: KHR Fanfiction AU
: Asari Ugetsu(ปู่พิรุณ) x Gokudera Hayato
: Romance Drama
: PG
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
วันคืนที่มีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้าง ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า มันมีความจำเป็น.....
เพราะก่อนหน้านั่น ต่างฝ่ายต่างมีชีวิตอยู่ได้เพราะคนคนหนึ่ง....
แต่จนเมื่อคนคนนั้นไม่อยู่แล้ว ความเศร้าความเหงาความโหยหาที่น่าจะมีมากมาย....
กลับถูกอีกฝ่ายเติมเต็มโดยที่ไม่รู้ตัว.....
.
.
.
.
.
.
.
.
นัยน์ตาสีมรกตลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางห้องโล่งๆที่เงียบงัน เกือบจะอาทิตย์นึงแล้วที่เขาออกมาอยู่คนเดียว ทำยังไงก็ไม่สามารถจะเคยชินกับความเงียบเหงานี้ได้สักที
ตัดสินใจลุกออกจากที่นอน....บางทีการได้ออกไปเจอกับผู้คนข้างนอกคงจะดีกว่า
เกือบจะอาทิตย์นึงแล้วที่ฮายาโตะไม่อยู่ที่นี่ อาทิตย์นึงแล้วที่รอยยิ้มอบอุ่นแทบจะหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา
ไม่รู้จะยิ้มไปทำไม....ไม่รู้จะยิ้มให้ใคร....
ร่างบางเดินทอดน่องไปตามย่านร้านค้า วันนี้เป็นวันหยุด....
ผู้คนมากมายต่างเดินสวนทางไปมา ถึงจะเดินมาคนเดียวแต่ทำไมถึงไม่ดูโดดเดี่ยวเหมือนกับเขา
ในมือของคนพวกนั้นมีสิ่งของ...ของที่ใช้คนเดียวไม่หมด กินคนเดียวไม่หมด...ของที่มีใครอีกคนรอให้กลับไปกินด้วยกัน....
แต่ในมือเขานั้นว่างเปล่า....
สายตาเหลือบมองไปที่หน้าร้านขายดอกไม้
ลิลลี่ช่อใหญ่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม
ลิลลี่....ดอกไม้ที่ G ชอบ....แต่น่าแปลกที่ตอนนี้เมื่อมองเห็นมันเขากลับนึกถึงชายคนนั้น.....
วันนี้เป็นวันหยุด....เขาจึงไม่สามารถที่จะรู้ได้เลยว่าฮายาโตะกำลังทำอะไรอยู่
ทุกๆวันยังเจอกันที่โรงเรียนบ้าง ถึงแม้ว่านัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นจะไม่มองมาที่เขาแล้วก็ตาม
เปิดผ้าม่านออกพร้อมกับเปิดประตูเลื่อนรับลม....สิ่งที่เห็นหลังจากแสงสว่างสาดส่องเข้าสู่สายตาคือ กลุ่มกอลิลลี่สีขาว...
ดอกไม้ที่ G ชอบ....เพราะมันเหมือนกับนาย ....ฮายาโตะ
จนตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้เลย...ว่าที่ปลูกมันเอาไว้...เพราะ Gชอบ....หรือเพราะว่ามันเหมือนนายกันแน่....
วันทั้งวันผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่เดินเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ...
เพิ่งจะรู้...ยามที่ไม่มีอีกคนคอยยิ้มกวนใจ...เวลาของเขามันช่างว่างเปล่าและไร้ค่าขนาดนี้
มือหิ้วถุงข้าวเย็นที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ...กว่าจะกลับถึงห้อง....มันก็คงจะเย็นชืด
วันทั้งวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า....เพิ่งจะรู้...ว่าการที่ไม่ต้องคอยเข้าไปวุ่นวายกับใครอีกคน
เวลาของเขา....มันช่างมีเหลือมากมายขนาดนี้
มือใหญ่เผลอหยิบจานออกมาสองใบตามความเคยชิน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเก้าอี้ตรงหน้าจะไม่มีใครมานั่งอีกแล้ว...ตั้งแต่นี้ไปเขาต้องกินข้าวคนเดียว
นั่งมองอาหารที่เผลอทำออกมาเท่าเดิม.....
มือบางแกะพลาสเตอร์ยาที่ข้อศอกออก แผลยังคงมีเลือดซิบ
แปะพลาสเตอร์ยาอันใหม่ลงไป เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง
ในเมื่อเวลาที่เป็นแผลทุกครั้ง.....จะมีคนคอยทำให้เสมอ.....
มือใหญ่ปัดฝุ่นที่โซฟาสีดำตัวใหญ่ แต่แล้วมือก็ต้องชะงักไป
เมื่อนัยน์ตาสีเข้มเหลือบไปเห็นกล่องปฐมพยาบาลที่วางอยู่ตรงนี้เป็นประจำ เพราะต้องหยิบมาทำแผลให้ใครอีกคนอยู่บ่อยๆ
ถ้าวันนี้เป็นแผล....แล้วใครจะทำให้นายกัน ฮายาโตะ......
พลิกร่างกายไปมาอยู่บนที่นอน ครั้งแล้วครั้งเล่า....นอนไม่หลับ?
ร่างบางลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง มือควานหาบุหรี่แต่ก็มีแต่ซองเปล่า มองดูที่เขี่ยซึ่งมีบุหรี่ยัดอยู่เกือบเต็ม
สองมือยกขึ้นขยี้หัวจนเส้นไหมสีเงินกระจุยกระจาย ก่อนที่จะเอาสองแขนกอดเข่าไว้แล้วก้มหน้าซบลงไปกับหัวเข่า
ทำไม่ได้......ทำยังไงก็ทนอยู่คนเดียวไม่ได้......
เหงา?...ความรู้สึกที่ไม่เคยยอมรับ.....แต่ตอนนี้กลับรู้ซึ้งถึงมันดี....
“.......G……….” เสียงแผ่วเบาหลุดลอดออกมาจากใบหน้าที่ซบอยู่ที่หัวเข่า
นิ้วยาวแตะลงไปที่สวิตซ์ไฟ ห้องที่มืดสว่างไสวขึ้น ปรากฏภาพของความว่างเปล่าอย่างชัดเจน
ฉันก็แค่ฝัน...ฝันไปว่านายกลับมาแล้ว.....
ร่างสูงเดินเข้าใกล้เตียงที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว แล้วทรุดตัวนั่งลง
เตียงนี้เคยเป็นของG โต๊ะนั่นG ก็เคยใช้....แต่ทำไมภาพที่อยู่ในหัวตอนนี้กลับเป็นร่างเล็กบางของฮายาโตะที่นั่งอยู่....
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเอาแต่เฝ้าสนใจแต่เด็กคนนั้น....จนกระทั่งลืมไปแล้วว่าภาพตอนที่ G ใช้โต๊ะตัวนี้อยู่เป็นยังไงกันแน่....
คนที่เขารักคือ G....ทั้งๆที่เฝ้าบอกกับตัวเองว่าอย่างนี้มาตลอด.....
มือใหญ่ยกหมอนที่อยู่ใต้ผ้าคลุมขึ้นมากอดไว้หลวมๆ กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยชวนให้รู้สึกคิดถึง....นี่คือกลิ่นของฮายาโตะ....
แล้วกลิ่นของ G ล่ะ?.....
เขาลืมมันไปแล้ว.....
ทั้งๆที่บอกว่ารัก....แต่กลิ่นของคนที่จำได้กลับไม่ใช่คนที่ตัวเองรัก
เขารัก G…..
เขารัก G…..
เขารัก G.....
สองมือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมสีเข้ม แล้วก้มหน้าซบลงบนฝ่ามือ......เขารักฮายาโตะไม่ได้.....รักไม่ได้.....
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รัก.....
เมื่อคืนนี้ไม่ได้นอนเลยสักนิด ขอบตาคล้ำและแดงก่ำทำให้อัญมณีสีมรกตขุ่นมัวลงไป
ตัดสินใจลุกออกจากที่นอนแล้วเดินมายังที่ที่ไม่ได้มาหลายปี
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งแล้วปล่อยแผ่นหลังให้เอนพิงแผ่นป้ายหินเย็นเฉียบ
เมื่อตอนเด็กๆ เวลาที่เขาหวาดกลัวก็มักจะซุกตัวอยู่กับแผ่นหลังของ G แบบนี้
......ฉันรักผู้ชายของนายละG....
......ฉันจะไม่ถามนายหรอก ว่าควรจะทำยังไงดี.....
......เพราะฉันตัดสินใจแล้ว.....
......ฉันเลิกไม่ได้....เพราะงั้น....ถึงเป็นได้แค่ตัวแทนของนายฉันก็ยอม....
......ฉันยอมแพ้.....
......ฉันจะกลับไป......
เมื่อคืนนี้ไม่ได้นอนเลยสักนิด ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถสลัดภาพของเด็กคนนั้นออกไปจากหัวได้
หันไปมองภาพของใครอีกคนที่วางอยู่บนตู้เตี้ย....ภาพของคนที่อยู่ตรงนี้มาแปดกว่าปี....มือใหญ่ยกขึ้นลูบแผ่วเบาบนเส้นผมสีแดงของคนที่อยู่ในรูป....ฉันไม่เคยสงสัยในความสัมพันธ์ของเราหรอกนะ G แต่บางทีก็อดแปลกใจไม่ได้ ว่าทำไมนายถึงได้บอกทุกสิ่งทุกอย่าง บอกทุกเรื่องราวของฮายาโตะให้ฉันได้รู้ ไม่ว่าเด็กคนนั้นชอบอะไรไม่ชอบอะไร ตอนที่คบกัน...ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองมันยังน้อยกว่าตอนที่มีเด็กคนนั้นทำหน้าบึ้งอยู่รอบๆเราสองคนด้วยซ้ำ
แล้วนายก็ทิ้งฉันไป....เหมือนที่ทิ้งฮายาโตะไว้กับฉัน....
......ฉันเคยคิดว่าเด็กคนนั้นเหมือนนาย....ฉันเคยเห็นภาพนายอยู่ในตัวเด็กคนนั้น.....
......แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันไม่ใช่.....
......ตอนนี้ภาพของนายมันหายไปแล้ว....
......แต่คนที่อยู่ตรงหน้าฉัน……
......ฉันจะไม่ถามนายหรอกนะG...ว่าแบบนี้มันคือการนอกใจนายรึเปล่า....
......เพราะว่าฉันตัดสินใจแล้ว.....
......ฉันยอมแพ้.....
......ฉันจะไปรับตัวเด็กคนนั้นกลับมา.....
สายฝนโปรยปรายลงมาทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้ม...ฝนแรกของปีช่างหนาวเย็นเพราะไม่มีใครอยู่เคียงข้าง
เขาอาจจะแค่หนาว...แต่อีกคนหนึ่งเล่า....
เสียงฟ้าร้องดังมาจากที่ไกลๆ
เด็กคนนั้นไม่ชอบเสียงฟ้าร้อง....
ตัดสินใจคว้าร่มคันใหญ่ก่อนที่ร่างสูงจะวิ่งออกไปจากบ้าน ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาหนักกว่าเดิม เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องอยู่รอบตัว
ขายาววิ่งตรงไปยังอพาท์เม้นต์ที่รู้จักดี ที่ลิฟท์มีคนยืนออกันอยู่มากมาย ร่างกายจึงหันไปที่บันไดแล้ววิ่งขึ้นไป สายฝนข้างนอกยังสาดลงมาไม่ได้หยุด รวมไปถึงสายฟ้าที่ไม่ยอมเลิกรา....ฮายาโตะไม่เคยอยู่คนเดียวได้ เวลาที่ฟ้าร้องแบบนี้....ห้องที่คุ้นตาอยู่ตรงหน้า แต่ทว่า...มีแม่กุญแจคล้องอยู่....
ฮายาโตะไม่ได้อยู่ในนี้....
แล้วเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน....
ถ้าไม่ใช่เขา....ในเวลาแบบนี้....เด็กคนนั้นจะไปหาใคร....
ขายาวออกวิ่งอีกครั้ง.....ทุกๆครั้งที่หวาดกลัวสุดชีวิต....มีเพียงชื่อเดียวเท่านั้นที่ฮายาโตะจะร้องเรียก.....G....
เปรี้ยง!!!
ร่างสูงหยุดยืนอยู่ที่เดิม....แผ่นหินหน้าหลุมศพของใครคนหนึ่งปรากฏแก่สายตาพร้อมร่างบางอีกร่างที่นั่งขดตัวซุกอยู่ข้างๆแผ่นหินเย็นเฉียบ สองมือบางยกขึ้นปิดหูแน่น ผมสีเงินเปียกลู่ไปกับใบหน้าขาวซีดที่ยังคงหลับตาแน่น ริมฝีปากสีซีดสั่นระริกแต่เขาก็มองออกว่าร่างตรงหน้ากำลังเรียกหาใคร.....
ร่างสูงทรุดลงตรงหน้าร่างที่กำลังสั่นกลัว สองมือใหญ่ที่อบอุ่นประคองใบหน้าสวยที่เย็นเฉียบ นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างทันทีที่มองเห็นหน้าเขา ลำตัวบางกระโดดเข้ามากอดพร้อมทั้งสองแขนที่โอบไปรอบคอแกร่ง
“ ไม่ต้องกลัวนะฮายาโตะ...” ร่างสูงกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าสวยซุกอยู่ที่แผ่นอกแข็งแกร่ง
“ อุเก็ตสึ....” เสียงสั่นๆแผ่วเบาเล็ดลอดออกมายิ่งทำให้สองแขนกอดกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น…..
...อยู่ในอ้อมแขนนี้นายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น....
...ฉันจะดูแลนาย จะปกป้องนาย....เมื่อก่อนฉันสัญญากับ G เอาไว้แบบนั้น....
...แต่ตอนนี้ฉันจะขอสัญญากับตัวเอง....ว่าฉันจะดูแลนาย จะปกป้องนาย....ด้วยตัวของฉันเอง....
“ ฉัน....จะกลับไปอยู่ที่บ้าน....ถึงแม้ว่าภาพที่นายเห็นจะไม่ใช่ฉันก็ตาม…” เสียงงึมงำพูดออกมาจากใบหน้าสวยที่ฝังหน้าอยู่ที่หัวไหล่ด้านหลัง ร่างบางยอมให้ร่างสูงแบกมาแต่โดยดีท่ามกลางละอองฝนที่โปรยปรายเพียงเล็กน้อย ท้องฟ้าบ้าคลั่งเมื่อชั่วโมงที่แล้วหยุดลงราวกับว่าไม่ได้เกิดขึ้นมา....
“ ถ้าฉันจะบอกนายตอนนี้ มันจะสายไปไหม....” เสียงทุ้มเอ่ยออกไปก่อนจะก้าวเดินด้วยความมั่นคงที่คนบนหลังไม่ต้องหวาดกลัวว่าจะตกลงมา
“ ไม่มีใครเป็นตัวแทนของใครได้หรอกนะฮายาโตะ” รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจ...แม้แต่ตัวแทนของGก็ยังเป็นไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ ร่างบางเริ่มจะดิ้นเพื่อจะลงจากหลังของร่างสูง
“ ฟังก่อนสิ...” เจ้าเด็กจอมดื้อยอมสงบลงแต่โดยดี ยอมอยู่บนหลังที่แสนอบอุ่นนั่นต่อไป
“ พอนายไม่อยู่....ฉันถึงได้รู้...ว่าตลอดเวลาแปดปีมานี้ สายตาของฉันจ้องมองแต่นายมาตลอด...นายที่เป็นฮายาโตะ...ไม่ใช่G” ร่างบนหลังนิ่งสนิทมีเพียงหัวใจที่เต้นระรัว
“ พอนายไม่อยู่...ฉันถึงได้รู้ ว่าบ้านหลังนั้นมันช่างว่างเปล่า ทั้งๆที่มันเต็มไปด้วยความทรงจำของG แต่พอไม่มีนายฉันกลับนึกเรื่องราวของใครไม่ออกเลยเหมือนกับว่าในสมองและหัวใจของฉัน ภาพที่ถูกบันทึกลงไปมีแต่ภาพของนาย...ไม่ใช่ภาพของG”
“ ฉันถึงได้รู้....ว่าคนที่ฉันรัก.....ในตอนนี้ไม่ใช่G....”
“ แต่เป็นนาย...ฮายาโตะ....ฉันรักนาย....” ร่างที่เคยนิ่งค้างอยู่บนหลังกระชับอ้อมแขนเล็กที่โอบรอบคอร่างสูงอยู่ให้แน่นขึ้น เสียงสะอื้นเบาๆหลุดออกมา
“ ฮึก...อะ...ไอ้บ้า...ฮึก....” ถึงจะด่าว่าแต่ใบหน้าสวยก็ยังคงซุกลงกับแผ่นหลังกว้าง
“ เชื่อฉันไหม ฮายาโตะ” รอยยิ้มอบอุ่นที่หายไปทั้งอาทิตย์กลับมาปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาดังเดิม
“ อื้อ...” เสียงตอบรับเบาๆมาจากแผ่นหลัง ใบหน้าสวยแดงระเรื่อจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา อ้อมแขนที่ต่างกระชับร่างของอีกคนเข้าหาตัวนั้นบ่งบอกได้ดีถึงความรู้สึกทั้งหมดที่มี
…..รัก........
......สายฝนในค่ำคืนนี้นั้นช่างสวยงาม....
.......มันไม่โหดร้ายเหมือนวันที่ผ่านๆมา....
.......เพราะว่าร่างกายไม่ได้เดินอยู่ตามลำพัง....
.......แต่ยังมีใครอีกคนที่เดินอยู่เคียงข้าง....
.......ใครอีกคนที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิต มีความอบอุ่น มีรอยยิ้ม มีหัวใจ....
.......ไม่ใช่เพียงแค่....ภาพลวงตา.....
.
.
.
.
.
.
.
FIN
ความจริงน่ะ....พล็อตเรื่องนี้คิดขึ้นมาเพื่อโปรเจ็ค All59 ของคุวาริคุงนะ แต่ทว่า...เพิ่งมารู้ความจริงเอาทีหลังว่า All59 จะแต่งสมการใดก็ได้ที่ไม่ใช่ 8059 =[]= แล้วคุณปู่ของหนู....ถึงคุณปู่จะไม่ใช่ยามะ แต่คุณปู่ก็คือบรรพบุรุษของยามะ เพราะงั้น...ไม่ได้ค่ะ....ฮืออออ....เพราะงั้นโปรเจ็คนั้นเลยไปแจมด้วยไม่ทันเลย แอบเสียดายเหมือนกันแหะ อ้า...แต่พล็อตเรื่องนี้มันจี๊ดๆอยู่ในใจ เพราะงั้นเลยลงมือแต่งจนจบจนได้ เป็นเรื่องที่....ค่อนข้างผิดไปจากเรื่องอื่นๆอยู่เล็กน้อยนะ ในความรู้สึก เพราะเรื่องอื่นของข้าพเจ้า...หนูก๊กจะเป็นผู้ที่ถูกรัก...แต่กับเรื่องนี้....T^T...มี๊ขอโทษษษษ....ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะให้ก๊กเริ่มก่อนหรอกค่ะ 555 แต่คนดีอย่างคุณปู่พิรุณมีหรือจะยอมเริ่มก่อนได้ (กรุณาอย่าไปนึกถึงคุณปู่ในวิชาเนียนนะ...) ก็มีแต่ก๊กเราต้องลุยเข้าไป ไม่งั้นคุณปู่คงไม่ยอมหลุดออกมาจากภาพเก่าๆ โอย...แต่แต่งไปก็ปวดใจไป จะไม่จบอยู่หลายครั้งเลยค่ะเนี่ย
ชอบเรื่องนี้ ><
ตอบลบ