KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [06]

KHR Au.Fic [8059]    IF ; I LOVE   [06]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะเนียนใสกิ๊ง....(ฉันว่าไม่ใช่แล้วแหละ)......  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: วันนี้ก็ยังคงเป็นช่วงชิวๆ ของคู่หลักอยู่ค่ะ....แต่.......

: หลังจากตอนนี้ไปขอเปลี่ยนเรทเรื่องกะทันหัน 5555...เพราะมันจะ ดราม่า ดาร์ก ทรมานทรกรรม(คนแต่ง) มากขึ้นจนผิดหูผิดตานะคะ....จงประทับใจกับความใสกิ๊ง(?)ของเรื่องได้แค่จบตอนนี้ล่ะค่ะ...ที่เหลือ.....-_-“….เหอะ เหอะ....

.

.

.

.

.

เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่หนาวเหน็บจนน่าทรมาน  เขาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงไอติดต่อกันมาจากห้องข้างๆ  สมองยังไม่ทันตื่นดีแต่ร่างกายของเขากลับก้าวออกไปหาเสียงนั่นราวกับสัญชาตญาณ

“ ฮายาโตะ “   เขาเคาะประตูสองสามที  แล้วจึงเปิดเข้าไปโดยที่ไม่ต้องรอเสียงตอบรับ

“ แค่ก แค่ก “   เป็นอย่างที่คิด ร่างบางของพี่ชาย นั่งไอจนตัวโยนอยู่บนเตียงนุ่ม  ใบหน้าใสแดงระเรื่อ

“ ตัวร้อนนี่ “  เขานั่งลงบนเตียงเดียวกันนั่น  พร้อมกับยกมือขึ้นไปทาบไว้ที่หน้าผากมน  ไอร้อนจากร่างบางแผ่มายังมือใหญ่ของเขา

“ กินข้าวแล้วก็กินยาหน่อยดีกว่านะ “  ดีที่วันนี้เป็นวันหยุด  เขาจึงมีเวลาอยู่ดูแลพี่ชายของเขาได้ทั้งวัน  พี่ชายของเขาเป็นแบบนี้ประจำหลังจากที่อากาศเปลี่ยนแปลงมากเกินไป  เพราะฉะนั้นเขาที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก จึงมีวิธีการรับมืออยู่แล้วละ

“ ปวดหัว”   ใบหน้าสวยแดงระเรื่อบ่นงึมงำ หลังจากที่เขาจัดการจนพี่ชายของเขากินยาและนอนลงโดยไม่หลงเหลืออาการไอแล้ว 

“ นอนพักเถอะ ตื่นมาจะได้หายไง”   เขาถือถ้วยข้าวต้มว่างเปล่า เตรียมจะลุกออกจากห้อง  ก่อนที่มือบางอุ่นร้อนด้วยพิษไข้ของคนที่นอนอยู่บนเตียงจะจับเข้าที่มือของเขาเสียก่อน…เมื่อหันกลับไปมองก็ต้องแอบยิ้ม....เมื่อเจ้าของมือนิ่มนั่นหลับตาพริ้มอย่างที่ใครก็มองออกว่าแกล้งหลับ....

เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้  แล้วค่อยๆแกะมือบางนั่นออกก่อนที่จะวางไว้ใต้ผ้าห่ม....ค่อยๆหันตัวกลับอย่างช้าๆเพื่อลุกออกจากห้อง....ยังไม่ทันจะก้าวเดินก็ต้องอมยิ้มอีกครั้ง เมื่อเขารับรู้ได้ว่ามือบางของคนแกล้งหลับกำลังจับชายเสื้อของเขาอยู่....

.

.

.

.

.

แล้วเวลาครึ่งวันของเขาก็ผ่านพ้นไปกับการนั่งอยู่นิ่งๆข้างเตียงคนป่วย  จับมือบางที่อุณหภูมิเริ่มปกติดีแล้วเอาไว้หลวมๆ....ถึงมันจะผิดวิสัยที่นักกีฬาอย่างเขาจะมานั่งเฉยๆแบบนี้แต่เขาก็ไม่เคยเบื่อกับการได้นั่งมองใบหน้ายามหลับของพี่ชายของเขา.....ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ...ริมฝีปากแดงเผยอขึ้นเล็กน้อย....ลมหายใจสม่ำเสมอ...บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนตรงหน้าเขาหลับสนิทเพียงใด....มือใหญ่ของเขาลูบไล้เบาๆบนแก้มนิ่ม ต้องการเพียงแค่จะวัดอุณหภูมิเพียงเท่านั้น ...

“ อือ”  เสียงครางเล็กๆรอดออกมาจากริมฝีปากของคนที่โดนสัมผัส...เสียงครางที่เจ้าตัวอาจจะไม่ได้ตั้งใจแต่มันกลับมีผลกับเขามากมายนัก

“ ทาเค...ช....”  เสียงกระซิบขาดๆหายๆจากริมฝีปากแดงอิ่มนั่นมันดึงดูดให้เขาโน้มตัวเข้าหาราวกับต้องมนต์....ลมหายใจอุ่นร้อนของพี่ชายอยู่ห่างจากจมูกของเขาไม่ถึงคืบ  แพขนตาที่ทาบสนิทกับแก้มใสๆนั่นยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ.....

ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะสัมผัสกลีบปากนุ่มของอีกฝ่ายแค่ไม่ถึงเซ็นต์  เขาก็ถอยออกมาเสียก่อน.....ไม่ได้....บอกตัวเองเป็นสิบครั้งพร้อมกับมือที่ยกขึ้นปิดหน้า....จะทำแบบนี้กับนายไม่ได้.....

เขาหันหลังนั่งพิงข้างเตียง แหงนหน้ามองเพดานอย่างระงับอารมณ์....หันหลัง...จะได้มองไม่เห็นใบหน้าของนาย...ใบหน้าที่หลับใหลโดยไร้ความหวาดระแวง...ใบหน้าของคนที่ไว้ใจ...ของคนที่เชื่อใจเขา

นิ้วเรียวสวยที่อุ่นด้วยพิษไข้สัมผัสที่แก้มของเขาแผ่วเบา....เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ....นายรู้งั้นหรอ...ว่าเมื่อกี้ฉันตั้งใจจะทำอะไรนาย.....เขาหันกลับไปหาคนที่เคยหลับอยู่ด้วยใบหน้าเป็นปกติ....ยิ้มให้เป็นปกติ....แค่นายคนเดียว....นายเท่านั้นที่ไม่อยากให้รู้

ใบหน้าสวยของพี่ชายยังคงนิ่งเฉย...ดวงตาหรี่ปรือเหมือนคนเพิ่งตื่นนั่น ไร้ซึ่งแววสงสัยใดๆ....หวังแค่ว่าเขาคงกังวลมากไปเอง....

“ ไข้ลดลงเยอะแล้วนี่นะ”  เขาหันไปพูดกับร่างบางของพี่ชายเป็นปกติ  พร้อมด้วยมือของเขาที่ทาบลงไปบนหน้าผากมน

“ นายตื่นก็ดีละ...ฉันยังไม่ได้เอาจานข้าวเช้าไปเก็บเลย  นอนอยู่นิ่งๆละกัน”   มือของเขาจำต้องละจากใบหน้าเนียนของพี่ชาย อย่างอดเสียดายไม่ได้  ลุกขึ้นเตรียมจะเอาจานข้าวที่แห้งสนิทลงไปล้างเสียที

“ อื้อ”   น้ำเสียงเอาแต่ใจของคนป่วยดังขึ้นเรียกให้เขาต้องหันหน้ากลับไปดู

“อยากอาบน้ำ”   ใบหน้าแดงระเรื่อของพี่ชายทำแก้มป่องนิดๆ มือบางลูบไล้ไปที่ลำคอระหงที่มีเหงื่อซึมนิดๆ

“ ได้ไงล่ะ....ไข้เพิ่งจะลดเองนะ...นอนอยู่เฉยๆนั่นแหละ”   นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองมาที่เขาอย่างออดอ้อน....พี่ชายของเขาจะรู้ไหมนะว่าเขาต้องใช้ความพยายามในการอดทนมากแค่ไหน

“ อื้อ......”   เสียงเอาแต่ใจของพี่ชายลากยาวกว่าเดิม เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่.....

“ โอเคๆ...งั้นแค่เช็ดตัวนะ “   รอยยิ้มบางๆจากคนป่วยจอมเอาแต่ใจถูกส่งมาให้เขา....มองหน้าสวยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่นแล้วเขาถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่....เช็ดตัวงั้นหรอ.....

.

.

.

.

.

.

ก้มลงมองกะละมังใบเล็กในมือเขาแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ผิวน้ำในกะละมังไหวกระเพื่อมตามจังหวะการก้าวย่างของเขาและตามจังหวะมือที่เริ่มเกร็งของเขาด้วย  แค่คิดว่าจะต้องเช็ดตัวให้แก่ร่างกายขาวเนียนนั่น  มันก็ทำให้เลือดกำเดาของเขาแทบจะทะลัก....นั่นมันแค่จินตนาการเองนะ.....แล้วกับของจริงตรงหน้านี้ล่ะ

เขาถอนหายใจอีกเฮือก เรียกสติให้กลับคืนมาให้มากที่สุด  แล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป....มองเห็นคนป่วยจอมเอาแต่ใจ  นอนหอบเล็กน้อยจากพิษไข้  ส่งสายตาหวานเชื่อมมองมาที่เขา  ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มนิดๆเท่าที่จะมีแรงเมื่อโดนตามใจ..........เผลอกลืนน้ำลายเข้าไปอึกใหญ่....อดทนไว้ ทาเคชิ.....

“ ร้อน”    เสียงแผ่วเบาลอยมาจากคนที่นอนอยู่บนเตียง  มือหนาของเขาเผลอบิดผ้าขนหนูสุดแรง....นายคงไม่ได้กำลังยั่วฉันอยู่ใช่ไหม...ฮายาโตะ.....

“ หละ....หลับตาก่อนสิ”   นัยน์ตาสีเขียวสดใสปรือลงจนปิดสนิทตามที่เขาบอก  ผ้าขนหนูผืนเล็กบรรจงวางลงบนแก้มใส  ค่อยๆลูบไล้ช้าๆ.....ไม่ให้ผิวบอบบางขาวใสนั่นต้องมีรอย  จากแก้มไปหน้าผากมน  ลูบลงมาที่จมูกรั้น  ผ่านริมฝีปากแดงระเรื่อจนผืนผ้าไปหยุดอยู่ที่ปลายคาง  แต่นิ้วมือของเขามันกลับหยุดอยู่ที่ริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยนั่น  เผลอลูบไล้แผ่วเบา

“ อ๊ะ”   เสียงเล็กรอดออกมาจากลำคอระหง  เมื่อผิวสัมผัสรับรู้ว่าสิ่งที่จับต้องตนอยู่นั้นไม่ใช่ความนุ่มของผืนผ้า...แต่เป็นผิวหยาบกร้านของเขา

มือจำต้องละออกจากใบหน้าที่หลงใหลไปจับผ้าผืนน้อยแล้วจุ่มลงไปในกะละมังอีกครั้ง....หัวใจเต้นระรัว......การเช็ดตัวนี่มัน.....ยากกว่าคัดตัวนักกีฬาของโรงเรียนหลายเท่าเลยแฮะ ....

ผ้าผืนน้อยถูกวางลงที่ลำคอระหง  ค่อยๆลูบไล้อย่างเชื่องช้า  มีเสียงครางราวกับลูกแมวน้อยที่พึงพอใจเมื่อเจ้าของเกาคางให้ ออกมาเป็นระยะๆ  ให้เขาต้องเผลอกลืนน้ำลายไปอีกหลายอึก

“ ถ้าแก....ไม่แกะกระดุม.....แล้วจะเช็ดตัวได้ไงล่ะ”   ในขณะที่เขากำลังหลับตาปี๋เพื่อตั้งสติ เสียงนุ่มของอีกคนก็ดังขึ้นแผ่วเบา...พี่ชายของเขาคงมองเห็นท่าทางพิลึกๆของเขาที่พยายามจะลากผ้าผืนน้อยไปที่หน้าอกโดยที่ไม่คิดจะถอดเสื้อคนตรงหน้าออก

“ อ่ะ....ถะ....ถ้างั้น...”   เขาเริ่มพูดตะกุกตะกัก  สติเริ่มจะควบคุมยากขึ้นทุกขณะ...มือค่อยๆเอื้อมไปปลดกระดุมชุดนอนของพี่ชายช้าๆ ทีละเม็ด....ทีละเม็ด.....ผิวกายขาวกลายเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยพิษไข้ช่างดูน่าหลงใหล....เงยหน้าขึ้นไปก็สบกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตหรี่ปรือที่มองมายังเขา....มือเอื้อมไปจับผ้าขนหนูอย่างยากเย็น....จริงอยู่ว่าคนตรงหน้าเขาตัวร้อน....แต่ตอนนี้ตัวเขาเองก็คงกำลังร้อนไม่แพ้กันเป็นแน่.....

ผ้าผืนน้อยในมือเขาลากผ่านหน้าอกไปจนถึงหน้าท้องแบนราบและลำตัวบางของพี่ชายอย่างต้องการจะเก็บทุกรายละเอียด  ถึงแม้จะอาบน้ำด้วยกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยสัมผัสร่างกายบอบบางของพี่ชายทุกซอกทุกมุมแบบนี้มาก่อน....ร่างกายที่ดูบอบบางขนาดนี้....จะรับแรงของเขาไหวไหมนะ......

แกกำลังคิดอะไรอยู่ ทาเคชิ!!!.....รีบสะบัดไล่ความคิดในหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย....ก่อนที่มันจะส่งผลไปยังร่างกายของเขา จนทำให้คนตรงหน้ารู้สึกว่ากำลังเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นกับเขา

ในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเช็ดตัวที่ด้านหลังของคนป่วย....ร่างบางของพี่ชายก็โผลเข้ามากอดเขาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ หนาว....แกเช็ดตัวนานจัง”     พูดจบคนป่วยก็กอดเขาแน่นขึ้น  ผิวเนื้อนุ่มนิ่มของพี่ชายสัมผัสกับแผ่นอกกว้างของเขาโดยมีแค่เสื้อบางๆของเขาขวางกั้นเอาไว้....ผ้าที่อยู่ในมือร่วงผล็อยลงกับพื้นห้อง....สติที่พยายามจะรั้งเอาไว้ตลอดขาดลงดังผึง...

เขาจับร่างบอบบางที่กอดเขาแน่นกดลงกับเตียงนุ่ม  ขายาวของเขาก้าวไปคร่อมลำตัวบางๆนั่นไว้  ใบหน้าของเขาซุกลงที่ซอกคอระหง  กลิ่นจากเส้นผมสีเงินลอยมายั่วยวนยิ่งทำให้สติของเขากระเจิดกระเจิง  จูบเบาๆไปทั่วลำคอที่หอมหวาน...ได้ยินเสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากคนที่อยู่ใต้ร่าง....มันยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่....ริมฝีปากขบเม้มลงไปที่ลำคอขาว...สร้างร่องรอยสีกุหลาบเอาไว้....

แต่แทนที่เสียงครางจะดังกว่าเก่า....กลับกลายเป็นว่าไร้ซึ่งเสียงและการตอบรับใดๆจากร่างข้างใต้.....ด้วยความสงสัยจึงจำต้องละจากลำคอน่าหลงใหลออกไปมองหน้าคนที่ทำให้เขาแทบคลั่งในตอนนี้....

“ ฟรี้....”    นัยน์ตาที่เคยหรี่ปรือกลับปิดสนิท  พร้อมด้วยลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ.........นายมันขี้โกง...ฮายาโตะ........หลับไปแล้วแบบนี้.......แล้วใครจะรับผิดชอบตัวฉันล่ะ.....

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊...........

วะฮะฮ่ะ....ค้าง!!!....ค้างใช่ไหมล่า.....55555.....(วอนโดนตื้บแล้วไหมแก.....)

อ่ะ....งั้นต่ออีกหน่อยก็ได้.....^ ^….

“ ไหวรึเปล่าเนี่ย”    เขาหันไปมองร่างบางของพี่ชายเดินลงบันไดมา

“ หายสนิทเลยละ....ว่าแต่เมื่อวานหลับสนิทดีจังเลยน้า”    มองใบหน้าคนพูดด้วยความระรื่นนั่นแล้วก็นึกสงสารตัวเองชะมัด.....คนตรงหน้านอนหลับสบายไม่รู้เรื่องรู้ราว....แต่ตัวเขาวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน....เฮ้อ.....รู้งี้ลักหลับมันให้รู้แล้วรู้รอดไปซะก็ดี....

“ ไม่รู้ตัวอะไรกัดนะเนี่ย...”    คำพูดที่ทำเอาเขาสะดุ้งโหยง....ร่างบางของพี่ชายเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับมือที่ยกขึ้นไปลูบบริเวณลำคอระหง

“ สงสัยจะตัวใหญ่มากแน่ๆ   ดูสิ....แดงเชียว”     พี่ชายของเขาเอียงคอขาวที่มีรอยจ้ำสีแดงชัดเจนให้เขาดู.....ใช่เลยละ....มันตัวใหญ่ทีเดียว....

“ แกคงต้องเอายาฉีดแมลงไปฉีดที่ห้องฉันบ้างแล้วละดูท่าทางแมลงจะเยอะน่าดูเลยแฮะ”   ร่างบางของพี่ชายเดินบ่นผ่านหน้าเขาไปนั่งที่โต๊ะอาหาร......นี่นายคิดจะฆ่าฉันหรอฮายาโตะ....ได้แต่ลอบกลืนน้ำลายพร้อมกับเหงื่อไหลพลั่กๆ....

“ แล้วนี่....เราจะไปไหนกันน่ะ....วันอาทิตย์แบบนี้นอนอยู่บ้านไม่ดีกว่าเร๊อะ”   พี่ชายของเขาพูดไปพร้อมกับลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า

“ ไปไหว้พระกันหน่อยดีกว่า...วันนี้มีงานเทศกาลฤดูหนาวของวัดนามิโมริน่ะ....เมื่อเช้ารุ่นพี่แซนซัสแวะมาชวนด้วย”    นึกถึงเมื่อเช้าแล้วมันก็น่าแปลกใจ....คนอย่างกัปตันจอมโหดนั่นน่ะหรอจะมาชวนไปไหว้พระ....แค่คิดก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลอย่างแรงแล้ว....แล้วยิ่งเห็นใบหน้าโหดๆส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาด้วยแบบนั้น.....ใครบางคน....ก็คงโดนแกล้งอีกตามเคย......

.

.

.

.

ก็แล้วใครบางคนนั่นน่ะ......

.

.

.

ใครล่ะ ?

ของแถมวันนี้...^ ^....

“ ไอ้บ้าแซนซัส!!!   แกหลอกฉัน!!!!”

“ อะไรอีกล่ะ ไอ้ฉลามสวะนี่”

“ ไหนแกบอกว่าทุกคนที่มางานนี้ต้องใส่กิโมโนมาไงวะ...แล้วนี่อะไร...ไม่เห็นมีใครแต่งมาเลยโว้ย!!!”

“ อืม....แต่แกก็สวยดีนี่”

“ จะ.....จริงหรอ....เฮ้ย!!! ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง  อธิบายมาให้ดีเลยนะโว้ย”

“ เค้าว่ากันว่า....หญิงสาวที่แต่งกายด้วยกิโมโนสีชมพูจะได้รับพรจากเทพเจ้า”

“ ยะ.....อย่างงั้นเองหรอ”

.

.

.

“ เดี๋ยวเด๊ะเฮ้ย!!!....ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ย ไอ้บ้าแซนซัส!!!”

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊....ของจริง....^ ^….

ฮี่ ฮี่...เหมือนจะเสร็จ แต่ก็ไม่เสร็จ  (อะไรละนั่น)

เอาน่า....ของจริงมันหลังจากนี้ค่ะ....

อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่ข้างบน....ตั้งแต่ตอนหน้า...เรื่องอาจจะมืดขึ้น...ดราม่าขึ้น....ฟิกใสๆอาจจะกลายเป็นแค่ความหลัง (เพ้อเจ้อละ...) ...ถ้ายังอยากอ่านกันต่อ...ก็ขอเชิญติดตามตอนหน้านะค้า....^ ^…

แล้วก็...ขอบคุณที่อ่านมาจนเจอคำว่า “ขอบคุณ” ตรงนี้นะคะ....^ ^….