KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [01]

KHR Au.Fic [8059]    IF ; I LOVE   [01]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะใสกิ๊ง  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

.

.

.

.

.

.

กิ๊ง...กิ๊ง....

กระดิ่งเล็กๆที่ติดอยู่ที่ประตูส่งเสียงดังขึ้นเมื่อมีใครสักคนเปิดประตูเข้ามา

“ เชิญครับ  ต้องขอโทษด้วยนะครับ ตอนนี้ใกล้จะปิดร้านแล้ว ขนมปังเลยมีให้เลือกไม่มากแล้วนะครับ...”  ร่างบางผมสีเงินพูดตามสคริปให้กับคนที่เปิดประตูเข้ามา โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันจะได้เงยหน้าจากเครื่องคิดเงินตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ

“ ฮายาโตะ “ เด็กหนุ่มร่างสูงสมส่วน ผมสีดำสั้น เรียกร่างที่อยู่หลังเคาเตอร์เบาๆ พร้อมกับวางกระเป๋าใบใหญ่ที่ใส่ชุดสำหรับเปลี่ยนตอนซ้อมกีฬาตรงหน้าเคาเตอร์อย่างเคยชิน

“ อ๊ะ แกเองหรอ...รอเดี๋ยวนะ”  เมื่อนัยน์ตาสีเขียวสดใสของเด็กหนุ่มผมเงิน มองเห็นร่างสูงตรงหน้าก็อุทานขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับรีบเก็บของหลายอย่างลงกระเป๋าของตนเอง

มันคงจะเป็นเรื่องแปลกสำหรับร้านเบเกอรี่ทั่วไป ที่เวลายามเย็นใกล้มืดเต็มทีแบบนี้ จะยังคงมีลูกค้าสาวๆนั่งกันอยู่เกือบเต็มทุกโต๊ะ ....แต่มันกลับเป็นเรื่องปกติ สำหรับร้านเบเกอรี่ แห่งนี้ ...เสียงกรี๊ดกร๊าดดังมาเป็นระยะๆ เมื่อร่างสูงผมดำและร่างบางผมเงิน ขยับตัวทำอะไรต่อมิอะไร (?) อยู่ที่หลังเคาเตอร์ ....เด็กสาวในละแวกนี้ต่างก็รู้จักร้านเบเกอรี่แห่งนี้เป็นอย่างดี นอกเหนือจากความอร่อยของขนมปังและเค้กแล้ว สิ่งดึงดูดของร้านที่เรียกคะแนนจากสาวๆได้ดีไม่แพ้ขนมก็คงจะเป็นลูกชายทั้งสองของร้านนี้นั่นเอง .... ลูกชายคนโต “ยามาโมโตะ ฮายาโตะ “ เจ้าของร่างบอบบาง ผิวสีขาวซีดอย่างคนไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเนื่องด้วยสุขภาพไม่เอื้ออำนวยนัก แต่ผิวขาวเนียนนั่นก็เข้ากับผมสีเงินเป็นประกายกับดวงตาสีเขียวสวยได้อย่างลงตัว  หลังเลิกเรียนร่างบางก็มักจะออกจากโรงเรียนตรงดิ่งมาที่ร้านแห่งนี้เพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจึงไม่สามารถเข้าชมรมอะไรได้  ....ลูกชายคนเล็ก  “ยามาโมโตะ  ทาเคชิ “ ไม่ว่าจะรูปร่างหรือหน้าตาก็ต่างกับคนพี่โดยสิ้นเชิง เด็กหนุ่มมีเส้นผมสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลสดใสและร่างกายสูงใหญ่สมส่วนแบบนักกีฬา หลังเลิกซ้อมเบสบอลทุกๆวันเขาต้องมาที่ร้านนี้เพื่อรับผู้เป็นพี่ชายกลับบ้าน 

“ พ่อ...กลับก่อนนะ”  ร่างบางตะโกนบอกผู้เป็นพ่อที่เก็บกวาดห้องครัวอยู่ทางด้านหลัง 

“ เดี๋ยว ...ฮายาโตะ...เจ้าทาเคชิมันเอาเสื้อมาให้รึเปล่าเนี่ย ...เอ้านี่...ใส่ซะ วันนี้อากาศหนาว “  ผู้เป็นพ่อโยนเสื้อโค้ทตัวใหญ่ให้ลูกชายคนโต หลังจากกวาดตามองแล้วว่าร่างบางสวมเสื้อเชิ้ตบางๆแค่ตัวเดียวเท่านั้น

“ ขอบคุณครับ “  เมื่อรับเสื้อมาใส่เรียบร้อย  ร่างบางจึงออกจากร้านไปหาคนที่คร่อมจักรยานรออยู่แล้ว

.

.

.

.

.

.

ความอบอุ่นจากฝ่ามือและร่างกายที่ซบหลังของเขาอยู่นั้นค่อยๆแผ่ซ่านเข้ามาในตัวเขาอย่างช้าๆ  ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาไม่สามารถละสายตาไปจากคนๆนี้ได้ ตั้งแต่เด็กๆเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด พ่อมักจะสอนเขาเสมอว่า พี่ชายของเขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เขาต้องเป็นคนคอยดูแลและปกป้องพี่ชายคนนี้ เขาเองก็คิดและทำเช่นนั้นมาตลอด...แต่ความรู้สึกที่ค่อยๆเริ่มเกิดขึ้นมานี่มันคืออะไรกันล่ะ  หัวใจที่เต้นแปลกๆหลังจากที่โดนอีกฝ่ายสัมผัส...ทั้งๆที่พี่ชายของเขาก็กอดเขาเป็นปกติมาตั้งแต่เด็กๆ    ความรู้สึกเป็นห่วงจนไม่อยากจะห่างไปแม้แต่วินาทีเดียว...ทั้งๆที่แต่ก่อนเขาก็มักจะอยู่ใกล้ๆพี่ชายของเขาเพื่อคอยดูแลไม่ให้พี่ชายป่วย    ความรู้สึกหวงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้...ทั้งๆที่แต่ก่อนเขาก็แค่ปกป้องพี่ชายของเขาจากคนที่คิดจะมารังแก   มันไม่ใช่....มันเหมือนมีอะไรเปลี่ยนไป...แต่มันอะไรกันล่ะ....

“ ฮายาโตะ...ฮายาโตะ...ตื่นเถอะถึงบ้านแล้ว”  หันกลับไปปลุกร่างบางที่ซบหน้าอยู่ที่หลังเขา  แล้วก็ต้องเจอกับแพขนตาที่ทาบอยู่กับแก้มขาวใสและริมฝีปากแดงระเรื่อ....อยากจะ......นั่นสิ...เขาอยากจะทำอะไร

“ อือ...หลังแกอุ่นจัง “  ดวงตาสีเขียวของพี่ชายยังไม่ยอมลืมขึ้นมา และยังทำท่าเหมือนจะซุกตัวกับหลังของเขาเข้ามาอีก มองดูการกระทำที่ไม่ได้คิดอะไรของคนตรงหน้าแล้วมันอยากจะ......อยากจะ.....

“ เข้าบ้านเถอะ...เดี๋ยวจะไม่สบายอีก “  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยากจะทำอะไร  แต่ตอนนี้คงต้องหยุดความคิดเหล่านั้นเอาไว้ก่อนที่คนตรงหน้าจะหวัดกินเอาซะก่อน

“วันนี้หนาวจัง...พ่อเมื่อไหร่จะกลับมานะ...”  ร่างบางของพี่ชายค่อยๆลงจากจักรยาน ทั้งที่ยังสะลึมสะลือ แล้วก็เดินบ่นงึมงำๆเข้าบ้านไป  การกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขา  ทั้งๆที่ร่างบางนั่นก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ  แต่ทำไมวันนี้เข้าถึงคิดว่ามันช่างน่ารักน่า.............น่าอะไรกัน....ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน.....

.

.

.

.

.

.

ได้นอนแช่น้ำอุ่นๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ดูเหมือนมันจะช่วยผ่อนคลายความคิดที่ยุ่งเหยิงของเขาได้ ....ความรู้สึกแบบนี้...รัก...หรือเปล่านะ....มันก็แน่อยู่แล้วสิ  เขาก็ต้องรักพี่ชายของเขาอยู่แล้วไม่เห็นจะแปลก ....ไม่ใช่....มันแตกต่างจากความรักที่เขามีให้พี่ชายของเขามาตั้งแต่เด็กๆ...มันต่างกัน....ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน....แล้วถ้าอย่างนั้น...ตอนนี้เขารักพี่ชายของเขาแบบไหนกันล่ะ......ถึงแม้ว่าเขาจะยิ้มแย้มกับทุกคน แต่คนที่เขาสนใจและก็เคยรักมาก็มีแต่พี่ชายของเขาเพียงคนเดียว ....แล้วเขาจะไปหาคำตอบจากที่ไหนได้ล่ะ....

“ อาบน้ำด้วยสิ “  จู่ๆคนในความคิดของเขาก็เปิดประตูเข้ามาด้วยร่างกายขาวผ่องที่พันผ้าขนหนูผืนเล็กเอาไว้แค่ผืนเดียว

“ ท่าทางพ่อจะกลับดึก  ถ้ารอก็คงไม่ได้อาบน้ำแน่ๆเลยคืนนี้ “  กว่าจะรู้ว่าพี่ชายของเขาพูดอะไร ร่างกายขาวเนียนนั่นก็ปลดผ้าขนหนูผืนเล็กลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้วก้าวเข้ามาในอ่างอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ ถูหลังให้ด้วยสิ “  แล้วร่างบางของพี่ชายก็หันหลังแล้วนั่งลงระหว่างขาของเขา แผ่นหลังขาวเนียนขยับเข้ามาใกล้  ถึงแม้ว่าจะอาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ช่วงหลังๆมานี้...ตั้งแต่ความรู้สึกของเขาเริ่มเปลี่ยนไป เขาก็ไม่ได้อาบน้ำพร้อมกับพี่ชายของเขาอีก เขาไม่แน่ใจ...เขาไม่แน่ใจเลยว่าจะอดทนต่อความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับร่างบางของพี่ชายได้หรือเปล่า...

“ เฮ้ย....แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย...เลือดหยดลงบนหลังฉันแล้วนะ “  ดวงตาสีเขียวของพี่ชายเบิกกว้าง เมื่อหันกลับมาเห็นเลือดกำเดาของเขา

“ น้ำร้อนเกินไปหรือเปล่านะ ....”  พี่ชายของเขาหันตัวกลับมาคุกเข่าคร่อมหน้าท้องของเขาเอาไว้ พร้อมกับช่วยจับหน้าเขาเงยขึ้นอีกมือก็ช่วยบีบจมูกเบาๆ เพื่อจะช่วยให้เลือดหยุดไหล...โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า ท่าทางแบบนั้นของเจ้าตัวเองนั่นแหละ ที่ทำให้เลือดของเขาไหลมากขึ้น....

“ อันตรายนะเนี่ย...ฉันว่าแกไม่ควรอาบน้ำคนเดียวแล้วนะ...ถ้ายังไงรออาบพร้อมฉันนะ...ฉันจะได้คอยช่วยห้ามเลือดให้แก ส่วนแกก็คอยดูไม่ให้ฉันหลับในห้องน้ำไง ตกลงนะ”   พี่ชายของเขาจะรู้ไหมว่า ถ้าต้องอาบน้ำด้วยกันทุกวัน ...ถ้าเขาไม่เป็นโรคโลหิตจางตายไปซะก่อน...พี่ชายของเขานั่นแหละที่จะอันตราย.....

............................................................

..........................................

........................

“ ที่แกว่ามาน่ะ...ควายก็ยังรู้เลย ว่ามันคือรัก ไอ้สวะเอ้ย “  ความจริงเขาเองก็ไม่ค่อยอยากจะมาปรึกษาเรื่องนี้กับคนตรงหน้ามากเท่าไหร่นักหรอกนะ แต่มองไปรอบๆตัวแล้ว คนที่คิดว่าสนิทและมั่นใจว่าจะเข้าใจเรื่องแบบนี้(?)ได้ก็มีแต่กัปตันชมรมเบสบอล รุ่นพี่แซนซัสคนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละ

“ รัก...ก็ใช่สิครับ ผมเป็นน้องชายก็ต้องรักพี่ชายของผมอยู่แล้ว “  อาจจะมองดูแปลกๆที่วันนี้มือหนึ่งและมือสองของชมรมเบสบอลเข้ามานั่งคุยกันอย่างสงบเสงี่ยมภายในห้องแทนที่จะออกไปไล่หวดคน... เอ้ย...ลูกเบสบอลอยู่ในสนาม

“ ไอ้โง่...มีน้องชายที่ไหนเค้าอยากจะกดพี่ชายบ้างละวะ...รักที่ฉันบอกแกเนี่ย  หมายถึงรักแบบ...ฮึ่ย...แบบฉันกับไอ้ฉลามงี่เง่านั่นต่างหาก “  ถึงแม้คำพูดของคนตรงหน้าจะสุนัขไม่รับประทาน แต่สาบานได้ว่าเมื่อกี้เขาเห็นรอยแดงๆบนใบหน้าโหดๆนั่นของรุ่นพี่ของเขาด้วย

“ถ้ามันเป็นแบบนั้น...แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นพี่ชาย “  คิดมาถึงตรงนี้.... ถึงแม้ว่าจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ...แต่แล้วมันจะไปจบลงที่ตรงไหนล่ะ  เรื่องแบบนี้ แม้แต่ตัวเองก็ยังรู้เลยว่ามันผิด...

“ สวะจริงๆ  แกรักเค้าแค่ไหนล่ะ  อยากได้เป็นของตัวเองหรือว่ายอมตายถวายชีวิตละวะ  ตัวแกเอง แกก็เลือกเอาเองสิวะ “  กัปตันโหดยกขาขึ้นมาพาดกับโต๊ะอย่างสบายอารมณ์

“ ผม....”  คิดๆดูแล้ว ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็มีแต่ความเจ็บปวด ที่รออยู่

“ หึ...มันเรื่องของแกสองคน ไม่ต้องบอกให้ใครรู้ก็ได้นี่หว่า  แต่ถ้าเป็นฉันนะ...ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่าไอ้สวะนั่นมันเป็นของฉัน “  ถึงจะพูดแบบนั้น  แต่สถานะมันต่างกัน กัปตันไม่มีเรื่องสายเลือดมาเกี่ยวด้วยนี่นา  แต่เขากับพี่ชาย แค่คิดมันก็ผิดบาปแล้ว...

“ เอาเหอะ...แกยังไม่ได้จะตายวันนี้ซักหน่อย ค่อยๆใช้หัวโง่ๆของแกคิดไปก็แล้วกัน  วันนี้ฉันขอไปหาเรื่องสนุกๆทำหน่อยดีกว่า “  ว่าแล้วกัปตันจอมโหดก็เดินออกไปจากห้อง  เรื่องสนุกที่พี่ท่านว่า ก็คงไม่พ้นไปแกล้งใครบางคนที่ชมรมใกล้ๆนี่แหงๆ

“ ไอ้บ้าแซนซัส!!!  แกเอาชุดนักเรียนของฉันไปซ่อนใช่ไหม เอามานะโว้ย!!! “  นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงโวยลั่นของฉลามหนุ่มแห่งชมรมว่ายน้ำก็ดังขึ้นมาทำลายโสตประสาทของคนทั้งสองชมรม  พร้อมกับร่างโปร่งผมยาวสีเงินที่วิ่งไล่ตะโกนด่าโคตรเง้าของกัปตันของเขาไปรอบๆสระว่ายน้ำ....ผมสีเงิน...ที่ทำให้นึกถึงใครบางคน...ถ้าเพียงแค่นายจะไม่ใช่พี่ชาย....ถ้าฉันจะรัก....

.

.

.

.

.

.

กิ๊ง  กิ๊ง....

เสียงกระดิ่งของร้านเบเกอรี่กำลังบ่งบอกว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในร้าน

“ ฮายาโตะ...” 

“ เฮ้ย...ทำไมตัวเปียกโชกแบบนั้นล่ะ  อากาศหนาวแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดตายหรอก “  พี่ชายร่างบางของเขาเงยหน้าขึ้นจากเคาเตอร์ด้วยความตกใจเมื่อมองเห็นสภาพของเขา เสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆเปียกชุ่มจากเหงื่อที่ไหลออกมาราวกับสายน้ำ

“ พอดีจักรยานมันยางแบนน่ะ  แต่ก็กลัวนายรอเลยรีบวิ่งมา “ 

“ ฉันไม่หนีกลับก่อนหรอกน่า....เข้ามาเปลี่ยนเสื้อก่อนสิ “  แล้วพี่ชายของเขาก็เดินเข้าไปที่หลังร้าน พร้อมกับหยิบเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่แขวนอยู่เอามายัดใส่มือเขา

“ อ้าว...ทาเคชิ กินนี่ก่อนสิ เพิ่งทำเสร็จสดๆร้อนๆเลยนะ กินแล้วจะได้อบอุ่น “  ในขณะที่กำลังจะใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหม่ พ่อก็ถือขนมน่าตาน่ากินมาวางเอาไว้ให้ ...ด้วยความหิว มือจึงคว้าขนมมาคาบเอาไว้ อีกมือก็พยายามจะติดกระดุมให้เข้าที่

“ จะกินก็กิน จะใส่เสื้อก็ใส่ เลือกทำอะไรซักอย่างนึงสิ ไม่ไหวเลยแกเนี่ย “  ไม่รู้ว่าด้วยความสมเพชในท่าทางพิลึกๆของเขาหรือเปล่า พี่ชายจึงเดินเข้ามาติดกระดุมเสื้อให้ ใบหน้าเนียนใสนั่นอยู่ห่างจากจมูกของเขาไม่ถึงคืบ พี่ชายจะรู้ไหมนะว่าเขามองทุกกิริยาท่าทางของร่างตรงหน้าด้วยความรู้สึกแบบไหน มือบางนั่นกำลังจับผ้าพันคอผืนหนาแล้วโอบรอบคอของเขาเพื่อพันผ้าให้ กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมากระทบโสตประสาท ....อยากจะ....อยากจะ.......

“ เอ้า  เสร็จแล้ว...นี่...”  เสียงของพี่ชายเรียกสติของเขาให้กลับมาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะจ้องหน้าเขานิ่ง

“ ขนมติดปากแน่ะ “  นิ้วเรียวขาวปาดเศษขนมที่ติดปากเขา แล้วลิ้นเล็กๆนั่นก็เลียมันเข้าปากสีสวยนั่นไป

“ พ่อ...เอาไอ้นี่กลับไปกินที่บ้านด้วยสิ “  ร่างบางของพี่ชายหันกลับไปตะโกนบอกพ่อที่อยู่ในครัว ....หัวใจแทบจะหยุดเต้น...ดีแล้วที่พี่ชายหายเข้าครัวไป ไม่งั้นคงจะได้เห็นความผิดปกติของเขาแน่ๆ 

“ หนาวแฮะ “  กว่าจะเก็บของเสร็จ ความมืดก็เข้ามาปกคลุมบริเวณโดยรอบแล้ว ร่างบางของพี่ชายเดินอยู่เคียงข้างเขา  ใบหน้าใสแดงระเรื่อจากความหนาวเย็น ...อยากจะ....

“ อยู่แบบนี้อุ่นกว่าตั้งเยอะ “  แล้วจู่ๆพี่ชายของเขาก็ซุกตัวเข้ามาอยู่ในเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่เขาใส่อยู่ ....ใช่สิ....มันจะอุ่นขึ้น เพราะว่าตอนนี้ตัวเขาร้อนไปหมดแล้ว...

“ จับมือด้วย “  เสียงพี่ชายเหมือนจะออกคำสั่ง แต่ทว่าเขากลับเต็มใจที่จะยื่นมือออกไป กุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้....แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยกันอย่างช้าๆ...เดินผ่านผู้คนมากมาย ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก บางคนก็หันมาทักทายเราสองคน ไม่มีใครทำท่าสงสัยหรือแปลกใจ....นั่นก็เพราะภาพของเราสองคนที่เดินไปด้วยกันแบบนี้เป็นภาพที่เกิดขึ้นเป็นประจำตั้งแต่พวกเราจำความได้...แต่วันนี้จะมีใครรู้บ้างไหม....ว่าสำหรับเขาแล้ว...มันช่างแตกต่างจากวันวานยิ่งนัก....ในเมื่อตอนนี้เขารู้แล้ว...ว่าสิ่งที่อยากจะทำกับร่างบางข้างๆนี่คืออะไร ...ในที่สุดก็ตัดสินใจได้สักที.......ถึงแม้จะรู้...ว่าสิ่งที่รออยู่มันจะสาหัสแค่ไหน...แต่ใจก็แค่อยากจะลองดูสักครั้ง....อยากจะรัก..................

.

.

.

.

.

.

.

อันนี้แถม.....^ ^....

“ เพราะแก “ 

“ อะไรวะ!!! ”

“ มัวแต่ชักช้า  มืดจนได้ เพราะแก ....“

“ เพราะแกนั่นแหละโว้ย!!!...ไอ้บ้าแซนซัส!!!....เอาชุดนักเรียนชั้นไปซ่อนที่ไหนคราวหลังก็หัดจำบ้างสิวะ!!! “ 

“ นั่นมัน.....”

“ อะไรอีกวะ  หิวจนจะกินน้ำได้ทั้งสระแล้วโว้ย แกรู้บ้างไหมว่าใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียววิ่งหาชุดนักเรียนทั่วโรงเรียนนี่มันต้องใช้พลังงานเยอะนะโว้ย!!! “

“ จักรยานของเจ้ายามาโมโตะนี่หว่า “

“ ของไอ้หนูรองกัปตันนั่นน่ะหรอ แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ปกติมันต้องปั่นไปรับพี่ชายมันไม่ใช่หรอวะ “

“ สวะอย่างแกจะไปรู้อะไร “

“ งั้นแกรู้? “

“ ไม่รู้ว่ะ ...”

“ ....(-_-“)....”

“ แกอยากกลับบ้านเร็วๆใช่มะไอ้สวะ “

“ เออสิวะ!!! “

“ งั้นมานี่...นั่งตรงนี้ ….เอาละ....ไปกันเถอะ “

.

.

.

“ อ้าวเฮ้ย...ไอ้คุณแซนซัส....แล้วทำไมกรูต้องมาปั่นจักรยานให้เมิงซ้อนด้วยเนี่ยโว้ย!!! “

“ เอาเถอะน่า....ปั่นๆไปเดี๋ยวก็ถึงแล้วไอ้สวะ “

ซึ ซึ คู๊......

 

เป็นฟิกรีบอร์นเรื่องแรกที่แต่งเลยค่ะ (จะว่าไปก็เป็นฟิกเรื่องแรกที่แต่งแบบจริงๆจังๆขึ้นมาละนะ) และก็จนถึงตอนนี้ IF ก็ยังคงเป็นฟิกที่ข้าพเจ้ารักมากที่สุดอยู่ดี เพราะบรรยากาศของเรื่องรวมไปถึงความสัมพันธ์ที่ค่อยๆพัฒนาขึ้นเรื่อยๆของยามะและก๊ก มันเลยรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ลงมือแต่งเรื่องนี้ ปัจจุบันอยู่ในสถานะที่จบเรียบร้อยแล้วค่า....