที่ก้มงุด

“ ที่แบบนี้...มะ......ไม่..........”       ไหล่บางเริ่มจะสั่นสะท้าน แต่เพราะใบหน้าสวยนั้นก้มอยู่เขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้ากันแน่  มือจึงจับลงไปที่แขนบาง ร่างทั้งร่างบนตักสะดุ้งสุดตัวก่อนจะผงะถอยหนีราวกับกำลังกลัวอะไรบางอย่างอย่างที่สุด....นี่นาย....กลัวชั้นอย่างงั้นหรอ?

มือใหญ่จับที่ปลายคางมนก่อนจะบังคับให้เงยหน้าขึ้นมาเผยให้เห็น.....นัยน์ตาสีมรกตสั่นสะริกไปด้วยน้ำตาคลอ......

อะไรบางอย่างจุกแน่นขึ้นมาที่หัวใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้....

นายร้องไห้ทำไม....กลัวชั้นอย่างนั้นหรอ?....

แล้วชั้นเป็นอะไร.....เห็นน้ำตาคนมามากมายแต่ไม่เคยรู้สึกอะไร....แต่ทำไม....น้ำตาของนาย......

มือใหญ่ยกขึ้นไปกดศีรษะที่เต็มไปด้วยเส้นผมสีเงินให้ซบลงมาที่หัวไหล่ ก่อนที่จะกอดกระชับร่างบางเอาไว้ ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้าไปทำให้ร่างที่กำลังสั่นกลัวเริ่มจะผ่อนคลาย  แสงไฟที่เบื้องล่างจากสวนสนุกค่อยๆไล่หายไปทีละดวง ทีละดวง....จนในที่สุดมันก็มืดสนิท......

“ ไม่มีใครมองเห็นแล้วละ ฮายาโตะ เพราะงั้นไม่ต้องกลัวแล้วนะ”       เสียงอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยคิดจะใช้กับใครหรือแม้แต่ตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะสามารถใช้เสียงแบบนี้ได้ถูกเอ่ยปลอบร่างที่อยู่ในอ้อมแขน

“ ใครกลัว....ชั้น....ไม่ได้...กลัว....ซักหน่อย......”      เจ้าเด็กจอมดื้อยังคงส่งเสียงอู้อี้ทั้งๆที่ใบหน้าของตัวเองยังฝังอยู่ที่หัวไหล่ของเขา

แย่แล้ว......แย่จริงๆด้วย...ยามาโมโตะ ทาเคชิ........นายน่ะ......

สงสัยว่าจะตกหลุมรักเข้าให้แล้วสิ.....

กับเด็กคนนี้.....คนที่ดูยังไงๆก็ไม่น่าจะลงเอยกันได้ด้วยดีเลยแท้ๆ....

เฮ้อ.....นึกถึงใบหน้าของไอ้ปลาโรคจิตกับพี่ชายของเด็กนี่ตอนที่รู้เรื่องระหว่างพวกเราสองคนแล้วก็ให้ขนลุกแปลกๆแหะ....

แต่ก็จะให้ทำไงได้.....ดูเหมือนจะรักไปแล้วนี่นา....

นัยน์ตาสีมรกตกระพริบปริบๆอยู่กับไหล่กว้าง อ้อมแขนอบอุ่นที่กอดกระชับมาเป็นอะไรที่ไม่คิดว่าจะได้รับ....ทั้งๆที่คิดว่า อย่างชายตรงหน้าคนนี้ คงจะใช้กำลังบังคับเขาให้ทำเรื่องอัปยศน่าอับอายพรรณนั้นในที่แบบนี้...ที่ที่ราวกับต้องการจะประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ถึงตราบาปที่เขาได้รับ....ทั้งๆที่น่าจะเป็นแบบนั้น แต่มันกลับไม่ใช่....

อ้อมแขนอบอุ่นนี่มันคืออะไร.....

นายจำเป็นต้องให้มันกับของเล่นทุกชิ้นเลยหรือเปล่า ?

ของเล่น..........ความเป็นจริงที่ทำให้ในใจถึงกับปวดระบม......

“ ฮายาโตะ....”       เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยมาท่ามกลางความมืดมิดที่มองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากแสงดาวที่อยู่ไกลแสนไกล ร่างทั้งร่างจึงค่อยๆผละออกจากอ้อมแขน

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีเปลือกไม้ พลังของมันทำให้ไม่อาจละสายตาหรือแม้แต่จะขยับร่างกาย  ริมฝีปากของร่างสูงทาบทับลงไปที่ริมฝีปากสีระเรื่อ ความนุ่มนวลทำให้เผลอปล่อยให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาได้ ความหวานล้ำจึงถูกกวาดต้อนออกไปจนหมด

“ ฮายาโตะ....”       เสียงกระซิบเรียกจงใจให้เผลอไผล ความอ่อนโยนใช้หลอกล่อจนคนที่เคยโดนแต่การบังคับเริ่มสับสนมึนงง

“ ยะ....อย่า.....”       จากเสียงที่ควรจะร้องห้ามและต่อต้านอย่างแข็งกร้าวกลับอ่อนระทวยเมื่อเจอการล่อลวงอย่างช่ำชองของอีกคน มือใหญ่ปลดเข็มขัดของร่างในอ้อมแขนออกก่อนที่จะสอดเข้าไปในกางเกงที่ทำเพียงแค่รูดซิบลง

“ อึ๊ก...หยุด.....นะ”       ยิ่งห้ามแบบนี้กลับยิ่งเร้าใจจนใบหน้าหล่อเหลาลอบยิ้ม มือที่กอบกุมแกนกายของโกคุเดระรูดขึ้นลงช้าๆ

“ ดูสิ...มีแต่ดวงดาวเท่านั้นแหละที่มองเห็นพวกเรา....”        จริงดังว่าเพราะรอบกายนั้นมืดสนิท แรงกายที่คิดจะต่อต้านเลยลดลงพอๆกับแรงกดดันในหัวใจ

“ อ้า....”       ความรู้สึกดีที่ไม่อยากได้รับส่งผ่านมาจากมือใหญ่ ใบหน้าสวยสะบัดขึ้นตามแรงอารมณ์ ความต้องการนั้นพุ่งสูงขึ้นตามจังหวะมือที่ขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ กระดุมเม็ดบนถูกปลดออก คอเสื้อเชิ้ตถูกดึงไปให้เห็นไหล่บางขาวเนียน ใบหน้าคมก้มลงไปฝังร่องรอยเอาไว้

“ อ๊ะ.....ฮ้า...”       ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าสวยในยามนี้นั้นช่างเซ็กซี่เร้าใจร่างสูงใหญ่ยิ่งนัก....อยากจะเฝ้ามองใบหน้าแบบนี้ของนายตลอดไป

“ อ๊า.....”        เสียงครางสูงเปล่งออกมาเมื่อความต้องการทั้งหมดไหลทะลักออกมาที่มือใหญ่ ร่างบางหอบหายใจหนักหน่วงอยู่ที่ไหล่กว้างข้างหนึ่ง

“ ฮายาโตะ....ขอฉันเข้าไปนะ.....”        แน่นอนว่าใบหน้าสวยส่ายหน้าทันควัน ก่อนจะหันไปเห็นประกายของหยาดน้ำเต็มมือใหญ่ ความร้อนผ่าวพุ่งขึ้นมาที่ใบหน้าจนเสมองไปอีกฝั่ง มือบางทั้งสองกำคอเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้......ยามาโมโตะลอบยิ้มกับท่าทางของคนที่นั่งอยู่บนตัก.....สำหรับพวกปากไม่ตรงกับใจอย่างนาย...ฉันจะคิดว่านั่นคือนายไม่ปฏิเสธละนะ

มือใหญ่รูดกางเกงของร่างบางลง ชายเสื้อเชิ้ตทำให้ทุกอย่างเห็นเพียงรำไร นิ้วเรียวยาวที่ชโลมไปด้วยน้ำรักค่อยๆกดลงไปที่ปากทางคับแน่น นัยน์ตาสีมรกตปิดลงพรางขมวดคิ้วเข้าหากัน  มือใหญ่อีกข้างจึงกดที่หัวสีเงินให้ก้มลงมารับจุมพิตแสนหวานที่กวาดต้อนทุกอย่างจนทำให้ลืมความเจ็บปวดที่ด้านหลังไป

เรียวนิ้วสอดใส่เข้าไปเรื่อยๆ เพราะมีสิ่งหล่อลื่นจึงไม่ยากเหมือนครั้งแรกๆ ปลายนิ้วหมุนวนควานหาอะไรบางอย่างที่ภายใน ให้ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อพบเจอมัน ใบหน้าที่ละออกจากกันและกันนั้นแดงระเรื่อ ริมฝีปากแดงเผยอหอบหายใจ ทุกๆอย่างของร่างตรงหน้าล้วนน่าหลงใหลจนร่างสูงใหญ่เริ่มจะทนไม่ไหว เรียวนิ้วถูกถอนออกก่อนจะแทนที่ด้วยแกนกายที่ใหญ่กว่ามาก

นัยน์ตาสีมรกตปิดลงรับความคับแน่นนั้นด้วยหยาดน้ำตาเม็ดเล็ก สองมือบางเอื้อมไปเกาะอยู่ที่ผนังเหล็กดัดของกระเช้าเพื่อเป็นที่ยึด ก่อนที่มือใหญ่จะจับสะโพกขยับขึ้นลงตามแต่ใจ ช่องทางร้อนลุ่มที่แสนอ่อนนุ่มกำลังบีบรัดความเป็นชายของร่างสูงจนแทบคลั่ง

“ อึก....อะ....”       เสียงครางที่พยายามจะสกัดกั้นเอาไว้เริ่มจะเล็ดลอดออกมา เมื่อแกนกายนั้นกระทบเข้ากับจุดเร้าอารมณ์ที่ภายใน แรงขยับหนักหน่วงนั้นเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ

“ ฮายาโตะ.....”      เสียงกระซิบสั่นพร่าบ่งบอกถึงความปรารถนามากมายที่มีต่อร่างในอ้อมแขน ใบหน้าคมฝังลงที่ลาดไหล่บางก่อนที่จะฝากร่องรอยเอาไว้อีก เสียงครางครือในลำคอได้ยินอย่างชัดเจนพอๆกับเสียงหอบหายใจและเสียงของหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงของกันและกัน

“ ฮ้า.....”       สะโพกมนถูกยกขึ้นสูงก่อนจะถูกกดกระแทกลงมารับความปรารถนาทั้งหมดที่ไหลวาบเข้าไปในร่างบอบบาง เสียงหอบหายใจดังคละเคล้ากันไป ร่างทั้งสองร่างยังคงสอดประสานกันอยู่นิ่งนาน....

“ อะ....เอาออกไปได้แล้ว”       เมื่อรู้สึกว่านานเกินไปจนเริ่มอึดอัด ร่างบางในอ้อมแขนจึงเริ่มประท้วง

“ อยากทำอีกซักรอบจังเลยน้า.....”      เสียงสดใสของไอ้ตัวดาร์กเนียนทำให้ร่างบางถึงกับเด้งออกมาจากแผ่นอกที่อบอุ่น

“ หยุดเลย ไอ้หื่นโรคจิต!”        คร้าบๆ....ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้ก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าให้ตุ๊กตาตัวสวยที่หมดเรี่ยวหมดแรง ก่อนจะยกตัวบางลงมานั่งอยู่ข้างๆกันแล้วโอบเอวเอวเอาไว้หลวมๆ

ท่ามกลางความมืดมิด ดวงดาวที่ส่องสกาวอยู่นั้นมันช่างสวยงาม….

เช่นเดียวกับใบหน้าหลับพริ้มของคนข้างๆที่งดงามจับใจ.....

ดูเหมือนกับว่า....ปีนี้ซานตาครอสจะให้ของขวัญผมเร็วไปหนึ่งวันนะครับ.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

มือเคาะคีบอร์ดครั้งสุดท้ายก่อนที่ใบหน้าน่ารักของเด็กสาวจะหันไปมองพี่ชายคนเล็กที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ  ชาในถ้วยยังลดลงไปไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนพี่ชายของเธอคงจะเหนื่อยจนเผลอหลับไปเสียก่อน

“ พี่ควรจะเป็นห่วงตัวเองบ้างนะ....ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอก....”      มือเล็กลูบเส้นผมสีเงินแผ่วเบา....เพราะมัวแต่ห่วงเธอมากเกินไปถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสินะ......

“ ขอบคุณค่ะ...พี่ฮายาโตะ....”        ต่อจากนี้ไป....ก็ทำตามหัวใจของตัวเองบ้างเถอะนะคะ ไม่ต้องห่วงชั้นแล้วละ.....เพราะว่า......

“ เดี๋ยวที่เหลือ...ฉันจิ้นเอาเองได้แล้วละค่ะ.....”         ว่าแล้วมือเล็กก็เคาะคีบอร์ดต่อไป....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.....

ยังจะมีต่ออีกเร๊อะ!

หนูโคลม!!! น่าร้ากกกก ฮ่าๆๆๆ

ปีใหม่.....ปีใหม่.....ทำอะไรดี......

ก็เลยว่าจะเขียนฟิกปีใหม่กันซะหน่อย อิอิ หลังจากที่ว่างเว้นจากการแต่งฟิกมาเป็นเดือน เนื่องจากบอร์ดดำเดี้ยง แง๊....

ก็เลย....เริ่มจากฟิกตบจูบเรื่องนี้ก่อนก็แล้วกันเน้....แล้วต่อไปจะเป็นเรื่องอะไรที่จะได้มาฉลองวันปีใหม่กับข้าพเจ้า ก็ฝากติดตามกันต่อไป...ไป.....ไป.....

จะว่าไปก็อยากแต่งเรื่องนี้ให้มันจบเหมือนกันนะ ปริมาณเรื่องในไหมันจะได้ลดลงบ้าง ^ ^”

แล้วเจอกันค่า.....