KHR Au S.fic [805980] มือข้างนั้น ขอให้ฉันได้ไหม

เห็นชื่อเรื่องแล้วอย่าเพิ่งคิดว่ามันจะเป็นฟิกซาดิสแต่อย่างใด (ประมาณว่า...มือข้างนั้น ตัดมาให้ฉันซะดีๆ....อะไรแบบนี้ไม่ใช่นะ!) ถึงแม้ว่าเจ้าของวันเกิดอาจจะผิดหวังอยู่เล็กๆก็ตาม กร๊ากกกก (รู้หรอกน่า...ว่าใจจริงพี่โก้อยากอ่านฟิกแบบนั้น...แต่พี่สาวคนสวยแต่งฟิกซาดิสไม่เป๊น วะฮะฮะ)

  

[AuS.Fic][805980]     มือข้างนั้น ขอให้ฉันได้ไหม  

: KHR Fanfiction Au

: 805980

: Romance Dark Drama   

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายเล็กน้อย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ยามาโมโตะ.......

ไม่ว่าใครในโรงเรียนม.ปลายนามิโมริแห่งนี้ก็รู้จักดี ในฐานะมือหนึ่งของชมรมเบสบอล....

รูปร่างสูงสมส่วนและใบหน้าหล่อเหลาคมคายจึงไม่ยากเลยที่จะเป็นที่หมายตาของสาวๆทั่วโรงเรียน…..

นิสัยร่าเริงกับรอยยิ้มสดใสที่มีให้กับทุกคนแบบนั้น มันก็ไม่ยากเลยที่จะมีเพื่อนฝูงรายล้อมมากมาย....

แต่จะมีใครรู้บ้างไหม....ว่าภายใต้หน้ากากที่เป็นมิตรพวกนั้น....มันจะซุกซ่อนอีกด้านที่ดำมืดจนมองไม่เห็นสิ่งใดเอาไว้.....

แล้วทำไม....

คนที่จะต้องมารับรู้ความมืดมนของหมอนั่น....

คนที่จะต้องถูกทำร้ายด้วยสายฝนเย็นเฉียบพวกนั้น.....

ถึงต้องเป็น.............ผม

..................................................................................................................................................

เสียงพื้นรองเท้าเสียดสีไปกับโถงทางเดินไร้ผู้คน ร่างสองร่างเดินอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ฉาบไล้ทุกอย่างให้กลายเป็นสีส้ม แม้แต่เส้นผมสีเงินของคนที่เดินอยู่ตรงหน้าก็เช่นกัน นัยน์ตาสีเปลือกไม้ซึ่งเคยสดใสร่าเริงอยู่เสมอกลับมีแววของความสั่นไหว มือใหญ่เอื้อมออกไปก่อนที่จะฉุดรั้งข้อมือเล็กของโกคุเดระเอาไว้

ให้ร่างของทั้งคู่หยุดลงท่ามกลางความเงียบงัน.....

“ เย็นนี้.....ฉันอยากให้นายไปด้วย....”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองใบหน้านิ่งของคนตรงหน้าด้วยสายตาเว้าวอน  เขารู้...ว่าโกคุเดระรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดหมายถึงอะไร ....เขารู้...ว่าโกคุเดระรู้ดีว่าความรู้สึกที่เขามีให้มันไม่เหมือนกับที่เขามีให้คนอื่น เพราะทุกการกระทำของเขามันแสดงออกอย่างชัดเจน

“ ชั้นไม่ว่าง”     ข้อมือเล็กสะบัดมือของเขาออกก่อนที่ร่างบางๆจะหันหลังแล้วเดินจากไป  เขาได้แต่ยืนมองแผ่นหลังเล็กนั่นเดินหายไปกับแสงสีส้มของดวงอาทิตย์อย่างช้าๆ ขาทั้งสองข้างหมดแรงจะก้าวเดินตามไป

เขารู้...ว่าโกคุเดระรู้ดีทุกอย่าง......แต่กลับเป็นเขาเอง....ที่ไม่รู้เลยว่าโกคุเดระคิดอย่างไรกันแน่....เพราะไม่ว่าเขาจะแสดงออกไปยังไงอีกฝ่ายก็ไม่เคยตอบสนองสิ่งใดกลับมา...

ร่างทั้งร่างพยายามเดินต่อไปให้ปกติที่สุดทั้งๆที่ใจนั้นหลุดลอยไปไกล แผ่นหลังเล็กหยุดนิ่งแล้วเอนพิงไปกับผนังตึก มือข้างที่เคยถูกจับเอาไว้ด้วยมือคู่ใหญ่นั่นยกขึ้นทาบที่แผ่นอก  แรงสั่นสะเทือนจากหัวใจยังคงเต้นระรัว  ความร้อนผ่าวบนใบหน้ายังคงชัดเจน

“ เย็นนี้.....ฉันอยากให้นายไปด้วย....”        ดีใจ....ที่ได้ยินคำคำนี้ 

“ ชั้นไม่ว่าง”     นั่นไม่ใช่คำตอบที่อยากจะตอบออกไป....แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถที่จะทำให้ปากตรงกับใจของตัวเองได้

เพราะไม่เคย.....ถูกรัก......

เลยไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร จะยื่นมือไปให้หรือจะตอบสนองยังไง....ไม่เคยรู้เลย....

แสงไฟทำให้ที่หน้าร้านดูสว่างไสว ป้ายร้านทาเคซูชิมีกระดาษแผ่นเล็กติดเอาไว้ว่า “วันนี้ปิดบริการ” ทั้งๆที่ในร้านมีเสียงเฮฮาดังลอดออกมาไม่ขาดสาย นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบขึ้นมองไปที่ชั้นสองของร้านก่อนจะค่อยๆไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ

“ เฮ้ย...มายืนทำอะไรตรงนี้วะ วันนี้นายเป็นเจ้าภาพนะเว้ยยามาโมโตะ!”      แขนแข็งแรงของนักเรียนชายคนหนึ่งพาดมาที่หัวไหล่ เขาจึงทำแค่หันไปยิ้มก่อนจะโบกมือให้อีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน

ใช่....เขามาทำอะไรอยู่ตรงนี้......

ในเมื่อวันนี้เป็นวันฉลองชัยชนะของทีมเบสบอลนามิโมริ....

เงาใครสักคนพาดผ่านมาที่ถนนทำให้เขาหลบเข้าไปที่หลังต้นไม้ สายตาพลันเบิกกว้างเมื่อมองเห็นว่าเงานั้นเป็นของใคร.....

เงาเล็กบางตกกระทบอยู่ที่บานประตู  นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปรอบกาย ป่านนี้แล้วทุกคนคงจะเข้าไปในร้านเพื่อดื่มฉลองให้กับชัยชนะกันหมดแล้ว เขาที่มาเอาป่านนี้คงไม่ต้องหวังว่าเจ้าของบ้านจะยังคงยืนรอต้อนรับอยู่

ร่างบางเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าร้าน....ไม่ได้อยากจะเข้าไป...ก็แค่อยากมาแสดงความยินดีด้วยก็เท่านั้น

ใบหน้าสวยเงยหน้ามองที่ชั้นสองของร้านก่อนจะไล่สายตาลงมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ประตูร้านด้วยแววตาสั่นไหวพอๆกับหัวใจที่เต้นระรัว

ขาเรียวก้าวเดินเข้าไปหามันอย่างช้าๆ มือยกขึ้นไปทาบอยู่ที่ประตูเนิ่นนาน แต่จนแล้วจนรอดก็ดึงมันกลับมาไว้ที่ข้างลำตัวเหมือนเดิม

“ ยะ...ยินดีด้วยนะ”      เสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกกับประตูก่อนที่ร่างบางจะหันหลังแล้วเดินจากไป

ร่างสูงมือหนึ่งของชมรมเบสบอลยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ เวลาล่วงเลยผ่านไปจนอาหารนั้นแทบจะไม่เหลือหรอ ใบหน้ายิ้มแย้มของทุกคนทำให้เขาพลอยยิ้มไปด้วย แต่รอยยิ้มก็พลันหายไปเมื่อนึกถึงใครบางคน...

รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่หมั่นเดินออกมาดูที่หน้าร้าน  แต่มันก็มีเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาของคนที่เขาหวังว่าจะเจอ

แล้วนายก็ไม่เข้ามา.....

ชั้นควรจะตัดใจ หรือควรจะใช้กำลังบังคับให้นายเป็นของชั้นดีนะ โกคุเดระ...

มือใหญ่กำหมัดแน่นด้วยระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในจิตใจ...ไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้เลย ไม่อยากให้นายได้เห็นว่าตัวตนที่แท้จริงของฉันมันน่ารังเกียจขนาดไหน...แต่บางที...นี่อาจจะเป็นหนทางสุดท้ายที่จะได้ตัวนายมา....

ขายาวก้าวเดินออกไป....ด้วยการตัดสินใจที่แน่วแน่.....

ฉันหลงใหลในดวงตาสีมรกตที่งดงามราวกับอัญมณีของนาย.....ฉันหลงใหลในเส้นไหมสีเงินที่พลิ้วไหวไปตามสายลมของนาย....ฉันหลงใหลในรูปร่างบอบบางและผิวสีขาวราวกับน้ำนมของนาย.....ฉันหลงรักนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ทั้งๆที่นายเป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก

ฉันเฝ้ามองนายมาตลอดโดยที่นายคงจะไม่รู้ตัว....

ฉันอยากได้ความรักของนายแต่โดยดี....แต่สิ่งที่นายเฝ้ามองอยู่กลับไม่ใช่ฉัน....

จนในที่สุดความอดทนของฉันมันก็จบสิ้นลง...

หากสายตาของนายจะสนใจฉันบ้าง....ฉันก็คงไม่คิดที่จะทำแบบนี้.....

มือที่เคยจับแต่ดาบไม้เคาะลงไปที่บานประตู ไม่นานเสียงที่ฟังดูแล้วติดจะรำคาญก็ขานรับพร้อมกับบานประตูที่เปิดออก ใบหน้าของเจ้าของห้องมีแววประหลาดใจ นัยน์ตาสีมรกตมองมาที่เขาอย่างสงสัย ก่อนที่จะทักออกมาว่า....

“ ยามาโมโตะ?....ทำไมแก.......”       ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่....ทั้งๆที่ตอนนี้แกน่าจะยังฉลองกับเพื่อนๆอยู่ที่ร้านไม่ใช่หรอ?

ใบหน้าคมที่รู้จักดีทำให้เขาประหลาดใจไม่ใช่น้อยเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วปรากฏว่าร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มถูกส่งมาให้ตามปกติถึงแม้วูบหนึ่งจะดูต่างไป....เช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่นอกเหนือจากความประหลาดใจแล้วมันยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งที่แอบแฝงเคลือบแคลงเข้ามา.......ดีใจ

“ ฮายาโตะ.....”       เสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกชื่อเขาตรงๆนั้นทำให้เผลอมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย มือใหญ่ของยามาโมโตะจับมาที่ข้อมือของเขาก่อนจะดันตัวเราทั้งคู่เข้ามาในห้องอย่างสมบูรณ์

“ จากนี้ไปฉันจะเรียกนายว่า ฮายาโตะ”      อะไรบางอย่างในแววตาของดวงตาสีเปลือกไม้นั่นเปลี่ยนไป....จากความสดใสมันกลับมืดมนจนมองไม่เห็นอะไร

“ แกเป็นบ้าอะไรของแก ไอ้บ้าเบสบอล!”

“ เรียกฉันว่ายามาโมโตะ....”      เสียงทุ้มที่ได้ยินเป็นประจำกลับออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท มือใหญ่บีบลงมาที่ข้อมือจนรู้สึกเจ็บ

“ อะ....อะไรของแก...โอ้ย!”      แรงบีบที่ข้อมือเพิ่มมากขึ้นจนเผลอนิ่วหน้า ก่อนแรงมหาศาลจะลากตัวเขาจนก้าวเดินตามไปแทบไม่ทัน รู้สึกตัวอีกทีก็โดนเหวี่ยงลงมาที่เตียงของตัวเองไปแล้ว....เกิดอะไรขึ้นกับหมอนี่?....จะว่าเมาแต่ก็ไม่ได้กลิ่นของเหล้าเลยสักนิด

“ ฮึ...”      เสียงหัวเราะในลำคอเปล่งออกมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มร้ายอย่างที่เขาไม่เคยเห็น แรงกดทับที่ต้นขาทำให้รู้ว่าหมอนี่กำลังก้าวคร่อมเขาอยู่    

“ ฉันเบื่อที่จะเล่นละครเป็นคนดีเพื่อรอนายแล้วละ ฮายาโตะ....นายควรจะดีใจนะ ที่ฉันเลือกนาย....”       อะ....อะไรกัน.....สิ่งที่ได้ยินจากปากของคนที่มอบความรู้สึกดีๆให้นั้นทำเอาหัวใจชาวาบ....เกิดอะไรขึ้น? ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็จับต้นชนปลายไม่ถูก.....

“ หมายความว่ายังไง....แกพูดอะไรของแก ฉันไม่เข้าใจ....”      สองแขนแข็งแรงทิ้งน้ำหนักยันกับพื้นนุ่มของเตียงเพื่อกักขังเขาเอาไว้ให้อยู่ใต้อาณัติ ใบหน้าคมที่ก้มลงมามองนั้นราวกับไม่ใช่คนรู้จัก ความอ่อนโยนนั้นหายไป ความสดใสนั้นไม่มีอยู่.........ทำไม....เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ ฮะฮะ....นายนี่มันไร้เดียงสาดีนะ......ฉันก็แค่ชอบหน้าสวยๆของนาย ชอบรูปร่างของนาย แล้วก็แค่พยายามทำทุกอย่างให้นายชอบฉัน เพื่อให้ได้ครอบครองร่างกายของนายไงล่ะ....แต่ว่านายนี่ก็เล่นตัวเป็นบ้าเลยน้า...ฉันเบื่อที่จะรอแล้วละ”        ถ้อยคำที่พูดออกมามีแต่จะยิ่งทำให้สับสน....ไม่จริงใช่ไหม....มันไม่จริง....ใช่ไหม....

มือใหญ่ฉีกกระชากเสื้อเชิ้ตจนขาดออกจากกัน สายตาโลมเลียที่มองมายังแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขานั้นมันทำให้รู้สึก.......กลัว......

“ หยุดนะ! แกคิดจะทำอะไร!”       มือของคนที่อยู่ด้านบนปลดตะขอกางเกงของเขาก่อนจะพยายามกระชากมันออก ตอนนี้เริ่มรู้สึกถึงอันตรายจะร่างกายของชายตรงหน้านี้แล้ว...ไม่ใช่...หมอนี่ต้องไม่ใช่ยามาโมโตะที่เขารู้จัก....คนคนนั้นไม่มีวันทำแบบนี้......มันต้อง......ไม่ใช่......

“ ฮึ....”     มีเพียงรอยยิ้มถูกใจกับใบหน้าเย็นชาเท่านั้นที่ส่งกลับมา เสื้อผ้าทุกชิ้นที่อยู่บนร่างกายของเขาถูกกระชากออกไปจนหมด สองมือที่พยายามจะสู้ก็ถูกจับมัดเอาไว้กับหัวเตียง  ตอนนี้มีแต่ความตื่นตระหนกและหวาดกลัวต่อชายตรงหน้า ทั้งความสับสนทำให้เริ่มจะดิ้นรนให้รอดพ้นจากอะไรก็แล้วแต่ที่คนคนนี้คิดจะทำ เส้นผมสีดำระอยู่ที่ใบหน้าเมื่อยามาโมโตะก้มลงมาและเล็มอยู่ที่ลาดไหล่ของเขา

“ อึ๊ก”     เผลอสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็ถูกกัดที่ซอกคอ ร่างทั้งร่างพยายามดิ้นต่อต้านเมื่อริมฝีปากถูกปิดด้วยปากของอีกฝ่ายในที่สุด

“ อื้ออออออ!”      พยายามจะสะบัดหน้าหนีเมื่อรู้สึกเจ็บที่ช่วงล่าง อะไรบางอย่างสอดใส่เข้ามาที่ช่องทางด้านหลังที่ยังไม่ทันจะได้เตรียมพร้อมเลยสักนิด ข้อมือที่ถูกมัดขยับจนถูกบาดจนเลือดซิบ

“ ฮึ....”     แต่คนกระทำก็ยังคงยิ้มได้อยู่ รอยยิ้มที่ทำให้น้ำตาไหลลงไปเป็นทางด้วยไม่คิดว่า คนที่เชื่อใจจะทำกันได้แบบนี้....

........เพราะเชื่อใจถึงปล่อยให้เข้ามาใกล้....เพราะเชื่อใจจึงไม่ได้ระแวดระวังอะไร......

........แล้วแบบนี้.....เขาควรจะเอาความเชื่อใจนั้นไปไว้ที่ไหนดี........

มือบางเผลอกระชับกระเป๋านักเรียนเมื่อเดินเข้าสู่รั้วของโรงเรียน ทั้งๆที่เดินเข้าออกที่นี่มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะลำบากใจเท่าครั้งนี้.....

เพราะไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง....เมื่อต้องเจอกับคนคนนั้น....คนที่ทำร้ายเขาจนสลบไปเมื่อคืน....

ตื่นขึ้นมาตอนเช้าที่ข้างกายก็ว่างเปล่าไร้เงาของผู้ใด มีเพียงร่องรอยบนร่างกายเท่านั้นที่บ่งบอกได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา ความเจ็บปวดที่แล่นลิ่วขึ้นมาจากช่วงล่างนั้นไม่เท่าที่ส่งตรงมาจากหัวใจ.....เจ็บ.....เพราะโดนทำร้ายจากคนที่ชอบ

แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังต้องฝืนสังขารลุกขึ้นมาโรงเรียน....วันนี้มีสอบย่อยซึ่งจะขาดไม่ได้.....ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าจะมองหน้ายามาโมโตะได้อย่างไรก็เถอะ

สนามเบสบอลคือที่ที่เขาตั้งหน้าตั้งตาเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด แต่ก็ราวกับถูกพระเจ้ากลั่นแกล้ง เมื่อคนที่ควรจะอยู่ที่สนามเบสบอลดันมาเดินลอยชายอยู่ที่ลอคเกอร์สำหรับเปลี่ยนรองเท้า และตอนนี้เขาก็กำลังยืนเผชิญหน้ากับยามาโมโตะอยู่จนได้

“ อรุณสวัสดิ์...โกคุเดระ”         อะ....อะไรกันน่ะ.....สายตาและท่าทางเหมือนไม่อยากจะทักเขาแบบนั้น.....แล้วยังชื่อนั่นอีก....

“ อะ...เออ....”      เขาตอบไปได้เท่านั้นก่อนที่ใบหน้าคมจะยิ้มฝืนๆส่งมาให้ แล้วร่างสูงในชุดเบสบอลก็เดินจากไป

ไม่มี......

ไม่มีคำทักทายไร้สาระที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสเช่นทุกวัน.....

ไม่มีแขนแข็งแรงที่ชอบพาดมาที่ไหล่โดยไม่ได้รับอนุญาต.....

ไม่มีสายตาอ่อนโยนที่มองมาที่เขาพร้อมกับเงาสะท้อนเพียงหนึ่งเดียว......

ทำไม.....มันเกิดอะไรขึ้น......

ถ้าเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน.....นายก็น่าจะยิ้มร้ายกาจหรือส่งสายตาดำมืดเย็นชานั่นมาก็ได้....

แต่นี่มันไม่ใช่.....

สิ่งที่แกทำมันเหมือนกับว่า.....กำลังเมินฉันแบบนั้นแหละ.....

เจ็บแหะ.......

ที่หัวใจนี่น่ะ......

ชั่วโมงพละชั่วโมงนี้เป็นอะไรที่ยากลำบากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา  ร่างกายที่แม้แต่จะเดินยังลำบากกลับต้องฝืนเพราะไม่อยากให้ใครรู้ นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองคนที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ด้วยความรู้สึกสับสน....ยามาโมโตะยังคงยิ้มแย้มให้กับคนอื่นๆด้วยท่าทางปกติ....แต่กับเขา.....วันนี้ทั้งวันหมอนั่นไม่เข้ามาใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว

“ อย่ามัวแต่เล่นกัน ไปวอล์มรอบสนามได้แล้ว!”     ครูพละตะโกนบอกก่อนที่นักเรียนชายที่แยกออกมาเรียนฟุตบอลจะเริ่มวิ่งเหยาะๆไปรอบสนาม เขาวิ่งตามออกไปเป็นคนสุดท้ายอย่างช่วยไม่ได้....แสงแดดที่ร้อนแรงวันนี้รู้สึกว่ามันเจิดจ้ากว่าปกติหรือเปล่านะ....เพราะยิ่งวิ่งเข้าหามันเท่าไหร่...สายตาของเขาก็มีแต่จะพร่ามัว   “เฮ้....เป็นอะไรรึเปล่า.....โกคุ..........เดระ.........”       เหมือนจะได้ยินใครร้องเรียกอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล....ก่อนจะไม่รับรู้สิ่งใดอีก.....

เขาเป็นลมล้มลงไปในชั่วโมงพละ.....

และในตอนนี้ที่รอบตัวกลายเป็นสีส้ม เขาก็กำลังลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเชียบ เพดานห้องสีขาวที่คุ้นตาเพราะมาที่นี่บ่อยๆ....ห้องพยาบาล.....และเมื่อหันไปมองที่ข้างเตียงใบหน้ารกไปด้วยหนวดเคราของเจ้าชามาลก็ยิ้มอย่างเหนื่อยหน่ายมาให้ตามปกติ

“ ชั้นมาอยู่นี่ได้ไง?”    

“ ห๋า?...มันก็ต้องเป็นไอ้ครูพละนั่นหิ้วมาน่ะสิ จะมีใครได้...”      นั่นสินะ...จะมีใครได้......นี่เขากำลังหวังให้เป็นใครอย่างนั้นหรือ?

“ ถ้าหายแล้วก็รีบๆกลับบ้านไปได้แล้ว แกรู้ไหมว่าชั้นต้องยกเลิกนัดไปกี่คนตอนที่ต้องนั่งเฝ้าแกอยู่นี่น่ะ”      เจ้าหมอประจำห้องพยาบาลยังคงบ่นกวนประสาทไปตามเรื่องตามราว แต่เขาก็ไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียงด้วยอย่างที่ทำเป็นประจำ จึงได้แต่ลุกขึ้นเดินออกจากห้องมาอย่างช้าๆ ให้คนที่เอาแต่ยืนบ่นมองตามมาด้วยดวงตาประหลาดใจ

“ ฮายาโตะ!”      เสียงเรียกของเจ้าชามาลนั่นแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาหันกลับไป

“ ร่างกายของแกมันแย่กว่าที่คิดนะ....ดูแลตัวเองซะบ้าง.....”       เสียงค่อยๆจางหายไป...เหมือนกับตัวเขาที่ไม่คิดจะสนใจอะไร.....

มือหยิบกุญแจขึ้นมาไขก่อนจะตรงดิ่งเข้าไปในห้องแล้วทิ้งตัวลงกับที่นอน ความสับสนเพราะคนคนหนึ่งมันทำให้สมองที่เอาแต่ขบคิดมาทั้งวันเริ่มจะเหนื่อยล้า เปลือกตาจึงปิดลงได้อย่างง่ายดาย ทุกๆอย่างจมลึกสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

จนกระทั่งสัมผัสเปียกแฉะแตะต้องลงมาที่ซอกคอทำให้ลืมตาตื่นจากนิทราอย่างช่วยไม่ได้ น้ำหนักกดทับที่อยู่บนแผ่นหลังทำให้พยายามพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็ว และเมื่อมองเห็นใบหน้าของคนที่บุกเข้ามาในห้องของเขาแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง

ยามาโมโตะ!!!

จากสายตาที่เมินเฉยต่อเขามาทั้งวันแต่ตอนนี้มันกลับมาส่องประกายหิวกระหายและดำมืด มือใหญ่กดลงมาที่ข้อมือเขาให้ลำตัวแทบจะจมหายไปกับเตียงนุ่ม

เสียงเสื้อผ้าถูกฉีกขาดดังก้องอยู่ในโสตประสาท ความรุนแรงที่ยังจำได้ดีทำให้ร่างกายเริ่มจะสั่นระริก ไม่รู้ว่าตะโกนด่าอะไรออกไปบ้าง ไม่รู้ว่าฝ่ามือต่อต้านไปนานแค่ไหน แต่อีกฝ่ายก็แข็งแกร่งและด้านชาพอที่จะไม่รู้สึกอะไร......

ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงด้วยรอยเลือดที่ต้นขาและคราบน้ำตาของเขาอีกครั้ง

เช้าวันนี้หมอนั่นไม่ได้หายไปไหน....

แต่ยังคงนอนกอดเขาเอาไว้หลวมๆ ใบหน้ายามหลับนั้นช่างแตกต่างจากตอนตื่น....แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้แล้วว่า....ใบหน้าแบบไหน....คือใบหน้าที่แท้จริงของชายที่ชื่อ ยามาโมโตะกันแน่....

เขาพยายามผลักอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบนักกีฬาออกไปให้พ้นตัว แต่นั่นก็เป็นการปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาด้วยเช่นกัน นัยน์ตาสีเปลือกไม้คู่นั้นมองมาที่เขาก่อนที่รอยยิ้มที่มุมปากจะปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ....ไม่น่าไว้ใจ.....เขาจึงตั้งท่าจะถอยหนี....แต่มือที่ราวกับรู้ดีนั่นก็จับที่ต้นแขนเอาไว้เสียก่อน  มือใหญ่อีกข้างกดลงมาที่ต้นคอให้ใบหน้าของเขาขยับเข้าไปหาใบหน้าคมก่อนที่ริมฝีปากจะแนบชิดซึ่งกันและกัน แล้วหมอนั่นก็ช่วงชิงอากาศไปจนเขาแทบจะหายใจไม่ทัน

“ Morning Kiss....”       เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่คงไม่มีใครเคยเห็น เขาสะบัดหน้าหนีและยกมือขึ้นมาถูริมฝีปาก.....ถ้าหากเป็นยามาโมโตะคนเดิม....เขาคงจะยินดีกับรอยจูบนี้แน่ๆ....แต่นี่ไม่ใช่......

“ ไสหัวกลับไปได้แล้ว!”      หมอนใบใหญ่ถูกปาเข้าใส่ใบหน้าคมที่ยังคงยิ้มเย็น มือใหญ่กระชากแขนของเขาให้ลำตัวเซถลาไปปะทะแผงอกแข็งแกร่ง ปลายคางถูกยึดเอาไว้ด้วยมืออีกข้างก่อนที่ริมฝีปากของหมอนั่นจะประทับลงมาที่ริมฝีปากของเขา ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาควานหาความหวาน แต่จูบเอาแต่ใจนั้นก็ไม่ได้รับการต้อนรับเมื่อเขาผลักไสจนอีกฝ่ายยอมถอนลิ้นออกไป

“ นายตัวร้อนนี่ฮายาโตะ?”       มือที่เคยยึดคางของเขาไว้ย้ายไปจับอยู่ที่หน้าผาก

“ ยาอยู่ที่ไหน?”     

“ ไม่ต้องมายุ่ง!”     มือปัดมือใหญ่ออกไปจากหน้าผาก

“ ยา...อยู่ที่ไหน....”     เสียงทุ้มกดต่ำลงทำให้เขาเผลอสะดุ้ง.....ไม่อยากจะยอมรับว่ากลัว....แต่นิ้วก็ยอมชี้ไปที่ลิ้นชักแต่โดยดี

ยามาโมโตะลุกออกไปสวมกางเกงลวกๆ ก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมยาและน้ำอีกแก้ว นิ้วยาววางเม็ดยาลงที่ในปากของเขาก่อนจะยกแก้วน้ำตามมาให้  น้ำที่มากเกินไปไหลเอ่อล้นออกจากปากลงไปตามคางและลำคอ ใบหน้าคมจ้องมองปฏิกิริยานั้นด้วยดวงตานิ่งสนิท ขอบแก้วถูกละออกไปจากริมฝีปากของเขาก่อนที่ลิ้นของเจ้าคนตรงหน้าจะลากเลียหยดน้ำที่ปลายคาง  มือเขาผลักไหล่หนาทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ผล

“ อื้อ”     มันกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง....และอีกครั้ง.....เมื่อร่างทั้งร่างของเขาถูกหมอนั่นยกขึ้นไปนั่งบนตัก

“ อย่า...”     ทั้งพิษไข้ทั้งความรุนแรงที่ได้รับทำเอาสมองมึนเบลอจนไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีก ทุกอย่างดูเหมือนจะเบาโหวงและขาวโพลนอีกครั้ง....

ความมืดโรยตัวลงมาอีกรอบ.....เขาหลับไปนานแค่ไหนกัน?.....

สัมผัสเปียกชื้นทำให้รู้สึกสบายตัวจนไม่อยากจะลืมตาขึ้นมา ใครบางคนกำลังเช็ดตัวให้เขาอย่างแผ่วเบา....

เสียงเปิดประตูทำให้เขาตัดสินใจเปิดเปลือกตาขึ้น....แผ่นหลังกว้างที่คุ้นตากำลังจะเดินหายออกไป.....

กับดาบไม้ไผ่ที่สะพายอยู่ที่หลัง.....

ทำไมไม่ใช่...........ไม้เบสบอล ?.....

สองวันที่ขาดเรียนไปด้วยพิษไข้ ทำให้ไม่รู้ว่าเจ้าคนสองหน้านั่นจะยังคงแสดงตัวว่าเป็นคนดีอยู่หรือเปล่า?

กลุ่มเพื่อนร่วมชั้นยืนพูดคุยเล่นหัวกันอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ร่างสูงของยามาโมโตะก็อยู่ในนั้นด้วย เขาปั้นสีหน้าให้ปกติที่สุดแล้วเดินผ่านไป....ชั่วครู่ที่สวนกันนั้นไม่มีแม้แต่เสียงทักทายหรือแววตาที่มองมา.....ทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จัก....ทั้งๆที่ทุกๆคืนกลับทำแบบนั้นกับเขา

สองมือกำหมัดแน่น.....

แกเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่.....ยามาโมโตะ....

แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้แต่หันไปมองแผ่นหลังกว้างด้วยดวงตาที่เจ็บปวด....

คาบนี้เป็นคาบว่างที่ปล่อยให้ไปทำรายงานในห้องสมุด

เขายืนอยู่หน้าตู้หนังสือตู้นี้มาพักใหญ่ เงยหน้าขึ้นไปก็ได้แต่ลอบถอนหายใจในความเตี้ยของตัวเอง....แต่หากเป็นเมื่อก่อนคงมีมือของใครบางคนเอื้อมขึ้นไปหยิบมาให้ แล้ววางลงไปที่หัวของเขา....แต่ตอนนี้ที่ข้างกายนั้นว่างเปล่า....

“ ยามาโมโตะคุง! รบกวนนิด ช่วยหยิบเล่มนั้นให้หน่อยสิ”     เสียงของเด็กสาวที่อยู่ไม่ไกลทำให้ร่างของเขานิ่งชะงัก ใบหน้าหันเข้าหาตู้โดยไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบสายตาไปมอง...อย่างหมอนั่นต้องรู้แน่ว่าเขากำลังต้องการความช่วยเหลือ....แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่นาที.....ที่ตรงนี้ก็ยังมีเพียงเขากับตู้หนังสือเพียงแค่นั้น........

ทำไม....เพราะอะไร.....มีแต่คำถามที่หาคำตอบไม่ได้ทั้งนั้น....

เสียงเสียดสีและร่างกายที่เหมือนจะตอบสนองอีกฝ่ายด้วยดีนั้นทำให้รู้สึกรังเกียจตัวเอง  ทั้งๆที่หัวใจปฏิเสธคนคนนี้แต่ร่างกายกลับขาดไม่ได้

“ อ๊ะ....อา......”        เสียงครางครั้งสุดท้ายเปล่งออกมาเมื่อร่างกายโดนกระแทกเข้าใส่ด้วยความหนักหน่วงและรุนแรง แขนแข็งแรงกอดไหล่เขาให้เข้าไปแนบชิดมากยิ่งขึ้น ทั้งๆที่ใช้กำลังบังคับ แต่ในบางครั้งกลับรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ดูเหมือนจะต่อต้านกันอยู่ในภายในใจของหมอนั่นเอง รุนแรงกับเขาแต่ก็ยังมอบอ้อมกอดและจุมพิตที่อบอุ่นมาให้

ร่างทั้งร่างได้แต่ทรุดลงนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ใบหน้าตะแคงมองร่างสูงที่ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้ากลับไปเหมือนเดิม....ยามาโมโตะไม่เคยมาที่นี่ในชุดนักเรียน....ทั้งๆที่น่าจะซ้อมเบสบอลจนเย็นแต่ก็ยังอุตส่าห์กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า....แกไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเราขนาดนั้นเลยหรอ?

ร่างสูงมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเตียงก่อนจะคุกเข่าลงไปที่พื้น มือใหญ่เชยคางเขาขึ้นก่อนจะก้มลงมาจูบเอาแต่ใจ

“ ราตรีสวัสดิ์ฮายาโตะ”      แล้วร่างสูงก็เดินออกไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบและบานประตูที่ปิดลง

นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองไปในอากาศที่ว่างเปล่า....เขารู้แล้วว่าหมอนั่นมาที่นี่ก็เพื่อมีเซ็กซ์ เสร็จแล้วก็กลับไป....ก่อนหน้านี้ที่พยายามทำให้เขารักก็เพื่อจะได้ใช้ร่างกายของเขาได้อย่างเปิดเผยงั้นสินะ....แต่ในเมื่อมันไม่ได้ดั่งใจ เลยใช้วิธีนี้แทน...

กลางวันเราคือคนที่ไม่รู้จักกัน....

แต่กลางคืนฉันก็จะถูกใช้เพื่อสนองอารมณ์ของนาย....

สองมือยันร่างกายให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะเหม่อมองออกไปที่ท้องฟ้ายามราตรีที่มีแต่ดวงดาว....

สิ่งที่เรียกว่าความรักมันไม่มีอยู่จริง....เพราะอย่างนั้นฉันก็จะทิ้งมันไป.....

พอกันที.....

ไม่อยากกลับไปที่ห้อง.....

เขาจึงเลือกที่จะเดินเตร็ดเตร่อยู่ในย่านร้านค้ารอจนกว่าจะค่ำมืด

ไม่อยากกลับไปพบเจอ...ใบหน้าของคนที่ไร้หัวใจคนนั้น....

ปึ้ก!!

เพราะมัวแต่เหม่อเลยทำให้เดินไปชนใครสักคนเข้า ร่างของเขาเซถอยหลังเพราะอีกฝ่ายตัวใหญ่กว่ามาก ใบหน้าที่บ่งบอกสัญชาติอันธพาลกำลังมองมาที่เขาอย่างหาเรื่อง คนที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนไอ้ยักษ์นั่นเดินมารุมล้อมพร้อมกับแสยะยิ้ม

“ ว่าไงหนูน้อย...เดินชนกันแล้วก็ชดใช้ค่าเสียหายมาซะดีๆ....มีเงินเท่าไหร่ก็ส่งมาให้พี่ๆให้หมด....”       รอยยิ้มเหี้ยมแบบอันธพาลชั้นปลายแถวส่งมาพร้อมกับร่างทั้งสามที่ย่างสามขุมเข้าหาเขา

“ ฮึ....”     ก็ดีเหมือนกัน อัดไอ้พวกนี้ฆ่าเวลาก็คงไม่เลว  ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเข้ามา เขาก็พุ่งไปหาพร้อมหมัดเล็กแต่หนักหน่วงจนคนโดนสอยร่วงลงไปกับพื้น

“ หนอยยยย ไอ้เด็กนี่!!”     เพื่อนของเจ้านั่นอีกสองคนวิ่งเข้ามาพร้อมกัน เขาก้มหลบหมัดตรงทื่อๆนั่นก่อนจะวาดขาเตะกวาดให้อีกฝ่ายล้มลง เหลืออีกคนที่ทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้ามา แต่ทว่าในขณะที่เขากำลังจะปล่อยหมัด แรงยึดที่หัวไหล่ทำให้ไม่อาจขยับไปไหนได้....ไอ้หมาลอบกัดตัวที่ล้มไปตัวแรกนั่นเอง!

“ อุก...”     หมัดหนักๆของคนตรงหน้าที่ต่อยลงมาที่หน้าท้องทำเอาตัวชา จุกจนเรี่ยวแรงที่มีดูเหมือนจะโดนสะกด แค่มือที่ยึดหัวไหล่ปล่อยออก ร่างทั้งร่างของเขาก็ทรุดฮวบลงไปที่พื้นทันที มองเห็นแต่ขาที่กำลังจะเงื้อมาที่เขา

ผลั๊วะ!!

แต่แล้วกลับเป็นอีกฝ่ายที่ล้มลงมาแทน เสียงหนักๆของไม้ฟาดไปที่ร่างของเจ้าพวกนั้นจนสะบักสะบอมก่อนที่พวกมันจะวิ่งหนีไป

“ โกคุเดระ!!”    แล้วก็เป็นคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดที่มาช่วยเขาเอาไว้ มือใหญ่วางไม้เบสบอลไว้ข้างตัวก่อนจะพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง

“ ไม่ได้การ...ตำรวจจะแห่กันมาแล้ว....”     ไม้เบสบอลถูกวางมาบนลำตัวให้เขาถือเอาไว้ก่อนจะรู้สึกว่าตัวมันลอยขึ้นจากพื้นด้วยวงแขนแข็งแรง....ยามาโมโตะกำลังอุ้มเขาแล้ววิ่งฝ่าฝูงชนออกไป....

“ เป็นไงบ้าง โกคุเดระ...”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เมินเฉยต่อเขามาตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมากลับกำลังจ้องมองเขาอย่างห่วงใย มือใหญ่วางเขาลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ

“ เราไม่รู้จักกันไม่ใช่รึไง แล้วแกจะมาช่วยชั้นทำไม”     สองมือของเขากำแน่น ก้มลงแล้วหันใบหน้าไปทางอื่น....ไม่อยากเห็น.....ใบหน้าที่ราวกับว่ากำลังเล่นตลกกับเขาอยู่.....พอแล้ว.....พอกันที

“.........โกคุเดระ.....”

“ หยุด!!!! อย่ามาเรียกชื่อชั้น!!”      เขาตะโกนออกไปโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยความเหลืออด...เมื่อคืนแกยังเรียกชื่อชั้นด้วยเสียงบังคับอยู่เลย ตอนนี้ก็อย่ามาใช้เสียงอ่อนโยนแบบนั้นกับชั้นอีก!

“.............นาย....”      ดูเหมือนคนตรงหน้าจะนิ่งอึ้งไป

“ อย่ามายุ่งกับชั้นอีก! พอกันที ชั้นจะไม่ยอมแกอีกแล้ว!”       ถึงแม้จะยังจุกอยู่บ้างแต่ร่างกายก็ลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วตั้งใจจะเดินหนีไปให้พ้นๆ

“ เดี๋ยวสิ!”      แต่มือใหญ่ก็จับข้อมือของเขาเอาไว้ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่มองมานั้นมีแววอ้อนวอนอย่างที่เขาไม่เคยได้เห็นมันมานาน....อย่าไปเชื่อ!.....อย่าไปหลงกลแววตาแบบนั้นอีก ฮายาโตะ!

“ โกคุเดระชั้นขอโทษ....คือ....ชั้นคิดว่าถ้าทำแบบนั้นแล้ว....นายอาจจะยอมบอกว่า....ชอบชั้น....”       ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของอีกฝ่ายทำเอาเขาอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก.....ชอบ.....ที่แกทำนั่นต้องการให้ชั้นชอบ?....คิดออกมาได้ยังไง แกมันบ้าไปแล้ว!

“ ได้....ฉันจะบอกแก.....”      สองมือกำหมัดแน่นกว่าเดิม.....

“ ฉันเกลียดแก! เกลียดแกที่สุดยามาโมโตะ!!!”

ไม่ไหวแล้ว.....

ในหัวเหมือนจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ....

สับสนจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว....แกจะเอายังไงกับชั้นกันแน่ ยามาโมโตะ....

แกอยากให้ฉันรักแกหรือว่าเกลียดแกกันแน่....หรือแค่ต้องการล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันก็เท่านั้น......

เกลียดแก....ชั้นเกลียดคนอย่างแกที่สุด.....

ถึงจะบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่น้ำตากลับไหลลงมาไม่หยุด.....

ในหัวใจไม่อยากเกลียด.......

ร่างบางเดินโซเซผ่านผู้คนมากมายด้วยสติที่เลื่อนลอย ตึกน้อยใหญ่ที่รายรอบและเสียงดังเซ็งแซ่กลับเป็นเพียงอากาศธาตุที่ว่างเปล่า....นัยน์ตาสีมรกตเอ่อคลอจนมองไม่เห็นอะไร...ถึงแม้หัวไหล่จะชนกับใครเข้าก็เดินผ่านไปโดยไร้ซึ่งความรู้สึก....

เหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใกล้จะแตกสลายซึ่งเดินอยู่ท่ามกลางเขาวงกตที่ไม่อาจค้นพบทางออก.....

นัยน์ตาสีมรกตที่เจ็บปวดแบบที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็นนั่นมันคืออะไร....ถึงจะถูกปฏิเสธแต่เขากลับกังวลกับนัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นมากกว่า

หรือว่าจะมีอะไรมากกว่าแผนการตื้นๆที่เขาวางเอาไว้.....

ใบหน้าของโกคุเดระเมื่อครู่ยังตราตรึงอยู่ในสมอง....น่าเป็นห่วงอย่างที่สุด.....

ขายาววิ่งออกไป นัยน์ตาสีเปลือกไม้ก็สอดส่องมองหาร่างบางที่คุ้นตา....ใบหน้าแบบนั้นคงปล่อยไว้ไม่ได้.....ในใจรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเลยสักนิด....เป็นห่วง......

มือกระชับกระเป๋าใส่ดาบไม้ไผ่ที่สะพายอยู่ที่หลัง ก่อนจะเดินผ่านผู้คนมากมายในย่านการค้าของเมือง

ปล่อยหัวใจดำมืดให้พาร่างกายเดินไปเรื่อยๆ

ความรู้สึกกระอักกระอ่วนและไม่สบายใจในวันนี้มันเป็นเพราะอะไรกัน

อยากจะรีบๆไปที่นั่น....ห้องๆนั้นที่มีร่างบางของฮายาโตะอยู่....จะได้รู้ว่ายังปลอดภัยดี......

โกคุเดระ!

ขาวิ่งให้เร็วขึ้นอีกเมื่อมองเห็นแผ่นหลังบางของคนที่ตามหากำลังยืนโงนเงนอยู่ตรงทางข้ามถนน...สัญญาณไฟเขียวสำหรับคนข้ามกำลังกระพริบเพื่อจะเปลี่ยนเป็นสีแดง.....หัวใจหล่นวูบเมื่อมองเห็นขาเรียวกำลังจะก้าวเดินต่อไปด้วยใบหน้าเหม่อลอย

ฮายาโตะ!

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างเมื่อมองเห็นใบหน้าที่คุ้นตาของคนที่กำลังคิดถึงมายืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางเลื่อนลอย ขาเรียวที่กำลังจะก้าวออกไปยังถนนทำเอาขายาวของตนพุ่งออกไปโดยไม่ลังเล หัวใจแทบหล่นหายเมื่อเห็นรถแล่นมาด้วยความเร็ว และอีกไม่นานมันก็จะ.....

“ โกคุเดระ!!!”

“ ฮายาโตะ!!!”

เอี้ยดดดดดดดดดดดดดด!

เสียงตะโกนเรียกชื่อของเขาที่แตกต่างกันดังขึ้นพร้อมกันก่อนที่เสียงรถเบรกจนสุดตัวจะดังตามมา.....อ้อมแขนโอบรัดทั้งข้างหน้าและข้างหลังทำให้มองไม่เห็นอะไรก่อนที่จะรู้สึกว่าลำตัวกลิ้งไปกับพื้นถนนพร้อมๆกับอ้อมแขนทั้งคู่นั้น

เมื่อทุกอย่างเงียบลง สติที่ดูเหมือนจะกลับคืนมาพาให้นัยน์ตาสีมรกตของเขากระพริบปริบๆอยู่กับแผ่นอกของใครบางคน ส่วนที่แผ่นหลังก็รับรู้ถึงอ้อมกอดของใครอีกคน

“ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมโกคุเดระ!”

“ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าฮายาโตะ!”

นะ....นี่มันอะไรกัน......

สิ่งที่มองเห็นทำให้นัยน์ตาเบิกกว้าง....จะไม่ให้ตกใจอย่างที่สุดได้ยังไง....ในเมื่อ.......

เจ้าของอ้อมแขนทั้งสอง.....มองมุมไหนก็เป็นคนคนเดียวกัน........

“ ฝาแฝด ?!”

ถึงไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ ในเมื่อคนสองคนที่กำลังทำแผลให้เขาอยู่นั้นมีรูปร่างและหน้าตาที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก.....ไม่มีอะไรที่ต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียว....หากบอกว่าทั้งคู่คือคนคนเดียวกันก็เชื่อได้อย่างสนิทใจ

“ ใช่.....ฉันคือคนพี่....ส่วนเจ้านี่...ทาเคชิ...เป็นคนน้อง”     ยามาโมโตะคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับเขาเอ่ยแนะนำตัวให้อีกคน

“ พ่อแม่แยกกันน่ะ พวกเราก็เลยไม่ได้ถูกเลี้ยงอยู่ด้วยกัน ฉันอยู่กับพ่อที่ร้านซูชิ แล้วก็เรียนอยู่ที่นามิโมริ...ที่เดียวกับนาย....ส่วนทาเคชิ....อยู่อีกโรงเรียนแล้วก็อยู่กับแม่....ไม่ค่อยมีใครได้เห็นเวลาเราสองคนอยู่ด้วยกัน เพราะงั้นเรื่องที่เราเป็นฝาแฝดจึงแทบไม่มีใครรู้......เหมือนกันมากใช่ไหมล่ะ....ฉันกับหมอนี่น่ะ”       ยามาโมโตะคนพี่ยิ้มสดใสมาให้เหมือนเมื่อก่อน......รอยยิ้มและความอบอุ่นที่เขาหลงรัก.....

“ อื้อ....เหมือน....จนคิดว่าเป็นคนคนเดียวกันเลยล่ะ....พวกแก....ทำให้ชั้นแทบจะเป็นบ้า จะรับผิดชอบยังไงวะ!”        มือบางกระชากคอเสื้อของคนพี่ ที่ยกมือขึ้นยอมแพ้ แล้วหันไปมองแฝดน้องของตัวเองด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ เล่าความจริงมานะ ทาเคชิ....ว่าแกทำอะไรโกคุเดระ....ของฉัน”      ถึงแม้จะทำใบหน้านิ่งสนิทเหมือนกัน แต่ยามาโมโตะคนพี่กลับมีบรรยากาศที่แตกต่างกว่า.....ตรงจุดนี้ละมั้งที่ทำให้ทั้งคู่ไม่เหมือนกัน.....คนน้องนั้นมีบรรยากาศที่มืดมนและกดดันมากกว่า....รอยยิ้มที่เผยออกมามันจึงทำให้น่าขนลุก.....รอยยิ้มร้ายที่เขาไม่ต้องการแต่กลับขาดไม่ได้.....

“ ฉันขอโทษ...ฮายาโตะ.....”      มือใหญ่ที่เคยใช้กำลังบังคับเขามากมายหลายต่อหลายครั้งจับลงมาที่สองมือของเขา

“ ฉันยอมรับผิด....แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่คิดจะปล่อยนายไป....”      นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยร้ายกาจเสมอคู่นั้นกลับอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

“ ทุกๆอย่างเป็นแผนการของฉันเอง....พี่น่ะ....ก็แค่ถูกฉันชักใยโดยที่ไม่รู้ตัว”     คำสารภาพทำเอาทั้งเขาทั้งยามาโมโตะคนพี่ถึงกับเบิกตากว้าง

“ นายเคยช่วยพาผู้หญิงที่เป็นลมคนหนึ่งไปส่งที่บ้านใช่ไหม....ผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของฉันกับพี่เอง....”       ภาพเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนย้อนมาในหัว...มันนานจนเขาเองก็เริ่มจะลืมเลื่อน

“ นายคงไม่รู้...ว่าวันนั้นฉันวิ่งตามนายไปเพื่อจะขอบคุณ....แต่ฉันก็เห็นเพียงแค่ใบหน้าของนายในขณะที่ประตูรถไฟกำลังจะปิด....”      ใช่  เขาไม่รู้เลย.....

“ แล้วจากวันนั้นภาพของนายก็ตามมาหลอกหลอนจนฉันนอนไม่หลับ...ได้แต่หัวเราะกับตัวเอง ว่าดันไปตกหลุมรักคนที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อเข้าให้ซะแล้ว...พี่เองยังขำแทบตายตอนที่ฉันเล่าให้ฟัง....ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราโทรคุยกันตลอดแหละ”      นัยน์ตาสีเปลือกไม้ทั้งคู่สบตากันเล็กน้อยก่อนที่แฝดคนน้องจะเล่าต่อ

“ เพราะเราคุยกันทุกเรื่อง.....วันหนึ่งพี่จึงบอกว่า.....สงสัยจะเจอคนที่ชอบแล้วละ....แล้วฉันก็ได้ฟังเรื่องราวของคนคนนั้นจากปากของพี่เอง...เป็นคนที่เข้าถึงได้ยากแต่กลับมีเสน่ห์จนทำให้พี่หลงรักจนหัวปักหัวปำ....ถึงจะขำแต่ก็อยากให้พี่มีความสุข....ตอนนั้นฉันคิดแบบนั้น....จนกระทั่ง....”

“ ได้รู้ว่า คนที่พี่ชอบคือคนคนเดียวกันกับคนที่ฉันหลงรัก.....”

“ นายคงไม่รู้หรอกฮายาโตะ....ว่าหลังจากวันนั้นฉันตามหานายจนเจอ...ได้รู้ว่านายอยู่โรงเรียนเดียวกับพี่....เรียนชั้นเดียวกันกับพี่....อยู่ห้องเดียวกันกับพี่....แต่ไม่เคยเอะใจเลยว่านายจะเป็นคนที่พี่รักอยู่เช่นกัน....”

“ แต่ถึงแม้จะได้รู้ความจริงข้อนั้นฉันก็ไม่สนใจ....จนได้เห็นแววตาที่นายมองมาที่พี่ของฉัน....ว่ามันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เรียกว่า...รัก....”

“ ทั้งๆที่ไอ้พี่บ้านี่ก็ไม่รู้สึกตัวเลยซักนิด....”

“ ฉันยอมรับ ว่าฉันอิจฉา....อิจฉามากๆจนอยากจะทำลายพวกนายทั้งคู่...ฮึ....ฉันมันร้ายกาจและเห็นแก่ตัว...ในเมื่อฉันไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากให้พี่ได้ไปเช่นกัน....เพราะงั้นฉันจึงวางแผน.....”

“ ฉันจะทำให้นายเกลียดพี่.....เกลียดจนไม่อยากจะมองหน้า....”

“ พอดีกับที่พี่โทรมาปรึกษาว่าจะทำยังไงกับนายดี....ฉันเลยบอกไปว่า....ถ้างั้นก็ลองตีตัวออกห่างดูสิ เค้าว่ากันว่าคนเราจะเห็นค่าของสิ่งที่ตัวเองรักก็ต่อเมื่อของสิ่งนั้นมันกำลังจะจากไป....แล้วพี่ก็ทำตามที่ฉันบอก...โดยการทำเป็นไม่สนใจนาย”

“ และในระหว่างนั้นในตอนกลางคืน....ฉัน.....ก็เข้าไปทำร้ายนาย....ให้นายคิดว่าคนที่ทำคือพี่....ให้นายสับสน....ให้นายไม่มั่นคง...ไม่รักพี่....และเกลียดพี่ในที่สุด...”

ผลั๊วะ!!!!

เสียงหมัดหนักๆทำให้เขาสะดุ้ง ยามาโมโตะคนพี่ต่อยลงไปที่ใบหน้าของน้องชายจนเลือดไหลที่มุมปาก

“ อยากจะต่อยก็ทำเถอะ เพราะคนที่ผิดคือฉัน”     

“ ฉันไม่ได้ต่อยแกเพราะแผนการสารเลวที่แกทำ ไม่ได้ต่อยแกเพราะแกคิดจะแย่งโกคุเดระไป แต่ที่ชั้นต่อยแกเพราะว่าแกทำร้ายเขา! ทั้งๆที่แกบอกว่าแกรักเขา!”       

“ พี่....”

“ ฉันไม่ต่อว่าหรอกนะ สำหรับคนที่พยายามจะทำเพื่อความรักของตัวเองน่ะ ไม่ว่าวิธีการจะเลวร้ายแค่ไหนเพราะฉันเองก็ทำ! แต่ที่ฉันทนไม่ได้คือ...แกทำร้ายเขา....แกทำให้เขาร้องไห้....แกทำให้เขาเกือบตาย....ทาเคชิ!”

ยามาโมโตะคนพี่กระชากคอเสื้อของคนน้อง หมัดที่เงื้อขึ้นกลางอากาศหยุดค้าง ให้ร่างบางซึ่งเป็นคนกลางมองที่ทั้งคู่อย่างสับสน.....สิ่งที่ทั้งสองคนทำลงไปนั่นเพราะว่ารัก...เพราะงั้นมือบางจึงคว้ามือใหญ่ที่กำลังจะต่อยลงไปเอาไว้โดยที่ไม่รู้ตัว

“ อะ.....”     ปฏิกิริยาของเขาทำให้สองฝาแฝดถึงกับชะงักค้าง.....เพราะอะไรถึงห้ามเอาไว้?.....ขนาดตัวเองยังไม่เข้าใจ....มือบางปล่อยมือของยามาโมโตะคนพี่ออกโดยพลัน.....ตัวเองก็ตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำเช่นกัน….เขาควรจะโกรธ ควรจะเกลียดทาเคชิ เพราะหมอนี่เป็นคนทำลายความรักที่เขาควรจะมี แล้วยังเฝ้าทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ....ทั้งๆที่ควรจะไม่ให้อภัย....แต่ทำไม......

แต่ปฏิกิริยานั้นมันกลับทำให้รอยยิ้มของยามาโมโตะคนน้องเผยออกมา.....

“ ฮายาโตะ...........เลือกสิ.......ระหว่างฉันกับพี่.....เลือกสิ....”       รอยยิ้มเย็นระบายอยู่บนใบหน้าคมราวกับว่ารู้ทัน นัยน์ตาสีมรกตที่ยังคงเต็มไปด้วยความสับสนมองทั้งสองคนสลับไปมา.....

“ เลือก...?”     เสียงเบาหวิวหลุดออกไปจากปากของเขา....ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ยังทำเอาสมองมึนเบลอไม่หาย ใครดีใครร้ายกันแน่เขายังไม่มีเวลาจะได้ไตร่ตรองเลยสักนิด....แล้วจะให้เลือกอะไร.....

“ ฉะ....ฉันไม่เลือกใครทั้งนั้น! พวกแกสองคนไสหัวออกไปจากห้องชั้นได้แล้ว!”       ไม่ใช่ว่าไม่เลือก......

แต่เลือกไม่ได้ต่างหาก........

เขาต้องการมือที่อ่อนโยนแต่อ้อมแขนที่ร้อนแรงนั่นก็ทำให้ขาดไม่ได้ไปเสียแล้ว....

ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความกังวลใจและครุ่นคิดอะไรบางอย่างของโกคุเดระทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ทั้งคู่ลอบหันมาสบตากัน.....กับฝาแฝดที่เหมือนกันมากอย่างพวกเขาสองคน.....เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาเลย....

ปกติเราก็มักจะสนใจเรื่องเดียวกันตลอดอยู่แล้ว....

และถ้าหากว่าคนที่รักจะเป็นคนคนเดียวกัน......

เสียงหัวเราะในลำคอดังราวกับว่ากำลังขำการกระทำของตัวเอง....ถ้าหากเลือกทางนี้ตั้งแต่แรก...ฮายาโตะก็คงไม่ต้องทรมาน ใบหน้าคมเงยหน้ามองใบหน้าที่เหมือนกับตัวเองของพี่ชาย รอยยิ้มที่ราวกับจะรู้ทันก็ถูกส่งมาให้แก่กันทันที.....

ตกลงแล้วนะ........

“ นี่พี่...”       มือปัดมือของพี่ชายฝาแฝดที่ยังกำคอเสื้อของตนค้างอยู่ให้ห่างออกไป ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆแล้วเดินเข้าไปหาร่างบางที่ยังคงเอาแต่ครุ่นคิดโดยที่ไม่ได้ระวังตัว

“ อะไรหรอ ทาเคชิ?”       เสียงจากพี่ชายฝาแฝดที่ยืนอยู่เบื้องหลังฟังแล้วน้ำเสียงมันช่างคล้ายกันยิ่งนัก

“ ดูท่าว่า โกคุเดระจะลำบากใจนะ....”      ร่างสูงของยามาโมโตะคนน้องโอบเอวบางจากทางด้านหลังเมื่อร่างบางๆนั้นยังคงไม่รู้ตัว ใบหน้าคมซุกคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่น คนโดนลวนลามที่เริ่มจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ได้แต่เอามือยันหัวสีดำๆนั่นเอาไว้

“ ผมว่า.....พวกเราก็ไม่ควรทำให้เค้าต้องเจ็บปวดที่จะต้องเลือกเราคนใดคนหนึ่งนะ....ในเมื่อ....”      เสียงพูดดังออกมาทั้งๆที่ยังคงซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอ โกคุเดระตั้งท่าจะต่อต้านและร้องห้าม แต่ทว่ามือใหญ่ของใครอีกคนที่คิดว่ายังคงยืนอยู่ไกลกลับจับปลายคางมนเอาไว้....มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย....

“ อ่า...นั่นสินะ....”      นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยเห็นว่าอ่อนโยนและยิ้มแย้มอยู่เสมอกลับดูเจ้าเล่ห์ไม่ได้ต่างไปจากแฝดคนน้องเลยสักนิดนั้นมองจ้องลงมาในดวงตาสีมรกตที่เริ่มจะเบิกกว้าง ก่อนที่ริมฝีปากจะแนบชิดลงมาและสอดลิ้นเข้ามาควานหาความหวานในปากเล็กของคนที่ยังคงตกตะลึงและตามไม่ทัน

“ อื้ออออ”       รสจูบที่อ่อนหวานแตกต่างจากอีกคนทำให้โกคุเดระรู้ว่าคนที่กำลังช่วงชิงลมหายใจของตนไปไม่ใช่คนเดิม ถึงจะอยากโอนอ่อนผ่อนตามแต่ความรู้สึกผิดแปลกบางอย่างก็ทำให้เริ่มต่อต้าน

“ แฮก แฮ่ก....พะ...พวกแก....จะทำอะไรน่ะ!”     เมื่อผลักไอ้คนที่ปิดปากตนอยู่ออกไปได้สำเร็จ ข้อศอกก็ถ่องให้ปลิงอีกตัวที่เกาะอยู่ทางด้านหลังกระเด็นออกไป นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่สองแฝดอย่างเอาเรื่อง  แต่แววตาเยี่ยงหมาป่าของทั้งคู่ที่จ้องมองมานั้นก็ทำให้ขาเรียวก้าวถอยหลังอย่างไม่ต้องคิดอะไรอีก....ไอ้แฝดนรกสองคนนี้มันเอาจริง!

ถ้าหากไม่หนี....ต้องเสร็จมันทั้งคู่อย่างไม่ต้องสงสัย.........ใครจะไปยอมกันเล่า!

เมื่อกี้มันยังทะเลาะกันอยู่เลยไม่ใช่หรอ ไอ้หมอนั่นยังอิจฉาไอ้หมอนั่นอยู่เลย ส่วนไอ้หมอนั่นก็ต่อยไอ้หมอนั่นจนปากแตก  แล้วทำไมจู่ๆมันถึงได้ร่วมมือกันมากดเขาแบบนี้!

ไม่ตลกนะ.....แค่ไอ้คนน้องคนเดียวเขาก็แทบแย่แล้วแต่ละคืน....ถ้ามีพี่มันด้วยอีกคน.....

“ ว๊ากกกกกก”        ร่างทั้งร่างโดนตะครุบเอาไว้ด้วยอ้อมแขนของคนสองคนจนร่างทั้งสามล้มลงไปบนเตียงนุ่ม นัยน์ตาสีมรกตหลับแน่นนึกถึงสิ่งที่กำลังจะตามมาแล้วก็ให้ใจสั่นพับๆ

หื๋อ ?

แต่กลับมีแต่ความนิ่งงัน....จนเปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ

ภาพตรงหน้าคือใบหน้าคมของแฝดคนพี่ ที่เขารู้ก็เพราะรอยยิ้มสดใสและดวงตาที่อ่อนโยน ริมฝีปากของหมอนั่นเคลื่อนเข้ามาหาก่อนที่จะประทับลงที่หน้าผาก

“ ฉันรักนายนะ โกคุเดระ”       น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยออกมาให้ใบหน้าร้อนผ่าว

อ้อมแขนของใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังกระชับลำตัวของเขาให้แนบไปที่แผ่นอกกว้าง รู้สึกถึงลมหายใจแผ่วเบาอยู่ที่ข้างใบหู

“ ฉันก็รักนาย ฮายาโตะ”       เสียงกระซิบแผ่วเบาให้ใบหูแดงระเรื่อ

“ ให้พวกเราได้รักนายเถอะนะ....โกคุเดระ ฮายาโตะ.....”      

ความอบอุ่นของอ้อมแขนที่กอดกระชับทั้งข้างหน้าและข้างหลังราวกับจะช่วยชำระล้างจิตใจที่อ่อนล้าให้กลับมาเข้มแข็งขึ้นอีกครั้ง....จากที่เคยคิดจะทิ้งสิ่งที่เรียกว่าความรักไป....คงต้องเอากลับมาคิดกันใหม่อีกที

แต่ตอนนี้....

ใบหน้าสวยพยักหน้าลงน้อยๆก่อนจะหลับตาลงภายในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่น......

จะขออยู่ที่นี่....ตลอดไป.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

FIN

ยาวเนอะ....^ ^”....

แต่ไม่อยากตัดเป็นหลายๆพาร์ท เพราะกลัวคนเดาถูก กร๊ากกกก เลยลงมันรวดเดียวเลยดีก่า....

ก่อนอื่น.....

HAPPY BIRTYDAY Little Punk!!!!

สุขสันต์วันเกิดจ้ะหนูก้อย...

ย้อนหลังไปเดือนนึงได้ โฮกกกกกกพี่ขอโทษน้า....>[ ]<...ถึงจะช้าแต่ก็ตั้งใจอยากจะแฮปให้ง่า....ยังไงก็ขอให้มีความสุขนะ ผ่านพ้นเรื่องอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจไปได้ด้วยดี อย่าไปตีกับใครเค้าซะก่อนล่ะ ฮ่าๆ วันเกิดทั้งที อยากทำอะไรให้ แต่ก็ไม่รู้จะให้อะไร ก็เลยปั่นฟิคงงๆมาให้เรื่องนึง แหะแหะ....^ ^”....ถูกใจไม่ถูกใจก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้....ความจริงวางพล็อตเสร็จนานมาแล้ว แต่ติดเรื่องวิธีเขียนและหมดแรงระหว่างทาง ^ ^” มันเลยมาเสร็จเอาป่านนี้นี่แหละจ้ะ โค้งขออภัยอีกที...

โอยๆๆ มาพูดถึงฟิคกันบ้าง....

แบบว่าชิมลางแฝดยามะกันก่อนที่จะเริ่มโปรเจคเจ้าพ่อฯ แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้คงแต่งไม่จบแน่ถ้าไม่มีของขวัญวันปีใหม่ของคุณกิตมาให้แรงบันดาลใจ....ขอบคุณโด Toxic by Nalis ที่คุณกิตส่งมาให้มากมายเลยนะค้า....มันสุดยอดมากกกกแบบว่าพลังทำลายล้างมหาศาลบานตะไท จนอินี่ปั่นฟิคลืมวันลืมคืนเพราะหลอนจากโดนั่นกันเลยละค่า....เล่นเอาแบบว่า....จะนั่งจะเดินจะนอน....ภาพหลอนของอิดาร์กเนียนที่จ้องจะกดก๊กอยู่ตลอดเวลานั่นมันก็ลอยไปลอยมาอยู่รอบตัว สะบัดหัวหลุดมันก็ยังไม่หายไป กร๊ากกก....เพราะงั้นฟิคเรื่องนี้เลยได้รับอิทธิพลไปเต็มๆอ่ะค่ะ ฮ่าๆๆ

ว่าแต่....จะมีคนรู้ไหมน้า.....ว่าช่วงต้นๆของฟิคเรื่องนี้ ยามะที่โผล่ออกมานั่นมันไม่ใช่คนคนเดียวกัน ^ ^ (ใครก็รู้ทั้งนั้นแหละ!) ความจริงแล้วมันเป็นแบบนี้.....

สีน้ำเงินเข้มคือยามะคนพี่ซึ่งเป็นคนดี......สีน้ำเงินอ่อนคือยามะคนน้องซึ่งเป็นคนกด.....

เสียงพื้นรองเท้าเสียดสีไปกับโถงทางเดินไร้ผู้คน ร่างสองร่างเดินอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ฉาบไล้ทุกอย่างให้กลายเป็นสีส้ม แม้แต่เส้นผมสีเงินของคนที่เดินอยู่ตรงหน้าก็เช่นกัน นัยน์ตาสีเปลือกไม้ซึ่งเคยสดใสร่าเริงอยู่เสมอกลับมีแววของความสั่นไหว มือใหญ่เอื้อมออกไปก่อนที่จะฉุดรั้งข้อมือเล็กของโกคุเดระเอาไว้

ให้ร่างของทั้งคู่หยุดลงท่ามกลางความเงียบงัน.....

“ เย็นนี้.....ฉันอยากให้นายไปด้วย....”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองใบหน้านิ่งของคนตรงหน้าด้วยสายตาเว้าวอน  เขารู้...ว่าโกคุเดระรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดหมายถึงอะไร ....เขารู้...ว่าโกคุเดระรู้ดีว่าความรู้สึกที่เขามีให้มันไม่เหมือนกับที่เขามีให้คนอื่น เพราะทุกการกระทำของเขามันแสดงออกอย่างชัดเจน

“ ชั้นไม่ว่าง”     ข้อมือเล็กสะบัดมือของเขาออกก่อนที่ร่างบางๆจะหันหลังแล้วเดินจากไป  เขาได้แต่ยืนมองแผ่นหลังเล็กนั่นเดินหายไปกับแสงสีส้มของดวงอาทิตย์อย่างช้าๆ ขาทั้งสองข้างหมดแรงจะก้าวเดินตามไป

เขารู้...ว่าโกคุเดระรู้ดีทุกอย่าง......แต่กลับเป็นเขาเอง....ที่ไม่รู้เลยว่าโกคุเดระคิดอย่างไรกันแน่....เพราะไม่ว่าเขาจะแสดงออกไปยังไงอีกฝ่ายก็ไม่เคยตอบสนองสิ่งใดกลับมา...

ร่างทั้งร่างพยายามเดินต่อไปให้ปกติที่สุดทั้งๆที่ใจนั้นหลุดลอยไปไกล แผ่นหลังเล็กหยุดนิ่งแล้วเอนพิงไปกับผนังตึก มือข้างที่เคยถูกจับเอาไว้ด้วยมือคู่ใหญ่นั่นยกขึ้นทาบที่แผ่นอก  แรงสั่นสะเทือนจากหัวใจยังคงเต้นระรัว  ความร้อนผ่าวบนใบหน้ายังคงชัดเจน

“ เย็นนี้.....ฉันอยากให้นายไปด้วย....”        ดีใจ....ที่ได้ยินคำคำนี้ 

“ ชั้นไม่ว่าง”     นั่นไม่ใช่คำตอบที่อยากจะตอบออกไป....แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถที่จะทำให้ปากตรงกับใจของตัวเองได้

เพราะไม่เคย.....ถูกรัก......

เลยไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร จะยื่นมือไปให้หรือจะตอบสนองยังไง....ไม่เคยรู้เลย....

แสงไฟทำให้ที่หน้าร้านดูสว่างไสว ป้ายร้านทาเคซูชิมีกระดาษแผ่นเล็กติดเอาไว้ว่า “วันนี้ปิดบริการ” ทั้งๆที่ในร้านมีเสียงเฮฮาดังลอดออกมาไม่ขาดสาย นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบขึ้นมองไปที่ชั้นสองของร้านก่อนจะค่อยๆไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ

“ เฮ้ย...มายืนทำอะไรตรงนี้วะ วันนี้นายเป็นเจ้าภาพนะเว้ยยามาโมโตะ!”      แขนแข็งแรงของนักเรียนชายคนหนึ่งพาดมาที่หัวไหล่ เขาจึงทำแค่หันไปยิ้มก่อนจะโบกมือให้อีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน

ใช่....เขามาทำอะไรอยู่ตรงนี้......

ในเมื่อวันนี้เป็นวันฉลองชัยชนะของทีมเบสบอลนามิโมริ....

เงาใครสักคนพาดผ่านมาที่ถนนทำให้เขาหลบเข้าไปที่หลังต้นไม้ สายตาพลันเบิกกว้างเมื่อมองเห็นว่าเงานั้นเป็นของใคร.....

เงาเล็กบางตกกระทบอยู่ที่บานประตู  นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปรอบกาย ป่านนี้แล้วทุกคนคงจะเข้าไปในร้านเพื่อดื่มฉลองให้กับชัยชนะกันหมดแล้ว เขาที่มาเอาป่านนี้คงไม่ต้องหวังว่าเจ้าของบ้านจะยังคงยืนรอต้อนรับอยู่

ร่างบางเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าร้าน....ไม่ได้อยากจะเข้าไป...ก็แค่อยากมาแสดงความยินดีด้วยก็เท่านั้น

ใบหน้าสวยเงยหน้ามองที่ชั้นสองของร้านก่อนจะไล่สายตาลงมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ประตูร้านด้วยแววตาสั่นไหวพอๆกับหัวใจที่เต้นระรัว

ขาเรียวก้าวเดินเข้าไปหามันอย่างช้าๆ มือยกขึ้นไปทาบอยู่ที่ประตูเนิ่นนาน แต่จนแล้วจนรอดก็ดึงมันกลับมาไว้ที่ข้างลำตัวเหมือนเดิม

“ ยะ...ยินดีด้วยนะ”      เสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกกับประตูก่อนที่ร่างบางจะหันหลังแล้วเดินจากไป

ร่างสูงมือหนึ่งของชมรมเบสบอลยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ เวลาล่วงเลยผ่านไปจนอาหารนั้นแทบจะไม่เหลือหรอ ใบหน้ายิ้มแย้มของทุกคนทำให้เขาพลอยยิ้มไปด้วย แต่รอยยิ้มก็พลันหายไปเมื่อนึกถึงใครบางคน...

รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่หมั่นเดินออกมาดูที่หน้าร้าน  แต่มันก็มีเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาของคนที่เขาหวังว่าจะเจอ

แล้วนายก็ไม่เข้ามา.....

ชั้นควรจะตัดใจ หรือควรจะใช้กำลังบังคับให้นายเป็นของชั้นดีนะ โกคุเดระ...

มือใหญ่กำหมัดแน่นด้วยระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในจิตใจ...ไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้เลย ไม่อยากให้นายได้เห็นว่าตัวตนที่แท้จริงของฉันมันน่ารังเกียจขนาดไหน...แต่บางที...นี่อาจจะเป็นหนทางสุดท้ายที่จะได้ตัวนายมา....

ขายาวก้าวเดินออกไป....ด้วยการตัดสินใจที่แน่วแน่.....

ฉันหลงใหลในดวงตาสีมรกตที่งดงามราวกับอัญมณีของนาย.....ฉันหลงใหลในเส้นไหมสีเงินที่พลิ้วไหวไปตามสายลมของนาย....ฉันหลงใหลในรูปร่างบอบบางและผิวสีขาวราวกับน้ำนมของนาย.....ฉันหลงรักนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ทั้งๆที่นายเป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก

ฉันเฝ้ามองนายมาตลอดโดยที่นายคงจะไม่รู้ตัว....

ฉันอยากได้ความรักของนายแต่โดยดี....แต่สิ่งที่นายเฝ้ามองอยู่กลับไม่ใช่ฉัน....

จนในที่สุดความอดทนของฉันมันก็จบสิ้นลง...

หากสายตาของนายจะสนใจฉันบ้าง....ฉันก็คงไม่คิดที่จะทำแบบนี้.....

มือที่เคยจับแต่ดาบไม้เคาะลงไปที่บานประตู ไม่นานเสียงที่ฟังดูแล้วติดจะรำคาญก็ขานรับพร้อมกับบานประตูที่เปิดออก ใบหน้าของเจ้าของห้องมีแววประหลาดใจ นัยน์ตาสีมรกตมองมาที่เขาอย่างสงสัย ก่อนที่จะทักออกมาว่า....

ครึ ครึ.......นั่นแหละ......