KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [22.5]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ผลุบๆโผล่ๆมาทั้งเรื่องซะขนาดนั้นแล้ว จะไม่ทำ Special Part ให้มั่งก็น่าสงสารแย่สิเนอะ กับคู่รักตัวอย่างที่ยังคง รักกัน โหด มันส์ ฮา อยู่ตลอดเวลาคู่นี้...^ ^...เนื่องด้วยในโอกาสวันเกิดป๋า....ขอร่วมสุขสันต์วันเกิดป๋าด้วยการจับฉลามผูกโบว์ยัดใส่ห้องนอนเอาไว้ให้ละกันนะคะ....>////<....ขอให้ป๋าแซนมีความสุขมากๆนะค้า....เพราะลูกสาวและลูกเขยของหม่ามี๊ไปรบกวนป๋าเอาไว้เยอะจริงๆในฟิคนี้.....ขอบคุณค่ะ

.

.

.

.

.

.

.

.

ยามเช้าของวันในฤดูใบไม้ร่วงย่างเข้าสู่ฤดูหนาวแบบนี้ คงไม่มีใครคิดที่จะตื่นนอนตั้งแต่เช้า อากาศหนาวเย็นเริ่มกล้ำกลายเข้ามาสู่ทุกมุมเมือง แสงแดดยังไม่ทันทอประกายขึ้นสู่ฟากฟ้า เหล่านกน้อยยังไม่คิดจะโผออกจากรัง ร่างโปร่งบางของใครบางคนเองก็เช่นกัน ใบหน้าสวยภายใต้กรอบผมสีเงินยาวที่ยุ่งเล็กน้อย กำลังหลับตาพริ้ม ลมหายใจยังคงเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ....

“ หื๋อ......”    แต่แล้วนิทราแสนสุขก็ต้องถูกรบกวนด้วยเสียงของอะไรบางอย่าง ประสาทสัมผัสที่ไวต่อการรับรู้ทำให้แพขนตายาวค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ

“ อะไร....วะ”   ร่างโปร่งบางลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง มือเรียวยกขึ้นปิดปากหาว สายตามองไปยังที่มาของเสียง กอกแกกๆ

ขาเรียวยาวค่อยๆโผล่พ้นจากผ้าห่มหนานุ่ม ก่อนที่ลำตัวระหงจะยืนขึ้นอย่างช้าๆ แล้วเดินไปยังห้องน้ำภายในห้อง ซึ่งยังคงมีเสียงดังลอดออกมาอย่างต่อเนื่อง....มือบางจับลูกบิดประตูแล้วเปิดพรวดเข้าไป ไม่ได้กลัวเกรงสิ่งที่อยู่ข้างในห้องน้ำเลยแม้แต่น้อย ราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะเปิดเข้าไปเจอกับอะไร...

“ โว้ยยยยย!!! มาทำบ้าอะไรของแกตั้งแต่เช้าห๊ะ คนจะหลับจะนอนว้อยยยยย”    แล้วเสียงดังสนั่นก็ทำให้ผู้บุกรุกหันหน้ามามองทั้งที่ยังมีแปรงสีฟันคาปาก นัยน์ตาสีแดงดูไม่ได้สะทกสะท้านอะไร....

“ มาแปรงฟัน”    ใบหน้าโหดยังคงตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเสียงที่เคยชินแล้วของอีกฝ่าย

“ ก็แล้วห้องน้ำบ้านแกไม่มีหรือไงวะ ไอ้บ้าแซนซัส!!!”    ฉลามขาวแห่งชมรมว่ายน้ำยังคงพูดจาด้วยเสียงเท่าคนปกติไม่เป็น ร่างโปร่งบางเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยใบหน้าหงุดหงิด

“ ห้องน้ำน่ะมี  แต่ไม่มียาสีฟัน”   ร่างสูงใหญ่ของกัปตันชมรมเบสบอลยังคงตอบกลับมาแบบไร้อารมณ์เช่นเคย ก่อนที่จะบ้วนปากลงในอ่างล้างหน้าของสควอลโล่

“ แล้วแกน่ะ  อาบน้ำอาบท่าได้แล้ว วันนี้ฉันจะไปซ้อมแต่เช้า”   มือใหญ่จับหมวกคลุมผมที่ห้อยอยู่แถวๆนั้นขึ้นมาก่อนจะรวบเส้นผมยาวยุ่งเหยิงของฉลามหนุ่มขึ้นแล้วเอาหมวกคลุมผมลายสับปะรดสีชมพูที่ได้มาจากใครบางคนครอบหัวให้ร่างโปร่ง

“ ฉันกลับไปอาบน้ำก่อนละ”   แล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วกระโดดข้ามระเบียงบ้านไปยังบ้านของตัวเอง ราวกับว่านั่นมันเป็นแค่การเดินข้ามพื้นต่างระดับของห้องที่อยู่ติดกันเพียงแค่นั้น

“ ว้อยยยย...ยาสีฟันหมดทำไมไม่หัดซื้อบ้างวะ ไอ้บ้านี่”    ร่างโปร่งโวยตามหลังออกมา

ร่างกายสูงใหญ่ก้าวผ่านพรมหนานุ่มบนพื้นห้องตรงไปยังห้องน้ำของตน ถอดเสื้อยืดสีขาวที่ใส่นอนแล้วโยนส่งๆออกไป ร่างกายสมส่วนเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยแผลเป็นมากมายปรากฏต้องแสงไฟ มือใหญ่เปิดฝักบัวปล่อยให้สายน้ำอุ่นๆชำระล้างร่างกายเตรียมพร้อมสำหรับวันใหม่ ไอร้อนและกลุ่มควันจางๆลอยอยู่รอบๆห้อง หลังจากที่ร่างสูงเสร็จสิ้นกับการอาบน้ำแล้ว

“ โอ๊ย!!! “    เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากด้านในห้องนอนของร่างสูง

“ ว้อยยยย เก็บเสื้อผ้าให้มันเป็นที่เป็นทางบ้างสิฟะ”   เมื่อร่างกายสูงใหญ่เปิดประตูห้องน้ำก็ต้องพบกับภาพชวนอดทนตั้งแต่เช้า เมื่อคนที่นั่งกองอยู่บนกองเสื้อผ้าที่เขาโยนๆออกมานั้นมีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวบางสวมใส่อยู่

“ เซ่อซ่าจริง ไอ้สวะนี่”   ยกมือขึ้นเท้าสะเอวแล้วมองร่างโปร่งบางตรงหน้าด้วยดวงตาสีแดงเจ้าเล่ห์

“ ถอยไป!!! ฉันจะอาบน้ำ”   ฉลามขาวแห่งชมรมว่ายน้ำลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าหงุดหงิด ก่อนจะผลักคนที่ยืนขวางทางให้หลบพ้นไปจากทางเข้าห้องน้ำ

“ สบู่หมดก็หัดซื้อซะมั่งสิวะ ไอ้สวะยาจก”   ร่างสูงใหญ่เอื้อมมือไปปิดประตูระเบียงที่ฉลามหนุ่มเปิดทิ้งเอาไว้ เนื่องจากลมเย็นเริ่มจะพัดโชยเข้ามา

“ โว้ยยยยก็เพราะแกนั่นแหละ ไอ้ขวดที่เอามาปาหัวฉันเมื่อคืนน่ะ มันขวดสุดท้ายในสต็อคแล้วโว้ยยยยย!!!”  

กิจวัตรประจำวัน(?)ที่ทุกๆบ้านในละแวกนั้นต่างก็รู้กันดี เสียงตะโกนด่าทอที่ดังลอดออกมาทุกเช้า สาย บ่าย ค่ำ นั้นดังเกินกว่าที่คนปกติจะทนฟังอยู่ได้ แต่ก็เป็นเพราะร่างกายเริ่มจะมีภูมิคุ้มกัน คนแถวๆนั้นจึงยังมีชีวิตรอดอยู่ แต่ถึงจะโวยวาย ถึงจะทะเลาะตบจูบ(?) กันอยู่ตลอดเวลา แต่ทั้งสองคนก็ยังคงกระโดดข้ามไปข้ามมาระหว่างบ้านของตัวเองกับบ้านของอีกคนอยู่เหมือนเดิม....ยิ่งทะเลาะกัน ยิ่งรักกัน...คงเป็นนิยามที่ใช้ได้ดีกับคู่นี้ละมั้ง....

......................................................

โป๊ก โป๊ก โป๊ก!!!

“ กินข้าวได้แล้วว้อยยยย....”    เสียงเรียกตะโกนข้ามไปอีกบ้านหนึ่งดังขึ้นทันทีที่เสียงเคาะกระทะสิ้นสุดลง ไม่นานร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดชมรมก็มานั่งลงอยู่ที่โต๊ะอาหารของร่างโปร่งบาง ใบหน้าและดวงตาสีแดงยังคงนิ่งเฉยในขณะที่ตักข้าวเข้าปาก

“ เมื่อไหร่พ่อแม่แกกับพ่อแม่ฉันจะกลับมาซักที เบื่อกินแต่ข้าวผัดนี่เต็มทนแล้วว้อยยยย....จะไปฮันนีมูนเอาตอนแก่กันแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ”    คนที่กระโชกโฮกฮากไม่สมหน้าตาตักข้าวเข้าปากอย่างหงุดหงิด เพราะคนที่ต้องรับหน้าที่แม่ครัว(?) มาหลายเดือนก็คือตัวของร่างโปร่งเอง

“ อิจฉาละสิ....จะเอามั่งไหมล่ะแกกับฉันน่ะ”    เม็ดข้าวที่เพิ่งถูกส่งเข้าปากแทบจะสำลักพรวดออกมาเมื่อสิ้นคำของร่างสูงใหญ่

“ ไม่โว้ย!!! หน้าอย่างแก ถึงจะไปที่ไหนก็ทำมันอยู่เรื่องเดียวนั่นแหละ”    เหมือนกับขุดหลุมฝังตัวเอง ใบหน้าใสแดงขึ้นทันทีที่พูดจบ

“ ไอ้สวะลามก”   ทั้งๆที่เสียงที่เอ่ยออกมานั้นทั้งเรียบทั้งนิ่ง แต่ร่างบางกลับรู้สึกว่าคำพูดนั้นมันช่างกวนประสาท....

“ หนอยยยย.....”    ใบหน้าใสแดงระเรื่อ พร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันที่ไม่เคยจะทำอะไรร่างสูงตรงหน้านี่ได้

“ เอางี้ไหมล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันทำกับข้าวให้แกกินเอง”    นัยน์ตาสีแดงแหล่มองร่างโปร่งบางด้วยแววเจ้าเล่ห์

“ ห๊ะ...อย่างแกเนี่ยนะ”    ร่างโปร่งบางตอบกลับไปอย่างไม่เชื่อสุดขีด

“ เออน่า...ไปซื้อของตามนี้มาด้วยล่ะ”   แล้วใบสั่งยาวเป็นหางว่าวก็แปะลงมาที่กลางหน้าผากมน คนอยากปฏิเสธก็ได้แต่มองตาปริบๆตามเคย

.....................................................................................

ผัก.....เนื้อ.....หมู......เครื่องปรุง......น่าจะครบแล้ว...

ร่างโปร่งบางยืนนับนิ้วพร้อมกับมองดูแผ่นใบสั่งที่อยู่ในมือไปด้วย อีกมือก็หอบหิ้วของที่ว่านั่นพะรุงพะรัง

เหลืออีกอย่างนึง ที่สั่งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน......

เส้นผมสีเงินยาวปลิ้วไสวไปตามสายลม มือบางจับมือจับประตูหน้าร้านดึงเบาๆ เสียงกระดิ่งที่คุ้นเคยก็ส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง....

“ ว้อยยยยย...ของที่สั่งไว้ได้รึยังวะ!!!”    เสียงราวกับฟ้าผ่าดังก้องไปทั่วร้าน เด็กผู้หญิงหลายคนที่กำลังตักเค้กเข้าปากถึงกับชะงักค้าง

“ เบาๆหน่อยสิวะ ที่นี่ไม่ใช่ใต้ท้องทะเลลึกนะโว้ย”   อีกเสียงของคนผมสีเงินเช่นกันตอบกลับมาทันทีจากด้านหลังเคาน์เตอร์

“ ฮะ ฮะ...ใจเย็นนะฮายาโตะ...รุ่นพี่ก็รอหน่อยได้ไหมครับ พ่อกำลังแต่งหน้าให้อยู่นี่เอง”   ร่างสูงสมส่วนของยามาโมโตะคนน้องเดินเข้ามาล็อคตัวพี่ชายเข้าไว้ ถึงแม้จะมีเคาน์เตอร์กั้นก็ไม่วางใจพอ

“ เร็วๆด้วยล่ะ”   ร่างโปร่งของฉลามหนุ่มเดินมานั่งลงตรงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ วางข้าวของมากมายที่ไปซื้อลงบนเก้าอี้ข้างๆ แล้วหันไปนั่งเท้าคางมองสองพี่น้องที่ชื่อดังกระฉ่อนไปทั่วนามิโมริด้วยสายตาอ่อนโยน....ใยบางๆสีชมพูที่โอบล้อมสองคนนั้นอยู่มันทำให้รู้ว่า กว่าที่ทั้งสองคนจะผ่านสิ่งต่างๆมากมายจนสามารถยืนหยัดอยู่ในโลกแห่งนี้ได้ มันคงจะลำบากน่าดู เพราะไม่อย่างนั้น คงไม่มีทางที่คนสองคนจะรักกันได้มากมายอย่างที่เห็น.......เขากับไอ้บ้านั่นก็เช่นกัน.......

“ วันนี้วันเกิดรุ่นพี่แซนซัสสินะ”   เสียงทุ้มสดใสของเด็กหนุ่มรุ่นน้องเอ่ยทัก ในขณะที่มือหนายังคงจับผ้าผืนเล็กเช็ดแก้วอย่างขะมักเขม้น

“ ระ....รู้ได้ไง....”    แก้มขาวเนียนของฉลามหนุ่มแดงระเรื่อ กับคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน

“ ก็เพราะว่าหน้าอย่างพวกแกสองคนไม่น่าจะกินเค้กกันเป็นปกตินี่”   ร่างบอบบางในผ้ากันเปื้อนสีขาวยืนแก้วน้ำให้กับฉลามหนุ่ม

“ ฮะ ฮะ ฮะ....ใช่จริงๆด้วย...แล้ว....นอกจากเค้กแล้วยังมีอย่างอื่นอีกหรือเปล่าละ”    ใบหน้าคมยิ้มร่าส่งมาให้ เล่นเอาฉลามหนุ่มสะอึกไปนิดนึง......ของอย่างอื่น........ต้องให้ด้วยหรอวะ?

“ ไอ้พวกป่าเถื่อนไร้ความโรแมนติกอย่างสองคนนี้คงไม่มีหรอกม้าง....ที่สั่งเค้กช็อกโกแลตแบบขมสุดๆไปนี่ก็คงจะเอาไปปาหัวกันมากกว่า”    คำพูดของยามาโมโตะคนพี่พุ่งเข้าไปแทงใจร่างโปร่งดัง ฉึก ฉึก.....

“ แหม....งั้นก็น่าเสียดายแย่สิครับ...วันเกิดทั้งที น่าจะมีอะไรพิเศษหน่อย คึหึหึ”    เสียงปริศนาที่จู่ๆก็ดังขึ้นโดยไม่ได้รับเชิญทำเอาร่างโปร่งหันไปมองแทบไม่ทัน......ไอ้สับปะรดแพ็คคู่กับปลาทูน่านี่เอง......

“ หน้าอย่างนายไปว่าคนอื่นเค้าได้ด้วยหรอ...ไม่เคยเห็นนายจะให้อะไรฉันมั่งเลย”    ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตหรี่ตามองคนข้างๆอย่างเหยียดๆ

“ ตัวและหัวใจและสับปะรดของผม  เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในโลกแล้วละครับ สึนะโยชิคุง”    ใบหน้ายิ้มละไมแสดงความมั่นใจออกมาเต็มเปี่ยม

“ ฉันไม่เห็นอยากจะได้มันเลยซักนิด....แล้วนายจะแวะเข้ามาทำไมเนี่ย....เรากำลังจะกลับบ้านกันไม่ใช่หรอ ไปได้แล้ว!!!”    ร่างเล็กๆของคนผมสีน้ำตาลพยายามลากร่างโปร่งบางของอีกคนออกจากร้าน

“ เอาตัวอย่างของขวัญที่ผมให้สึนะโยชิคุงไปใช้บ้างก็ได้นะครับ”   มุคุโร่บอกออกมาก่อนที่จะโดนลากออกจากร้าน มือเรียวชี้ไปที่คอของตัวเอง ก่อนที่ประตูร้านจะปิดลง

“ เฮ้ย!!!!”   ฉลามหนุ่มร้องขึ้นทันทีที่มือสัมผัสลงไปที่ลำคอของตน โบว์สีชมพูลายสับปะรดประหลาดมาผูกอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่....เมื่อหันไปมองถุงใส่ผักข้างตัวดวงตาก็ต้องเบิกกว้าง.....ไอ้สับปะรดเน่า!!!....แกเอาสับปะรดมาใส่ถุงฉันทำม๊ายยยย ขืนเอากลับไปด้วย คืนนี้เขาคงจะนั่งล้างสับปะรดออกจากหัวไม่หมดไม่สิ้นกันละ

“ เค้กได้แล้วคร้าบ....”    มือใหญ่ของยามาโมโตะคนน้องถือกล่องเค้กมาวางลงตรงหน้าฉลามหนุ่ม 

“ ฝากสุขสันต์วันเกิดกัปตันแทนด้วยละกันนะ”    ใบหน้าคมยังคงส่งยิ้มจริงใจมาให้ พร้อมกับโบกมือลาร่างโปร่งที่เดินออกจากร้านไปด้วยของเต็มสองมือ

“ ทาเคชิ.....”    เสียงของร่างบอบบางเรียกให้ร่างสูงหันกลับไปมอง

“ พ่อทำเค้กนี่ออกมาสองก้อนหรอ”    ในมือบางมีเค้กช็อกโกแลตที่แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้วอยู่  ดวงตาสีเปลือกไม้สบมองกับดวงตาสีเขียวมรกต บนหน้าผากของทั้งคู่เริ่มมีเหงื่อหยด......สายตาของทั้งคู่หันไปมองตู้โชว์เค้กด้านหน้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย......ที่ที่เคยวางเค้กสตอเบอรี่กลับว่างเปล่า......................โชคดีนะฮะ....รุ่นพี่สควอลโล่......

........................................................................................

ของขวัญวันเกิดงั้นหรอ....

ของแบบนั้นเคยให้กันซะที่ไหน...ตั้งแต่คบกันมาสิ่งที่แสดงออกต่อกันก็คือคำพูดและการกระทำที่ตรงไปตรงมา ต่างคนต่างไม่เคยใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ  ถ้าไปพบเจออะไรที่คิดว่าเหมาะกับอีกฝ่าย ก็จะจัดการเอามาให้โดยไม่ต้องเจาะจงว่าวันนั้นมันจะมีความสำคัญยังไง....เพราะสำหรับพวกเขาสองคน...ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ทุกวันล้วนเป็นวันที่มีความสำคัญ....

ริมฝีปากบางแย้มยิ้มน้อยๆกับสิ่งที่คิดมาตลอดทาง ....ก่อนที่มือบางจะเปิดประตูบ้านของตัวเอง แล้วตรงดิ่งเข้าห้องครัว ซึ่งมีใครบางคนนั่นรออยู่ก่อนแล้ว

“ กลับมาแล้วโว้ยยยย”   เสียงดังสนั่นเป็นปกติตะโกนบอกแล้ววางข้าวของลงบนโต๊ะภายในห้องครัว

“ หั่นมันให้เรียบร้อย แล้วยกไปที่บ้านฉัน”   ดวงตาสีแดงเหลือบมองของที่ฉลามหนุ่มขนมา ก่อนที่จะสั่งแล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงโวยลั่นที่ตามหลังมาด้วย

ยังคงเป็นไอ้ฉลามสวะตัวเดิมของเขาจริงๆ  ไม่มีเซอร์ไพรส์ ไม่มีลับลมคมในใดๆกับเขาทั้งสิ้น....กล่องเค้กที่วางรวมอยู่กับผักสด....ถึงแม้ว่าจะไม่เคยบอก แต่มันก็มักจะไปซื้อมายื่นให้ตรงๆอย่างนี้ทุกปี และถ้าให้เดา...ในกล่องนั้นก็คงจะเป็นเค้กช็อกโกแลตที่ขมสุดๆอีกตามเคย

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏอยู่ที่ริมฝีปาก....ไม่เคยมีสิ่งของใดๆมอบให้แก่กันในวันเกิด....เรื่องนั้นเขารู้ดีอยู่แล้ว....และเขาเองก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจอะไร...เพราะว่า.....

“ ของขวัญที่ฉันอยากได้ ฉันจะเลือกมันเอง”

นัยน์ตาสีแดงเจ้าเล่ห์ เหลือบมองไปที่ชุดที่แขวนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนที่รอยยิ้มอบอุ่นจะแปรเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์.....

“ โว้ยยยยยย...มาช่วยกันขนของหน่อยสิวะ!!!”    เสียงเอะอ่ะโวยวายของคนที่คุ้นเคยดังลอยมาพร้อมกับเสียงโคร้งเคร้งของบรรดาถ้วยจานกะละมัง ที่ร่างโปร่งบางนั่นหอบมา....รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรับเข้าสู่โหมดนิ่งเฉยอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไป....

“ ทางนี้ ไอ้ฉลามสวะ”   ร่างสูงใหญ่เจ้าของใบหน้าโหดเอ่ยเรียกคนที่หอบหม้อไหกะละมังพะรุงพะรัง ที่กำลังจะเดินไปยังห้องครัว

“ อ้าว...ไม่ได้ไปทำในห้องครัวหรอกเร๊อะ”   คำพูดยังคงห้าวหาญไม่ได้สมกับใบหน้าสวยๆนั่นซักนิด

ร่างโปร่งบางที่ยังคงหอบอะไรต่อมิอะไรราวกับแม่บ้านลูกอ่อน เดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไปในห้องนั่งเล่น สายตาแลไปเห็นสิ่งแปลกปลอมที่วางอยู่กลางห้อง....โต๊ะเตี้ยที่มีหม้อวางอยู่หนึ่งใบ....

“ วางลงสิ...ฉันจะทำกับข้าวให้แกกิน”    แล้วมือใหญ่ก็จับถ้วยจานที่ใส่เนื้อและผักเทลงไปในหม้อซึ่งมีน้ำเดือดปุดๆ.......แค่จับเทลงไป.....แกยังมีหน้ามาบอกว่านี่คือการทำอาหารอีกเร๊อะ!!!....ฉลามดุแทบจะแยกเขี้ยวไล่กัดคนตรงหน้า ถ้าไม่ติดที่ว่า....

“ ในระหว่างรอ แกมีของจะให้ฉันนี่”    ดวงตาสีน้ำทะเลจ้องมองใบหน้าโหดที่กำลังอมยิ้มเจ้าเล่ห์...มือบางยื่นกล่องเค้กไปตรงหน้า

“ หมายถึงไอ้นี่หรอ...”    ถามออกไปด้วยท่าทางไร้เดียงสาจนคนมองแทบจะอยากกระโดดเข้าจัดการมันซะตรงนั้น

“ อย่างอื่นล่ะ”    ร่างสูงยังคงคาดคั้นต่อไป มือรับกล่องเค้กมาวางไว้ข้างๆหม้อไฟ

“ เอ่อ......”     ฉลามขาวเริ่มมีเหงื่อผุดไปทั่วใบหน้า.....รู้ดีอยู่แก่ใจว่า....อย่างคนตรงหน้านี่คงไม่ได้กำลังทวงของขวัญวันเกิดจากเขาเป็นแน่...แต่มันคงกำลังวางแผนจะแกล้งอะไรเขาอยู่ต่างหาก

“ วันนี้วันอะไรแกคงรู้ใช่ไหม...”    นัยน์ตาสีแดงเหลือบไปมองกล่องเค้ก ทำเอาคนที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ปฏิเสธอะไรไม่ออกเลย…จึงได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก

“ มีของขวัญที่ฉันอยากได้อยู่บนห้อง แกขึ้นไปเอามาให้หน่อยสิ”    คราวนี้เหงื่อหยดไปทั่วทั้งตัวของฉลามหนุ่มเมื่อนัยน์ตาสีน้ำทะเลสบเข้ากับนัยน์ตาสีแดงแสนเจ้าเล่ห์...มันไม่น่าไว้วางใจสุดขีดเลยให้ตายเหอะ

.............................................................

ประตูห้องนอนเปิดออกอย่างช้าๆ ภายในห้องมืดสนิท ลำแสงจากภายนอกส่องตรงเข้าไปยังในห้องเรื่อยๆตามความกว้างของประตูที่ค่อยๆเปิดออก......พื้นพรมหนานุ่ม.....เตียงใหญ่....เก้าอี้บุนวมตัวโต....และ.........สิ่งที่แขวนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า......

“ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

เสียงดังลั่นลอยมาจากชั้นบนของบ้าน ทำเอาคนที่นั่งเขี่ยผักในหม้อไฟถึงกับแสยะยิ้ม ถึงมันจะแหกปากลั่นแบบนั้น....แต่เดี๋ยวของขวัญที่เขาอยากได้มันก็จะเดินลงมาหาเขาเอง ....มือใหญ่เขี่ยผักต่อไปเรื่อยๆอย่างอดใจรอ......

เงียบไปอีกพักใหญ่ๆ ในที่สุดก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆเดินลงบันไดมา...เบา...ราวกับว่าเจ้าตัวค่อยๆย่องลงมามากกว่า

สายตาดุกร้าวเปลี่ยนทิศการมองจากผักในหม้อไปโฟกัสอยู่ที่บานประตูที่เปิดเอาไว้อยู่แล้วทันที.....

......หูแมวสีขาวข้างหนึ่งค่อยๆโผล่ออกมาจากขอบประตู........

.......ตามมาด้วยเส้นผมสีเงินยาวสลวยและดวงตาสีน้ำทะเลที่ค่อยๆโผล่ออกมาช้าๆ เมื่อดวงตาสบกันเข้า เจ้าของขวัญที่ร่างสูงอยากได้ก็ผลุบหายเข้าไปหลังประตูอีกครั้ง......

.......มีเสียงถอนหายใจอีกเฮือกดังมาจากข้างหลังประตู แล้วมือแมวขนปุกปุยสีขาวก็เกาะหมับเข้าที่ขอบประตู ใบหน้าเนียนใสที่แดงระเรื่อโผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง....

ใช่แล้ว....ของขวัญที่เขาอยากได้ในปีนี้นั่นก็คือ....ลูกแมวน้อยซักตัว......หึ หึ หึ.....

“ เมี้ยวๆ...ออกมากินข้าวได้แล้ว”    

“ มะ....ไม่เอา....”    เสียงตอบตะกุกตะกักดังมาจากด้านหลังประตู

“ มีอาหารปลาด้วยนะ”

“ นี่แกจะให้ฉันเป็นแมวหรือเป็นปลากันแน่วะ!!!”     ด้วยความห้าวหาญตามปกติทำให้ร่างโปร่งบางเผลอกระโดดออกมายืนเท้าสะเอวชี้หน้าด่าร่างสูงใหญ่ที่นั่งมองตาไม่กระพริบ

กางเกงหนังสีขาวสั้นแค่คืบขับเน้นเรียวขายาวให้ดูเย้ายวน หางแมวสีขาวยาวกวัดแกว่งไปมา เท้าแมวสีขาวสูงขึ้นมาถึงหัวเข่า เสื้อแขนกุดเอวลอยที่ทำจากผ้าขนฟูสีขาวแลดูเซ็กซี่และนุ่มนิ่มน่ากอดในเวลาเดียวกัน ปลอกคอหนังสีดำมีกระพรวนส่งเสียงกรุ๋งกริ๋ง เส้นผมสีเงินยาวก็ดูเข้ากับหูแมวสีขาวนั่นได้อย่างลงตัว  ใบหน้าสวยแดงระเรื่อจากความอาย....

“ เฮ้ย!!!”    ดูเหมือนเจ้าแมวน้อยจะเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอโผล่ออกมาให้เจ้าของจับตัวได้ซะแล้ว ร่างโปร่งบางสะบัดหน้าเชิดขึ้นก่อนที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะดับความเขินอาย

“ เมี้ยว....”    ร่างสูงร้องเรียกยาวๆด้วยเสียงนิ่งกวนประสาทแล้วคีบชิ้นปลามาวางไว้ให้ร่างโปร่งบาง นัยน์ตาสีแดงจ้องมองมาด้วยสายตาลวนลาม........กว่ามื้ออาหารนั้นจะหมดลงได้ ฉลามในคราบแมวน้อยก็แทบจะทะลุไปทั้งตัวด้วยสายตาที่แสดงออกอย่างแรงกล้าของร่างสูงใหญ่...

“ หมดเวลาแล้วเฟ้ย ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า!!!”     เมื่อมื้ออาหารหมดลง เจ้าลูกแมวของขวัญก็ทำท่าจะลุกออกไปเสียดื้อๆ

“ โอ๊ะ....นี่แกตั้งใจจะซื้อเค้กนี่มาให้เข้ากับของขวัญที่ฉันอยากได้รึ”    เมื่อร่างสูงเปิดกล่องเค้กดูก็ต้องประหลาดใจ ในเมื่อสิ่งที่วางเอาไว้ในกล่องนั้นผิดจากที่คาดคิดเอาไว้....

“ อะไร....อื้อ....”   ร่างโปร่งบางหันไปถามด้วยความสงสัย แต่แล้วครีมเค้กสีขาวก็ถูกยัดเข้าใส่ปากที่ยังพูดไม่ทันจะจบ ครีมเลอะไปรอบๆริมฝีปากบางและแก้มเนียนใส.....

ดวงตาสีน้ำทะเลมองกล่องเค้กด้วยความตกตะลึง....ไอ้นี่มันไม่ใช่เค้กที่เขาสั่งไปนี่

“ หึ หึ....เปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ก็ดีนะ....ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากกินของขวัญของตัวเองซะแล้วสิ”    ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาหาเรื่อยๆพร้อมกับเค้กสตอเบอรี่ที่เต็มไปด้วยครีมสีขาวอยู่เต็มมือใหญ่

“ ดะ....เดี๋ยวก่อน!!!! ขอฉันกลับไปกระทืบไอ้สองพี่น้องนรกนั่นก๊อน!!!!!”

“ หึ หึ หึ..........”

“ เดี๋ยว...อื้อ....”

“ หยุด....อ้า...อ๊ะ.....”

“...อื้อ....แซนซัส.......”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Special Part to HBD. XANXUS………...FIN!!!

ตัดจบกันแบบนี้เลยเร๊อะ!!!!

คู๊ คุ คุ คุ....ก็บอกแล้ว...ว่า 18.5 คือ NC ครั้งสุดท้ายของเรื่องนี้...เพราะงั้นที่เหลือก็ไปจิ้นเอาเองละกันนะ 5555 (แถไปเรื่อย...)

ถึงจะบอกว่าวันนี้คือวันเกิดของป๋าแซน...แต่มันก็คือวันปกติๆวันหนึ่งของทั้งคู่นั่นละนะ สำหรับในเรื่องนี้ วันอื่นๆเค้าทั้งคู่ก็เป็นแบบเนี้ยแหละ ฮี่ ฮี่....