KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [14]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะดาร์กใสกิ๊ง....(อะไรของมันวะนั่น?).....  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: ระวัง....มันเป็น เอ็นซี ด้วยเลือดและน้ำตา....อาจไม่เร้าใจอย่างที่หลายๆคนต้องการ....แต่จงอ่านมันเถอะ....แล้วจะรู้ว่า....กว่ามันจะจบตอน.....ยัยหม่ามี๊กระอักเลือดและเสียน้ำตามาแล้ว โฮกกกกก.....ใครจะสับสนในชีวิตเท่าตรูอีกไหมเนี่ย....งงเว้ยเฮ้ย.....

.

.

.

.

.

.

“ต่อไปนี้  แกก็ควรจะเรียกฉันว่า “พี่”  ด้วยล่ะ”

.

.

.

.

.

ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว.....ฮายาโตะ.......

ขายาวของเขาก้าวขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็วตามอารมณ์ที่ครุ่นกรุ่นและตามความต้องการที่ล้นทะลักออกมาจากใจของเขา  ร่างบอบบางของพี่ชายบนไหล่เขายังคงดิ้นไม่มีหยุด แต่แรงของคนไม่แข็งแรงอย่างพี่ชายหรือจะสู้แรงของนักกีฬาที่ออกกำลังทุกวันอย่างเขาได้....กำปั้นเล็กๆที่ทุบหลังเขาราวกับมันกำลังกระตุ้นสันชาติญาณดิบของเขาให้ลุกโชนขึ้นมา ……มือกระชากประตูห้องของตัวเองออก ก่อนที่จะปิดมันด้วยเสียงดังสนั่น แล้วโยนร่างบอบบางบนไหล่ลงบนเตียงนุ่ม

“ แกกำลังจะทำอะไร ทาเคชิ”    ใบหน้าตื่นตระหนกของพี่ชายจ้องมายังเขา  สีหน้าอีกด้านที่เขาไม่เคยปล่อยออกไปให้พี่ชายได้รับรู้....คงกำลังทำให้ร่างบางกลัวจนสุดหัวใจ

“ถะ....ถ้าแกกำลังคิดจะทำอะไรแบบนั้น...แกก็ไปหาแฟนแกสิ....”    คำพูดที่ส่งออกมายิ่งทำให้อารมณ์ของเขาขุ่นมัว ก้าวขาคร่อมร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับกดน้ำหนักตัวลงไปให้คนข้างล่างเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง

“ จะบอกอีกครั้ง ฉันกับเด็กนั่นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งนั้น”   มือบางของพี่ชายผลักไสเขาอย่างที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจะมี  เขารวบข้อมือบางกดลงกับเตียงนุ่ม ก่อนที่จะกดริมฝีปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย  ร่างข้างใต้ขัดขืนเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ใบหน้าหวานสะบัดไปข้างๆ  ริมฝีปากของเขาจึงสัมผัสเข้ากับลำคอระหงของพี่ชายแทน  กลิ่นหอมอ่อนๆดึงดูดให้เขากดริมฝีปากลงไปอีก  ขบเม้มลำคอขาวจนขึ้นสีแดงระเรื่อ.......

“ฉันเคยบอกนายแล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ต้องการใครทั้งนั้น คนที่ฉันต้องการมีแค่นายคนเดียว  เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะรับผิดชอบ ...ก็รับผิดชอบด้วยตัวของนายเองสิ...ฮายาโตะ”    

“ตัวฉัน.....อย่างงั้นหรอ”    จู่ๆร่างบอบบางของพี่ชายก็หยุดการดิ้นรน....

ทั้งหมดที่ร่างบางเป็นมันไม่ใช่หึงหรือหวงหรอก....แต่มันเป็นความรู้สึกภายในใจลึกๆของพี่ชาย  ที่เขาก็รู้  แต่ทำเป็นมองข้ามไปเสมอ....ความรู้สึกผิดที่มีให้กับเขามาโดยตลอด.....อิสระที่เขาควรจะมี  แต่กลับถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยสภาพร่างกายของพี่ชาย......นายคงอยากทดแทนให้ฉัน....ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามที่ฉันต้องการ.....บางทีอาจไม่เว้นแม้แต่....ร่างกายของนายเอง........เขารับรู้มันมาโดยตลอด......เพียงแต่ทำเป็นมองไม่เห็น....เพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์จากความรู้สึกผิดของนาย...ให้นายอยู่ข้างๆฉัน....แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่  ที่ความรู้สึกนั่นมันกลับกลายมาเป็นผืนใยบางๆกั้นพวกเขาทั้งสองคน....มันกลับมาทำร้ายตัวของเขาเอง......

และครั้งนี้ก็เช่นกัน.....เขายังคงคิดที่จะใช้ประโยชน์จากมัน  ทั้งๆที่รู้....ว่ามันอาจจะกลับมาทำร้ายตัวของเขาเองอีกครั้ง  รวมไปถึงอาจจะเป็นการทำร้ายนายอย่างแสนสาหัส....แต่ฉัน....ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว....ฉันก็แค่....อยากจะรักนาย.....

“ ใช่.....ในโลกนี้....ฉันทำให้นายได้ทุกอย่าง...ไม่เว้นแม้แต่การฆ่าคน......แล้วนายล่ะ ฮายาโตะ.....แค่เรื่องนี้......ทำให้ฉันได้ไหม”    เขาโน้มใบหน้าลงไปกระซิบใกล้ๆใบหูแดงระเรื่อของพี่ชาย....รู้ทั้งรู้ว่าคำพูดที่พูดออกไปนั้นร้ายกาจเพียงใด....แต่ในเวลานี้....ยามที่ความรู้สึกและอารมณ์เข้าครอบครองจิตใจ....ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน....เขาก็จะต้องทำให้ร่างกายบอบบางข้างใต้นี่....เป็นของเขาให้ได้....

“ ให้ฉันได้รึเปล่า...ร่างกายของนาย....ที่ฉันดูแลมันมาตั้งแต่เด็ก ที่ฉันไปไหนไม่ได้ ที่ฉันไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรัก ก็เป็นเพราะมันไม่ใช่หรอ....ร่างกายของนายนี่น่ะ”     มือหนาของเขา จงใจลูบเอวบางภายใต้เสื้อที่เจ้าตัวสวมอยู่.....วิธีเดียว...ที่จะทำให้นายยอม....ใช้ประโยชน์จากความรู้สึกผิดของนาย.....

“ ....................”     นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง.....มองมาที่เขาด้วยแววตาตกตะลึง....ร่างกายข้างใต้เขาสั่นระริกอย่างรู้สึกได้อย่างชัดเจน 

“ ว่าไง ฮายาโตะ”    ไม่มีความสงสาร ไม่มีความลังเลอีกต่อไปแล้ว สำหรับเขาในตอนนี้  สติที่ขาดหายไปคงไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้อีก

“ ..............เอาสิ.....ถ้าแกต้องการ.....ร่างกายของฉัน.....”     แววตาตกตะลึงและสับสนเมื่อครู่ของพี่ชายหายไปแล้ว  ดวงตาที่จ้องมองมาที่เขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด  หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาสีมรกตอาบแก้มเนียนใสลงไปเป็นทาง ....แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ดวงตานั่นก็ยังคงจ้องมองมาที่เขา......แขนเล็กสั่นระริกของร่างด้านใต้เอื้อมมาโอบรอบคอเขา  ดึงตัวเขาเข้าไปหาช้าๆ  ...ก่อนจะมอบจุมพิตหวานล้ำให้เขา.....แพขนตาชื้นหลับลง....น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด.....เหมือนกับร่างกายของเขา...ที่ไม่สามารถหยุดมันได้อีกแล้ว...............ขอโทษนะ.......แต่ฉัน........

“ ฮายาโตะ......”    เขากระซิบเรียกชื่อคนที่เขารักสุดหัวใจเบาๆ  ริมฝีปากแนบลงไปที่ริมฝีปากหวานนั่นอีกครั้ง  ลิ้นร้อนแทรกเข้าสู่โพรงปากที่ยอมให้เขาเข้าไปแต่โดยดี  ลิ้นไร้เดียงสาพยายามโต้ตอบเขาเท่าที่ทำได้  มือเขาเลื่อนลงไปลูบไล้ลำตัวบางภายใต้เสื้อที่ยังไม่ได้ถูกถอดออก ผิวเนียนละเอียดนุ่มมือสั่นน้อยๆนั่นยิ่งกระตุ้นความต้องการของเขาให้มากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว....

“ อ่ะ.....”    เสียงครางหลุดออกมาจากปากที่เพิ่งพ้นการครอบครองของเขา  เมื่อนิ้วมือของเขาบดขยี้จุดรับความรู้สึกบนหน้าอกบาง  มืออีกข้างของเขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของคนด้านใต้อย่างใจเย็น....นัยน์ตาสีมรกตหรี่ปรือมองมาด้วยน้ำตาคลอ ที่หางตายังคงมีน้ำตาไหลลงมาไม่หยุด.....ร่างบอบบางตรงหน้ายอมเขาด้วยความรู้สึกแบบไหนเขารู้ดี......เพราะเขาเองก็ต่อสู้กับมันมานับครั้งไม่ถ้วน...จนในที่สุดวันนี้...เขาก็ได้พ่ายแพ้แก่มันอย่างราบคาบ......บาป.....ของพวกเรา พี่ชายกับน้องชาย......

ฉันจะทำให้นายลืมมัน......

มือหนาค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของร่างบอบบางออกจนไม่เหลือสักชิ้น ร่างกายขาวนวลที่เคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน ยังคงกระตุ้นความรู้สึกของเขาได้ดีไม่เคยเปลี่ยน  กดริมฝีปากของตัวเองลงไปยังผิวเนื้อนุ่มนิ่มนั่น ลากไล้จากซอกคอลงมายังเนินอก กดจูบสร้างร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้จนทั่ว ร่างข้างใต้สะดุ้งเล็กน้อย มือบางจับผ้าปูที่นอนเอาไว้มั่น ยอดอกสีชมพูยั่วยวนสายตา เขาจูบมันแผ่วเบา ก่อนที่จะเลียมันเพื่อกระตุ้นความต้องการของร่างบาง เสียงครางเล็ดลอดออกมาอย่างที่คิด

ในขณะที่ริมฝีปากยังคงหยอกเย้าร่างกายเย้ายวนของคนที่อยู่ใต้ร่าง มือแข็งแรงของเขาหันกลับมาปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างใจเย็นไม่แพ้กัน

“ อ่ะ....”   ร่างกายที่เคยสั่นระริก เริ่มผ่อนคลาย  เขาลากลิ้นไปตามหน้าท้องแบนเรียบ จงใจลากผ่านส่วนไวต่อความรู้สึกไปทางต้นขา จูบเน้นจนร่องรอยสีแดงปรากฎชัด

“ อึก...อา....”    เสียงครางแว่วหวานส่งมาจากร่างกายขาวนวล เขาค่อยๆจับเรียวขาขาวแยกออกจากกัน จูบไล่ทั้งแผ่วเบาและกดลึกลงไปที่ต้นขาด้านใน ไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ ส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่ตื่นตัวอยู่บ้างแล้วเริ่มมีหยาดน้ำไหลเยิ้มออกมา เขาก้มลงจูบที่ส่วนปลายก่อนจะไล่ลงไปเรื่อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะเข้าครอบครองตัวตัวของคนที่ร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา  มือบางของพี่ชายจับขยุ้มมาที่กลุ่มผมสีดำสนิทของเขา ริมฝีปากเขาขยับเข้าออกช้าๆ เรียวลิ้นปรนเปรอให้แกนกายที่อยู่ภายในปากอย่างเชื่องช้า ......

“ฮ๊ะ....อ้า....ทาเค....”   เสียงเว้าวอนขาดๆหายๆเนื่องจากแรงอารมณ์  ถูกส่งออกมาเป็นระลอก เสียงพร่ำเรียกชื่อเขาจวนเจียนจะทำให้เขาคลั่ง นี่ขนาดกำลังจะมีอะไรกัน เขาก็ยังต้องอดทนอีกแล้วงั้นหรอนี่....นายนี่มันตัวอันตรายจริงๆ ฮายาโตะ.....

ริมฝีปากยังคงครอบครองตัวตนของร่างกายที่บิดเร่าอยู่ใต้ร่างเขา ขาเรียวขาวจิกปลายเท้าลงไปที่เตียงนุ่มจนยับยู่ยี้ 

“ อิ๊....อะ....อะไร”    ร่างบางของพี่ชายกระตุกเฮือกเมื่อรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไปในช่องทางคับแคบด้านหลังของตน  นิ้วเรียวยาวของเขายังคงดึงดันสอดเข้าไป ความอุ่นร้อนนุ่มนิ่มที่สัมผัสได้จากปลายนิ้ว เล่นเอาเขาแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ 

“ อ่ะ...จะ....เจ็บ”    ดวงตาสีมรกตหลับตาแน่น น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม เขาเร่งเพิ่มความหนักหน่วงในการขยับริมฝีปากครอบครองแกนกายของร่างบางมากขึ้น  มือบางที่แทรกอยู่ในกลุ่มผมของเขา ทั้งผลักไสและดึงเข้าหา ความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นยิ่งทำให้เสียงครางและการกระทำของพี่ชายสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ  เขาค่อยๆขยับนิ้วที่ทางด้านหลัง ความสุขสมจากทางด้านหน้า ทำให้ร่างกายขาวผ่องไม่ต่อต้านเขาแล้ว.....เรียวขาขาวแยกออกกว้างกว่าเดิม  เขาเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก ขยับเข้าออกอย่างช้าๆพร้อมกับจังหวะที่ริมฝีปากครอบครองส่วนด้านหน้า

“อ้า....ทาเค...ชิ....”    เสียงครางกระเส่าร้องเรียกชื่อเขา เมื่อแรงอารมณ์ใกล้ถึงจุดสูงสุด  แต่ก่อนที่ร่างบางจะไปถึงฝั่งฝัน เขากลับหยุดการกระทำทุกอย่างลง  ถอนริมฝีปากและนิ้วยาวของเขาออกจากร่างกายตรงหน้า  ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆปรือตาขึ้นมามองเขาอย่างเว้าวอน

“ ทาเคชิ.....”    นัยน์ตาสีมรกตช้อนมองมาที่เขา ม่านน้ำตาบดบังความสดใสของสีเขียวที่เขาหลงใหล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน  เมื่อมองเห็นว่าเขากำลังจับแกนกายของเขาจ่อเข้ากับปากทางร้อนคับแคบที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำมาก่อน  ดวงตาที่สับสนและหม่นหมองด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะปนกันของพี่ชายถูกส่งมายังเขา  ทั้งความไม่แน่ใจ .......ความรู้สึกผิดต่อเขา........ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในเรื่องสายสัมพันธ์ต้องห้ามกับเรื่องที่พวกเขากำลังล่วงละเมิดศีลธรรมประเพณี..... คำว่าพี่กับน้อง.....  ความรู้สึกทั้งหลายนั้นคงกำลังเล่นงานคนที่เขารักจนหมดใจตรงหน้าอย่างแสนสาหัสอยู่เป็นแน่…….เสียงสะอื้นไห้กับหยาดน้ำตาที่ยังไหลลงมานั่นก็เป็นพยานได้อย่างดี.....

“ ไม่ต้องกลัวนะ ฮายาโตะ......ฉันจะปกป้องนายจากทุกสิ่งทุกอย่าง....”   นิ้วเรียวยาวของเขาปาดหยาดน้ำตาบนแก้มเนียนใสออกอย่างช้าๆ  ก้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา เพื่อปลอบประโลมให้คนตรงหน้าหายกลัว

“ฉันจะอยู่เคียงข้างนายตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต”   เขาก้มกระซิบลงที่ข้างหูแดงระเรื่อ ก่อนที่จะจูบมันอย่างแผ่วเบา

“ ฉันรักนาย....ฮายาโตะ....”    เสียงสะอื้นหนักของพี่ชายเปล่งออกพร้อมกับดวงตาสีมรกตที่ปิดลงน้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาสวย แขนบางของพี่ชายดึงตัวเขาเข้าไปกอดไว้ เขากดแกนกายของตัวเองเข้าไปยังช่องทางนุ่มนิ่ม  เรียวขาขาวแยกออกมากขึ้นให้เขาเข้าไปได้มากกว่าเดิม แขนที่กอดรอบคอของเขากดร่างของเขาให้ลงไปแนบชิดกับร่างบางของตนเอง เสียงร้องไห้สะอื้นของพี่ชายยังดังมาไม่หยุด เขาฝังจมูกและริมฝีปากลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นเพื่อปลอบโยนคนด้านใต้

.

.

.

.

ขอโทษ.......

ขอโทษจริงๆ.....พี่ชายของฉัน......ฉันรักนายจนเผลอยัดเยียด ความรู้สึกของตัวเองให้กับนาย ฝืนบังคับนาย ทั้งๆที่รู้ว่านายจะต้องเจ็บปวดมากมายแค่ไหน....แต่ฉัน.....ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว........ไม่รู้จริงๆ...ว่าทางออกของเรื่องนี้จะไปจบลงที่ตรงไหน.....มันผิด....ตั้งแต่ที่ฉันคิดที่จะรักนาย......

ขอโทษ.....ฮายาโตะ.....

ขอโทษ......ที่รักของฉัน.....

.

.

.

.

“ ฮายาโตะ...”   เขากระซิบเรียกร่างบางที่ร้องไห้หนักกว่าเดิม อ้อมแขนเล็กที่กอดเขาแน่นกดเล็บลงที่แผ่นหลังของเขา เขาจูบที่ขมับของร่างบางเบาๆ ร่างกายท่อนล่างยังคงขยับเข้าหาความคับแน่นที่ร้อนรุ่ม  ความอ่อนนุ่มที่โอบรัดเขาอยู่นั้นมันทำให้เขาแทบคลั่ง  แม้กลิ่นคาวของเลือดจะลอยอบอวนอยู่โดยรอบ แต่เขาก็หยุดมันไม่ได้อีกแล้ว

“ ฮึก ....ฮึก.....”   เสียงสะอื้นและเสียงครางปะปนกันจนแยกไม่ออก เขาขยับเข้าออกหนักหน่วง จากเชื่องช้าเริ่มเร็วขึ้น แรงขึ้น  ความเจ็บปวดทรมานที่ฝังลึกในใจของเราทั้งสองคนแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสมที่แสนเศร้า ทั้งๆที่รู้สึกดีที่สุดในชีวิต แต่ในอกกลับเจ็บแปลบ ทั้งๆที่มีความสุขแต่น้ำตากลับไหลลงมาอาบแก้มของเราทั้งสองคน

.

.

.

.

นายเจ็บที่ตรงไหน....

ที่ร่างกาย....

หรือว่าที่หัวใจ.....

.

.

.

.

“ ฮ้า.....”    เสียงครางหนักและเสียงร้องกรีดก้องเปล่งออกมาพร้อมๆกัน เมื่อร่างกายที่กอดกันแน่นต่างก็ถึงจุดสุขสมพร้อมๆกัน ความรู้สึกอุ่นวาบแผ่กระจายเต็มหน้าท้องของเขา เหมือนกับที่สายน้ำอุ่นร้อนของเขาฉีดพุ่งเข้าไปยังภายในของร่างบางเช่นกัน เขายังคงฝังร่างกายของตัวเองเอาไว้ในร่างกายอบอุ่นอ่อนนุ่มของพี่ชาย ซบหน้าลงกับไหล่บาง เสียงสะอื้นเงียบหายไป แต่ความเย็นที่ข้างแก้มยังคงไหลลงมาเป็นทางเหมือนเดิม...

เสียงหอบหายใจค่อยๆเงียบสงบลง ....ดวงตาสีสวยปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกได้ชัดเจนว่าร่างบางที่เขากอดอยู่คงเข้าสู่นิทราไปแล้ว 

เขาค่อยๆถอนกายออกจากร่างบอบบางตรงหน้า น้ำรักสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาปะปนกับของเหลวสีแดงสด ร่องรอยที่เขาฝากไว้เต็มตัวคนตรงหน้า มันคงจะไม่เท่าตราบาปที่เขาฝังมันไว้กับจิตใจของร่างบาง......

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามมิใช่หรือ.......

แต่ทำไมความรักของเขาถึงได้ร้ายกาจและเอาแต่ใจตัวเองเช่นนี้....

เพราะความรักของเขา มันกำลังจะดึงให้คนที่ตัวเองรัก ลงมาร่วมรับชะตากรรมที่โหดร้ายแสนสาหัสไปด้วยกัน .....

ขอโทษนะ.......ฮายาโตะ.....

ขอโทษนะ......ที่รักของฉัน......

.

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.....

โฮกกกกกกก....ช่างเป็นฉากกด ที่ระทมสุดหูรูดเลยฟ่ะ......

.....T T…นี่มัน NC บ้านพ่อเอ็งเร๊อะ....โฮกกกกกกก