KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [02]

KHR Au.Fic [8059]    IF ; I LOVE   [02]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะใสกิ๊ง  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

.

.

.

.

.

.

เสียงเปียโนแว่วหวานออกมาจากห้องดนตรีที่ชั้นสองของอาคารเรียน  ท่วงทำนองอ่อนโยนพาให้เขานึกถึงใบหน้าของคนที่กำลังบรรจงนิ้วลงบนแกรนด์เปียโนนั่น นายคงกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่สินะ...ฮายาโตะ....ถึงแม้ว่าพี่ชายของเขาจะไม่ได้อยู่ชมรมไหน แต่ด้วยความที่เพื่อนสนิททั้งสองคนของพี่ชายอยู่ชมรมดนตรี ร่างบางผมสีเงินนั่นจึงมักโดนลากไปที่ชมรมด้วยเป็นประจำ...และมันก็ทำให้เขาที่ซ้อมเบสบอลอยู่ในสนามข้างๆอาคารเรียน ได้ยินเสียงเปียโนของพี่ชายเสมอๆ จนบางครั้งก็ยังสงสัยว่า ใครกันแน่ที่อยู่ชมรมดนตรี ในเมื่อท่านพี่เพื่อนสนิททั้งสองแทบจะไม่เคยเล่นเปียโนนั่นให้ได้เสียประสาทหูเลยสักครั้ง.....เขารู้ได้ยังไงน่ะหรอ....ก็ในเมื่อจากมุมที่เขายืนอยู่นี่สามารถมองเห็นร่างสามร่างที่อยู่ในห้องดนตรีนั่นได้อย่างชัดเจน.....ร่างบางของพี่ชายนั่งอยู่บนแกรนด์เปียโนสีดำ....เพื่อนตัวเล็กผมสีน้ำตาลของพี่ชายกำลังนั่งทำหน้าผะอืดผะอมกับกองสับปะรดที่เพื่อนตาสองสีอีกคนของพี่ชายกำลังตั้งใจปอกด้วยหน้าตาเป็นสุข....ตกลงว่าสองคนนั่นเข้าชมรมดนตรีไปเพื่ออะไรกันแน่....

ฟิ้ว.....เหมือนมีอะไรบางอย่างลอยผ่านหน้าเขาไป....ถ้ามันเป็นลูกบอลสีขาวเขาจะไม่แปลกใจเลย แต่นี่มันใหญ่และยาวกว่านั้น....

“ จะยืนเหม่ออีกนานไหมวะ ไอ้สวะ “  เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็ต้องเจอกับใบหน้าสุดโหดของกัปตันของเขา  จึงได้แต่ส่งเสียงหัวเราะ แฮะ แฮะ ตอบกลับไป

“ แล้วก็เอาไม้เบสบอลนั่นไปซ่อมด้วย “  อ้อ...ไอ้วัตถุต้องสงสัยที่ลอยผ่านหน้าเขาไปก็คือ ไม้เบสบอลผู้เคราะห์ร้ายนั่นเอง เมื่อหันไปมองสภาพของมันแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ สภาพเละอนาถขนาดนั้นคงซ่อมไม่ไหวแล้วละ  ท่านกัปตันใช้ไม้นี่หวดลูกเบสบอลอย่างเดียวแน่หรือเปล่าเนี่ย....

“ งั้นเดี๋ยวผมมานะ “  หันไปหยิบซากไม้เบสบอลนั่น แล้วตะโกนบอก ชายหน้าโหดที่ยืนหวดสมาชิกชมรม  เอ้ย...ลูกเบสบอลอยู่กลางสนาม  ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปที่ห้องชมรม....เสียงเปียโนหยุดไปได้สักพักแล้ว....สงสัยว่าพี่ชายของเขาคงกำลังจะกลับไปที่ร้านแล้วละ

หลังจากที่หยิบไม้เบสบอลอันใหม่ได้แล้วก็ตั้งใจจะออกไปที่สนาม  แต่เสียงโครมครามที่บันไดทำให้เขาหยุดชะงักลง....ยังมีใครอยู่ที่โรงเรียนจนเย็นขนาดนี้อีกนะ....ด้วยความสงสัย เขาจึงเดินไปดู  ได้ยินเสียงขอโทษอะไรสักอย่างลอยมาแว่วๆ ตามมาด้วยเสียงโครมครามอีกชุดนึง ....อ้าว...นั่นมันพวกกรรมการรักษาระเบียบนี่นา...งั้นเสียงเมื่อกี้ก็คงเป็น ใครสักคนโดนเจ้ากรรมการรักษาระเบียบโรคจิตนั่นเล่นงานเข้าละสิ....คิดได้ดังนั้นก็ตั้งใจจะหันหลังกลับ.....ไม่อยากยุ่งกับพวกนี้นักหรอก....แต่แล้วสียงตะโกนห้ามของใครบางคนก็ทำให้เขาหยุดชะงักลงอีกครั้ง...เสียงมันช่างคุ้นเคยเสียจริงๆ เหมือน....เหมือนกับเสียงพี่ชายของเขา...คิดได้ดังนั้นก็คว้าไม้เบสบอลวิ่งไปยังบันไดโดยไม่ลังเล

“ ฮายาโตะ!!! “  ด้วยสัญชาติญาณ และปฏิกิริยาที่มีต่อร่างบางของพี่ชายทำให้เขาพุ่งตัวออกไปโดยไม่ต้องคิดอะไรเลยแม้แต่น้อย  มีเสียงของหนักๆหล่นจากที่สูงผ่านเข้ามาในสมอง ....จนรู้ตัวอีกทีเขาก็ลงมากองอยู่ขั้นล่างสุดของบันไดพร้อมด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนซ้ายและแผ่นหลัง  แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่ากับร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา...

“ อูย....ปะ..เป็นอะไรหรือเปล่า...ฮายาโตะ...”  ร่างบางของพี่ชายสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของเขา ดวงตาสีเขียวมรกตสั่นไหวและคลอไปด้วยหยาดน้ำตา  มือบางยกขึ้นลูบแก้มเขาอย่างสั่นเทา  พร้อมกับสายหน้าเบา ทำให้เขาโล่งใจ....ถ้าเขาวิ่งมาไม่ทัน...ถ้าเขาไม่ตัดสินใจหันกลับมาดู....ไม่อยากจะคิดว่าป่านนี้ร่างบางตรงหน้าจะเป็นอย่างไร

“ ฮายาโตะคุง เป็นอะไรหรือเปล่า!  ขอโทษนะ...ขอโทษ เพราะฉันซุ่มซ่ามเอง...ขอโทษนะ “  เพื่อนร่างเล็กผมสีน้ำตาลของพี่ชายวิ่งลงบันไดมาหาพวกเรา พร้อมกับเพื่อนตาสองสีอีกคนที่วิ่งตามลงมาด้วยใบหน้าตกใจไม่แพ้กัน

“ ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไร...แต่ทาเคชิ...ทาเคชิ แก...แกเจ็บตรงไหน...”  พี่ชายของเขาค่อยๆลุกจากตัวเขา น้ำเสียงยังสั่นกลัว  เขาเพียงแค่สายหน้าน้อยๆ เจ็บแค่นี้มันยังน้อยกว่าใจที่เจ็บเพราะไม่สามารปกป้องนายได้เลย...ฮายาโตะ

“ ฮึ ฮึ...มีสัตว์กินพืชโผล่ออกมาอีกตัวแล้วสินะ ฉันจะขย้ำพวกแกให้หมด โทษฐานทำให้เสื้อฉันเปื้อน “  ฮิบาริ เคียวยะ หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบ เดินลงมาจากบันไดช้าๆ แล้วหยุดยืนมองพวกเขาที่ชานพักบันไดด้วยสายตาเย็นชาที่ไม่สามารถเดาความหมายได้ บนเสื้อเชิ้ตสีขาวของหมอนั่นมีคราบและชิ้นส่วนสับปะรดเละๆติดอยู่เต็มไปหมด ...หมอนี่เองสินะที่ทำให้พี่ชายของเขาต้องเกือบตายเพราะตกบันได ....ไม่รู้เหมือนกันว่า  ใบหน้าและสายตาของเขาที่ส่งไปยังชายผมสีนิลนั่นเป็นเช่นไร รับรู้เพียงแต่ว่า สีหน้าที่ส่งกลับมาจากชายที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่นั้นกระตุกไปวูบหนึ่ง

“ หืมม์.....แกไม่ใช่สัตว์กินพืชนี่....ยามาโมโตะ  ทาเคชิ “  ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายรู้จักชื่อเขาได้อย่างไร แต่มาคิดอีกที หมอนั่นเป็นกรรมการรักษาระเบียบนี่นา จะรู้จักนักเรียนในโรงเรียนก็ไม่น่าจะแปลก  ขายาวๆนั่นกำลังก้าวลงบันไดมาช้าๆ ทอนฟาในมือของหมอนั่นตวัดไปมา  เสียงของมันทำให้เขาเผลอกระชับตัวร่างบางของพี่ชายเข้ามาในอ้อมแขนแน่นขึ้น  มืออีกข้างก็กำไม้เบสบอลที่คุ้นเคย  เขาส่งสายตาจ้องตอบฮิบาริ เคียวยะ อย่างไม่กลัวเกรง ...ใครก็ตามที่คิดจะทำร้ายร่างบางในอ้อมแขนนี่...เขาจะไม่ปล่อยให้มันได้ใช้ชีวิตอยู่แน่...มือข้างที่กำไม้เบสบอลมีเหงื่อไหลซึมนิดๆ แต่มันไม่เคยสั่นไหว ไม่เคยกลัวเกรงต่อสิ่งใด ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว.....ชีวิตเขา...เป็นของร่างบางในอ้อมแขนแต่เพียงผู้เดียว

“ หยุดเถอะครับ  คุณฮิบาริ ...ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย แล้วเสื้อนั่น ผมจะเอาไปซักให้...พอใจหรือยังครับ “  เหมือนแรงกดดันมหาศาลเมื่อครู่จางหายไปในชั่วพริบตา เมื่อโรคุโด  มุคุโร่ เพื่อนสนิทของพี่ชายก้าวออกไปยืนขวางระหว่างเขาและเจ้าของทอนฟานั่น

“ ชะ...ใช่ครับ....ผมขอโทษจริงๆครับ...คะ...คุณฮิบาริ  ที่ผมเดินไม่ระวังจนไปชนคุณเข้า...ขอโทษครับ “  ซาวาดะ สึนะโยชิ เพื่อนของพี่ชายอีกคนก็กระโดดมายืนข้างๆมุคุโร่ แล้วก้มหัวให้กับเจ้ากรรมการรักษาระเบียบโรคจิตนั่น  จะมีก็แต่พี่ชายที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาที่จ้องตาเจ้าของทอนฟาอย่างไม่ยอมแพ้

“ ฮึ ...ก็ได้ ...ฉันก็ไม่อยากให้เสื้อเปื้อนทั้งสับปะรดและเลือดพร้อมๆกันหรอก สีมันคงไม่น่าดูซักเท่าไหร่ “  ฮิบาริ เคียวยะ พูดพร้อมกับแสยะยิ้ม และหยุดลงตรงหน้าเขากับพี่ชาย

“ ยามาโมโตะ  ทาเคชิ .... ของที่ฉันอยากได้....ฉันจะทำทุกอย่างให้ได้มันมา...ฮึ “  หมอนั่นพูดราวกับกระซิบให้เขาและคนในอ้อมแขนได้ยินเพียงแค่นั้น คำพูดและเสียงหัวเราะเย้ยหยันนั่นติดตรึงในหัวเขาตลอดมา....สายตาที่หมอนั่นมองร่างในอ้อมแขนของเขา...ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด......

.

.

.

.

.

.

“ ฟู่ว....หัวใจจะวายตาย...คุณฮิบาริน่ากลัวชะมัด “  หลังจากที่กรรมการรักษาระเบียบหายไปกันหมดแล้ว ร่างเล็กๆของเพื่อนพี่ชายก็ทรุดลงกับพื้นอย่างโล่งอก ถอนหายใจเฮือกพร้อมกับมือเล็กๆที่เช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามใบหน้า

“ ก็เพราะสึนะโยชิคุงนั่นแหละครับ ไม่รู้จักมองทางให้ดีๆ “  เพื่อนของพี่ชายอีกคนที่รักสับปะรดเป็นชีวิตจิตใจว่าพรางเดินมาดูอาการเขากับพี่ชายที่ยังนั่งอยู่ที่ปลายบันได

“ ยังดีนะครับเนี่ยที่ยามาโมโตะคนน้องมารับเอาไว้ได้ทัน เอ้า..ลุกไหวหรือเปล่าครับฮายาโตะคุง “  มือบางของร่างโปร่งบางตรงหน้ายื่นมาให้พี่ชายของเขา ก่อนที่พี่ชายจะจับและค่อยๆลุกขึ้นจากตัวเขา 

“ ก็นายนั่นแหละมุคุโร่ ที่บังคับให้ฉันถือสับปะรดกองเท่าภูเขานั่นน่ะ แล้วมันจะไปเห็นได้ไงเล่าว่าจะมีใครเดินสวนมาน่ะ “  อีกคนก็ยังบ่นไม่หยุดปาก ทำให้บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงได้บ้าง 

“ ฉันว่านะ เจ้านั่นมันคงจะหาเรื่องเดินเข้ามาชนเองมากกว่า จะได้มีข้ออ้างเล่นงานเรา “  เสียงพี่ชายของเขาตอบกลับไป ก่อนที่จะหันกลับมามองเขาอย่างพินิจพิจารณา มือบางนั่นก็จับตัวเขาไปทั่ว

“ ไปให้หมอดูหน่อยเหอะนะ  แรงกระแทกเมื่อกี้ไม่ใช่น้อยๆเลย บวกกับน้ำหนักของฉันอีก “  ใบหน้าสวยของพี่ชายหมองลง คงจะรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเจ็บตัว มันทำให้เขาต้องพยักหน้าตอบกลับไปเพื่อให้อีกฝ่ายเลิกกังวล

“ อืม...น้องชายเขาก็มาดูแลแล้ว..งั้นเราก็กลับบ้านกันมั่งเหอะมุคุโร่ “  เพื่อนตัวเล็กเริ่มกลับมามีสีหน้าสดใสดังเช่นปกติ ก่อนจะลากอีกคนที่ส่ายหน้าน้อยๆกับความไม่รู้ร้อนรู้หนาวของอีกฝ่ายออกไปจากตัวอาคาร

“ แล้วสับปะรดของผมล่ะ “

“ นายก็ไปเก็บเอาใหม่สิ  หลังบ้านนายออกจะเยอะแยะ “

“ คุณนี่...หาเรื่องให้โคลมที่น่ารักของผมต้องลำบากอีกแล้วนะครับ “

“ นายเองไม่ใช่หรอที่ทำให้โคลมลำบากน่ะ อยากได้ก็ไปเก็บเองสิฟะ”

เสียงบ่นจากสองคนนั่นเบาลงเรื่อยๆ ตามระยะห่างที่ทั้งคู่เดินไกลออกไป ....ตอนนี้อาคารเรียนที่กว้างใหญ่ เหลือเขากับพี่ชายเพียงสองคน

“ เราก็กลับกันมั่งเหอะ แกลุกไหวหรือเปล่า “  รอยยิ้มสดใสส่งมาให้เขา ก่อนที่ร่างบางของพี่ชายจะเข้ามาช่วยพยุงเขาไว้ ค่อยๆเดินออกจากอาคารเรียนไปอย่างช้าๆ

“ เอ...จักรยานหายไปไหนนะ “ หลังจากมองซ้ายมองขวาหาจักยานคู่ชีพ แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า สงสัยว่าวันหลังเขาคงต้องหากุญแจมาล็อคจักยานของเขาซะแล้วสิ

“ เดินกลับก็ได้ โรงพยาบาลก็อยู่ใกล้ๆนี่เอง “  พี่ชายของเขาเอากระเป๋านักเรียนของเขาไปสะพายไว้พร้อมกับส่งมือบางนั่นมาให้ ความอบอุ่นส่งจากฝ่ามือนั่นมายังเขา มันทำให้ความเจ็บปวดที่ร่างกายหายไปเกือบหมด...อย่างน้อยๆเขาก็รู้ว่า...คนตรงหน้ายังคงปลอดภัย ยังคงมอบความอบอุ่นนี้ให้กับเขาอยู่ ....ถ้านายรู้ว่าฉันคิดไม่ซื่อกับนาย นายจะยังคงส่งมือที่อบอุ่นนี้มาให้ฉันหรือเปล่านะ...ฮายาโตะ

.

.

.

.

.

แถมอีกละ....^ ^....

“ มืดแล้วนะโว้ย!!!  จะกลับได้รึยัง “

“ ชั้นรอเจ้ายามาโมโตะเอาไม้เบสบอลไปซ่อมอยู่ “

“ ก็แล้วทำไมฉันจะต้องอยู่รอกับแกด้วยวะ “

“ เอ๊ะ...นั่นมัน “

“ อะไรอีกล่ะโว้ย!!!  แกคิดว่าชั้นว่างมากใช่ไหม ถึงได้ให้มานั่งแหกปากอยู่แบบนี้เนี่ย “

“ จักรยานเมื่อวานนี่หว่า “

“ ถ้าแกกำลังคิดอะไรอยู่ละก็  หยุดคิดไปเลยนะโว้ย!!!”

“ แกอยากกลับบ้านรึยังล่ะ “

“ ก็เออสิวะ “

“ เอ้า...งั้นมานั่งตรงนี้...จับแน่ๆล่ะ ....เอาละ...ไปละนะ “

.

.

.

.

.

.

“ หยุด...หยู๊ด....หยุดเดี๋ยวนี้ไอ้คุณแซนซัส!!!”

“ อะไรอีกล่ะ ไอ้สวะนี่ “

“ ลงมา เดี๋ยวฉันปั่นเอง...ขืนให้แกปั่นต่อมีหวังชั้นได้ไปเฝ้ายมบาลก่อนที่จะได้เหรียญทองว่ายน้ำโอลิมปิกแน่ แกจะรีบไปตามชินคันเซ็นที่ไหนวะ ...แล้วนี่...ปั่นดูทางมั่งหรือเปล่าวะเนี่ย อยู่ส่วนไหนของโลกแล้วก็ไม่รู้ “

“ บ่นเก่งสมกับที่จะเป็นแม่คนจริงๆ ...ปั่นเองตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง “

“ ย๊ากกกกก...อยากฆ่าคนโว้ยยยย!!!”

ซึ ซึ คู๊......

มีหลายคนถามมา...เกี่ยวกับความรู้สึกของหนูฮายะ...นั่นสิคะ...ลูกสาวมี๊คิดยังไงนะ (อยากโดนตื้บเร๊อะแก...แต่งเองแล้วยังมีหน้าไปถามคนอื่น...) ก็แบบว่า...ภาคนี้มันเป็น Yamamoto Side Story อ่ะค่ะ....เพราะฉะนั้น...ฉากบางฉากอาจจะดูขาดๆเกินๆไปบ้าง เพราะมันจะเป็นมุมมองที่ ยามะ มองเห็นเท่านั้น...ความรู้สึกที่อยู่ในเรื่องจึงเป็นความรู้สึกของยามะฝ่ายเดียวน่ะค่ะ......ส่วน Hayato Side มีคนน่ารักใจดีมาช่วยแต่งให้...ขอบคุณคุวาริคุงอีกครั้งนะคะ >.<