KHR s.fic [All59] เกลียด...

: KHR  Fanfiction

: All59 

: DarkDrama

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เกลียด......

ฉันเกลียดแก.......

เกลียด....

“ โกคุเดระ ฉันกลับมาแล้ว”

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะสดใสถูกส่งมาให้พร้อมกับมือใหญ่ที่แสนอบอุ่น

“ กินข้าวบ้างหรือเปล่า นายผอมลงไปนะ”

ร่างกายสูงใหญ่โอบกอดเขาด้วยท่อนแขนที่แข็งแรง แผ่นหลังรับรู้ถึงความอบอุ่นจากแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง

“ คิดถึงใจจะขาด”

เส้นผมสีดำสั้นระอยู่ที่แก้ม ริมฝีปากร้อนซุกไซร้ไปทั่วลำคอ

“ โกคุเดระ ฉันรักนายที่สุด...”

ยังจำได้ไม่มีวันลืม กับถ้อยคำพร่ำกระซิบที่ข้างหู

ยังจำได้ไม่มีวันลืม.....

ภาพแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆเดินจากไปอย่างเย็นชา....

มือจับดาบที่ชโลมไปด้วยเลือด ....

ไม่ว่าจะร้องเรียกแค่ไหน....อ้อนวอนเพียงใด....

แกก็ไม่เคยหันกลับมา.....ไม่หันกลับมา.....

ฉันเกลียดแก........

คนโกหก......

................................................................

ฉันเกลียดแก......

เกลียด......

“ หึ สมกับเป็นสัตว์กินพืช”

มือที่แข็งแกร่งราวกับคีมเหล็กพันธนาการร่างกายให้แนบชิดติดผนัง

“ อ่อนแอสมควรขย้ำ.....”

ร่างกายที่ทรงพลังแนบชิดบดเบียดเข้ามาหา นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองด้วยดวงตาเป็นประกายหิวกระหาย

“ รสชาติดีไม่มีเปลี่ยน”

จูบเร่าร้อนเอาแต่ใจ ในทุกสัมผัสมีแต่ความรุนแรง

“ สมกับเป็นสัตว์กินพืชของฉัน.......โกคุเดระ ฮายาโตะ”

ยังจำได้ไม่มีวันลืม กับเสียงกระซิบแสดงความเป็นเจ้าของที่แสนอ่อนโยน

ยังจำได้ไม่มีวันลืม....

รอยยิ้มเย็นชากับเสี้ยวหน้าโหดเหี้ยมที่เมินไปทางอื่น….

สองมือกระชับท่อนเหล็กเย็นเฉียบ....

ขาเรียวที่วิ่งออกไปไกลแสนไกล....

ไม่ว่าจะไขว่คว้าแค่ไหน..... ก็ไม่เคยเอื้อมถึง......ไม่เคยเอื้อมถึง

ฉันเกลียดแก.......

คนใจร้าย.......

....................................................................................

ฉันเกลียดแก.......

เกลียด......

“ คึหึหึ....พบกันอีกแล้วนะครับ ฮายาโตะคุง”

มือขาวซีดแต่อบอุ่นอย่างน่าประหลาดลูบไล้ไปทั่วใบหน้า นิ้วเรียวเชยคางรับจูบที่หอมหวาน

“ ให้ผมยึดครองร่างของคุณได้ไหมครับ คืนนี้…”

เถาวัลย์ไร้รากเกี่ยวพันแขนขา ร่างสูงโปร่งแนบชิดจนแทบจะหลอมรวมเข้าหากัน

“ ผมอยากได้ร่างกายของคุณ....และหัวใจของคุณ....”

ดวงตาสองสีจ้องมองร่างกายไร้สิ่งปิดบังของเขาด้วยความเจ้าเล่ห์

“ ผมรักคุณครับ...สายลมของผม”

ยังจำได้ไม่มีวันลืม รอยยิ้มละมุนละไมไร้ความลวงหลอกที่ส่งมาให้

ยังจำได้ไม่มีวันลืม.....

เส้นผมยาวสีไพลินโบกสะบัดห่างไกลออกไป

ถุงมือหนังสีดำกระชับอาวุธด้ามยาวกวัดแกว่งไปมา…..

แผ่นหลังโปร่งค่อยๆจางสลายหายไปในสายหมอกต่อหน้าต่อตา…..

อยากจะกอดเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถสัมผัสได้......ไม่สามารถสัมผัสได้......

ฉันเกลียดแก.....

คนหลอกลวง.......

..........................................................................

ผมเกลียดคุณ........

เกลียด..........

“ โกคุเดระคุง เป็นยังไงบ้าง บอกแล้วไงว่าอย่าฝืน”

มือเล็กแต่แข็งแกร่งตรงเข้ามาประคองร่างกายของเขาด้วยความอ่อนโยน

“ นอนพักบ้างเถอะ นายอดนอนมาตั้งหลายวันแล้วนะ”

อ้อมกอดนุ่มนวลเต็มไปด้วยความห่วงใยส่งมาพร้อมกับดวงตากลมโตสุกใสมองสำรวจไปทั่วร่างกายเขา

“ ถ้าขาดนายไป...พวกฉันคงอยู่ไม่ได้....นายเป็นคนสำคัญของพวกเรานะ”

แขนเล็กกระชับร่างกายของเขาเข้าแนบชิด ริมฝีปากนุ่มจูบลงที่หน้าผาก

“ ฉันรักโกคุเดระคุงนะ “

ยังจำได้ไม่มีวันลืม รอยยิ้มราวกับฟากฟ้ากว้างที่คอยโอบอุ้มจิตใจที่อ้างว้างให้อบอุ่น

ยังจำได้ไม่มีวันลืม.....

ร่างกายที่เคยอยู่เคียงข้างกันกลับผลักไสอย่างไม่ใยดี....

ถุงมือห่อหุ้มด้วยเปลวไฟผลักดันให้ร่างกายเล็กพุ่งออกไปข้างหน้า....

ขอร้องจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดให้ได้กลับไปยืนอยู่ข้างๆคุณอีกครั้ง

แต่คุณก็ยังเดินหนีผมไป......เดินหนีผมไป......

ผมเกลียดคุณ……..

เพราะคุณทิ้งผม……..

.............................................................

สุดท้ายแล้ว....พวกแกก็ทิ้งฉันไปกันหมด…..

ไม่มีใครรักฉันจริง....

ไม่มีใครอยู่กับฉันสักคน.....ไม่มีใครเลย.....ไม่มี.....

แกมันโกหก....ยามาโมโตะ

แกมันใจร้าย.....ฮิบาริ

แกมันหลอกลวง.....มุคุโร่

คุณทิ้งผมไป....รุ่นที่สิบ

ฉันเกลียดพวกแก.....เกลียด.....

....................................................................................

หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมาจากนัยน์ตาสีมรกตคู่งาม.....

มือยื่นออกไปอย่างยากเย็น.....

นิ้วสั่นระริกแตะสัมผัสแผ่นหินสีดำสนิท....

R.I.P

Sawada Tsunayoshi

Yamamoto Takeshi

Hibari Kyoya

Rokudo Mukuro

……………………………………………………………..

ถ้าพวกแกคิดว่าความรักคือการปกป้องให้ฉันยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป

จงรู้ไว้…..

ว่าฉันไม่ต้องการ

เพราะพวกแกกำลังทำให้ฉันตายทั้งเป็น.....

เพราะแบบนั้น ฉันถึงได้.......เกลียด

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

….FIN….