KHR fic [8059] วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน : 01

แนะนำตัวกันก่อนค่ะ...นี่คือฟิคร่วม (กันกระทำชำเราก๊ก) อย่างเป็นทางการระหว่าง kuwa[R]i… และ WAKETSU สองแม่ที่รักลูกสาวคนนี้มากกกกกก หึ หึ...ในเมื่อเวียนมาบรรจบครบรอบวันเกิดหนูก๊กทั้งที วันที่ 9 เดือน 9 ปี 09 นี้...มันเลยต้องฉลองกันซักหน่อย วะฮะฮะ.....(ล่วงหน้ากันเป็นอาทิตย์ๆงี้แหละ) .....ก็เลย.....เกิดมาเป็นฟิคน่ารักน่าฟัด(คิดว่านะ)เรื่องนี้นี่แหละค่ะ

โดยแบ่งออกเป็น 2 Part ....

Gokudera Hayato’s Part  by WAKETSU

Yamamoto Takeshi’s Part  by kuwa[R]i….

ขอเชิญชวนผู้อยากร่วมเอ็นดูหนูก๊ก....เชิญเลื่อนลงไปอ่านได้ตามอำเภอใจเลยค่า....^ ^....

[Fic][8059] วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน [01] HBD.My HAYATO 090909

[Gokudera Hayato’s Part  by WAKETSU]

: KHR  Fanfiction

: 8059 

: NC-17

: Romantic Comedy

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ เกิดเหตุระเบิดปริศนา  อพาทเม้นต์หายไปครึ่งหลัง......”    ผมก้มลงมองข้อความในกระดาษหนังสือพิมพ์ประจำเมืองนามิโมริ วันที่ 1 เดือน สิงหาคม ที่กำลังถูกมืออันเรียวสวยของผมกำแน่นจนแทบจะกลายสภาพจากหนังสือพิมพ์เป็นฝุ่นผงในอีกไม่กี่วินาทีนี้ อย่างหงุดหงิด....

ก็ไอ้อพาทเม้นต์ที่ว่าเนี่ยมันคืออพาทเม้นต์ของผมเองน่ะสิ....แล้วไอ้ตัวต้นเหตุนี่มันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย....

ก็ไอ้บ้าที่เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่วนเวียนอยู่ข้างๆผมนี่ไงล่ะ....

แค่เห็นหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนของมันแล้วก็ให้หงุดหงิดจนอยากจะเป่ากบาลมันให้แหลกเป็นผุยผงตามหนังสือพิมพ์นี่ไปจริงๆให้ตายเหอะ

นี่มันไม่ได้รู้ตัวเลยใช่ไหม ว่ามันทำให้ผมต้องบ้านแตกสาแหรกขาด(?)ขนาดไหน ...ทุกวันนี้แม้แต่ที่จะซุกหัวนอนยังไม่มี.....มันกำลังจะทำให้ชีวิตมือขวาที่น่าภาคภูมิของท่านรุ่นที่สิบที่เคารพ ต้องมีรอยด่างพร้อย....อย่างนี้มันให้อภัยไม่ได้ ต้องบึ้มมันให้กระจุย!!!

“ อาเร๊ะ....หน้าฉันหล่อจนนายละสายตาไม่ได้เลยหรอ โกคุเดระ”    นั่นอีก.....สมองที่เซลล์ทุกเซลล์ต่างกลายสภาพเป็นลูกเบสบอลยัดไส้ขี้เลื่อยนั่นก็อีก.....

“ อย่ามาทำให้ปรี๊ดแตก....จะไปไหนก็ไสหัวไปเลยปะ”    ผมโบกมือไล่ไอ้ตัวเนียนนี่อย่างเริ่มจะหมดแรง เถียงกับมันไปก็มีแต่ผมนี่แหละที่เป็นบ้านเป็นหลังอยู่คนเดียว

“ ก็เห็นนายจ้องหน้าฉันอย่างหลงใหลนี่นา....”    ร่างสูงสมส่วนตามแบบนักกีฬาที่ผมอิจฉานิดๆ (นิดเดียวเท่านั้นจริงๆนะ) เดินบ่นงอนๆพร้อมกับเก็บจานซูชิของลูกค้าที่เพิ่งจะออกไปจากร้าน หายลับเข้าไปในครัว

.........ก็แล้วทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่น่ะหรอ.........

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า....

หลังจากที่ไอ้บ้านั่นมันทำให้ห้องของผมวายวอดไปพร้อมๆกับอาคารอีกครึ่งหลัง....

มันก็อาศัยความเนียนลากตัวผมออกมาและทำท่าทางเป็นญี่ปุ่นมุงโดยที่ไม่มีใครจับได้เลยแม้แต่คนเดียวว่า....

ไอ้ตัวต้นเหตุก็คือมันนี่แหละ.....

แน่นอนว่าผมไม่มีเอี่ยวด้วยแม้แต่น้อยนะ........

แล้วหลังจากนั้นทางอพาทเม้นต์ก็ประกาศออกมาว่า....คงต้องใช้เวลาซ่อมแซมราวๆ 1 เดือน....

เพราะงั้น....คนที่อยู่ห้องที่โดนเป่ากระจุยก็เชิญไปหาที่ซุกหัวนอนกันเอาเอง

ไอ้อพาทเม้นต์เฮงซวยนี่ก็อีก....ไม่คิดจะรับผิดชอบชีวิตฉันหน่อยเลยเร๊อะ....ชริ

จะไปหาห้องเช่าอื่นก็ไม่ได้ เนื่องจากห้องนั้นคือกรรมสิทธิ์ของวองโกเล่....

มือขวาที่รับผิดชอบไม่ได้แม้แต่ห้องพัก ก็ไม่สมควรเป็นมือขวา.....ไอ้บ้าเบสบอลมันว่างั้น....ผมเลยเถียงไม่ออกเลยซักแอะ

แน่นอนว่าผมไม่มีทางคิดที่จะมาอาศัยอยู่กับไอ้บ้านี่แน่นอน...

ที่แรกที่ผมไปก็ต้องเป็นบ้านท่านรุ่นที่สิบที่เคารพอยู่แล้วละ

ท่านรุ่นที่สิบและท่านแม่ต่างก็ยินดีให้ผมไปพักด้วย

แต่ทว่า.......

ผมก็ต้องแตกพ่ายกลับมาตั้งแต่ยังไม่ทันได้ออกรบ

เมื่อ....บ้านหลังนั้น....มีมลพิษเกินระดับมนุษย์ธรรมดาจะอาศัยอยู่ได้อย่าง ......อาเจ๊ อยู่!!!!....

ท่านรุ่นที่สิบ ช่างเป็นเทพที่น่าตกตะลึงยิ่ง ที่อาศัยอยู่ร่วมกับอาเจ๊ได้!!!....

มาคิดๆดูแล้ว นอกจากรุ่นที่สิบและพวกผู้พิทักษ์แล้ว....ผมก็ไม่เคยรู้จักกับใครอื่นอีก

แน่นอนว่าอย่างเจ้าชามาลเป็นตัวเลือกที่ผมไม่มีอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย....

ผมไม่คิดจะไปอาศัยอยู่ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนให้ใครบางคนมาไล่ขย้ำสามเวลาหลังอาหารหรอก

และก็แน่นอนว่า คนอย่างผมคงไม่ไปพึงพาไอ้เจ้าหัวหน้ากรรมการคุมกฎคนนั้นแน่ๆ

ผมยังรักชีวิตพอที่จะไม่ไปยุ่งกับคนที่สติไม่ดีอย่างหมอนั่น!!! ไม่ได้กลัวมันเลยนะ.....

(ชริ....ใครอยู่กับไอ้บ้านั่นได้ก็ มาโซเกินมนุษย์ไปละ....)

ส่วนจะให้ไปพักอยู่กับพวกโกคุโย....เอ่อ......

ขนาดพวกนั้นเองยังต้องใช้เงินแค่ เดือนละ 500 เยน.....ผมไม่กล้าไปรบกวนหรอกครับ....

ก็ยังเหลือเจ้าหัวสนามหญ้าที่น่าจะพึงพาได้….

แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่คิดว่า การใช้ชีวิตอยู่โดยทุกรูขุมขนต้องตื่นตัว 110เปอร์เซ็นต์อยู่ตลอดเวลา

จะส่งผลดีต่อชีวิตของผมเท่าไหร่นัก

แถมต้องคอยทะเลาะกับมันเพราะสมองกระสอบทราย มันคงทำให้ผมเส้นเลือดแตกตายได้ง่ายกว่าอยู่กับไอ้บ้าเบสบอลเสียอีกละมั้ง

ผมจึงได้แต่นั่งปลงตกอยู่ที่หน้าบ้านของท่านรุ่นที่สิบ....

ก็เหลือแค่คนเดียวแล้วสินะ ที่ผมจำเป็น....เน้นว่าจำเป็นจริงๆ.....ที่จะต้องไปขออยู่ด้วย

แต่จะบอกว่าขออยู่ด้วยก็ไม่เชิงนักหรอก....

เพราะกว่าจะรู้ตัวว่าอาเจ๊ออกมายืนส่งผมที่หน้าบ้านรุ่นที่สิบ แล้วผมก็สลบไป แล้วไอ้บ้าเบสบอลก็ลักพาตัวผมมา....

ผมไม่ได้ขอมันเลยจริงๆนะ....จริงจริ๊ง.....

ตื่นขึ้นมาอีกที....ผมก็มาอยู่ที่ร้านทาเคซูชิพร้อมกับที่ไอ้บ้าเบสบอลบอกพ่อของมันปาวๆว่า.....

“ พ่อ!!!....วันนี้ผมพาลูกสะใภ้มาฝากครับ!!!”

ผมละลุกไปตื้บมันแทบไม่ทัน....หนอยแน่ะแก......

ก็นั่นละครับ...เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่ผมต้องจำใจมาอาศัยอยู่ในบ้านโทรมๆของไอ้บ้าเบสบอลงี่เง่านี่

วันนี้เป็นวันแรก ที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับสองพ่อลูกที่เหมือนกันมากจนน่าแปลกใจ ท่ามกลางความวุ่นวายของร้านซูชิที่คนเข้าออกไม่ได้ขาดสาย...

ผมเพิ่งจะรู้ ว่าไอ้บ้าเบสบอลมันต้องช่วยงานบ้านหนักเอาการทีเดียว

ผมก็ไม่ได้อยากจะช่วยมันซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่จะให้นั่งดูอยู่เฉยๆก็สงสารคุณลุง ไหนๆเค้าก็ให้ที่พักและคงจะเลี้ยงดูผมไปอย่างดีอีกตลอด 1 เดือนที่เหลือ

ผมเลยช่วยจับนู่นบ้างจับนี่บ้าง ตามแต่ที่ผมจะช่วยได้....

ก็นับว่าเป็นวันแรกของวิถีชีวิตใหม่ๆที่เหนื่อยเอาเรื่อง....

กว่าที่วันนี้จะจบลง และกว่าผมจะได้ก้าวออกมาจากด้านในร้าน เรี่ยวแรงก็แทบจะหายไปจนหมด...

ว่าแล้วก็ไปนอนแช่น้ำอุ่นๆให้หายปวดเมื่อยดีกว่า

ผมจึงตรงดิ่งขึ้นไปยังห้องน้ำห้องเดียวที่มีอยู่ในบ้าน เดินเข้าไป พร้อมกับพลิกแผ่นป้ายหน้าห้องว่า “ไม่ว่างครับ”

ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ......

ครืดดดดดดดดด.....

เสียงประตูบานเลื่อนที่กั้นห้องน้ำนี้อยู่ถูกเปิดออกโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ผมละนึกสาปแช่งคนบ้านนี้จริงๆ ทำไมไม่ทำระบบล็อคอะไรซะหน่อยละวะ นี่มันห้องน้ำนะโว้ย!!! ไม่ใช่ที่ที่ใครนึกจะเปิดก็เปิดได้แบบนี้!!!!

“ อาบน้ำด้วยคนสิ โกคุเดระ.....”    และก็ต้องไอ้หมอนี่เลยที่ผมจะสาปส่งมากที่สุด ....

“ มาทางไหน ไสหัวออกไปทางนั้นเลยนะโว้ย!!!  ไอ้บ้าสมองกลวงนี่!!!”   ผมตะโกนด่าออกไป ทิ้งร่างตัวเองให้จมลงไปในน้ำมากขึ้น....ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เหอะ....แต่เรื่องอะไรผมจะต้องให้ไอ้บ้าเบสบอลนั่นได้เห็นเรือนร่างอัน(งดงาม)สุดจะแมนของผมด้วยล่ะ ...รุ่นที่สิบรึก็ไม่ใช่.....ชริ

“ การประปาเพิ่งแจ้งมาเมื่อกี้นี้เองนะว่า น้ำจะไม่ไหลไปทั้งคืนเลย....น่า....ไหนๆนายก็รองน้ำเอาไว้แล้ว ให้ฉันอาบด้วยคนนะ”     ยังไม่ทันที่ผมจะอนุญาตเลยสักนิด ไอ้บ้านั่นก็เดินถอดเสื้อถอดผ้าแล้วเข้ามานั่งแช่ลงในอ่างเดียวกับผมซะอย่างงั้น....

“ นี่แก!!! ทำไมไม่ไปล้างตัวก่อนละวะ...ไปคลุกขี้ดินขี้โคลนที่ไหนมาบ้างก็ไม่รู้เนี่ย.....”     เอ่อ....ไม่ใช่สิ...รู้สึกว่าปัญหามันจะไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น......

“ ว๊ากกกก!!!  ใครใช้ให้แกมานั่งในอ่างเดียวกันฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย!!!!”   ผมชี้หน้าด่ามันดังลั่น พร้อมกับมือที่ปาทั้งสบู่ ฟองน้ำและขวดอะไรสารพัดที่จะคว้าได้ ไปยังหัวที่มีแต่ลูกเบสบอลของมัน

“ อ้า....อยากให้ฉันถูสบู่ให้หรอ ถึงได้โยนมาให้แบบนี้น่ะ....ได้เลย....”    มือใหญ่ๆที่น่าอิจฉาของไอ้บ้านั่นดันคว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมคว้างไปได้ทั้งหมด แถมยังยิ้มระรื่นตอบกลับมาแบบนั้นอีก....นี่มันกำลังจะทำให้เส้นเลือดที่ขมับผมแตกปรี๊ดวันละร้อยรอบได้แล้วนะ....

“ หนอย.....อย่าอยู่เลยแก๊!!!”   ในเมื่อของปาไม่โดน ก็ต้องดับมันด้วยมือเปล่านี่แหละ!!! ผมตรงเข้าจับคอมันแล้วบีบแน่นพร้อมกับเขย่าไปมา ตายซะ ตายซะ.....

และแล้วการต่อสู้ที่มีอ่างอาบน้ำเป็นเดิมพันก็เกิดขึ้น.....พัวพัน...นัวเนีย....หนุบหนับ.....

แล้วอีท่าไหน...ผมถึงได้มานั่งหันหลังอยู่กลางหว่างขาของไอ้บ้านั่นได้ล่ะ....!!!!......

“ แฮก....แฮ่ก.....ถอยไป ฉันไม่อาบแล้ว!!!”   เขาหันไปตวาดหน้ายิ้มระรื่นไม่รู้สึกรู้สาอะไรของไอ้บ้านั่น ...พูดถึงเรื่องแรง เขาสู้มันไม่ได้จริงๆนั่นแหละ....รุ่นที่สิบครับ....ผมขอโทษ ผมมันสมควรตาย.....

“ โอ๊ะ.....มีรอยอะไรอยู่ที่หลังนายด้วยเนี่ย”    ไม่ว่าเปล่า มือสากอย่างกับดินลูกรังของมันยังบังอาจมาจับแผ่นหลังขาวนุ่มนิ่มของผม ....แก๊!!!....

“ ให้ฉันถูออกให้นะ”    น้ำเสียงสดใสของมันบอกผม พร้อมกับมือใหญ่ๆนั่นจับฟองน้ำพร้อมบีบสบู่เหลวลงไปเรียบร้อย

“ ไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะขึ้นแล้ว”    ผมหันไปบอกมันด้วยใบหน้าบูดบึ้ง หงุดหงิดกับใบหน้ายิ้มแย้มราวดอกไม้ผลิบานของไอ้บ้านี่จริงๆ

“ เอ๋.....แย่จังน้า....นี่ถ้าสึนะรู้ว่า....ว่าที่มือขวามีจุดๆอะไรเต็มหลังแบบนี้...สึนะจะว่ายังไงน้า......”    ห๊ะ!!!   ไม่นะ......

แล้วใบหน้าน่ารักดวงตากลมแบ๊วของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในหัว ใบหน้าของท่านรุ่นที่สิบที่เคารพที่ทำหน้าตารังเกียจพร้อมกับตะโกนออกมาว่า....

” อี๋....ทำไมมือขวาของฉันสกปรกแบบนี้....ไม่เอานะ.....นายอย่ามาเป็นมือขวาของฉันเลย ให้ยามาโมโตะผู้สะอาดสะอ้านเป็นดีกว่า.........”   ม่ายยยยยยยยยยยย....ขอโทษครับ!!! ท่านรุ่นที่สิบ ผมผิดไปแล้ว ต่อไปนี้ผมจะไม่สกปรกอีกแล้วครับ!!!

“ โอเค ยามาโมโตะ....แกจงถูให้สะอาดวาววับเดี๋ยวนี้เลย”    ผมยอมหันหลังให้มือใหญ่ๆนั่นลูบไปลูบมาแต่โดยดี...เพื่อรุ่นที่สิบ....เพื่อรุ่นที่สิบบบบ.....

ว่าแต่....เวลาที่มือของไอ้บ้านี่สัมผัสเบาๆที่แผ่นหลัง ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาด้วยมันกลับทำให้หัวใจที่โดดเดี่ยวเสมอของเขากลับอุ่นวาบขึ้นมา....มัน.....เพราะอะไรกันนะ....

เสียงบ่นเรื่อยๆที่ส่งให้หมอนั่นมาตลอดกลับค่อยๆเงียบลง...ความรู้สึกสบายเริ่มเข้ามาแทนที่ มือใหญ่ๆที่บีบเบาๆไปทั่วแผ่นหลัง มันทำให้รู้สึกดีและเคลิบเคลิ้มอย่างลืมตัว ผมหลับตาลงช้าๆ ฟังสรรพเสียงที่หยุดนิ่ง มีเพียงเสียงน้ำไหวละลอกเล็กน้อยเมื่อร่างกายของคนข้างหลังขยับเขยื้อน.....

ความเย็นของสายน้ำค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นและกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของคนข้างหลัง แผ่นหลังของผมแนบชิดไปกับแผงอกแข็งแกร่งของยามาโมโตะ....รู้สึกตัวอีกที....ก็ไม่รู้ว่านานเท่าใดแล้วที่ผมผล็อยหลับไปในอ้อมแขนอบอุ่นของหมอนั่น.....

ผมลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่ที่ใบหู หันหน้าไปมองก็ต้องพบกับดวงตาสีเปลือกไม้ที่มองมายังผมอย่างสื่อความหมาย......ผมหลับตาลงอีกครั้งราวกับถูกสะกด

ริมฝีปากของหมอนั่นขยับเข้ามาคลอเคลียกับแก้มของผม....มันค่อยๆเคลื่อนที่อย่างอ้อยอิ่งไปอย่างช้าๆ จนกระทั่ง.....อีกไม่นานก็คงจะมาถึง....ริมฝีปากของผม........ริมฝีปาก.....ของผม......งั้นหรอ......

“ อะ...ไอ้บ้า.....แกทำอะไรฉัน !!! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”    ผมสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะเอามือยันใบหน้าหล่อเหลาของหมอนั่นให้ออกไปห่างๆใบหน้าของผม....ผมต้องโดนมันสะกดแน่ๆ....หรือไม่งั้นมันก็ต้องสะกัดจุดผมในขณะที่ถูหลังให้ผมแน่ๆ....ไม่อย่างงั้น....ไม่อย่างงั้น..........อย่างผมน่ะ.... อย่างผมน่ะ.......ไม่มีวันยอมคนอย่างไอ้บ้านี่เด็ดขาด!!!....

“ ถอยไป  ฉันจะขึ้นแล้ว...แล้วแกก็ไม่ต้องตามมาด้วย!!!”    ผมผลุนผลันลุกออกมาจากอ่างอาบน้ำ รู้แต่ว่าต้องรีบหนีจากไอ้บ้านี่ให้เร็วที่สุด เพราะ....ตอนนี้ผมรู้สึกว่า....ใบหน้าของผมมันกำลังร้อนฉ่าเลยน่ะสิ

.............น่าเสียดาย.....ถ้าผมหันไปดูมันสักนิด.....ผมก็คงจะมองเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหมอนั่น....แล้วเรื่องราวเลวร้ายที่กำลังจะเกิดกับผมตามมานี้...คงจะไม่เกิดขึ้นเป็นแน่.....

..........................................

เมื่อแต่งตัวด้วยชุดนอนหลวมโพรกที่ไอ้เจ้ายามาโมโตะเอามาให้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินเช็ดผมลงไปชั้นล่าง กะว่าจะลงมาหาน้ำกินสักหน่อย....สายตากวาดมองไปรอบๆ....พ่อของเจ้ายามาโมโตะกำลังเก็บกวาดข้าวของในร้านอยู่

“ คุณลุง....มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”    ถึงไอ้เจ้าบ้าเบสบอลนั่นจะเป็นคู่แข่งของผม แต่กับคุณลุงนี่ก็ต้องถือว่าเป็นผู้มีพระคุณแหละนะ....

“ โอ้.....โกคุเดระคุงนี่เอง....ไม่มีอะไรแล้วละ ไปพักผ่อนเถอะ”     พ่อเจ้ายามาโมโตะ หันกลับมายิ้มตามแบบฉบับบ้านยามาโมโตะพร้อมกับถือถ้วยจานชุดสุดท้ายไปยังอ่างล้างจาน มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยบ่งบอกวัยและการผ่านสิ่งต่างๆมามากมายนั่นเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างจานที่กองเป็นพะเนินอยู่นั่น....................

........เดี๋ยวสิ............

.......เปิดก๊อก.....แล้วทำไมน้ำมันถึงไหลล่ะ......

.......ก็ไหนไอ้บ้านั่นมันบอกว่าน้ำจะไม่ไหลทั้งคืนนี่.........

“ คุณลุง.....น้ำไม่ได้จะหยุดไหลไปแล้วหรือครับ”     เขาถามออกไปพร้อมกับลางสังหรณ์ประหลาดๆ

“ อ้อ....นี่น่ะหรอ.......นั่นสิน้า.....ไม่รู้ไอ้เจ้าเด็กมือบอนที่ไหนไปปิดมิเตอร์น้ำเอาไว้แน่ะ.....ตอนแรกลุงก็คิดว่าน้ำไม่ไหลเหมือนกันนั่นละ ฮะ ฮะ ฮะ....”    คุณลุงที่เคารพยังคงล้างจานต่อไป โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า ชะตาชีวิตของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกำลังจะขาดลง ณ บัดนี้........

ยามาโมโตะ........แกตาย!!!!.......

.

.

.

.

.

.

TBC…..

ฮ้า....สำหรับตอนแรกนี้ WAKETSU รับหน้าที่แต่งเองค่ะ....ฮี่ ฮี่....

ส่วนตอนหน้า ห้ามพลาดกันนะคะ ....

กับ Yamamoto Takeshi’s Part  by kuwa[R]i….

ขอบอก....พ่อจอมเนียน เนียนได้สุดหูรูดมากกกกกกก....เนียนจนแป้งฝุ่นยังอาย....5555

เอาละ...มาลุ้นกันดูซิว่า....

อพาทเม้นต์จะซ่อมเสร็จก่อน....หรือว่าใครบางคน(?)จะเสร็จใครบางคน(?)ไปซะก่อน...>.<....