ก่อนอื่นต้องบอกกล่าวกันไว้ก่อนว่า....ใครหิวข้าว ไปหาข้าวกินก่อน....ใครยังซักผ้าไม่เสร็จก็ไปซักให้เสร็จก่อน....หรือใครจะไปไหนมีธุระอะไรก็ไปทำๆให้มันเสร็จๆไปก่อนนะ....เพราะมันยาวมากกกกกกกก.....ฮี่ ฮี่.....ก็....ตอนนี้หม่ามี๊รังสรรค์ขึ้นมาเพื่อหนูฮายาโตะลูกสาวสุดที่รักเลยนินา....>[]<......
HAPPY BIRTHDAY HAYATO!!!!!
09 09 09
ขอให้มีความสุขมากๆนะจ๊ะ....
Gyaaaa....รักหนูที่สุด!!!!!.....>[]<…..เท่านี้แหละที่จะบอก....>[]<....
: KHR Fanfiction Au
: 8059 186927 XS
: Romantic
: NC-17
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
: ยามะดาร์กเนียนใสกิ๊ง....(อะไรของมันวะนั่น?)..... ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ
: ขึ้นชื่อว่า NC ของยัยนี่....โปรดทำใจ....และ....อย่าขว้างอะไรมา....นะเออ.......
.
.
.
.
.
ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วกับความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของเขากับพี่ชาย ถึงแม้จะยังคงไม่มีคำว่ารักตอบกลับมา แต่พฤติกรรมหลายๆอย่างของร่างบอบบางก็ทำให้เขาพอจะเข้าข้างตัวเองได้อยู่บ้าง….ถึงแม้ความสัมพันธ์ทางกายจะไม่ได้เกิดขึ้นอีกเลยหลังจากวันนั้น แต่สัมผัสเล็กๆน้อยๆของแต่ละวันก็ทำให้จิตใจของเขาชุ่มฉ่ำราวกับได้น้ำหล่อเลี้ยงชีวิต.....สำหรับตอนนี้.....แค่นี้มันก็คงดีที่สุดแล้ว.....
.
.
.
โรงพยาบาลนามิโมริยังคงต้อนรับพวกเขาราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง วันนี้พี่ชายเขามาตรวจร่างกายตามกำหนดทุกๆสามเดือน ในขณะที่ร่างบางของพี่ชายเข้าไปตรวจเบื้องต้นกับคุณพยาบาล เจ้าชามาลก็เดินหน้าระรื่นเข้ามาหาเขา พร้อมกับคำพูดที่ทำให้คนปกติถึงกับหน้าแดง....
“ ดูท่าทางจะยังไม่ได้ใช้สินะ เจลนั่นน่ะ....เฮ้อ....แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ.....” เจ้าหมอชีกอดูเหมือนจะอยากพูดอะไรต่อ แต่เขายกมือห้ามเอาไว้ก่อน.....จริงอยู่ที่หมอนี่คงมีประสบการณ์โชกโชน แต่เรื่องนี้...เขาขอศึกษาด้วยตัวเองดีกว่า.....
“ ชริ....ทำเป็นหวงไปได้....ฉันก็แค่อยากรู้ว่าคนไข้ของฉันมีปฏิกิริยายังไงบ้างเวลามีเซ็.......” หยุดเลย.....เขาปิดปากหมอนั่นเกือบจะไม่ทัน....ถึงแม้จะมีคนอยู่ไม่มาก แต่เหล่านางพยาบาลหลายๆคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆต่างก็รู้จักพวกเขาดี......แล้วก็ไม่ต้องหวังหรอกว่าเขาจะเล่าเรื่องของพี่ชายให้ใครฟัง.....ถึงตอนนี้ก็ยังคงหวงอยู่.....
แล้วพี่ชายของเขาก็เดินทำหน้างงๆเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าเขากำลังพยายามที่จะปิดปากของชามาลอยู่
“ ว่างาย....ฮายาโตะจัง....วันนี้ก็ดูสดใสร่าเริงดีนะ....มีอะไรดีๆหรือเปล่าน้า.....” พี่ชายของเขายังไม่รู้ ว่าเจ้าหมอชีกอตรงหน้านี้ รู้เรื่องความสัมพันธ์ต้องห้ามของพวกเขาแล้ว
“ เออ” ร่างบอบบางยังคงตอบเสียงห้วนให้อีกฝ่ายตามปกติ ก่อนที่เราสองคนจะเดินแยกตัวออกมานั่งรอผลการตรวจอยู่ที่เก้าอี้ที่จัดไว้อยู่แถวนั้น
มีเสียงร้องไห้ของเด็กเล็กๆดังมาจากห้องตรวจ เสียงไอ และเสียงความเจ็บป่วยอีกมากมายส่งผ่านหน้าเราไปเป็นระยะๆ นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองภาพเหล่านั้นด้วยแววตาครุ่นคิด
“ ขอทางหน่อยครับ!!!” เสียงตะโกนก้องทางเดิน ของบุรุษพยาบาล ดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึงพร้อมกับเตียงคนไข้ที่ถูกเข็นมาอย่างรวดเร็ว
ช่วงเสี้ยววินาทีที่รถเข็นวิ่งผ่านหน้าพวกเราไป สายตาของเขาและพี่ชายก็ได้สบเข้ากับ ร่างของชายหนุ่มที่เราไม่รู้จัก ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้านิ่งสนิทซีดเซียว มือหนาถูกกระชับจับด้วยมือบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่วิ่งมาพร้อมกับรถเข็น น้ำตาไหลนองใบหน้าแสนสวย.........
...............คุณคะ...อย่าทิ้งฉันไป....ลืมตาขึ้นมาสิคะ.....ฉันรักคุณ ฉันรักคุณได้ยินไหม.....ตื่นขึ้นมาฟังก่อน.............
ถ้อยคำพร่ำกระซิบบอกออกมาจากริมฝีปากแดงอิ่ม.......ปนเปไปกับเสียงร้องไห้........
มันตรึงโสตประสาทการรับรู้ของพวกเขาทั้งสองคนโดยที่ไม่ทันรู้ตัว.......สายตาของเขาและพี่ชายมองตามรถเข็นคันนั้นไปจนสุดสายตา.......วินาทีแห่งชีวิตแบบนั้นเขาและพี่ชายของเขาต่างก็เคยพบเจอมากับตัวเอง .....ได้แต่สวดภาวนาในใจให้หญิงสาวคนนั้นโชคดีเหมือนกับเขา........
เมื่อไฟแดงหน้าห้องฉุกเฉินเปิดขึ้น พร้อมกับประตูห้องที่ปิดลง เขาจึงละสายตากลับมาหาคนที่นั่งอยู่เคียงข้างกัน.....จึงพึ่งจะรู้ตัวว่า มือบางของพี่ชายจับแขนของเขาเอาไว้แน่น นัยน์ตาสีเขียวมรกตยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน เหม่อมองเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่.....
“ ฮายาโตะ....เป็นอะไรรึเปล่า....” เขากระซิบถามพี่ชายที่ข้างใบหูภายใต้เส้นผมสีเงิน ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากภวังค์ หันหน้ามามองเขาแล้วส่ายหัวน้อยๆ
“ ถ้าเจ้าหมอนั่นไม่รอด....ผู้หญิงคนนั้นคงน่าสงสาร.....” พี่ชายของเขาพูดออกมาเบาๆ เขาเอื้อมมือไปกุมมือบางของพี่ชายที่ยังเกาะแขนของเขาอยู่ .......ใช่....น่าสงสารมาก...เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอคนนั้นเป็นอย่างดี....วินาทีที่ยมทูตกำลังจะมายื้อแย่งวิญาณของคนที่ตัวเองรักไป มันช่างทรมานแสนสาหัสจริงๆ
“ ฉัน......” พี่ชายของเขาเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ยังไม่ทันได้เอ่ย เสียงประกาศเรียกชื่อก็ต้องทำให้ทุกคำพูดหยุดลง คิ้วเรียวของพี่ชายขมวดเล็กน้อย ก่อนที่จะยืนขึ้น เพื่อเข้าห้องตรวจต่อไป สายตาสีสวยมองมาที่เขาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนที่จะหันกายเดินเข้าห้องไปอย่างเชื่องช้า
นายอยากจะบอกอะไรฉันอย่างนั้นหรือ....ฮายาโตะ
.
.......................................
.
.........................
.
..............
.
จนแล้วจนรอดเขาก็ยังคงไม่รู้ต่อไป......
กว่าพี่ชายของเขาจะตรวจร่างกายเสร็จก็เข้าสู่ยามบ่าย ผลการตรวจร่างกายภายนอกโดยรวมค่อนข้างเป็นปกติ เหลือก็แต่ผลการตรวจภายในที่ต้องใช้เวลาเล็กน้อย ซึ่งคงจะส่งผลมาที่บ้านในอีกไม่ช้า......แต่ก็คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ตราบใดที่เจ้าหมอชีกอนั่นยังคงทำหน้าระรื่น เที่ยวมาคอยแอบสอนเรื่องอย่างว่าให้กับเขาตลอด ในช่วงที่ร่างบางของพี่ชายเข้าไปตรวจในห้องตรวจต่างๆ ....ถ้าชามาลยังทำหน้าแบบนั้นได้อยู่ ก็คงไม่ต้องเป็นห่วงอะไร....
เขาค่อยๆปั่นจักรยานช้าๆ.....หันหน้ากลับไปมองคนข้างหลังที่เงยหน้ารับลมพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ในใจก็อดที่จะมีความสุขไปด้วยไม่ได้......หลังจากประโยคที่ขาดหายไปนั่น.....หลังจากนั้นร่างบอบบางของพี่ชายก็ดูเหมือนจะตัดสินใจอะไรได้ แววตาครุ่นคิดมาตลอดในช่วงหลายๆอาทิตย์มานี้ค่อยๆเลือนหายไป....ความสดใสของสีเขียวมรกตที่เขาหลงใหลค่อยๆกลับคืนมา.....
“ มองข้างหน้าสิ เจ้าน้องบ้า....” แอบมองหน่อยก็ไม่ได้.....เขาจึงหันกลับมาตั้งใจปั่นจักรยานต่อ.......ถึงจะอยากรู้ว่าสิ่งที่พี่ชายกำลังคิดอยู่คืออะไร....แต่รอเอาไว้ให้เจ้าตัวพร้อมที่จะบอกเขาเองคงจะดีกว่า.....
มือบางเอื้อมมาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขา ก่อนที่จะออกแรงโหนตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ขาของพี่ชายคงจะเหยียบอยู่ที่ที่วางเท้า ....เขาลดความเร็วลงอีก...เพราะกลัวว่าคนข้างหลังจะตกลงไปเสียก่อน.....ถ้าใครมาเห็นเข้า ก็คงจะบอกตามๆกันว่า......ทำไมไม่เดินเอา....ในเมื่อความเร็วระดับนี้ เด็กมันยังวิ่งแซงได้อย่างสบายๆ.....
ในขณะที่กำลังอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง แผ่นหลังของเขาก็รับรู้ได้ว่ามีลำตัวของคนที่อยู่ข้างหลังเอนเข้ามาพิง แขนเล็กของพี่ชายโอบมาที่รอบคอเขา พร้อมกับใบหน้าเนียนใสวางเกยลงไปที่ไหล่ของเขา แก้มนุ่มสัมผัสแก้มของเขาเมื่อเขาหันไปมอง.....นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองมาที่เขาก่อนที่จะเหม่อมองไปยังทางข้างหน้าเหมือนเดิม ....เขายิ้มให้กับความน่ารักของอีกฝ่าย ก่อนที่จะหันกลับมามองทางข้างหน้าและปั่นจักรยานด้วยอัตรา 1 กิโลเมตรต่อ 1 ชั่วโมงตามเดิม.........ความอบอุ่นซึมผ่านจากแผ่นหลังไปยังหัวใจ......
แกล้งหลงทางซะดีไหมนะ...........
หลังจากปั่นจักรยานถ่วงเวลามานาน....อีกไม่กี่ทางแยกก็ใกล้จะถึงบ้านของพวกเขาแล้ว ถึงจะน่าเสียดายนิดๆ ก็เถอะ....เขาเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายเล็กและค่อนข้างแคบที่จะเชื่อมต่อไปยังทางสายหลักที่จะกลับไปยังบ้านของเขา.....แต่แล้ว......เขาก็จำเป็นต้องค่อยๆหยุดจักรยานลง.....
เขาและพี่ชายลงจากรถจักรยานมายืนอยู่ข้างๆกันที่ขอบถนน เพื่อให้ขบวนแห่ศพผ่านหน้าไปก่อน.....
ทุกคนที่เดินผ่านพวกเขาไปต่างใส่ชุดสีดำ .....เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังแว่วผ่านไป.....หน้าตาที่หม่นเศร้าของแต่ละคนชวนให้ใจหดหู่.....
รูปขาวดำของเด็กหนุ่มคนหนึ่งค่อยๆผ่านหน้าเขาและพี่ชายไปอย่างเชื่องช้า.....ผ่านไปด้วยอ้อมแขนของเด็กหนุ่มอีกคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายคนในรูปยิ่งนัก......ถึงแม้ว่าจะไม่มีน้ำตารินไหลออกมาจากสองตา แต่แววตาที่ไร้ชีวิตนั้นช่างน่าสงสารยิ่งกว่า.........พี่น้องกันอย่างนั้นหรือ.......
มือของเขากระชับมือบางให้แน่นขึ้น.......
เสียงคร่ำครวญจางหายไปได้พักใหญ่แล้ว แต่เขาและพี่ชายยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ตรงนั้น......เขายกมือขึ้นลูบเส้นไหมสีเงินพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งไปให้....
“ กลับบ้าน....กันเถอะ....”
.
.......................................
.
...........................
.
...............
.
เย็นวันนี้เราก็ยังคงใช้ชีวิตกันตามปกติ....ทำกับข้าวด้วยกัน.....กินข้าวด้วยกัน.....นอนดูโทรทัศน์ด้วยกัน.....จนพ่อกลับมา....ก็คุยด้วยกันเป็นปกติ.....จนถึงเวลาเข้านอน ต่างก็แยกย้ายกันไปนอนเป็นปกติ.....
เขานอนแช่น้ำร้อนอยู่พักใหญ่ เมื่อเดินออกจากห้องน้ำมาก็เห็นไฟในห้องของพ่อปิดลงไปแล้ว....เดินผ่านหน้าห้องของพี่ชายแสงไฟยังคงรอดออกมา....ยังไม่นอนหรอ......
เขาเดินผ่านไป เข้าห้องของตัวเองและปิดประตูเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะใช้มือขยี้ผ้าขนหนูลงบนเส้นผมสั้นสีดำสนิทของตัวเอง...หยาดน้ำยังคงหยดพราวไปทั่ว ....ผ้าขนหนูผืนเล็กบดบังทั้งสายตาและประสาทหูของเขาทำให้ไม่ได้รับรู้ว่ามีอีกคนแอบย่องตามเข้ามาในห้องของเขาด้วย....
เมื่อรู้สึกว่าผมน่าจะแห้งพอใช้แล้ว เขาจึงพาดผ้าขนหนูไว้ที่ลำคอ สายตาจึงปะทะเข้ากับร่างบอบบางของพี่ชายที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงของเขา นัยน์ตาสีเขียวมรกตเสมองข้าวของในห้องของเขาพร้อมกับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้.......เขามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกทีไม่อยากจะให้ร่างบางนั่นรับรู้ที่สุด.....ภาพตรงหน้ามันช่างน่ารัก น่า.......
“ ฉันจะนอนที่นี่” จู่ๆพี่ชายของเขาก็พูดขึ้นมา พร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมามองเขา.......สายตาที่ออดอ้อนปนเอาแต่ใจเล็กๆนั่นมันกำลังกระตุ้นเขาอย่างร้ายกาจ.....นี่นายคงไม่ได้คิดว่าจะมานอนเฉยๆที่นี่หรอกใช่ไหม....
เขาเดินเข้าไปใกล้เตียงของเขา จับไหล่คนที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วออกแรงกดให้ตัวบางๆนั่นนอนราบลงไปกับพื้นเตียงนุ่ม ขายาวก้าวคร่อมตัวบางของพี่ชาย สายตาที่มองมาที่เขายังคงเย้ายวน กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมากระทบจมูก ....ตั้งใจจะมายั่วฉันใช่ไหม.....คราวนี้ฉันไม่ปล่อยไปเหมือนเมื่อหลายๆวันก่อนนั่นแน่ๆ.....
เขาก้มลงสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอระหง แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น ร่างบางของพี่ชายก็ออกแรงทั้งหมดที่มีจับตัวเขาแล้วพลิกให้เขาลงมานอนข้างล่างแทน.....ขาเรียวของพี่ชายคร่อมอยู่ที่กลางลำตัวของเขา กดน้ำหนักตัวลงมา พร้อมกับลำตัวบางที่แนบลงมาที่ตัวของเขา นัยน์ตาของเราทั้งคู่ยังคงจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ ใบหน้าสวยค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาหาใบหน้าของเขา....มันเชื่องช้าเสียจนความอดทนของเขาแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ สายตาที่หวานเชื่อมช้อนขึ้นนิดๆนั่นก็ทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหวพอกัน
ในที่สุดริมฝีปากอิ่มของพี่ชายก็แนบลงมาที่ริมฝีปากของเขา ลิ้นเล็กเลียที่ริมฝีปากเขาเหมือนลูกแมว บ่งบอกให้เขารู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป....หลังจากที่เผยอปากขึ้นเล็กน้อย ลิ้นเล็กๆของพี่ชายก็สอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของเขา ค่อยๆกวาดต้อนอย่างเชื่องช้า หลอกล่อให้เขาต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
จนทนไม่ไหว ลิ้นร้อนของเขาจึงตอบโต้กลับไปด้วยความลุ่มร้อน หนักหน่วง เรียวลิ้นเกี่ยวกะหวัดพัน เรียกเอาความหวานและดูดเรี่ยวแรง ของคนบนตัวเขาจนแทบทรงตัวไม่อยู่
เมื่อริมฝีปากละออกจากกัน ร่างบางก็ทิ้งตัวลงบนตัวเขาพร้อมกับหอบหายใจ แก้มเนียนแดงระเรื่อ ซบลงกับอกกว้างของเขา
มือใหญ่สอดเข้าไปในกางเกงนอนตัวหลวม ลูบไล้สะโพกมนอย่างสื่อความหมาย.....
“ ฉัน.....คิดมาตลอด.....เรื่องของเรา....” เสียงหอบหายใจที่ค่อยๆสงบลงเปลี่ยนเป็นคำพูดออกมา....ร่างบางเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังซบหน้าอยู่ที่อกของเขา หัวใจของพี่ชายเต้นระรัวจนเขารู้สึกได้
“ ฉันรู้ดี ว่าแกรักฉันมาก....แล้วฉันก็รู้ว่าสิ่งที่แกต้องการคืออะไร.....” ใบหน้าสวยละออกมาจากแผงอกของเขา แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอย่างจริงจัง
“ เพียงแต่ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย.....ฉันไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้แกมันคืออะไรกันแน่.....ฉันแค่รู้สึกผิดต่อแกเท่านั้นอย่างนั้นหรือเปล่า หรือว่าจริงๆแล้วมันมากกว่านั้น.....ฉันไม่แน่ใจ....” มือบางยกขึ้นมาลูบใบหน้าของเขา
“ ฉันเลยไม่คิดที่จะบอกแก....ฉันตั้งใจว่าจะรอจนกว่าตัวเองจะแน่ใจในทุกๆอย่าง.... เพื่อที่จะได้ไม่ทำร้ายแกไปมากกว่านี้....” ดวงตาสั่นไหวมองมาที่เขาชั่วแว่บหนึ่ง ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่แน่วแน่และมุ่งมั่นดังเดิม
“ ตลอดเวลาฉันได้แต่คิดหาคำตอบให้ตัวเอง......”
“ แล้วฉันก็ได้รู้......ว่ารอยยิ้มที่แกส่งมาให้ มันทำให้ฉันไม่กลัวเวลาที่สายตาของใครๆต่างก็จ้องมองมาที่เรา.......ว่ามือที่แกส่งมาให้ มันช่วยฉุดรั้งฉันขึ้นไปจากความรู้สึกผิดบาป......ว่าตัวแกที่คอยยืนอยู่ข้างๆเสมอ มันช่วยปกป้องฉันจากผู้คนที่คงจะไม่ยอมรับ.......ว่าหัวใจและความรักของแกมันทำให้ฉันมีชีวิตต่อไปได้.....”
“ ฉันเริ่มแน่ใจแล้วว่า ความรู้สึกพวกนี้มันคืออะไร .....เพราะฉันเอง.....ก็ใช้ประโยชน์จากคำว่าพี่ชาย ใช้ประโยชน์จากร่างกายที่อ่อนแอของตัวเอง.....เพื่อที่จะ.....ผูกมัดแกไว้ให้เป็นของฉันคนเดียว......บางที...ฉันอาจจะไม่ได้แตกต่างจากแกเลย........”
“ เพียงแต่....แกยอมรับมัน.....แต่ฉันพยายามที่จะปฏิเสธและหลอกตัวเองมาตลอดว่ามันไม่ใช่.........”
“ น้ำตาของผู้หญิงคนนั้น...........มันทำให้ฉันรู้ตัว....ว่าชีวิตมันช่างแสนเปราะบาง.........กับแววตาไร้ชีวิตของเด็กนั่น..........มันทำให้ฉันจะไม่รออีกต่อไปแล้ว......เพราะฉันไม่สามารถจะล่วงรู้ได้เลยว่า ความตายจะมาพรากเราจากกันวันไหน.....”
“ ฉันไม่อยากจะเสียใจภายหลัง ....เพียงเพราะสิ่งที่แกต้องการและสิ่งที่ฉันอยากบอก มันจะไม่สามารถส่งถึงกันได้....”
“ ในเมื่อตอนนี้ เราทั้งคู่ต่างยังมีชีวิตอยู่......คนที่ฉันควรจะทำให้เขามีความสุขที่สุด....ยังมีชีวิตอยู่.....ฉันก็ควรจะให้ในสิ่งที่เขาต้องการ.....ควรจะบอกในสิ่งที่เขาอยากฟัง......”
“ ความรู้สึกของฉัน....” บรรยากาศรอบตัวช่างเงียบเชียบและเบาหวิว....ราวกับกำลังตั้งใจฟังถ้อยคำที่กำลังจะเอ่ยออกมาจากปากของพี่ชาย...
“ ฉันเอง....ก็....” มือนิ่มทั้งสองข้างเลื่อนขึ้นมาจับยึดใบหน้าของเขาเอาไว้ สายตาของเราทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน.......เสียงหัวใจทั้งสองดวงต่างส่งเสียงจนต่างฝ่ายต่างได้ยิน
“.....รักแก.....ทาเคชิ.....”
ราวกับอยู่ในฝัน...... หลังจากเอ่ยถ้อยคำที่เขาอยากได้ยินมากที่สุด ริมฝีปากนุ่มก็ประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากของเขา แผ่วเบา อ่อนโยน และเต็มไปด้วย....ความรัก.....
เขาถึงกับเบิกตากว้างกับคำที่ได้ยิน และความรู้สึกต่างๆที่พรั่งพรูออกมาจากปากของพี่ชาย....ในที่สุด....สิ่งที่เขารอคอยมาตลอดมันก็เป็นจริงขึ้นมา....ความรู้สึกเป็นสุขที่สุดเท่าที่เคยมีชีวิตมา ทะลักออกมาจากทุกส่วนของร่างกาย น้ำใสๆเอ่อคลอดวงตาของเขาก่อนที่มันจะไหลไปที่ข้างแก้ม.....หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไหลรินลงมาเป็นสักขีพยานว่าเขาคงไม่สามารถที่จะรักใครได้อีกแล้วนอกจากร่างบอบบางที่อยู่ในอ้อมแขนคนนี้
“ ฉัน....ดีใจที่สุดเลยละ ฮายาโตะ....ขอบคุณนะ....ขอบคุณ....ที่รักของฉัน....” เขายิ้ม...อย่างที่ไม่เคยยิ้มได้แบบนี้มาก่อน....น้ำตาแห่งความสุขไหลจากหางตาลงไป....ริมฝีปากนิ่มของพี่ชายจูบซับน้ำตาเหล่านั้นให้เหือดแห้งไป มือหนาข้างหนึ่งโอบไปที่เอวบางก่อนที่จะกระชับให้ลำตัวที่อยู่ด้านบนของเขาแนบเข้ามาที่ลำตัวเขามากขึ้น มืออีกข้างยกขึ้นมาลูบศีรษะของร่างบางอย่างทะนุถนอม
“ ฉันรักนายที่สุด....รัก.....” เขายังคงกระซิบบอกคนในอ้อมแขน ใบหน้าสวยยิ้มให้เขา....มันเป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่เคยเห็น.....
นิ้วยาวของเขายกขึ้นแตะริมฝีปากแดงอิ่มของคนที่อยู่ด้านบน ทุกสัมผัสที่ส่งให้แก่กันอบอวลไปด้วยความรัก ....ริมฝีปากของเราทั้งคู่ดึงดูดเข้าหากัน ก่อนจะมอบความหอมหวานให้แก่กันอย่างอ่อนโยน
เมื่อละออกจากริมฝีปากของเขา ริมฝีปากนุ่มนิ่มก็ลากไล้ไปตามแก้มของเขาไปเรื่อยๆ จนถึงใบหูที่เริ่มรู้สึกร้อนของเขา ละเรื่อยไปจนถึงลำคอ ริมฝีปากนิ่มพรมจูบไปทั่วก่อนที่จะขบเม้ม สร้างร่องรอยเอาไว้....ความแผ่วเบาราวกับสายลมที่อ่อนโยนนั่นทำให้เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่.....
“ อึ๊ก....ฮายาโตะ...” เขาอุทานพร้อมกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆความแผ่วเบาที่ลากไล้ไปตามไหปลาร้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บเล็กๆปนเสียวซ่าน เมื่อฟันคมของคนที่นอนทาบทับเขาอยู่กัดลงไปก่อนที่จะดูดเลียราวกับเจ้าเหมียวหยอกล้อเจ้าของ
มือของเขาค่อยๆจับขอบกางเกงนอนตัวหลวมของพี่ชายรูดลงไปตามเรียวขา โดยที่ตัวเจ้าของนั้นไม่มีวี่แววว่าจะรู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีเขียวมรกตหรี่ปรือยังคง กัดบ้าง จูบบ้าง เลียบ้าง อยู่ตามหัวไหล่ ไหปลาร้าและหน้าอกของเขา...เพราะเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ร่างบางนั่นจึงไม่ต้องเสียเวลาที่จะต้องถอดเสื้อผ้าของเขาเลยสักนิด เหลือแค่กระตุกปมผ้าขนหนู ร่างกายของเขาก็จะเปลือยเปล่าทันที ....แต่ร่างบอบบางบนตัวเขานี่สิ ถึงจะยังเหลือเสื้อนอนอยู่อีกตัว แต่สภาพของมันตอนนี้เริ่มจะทำให้เขากลืนน้ำลายลงคอยากเต็มที
.....เซ็กซี่เป็นบ้า........
กระดุมเสื้อหลุดลุ่ยไปไม่รู้กี่เม็ด คอเสื้อถูกมือเขาดึงให้กว้างออก เผยไหล่บางขาวนวลสู่สายตา ตัวเสื้อยาวปกปิดเอวบางและสะโพกมนที่นั่งคร่อมเขาอยู่ เรียวขาขาวที่โผล่พ้นเสื้อมามันน่าฝังร่องรอยเอาไว้นัก......แค่มอง....ร่างกายของพี่ชายยังสามารถเร้าอารมณ์เขาได้มากขนาดนี้.......แล้วถ้ามากกว่านี้ล่ะ.....
เขาโอบไปที่เอวบางก่อนจะจับคนที่ทาบทับเขาอยู่ให้พลิกลงไปอยู่ด้านล่าง........โดยที่ไม่ต้องปลุกเร้า.......ร่างกายท่อนล่างของเขามันก็เริ่มขยายตัวอย่างระงับความต้องการเอาไว้แทบไม่อยู่......
มือหนาของเขาจับขาเรียวขาวข้างซ้ายให้ชันเข่าขึ้น ก่อนที่จะก้มลงไปจูบเบาๆที่ข้อเท้า สร้อยข้อเท้าเส้นเล็กส่องประกายแวววับให้เห็น จากนั้นจึงเลื่อนตัวมาจ้องมองใบหน้าสวยแดงระเรื่อ
“ ขอนะ...ฮายาโตะ...” เขาก้มลงไปกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูแดงระเรื่อ ก่อนที่จะพ่นลมอุ่นๆลงไปให้ใบหน้าหวานขึ้นสีมากกว่าเดิม จากนั้นจึงขบเม้มสร้างร่องรอยเอาไว้ที่ต้นคอขาว มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบ กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกแกะออก ลำแขนบางพี่ชายโอบมาที่รอบคอเขา ดวงตาแสนสวยหรี่ปรือเฝ้ามองทุกการกระทำของเขาโดยไร้แววแห่งความหม่นหมองหรือม่านน้ำตาเหมือนดั่งเมื่อครั้งก่อน....ริมฝีปากแดงระเรื่อเผลออ้าออก เมื่อมือใหญ่ของเขาลูบไล้ส่วนไวต่อความรู้สึกของร่างบางอย่างแผ่วเบา
“ อ่ะ....” เสียงครางเล็กๆดังแว่วมาเมื่อมือเขาเข้ากอบกุมและรูดขึ้นลง.....ริมฝีปากเขาประกบลงไปที่ริมฝีปากนุ่มก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานที่ภายใน โดยที่มือยังคงขยับเรื่อยๆ ใบหน้าหวานแดงซ่าน คิ้วขมวดแน่นดวงตาปิดสนิท ....เขาละริมฝีปากออกมา....ร่างบอบบางของพี่ชายส่งเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่....
“ อ้า....ทา....ทาเค.....” เสียงครางร้องเรียกชื่อเขา เมื่อความต้องการของร่างบางเริ่มพุ่งสูงขึ้น....อีกมือของเขาเอื้อมมือไปหยิบของที่ชามาลให้มาแล้วเทเจลลงที่ปลายนิ้วทั้งสาม ก่อนที่จะจับเรียวขาขาวแยกออกจากกัน......
“ อึก....อ่ะ....” ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อเขาสอดนิ้วนิ้วหนึ่งเข้าไปในช่องทางคับแคบของร่างบาง ความเย็นของเจลหล่อลื่นทำให้นัยน์ตาสีเขียวมรกตหรี่ปรือขึ้นมามองเขาอย่างสงสัย.....เขาขยับมือที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของพี่ชายให้เร็วและหนักหน่วงกว่าเดิม ความสุขสมที่ได้รับทำให้ร่างบอบบางลืมความเย็นและความคับแน่นที่ด้านหลังไปถึงแม้ว่าเขาจะค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปจนเข้าไปได้ทั้งสามนิ้ว
“ อ้า.....ทาเค....ชิ....” เสียงครางกระเส่าถูกส่งออกมาเมื่อเขาเริ่มขยับนิ้วที่ด้านหลังอย่างเชื่องช้า ส่วนมือด้านหน้าก็ค่อยๆลดความเร็วลง....เรียวขาขาวอ้าออกกว้าง.....สะโพกมนเริ่มขยับตามจังหวะที่นิ้วของเขาชักนำ.....นายจะรู้ตัวไหมนะ ฮายาโตะ....ว่าตอนนี้ใบหน้าของนายมันเซ็กซี่ขนาดไหน........
“ ฮายาโตะ” เขากระซิบเบาๆก่อนที่จะโน้มตัวลงไปจูบที่ขมับของคนที่ยังครางไม่ได้ศัพท์ เหมือนคนข้างล่างจะรู้ตัว แขนบางโอบไปที่คอของเขาก่อนที่จะดึงศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำของเขาเข้ามากอดไว้
“ อ่า....ทา....ทาเคชิ....ขะ.....เข้ามา...สิ.....” เสียงกระซิบขาดๆหายๆตามแรงอารมณ์ที่ร้อนระอุของร่างบาง เอ่ยออกมา เขาค่อยๆถอนนิ้วทั้งสามออกก่อนที่จะแทนที่มันด้วยของที่ใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาได้รับการกระตุ้นจากร่างกายบอบบางจนถึงขีดสุด....
“ อิ๊ก.....เจ็บ.....” ร่างกายบอบบางกระตุกเฮือก เพราะขนาดที่แตกต่างกันมาก มือบางกดศีรษะของเขาลงไปที่ซอกคอของตัวเอง ก่อนที่จะกัดเข้าที่ไหล่ของเขาเต็มแรง....ความรู้สึกที่ไหล่เทียบไม่ได้กับความรู้สึกอ่อนนุ่มที่ร้อนรุ่มของร่างกายที่โอบรัดเขาแน่นนี่เลย.....เขาค่อยๆฝังตัวเองเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม....เจลหล่อลื่นยังคงทำหน้าที่ได้ดี เมื่อในที่สุดเขาก็เข้าไปได้จนหมด
“ ไม่เกร็งนะ...ที่รัก” เขากระซิบบอกพร้อมกับเลียเบาๆไปที่ซอกคอหอมกรุ่น ร่างข้างใต้หอบหายใจพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายไปทั่วตัว หยาดน้ำตาเล็กๆไหลคลออยู่ที่หางตา
“ อ้า......” เมื่อรู้สึกว่าผนังอ่อนนุ่มที่รัดแกนกายเขาแน่นค่อยๆผ่อนคลายลง เขาจึงเริ่มขยับ ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล เสียงครางของร่างบอบบางส่งออกมาเรื่อยๆ เหมือนกับสะโพกมนที่เริ่มจะขยับตามการชักนำของเขา
จังหวะเนิบช้าที่ต้องการจะเก็บเกี่ยวทุกความรู้สึกสุขสม ค่อยๆถูกเร่งขึ้นเรื่อยๆเมื่อความต้องการของพวกเขาเริ่มสูงขึ้น การขยับกายของเขาเต็มไปด้วยความหนักหน่วงอย่างต้องการจะยืนยันว่าคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน เสียงครางอย่างพึงพอใจของร่างบางบ่งบอกว่าเขาขยับเข้าหาถูกจุด ร่างกายที่ทาบทับจนแทบจะหลอมละลายเป็นร่างเดียวกันต่างมอบไออุ่นให้แก่กันและกัน ลมหายใจหอบถี่และหัวใจที่เต้นระรัวช่วยตอกย้ำถึงความรู้สึกที่มีทั้งหมดที่มอบให้แก่กัน.......รัก.........
“ ฉันรักนาย...ฮายาโตะ....” ถ้อยคำสุดท้ายก่อนที่เขาจะขยับกายเข้าหาร่างบอบบางหนักหน่วงที่สุด รุนแรงที่สุด พร้อมกับร่างกายของเราทั้งสองคนที่ปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดออกมาพร้อมกัน น้ำรักสีขาวขุ่นของพี่ชายกระจายอยู่เต็มหน้าท้องของเขา กับความรู้สึกอุ่นวาบภายในช่องทางคับแคบของร่างบอบบางที่ดูท่าทางว่าจะรับมันไว้ไม่หมดเพราะมันไหลทะลักออกมาภายนอกจนผ้าปูที่นอนเลอะเป็นวงกว้าง
“ รัก.....” เสียงกระซิบแผ่วเบาจากคนที่สติเกือบจะหายไป ลมหายใจของร่างบอบบางยังคงถี่กระชั้น นัยน์ตาสีเขียวสวยหรี่ปรือ ซุกใบหน้าหวานแดงระเรื่อลงมาที่แผงอกของเขา แขนเล็กโอบกอดเขาแน่น เขาจูบแผ่วเบาลงไปที่หน้าผากมนซึ่งเต็มไปด้วยเหงื่อเกาะพราว รอยยิ้มน้อยๆส่งมาให้เขาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ดวงตาสวยจะปิดลง....
เขาเอื้อมมือไปคว้าผ้าห่มที่ยับยู่ยี่ขึ้นมาคลุมร่างกายของเราทั้งคู่ ....เขายังคงฝังตัวเองอยู่ในร่างกายที่อบอุ่นอ่อนนุ่ม.....กอดกระชับร่างกายบางเข้ามาในอ้อมแขน....ก่อนที่จะปิดตาลงด้วยความรู้สึกเป็นสุขที่สุดในชีวิต.....ร่างกายที่เป็นของเขา....หัวใจที่เป็นของเขา.....เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครมาพรากมันไปจากเขา.....แน่นอน......
ขอรักนายไปจนวันตาย......ขอมอบร่างกายนี้......หัวใจดวงนี้.......ให้แก่นายเพียงผู้เดียว......
ไม่มีของขวัญใดจะจะคู่ควรไปมากกว่า ......ชีวิตของฉัน......ที่ขอยกมันให้แก่นาย.....
ฮายาโตะ.......ที่รักของฉัน.......พี่ชายของฉัน.......
.
.
.
.
.
.
.
จบบริบูรณ์.......
.
.
.
โดนถีบเหอะเอ็ง.....ด่านอรหันต์ด่านสุดท้ายยังอยู่เฟ้ย.....เห็นมั้ย...ไอ้คำสุดท้ายนั่นน่ะ......เคลียร์ไม่ได้เอ็งห้ามจบ!!!.....
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยาวมาก ตอนนี้ยาวมาก
ตอบลบแต่มันที่สุดของที่สุดจริงๆ โฮกกก ฮายาโตะมากอดที
ฮายาโตะคงต้องเจออะไรไปกระตุ้น ถึงจะได้รู้ความรู้สึกตัวเองซักที
สุดท้ายก็แน่ใจจนได้ อ๊าก ดีใจแทนยามะ ฮ่าๆ
ฮายาโตะยั่วมาก ไม่เห็นในเสะบ้างอะไรบ้าง ว่ามองแล้วจะรู้สึกยังไง =.,=
ชอบตอนที่ก๊กสารภาพรักมากๆเลยค่ะ มันดูลึกซึ้งดี
ชอบประโยคที่ว่ายามะกับก๊กเองก็เหมือนๆกัน
เพียงแต่ยามะยอมรับ แต่ก๊กหลอกตัวเอง แต่ทั้งคู่ก็ใช้ประโยชน์จากคำว่าพี่น้อง
สุดท้ายก็บอกรักจนได้ อ๊า ก๊กน้อยน่ารัก นี่ถึงขั้นรุกยามะก่อน
โฮกกก ใครสอนหนูเนี่ย ไปเอามาจากไหนก๊านน