KHR fic [8059] วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน : 02

[Fic][8059] วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน [02] HBD.My HAYATO 090909

[Yamamoto Takeshi's Part  by kuwa[R]i...]

: KHR  Fanfiction

: 8059 

: NC-17

: Romantic Comedy

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

มาแล้วครับ...มาแล้ว.....อีก 5 วินาที  5..4..3..2..1

*ปัง!!*

"ไอ้บ้าเบสบอล!! แกต้องมาเคลียร์กับฉันเดี๋ยวนี้!!!!"

"หา?" ผมหันหน้าเป๋อเหรอในแบบที่เป็นธรรมชาติที่สุดเพื่อที่จะมองใบหน้าหวานแดงก่ำการความเหนื่อย โกคุเดระพรวดพราวเข้ามาในห้องราวกับพายุเพื่อที่จะตวาดด้วยเสียงเซอร์ราวของเขา

"ยังจะมาหาอะไรอีก!! ไอ้สมองเม็ดถั่ว!! แกอธิบายเรื่องนั้นมาซะดีๆเลยนะ"

"เรื่องนั้น? เรื่องไหนอ่ะ?"

เนียนครับ...ผมยังแอ๊บเนียนไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ อา...หมอนี่คงจะเห็นแล้วสินะว่า ไอ้ที่ผมบอกว่าน้ำไม่ไหลแล้วเสนอหน้าขอไปอาบน้ำด้วยเนี่ยเป็นเรื่องแต่งล้วนๆ

แต่ถึงอย่างนั้น...คิดเรอะว่าคนอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิจะยอมรับได้ง่ายๆน่ะ

"แก....!!" ร่างบางก้าวสวบเข้ามาในห้องก่อนที่จะคว้าหมับยังคอเสื้อนอนของผม แล้วก็เริ่มต้น...เขย่า...

"โอ๊ย...โอ๊ย.....โกคุเดระ! ฉันมึนหัว" อันนี้ไม่ได้แอ๊บครับ ผมมึนจริงๆ ก็เพราะคนตรงหน้าเริ่มนึกว่าผมเป็นเครื่องปั่นน้ำผลไม้หรืออะไรซักอย่าง ถึงได้ลงแรงอย่างเมามันส์ในอารมณ์ ไม่สิ มันน่าจะเพราะความโกรธมากกว่าน่ะ

"โกคุเดระ..." ไม่ไหวแล้วครับ ถ้าให้เจ้าคนสวยขี้โมโหตรงหน้าเขย่าผมไปมากกว่านี้ สงสัยแขนสวยๆนั่นจะกล้ามขึ้นเป็นแน่ ไม่ได้.....

อาวล่ะ......

*หมับ*

"แอ๊ก!....เฮ้ย!! ทำอะไรของแกร๊~~~ไอ้บ้า!!!"

เสียงนั้นร้องลั่นจนหูแทบแตกเมื่อผมคว้าหมับเข้าที่เอวคอดอันไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของเด็กผู้ชายอายุเท่ากัน ก่อนที่จะดึงร่างหอมๆนั้นลงมานอนทับอยู่ใต้ร่าง ใบหน้าซุกลงสูดกลิ่นยั่วยวนอารมณ์บนลาดไหล่ขาวที่เผยให้เห็นอย่างง่ายดายจากเสื้อหลวมโพรกของผม รู้สึกถึงอุณหภูมิร้อนขึ้นจากใบหูที่แนบผิวแก้มนั่น

"ไอ้บ้าเบสบอล! ไอ้ถั่วหมักค้างปี! ออกไปนะว๊อย!! มันหนักนะ!!"

โกคุเดระพยายามดิ้น ทั้งเตะทั้งถีบดันร่างผมออกไปสารพัด แต่คุณหนูรูปร่างบอบบางมือจับแต่เปียโนกับดอกไม้ไฟอันเล็กๆ มีหรือจะสู้แรงคนตัวใหญ่แบกทั้งไม้เบสบอลเหล็กทั้งดาบญี่ปุ่นยาวอย่างผมได้ เอาน่า...ขอฉวยโอกาสซักนิดเหอะ

"อื้อ...ก็นายเขย่าจนฉันมึนหัวนี่นา ก็หมดแรงอ่ะดิ ลุกม่ายหวายอ่ะ~"

ผมกระเถิบตัวขึ้นมาพูดใกล้หูหมอนั่นอย่างจงใจ ริมฝีปากปัดผ่านใบหูบางพอให้ใจกระตุกเล่น

"ไม่ต้องมาตอ- แกลุกขึ้นได้! ฉันรู้นะ!! เรื่องน้ำนั่นก็ทีนึงแล้ว แกมัน...มัน..."

"เรื่องน้ำอารายเหรอ?" ผมพูดเสียงยานคางเหมือนคนง่วง

"ก็แกบอกว่าน้ำจะไม่ไหล แต่เมื่อกี้ฉันลงไปยังเห็นคุณลุงเปิดก๊อกล้างจานอยู่เลย"

"อ้าวเหรอ สงสัยเค้าซ่อมท่อเสร็จแล้วมั้ง?" ผมซุกหน้าลงไปกับไหล่นิ่มๆนั่นอีก "หาว~ นอนกันเหอะ โกคุเดระ ฉันง่วงแล้ว"

"แกจะนอนแกก็ไปนอนที่เตียงเซ่!!! ลุกออกไปมันหนัก!!!"

"ม่าย....หวายแล้ว....คร่อก.....ZZZzzzzzz"

ครับ....จะมีใครในโลกนี้แกล้งหลับได้เสมือนจริงเท่าผมไม่มีแล้วในโลกนี้ เพราะนอกจากเสียงแล้วผมยังมีเทคนิค 'ทิ้งน้ำหนัก' อีกอย่างไว้ใช้

อะแฮ่ม...จะขอแนะนำสำหรับบางท่าน เวลาคนเราหลับอ่ะนะ มันไม่ใช่แค่เสียง มันไม่ใช่แค่ผ่อนลงหายใจ แต่มันต้องค่อยๆทิ้งตัวลงน้อยๆให้เป็นจังหวะเดียวกับเวลาผ่อนลมหายใจลงนั่นแหละ มันถึงจะเหมือนคนหลับจริงๆ แค่หลับตาน่ะ ยังใช้ไม่ได้หรอกนะ อ่ะ...ใครจะเอาเทคนิคนี้ไปใช้ก็ได้นะ...ผมไม่สงวนสิทธิ์

กลับมาที่แผนของผม เอ๊ย....เรื่องของผมต่อ...

หลังจากที่ผมหลับ โกคุเดระก็ยังคงพยายามดิ้นต่อไป แต่น่าแปลกที่เขาไม่ส่งเสียงโวยวายอย่างที่มันควรจะเป็น อาจจะเพราะเพิ่งนึกได้ว่ามันอาจจะไปรบกวนพ่อผมหรืออะไรก็ตามทีเถอะ แต่เขาก็ช่างน่ารักจริงๆเลย

เวลาผ่านไปซักพัก...จนผมนับเสียงนาฬิกาได้มากกว่า 300 วินาที ร่างข้างใต้ของผมก็นิ่ง....แล้วก็นิ่ง....

ผมลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด พิศมองใบหน้าที่ตอนนี้เปลือกตาปิดสนิทและลมหายใจพรูออกสม่ำเสมอเป็นจังหวะ หมอนั่นหลับไปแล้ว....

ใบหน้าหวานยามนิทราให้ความรู้สึกน่าปรารถนาอย่างบอกไม่ถูก กลีบปากแดงเผยอออกน้อยๆอย่างยั่วยวน จนอดไม่ได้ที่จะก้มลงสัมผัสมัน

ริมฝีปากแตะลงเพียงนิด กดลงแนบชิดทีละน้อยเนิ่นนาน

กลิ่นหอมหวานอวลคร่ำในความรู้สึก...

..อยากสัมผัสมากกว่านี้...ต้องการมากกว่านี้...

...แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้...

...ฉันต้องการให้นายรักฉันมากกว่านี้....ทุกวินาทีจะต้องมีแต่ชื่อของฉันในหัวใจ

ผมลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ ก่อนจะกลับมาล้มตัวลงโอบร่างบอบบางตรงหน้าให้เข้ามาแนบอกอีกครั้ง คลี่ผ้าห่มคลุมกายเราทั้งคู่เอาไว้ดั่งเยื่อหุ้มหัวใจ ที่จะไม่ให้ความรู้สึกอื่นใดเล็ดรอดผ่านออกไปได้

ค่อยๆหลับตาลง...จรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนระไล่ไรผมสีเงิน

....ขอให้คืนนี้นายฝันถึงฉัน...โกคุเดระ.....

..........................................

บรรยากาศตอนเช้าวันนี้ท่าทางมันจะอากาศดีเกินไป จนทำให้คนที่เดินอยู่ข้างๆผมมีท่าทางหงุดหงิดอย่างเกินพิกัดปกติ

มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเมื่อคืนแรกของเราสองคนผ่านไปได้อย่างปกติสุข แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมก็ไม่ใช่พวกนิยมแหวกหญ้าให้งูตื่น รู้หรือไม่ว่ากว่าจะวางแผนมาได้ขนาดนี้ผมเปลืองถั่วในสมองไปกี่เม็ด?

ผมน่ะ ตั้งแต่เห็นโกคุเดระครั้งแรก ก็คิดทันทีเลยว่า คนคนนี้ 'น่าสนใจ' จัง

หมอนั่น เป็นลูกเสี้ยวอิตาลี ถึงได้มีผิวขาวเกินกว่าคนญี่ปุ่น ทั้งยังดูเนียนตาจากส่วนผสมของทั้งเอเชียและยุโรป

หน้าสวยๆ ดวงตาสีเขียวมรกต กับเรือนผมสีเงิน ถ้าอยู่นิ่งๆก็คงเป็นคนที่สุดจะป๊อปปูล่าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไอ้พฤติกรรมที่แสดงออกมาน่ะช่างตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์สิ้นดี แต่ก็เพราะอย่างนี้แหละถึงผมถึงได้ละสายตาจากไปไม่ได้

แรกๆผมเองก็แปลกใจที่เจ้านั่นมีทีท่าเขม่นสึนะเจ้าของฉายาจอมห่วยแต่พอผ่านไปเพียงแค่วันเดียวกลับมีทีท่าต่างจากเดิมสุดๆ ทุกครั้งที่เห็นสึนะ คิ้วเรียวที่ขมวดกันแน่นก็คลายออกทันที แถมยังมีรอยยิ้มกว้างส่งไปให้อีก

แล้วก็ยังชอบพูดเรื่องแปลกๆ อย่าง "เล่นเป็นมาเฟีย" บ้างล่ะ "มือขวารุ่นที่สิบ" บ้างล่ะ

นอกจากนั้น ยังชอบตั้งชื่อประหลาดๆให้คนอื่นเสมอๆ อย่าง "รุ่นที่สิบ" "ไอ้กรรมการคุมกฎ" "หัวสนามหญ้า" หรือ แม้แต่ "ไอ้บ้าเบสบอล"

มันก็เป็นสรรพนามตลกๆอ่ะนะ แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่ผมอยากให้คนคนนี้เรียกชื่อจริงๆของผมบ้าง...

เมื่อไหร่กันนะ?

............

จริงอยู่ที่บ้านสึนะเป็นทางผ่านไปโรงเรียน แต่มันก็มีทางอื่นอีกที่ยังสามารถเดินทางไปได้ ซึ่งหากจะว่ากันไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มเดินผ่านตรงนี้

"อย่าเดินเข้ามาใกล้สิว๊อย! เดี๋ยวคนเขาจะนึกว่าเราสนิทกัน"

โกคุเดระตวาดผมด้วยประโยคเดิมๆที่เขามักจะพูดซ้ำๆอยู่เสมอ ก็ไม่รู้ล่ะนะว่าอะไรจะรังเกียจผมนักหนา แต่ก็ไอ้ท่าทีแบบนี้น่ะ แทนที่มันจะได้ผลน่ะ มันกลับชวนให้ทำในสิ่งตรงกันข้าม

"น่าๆ ใครว่าเราไม่สนิทกัน เมื่อคืนเราก็นอนกอดกันแล้วนะ" ผมเหวี่ยงแขนไปล๊อคคอขาวๆนั่นก่อนที่จะลากเข้ามาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อย่างกับว่ากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่ท่าทางว่ามันจะเป็นลมแปรปรวนจนเป็นพายุเสียมากกว่า เมื่อทันที่พูดจบ ใบหน้าขาวใสก็ขึ้นสีแดงแปร๊ดทันที

"อะ....ไอ้บ้า!! พูดอะไรของแกวะ!!!"

"ก็จริงนี่นา นาย...กับ....ฉัน เรานอนกอดกันทั้งคืนเลยนะ" ผมยิ้มกว้างอย่างจริงใจสุดๆ

"แกร๊!! หยุดพูดทุเรศๆเดี๋ยวนี้เลย เราไม่ได้นอนกอดกัน แต่แกกอดฉันฝ่ายเดียวต่างหาก!!" โกคุเดระสะบัดตัวออกจากแขนของผมสำเร็จ แล้วยืนชี้นิ้วมายังผม

"โอ้ แล้วที่นายซุกหน้าลงบนอกฉันเนี่ย~ มันอะไรน๊า~"

"ไอ้...ไอ้บ้าเบสบอล!!!! แกต๊ายยย!!!"

ดอกไม้ไฟถูกคว้าขึ้นเต็มสองกำมือพร้อมขว้างใส่ผมสุดแรง แต่คนอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิ มีหรือจะหลบไม่พ้น ผมใช้ชิงุเระโซเอนที่พกมาด้วยตัดสายฉนวนของมันก่อนที่จะตกลงพื้นได้อย่างหมดจด

"เล่นดอกไม้แต่เช้าเนี่ยครึกครื้นดีนะ ฮะๆ"

"ก็บอกว่าไม่ใช่ดอกไม้ไฟไงละเฟ้ย!!" ดูท่าทางว่าหมอนั่นจะเปลี่ยนแผนโจมตีกระทันหัน กำปั้นเล็กๆเหวี่ยงเข้าใส่หมายเข้าเป้าที่ใบหน้าของผม แต่ขอโทษครับ...

*หมับ*

"อ๊ะ!!"

สเต็ปหลบขั้นเทพของตระกูลยามาโมโตะใช้ได้ผลเสมอ (ดูอย่างตอนที่ผมหลบทอนฟาฮิบาริในศึกชิงแหวนสิ) มือที่ใหญ่กว่าของผมรับหมัดนั้นได้ทันและโดยรวดเร็วแบบไม่ทิ้งจังหวะให้หายใจหายคอ  ผมเลื่อนไปจับที่ข้อมือเล็กก่อนที่จะออกแรงเพียงนิดเพื่อดึงตัวร่างนุ่มนิ่มนั้นเข้ามาชิด แขนอีกข้างตวัดรอบเอวบางเพื่อดันแผ่นหลังเข้าปะทะอก ได้ยินเสียงหัวใจกระตุกสั่นเล็กน้อย แต่เพราะความที่ตัวของเราแนบกันอยู่แบบนี้เลยทำให้ผมไม่รู้ว่าไอ้ที่ได้ยินน่ะมันเป็นหัวใจของผมหรือคนในอ้อมกอดเป็นแน่

"หะ....เห้ย!" ดูท่าทางว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะรวดเร็วมากจนคนถูกกอดจากด้านหลังงงไปชั่วขณะ และคงจะมารู้ตัวอีกที เมื่อปลายจมูกของผมเคลียที่ข้างขมับหอมนั้นอย่างไม่ตั้งใจ

"อะ...ไอ้บ้าเบสบอล!! ปล่อยนะว๊อยย!!"

โกคุเดระพยายามดิ้นขลุกขลักอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะสู้ผมได้ แน่นอนว่าผมไม่มีวันปล่อยเขา ไม่ว่าจะตอนนี้...หรือตอนไหน

"ถ้าปล่อยแล้วนายจะไม่ต่อยฉันนะ" ผมจงใจพูดข้างหูเขา

"เออ!! รีบปล่อยเร็วเข้า!! เดี๋ยวท่านรุ่นที่สิบมาเห็น"

และนั่น...ก็คงจะเป็นเหตุผลที่หมอนั่นออกอาการต่อต้านขนาดนี้ จะว่าไปนี่มันก็ใกล้จะถึงบ้านของสึนะแล้ว ก็ไม่น่าแปลกใจหรอกนะที่จะไม่อยากให้สึนะรับรู้ขนาดนี้น่ะ

ก็สึนะ...เป็นทุกอย่างของหมอนั่นนี่นา

....ชักจะน้อยใจหน่อยๆแล้วแฮะ

"ก็ได้...ก็ได้" ผมค่อยๆคลายวงแขนออกแต่ในจังหวะที่อีกฝ่ายเตรียมสะบัดตัวหนีออกไปไกลๆนั้นเอง ปลายเท้าที่ก้าวผิดจังหวะอย่างจงใจของผมก็สะดุดอากาศที่มองไม่เห็น น้ำหนักของคนที่ตัวสูงใหญ่กว่าโถมร่างบางให้ไปติดกับกำแพงข้างทาง จังหวะเดียวกับที่ปากและจมูกกดลงสูดความหอมบนแก้มเนียนอย่าง(แอบ)จงใจ

"อ๊ะ! โทษที พอดีมันลื่นน่ะ"

ผมทำทีเป็นรีบผละออกพร้อมยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ (ที่ไม่จริงซักนิด)  แต่ดูเหมือนว่า...

"เฮ้...โกคุเดระ...."

หน้าสวยๆนั้นเหวอไปชั่วขณะอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีเขียวสดเบิกกว้างพร้อมปากแดงที่อ้าพะงาบค้างดูน่าขัน ราวกับปลาทองในโหลแก้วที่สวยงามน่ารักน่ากลั่นแกล้ง

อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะครับ...แต่เห็นแล้วมัน...

...ขออีกซักทีได้ป่าวอ่ะ?

คิดแล้วไม่ทำก็ไม่สมฉายาดาร์กเนียนใช่ไหมครับ ดังนั้นผมก็เลย...

*ผลัวะ!*

"อะ...ไอ้ถั่วเน่า!! แกจะทำอะไร? ห๊า!!"

ดูท่าทางว่าพ่อปลาทองน้อยจะรู้สึกตัวขึ้นมาเสียก่อน มือเล็กนั่นเลยชกเปรี้ยงเข้าเบ้าตาซ้ายผมอย่างจัง มันไม่เจ็บมากหรอกครับ แต่มันมึนมากกว่า

"อูย..มันเจ็บน๊า โกคุเดระ"

"ก็...แกน่ะ...แกเอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไม? เมื่อกี้นี้....เมื่อกี้นี้ก็....."

เฮ้ นี่ถ้าผมมองเต็มๆทั้งสองตาก็อาจจะรู้ได้ว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่าที่เห็นแก้มขาวนั่นเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกแล้ว แต่เพราะกำลังกุมมันไว้ข้างนึงนี่แหละก็เลยไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่?

ผมเข้าข้างตัวเองได้ใช่มั๊ย?ว่าที่หน้าหวานๆนั่นขึ้นสีเรื่อจนน่าลิ้มลองแบบนั้นเป็นเพราะจากความเขินไม่ใช่ความโกรธน่ะ

"เมื่อกี้มันลื่นอ่ะ" สกิลแถหน้าด้านบวกกับเสียงใสซื่อเป็นพรสวรรค์เริ่มทำงานครับ "ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย นายเล่นซ้ำแผลเก่าฉันเลยนะเนี่ย อูยย จะมองเห็นมั๊ย?"

"ตาบอดไปเลยก็ดี สมน้ำหน้า" วาจาช่างแสนเชือดเฉือนจนน่าจับมาจูบเสียจริง แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรนั่นเอง เสียงหนึ่งที่สามารถเปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์อีกฝ่ายได้ก็โผล่เข้าในวงสนทนาของพวกเรา

"โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ ทำอะไรน่ะ? เสียงดังไปถึงโน่นเลย"

"อ๊ะ ท่านรุ่นที่สิบ! อรุณสวัสดิ์ครับ" ทีท่าเปลี่ยนไปจากเวลาพูดกับผมราวฟ้ากับเหว "ผมขอโทษที่ไปรับช้าจนรุ่นที่สิบต้องเดินมาเอง นี่น่ะ...เพราะแกคนเดียว ไอ้บ้าเบสบอล!"

อ้าว โทษกันอีก ตกลงว่าชีวิตนี้ผมไม่มีอะไรดีในสายตาเลยงั้นสิ...น่าน้อยใจนะเนี่ย..เจ้าทาเคชิ

"ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่...ตาเป็นอะไรน่ะ? ยามาโมโตะ" สึนะหันมาถามผมที่ยังคงเอามือกุมเบ้าตาอยู่

"นิดหน่อยน่ะ ก็แค่โกคุเดระ..."

"...ไม่มีอะไรหรอกครับ! ไอ้บ้าเบสบอลมันโง่ อยู่ๆก็เอาตามากระแทกหมัดผมเอง" โกคุเดระรีบพูดแทรกก่อนที่ผมจะเกริ่นเรื่องตั้งแต่เมื่อคืน แต่คำพูดพวกนั้นมันก็ฝังตัวเองเหมือนกันนะ

"หา? ยามาโมโตะ เป็นอะไรมากมั๊ย? ขอดูหน่อยสิ" สึนะพยายามดึงมือผมออก "หวา~ เขียวอี๋เลยอ่ะ ไปให้หมอดูหน่อยเหอะ" โอ้...ที่มันเขียวน่ะเป็นเพราะผมแอบเอาใบไม้เขียวๆขยี้ติดหน้าตัวเองน่ะ ดังนั้นก่อนที่ความจะแตกไม่มากกว่านี้ ผมก็เลยรีบตะบบมันไว้เหมือนเดิม

"ฮะๆ ไม่เป็นไรมากหรอกสึนะ เดี๋ยวไปซื้อผ้าปิดตาที่ร้านขายยาก็ได้"

"แต่ว่า...."

"ไม่เป็นไรๆ นายสองคนไปโรงเรียนก่อนแล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวฉันตามไป" แหงล่ะคร้าบ...ขืนไปด้วยก็รู้สิว่ารอยนี่ผมทำเอง ว่าแล้วก็รีบเผ่นไปแต่งแผลให้เนียนกว่านี้ก่อน ก็ตาข้างนี้น่ะมันเคยเป็นแผลเก่าตั้งแต่ตอนที่สู้กับสควอลโล่แล้วล่ะ ไหนๆได้โอกาสแล้วนี่...

ผมรีบวิ่งกลับไปบ้าน พร้อมความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัว...

คุณรู้จัก ยามาโมโตะ  ทาเคชิ ดีพอหรือยังครับผม? ฮะๆๆๆ