KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [18.5]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ  

: ยามะดาร์กเนียนใสกิ๊ง....(อะไรของมันวะนั่น?).....  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: รู้สึก(ไปเอง)ว่าเรื่องมันชักจะยืดเยื้อเกินไปแล้ว......แต่ก็แต่งไปแล้ว.....=”=...งั้นจะเอาไปไหนดีอ่ะ....จะตัดทิ้งก็.....แอบเสียดาย.......ถ้าอยากอ่านก็เลื่อนลงไปเลยค่ะ แต่ถ้าไม่ก็ปิดได้ค่ะ ไม่มีผลกระทบอะไรกับเนื้อเรื่อง...^ ^….

.

.

.

.

.

.

.

เป็นอีกเช้าวันหนึ่งที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาเป็นปกติ....จะต่างไปก็ตรงที่....วันนี้ในอ้อมแขนของเขากลับมีร่างกายอบอุ่นที่หลับอยู่ด้วยใบหน้าเป็นสุขหาใช่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเหมือนดั่งเมื่อวันวานไม่……ใบหน้าสวยหลับพริ้ม แพขนตาทาบอยู่กับแก้มใส ลมหายใจสม่ำเสมอ....เขากอดกระชับเอวบางของคนในอ้อมแขนให้แผ่นหลังขาวนุ่มนิ่มนั่นแนบชิดไปกับแผ่นอกของเขามากขึ้น จูบที่แผ่นหลังบางไล่ไปจนถึงบริเวณไหล่มนเปลือยเปล่า  ก่อนจะกดจูบและขบเม้มสร้างร่องรอยเอาไว้...

สายตาเหลือบมองไปที่ประตูห้อง เห็นแสงไฟจากภายนอกลอดเข้ามาเล็กน้อย....พ่อคงเพิ่งตื่นละมั้ง......หันไปมองบรรยากาศรอบๆ.....ยังคงมืดสนิท.....เขาเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง......

ร่างบอบบางยังคงหลับตาพริ้ม เขากดจูบที่แผ่นหลังบางอีกครั้ง....เมื่อเห็นว่าคนที่พยายามจะปลุกยังคงหลับนิ่ง....เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลำคอระหง จูบไล่ไปทั่วลำคอ.....ร่างบอบบางของพี่ชายเริ่มขยับตัว ซุกใบหน้าสวยลงกับหมอนเหมือนพยายามจะหนีจากสิ่งที่ก่อกวนตนอยู่

“ ฮายาโตะ”   เขาเอ่ยเรียกร่างในอ้อมแขนเบาๆ พร้อมกับขยับร่างกายส่วนล่างที่ยังคงฝังตัวอยู่ในร่างกายอ่อนนุ่ม

“ อึ๊ก....”    สงสัยว่าวิธีปลุกแบบนี้จะได้ผลแหะ....คิ้วเรียวของพี่ชายขมวดเข้าหากัน ก่อนที่นัยน์ตาสีเขียวมรกตจะค่อยๆลืมขึ้น ร่างบอบบางตั้งสติอยู่พักนึงใบหน้าเนียนจึงเริ่มแดงระเรื่อเมื่อรับรู้ว่าเขายังไม่ได้ถอนกายออกไปจากช่องทางคับแน่นของตนเอง

“ อรุณสวัสดิ์ ฮายาโตะ”   เขาจูบลงไปที่กลุ่มผมสีเงินนุ่มพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้ลำตัวของเราแนบชิดกันยิ่งขึ้น....นั่นรวมไปถึงส่วนล่างที่ยังคงเชื่อมต่อกันอยู่นั่นด้วย....ผนังอ่อนนุ่มที่โอบล้อมเขาอยู่กลับรัดแกนกายเขาแน่นขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าคนในอ้อมแขนของเขากำลังสะดุ้งน้อยๆ

“ อะ.....แก.....เอา....เอาออกไปสิฟะ....มันอึดอัด”   ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเอ่ยคำพูดตะกุกตะกักออกมา

“ ชู่ว.....เบาๆสิฮายาโตะ....พ่อยังอยู่นะ....”   เขากระซิบเบาๆที่ใบหูแดงก่ำ

“ แล้วฉันก็ชอบอยู่ในนั้นด้วย....มันทั้งนุ่มทั้งอุ่น....”     ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้คนที่อยู่ในอ้อมแขน ดวงตาสีเขียวสวยมองตาขวางมาที่เขา  ร่างบอบบางในอ้อมแขนเริ่มดิ้นขลุกขลัก...ส่งผลให้ร่างกายส่วนล่างที่อยู่ด้วยกันด้วยดีมาทั้งคืน เริ่มเสียดสีจนอารมณ์บางอย่างเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง.....

“ ทาเคชิ.....ฉันเจ็บ.....”   จู่ๆร่างบางที่หยุดดิ้นก็เอียงคอหันหน้ามาหาเขาพร้อมกับดวงตาสวยที่มีน้ำใสๆคลออยู่ สายตาออดอ้อนส่งมาพร้อมกับคำพูดที่สั่นเครือ.....

“ ฮายาโตะ.... ขอโทษ.......จะเอาออกเดี๋ยวนี้แหละ”    มือใหญ่ลูบหัวคนในอ้อมแขนเพื่อปลอบโยน พร้อมกับค่อยๆขยับร่างกายท่อนล่างช้าๆ แกนกายเสียดสีกับผนังนุ่มนิ่มรุ่มร้อน.....คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อสะกดกั้นอารมณ์.....

“ อึก.....”     ร่างบางของพี่ชายกระตุกวูบ น้ำสีขาวขุ่นบางส่วนที่ตกค้างอยู่ไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางคับแน่นเมื่อแกนกายของเขาถอนออกมาจนหมด

“ เสร็จแล้วก็ไปไกลๆเลย....”     เขายื่นหน้าไปมองคนในอ้อมแขนที่นอนหายใจหอบน้อยๆ  ใบหน้าสวยกลับไปตาขวางตามเดิม.....อ๋อ....ไอ้ที่อ้อนอยู่เมื่อกี้นี้แกล้งกันใช่ไหม......เขาอมยิ้มกับความน่ารักของคนตรงหน้า

“ จะให้ไปไหนได้ล่ะ...ก็ในเมื่อหัวใจของฉัน...มันอยู่ตรงนี้...”    เขากระชับอ้อมแขนกอดร่างบอบบางของพี่ชาย มือหนาลูบต้นขาขาวเนียนเบาๆ

“ ยะ....อย่ามาชวนอ้วกแต่เช้านะ.....แล้วก็ปล่อยได้แล้ว”    ถึงจะพูดอย่างงั้น แต่ใบหน้าเนียนนั่นก็ขึ้นสีแดงระเรื่อชวนมอง เขาจับตัวเล็กๆของพี่ชายพลิกกลับมาให้หันหน้ามาหาเขา ส่งรอยยิ้มสดใสไปให้คนที่คิ้วเริ่มจะขมวดเข้าหากัน

“ ไหนๆวันนี้ก็วันอาทิตย์ อีกซักรอบคงไม่เป็นไรเนอะ”   พูดจบก็ยันตัวลุกขึ้นคร่อมร่างบอบบางที่มองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากแดงอิ่มอ้าออกเหมือนจะพูดอะไร แต่เขาก็ประกบจูบลงไปเสียก่อน ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพลงปากเล็กได้อย่างง่ายดาย กวาดต้อนไปรอบๆก่อนที่จะเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็ก พัวพันดูดดึงความหวานล้ำและเรี่ยวแรงออกมาจนหมด จากอ่อนโยนเชื่องช้าค่อยๆเร่าร้อนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาขยับเปลี่ยนมุมหลายครั้งให้ริมฝีปากที่บดขยี้ซึ่งกันและกันอยู่แนบแน่นมากขึ้น ให้เรียวลิ้นที่กอดรัดซึ่งกันและกันอยู่ตักตวงความหวานล้ำลึกซึ้งจนถึงที่สุด   อากาศที่มีจึงเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ  มือเล็กทุบที่หน้าอกเขาเบาๆ เขาจึงยอมละริมฝีปากที่ครอบครองอีกฝ่ายหนึ่งออก หยาดน้ำใสไหลเยิ้มเชื่อมต่อระหว่างริมฝีปากของเราทั้งคู่ ริมฝีปากแดงช้ำเผยอออกตักตวงอากาศเข้าไป ร่างบอบบางหอบหายใจหนักหน่วง 

“ ดะ...เดี๋ยวสิ.....แต่เช้าเลยเรอะ...ไม่เอานะ”   มือบางของพี่ชายพยายามผลักใบหน้าของเขาที่ซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่นให้ออกห่างจากตัว แต่เรี่ยวแรงน้อยนิดแค่นั้นคิดหรือว่าจะทำอะไรเขาได้

“ เหมือนกันแหละน่า...นี่มันก็ยังมืดอยู่เลย”     มือของเขาเริ่มลูบไล้ไปทั่ว...บัดนี้หน้าท้องแบนราบของพี่ชายไม่มีคราบคาวใดๆหลงเหลืออยู่ เพราะเขาเพิ่งจะทำความสะอาดร่างกายขาวผ่องนี้ไปได้สักพัก เศษกระดาษทิชชูที่หล่นอยู่รอบๆเตียงคือหลักฐานชั้นดี....

“ อ่ะ.....ตรง...นั้น.....”    ดูท่าทางการต่อต้านเล็กๆน้อยๆคงจะหยุดลงในอีกไม่นาน เขาเลื่อนตัวลงไปใช้ริมฝีปากครอบครองส่วนอ่อนไหวของพี่ชายโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว ร่างกายบอบบางถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ ฮ้า....อ่ะ...อึก....”     เสียงครางเล็กๆลอดออกมาจากริมฝีปากแดงช้ำ เมื่อริมฝีปากของเขาไม่ได้ครอบครองแกนกายของอีกฝ่ายอยู่เฉยๆ แต่กลับขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า ลิ้นร้อนแตะสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวที่ลุกชูชัน สายตาเหลือบมองใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อ นัยน์ตาสีเขียวสวยหรี่ปรือ ใบหน้าสุขสมนั้นช่างเย้ายวนจนเขาแทบทนไม่ไหว

“ อ้า....”    มือบางที่เคยผลักใสกลับจับกระชับไหล่ของเขาแน่น สัมผัสปากแผลจากรอยกัดที่ร่างบางฝากเอาไว้เมื่อคืนให้ความรู้สึกเจ็บๆคันๆ  ในขณะที่ริมฝีปากของเขายังทำหน้าที่ต่อไป นิ้วเรียวยาวของเขาก็ลูบไล้สัมผัสไปรอบๆปากทางเข้าช่องทางคับแคบของพี่ชาย  น้ำรักที่ตกค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนยังคงฉ่ำเยิ้ม....เขาคงไม่ต้องใช้ของที่เจ้าชามาลให้มาแล้วละมั้งคราวนี้

“ ทา....ทาเค........”    เสียงครางกระเส่าจากร่างที่เขาครอบครองอยู่เริ่มส่งเสียงเว้าวอน  เขาจับเรียวขาขาวแยกออกจากกันช้าๆ ถอนริมฝีปากออกจากแกนกายของร่างบางช้าๆ นิ้วยาวกดลงไปที่ส่วนปลายเพื่อไม่ให้ร่างบอบบางนั่นปลดปล่อยออกไปซะก่อน 

“อึก .....ทา...ทาเคชิ.....”  จูบเน้นฝังร่องรอยเอาไว้ที่ต้นขาภายใน  จับแกนกายของเขาที่ขยายตัวเต็มที่จ่อเข้าที่ปากทางชุ่มฉ่ำ.....แต่ยังไม่ทันที่จะใส่มันเข้าไปในช่องทางร้อนรุ่ม....

“ทาเคชิ!!!”    ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!! 

ทั้งเสียงตะโกนดังก้องและเสียงทุบประตูจนแทบจะพังลงมานั่น ทำให้ทั้งเขาและพี่ชายต่างสะดุ้งเฮือก

“ ทาเคชิ!!! เปิดประตูหน่อย แกตื่นแล้วใช่ไหม!!!”   เสียงพ่อของเขาตะโกนเรียกอยู่ที่หน้าห้อง ด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก.....นี่คงไม่ได้....รู้.....หรอกนะ

เขาจับร่างบางของพี่ชายให้นอนลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าจนถึงคอ ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าขนหนูที่กองอยู่แถวนั้นมาพันกายลวกๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูที่ผู้เป็นพ่อกำลังทุบอยู่

“ ทาเคชิ!!! แย่แล้ว!!!!....ฮายาโตะ....ฮายาโตะหายไปไหนไม่รู้ .....ในห้องก็ไม่มี ในบ้านก็ไม่มี...”   พ่อจับไหล่เขาเขย่าไปมา โดยที่ไม่ได้สังเกตร่องรอยตามตัวเขาหรือแม้แต่จะมองเข้ามาในห้องของเขาเลย ที่แท้....พ่อคงจะตกใจที่พี่ชายของเขาหายตัวไปตั้งแต่เช้าอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้นั่นเอง.....

“ พะ....พ่อ....ใจเย็นก่อน”  เขาเอามือยันพ่อให้ออกห่างจากตัวเขาและถอยตัวเองเข้าสู่ความมืดภายในห้อง เพื่อปกปิดร่องรอยที่ร่างบอบบางของพี่ชายฝากไว้ทั่วตัว

“ ฮายาโตะนอนอยู่ที่นี่......เมื่อคืน.....จู่ๆก็เดินมาแล้วก็บอกว่า.....ฝันร้ายน่ะ.....ก็เลยมาขอนอนด้วย......หลับอยู่นั่นไง”    เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อยให้พ่อพอจะมองเห็นใบหน้าเนียนใสของพี่ชายที่หลับตาพริ้มนอนห่มผ้าจนถึงลำคอซุกตัวหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอนของเขา

“ เฮ้อ.....อยู่ที่นี่เองเร๊อะ....เล่นเอาตกอกตกใจหมดเลยนะเนี่ย”    พ่อถอนหายใจยาวพร้อมกับท่าทางตื่นตระหนกที่หายไป.....เขาเองก็อยากจะบอกกับพ่อเหมือนกันแหละ....ว่าพวกเขาก็ตกอกตกใจไม่แพ้พ่อหรอก.....

“ อ่ะ....แล้วนี่จะไปอาบน้ำแล้วหรอ”   พ่อถามเพราะว่าเห็นว่าเขานุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวอยู่ละมั้ง

“ อ่า...ครับ”  

“ งั้นก็ฝากฮายาโตะด้วยล่ะ....วันนี้ต้องไปซื้อของแต่เช้า.....พ่อไปก่อนละ”    พ่อตบไหล่เขาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเดินออกจากหน้าห้องเขาไป  เขาปิดประตูห้องแล้วถอนหายใจหนัก...หลังพิงประตูไว้อย่างหมดแรง.......ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากเตียงเบาๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องพบกับดวงตาสีเขียวสวยที่จ้องเขม็งมายังเขา....

เขาเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงช้าๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างบางที่นอนคว่ำหน้าส่งสายตาดุๆมาที่เขา

“ ฮะ ฮะ ฮะ...เกือบไปเลยเนอะ”   เขาหัวเราะและส่งยิ้มไปให้อีกคน

“ ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ แกน่ะ....คิดว่าเป็นเพราะใครกันฟะ”    ร่างบางสบถเบาๆคิ้วขมวดแต่แก้มใสกลับแดงระเรื่อ.....ได้ยินเสียงรถยนต์ที่คุ้นเคยค่อยๆเคลื่อนที่หายออกไปจากบ้านช้าๆ

“ งั้น....มาต่อกันเลยมะ....สงสัยว่าพ่อคงจะออกไปแล้วละ”    เขาส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ร่างบอบบางที่บ่นขมุบขมิบอยู่บนเตียง

“ ไม่เอาแล้ว.....หมดอารมณ์....”   เสียงห้วนๆบอกออกมาจากร่างที่นอนคว่ำ พร้อมกับใบหน้าที่หันไปอีกทาง จึงไม่ได้รับรู้ว่าเขาค่อยๆขยับตัวอย่างแผ่วเบาลุกขึ้นไปคร่อมร่างกายบอบบางนั่นอีกครั้ง....

“ เอ๊ะ.....ยะ....หยุดเลยนะ”    เขาจับสะโพกมนให้ยกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะสอดใส่แกนกายของตัวเองเข้าไปยังช่องทางคับแน่นของพี่ชายอย่างรวดเร็ว อารมณ์ที่ยังคงค้างคาครุกรุ่นอยู่แล้ว ถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

“ ฮายาโตะ.....”    เขากระซิบเรียกชื่อที่รักสุดหัวใจเบาๆพร้อมกับจูบไล่ไปบนแผ่นหลังขาวนวลที่มีร่องรอยอยู่แล้วประปราย  ค่อยๆรั้งสะโพกมนให้ยกสูงขึ้นเพื่อให้สามารถสอดใส่ร่างกายของเขาเข้าไปให้ลึกที่สุด

“ อ้า......”   เสียงครางอู้อี้ลอดออกมาจากหมอนนุ่มที่แขนบางกอดเอาไว้แน่น

“ อึ๊ก.....ทาเคชิ....”   ร่างกายบอบบางกระตุกเล็กน้อยเมื่อแกนกายของเขาเริ่มขยับเสียดสีกับผนังอ่อนนุ่มและจุดบางจุดที่เรียกอารมณ์และความต้องการของร่างบางออกมาได้มากที่สุด เขาเอื้อมมือไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของพี่ชาย บีบรัดส่วนปลายไม่ให้ไปถึงฝั่งฝัน ก่อนที่จะกระแทกกระทั้นแกนกายของตนเข้าไปยังช่องทางร้อนรุ่ม เสียดสีจุดเร้าอารมณ์ของร่างบางอย่างจงใจ

“ อ้า....ทาเคชิ.....ฮ้า.....”    เสียงครางระงมสุขสมถูกเปล่งออกมาจากปากของเราทั้งคู่  มือบางจับหมอนนุ่มเอาไว้แน่น บ้างดึงทึ้งเพื่อระบายอารมณ์ลุกโชนที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

“ ฮายาโตะ......”    เขาเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผนังภายในที่อ่อนนุ่มนั้นบีบรัดเขาจนแทบคลั่ง สะโพกมนขยับสอดรับกับการขยับตัวของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายที่ร้อนผ่าวรับสัมผัสซึ่งกันและกัน แรงกระแทกสอดใส่ของเขาเรียกเสียงครวญครางอย่างเว้าวอน....

เซ็กซ์ที่เกิดจากความรัก....มันรู้สึกดีราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์แบบนี้นี่เอง......

“ ฉันรักนาย...ฮายาโตะ”     กระซิบบอกร่างที่อยู่ด้านใต้เบาๆก่อนที่จะกระแทกร่างกายเข้าไปในช่องทางร้อนเป็นครั้งสุดท้าย แรงที่สุด ลึกที่สุด

“ ฮ้า.......”   เสียงครางหนักหน่วงถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล ความอุ่นวาบที่แผ่ซ่านอยู่ที่เบื้องล่างบ่งบอกว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมด ไม่ใช่ความฝัน

เสียงหอบหายใจหนักของเราทั้งคู่ยังคงดังไปทั่วห้องที่บัดนี้แสงแดดอ่อนๆเริ่มทอประกายเข้ามาบ้างแล้ว  เขาถอนร่างกายออกมาก่อนที่จะพลิกร่างกายบอบบางของพี่ชายให้หันหน้ามาหาเขา นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองมาที่เขาด้วยความอบอุ่น รอยยิ้มน้อยๆแต่งแต้มใบหน้าแดงระเรื่อให้ดูน่าหลงใหลจนไม่สามารถจะละสายตาไปไหนได้อีก

“ ถึงจะเกิดอะไรขึ้น....ฉันก็จะไม่ปล่อยนายไป....”   เขาก้มลงบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนไปที่ริมฝีปากแดงอิ่ม

“ ฉัน.....เชื่อ.......”    ถ้อยคำสุดท้ายที่บอกออกมาเบาๆก่อนที่นัยน์ตาสีสวยจะปิดลงอีกครั้ง  ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าร่างบอบบางเข้าสู่นิทราไปแล้ว

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....ฉันก็จะไม่ปล่อยนายไป.....

ฉันจะไม่ทำให้ความเชื่อใจของนายต้องสูญเปล่า......

เราจะรักกันไปจนวันสุดท้ายของชีวิต......

.

.

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.......

ครึ ครึ.....นั่งงับ Bitter Chocolate เข้าปากอยู่ค่ะตอนนี้.....ของหวานจะช่วยลดการสูญเสียเลือดได้ (ทฤษฎีไหนของมันวะนั่น?)

เมื่อก่อนก็ชอบกิน Milk Chocolate ธรรมดาๆนี่แหละค่ะ เพราะเป็นพวกไม่ชอบความขมของ Dark Chocolate เท่าไหร่

แต่ช่วงหลังๆมานี่....ทำไมตรูถึงได้หลงรัก Bitter Chocolate ไปได้วะ หวานปนขม....ช็อกโกแลตมันก็ต้องแบบนี้เส่ะ....

.....เอ่อ.....ไม่ต้องสงสัยว่ามันมาพร่ำเพ้ออะไรอีกแล้วยัยนี่.....ก็แค่อยากจะบอกว่า เรื่องนี้มันก็รสชาติเหมือน BITTER Chocolate น่านและ....^ ^.....

หวานมาก็หลายตอนละ....เตรียมเผื่อใจรับความขมกันไว้บ้างก็ดี....หึ หึ.....

....ขอบคุณที่ติดตามกันนะค้า.....

นี่คือ NC สั่งลา....เอ็นซีครั้งสุดท้ายของเรื่องนี้แล้วค่ะ