Attack on Titan feat.KHR Au.S.Fic [Levi xEren , 8059] SantyClaus is coming to town : 01

Attack on Titan feat.KHR Au.S.Fic [Levi xEren , 8059]  SantyClaus is coming to town : 01

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Comedy

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

  

         

         

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....

มีเรื่องเล่าขานของตำนานวันคริสต์มาสอันศักดิ์สิทธิ์…

หากเด็กคนใดมีจิตใจที่ดีงาม...

จะได้รับของขวัญจากชายที่ปีนลงมาตามปล่องไฟซึ่งใส่ชุดสีแดง...

พวกเราเรียกเขาว่า....ซานตาครอส....

ใครๆก็บอกว่ามันเป็นแค่ตำนาน...

ใครๆก็บอกว่าซานตาครอสไม่มีจริง....

แต่ใครเลยจะรู้ว่า โลกที่กำลังหมุนไปเรื่อยๆดวงนี้ แท้ที่จริงแล้วยังมีดาวดวงเล็กๆดวงหนึ่งซึ่งหมุนอยู่ใกล้ๆ เพียงแต่ไม่มีใครมองเห็น

มันเป็นดาว...ที่มีชื่อว่า....

ดาวซานต้า

เปล่า...ดาวซานต้าไม่ได้มีลุงในชุดแดงหนวดเฟิมเดินไปเดินมา ไม่ได้มีเลื่อนและกวางหน้าโง่วิ่งเต็มถนน แต่ดาวซานต้ามีแค่ฟากฟ้า ทุ่งหญ้า ท้องนาและป่าเขียว...อ้อ...มีบ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งกำลังส่งเสียงดังโวยวายอยู่...เท่านั้นเอง

ถึงสภาพจะไม่ได้ต่างไปจากดาวโลก แต่ที่ยังมีหน้ากล้าเรียกตัวเองว่าดาวซานต้า นั่นก็เพราะว่า มีหนึ่งวันในรอบปีที่ดาวดวงนี้จะเข้าใกล้โลกมากที่สุด...และมันก็จะเป็นวันที่คนบนดาวดวงนี้ซึ่งทั้งปีไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งเฝ้าดูเด็กๆไปวันๆ จะได้ทำหน้าที่ของตน นั่นก็คือการเอาของขวัญไปให้เด็กที่ถูกคัดเลือกแล้วว่าเป็นเด็กดี

นั่นแหละ...คือหน้าที่ของซานตาครอส

โครม!!!

แต่ก็ใช่ว่าวันๆพวกเราจะว่างไม่มีอะไรทำหรอกนะ เพราะนอกจากจับตาดูเด็กๆเรายังมีเรื่องให้ต้องไปจัดการอย่างการดูแลโรงงานผลิตของขวัญ อุตสาหกรรมสำคัญในครัวเรือนของบ้านเรา

ตู้ม!!!

“ โอเค! พ่อเลิกบรรยายสรรพคุณของดาวซานต้าแล้วก็ได้ หยุดตีกันได้แล้ว!”  

คุณพ่อร่างยาวในชุดซานต้าสีแดงถอนหายใจพลางขยับแว่นก่อนจะเดินไปจับลูกชายฝาแฝดทั้งคู่ออกจากกัน...

ใช่ครับ...ผมคือซานตาครอส ส่วนเจ้าเด็กสองคนที่ผมหิวคออยู่นี่คือลูกชายฝาแฝดที่รูปลักษณ์แทบจะไม่ได้มีอะไรเหมือนกันนอกจากดวงตาสีเขียวมรกตกับรูปร่างบางๆไม่สมกับที่อายุตั้ง 15 แล้ว

เอเลน กับ ฮายาโตะ เป็นลูกชายของผม...แล้วก็เป็น....ซานต้าฝึกหัด

ถึงผมจะไม่แน่ใจก็เถอะว่าเขาทั้งสองคนอยากเป็นซานต้าหรือเปล่า แต่บ้านเราก็ไม่มีอาชีพอื่นให้ทำนอกจากเป็นซานต้าสืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่น เพราะฉะนั้นตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา เจ้าเด็กแฝดคู่นี้เลยต้องใส่ชุดซานต้าสีแดงและฝึกฝนวิชาซานต้ามาตั้งแต่จำความได้

ฟังดูเหมือนจะง่าย แต่มันไม่ง่ายหรอกนะจะบอกให้

ไม่งั้นคุณพ่อซานต้าอย่างผมคงไม่ต้องมายืนลุ้นอยู่หลังประตูแอบดูลูกชายผู้น่ารักฝึกปีนปล่องไฟอยู่ทุกวันแบบนี้หรอก

อ้อ...ลืมบอกไปว่า...ลูกชายฝาแฝดของผมน่ารักมากจนอยากจะน้ำตาไหล...ถ้าไม่ติดที่นิสัย................แบบนั้นละก็นะ

ดูนั่นสิ...ลูกชายคนเล็กของผมกำลังฝึกปีนปล่องไฟด้วยใบหน้ามุ่งมั่น เส้นผมสีน้ำตาลละเอียดพลิ้วไหวไปตามสายลม...ช่างเป็นภาพที่น่าดูชมเหลือเกิน...

“ ชั้นจะฆ่าแกให้หมดไอ้ปล่องไฟ จะฆ่าพวกแกให้หมดโลกให้ได้!!”   ..........ถึงบางทีผมจะไม่แน่ใจก็เถอะนะว่าเจ้าแฝดน้องนั่นมันเข้าใจคอนเซ็ปต์ของคริสต์มาสว่ายังไงกันแน่?

และก็เหมือนกับทุกๆครั้งที่ผมยังไม่ทันจะได้ถาม เสียงดังโครมครามก็เกิดขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเจ้าลูกชายคนโตผู้เลือดร้อนและขี้รำคาญหยิบไดนาไมต์ที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนขึ้นมา

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!!

แล้วปล่องไฟที่สูงเสียดฟ้าก็ทลายลงมาทันที พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากบนแก้มของคุณพ่อซานต้าคนนี้......

“ นายระเบิดมันแล้วฉันจะปีนอะไรล่ะทีนี้?!!”   มือของเจ้าแฝดน้องกระชากคอเจ้าแฝดพี่ที่ยังทำหน้าหงิกเป็นกิจวัตรให้ขยับเข้าไปใกล้เพราะส่วนสูงไม่ได้ต่างกันเลย

“ ก็มันอยากสูงน่ารำคาญดีนัก ระเบิดให้มันเตี้ยลงหน่อยจะได้ปีนง่ายขึ้น ไม่ดีรึไง?”   เดี๋ยวนะฮายาโตะลูกรัก...ไม่มีซานต้าที่ไหนไปพังปล่องไฟบ้านเด็กดีเพื่อเอาของขวัญไปให้แบบนี้หรอกนะลูก

“ งั้นเองหรอ? ก็จริงแหะ”   เดี๋ยวสิเอเลนลูกรัก...อย่าหลงกลคนง่ายแบบนั้นสิลูก...ไอ้ที่พี่ชายฝาแฝดของลูกทำน่ะมันไม่ใช่แค่ให้ปล่องไฟเตี้ยลงหรอก แต่มันทำให้ปล่องไฟหายสาบสูญไปเลยมากกว่า ในเมื่อตอนนี้ปล่องไฟมันราบเป็นหน้ากลองแม้แต่อิฐซักก้อนก็ไม่มีเหลือ...

เห็นไหมละครับ...ว่าชาวดาวซานต้าอย่างเราไม่ได้ว่าง....เพราะนอกจากต้องคอยผลิตของขวัญแล้ว วันๆผมก็ต้องคอยก่อปล่องไฟใหม่ให้เจ้าลูกชายแฝดมันปีนเล่นกันนี่แหละ

" จริงๆแล้วเราน่าจะมีอุปกรณ์ที่เอาไว้ปีนปล่องไฟกันนะ"  หลังจากทำปล่องไฟวินาศสันตะโล เจ้าซานต้าแฝดก็ย้ายตัวเองมานอนกลิ้งอยู่หน้าเตาผิงพลางคุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างที่คุณพ่ออดที่จะยกมือถือขึ้นมาแอบถ่ายรูปไม่ได้

" ไม่ต้องห่วง ฉลาดๆอย่างชั้นไปคิดมาแล้ว...นี่ไง...."   แล้วอุปกรณ์หน้าตาคุ้นๆคล้ายๆไอ้ที่มันอยู่ในอนิเมชั่นชื่อดังที่กำลังฉายอยู่บนดาวโลกก็ถูกวางลงไปบนพรมให้นัยน์ตาสีมรกตของแฝดคนน้องเป็นประกายแวววาว

" นี่มัน...."

" ใช่แล้ว...มันมีชื่อว่าอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติยังไงล่ะ...เจ๋งใช่ไหมล่ะ? เพราะชั้นมันฉลาดก็แบบนี้แหละ จงชาบูพี่ชายของนายซะเจ้าเด็กน้อย หึหึหึ"   ได้ข่าวว่าลอกเค้ามาทั้งดุ้นเลยไม่ใช่หรอน่ะ แต่ไอ้ครั้นจะเข้าไปขัดคุณพ่อก็ทำไม่ได้ เพราะใบหน้าเชิดๆหยิ่งๆที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินนั่นมันน่ารักน้อยซะที่ไหน...เพราะงั้น...คุณพ่อจึงกดมือถือถ่ายรูปต่อไปในความสงบ...

" เจ๋งมาก นายคิดได้ไงเนี่ย?!...ดีละ!! ชั้นจะใส่มัน!!"   พ่อสอนแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าเชื่อคนง่ายน่ะเอเลนลูกรัก...แต่ก็เอาเถอะ...ได้เห็นสองพี่น้องคุยกันมุ้งมิ้ง คุณพ่อก็ฟินไปถึงดาวอังคารแล้วละ...

" อยู่นิ่งๆสิ! แล้วก็อ้าขาออกมากกว่านี้…."

" เอ๋? แต่มันแน่นอ่ะ..อะ...เอาออกไปก่อนไม่ได้หรอ?"

" ไม่ได้! ต้องใส่....ให้มันชินสิ รับรองว่าแกไปถึงสวรรค์ได้แน่ถ้าเชื่อชั้น"

" โอ๊ย!! เจ็บนะฮายาโตะ...แน่น....มันแน่นเกินไปแล้ว...อ๊ะ..."

“ มันรัด...เกินไปงั้นหรอ?”

“ อื้อ...คลายออกหน่อยสิ...ที่หน้าอกด้วย....”

" งั้นหรอ? แบบนี้...ดีไหม?"

" ดี...อ๊ะ!...โอเค....ให้ชั้นใส่...นายด้วยไหม?"

" ไม่ต้อง...ชั้นช่วยตัวเองได้..."

เอ่อ....ถึงแม้ว่าประโยคมันจะฟังดูล่อแหลม...แต่คุณพ่อสาบานได้ว่าสองลูกชายก็แค่กำลังช่วยกันใส่สายรัดหนังของอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิตินั่นเท่านั้นเอ๊งงงง

" แล้วนี่อะไรน่ะ?"   กล่องสี่เหลี่ยมยาวๆถูกแขวนอยู่ที่ต้นขาทำให้ใบหน้ามนของแฝดคนน้องเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความสงสัย

" กล่องใส่ใบมีดไง"   ................คือ...ไอ้อุปกรณ์ที่ใช้โหนปล่องไฟคุณพ่อยังเข้าใจได้นะ แต่ไอ้กล่องใส่ใบมีดจะเอามันไปด้วยทำม๊ายยยย เราไม่ได้จะไปฆ่าใครแต่เรากำลังจะเอาของขวัญไปให้เด็กดีกันนะลูกๆ!

" เจ๋งเลย! นายนี่สมกับที่เป็นพี่ชายชั้นจริงๆ"   ................พ่อถึงได้บอกไง ว่าบางทีพ่อก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าแฝดน้องมันเข้าใจคอนเซ็ปต์ของวันคริสต์มาสว่ายังไงกันแน่?!

" เรียบร้อย...ทีนี้ก็ลองไปปีนปล่องไฟกัน"   แล้วชุดซานต้าก็กลายเป็นชุดซาตานทันทีเมื่อมีอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติติดอยู่  สองพี่น้องจูงมือกันออกมาจากบ้านพลางมองหาสิ่งที่หายสาบสูญไปอย่างเพิ่งจะนึกออกว่าทำไมตนเองถึงต้องไปกลิ้งเล่นอยู่หน้าเตาผิง

" ปล่องไฟ......"   ใบหน้ามนคนนึงสวยคนนึงหันมาหาคุณพ่อซานต้าที่เก็บมือถือแทบไม่ทัน ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกันว่า

" พ่อ!! ก่อปล่องไฟไวๆหน่อยสิ!!" 

" จ้ะ...."

อิฐมอญถูกก่อขึ้นไปทีละก้อนๆ...คงคิดไม่ถึงละสิว่าอาชีพซานต้าจะไม่ต่างไปจากคนงานก่อสร้างแบบนี้…

แต่เพื่อลูกชายผู้น่ารักที่กำลังวิ่งเล่นด้วยเสียงดังอึกทึกกันอยู่ในสนาม คุณพ่อซานต้ายอมได้เสมอ....แล้วปล่องไฟที่ยังก่อไม่เสร็จก็ถูกใช้แทนบังเกอร์ เมื่อท่อนซุงปริศนาลอยมาจากไหนก็ไม่อาจทราบได้

ได้ข่าวว่าเจ้าสองแฝดนั่นกำลังฝึกกวางเรนเดียร์ของตัวเองกันอยู่?

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นชะโงกออกไปมอง...ก็ฝึกกวางอยู่จริงๆนั่นแหละ...ถึงแม้จะดูแปลกๆไปบ้างก็เถอะนะ...

กวางของแฝดคนน้องมีชื่อว่ามิคาสะ เป็นกวางสีดำหน้าตาดุดันและมีเขายาวโง้งสวยงามเป็นประกายคล้ายจะแหลมคมจนไม่น่าเชื่อว่า...นั่นคือกวางตัวเมีย...

“ มิคาสะ พร้อมนะ...อะไรที่มันขวางการลากเลื่อนของเรา...พุ่งชนมันให้กระจายเลยนะ”

“ รับทราบเอเลน!!”

.............ก็เพราะแบบนั้นแหละต้นมงต้นไม้ถึงได้กระจุยกระจายมองเห็นเป็นทางชัดเจนว่าเลื่อนคันนั้นมันวิ่งไปตรงไหนบ้าง เพราะมันไม่เคยหลบอะไรเลยสักอย่าง อะไรขวางมันก็ชนแหลก......

เอเลนลูกรัก...ฝึกให้กวางมันลากเลื่อนนะไม่ใช่ให้มันไปชนช้าง ไม่ต้องเอาจริงเอาจังขนาดนั้นก็ได้~~~

หันไปดูกวางอีกตัวกับเลื่อนอีกคันที่เป็นของเจ้าแฝดคนพี่ที่ทั้งกวางทั้งเลื่อนมันไปคนละทิศละทาง....คือคุณพ่อดูแล้วคุณพ่อก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างเจ้าของกับกวาง...ตัวไหนมันขี้เกียจกว่ากัน....

กวางของฮายาโตะมีชื่อว่าแรมโบ้ เป็นกวางตัวผู้สีดำท่าทางเซื่องๆออกแนวขี้ขลาดตาขาว...ที่เราเลือกเจ้ากวางนี่ให้ก็เพื่อลดความบ้าระห่ำของเจ้าแฝดพี่...คิดดูสิ...ถ้าให้ฮายาโตะกับมิคาสะคู่กันป่านนี้ดาวซานต้าคงเป็นผู้พิชิตทางช้างเผือกไปแล้ว!!

“ เอ้า! ไอ้วัวบ้า...ไปคาบมา”   อะไรบางอย่างถูกจ่อไปตรงหน้ากวางแรมโบ้ก่อนที่มือของเจ้าแฝดพี่จะโยนมันออกไปให้เจ้ากวางบ้าจี้วิ่งรี่ตามไป

นั่นกำลังฝึกกวางหรือฝึกหมากันแน่? แล้วไอ้ของที่โยนไปนั่น............มันไดนาไมต์ไม่ใช่เร๊อะ?!!

“ ช้าก๊อนนนน!!!!!”   คุณพ่อขยับร่างกายออกไปด้วยความไวแสงอย่างตั้งใจจะห้ามการทำลายล้างของเจ้าลูกชายตัวดี แต่ดูท่าจะไม่ทันท่วงทีอีกตามเคย….

ตู้ม!! ตู้ม!! ตู้ม!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับเศษผ้าที่ปลิวมาแปะที่ใบหน้า และเมื่อคุณพ่อซานต้าลูบมันลงมาดูถึงได้รู้ว่ามันคือเศษชุดสีแดงของใครสักคน...เปล่า...คุณพ่อไม่คิดว่าเจ้าซานต้าหัวรุนแรงทั้งคู่นั่นจะเป็นอะไรไปเพราะไดนาไมต์แค่นี้หรอก...แต่ไอ้ที่กระจุยกระจายนั่นมัน.....

ราวตากผ้า!!!!

โอ๊ยตาย....คุณพ่อโดนแม่จ๋าด่ายับอีกแล้วแน่ๆ....

เห็นไหมล่ะ....ว่าซานต้าไม่ได้ว่าง!....ฮึกๆ

หลังจากยืนน้ำตาไหลพรากจนพอใจ ร่างสูงยาวตั้งใจจะเดินออกไปเก็บกวาดเศษซากที่สองแฝดทำเอาไว้...

แปล๊บ~~~~!!!

ความเจ็บแปลบแล่นลิ่วขึ้นมาจากช่วงเอวอย่างไม่รู้สาเหตุ แล้วดาวซานต้าที่เคยสว่างไสวก็ดับวูบไปในทันที.....

“ พ่อจ๋า? เป็นไงบ้าง?”   เปลือกตาเปิดขึ้นมาอีกทีก็มีแม่จ๋ามาชะโงกหน้าอยู่ใกล้ๆ

“ เอ๋?”   แล้วคุณพ่อมานอนอยู่บนเตียงได้ไงกันเนี่ย?

“ คุณหมอบอกว่าเอวเคล็ดเพราะหมอนรองกระดูกเคลื่อน ต้องพักห้ามกระดุกกระดิกเป็นเวลาสองเดือน เข้าใจไหม? ไม่ไหวเลยนะ แค่แม่จ๋าเข้าไปดูโรงงานผลิตของขวัญแป๊บเดียว ทำอีท่าไหนให้บ้านเละเทะแบบนี้ได้เนี่ย?”   แม่จ๋าเก็บของไปบ่นไป....เพราะแบกอิฐแบกหินมาทั้งวันแถมยังไปเคลื่อนไหวเร็วๆแบบนั้นอีก ร่างกายมันเลย....อะไรเคลื่อนนะ?

“ แล้วนี่จะทำยังไง? พรุ่งนี้ก็คริสต์มาสแล้วนะ พ่อจ๋าเป็นแบบนี้แล้วใครจะเอาของขวัญไปให้เด็กๆบนโลกได้ล่ะ?”   ........แล้วบ้านทั้งบ้านก็เงียบกริบ....

อะไรน๊าาาาาาา?! พรุ่งนี้วันคริสต์มาสงั้นเร๊อะ?!!!

มัวแต่วุ่นวายอยู่กับเจ้าลูกชายฝาแฝดจนลืมดูแม้แต่ปฏิทิน! ตายๆๆๆๆ

แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ คุณพ่อดันมาเอวเคล็ดเอาตอนนี้ซะได้ เด็กดีทั่วโลกต้องร้องไห้แน่ๆถ้าไม่ได้ของขวัญจากคุณซานต้าอย่างพวกเรา

เดี๋ยวนะ... “พวกเรา” งั้นหรอ?

อึก....ถึงไม่ค่อยอยากจะคิด แต่ยามคับขันมันก็คงถึงเวลาแล้วที่จะปล่อยลูกนกฝึกหัดให้กางปีกบินด้วยตัวเอง

คุณพ่อหันมาทำหน้าจริงจังก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป

“ ฮายาโตะ...เอเลน...พ่อจะให้ลูกสองคนไปส่งของขวัญให้เด็กดีในวันพรุ่งนี้แทนพ่อนะ” 

“ ได้ครับพ่อ!!”   แฝดน้องพยักหน้ารับอย่างแข็งขันด้วยสายตามุ่งมั่น แค่นั้นก็ทำให้คนเป็นพ่อน้ำตาปริ่มด้วยความซาบซึ้งแล้วละ ถึงแม้ว่ามันจะ...

“ แล้วผมจะเอาปล่องไฟกลับมาให้นะครับ”  ..............พ่อให้เอาของขวัญไปให้เค้า~~~ ไม่ได้ให้ไปเอาปล่องไฟกลับมาแทนชัยชนะ~~~ จะไหวไหมเนี่ย?!!!

ใบหน้าละเหี่ยใจหันไปหาที่พึ่งสุดท้าย ถึงแม้ว่าเจ้าแฝดพี่จะมีใบหน้างอหงิกแต่ไม่ปฏิเสธก็แปลว่าจะยอมช่วยสินะ?

“ ฮึ! เห็นว่าพิการหรอกนะ จะยอมช่วยซักครั้งก็ได้ สำนึกในบุญคุณของชั้นด้วยล่ะ!”   ..........ไอ้ปากคอเราะร้ายแบบนี้ไปได้มาจากใครกันนะ คุณพ่อไม่เคยสอนเลยจริงจริ๊ง....

“ ไปเลยไหมล่ะ?”   สองพี่น้องเตรียมจูงมือกันออกไป แต่ไอ้สภาพชุดซานต้ามอมแมมที่ใส่ลุยป่ามาทั้งวันนั่นก็ทำให้คุณพ่อยอมไม่ได้จริงๆ...ถึงพฤติกรรมอาจจะเลวร้ายแต่อย่างน้อยขอภาพพจน์ดีไว้ก่อนก็แล้วกัน

“ พ่อว่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหม? แล้วค่อยไป...นะ?”  ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า.....ราวตากผ้ามันเพิ่งจะถูกเป่ากระจุยจนเหลือแต่ซากไปแล้วนี่หว่า...ไม่มีเสื้อผ้าให้เจ้าสองแฝดนี่เปลี่ยนแล้วนี่?!

ไม่นะ...ยังไงคุณพ่อก็ไม่ยอม~~~

“ แม่จ๋า~~~ช่วยพ่อจ๋าด้วย~~~~”

“ เฮ้อ...ถ้างั้นใส่ชุดของแม่จ๋าไปก็แล้วกัน”

ห๊ะ?

ใช่...ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก....เจ้าซานต้าแฝดนั่นต้องใส่ชุดของแม่จ๋าซึ่งเป็นชุดซานต้าเหมือนกันไป

ต่างกันอยู่นิดเดียวก็ตรงที่มันไม่ใช่กางเกงแต่เป็นกระโปรง!!

สองแฝดในชุดซานต้ากระโปรงยาวเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกเขินอะไรเลยที่ต้องใส่ชุดนี้...อาจจะเป็นเพราะยังเด็กเลยไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าผู้ชายไม่มีใครเค้าใส่กระโปรงกันหรอกนะ ถึงแม้ว่าจะโมเอ้จนอยากจะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเลยก็เถอะ

แล้วยังไม่ทันจะเดินได้กี่ก้าว....

โครม!!!

เจ้าแฝดน้องก็สะดุดชายกระโปรงล้มหัวทิ่มจนน้ำตาปริ่มอยู่ตรงนั้นแหละ...

ส่วนเจ้าแฝดพี่ที่มันไม่สะดุดก็เพราะว่าเดินถลกกระโปรงขึ้นมาเพราะกลัวว่าใครจะไม่เห็นสร้อยข้อเท้าเส้นใหม่? และไอ้ท่าทางแบบนั้นมันก็ดันดูล่อแหลมหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก...เล่นเอาคุณพ่อปวดตั้งแต่เอวยันขมับจี๊ดๆเลยเนี่ย...มีลูกชายน่ารักแถมไม่ระวังตัวแบบนี้มันเป็นบาปต่อมวลมนุษยชาติจริงๆ...

“ แม่จ๋า...ช่วยพ่อจ๋าอีกนิดนึงเถอะ...”   พ่อจ๋ายอมแล้วก็ได้....

“ ตัดชายกระโปรงให้มันสั้นกว่านี้ที....”

แล้วการตัดชายกระโปรงที่ไม่น่าจะมีปัญหา....ก็มีปัญหาอีกจนได้....

" เอเลน! ยืนนิ่งๆสิ!"

" แม่ก็ไม่เห็นหรือไงว่ากรรไกรนั่นมันจะทิ่มขาผมน่ะ?!"

" อยู่เฉยๆสิ เพราะขยุกขยิกไปมามันเลยต้องตัดสั้นขึ้นๆเพราะมันไม่เท่ากันซักทีแบบนี้เนี่ย"

" แม่!! ตัดของฮายาโตะให้สั้นเท่ากันเลยนะ! ไม่งั้นผมไม่ยอมด้วย!!"

อื้อ....ก็นั่นแหละ...แทนที่กระโปรงมันจะสั้นแค่หัวเข่า มันเลยได้สั้นระต้นขาแบบนี้..........

หมวกซานต้าสีแดงถูกสวมลงไปบนหัว ซานต้าฝึกหัดร่างบางๆสองคนยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจก โดยมีคุณพ่อนอนมองด้วยความภาคภูมิใจอยู่บนเตียง....ภูมิใจ...ที่ริบกล่องใส่ใบมีดนั่นเอาไว้ได้น่ะนะ

เอามันมาฝากคุณพ่อไว้ก่อน แล้วใส่ไปแค่สายหนังก็พอนะ

อืม...จะว่าไปชุดซานต้ากระโปรงสั้นกับสายหนังที่พันต้นขากับหน้าอกอยู่นี่ก็ดูเข้ากันแบบแปลกๆดีแหะ...แอบถ่ายรูปซักแชะแล้วกัน

แล้วกว่าเจ้าซานต้าแฝดจะได้หอบของขวัญใส่เลื่อนเตรียมเคลื่อนที่ไปยังโลกมนุษย์ คุณพ่อก็ได้แต่ล่ำลาด้วยน้ำตา....

เหมือนลางสังหรณ์มันจะบอกว่า นี่ไม่ได้เป็นการส่งลูกชายไปเป็นซานต้า...แต่ส่งไปเป็นเจ้าสาวซะมากกว่า?....

มันยังไงกันนะ?

เลื่อนสองคันวิ่งทะลุเมฆเข้ามายังเขตน่านฟ้าของโลกมนุษย์จนได้ ที่เบื้องล่างเป็นกระกายระยิบระยับจากแสงไฟของบ้านเรือนที่กำลังเฉลิมฉลองให้กับเทศกาลอันเปี่ยมไปด้วยความสุข

เสียงเพลงแห่งรอยยิ้มดังอยู่ทั่วไปหมด ความสวยงามของโลกมนุษย์ทำให้นัยน์ตาสีมรกตทั้งสองคู่ถึงกับเบิกกว้าง

" เรา...ออกมานอกกำแพงได้แล้วจริงๆสินะฮายาโตะ...."    แฝดคนพี่ได้แต่หันไปทำหน้างงกับคำพูดของแฝดคนน้อง.....เพ้ออะไรของมันอีกแล้วล่ะ?

" รีบๆเอาของขวัญนี่ไปปาใส่หลังคาบ้านไอ้เด็กพวกนั้นกันเถอะ จะได้รีบๆกลับ"   มือบางในถุงมือสีแดงกระตุกเชือกบังคับให้ไอ้กวางขี้เกียจที่คอยแต่จะหยุดวิ่งอย่างเจ้าแรมโบ้วิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น

" นี่ฮายาโตะ...ชั้นว่าชั้นเห็นอะไรพุ่งมาทางนี้นะ?"   แฝดพี่ยังคงกระตุกเชือกต่อไปเพราะคิดว่าผู้เป็นน้องชายคงจะเพ้อไปตามประสา

" แกจะไปสนอะไร ไม่มีนกที่ไหนมาบินกลางค่ำกลางคืนแบบนี้หรอก"

" แต่ชั้นว่าชั้นเห็นจริงๆนะ....หรือว่า! โลกมนุษย์จะมีกองกำลังป้องกันตนเองแล้วพ่อไม่รู้?! อย่างไอ้ตัวสีขาวๆที่ชื่อกันดั้มไง?!"   ...............ก็เพราะแบบนี้แหละ พี่ชายถึงได้บังคับเลื่อนให้วิ่งต่อไปด้วยใบหน้าบูดสนิทเป็นกิจวัตรอย่างไม่สนใจว่าน้องชายจะพูดอะไร

แล้วจู่ๆท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิดก็มีแสงไฟสว่างวาบส่องหน้าจนซานต้าฝาแฝดได้แต่ยกมือขึ้นมาบังหน้าแทบไม่ทัน

" เหวอ?!!!"  เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นมาก่อนที่เสียงโครมครามจะแยกเลื่อนทั้งสองคันออกจากกัน

" ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!"  

แล้วเสียงลากยาวก็ดังคู่ไปกับประกายแสงที่ดูคล้ายดาวตกพุ่งไปคนละทิศคนละทาง.....

ดูเหมือนเจ้าซานต้าฝาแฝดจะขี่เลื่อนไปชนกับเครื่องบินเข้า.......แน่นอนว่าเครื่องบินยังบินต่อไปโดยกัปตันคิดว่ามันเป็นแค่หลุมอากาศ....ส่วนเลื่อนทั้งสองคันนั้น......

" เอเลน!  เป็นอะไรหรือเปล่า?"   กวางมิคาสะยกกีบขาหน้ามาแตะบนใบหน้ามนที่ค่อยๆกระพริบตาปริบๆอยู่บนกองของขวัญ

" อื้อ...ไม่เป็นไร...."  ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมานั่งแปะอยู่บนถุงสีแดงที่ยังอยู่ในสภาพดีต่างจากเลื่อนที่พังเละ

" หนอย....ไอ้นกนั่น!! ชั้นจะไปจัดการมัน!! เอเลนรออยู่ที่นี่ก่อนนะ!"  ใบหน้ามนได้แต่ตอบรับไปอย่างงงๆ แล้วกวางที่แข็งแกร่งที่สุดในทางช้างเผือกก็พุ่งทยานตามนกตัวใหญ่นั่นไป.......ทิ้งให้ซานต้าแฝดน้องนั่งอยู่บนกองของขวัญตามลำพัง

ตกลงพวกนี้มาทำอะไรที่นี่กันแน่นะ?

ตัดไปอีกด้านหนึ่งของเมืองที่ยังคงเรืองรองไปด้วยแสงไฟประดับระยิบระยับ

ซานต้ากระโปรงสั้นผมสีเงินคนหนึ่งกำลังใช้เท้าเขี่ยกวางเรนเดียร์สีดำที่ยังสลบไสลอยู่ที่พื้น...

“ ไอ้วัวบ้า! ตื่น!!”  กิริยาดูท่าจะแปลผกผันกับหน้าตาน่ารักๆไปไกล ใบหน้าสวยที่ดูจะผ่องมากกว่าเดิมเพราะอากาศเย็นๆของวันหิมะตกกำลังบูดสนิท....คนยิ่งรีบๆอยู่ ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าเอเลนจะเป็นตายร้ายดียังไง ยิ่งถูกหลอกง่ายๆอยู่ด้วย ต้องรีบไปตามหา แต่ไอ้วัว....กวางบ้านี่ดันสลบไม่ตื่น!

“ บอกให้ตื่นไงฟ๊ะ!!”  แต่ไม่ว่าจะเขี่ยยังไง เหยียบก็แล้ว กระทืบก็แล้ว เจ้ากวางแรมโบ้ขี้เซาก็ยังสลบไม่ฟื้นจนคนเป็นเจ้าของเริ่มหมดความอดทน

“ ไม่ตื่นดีนักใช่ไหม....เอานี่ไปกินหน่อยก็แล้วกัน”  แล้วมือบางก็ควักไดนาไมต์ขนาดจิ๋วที่พันไว้รอบต้นขาออกมาวางไว้ข้างๆหูเจ้ากวางสีดำ

ตู้ม!!!

เสียงระเบิดทำให้กวางหลับสะดุ้งโหยงก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นมายืนหันไปหันมาด้วยท่าทางเลิกลั่ก แค่ชนกับนกตัวยักษ์ก็ทำให้กลัวหัวหดจนเป็นลมล้มพับไป แล้วยิ่งมาได้ยินอะไรตูมตามแบบนี้.....

“ ........ สะ เสียงอะไรน่ะ?....อะ อดทนไว้......แต่...คุณแรมโบ้กลัวอ่ะ!!!!....ว๊ากกกกกกกกกก!!!!!”  เจ้ากวางแรมโบ้แหกปากพร้อมกับโกยแนบไปจนคนเป็นเจ้าของได้แต่ยืนอ้าปากค้าง

“ ไอ้เจ้าวัวบ้า!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!”

ทางนี้ก็เหมือนจะลืมไปแล้ว...ว่าตกลงตัวเองมาทำอะไรที่นี่กันแน่.....

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมาจากกองของขวัญก่อนจะดึงชายกระโปรงที่เลิกขึ้นมาให้อยู่ในสภาพเดิม ใบหน้ามนหันไปหันมามองหากวางมิคาสะแต่มันก็ไม่กลับมาซักที...วิ่งตามนกนั่นไปถึงไหนกันนะ?

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองกองของขวัญกับลิสรายชื่อเด็กดีที่อยู่ในมือ...เอาเถอะ...ถึงจะเหลืออยู่ตัวคนเดียว เขาก็จะต้องพิชิตปล่องไฟแล้วเอาชัยชนะกลับไปสู่มวลซานต้าษยชาติ(?)ให้ได้!

ใบหน้ามุ่งมั่นก้มลงมองบ้านเลขที่ของเด็กดีที่อยู่ในกระดาษ....

“ บ้านเลขที่...28...งั้นหรอ.....”  มือบางยกถุงของขวัญสีแดงขึ้นมาพาดบ่าก่อนจะมองหาป้ายบ้านเลขที่ดังกล่าว

“ .....28.....28............28.......อ๊ะ!!”  แล้วบ้านเป้าหมายก็ปรากฏกายอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีมรกตจ้องแล้วจ้องอีกว่าเลขที่แปะอยู่หน้าบ้านมันคือ 28 แน่ๆ

แต่ทว่า....พอร่างในชุดซานต้ากระโปรงสั้นสีแดงก้าวขาไปที่ปล่องไฟ....เจ้าหนอนตัวจิ๋วสีดำก็คลานกระดึ๊บๆออกไปจากขีดกลางของตัวเลข 8 ........บ้านหลังนี้มันเลขที่ 20 ต่างหากล่ะ!!!

แต่เจ้าซานต้าแฝดน้องก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังเข้าบ้านผิด อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติที่ใช้งานได้จริงอย่างไม่น่าเชื่อดึงให้ร่างโปร่งบางขึ้นไปยืนเหนือปล่องไฟได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะกระโดดลงปล่องไฟไปด้วยใบหน้าสนุกสนานราวกับกำลังเล่นสไลเดอร์

ฟุ้บ!!!

แล้วซานต้าผมสีน้ำตาลก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าเตาผิงที่สะอาดวิ้งวับจนไม่น่าเชื่อ เพราะขนาดในปล่องไฟเองยังไม่มีเขม่าดำๆให้เห็นแม้แต่นิดเดียว....ชาวโลกนี่สะอาดสะอ้านแบบนี้กันทุกคนเลยหรอเนี่ย?

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นยืนก่อนจะมองสำรวจในตัวบ้านซึ่งเป็นระเบียบเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วเพื่อมองหาห้องนอนของเด็กดีที่ว่า เรียวขาในรองเท้าบูทสีแดงสูงถึงเข่าค่อยๆก้าวไปในทิศทางที่คิดว่าจะมีห้องนอนนั่นอยู่

แอ๊ด......

แล้วในที่สุดก็เจอจนได้ เมื่อเปิดเข้าไปแล้วมองเห็นเตียงที่มีผ้าห่มกองอยู่ราวกับว่ามีคนกำลังหลับอยู่ใต้นั้น ร่างโปร่งบางจึงขยับเข้าไปใกล้พลางคุ้ยหาของขวัญในถุง

“ เอ๋?”  แต่ทว่า  พอมองเห็นใบหน้าของคนที่กำลังหลับอยู่ก็ชักไม่แน่ใจจนต้องถอยออกมาตั้งหลัก

นั่นเด็กหรอ?

แต่หน้ามันผู้ใหญ่วัยกลางคนแล้วนี่นา....?

แล้วมือที่วางแปะลงไปบนโต๊ะก็สัมผัสได้ถึงการ์ดอะไรบางอย่างเข้าจึงแอบหยิบมันขึ้นมาดู....บัตรพนักงาน?.....อายุที่เขียนอยู่บนบัตรนี่มัน.....

ใบหน้ามนมองสลับระหว่างรูปบนบัตรกับใบหน้าที่ยังหลับตานิ่งอยู่บนเตียง....สงสัยพ่อจะเข้าใจผิดแล้วมั้ง...ถึงคนคนนี้จะเตี้ยเหมือนเด็ก แต่อายุตั้ง 30 กว่าแล้วนะ ไม่ใช่เด็กดีที่ต้องให้ของขวัญแล้ว!

มือบางวางบัตรพนักงานลงไปบนโต๊ะก่อนจะทำหน้าละเหี่ยใจในความไม่ได้เรื่องของพ่อตัวเอง...โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คนผิดที่แท้จริงมันคือคนที่เข้าบ้านผิดอย่างตัวเองนั่นแหละ!

ร่างโปร่งบางเตรียมหันหลังอย่างตั้งใจจะเดินกลับไป แต่ทว่า...

ปัง!!

ประตูที่กำลังถูกเปิดออกด้วยถุงมือสีแดงกลับปิดลงด้วยฝ่าเท้าของคนที่น่าจะนอนอยู่บนเตียง...เสียงเย็นๆกระซิบอยู่ข้างใบหูของคนที่แอบย่องเข้าบ้านคนอื่นยามวิกาลว่า

“ คิดว่าเข้าบ้านชั้นแล้วจะได้ออกไปง่ายๆงั้นหรอ?...ไอ้หัวขโมยเหลือขอ....”

หลังจากที่นั่งสาปแช่งไอ้กวางตาขาวที่วิ่งหนีไปไหนไม่รู้ อยู่บนเลื่อนจนพอใจ ร่างบอบบางก็ตัดสินใจกระโดดลงมาก่อนจะคิดวิธีที่จะตามหาน้องชายฝาแฝดต่อไป

จากวิชามนุษย์ศึกษา รู้สึกว่าเจ้าพวกชาวโลกจะมียานพาหนะที่เรียกว่า “รถยนต์” อยู่สินะ

แล้วใบหน้าสวยก็หันขวับกลับไปยังบ้านผู้โชคร้ายที่โดนเลื่อนเสียบทะลุจนเป็นรูแทนประตูเข้าบ้าน...ร่างในชุดสีแดงจึงเดินดุ่มๆเข้าไปก่อนจะมองหาว่ามันมี “รถยนต์” อยู่ในนี้ไหม

ร่างบอบบางเดินผ่านตู้โชว์ที่มีถ้วยรางวัลตั้งเรียงรายอย่างไม่ได้สนใจมากนัก นัยน์ตาสีมรกตมองผ่านรูปถ่ายมากมายที่มีคนใส่ชุดเหมือนๆกันยืนถือเหรียญสีทองเรียงกันอยู่ในรูป

แล้วสายตาที่กำลังมองหารถยนต์อยู่ดีๆก็ดันไปหยุดอยู่ที่โต๊ะอาหารซึ่งมีกลิ่นหอมฉุยลอยมาแตะจมูก ใบหน้าสวยได้แต่กลืนน้ำลายอึกๆเมื่อมายืนอยู่ข้างโต๊ะ  อาหารหน้าตาน่ากินถูกจัดไว้เต็มจาน....นี่ทำไว้ต้อนรับซานต้าอย่างเขางั้นหรอ?...ถ้าอย่างงั้นก็ไม่ขอเกรงใจละนะ!

และในขณะที่เจ้าซานต้าแฝดพี่กำลังจ้วงอาหารเข้าปากอยู่นั้น....

เจ้าของบ้านร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งกลับมาจากคอนวีเนียนสโตร์ก็ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นยานพาหนะอะไรบางอย่างเสียบคาผนังบ้านด้านหนึ่งอยู่....ได้ข่าวว่าเขาแค่ออกไปซื้อนมที่หน้าปากซอยแค่แป๊บเดียวนี่เองนะ...

เสียงกุกกักที่ดังอยู่แถวๆห้องครัวทำให้คนที่ยังยืนทำหน้าเอ๋อจำต้องวางถุงใส่นมลงไปก่อนจะหยิบไม้เบสบอลขึ้นมาอย่างเตรียมพร้อม

ขายาวค่อยๆย่องๆเข้าไปในบ้านของตัวเอง ก่อนที่ใบหน้าคมจะได้อึ้งหนักกว่าเดิมเมื่อมองเห็นร่างบางๆในชุดสีแดงเดินไปตักซุปในหม้อบนเตาไฟก่อนจะมานั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วตักของในจานเข้าปากราวกับกำลังอยู่ในบ้านของตัวเอง

นี่มาทำบ้านเขาพังทั้งยังทำตัวเยี่ยงหัวขโมยไม่พอ ยังมานั่งกินข้าวของเขาสบายใจเฉิบอีกต่างหาก แล้วยังเป็นหัวขโมยที่กล้ามากอีกด้วยนะ เพราะไม่คิดจะใส่ชุดดำอำพรางร่างกายแต่มาด้วยชุดสีแดงเถือกที่มองเห็นได้ตั้งแต่ปากซอยเลยละ....

“ ฮะฮะ...ทาเคชิ...นายควรจะสั่งสอนเจ้าหัวขโมยนี่ยังไงดีนะ?”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป...ไป...ไป....

ช่างเป็นฟิคที่หาสาระอัลไลไม่ได้เลยจริงๆ แถมยังยำมั่วแหลกลานอีกต่างหาก555 อะ เอาน่า...คุณกวางเก็บกดกับฟิคดราม่าบางเรื่อง(?)มานาน ขอแต่งอะไรที่มันโรแมนติกๆ(บ้านพ่อง)บ้างก็แล้วกันเน้อ เอิ้ก ^ ^

คือไม่ต้องสงสัยว่ามันยังไม่ถึงคริสต์มาสแล้วทำไมลงตั้งแต่ไก่โห่แบบนี้....คือฟิคเรื่องนี้ได้มาแบบชั่ววูบมากค่ะ = =”” ก็เนื่องด้วยเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมามีคน(ชื่อพี่งู)โทรมาล่อลวง(?)ให้คุณกวางออกจากบ้านไปเดินเล่นหาพร็อพประกอบด๋อย(?)กัน...ก็คุยกันไปคุยกันมาจู่ๆพี่งูก็บอกว่าอยากเห็นเอเลนใส่ชุดซานตี้ไปลงปล่องไฟบ้านรีไวซามะจังเลยน้า แบบว่าต้องจับพลัดจับพลูไปแทนใครซักคน แล้วจากนั้นก็..........ละไว้ในฐานที่เข้าใจ.........เอาละสิ...คุยโทสับจบไปนานแล้วแต่พล็อตนี้มันยังอยู่ในหัว....พยายามปั่น GLIDE เพื่อให้ลืม มันก็ไม่ลืมว้อยค่า~~~ โอเค!! เอาออกมาก็ได้!...จากนั้นเลยนั่งปั่นจนมันเป็นฟิคมั่วๆงงๆออกมาด้วยประการฉะนี้แล ขออภัยพี่งูด้วยนะคะที่ทำให้พล็อตโรแมนติกๆออกมาเสื่อมสลัดแบบนี้ = =””

แล้วก็ด้วยความประจวบเหมาะ เลยขอแฮปน้องสาวผู้น่ารักไปด้วยกันเรย มันถึงได้ลงก่อนคริสต์มาสเป็นอาทิตย์แบบนี้ อิอิ

สุขสันต์วันเกิดนะค้าน้องเมย์

มีความสุขมากๆๆๆน้า ขอให้ทุกๆเรื่องผ่านไปตามที่ตั้งใจเอาไว้นะคะ สุขภาพพลานามัยแข็งแรงสมบูรณ์เด้อ ที่ผ่านมาก็ต้องขอขอบคุณทุกๆเรื่องทุกๆข้อมูลที่คอยส่งให้กันมาตลอด ปีหน้าก็มาสครีมด้วยกันอีกน้า ขอให้ตับแข็งแรงๆจงสถิตอยู่กับเจ้า555 แล้วเรามากรี๊ดคุณโคด้วยกัน >w<

กร๊ากกกก ของขวัญปีนี้อาจจะออกทะเลไปบ้างก็อย่าใส่ใจ ^ ^ ทำเอาความโรแมนติกของคุณโคสึเนะที่ให้ไปเมื่อปีที่แล้วหายหมด555 ^ ^” แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะค้า~~

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^