KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [13]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะดาร์กใสกิ๊ง....(อะไรของมันวะนั่น?).....  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

:

.

.

.

.

ผ่านมาแล้วครึ่งปี ....กับความรู้สึกทรมานของเขา....เมื่อไหร่ปีนี้จะผ่านพ้นไปสักที  เขาภาวนาทุกวันให้เวลามันเดินเร็วขึ้น แค่ชั่วโมงเดียว....หรือแค่นาทีเดียว....แม้แต่วินาทีเดียวก็ยังดี.....ทั้งๆที่พยายามระงับอารมณ์ตัวเองมาโดยตลอด.....ทั้งๆที่คิดว่าทำได้แล้ว....แต่ทว่า....เมื่อเห็นว่าร่างบอบบางของพี่ชายอยู่กับใครอื่น โทสะที่พยายามกดมันไว้มาตลอดก็มักขาดหายไป โดยที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่......

เขาอาจจะกำลังกลัว.....กลัวว่าวันหนึ่งที่เขามองไม่เห็น......ร่างบอบบางนั่นจะหายไปกับใครที่เขาไม่รู้จัก.....เพราะถึงแม้จะรู้ว่าเขาเองก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่ชายของเขา....แต่มันก็อาจจะไม่เพียงพอที่จะรั้งเอาตัวของเค้าไว้....แค่ ”น้องชาย”....มันอาจจะไม่เพียงพอ.....

“ กัปตันครับ....รถมาแล้วครับ”     เขาหลุดออกจากห้วงความคิดทันทีที่ลูกทีมของเขาเรียก......

ปิดเทอมแบบนี้แทนที่เขาจะได้อยู่กับร่างบางของพี่ชาย....แต่เขากลับต้องห่างจากร่างบางๆนั่นอีกครั้ง .....ปกติแค่ห่างกันวันละแปดชั่วโมงเขาก็แทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว....แล้วนี่....ไม่ได้เจอหน้าเนียนใสนั่นตั้งเป็นอาทิตย์....เขาแทบจะขาดใจตายให้ได้.....

ในเมื่อสมาชิกชมรมทุกคนต่างลงความเห็นว่า  น่าจะมีการเข้าค่ายเก็บตัวอย่างที่เป็นมาเกือบทุกปี....แล้วเขาจะคัดค้านได้อย่างไร ในเมื่อเหตุผลของเขามันมีอยู่แค่ข้อเดียวเท่านั้น....จะบอกคนอื่นๆได้อย่างไร ว่าไม่อยากไปเข้าค่ายเพราะไม่อยากห่างจากพี่ชาย.....เขาเป็นกัปตัน.....หน้าที่ยังคงค้ำคอเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน......ปีก่อนๆเขาแทบจะไม่ต้องรับผิดชอบอะไร....เขาจะอ้างว่าป่วยทุกครั้งที่มีการเข้าค่าย....เลี่ยงมาได้ทุกปี...แต่ปีนี้....มันจำเป็นจริงๆ

สถานที่ที่มาออกค่ายกันครั้งนี้ก็อยู่ต่างจังหวัดที่ไกลแสนไกล....กลางวันพวกเขาก็ซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตาย....กลางคืนลูกทีมต่างนอนเอาแรง บางคนก็ออกไปเที่ยวเล่นในเมืองเล็กอันห่างไกลความเจริญ .....แต่เวลายามค่ำคืนของเขาหมดไปกับการคุยโทรศัพท์......กับใครบางคนที่เขาคิดถึงแทบขาดใจ.....เป็นห่วงและโหยหาอย่างที่สุด.....

“ ฉันเอากิ๊บที่แกให้ไว้ติดมันละ....ผมไม่ตกลงมาแบบนี้นอนแช่น้ำสบายกว่าตั้งเยอะแน่ะ....แล้วก็นะ รอยเขียวๆที่ต้นขานี่ยังไม่หายเลยเวลาอาบน้ำแบบนี้มองเห็นชัดชะมัด.....”

“ อื้อ....กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้แกอยู่เลยเชียว....มีรอยขาวๆอะไรอยู่ด้วยละ....นี่แกแอบเอาขนมมากินบนที่นอนหรอไง....ทำไมมดมันไม่กัดแกบ้างนะ”

“ ร้อนๆๆ...เอาน้ำแข็งใส่หน่อยดีไหมนะ....ราเม็งนี่น่ะ.....ซื้อมาตั้งพักนึงแล้วน้า...ทำไมยังร้อนอยู่อีก”

ถ้อยคำที่แสนธรรมดากับการดำเนินชีวิตประจำวันที่เขาเห็นมาตั้งแต่จำความได้ ถูกส่งมาตามสาย  ทุกวันๆ....ได้แต่ฟังเสียง.......คิดถึงท่าทางเหล่านั้นที่มองไม่เห็น...คิดถึงจนอยากจะกลับไปหาตั้งแต่วันแรกที่จากมา.....คิดถึงจนแทบทนไม่ไหว.....

แล้วในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง.....วันนี้เขาและลูกทีมต่างพากันเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน ....รถวิ่งออกจากหมู่บ้านเล็กๆตรงกลับไปยังนามิโมริที่แสนคิดถึง.....

.......................................

.

.......................

.

...........

.

หลังจากกลับมาถึงโรงเรียน พวกเขาเอาอุปกรณ์ไปเก็บที่ห้องชมรม  ลูกทีมต่างชวนกันไปหาอะไรกินตามที่ได้สัญญากันไว้ ว่าจะเลี้ยงส่งวันสุดท้ายแห่งการออกค่ายของพวกเขา....หน้าที่ของเขาก็ยังคงไม่จบลง........

เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามเย็น ในที่สุดเวลาที่เขาและลูกทีมต่างต้องแยกย้ายกันกลับบ้านก็มาถึง เขาปั่นจักรยานมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยความเร็ว....จนบางครั้งคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็สะดุ้งและจับเสื้อของเขาเอาไว้แน่น.....เขายังต้องทำหน้าที่สุดท้ายของวันให้จบสิ้น.....ต้องพาผู้จัดการทีมของเขาไปส่งที่บ้าน.....

บ้านของเด็กคนนั้นเป็นร้านขายผักที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเขามากนัก ลูกทีมคนอื่นๆเลยยกหน้าที่นี้ให้กับเขา ...... เสียงเบรกจักรยานดังขึ้นเมื่อเห็นว่าร้านที่ว่านั่นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก.....จนกระทั่งจักรยานหยุดลงที่ตรงหน้าร้านพอดี.....ผู้จัดการทีมของเขาลงมายืนข้างๆด้วยอาการโซเซเล็กน้อย....ขอโทษด้วย....แต่ฉันอยากกลับไปหาใครบางคนจนแทบทนไม่ไหวแล้ว.....

“ขอบคุณค่ะกัปตัน”   เด็กคนนั้นก้มหัวให้เขา ก่อนที่เจ้าตัวจะหันตัวกลับเพื่อเดินเข้าบ้าน ....แต่แล้วใครบางคนที่เดินออกมาจากร้านก็ทำให้เขาและเด็กคนนั้นหยุดชะงักลง

“เอ๋”    ใบหน้าสวยของพี่ชายมีสีหน้าแปลกใจไม่น้อย ที่เห็นเขาและเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ตรงหน้าตัวเอง

“สวัสดีค่ะ”   ผู้จัดการทีมของเขาทักทายพี่ชายของเขาอย่างนอบน้อม

“กลับมากันแล้วหรอ”   ร่างบอบบางนั่นทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มในแบบที่เขาไม่อยากเห็นที่สุด....

“ ค่ะ...กลับมากันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”    ทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันตามปกติ.....ปกติเกินไปสำหรับพี่ชายของเขา.....

“ แต่นี่มันเย็นแล้วนี่.....ไปเดทกันต่อหรือไง”    ใจของเขาหายวาบ.....ถึงจะเป็นความเข้าใจผิดเพียงน้อยนิด...แต่เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น...

“เอ๊ะ....คือ....”    ผู้จัดการทีมของเขากำลังจะช่วยเขาปฏิเสธ...แต่แล้ว.....

“ อ้าวกลับมาแล้วหรอลูก”    เสียงเรียกจากในร้านทำให้เด็กคนนั้นหันกลับไปสนใจ

“อ่ะ...กลับมาแล้วค่ะคุณแม่.....”  

“งั้นขอตัวก่อนนะคะ”    ผู้จัดการทีมของเขาหันมาโค้งให้พวกเขาทั้งสองคน ก่อนที่จะวิ่งเข้าบ้านไป....ทิ้งเอาไว้แต่ความเงียบระหว่างเขาสองคน.....

.

.................................

.

..................

.

.........

.

ในใจของนายกำลังคิดอะไรอยู่.......

ถุงของสดต่างๆที่ร่างบางมาซื้อเพื่อเตรียมไว้ให้เขาถูกวางไว้ในตะกร้าหน้ารถจักรยาน  ระหว่างทางที่เขาค่อยๆปั่นจักรยานอย่างช้าๆต่างเต็มไปด้วยความเงียบงัน....คนข้างหลังเขาไม่พูดอะไรออกมาเลย.....ถึงจะได้เจอคนที่เขาคิดถึงมากที่สุดมาตลอดเจ็ดวันแล้วก็ตาม....แต่บรรยากาศแบบนี้เขาไม่ต้องการเลย.....เขาพยายามบอกร่างบางข้างหลังมาตลอดทาง ว่าที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น....แต่ยิ่งพูด....ร่างบางก็ยิ่งเงียบ....ความรู้สึกนั้นมันกลับมาหานายอีกแล้วหรือไงนะ....ฮายาโตะ....

นายกำลังคิดว่า ควรจะปล่อยให้ฉันได้อยู่กับคนอื่นบ้าง....นายกำลังคิดว่าฉันมีความสุขที่อยู่กับผู้คนมากมายอย่างงั้นหรือเปล่า......ฉันอยากจะปฏิเสธจนสุดใจ.....แต่ฉันไม่สามารถที่จะพูดมันออกมาได้....ฉันพูดออกมาไม่ได้ว่าที่จริงแล้ว ฉันคิดถึงนายจนแทบบ้า.....ฉันพูดออกมาไม่ได้...ว่าคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุดคือนาย....ฉันพูดออกมาไม่ได้ว่า.....ฉันรักนาย......

ฉันเกลียดตัวเอง....ที่ไม่กล้าพอ.....ฉันเกลียดตัวเองที่ทำให้นายได้แต่จมอยู่กับความรู้สึกผิด....ขอโทษนะ....พี่ชายของฉัน.....

.

..............................

.

...................

.

........

.

“ นี่แก...ไม่คิดจะบอกกับฉันบ้างเลยงั้นหรอ”   ร่างบางของพี่ชายที่นิ่งเงียบมาตลอด เอ่ยปากพูดกับเขาในขณะที่มือบางก็จัดข้าวของที่เพิ่งไปซื้อมาเข้าใส่ตู้เย็น ใบหน้าเฉยไม่ได้หันมาพูดกับเขาโดยตรง แต่กลับสนใจของในมือของตัวเองมากกว่า....ราวกับว่าไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา.....

“เรื่องอะไรล่ะ”   เขายืนมองทุกการกระทำของพี่ชาย ทั้งที่แสนคิดถึง ทั้งที่โหยหามาตลอด แต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรไปได้มากกว่านี้ ...อยากจะเข้าไปกอดร่างบางๆนั่นแทบขาดใจ..

“ก็....เรื่องที่คบกับเด็กคนนั้น....”   พี่ชายของเขายังคงพูดถึงเรื่องของเขากับเด็กคนนั้นด้วยใบหน้าเฉยชา.....เขาแน่ใจ...ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ไม่รู้สึกอะไร เหมือนที่ใบหน้าพยายามแสดงออกมา....เพียงแต่เขาไม่รู้....ว่าความรู้สึกที่พี่ชายมีต่อเรื่องนี้ คืออะไรกันแน่.....

“มันไม่....”    ก็เป็นอย่างทุกๆครั้งที่เขาพยายามจะปฏิเสธ

“ดีจังเลยนะ.....ในที่สุดแกก็จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเค้าสักที”    แต่พี่ชายของเขาก็ยังคงพยายามที่จะคิดว่ามันคือเรื่องจริง ...คิ้วของเขาเริ่มจะขมวดขึ้นมาบ้างแล้ว มันหลายครั้งเกินกว่าที่จะรับได้ ว่ามันเป็นเพียงแค่การหยอกล้อ.....

“แกคงจะเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโรงเรียนเลยล่ะสิ....เด็กคนนั้นออกจะน่ารักขนาดนั้น”    น้ำเสียงเรียบเฉยเปล่งออกมา  ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกันเขาอยากจะพูดคุยกับคนตรงหน้าแทบแย่...แล้วทำไม....พอได้เจอกันถึงกลับชวนคุยแต่เรื่องของคนอื่น เรื่องที่เป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด......

“มันไม่ใช่อย่างงั้นนะ”   เสียงที่ปฏิเสธกดต่ำลง ตอนนี้อารมณ์ของเขาเริ่มจะครุกรุ่น  หลากหลายความรู้สึกปะปนกันให้มั่วไปหมด ทั้งคิดถึง ทั้งโกรธ

“งั้น....ฉันในฐานะ “พี่ชาย” คงต้องเลี้ยงฉลองหน่อยแล้ว....ต่อไปนี้น้องชายของฉันจะเลิกตามฉันเป็นเด็กติดพี่ซักที”   พี่ชายของเขายังคงพูดต่อไป ถ้าร่างบางหันมามองเขาสักนิดก็คงจะไม่พูดเรื่องนี้ต่ออีกแน่  ใบหน้าที่ไม่เคยใช้กับคนตรงหน้าเริ่มปรากฏให้เห็น ...เขากำลังโมโห.....

“ฮายาโตะ!!!”    เขาตะโกนออกไป เมื่อขีดความอดทนของเขาสะบั้นลง  ร่างบอบบางของพี่ชายสะดุ้งแล้วหันมามองเขาด้วยความตกใจ

“นายดีใจจริงๆอย่างงั้นหรอ ที่ฉันจะมีคนอื่นน่ะ”   ถามย้ำให้แน่ใจ ว่าความรู้สึกของนายคืออะไรกันแน่

“นายดีใจจริงๆงั้นหรอ ที่ฉันจะไม่อยู่ข้างๆนายน่ะ”   อยากรู้....ไม่สิ...บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจดี...แต่พยายามจะมองข้ามมันไป

“ก็ต้องงั้นสิ”   ความเจ็บแปลบพุ่งเข้าไปปักที่กลางหัวใจของเขาอย่างจัง  ร่างบอบบางตรงหน้าปรับสีหน้ากลับมาเรียบเฉยดังเดิม...เห็นแล้วมันก็ยิ่งน่าหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

“ตลอดเวลาที่ฉันไม่อยู่....ไม่คิดถึงฉันบ้างเลยงั้นหรอ”   ฉันเป็นได้แค่ไหนกันแน่...ในใจของนาย.....

“มันก็เหงาอยู่บ้างหรอกนะ...แต่จะให้ฉันดึงแกให้อยู่กับฉันตลอดเวลา มันก็ไม่ได้หรอก แกก็ต้องมีชีวิตของแก อย่างที่ฉัน...ก็ต้องมีชีวิตของฉัน....พี่อย่างฉันจะอยู่กับน้องอย่างแกตลอดชีวิตได้ยังไงล่ะ”    มือของเขากำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่คำแรกจนจบประโยค...ในสายตาของนาย...ฉันก็ยังคงเป็นได้แค่น้องชายเพียงเท่านั้นใช่ไหม.....ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ไม่เจอหน้ากัน ฉันคิดถึงนายจนแทบจะเป็นบ้า.....อารมณ์ที่กักเก็บเอาไว้มาเป็นเวลานานแสนนานดูเหมือนจะกระตุ้นให้เขาอดทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

“อื้อ”   เขาตรงเข้าไปกระชากร่างบอบบางของพี่ชายเข้ามาหาตัว มือหนาของเขาจับไหล่บางทั้งสองข้างเอาไว้แน่น...ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะตรงเข้าบดเบียดริมฝีปากแดงอิ่มของพี่ชาย  บดขยี้อย่างร้อนรุ่มไร้ความอ่อนโยน.....ความโหยหาและอารมณ์ที่ถูกกักขังเอาไว้ที่ส่วนลึกที่สุดของจิตใจประทุออกมาขับไล่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีออกไปจากจิตสำนึกของเขาในตอนนี้จนหมดสิ้น.....ลิ้นร้อนแทรกเข้าสู่โพรงปากหอมหวาน ตักตวงเอาความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย....ความหวานล้ำเกินกว่าที่เคยคิดเอาไว้ทำให้เขาห้ามตัวเองเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป....จนกระทั่งมือเล็กที่กำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นเริ่มทุบหน้าอกเขาแรงขึ้น....เขาจึงต้องจำใจละออกมาจากริมฝีปากแสนหวานนั่นอย่างน่าเสียดาย

เพี๊ยะ!!!!.....มือบางของคนตรงหน้าตบลงมาที่หน้าเขาอย่างแรงจนหน้าเขาหันไปตามแรงของอีกฝ่าย....ความรู้สึกที่แก้มไม่เท่าความร้อนของจิตใจเลยแม้แต่นิดเดียว....

“ อย่าเอาฉันไปโยนให้ใคร....เพราะความรู้สึกผิดของนายสิ ฮายาโตะ!!!”    เขากดเสียงต่ำบอกออกไปอย่างดุดัน......นี่คงจะเป็นการทะเลาะกันที่รุนแรงที่สุดตั้งแต่เราเกิดมา

“ พี่........”    ใบหน้าสวยก้มหน้าลงพร้อมกับเอ่ยคำนั้นออกมาเบาๆ  มือที่เคยตบหน้าเขาสั่นระริก

“ ต่อไปนี้แกก็เรียกฉันว่า “พี่” ด้วยสิ”    สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขาขาดลงทันที

“ไม่.....ต่อไปนี้นายจะไม่ใช่ “พี่ชาย”ของฉันอีกต่อไปแล้ว”    มองใบหน้าตกตะลึงของอีกฝ่าย ก่อนที่จะรวบตัวของร่างบางยกขึ้นมาพาดบนไหล่กว้างของเขา  ไม่มีอะไรหรือคำไหนมาฉุดรั้งเขาได้อีกแล้ว....ความรัก ความหวง ความห่วง ความรู้สึกมากมายที่มีให้กับคนบนไหล่ที่ถูกเก็บซ่อนมานานแสนนาน บัดนี้มันล้นทะลักออกมาจนเขาเองไม่สามารถจะอดทนต่อมันได้อีกต่อไป.....เขาจะทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ.....ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปเขาก็จะไม่สนใจมันอีกแล้ว.....

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.....

ว่าแต่ยามะอยากทำอะไรหยอก๊ะ......บอกมาสิ...เดี๋ยวหม่ามี๊เขียนให้ เหอ เหอ เหอ.....

อะไรนะ......

อยากอาบน้ำแล้วนอนหนุนตักพี่ชายอยู่เฉยๆงั้นหรอ....อ่ะได้เลย.......หุ หุ หุ.....(โดนสหบาทาแน่ๆ ยัยหม่ามี๊เนี่ย)

.

.

.

.

.

ตอนหน้าพบกับ......เอ็น....ซี......