KHR Au S.fic [805980] มือข้างนั้น ขอให้ฉันได้ไหม : X’mas Night

[AuS.Fic][805980]     มือข้างนั้น ขอให้ฉันได้ไหม   :  X’mas  Night

: KHR Fanfiction Au

: 805980

: Romance

: NC-17

ถุงใส่ดาบไม้ไผ่วางพิงผนังเคียงข้างกับถุงใส่ไม้เบสบอลท่ามกลางเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น เสียงหอบหายใจสอดประสานไปกับเสียงครางครือที่ฟังดูแล้วทรมานมากกว่าสุขสม ใบหน้าสวยซึ่งสะท้อนแสงนวลของโคมไฟหัวเตียงมีแววอ้อนวอน ริมฝีปากสีแดงเผยอออกอ้าน้อยๆ น้ำลายหยดเล็กไหลอยู่ที่มุมปากเชื่อมกับริมฝีปากของอีกคนที่ยอมละใบหน้าออกมาก่อนจะก้มลงไปที่กลางลำตัวบาง

“ อื้อ...”      คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อส่วนไวต่อความรู้สึกถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นร้อน ความเปียกแฉะของลิ้นที่โอบล้อมพันส่วนนั้นอยู่ทำให้รู้สึกดีจนทรมาน

“ อ้า...”      ถึงจะอยากปลดปล่อยแต่คนกระทำกลับไม่ยอม นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองขึ้นมาที่ใบหน้าสวยซึ่งส่งสายตาอ้อนวอน

“ ใจเย็นสิ ฮายาโตะ...”     ริมฝีปากละออกมาก่อนจะกดส่วนปลายเอาไว้ด้วยนิ้ว

“ รอคนข้างหลังด้วยสิ”      ใบหน้าคมเจ้าเล่ห์ยิ้มพรายหลังจากส่งเสียงเย้าแหย่ ก่อนจะเหลือบตาไปมองร่างสูงอีกคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังร่างบาง ใบหน้าที่เหมือนกันราวกับแกะส่งยิ้มสดใสมาให้แต่มือใหญ่กลับจับสะโพกบางกดกระแทกลงไปที่แกนกายของตนให้คนถูกกระทำถึงกับครางไม่ได้ศัพท์

“ อึก อ้า...”     ใบหน้าสวยสะบัดเงยหน้าขึ้นรับความคับแน่นที่ตามมาด้วยความสุขสม ผนังภายในเสียดสีขึ้นลงทั้งรู้สึกดีทั้งทรมาน

“ โกคุเดระ...”     เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ใบหูด้านหลัง อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับให้แผ่นหลังบางแนบชิดไปกับแผ่นอกของอีกฝ่ายมากขึ้น

“ อะ อ้า..”      ถูกครอบครองทั้งด้านหน้าและด้านหลังพร้อมๆกันจนความสุขสมแทบจะทะลักออกมา ริมฝีปากของยามาโมโตะคนน้องโลมเลียอยู่ที่ส่วนหน้า และมือใหญ่ของยามาโมโตะคนพี่กำลังยกสะโพกมนให้สูงขึ้นก่อนจะกดลงไปรวดเดียวให้ร่างบางทั้งร่างกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในปากของคนที่อยู่ตรงหน้าและในไม่ช้าความอุ่นวาบก็แผ่ซ่านเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง

“ ฮ้า...แฮก...แฮก....”      ร่างบางเอนซบไปกับแผ่นอกของคนที่อยู่ด้านหลังอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ใบหน้าคมจึงซุกไซร้ไปที่ลำคอระหง เช่นเดียวกับมือใหญ่ของคนที่อยู่ด้านหน้าที่เริ่มจะลากเลื้อยไปตามเรียวขาขาว ริมฝีปากที่ยังมีคราบคาวถูกลิ้นยาวแลบเลียพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองไล่ไปตามร่างบางที่ยังทิ้งกายหอบหนักหน่วงอยู่กับคนด้านหลัง

“ ฮายาโตะ”     ใบหน้าคมของยามาโมโตะคนน้องขยับมาอยู่ตรงหน้าใบหน้าสวยก่อนจะยิ้มให้....ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด....นัยน์ตาสีมรกตกระพริบปริบๆก่อนจะมองตามใบหน้าคมที่ค่อยๆเคลื่อนลงไปข้างล่างเรื่อยๆ

“ อ๊ะ...”    จนต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเรียวลิ้นแลบเลียยอดอกของตน

“ พอเลยนะ!!”     มือบางยันหัวสีดำของเจ้าคนตรงหน้าออกไปให้ห่างจากร่างของตน ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากคนที่อยู่ด้านหลัง แล้วล้มตัวลงนอนตะแคงหันหลังหนีสองสองแฝดที่มองหน้ากันด้วยความเสียดาย ใบหน้าสวยหันมาส่งสายตาดุดันก่อนจะหันหลังไปอีกครั้งพร้อมกับผ้าห่มที่ยกขึ้นคลุมจนมิดหัว

“ ฮายาโตะอ่า....นายไม่ยุติธรรมนะ พี่ได้ทำมากกว่าตั้งครั้งนึง นายลำเอียงนี่นา”    เสียงง๊องแง๊งของไอ้ตัววายร้ายเง้างอดอยู่ด้านหลังให้เส้นเลือดที่ขมับร่างบางถึงกับกระตุก

“ จะมากกว่าหรือเท่ากันพวกแกก็หัดตกลงกันก่อนจะทำสิฟะ! ไม่ใช่ทำไปเรื่อยๆจนจะเช้าแบบนี้! ฉันจะนอนแล้ว ไสหัวไปห่างๆเลย!!”     ร่างบางถลกผ้าห่มก่อนหันมาแว้ดๆใส่สองแฝดที่ได้แต่ยิ้มแหยๆ

“ แล้วก็ ถ้ายังมาร้องหงิงๆกวนชั้นอีก รับรองได้อดไปอีกครึ่งปีแน่!”     หลังจากตวาดเสร็จก็ยกผ้าห่มขึ้นคลุมจนมิดหัวอีกครั้ง เป็นการบ่งบอกว่าเจ้าคนหมดแรงนี่เอาจริงจนสองแฝดต้องยอมแพ้แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆแต่โดยดี

ให้ตายเหอะ...ถ้ามันนานๆครั้งเขาก็จะยอมอยู่หรอกนะ แต่นี่มันแทบจะวันเว้นวัน ใครจะมีพลังเหลือเฟือแบบไอ้สองตัวนี่กัน อยากจะรู้นักว่ามันเอาแรงมาจากไหนมากมายอย่างงี้!

ใบหน้าสวยที่ติดจะหงุดหงิดเล็กๆซุกลงกับหมอนก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย

“ จะไม่นอนก่อนหรอ?”      ยามาโมโตะคนพี่เอ่ยถามน้องชายที่ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าเตรียมตัวจะออกไป

“ ไม่ละ ต้องไปเตรียมตัวแต่เช้าน่ะ....ความจริงก็อยากให้พี่ไปดูมั่งจังน้า...”     มือใหญ่ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายก่อนจะยกถุงใส่ดาบไม้ไผ่สะพายไว้บนบ่า

“ ฮะฮะ เอาน่า...ถึงฉันจะไม่ได้ไปดู แต่ก็จะส่งรางวัลสำหรับชัยชนะไปให้แล้วกันนะ”      ยามาโมโตะคนพี่ส่งยิ้มมาให้จากบนเตียง

“ ฮะฮะ ถือว่าเป็นของขวัญวันคริสมาสต์ด้วยเลยได้หรือเปล่าน้า...”      ยามาโมโตะคนน้องยกมือลาก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไป ให้ใบหน้าคมของอีกคนส่ายหน้าน้อยๆด้วยรอยยิ้ม....มั่นใจจริงๆน้า นอนก็ไม่ได้นอนแถมยังออกแรงเยอะขนาดนั้น...ถ้าแพ้ขึ้นมาฉันจะยึดของรางวัลคืนนะทาเคชิ....นัยน์ตาสีเปลือกไม้อ่อนโยนทอดมองไปยังคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างกายด้วยความเอ็นดู มือใหญ่ลูบลงไปที่เส้นผมสีเงินเป็นประกาย ก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้าง

นายคือของขวัญของพวกเรา....โกคุเดระ

นัยน์ตาสีมรกตเหลียวมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ ถึงรูปร่างหน้าตาจะเป็นแบบนี้แต่เขาก็ขึ้นชื่อเรื่องชกต่อยพอสมควร แล้วไอ้การที่ต้องมาเดินอย่างหวาดระแวงแบบนี้น่ะมันก็เพราะ...

อึก...

ลอบกลืนน้ำลายเมื่อหยุดมองภาพตรงหน้า...ป้ายโรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนตั้งตระง่านอยู่ข้างทางเข้า ถึงแม้วันนี้จะมีหิมะโปรยปรายแต่ก็ไม่ทำให้บรรยากาศโหดๆลดลงไปได้เลย ในเมื่อไม่ว่าจะยืนมองอยู่นานแค่ไหน ก็มีแต่เด็กผู้ชายในชุดกักกุรันสีดำเดินเข้าออกเพียงเท่านั้น แถมหน้าตาแต่ละคนก็ราวกับไปขุดมาจากแก๊งยากูซ่าที่ไหนซักแห่ง

ไอ้บ้าทาเคชินั่น....มันหลุดออกมาจากโรงเรียนแบบนี้ได้ไงกัน ?

เฮ้อ....

ถอดหายใจออกมาอีกเฮือก ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วก้าวขาเดินเข้าไป....เป็นอย่างที่คิด....สายตาทุกคู่ที่เดินผ่านล้วนหันมามองตาไม่กระพริบ ได้แต่กัดฟันกรอดกับความคิดไร้ยางอายของไอ้เจ้ายามาโมโตะคนพี่ที่จับเขาแต่งตัวแบบนี้!

นึกย้อนกลับไปเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว....แล้วก็ให้หงุดหงิด

เขาตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าบานเป็นดอกทานตะวันของไอ้คนข้างๆ โดยปราศจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของใครอีกคน และเมื่อได้ฟังเหตุผลก็พอจะเข้าใจได้....วันนี้เจ้ายามาโมโตะคนน้องมีแข่งเคนโด้ชิงแชมป์เขตที่โรงเรียนของมันเอง เพราะงั้นเลยไม่อยู่ก่อกวนเขาในตอนเช้า....อุตส่าห์สบายใจอยู่ได้ไม่นาน ไอ้เจ้ายามาโมโตะคนพี่ก็จัดการลากเขาเข้าห้องน้ำก่อนจะจับกด...เอ้ย!...จับอาบน้ำจนสะอาดเอี่ยมแล้วก็จับแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่พอได้มองกระจกเท่านั้นแหละ

“ กะ....แก๊...เอาชุดอะไรมาให้ชั้นใส่เนี่ย!!!”        มินิสเกิ้ตลายสก๊อตสั้นจนโผล่พ้นชายเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาแค่นิดเดียวนั่นทำให้อ้าปากค้าง

“ เหมาะดีออกน้า....”    เจ้าคนอารมณ์ดียังไม่ยอมรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่เขาปล่อยออกไป แถมมือใหญ่ยังผลักให้เขานั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะค่อยๆรูดถุงเท้ายาวขึ้นมาให้จนถึงหัวเข่า

“ ถอดออกเดี๋ยวนี้”     ไม่ว่าเปล่ามือเขายังตั้งท่าจะแกะกระดุมเสื้อออก

“ ชั้นคิดว่านายใส่ชุดนี้น่าจะดีกว่านะ เพราะว่าไม่รู้ว่าที่โรงเรียนนั้นจะมีคู่อริของนายอยู่บ้างหรือเปล่าน่ะสิ ถ้าแต่งตัวแบบนี้พวกนั้นต้องไม่คิดว่าเป็นนายแน่ๆเลยโกคุเดระ”       ห๋า?! ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรของมัน? 

“ อะไรของแก โรงเรียนนั้นอะไร?”

“ อ้าว? ก็วันนี้นายต้องไปดูทาเคชิแข่งนี่ ก็ต้องไปที่โรงเรียนนั้นสิ?”       แล้วเขาก็ได้แต่อ้าปากค้างอีกรอบ....กับการโดนมัดมือชกแบบหน้าด้านๆของพวกมัน....เขาบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะป๊ายยยยยย...

เฮ้อ....

แล้วก็ได้แต่มาเดินถอนหายในใจอยู่คนเดียว ในเมื่อเถียงไป ไอ้คนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่นก็ไม่สนใจแถมยังมาส่งเขาถึงหน้าสถานี

“ ฝากด้วยนะ โกคุเดระ”     รอยยิ้มสดใสส่งมาให้ก่อนที่จะเดินจากไป....

พวกมันสองคนจะไม่ปรากฎตัวพร้อมกัน....ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม....

เพราะงั้นจึงไม่มีใครรู้เลย...ว่ายามาโมโตะมีฝาแฝด....

โรงยิมมีอยู่มากมายสมกับที่เป็นโรงเรียนชายล้วน เสียงฝีเท้าจากสนามบาสหยุดลงเมื่อเขาเดินผ่าน....มันจะอะไรกันนักกันหนา....ที่นี่ไม่เคยมีผู้หญิงเข้ามาเดินเลยหรือยังไงกัน?! ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินด้วยใบหน้าที่เริ่มจะร้อนผ่าวหนักขึ้นเรื่อยๆ ต้องรีบหาโรงฝึกเคนโด้ให้เจอ...ต้องรีบหาให้เจอ

ในขณะที่เดินบ่นงึมงำจนไม่ได้ดูทางจึงเดินชนกับแผ่นอกกว้างของใครบางคนเข้า

“ ฮายา...โตะ?”       เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยประกายตาระยิบระยับ...ไอ้บ้าทาเคชิมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วจนได้....ไม่เคยดีใจที่ได้เจอมันเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย....

“ รีบๆพาชั้นเข้า....ปะ....เฮ้ย!”       สองแขนแข็งแรงอยู่ดีๆก็กอดหมับเข้ามาแล้วดึงตัวเขาเข้าไปกอดท่ามกลางสายตาของคนมากมาย เสียงเหมือนผึ้งแตกรังฮือฮาอยู่รอบๆจนไม่กล้าจะหันไปมอง ตอนนี้ใบหน้าของเขามันร้อนจนแทบจะทอดไข่ได้แล้วมั้ง

“ ปล่อยนะ...อื้อๆๆ”       ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้อยู่ที่แผ่นอกกว้าง ใบหน้าคมก้มลงมาคลอเคลียที่แก้มราวกับลูกหมาดีใจที่ได้เจอเจ้าของ

“ ดีใจจัง...ไม่คิดว่านายจะมา”      แหงละ...โดนพี่แกจับมัดมือชกมาขนาดนี้...มันก็ต้องมาให้เห็นน้ำหน้าซักหน่อยแล้วชั้นก็จะกลับแล้ว!

“ งั้นเข้าไปข้างในกันเหอะ”      ใบหน้าระรื่นเปลี่ยนโหมดเป็นยามะดาร์กก่อนจะหันไปมองรอบๆราวกับจะประกาศให้รู้โดยทั่วกันว่าเขากับมันเป็นอะไรกัน

“ ที่นี่มีกฎน่ะ ว่าคนที่จะเข้าชมต้องเป็นสมาชิกของชมรมหรือไม่ก็มากับทีมคู่ต่อสู้ ถ้าเป็นคนอื่นจะให้ดูอยู่แค่ข้างนอก เพราะว่าเวลาแข่งต้องใช้สมาธิ แต่นายเป็นกรณีพิเศษ....เพราะว่าเป็นแฟนของกัปตัน!”      แล้วใบหน้าคมก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ตามระเบียบ...เขาไปยอมรับตอนไหนว่าเป็นแฟนพวกมัน? เนียนกันไปเองทั้งนั้น...

“ ถึงจะน่าเสียดาย แต่นายคงต้องเปลี่ยนชุดซะก่อน”      แล้วชุดเสื้อกิโมโนสีขาวกับกางเกงฮากามะสีน้ำเงินเข้มไซส์เล็กสุดก็ถูกยัดใส่มือ แต่แทนที่จะปล่อยให้เขาใส่เองมันกลับจัดการเปลี่ยนให้เรียบร้อย

“ อืม....”      หลังจากออกไปยืนมองมาที่เขาครู่นึง ร่างสูงของเจ้ายามาโมโตะคนน้องก็เดินเข้ามาหาก่อนจะรวบผมของเขาขึ้น

“ โอเค...”       แล้วมันก็เดินกลับไปที่ล็อคเกอร์ของตัวเองก่อนจะควักมือถือออกมาถ่ายรูปเขาไว้.....เหมือนกันไม่มีผิด....เพราะเมื่อเช้าพี่มันก็เพิ่งทำกับเขาแบบนี้!! ซักวันชั้นจะลบรูปพวกนั้นให้หมด!

“ เอาละ...เข้าไปข้างในกันเถอะ”     รอยยิ้มที่ดูร้ายกาจแต่ก็อบอุ่นส่งมาให้พร้อมกับมือใหญ่จับมาที่มือของเขาแล้วพาเข้าไปด้านในโรงฝึกทำให้ความประหม่าดูเหมือนจะจางหายไป

ด้านในนั้นเงียบสงบ สมาชิกของทั้งสองทีมทยอยกันมานั่งเป็นแถวอย่างมีระเบียบ ดูแล้วช่างเป็นกีฬาที่งามสง่าทั้งๆที่จริงแล้วมันก็คือการจับดาบเข้าห้ำหั่นกัน เขาถูกจับให้นั่งอยู่ในแถวของสมาชิกในทีม ส่วนยามาโมโตะคนน้องเดินไปนั่งอยู่ที่แถวด้านหน้า และในไม่ช้าเมื่อคนที่ดูท่าทางเหมือนกรรมการเดินเข้ามา ทั้งสองทีมต่างก็เริ่มสวมเครื่องป้องกัน

การแข่งขันนั้นเริ่มต้นจากรุ่นเล็กขึ้นไปเรื่อยๆ เจ้าทาเคชิที่อายุเท่าเขาคงลงแข่งในรุ่นกลาง

เสียงฝีเท้าหยุดลงเมื่อดาบไม้ไผ่ฟาดเขาไปที่กลางลำตัวให้ฝ่ายของทีมตรงข้ามได้แต้มและได้รับชัยชนะไปในรุ่นเล็ก ในที่สุดก็มองเห็นแผ่นหลังกว้างที่คุ้นตาลุกขึ้นยืนขึ้นช้าๆก่อนที่ใบหน้าคมซึ่งสวมเครื่องป้องกันแล้วจะหันมา นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองมาที่เขาด้วยแววมุ่งมั่นก่อนที่จะหันกลับไป

ร่างสูงยืนประจันหน้ากับคู่ต่อสู้ก่อนที่จะโค้งคำนับให้แก่กัน แล้วดาบไม้ไผ่ในมือนั้นก็หันเข้าหาอีกฝ่าย

ในยามนี้ร่างสูงจอมร้ายกาจกลับดูสง่างามไม่ต่างไปจากอีกคนยามที่ได้จับไม้เบสบอล.....เขาพอจะรู้เหตุผลว่าทำไมทั้งสองคนถึงไม่เล่นกีฬาชนิดเดียวกัน....นั่นเพราะหนึ่งไม่อยากต้องมาแข่งกัน....และสองมันเป็นหนทางที่จะได้ไม่ต้องมาพบกัน.....

เท้าเปลือยเปล่าขยับเข้าหาอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็วก่อนที่ปลายดาบไม้ไผ่จากฟาดไปที่ศีรษะโดยที่อีกคนยังไม่ทันจะรู้ตัว แต้มแรกเป็นของทาเคชิ....และแต้มต่อมาก็ตามมาอย่างไม่ยากเย็น....สมแล้วที่เป็นกัปตันทั้งๆที่อยู่แค่ปีสอง....เหมือนกับยามาโมโตะคนพี่....ที่เป็นกัปตันชมรมเบสบอลทั้งๆที่อยู่แค่ปีสองเช่นกัน

ถ้าสองคนนี้เรียนอยู่ด้วยกันหรือใช้ชีวิตร่วมกัน....จะเป็นยังไงนะ....

ความรู้สึกอิจฉาและปมด้อยในใจคงเกิดได้ไม่ยากเมื่อถูกเปรียบเทียบ...เพราะงั้น....พวกนายสองคนจึงหลีกเลี่ยงมันมาตลอด...ที่จะมีชีวิตร่วมกันอย่างนั้นใช่หรือเปล่า

ถึงอย่างนั้น.....กลับมีเพียงเขา....ที่ทั้งสองคนยอมเข้ามาพัวพันด้วย

จะน่าดีใจดีไหมนะ?

“ ฮา...ยา....โตะ.....”        เสียงเรียกเป็นจังหวะทำให้สิ่งที่เผลอคิดอยู่ลอยหายไป ใบหน้าคมชะโงกมามองที่ด้านหน้าทั้งๆที่เดินอยู่เคียงข้างกัน

“ ไปเดินเล่นในเมืองกันเหอะนะ วันนี้นายเป็นรางวัลแห่งชัยชนะของฉัน เพราะงั้นห้ามปฏิเสธ”      ทำไมหมอนี่ถึงยิ้มได้ร้ายกาจนักนะ? เขาปั่นใบหน้าบูดใส่อีกฝ่ายที่จับกระชับมาที่มือของเขา  แต่ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่าทำไมเจ้าทาเคชิถึงได้ดาร์กเข้ากระดูกดำ เพราะมันต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความโฉดและโหดร้ายของโรงเรียนชายล้วนแบบนี้น่ะสินะ

เขาเหลือบมองใบหน้ายิ้มเย็นที่มองตรงไปข้างหน้าของยามาโมโตะคนน้อง ถึงจะเหมือนกันจนแยกไม่ออกแต่เขากลับบอกความแตกต่างของสองคนนี้ได้ คนพี่จะร่าเริงและอ่อนโยน แต่เจ้าหมอนี่จะมืดมนกว่าและรุนแรง

แสงไฟประดับประดาตามหน้าร้านทำให้สีขาวโพลนของหิมะนั้นดูสดใสขึ้นมาทันตา พนักงานร้านค้าในชุดซานตาครอสสีแดงออกมายืนเรียกลูกค้าหรือไม่ก็แจกของกันเต็มไปหมด คนที่เดินผ่านไปมานั้นมีใบหน้ายิ้มแย้มสมกับที่เป็นวันแห่งความสุข คู่รักมากมายต่างเดินจูงมือกันด้วยบรรยากาศแสนโรแมนติก เช่นเดียวกับมือใหญ่ที่จับกระชับมือของเขาเอาไว้ข้างหนึ่ง...

เผลอเหลือบมองไปที่มืออีกข้างที่ว่างเปล่า.....

ถึงจะไม่ดีต่อคนที่อยู่ด้วยตรงนี้...แต่ก็อดที่จะคิดถึงอีกคนไม่ได้....ป่านนี้นายจะทำอะไรอยู่นะ...ยามาโมโตะ

“ ฮายาโตะ...”     

“ หือ?”

“ นายอยากจะขอของขวัญอะไรจากซานตาครอสอย่างงั้นหรอ...”      จู่ๆคนที่เดินอยู่เคียงข้างก็ถามขึ้นมาลอยๆจนเขาตั้งตัวไม่ทัน

“ บ้ารึเปล่าแกน่ะ  ซานตาครอสมีจริงซะที่ไหน”

“ มีจริงสิ...”       ใบหน้าคมก้มลงมายิ้มให้ ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แต่มันกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ เพราะชั้นเฝ้าขอของขวัญชิ้นหนึ่งมานานแสนนาน...แล้ววันนี้....ของขวัญชิ้นนั้นฉันก็ได้มันมา....อยู่ตรงหน้า...”      นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองมาที่เขาด้วยแววตาอ่อนโยน

“ ชั้นเลยอยากจะรู้...ว่านายอยากได้อะไรจากซานตาครอส”

“ เห๊อะ! เป็นของที่ไม่มีวันเป็นไปได้หรอกน่า”      เขาหันใบหน้าไปอีกทางพร้อมเบะปากไม่อยากเชื่อเรื่องหลอกเด็ก แต่อีกคนกลับยังคงยิ้มพราย มือใหญ่จับมาที่มือเขาก่อนจะออกแรงลากไปเรื่อยๆ ผู้คนมากมายต่างเดินผ่านเลยไป จากความสว่างไสวจากไฟประดับกลับค่อยๆมืดลงเรื่อยๆ

สวนสาธารณะนั้นมองเห็นอยู่ตรงหน้าเมื่อขายาวของคนที่ลากเขามาหยุดลง ทั้งๆที่ควรจะเงียบกริบ แต่วันนี้ที่นี่กลับยังเต็มไปด้วยผู้คน และแน่นอนว่ามีซานตาครอสยืนแจกของขวัญแก่เด็กๆอยู่ท่ามกลางหิมะสีขาวโพลน

“ สุขสันต์วันคริสมาสต์....โกคุเดระ...”

มืออีกข้างที่ว่างเปล่ากลับมีมือที่อบอุ่นสอดประสานเข้ามาก่อนที่จะกระชับให้เขาเบิกตากว้าง และเมื่อหันไปมอง...นัยน์ตาสีมรกตของเขาก็สะท้อนภาพของอีกคนที่อยู่ในห้วงคำนึง...ยามาโมโตะคนพี่....

“ สุขสันต์วันคริสมาสต์เช่นกัน...ฮายาโตะ...”      มือข้างที่ถูกจับอยู่ก่อนแล้วก็ถูกกระชับให้แน่นขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งมาจาก ยามาโมโตะคนน้อง

มือทั้งสองข้างถูกทั้งสองคนจับเอาไว้....พร้อมๆกัน.....

เป็นไปได้หรือ.....

แต่มันก็เป็นไปแล้ว....

และตอนนี้ขาทั้งสามคู่ก็กำลังเดินเข้าสู่สวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยบรรยากาศของวันคริสมาสต์....บรรยากาศของความสุข.....

เห็นที....ชั้นเองก็คงต้องเชื่อแล้วสินะ....

ว่าซานตาครอสมีจริง....

เพราะสิ่งที่ฉันอยากได้.....

ก็คือมือของพวกนายทั้งคู่....ที่จับชั้นเอาไว้....พร้อมกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

บทส่งท้าย

FIN

ฮร้วกกก ในที่สุดก็เลยวันคริสมาสต์มาแล้วจนได้...(ได้ข่าวว่าเลยมาหลายวันแล้วด้วย)....เอานิ้วจิ้มกัน....แบบว่า...มัวแต่ทำไอ้นั่น(?) ก็เลยแอบลืมว่าเมื่อวันก่อนคือวันคริสมาสต์ แหะแหะ รู้ตัวอีกทีก็จะหมดคริสต์มาสอยู่อีกไม่กี่ชั่วโมง ปั่นยิบตาแค่ไหนมันก็ไม่เสร็จร๊อก เลยกลับไปนั่งทำไอ้นั่น(?) อย่างสบายใจต่อ (เฮ้ย!) แต่วันนี้ทำไอ้นั่น(?)จนตัน คิดอะไรไม่ออกเลยมานั่งซับเลือดกับฟิคเรื่องนี้ดีก่า...ครึ ครึ.....

ส่วนไอ้นั่น(?) เอาไว้ช่วงปีใหม่คงได้เจอกัน เพราะว่าอะไหล่มันหมด เลยต้องขอตัวไปตามหาสักเล็กน้อย แฮ่...

ยังไงก็....

สุขสันต์วันคริสมาสต์ย้อนหลังนะค้า.....

แล้วก็มาช่วยกันภาวนาให้ปีใหม่มันไม่ลงฟิคย้อนหลังอีก เหอ เหอ แล้วเจอกันค่า....

ซานต้าขา.....มี๊ขอบอร์ดดำกลับคืนมาได้ไหมก๊ะ จะได้กลับไปกดก๊กอย่างถูกกฎหมายซักที (ตรงไหนฟะ!)

ปล.อาจมีคำผิดไม่มากก็น้อยโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เพราะคนแต่งมันมัวแต่นึกถึงไอ้นั่น(?)อยู่เลยไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย......=_=”

ปล.2 ตีห้าแล้วเฮ้ย ลนลานๆ