KHR Au.fic [8059] บันทึกของพี่ชายคนเล็ก : 01

คำเตือน : กรุณาอย่าคาดหวังอะไรทั้งนั้นกับฟิกเรื่องนี้ (แม้กระทั่งตอนจบ= =”) และมัน NC-17!!!

เราเตือนคุณแล้วนะ....

KHR Au.fic [8059] บันทึกของพี่ชายคนเล็ก 

: KHR fanfiction Au

: 8059

: Dark

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

แค่มองตาก็เข้าใจ แค่จับมือก็รับรู้ได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น...ฉันไม่เคยรู้เลยว่าความสามารถพิเศษที่ฉันไม่เคยต้องการนี้ มันจะมีประโยชน์มหาศาลต่อฉันในซักวันหนึ่ง...ซักวันที่ฉันต้องการข้อมูลที่ตนเองไม่อาจได้สัมผัส และไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็ไม่สามารถเข้าใจได้...นั่นก็เพราะว่า...ฉัน...ไม่ใช่ผู้ชาย....

แอ้ดดดด....เสียงประตูค่อยๆเปิดขึ้นอย่างระมัดระวัง ผิดวิสัยของคนที่เปิดมันเข้ามายิ่งนัก เด็กหนุ่มรูปร่างบางผิวสีขาวจัดรับกับเส้นผมสีเงินเป็นประกายน่าสัมผัส ดวงตาสีเขียวใสมองรอบๆตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ค่อยๆแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาอย่างทุลักทุเล ด้วยความอ่อนเพลียทำให้ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่ากำลังถูกใครคนหนึ่งจ้องมองด้วยแววตาสงสัยมาจากด้านหลังโซฟาสีดำตัวใหญ่ภายในห้องนั้น

“ พี่ฮายาโตะ “  ในที่สุดเธอก็ทนต่อความสงสัยไม่ไหว กับท่าทางการเดินที่ดูแปลกไปของร่างโปร่งบางตรงหน้า จึงลุกขึ้นเรียก พี่ชายคนที่สี่ของเธอ   

“ อะ....คะ..โคลม เองหรอ “  มันแปลกจริงๆด้วย พี่ชายที่ไม่เคยกลัวใครของเธอคนนี้ถึงกลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อเธอเอ่ยเรียก แล้วไหนจะท่าทางตกใจที่เห็นเธอนั่นอีก

“ พี่ไปไหนมาตั้งแต่เช้าคะ “  ใครว่าล่ะ...เมื่อคืนพี่ชายของเธอไม่ได้กลับบ้านต่างหาก...ดูจากชุดนักเรียนที่ใส่อยู่ก็รู้แล้ว...วันนี้วันเสาร์มีหรือพี่ชายที่ชอบแต่งตัวแหกกฎแบบสุดหูรูดขนาดนั้นจะแต่งชุดนักเรียนซะมิดชิดปิดตั้งแต่ข้อมือยันปลายคางแบบนี้

“ ปะ...ไป....เอ่อ...ตักบาตร...”  จะมั่วอะไรก็ให้มันเข้ากับหน้าตาหน่อยสิคะ...ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ชายที่แสนดีนั่นกำลังโคตรโกหก แต่น้องสาวผู้ใสซื่ออย่างฉันก็ต้องทำทีเป็นเชื่ออย่างหมดใจ เพื่อจะได้ล้วงความลับต่อไป

“ พี่ไม่สบายหรือเปล่า...ดูหน้าแดงๆนะ “  ไม่ว่าเปล่า...แผนการล้วงความลับของฉันกำลังจะเริ่มลงมือปฏิบัติการณ์ ณ บัดนี้  หลังจากทำเนียนเอามือไปสัมผัสหน้าผากใสภายใต้กรอบผมสีเงินนั่น... .....อ๊ะ....นะ...นี่มัน.........แล้วภาพต่างๆที่ร่างโปร่งบางตรงหน้าได้ไปพบเจอมาเมื่อชั่วข้ามคืนก็หลั่งไหลมายังสมองของเธอทันที.........

.

.

.

.

.

.

“ อือ....” ดวงตาสีเขียวค่อยปรือขึ้นอย่างช้าๆ กระพริบไล่ความพร่ามัวอยู่ซักพัก เมื่อมองไปรอบๆห้องก็ต้องพบกับสภาพที่ไม่คุ้นเคย

“ ตื่นแล้วหรอ “ เสียงทุ้มดังมาจากประตู ทำให้ร่างบางต้องหันไปตามเสียงที่ไม่คุ้นเคยนั่น

“ กว่าจะรอโอกาสที่นายอยู่คนเดียวได้ก็แทบแย่แน่ะ  ไม่เห็นจะต้องคอยเฝ้าน้องสาวแจขนาดนั้นก็ได้นี่นา  ปล่อยให้พี่ชายคนอื่นเค้าดูแลบ้างสิ “  เจ้าของเสียงคือชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สมส่วน เสื้อเชิ้ตสีขาวกับเนคไทหลวมๆนั่น ให้ความรู้สึกถึงอาชีพที่คุ้นเคย...มาเฟีย....

“ กะ...แกเป็นใคร...แล้วที่นี่ที่ไหน ต้องการอะไร “ ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ท่าทางจะโดนยาสลบแฮะ...ได้เพียงแต่คิดในใจ ด้วยประสบการณ์ในวงการเลือดเช่นนี้ ไม่ควรแสดงท่าทางตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าให้อีกฝ่ายได้ใจ....

“ ยามาโมโตะ  ทาเคชิ  ที่นี่คอนโดของฉันเอง และสิ่งที่ต้องการคือ “ของเล่น” “  ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ทำให้มองเห็นดวงตาสีน้ำตาลที่ดูสดใสแต่มันกลับแฝงเงามืดที่น่าสยดสยองเอาไว้ ร่างสูงนั่งลงที่เตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะยื่นมือออกมาลูบใบหน้าเนียนนุ่มของร่างบางผมสีเงินตรงหน้า ที่ดูจะตกตะลึงกับคำตอบของเขาไม่น้อย

“ อะไรของแก...อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ”  ร่างบางปัดมือออกไปอย่างไม่ไยดี หลังจากที่ตั้งสติได้....ยามาโมโตะ....หมอนี่เป็นอะไรกับตระกูลใหญ่ที่ดูแลพวกยากูซ่าทางเหนือของประเทศรึเปล่านะ...แต่ถึงอย่างนั้น...ทำไมเขาจะต้องไปกลัวมันด้วยล่ะ...ในเมื่อบ้านของเขาก็ใช่ว่าจะเป็นรองมัน....ร่างบางพยายามขืนตัวหลบและทำท่าจะก้าวลงจากเตียง ก่อนที่จะโดนอ้อมแขนของชายหนุ่มผมสีดำตรงหน้าคว้าไว้และจับตัวเขากดลงกับเตียงนุ่ม

“ กว่าจะได้ตัวนายมาไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ แล้วคิดว่าฉันจะปล่อยกลับไปง่ายๆงั้นหรอ “  ร่างสูงกดข้อมือบางไว้กับเตียงก่อนจะค่อยๆก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมที่ออกมาจากตัวของคนตรงหน้า เด็กนี่เป็นหนึ่งในผู้นำตระกูลที่ครองความยิ่งใหญ่ในภาคกลางนั่นจริงๆเหรอเนี่ย ขนาดกลิ่นคาวเลือดก็ยังเปลี่ยนเป็นกลิ่นที่หอมได้ขนาดนี้ คิดไม่ผิดจริงๆที่เสี่ยงเข้าไปขโมยลูกเสือที่ดุร้ายนี่ถึงในถ้ำที่ว่ากันว่าอันตรายที่สุดในประเทศ 

“ ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ แกไม่อยากตายดีใช่ไหม “  ข้อมือถูกกดเอาไว้แบบนี้แล้วจะทำอะไรได้ล่ะ  หัวสมองที่ว่ากันว่าฉลาดที่สุดในตระกูลกำลังทำงานอย่างหนัก  เอาวะ...ลองวิธีโง่ๆที่ใช้ได้กับไอ้วัวปัญญาอ่อนที่บ้านดูก็แล้วกัน เผื่อว่าไอ้บ้านี่มันจะโง่พอกัน ร่างบางคิดในใจ .....

“ เฮ้ย...เหมือนมีใครตั้งลำกล้องปืนมากจากทางตึกนั่นเลยว่ะ “  ร่างบางแกล้งทำเป็นเบิกตากว้างมองข้ามไหล่ของร่างสูงไป ...ได้ผล...เมื่อร่างสูงหันกลับไปดูตามสายตาของเขาโดยไม่ทันระวัง......โครม!!!

“ ฮึ คิดจะเล่นกับฉัน  ยังเร็วไปสิบปีโว้ย...ไอ้บ้า “  เมื่อได้โอกาสร่างบางก็ใช้เท้าที่ไม่ได้โดนล็อคถีบร่างสูงจนร่วงไปอีกฝั่งของเตียง พร้อมกับกระโดดลงจากเตียงทันที

“ อูย...แสบนักนะ...แต่แบบนี้แหละถึงจะสนุก “  ร่างสูงลุกขึ้นลูบสะโพกปอยๆ มองมาที่ร่างตรงหน้าด้วยสายตาสนุกสนาน

“ ถ้าเข้ามาฉันระเบิดหัวแกแน่ “  ร่างบางใช้มือที่เป็นอิสระคว้าอาวุธที่ถนัดมาไว้เต็มมือ ควันบุหรี่ลอยละล่องไปทั่วทั้งห้อง  แต่มีหรือที่ร่างสูงผู้มีประสบการณ์โชกโชนจะเกรงกลัว  และแล้วการต่อสู้ขนาดย่อมก็เกิดขึ้นในห้องหรูนั่น  เมื่อร่างสูงพุ่งเข้าหาร่างบางอย่างไม่กลัวตาย ไดนาไมต์มากมายถูกขว้างออกไปจากมือบางทันที แต่เสียงระเบิดก็มีไม่มากเท่าจำนวนที่ถูกขว้างออกไป เมื่อบางส่วนถูกดาบคมกริบในมือร่างสูงตัดสายชนวนจนขาดสะบั้น ด้วยความเร็วและขนาดร่างกายที่ได้เปรียบกว่า ร่างสูงสามารถเข้าถึงตัวอีกคนหนึ่งได้ก่อน ก่อนที่จะใช้น้ำหนักตัวที่มีมากกว่ากดร่างบางลงไปกับพื้นที่มีทั้งเศษฝุ่นและเศษซากข้าวของที่ระเบิดกระจัดกระจาย มือใหญ่ปักดาบญี่ปุ่นคู่ใจลงไปข้างๆลำคองามระหง คมดาบถากผิวขาวผุดผ่องจนเลือดไหลเป็นทาง  แต่ดวงตาสีมรกตนั่นก็มิได้หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย ในมือมีไดนาไมต์ขนาดจิ๋วที่เตรียมจะขว้างออกไป แต่ก็ไม่ทันดาบญี่ปุ่นเล่มเล็กที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ตวัดไดนาไมต์ในมือบางพุ่งไปปักที่ผนังอีกด้านพร้อมกับดาบเล่มนั้น และแล้วการต่อสู้อันดุเดือดก็จบลงเมื่อเนคไทสีดำของร่างสูงถูกกระชากออกจากลำคอแล้วนำมามัดข้อมือสุดแสบนั่นไว้แทน

“ ความจริงทำบนพื้นมันก็น่าตื่นเต้นดีนะ แต่ว่า ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ “  เมื่อจัดการมัดเหยื่อเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อยอุ้มร่างบางไปที่เตียงที่ยับเยินเล็กน้อยจากการต่อสู้เมื่อครู่

“ เล่นแบบเมื่อกี้มันก็สนุกดีหรอกนะ แต่ว่า...เราเปลี่ยนมาเล่นอย่างอื่นกันดีกว่า รับรองสนุกไม่แพ้กันเลยละ “   มือใหญ่กระชากเสื้อเชิ้ตของร่างตรงหน้าออกท่ามกลางเสียงโวยวายไม่ขาดปากของร่างบาง ผิวขาวน่าสัมผัสเผยให้เห็นทันทีที่เศษเสื้อหลุดออกไปจากร่างตรงหน้า

“ หยุดนะ  แกคิดว่าฉันเป็นใคร!  ถ้าอยากจะทำเรื่องโรคจิตนั่นละก็  ไปหาตามผับตามบาร์สิวะ”  แค่ดูก็รู้แล้วว่าไอ้บ้าข้างหน้าเขาต้องการอะไร ร่างบางได้แต่ตื่นตระหนกในใจ เรื่องการต่อสู้เขาเป็นรองก็แต่พี่ชายทั้งสามคนของเขาเท่านั้น แสดงว่าไอ้บ้านี่ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ถึงได้จัดการเขาได้ง่ายดายแบบนี้ ในเมื่อสู้ไม่ได้ก็ต้องใช้การข่มขู่แล้วละคราวนี้

“ ฮึ ฮึ...ของเล่นของฉันต้องมีค่าคู่ควรเสมอ  หรือว่านายอยากให้ฉันไปหาผู้หญิงที่ดูจะคู่ควรกับฉันล่ะ  ในประเทศนี้ก็มีไม่กี่คนหรอกนะ และ...หนึ่งในนั้นนายน่าจะรู้จักดี “  ได้ผลแฮะ  ร่างตรงหน้านิ่งลงไปเมื่อเขาเอ่ยถึงเด็กผู้หญิงหนึ่งเดียวที่สามารถสยบผู้นำตระกูลจอมโหดทั้งสี่คนนี่ได้  ใช่สิ  เขารู้จักร่างบางตรงหน้านี้ดี  แล้วก็ไม่อยากจะคิดเท่าไหร่ด้วยว่าเขาจะต้องเจอกับอะไรบ้างถ้าพี่ชายสุดโหดทั้งสามคนของร่างบางนี่รู้เข้าว่าเขากำลังจะทำอะไรกับน้องชายของเจ้าพวกนั้น

“ กะ...แก....”  หรือว่าไอ้หัวดำนี่มันจ้องจะเล่นงานน้องสาวเขา  แค่คิดร่างบางก็โกรธจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จากที่นิ่งคิดไปพักหนึ่งก็เริ่มต่อต้านร่างสูงอีกครั้ง

“ ยิ่งดิ้นมันก็จะยิ่งเจ็บนะ “   ร่างสูงอมยิ้มกับความดื้อด้านและไม่ยอมแพ้ของคนตรงหน้า ดูท่าคงจะโกรธที่เขาพาดพิงถึงน้องสาวสุดที่รัก

“ ปล่อย...ไอ้โรคจิต  ไอ้...”   ยังไม่ทันที่จะด่าอะไรออกไปได้อีก ริมฝีปากสีชมพูก็โดนครอบครองโดยริมฝีปากของร่างสูง ที่อาศัยช่องว่างตอนเขากำลังอ้าปากสอดลิ้นเข้ามาควานหาความหอมหวานจากโพรงปากเล็ก ลิ้นเล็กที่พยายามจะผลักไส แต่ดูเหมือนมันจะทำให้ลิ้นของอีกฝ่ายสนุกสนานกับการไล่ต้อนให้จนมุม ฝ่ามือใหญ่ของอีกฝ่ายก็ไม่อยู่นิ่งลูบไล้ไปตามลำตัวเนียนนุ่มที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสของเขา หัวเข่าแกร่งของอีกฝ่ายก็เข้ามาแทรกอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา ทำให้การป้องกันตัวในยามนี้แทบจะเป็นศูนย์  หรือว่ามันอาจจะเป็นศูนย์มาตั้งแต่ที่ข้อมือของเขาถูกเนคไทเส้นบางๆนั่นมัดไว้กับหัวเตียงแล้วก็เป็นได้ 

“ หวานดีแฮะ ถึงจะมีรสบุหรี่ปนมานิดๆก็เหอะ “  ต้องยอมปล่อยริมฝีปากนิ่มนั่นไปอย่างน่าเสียดาย เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายอาจจะตายได้ถ้าขาดอากาศหายใจมากไปกว่านี้อีกวินาทีเดียว  ปล่อยริมฝีปากแดงนั่นไปก่อนก็ได้ เพราะตอนนี้กลิ่นหอมจากซอกคอระหงนี่มันกำลังเชิญชวนให้เขาทิ้งร่องรอยเอาไว้ซะเหลือเกิน ริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆจูบเน้นตั้งแต่กกหูลงมาที่ซอกคอ แก้มใส ปลายคาง ไล่ลงมาจนถึงแผ่นอก มีเสียงหอบหายใจที่พยายามสะกดกั้นอารมณ์ของร่างบางดังมาให้นึกขัดใจอยู่เรื่อยๆ มันน่าแกล้งนัก มือใหญ่ร้อนกระชากเครื่องแต่งกายที่เหลือออกจากขาเรียวอย่างไม่ใยดี มือเริ่มลูบไล้ส่วนอ่อนไหวของร่างบาง

“ อึ๊ก...ยะ...หยุด...”  เสียงที่พยายามจะสะกดกั้นอารมณ์ที่ไม่เคยรู้จักยิ่งทำได้ยากขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงมือร้อนที่สัมผัสแกนกายของเขาอยู่  ไม่...จะยอมมันไม่ได้....เมื่อริมฝีปากของร่างสูงเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากของเขาอีกครั้ง แต่ก่อนที่มันจะได้ล่วงล้ำเข้ามา ร่างบางก็กัดเข้าให้ รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดที่มาพร้อมกับความเจ็บแน่นที่ส่วนกลางลำตัวของเขาเมื่อมือใหญ่ของอีกฝ่ายบีบมันไว้

“ โอ๊ย...ปะ ปล่อย...”  ดูเหมือนกลิ่นเลือดเมื่อกี้จะไปกระตุ้นอารมณ์ครุกรุ่น ให้กับร่างสูง จากสัมผัสแผ่วเบาในตอนแรกกลับกลายเป็นรุนแรงและเอาแต่ใจ ร่างสูงจับร่างบางพลิกให้คว่ำหน้าลงกับหมอนนิ่ม พร้อมกับยกสะโพกร่างบางขึ้นเล็กน้อย นิ้วแกร่งสอดเข้ามาในช่องทางคับแคบอย่างไม่ปราณี เรียกความเจ็บแสบให้กับร่างข้างใต้ยิ่งนัก

“ เจ็บ....หยุดนะ...อะ...เอา...ออกไป “  เมื่อได้รับรู้ถึงความสั่นสะท้านน้อยๆจากแผ่นหลังขาวเนียน ยิ่งทำให้ร่างสูงอยากจะครอบครองร่างตรงหน้ามากยิ่งขึ้น นิ้วที่สองและสามตามเข้าไปติดๆ  รับรู้ได้ถึงอาการสะดุ้งของร่างบางในมือ มือใหญ่ขยับนิ้วเข้าออก ริมฝีปากก็พรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนคล้ายจะปลอบประโลม

“ โอ๊ย....จะ..เจ็บ...อึก...”  วินาทีเดียวที่นิ้วทั้งสามถูกถอนออกไปและแทรกกลับมาด้วยอย่างอื่นที่ขนาดใหญ่กว่ามาก ทำเอาร่างบางถึงกับน้ำตาร่วง ร่างสูงเริ่มขยับกายโดยที่ไม่รอให้ร่างข้างใต้พร้อม ทุกอย่าง....ทุกอย่างของร่างบางตรงหน้านี้กระตุ้นเขาอย่างถึงขีดสุดแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้มาก่อน ต้องยอมรับว่าในตอนแรกเขาก็แค่สนใจดวงตาสีเขียวมรกตที่แข็งกร้าวกับใบหน้าที่แสนเย่อหยิ่งนั่น  แต่ตอนนี้...สงสัยว่าคงปล่อยไปไม่ได้แล้วละสิ....

“ อื้อ...อึก...เจ็บ “  เรียวขาสั่นสะท้านรับรู้ได้ถึงของเหลวอุ่นๆที่ไหลลงมา กลิ่นคาวของมันช่างคุ้นเคยเสียจริงๆ...เลือด...เหมือนร่างที่กระแทกใส่เขาไม่หยุดหย่อนนั่นจะรู้ว่าเขาเจ็บแทบขาดใจ มือใหญ่ของอีกฝ่ายเอื้อมมากอบกุมแกนกายของเขาเอาไว้แล้วขยับรูดขึ้นลงตามจังหวะการแทรกตัวของร่างด้านบน เร็วขึ้น แรงขึ้น ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อยๆเริ่มก่อตัวขึ้น   จนในที่สุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็หยุดลงพร้อมกับการแทรกกายครั้งสุดท้ายที่ทั้งรุนแรงและหนักหน่วงของร่างสูง ของเหลวสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนหน้าขาและความรู้สึกอุ่นวาบที่ช่องทางด้านหลัง ทำเอาเขาทรุดลงไปกองกับเตียงนุ่ม

“ อ๊ะ...”  ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อมือของอีกฝ่ายจับตัวของร่างบางพลิกให้หงายหน้าขึ้น ทั้งๆที่ร่างกายแข็งแกร่งนั่นยังอยู่ในตัวของร่างบาง

“ อึก...อะ...พะ...พอ...แล้ว...อ้า...”  ถึงแม้ว่าจะร้องห้ามแค่ไหนแต่ร่างตรงหน้าก็ยังไม่คิดจะยอมหยุด ยังคงขยับกายเรื่อยไปหลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุดสติที่พยายามจะรั้งเอาไว้ก็ค่อยๆดับวูบลง ได้ยินเสียงหอบหายใจและเสียงครางอย่างพอใจของร่างสูงดังมาแว่วๆก่อนที่สติทั้งหมดจะดับไป

แสงแดดอ่อนๆยามเช้าค่อยๆลอดเข้ามาในห้องสุดหรูที่เละเทะราวกับผ่านสงครามมาก็ไม่ปาน  ร่างสูงนอนมองร่างบางในอ้อมแขนอย่างเพลินตา ใบหน้าที่หลับปุ๋ยดูไร้พิษภัยร่างกายบอบบางที่มีแต่ร่องรอยที่เขาสร้างเอาไว้ขดตัวเข้าหาเขาราวกับลูกแมวน้อยๆ เรียวขาที่มีแต่คราบสีขาวขุ่นกับคราบสีแดงผสมปนเปกัน ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อคืนนี้เขากอดร่างตรงหน้านี้กี่ครั้งกันแน่ แต่ที่รับรู้ได้ก็คือ ยิ่งกอดเขากลับยิ่งต้องการร่างตรงหน้านี้มากขึ้น

“ อือ...”  ความปวดเมื่อยทำให้ร่างบางครางออกมาเบา ก่อนจะรับรู้ได้ว่ามีลมหายใจอุ่นๆของใครบางคนเป่ารดต้นคอของเค้าอยู่ แล้วก็เหมือนสติที่หลับใหลไปจะกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับผลักไอ้คนที่คิดจะลวนลามเขาออกไปทันที

“ แหม...ตื่นมาก็รุนแรงเลยนะ “  ร่างสูงยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี จากลูกแมวน้อยเริ่มกลับกลายเป็นเสือร้ายซะแล้วสิ

“ ถอยไป ฉันจะกลับแล้ว”  ร่างบางพยายามจะลุกจากเตียงทั้งๆที่เจ็บแทบขาดใจ....เขาจะไม่ยอมทำตัวน่าสมเพชอ่อนแอเหมือนพวกเด็กผู้หญิง...จะไม่ยอมร้องไห้...ไม่ยอมให้ไอ้ผู้ชายสารเลวตรงหน้าได้เห็นความอ่อนแอของตัวเอง....ที่สำคัญ......ต้องรีบกลับบ้านก่อนที่จะสาย ...เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้...โดยเฉพาะพี่ชายตัวดีของเขา...เจ้าพวกนั้นยิ่งชอบหาเรื่องตีคนอยู่ด้วย เดี๋ยวมันจะเอาเขาเป็นข้ออ้างไปหาเรื่องพวกฝ่ายเหนือ ....ความจริงมันจะตีกันตายไปข้างก็เรื่องของมัน เขาไม่ได้สนใจอยู่แล้ว แต่ที่เป็นห่วงก็คือ ถ้าขาดเจ้าพี่ชายตัวดีทั้งสามคนไป การปกป้องน้องสาวที่รักอาจจะลำบากมากขึ้น อย่างน้อยหน้าโหดๆและความโฉดที่เลื่องระบือไปไกลของพวกมันก็มีประโยชน์อยู่

“ ลุกไหวหรอ ให้ฉันไปส่งนะ “  เหมือนร่างบางจะรับรู้สภาพสังขารของตัวเองดี จึงยอมปล่อยให้เขาจับแต่งตัวและพาไปส่งแต่โดยดี

“ แล้วจะโทรไปหานะ “  ร่างสูงส่งยิ้มมาให้จากในรถคันหรู

“ ไม่ต้อง แล้วก็ไสหัวแกไปให้พ้นๆหน้าฉัน ถ้าโผล่หัวมาเมื่อไหร่ แกตาย “  ร่างบางหันไปแยกเขี้ยวใส่อีกคนที่ส่งยิ้มกวนประสาทมาให้

“ ก็ได้...ไม่ยุ่งกับนาย แต่ไปยุ่งกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนั้นก็ได้ “  ได้ผล...ร่างบางตรงหน้าหยุดลงทันที ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าจริงจัง

“ แก....ห้ามยุ่งกับน้องสาวของฉัน...”

“ แลกกับตัวนาย ...ตกลงไหมล่ะ “  

“....”

“ ว่าไง “

“ อยากจะทำอะไรก็เชิญ ...ขอคนเดียว...ห้ามยุ่งกับเธอ “  แล้วร่างบางๆนั่นก็เดินกะโผลกกะเผลกเข้าบ้านไป สายตาที่เจ็บปวดเมื่อครู่นี้ของร่างบางยังติดตาของเขาอยู่เลย ดูท่าทางนายจะรักเด็กผู้หญิงคนนั้นมากเลยสินะ ถึงได้ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งความหยิ่งผยองราวกับพญาเสือนั่นไป เพื่อปกป้องความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กผู้หญิงคนนั้น

ชักจะน่าสนใจมากขึ้นๆ มากขึ้นจนปล่อยไปไม่ได้ซะแล้ว.....

.

.

.

.

.

.

.

“ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่ตื่นเช้าไปหน่อย “  ว่าพลางจับมือเด็กสาวตรงหน้ามากุมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของเขา น้องสาวจ้องมองหน้าเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย ...โธ่...นี่คงห่วงพี่มากเลยสินะ .....เอาละ...ไม่ว่าฉันจะโดนไอ้บ้านั่นทำอะไรก็ตาม ฉันก็จะปกป้องเธอให้ได้

“ พี่...ขอไปนอนต่อดีกว่า “  ว่าแล้วร่างโปร่งบางก็ลากสังขารของตัวเองขึ้นบันไดไปจนได้  โดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่าสายตาที่เป็นประกายนั้น แท้จริงแล้วกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“ ในที่สุด...ก็ได้พล็อตเรื่องที่จะเขียนใหม่แล้ว...กำลังหนักใจอยู่พอดีเชียว”  แล้วเด็กสาวก็เดินกลับไปนั่งยังโซฟาสีดำตัวเดิม พรางหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านทวนอีกครั้ง  

 เรียน  คุณน้องสาวคนเล็ก(นามแฝงละสิ)

            เนื่องจากฟิควาย เรื่อง “บันทึกของพี่ชายคนกลาง” ที่ท่านได้แต่งให้กับสำนักพิมพ์ของเรานำมาตีพิมพ์นั้น ได้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทางเราจึงอยากจะเรียนเชิญให้ท่านแต่งเรื่องต่อๆไปให้กับทางเราอีก และคราวนี้เราจะเพิ่มของสมนาคุณเป็นพื้นที่สำหรับทำไร่สัปปะรดให้กับท่านอีกสองเท่า

                                                                       จึงเรียนมาเพื่อทราบและแสดงความขอบคุณ

                                                                                           สำนักพิมพ์วายร้อยเปอร์เซ็นต์

ซึ ซึ คู๊.....

งงละสิว่านี่มันอะไร ?

ความจริงตั้งใจจะแจกตามใต้ดิน แต่ว่า พีเอ็มกำลังปริ...^[]^

ฮะ ฮะ....ความจริงเรื่องนี้แต่งออกมาพร้อมๆกับ IF ; I LOVE ค่ะ(นานขนาดนั้นเลยอ่ะ) เป็นโหมดมืดที่เก็บกดจาก IF

เป็นเรื่องที่....นึกอยากจะแต่งก็แต่ง...แล้วก็ไม่ได้จับมานานมากกกกก (จะเรียกว่าเป็นฟิกที่โดนทิ้งขว้างได้ไหมนะ ฮ่าๆ ในขณะที่อีกเรื่องเป็นลูกรัก)