Aldnoah.Zero Au.Fic [Cruhteo x Slaine] - Last Word - : Intro

Aldnoah.Zero Au.Fic [Cruhteo x Slaine] - Last Word -  : Intro

: Aldnoah.Zero Fanfiction Au

: Cruhteo x Slaine

: Romance Period

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

      

   

กรอบรูปลวดลายวิจิตรสมกับที่มันอยู่ในบ้านของขุนนางชั้นสูงถูกวางลงไปบนโต๊ะก่อนที่นัยน์ตาสีฟ้าจะทอดมองมันด้วยแววอ่อนโยน

ใบหน้ามนภายใต้กรอบผมสีชากำลังส่งยิ้มมาให้ผ่านภาพที่อยู่ในกรอบรูป เพราะนัยน์ตาสีมรกตที่แสนงดงามคู่นั้นมันไม่อาจจะมองเขาได้อีกต่อไปแล้ว

ร่างสูงใหญ่ของท่านเค้าท์แห่งวอร์วิคเชียร์แตะปลายนิ้วไปยังกรอบรูปด้วยความทอดอาลัย...ต่อให้คิดถึงเพียงใดวันคืนในอดีตเหล่านั้นเขาก็ไม่อาจจะเรียกมันคืนกลับมาได้อีกแล้ว

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูรัวๆทำให้รับรู้ได้ว่าคนข้างนอกกำลังร้อนลนไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าเสียมารยาทแบบนี้แน่  ใบหน้าหล่อเหลาของท่านเค้าท์ครูเทโอหันกลับไปมองด้วยสองคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

“ เข้ามา”   เสียงทุ้มทรงอำนาจเอ่ยบอกก่อนที่พ่อบ้านประจำตระกูลจะเข้ามาด้วยใบหน้าแตกตื่น

“ องค์หญิง...องค์หญิงหายตัวไปขอรับ ตามหาทั่วปราสาทแล้วก็ไม่พบ....”   ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองถึงกับชะงักค้าง...ว่ายังไงนะ...

“ สั่งคนให้ออกไปตามหารอบๆปราสาท ถ้าองค์หญิงเป็นอะไรไปละก็...คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”   หัวหน้าพ่อบ้านโค้งรับก่อนจะก้าวขาอย่างรีบเร่งออกจากห้องไป  ใบหน้าคมได้แต่สะบัดอย่างหัวเสียกับความไม่ได้เรื่องของคนของตน...กับแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวยังดูแลให้อยู่ในสายตาไม่ได้...ไม้เท้าคู่ใจถูหยิบขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินตามพ่อบ้านไป

ในยุคที่อังกฤษยังถูกปกครองด้วยระบอบศักดินา พระมหากษัตริย์ยังทรงเป็นใหญ่ในแผ่นดิน ผู้มีอันจะกินจึงไม่พ้นขุนนางชั้นสูงและเชื้อราชวงศ์ทั้งหลาย...ซึ่งตระกูลครูเทโอเจ้าของประสาทวอร์วิคเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นเช่นกัน...

เพราะเป็นตระกูลขุนนางที่สืบเชื้อสายมาจากราชองครักษ์ทำให้กษัตริย์แทบทุกพระองค์ให้ความไว้เนื้อเชื่อใจ พวกเขาถึงได้ใกล้ชิดกับเชื้อราชวงศ์ชั้นสูงมาหลายต่อหลายรุ่น

รุ่นล่าสุดนี้ก็เช่นกัน...

“ องค์หญิง!! อยู่ที่ไหนขอรับ!!”   หัวหน้าพ่อบ้านที่เดินอยู่ข้างๆหันไปตะโกนใส่ป่าสนสูงใหญ่ที่อยู่หลังปราสาท มีเพียงเสียงกระพือปีกของนกที่บินหนีไปอย่างตกใจเท่านั้นที่ตอบรับกลับมา....ใบหน้าแห่งความทระนงยังคงเฝ้ามองหาร่างเล็กๆของเด็กหญิงที่ตนดูแลมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยอย่างนึกเป็นห่วง

ไปอยู่ที่ไหนกันนะ...เจ้าหญิงอัสเซลัม....องค์หญิงลำดับที่ 1 แห่งราชวงศ์อังกฤษ...

“ องค์หญิง~~!!”   เสียงตะโกนเรียกจากคนทั้งปราสาทที่เกณฑ์มาช่วยกันตามหายังคงดังก้องไปทั่วป่า ยิ่งเวลาผ่านไปใบหน้าที่พยายามปิดบังความกังวลใจด้วยสีหน้าเรียบเฉยก็เหมือนจะเริ่มเก็บมันต่อไปไม่ไหว ความร้อนใจยิ่งทวีคูณตามท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ

“ กระจายกำลังคนออกไปอีก! ต้องหาองค์หญิงให้เจอก่อนพลบค่ำ!”  คำสั่งตะโกนออกไปด้วยเสียงกังวาน...เขารู้ดีว่าองค์หญิงไม่ใช่คนที่จะซุกซนจนทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่ที่หายตัวไปแบบนี้อาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น...

แค่คิดถึงอันตรายที่จะเกิดกับองค์หญิงพระองค์น้อยที่เขาเฝ้าจงรักและภักดี...แค่นั้นมันก็ทำเอาแทบทนไม่ได้

และหากเขารู้ว่าอะไรหรือใครที่มันทำให้องค์หญิงตกอยู่ในอันตราย...เขาจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่!

“ องค์หญิง~”   เสียงตะโกนกระจายตัวออกไปกว้างกว่าเดิม และสวรรค์คงจะรับรู้ถึงความเป็นห่วงของเขาทำให้ในที่สุดก็ได้ฟังเสียงที่อยากได้ยินเสียที

“ เราอยู่ทางนี้เค้าท์ครูเทโอ!”   เสียงใสตะโกนมาจากที่ไกลๆและเมื่อมองหาต้นเสียงก็พบว่ามันน่าจะมาจากทางแม่น้ำ?

เจ้าของปราสาทวอร์วิครุดหน้าไปยังต้นเสียงนั้นทันที...ไม่นานเขาก็มองเห็นเงาร่างที่ตามหากำลังนั่งอยู่บนกรวดสีขาวริมฝั่งแม่น้ำอย่างไม่กลัวสกปรกเลยสักนิด...และในที่สุด...เขาก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้องค์หญิงของเขาต้องติดแหง่กอยู่ตรงนี้ทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีอะไร…

ร่างโปร่งบางที่ไม่คุ้นตาสลบสไลอยู่ที่ชายน้ำและหัวของมันก็หนุนอยู่ที่ตักขององค์หญิง...

ยิ่งได้เห็นเสื้อผ้าชั้นดีมอมแมมไปด้วยเศษฝุ่นผงที่คงจะติดมาจากตัวของเจ้าคนบังอาจนั่นก็ยิ่งทำให้มือที่จับไม้เท้าอยู่ถึงกับสั่นระริก

“ องค์หญิง...เชิญทางนี้เถอะขอรับ”   ใบหน้าหยิ่งทระนงพยักให้ข้ารับใช้ไปช่วยพยุงตัวคนที่ยังสลบไสลให้องค์หญิงหลุดออกมาได้

“ เราเจอเค้าสลบอยู่ที่ชายน้ำ ท่าทางจะโดนทำร้ายมา ที่แขนขามีแต่รอยแผล ก็เลยตั้งใจจะพากลับไปรักษาที่ปราสาทแต่เราก็แบกเค้าไปไม่ไหว....”   ก็เลยต้องให้ยืมตักหนุนอยู่ตรงนี้สินะ ใบหน้านิ่งหันไปมองคนที่นอนคว่ำหน้าอย่างไม่พอใจ...เป็นแค่คนชั้นต่ำแท้ๆช่างบังอาจนัก

“ องค์หญิง...ท่านกลับไปที่ปราสาทก่อนเถอะ ทางนี้กระหม่อมจะจัดการเอง”   ใบหน้าสวยพยักรับอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินตามสาวใช้ไป

ใบหน้าหยิ่งทระนงหันกลับมาหาคนที่ยังนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น นัยน์ตาสีฟ้าไล่มองไปตามแขนขาที่ดูผอมแห้งถึงจะมีรอยแผลอยู่เต็มไปหมดแต่ผิวขาวผ่องนั้นกลับสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็นคนเผลอคิดว่าเป็นผู้หญิง แต่ลำตัวแบนเรียบไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งก็ทำให้รู้ว่านั่นมันเด็กผู้ชาย...ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะใช้ไม้เท้าพลิกให้คนที่ยังไม่ได้สติเงยหน้าขึ้นมา

แล้วนัยน์ตาสีฟ้าก็ถึงกับเบิกขึ้นเล็กน้อย

เพราะทั้งรูปหน้า ทั้งเส้นผมสีชา...มันช่างคล้ายกับ....

มือที่กำไม้เท้าถึงกับชะงักแต่มันก็เพียงชั่วครู่

“ เอาตัวกลับไปที่ปราสาทแล้วรักษาแผลซะ”   ใบหน้าหยิ่งทระนงเอ่ยสั่งพ่อบ้านก่อนจะทอดสายตามองคนที่ยังสลบไสล

หากดวงตาที่ยังไม่เปิดขึ้นมานี้....เป็นสีมรกตละก็....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.ไหม๊ถถถถถ

TTT[ ]TTT  ชีวิตก็แค่โดนทำร้าย~~~ แง๊~~~~

เค้าไม่ได้ตั้งใจจะสร้างไหใหม่เลยนะ ก็แค่สเลนมันน่ารัก แล้วตอนที่ 8 ของ Aldnoah ก็ทำเอาบ้าคลั่งจริงจัง ฮืออออออออ ภาพมันซ้อนทับกับฉากที่เฮย์โจวเตะลูกหมาในศาลทหารจริงจัง โคตรบ่อเกิดมากอ่ะฉากนี้ฟฟฟฟฟฟ คุณกวางไม่ได้ชอบความรุนแรงนาคะแต่ทำไมมันอะฮิ๊งแปลกๆ แง๊~~~

ตั้งแต่แรกก็แอบเล็ง(?)ความสัมพันธ์ของคู่นี้เอาไว้ด้วยความหมั่นไส้ในตัวท่านเค้าท์ที่รัก...แกจะจงเกลียดจงชังสเลนของชั้นไปถึงไหนยะ!! ถ้าหมาไม่เชื่อฟังเจ้าของก็ต้องรับผิดชอบอะไรยะ! อย่ามาหลงรักสเลนของมี๊ทีหลังแบ้วกัน ชิชะ! นะ...พอคุณท่านเริ่มจะเห็นความดีในตัวสเลนก็............เอิ่บ....ถึงในออริท่านจะเป็นยังไงแต่ในฟิคคุณกวางท่านจะอยู่กับเราไปอีกนานเบยค่ะ โฮววววววววว (นานแน่ เพราะฟิคคุณกวางไม่เคยจบได้ไว กร๊ากกกกก / ยังไม่สำนึก)

เริ่มเป็นห่วงอนาคตอันใกล้.....หนีดีกว่าถถถถถถถ TT[ ]TT