: KHR Fanfiction AU
: Asari Ugetsu(ปู่พิรุณ) x Gokudera Hayato
: Romance Drama
: PG
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
แปดปีมาแล้วที่เราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน....
ท่ามกลางภาพของใครคนหนึ่งที่ยังคงครอบคลุมอยู่ทั่วทุกพื้นที่ของบ้าน....
แปดปี...เป็นเวลาที่นานพอดู....
นานพอที่อะไรๆมันจะเปลี่ยนไป.....
“ เป็นเด็กเป็นเล็กมาแอบสูบบุหรี่ในโรงเรียนแบบนี้ได้ไง” มือใหญ่คีบบุหรี่ที่ควันฉุยออกจากริมฝีปากสีสดของเจ้าเด็กในปกครองที่มองมาด้วยแววตาไม่พอใจ
“ ฟู่วววว” ควันบุหรี่ในปากพ่นออกมาปะทะใบหน้าหล่อคมของร่างสูง เจ้าเด็กดื้อตัวแสบไม่มีแววว่าจะเกรงกลัวเลยสักนิด
“ งั้นก็แปลว่า ถ้าเป็นที่บ้านก็สูบได้สินะ” นัยน์ตาสีมรกตมองใบหน้าคมด้วยแววตาท้าทาย แผ่นหลังบางเอนพิงผนังตึกด้วยกิริยาท่าทางที่ไม่เหมาะสมอย่างที่สุดเมื่อคนตรงหน้าเป็นถึงอาจารย์ของตน
“ ..........” มือใหญ่ยันผนังตึกไว้ข้างหนึ่ง ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ ไม่มีคำว่าห้าม มีเพียงรอยยิ้มอบอุ่นที่ยังคงส่งไปให้ แต่ไอ้ท่าทางแบบนี้แหละสามารถสยบความดื้อดึงของร่างบางๆนี่ได้ขนัดนัก
“ ถอยไป! ไม่สูบแล้วก็ได้!” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีพร้อมมือบางทั้งสองข้างผลักแผงอกของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นทั้งอาจารย์และผู้ปกครองของตนออก
มันน่าหงุดหงิดนัก....
ไม่ว่าจะทำอะไรผิด ก็ไม่เคยว่าสักคำ ไม่เคยโมโห...
ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันยิ่งทำให้เขาไม่รู้จะรับมือยังไง ไม่รู้จะต่อต้านยังไง ในเมื่อร่างสูงตรงหน้าไม่เคยโกรธ ไม่เคยระบายอารมณ์กับเขาเลยสักครั้ง
คงต้องยอมรับ...ว่าเขาแพ้ทางรอยยิ้มของหมอนี่....
ร่างเล็กบางเดินปึงปังหนีหายไปกับกลุ่มนักเรียนที่เดินเปลี่ยนห้องเรียนกันพอดี แผ่นหลังที่เขาเห็นมันมาตั้งแต่ยังเล็กๆดูเหมือนจะโตขึ้นมานิดหน่อย ยิ่งโตเด็กคนนั้นก็ยิ่งเหมือนพี่ชาย...ยิ่งเหมือนคนรักของเขา....ใบหน้าที่เคยเล็กน่ารักกลับค่อยๆเรียวยาวสวยจนคล้ายกับGมากจนไม่น่าเชื่อว่าจะคล้ายกันได้มากขนาดนี้ เพียงแต่แก้มเนียนทั้งสองข้างนั้นใสสะอาดปราศจากรอยสักใดๆ....นัยน์ตาสีมรกตแทนที่จะเป็นสีแดง...และเส้นผมสีเงินที่แทบจะอยู่ในทรงเดียวกับGที่มีผมสีแดงเพลิง....รูปร่างก็เล็กบางเหมือนกัน...แต่ดูเหมือนกับในช่วงอายุที่เท่ากัน ฮายาโตะจะตัวเล็กกว่า....สงสัยว่าเขาอาจจะเลี้ยงไม่ดีพอ....
เสียงออดเข้าเรียนคาบวิชาใหม่ดังขึ้น
ขายาวเดินออกไปตามระเบียงทางเดิน....ทำไมเขาถึงได้มาเดินอยู่ที่นี่กันนะ....
เพราะเป็นห่วงเจ้าเด็กดื้อคนนั้น ?
เพราะไม่อยากให้คลาดสายตา ?
เพราะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ?
เพราะอะไรถึงไม่เลือกเป็นนักดนตรีอาชีพ แต่กลับมาเป็นอาจารย์สอนดนตรีในโรงเรียนประถม-มัธยมแบบนี้
บางที....บุหรี่ในมือนี่อาจจะคือคำตอบ....
ปังๆๆๆ
เสียงกระแทกประตูหน้าบ้านทำให้ร่างสูงจำต้องละจากกระดาษโน้ตดนตรีในมือ แล้วเดินออกไปดูว่าใครมาเคาะประตูยามค่ำคืนแบบนี้
“ ฮายาโตะ ?....”
“ ทำกุญแจหาย” ร่างบางแทรกตัวเข้าไปในบ้าน แต่อะไรบางอย่างตามเนื้อตัวและบนใบหน้าของเจ้าเด็กดื้อนี่ทำให้มือใหญ่ยกขึ้นคว้าแขนเล็กเอาไว้
“ มานี่ก่อน” ถึงแม้ร่างบางจะไม่ยอมเดินตามมาแต่โดยดี แต่คนที่แรงเยอะกว่าก็ลากจนมาถึงโซฟาสีดำตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่นจนได้ ร่างของเจ้าเด็กดื้อถูกโยนลงไปบนโซฟา
“ อ๊ะ...” เสียงอุทานเบาๆหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากสีสด เมื่อมือใหญ่จับที่ปลายคางมนนิ้วยาวแตะลงไปที่แผลที่มุมปาก
“ ไปมีเรื่องมาอีกแล้วละสิ....” แต่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ว่าอะไรมากไปกว่านั้น....ทำไมถึงไม่ว่าอะไรซักคำ?.....มือใหญ่ๆของหมอนั่นทำเพียงแค่ทายาและทำแผลให้ตามใบหน้าและแขนขา...เสร็จแล้วก็ยิ้ม....รอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาให้นั่นฉันไม่รู้หรอกว่านายส่งให้ใครกันแน่....แต่ช่วยอย่าทำเหมือนกับว่าทุกเรื่องเป็นเรื่องที่นายคุ้นเคย.....คอยทำแผลให้...ไม่ว่าอะไร...เพราะว่าGเองก็เป็นแบบนี้ใช่ไหม....Gเองก็ชอบมีเรื่องไปทั่ว....นายถึงได้อยากให้ฉันเป็นแบบนั้น....ใช่หรือเปล่า
ที่อกด้านซ้ายเจ็บแปลบกับความจริงที่รู้ทั้งรู้แต่เลือกที่จะไม่ยอมรับ....
ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร.....
“ เรียบร้อยแล้.....” คำที่กำลังจะเอ่ยถูกหยุดเอาไว้ด้วยริมฝีปากเล็กที่เพิ่งจะทำแผลให้ไป ลิ้นเล็กสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากทำเอานัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้างด้วยไม่คิดว่าเจ้าเด็กดื้อนี่จะทำเรื่องแบบนี้ แต่ด้วยความที่ห่างเหินจากเรื่องแบบนี้มานานทำให้ลิ้นเผลอตอบรับความไร้เดียงสาที่สอดแทรกเข้ามา เรียวลิ้นเกี่ยวกะหวัดซึ่งกันและกัน ความหวานล้ำแผ่ซ่านไปทั่ว แต่รสชาติของบุหรี่จางๆทำให้ร่างสูงได้สติ.....เด็กคนนี้ไม่ใช่G.....ไม่ใช่คนรักของเขา.....มือใหญ่ผลักร่างบางจนเอนไปซบที่ผนังโซฟาอีกด้าน....
“ อย่าทำแบบนี้อีก....คนที่ฉันรักคือพี่ชายของนาย...” พูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนที่ร่างสูงจะลุกเดินหนีขึ้นห้องของตัวเองไป
…..คนที่นายรักคือG....แต่คนที่เป็นตัวแทนของGคือฉัน....แบบนั้นใช่ไหม?.....
......นายห้ามไม่ให้ฉันสูบบุหรี่ เพราะว่าGไม่ได้สูบ...แบบนั้นใช่หรือเปล่า?.....
......ทั้งๆที่ฉันมองนายที่เป็นนาย...มองนายที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง......
......แล้วทำไม.....ทำไม.....
ออกไปแล้วจริงๆด้วยสินะ.....
ในบ้านนั้นเงียบเชียบไร้วี่แววของเจ้าเด็กจอมดื้อ ที่จะต้องมานั่งทำหน้าบึ้งกินอาหารเช้าที่เขาเตรียมให้ทุกเช้า ถึงจะอร่อยยังไงเจ้าเด็กนั่นก็จะบ่นว่ารสชาติแย่จนกลายเป็นคำที่เขาฟังแล้วจะยิ้มออกมาได้ทุกครั้ง...แต่เช้านี้....คงจะไม่ได้ยิน....
ใช่ว่าเขาเองจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องเมื่อคืน...ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าฮายาโตะเปลี่ยนไป....ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่านัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นมองเขาแบบไหน....
แต่เขาก็ตอบรับไม่ได้....
คนที่เขารักคือ G....พี่ชายของเด็กคนนั้น.....
ใช่....เขารัก G....ไม่ใช่ฮายาโตะ.....
นี่คือสิ่งที่ย้ำกับตัวเองอยู่ทุกวัน....
ขายาวก้าวเดินไปตามทางเดิมๆ....หลังจากผ่านมาสามคาบเรียนแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววว่าเจ้าเด็กดื้อคนนั้นจะอยู่ในห้องเรียน
ควันบุหรี่ลอยละล่องออกมาส่งกลิ่นที่คุ้นเคย....อยู่ที่นี่จริงๆด้วย
“ ฮา.....” ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากเรียก ภาพตรงหน้าก็ทำให้ทุกความรู้สึกด้านชา
แผ่นหลังบางเอนพิงกำแพง มือหนึ่งคีบบุหรี่เอาไว้แต่สองแขนเล็กกำลังโอบรอบลำคอของเด็กผู้ชายร่างสูงผมสั้นสีดำสนิทที่เขามองเห็นเพียงแผ่นหลังกว้าง ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิดบดเบียดซึ่งกันและกันอย่างเร่าร้อน นัยน์ตาสีมรกตปิดลงจึงไม่ได้รับรู้ว่าเขายืนดูอยู่
ความรู้สึกไม่พอใจพุ่งขึ้นมาเล่นงานทุกส่วนของร่างกาย....มันไม่ใช่ความหึงหวง...แต่การที่มาเห็นกับตาว่าเด็กที่ตัวเองเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก เด็กที่รักราวกับน้องชายแท้ๆ กลับมาทำเรื่องแบบนี้กับใครก็ได้....เขาไม่พอใจ....
ใช่....มันต้องเป็นแบบนั้น....ไม่ใช่ความหึงหวง....
ขายาวก้าวเข้าไปทันที มือใหญ่คว้าแขนเล็กของฮายาโตะแล้วออกแรงลากไปโดยทิ้งให้ใครอีกคนยืนมองตามมาอย่างงงๆ
รู้ตัวอีกทีร่างเล็กบางของฮายาโตะก็ถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงของเขา
ขายาวก้าวขึ้นคร่อมร่างของเจ้าเด็กดื้อ สองมือใหญ่กดลงไปที่ไหล่เล็ก นัยน์ตาสีมรกตมองมาด้วยความตกใจ
ริมฝีปากกดแนบชิดที่ริมฝีปากสีสด ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากกลิ่นบุหรี่ที่หอมหวานราวผลสตอเบอรี่ แต่คราวนี้ลิ้นเล็กไม่ได้ต้อนรับเขาเหมือนเมื่อคืน มันทั้งผลักใสทั้งต่อต้าน มือเล็กทุบรัวมาที่แผงอก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ ตักตวงความหวานจนอีกคนแทบขาดอากาศหายใจ
ยอมละออกมาเพียงแค่ให้ร่างข้างใต้ได้หอบหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะจูบซ้ำลงไปอีก จากความหวานกลับค่อยๆเรียกร้องมากขึ้นเรื่อยๆ สองมือเล็กยังคงผลักเขาอย่างต่อเนื่อง มือใหญ่ข้างหนึ่งละออกมาจากไหล่เล็ก ย้ายมาล่วงล้ำเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลุ่ย ผิวนุ่มเนียนละเอียดสะดุ้งจนรู้สึกได้
“ ฉันจะเป็นคนทำเอง....ถ้านายยังต้องการแบบนี้....ไม่ใช่จะเป็นใครก็ได้ไม่เลือกหน้าอย่างที่นายกำลังโหยหามันอยู่” ถ้อยคำร้ายกาจพร่ำกระซิบอยู่ที่หู แต่คนฟังถึงกับชาวาบไปทั้งร่าง....
“ มะ....ไม่เอา....” เสียงสั่นๆปฏิเสธกลับมาราวกับว่านั่นไม่ใช่เสียงของเจ้าเด็กจอมดื้อปากร้ายคนนั้น
“ ไม่เอานะ!” ร้องห้ามอย่างชัดเจนเมื่อริมฝีปากของเขากดแนบลงไปที่ลำคอระหง
“ ไม่เอา....ฮึก” ร้องไห้? แต่เขาก็ไม่คิดที่จะหยุด จนกระทั่ง.....
“...........G..........G!!!” ร่างเล็กข้างใต้ร้องไห้สะอึกสะอื้อร้องเรียกชื่อใครคนหนึ่งให้มาช่วย.....ชื่อคนเพียงคนเดียวที่เด็กคนนี้จะร้องหาเวลาที่หวาดกลัวสุดชีวิต
“..................” เขายอมละออกมา แล้วดึงผ้าคลุมร่างที่พลิกกายหนีไปอีกทาง ร่างเล็กๆขดตัวสั่นสะท้าน
“ ขอโทษ....ฮายาโตะ....” ร่างสูงนั่งลงที่อีกฝั่งของเตียง มือใหญ่เอื้อมไปลูบหัวสีเงินแผ่วเบา
.....นี่เขา....กำลังจะทำอะไรลงไป.....
.....เขาไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวเด็กคนนี้เลยด้วยซ้ำ....ไม่มีสิทธิ์ไปห้าม ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเลือกคบกับใคร....
.....คนที่เขารักคือ G ไม่ใช่หรือ.....
.....แล้วทำไม....ทำไม......
“ ฉัน....จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอก....” นั่นคือคำพูดที่ออกจากปากไปเมื่อเจอหน้ากันในเช้าวันถัดมา
ยอมรับว่าตกใจมากกับสิ่งที่ร่างสูงแสดงออกมาเมื่อวาน...แต่นั่นมันก็คงเป็นเพียงแค่ไม่อยากจะยกเขาให้ใคร....เพราะถ้าเขาไม่อยู่...ภาพของGก็จะไม่มีวันสมบูรณ์…
แต่เขาจะหยุดทุกอย่างลง
ทั้งความรู้สึกที่ค้างๆคาๆ จะเดินหน้าต่อไปอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับแต่จะให้ถอยกลับเขาก็มาไกลจนเกินไป...เขาจะหยุดมัน
ทั้งความสัมพันธ์ที่ครึ่งๆกลางๆ จะเป็นพี่น้องก็ไม่ใช่ จะเป็นอะไรก็เรียกไม่ได้สักอย่าง....เขาจะหยุดมัน
เขาจะหยุดมัน....ด้วยการเดินออกไป....ออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่มีแต่กลิ่นไอของคนที่เป็นดั่งต้นตนของความผูกพันแปลกประหลาดที่ไม่สามารถหาจุดจบได้ของเราสองคน
“ แล้ว...จะไปอยู่ที่ไหน....” น่าแปลกที่หมอนั่นไม่คิดที่จะห้ามเขา แต่กลับยอมปล่อยไปแต่โดยดี
“ อพาทเม้นต์ที่เคยอยู่”
“ แล้ว....จะไปเมื่อไหร่...”
“ พรุ่งนี้”
ฮายาโตะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าแค่ใบเดียว เขาเพิ่งรู้ตัว...ว่าของที่ฮายาโตะใช้ไม่ว่าเป็นโต๊ะ เตียง หนังสือ และอะไรเกือบทุกอย่างล้วนเป็นของของG ซึ่งเด็กคนนั้นทิ้งเอาไว้ที่นี่...เพิ่งรู้ตัว...ว่าฮายาโตะมีของๆตัวเองน้อยชิ้นขนาดนี้....
บ้านที่อยู่คนเดียวนั้นช่างเงียบเหงาและกว้างใหญ่จนเกินไป
เขายอมรับ....ว่าไม่อยากให้เด็กคนนั้นไป....แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่านี่คงจะเป็นทางที่ดีที่สุด
ฮายาโตะควรจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง...
และอีกเหตุผล....คนที่เขารักคือ G ไม่ใช่ฮายาโตะ....เพราะฉะนั้นเขาไม่มีสิทธิ์ฉุดรั้งเด็กคนนั้นเอาไว้....
.
.
.
.
.
.
.
.
To be con
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น