Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059] GLIDE : WHITE and SILVER#02

Attack on Titan feat.KHR and A/Z Au.Fic [Cruhteo x Slaine , Levi xEren , 8059]  GLIDE : WHITE and SILVER#02

For HBD. Count Cruhteo

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine , Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

“ ขอโทษครับ!”   เจ้าของเส้นผมสีชาซึ่งกำลังก้มหัวแล้วก้มหัวอีกอยู่ตรงหน้านั้นไม่ได้ทำให้อารมณ์ของCEOหนุ่มแห่งเฟอร์รารี่ดีมาขึ้นเลย ยิ่งหันไปมองรถเต่าสีเหลืองอ่อนที่ยังเสียบคากำแพงรั้วบ้านก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดหนักกว่าเดิม

“ คือ...ผมอยู่บ้านข้างๆนี่...ผมจะชดใช้ค่าซ่อมรั้วให้....แต่ว่า...คงต้องขออนุญาตผลัดผ่อนไปก่อนจนกว่าผมจะได้เงินเดือนนะครับ...ขอโทษด้วยจริงๆครับ!”   ใบหน้าที่เงยขึ้นมาหลับตาปี๋ก่อนจะก้มหัวลงไปใหม่ ร่างสูงใหญ่จึงถือโอกาสเหยียดมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า...บอกว่าอยู่บ้านข้างๆเขาถ้างั้นก็เด็กบ้านเยเกอร์?

ไม่น่าใช่...อย่างเจ้าเด็กแสบที่ไม่เคยฟังใครนั่นไม่มีทางมายืนก้มหัวขอโทษเขาแบบนี้เด็ดขาด ถึงเขาจะจำหน้าไม่ค่อยได้แต่เจ้าเด็กนั่นมันเกรียนกว่านี้แน่นอน ได้ข่าวว่าตอนนี้ก็เป็นหนึ่งในทีมวิศวกรของเฟอร์รารี่แล้วก็เป็นแฟนรีไวด้วย? และเพราะย้ายไปอยู่กับรีไวตั้งนานแล้วเขาจึงไม่ค่อยได้เห็นหน้า...แล้วเจ้าคนที่ขับรถห่วยแตกจนเสยทะลุกำแพงบ้านของเขาพังเป็นแถบๆนี่มันเป็นใครกันล่ะ?

“ เธอ...เป็นญาติของพวกเยเกอร์งั้นรึ?”   นัยน์ตาสีฟ้าเหยียดมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้วางใจ

“ ก็...ไม่ใช่ญาติหรอกครับแต่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องมาอยู่ที่นี่...อ๊ะ! ผมไม่ใช่พวกแอบอ้างหรือหัวขโมยนะครับ! ผมมีกุญแจบ้านที่เอเลนให้มาจริงๆ”   ร่างโปร่งบางรีบควานหากุญแจบ้านด้วยท่าทางลนลาน มือใหญ่จึงโบกมือปัดอย่างรำคาญใจ  แค่คิดว่ายืนรดน้ำต้นไม้อยู่ในบ้านของตัวเองดีดี๊ก็เกือบถูกรถชนตายแถมยังต้องมาซ่อมกำแพงรั้วอีกมันก็ให้หน่ายใจพอแล้ว ไม่อยากจะไปรับรู้เรื่องของคนข้างบ้านนักหรอก แค่เรื่องงานเขาก็ไม่มีพื้นที่ในสมองให้มองอะไรได้อีกแล้ว

ยิ่งเจ้าเด็กปอนๆที่แม้แต่เงินค่าซ่อมรั้วยังไม่มีให้เขา ก็ไม่มีอะไรให้ต้องสนใจอีก

“ จะไปไหนก็ไปไป...ส่วนเงินค่าซ่อมรั้วมีเมื่อไหร่ค่อยเอามาให้ก็แล้วกัน”   มือใหญ่โบกไล่อย่างรำคาญและไม่ได้คาดหวังอะไร...ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะมีปัญญามาชดใช้ค่าหินทราโวทีนนำเข้าให้เขาได้หรอก...แค่ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกันอีกก็ดีถมเถ

“ ขอบคุณมากๆนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยจริงๆครับ...”   เจ้าเด็กนั่นเดินคอตกก่อนจะพยายามสตาร์ทรถแล้วขับเข้าบ้านของพวกเยเกอร์ไป...เขาได้แต่ภาวนาในใจขออย่าให้ต้องพบต้องเจอกันอีกเลย แค่ครั้งแรกก็สร้างความเดือดร้อนให้เขาซะขนาดนี้ ไม่รู้ขับรถอีท่าไหน ฝีมือแย่ชะมัด!

แต่ดูเหมือนคำภาวนาของเขามันไม่ค่อยจะได้ผลสักเท่าไหร่

หรือไม่พรหมลิขิตมันก็รุนแรงกว่าที่คิด...

เพราะแค่เช้าวันรุ่งขึ้นเท่านั้นแหละ...

“ เธอ!!!”

“ คุณ!!”

เสียงตะโกนแทบจะดังขึ้นพร้อมๆกันเมื่อคู่กรณีต้องมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง...ในสถานที่ที่ CEOหนุ่มไม่สามารถจะหลบเลี่ยงไปได้ตลอดชีวิตเพราะที่นี่ก็คือหนึ่งในที่ทำงานของเขา

สนามฟิโอราโน...

นัยน์ตาสีฟ้าเบิกค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา วันนี้เขาพอจะมีเวลาเลยว่าจะแวะมาดูนักขับคนใหม่ที่เจ้าเอลวินหัวดื้อยืนยันว่ายังไงก็ต้องเป็นเด็กคนนี้เท่านั้นสักหน่อย อย่างน้อยก็ถือว่าเขามาดูแล้วจะได้ไม่ต้องถูกตราหน้าว่าไม่เคยมาเหยียบสนามจะรู้ได้ยังไง...แต่ที่ไหนได้พอมาถึงกลับเจอเจ้าเด็กที่ทำกำแพงรั้วบ้านเขาเป็นรูโหว่กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในพิตการาจ!

ทำไมเจ้าเด็กนั่นถึงมาเดินอยู่ในนี้ได้ ดูจากรูปร่างหน้าตาอายุแล้วก็ไม่น่าจะเป็นวิศวกรของที่นี่?

ใบหน้าหยิ่งทระนงก้มมองอีกฝ่ายอย่างสำรวจตรวจตราโดยไม่คิดจะเกรงใจ ชุดที่ใส่ถึงจะเป็นชุดฟอร์มสีแดงของเฟอร์รารี่เหมือนคนอื่นๆทว่าของเจ้าเด็กนี่กลับเป็นชุดหมีซึ่งปกติแล้วจะไม่มีลูกทีมคนไหนใส่ถ้าไม่ใช่เวลาแข่งหรือซ้อมเปลี่ยนยาง ถึงจะเป็นเวลาแข่งแต่ก็จะมีเฉพาะคนที่คอยเปลี่ยนยาง 12 คนเท่านั้นที่ใส่ เพราะงั้นกรณีนั้นจึงตัดไป

จะเหลือก็แต่....

นัยน์ตาสีฟ้าไล่ลงไปมองหมวกกันน็อคที่ท่อนแขนเล็กๆนั่นโอบไว้ข้างลำตัว...นี่ก็ไม่ใช่หมวกกันน็อคที่พวกที่คอยเปลี่ยนยางใส่ แต่หมวกกันน็อคที่มีระบบซับซ้อนกว่าหมวกกันน็อคทั่วไปและราคาไม่ธรรมดาจน CEO อย่างเขาต้องเซ็นต์อนุมัติด้วยตัวเองทำให้เขารู้จักมันดี...ว่ามันเป็นหมวกกันน็อคสำหรับนักขับรถสูตรหนึ่ง

ไม่จริง...

ไม่จริงใช่ไหม?...

มือใหญ่รีบเปิดแฟ้มที่ถืออยู่...คงต้องบอกว่าเขาพลาดเองที่ไม่มีเวลาดูเพราะรู้ว่าเป็นนักขับใหม่จึงไม่มีประวัติอะไรให้ต้องอ่านแล้วคนอย่างเขาก็ไม่ได้สนใจว่าหน้าตาหมอนั่นจะเป็นยังไง...นั่นแหละความผิดพลาดครั้งใหญ่...เพราะแค่เปิดแฟ้มมา...รูปเด่นหราที่แปะอยู่ตรงหน้าใบประวัติก็ทำเอาCEOหนุ่มแทบจะกุมขมับ

มันเป็นรูปของเจ้าเด็กนี่แน่ๆ...นักขับมือสองของเฟอร์รารี่เป็นเด็กนี่แน่ๆ!

อย่างเจ้าเด็กที่ขับรถห่วยแตกถึงขนาดเสยกำแพงบ้านเขาเป็นรู กับอีแค่จะขับบนถนนให้ตรงยังทำไม่ได้เนี่ยนะจะให้มาเป็นนักขับของเฟอร์รารี่?!

เจ้าเอลวินมันคิดอะไรของมันอยู่!

“ เอลวินอยู่ไหน?”   เสียงดุดันถามออกไปอย่างไม่สนใจว่ามันจะทำให้ร่างโปร่งบางตรงหน้ารู้สึกกลัว ร่างสูงใหญ่ในสูทเข้ารูปก้าวขาเข้าไปในพิตอย่างถือสิทธิ์ ใบหน้าบอกบุญไม่รับทำให้ทีมวิศวกรที่ปกติจะเฮฮากันตลอดถึงกับเงียบกริบ

“ ครูเทโอ? พายุอะไรหอบนายมาถึงนี่?”   ต้องพายุแน่ละ ดูหน้าของเจ้าCEOปีศาจตอนนี้ก็รู้  เอลวิน สมิธลอบถอนหายใจ

“ เจอตัวก็ดี ชั้นมีเรื่องจะต้องบอกนายเดี๋ยวนี้และนี่ถือเป็นคำขาดจาก CEO นายห้ามเถียง”   ใบหน้าหยิ่งทระนงจ้องทีมบอสของพิตการาจสีแดงอย่างจริงจัง บรรยากาศอึมครึมลอยเข้ามาปกคลุมห้องทั้งห้องทันที  ร่างโปร่งบางของนักขับคนใหม่เดินตามร่างสูงใหญ่ของCEOหนุ่มเข้ามาทันได้ฟังประโยคที่ทำเอาชาไปทั้งหน้าได้พอดี

“ ชั้นไม่เอานักขับฝีมือห่วยแตกคนนี้!”   มือใหญ่เปิดแฟ้มก่อนจะชี้ไปที่รูปของสเลน ทรอยยาร์ด และถึงแม้ว่านัยน์ตาสีฟ้าจะเหลือบมาเห็นว่าคนที่ถูกกล่าวถึงก็อยู่ในห้องด้วยแต่ร่างสูงใหญ่ก็ไม่คิดจะเห็นใจและไม่สนใจว่าจะทำร้ายหัวใจดวงน้อยขนาดไหน  งานก็คืองาน ถ้ามัวแต่เกรงใจก็ยิ่งใหญ่ไม่ได้

“ นายรู้ไหมว่าเด็กนี่มันเพิ่งขับรถชนรั้วบ้านของชั้นเมื่อวานนี้? แล้วนายยังจะให้คนที่ขับรถแย่ขนาดนั้นมาขับให้เฟอร์รารี่? หึ อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลย ยังไงเรื่องนี้ชั้นก็ขอค้านอย่างเด็ดขาด! หานักขับคนใหม่ซะ! ยังไงชั้นก็จะไม่เซ็นต์อนุมัติอะไรให้เจ้าเด็กนี่แน่ๆ!”   ไม่ว่าเปล่าปลายนิ้วยังชี้มาที่เจ้าของเส้นผมสีชาที่ได้แต่ยืนนิ่งอย่างไม่อาจไหวติงได้อีก 

นัยน์ตาสีมรกตไหวระริกด้วยความเจ็บปวดที่แล่นมาจากแผ่นอกด้านซ้าย ก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับเพราะนั่นมันก็เป็นความผิดของเขาเอง แต่ถึงกระนั้นก็อดที่จะตัดพ้อต่อโชคชะตาไม่ได้...ทั้งๆที่พยายามมาถึงขนาดนี้ พยายามจนคว้าพวงมาลัยของเฟอร์รารี่มาไว้ในมือได้แล้วแท้ๆ

“ บนถนนกับในสนามมันต่างกัน...มีนักขับหลายคนที่ขับรถบนถนนไม่ได้แต่กลับขับในสนามได้ดี นายได้ถามสเลนหรือยังว่าทำไมถึงขับรถไปชนรั้วบ้านนาย?”   แต่กลับกลายเป็นเอลวินที่ตอบโต้อีกฝ่ายด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้น ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาเงยขึ้นมองทีมบอสของตัวเองด้วยความซาบซึ้งต่างจากใบหน้าหยิ่งทระนงที่ยังคงไม่คิดจะรับฟังอะไรอยู่เหมือนเดิม

“ ใครจะไปอยากรู้ ชั้นดูแค่ผลลัพธ์เท่านั้นก็พอ!”   CEOหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิมที่ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมให้เจ้าเด็กตรงหน้ามาเป็นนักขับให้เฟอร์รารี่แน่

“ ว่าไงสเลน?”   แต่ทีมบอสของพิตการาจสีแดงยังคงเยือกเย็น เป็นเพราะว่าความเห็นไม่เคยตรงกันเพราะงั้นการโต้เถียงแบบนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาของพวกเขา แต่กับคนที่ไม่เคยต้องรับความกดดันแบบนี้จึงมีสีหน้าตื่นๆ

“ ผม...คือว่า...ผมหลบลูกหมา...”   ยิ่งเห็นท่าทางที่ไม่เด็ดขาด ขาดความมั่นใจ ตอบคำถามตะกุกตะกักของนักขับคนใหม่ก็ยิ่งทำให้CEOหนุ่มที่จ้องจะหาเรื่องอยู่แล้วรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม...จะไหวเหรอเนี่ย? เด็กนี่ต่างจากรีไวกับโกคุเดระโดยสิ้นเชิง

“ แต่ในสนามแข่งไม่มีลูกหมาให้ต้องคอยหลบแบบนั้น เพราะงั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ชั้นจะไม่ให้เค้าขับ”   ทีมบอสแห่งพิตการาจสีแดงหันมาพูดกับ CEOหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“ นายบอกว่านายดูแค่ผลลัพธ์ใช่ไหมครูเทโอ? ถ้างั้นนายก็ควรจะรอดูผลงานของเด็กนี่ก่อนจะตัดสินใจ นายไม่เคยเห็นเด็กนี่ตอนขับฟอร์มูล่าวันแล้วนายจะรู้ได้ไงว่าเขาไม่คู่ควรที่จะขับให้เฟอร์รารี่?”   คำพูดของเอลวินทำเอาCEOหนุ่มแห่งเฟอร์รารี่เถียงไม่ออก สันกรามได้แต่กัดกันแน่นเช่นเดียวกับฝ่ามือที่กำหมัดเพื่อต้องการระงับความไม่พอใจ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ใช่ผู้บริหารที่ไม่ยอมรับฟังใคร ในเมื่อคนเป็นทีมบอสมาเป็นสิบๆปีและทำผลงานให้เฟอร์รารี่ได้ดีมาตลอดยืนยันซะขนาดนั้น เขาก็จะยอมวางเดิมพันด้วยก็ได้

“ ก็ได้...แต่ชั้นมีข้อแม้”   ใบหน้าหยิ่งทระนงกัดฟันพูด ถึงมันจะทำให้คนในพิตการาจพอจะโล่งใจได้บ้างแต่คำว่าข้อแม้ของอีกฝ่ายก็ทำให้ยังหายใจไม่ทั่วท้อง

“ ชั้นจะยอมให้เด็กนี่ลงแข่งก็ได้...แต่แค่สามสนามเท่านั้น...ถ้าไม่ได้ขึ้นโพเดี้ยมทั้งสามสนาม...นายต้องถอดเด็กนี่ออกจากการเป็นนักขับของเฟอร์รารี่ทันที”   นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองกันอย่างไม่ลดละบ่งบอกว่าตนยอมให้ได้แค่นี้

“ ตกลง”   ทีมบอสแห่งพิตการาจรับคำอย่างง่ายดาย เพราะลึกๆในใจแล้วตนก็เชื่อมั่นว่าสเลนจะทำได้...ก็นะ...ถ้าทำไม่ได้คงเป็นเขาเองนี่แหละที่อาจจะต้องพิจารณาเรื่องนี้...เขาเองก็ไม่ได้ใจดีไปกว่าครูเทโอเท่าไหร่นักหรอก

“ หึ แล้วชั้นจะคอยดู”   ใบหน้าหยิ่งทระนงกวาดสายตามามองนักขับคนใหม่ชั่ววินาทีก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะสะบัดตัวเดินออกไปจากพิตการาจและนั่นก็ทำให้ลูกทีมคนอื่นๆต่างถอนหายใจไปตามๆกัน

“ นายทำได้ใช่ไหมสเลน?”   ทีมบอสหันมาถามร่างโปร่ง ใบหน้าสวยพยักรับอย่างมุ่งมั่น มือใหญ่จึงตบลงไปที่ไหล่บางอย่างให้กำลังใจ

“ หว๋า~~น่ากลัวชะมัด นี่บอสต้องไปสู้รบปรบมือกับผู้ชายคนนั้นตลอดเลยเหรอครับเนี่ย เคยได้ยินแต่กิตติศัพท์เพิ่งเจอตัวจริงเป็นครั้งแรก โหดสมคำล่ำลือจริงๆ”   หนึ่งในทีมวิศวกรครวญครางให้ได้ยิน

“ ว่าแต่เจ้าเอเลนนี่ละก็นะ...บ้านอยู่ข้างๆCEOนั่นก็ไม่บอก นี่ไม่ใช่ว่าเราส่งสเลนเข้าปากเหยี่ยวปากกาเหรอครับเนี่ย?”   ลูกทีมอีกคนออกความเห็นและนั่นก็ทำให้เอลวิน สมิธคงต้องเอามาขบคิด นัยน์ตาสีฟ้าทอดมองนักขับคนใหม่ที่กำลังยืนคุยกับวิศวกรอยู่ข้างๆรถ...อย่างเด็กนี่สู้รบปรบมือกับเจ้าครูเทโอไม่ไหวแน่ๆ ถ้าเป็นเอเลนก็ว่าไปอย่าง เด็กนั่นยอมรีไวคนเดียวกับคนอื่นนี่ตายเป็นตายเถียงได้เถียง เพราะงั้นเอเลนถึงได้ไม่รู้สึกว่าข้างบ้านของตัวเองมีเจ้าคนน่ากลัวนั่นอยู่

ร่างโปร่งบางของนักขับคนใหม่แห่งค่ายม้าลำพองเดินกลับไปยังห้องล็อคเกอร์เมื่อพระอาทิตย์ฉายแสงยามเย็น ในหัวกำลังทบทวนกลยุทธต่างๆที่ทีมจะใช้ในการแข่งขันเพราะการแข่งรถเอฟวันนั้นไม่ได้มีแค่การเอารถลงไปวิ่ง ทุกๆทีมต่างแข่งกันทั้งศักยภาพของรถ ความเก่งกาจของนักขับ การวางหมากวางแผนของวิศวกรรถและทีมบอส นอกจากนี้ยังมีทีมเวิร์คของพิตสต็อปอีก เขาเป็นคนใหม่ของทีมจึงต้องเรียนรู้และเข้ากับคนอื่นๆในทีมให้ได้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ถึงภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาลีของคนที่นี่จะทำให้เขาปวดหัวบ้างในบางทีแต่โดยรวมแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ทุกคนในทีมต้อนรับเขา...จะมีก็แค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ไม่ยอมรับ...

ใบหน้าสวยถึงกับถอนหายใจเมื่อนึกถึงคนข้างบ้านขึ้นมา...เผลอไปทำให้เกลียดเข้าแล้วจนได้...จะทำยังไงดี...

เขาเองก็จะยอมแพ้แล้วกลับไปตอนนี้ไม่ได้ หากยังทำตามความฝันไม่สำเร็จเขาคงไม่มีหน้ากลับบ้านได้หรอก

เพราะว่าเขาหนีออกมา...

ใบหน้าสวยถอนหายใจอีกครั้งเมื่อนึกถึงคนที่บ้านในอังกฤษ...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ “พ่อ” ของเขา

ร่างโปร่งสะบัดหน้าไปมาก่อนจะกลับมาตั้งสติอยู่กับปัจจุบัน วันนี้เหนื่อยมามากพอแล้ว เลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วกลับบ้านนอนพักเอาแรงดีกว่า...เอาไว้ค่อยพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นว่าเขาก็ทำได้ในสนามก็แล้วกัน

ฝ่ามือบางเตรียมจะผลักประตูห้องล็อคเกอร์เข้าไป ทว่าเสียงอะไรแปลกๆก็ทำให้สองมือชะงักลงเสียก่อน

“ อ้า...คุณรีไว...เดี๋ยว...อย่าเพิ่งใส่เข้ามาสิครับ...ถุงยาง...ใส่ถุงยางก่อน...”

“ ไม่ใส่”

“ อึก...ไม่ได้นะครับ...”

“ ชั้นไม่ชอบ”

“ ไม่ชอบก็ต้องใส่ครับ! อะ....ก็ใครให้มาทำในที่แบบนี้เล่า...”

......นั่นมันเสียงของเอเลนกับคุณรีไว? ถึงเขาจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนั้นนักแต่ก็พอเดาได้ว่าข้างในกำลังทำอะไรกัน...

ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที สองขารีบเดินหนีไปอีกทางก่อนจะนั่งลงบนโซฟาในห้องริมสุดที่สามารถมองเห็นประตูของห้องลอคเกอร์ได้...จะเข้าไปขัดตอนนี้ก็คงไม่ดีแต่เขาจะออกไปทั้งๆที่ไม่ได้เปลี่ยนชุดก็ไม่ได้...ก็คงต้องรอต่อไป...

“ อ้าวสเลน? ยังไม่กลับเหรอ?”   หนึ่งในทีมวิศวกรที่เดินผ่านมาทักขึ้นหลังจากที่เห็นเขานั่งอยู่ในห้องพัก

“ ยังครับ...”  ใบหน้าสวยยิ้มให้ มองเห็นกระเป๋าที่สะพายไหล่อีกฝ่ายอยู่ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดหน่อยที่ได้กลับบ้านแล้ว เพราะถึงพวกทีมวิศวกรจะอยู่ในชุดฟอร์มของเฟอร์รารี่เหมือนกันแต่มันก็เป็นชุดที่เดินออกไปไหนต่อไหนได้ไม่เหมือนกับเขาที่ใส่ชุดหมีของนักขับ ออกไปทั้งอย่างนี้คนคงมองกันตาย

“ กลัวจะต้องกลับไปเจอท่านCEOปีศาจนั่นสินะ อ้า เป็นชั้นก็ไม่อยากกลับบ้านเร็วนักหรอก ฮ่าๆๆ”   มือใหญ่ตบไหล่เขาอย่างอารมณ์ดีแล้วพากันเดินจากไป...มันก็จริงแหะ...ถ้ากลับไวอาจจะเจอเพื่อนบ้านบุกมารังควานให้เขาเลิกขับรถก็เป็นได้...ใบหน้าสวยยิ้มเจื่อนๆและได้แต่นั่งเฝ้ามองทีมวิศวกรคนแล้วคนเล่าเดินจากไป

“..............”   ดูเหมือนทีมของโกคุเดระเพิ่งจะเลิก ร่างบอบบางนั่นถึงได้มายืนส่งกระแสจิตถามเขาว่ายังไม่กลับหรือไง? เขาจึงได้แต่ยิ้มแห้ง...จริงสิ...โกคุเดระก็เป็นนักขับเหมือนกันแล้วก็ต้องเปลี่ยนชุดเหมือนกันเพราะงั้นอาจจะมีวิธีก็ได้เพราะน่าจะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาบ้าง?

เจ้าของผมสีเงินเดินไปแถวๆหน้าห้องลอคเกอร์และมือบางก็ต้องชะงักไปเหมือนมือของเขา ใบหน้าสวยหันกลับมาพยักหน้าให้ราวกับจะบอกว่าเข้าใจแล้ว แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่เข้าใจเจ้านักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่ตอนนี้เลย เพราะแทนที่โกคุเดระจะเดินมานั่งรอข้างๆกัน ร่างบอบบางนั่นกลับเดินออกไปจากอาคารหน้าตาเฉย......คือว่า...จะออกไปทั้งๆอย่างงั้นน่ะนะ?

เขาชะเง้อคอมองผ่านบานหน้าต่างกระจกว่าโกคุเดระจะทำยังไงต่อไปในเมื่อไม่มีทั้งกุญแจรถและโทรศัพท์ ความหวังที่ว่าจะมีคนมานั่งเป็นเพื่อนเหลือศูนย์เมื่อโกคุเดระใช้โทรศัพท์ของส่วนออฟฟิศโทรไปที่ไหนสักแห่ง...แล้วไม่นานก็มี BMW สีดำมาจอดตรงหน้าคนที่อยู่ในชุดหมีสีแดง

ใครกันน่ะ? แฟนเหรอ?

เดี๋ยวนะ? แล้วทำไมผู้ชายตัวสูงใหญ่คนนั้นถึงได้ใส่ชุดหมีมาด้วยล่ะ? ถึงมันจะเป็นสีดำก็เถอะ? โกคุเดระโทรไปบอกว่าตัวเองเปลี่ยนชุดไม่ได้เลยใส่มาเป็นเพื่อน? จะยังไงก็ไม่รู้ละแต่เขากลับมองว่าเป็นคู่ที่น่ารักดีแหะ ถึงจะขำดีก็เถอะ

BMW สีดำคันนั้นกลับรถแล้วหันหัวไปในทางเข้าเมือง...อย่าบอกนะว่าจะเข้าไปซื้อของกันต่อ? ในสภาพแบบนั้น? แต่ดูจากท่าทางทั้งสองคนก็ดูไม่ได้อายอะไร? เป็นเขาคงไม่กล้าเงยหน้าเดินไปไหนได้หรอกนั่น รอยยิ้มจางๆเผยอยู่บนริมฝีปากเมื่อนึกถึงหมีแดงตัวเล็กกับหมีดำตัวใหญ่เดินเข็นรถเข็นในซุปเปอร์มาเก็ต...ก็น่าจะเข้ากับโกคุเดระดีนะ?

พอเสียง BMW หายไปทำให้ตอนนี้เขาแทบจะเหลืออยู่ตัวคนเดียว จากท้องฟ้าใสๆเปลี่ยนเป็นสีส้มและกำลังจะมืดลงทุกทีๆ....นี่มันนานแค่ไหนกันแล้วเนี่ย? ทำไมสองคนนั้นไม่ออกมาสักที? เขารออยู่แบบนี้จะดีแน่เหรอ? ไม่ใช่จะทำเรื่องแบบนั้นกันทั้งคืนในห้องนั้นหรอกนะ? ....หว๋า....ทำไงดีล่ะ เขาไม่มีคนมารับแบบโกคุเดระเสียด้วย

แล้วในขณะที่ไฟทางเดินเริ่มกระพริบติดขึ้นตามอัตโนมัติเมื่อภายนอกมืดลง ประตูห้องล็อคเกอร์ก็เปิดออกจนได้ หัวสีชารีบผลุบเข้ามาในห้องเพื่อไม่ให้สองคนนั้นรู้ว่าเขารออยู่...ก็นะ...มันน่าอายออกนี่นา

แต่ว่าเขาคงจะคิดไปเองเพราะดูท่าทางคุณรีไวจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครแบกเอเลนที่สลบไสลพาดบ่าก่อนจะเดินออกไปด้วยใบหน้านิ่งสนิทตามเดิม

เขาได้แต่หัวเราะแห้งๆอยู่ในใจคนเดียว กว่าจะรอจน Ferrari F12 Berlinetta วิ่งจากไป กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเองเสร็จก็เล่นเอารอบตัวมืดสนิทไปแล้ว

มืดไม่มืดเปล่า เสียงฟ้าร้องครืนๆดังบ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนคงตกลงมาแน่ๆ และนั่นทำให้สองขารีบจ้ำออกจากอาคารให้ไวกว่าเดิม...รถเต่าสีเหลืองอ่อนถูกปิดประทุนเพื่อกันฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด...อ่า...เกือบไปๆ

Volkswagen New Beetle Cabriolet แล่นช้าๆออกไปจากลานจอดรถของเฟอร์รารี่ อันที่จริงบอสก็เสนอรถของเฟอร์รารี่ให้แต่เขาก็ยืนยันว่าจะใช้คันเดิม...เพราะเวลาที่เห็นมันทีไร ความท้อแท้ใจก็จะกลับกลายมาเป็นความมุ่งมั่น เขาจะต้องดีพอเพื่อที่จะกลับไปอยู่ข้างๆคนที่ให้มันกับเขามาให้ได้

รถเต่าสีเหลืองอ่อนแล่นมาจนถึงหน้าสำนักงานใหญ่ของเฟอร์รารี่ก่อนที่จะจอดลงเพราะไฟแดง...อันที่จริงก็มีเขาจอดอยู่คันเดียวนี่แหละ ถนนเลนส์อื่นๆล้วนว่างเปล่า ถ้าจะขับฝ่าไฟแดงไปก็ทำได้แต่เพราะเป็นคนไม่ชอบฝ่าฝืนกฎอย่างเขาเลยยังคงจอดรอไฟแดงอยู่อย่างนั้น

นัยน์ตาสีมรกตทอดมองที่ปัดน้ำฝนซึ่งปัดไปมาอยู่หน้ากระจก เม็ดฝนยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เวลาหัวค่ำแบบนี้ที่ที่เคยคับคั่งไปด้วยพนักงานอย่างหน้าสำนักงานใหญ่เลยไม่มีใครเหลือสักคน ยิ่งฝนตกแถวนี้ยิ่งเงียบจนดูวังเวง

ไฟสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียว มือขยับเกียร์ตามปกติและขาก็เหยียบคันเร่งตามปกติ...แต่ที่ไม่ปกติก็คือโฟลคสวาเกนสีเหลืองของเขาเพราะแทนที่มันจะเคลื่อนที่ตามคำสั่งมันกลับนิ่งสนิทไปเสียดื้อๆ

“ เอ๋?”  มือพยายามบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถใหม่ ทั้งๆที่ยังมีเสียงเครื่องยนต์ทำงานทว่าเจ้ารถเต่ากลับไม่ยอมวิ่ง?!

“ อา...ขอร้องละ...อย่าเพิ่งมางอแงตอนนี้สิ...”   เสียงนุ่มบ่นออกไปเบาๆ คิ้วสีชาเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่อไม่มีทีท่าว่าเจ้ารถเต่าจะยอมเคลื่อนที่ สงสัยเป็นเพราะเมื่อวานเอาไปเสยกำแพงมาแน่ๆเลย ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังดีอยู่เลยแท้ๆแล้วทำไมถึงมาตายเอากลางถนนแบบนี้ได้เนี่ย

“ โธ่....”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาถอนหายใจก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น เขาหันมองไปรอบตัวก็พบเพียงถนนว่างเปล่า...ไม่มีใครช่วยเขาได้แน่แต่จะจอดทิ้งไว้ตรงนี้ก็คงไม่ได้ มือบางจึงตัดสินใจเปิดประตูรถออกไปก่อนจะพยายามเข็นเจ้ารถเต่าจนมันไหลไปจอดอยู่ข้างทางได้สำเร็จ  ฝากระโปรงถูกเปิดออกก่อนที่ใบหน้าได้รูปจะยื่นเข้าไปมองเครื่องยนต์และอะไหล่มากมายอย่างจนใจ...ถึงเขาจะเป็นนักขับรถสูตรหนึ่งแต่ก็ใช่ว่าจะซ่อมรถเป็น ถึงเขาจะขับมันชนนู่นชนนี่บ่อยๆจนเข้าอู่พอๆกับอยู่บ้านแต่ก็ไม่เคยรู้เลยนี่นาว่าจะต้องซ่อมยังไง

ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้นะนายน่ะสเลน...เอาเข้าจริงก็ไม่เคยจะทำอะไรด้วยตัวเองได้เลย

แล้วแบบนี้จะกลับบ้านไปหาคนคนนั้นได้ยังไง...

ใบหน้าสวยถอนหายใจในความไม่ได้เรื่องของตัวเอง...ไม่ได้เรื่องไม่พอยังไม่เคยมีโชคอะไรกับใครเขาเลย...วันนี้ตั้งแต่เช้ายันเย็นมีแต่เรื่องซวยซ้ำซวยซ้อนทั้งวัน...จะมีเรื่องอะไรดีๆเหมือนคนอื่นเค้าบ้างไหมนะ?

หัวสีชาสะบัดไปมา...จะมาจิตตกตอนนี้มันยังเร็วไป...ใบหน้าพยายามกลับไปมุ่งมั่นอีกครั้ง สองมือเองก็พยายามจับๆอะไหล่และสายไฟมากมายเผื่อว่ารถอาจจะวิ่งได้ราวกับปาฏิหาริย์ขึ้นมาบ้าง

และในขณะที่นักขับคนใหม่กำลังซ่อมรถมั่วๆอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่หน้าตึกออฟฟิศของเฟอร์รารี่ก็มีรถประจำตำแหน่งคันหนึ่งมาจอดรออยู่...

แฟ้มเอกสารหลายเล่มถูกโยนไว้ในท้ายรถและคนที่อยู่ทำงานจนมืดค่ำนั้นก็ไม่ใช่ใครเลย

“ แวะที่ไหนก่อนหรือเปล่าครับ?”  คนขับรถเอ่ยถามCEOหนุ่มแห่งเฟอร์รารี่ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ในมือใหญ่ยังคงไม่ละจากแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งที่ถือติดมาด้วย

“ ตรงกลับบ้านเลย”  สิ้นคำสั่งรถประจำตำแหน่งก็แล่นออกจากสำนักงานใหญ่ของเฟอร์รารี่แทบจะเป็นคันสุดท้าย ในลานจอดรถที่เคยแน่นขนัดบัดนี้กลับว่างเปล่า จู่ๆก็รู้สึกว่าโรงงานขนาดใหญ่ของเขานั้นช่างวังเวงน่ากลัว

มือปิดแฟ้มลงเมื่ออ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ขอพักสายตาด้วยการเหม่อมองสายฝนเสียหน่อยก็น่าจะดี

ทว่า...

กลับมีเจ้ารถเต่าสีเหลืองอ่อนคุ้นแสนคุ้นโผล่เข้ามาในสายตา?

ยิ่งรถประจำตำแหน่งจอดติดไฟแดงอยู่ก็ยิ่งเห็นได้ชัดเลยว่านั่นมันเป็นโฟลคสวาเกนที่เพิ่งจะเสยรั้วบ้านเขาพังเมื่อวานนี้จริงๆ!

ใบหน้าหยิ่งทระนงเบือนไปมองร่างโปร่งบางของเจ้าเด็กนั่นที่กำลังตากฝนอยู่ใต้กระโปรงรถ...เสียหรือยังไงเจ้ารถเต่านั่น?

แต่มันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา ไม่จำเป็นต้องไปสนใจเจ้าเด็กไม่ได้เรื่องนั่นหรอก ดีเสียอีกถ้าตากฝนจนเป็นหวัดแล้วลงแข่งไม่ได้ เขาจะได้ไม่ต้องไปวุ่นวายเถียงกับเจ้าเอลวินให้คอแทบแตก

“ ขับต่อไปสิ”   เสียงทุ้มนิ่งสนิทเอ่ยสั่งคนขับรถที่เหลือบตามามองผ่านกระจกมองหลัง คนขับรถเองก็คงจะเห็นแล้วว่ามีรถจอดเสียอยู่และถ้าคนกลุ่มสุดท้ายอย่างพวกเขาไม่ลงไปช่วยเด็กนั่นก็ต้องติดแหงกอยู่ที่นี่ทั้งคืนแน่ เพราะโรงงานของเฟอร์รารี่ก็ไม่ได้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองมาราเนลโลเสียทีเดียว ต้องขับรถผ่านป่าที่ล้อมรอบกลุ่มก้อนโรงงานของเฟอร์รารี่ไปพอสมควร

แต่เมื่อได้ฟังคำสั่งของเขาคนขับรถก็จำต้องออกรถอย่างช่วยไม่ได้...

และก็ไม่ได้มีแค่คนขับรถเท่านั้นที่รู้เห็นว่ามีรถอีกคันอยู่ใกล้ๆกัน...ร่างโปร่งบางของนักขับคนใหม่ของทีมม้าลำพองเองก็เห็นเช่นกันว่ามีรถมาจอดติดไฟแดงอยู่

ทว่าพอรู้ว่าเป็นรถใคร...สองขาก็ไม่กล้าจะวิ่งไปขอความช่วยเหลือ...ร่างโปร่งจึงต้องจำใจยืนมองรถประจำตำแหน่งคันนั้นแล่นผ่านหน้าไป...

คงจะถูกเกลียดจริงๆด้วยสินะ...

ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีชาหม่นหมองลงยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่ารถเสียเสียอีก...ทั้งๆที่ก่อนจะมาที่นี่ก็มีคนไม่ชอบใจเขาอยู่มากมาย แต่ทำไมถึงได้ไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นเกลียดเขากันนะ?

ไหล่บางห่อเหี่ยวรู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สองมือจึงต้องหันกลับไปจับๆดึงๆอะไหล่ที่ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาเลยสักนิด...บอกตามตรงว่าเรื่องร้ายๆที่เจอมาทั้งวันนี้ยังไม่เท่ากับเสี้ยววินาทีที่รถประจำตำแหน่งคันนั้นแล่นออกไปโดยไม่ชายตาแลเขาด้วยซ้ำ

น้ำตา...ห้ามไหลลงมาเด็ดขาดเลยนะสเลน...

และเพราะดวงตานั้นพร่ามัวไปหมดจึงมองไม่เห็นรถที่จอดลงข้างๆอย่างนิ่มนวล...

“ ขึ้นมา”   น้ำเสียงดุดันปนรำคาญทำให้ไหล่บางถึงกับสะดุ้งโหยง คราบน้ำตาไหลหายไปกับสายฝนตอนนี้เขาจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่คิดว่าจากไปนานแล้วได้หวนกลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง...นั่นมัน...คุณครูเทโอจริงๆ

“ เอ่อ...แต่ว่า........”   และเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกลับมา ร่างโปร่งจึงได้แต่เงอะงะอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ ............”   ใบหน้าหยิ่งทระนงถอนหายใจออกไปอย่างไม่คิดจะปิดบัง ทำไมเจ้าเด็กนี่จะต้องหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เขาตลอดแบบนี้ด้วย แย่จริงๆ มือใหญ่เปิดประตูรถลงไปเพราะไม่อยากจะเสียเวลามากไปกว่านี้ เขายังมีงานที่หอบกลับไปเคลียร์ที่บ้านรออีกเป็นตั้งและที่กลับมานี่ก็เพราะว่าเขาเป็นคนดี!

มือใหญ่จับลงไปที่ข้อมือบางของคนที่เนื้อตัวเปียกโชกและมอมแมมก่อนจะลากมาเหวี่ยงเข้าไปในรถ ร่างสูงใหญ่ก้าวขาเข้าไปนั่งข้างๆจากนั้นรถจึงขับออกไป ใบหน้าหยิ่งทระนงหันมาเหยียดมองคนที่นั่งสั่นเป็นลูกนก นัยน์ตาสีมรกตนั่นมองมาอย่างกล้าๆกลัวๆ...น่ารำคาญจริงๆ

สูทเนื้อดีถูกถอดออกก่อนจะโยนใส่เจ้าคนที่กำลังเปียกโชก นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างก่อนจะมองไปที่ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองที่ยังคงเมินใส่ตน

“ นอกจากค่าซ่อมรั้วแล้วก็ยังมีค่าสูท Armani ตัวนี้อีกล่ะ อย่าลืม”   ถึงคำพูดจะทำเอาสเลนถึงกับหนาวๆร้อนๆแต่การกระทำกลับตรงกันข้าม ใบหน้าสวยก้มลงไปซุกอยู่บนสูทราคาแพงระยับก่อนจะอมยิ้มอย่างไม่ให้อีกฝ่ายเห็น ถึงจะโหดไปบ้างแต่ก็คงไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร ไม่งั้นคงไม่ช่วยเขาแบบนี้

“ ขอบคุณครับ....”   ถึงแม้ในรถจะเงียบงันไปตลอดทางทว่ากลับมีความรู้สึกหนึ่งที่เขารับรู้...ผ่านสูทตัวใหญ่ที่คลุมไหล่อยู่

อุ่นจัง...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ไหนๆ A/Z ก็จบแล้ว เอาซะหน่อย555 คือสเลนลูกขราคงหนีจากชีวิตจำเลยรัก(?)ไม่พ้นเลยใช่ไหมชีวิตนี้ *ซับน้ำตาด้วยความปลื้มใจ//เดี๋ยว*

ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามจากเมื่อตอนที่แล้วมากๆๆๆนะคะ ฮือออออ ดีใจ ไว้เจอกันตอนหน้านะค้า คุณกวางง่วงสลัดแต่อยากปั่นต่อมาก 5555 อย่างที่บอกว่าไฟเริ่มจะกลับมาแล้วจาก F1 ฤดูกาลใหม่ แอร๊ยยยยย ม้าแดงของเราขึ้นโพเดี้ยมมาสองสนามติดแบ้วค่า ยิ่งสนามล่าสุดนี่ได้ที่ 1 ด้วยฟฟฟฟฟฟฟฟ ดีใจแทนเลยอ่า ฮืออออ *ซับน้ำตา*