KHR Au S.fic [8059] ใต้เงาซากุระ : Ending

ใต้เงาซากุระ  Illus by Snow_fredel

[Au S.Fic] 8059     --- ใต้เงาซากุระ : Ending ---   

: KHR Fanfiction AU

: 8059

: Romance  

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เป็นเช้าที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายลมเย็นสบายพัดมาต้องกายและกลีบซากุระที่ยังคงโปรยปรายไม่มีวันหยุด...ราวกับว่า....ดอกของมันไม่มีวันหมด...

ร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึ้นนั่ง ลองขยับแขนไปมา เพียงเวลาไม่นานร่างกายกลับหายดีราวกับไม่เคยมีแผลฉกรรจ์ จะว่าเป็นยาวิเศษก็ไม่น่าใช่ เพราะร่างเล็กบางนั่นไม่เคยเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ทุกครั้งที่ได้นอนหลับ เมื่อตื่นขึ้นมาก็จะรู้สึกว่าความเจ็บปวดและบาดแผลมันดูเบาบางลง

สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงแค่เสียงกระพรวนใสกังวานและประกายสีเงินของขนสัตว์ซึ่งติดอยู่ที่เสื้อ......

ครืดดดดดดด....

“ กินข้าวได้แล้ว!”    เสียงเปิดประตูมาพร้อมกับเสียงห้วนๆของร่างเล็กบาง

แต่ไม่ว่าจะผ่านมากี่วันแล้ว แต่อาหารที่ร่างบางของโกคุเดระยกเข้ามาก็ยังคงเป็นข้าวต้มเหมือนเดิม.....

“ นี่เจ้า....ทำอย่างอื่นไม่เป็นเลยหรอ”    แม่ทัพหนุ่มชี้ลงไปที่ถ้วยข้าวต้ม ให้ใบหน้าสวยก้มงุดพร้อมกับแก้มใสที่แดงระเรื่อ

“ จะ...จะกินหรือไม่กิน!”

“ ฮะ ฮะ....กินสิ...ข้าก็แค่ถามดู...แต่เจ้าเป็นเด็กผู้ชาย ทำอาหารไม่เป็นก็คงไม่แปลก”    ถ้าอย่างนั้น...เจ้าตัวเองล่ะ....อย่าบอกนะว่ากินแต่ข้าวต้มแบบนี้ทุกวันน่ะ?

“ แต่ว่าแบบนี้สารอาหารมันจะไม่ครบนะ ถึงว่าสิ เจ้าถึงได้ตัวแค่นี้”    ในขณะที่อีกคนยังคงหยอกล้อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่อีกคนกลับตวัดนัยน์ตาสีมรกตขึ้นมองพร้อมค้อนให้อีกทีก่อนที่ร่างเล็กบางจะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไป

อ้า....เดี๋ยวต้องไปเอาอะไรมาแน่ๆ.....เหมือนอย่างทุกที ที่ร่างเล็กบางนั่นวิ่งออกไปหยิบอะไรต่อมิอะไรมาให้....แต่เมื่อถามว่าเอามาจากไหน....ริมฝีปากสีสดนั่นก็จะนิ่งไป....

แต่วันนี้หายไปนานแหะ.....

แม่ทัพหนุ่มเดินวนไปวนมาอยู่ในคฤหาสน์แบบญี่ปุ่นหลังใหญ่ ยิ่งเดินออกไปก็ยิ่งรู้สึกว่าบ้านมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเดินแค่ไหน ก็ไม่เห็นจุดสิ้นสุดของบ้านเลยสักนิด ไม่มีประตูหน้าบ้าน ไม่มีทางเข้าออกที่จะเชื่อมต่อกับข้างนอก มีเพียงห้องที่หน้าตาเหมือนๆกัน มีเพียงระเบียงทางเดินที่ทอดยาวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา  แสงสว่างจ้าที่อยู่รายรอบก็ทำให้ดูไม่ออก ว่ามันมีอะไรอยู่กันแน่ แต่ไม่ว่าจะเดินอยู่ตรงไหนของบ้าน สิ่งเดียวที่จะมองเห็นคือ ต้นซากุระต้นใหญ่ที่ออกดอกบานสะพรั่งต้นนั้น....

แว่วเสียงกุกกักของอะไรบางอย่างอยู่หลังบานประตูห้องห้องหนึ่ง  มือใหญ่จึงเลื่อนประตูเปิดออก สิ่งที่มองเห็นทำเอานัยน์ตาเบิกกว้าง

“ เจ้า......ฮ่าๆๆๆ”     ร่างเล็กบางของโกคุเดระที่เปียกมะล่อกมะแลก ผมสีเงินดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยนั่นกำลังไล่ตระครุบปลาสองสามตัวที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ที่พื้นไม้ ท่าทางที่ไม่เคยชินแบบนั้นทำให้ยามาโมโตะถึงกับขำไม่หยุด....เจ้าน่ารักเกินไปแล้ว...

“ ไม่ขำนะ!”    ปลาตัวหนึ่งลอยละลิ่วมาที่ใบหน้าคมคาย แต่ทว่าแม่ทัพหนุ่มก็รับเอาไว้ได้ทัน ยิ่งมองสภาพของคนตรงหน้าก็ยิ่งทำให้เผลอยิ้มออกมา

“ ต้องจับมันแบบนี้...แล้วก็ตีที่หัวมันภายในทีเดียว”   ร่างสูงใหญ่สาธิตวิธีทำปลาให้อีกร่างที่ดูจะสนอกสนใจดู ไม่รู้ว่าโกคุเดระไปจับมันมาจากที่ไหน เป็นปลาตัวใหญ่แบบที่ไม่ค่อยจะได้เห็น ลักษณะภายนอกก็ดูเป็นปลาทั่วไปแต่ที่น่าแปลกคือ รูสองรูที่กลางลำตัวของปลา....เหมือนรอยเขี้ยว....

กลิ่นหอมของปลาย่างลอยฉุยออกมาจากห้องครัว ร่างเล็กบางเดินวนเวียนอยู่รอบๆร่างสูงใหญ่ซึ่งกลายเป็นพ่อครัวแบบเต็มตัว กลิ่นปลาทำเอาโกคุเดระอยู่ไม่สุข นัยน์ตาสีมรกตส่งประกายวิบวับเมื่อมือใหญ่ยื่นไม้ที่เสียบปลาย่างตัวหนึ่งให้

“ ร้อน!”   

“ ฮะ ฮะ...ใครให้แทะแบบนั้นล่ะ มันเพิ่งจะย่างเสร็จนี่นา”    ใบหน้าสวยสะบัดไปมา พร้อมกับพ่นควันออกจากปาก

“ เจ้าบ้า! แล้วทำไมไม่บอกข้าก่อนล่ะ!  ...แล้วมัน...ต้องทำยังไง....”   

“ เอ้า! อ้าปาก”    มือใหญ่แกะเนื้อปลาออกมาพร้อมกับควันลอยกรุ่น เป่าเล็กน้อยก่อนจะจับเข้าใส่ปากเล็กของโกคุเดระซึ่งรับไปแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ใบหน้าสวยดูมีความสุขสุดๆ

“ เอาอีก”    อ้า....นอกจากจะต้องย่างให้ ยังต้องมานั่งแกะปลาป้อนให้แบบนี้อีก....จริงๆนะ...ถ้าใครมารู้เข้า ชื่อเสียงแม่ทัพผู้น่าเกรงขามของเขาคงดับสิ้นกันก็คราวนี้แหละ

เจ้าเป็นคนแรก...ที่ข้าต้องทำให้ถึงขนาดนี้....แต่ว่า....ท่าทางไร้เดียงสาและใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขของเจ้า...มันก็ทำให้สองมือนี้ยอมหยิบยื่นให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการโดยที่ข้าก็ไม่รู้ตัว....

“ โกคุเดระ!”    เสียงเรียกก้องกังวานไปทั่วบ้าน แต่ก็ยังคงไม่มีแววของเจ้าของชื่อ

ร่างเล็กบางนั่นหายไป....ปกติจะต้องมาวนเวียนอยู่รอบๆกายเขาทั้งๆที่ใบหน้าบึ้งตึงแบบนั้นก็เถอะ....แต่วันนี้ทั้งวันกลับหายไปตั้งแต่เช้า....ในใจเริ่มกังวลอย่างบอกไม่ถูก....หรือจะเป็นเพราะความใกล้ชิด...ที่ทำให้นายทหารซึ่งมองเห็นการบาดเจ็บล้มตายจากกันไปเป็นเรื่องธรรมดาอย่างเขา...เริ่มจะไม่เคยชินกับการที่ต้องอยู่คนเดียว...เริ่มจะรับไม่ได้ถ้าเด็กคนนั้นจะหายไป

จนแล้วจนรอดก็ต้องเดินกลับมายังห้องของตัวเอง....ถ้ารอจนมืดแล้วยังไม่กลับมา....เขาควรจะทำยังไงดี ?

บ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็หาทางออกไม่เจอ....

มือใหญ่เลื่อนเปิดบานประตูที่เชื่อมต่อไปยังต้นซากุระใหญ่ สายลมพัดซู่เข้ามาพร้อมกับกลีบของซากุระ นัยน์ตาสีเปลือกไม้จึงปะทะเข้ากับร่างเล็กบางซึ่งนอนหลับปุ๋ยขดตัวอยู่ที่ใต้เงาของต้นไม้ใหญ่เพียงต้นเดียวที่มีอยู่.......ร่างสีขาวบริสุทธิ์ซึ่งรายล้อมไปด้วยกลีบซากุระสีชมพู.....

ร่างสูงใหญ่นั่งลงเคียงข้างร่างที่ยังคงหลับสนิท  สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยที่ดูผ่อนคลายต่างจากยามปกติที่ได้เห็น....ถึงจะเป็นเรื่องยากแต่เขาคงต้องยอมรับ...ว่าเด็กคนนี้ทำให้เขาหลงรักและไม่อยากจากไปไหน....แต่กระนั้นเมื่อนึกถึงหน้าที่และความรับผิดชอบ.........

ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้ใบหน้าสวยที่ยังคงหลับตาพริ้มราวกับโดนดึงดูด ริมฝีปากแนบลงไปที่ริมฝีปากแดงระเรื่อ ความนุ่มนิ่มและหอมหวานทำให้อยากจะอยู่แบบนี้ให้นานเท่าที่จะทำได้.....อยากจะอยู่แบบนี้....อยู่กับเจ้า.....

มือใหญ่จับศีรษะซึ่งเต็มไปด้วยเส้นผมสีเงินนิ่มราวกับขนสัตว์ขึ้นมาหนุนอยู่ที่หน้าตักแทนที่จะเป็นแขนเล็กของเจ้าตัว พฤติกรรมหลายอย่างของร่างเล็กบางนี้ทำให้เขาเกิดความสงสัย แต่ถึงอย่างนั้น ทุกกริริยาท่าทางกลับตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขา.......

เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกได้นานแค่ไหนกันนะโกคุเดระ....อยู่ด้วยกัน....

ในที่ที่มีเพียงบ้านหลังใหญ่....

เจ้ากับข้า....

และซากุระต้นนั้น.....

ยามพลบค่ำของบ้านหลังนี้นั้นช่างแปลกตากว่าที่อื่น...ทั้งๆที่สวนอีกด้านซากุระกำลังบานสะพรั่ง แต่อีกด้านกลับมีหิ่งห้อยนับร้อยบินวนเวียนอยู่เหนือกอหญ้าริมบึง....เป็นปรากฏการที่แทบจะเป็นไปไม่ได้แต่ก็เป็นไปแล้ว....สองสามวันโกคุเดระจะหายไปในช่วงเย็นๆแบบนี้สักที ร่างเล็กบางนั่นจะหายไปนานมากแล้วก็กลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยใบหน้าใสแดงระเรื่อกับร่างกายหอมกรุ่นราวกับว่าไปแอบนอนแช่น้ำมาแบบนั้น

และวันนี้ก็เช่นกัน....

ร่างสูงใหญ่เดินไปตามระเบียงทางเดินอย่างเงียบเชียบ ปกติแล้วโกคุเดระจะหูดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เวลาที่เจ้าตัวหลับหรือทำอะไรเพลินๆอยู่ก็จะไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะตะโกนเรียกดังแค่ไหนก็ตาม

แสงเทียนสลัวๆลอดผ่านบานประตูห้องห้องหนึ่งออกมา ห้องห้องนั้นไม่มีหลังคา มองเห็นเพียงไอน้ำลอยกรุ่นอยู่โดยรอบ กลิ่นหอมอ่อนๆซึ่งคล้ายกลิ่นตัวของโกคุเดระลอยฟุ้งอยู่ทั่ว ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ประตูก่อนที่มือจะเลื่อนเปิดออกช้าๆและแผ่วเบาอย่างที่สุด....ภาพที่มองเห็นทำเอานัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้าง....

เส้นผมสีเงินเป็นประกายเปียกที่ปลายเล็กน้อย รูปร่างสะโอดสะองไร้อาภรณ์ใดปกปิดยืนหันหลังแช่น้ำอยู่ครึ่งตัว แผ่นหลังเล็กขาวเนียนละเอียดมีหยดน้ำเกาะพราวต้องแสงเทียนสลัวๆดูราวกับเปล่งประกายได้ ไล่ลงมาเป็นเอวคอดน่ากอด สะโพกมนที่ดูบอบบางมีน้ำกระเพื่อมปกปิดส่วนที่เหลืออยู่โดยรอบ

อึก....ร่างสูงใหญ่ลอบกลืนน้ำลายกับภาพที่อยู่ตรงหน้า มันช่างงดงามและเย้ายวนให้ร่างกายรู้สึกร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....ใช่....ไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน..

แม่ทัพหนุ่มเดินเข้าไปหาร่างในบ่อน้ำร้อนอย่างเชื่องช้าและเงียบเชียบราวกับต้องมนต์ จนกระทั่งไปหยุดยืนอยู่ที่ขอบบ่อ  ร่างเล็กบางค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ นัยน์ตาสีมรกตปรายตามองมายังเสียงที่เกิดขึ้นใกล้ๆตัว.....ทุกๆภาพมันช่างงดงามและสะกดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีให้มลายหายไปสิ้น

“ อ๊ะ! เจ้า! มาได้ไงเนี่ย”    โกคุเดระดูท่าทางจะตกใจกับสิ่งที่นัยน์ตามองเห็น ร่างเล็กบางหันกลับมาหายามาโมโตะทั้งร่าง ทำเอาคนที่พยายามสกัดกลั้นอารมณ์ร้อนบางอย่างถึงกับตะลึงค้างกับสิ่งที่ได้เห็น....ภาพข้างหลังที่ว่าเย้ายวนแล้วแต่กลับเทียบกับข้างหน้าแทบไม่ติด....สวย....เจ้าสวยราวกับอัญมณีสีขาวบริสุทธิ์....

เพราะข้าคือชายชาตินักรบ...จึงไม่รู้จักความงามละเอียดอ่อนเช่นเจ้า....

จะผิดไหม....ถ้าข้าอยากจะทำให้ความบริสุทธิ์ผุดผ่องนั้นแปดเปื้อน....ด้วยมือของข้าเอง.....

“ ขอข้าอาบน้ำด้วยคนได้ไหม...ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็แค่เช็ดตัวอย่างเดียวเอง รู้สึกว่ามันเริ่มจะมีกลิ่นแล้วละ ฮะ ฮะ”    ถึงคำพูดจะยังคงเป็นแบบเดิม แต่ถ้าโกคุเดระมองลงมาในดวงตาของเขาให้ลึกกว่านี้ ต้องไม่ยอมให้เขาลงไปในบ่อนั่นด้วยเป็นแน่

“ กะ...ก็ได้....ถ้าเจ้ามาทำให้บ้านข้าเหม็นมันก็คงไม่ดีเท่าไหร่”     เจ้าน่าจะห่วงตัวเองมากกว่าบ้านของเจ้านะโกคุเดระ....ใบหน้าคมแอบยิ้มอยู่เบื้องหลังก่อนที่จะค่อยๆปลดยูคาตะสีเข้มของตนออก แล้วหย่อนกายลงไปในบ่อน้ำที่ร้อนกำลังดี

“ จะ...จะทำอะไรน่ะ...”    ไม่รอช้าร่างสูงใหญ่รวบเอาร่างเล็กบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แผ่นหลังเล็กแนบชิดไปกับแผงอกกว้างที่ยังคงมีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่ ความนุ่มนิ่มนั้นยิ่งกว่าที่จินตนาการเอาไว้มากนัก

“ ข้าจะสอนเจ้า....ให้รู้จักโลกใบนี้มากขึ้น”    ใบหน้าคมก้มกระซิบที่ข้างใบหูแดงระเรื่อของคนในอ้อมแขน มือใหญ่ข้างหนึ่งกอดเอวคอดให้แนบชิดกับลำตัวหนา ส่วนอีกข้างลูบไล้ไปที่ต้นขาที่อยู่ใต้น้ำ ความเนียนนุ่มขาวละเอียดของผิวกายร่างในอ้อมแขนช่างกระตุ้นความต้องการให้มากยิ่งขึ้นไปจนควบคุมแทบไม่ไหว...สัญชาตญาณดิบกำลังถูกหลอกล่อด้วยความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย....

“ อ๊ะ”    เสียงครางเล็กๆร้องออกมาพร้อมกับร่างกายที่สะดุ้งน้อยๆ เมื่อต้นคอระหงถูกคลอเคลียด้วยลมหายใจและริมฝีปากของคนที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักถูกสร้างขึ้นมาอย่างช้าๆให้ร่างเล็กบางถึงกับมึนงง

“ โลกใบนี้น่ะ...ยังมีสวรรค์ที่เจ้ายังไม่รู้จักอยู่อีกนะโกคุเดระ....”     ถ้อยคำพร่ำกระซิบอยู่ที่ใบหูเล็ก ก่อนที่จะขบกัดลงไปแผ่วเบาแต่ก็เรียกเสียงครางสั่นด้วยความรู้สึกแปลกๆของคนที่ไม่เคยคุ้นกับเรื่องแบบนี้อย่างคนในอ้อมแขน

“ สวรรค์ ?”    เสียงเล็กถามออกมาอย่างสงสัยให้มือใหญ่เชยคางมนให้หันมาหา ก่อนที่จะมอบจุมพิตหวานล้ำทำเอาคนในอ้อมแขนอ่อนระทวยแทบทรงตัวไม่อยู่เมื่อริมฝีปากละออกจากกัน น้ำใสๆเชื่อมต่อจากริมฝีปากสีสดไปยังริมฝีปากหนา

“ ใช่...ที่ที่เจ้าจะมีความสุขและรู้สึกดีที่สุดยังไงล่ะ”     มือหนึ่งยังคงโอบกระชับร่างกายให้แนบชิดกัน ส่งผ่านความร้อนรุ่มให้แก่กัน ส่วนอีกมือนั้นลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนนุ่มที่เริ่มจะเป็นสีชมพูระเรื่อ ศีรษะสีเงินแนบชิดอยู่ที่แผงอกกว้างให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้นนัยน์ตาสีมรกตปิดแน่นรับความเสียวซ่านจากมือใหญ่ที่ลากผ่านจุดไวต่อความรู้สึกทั่วทั้งร่างกาย

“ อะ....อ้า.....ยา...ยามะ.....”    ริมฝีปากสีสดถึงกับครางออกมาเมื่อมือใหญ่ไล้วนอยู่ที่หน้าท้องแบนเรียบก่อนที่จะค่อยๆแตะสัมผัสที่ส่วนปลายของอวัยวะที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกาย

“ และ....ข้าจะพาเจ้าไปเอง”    แต่แทนที่นิ้วจะลากต่อไป กลับถอนออกไปดื้อๆ ร่างเล็กบางรู้สึกวูบไหวเมื่อร่างที่เคยเป็นหลักให้พึ่งพิงกลับหายไป ไม่นานสัมผัสเย็นเฉียบของแผ่นหินก็เข้ามาแทนที่ เมื่อลืมตาขึ้นอีกทีก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนแผ่นหินสีเข้มที่ขอบบ่อภายใต้ร่างสูงใหญ่ของยามาโมโตะ....

ใบหน้าคมคายยิ้มอ่อนโยนให้กับใบหน้าสวยซึ่งถึงแม้จะเล้าโลมจนคล้อยตามได้ขนาดนี้ แต่นัยน์ตาสีมรกตก็ยังมีความหวาดกลัวต่อสิ่งที่ตนไม่รู้อยู่เล็กน้อย มือใหญ่ลูบไปที่หัวสีเงินแทนคำปลอบโยน

“ ไม่ต้องกลัวโกคุเดระ....ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้า”     ทั้งๆที่ความต้องการนั้นแทบจะล้นทะลักจนทนแทบไม่ไหว แค่เรือนร่างภายนอกของเจ้ายังเร้าความต้องการของข้าได้มากขนาดนี้ แล้วข้างใน....จะเป็นเช่นไรกันนะ.....

“ อ้า.....”    คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อร่างสูงรุกไล่ต่อ ริมฝีปากของร่างที่อยู่ด้านบนพรมจูบไปทั่วร่างกายขาวผ่อง มีทั้งแผ่วเบาให้เคลิบเคลิ้มและกดจูบเน้นย้ำฝังรอยรักสีกุหลาบเอาไว้

“ ดะ...เดี๋ยวก่อน...ยา...ยามาโมโตะ.....อ้า.....”     จะห้ามข้าตอนนี้มันก็สายไปแล้วละโกคุเดระ...เพราะว่าข้าไม่คิดที่จะหยุดมัน....แน่นอน

เมื่อคนใต้ร่างมีท่าทีว่าจะขัดขืน มือใหญ่จึงละจะผิวกายนิ่มลูบไล้อย่างเชื่องช้าไปตามแนวสะโพกผ่านต้นขาขาวแล้วตรงเข้าสัมผัสส่วนไวต่อความรู้สึก กอบกุมแล้วลากขึ้นไปส่วนปลายช้าๆแต่ก็ปลุกเร้าให้คล้อยตามจนร่างบางเผลอครางออกมา

“ อึก....อะ....อ้า....ตะ...ตรงนั้น......”    สำหรับคนที่ไม่รู้จักเรื่องแบบนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับแม่ทัพหนุ่มที่จะชักจูงให้เผลอไผลหลงไปกับความรู้สึกสุขสมครั้งแรกที่ได้รับ ในขณะที่มือก็ขยับขึ้นลงปลุกเร้าที่ด้านล่าง ริมฝีปากหนาก็ลากเรื่อยไปตามผิวขาวก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่แผ่นอกบาง ลิ้นร้อนแลบเลียยอดอกสีชมพูกระตุ้นร่างเล็กบางจนร่างทั้งร่างบิดเร่า ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ นัยน์ตาสีมรกตฉ่ำเยิ้มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความสุข ริมฝีปากสีสดเผยอออกพร้อมเสียงครางไม่หยุด

“ เรียกชื่อข้าสิ....โกคุเดระ....”    ส่งเสียงกระซิบแหบพร่าไปที่ใบหู ก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอหอมกรุ่น 

“ ยะ....ยามา....โมโตะ.....”    แขนเล็กโอบไปที่รอบคอแกร่ง ใบหน้าคมยังคงฝังอยู่ที่ลาดไหล่บาง มือข้างเดิมยังคงขยับในจังหวะเท่าเดิมแต่ความต้องการของร่างบางดูเหมือนจะเพิ่มมาขึ้นจนสะโพกมนเผลอขยับไปตามความรู้สึก ให้คนด้านบนลอบยิ้มออกมา

“ ดี....แบบนั้นแหละโกคุเดระ....”    มืออีกข้างค่อยๆแยกเรียวขาขาวออกโดยไม่ให้คนที่กำลังล่องลอยอยู่ในความสุขแสนหวานนั่นรู้สึกตัว

“ อื้อ....”    ในจังหวะเดียวกับที่เรียวนิ้วสอดใส่เข้าไปในช่องทางคับแน่นทางด้านหลัง ริมฝีปากหนาก็ประกบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงสด เรียวลิ้นกวาดต้อนหยอกล้อพัวพันกับลิ้นเล็กให้เคลิบเคลิ้มจนลืมความคับแน่นทางด้านหลัง

“ ฮ้า....อึก!”    เมื่อริมฝีปากละออกมา ร่างข้างใต้ก็ถึงกับกระตุกเฮือก เรียวนิ้วเพิ่มเข้าไปทีเดียวถึงสาม

“ เจ็บ....ยามาโมโตะ....”    หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอไหลลงไปตามแก้มใส ให้ใบหน้าคมก้มลงไปจูบซับ มือข้างหน้าขยับกอบกุมแกนกายเล็กให้เร็วขึ้นกว่าเดิม จนโกคุเดระผวาเข้ากอดร่างสูงเอาไว้แน่น

“ โกคุเดระ......”     ใบหน้าคมยังคงเล้าโลมร่างเล็กบางไปพร้อมๆกับมือที่ขยับเร็วขึ้น เร็วขึ้น....สิ่งที่ร่างสูงปรนเปรอมาให้ทำเอาร่างข้างใต้แทบจะสำลักกับความสุขจนลืมความเจ็บจากทางด้านหลัง ช่องทางที่เคยบีบรัดเริ่มคลายตัวให้เรียวนิ้วเริ่มขยับเข้าออก มันทั้งร้อนและอ่อนนุ่ม...ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าสิ่งที่เข้าไปไม่ใช่เรียวนิ้ว....จะรู้สึกดีขนาดไหน

“ ยะ...ยามาโมโตะ...ข้าจะ....ข้าจะ....”    เสียงครางกระเส่าของร่างข้างใต้ทำให้ร่างสูงรู้ว่ากำลังจะถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ มือใหญ่จึงหยุดการขยับ นิ้วหัวแม่มือกดปิดส่วนปลายเอาไว้ให้ร่างบางรู้สึกทรมานกับการไม่ได้ปลดปล่อยจนถึงที่สุด นัยน์ตาสีมรกตหวานเชื่อมมองมาอย่างเว้าวอน

“ ต้องการให้ข้าทำต่อหรือเปล่าโกคุเดระ ?”   ใบหน้าคมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ดูเหนือกว่าไปให้ ใบหน้าสวยพยักหน้ารับอย่างเขินอาย

“ งั้น.....อ้าขาออกให้ข้าเข้าไปสิ….”     คำพูดของร่างสูงทำเอาใบหน้าสวยแดงหนักกว่าเก่า แต่ความทรมานก็ทำให้เรียวขายอมอ้ากว้างขึ้นแต่โดยดี เรียวนิ้วที่สอดแทรกอยู่ถูกดึงออกมาทั้งหมดแล้วแทนที่ด้วยความเป็นชายที่ขยายตัวเต็มที่ของยามาโมโตะซึ่งสอดใส่เข้าไปในคราเดียว

“ อึก!....เจ็บ! ...ข้าเจ็บ ยามะ...โมโตะ.....”     ด้วยขนาดที่ต่างกันทำเอาร่างเล็กบางถึงกับสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง มือใหญ่จับขาเรียวเล็กยกขึ้นพาดไว้กับต้นขาแกร่งของตนเองให้การสอดแทรกเข้าไปทำได้มากยิ่งขึ้น

“ อ้า....ข้างในนั้นมันสุดยอดเลยโกคุเดระ....”    ความคับแน่นและความร้อนลุ่มอ่อนนุ่มของผนังภายในที่โอบรัดแกนกายใหญ่ทำเอาแทบคลั่ง รู้สึกดีจนที่จินตนาการไว้เมื่อครู่นั้นเทียบไม่ติด ยิ่งมองเห็นใบหน้างดงามดูทรมานด้วยมือเขา ทั้งหยาดน้ำตาที่มาจากความสุขสมและความเจ็บผสมปนเปจนแยกไม่ออกแบบนั้น ยิ่งเร้าอารมณ์จนไม่สามารถจะคงความอ่อนโยนอยู่ได้อีก

“ ขอโทษนะโกคุเดระ...แต่ข้าเองก็......”    แม่ทัพหนุ่มขยับแกนกายเข้าออกตามความต้องการของตนที่เพิ่มสูงขึ้นทุกทีๆ โดยมีเสียงครวญครางของร่างข้างใต้ให้ได้ยินอยู่ตลอดเวลา ร่างเล็กบางเองก็แยกไม่ออกแล้วว่ามันคือความเจ็บปวดหรือรู้สึกดีที่สุดกันแน่  ทุกครั้งที่ร่างสูงขยับเข้ามาร่างกายราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆแต่เมื่อกระแทกเข้ามาที่จุดๆหนึ่งกลับรู้สึกราวกับว่าขึ้นสวรรค์

“ อ้า...ยะ...ยามะ....อ๊ะ อา.....”    การขยับเข้าออกยังคงเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทั้งความหนักหน่วงที่ราวกับจะต้องการอย่างไม่มีวันสิ้นสุด เสียงครางแห่งความสุขสมดังก้องไปทั่วห้องอาบน้ำ ไอร้อนและหยาดเหงื่อแผ่กระเซ็นผสมไปกับไอจากบ่อน้ำร้อน

“ มะ...มันจะ....อ๊า.....”    เสียงครางสูงของร่างบางร้องออกมาพร้อมกับความต้องการที่ถูกปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องของร่างสูงเมื่อนิ้วที่เคยกดอยู่ยอมปล่อยออก ในจังหวะเดียวกันแกนกายใหญ่ก็สอดแทรกเข้าไปหนักหน่วงที่สุด ลึกล้ำที่สุด ความอุ่นวาบแผ่ซ่านอยู่ในช่องทางคับแคบของร่างบางซึ่งดูเหมือนจะรับเอาไว้ได้ไม่หมดเมื่อน้ำรักบางส่วนไหลทะลักออกมาตามเรียวขา.....

“ ฮ้า....อา......”    ร่างบางหอบหายใจจนตัวโยน ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ นัยน์ตายังคงเหม่อลอยกับความสุขที่ได้รับ แล้วไม่นานนัยน์ตาสีมรกตก็ปิดลงพร้อมสติที่ล่องลอยไปไกล

“ เจ้า....เป็นคนแรก....ที่ทำให้ข้าต้องการได้มากมายขนาดนี้...เจ้าทำให้ข้ามีความสุขจนไม่อยากจะออกไปจากร่างกายของเจ้าเลย โกคุเดระ....”    อ้อมแขนกว้างกอดกระชับร่างที่สลบไปแล้ว ใบหน้าคมยังคงคลอเคลียอยู่ที่ร่างกายในอ้อมแขน ทั้งๆที่ร่างกายท่อนล่างยังคงไม่ยอมถอนออกมา

ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าจะอยู่ด้วยกันได้อีกนานแค่ไหน......

ข้าทำแบบนี้กับเจ้า...มันสมควรแล้วหรือเปล่านะ.....

หลังจากวันนั้น....

ทุกๆคืนมักผ่านไปด้วยเสียงครางของโกคุเดระ ความสัมพันธ์ที่ก้าวล้ำไปเกินกว่าจะถอนตัวได้ยิ่งทำให้เราทั้งคู่ลุ่มหลงจนไม่อาจห่างจากกายของอีกฝ่ายได้

และนั่น....

มันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด.....

ยามาโมโตะเดินอย่างเลื่อนลอยอยู่ที่ระเบียงทางเดินด้านหนึ่งของบ้าน ดูเหมือนกับว่า....ในที่สุด....เขาก็หาทางออกเจอเสียที

ประตูไม้ใหญ่หน้าบ้านตั้งอยู่ตรงหน้า แต่ขากลับไม่ยอมที่จะก้าวออกไป....

“ นั่นเจ้า....กำลังจะไปไหน....”    น้ำเสียงแข็งๆเอ่ยออกมาจากร่างบางที่ยืนหลบอยู่ที่เงาของเสาระเบียง

“ ข้า....จะกลับไป”   

“ กลับไป ?”   นัยน์ตาสีมรกตที่มองมาจากความมืดนั้นดูลุกวาวราวกับนัยน์ตาของสัตว์ดุร้ายที่กำลังจ้องจะล่าเหยื่อ

“ โกคุเดระ.....เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นแม่ทัพ ถึงแม้ว่าจะทำพลาดอย่างไร ถึงแม้ว่าโทษของข้าจะคือประหาร....ข้าก็ต้องกลับไปรับผิดชอบ”    ใช่....เขาหนีความผิดมานานเกินไปแล้ว หนีมามีความสุขอยู่บนซากศพของเหล่าทหารนับหมื่น ไม่ว่าอย่างไรมันก็คือสิ่งที่ยังคงทิ่มแทงอยู่ในใจเสมอ

“ แล้วข้าล่ะ! เจ้าจะทิ้งข้าไป ไม่รับผิดชอบข้าใช่ไหม!”   แววตาแข็งกร้าวเมื่อครู่กลับครอบคลุมไปด้วยความหวั่นไหวและกังวล ใบหน้าสวยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเจ็บปวดนั่นทำให้ร่างสูงนิ่งค้าง

“ เพราะที่นี่มันไม่มีอะไรเลย วันๆเจ้าก็เจอแต่หน้าข้า มันคงน่าเบื่อมากสินะเจ้าถึงอยากจะกลับไป”

“ เจ้าจะทิ้งข้าไป....เหมือนกับคนอื่นๆ....แล้วในที่สุด.....ข้าก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียว.......”    หยาดน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาสีมรกต เมื่อได้เห็นดวงหน้าที่เศร้าและเหงาของร่างบาง ความเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นไปจุกอยู่ที่หน้าอกของร่างสูงทันที

ถ้าเขาจากไป...ร่างเล็กบางนี่ก็ต้องเหงาหงอยอยู่คนเดียว....แล้วรอยแผลแห่งความโดดเดี่ยวนั้นก็จะกรีดซ้ำลงไปที่หัวใจดวงน้อยนั่นอีกรอย....ในที่ที่ว่างเปล่าเงียบเหงาไร้ผู้คนแบบนี้...ถ้าต้องอยู่คนเดียว....เป็นเขา เขาคงจะทนอยู่ไม่ได้แน่

แล้วยิ่งพวกเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นยากต่อการถอนตัวแบบนั้นด้วยแล้ว....

น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงมาตามแก้มใส ใบหน้าสวยจึงรีบหันไปอีกทาง ร่างบอบบางนั่นหันหลังกลับแล้วเดินตรงดิ่งไม่พูดไม่จาไปที่ห้องห้องหนึ่ง

“ โกคุเดระ!”   ร่างสูงของแม่ทัพหนุ่มได้แต่เดินตามไปอย่างเร่งรีบ 

เป็นเพราะเขาคิดถึงแต่ตัวเอง.......ใช้ความเชื่อใจและร่างกายของอีกฝ่ายเยียวยาตัวเองที่กำลังบาดเจ็บจากแผลใจที่ได้มาจากความปราชัยในสงคราม....พอตัวเองหายดีแล้วก็คิดแค่จะกลับไปรับโทษเพื่อให้ตัวเองสบายใจ....โดยไม่ได้นึกถึงอีกคนเลย....ว่าจะต้องเจ็บปวดแค่ไหนถ้าเขาจากไป

ข้าขอโทษ...โกคุเดระ.....

ครืดดดดด.....

“ โกคุเดระ...”    ขาก้าวเข้าไปในห้องที่เคยคิดว่าเป็นเพียงแค่ห้องธรรมดาๆห้องหนึ่ง ร่างเล็กบางยืนหันหลังอยู่ที่หน้าแท่นซึ่งมีดาบยาวเล่มหนึ่งวางอยู่

“ ถ้าเจ้าอยากจะไป....ข้าก็จะให้เจ้าไป.....”    เสียงที่ฟังดูเหนื่อยล้าดังออกมาจากร่างที่ยืนหันหลังให้

ฉึก...

ดาบญี่ปุ่นเล่มนั้นถูกดึงออกมาจากฝักแล้วปักลงที่พื้นตรงหน้าร่างสูง

“ ทางเดียวที่เจ้าจะออกไปจากที่นี่ได้........ฆ่าข้าซะ!”    ใบหน้าสวยที่หันกลับมานั้นนิ่งเฉย มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาจากนัยน์ตาคู่สวยทั้งสองข้างลงไปตามแก้มเนียนใส

ไม่มี....ไม่มีเลยจริงๆ....ใครสักคนที่ต้องการที่จะอยู่เคียงข้างข้า...ไม่ว่าจะตามหามานานแค่ไหน แต่ในที่สุดทุกคนก็จะทิ้งข้าไป....ไม่มีใครเห็นค่าของความผูกพันที่สร้างขึ้นด้วยกันเลย....โดยเฉพาะเจ้า.....สิ่งที่ข้ามอบให้มันมากกว่าใครทุกคน....เพราะถึงแม้จะสร้างความผูกพัน แต่ไม่เคยมีใครที่ข้ามอบให้ทั้งร่างกายและหัวใจเช่นเจ้า....ยามาโมโตะ

“ ฆ่าข้าซะ....แล้วเจ้าจะไปไหนก็ไป! ข้าจะได้ไม่ต้องทนอยู่คนเดียว ส่วนเจ้าก็จะเป็นอิสระ....”

หยิบดาบขึ้นมาสิ.....หยิบดาบแล้วหันมันเข้าใส่ข้าเหมือนกับที่ทุกๆคนทำกับข้า....เพื่อแลกกับอิสระ...พวกเขาก็จับดาบเล่มนั้นแล้วฟาดฟันเข้าใส่ข้ากันทั้งนั้น....

ทุกคนต่างคิดกันไปเอง...ว่ามันจะช่วยปลดปล่อยข้าจากความเหงาเศร้าสร้อยที่จะต้องอยู่คนเดียวต่อไป....แต่ไม่มีใครรู้หรอก....ว่าคนที่ต้องมองคมดาบวาดเข้าหาตัวเองนั้นรู้สึกอย่างไร....มันน่าเศร้าเสียยิ่งกว่าการที่ต้องทนอยู่กับความว่างเปล่านั่นเสียอีก

หันดาบใส่ข้าสิ......

เมื่อดาบทะลุร่างข้า....กรงเล็บคมกริบของข้าก็จะกระชากคอหอยของเจ้าออกมา....

ข้าไม่มีวันตาย...แต่พวกเจ้าน่ะ....ไม่ใช่....

แล้วทุกอย่างสำหรับเรามันจะได้จบลงอย่างที่เจ้าต้องการ....

น้ำตาไหลออกมาแล้วหยดลงพื้นโดยที่ไม่รู้ตัว......

“ ข้าไม่ทำหรอก....โกคุเดระ....”     นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้างเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงดึงร่างบางของตนเข้าไปกอดเอาไว้ ใบหน้าสวยแนบไปกับแผ่นอกกว้างทั้งๆที่ยังคงตะลึงค้างกับคำพูดและการกระทำของร่างสูง

“ ข้าไม่ต้องการอิสระถ้ามันจะต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของเจ้า....”    

“ ข้าจะยอมทิ้งเกียร์ติ ศักดิ์ศรี และหน้าที่ของชายชาตินักรบเพื่อมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อเจ้า”

“ ข้าจะไม่ไปไหนและขอให้รู้ไว้ว่าข้าไม่ได้ฝืนใจที่จะต้องอยู่ที่นี่......เพราะข้ารักเจ้า”

“ เจ้าจะให้อภัยในความคิดสั้นๆและเห็นแก่ตัวของข้าได้หรือเปล่า...”

“ ขอให้ข้าอยู่รับผิดชอบหัวใจของข้าอยู่ที่นี่...ได้หรือไม่โกคุเดระ....”  

มือใหญ่เชยคางมนขึ้นให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นรับรอยยิ้มอบอุ่นของตน นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าและเคียดแค้น  แขนบางกอดรอบตัวตัวหนา ใบหน้าสวยซุกลงที่แผ่นอกอบอุ่นราวกับว่าค้นพบแล้วซึ่งที่อยู่ของตัวเอง

ในที่สุด....ข้าก็หามันจนเจอ......

อ้อมแขนอบอุ่นที่จะเป็นที่อยู่ของข้า....

“ เจ้าห้ามผิดสัญญานะ....ถ้าเจ้าจะทิ้งข้าไปอีกละก็...ข้าจะเอาดาบนั่นฟันหัวเจ้าซะ!”    มือใหญ่เช็ดรอยน้ำตาบนแก้มใส ใบหน้าแสนงอนงอง้ำน่ารักจนอดใจแทบไม่ไหว

“ ฮะ ฮะ....ข้าไม่ไปไหนแล้วละน่า....เจ้าดุซะขนาดนี้ ข้ากลัวจนตัวสั่นแล้วเนี่ย”    รอยยิ้มสดใสถูกส่งไปให้คนที่อยู่ในอ้อมแขน.....ถ้าเขากลับไปรับโทษประหารแล้วตายจากไปมันจะได้อะไรขึ้นมา....มีเพียงสิ่งเดียวคือความสบายใจของตัวเองที่ได้รักษาเกียร์ติและหน้าที่เอาไว้แต่ลูกน้องที่ตายจากไปก็ไม่ฟื้นขึ้นมา และร่างบอบบางในอ้อมแขนนี้ก็ต้องเจ็บปวดเจียนตายไปด้วยอีกคน.....ถึงแม้จะเป็นการเห็นแก่ตัว....แต่ชีวิตที่เหลืออยู่ของข้า จะขอมอบให้เจ้าแต่เพียงผู้เดียว....

“ ห้ามทิ้งข้าไปนะ....”   เสียงงึมงำดังลอดมาจากใบหน้าที่ซุกอยู่ที่แผ่นอก อ้อมแขนกระชับร่างบางเข้าแนบชิดกายมากยิ่งขึ้น

“ ข้าสาบาน....ว่าจะรักเจ้า อยู่กับเจ้าที่นี่ ไม่มีวันหนีหายไปไหน”

“ โกคุเดระ....เจ้าน่ะ.....ไม่ใช่มนุษย์ใช่ไหม....”    ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาอย่างตกใจ

“ เจ้ารู้.....”    นัยน์ตาสีมรกตเต็มไปด้วยความกังวลอีกครั้ง

“ ใช่.....ข้ารู้....แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก เพราะไม่ว่าอย่างไร....ข้าก็จะอยู่กับเจ้า”    คำยืนยันหนักแน่นเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าสวย รอยยิ้มที่งดงามและอ่อนโยน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยหัวใจ

“ ข้า.....ข้ารอคอยคำนี้มานาน....นานเหลือเกิน”    ร่างกายที่ผ่อนคลายจากความกังวลซุกลงไปในอ้อมแขนแข็งแรง....ต่อจากนี้ไป....ความโดดเดี่ยวจะไม่สามารถทำอะไรข้าได้อีกแล้ว....

.....ซากุระเอ๋ย......

.....เจ้าอยู่เคียงข้างข้ามานานนับพันปี.......

.....ต่อจากนี้ไป....

.....ดอกใบของเจ้า...จะกลายเป็นสีชมพูอย่างแท้จริง.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ นี่โกคุเดระ....ก่อนหน้าข้า คนที่เจ้าจับตัวมามีผู้ชายหรือเปล่า!”

“ ไม่มีหรอกน่า....ส่วนใหญ่ก็จะเป็นป้าๆ ที่ชอบเรียกตัวเองว่าแม่อย่างงู้น หม่ามี๊อย่างงั้น...เอ๊ะ....แต่ว่าข้าไม่เคยไปจับตัวมานะ พวกนั้นเห็นข้าแล้วก็ตามมาเองต่างหาก”

“ เห็นเจ้าในแบบที่มีหูมีหางในร่างคนแบบนี้หรือเปล่า”

“ ห๊ะ! หูข้าโผล่ออกมาหรอ?”

“ เวลาเจ้าดีใจ ข้าเห็นมันโผล่ออกมาทุกครั้งเลยละ ถึงได้รู้ไงว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์”

“ แล้วทำไมไม่บอกเล่า ไอ้บ้านี่!”

“ ก็แบบนั้นมันก็น่ารักดีอ่ะ ข้าชอบ”

“ ไอ้แก่ลามกโรคจิต.....นี่!...จะถลกยูคาตะข้าขึ้นมาทำไม!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หรือจะเป็นโกคุเดระเองกันแน่นะ...ที่จะต้องเสียใจที่ไม่ยอมปล่อยเจ้าปิศาจหื่นนั่นไป ?

ครึ ครึ.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-- Epilogue --

นัยน์ตาสองสีเหม่อมองไปยังต้นซากุระใหญ่ที่มีแต่กิ่งก้าน ราวกับว่ามันไร้ชีวิต ไร้พลังที่จะผลิดอกออกใบ

ร่วมสัปดาห์แล้วที่เขาออกตามหาแม่ทัพอีกคนที่หายไปหลังจากจบศึก ทั้งๆที่ตรวจสอบจนละเอียดแล้วว่าศพทั้งสนามรบนั้นไม่มีแม่ทัพคนสำคัญ แต่กระนั้นไม่ว่าจะตามหาอย่างไรก็ไม่มีวี่แววของสหายสนิทคนนั้น  ดูจากทิศทางการศึกแล้ว ถ้ายามาโมโตะจะถอยร่น....เขาก็ต้องมายังต้นซากุระแห่งนี้แน่....แต่กระนั้นก็ไม่มีแม้แต่เงา....

“ นี่เจ้า! เข้าไปใกล้ต้นซากุระต้นนั้นไม่ได้นะ!”   เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ใบหน้าเรียวที่กำลังครุ่นคิดต้องหันกลับมามอง ใบหน้าเล็กน่ารักของร่างเล็กๆนั่นทำให้นัยน์ตาสองสีต้องจ้องมอง ความสดใสราวดอกไม้แรกแย้มราวกับจะมาช่วยแต่งแต้มสนามรบที่เลอะไปด้วยเลือดแห่งนี้ นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้มองผู้ที่อยู่บนหลังม้าด้วยแววตาอ่อนโยนเป็นมิตร ผมสีน้ำตาลแลดูนุ่มนิ่มถึงแม้จะพันกันยุ่งเหยิงบ้างเล็กน้อยก็ตาม ร่างเล็กๆอยู่ในชุดยูกาตะสีขาวตัวยาวกรอมพื้น

“ คึหึหึ....ทำไมหรือครับ...ต้นซากุระนี่มีอะไรหรือครับ?”

“ มีตำนานเล่าขานกันมานานว่า นี่คือต้นซากุระซึ่งเชื่อมต่อระหว่างที่อยู่ของเผ่าพันธุ์ปีศาจจิ้งจอกกับโลกมนุษย์  ถ้ามนุษย์คนใดเข้าไปใกล้จะโดนจิ้งจอกซึ่งกลายร่างเป็นสาวงามล่อลวงจนกระทั่งยอมมอบพลังแห่งชีวิตให้แล้วก็จะต้องตายจากไป....หรือไม่เช่นนั้นก็จะถูกขังอยู่ที่นั่นไม่ได้กลับออกมาอีก......”

“ ตำนานน่ากลัวจังนะครับ....แล้วอย่างนี้...ข้าจะโดนล่อลวงด้วยหรือเปล่า....”

“ ไม่รู้สิ....”  

ร่างเล็กๆหันหลังกลับ ให้ดวงตาสองสีมองตามมาอย่างสนใจ โดยหารู้ไม่ว่ารอยยิ้มร้ายได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าน่ารักนั่น....

กริ๊ง....กริ๊ง......

เสียงกระพรวนบนข้อเท้าเล็กดังแว่วก้องกังวาน และจะขับขานตำนานนี้สืบต่อไป....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

FIN

โดนล่อลวง...โดนล่อลวงแน่ๆ!

อ้า...แต่ถ้ามีจิ้งจอกสาว(?)สุดน่ารักอย่างก๊กหรือทูน่ามาล่อลวง หม่ามี๊ก็เต็มใจมอบพลังชีวิตให้นะ อร๊ายยย >/////<

แต่ยามะเรื่องนี้มันดูเลวๆไงก็ไม่รู้เนอะ (เลวหรือหื่น?) ใจจริงอยากแต่งให้มันกลับไปรับโทษนะ อันนั้นจะพระเอ๊กพระเอก แต่กลัวว่าจะกลายเป็นฟิกยาว (อีกแล้วเร๊อะ)

ฮ่าๆๆ จะว่าไปพล็อตนั้นก็เป็นรูปเป็นร่างอยู่ในหัวแล้ว ^ ^” แต่....อย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่า ฮะ ฮะ....หันไปมองจำนวนไห....= =”....เยอะเนอะ....

อ้า...หยุดเรื่องละเมอเพ้อพกของคนแต่งเอาไว้ก่อน...แต่ว่าตอนนี้....

HAPPY BIRTHDAY MIYA~chan! 

สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องมิยะ ^ ^ ขอให้มีความสุขมากๆนะค้าว่าที่พี่สาว ฮี่...

จะว่าไปอายุเรานี่ต่างกันพอๆกับยามะและก๊กในเรื่องนี้เลยนะ ^ ^” ฮ่าๆๆ เพราะงั้น...มีวันเกิดปีละหลายๆวันสิ! ข้าพเจ้าจะได้ไม่ดูอาวุโสขนาดนี้ >[]<

เหะ เหะ....อาจจะไม่ค่อยตรงสโลแกน “กดก๊กทั้งน้ำตา”  เท่าไหร่นะคะ แบบว่าข้าพเจ้าแต่ง NC ไม่ค่อยเป็นน่ะ =3= ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้ต้องไปที่ฟิกน้องหวานจะดีกว่า ครึ ครึ...(โดนโบกโดยน้องหวาน!) ชอบไม่ชอบยังไงก็ขออภัยไว้ล่วงหน้า ฮ่าๆๆ