Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059] GLIDE : WHITE and SILVER#01

Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059]  GLIDE : WHITE and SILVER#01

For HBD. Count Cruhteo

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine , Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

เสียงแหวกอากาศของยานยนต์ที่เคลื่อนที่ด้วยหลักอากาศพลศาสตร์ดังกระหึ่มไปทั่วสนามฟิโอราโน่ สนามส่วนตัวของเฟอร์รารี่ใช่ว่ารถที่อื่นจะมาวิ่งได้เพราะฉะนั้นรถสูตรหนึ่งที่กำลังวิ่งทดสอบอยู่ในสนามจึงเป็นรถของทีมสครูเดอเลีย เฟอร์รารี่อย่างไม่ต้องสงสัย

“ เป็นไงบ้างรีไว?”  ทีมบอสร่างสูงใหญ่ขยับไปยืนใกล้ๆอดีตนักขับที่นับได้ว่าเป็นนักขับที่ดีที่สุดเท่าที่เฟอร์รารี่เคยมีมา ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเลิกขับไปแล้วแต่ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครคนนี้ก็ยังเข้าๆออกๆพิตการาจสีแดงเหมือนเดิม...เพียงแต่เปลี่ยนหน้าที่ไป จากนักขับกลายมาเป็นเทรนเนอร์

“ ก็ไม่เลว...แต่การขับในสนามซ้อมกับในสนามจริงมันไม่เหมือนกัน จะพิสูจน์เด็กนั่นต้องส่งลงสนามจริงถึงจะรู้”  เสียงนิ่งเอ่ยออกมาทั้งๆที่ใบหน้ายังคงจับจ้องอยู่ที่รถสีแดงเพลิงในสนาม

“ นายก็รู้ว่าเราไม่มีเวลาต่อรองมากขนาดนั้น”   ใบหน้าของเอลวิน สมิธมีแววหนักใจเมื่อพูดถึงตำแหน่งนักขับคนใหม่ที่หาเท่าไหร่ก็ยังไม่สามารถทดแทนรีไวได้  ยังดีที่ยังมีโกคุเดระอยู่เฟอร์รารี่จึงยังไม่ตกจากอันดับหนึ่ง แต่ในฐานะทีมบอสแล้วเขาก็วางใจไม่ได้เพราะโกคุเดระเองเคยประสบอุบัติเหตุร้ายแรงมาก่อน แล้ววันดีคืนดีก็มีบ้างที่ร่างกายจะไม่เชื่อฟังคำสั่งจนต้องหยุดแข่งบางสนามก็มี

“ หึ...มีอะไรที่บอสปีศาจอย่างนายยังต้องกลัวด้วยหรือไง? ขนาดเรื่องเจ้าฮายาโตะนายยังต่อรองได้แล้วกับอีแค่ลองให้นักขับใหม่ลงสนามสักครั้งสองครั้งมันจะเป็นไรไป?”   รีไวยังคงพูดราบเรียบราวกับว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองจนคนที่เป็นบอสนึกหมั่นไส้ขึ้นมา  แหงล่ะ ที่เจ้าหมอนี่มันยังยอมมาช่วยงานเฟอร์รารี่แทนที่จะไปนั่งเลี้ยงหมาอยู่บ้านเหมือนคนแก่ทั่วไปนั่นก็เป็นเพราะเรื่องเดียว....เอเลน เยเกอร์ก็เป็นหนึ่งในทีมวิศวกรของเฟอร์รารี่...รีไวมันก็แค่มาเฝ้าแฟนสุดรักสุดหวงของมันเท่านั้นแหละ

“ ก็นั่นมันกลุ่มผู้บริหารเก่า...ตาแก่พวกนั้นขู่นิดขู่หน่อยก็ยอมแล้ว...แต่นายก็รู้ว่าตอนนี้เฟอร์รารี่เปลี่ยน CEO คนใหม่เป็นหนุ่มใหญ่ไฟแรง แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะต้องไปเถียงกับหมอนั่นชั้นก็ปวดหัวแล้วเนี่ย”   รีไวหันมามองเขาด้วยสายตาสมน้ำหน้า

“ ก็แค่ปีศาจเจอกับปีศาจไม่ใช่รึไง?”   จะให้กำลังใจกันบ้างนี่ไม่มีละ...แต่เขาก็ยอมรับว่าผู้ชายคนนั้นทันเกมส์เขาทุกอย่าง ฝีมือการบริหารก็ชั้นยอดไม่งั้นปีที่ผ่านมาจะทำกำไรให้บริษัทแม่ขนาดนั้นได้ยังไง  แต่นึกถึงเจ้าผู้ชายตัวใหญ่ ผมสีทอง ตาสีฟ้าคนนั้นแล้วทำไมเหมือนส่องกระจกชอบกล

“ เจ้าฮายาโตะอยู่ไหน?”   คำถามของรีไวทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย เพราะปกติจะถามหาแต่เอเลนมากกว่า

“ คุยกับทีมวิศวกรอยู่ มีอะไรรึเปล่า?”   ถึงแม้ใบหน้าดุดันนั่นจะยังนิ่งเฉยแต่ประกายคมกล้าในดวงตาสีขี้เถ้าก็ทำให้เขารู้ว่ารีไวกำลังเอาจริง

“ ไปเรียกให้มาลงสนาม นายอยากจะทดสอบเด็กใหม่นั่นไม่ใช่หรือไง?”   รีไวรูดซิปชุดนักขับสีแดงที่สวมอยู่ขึ้นจนถึงคอก่อนจะหันไปคว้าหมวกกันน็อค ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังจะทำอะไร

“ ถ้าเด็กนั่นตามชั้นกับฮายาโตะไม่เกินครึ่งวินาที ชั้นถึงจะให้ผ่าน”   ใบหน้านิ่งหันมาบอกทิ้งท้ายก่อนจะก้าวขาไปยังพิตการาจ และหลังจากที่เขาประกาศไปตามระบบสื่อสารของอาคารควบคุม ทั้งวิศวกรและผู้เกี่ยวข้องของทีมทั้งหมดก็กรูกันเข้าไปในพิตสีแดงแทบจะทันที

เพราะนานแล้วที่ไม่ได้เห็นการแข่งขันชั้นครูแบบนี้

เสียงกระหึ่มดังไปทั่วสนามเมื่อรถทั้งสามคันจอดลดหลั่นกันอยู่หลังไฟสตาร์ท นัยน์ตาสีขี้เถ้าของอดีตนักขับมือหนึ่งของโลกจ้องมองรถอีกสองคันซึ่งอยู่ข้างหน้า รถของเจ้าฮายาโตะอยู่หน้าเขาและคันหน้าสุดคือรถของเจ้าเด็กใหม่...ในเมื่อรถเหมือนกัน การปรับแต่งก็เหมือนกัน ถ้าจะต่างก็คงที่ฝีมือ...ขอดูหน่อยก็แล้วกันว่าจะทำได้ขนาดไหน จะทนรับความกดดันที่ต้องมีเขากับเจ้าฮายาโตะไล่หลังอยู่ได้หรือเปล่า

ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไปซะ

ไฟสตาร์ทค่อยๆดับลงทีละดวงและเมื่อถึงดวงสุดท้ายคันเร่งก็ถูกเหยียบมิดทันที จะดีหรือไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับการสตาร์ทนี่แหละ...และดูเหมือนเจ้าเด็กใหม่ก็พอได้เหมือนกันเพราะตอนนี้ทั้งเขาและเจ้าฮายาโตะต่างยังแซงขึ้นไปนำหน้าไม่ได้ทั้งคู่

รอยยิ้มพอใจปรากฏอยู่บนริมฝีปากอย่างนึกสนุก ปกติเขาไม่เคยลงมาแข่งด้วยแบบนี้หรอกไม่ว่าจะนักขับหน้าใหม่คนไหน แต่จากการได้ยืนดูเจ้าเด็กนั่นขับก็รู้สึกว่าเลือดในกายมันร้อนขึ้นมา จะบอกว่าวิธีการขับของเด็กนั่นน่าสนใจเพราะมันให้ความรู้สึกขัดแย้งกันในตัวเองก็ไม่แปลกนัก ทั้งๆที่มันเป็นการขับแบบนุ่มนวลเหมือนจะแซงใครไม่ได้แต่ความเร็วกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามรอบของสนาม จะว่าดุดันเหมือนเขาก็ไม่เชิง จะว่าขับแบบไม่สนใจใครเหมือนฮายาโตะก็ไม่ใช่...นุ่มนวลแต่ก็โหดเหี้ยม...การขับของเด็กนั่นให้ความรู้สึกแบบนั้นมากกว่า เหมือนกับว่าทำได้ทุกอย่างเพราะไม่อยากแพ้...เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากรู้...ว่าหากมีคนไล่ตามอยู่จะเป็นยังไง จะแสดงความโหดเหี้ยมแบบไหนให้เห็น

“ คุณรีไว! อย่าหักโหมนะครับ! หลังคุณยิ่งไม่ดีอยู่!...โธ่...ชอบแอบทำอะไรเสี่ยงๆตอนผมไม่อยู่เรื่อยเลย!”   กลับมาแล้วสินะเจ้าเด็กเหลือขอของเขา เสียงบ่นมันถึงได้ดังมาตามวิทยุสื่อสารทันที...วันนี้ช่วงเช้าเอเลนกับยัยแว่นฮันซี่ไปดูอะไหล่ชิ้นใหม่ที่โรงงานของเฟอร์รารี่ เขาเลยแอบลงมาแข่ง ไม่คิดว่าจะกลับมาไว้ขนาดนี้...ได้ยินเสียงยัยแว่นโหยหวนอยู่ไกลๆว่าทำไมไม่รอตนกลับมาก่อน...ป่านนี้เจ้าฮายาโตะคงจะปิดวิทยุสื่อสารหนีไปแล้ว

“ ไม่ต้องห่วง...คืนนี้ชั้นสามารถมีเซ็กส์กับนายได้ทั้งคืนเหมือนเดิมนั่นแหละ”   เขาหยอกเย้าคนที่อยู่ปลายสาย...ที่เขาตัดสินใจแขวนพวงมาลัยปัญหาส่วนหนึ่งมันก็มาจากสภาพร่างกายที่เป็นไปตามอายุขัย ก็ถ้ามันไม่ได้ปวดหลังถึงขั้นหมอสั่งให้เลิกเขาก็คงจะขับต่อไป

“ ใครมันจะไปห่วงเรื่องนั้นล่ะครับ! แล้วสภาพรถกับสนามตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ ผมจะเป็นวิศวกรรถให้”   รถแต่ละคันจะมีวิศวกรคอยดูแลของใครของมัน นั่นรวมไปถึงการสื่อสารตลอดการแข่งขันด้วย...เมื่อก่อนวิศวกรประจำตัวเขาคือยัยฮันซี่ แต่พอเขาเลิกขับ ยัยแว่นก็ถูกโยกให้ไปดูแลเจ้าฮายาโตะที่ขึ้นเป็นมือหนึ่งของเฟอร์รารี่แทน...และฤดูกาลที่จะถึงนี้ เอเลนก็กำลังจะได้รับหน้าที่ให้เป็นวิศวกรประจำรถอีกคัน เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องคัดให้ดี ทั้งฝีมือและความน่าไว้วางใจ

“ ปกติดี ยางล่ะ?”   ใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อคถามออกไปในขณะที่ดวงตาก็จ้องมองรถคันที่อยู่ข้างหน้า เมื่อโค้งที่แล้วเจ้าฮายาโตะแซงขึ้นไปนำเด็กใหม่นั่นได้แล้ว และต่อไปมันก็คือตาของเขา

“ ซ้ายหน้าอุณหภูมิมากกว่าล้ออื่นครับ ระวังการเข้าโค้งกับเบรกด้วยครับ”   ทางตรงยาวข้างหน้านี้ไม่มีทั้งโค้งทั้งเบรก เพราะงั้นคันเร่งจึงถูกเหยียบมิดเพื่อให้รถขยับเข้าไปดูดติดเจ้ารถสีแดงตรงหน้าที่ยังไม่มีแม้แต่ชื่อติดอยู่ที่ตัวถัง  พวงมาลัยหักเลี้ยวเล็กน้อยเตรียมจะใช้แรงดูดนั่นดึงให้รถแซงขึ้นไปง่ายๆ...ทว่า รถที่ดูเชื่องช้าของเจ้าเด็กใหม่กลับเร่งความเร็วหนีไป...หึ...คิดว่าเขาจะแซงเฉพาะทางตรง? พอใกล้จะถึงโค้งก็จะยอมปล่อยไปแล้วค่อยว่ากันรอบใหม่? 

ขับแบบนั้นไม่ใช่รีไวแน่นอน

“ เย็นนี้ไอ้หมีบ้ามันจะทำอะไรกิน?”  ถึงแม้ว่าบทสนทนาจะฟังดูสบายๆแต่ความร้อนแรงในสนามกลับแปลผกผัน รถที่นำเขาอยู่ไม่ถึงครึ่งวินาทีหันพวงมาลัยหนีเมื่อตระหนักแล้วว่าต่อให้ถึงสุดทางตรงเขาก็ยังไม่ชะลอความเร็วลงและเพราะแบบนั้นแค่เสี้ยววินาที SF15-T LEVI ก็ปาดแซงก่อนจะหลุดโค้งได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปด เสียงเบรกดังสนั่นหวั่นไหว เท่าที่เห็นจากกระจกมองหลังรถของเจ้าเด็กใหม่ปัดไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาไล่เขาอย่างเจ็บใจ...คงไม่คิดละสิว่าจะมีคนใจถึงแบบนี้

“ ได้ยินว่าซูชิมากุโร่นะครับ”  เด็กใหม่พยายามจะแซงคืนทว่าเขาก็ขับกันเอาไว้หมด ต่อให้แซงเขาได้ในโค้งขวาแต่โค้งถัดมาเขาก็เสียบกลับไปเหมือนเดิม เขากดคันเร่งจนเลขไมล์ไปถึง 300 กว่าแต่คนข้างหลังก็ยังตามมาติดๆ...โฮ่...กล้าใช้ได้ เพราะถ้าเร่งตามเขาขนาดนี้แล้วไม่รู้จังหวะเบรกละก็...เสยกำแพงข้างหน้าแน่

“ มากุโร่อีกแล้ว? เฮ้ เช็คยางขวาหน้าให้ที ชั้นรู้สึกว่ามันแปลกๆตอนเข้าโค้ง”  มือในถุงมือสีแดงหมุนพวงมาลัยก่อนจะรู้สึกว่ารถส่ายนิดๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อเพิ่งจะเบรกหูตั้งมาเมื่อกี้ นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองกระจกมองหลัง ถึงจะเจ้าเด็กใหม่จะลงไปกินหญ้าอยู่บ้างแต่ก็เอารถกลับมาก่อนจะถึงกำแพงได้ด้วยแหะ...ใช้ได้...

“ ความร้อนขึ้นครับแต่ขับต่อไปได้...มันก็ช่วยไม่ได้นี่นาในเมื่อโกคุเดระชอบปลามากุโร่ คุณยามาโมโตะจะชอบทำให้แฟนเค้ากินมันก็ไม่แปลกหรอก เราสองคนไปขออาศัยเค้ากินก็อย่าบ่นมากเลยครับ”   ต่อไปให้ทดสอบโค้งกับเจ้าฮายาโตะก็แล้วกัน...คันเร่งถูกกดจนมิดอีกครั้งเพราะเขาตั้งใจจะแซง SF15-T HAYATO ที่อยู่ข้างหน้า แน่นอนว่ามันไม่ได้ง่ายเหมือนคราวที่ผ่านมา เจ้าเด็กในปกครองของเขาพัฒนาไปมาก แต่มันยังขับแบบไม่สนใจใครยังไงก็ยังไม่สนใจใครอยู่อย่างนั้น เพราะงั้นชั่ววูบหนึ่งที่เจ้าฮายาโตะคิดว่าเขาจะแซงขวาตามสัญชาติญาณ เขากลับหักพวงมาลัยออกซ้าย แล้ว SF15-T LEVI ก็แซง SF15-T HAYATO ได้สำเร็จ

“ ชิ...เป็นหมีมันต้องแซลม่อนสิ!”   ทางข้างหน้าเขากลับมาโล่งไร้ใครนำอีกครั้ง มันช่างเป็นบรรยากาศที่ชวนคิดถึงจริงๆ นัยน์ตาสีขี้เถ้ายังคงเหลือบมองการต่อสู้ของคู่หลังจากกระจก ดูเหมือนเจ้าฮายาโตะคงต้องหัดสนใจคนรอบข้างบ้างแล้วถ้าจะมีคนไล่หลังที่ฝีมือไม่เลวขนาดนี้ ขนาดในโค้งยังสู้กับเจ้าฮายาโตะได้ก็ถือว่าไม่ธรรมดา

“ ครับๆ”   ถึงตาจะดูรถคู่หลังแต่หูก็ยังฟังคนจากปลายสาย ทุกวันนี้เขาขับรถด้วยร่างกายที่มันเป็นไปเองเสียมากกว่า เพราะงั้นต่อให้คิดอะไรอยู่ในหัวก็ไม่เคยเสียสมาธิ

“ โฮ่ยเจ้าเด็กเหลือขอ วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกัน”   ปกติแล้วในการแข่งขันจะไม่มีการพูดเล่นกันแบบนี้หรอก เพราะสิ่งที่พูดออกไปบางทีก็จะถูกนำไปออกอากาศให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังสื่อสารอะไรกับวิศวกรส่วนตัวอยู่เพื่อเพิ่มอรรถรสในการรับชม...อีกอย่างเขาก็ไม่ได้อยากจะสนทนาอะไรกับยัยแว่นบ้านั่นมากนักด้วย ประสาทจะเสีย

“ เย้~~ อาหารไทย~”   แต่เพราะที่นี่เป็นสนามส่วนตัวและก็ไม่ใช่การแข่งอย่างเป็นทางการ ทั้งอีกฝ่ายก็เป็นเจ้าเด็กเหลือขอเพราะงั้นเลยไม่เป็นไร

“ ตามใจ”   เบรกถูกแตะเล็กน้อยเมื่อต้องเข้าโค้ง นัยน์ตายังคงมองอยู่ที่กระจกมองหลังและดูท่าทางสองคันนั่นจะไม่ยอมปล่อยให้เขาทิ้งห่างง่ายๆมันถึงไล่จี้มาไม่หยุด

“ Fastest Lap ครับคุณรีไว แต่ต้องเหยียบมากกว่านี้นะครับเพราะเด็กใหม่ก็ความเร็วเพิ่มขึ้นเหมือนกัน”   รอบนี้เขาเร็วที่สุดในสามคันแต่ถึงอย่างนั้นก็ประมาทไม่ได้ ยิ่งได้ยินประโยคหลังจากเอเลนด้วยแล้ว

“ อืม...ยางของเด็กนั่นล่ะ?”   ถูกหมุนนิดหน่อยเมื่อ SF15-T HAYATO ตั้งใจจะเสียบหัวเข้ามาแซงเขา แต่พอโดนเขาปิดมุมไอ้รถคันหลังสุดก็ตั้งใจจะแซงคืนรวดเดียวสองคัน...หึ...ฝันไปเถอะ...คันเร่งถูกเหยียบมิดอีกครั้งทั้งๆที่ใกล้จะถึงโค้งอยู่รอมร่อ เขาปาดเข้าโค้งในได้สำเร็จและนั่นมันก็ทำให้เจ้าเด็กเมื่อวานซืนทั้งคู่จำต้องเบี่ยงออกวงนอกและไล่หลังเขาเหมือนเดิม

“ ถนอมยางได้ดีทีเดียวครับ”   ว่าแล้วเชียว..การขับที่ดูนุ่มนวลแบบนั้นมีผลกับยางจริงๆด้วย ริมฝีปากลอบยิ้มอย่างถูกใจ...จากนี้ไปคือของจริงแล้วสินะ

“ ชั้นจะเร่งความเร็ว คอยเช็คอุณหภูมิให้ด้วย”  น้ำเสียงนิ่งเอ่ยบอกปลายสายอย่างไม่ทุกข์ร้อน เขาขับรถสูตรหนึ่งมานานจนมันแทบจะกลายเป็นแขนขาของตัวเองไปแล้ว

“ ครับ”   ความเร็วถูกเร่งขึ้นทำให้ทิ้งห่างสองคันข้างหลังได้เกือบวินาที แต่ก็ประมาทเจ้าฮายาโตะไม่ได้เหมือนกันเพราะเจ้าเด็กนั่นมีทีเด็ดอยู่ที่การเข้าโค้ง ถ้าเขาไม่หนีในทางตรงให้มากๆเข้าไว้มีหวังคงโดนแซงคืนช่วงทางโค้งแน่ๆ

“ นายว่าเด็กนั่นจะชอบผู้ชายหรือเปล่า?”   จู่ๆเขาก็ถามออกไป

“ ห๋า? สงสัยอะไรของคุณเนี่ย?”   เขานึกหน้าเหวอๆเจ้าลูกหมานั่นออกเลยแหะและมันก็กำลังทำให้เขานึกขำ

“ ก็ต่อไปแกต้องเป็นวิศวกรให้มันนี่”   แน่นอนว่าไอ้พวกนักขับหล่อล่ำถูกเขาคัดทิ้งตั้งแต่ยังไม่ได้ทดสอบ ส่วนเจ้าเด็กใหม่นี่ถ้าดูแค่รูปลักษณ์ละก็น่าจะปลอดภัยสำหรับเอเลนของเขาละนะ

“ โธ่...ผมไม่นอกใจคุณหรอกน่า...แล้วก็อย่าเผลอไปต่อยเข้าล่ะดูเค้าก็ไม่ใช่คนที่ทนทานอะไร”   เสียงเง้างอดน่าแกล้งดังมาจากปลายสาย ป่านนี้คงกำลังพองลมแก้มป่องๆนั่นอยู่แน่ๆ

“ หึ!”  เขาหลุดหัวเราะในลำคอ...ไม่ใช่คนที่ทนทาน?...แต่การขับรถที่โหดเหี้ยมไม่ใช่น้อยนะ มือที่จับพวงมาลัยส่ายไปนิดๆเมื่อรู้สึกถึงแรงปะทะจากทั้งทางซ้ายและทางขวา...เพราะมัวคุยกับเจ้าลูกหมานั่นแหละทำให้อีกสองคันไล่เขาทันตั้งครึ่งคันรถแล้ว!

เฟอร์รารี่สีแดงสดสามคันพุ่งทะยานแทบจะเป็นหน้ากระดานและต่างก็ไม่มีคันไหนยอมลดความเร็วให้ถึงแม้จะถึงโค้งหน้าในอีกไม่กี่วินาทีก็ตาม  ถ้าเขาหมุนพวงมาลัยไปทางซ้ายตอนนี้เพื่อเตรียมเข้าโค้งต้องชนเจ้าเด็กใหม่แน่นอนแต่ถ้าไม่เลี้ยวก็โหม่งกำแพง...หึ...จะวัดใจกันใช่ไหม? เพราะดูท่าทางเจ้าเด็กใหม่นั่นไม่มีแววว่าจะยอมให้เขาเลี้ยวแล้วนำไปก่อน ต่อให้ชนหรือเขาพุ่งเข้าไปหากำแพงก็ไม่สน? เอางั้นก็ได้...เพราะงั้นเขาจึงผ่อนคันเร่งในชั่ววินาที เฟอร์รารี่ทั้งสองคันจึงนำหน้าเขาไป ทว่าจังหวะที่ต่างก็เข้าโค้งนั้นเขากลับเหยียบคันเร่งเต็มที่อีกครั้งแล้วมุดหัวรถเข้าไปในมุมที่แคบกว่า จากที่เจ้าเด็กใหม่เหมือนจะแซงเขาได้จึงกลับมาตามเขาอีกครั้งในโค้งถัดมานั่นแหละ แต่เหนือฟ้ายังมีเจ้าฮายาโตะ รถที่เหมือนจะหลุดโค้งของเด็กนั่นปาดหน้าเขาไปแค่นิดเดียว ตอนนี้ SF15-T HAYATO จึงเป็นจ่าฝูง

 “ รอบนี้ Fastest Lap เป็นของโกคุเดระครับ หมอนั่นอัจฉริยะเรื่องการเข้าโค้งจริงๆ โอเวอร์สเตียร์ตลอดแต่กลับช่วยให้ความเร็วเพิ่มซะงั้น”   โอเวอร์สเตียร์คือการเข้าโค้งเหมือนดริฟท์ ในขณะที่หัวรถเข้าโค้งท้ายจะปัดและถ้าควบคุมไม่อยู่รถก็จะหมุน แต่ถ้าสามารถใช้มันได้ก็จะทำให้ไม่ต้องลดความเร็วก่อนเข้าโค้งมากเท่าการเข้าโค้งปกติ เรียกว่าเป็นการเข้าโค้งที่ควบคุมยากมากแต่เจ้าฮายาโตะกลับทำได้ดี

“ อืม...เจ้านั่นตั้งใจใช้โอเวอร์สเตียร์...ถ้าเป็นคนอื่นคงหลุดโค้งไปแล้ว”  มันก็น่าภูมิใจอยู่หรอกนะในฐานะผู้ปกครอง แต่ในฐานะนักขับด้วยกันแล้วมันน่าเจ็บใจชะมัด!

“ คุณรีไว...เด็กใหม่ก็ความเร็วเพิ่มขึ้นนะครับ”   เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยสินะ ว่ายิ่งขับความเร็วก็จะยิ่งเพิ่มทั้งๆที่สภาพยางสึกหรอลงไปเรื่อยๆและนักขับส่วนมากจะความเร็วตก...ใช้ได้...นอกจากเร็วแล้วยังไม่รู้สึกถึงความประหม่าที่ต้องมาไล่ตามนักขับมือหนึ่งของโลกในอดีตและคนปัจจุบันเลยสักนิด

“ รอบสุดท้ายแล้วนะครับ สภาพความร้อนและความดันตอนนี้สามารถกดได้เต็มที่เลยครับ”   ดี...แทนที่จะหวั่นวิตกกับอันดับหนึ่งที่ถูกเจ้าฮายาโตะคว้าไปเขากลับกำลังยิ้มร้ายอยู่ภายใต้หมวกกันน็อค...ไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแล้วและการแข่งขันมันก็ยังไม่จบจนกว่าจะได้วิ่งใต้ธงตาหมากรุกนั่นแหละ!

SF15-T LEVI ยังคงทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เหนือกว่ารถไฟหัวกระสุนของญี่ปุ่น รถของเจ้าเด็กใหม่ตีคู่มากว่าครึ่งคันแค่เขาเข้าโค้งรถก็ถูกดูดเข้าหากันก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะสั่นสะเทือนไปหมด มองเห็นปีกหน้าข้างขวาหลุดกระจายอยู่เต็มถนนจากกระจกมองหลัง รถของเจ้าเด็กใหม่เซไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาไล่เขาต่อ ถือว่าเก่งใช้ได้ที่บังคับรถให้วิ่งต่อได้ ปกติชนแบบนั้นมันต้องหมุนไปแล้ว และหากไม่ไล่เขาต่อตอนนี้ ตำแหน่งนักขับมือสองของทีมม้าลำพองก็คงจะหลุดมือไปแน่ๆ

เขาหันกลับมาสนใจท้ายรถสีแดงคันข้างหน้า เหลือทางตรงสุดท้ายแล้วสินะก่อนจะถึงเส้นชัย แน่นอนว่า SF15-T LEVI ก็ใส่แบบไม่มีอะไรจะเสีย

“ คุณรีไว!”   เจ้าเด็กเหลือขอกระโดดกอดคอเขาทันทีที่รถจอดลง

“ ผมนี่แทบลืมหายใจเลยตอนคุณเข้าเส้นชัยก่อนโกคุเดระแค่ 0.03 วินาที เป็นไงล่ะ ฝีมือการบอกข้อมูลของผม!”   .....ไอ้ที่ว่าจะกินอาหารไทยเย็นนี้น่ะนะ? เจ้าลูกหมายิ้มแก้มปริพลางถูหน้าลงมาที่ไหล่ของเขา

“ อ๊า~~~ รีไว~~ รถนายมันต้องปรับแต่งขี้โกงอะไรแน่ ชั้นจะชำแหละมันเดี๋ยวนี้แหละ! การวิเคราะห์ข้อมูลของชั้นให้โกคุเดระไม่มีทางผิดพลาดเด็ดขาด อ๊า~~~”   เจ้าฮายาโตะน่ะเดินถือหมวกกันน็อคด้วยใบหน้าตายไปนู่นแล้ว ต่อให้แพ้เขาไปกี่วินาทีเด็กนั่นเคยสนใจเสียที่ไหน แต่คนที่ร้องโวยวายกลับกลายเป็นยัยแว่นวิศวกรประจำตัวเสียแทน

“ คะ คุณรีไว...”   เสียงตะกุกตะกักที่ไม่คุ้นเคยเอ่ยเรียกให้เขาหันไปมอง เจ้าเด็กใหม่กำลังก้มหัวให้อย่างไม่สมกับการขับที่เหลือกินนั่นเลย

“ ขอบคุณมากๆนะครับที่ช่วยลงแข่งกับผม ถึงจะไม่ได้เป็นนักขับของเฟอร์รารี่แต่ผมก็ดีใจมากที่ได้แข่งกับคนในระดับตำนานอย่างคุณ”  เจ้าของผมสีชายังคงก้มหัวในขณะที่พูดประโยคยืดยาว

“ นายชื่ออะไร?”  อดีตนักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ทำให้ใบหน้าได้รูปรับกับเส้นผมสีชาเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาสีมรกตนั่นช่างเหมือนกับเอเลนและฮายาโตะจริงๆ

“ สเลน....สเลน ทรอยยาร์ดครับ”   รีไวยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนจะเดินผ่านสเลนไป ในขณะที่ใบหน้าได้รูปกำลังมึนงงที่ดูเหมือนกับอีกฝ่ายจะไม่ยอมรับ แต่น้ำเสียงนิ่งกลับประกาศก้องออกไป

“ เพ้นท์ชื่อของหมอนี่ลงไปบนตัวถังรถได้เลย ชั้นให้ผ่าน”  

SF15-T SLAINE…

แค่นึกถึงชื่อที่ติดอยู่ที่ตัวถังรถคันที่สองของเฟอร์รารี่ขึ้นมาทีไรก็ทำให้ใบหน้าได้รูปอมยิ้มขึ้นมาทุกที

จากนี้ไปเขาก็จะได้เป็นส่วนหนึ่งของบ้านสีแดงหลังนี้แล้วสินะ แค่คิดก็แทบจะควบคุมความดีใจไม่อยู่

นัยน์ตาสีมรกตทอดมองไปยังแผ่นหลังกว้างของทีมบอสร่างสูงใหญ่ วันนี้คุณเอลวินพาเขามาที่สำนักงานใหญ่ของเฟอร์รารี่เพื่อเตรียมเอกสารยื่นเรื่องต่อ FIA เพื่อขอทำบัตรนักขับ  ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาหันมองสองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ เป็นเพราะใฝ่ฝันมานานแล้วในที่สุดก็ได้มาเดินอยู่ในนี้อย่างที่ฝันสักทีมันก็ต้องตื่นเต้นดีใจเป็นธรรมดา

“ หึ...พอได้เจอคนปกติอย่างเธอ ชั้นถึงเพิ่งรู้ว่าลูกทีมของชั้นนี่มันมีแต่พวกประหลาดคนทั้งนั้น”   จู่ๆเสียงทุ้มก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆทำให้เขาหันไปมองทีมบอสของตนอย่างแปลกใจ

“ ครับ?” 

“ ก็คนปกติที่เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่ครั้งแรกก็ต้องตื่นเต้นตื่นตาตื่นใจใช่ไหมล่ะ? แต่นายรู้ไหมว่าเจ้าคนที่ชั้นพามาที่นี่ก่อนหน้านายน่ะมันเป็นยังไง? บางคนก็แผ่รังสีอย่างกับจะไปฆ่าใคร บางคนก็ซังกะตายอย่างกับรอบๆตัวไม่ใช่โรงงานรถหรูแต่เป็นตลาดขายหมูธรรมดาๆ บางคนก็เอาแต่โทรศัพท์ “คุณรีไวครับๆ” อยู่นั่นเอง อ้อ แต่มันก็มีเหมือนกันนะพวกที่ตื่นเต้นเกินเหตุจนยามต้องลากออกมาเพราะนึกว่าพวกโรคจิตจะมาลักอะไหล่รถ...เพราะงั้นจากนี้ไปก็พยายามอยู่กับพวกบ้าๆนั่นให้ได้ล่ะ...สเลน”  ใบหน้าหล่อเหลาหันมายิ้มให้และมันก็ทำให้ใบหน้าได้รูปตอบรับด้วยความยินดี

“ ครับ! ฝากตัวด้วยเช่นกันครับ!”   หัวสีชาก้มให้อีกหลายครั้งจนทีมบอสได้แต่โบกมือไปมา...จะว่านานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เจอคนมารยาทงามแบบนี้...ก็ดูแต่ละตัวที่อยู่กับเขาสิ.......

ขาทั้งสองคู่ก้าวเข้าสู่อาคารสำนักงาน เพราะที่นี่มีทั้งแผนกบัญชี ธุรการ การเงิน บุคคลและบริหาร...ใบหน้าสบายๆของเอลวิน สมิธจึงกระตุกขึ้นมาทันที...จะเจอเจ้า CEO ปีศาจนั่นก็ไม่แปลกเลย...

“ สวัสดีครับคุณเอลวิน  นี่นักขับใหม่ที่ว่าใช่ไหมครับ?”  แล้วทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในห้อง เสียงทักจากพนักงานฝ่ายบุคคลที่เขาโทรนัดเอาไว้ก่อนก็ดังขึ้นทันที

“ ใช่ ฝากดูเรื่องเอกสารให้ด้วย รับรองว่าง่ายกว่ารีไวกับโกคุเดระเยอะ”   พนักงานฝ่ายบุคคลคนนั้นถึงกับหลุดขำยกใหญ่...เรื่องคราวนั้นกว่าจะเคลียร์กันได้ก็วุ่นวายไปถึงฝ่ายกฎหมายนู้น

“ ถ้างั้นเชิญทางนี้เลยครับ”  สเลนถูกพาไปที่ห้องด้านใน ทีมบอสร่างสูงใหญ่จึงเดินเตร่ไปนั่งลงที่ส่วนรับแขกแทน

“ ต่อไปเป็นประชุมผู้ถือหุ้นนะครับ น่าจะเริ่มในอีกสิบนาทีนี่แหละ”   และก้นของเอลวิน สมิธยังไม่ทันจะถึงพื้นโซฟาดี เสียงฝีเท้าของคนที่ไม่อยากจะเห็นหน้าที่สุดก็ดังอยู่ใกล้แสนใกล้ ใกล้จนจะหลบไปไหนก็ไม่ทันแล้ว เพราะฉะนั้น CEO ปีศาจที่ทีมบอสปีศาจกล่าวหาก็หันหน้ามาเห็นเข้าพอดี

“ นายเข้าไปก่อน เดี๋ยวชั้นตามไป”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองหันไปบอกเลขาส่วนตัวก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเอลวิน สมิธที่ดีดตัวขึ้นไปยืนตรงทันทีเช่นกัน

“ เรื่องนักขับใหม่เป็นยังไง?”  นี่ไม่คิดจะทักทายตามมารยาทที่ดีกันบ้างเลยหรือไง? เปิดบทสนทนามาก็เข้าประเด็นทันที ไอ้คนบ้างาน! แน่นอนว่าเอลวินได้แต่ด่าในใจ...เพราะถึงเขาจะเป็นใหญ่ในสครูเดอเลีย เฟอร์รารี่ซึ่งเป็นส่วนของทีมรถแข่ง แต่มันก็ยังอยู่ภายใต้อำนาจของฝ่ายบริหารของบริษัทแม่อย่างเฟอร์รารี่อยู่ เพราะงั้นเจ้าผู้ชายตัวใหญ่ ผมทอง นัยน์ตาสีฟ้า จะว่าหล่อก็หล่อแหละ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาจึงมีศักดิ์เป็นเจ้านายของเขาอีกที

แต่ถ้าคิดว่าทีมบอสอย่างเขาจะยอมให้ทุกอย่างละก็...ไม่มีทาง

ถึงครูเทโอจะเป็นใหญ่ที่สุดในเฟอร์รารี่ แต่หัวหน้าทีมแข่งที่เป็นหัวใจไม่แพ้กันอย่างเขาก็ไม่ได้น้อยหน้าหรอกนะ

“ ได้แล้ว นี่ก็พามาทำบัตรนักขับ”   เพราะอายุไล่เลี่ยกันพวกเขาถึงได้คุยกันแบบไม่เคยมีหางเสียง

“ ซื้อตัวมาจากทีมไหน? ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เรื่อง?”   เนื่องจากทีมแข่งเป็นหัวใจสำคัญของการพัฒนารถ เฟอร์รารี่จึงต้องประคบประหงมกันพอสมควรและเพราะแบบนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรในทีมแข่งคนเป็น CEO ที่ดูจะไม่ได้เกี่ยวข้องจึงต้องรับรู้ทุกเรื่อง

“ ไม่ได้ซื้อมาจากทีมไหนทั้งนั้นแหละ เป็นนักขับใหม่ แต่รีไวให้ผ่านแล้ว”   พอเอลวิน สมิธพูดออกไปแบบนั้น CEOหนุ่มก็ทำท่าไม่พอใจทันที

“ ทำไมไม่ซื้อตัวนักขับเก่งๆที่มีประสบการณ์มาจากทีมอื่นล่ะ? จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาปั้นเองแถมยังตัดกำลังคู่แข่งด้วย นายคิดว่าค่าตัวนักขับแค่นั้นเฟอร์รารี่จะไม่มีปัญญาจ่ายหรือไง?”   เอาแล้ว...พนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มจะเดินหลีกกันเป็นแถบๆเพราะต่างก็รู้กันดีว่าหากสองคนนี้เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องเถียงกันแทบเป็นแทบตายทุกทีด้วยความคิดที่ไม่เคยจะไปด้วยกันได้  คนหนึ่งก็สมกับที่เป็นผู้บริหาร มองอะไรเป็นผลลัพธ์และกำไรไปหมด ส่วนอีกคนก็สมกับที่มาจากทีมแข่งที่ส่วนใหญ่จะใช้ชีวิตอยู่กับความเสี่ยง จึงไม่เคยเดินตามกรอบเหมือนคนปกติทั่วไป

ทั้งๆที่มองภายนอกแล้วอย่างกับพี่น้องทะเลาะกันแท้ๆ...ด้วยรูปร่างหน้าตาที่คล้ายกันมากน่ะสิ

“ เรื่องค่าตัวน่ะไม่เกี่ยวหรอก คนที่ทีมแข่งต้องการน่ะไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์โชกโชนก็ได้ ขอแค่เก่งและเข้ากับรถได้ก็พอ นายก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ารีไวกับโกคุเดระเริ่มต้นมายังไง?”   ทีมบอสร่างสูงใหญ่เริ่มจะเท้าสะเอว ส่วนCEOหนุ่มก็เริ่มจะยกมือขึ้นมากอดอก นัยน์ตาสีฟ้าที่ต่างก็จ้องกันอย่างไม่ลดละนั่นบ่งบอกว่าหากไม่มีใครเข้ามาขวางก็คงจะเถียงกันยันพรุ่งนี้แน่

“ แล้วนายจะรู้ได้ไงว่าคนใหม่นี่จะเหมือนรีไวกับโกคุเดระ? นั่นน่ะมันอาจจะเป็นปาฏิหาริย์ที่มีแค่สองคนในโลกก็ได้ เฟอร์รารี่ไม่มีเวลาจะมาเสียให้กับนักขับใหม่ๆที่ใช้ไม่ได้หรอกนะ”

“ นายไม่เคยไปเหยียบพิตการาจเลยสักครั้งแล้วจะรู้ได้ไงว่าคนไหนใช้ได้ใช้ไม่ได้?”

“ ก็ดูจากผลงานที่ผ่านมาไง? ทุกอย่างมันมีอยู่ในรายงานอยู่แล้ว”

“ แต่ผลงานที่ผ่านมามันก็การันตีไม่ได้หรอกนะว่าจะขับรถของเฟอร์รารี่ได้”

“ เอ่อ....”   เสียงอ่อยๆของใครบางคนเสี่ยงตายแทรกเข้ามาระหว่างประกายไฟที่กำลังลุกโชนของสองบอสแห่งม้าลำพอง และเมื่อใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองของทั้งคู่หันควับไปมอง ชายคนนั้นก็ถึงกับสะดุ้งโหยง

“ มีอะไร?”   ครูเทโอถามออกไปด้วยน้ำเสียงห้วน

“ ได้เวลาเข้าประชุมแล้วครับ....”  คนที่ออกมาตามคือเลขาส่วนตัวนั่นเอง ใบหน้าหยิ่งทระนงพยักรับก่อนจะหันกลับมามองหน้าของเอลวินอีกรอบ

“ ชั้นขอให้นายตัดสินใจใหม่ แล้วค่อยคุยกัน”  CEOหนุ่มเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม โดยทีมบอสของม้าลำพองทำแค่หยักไหล่อย่างไม่คิดจะรับฟัง...ยังไงเขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกสเลน ทรอยยาร์ด

“ เอ่อ...มีอะไรกันหรือเปล่าครับ? เห็นคนมุ่งกันเพี้ยบ?”   เสียงนุ่มถามออกมาจากคนที่เพิ่งเดินมาถึง ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาหันมองรอบตัวด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก

“ ไม่มีอะไหรอก ว่าแต่เสร็จแล้วเหรอ?”  ทีมบอสส่ายหน้าอย่างระอาน้อยๆก่อนจะกลับมาสุขุมดังเดิม

“ เรียบร้อยแล้วครับ”  ใบหน้าได้รูปยิ้มน้อยๆให้ วูบหนึ่งที่เอลวินเผลอคิดไปว่าอุตส่าห์ได้ดอกไม้มาไว้ในรังโจรทั้งที จะให้ทิ้งไปอย่างที่เจ้าครูเทโอว่าได้ไง?...นะ...ถึงเฟอร์รารี่จะมีดอกไม้อยู่บ้างแล้วก็เถอะ แต่ดอกนึงก็อย่างกับน้ำแข็ง ส่วนอีกดอกนึงก็มีผึ้งจอมหวงเป็นเจ้าของ ใครแตะเป็นโดนต่อย.....

“ ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ เรายังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากหากเธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่มาราเนลโล”

และเรื่องใหญ่ที่ต้องจัดการที่ว่านั่นก็คือ...

“ ที่บ้านชั้นมีหมี...ถ้าคิดว่าอยู่กับมันได้จะมาอยู่ด้วยกันก็ได้”   โกคุเดระ ฮายาโตะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คนอื่นๆที่ยืนอยู่รอบห้องประชุมในพิตการาจสีแดงต่างเหล่มองเจ้าของผมสีเงินอย่างหวาดผวา...หมีเหรอ?...ใครมันจะไปอยู่กับหมีได้ฟ๊ะ?!

“ ผ่านๆ”   เอลวิน สมิธรีบโบกมือปัดไปทันที...ที่พวกเขากำลังทำกันอยู่นี้ก็คือการหาบ้านใหม่ให้สเลนนั่นเอง

“ บ้านผม...”   เอเลน เยเกอร์กำลังจะอ้าปากแต่เอลวิน สมิธก็โบกมือแทบจะทันที

“ นี่ก็ข้ามไปได้เลย”   เพื่อความปลอดภัยของสเลนเอง อย่าไปอยู่ในรังผึ้งนั่นเล้ย อาจจะโดนต่อยไม่รู้ตัวแถมวันดีคืนดีอาจจะเห็นภาพน้ำผึ้งหยาดเยิ้มอีกเพราะรีไวกับเอเลน เยเกอร์นั้นถือว่าทุกหลืบทุกมุมในบ้านคือ “เตียง”

“ บ้านชั้นๆ”   เหมือนกัน...แค่ฮันซี่ โซเอะอ้าปากด้วยท่าทางดีใจจนโอเว่อร์แอคติ้ง เอลวิน สมิธก็รีบหันหน้าไปทางอื่น

“ ผ่านๆ”  เราอาจจะหาตัวนักขับคนใหม่ไม่เจอเพราะไปตายอยู่ใต้ซากอะไหล่รถในบ้านที่ดูเหมือนโกดังรถมากกว่านั่นก็ได้

“ ถ้างั้นก็ให้ไปอยู่บ้านนายสิเอลวิน”   รีไวที่ยืนกอดอกมองอยู่นานเริ่มรำคาญ

“ ไม่ได้หรอก...ซูซานเพิ่งจะคลอดลูก กำลังหวงมาก ใครเข้าใกล้ไม่ได้เลย นายอาจจะถูกกัด”   ซูซานนี่เป็นลูกของซูซี่ที่เป็นหลานของซูฮันน่าสินะ? สรุปคือหมาของเอลวิน สมิธนั่นแหละ

“ ถ้างั้นจะเอาไง?”   ต่างคนต่างทำท่าคิดไม่ตก...มั้ง?...เพราะสเลน ทรอยยาร์ดไม่ใช่คนอิตาลี จึงไม่มีบ้านอยู่ที่นี่เลย อันที่จริงก็กำลังจัดหาบ้านถาวรให้แต่ด้วยเจ้าตัวขัดขวางอย่าง CEOปีศาจ ทำให้ยังไม่อนุมัติสักที จะให้ไปอยู่อพาร์ทเม้นต์ก็ดูจะไม่ปลอดภัย เอลวิน สมิธเลยคิดว่าจะให้ไปอาศัยอยู่กับคนในทีมไปก่อน

แต่หารู้ไม่ว่า บ้านของคนในทีมนี่แหละที่มันอันตรายยิ่งกว่า...

“ เอ่อ...คือ...ให้ผมอยู่ที่การาจไปก่อนก็ได้นะครับ...”   สเลน ทรอยยาร์ดเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ ก็เพราะท่าทางไม่สู้ใคร อ่อนโยน แถมดูน่ารังแกแบบนี้นี่แหละที่ทำให้เอลวิน สมิธไม่วางใจให้ไปอยู่อพาร์ทเม้นต์คนเดียว

“ จริงด้วย! ผมนึกออกแล้ว!”   จู่ๆเอเลน เยเกอร์ก็ตะโกนออกมา

“ ไปอยู่บ้านผมที่มอนชิโอ้ไหมครับ? ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เพราะแม่ผมย้ายตามไปดูแลพ่อที่โบโลญญ่า บ้านเลยปิดไว้เฉยๆ”   ...มอนชิโอ้? ย่านที่อยู่อาศัยของพวกคนรวยในมาราเนลโลสินะ...แถวนั้นมีแต่บ้านระดับผู้บริหารไม่ก็นักการเมืองใหญ่ๆหรือไม่ก็มหาเศรษฐี เรื่องความปลอดภัยน่าจะไว้ใจได้อยู่ถึงแม้จะต้องอยู่คนเดียวก็คงไม่เป็นไร

“ ว่าไงสเลน?”   ทีมบอสหันไปถามความเห็นจากคนที่จะต้องไปอยู่

“ ได้ครับ”   นักขับคนใหม่พยักหน้าให้ก่อนจะหันไปยิ้มให้เอเลน...คนที่กำลังจะเป็นคู่หูกันในอนาคตอันใกล้

เพราะแบบนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงให้หลัง สเลน ทรอยยาร์ดจึงมาขับรถอยู่บนถนนเส้นหนึ่งของมาราเนลโลซึ่งได้ชื่อว่าเป็นถนนที่มีที่ดินแพงที่สุดในเมืองนี้

Via Monchio…

“ อยู่ไหนน้า...”   โฟร์คสวาเกนสีเหลืองอ่อนขับอย่างเอื่อยเฉื่อยก่อนจะจอดลงข้างทางเพื่อดูแผนที่ นัยน์ตาสีมรกตจดจำเลขที่บ้านก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆตัว...บ้านแถวๆนี้นี่หลังใหญ่จริงๆ

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาหันมองเลขที่บ้านที่ติดอยู่ที่รั้วไปเรื่อยๆ ถ้าตามเลขฝั่งนี้ไปก็น่าจะใกล้แล้วมั้ง? เขามาในช่วงที่ทุกคนกำลังวุ่นวายเพราะงั้นจึงต้องมาที่บ้านตามลำพัง  มือบางวางแผนที่ลงก่อนจะย้ายมาจับพวงมาลัยของรถคู่ใจที่เอามาจากอังกฤษด้วย  Volkswagen New Beetle Cabriolet คันนี้พ่อของเขาเป็นคนซื้อให้...แต่พูดก็พูดกันตามตรง ถึงเขาจะขับรถสูตรหนึ่งจนนักขับระดับโลกอย่างคุณรีไวยอมรับได้ แต่กับรถบ้านธรรมดาๆนี่มันคนละเรื่องกันเลย เพราะงั้นเจ้าโฟร์คสวาเกนเพื่อนยากจึงมีแต่รอยเต็มไปหมด...

อ่า...ก็ในสนามกับนอกสนามมันไม่เหมือนกันนี่นะ...

ใบหน้าได้รูปได้แต่ยิ้มแห้งให้กับตัวเอง สองมือพยายามบังคับพวงมาลัยให้ตรงที่สุดในขณะที่สายตาก็มองหาบ้านเยเกอร์เป้าหมาย

“ เจอแล้ว!”   ทั้งเลขที่บ้าน ทั้งนามสกุลที่เขียนติดเอาไว้ยืนยันว่าบ้านสีขาวหลังใหญ่นี้คือบ้านของเอเลนแน่นอน และด้วยความดีใจจึงทำให้ไม่ทันเห็นว่าเบื้องหน้ามีลูกหมาตัวเล็กๆมาวิ่งผ่านตั้งแต่เมื่อไหร่

“ เหวอ?!!!!”   และเมื่อนัยน์ตาสีมรกตมองเห็นมันอีกที มือบางก็หักพวงมาลัยปีนขึ้นฟุตบาทหลบได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด

ทว่า...

หลบหมาได้ก็จริงอยู่ แต่ตอนนี้โฟร์คสวาเกนคู่ชีพกลับกำลังพุ่งพรวดเข้าหารั้วบ้านข้างๆอย่างกับจรวด!

“ อ๊า!!!! หลบไปครับ!!”   หัวสีทองๆของใครบางคนที่มองเห็นจากซี่ระแนงรั้วทำให้สเลน ทรอยยาร์ดตะโกนสุดเสียง ตอนนี้ที่ขาเหยียบคันเร่งหรือเบรกก็ไม่รู้แล้วด้วยอารามตกใจ

“ หื๋อ?”  และหัวสีทองที่ว่านั่นก็กำลังเงยหน้าขึ้นมาจากการรดน้ำต้นไม้อย่างสงสัยว่าใครมันมาโหวกเหวกโวยวายอะไรในย่านพักอาศัยที่เงียบสงบและผู้ดีที่สุดในมาราเนลโลแห่งนี้...แน่นอนว่า CEOหนุ่มไฟแรงแห่งเฟอร์รารี่ไม่คิดหรอกว่าจะมีรถเต่าสีเหลืองพุ่งทะลุกำแพงบ้านเข้ามาทักทายแบบนี้...

โครม!!!

เสียงโครมครามหยุดลงพร้อมกับฝุ่นตลบอบอวล รั้วบ้านที่เคยสวยงามกลายเป็นรูและมีรถเต่าสีเหลืองอ่อนเสียบคาอยู่…

“ แค่กๆๆ”   คนบนรถไอเพราะฝุ่นควันยกใหญ่ แต่ส่วนอื่นของร่างกายกลับปลอดภัยอย่างไม่น่าเชื่อ กลับเป็นเจ้าของบ้านที่หลบได้อย่างฉิวเฉียดก่อนจะล้มหงายหลังและยังคงนั่งอ้าปากค้างกับสภาพรั้วบ้านของตัวเอง

ก็ถึงได้บอกไง...

ว่าพวกใช้ไม่ได้น่ะ อย่าให้มันขับรถ!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

หลบไหที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย อาห์~~~

คือแบบว่า...แบบว่า...ช่วงนี้ F1 เพิ่งเปิดฤดูกาลใช่ม้า คุณกวางเลยกำลังคลั่งอีกครั้ง5555 จากที่กำลังตั้งใจปั่นพญาเหยี่ยวให้วันเกิดเอเลน เลยแหกโค้งเปลี่ยนเป็น GLIDE แทนซะงั้นถถถถถ ก็ตั้งใจจะเขียนธงตาหมากรุกให้จบนั่นแหละ เขียนไปเขียนมามีตอนพิเศษงอกเรื่อยๆเลยค่าคุณแม่ขรา TvT แถมมีคนมากระซิบบอกว่าวันที่ 26 เดือน 3 เป็นวันเกิดท่านเคานต์ค. เพราะงั้น...ไหนๆก็ไหนๆละ เอา GLIDE ไปอีกตอน โอ้ทะเลแสนงาม~ ดูซิดูหมู่ปลา~~ TvT

ส่วนชื่อตอน WHITE and SILVER ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษค่ะ (โดนตบ) ตั้งไปงั้นแหละ5555 ก็...เป็นตอนพิเศษของ GLIDE ที่แอบใส่คู่ท่านเคานต์ค.xสเลน ลงไปด้วย >////< ไม่รู้ว่ากี่ตอนจบเหมือนกัน ยังไงก็ฝากไว้อีกตอนนะก๊า 

ตอนแรกว่าจะลง Vers. แต่ยังเขียนต่อไม่ได้ค่ะ กำลังดูว่าอนิเมะออริจะจบยังไง น่าจะมีส่วนที่ได้ใช้ในฟิคด้วยมั้งเพราะมันไม่ใช่ฟิค Au.

แฮปให้ท่านเคานต์ค.ก่อน

สุขสันต์วันเกิดนะค้าท่านเคานต์ครูเทโอ

มีฟามสุขมากๆ เกิดไปเรื่องหน้า(?)ก็ขอให้เข้าใจสเลนก่อนและได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก่อน อย่าได้ตายไวเยี่ยงนี้ (โดนไม้เท้าฟาดยกที่หนึ่ง) ขอให้ได้ภรรยาที่ดีแสนดีต่อให้ลงแส้ยังไงก็ทนได้นะคะ (โดนไม้เท้าฟาดยกที่สอง) เทียนบนหน้าเค้กอาจจะเยอะไปหน่อยก็ขอให้ดึงออกหมดไวๆและได้กินเค้กเร็วๆนะคะ (โดนไม้เท้าฟาดยกที่สาม...พอแล้ว~) Happy Birthday คร่า

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^