: KHR Fanfiction Au
: 1859 1006927 XS
: Drama
: NC-17
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
: ตอนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากอ่านฟิคที่มีสองด้าน ก็แค่นั้นเองค่ะ เพราะงั้น....นี่คือ ฟิคคู่แฝดค่ะ.....เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นช่างต่าง......พบกับอีกด้านของเรื่องนี้ได้ที่......
[AuFic][805918] The Last SNOWDROP....
.
.
.
.
.
สมการสามเส้า ของพวกเขาสามคู่
กับความรักของคน 9 คน กับความรู้สึกและเหตุผลของแต่ละคนใน 9 ด้าน
กับความต้องการและความปรารถนาที่จะครอบครองบุคคลอันเป็นที่รัก
สุดท้าย.......
ดอกไม้แห่งความหวังจะเบ่งบานแย้มยิ้มให้แก่....ผู้ใดกัน
กับความรักของคน 9 คน กับความรู้สึกและเหตุผลของแต่ละคนใน 9 ด้าน
กับความต้องการและความปรารถนาที่จะครอบครองบุคคลอันเป็นที่รัก
สุดท้าย.......
ดอกไม้แห่งความหวังจะเบ่งบานแย้มยิ้มให้แก่....ผู้ใดกัน
By : K_Guardian_7
.
.
.
.
.
.
.
.
“ ยามาโมโตะ...............ยังไม่ตาย”
อ้อมแขนที่เคยกอดแน่นอยู่คลายออกไป ร่างสูงในชุดสีดำสนิทละออกไปยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนัยน์ตาเหม่อมองราวกับไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี....ถ้าเป็นเมื่อก่อน.....เขาคงไม่ลังเลเลยที่จะฉุดรั้งร่างบอบบางเอาไว้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม
แต่จากการที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง มันทำให้เขารู้และเข้าใจ....ว่าความรักมันมีอะไรมากกว่าการได้ครอบครอง....เป็นเขาเองมิใช่หรือ....ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะเรียกรอยยิ้มของร่างบางให้กลับคืนมา....พยายามทำทุกอย่างให้ร่างบางมีความสุข
“ ถ้าเจ้าอยากจะกลับไป.......” เขาอยากจะเป็นคนเดิม...ที่ไม่เคยเห็นค่าของรอยยิ้มและน้ำตา...อยากจะเห็นแก่ตัวเพื่อที่จะได้ครอบครองตัวของคนที่รัก....แต่เมื่อนึกถึงสภาพของฮายาโตะซึ่งกลายเป็นแค่ตุ๊กตาตัวสวยที่ไร้หัวใจ....มันทำให้เขาตัดสินใจที่จะพูดออกไป…..
มือบางสอดเข้ามาประสานกับมือใหญ่จากทางด้านหลัง อ้อมแขนเล็กที่โอบกอดมาทำให้นัยน์ตาสีดำเบิกกว้าง ที่แผ่นหลังรับรู้ได้ถึงใบหน้าเนียนใสที่ซบลงมา
“ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าพิธีแต่งงานกับท่าน....ท่านเคียวยะ” เสียงกระซิบแผ่วเบานั้นได้ยินอย่างชัดเจน...รวมไปถึงเสียงหัวใจของตัวเขาเองก็เช่นกัน........
เจ้าเลือก....ที่จะอยู่กับข้า......
ข้าเลือก.....ที่จะอยู่กับท่าน
ข้าเลือก.....ที่จะทำเพื่อผู้อื่น มิใช่เพื่อตัวของข้าเอง
ครั้งนี้ขอให้ข้าได้ปกป้องท่านบ้าง...ท่านเคียวยะ
ข้าขอโทษ.....ยามาโมโตะ.....เจ้าไม่น่ามารักคนอย่างข้าเลย.....
........................................................................................................................................................
นัยน์ตาสองสีเหม่อมองออกไปในฟากฟ้ายามราตรี.....วันนี้แล้วสินะ...วันสำคัญของเจ้า เคียวยะ
เหลือบตาลงมามองกลุ่มตำหนักที่มองเห็นอยู่ไกลริบ แสงสว่างเรืองรองระยิบระยับท่ามกลางราตรีที่กำลังจะเคลื่อนคล้อยเข้าสู่ยามเช้า ทางนั้นเองก็คงกำลังเตรียมตัวสำหรับงานสำคัญของเจ้ากันทั้งนั้นสินะ....ข้าเอง....ก็จะเตรียมตัวเช่นกัน
มือบางกระชับอาวุธคู่กาย....ข้าจะไม่ให้ใครมาขัดขวางงานนี้เด็ดขาด
ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่สูง ใบหน้าเรียวมองตรงไปยังแสงสว่างนั่นจึงไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ทุกการกระทำของตนเองนั้นถูกใครบางคนจับจ้องอยู่
.....ข้าอิจฉาพวกเขาจริงๆนะ....เพราะตัวข้าเองคงไม่มีวันจะได้สวมชุดเจ้าสาวอยู่ในงานแบบนั้น....
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ลอบมองคนที่ยืนอยู่บนต้นไม้ก่อนที่จะหันกลับมามองมือที่กำลังกอดเข่าของตัวเอง ดอกไม้ช่วยกลบกลิ่นของเขาไม่ให้มุคุโร่รู้ตัวว่าเขาแอบติดตามอยู่ไม่ได้ห่าง ได้เห็นทุกๆอย่างที่เจ้าทำเพื่อน้องชายของเจ้า....ข้ารู้....ว่าที่เจ้าทำไปเพื่อชดใช้บาปที่ข้าสร้างขึ้นกับเขา
ในเมื่อเจ้าเลือกแล้วว่าจะปกป้องเขา....ข้าเองก็เลือกที่จะปกป้องเจ้าเช่นกัน
กล้วยไม้สีขาวที่ถูกหมุนเล่นอยู่ในมือถูกบดขยี้อย่างเชื่องช้า....ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้า ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม
.........................................................................................................................................................
ภายใต้แสงเทียนที่ส่องสว่างไปทั่วห้อง เงาของคนหลายคนเดินไปเดินมาตกกระทบอยู่ที่ผนัง ร่างบอบบางของนายน้อยแห่งโกคุเดระนั่งอยู่กลางห้องพร้อมทั้งช่างต่างหน้าที่นั่งอยู่ตรงข้าม มือที่ชำนาญแต่งแต้มผงแป้งเพียงบางๆ ด้วยเครื่องหน้าและผิวพรรณของคนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวนั้นงดงามมากอยู่แล้ว เส้นไหมสีเงินที่ถูกเกล้าขึ้นรอเพียงสวมที่คลุมศีรษะก็เป็นอันเสร็จ ยังเหลือก็แต่เครื่องแต่งกาย กิโมโนชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ถูกยกลงมาจากที่แขวนแล้วสวมทับกิโมโนตัวในมากมายหลายชั้น ร่างบอบบางเพียงแค่ยืนนิ่งๆให้สองสาวใช้ช่วยกันจับให้
นัยน์ตาสีมรกตลอบมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของทั้งคู่ ทั้งๆที่ต้องเตรียมงานกันจนเหนื่อย และวันนี้ยังต้องตื่นขึ้นมาแต่งตัวให้เขาตั้งแต่เช้าขนาดนี้ แต่พวกเจ้าก็ไม่เคยแสดงสีหน้าอ่อนล้าเลยแม้แต่น้อย
งานพิธีกำลังจะเริ่มในไม่ช้า คุซาคาเบะและซามูไรซึ่งแต่งตัวเต็มยศอีกหลายคนตั้งแถวรอรับเจ้าสาวเพื่อคอยอารักษ์ขาระหว่างระเบียงทางเดินยาวเหยียดที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ทั้งหมด ให้สามารถเดินจากตำหนักชั้นในไปยังหอพิธีการได้โดยตรง
“ ท่านหญิง....วันนี้ท่านงดงามที่สุดเลยเจ้าค่ะ” หนึ่งในสองสาวใช้เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำตาคลอ ร่างบอบบางยืนนิ่งอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่....เจ้าสาวในชุดสีขาวยืนอยู่ข้างในนั้น
“ ข้าจะสวมที่คลุมผมให้นะเจ้าคะ” สาวใช้อีกคนยกที่คลุมผมสำหรับเจ้าสาวสีขาวอันใหญ่มาสวมลงไปทำให้ปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง แต่กระนั้นนัยน์ตาสีมรกตก็ยังมองเห็นแววตาแห่งความปลาบปลื้มของสาวใช้ทั้งคู่ได้อย่างชัดเจน เพราะคนที่พวกเธอดูแลมาหลายเดือนกำลังจะเข้าพิธีที่ถือว่ามีความสำคัญมากที่สุดในชีวิต
ถ้าท่านแม่ยังอยู่....ท่านจะมีแววตาเช่นนี้หรือไม่กันนะ
บานประตูเลื่อนถูกเปิดออกช้าๆ....
นัยน์ตาที่อยู่ข้างนอกต่างมองมายังร่างบอบบางที่กำลังก้าวออกไปอย่างตื่นตะลึง
มือบางยกขึ้นเกาะมือของหนึ่งในสองสาวใช้เอาไว้ ก่อนที่จะเดินอย่างช้าๆไปตามระเบียงทางเดินเพื่อมุ่งหน้าสู่หอพิธีการ พร้อมกับขบวนผู้ติดตามที่เดินตามมา
ทั้งๆที่ระยะทางที่แท้จริงนั้นไกลพอสมควร แต่เสียงอื้ออึงโดยรอบกลับทำให้ทุกอย่างดูสั้นลงเพราะความรู้สึกราวกับว่าไม่ได้เดินตามลำพัง ระเบียงทางเดินที่พ้นออกมาจากเขตของตำหนักจะมีผู้คนมาร่วมแสดงความยินดีไปตลอดทาง
ยามาโมโตะ....เจ้าอยู่ในกลุ่มคนพวกนั้นหรือเปล่า....แล้วเจ้ามองเห็นข้าหรือไม่....
ถ้าเจ้ามองเห็นเจ้าสาวในชุดสีขาวที่เดินอยู่บนระเบียงนี้ผ่านหน้าเจ้าไป....เจ้าจงตัดใจแล้วไปเริ่มชีวิตใหม่โดยทิ้งข้าเอาไว้ที่นี่เสีย
หัวใจของข้ายังคงเป็นของเจ้า....แต่เราไม่อาจจะอยู่ร่วมกันได้.....
ข้าขอโทษ....
เจ้าสาวในชุดสีขาวที่เดินอยู่บนระเบียงเดินผ่านหน้าเขาไป...
เจ้าช่างงดงาม บริสุทธิ์ และบอบบาง
มือของข้ากำแน่นเพราะไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจตัดใจ
เจ้าเลือกที่จะทำเพื่อคนอื่น.....ถ้าเช่นนั้นข้าจะทำทุกอย่างเพื่อตัวของเจ้าเอง......โกคุเดระ
ประตูหอพิธีการตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า....
มือใหญ่ยื่นมาให้พร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ฮิบาริ เคียวยะ อยู่ในชุดพิธีการเต็มยศ เสื้อกิโมโนปักตราประจำตระกูลถูกสวมทับด้วยกางเกงฮากามะสีดำสนิท ที่เอวมีพู่สีขาวห้อยอยู่ ทุกอย่างล้วนส่งให้ร่างสูงดูสง่างามและน่าเกรงขามอย่างที่สุด
มือบางยื่นออกไปหา....มือทั้งสองจับกันเอาไว้แน่น....แล้วร่างสูงจึงพาร่างบอบบางเดินเข้าสู่ห้องโถงกว้างของหอพิธีการ
เสียงอื้ออึงดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเดินเคียงข้างกันเข้ามายังโถงชั้นนอก นอกจากห้องชั้นในสุดแล้วยังมีห้องชั้นนอกที่จัดเตรียมไว้สำหรับผู้ใหญ่และเหล่าขุนนางที่รับเกียรติให้เข้าร่วมในงาน...รวมไปถึง....กลุ่มคนที่อาศัยอยู่ในตำหนักชั้นนอกด้วยเช่นกัน
จากคำเตือนของยามาโมโตะ ทำให้นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปทั่วห้องโถงชั้นนอก....แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของท่านหญิงตำหนักซ้ายเลย....มีเพียงเบียคุรันที่เข้าร่วมงานในฐานะเจ้าของแผ่นดินสีขาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและอยู่ในชุดพิธีการสีขาวล้วนเช่นเคย
ท่านหญิงตำหนักซ้ายหายไปไหนกัน?
เจ้าสาวและเจ้าบ่าวต่างเดินเข้าสู่ห้องทำพิธีที่ชั้นในสุด....ไม่นานเสียงพระชินโตก็สวดออกมาให้ได้ยิน
อีกไม่นาน.....เขาก็จะไม่ใช่เด็กน้อยที่เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว....นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าคมที่ยืนอยู่เคียงข้างกัน ถึงแม้จะยังคงนิ่งเฉยเหมือนเคย แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เขารู้ว่าเจ้าของแผ่นดินสีดำผู้เย็นชาเสมอกลับกำลังตื่นเต้น
พิธีผ่านไปด้วยดีอย่างไม่มีอะไรติดขัด เพราะคนเตรียมงานต่างตั้งใจและซักซ้อมกันครั้งแล้วครั้งเล่า....ทุกๆอย่างที่ทุกคนต่างช่วยกันจัดเตรียมขึ้นมาเพื่อเขา....ถ้าเขาตัดสินใจที่จะทิ้งมันไป....คนพวกนี้จะรู้สึกอย่างไรกันนะ
ถ้วยสาเกถูกยกขึ้นมาวางเอาไว้อยู่ตรงหน้า.....
หลังจากการจิบสาเกครั้งที่หนึ่ง....เราทั้งคู่จะถือว่าเป็นคู่สมรสกัน....มือบางและมือใหญ่เอื้อมออกไปยกถ้วยสาเกขึ้นก่อนที่จะจรดลงที่ริมฝีปาก........
จากนี้....ข้าคือภรรยาของท่าน
จากนี้....ข้าคือสามีของเจ้า
เมื่อจิบครบทั้งเก้าครั้ง ถ้วยสาเกจึงค่อยๆถูกบรรจงวางลงพร้อมๆกัน........
นั่นเพราะข้ากับเจ้า....เราจะอยู่ด้วยกัน.....หรือถ้าจะตาย...เราก็จะตายพร้อมกัน....
เสียงพิธีการที่ห้องชั้นในสุดเงียบลงแล้ว.....ตอนนี้ถือได้ว่าพิธีแต่งงานสำหรับทั้งคู่ได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ก็จะยังเหลือแต่พิธีรินเหล้าให้แก่ผู้ร่วมงานเท่านั้น......เจ้าสาวและเจ้าบ่าวยังคงออกมาในชุดเดิม....และนัยน์ตาสีมรกตก็ยังคงมองหาท่านหญิงตำหนักซ้ายซึ่งยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาเช่นเดิม
ถึงแม้จะมีอิสระ...แต่งานพิธีการแบบนี้คนที่เป็นเชลยทุกคนจะต้องมาเข้าร่วมไม่มีข้อยกเว้น....แล้วนี่....นางหายไปไหนกัน
นายน้อยแห่งโกคุเดระรู้สึกไม่ชอบมาพากล คำเตือนของยามาโมโตะลอยคว้างอยู่ในหัว....หรือว่าบางทีนางอาจจะลอบทำร้ายจากที่ไกลๆ....ธนู!!!
“ ฮายาโตะ...เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงทุ้มของคนข้างกายทำให้ร่างบอบบางหลุดจากภวังค์ความคิด มือใหญ่ยกถ้วยเหล้ามงคลให้แก่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ตรงหน้า ใบหน้าสวยได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ แล้วกลับไปมีสมาธิกับพิธีการตรงหน้าให้มากขึ้น
ถึงแม้จะยังอยู่ในหอพิธีการ...แต่ทว่าประตูบานเลื่อนทุกบานต่างถูกเลื่อนออกไปทั้งหมด....หอพิธีการตอนนี้จึงเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีผนังบังเลย....ถ้าเป็นธนู.........
ถ้าเป็นธนู.....คงจะสามารถเล็งสังหารได้อย่างแม่นยำแน่นอน ถ้าเช่นนั้น...มีจุดใดบ้างที่จะสามารถขึ้นไปยิงธนูแล้วเล็งมายังที่นี่ได้
ร่างเล็กบางในชุดสาวใช้ลอบคำนวณทิศทางอยู่เงียบๆ การปลอมตัวแอบแฝงเข้ามาในช่วงที่ทุกคนกำลังมีความสุขและไม่ได้สนใจจะตรวจตราอย่างถี่ถ้วนเช่นปกตินั้นทำได้ไม่ยากเลยสำหรับสึนะโยชิ ซึ่งเป็นบุคคลที่หายสาบสูญไปจากนามิโมริแห่งนี้นานแสนนานมาแล้ว....จะมีสักกี่คน....ที่จะจำได้....ว่าเขาเองก็เคยเป็นคนหนึ่งซึ่งเคยมาทำพิธีให้แก่ท่านหญิงที่หอพิธีการแห่งนี้เช่นกัน
โชคดีที่งานนี้เป็นพิธีมงคล....
ดอกไม้จึงถูกประดับประดาอยู่ทั่วทุกแห่งหนบนแผ่นดินนามิโมริ
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ลอบมองชายในชุดสีขาวล้วนที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวหน้าสุด เส้นผมสีขาวและนัยน์ตาสีอเมทริสคู่นั้นยังคงไม่มีอะไรผิดปกติให้เขาจับสังเกตได้เลย....และที่หลังเสาต้นใหญ่ติดกับระเบียงรอบอาคารแห่งนี้...สายหมอกบางเบาที่ปกคลุมอยู่ทำให้ไม่มีใครรู้ว่ามุคุโร่อำพรางร่างกายอยู่ตรงนั้น.....เช่นเดียวกับที่เหนือฝ้าใต้หลังคาของอาคารหลังนี้....คงจะไม่มีใครรู้...ว่าประกายดาบคมกริบหลับใหลอยู่ในฝักรอคอยเวลาแห่งการฆ่าฟันอยู่เช่นกัน
ใบหน้าน่ารักหันกลับไปสนใจเจ้าบ่าวและเจ้าสาวซึ่งเดินยกถ้วยเหล้ามงคลไปให้ผู้ร่วมงานผ่านไปแล้วเกือบครึ่ง
ไม่แปลกใจเลย....ว่าทำไมพวกเจ้าถึงได้ช่วงชิงจนทิ้งได้แม้แต่ชีวิต....นายน้อยแห่งโกคุเดระนั้นช่างงดงามจนแม้แต่ข้ายังไม่อาจละสายตา และเมื่อเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนของคนที่เย็นชาเสมอมา มันทำให้เขาพอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมมุคุโร่ถึงเลือกที่จะช่วยเจ้า ฮิบาริ เคียวยะ
แล้วใบหน้าของยามาโมโตะในยามนี้...จะเป็นเช่นไรกันเล่า......
กลุ่มคนที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวกำลังจะยกเหล้ามงคลให้ในตอนนี้คือกลุ่มคนที่มาจากเขตตำหนักชั้นนอก....ซึ่งความจริงแล้ว....ท่านหญิงตำหนักซ้ายควรจะนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
ทั้งคู่เดินเข้าไปส่งถ้วยให้กลุ่มคนพวกนั้นทีละคน....ทีละคน.....เขาคิดไปเองหรือเปล่านะว่า.....เบียคุรันดูเหมือจะลอบมองอะไรบางอย่างอยู่ หรือว่ามันใกล้จะลงมือแล้ว!
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กวาดมองไปทั่ว...ตรงไหนกัน....ลูกธนูจะพุ่งมาจากที่ด้านไหนกัน....
มือใหญ่กอบกุมมือบางแล้วยกถ้วยเหล้ามงคลส่งให้แก่ชายวัยย์กลางคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มแย้มมาให้อย่างใจดี ก่อนที่มือที่ดูอบอุ่นคู่นั้นจะยกขึ้นมารับถ้วยเอาไว้...ท่านคุโร....จากเขตตำหนักนอกนั่นเอง
นายน้อยแห่งโกคุเดระคำนับน้อยๆ เพราะความอบอุ่นที่ส่งมาให้ทำให้นึกถึงท่านพ่อซึ่งไม่ได้มาร่วมงานนี้ด้วย....เพราะตัวเขาเองรู้ดี...ว่างานวันนี้อาจจะไม่ใช่พิธีมงคลแต่เพียงอย่างเดียว...ไม่อยากให้ท่านต้องมาเห็น....วันที่ข้า.........
ชั่วพริบตาที่เงยหน้าขึ้น ประกายวาบวับของอะไรบางอย่างปรากฏอยู่ที่ใต้ชุดกิโมโนของชายตรงหน้า
แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ทำให้ร่างบอบบางสนใจไปได้มากกว่าประกายที่รู้สึกได้จากที่ไกลๆ ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองอย่างตื่นตะหนก.....ป้อมปราการ!!!
ป้อมปราการ!
ประกายสีเงินวูบไหวทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง มือเล็กยกตวัดขึ้นโดยที่ไม่ลังเล กลีบดอกไม้มากมายจากมวลดอกไม้ที่ออกดอกบานสะพรั่งอยู่รายรอบป้อมปราการลอยขึ้นมาทันที ก่อนที่จะกรีดกลีบให้คมกริบแล้วพุ่งเป้าไปยังร่างระหงของหญิงสาวที่กำลังง้างธนูอยู่บนนั้น
จากการลอบทำร้ายจากกลีบดอกไม้ทำให้สมาธิที่จะพุ่งลูกธนูไปยังเป้าหมายผิดเพี้ยนไป...แต่กระนั้น....ลูกธนูก็ถูกง้างและพุ่งออกมาจากคันธนูจนสำเร็จ
หัวเหล็กแหลมของลูกธนูพุ่งแหวกอากาศมายังเป้าหมายที่ที่ผิดเพี้ยนไปทันที....แต่แทนที่มันจะไม่ใช่.....มันกลับพุ่งเข้าไปหา ฮิบาริ เคียวยะ!!
หรือว่าที่จริงแล้วหญิงคนนั้นไม่ได้ตั้งใจจะลอบสังหาร ฮิบาริ เคียวยะ แต่เป้าหมายจะเป็นคนอื่น มือเล็กอีกข้างยกขึ้นควบคุมให้กลีบดอกไม้ตามรายทางมากมายเข้ามาหยุดลูกธนูเอาไว้ แต่มันก็ไม่อาจทัดทานตวามเร็วของอาวุธระยะไกลดอกนี้ได้ เสียงร้องโกลาหลดังขึ้นมาจากที่ด้านนอกทันที
นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าอะไรกำลังพุ่งตรงมาทางนี้ จากการที่ได้คลุกคลีกับมันอยู่นาน...เสียงแหวกอากาศนั่นรวดเร็วเกินกว่าที่จะป้องกันได้....ลูกธนู!
โดยที่ไม่ต้องยั้งคิด เพราะเขาเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้วสำหรับเรื่องนี้ ร่างบอบบางขยับเข้าไปขวางทางธนูกับ ฮิบาริ เคียวยะ ทันที!
ในครั้งนี้....ขอให้ข้าได้ปกป้องท่านบ้าง....ถึงแม้จะเทียบไม่ได้เลยกับระยะเวลาสิบกว่าปีที่ท่านให้ข้ามา.....
เคร้ง!!!!
ดาบคมกริบตัดลูกธนูออกเป็นสองท่อนทันที ก่อนที่มันจะเข้าทำร้ายร่างกายของคนที่รักแสนรัก นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบขึ้นมองใบหน้างดงามของนายน้อยแห่งโกคุเดระที่ยังคงตกตะลึงรวมไปถึงใบหน้าคมของฮิบาริ เคียวยะ ที่หัวใจแทบหยุดเต้นเพราะร่างบอบบางซึ่งพยายามเอาร่างเข้าปกป้องตน
เสียงร้องของผู้คนและความโกลาหลเกิดขึ้นทันที
แขนแข็งแกร่งของเจ้าของแผ่นดินสีดำรวบตัวของนายน้อยแห่งโกคุเดระเข้ามาไว้ในอ้อมแขน...เจ้าอย่าทำบ้าๆแบบเมื่อกี้นี้อีก....เพราะมันทำให้ข้าแทบจะหยุดหายใจ.....ร่างในชุดเจ้าบ่าวกอดกระชับปกป้องเจ้าสาวของตนโดยมี ร่างสูงใหญ่ของจอมโจรแห่งป่าสายหมอกถือดาบกันเอาไว้อีกชั้น
ไม่ว่าใครก็จะไม่อาจทำร้ายเจ้าได้....
ใช่...เรื่องระหว่างข้ากับเขา เราจะพักเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้ความปลอดภัยของเจ้านั้นสำคัญกว่า
ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายที่ไม่อาจสอดสายตาดูได้ทั่ว สึนะโยชิหันไปหันมาเพื่อมองหาเบียคุรัน...
ร่างสีขาวนั้นกำลังตรงเข้าไปหา ฮิบาริ เคียวยะ อีกครั้ง!
เป้าหมายของเจ้าคืออะไรข้าไม่รู้....แต่ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำอะไรน้องชายของเขาได้!
“ ระวัง!!!” นายน้อยแห่งโกคุเดระซึ่งถูกปกป้องเอาไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่งตะโกนอย่างตื่นตระหนกเมื่อมองเห็นประกายสีเงินของดาบสั้นเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามา เป้าหมายน่าจะเป็นคนที่กอดเขาอยู่....ท่านกำลังจะโดดลอบทำร้ายจริงๆด้วย ท่านเคียวยะ!
“ อึก” แต่แล้วก่อนที่ดาบจะถึงตัวของฮิบาริ เคียวยะ มือใหญ่อีกข้างที่ไม่ได้จับดาบก็คว้าเข้าไปที่คมของดาบสั้นทันที นัยน์ตาสีเปลือกไม้แข็งกร้าวและมืดมนหันไปมองเจ้าของดาบสั้นที่ยังคงส่งจิตสังหารมาอย่างไม่หลบซ่อนอีกต่อไป ใบหน้าของคนคนนั้นทำเอานายน้อยแห่งโกคุเดระและฮิบาริ เคียวยะ ถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง
“ ท่าน!!!!”
ดาบสั้นที่ไม่ได้ซ่อนอยู่เพียงเล่มเดียวนั้นถูกตวัดขึ้นมาอีกเล่มอย่างรวดเร็ว และมันเร็วเกินกว่าที่ร่างสูงใหญ่ของจอมโจรแห่งป่าสายหมอกจะตวัดดาบรับเอาไว้ได้
ตอนนี้...มีเพียงร่างกายของข้าเท่านั้นที่จะปกป้องเจ้าเอาไว้ได้....
ขยับกายเข้าไปหาคมดาบโดยไร้ซึ่งความลังเล....
ฉึก!!!!!
ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ถูกย้อมได้ด้วยสีแห่งชีวิตจนแดงฉาน .........
มือใหญ่ที่เคยโอบกอดกันมานับครั้งไม่ถ้วนค่อยๆจับดาบที่ทะลุผ่านร่างของตัวเองก่อนที่จะกระชากออกแล้วล้มลงไปต่อหน้าต่อตา....
“ ยามาโมโตะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงร้องตะโกนก้องดังขึ้นพร้อมเสียงดาบที่ร่วงลงไปที่พื้น
กลีบดอกไม้มากมายพุ่งเข้าไปล้อมรอบร่างทั้งสาม ทำให้คนที่ลอบทำร้ายจำต้องถอยออกห่างและวิ่งพรางตัวหลบไปกับผู้คนที่ยังคงโกลาหล
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ซึ่งมองไม่เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น.....ที่บังคับกลีบดอกไม้ให้เข้าไปปกคลุมคนทั้งสามเอาไว้ก็ด้วยเสียงร้องของนายน้อยโกคุเดระเท่านั้น....พยายามมองหาคนที่ต้องสงสัยก็มองเห็นเพียงแผ่นหลังสีขาววิ่งออกไปอีกทาง....ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าหนีรอดไปได้!!
ร่างเล็กๆออกวิ่งตามไปทันที
เช่นเดียวกับร่างโปร่งบางที่อำพรางร่างกายอยู่ในสายหมอกและมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง.....สึนะโยชิ...เจ้ากำลังเข้าใจผิด!
ถ้าดาบนั้นทำลายส่วนอื่นๆในร่างกายเขาคงจะไม่ตะโกนก้องออกไปแบบนี้...แต่นี่มัน....ตัดผ่านขั้วหัวใจของร่างในอ้อมแขนแทบจะพอดี
นายน้อยแห่งโกคุเดระทรุดลงนั่งโอบร่างที่เริ่มจะนองไปด้วยเลือดของยามาโมโตะด้วยสองแขนอันสั่นเทา ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนมิอาจทำใจให้รับได้....ข้าจะต้องร้องไห้อีกกี่หน ข้าจะต้องทนเห็นเจ้าบาดเจ็บอีกกี่ครั้ง...ทั้งๆที่ข้าพยายามที่จะอยู่ให้ห่างจากเจ้า เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ต้องบาดเจ็บเพราะข้าอีก....เพราะเจ้าคือหัวใจของข้า...ยามาโมโตะ
“ ทำไมเจ้าทำอะไรโง่ๆแบบนี้.....ฮึก....” ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้อย่างสวยงามเลอะไปด้วยคราบน้ำตา ถ้อยคำพร่ำกระซิบนั้นสะอึกสะอื้น เจ็บแทบขาดใจเมื่อเห็นเจ้ายอมตายไปต่อหน้า
“ ข้า...ดีใจ......ดีใจที่ยังมีใครสักคนร้องไห้เพื่อข้า” มือใหญ่ยกขึ้นมาซับน้ำตาที่กำลังไหลลงไปไม่หยุด สติเริ่มจะพร่าเลือน แต่กระนั้นก็ยังพยายามที่จะจ้องมองใบหน้าของคนที่เป็นดั่งหัวใจ เพื่อที่จะจดจำเอาไว้ชั่วกาลนาน.....ข้าอยากจะอยู่กับเจ้าให้นานกว่านี้....ข้าไม่อยากจากเจ้าไป....แต่ถ้ามันจะเป็นทางเดียวที่ข้าจะปกป้องเจ้าเอาไว้ได้....ข้าก็จะไม่ลังเลเลยที่จะทำ....
“ โกคุเดระ....สัญญากับข้าข้อนึงได้ไหม....” จอมโจรที่พรากชีวิตผู้อื่นมามากมายเช่นเขา พระเจ้าจะยอมฟังคำขอร้องของข้าหรือไม่....ข้าขอ....ขอให้มีแรงพอที่จะพูดให้จบประโยคนี้...ขอแค่นั้น...ได้โปรด......
“ แค่ก.......” ริมฝีปากที่พยายามจะขยับกลับไอออกมาเป็นเลือด
“ ต่อจากนี้ไป.....เจ้า......จะต้องมีชีวิตอยู่....อย่างมีความสุข....สัญญา....กับข้า......” คำขอร้องครั้งสุดท้ายทำเอาน้ำตาไหลลงมาจากนัยน์ตาสีมรกตมากมาย ใบหน้าสวยพยักหน้าน้อยๆด้วยน้ำตานองหน้า....จะให้ข้ามีความสุขได้อย่างไรในเมื่อ....หัวใจของข้า.....
“ ข้ารักเจ้า....เพราะฉะนั้น....เจ้าจงรักตัวเองแทนในส่วนของข้าด้วยนะ....โกคุเดระ....” มือบางกอบกุมมือที่เริ่มจะไร้ความรู้สึกของเขาเอาไว้ ใบหน้าสวยที่มองมาเต็มไปด้วยน้ำตา....ข้าไม่เสียใจเลยที่ได้เกิดมารักเจ้า.....
“ ฮิบาริ....เคียวยะ.....” เขาเหลือบมองใบหน้านิ่งของชายอีกคนที่เป็นดั่งศัตรู....แต่เขารู้...ว่าคนคนนี้รักโกคุเดระด้วยหัวใจบริสุทธิ์
“ ข้ารู้....ว่าเจ้าจะทำให้เขากลับมายิ้มได้อีกครั้ง” ถึงข้าจะไม่ฝากฝังแต่ก็ยังคงเชื่อได้ว่า....เจ้าจะไม่มีวันทอดทิ้งคนที่ข้ารัก.....นัยน์ตาสีดำคมกริบที่มองกลับมานั้นทำให้เชื่อใจได้อย่างน่าประหลาด ใบหน้าที่เคยชิงชังพยักหน้าลงน้อยๆนั่นทำให้เขารู้สึกหมดห่วง
หันกลับไปมองใบหน้าของคนที่ประคองร่างเขาเอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่โลกสีขาวจะค่อยๆคืบคลานเข้ามาหา
แว่วเสียงตะโกนเรียกชื่อเขามาจากที่ไกลแสนไกล....แต่เขาก็ยังจำได้ดีว่านั่นคือเสียงของใคร
โกคุเดระ.....
ข้าไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รักเจ้า...
เพราะมันทำให้ข้ารู้....ว่าข้าก็เป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่ง ซึ่งมีอารมณ์มีความรู้สึก
ขอบคุณ....สำหรับชีวิตนี้......ที่เจ้ามอบให้ข้ามา
ขอบคุณ....สำหรับความรักและหัวใจที่เจ้าให้แก่ข้า....
ขอบคุณ.....ขอบคุณ.......
โกคุเดระ.....
“ อย่าไป!!! อย่าทิ้งข้าไป!!! ยามาโมโตะ!!!!” ริมฝีปากสีแดงตะโกนร้องเรียกร่างในอ้อมแขนซึ่งแน่นิ่งแม้แต่ลมหายใจ กลีบดอกไม้ที่เคยโอบล้อมอยู่กลับค่อยๆร่วงโปรยปราย
“ ยามาโมโตะ!!!” ไม่ว่าจะร้องเรียกอีกกี่ครั้ง เจ้าก็ไม่กลับมา...เป็นความผิดของข้าเอง....ที่ทำให้เจ้าต้องมาจบชีวิตลงแบบนี้....เป็นเพราะข้าเองที่เห็นแก่ตัวและทอดทิ้งหัวใจที่เจ็บปวดของเจ้า เป็นเพราะข้าเองที่ไม่สนใจว่าเจ้าจะเสียใจมากมายขนาดไหน....เป็นเพราะข้าเอง.....ที่ทอดทิ้งหัวใจของตัวเองไป........
“ ยามาโมโตะ.....” ตอนนี้ถึงได้เจ็บแทบสิ้นลมหายใจ เพราะได้รับรู้ว่าหัวใจนั้นหายไปแล้ว
เจ็บ...จนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่.....
ทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่ข้า......
ร่างในชุดเจ้าสาวเริ่มที่จะทรงตัวไม่อยู่
อ้อมแขนแข็งแกร่งเข้ารองรับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง ถึงแม้จะสลบสไลแต่ใบหน้านั้นยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ข้าสัญญา...ว่าต่อให้เขาจะล้มลงไปอีกสักกี่ครั้ง...ข้าก็จะฉุดรั้งให้เขาลุกขึ้นมา
ข้าสัญญา...ว่าต่อให้เขาจะร้องไห้อีกสักกี่หน....ข้าก็จะทำให้รอยยิ้มของเขากลับคืนมา
ข้าสัญญา....ด้วยชีวิต....ว่าข้าจะดูแลเขา.....คนที่เจ้าปกป้องเอาไว้ด้วยชีวิต....
......ยามาโมโตะ ทาเคชิ......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป...ไป.....ไป.......
จะยังมีตอนต่อไป....ให้กับข้าหรือไม่...หรือว่าข้าจะโดนคนแถวนี้กระซวกตายเสียก่อนนะ?
นี่มันจบแบบ Bad End นี่หว่า =[ ]= ...โอ้วม่ายยยยย ตรูทำอะไรลงป๊ายยยยยยยย …..>[ ]<....
หงึก...สำหรับคนที่รอ Happy End รอ Black SNOWDROP แล้วกันนะ (โดนแม่ยก 1859 ไล่ตื้บ...ทำไม1859ถึง BadEndละฟะ!)
ขอประทานอภัย....แล้ววิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย....โฮๆๆๆ....
ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันมาถึงตรงนี้....คนแต่งไม่ได้ซาดิสชอบเห็นน้ำตาของใครหรอกนะคะ แต่ว่า...สุดท้ายแล้ว รักสามเส้าต้องจบ...(?)
คนแต่งเองก็พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกเพราะมองไม่เห็นคีย์บอร์ดเหมือนกันค่ะ....มันพร่าไปหมด...ฮือออออออออ....
ขอบคุณค่ะ...
ตอนหน้าพบกับตอนจบและบทส่งท้ายของ ความหวังครั้งสุดท้าย : Red SNOWDROP กันนะคะ....ฮึก ฮึก....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น