Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : CHEQUERED FLAG#2

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : CHEQUERED FLAG#2

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ใครไม่เป็นรีไว ไม่มีทางรู้หรอก

ว่าการคบกับเด็กเหลือขอนี่มันลำบากขนาดไหน

ใช่...ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ไม่เคยปริปากบ่นหรือเก็บมาใส่ใจกับข้อเสียที่ใครๆก็มี

แต่แค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่เขาทนไม่ได้

คนอย่างรีไวไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

ไม่ว่าจะตอนที่ถูกเรียกว่าราชาแห่งโลกใต้ดินหรือตอนนี้ที่เป็นนักขับหมายเลขหนึ่งของโลก...ไม่ว่าจะสิบปีที่แล้วหรือสิบวินาทีที่ผ่านมาเขากล้ายอมรับเลยว่า

ผู้ชายที่ชื่อรีไวไม่เคยหึงใครหน้ามืดขนาดนี้มาก่อน!!

มันเป็นเพราะเจ้าเด็กเหลือขอนั่น...เป็นเพราะเด็กนั่นคนเดียว!

ครืด...

มือแข็งแรงลากเก้าอี้สนามสำหรับทีมแข่งรถทามิยะออกมาจากใต้โต๊ะก่อนจะนั่งลงไปข้างๆร่างโปร่งบางที่กำลังจัดการกับอุปกรณ์และอะไหล่ของรถบังคับวิทยุอยู่บนโต๊ะ นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ยังคงมีท่าทางไม่สนใจว่าจะนั่งขวางทางใครหรือไม่และถึงแม้ว่าตัวเองจะไร้ประโยชน์ในการแข่งสนามเล็กๆแบบนี้แต่ก็ไม่คิดจะลุกหนีหรือหลีกทางให้ใคร  ขายกขึ้นมาไขว่ห้างพลางกอดอกเพื่อบ่งบอกว่าที่ตรงนี้มันเป็นที่ของเขา...ข้างๆ เอเลน เยเกอร์ มันเป็นที่ของเขาเท่านั้น!

นัยน์ตาขี้รำคาญที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดสีดำกวาดมองไปรอบๆลานกลางห้างสรรพสินค้าใหญ่ของมิลานที่ถูกปรับเปลี่ยนเป็นสนามแข่งรถบังคับวิทยุชั่วคราว...ดูเหมือนเขาสองคนจะมาเช้าไปนิด เพราะรอบกายนั้นยังโหลงเหลง

เมื่อก่อนเขาไม่คิดหรอกว่าไอ้สิ่งที่เรียกว่ากีฬาไม่ได้ด้วยซ้ำนี่จะได้รับความนิยม ใครจะไปคิดว่าของเล่นของเด็กๆแบบนี้จะมีผู้ชมในแต่ละครั้งมากมายจนบางทีพื้นที่ของห้างสรรพสินค้าก็ยังไม่พอจะรองรับ ทั่วทั้งลานชั้นหนึ่งไปจนถึงระเบียงที่ล้อมรอบลานในชั้นบนๆต่างเต็มแน่นไปด้วยฝูงชนที่เข้ามามุงดูอย่างสนอกสนใจ

ประมาณครั้งที่สองที่ถูกเจ้าเด็กนี่ลากไปด้วยกันได้มั้ง ที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาคงต้องมองการแข่งขันของเด็กๆนี่เสียใหม่

ใช่...เขาเพิ่งรู้ตัวจริงๆว่าเขาพลาดไปที่ไม่ได้ตามมาทุกครั้ง...

เพราะมันไม่ใช่แค่การแข่งรถบังคับวิทยุของเด็กๆธรรมดาๆ แต่ที่นี่มันดงหมาป่าชัดๆ!

แล้วยิ่งเขาหันกลับไปมองเจ้าลูกแกะที่ไม่เคยจะรู้เรื่องรู้ราวซึ่งกำลังต่อสายไฟของเครื่องชาร์ตแบตง่วนอยู่ข้างๆก็ยิ่งอ่อนใจ...

เขารู้ว่าเขาเชื่อใจเด็กนี่ได้ว่าจะไม่มีวันนอกใจ...แต่ก็เพราะว่าไม่เคยมีเรื่องในเชิงชู้สาวอยู่ในหัว เด็กนี่มันถึงได้ไม่เคยรู้ตัวเลยน่ะสิว่ามีคนจ้องตาเป็นมันอยู่มากแค่ไหน!

เมื่อก่อนเขาวางใจว่าเด็กนี่เป็นผู้ชายคงไม่เป็นไร แต่เขาดันลืมไปว่าตัวเองก็เคยเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆมาก่อนที่จะถูกเด็กนี่ทำให้รักโดยมองข้ามเรื่องเพศเดียวกันไป...แล้วคนอื่นๆจะไม่มีใครเป็นเหมือนเขาเลยน่ะเหรอ?

เด็กนี่ทำให้รีไวแห่งเฟอร์รารี่หลงรักได้เชียวนะ

กว่าจะเอะใจ...เขาก็เห็นคำตอบอยู่รอบๆสนามตอนที่โดนลากไปในครั้งที่สองนั่นไง!

“ ไงเอเลน มาแต่เช้าเชียวนะ?”   พูดยังไม่ทันจะขาดคำ คู่กรณีหมายเลขสอง – สาม – สี่ ของเขาก็เดินหอบกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในเขตพื้นที่สำหรับทีมแข่งซึ่งมีโต๊ะและปลั๊กไฟสำหรับการปรับแต่งรถบังคับวิทยุเตรียมไว้ให้ ทั้งสามคนที่ใส่เสื้อทีมสกรีนคำว่า “ยักษ์” ตัวใหญ่บนอกเสื้อวางกระเป๋าลงก่อนจะทำทีรื้อค้นอุปกรณ์ออกมา

แต่เขาก็รู้หรอกน่ะว่าถ้าเผลอเมื่อไหร่ไอ้ทีมชายสองหญิงหนึ่งนั่นมันต้องเป็นอันหันมาแอบส่องเอเลนของเขาได้ตลอด!

ท่อนขารู้สึกคันขึ้นมายิบๆ แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือส่งสายตาและรังสีดำทะมึนออกไปขวางเอาไว้... เขาแสดงความเป็นเจ้าของซะขนาดนี้ยังกล้ามายุ่งอีกก็ให้มันรู้ไป

“ เอเลน~ ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนเวลาออกเดินทางล่ะ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ที่จริงถ้าอยากมาไวๆโทรบอกชั้นก็ได้นี่ ยังไงก็ไปรับได้อยู่แล้ว...”   มาแล้วไง...คู่กรณีหมายเลขหนึ่งของเขา ยัยเด็กผู้หญิงผมดำที่อยู่ทีมเดียวกับเอเลนถลาเข้ามาหาด้วยใบหน้าเป็นห่วงก่อนที่สองมือจะรีบยื่นมาจับมือเอเลนของเขาเอาไว้ทั้งๆที่กระเป๋าก็ยังไม่ทันจะวางด้วยซ้ำ

“ ห๋า? ก็แค่มาไวกว่าเดิมนิดหน่อยไม่มีอะไรหรอกน่า คุณรีไวอยากจะมาดื่มกาแฟของร้านประจำน่ะเลยรีบมาก่อน”   อันที่จริงแล้วนั่นมันเป็นแค่ข้ออ้างเพราะเขาไม่อยากร่วมทางมากับยัยเด็กผมดำนั่นต่างหาก ถึงปกติจะมารถคนละคันแต่เวลาแวะพักก็ต้องจอดด้วยกันอยู่ดีเลยหาทางหนีมาก่อน...เขาเงยหน้าขึ้นไปแสยะยิ้มให้ใบหน้าสวยที่มองมาทางเขาด้วยสายตาทะมึนอย่างต้องการจะบอกว่า เธอเข้าใจถูกแล้วละ

เสียงกระเป๋ากระแทกโครมลงมาบนโต๊ะใกล้ๆแต่เขากลับยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ที่เหนือกว่า เหมือนจะเห็นประกายไฟแล่บเปรี๊ยะๆออกมาจากสายตาที่จ้องเขม็งกันอยู่นี่เลยนะ

“ คุณไม่ใช่ทีมของเราก็ไม่ควรจะมานั่งเกะกะอยู่ตรงนี้”   น้ำเสียงนิ่งเอ่ยออกมาจากปากของยัยเด็กผู้หญิงที่เกาะติดเอเลนของเขาเป็นเหาฉลาม นัยน์ตาสีดำเหยียดมองเขาราวกับจะบอกว่า “จะตามมาด้วยทำไมยะ” เสียมากกว่า

“ ยังไงทีมของเธอมันก็จำนวนคนไม่ครบอยู่แล้วนี่ ให้ชั้นนั่งตรงนี้ก็ไม่เห็นจะเป็นไร อีกอย่างชั้นมากับเอเลนแล้วก็จะกลับกับเอเลนเพราะงั้นนั่งรออยู่ใกล้ๆแบบนี้ก็ถูกแล้ว”   จะว่าไปเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าตัวเองจะมาหาเรื่องทะเลาะกับเด็กแบบนี้

“ โธ่...หยุดทะเลาะกันเถอะครับ...”   แต่คนที่เข้ามาห้ามกลับเป็นเพื่อนร่วมทีมของเอเลนอีกคนที่กำลังยกมือปิดปากหาวหวอด  ยัยเด็กผมดำนั่นจึงยอมเลิกราแล้วหันไปหาอุปกรณ์การปรับแต่งของตัวเองต่อ

เสียงมอเตอร์ไฟฟ้าถึงจะไม่ได้ทุ้มต่ำแหวกอากาศเหมือนเครื่องยนต์ของรถสูตรหนึ่งแต่พอได้นั่งฟังมันไปนานๆเข้าก็กลับทำให้เพลิดเพลินได้เหมือนกันแหะ เขาทอดสายตามองฝูงชนที่เริ่มทยอยมาดูจนชักจะหนาตาเช่นเดียวกับโต๊ะในเขตปรับแต่งของผู้แข่งเองก็ถูกจับจองจนเต็ม รถบังคับวิทยุนั้นมีหลายรุ่นหลายขนาด จะลงแข่งเป็นทีมหรือลงเดี่ยวๆก็ได้

“ ต้องจูลรอบให้มากกว่านี้อีกนิด ไม่งั้นสู้เครื่องของทีมไรเนอร์ไม่ได้แน่ บ้าจริง พวกนั้นต้องหาวิธีปรับอะไหล่ตรงไหนให้เกินขีดจำกัดโดยเอาอะไรบางอย่างไปทดแทนได้แน่ๆเลย”   เอเลนถือรถบังคับวิทยุกลับมาด้วยใบหน้าฟึดฟัด...คงจะไปเห็นประสิทธิภาพรถของทีม “ยักษ์” ในรอบซ้อมเมื่อกี้มาละสิ

“ แต่แบตอาจจะไม่พอวิ่งครบรอบก็ได้นะ ทางที่ดีลองปรับที่บาลานซ์ไม่ดีกว่าเหรอ?”  

“ ชั้นว่าแบบนี้ดีกว่าไหม?”  แล้วหัวสามหัวก็สุมกันอยู่เหนือแผ่นกระดาษที่กำลังถูกวาดรูปในเชิงเทคนิคของรถบังคับวิทยุ  ภาพตรงหน้าทำเอานึกถึงยัยฮันซี่กับทีมวิศวกรของเฟอร์รารี่ที่ป่านนี้คงบินไปเซี่ยงไฮ้สำหรับสนามถัดไปแล้วแน่ๆ...ซึ่งเขาเองก็ต้องตามไปมะรืนนี้...รู้สึกนึกขำตัวเอง เวลาก็ไม่ค่อยจะมีแทนที่จะพักผ่อนอยู่บ้านกลับเลือกที่จะมานั่งเฝ้าเจ้าเด็กเหลือขอ...ถ้าเป็นรีไวสมัยก่อนละก็ไม่มีวันจะมาทำอะไรที่เสียเวลาแบบนี้แน่

“ โอเค! แยกกันปรับตามนี้!”   เขาได้แต่นั่งมองเอเลนหันไปปรับแต่งรถด้วยใบหน้ามุ่งมั่น ถึงคิ้วจะขมวดจนแทบจะผูกเป็นโบว์แต่นัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นกลับมีประกายสนุกสนาน เขาจึงไม่เคยคัดค้านเลยถ้าเด็กนั่นจะอยากแข่งรถต่อไปเรื่อยๆ...หากเอเลนมีความสุข เขาที่ได้เฝ้าดูอยู่แบบนี้ก็พลอยมีความสุขไปด้วย...มันเป็นความจริงที่แสนจะเรียบง่ายและไม่ต้องไปค้นหาที่ไหนให้ยุ่งยาก เพราะงั้นทุกๆวันหยุดของเขาหากเอเลนมีแข่งเขาก็จะตามไปด้วยตลอด

“ ไหนๆ พวกนายปรับแต่งกันไปถึงไหนแล้ว?”

แต่บางที...มันก็มีอะไรที่ทำให้เขาอยากจะบังคับเด็กนั่นให้เลิกแข่งมันซะเดี๋ยวนี้เลยเหมือนกัน!

ร่างสูงใหญ่ของเจ้าเด็กหัวทองที่ดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าทีม “ยักษ์” นั่นเดินเข้ามากอดคอเอเลนของเขาพลางชะโงกหน้าไปดูคนที่ยังคงบัดกรีสายไฟอย่างไม่สนใจจะสลัดปลิงควายนั่นออกไปจากไหล่จนเขาได้แต่กระทืบเท้าอยู่ที่พื้น

“ อย่ามายุ่งน่าไรเนอร์ นายคงไม่ได้แอบมาสืบใช่ไหมว่าทีมชั้นกำลังทำอะไรอยู่?”   นัยน์ตาสีมรกตเพียงแค่เหลือบขึ้นมามองนิดนึงก่อนจะปล่อยให้ร่างสูงใหญ่นั่นกอดคอต่อไป...แล้วดูไอ้หมอนั่นสิ แทบจะจูบหัวสีน้ำตาลนั่นได้อยู่แล้ว!

“ เปล่า ไม่ได้มาสืบหรอกน่า แค่จะมาชวนนายไปดูอะไหล่ที่พวกชั้นได้มาใหม่”   น่าน...ช่างเล่นงานจุดอ่อนของเด็กนั่นได้ตรงเป้าเป๊ะๆ เอาอะไหล่มาล่อแบบนี้มีหรือที่นัยน์ตาสีมรกตจะไม่เงยขึ้นมามองด้วยประกายระยิบระยับ...เฮ้ๆ แล้วมือนั่นอะไร เมื่อกี้มันยังกอดอยู่ที่คอแล้วไหงมันไหลลงมาโอบเอวเอเลนของเขาแบบนั้นล่ะห๋า?!

“ ดูสิดู อยู่ไหนล่ะ?”   แล้วเจ้าเด็กนี่มันก็ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด! แถมยังจะตามเขาไปโดยไม่สงสัยอะไรอีก!

“ เอเลน....อยู่นี่แหละ เดี๋ยวชั้นไปดูเอง....”   แต่แล้วน้ำเสียงเย็นๆของยัยเด็กผมดำก็เอ่ยออกมาห้ามเอาไว้...มีประโยชน์เหมือนกันนะเธอน่ะ

“ อื้อ! ขอบใจนะมิคาสะ งั้นชั้นจะปรับรถต่อเดี๋ยวไม่ทัน”   ยัยเด็กผมดำเดินตามเจ้ายักษ์ที่มีท่าทางผิดหวังนั่นไป ดูเหมือนในหมู่เจ้าพวกนั้นเองก็มีสงครามเย็นที่มองไม่เห็นอยู่เหมือนกัน...หึๆ เจ้าพวกเด็กน้อยน่าสงสาร นี่คงจะจ้องเอเลนกันมานานแล้วสินะ? ถูกเขาคาบไปกินต่อหน้าต่อตาแบบนี้รู้สึกยังไงกันมั่งล่ะ?

“ คุณรีไว?”   เสียงหวาดๆเอ่ยเรียกเขาพร้อมกับมือของเจ้าลูกหมาที่โบกไปมาตรงหน้า

“ ยิ้มอะไรของคุณน่ะ? น่ากลัวนะจะบอกให้”   ใบหน้ามนถอยห่างออกไปอย่างไม่ไว้ใจ

“ อยากรู้เหรอว่าชั้นกำลังคิดอะไรถึงได้ยิ้ม?”   เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ แก้มใสขึ้นสีน้อยๆก่อนที่ใบหน้าหวาดๆจะเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วจู่ๆเด็กนั่นก็ยิ้มเหมือนลูกหมา ท่าทางแบบนี้คงกำลังคิดอะไรแผลงๆอยู่แน่ๆ

“ คุณกำลังคิดวิธีบอกรักผมใช่ไหมล่ะครับ?”   นั่นไง...นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายที่มองสวนกลับมาทำเอาเขาต้องยกมือขึ้นมากุมขมับพร้อมกับปกปิดรอยแดงบนแก้ม...ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอนี่มันยังไม่เลิกคิดที่จะให้เขาพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นอีกเร๊อะ

“ แล้วผมจะรอดูนะครับ”   ใบหน้ามนหันไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอะไหล่ในมือก่อนจะง่วนอยู่กับการปรับแต่งต่อไป

นัยน์ตาสีขี้เถ้าจึงกวาดมองไปรอบๆกาย...บอกรักงั้นเหรอ?...บางที...มันอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้ที่เขาควรจะป่าวประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าเด็กนี่เป็นของเขา เขามาที่นี่ในฐานะ “แฟน” ไม่ใช่ผู้ปกครอง จะได้เลิกคิดเลิกหวังกันไปซะ

เสียงพากย์อย่างเร้าใจอย่างกับเชียร์มวยก็ไม่ปานค่อยๆเบาลงหลังจากธงตาหมากรุกโบกสะบัดเหนือรถบังคับวิทยุสีแดงเพลิง การแข่งขันรถทามิย่ารุ่น F104 เป็นอันสิ้นสุดลงจนได้เมื่อรู้ตัวผู้ชนะ...แหงละ...มันจะเป็นคนอื่นไปได้ยังไงในเมื่อรถนั่นมีวิศวกรมือหนึ่งของทีมเฟอร์รารี่ช่วยคิดเชียวนะ

เจ้าเด็กเหลือขอวิ่งถลามาหาเขาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง สองแขนอ้ารับร่างโปร่งโดยไม่คิดจะสนใจสายตาของใครๆที่ต่างมองด้วยความสงสัยว่าเขาคือรีไวแห่งทีมม้าลำพองหรือเปล่าเพราะแว่นกันแดดสีดำที่อยู่บนใบหน้า

“ สำเร็จแล้วคุณรีไว! ถ้าผมชนะอีกสามสนามก็จะเป็นแชมป์ของอิตาลี คราวนี้ก็จะได้ไปแข่งระดับโลกที่ญี่ปุ่นอีก!”   ใบหน้ามนละออกมาพูดกับเขาด้วยความดีใจก่อนจะซบลงไปถูไถอยู่บนไหล่ราวกับลูกหมา แล้วมันก็คงสร้างความอิจฉาให้ใครหลายๆคนใช่น้อย

แน่นอนว่าเขาก็แค่แสยะยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่าใส่พวกมัน...ฮึ

“ เอเลน...ต้องไปเตรียมตัวขึ้นรับถ้วยนะ”   พูดยังไม่ทันขาดคำ ยัยเด็กผมดำคู่กรณีหมายเลขหนึ่งของเขาก็เข้ามาดึงแขนของเอเลนทันที

“ เอเลน?”  แต่ก็ดูเหมือนร่างที่เขากอดอยู่จะไม่ยอมตอบสนองใดๆ...มันนิ่งไป?

“ โฮ่ย...”   เขาเรียกเบาๆที่ใบหูแต่ก็ยังไร้เสียงตอบรับ...อาการแบบนี้มัน....

สองแขนตวัดไปรอบเอวบางก่อนจะอุ้มร่างโปร่งขึ้นพาดบ่าอย่างไม่สนใจสายตาใคร ใบหน้านิ่งหันไปบอกเด็กสาวที่ยังคงมองตามไม่ลดละ

“ ฝากอยู่รับถ้วยรางวัลแล้วก็เก็บของของเอเลนกลับไปให้ด้วยล่ะ”   เขาเน้นย้ำว่าให้เด็กสาวอยู่ที่นี่ แน่นอนว่ายัยเด็กผมดำกัดริมฝีปากราวกับอยากจะฆ่าเขาเสียให้ได้เพราะจะตามมาก็ไม่ได้

นักขับมือหนึ่งของพิตการาจสีแดงจึงอุ้มคนที่ยังสลบสไลไปด้วยท่าทางสบายๆ...ถ้าใครไม่รู้คงตกใจน่าดู แต่กับเขาที่ตามเฝ้าเจ้าเด็กนี่มาหลายสนามก็เลยเริ่มจะรู้ว่ามันก็แค่หลับไปเท่านั้นแหละ

เสียงจ๋อมๆของน้ำที่หยดลงพื้นทำให้นัยน์ตาสีมรกตตื่นขึ้นมา  สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นตาทำให้ใบหน้ามนที่ยังงัวเงียหันมองรอบตัวก่อนจะมึนงงหนักกว่าเดิม

ที่นี่มันที่ไหน? ทำไมห้องทั้งห้องจึงมีแค่พื้นหินสีดำกับผนังกว้างใหญ่ที่เป็นเพียงกระจกใสทำให้รู้สึกราวกับว่าห้องห้องนี้มันลอยอยู่กลางทะเลสาบ

ทะเลสาบ?

มือบางยกขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะเพ่งมองภาพตรงหน้าใหม่...ผืนน้ำขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบกายเขาไว้ดูยังไงมันก็ทะเลสาบชัดๆ แล้วเขามาอยู่กลางทะเลสาบแบบนี้ได้ไง?

ใบหน้าที่เริ่มจะมีสติมากขึ้นก้มลงมองตัวเองเพราะเสียงจ๋อมๆมันฟังดูใกล้เกินกว่าจะเชื่อได้ว่ามันเป็นเสียงน้ำจากทะเลสาบ

“ เหว๋อ?!!”   ร่างโปร่งถอยครูดไปจนแผ่นหลังติดผนังสองแขนยกขึ้นมาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า ทำไมเขาไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ? แม้แต่ชั้นในยังไม่เหลือเลยสักตัว แล้วเขาลงมานอนแช่อยู่ในน้ำแบบนี้ได้ยังไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่? ที่ไหน? กับใคร?

“ หึ...”   ใบหน้าเลิ่กลั่กลนลานและเต็มไปด้วยคำถามของเอเลน เยเกอร์ทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับตะกร้าใบหนึ่งลอบยิ้มที่มุมปาก...ไม่ได้รู้ตัวเลยสินะเจ้าลูกหมานั่น ว่าถูกเขาหิ้วขึ้นรถต่อด้วยเรือแล้วจับแก้ผ้าโยนไว้ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่นี่น่ะ

“ คุณรีไว?! นี่เราอยู่ที่ไหนกันครับ?!”  ใบหน้าตื่นๆถามทันทีที่เห็นเขาเดินเข้าไป มือวางตะกร้าลงที่ขอบอ่างก่อนที่มืออีกข้างจะกระตุกปมผ้าขนหนูที่พันเอวอยู่มันจึงร่วงไปกองที่พื้นอย่างง่ายดาย ใบหน้ามนแดงเถือกขึ้นมาทันทีที่เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขา และร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็ก้าวขาเดินลงไปตามบันไดของอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กรุหินสีดำด้วยท่าทางสบายๆ และเพราะว่าทั้งพื้นทั้งผนังอ่างมันดำสนิทเขาจึงมองเห็นร่างขาวผ่องที่ยังคงยกแขนขึ้นปกปิดตัวเองด้วยท่าทางอายๆนั่นได้อย่างชัดเจน

“ โคโม่...”   ใบหน้านิ่งเอ่ยชื่อของทะเลสาบชื่อดังที่อยู่ทางเหนือของมิลานออกไปและมันก็คือชื่อของสถานที่ที่เขายืนอยู่ในตอนนี้นั่นเอง

“ ....?...ทะเลสาบโคโม่น่ะเหรอครับ?”   นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่พยักหน้าให้ก่อนจะดึงร่างโปร่งให้ขยับมานั่งตรงกลางหว่างขาของตัวเอง แผ่นหลังเรียบเนียนนี่เห็นกี่ทีๆมันก็น่าฝังรอยเอาไว้นัก

“ นายสลบไป ชั้นเลยหิ้วมาที่นี่ ได้พักในที่อากาศดีๆจะได้สดชื่น”   เพราะทะเลสาบโคโม่ได้ชื่อว่าเป็นทะเลสาบที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งของอิตาลี มีคนดังมากมายต่างใช้ที่นี่เป็นบ้านพักตากอากาศ

“ ถ้าจะให้พักก็อย่าลวนลามผมสิครับ!”   มือบางตวัดจับหมับลงมาที่มือซึ่งกำลังไหลไปบนต้นขากับหน้าท้องแบนเรียบ ใบหน้ามนหันมาทำตาดุแต่เพราะหันมานั่นแหละเขาจึงฉวยโอกาสประกบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากนุ่มโดยไม่บอกไม่กล่าว แน่นอนว่าอย่างรีไวไม่ใช้แค่ริมฝีปากอย่างเดียว เรียวลิ้นก็สอดแทรกเข้าไปตักตวงความหอมหวานรัญจวนใจจากข้างในนั้นออกมาด้วย และเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากละออกมา ผลกลมๆของอะไรบางอย่างก็ถูกยัดสวนทางกับน้ำลายที่ยังเชื่อมมายังปากของเขา

“ อื้อ? อะไออ่ะ?”  มือแข็งแรงปิดปากช่างเจรจานั่นเอาไว้ เจ้าเด็กเหลือขอจึงทำได้แค่ส่งเสียงอยู่ในลำคอ นัยน์ตาสีมรกตมองมาอย่างไม่ไว้ใจและไม่ยอมกลืนสิ่งที่เขาเพิ่งจะยัดเข้าไป...แหงละ...ก็เคยมีประสบการณ์บางอย่างที่ทำให้เจ้าลูกหมานี่ไม่ยอมกินอะไรก็ตามที่เขายัดให้ในเวลาแบบนี้

“ ไม่ใช่ยากระตุ้นหรอกน่า กินเข้าไปซะ”   แต่หัวสีน้ำตาลก็ยังส่ายดิก เขาจึงถอนหายใจพร้อมกับยกพวงองุ่นที่อยู่ในตระกร้าให้ดู

“ ก็แค่องุ่น...”   คราวนี้เจ้าตัวดีเลยยอมกินลงไปได้

“ ก็คุณมันไม่น่าไว้ใจนี่ครับ คราวนั้นผมยังจำได้ว่าคุณบังคับให้ผมทำเรื่องน่าอายขนาดไหนด้วยยานั่น”   เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ปลายนิ้วยัดองุ่นอีกลูกเข้าไปในริมฝีปากสีสดอย่างต่อเนื่อง

“ ชั้นเห็นยัยฮันซี่สวาปามองุ่นพวกนี้เข้าไปเป็นกิโลๆเวลาที่อดนอนหลายๆคืน เลยคิดว่ามันน่าจะช่วยนายในสภาพหมดเรี่ยวหมดแรงแบบนี้ได้?”   นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นห่วงและนั่นมันก็ทำให้อดที่จะหยอกเย้าไม่ได้

“ ก็ถ้านายไม่มีแรงแล้วชั้นจะทำได้ยังไง”   จากใบหน้าของลูกหมาที่กำลังยิ้มแฉ่งยู่ย่นขึ้นมาทันที ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยัดองุ่นเข้าปากเล็กๆนั่นไม่หยุด

“ พอแล้วครับ...นี่คิดจะทำซักแค่ไหนกันถึงให้กินเยอะขนาดนี้เนี่ย...”  ใบหน้ามนบ่นพึมพำถึงจะชินกับความหนักหน่วงและเวลาที่ยาวนานกับเรื่องแบบนี้ของเขาแล้วก็ตาม

“ ที่ชั้นคิดน่ะเหรอ? ก็....”  เขาทำเป็นแกล้งนับเวลาในใจจนคนถามนึกผวา ใบหน้าตื่นๆของเด็กนี่มันทำให้อยากจะแกล้งแล้วแกล้งอีก

“ ไม่อยากรู้แล้วครับ! แล้วก็อุตส่าห์มาทะเลสาบโคโม่ทั้งทีมันควรที่จะนั่งชมวิวพระอาทิตย์ตกชิลๆสิ!”   เจ้าเด็กเหลือขอลอยตัวหนีไปอีกฝั่งของอ่างอาบน้ำ ใบหน้ามนขยับไปเกยอยู่ที่ขอบอ่างก่อนที่นัยน์ตาคู่โตจะจ้องมองแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดกระทบผืนน้ำสวยงามจับใจ  ทะเลสาบโคโม่นั้นทอดยาวเป็นรูปตัววาย มีเมืองน้อยใหญ่เกาะไปตามริมน้ำเท่าที่พื้นที่จะมีเพราะส่วนใหญ่จะเป็นภูเขาที่ล้อมรอบทะเลสาบแห่งนี้อยู่ และเมืองแต่ละเมืองก็จะสร้างเกาะไปตามไหล่เขา เรียกว่าด้านหน้าเป็นทะเลสาบด้านหลังติดภูเขาโดยแท้จริง

“ ก็เพราะว่าอุตส่าห์มาถึงโคโม่น่ะสิ มันเลยต้องทำท่ามกลางทะเลสาบที่กำลังสะท้อนแสงระยิบระยับยามเย็น”   แต่เสียงทุ้มก็ยังตามไปกระซิบที่ใบหู ถ้อยคำนั้นฟังดูเหมือนจะโรแมนติก?

“ เดี๋ยว? มันใช่เหรอครับ?!”   มือบางพยายามไล่ตะครุบมือแข็งแรงของคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังซึ่งกำลังลูบไล้ไปตามต้นขาและหน้าอก น้ำในอ่างกระเพื่อมขึ้นลงส่งเสียงจ๋อมๆ

“ เอเลน...”   แล้วเสียงทุ้มจอมขี้โกงก็เอ่ยกระซิบที่ใบหูอีกรอบ ถ้อยคำที่เป็นดั่งมนต์สะกดทำให้ร่างกายรู้สึกอ่อนระทวยจนไร้แรงขัดขืนไปเสียแบบนั้นและนั่นก็ทำให้นักขับมือหนึ่งของโลกถึงกับลอบยิ้ม

“ เอเลน...”   มือแข็งแรงเลื่อนผ่านหน้าท้องแบนเรียบในขณะที่เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงเบาหวิว นัยน์ตาสีมรกตปิดแน่นเช่นเดียวกับริมฝีปากสีสดที่เม้มเข้าหากันเมื่อมือของเขาไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ ปลายนิ้วแตะสัมผัสแกนกายขนาดเล็กก่อนจะกำรอบมันเอาไว้ ลมอุ่นๆเป่ารดต้นคอและใบหูจนมันแดงเถือกลามไปจนถึงแก้ม…น่ารังแกจริงๆ

“ อึก...”   ไหล่บางสะดุ้งน้อยๆเมื่อมือของเขาค่อยๆไล่นิ้วไปตามส่วนอ่อนไหวที่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นตามความต้องการ แขนอีกข้างโอบรัดลำตัวบางให้แนบชิดไปกับแผงอกแข็งแกร่งก่อนที่ปลายนิ้วจะหยอกเย้ายอดอกสีชมพูที่ลอยอยู่ปริ่มน้ำ  ใบหน้าขยับไปเกยอยู่บนไหล่บางเพื่อให้มองเห็นใบหน้าของเด็กนั่นได้ชัดๆ  อาจจะดูซาดิสแต่เขาก็ยอมรับว่าเขาชอบใบหน้าที่กำลังทรมานเพราะความต้องการของเจ้าเด็กเหลือขอนี่จริงๆ อยากจะทำให้ร้องครวญคราง อยากจะฝังร่างกายเข้าไป อยากจะทำให้ลำตัวบางๆนั่นบิดเร่า อยากจะทำให้เว้าวอนออดอ้อนและเรียกแต่ชื่อเขาไม่หยุดไปทั้งคืน

“ คุณรีไว....”   นัยน์ตาสีมรกตยังคงหลับแน่นทั้งๆที่ริมฝีปากกำลังครางออกมาเป็นชื่อเขา  เจ้าเด็กเหลือขอยันฝ่ามือไปที่ผนังอ่างเมื่อด้านล่างเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่

“ อึก...ฮ้า...”  ปลายนิ้วหยาบกร้านรูดไปตามแกนกายที่กำลังไหวระริก แรงกระเพื่อมของน้ำยิ่งทำให้ไวต่อความรู้สึกมากขึ้นกว่าปกติ ฝ่ามือที่กดคลึงอยู่บนยอดอกย้ายไปสอดประสานมือบางที่วางอยู่บนผนังอ่างแล้วปล่อยหน้าที่ปลุกเร้าให้เป็นของวงน้ำ...ความแผ่วเบา เชื่องช้า แต่ก็ยังต่อเนื่องทำให้คนที่ถูกล่อลวงรู้สึกไม่ทันใจ

“ คุณ...รีไว...”   ใบหน้ามนจึงหันมาช้อนตามองด้วยความเว้าวอน แต่ใบหน้านิ่งกลับเพียงแค่ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะตอบสนองแค่การขยับมือที่เบื้องล่างอย่างแผ่วเบา

“ อ้า...”   ผมสีน้ำตาลชื้นแฉะถึงกับสะบัดเงยขึ้นไปส่งเสียงคราง แต่แล้วมือขี้แกล้งก็หยุดไปอีกจนคนถูกกระทำเริ่มทนต่อความต้องการของตัวเองไม่ไหว

“ คุณรีไว...”   พยายามใช้สายตาออดอ้อนแต่นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ก็ยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ใบหน้าคมก้มลงไปกดจูบที่แผ่นหลังเนียนทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการให้ตอบสนองแบบนี้

“ ก็ไหนนายบอกว่ามาโคโม่ทั้งทีก็ควรจะนั่งดูวิวชิลๆไง?”   ใบหน้าคมขยับไปเกยอยู่ที่ไหล่บางก่อนจะเอ่ยหยอกเย้า หัวนิ้วโป้งกดอยู่บนแกนกายของเอเลนก่อนจากลากวนเล่นเบาๆ แต่เพราะมันเป็นจุดศูนย์รวมของเส้นประสาทแค่แตะนิดหน่อยริมฝีปากสีสดก็ครางออกมาไม่เป็นภาษา

“ อึก...แล้วนี่มัน...อะ...นั่งดูวิว...อื้อ...ตรงไหนล่ะครับ...ฮะ...”   ปลายนิ้วเรียวเกาะเกี่ยวผนังอ่างแน่นราวกับจะให้มันช่วยระบายความเสียวซ่านที่คนข้างหลังสร้างเอาไว้ ที่บั้นท้ายรับรู้ถึงความเป็นชายใหญ่โตและร้อนระอุแนบอยู่ใกล้ๆแต่ถึงกระนั้นคนใจร้ายก็ยังไม่ยอมใส่มันเข้ามา

“ ก็นี่ไง...”   มือแข็งแรงจับปลายคางมนให้เงยขึ้นก่อนจะบังคับให้ลืมตามองผ่านกระจกบานใหญ่  แสงแดดสีส้มกำลังฉาบไล้ไปทั่วทะเลสาบรวมไปถึงตึกรามบ้านช่องสไตล์อิตาเลี่ยนสีเหลืองส้มอมน้ำตาลที่เกาะลดหลั่นกันขึ้นไปตามความชันของภูเขา ภาพตรงหน้านั้นช่างงดงามและแสนโรแมนติก จะว่าเข้าหรือขัดกับสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ชักจะไม่แน่ใจ

“ อื้อ?!”   ใบหน้ามนสะบัดเงยเมื่อจู่ๆปลายนิ้วแข็งแรงก็สอดเข้ามาในช่องทางด้านหลังอย่างไม่บอกไม่กล่าว สายน้ำที่พันอยู่รอบตัวยิ่งทำให้ทรมานจนแทบจะทนไม่ไหว และทั้งๆที่คิดว่าอีกฝ่ายจะเลิกแกล้ง....

“ เดี๋ยว?! คุณรีไว...เอาอะไรใส่เข้ามา?”   ร่างโปร่งพลิกตัวกลับไปหาร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก่อนจะถามอย่างสงสัย เพราะช่องทางข้างในนั้นกำลังบีบรัดลูกกลมๆอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายใส่เข้ามา

“ องุ่น”   ใบหน้ามนได้แต่อ้าปากค้างพลางมองใบหน้าเจ้าเล่ห์อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“ อึก...ถ้าอยากให้ผมกินก็ใส่มาในปากสิครับ! ไปใส่ตรงนั้นทำไม...”   ใบหน้าแดงเถือกต่อว่าคนที่มีไม่ได้มีท่าทางจะสำนึก แล้วเจ้าสิ่งแปลกปลอมลูกกลมๆที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างในก็กำลังทำเอาแทบคลั่งอย่างร้ายกาจเลยทีเดียว ทั้งๆที่อายแทบตายแต่พอรู้ว่ามีอะไรอยู่ในร่างกายตัวเองทำไมมันถึงยิ่งรู้สึกมากขึ้นก็ไม่รู้

“ ก็ชั้นอยากกินบ้างนี่?”  เสียงทุ้มกระซิบเจ้าเล่ห์

“ กินยังไงของคุณ อะ...”   ไม่ไหว...นัยน์ตาสีมรกตได้แต่หลับแน่น ผนังภายในบีบรัดผลองุ่นจนควบคุมไม่ได้ ใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มทำเอาคนมองถึงกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างพยายามอดทนรอ

“ อื้อ~~ คุณรีไว...องุ่นมัน...”   แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็เปิดขึ้นพร้อมกับใบหน้าตื่นๆ ซึ่งนั่นทำให้คนที่รออยู่ถึงกับยิ้มในใจ  เสียงซ่าดังพร้อมกับที่ร่างโปร่งถูกยกขึ้นไปนอนอยู่ที่ขอบอ่าง ร่างแข็งแกร่งขยับตามเข้าไปยืนอยู่ระหว่างสองขาเรียวก่อนที่สองมือจะจับมันแยกออกจากกัน

“ อื้อ~~~”   เจ้าลูกหมาครางเสียงออดอ้อนพร้อมกับน้ำสีขาวที่ปริ่มอยู่ที่ปลายแกนกาย ยังดีที่ปลายนิ้วโป้งกดมันเอาไว้ความต้องการจึงยังไม่ถูกปลดปล่อยออกมา...ที่เป็นขนาดนี้ก็เพราะว่าปลายนิ้วของเขากำลังล้วงเข้าไปควานหาเศษซากองุ่นที่บัดนี้มันแตกออกเพราะแรงบีบรัดและช่องทางภายในก็กำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำของมัน...ใช่...เขาจะใช้มันแทนสารหล่อลื่น...

ปลายนิ้วคีบเศษองุ่นออกมาก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเด็กนั่น ใบหน้ามนแดงระเรื่อเหลือบตามาดูก่อนจะรีบเสตาหนีไปมองอย่างอื่น ริมฝีปากพองลมแก้มป่องอย่างงอนๆที่เขาเล่นอะไรแผลงๆ แต่มือแข็งแรงก็ทำแค่โยนเศษองุ่นนั่นทิ้งไป ใบหน้าคมก้มลงไปกระซิบใกล้ๆให้คนที่เขินอายยกสองแขนขึ้นมาคล้องที่ลำคอของเขา

“ ขอกินบ้างก็แล้วกัน”   ความเป็นชายที่ขยายใหญ่ค่อยๆสอดใส่เข้าไปแทนที่ผลองุ่น น้ำที่เปียกชุ่มอยู่ภายในทำให้มันเข้าไปได้อย่างง่ายดายแต่ปลายเล็บของเด็กนี่ก็ยังคงจิกลงมาบนแผ่นหลังของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน ใบหน้ามนที่กำลังร้องครางที่เห็นจากมุมสายตาของเขาตอนนี้มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ

ซ่า~~

เสียงน้ำแตกกระจายอีกครั้งเมื่อเขาลากร่างโปร่งลงมาในน้ำทั้งๆที่แกนกายก็ยังค้างคาอยู่ในช่องทางคับแน่นและกว่าจะรู้ตัวเจ้าเด็กเหลือขอก็นั่งอยู่บนลำตัวของเขาแล้ว

ใบหน้านิ่งทอดสายตามองใบหน้ามนโดยไม่พูดอะไรและไม่ยอมขยับร่างกาย แต่แค่นั้นคนที่คุ้นเคยกับเซ็กส์ที่เอาแต่ใจ หนักหน่วงและยาวนานอย่างเจ้าเด็กเหลือขอก็เข้าใจแล้วว่าเขาต้องการอะไร

“ คุณนี่มัน...อึก...”   ถึงจะส่งสายตาเง้างอดมาให้แต่ฝ่ามือบางก็วางลงมาที่หน้าอกของเขาก่อนจะยันมันเบาๆเพื่อช่วยทรงตัวในขณะที่ขยับสะโพกขึ้นด้วยตัวเอง ผนังภายในที่รัดแน่นจนสัมผัสได้ดีว่าตอนนี้ของๆเขามันเคลื่อนผ่านไปถึงไหนทำให้ใบหน้ามนถึงกับแดงระเรื่อ ริมฝีปากเผยอออกน้อยๆเพื่อหอบหายใจแต่ไม่นานมันก็ปิดลงเพื่อห้ามเสียงครางและนั่นทำให้ฝ่ามือแข็งแรงบีบลงไปที่บั้นท้ายกลมกลึงก่อนจะกดมันลงมารับความเป็นชายของเขาเข้าไปใหม่

“ อ๊า~~!”   ความเสียวแวบที่แล่นไปทั่วท้องน้อยทำให้ริมฝีปากห้ามเสียงครางไม่อยู่อีกต่อไป ถึงเขาจะไม่ขยับร่างกายแต่มือของเขากลับขยับสะโพกของเจ้าเด็กเหลือขอแทน...ก็จะรอให้ขยับเองตั้งแต่ต้นคงได้ไม่กี่ครั้งแน่คืนนี้ ยืดยาดไม่ทันใจเอาเสียเลยเจ้าเด็กนี่

“ อะ อ้า~~ คุณ...อื้อ!”  ฝ่ามือบางทั้งสองข้างยันหน้าอกของเขาไว้ด้วยใบหน้าราวกับจะตายให้ได้ แต่เขาก็ยังคงบังคับสะโพกมนขึ้นลงตามแต่ใจ

“ ฮะ..อ้า~”   และไม่นานมือของเขาก็หมดหน้าที่เมื่อบั้นท้ายกลมกลึงนั้นมันเริ่มจะขยับไปเองตามแรงอารมณ์ที่ถูกล่อลวง...และซาตานก็เผยรอยยิ้มร้ายทันทีที่เจ้าเทวดาตัวน้อยเริ่มจะติดกับดักแห่งความหอมหวาน...เขาเฝ้ามองใบหน้าของคนที่กำลังขย่มตัวเองลงมาบนหน้าท้องของเขา ใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มมัวเมาอย่างไร้สติของเจ้าเด็กเหลือขอทำให้รู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งแกนกายของเขาถูกบีบรัดมากเท่าไหร่ ถูกปรนเปรอให้มากแค่ไหนก็มีแต่จะยิ่งต้องการร่างโปร่งบางนี้มากยิ่งขึ้น

บางที...อาจจะเป็นซาตานอย่างเขาเองก็ได้ที่ถูกเทวดาที่แสนบริสุทธิ์ตนนี้ล่อลวงให้หลงรักและลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น

ฝ่ามือแข็งแรงซ้อนรองแผ่นหลังบางเอาไว้ก่อนจะสลับตำแหน่งกันชั่ววินาที ผืนน้ำที่กระฉอกจนแทบจะหมดอ่างอยู่แล้วยิ่งกระฉอกเข้าไปใหญ่...พอถึงช่วงสุดท้ายทีไรเขาก็ยังชอบที่จะเป็นคนคุมเกมเองอยู่ดี

“ เอเลน...ชอบไหม?...รู้สึกดีหรือเปล่า?”  เขากระซิบถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แน่นอนว่าคนที่แทบจะไม่มีสติก็ไม่มีทางตอบอย่างอื่นนอกจาก

“ ชอบครับ...”   ใบหน้ามนเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย สองมือคล้องมาที่หลังคอของเขาในขณะที่ถูกกระแทกเข้าไปไม่หยุด...เขารู้ดีว่าจุดไหนที่จะทำให้เจ้าเด็กนี่ครางไม่เป็นภาษาออกมา

“ ว่าไง...ชอบตรงไหน?”  ลมหายใจหอบถี่ถูกเป่ารดลงไปที่ซอกคอระหงในขณะที่เขาเอ่ยถาม

“ ชอบ...ของคุณ..รีไว...อ้า~”   ริมฝีปากสีระเรื่อส่งเสียงออกมาก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหาด้วยนัยน์ตาเชื่อมปรอย

“ หึ...เจ้าเด็กลามก”   เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปที่กลีบปากนุ่ม ท่อนแขนแข็งแรงโอบรัดแผ่นหลังบางไม่ให้หนีไปไหนได้อีกในขณะที่แกนกายถูกดึงออกมาจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปรวดเดียว ความรุนแรงของมันทำให้ร่างโปร่งบางถึงกับกระตุกเฮือก น้ำในอ่างไหลซ่าออกไปแต่มันก็ถูกเติมเต็มด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่พวยพุ่งออกมาจากหน้าท้องแบนเรียบ...ถึงปริมาณมันจะทดแทนกันแทบไม่ได้ก็เถอะนะ

ไหล่ของเขาสั่นนิดๆเมื่อปลดปล่อยความต้องการเข้าไปในร่างกายของเด็กนี่  มันก็มากมายจนล้นทะลักแบบนี้แทบทุกครั้งนั่นแหละ และคราวนี้มันก็ลอยผสมปนเปไปกับน้ำในอ่าง

“ แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก....”   ใบหน้ามนหอบหายใจหนักหน่วงก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะช้อนมองหน้าเขา

“ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันโคโม่น่ะ”   เจ้าเด็กนี่อยากให้เขาหยุดแล้วก็พาไปนั่งชิลๆชมทะเลสาบแต่อย่างเขาลงไปทำขึ้นมา...

“ เอ๋? เดี๋ยวครับ?”   ท่อนแขนแข็งแรงช้อนลำตัวบางขึ้นก่อนจะอุ้มออกจากอ่าง สองขาก้าวเดินไปยังห้องนอนที่เป็นผนังกระจกให้มองเห็นทะเลสาบไม่ต่างจากห้องอาบน้ำนัก

“ ทำในนั้นต่อเดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี จริงไหม?”  เขาก้มลงไปเอ่ยหยอกเย้ากับคนที่ได้แต่กัดริมฝีปากอยู่ในอ้อมแขน

“ จริงไหมอะไรล่ะครับ?! ผมหิวแล้ว อยากไปนั่งกินอาหารริมทะเลสาบ!”   ถึงจะตะโกนไปก็เปล่าประโยชน์ในเมื่อเขาโยนร่างโปร่งลงไปบนเตียง ผ้าขนหนูถูกเช็ดให้อย่างกับอาบน้ำลูกหมา แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าเพราะว่ากิจกรรมนั้นจะทำต่อเลย

“ เดี๋ยว!”  ฝ่ามือบางพยายามห้ามแต่ก็ไม่ทันสองมือของเขาที่จับสองขาเรียวแยกออกจากกัน ความเป็นชายที่ไม่ได้หดตัวลงเท่าไหร่สอดใส่เข้าไปในช่องทางที่ชุ่มโชกอยู่แล้วต่อทันที

“ อะ~”   แน่นอนว่าเสียงครางก็ยังดังต่อไปท่ามกลางทะเลสาบที่เปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีดำ ผืนน้ำที่เคยระยิบเปลี่ยนเป็นแสงไฟและดวงดาวที่พราวระยับแทน...

“ คุณรีไวนะคุณรีไว...”   ร่างโปร่งบางนอนคว่ำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตา ผ้าห่มผืนหนาห่อพันตัวจนเห็นแต่หัวสีน้ำตาลโผล่มานิดเดียว  ความปวดแปลบที่สะโพกแล่นขึ้นมาประท้วงเป็นระยะๆและทุกครั้งมันก็พาลอยากจะหันไปไล่กัดไอ้คนต้นเหตุที่ทำให้ร่างกายเขาเป็นแบบนี้นัก!  ห้ามก็ไม่เคยฟัง ไม่รู้ว่าจะทำมากมายให้มันได้อะไรขึ้นมา นี่ถ้าเขาเป็นผู้หญิงป่านนี้คงมีลูกจนตั้งทีมฟุตบอลได้สองทีมแล้วมั้ง?

นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ที่สวมเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวเท้าแขนลงไปที่ประตู สองตาทอดมองเจ้าลูกหมาที่ยังส่งเสียงฮื่อๆอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างนึกเอ็นดู ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันกลับมาที่เคาน์เตอร์ครัวซึ่งกาน้ำร้อนกำลังส่งเสียงร้องบ่งบอกว่ามันพร้อมแล้วสำหรับกาแฟยามเช้า

มือแข็งแรงเทน้ำร้อนลงไปในแก้วกาแฟที่มีเพียงผงสีดำเพราะเขาไม่ใส่ทั้งนมและน้ำตาลกลิ่นดั้งเดิมของเมล็ดกาแฟจึงหอมกรุ่นขึ้นมา  ใบหน้านิ่งหันกลับไปมองที่หม้อเล็กๆอีกใบซึ่งวางอยู่ข้างๆกาน้ำ มือยกมันขึ้นมาก่อนจะรินน้ำนมสีขาวลงไปในแก้วเซรามิกที่วางอยู่ใกล้ๆกัน แล้วร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็ถือแก้วทั้งสองใบเข้าไปในห้องนอน

กลิ่นหอมๆของกาแฟและนมทำให้คนที่กำลังงอนขนาดหนักเหล่ตามาดูก่อนจะสะบัดหน้าหนี ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้กับรีไวแห่งเฟอร์รารี่ละก็คงโดนเตะกระแทกกำแพงไปแล้ว

แต่เพราะเป็นเอเลน เยเกอร์ เขาจึงยอมวางแก้วลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะนั่งลงบนที่นอนสีขาว

นอกจากทำให้คนอย่างเขาหึงหน้ามืดได้แล้ว ยังทำให้คนที่ไม่เคยง้อใครต้องคอยง้อทุกครั้งที่งอนแบบนี้...ธรรมดาเสียที่ไหนล่ะเจ้าเด็กเหลือขอนี่

มือแข็งแรงดึงผ้าห่มให้พ้นไหล่บางก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่แผ่นหลัง ถึงจะไม่มีคำพูดใดๆแต่การกระทำที่ไม่เคยอ่อนโยนกับใครแบบนี้ก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆแอบเหลือบมองมา

“ ถ้ายอมพูดว่ารักผม จะยอมหายงอนก็ได้”   แล้วเจ้าตัวดีก็รีบยื่นข้อเสนอขึ้นมาทันที...อีแบบนี้หายงอนแล้วชัวร์ ร่างแข็งแกร่งจึงหันกลับไปหยิบแก้วกาแฟก่อนจะนั่งไขว่ห้างจิบมันด้วยใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ นี่~~ คุณรีไว~~ บอกรักผมสิ แล้วผมจะเลิกงอนเลย นะ นะ”   คนที่กำลังงอนบ้านไหนลุกขึ้นมาเกาะหลังเขาพลางคลอเคลียเป็นลูกหมาแบบนี้บ้างเนี่ย? ใบหน้ามนยังคง “นะ นะ” อยู่ที่ไหล่ของเขาซึ่งเขาก็เพียงแค่อมยิ้ม

“ จะไปเดินเล่นริมทะเลสาบไม่ใช่รึไง? ชั้นมีเวลาถึงช่วงบ่ายก่อนจะต้องไปขึ้นเครื่องเย็นนี้นะ ถ้าไม่รีบก็อดไม่รู้ด้วย”  เขายังคงจิบกาแฟต่อไปทำให้เจ้าคนงอนยู่หน้าก่อนจะคว้าแก้วนมมาดื่ม

“ คอยดูเถอะ ผมจะต้องทำให้คุณบอกรักผมให้ได้เลย! เอ๋? นี่นมอะไรน่ะ? อร่อยจัง”   แล้วดวงตากลมโตก็หันไปมองนมสีขาวในแก้วก่อนจะยกมันขึ้นดื่มจนหมด คราบสีขาวที่ติดอยู่รอบปากทำให้เขาเผลอหัวเราะในลำคอ

“ เป็นเด็กรึไงนายน่ะ”  แต่มือแข็งแรงก็ยกขึ้นไปเกลี่ยนิ้วเช็ดคราบนมออกให้

“ ก็เด็กสิครับ...คุณน่ะกำลังก้าวขาข้างนึงไปอยู่ในคุกแล้วนะ ไม่รู้ตัวเลยหรือไง?”   คำพูดคำจาน่าหมั่นไส้จริงๆ

“ เจ้าเด็กแก่แดด”  แล้วจากมือที่เช็ดคราบนมให้ก็เปลี่ยนไปดึงแก้มป่องนั่นจนคนถูกกระทำได้แต่ร้องอู้อี้ มือบางไล่ตะครุบมือของเขาจนแรงเขย่าค่อยๆนิ่งลง นัยน์ตาทั้งสองคู่ต่างสบประสานราวกับถูกสะกด เช่นเดียวกับริมฝีปากที่ค่อยๆขยับเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด

เขาจุมพิตบนกลีบปากสีระเรื่อนั่นแผ่วเบาก่อนจะปล่อยให้หน้าผากของเราแตะสัมผัสกัน แค่ได้มองตากันและกันอยู่อย่างนั้นก็รู้สึกว่าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว อยากจะจมอยู่ด้วยกันในโลกที่มีเพียงเราสองคนอยู่แบบนี้

“ ชั้นรักนาย”   ทั้งๆที่บรรยากาศกำลังแสนโรแมนติกแต่เจ้าเด็กเหลือขอก็ทำให้มันหายไปในพริบตา แน่นอนว่าคนที่พูดประโยคนี้ออกมาไม่ใช่รีไวแห่งเฟอร์รารี่

“ คุณรีไวอ่ะ พูดสิ ชั้นรักนาย...พูดตามผมสิ”   เขาละออกมาจากใบหน้าของเจ้าเด็กเหลือขอก่อนจะบีบจมูกรั้นนั่นอย่างหมั่นไส้ไปสองที

“ ลุกอาบน้ำแต่งตัวซะเจ้าเด็กเหลือขอ ไม่งั้นชั้นจะอาบให้เอง ไปเร็วๆ”   เจ้าเด็กนั่นไม่วายทำแก้มป่องใส่เขาก่อนจะรีบคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป

เขานั่งฟังเสียงน้ำพลางส่ายหน้า นึกถึงบทสัมภาษณ์ที่ตอนนี้คงอยู่ระหว่างตีพิมพ์ขึ้นมา

หึ....กับคนทั้งโลกเขายังยอมบอกออกไป ว่าเขารักเด็กนี่...

แล้วจะไม่บอกเจ้าตัวเลยสักครั้งทั้งๆที่เป็นคนที่ควรจะบอกมากที่สุดได้ยังไง...

รออีกหน่อยก็แล้วกัน เพราะชั้นก็มีวิธีการบอกรักของชั้น และนายจะไม่มีวันลืมมันไปชั่วชีวิตแน่เอเลน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

เอิ่บ....หายไปชาติเศษก็ยังอุตส่าห์ไม่จบจนได้ถถถถถถถถถถถถถถถถ แถมตอนนี้ก็แทบไม่มีอะไรนอกจากฉาก.... แง๊~~หนูเลนมี๊ขออภัย TvT ขอต่ออีกตอนนะคะสำหรับธงตาหมากรุก *พราก*

ก่อนจะเวิ่นอะไรขอแฮปให้ลูกสาว ลูกชายสุดที่รักกันก่อน งื้ออออ >////<

สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะหนูเลน~ >3<

ขอให้สวยวันสวยคืน  เป็นคนงามกอบกู้วอลล์มาเรียกลับคืนมาให้ได้ดังหวังนะลูกนะ ขอให้อ.อิซารักหนูจะได้ยืนยงคงกระพัน ขอให้เฮย์โจวหลงหนูจะได้มีสามีหัวหน้าที่แข็งแกร่งที่สุดในมวลมนุษยชาติอย่างที่ต้องการ สุดท้ายนี้ไม่ว่าหนูจะเปลี่ยนนามสกุลไปเป็นอะไร อัคเคอร์มัน? กิลชูสไตน์? สมิธ? บราวน์? มี๊ก็ยังรักหนูเลนอยู่นะจ๊ะ ดีใจที่ได้รักเอเลนจ้ะ >////<

แอร๊ยยยยย อันที่จริงตั้งใจทำอะไรให้ตั้งมากมายแต่ก็ไม่เสร็จซักอักถถถถถถถถถ ตลอด TvT คือเคาต์ดาวน์วันเกิดหนูเลนด้วยการลงรูปทุกวันในเฟสบุค ทว่ารูปวันเกิดจริงๆเจือกถ่ายไม่เสร็จซักทีแถมนี่ก็ยังไม่มีเวลาแต่งภาพเลยค่ะ TvT เลยตัดตอนเอาฟิคตอนนี้มาแปะก่อนนะคะ มี๊ขอโต๊ด

ส่วนธงตาหมากรุกนี่งงกันบ้างไหมคะ5555 คือเมื่อตอนที่แล้วมันจะเปิดตอนมาด้วยบทสัมภาษณ์ที่ตีพิมพ์อยู่ในนิตยสารไปแล้ว แต่พอหลังจากนั้นมันจะเป็นย้อนความว่าบทสัมภาษณ์นั้นเกิดขึ้นมาได้ยังไง มีเบื้องหลังยังไง และธงตาหมากรุกตอนนี้ก็เป็นเรื่องราวเบื้องหลังบทสัมภาษณ์ที่ต่อมาจากตอนที่แล้วนั่นแหละ และตอนหน้ามันจะไปบรรจบกันที่บทสัมภาษณ์นั้นวางขายพอดี

ซึ่งธงตาหมากรุกนี่ยังเป็นเรื่องในไทม์ไลน์ปัจจุบันอยู่ค่ะ ส่วน WHITE and SILVER ที่เพิ่งลงไปเมื่อสองสามวันก่อนนั่นจะเป็นเรื่องราวในอนาคต ยังไงก็ต้องขอขอบคุณคอมเม้นต์จากตอนพิเศษสีขาวกับสีเงินนั่นมากๆเลยนะคะ ดีใจที่ยังมีคนรอเรื่องนี้อยู่ เหะเหะ ที่กลับมาปั่น GLIDE อีกครั้งก็เพราะว่า F1 ฤดูกาล2015เพิ่งจะเริ่มต้นไป กำลังมีไฟ5555 เห็นอะไรในสนามก็นึกถึงฟิคเรื่องนี้ไปหมด >////< ก็เลยแอบแซงคิวหลายๆเรื่องที่ตั้งใจจะเขียน // โดนเตะ //  สารภาพว่าที่ไม่ได้ลงฟิคมาเป็นเดือนเพราะไฟมอดค่ะ *ทรุด* แล้วก็รู้สึกกดดันจนเขียนฟิคไม่ได้เลย ไม่ได้เขียนฟิคเลยเป็นเดือนๆ นะ ของขวัญวันเกิดเอเลนเลยไม่ค่อยจะทันอย่างที่เห็นนี่แหละ TvT

ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆการติดตามนะคะ ถึงคุณกวางมันจะอู้ จะออกนอกอ่าวไปดาวอังคารบ้างอะไรบ้างก็ตาม555

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า

ปล.เป็นเขตปลอด QC อีกแล้วค่ะถถถถ เจออะไรผิดก็ข้ามมันไปเด้อ // โดนตบ