Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 14

Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 14

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: WarmHearted  Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

กลิ่นของโรงพยาบาลยังคงค้างคาอยู่ในจมูก ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะกลับมายืนอยู่หน้าประตูห้องที่คอนโดแล้วก็ตาม...

หลายวันมานี้เขาต้องเข้าไปรับเอกสารแล้วยังต้องไปทำความคุ้นเคยกับโรงพยาบาลของตระกูลเยเกอร์  ถึงจะไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงและที่นั่นเองก็เป็นที่ที่สะอาด...แต่มันก็เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดด้วยเช่นกัน...ไม่รู้ว่ามันจะติดตัวเขากลับมาแค่ไหนกันนะ

มือเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะได้ยินเสียงเพลงเบาๆ...วันนี้เอเลนไม่ได้ไปไหน ดูเหมือนจะคิดงานใหม่อยู่

ขาก้าวเข้าไปตามปกติ แต่แล้วอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติก็ทำให้นัยน์ตารีขวางต้องเหลือบลงไปมอง...

ไอ้กระดาษพับไปพับมารูปร่างสามเหลี่ยมที่ดูคล้ายนกนี่มันอะไร?

ใบหน้านิ่งสนิทก้มลงไปมองใกล้ๆ...รู้สึกว่ามันจะคล้ายๆอะไรบางอย่างที่เขาเคยเห็นในรายการโทรทัศน์เมื่อวันก่อน.....เรียกว่าอะไรนะ?....เครื่องบิน?

มือเก็บมันขึ้นมาก่อนจะก้าวขาเดินต่อเข้าไปในห้อง แต่ยังไม่ทันจะเดินได้กี่ก้าวไอ้ของหน้าตาเหมือนกันมันก็วางอยู่ที่พื้นอีก คราวนี้คิ้วถึงกับกระตุกขึ้นมานิดหน่อย มือหยิบเจ้าเครื่องบินกระดาษอันน้อยขึ้นมาก่อนจะพบว่ามันถูกพับมาจากกระดาษสเก็ต...เส้นที่ตีกันยุ่งจนดูไม่ออกว่ามันคืออะไรถูกขีดอยู่บนกระดาษที่ไม่ใช้แล้วนั่น...นี่ตกลงว่ามันเป็นประติมากรรมหรือขยะที่ปาไม่ลงถังกันแน่?

ในขณะที่กำลังตั้งใจจะเดินเข้าไปถามเจ้าตัวดีที่คงจะอยู่แถวๆนี้ เสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นมาให้ได้ยิน

แกร่บ....

และเมื่อก้มมองลงไปก็พบว่าฝ่าเท้าของเขากำลังเหยียบอยู่บนเครื่องบินกระดาษอีกอัน...และมันก็ถูกพับขึ้นมาจากกระดาษสเก็ตเช่นกัน...คราวนี้ไม่ได้มีแค่เส้นที่ดูไม่รู้เรื่อง แต่ที่ปีกของมันข้างหนึ่งกลับมีรูปอะไรบางอย่าง....เป็นรูปหน้าคนที่วาดด้วยเส้นง่ายๆคล้ายๆในหนังสือการ์ตูนที่เจ้าเด็กนั่นชอบอ่าน...แต่ว่าไอ้ใบหน้ากลมป๊อกของผู้ชายที่มีนัยน์ตารีขวาง ดูท่าทางอารมณ์ไม่ดี มีผมแสกกลางและยังไถ่เกรียนครึ่งล่าง...อย่างงี้แล้วยังจะให้เขาคิดว่ามันเป็นใครได้อีก?!

แต่เดี๋ยวนะ ไอ้ท่าทางเหมือนจะปล่อยลำแสงได้เหมือนในการ์ตูนยอดมนุษย์นี่มันยังไง? คิดว่าหัวหน้าทหารรีไวเป็นใครกันห๊ะไอ้เจ้าเด็กนั่น?!!

เขาเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะกวาดสายตามองหาร่างโปร่งบางของเจ้าตัวดีที่ทำห้องเลอะ ก่อนที่มันจะพบแต่สิ่งที่ทำเอาเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ ในเมื่อตอนนี้ที่พื้นห้องนั่งเล่นนั้นมีแต่เครื่องบินกระดาษให้เกลื่อนไปหมด!!

นี่คิดว่าใครต้องมาคอยตามเก็บกวาดให้กันห๊ะ?!!

สองขาเดินดุ่มๆเข้าไปหาคนที่ยังนั่งเหม่ออยู่ที่โซฟา ใบหน้ามนเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่จนไม่ได้รู้เลยว่าเขาก้าวขาเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

แล้วเครื่องบินกระดาษในมือบางก็ถูกปล่อยออกไปให้บินร่อนอยู่ในอากาศก่อนจะแลนดิ้งลงมาที่ใบหน้าของเขา!

แกร่บ!!!

ดีที่มือคว้ามันเอาไว้ได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ฝ่ามือกำเครื่องบินกระดาษที่ดับอนาถก่อนจะมาถึงแก้มของเขาแค่นิดเดียว!

“ อ่ะ! หะ หัวหน้า!!.....”       แล้วก็ดูเหมือนเจ้าตัวดีจะเพิ่งรู้ตัว ไหล่บางถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเขายืนอยู่ท่ามกลางรังสีดำทะมึนตรงหน้า คิ้วกระตุกถี่ยิบเช่นเดียวกับเส้นเลือดที่ขมับที่แทบจะแตกปรี๊ดออกจากกันด้วยความโมโห

“ กะ กลับมาแล้วหรอครับ แหะแหะ....”      เสียงหัวเราะแห้งๆอย่างที่ยังพอจะมีสำนึกอยู่บ้างดังออกมาจากใบหน้ามนที่มีเหงื่อแตกพลั่ก ร่างโปร่งบางถอยหลังไปตามแนวยาวของโซฟาเมื่อมือของเขายื่นเข้าไปหาใบหน้าของตน

“ ทำอะไรอยู่น่ะหาไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ?”       เสียงเย็นเอ่ยออกไปพร้อมกับสองมือบีบแก้มใสโยกไปมาอย่างนึกหมั่นเขี้ยว ทำห้องเลอะไม่พอ ยังคิดจะฆ่าสามีตัวเองด้วยเครื่องบินกระดาษนั่นอีกต่างหาก...แบบนี้มันต้องจับสั่งสอนซะให้เข็ด

“ เอ็บอ่ะอัวอ้า....อ่อยอ่อนอับ.....”       คำพูดไม่ได้ศัพท์ถูกเอ่ยออกมา น้ำตาปริ่มนัยน์ตาสีมรกตจนต่อมซาดิสของเขาเริ่มจะทำงาน

ก็รู้ทั้งรู้นะว่าถ้าทำห้องสกปรกจะโดนอะไร แต่ก็ยังทำเลอะได้ไม่เว้นแต่ละวัน แล้วจะไม่ให้เขาคิดได้ไงว่าไอ้เจ้าเด็กนี่มันมีความมาโซอยู่ในไขสันหลัง!

สองมือยอมปล่อยแก้มที่ถูกดึงจนย้วยออกก่อนจะหันไปคว้าเอาลำตัวบางขึ้นมาแล้วมุ่งหน้าเข้าไปในห้องนอน

“ หัวหน้า?! เดี๋ยวก่อนครับ! จะเก็บเดี๋ยวนี้แหละ!! อุก!”       เสียงโวยวายหยุดลงเมื่อร่างโปร่งบางถูกโยนไปที่เตียง

“ ก็มันคิดไม่ออกอ่ะ...เลยพับเครื่องบินเล่น...มาเล่นด้วยกันไหมครับหัวหน้า?!”     ใบหน้ามนพยายามชักชวนคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง แต่ดูท่าว่าใบหน้าทะมึนจะไม่สนใจการละเล่นที่ว่านั่นเลยสักนิด มือแข็งแรงยกขึ้นไปดึงเนคไทลงมาจากคอเสื้อก่อนจะรูดมันออกมา สองเข่ายันพื้นเตียงลงไปให้ร่างโปร่งบางถอยหนีด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“ ไอ้ของแบบนั้นชั้นไม่เล่นหรอก...ถ้าจะเล่นละก็...มีอย่างอื่นที่น่าสนุกกว่าให้เล่นไม่ใช่หรือไง?”      แล้วคราวนี้คนที่พยายามทำใจดีสู้เสือก็ถึงกับยิ้มไม่ออก น้ำตาแทบจะไหลพรากออกมาจากนัยน์ตาสีมรกตเมื่อเพิ่งรู้ว่าทำตัวเองแท้ๆ  สองมือถูกเนคไทมัดเอาไว้อย่างจนใจจะต่อต้าน และไม่นานกางเกงขายาวที่ใส่อยู่ก็หายไปจากเรียวขา

“ หัวหน้า...อย่ารุนแรงมากนะครับ เดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอก อึ๊ก!”       ยังไม่ทันจะพูดจบปลายนิ้วชุ่มโชกก็สอดใส่เข้าไปในช่องทางคับแน่นทันที ไหล่บางสะดุ้งโหยง นัยน์ตาสีมรกตหลับตาปี๋ พอๆกับที่ปลายนิ้วของเขารับรู้ได้ถึงแรงบีบรัดจากร่างกายที่กำลังตกใจ

“ แล้วมันจะเรียกว่าทำโทษได้ยังไงล่ะ?”      รอยยิ้มถูกใจระบายอยู่บนใบหน้าของเขายามเมื่อได้มองท่าทางทรมานของเจ้าเด็กตรงหน้า ร่างกายที่ถอยหนีตามสัญชาติญาณกับเสียงครางที่ราวกับจะขาดใจมันทำให้เขามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้ทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายจนต้องถามว่า “นายเกลียดฉันหรือเปล่า” แต่เขาก็ยังได้เห็นใบหน้าของเอเลนในแบบที่เขาชอบด้วยวิธีนี้ได้อยู่

ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบต้นขาขาวก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวทั้งๆที่ปลายนิ้วยังฝังอยู่ในช่องทางคับแน่น หนึ่งในสองนิ้วที่สอดใส่เข้าไปขยับแตะลงไปในมุมที่คุ้นเคย

“ อื้อ!!!”       ร่างโปร่งบางถึงกับกระตุกเฮือกทันที ใบหน้าที่แดงระเรื่อถึงกับหันไปซุกหมอนเพื่อซุกซ่อนเสียงครางเอาไว้ และส่วนอ่อนไหวของเจ้าเด็กตรงหน้าก็ตั้งชันขึ้นมาโดยที่เขาไม่ต้องเล้าโลมมัน

“ ฮะ อ้า....หะ หัวหน้า...”       ปลายนิ้วยังคงกดย้ำลงไปที่จุดนั้นจนใบหน้ามนทนไม่ไหว จากที่พยายามซุกหมอนเอาไว้กลับสะบัดเงยขึ้นไป ปลายเท้าของสองขาที่อ้ากว้างจิกลงไปบนพื้นเตียงด้วยท่าทางทรมาน

“ พอ...พอแล้ว..ครับ...อื้อ!!”       น้ำเสียงเว้าวอนถูกเอ่ยออกมาพร้อมๆกับนัยน์ตาสีมรกตที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ ร่างกายที่บิดเร่านั้นช่างเร้าใจเขาจนหยุดมือไม่ได้ และในขณะที่ค่อยๆดึงนิ้วทั้งคู่ออกมาก่อนจะกดแกนกายของเขาเข้าไปแทน

“ Sie sind das Essen und wir sind die Jager!!”

เสียงโทรศัพท์ของเอเลนก็ดังขึ้นมา ทำให้กิจกรรมที่ทำอยู่นิ่งค้างไปทันที เขาได้แต่มองที่โทรศัพท์สีขาวที่กำลังสั่นนั่นอย่างนึกหงุดหงิด...ใครมันช่างเลือกเวลาโทรมาได้น่ากระทืบขนาดนี้!

“ หัวหน้า....”        ใบหน้ามนมองมาที่เขาเป็นเชิงถามว่ารับได้ไหม แล้วมันก็ทำให้เขานึกอะไรดีๆออก

“ รับสิ”        เขาตอบไปทั้งๆที่ร่างกายยังคาอยู่ในร่างกายของเอเลน มือสั่นระริกเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดรับสาย

“ ฮัลโล....อาร์มิน....อื้อ เสร็จแล้ว....อะไรนะ! อยู่หน้าห้อง?!! ไหนว่าจะให้ชั้นเอาไปให้ไง อ๊ะ!”       ผนังภายในที่ถูกเสียดสีด้วยแกนกายทำเอาคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ถึงกับสั่นพั่บๆ เสียงครางที่หลุดออกไปถูกปิดเอาไว้ด้วยมือบางอีกข้างแทบไม่ทัน ใบหน้ามนหันมาน้ำตาคลอใส่เขาจนดูน่าสงสาร แต่การลงโทษก็คือการลงโทษ เขายังคงขยับต่อไปโดยไม่สนใจคนที่ต้องพยายามพูดกับปลายสายให้เป็นปกติทั้งๆที่ตอนนี้ความต้องการมันกำลังทยานสูงจนร่างกายสั่นระริก

“ ปะ เปล่า....ไม่มีอะไร...ดะ เดี๋ยวเอาออกไปให้ รอแป๊บนะ อึก!...หัวหน้า!”      โทรศัพท์ถูกวางสาย ปลายนิ้วของเอเลนจิกลงมาที่ท่อนขาของเขาอย่างหมดความอดทน เสียงครางถูกปล่อยออกไปตามจังหวะที่ร่างกายโยกคลอนตามแรงกระแทกที่หนักหน่วง

“ ฮะ  อะ...หะ หัวหน้า...ช่วย..ช่วยเร่ง อะ....เร็วหน่อยครับ....อะ...”       ริมฝีปากสีระเรื่อเอ่ยออกมาทั้งๆที่ดวงตายังปิดแน่น...ดูเหมือนเจ้าเพื่อนสนิทนั่นจะมาเอาของอะไรสักอย่างสินะ...ดี...เพราะการลงโทษให้เข็ดหลาบมันยังไม่จบแค่นี้หรอก

“ อึ๊ก....หัวหน้า?”      จู่ๆเขาก็หยุดขยับทำให้ทุกความต้องการมันค้างเติ่งอยู่แบบนั้น นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมามองเขาอย่างเว้าวอนระคนสงสัย

“ เพื่อนนายมาเอาของไม่ใช่หรอ? เอาออกไปให้สิ”       เขาพูดออกไปด้วยใบหน้านิ่งซึ่งมันคงจะดูเจ้าเล่ห์ในสายตาของเด็กนั่น ไม่งั้นเอเลนคงไม่มองมาที่เขาด้วยริมฝีปากสั่นระริกซึ่งอ้าค้างน้อยๆแบบนั้น

และใบหน้าจนมุมที่มีน้ำตาปริ่มก็ยิ่งทำให้อยากแกล้ง เขาจึงก้มลงไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหูแดงระเรื่อให้คนตรงหน้าได้แต่อ้าปากค้างยิ่งกว่าเดิม

“ ออกไปทั้งๆอย่างนี้แหละ”

“ หัวหน้า...ใจร้าย....อื้อ!!”       เสียงครางดังสวนกลับมาทันที แต่ยังไม่ทันที่เด็กนั่นจะได้ต่อว่าอะไร ร่างทั้งร่างก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาทั้งๆที่มันยังค้างคาอยู่แบบนั้น ใบหน้ามนที่ซบอยู่ที่หัวไหล่หอบหายใจหนักหน่วง ที่ช่วงล่างรัดเขาแน่นกว่าเดิม สองแขนผวากอดคอของเขาเอาไว้อย่างกลัวจะร่วงลงไป เช่นเดียวกับสองขาที่กระหวัดเกี่ยวกันเอาไว้อย่างน่าอาย ใบหน้ามนร้อนราวกับไฟถึงได้ไม่ยอมเงยออกมาจากไหล่ของเขา

“ ของนั่นอยู่ไหนล่ะ?”

“ อึก...กระดาษ...บนโซฟา...อ๊ะ...”       แค่ขยับขาก้าวเดิน แรงสั่นสะเทือนก็ทำให้ร่างโปร่งบางถึงกับสะดุ้งเฮือก ร่างกายสั่นระริกราวกับกำลังจะทนไม่ไหว แต่ยิ่งใกล้ประตูห้องมากขึ้นเท่าไหร่ก็มีแต่ต้องกัดฟันทน

“ อึ๊ก....”      เขาปล่อยร่างของเด็กนั่นลงที่หลังประตู ช่วงเวลาสั้นๆที่ช่องทางด้านหลังเป็นอิสระได้หายไปแทบจะทันทีเมื่อแกนกายของเขาสอดใส่กลับเข้าไปตามเดิมจากทางด้านหลัง ร่างโปร่งบางทรงตัวไม่อยู่แล้ว แผ่นหลังเนียนจึงใช้แผ่นอกของเขาเป็นหลักยึด

“ เปิดประตูสิ”      เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ใบหูทำให้มือสั่นระริกจำต้องค่อยๆแง้มประตูออกไป

“ เอเลน?”       เสียงของเจ้าเด็กเพื่อนสนิทดังลอดเข้ามาอย่างสงสัย ที่เอเลนไม่ยอมเปิดประตูแต่โดยดีเหมือนทุกที

“ ทะ โทษทีนะอาร์มิน....ชะ ชั้นกำลัง...ฉีดยา....ฆ่าแมลง อึ๊ก!....อยู่น่ะ...”       แผ่นกระดาษถูกสอดเข้าไปตามรอยแยกเพียงเล็กน้อยของประตู

“ งั้นหรอ? นาย...ไม่เป็นไรแน่นะเอเลน?”      เพื่อนที่แสนดียังคงถามออกมาด้วยความเป็นห่วง...โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้คนที่กำลังฉีดยาฆ่าแมลงน่ะมันกำลังจะตายเพราะถูกแมลงร้ายจู่โจมไม่ยั้ง

สะโพกมนถูกมือแข็งแรงจับยึดเอาไว้ การแทรกกายยังคงดำเนินต่อไป...แต่ก็นับว่าเขาปราณีมากแล้วนะที่ขยับแค่เบาๆและเชื่องช้า...ก็ตั้งใจแค่จะเรียกเสียงครางเท่านั้นแหละ

“ มะ ไม่เป็นไร...ชะ ชั้นเปิดประตู....นาน...ไม่ได้น่ะ....เดี๋ยวห้องอื่น...จะว่าเอา อึก....”       คำพูดที่แทบจะไม่ปะติดปะต่อปนมากับเสียงสะดุ้งเป็นพักๆทำให้เพื่อนตัวเล็กยังไม่ยอมจากไปไหน

“ นายโอเคแน่นะ เอเลน?”      เพื่อนผู้แสนดีก็ยังคงถามย้ำแล้วย้ำอีกด้วยความห่วงใย

“ อ๊ะ....มะ ไม่เป็นไร จริงๆ....อิ๊ก...”       แต่คนที่อยู่หลังประตูดูเหมือนใกล้จะถึงขีดความอดทนเต็มที สองมือสั่นระริกจับยึดลูกบิดเอาไว้แน่ ที่ช่วงล่างยังคงถูกเขาขยับเข้าออกเบาๆ

“ แน่นะ?”      เสียงจากข้างนอกเหมือนจะวางใจจากไป

“ อื้อ....อึก.....”       ทำให้เจ้าของแผ่นหลังเนียนที่เขากอดอยู่ดูโล่งอกไปได้บ้าง

“ แต่ชั้นว่าชั้นเข้าไปดูดีกว่า นายมันไม่น่าไว้ใจเลยเอเลน เดี๋ยวเป็นลมอยู่คนเดียวจะทำไง?”      แล้วคำพูดของเพื่อนผู้แสนดีก็ทำเอาร่างโปร่งบางถึงกับสะดุ้งโหยง มือถลาไปจับฝ่ามือเล็กๆที่เตรียมจะเปิดประตูเข้ามาเอาไว้แน่น

“ มะ ไม่เป็นไร...จริงๆ..อาร์มิน....หัวหน้ารีไว....ก็อยู่....อึ๊ก.....”       ใช่...ยืนอยู่หลังประตูด้วยกันนี่แหละ...เขาได้แต่ลอบยิ้มออกไปก่อนจะก้มลงเป่าลมอุ่นๆเข้าที่ซอกคอ ทำเอาคนที่ต้องอดทนถึงกับหลุดเสียงครางออกไป

“ งั้นหรอ....”       เพื่อนร่างเล็กยังคงอึกอักอยู่หน้าห้อง

“ ชะ ชั้นโอเคน่า...อ๊ะ....อาร์มิน....”       พูดไปครางไปแบบนี้ใครมันจะไม่เป็นห่วงกันบ้างล่ะ ยังดีนะที่คนที่มาไม่ใช่ยัยผู้หญิงมืดมน ถ้าเป็นแม่นั่นคงจะบุกเข้ามาไม่ฟังเสียงแล้วละ

“ งั้น...ชั้นกลับก่อนนะ...ถ้ามีอะไร...ก็โทรหาชั้นนะ”       ดูเหมือนเจ้าเพื่อนร่างเล็กจะยอมจากไปทั้งๆที่ยังไม่วางใจเท่าไหร่

“ อะ อื้อ...ขอบใจนะ อาร์มิน...”       แล้วพอเสียงฝ่าเท้าค่อยๆก้าวหายไปจากหน้าห้อง ประตูที่ปิดลงก็ต้องรองรับแผ่นหลังบางที่ยันเข้าไปทันที สองเท้าลอยขึ้นมาจากพื้นเพราะเขาช่วยประคองสะโพกมนให้ การสอดใส่รุนแรงสมกับที่ใช้เวลาในการอดทนมานาน

“ อะ อ๊ะ หะ หัวหน้า!”      เสียงครางถูกปล่อยออกมาหลังจากที่ต้องกัดฟันมาจนจะทนไม่ไหว สติที่มีอยู่ดูเหมือนจะล่องลอยไปไกลตามแรงกระแทกที่สอดใส่เข้าออก สองแขนบางกอดยึดต้นคอของเขาเอาไว้ก่อนจะโยกตัวรับกับจังหวะที่เหมือนจะไม่ทันใจ

“ อะ อ๊า!!!”       แล้วไม่นาน ความต้องการมากมายก็ล้นทะลักออกมาจากร่างกายของพวกเขาทั้งคู่ น้ำสีขาวขุ่นที่มากกว่าปกติพุ่งเลอะมาเต็มหน้าท้องของเขาเช่นเดียวกับที่มันหยดแหมะๆออกมาจากช่องทางด้านหลังของเด็กนี่ก่อนที่จะร่วงลงเต็มพื้นหน้าประตู

“ ฮ้า...ฮ้า.....ฮ้า....หัวหน้า......”        ใบหน้ามนยังคงหอบหายใจหนักหน่วง นัยน์ตาสีมรกตจ้องมาที่เขาอย่างคาดโทษ ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วใบหน้ามนก็ขยับเข้าใกล้ลาดไหล่ของเขาก่อนจะงับเข้าให้หนึ่งที.....นี่คงจะเป็นวิธีระบายความแค้นสินะ?

เขาเพียงแค่นิ่วหน้าเล็กน้อยกับรอยฟันที่เรียงอยู่บนไหปลาร้า....ก็แค่พรุ่งนี้ต้องไม่ใส่เสื้อคอกว้างก็เท่านั้นแหละ

สองแขนค่อยๆปล่อยให้ร่างที่ยังยันประตูอยู่ไหลลงไปนั่งกับพื้น ริมฝีปากตรงเข้าไปสอดใส่ลิ้นร้อนเข้าไปในปากที่เพิ่งจะงับเขาเมื่อครู่

ทั้งน้ำลายและปลายลิ้นต่างเร่งเร้าให้ร่างกายของเขาที่ยังค้างคาอยู่ในร่างกายของเด็กนี่ขยายใหญ่ขึ้นมาอีก

และกว่าการลงโทษจะจบลง ก็อีกสองรอบให้หลังนู่นแหละ

ร่างเปลือยเปล่านอนคว่ำหน้าอย่างหมดแรงอยู่บนเตียง แค่ขยับก็รู้สึกว่าความเจ็บจี๊ดมันจะประท้วงมาจากช่วงล่าง ใบหน้ามนพลิกกลับมามองเจ้าเครื่องบินกระดาษอันน้อยที่ตกอยู่ไม่ไกลอย่างนึกหมั่นไส้เพราะบนปีกข้างหนึ่งมีรูปการ์ตูนล้อเลียนคนที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้วาดเอาไว้

หัวหน้านะหัวหน้า....ไม่เคยปราณีกันบ้างเลย...ดีนะที่ไม่ต้องเอาชีสไปให้อาร์มินแล้วน่ะ

นึกถึงอาร์มินแล้วก็ให้หน้าร้อนเป็นไฟขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่....ไม่รู้จะถูกจับได้หรือเปล่านะ...ว่าเขาไม่ได้ฉีดยาฆ่าแมลงแต่กำลัง.......

“ อ๊า~~~~”       ใบหน้าหันกลับมาซุกอยู่ที่หมอนก่อนจะส่ายไปมา  เขาอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี แล้วดูคนทำสิยังไปยืนชงชาสบายๆอยู่เลย!

กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยมาจากเคาน์เตอร์ครัว พอได้นอนนิ่งๆก็ดูเหมือนสะโพกที่เคยชินกับเรื่องแบบนี้แล้วจะฟื้นตัวได้ไม่ยาก มือจึงควานหานาฬิกาข้อมือมาดูเวลาแล้วก็พบว่าเพิ่งจะบ่ายสามเอง

จริงสิ...ไหนๆก็ไม่ต้องไปหาอาร์มินแล้ว เขาไปถ่ายรูป Site เอาไว้มาทำพรีเซ็นต์กับ Site Analysis ดีกว่า

เผื่อว่าไปเห็นสถานที่ที่จะต้องดีไซน์ อาจจะทำให้นึกอะไรออกขึ้นมาบ้าง จะได้ไม่จิตว่างจนต้องนั่งพับเครื่องบินกระดาษเล่นจนรกห้องให้ใครมากดเอาๆได้อีก!

“ อื้อออ......”      เสียงครางแผ่วๆดังออกมาเมื่อสองมือพยายามยันร่างกายให้ลุกขึ้น กิจกรรมที่เล่นเอาแทบล้มประดาตายมันยังคงเล่นงานช่วงล่างของเขาไม่หาย

“ จะลุกไปไหน?”      แล้วเสียงทุ้มที่ทักมาจากประตูห้องนอนก็ทำเอาอยากจะแยกเขี้ยวใส่...ถ้าไม่กลัวจะโดนกดอีกรอบละก็นะ...

“ ว่าจะไปดู Site น่ะครับ...หัวหน้าไปด้วยกันหน่อยสิครับ....”      พยายามส่งสายตาอ้อนๆไป เพราะยังไงอีกฝ่ายก็ต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขาลุกไม่ขึ้นแบบนี้!

“ ฮึ...แล้วทีนี้จะจำได้รึยังว่าห้ามทำห้องเลอะ”       เสียงทุ้มดังอยู่ใกล้ๆก่อนที่ลำตัวเขาจะลอยหวือขึ้นไปกลางอากาศ รู้ตัวอีกทีก็ถูกหิ้วเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้ว...ไม่เข้าใจจริงๆว่าทั้งๆที่เขาสูงกว่าแล้วก็ไม่ได้เบาๆแต่ทำไมหัวหน้าถึงหิ้วเอาๆได้ง่ายดายขนาดนี้?

สมกับที่เป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดของมวลมนุษยชาติจริงๆ!

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังเป็นช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ แต่ท้องฟ้าภายนอกกลับมืดครึ้มด้วยสายฝนที่โปรยปรายลงมา

อากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงที่เริ่มเย็นๆกลับหนาวจับใจเมื่อบวกกับพลังของสายฝน...นัยน์ตาสีมรกตเหลือบไปมองหัวหน้ารีไวที่กำลังนั่งใส่บูทสีดำสูงถึงหัวเข่า กางเกงสีขาวเข้ารูปที่หัวหน้าสวมอยู่มันช่างชวนให้คิดถึงเครื่องแบบของทหาร ยังดีที่ท่อนบนเป็นเสื้อสีดำแขนสามส่วนไม่ใช่เสื้อเชิ้ตสีขาว

ใบหน้ามนอมยิ้มน้อยๆก่อนจะมองตัวเองในกระจก...ดูเหมือนเราจะใจตรงกันเพราะเขาเองก็แต่งตัวไม่ได้ต่างไปจากหัวหน้า เพียงแต่สลับสีกัน...ใบหน้าหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจหยิบผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่กรุยชายสีดำออกมา ก่อนที่ผืนหนึ่งจะถูกวางไว้บนไหล่ของหัวหน้า ส่วนอีกผืนอยู่บนบ่าของเขา

“ ข้างนอกน่าจะหนาวน่ะครับ”      มือขยับผ้าคลุมไหล่ให้คนที่ไม่เคยใช้...หัวหน้าในลุคแบบนี้ก็ดูเท่ห์ดีเหมือนกันนะ

“ โฮ่ยเอเลน...”       เสียงนิ่งเอ่ยเรียกให้เขาเงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นๆจะแนบมาที่หน้าผาก

“ ครับ?”       นอกจากรู้สึกเพลียนิดหน่อยแล้ว เขาว่าเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรนะ?

“ เปล่า...แค่รู้สึกว่าหน้านายมันซีดๆ”       มือแข็งแรงถูกชักกลับไปก่อนที่ใบหน้านิ่งจะทำไม่รู้ไม่ชี้

“ ก็เพราะใครกันเล่า....”      เขาได้แต่บ่นงึมงำในขณะที่เดินตามแผ่นหลังที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรออกไปจากห้อง

เบนซ์สปอร์ตสีขาวขับออกจากเมืองมุ่งหน้าไปยังเมืองข้างๆ

ทั้งๆที่ปกติจะขับรถแข่งกับเครื่องบิน แต่วันนี้หัวหน้ากลับขับช้ากว่าปกติ

นัยน์ตาสีมรกตแลมองเสี้ยวหน้าที่ยังคงนิ่งสนิทก่อนจะยิ้มออกมา...เพราะเขารู้สึกว่าหัวหน้าอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ...ต่อให้มันจะเป็นแค่การขับรถฝ่าสายฝนพรำๆ แต่มันก็ยังทำให้เป็นเรื่องโรแมนติกได้...หากเรายังคงมีชีวิตอยู่คู่กัน

ใบหน้ามนเอนซบไปที่ไหล่แข็งแกร่งอย่างไม่มีเหตุผล...รู้แค่ว่าอยากจะทำแบบนี้กับอีกฝ่ายก็เท่านั้น...เหมือนกับที่เขาอยากจะเรียก “หัวหน้าๆๆๆ” ซ้ำไปซ้ำมา

ใบหน้าจึงเผลอซุกลงไปที่ไหล่แข็งแรงก่อนจะสะบัดถูไถไปมาโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คนที่กุมพวงมาลัยอยู่ต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนที่จะไม่หักพวงมาลัยเข้าข้างทาง

Site ที่จะใช้ทำโปรเจคในครั้งนี้เป็นปราสาทเก่าที่จะเอามาปรับปรุงให้เป็นห้องสมุดสมัยใหม่ ซึ่งพวกเขาต้องดีไซน์ยังไงก็ได้ให้กลิ่นไอของปราสาทโบราณนั้นยังคงอยู่...ทั้งๆที่ดูเหมือนไม่น่าจะยากสำหรับเขาที่คุ้นเคยกับภาพในอดีตที่ถูกขังอยู่ในปราสาทโบราณแบบนี้มาหลายปี...ทว่า...ภาพที่นึกออกดันเป็นภาพที่มีแต่หัวหน้ารีไวเสียนี่...

บนเครื่องบินกระดาษพวกนั้นมันถึงได้มีแต่เส้นที่ยุ่งเหยิงอย่างที่เห็น

เบนซ์สปอร์ตสีขาวขับผ่านย่านเมืองเก่าที่รายล้อมไปด้วยสถาปัตยกรรมแบบเรเนซองส์...ถึงจะเป็นปราสาทเหมือนกันแต่รูปแบบทางสถาปัตยกรรมก็ต่างกันอยู่นิดหน่อย และด้วยทางเข้าที่ยังคงเก่าแก่ ทำให้ไม่สามารถจะขับรถไปถึงที่หน้าปราสาทได้  เบนซ์สปอร์ตจึงจำต้องจอดอยู่ที่ปลายถนนด้านหนึ่ง

ร่างโปร่งบางลงมาเดินเคียงข้างกับร่างแข็งแกร่ง ขาทั้งสองคู่ก้าวไปตามทางเดินปูหินซึ่งถูกย้อมจนเป็นสีดำในวันที่ฝนพรำแบบนี้

บรรยากาศที่มืดครึ้มยิ่งส่งให้ย่านเมืองเก่าแห่งนี้ดูมีมนต์ขลัง สองข้างทางต่างรายล้อมไปด้วยตึกแถวแบบโบราณ เพราะเป็นแค่ย่านพักอาศัยจึงไม่ได้รับการดูแลมากนัก อาคารบางหลังทั้งๆที่มีคุณค่าทางสถาปัตยกรรมแต่กลับถูกปล่อยปละละเลยจนเก่าโทรม

นัยน์ตารีขวางเหลือบมองใบหน้ามนของคนที่เดินอยู่ข้างๆ ผิวที่ซีดขาวราวกับกระดาษทำให้พอจะรู้ได้ว่าเจ้าเด็กนี่อาการยังไม่ค่อยดีนัก  นัยน์ตาสีขี้เถ้าจึงหันกลับมามองสองข้างทางตรงหน้าที่แทบจะไม่มีคนเดินสวนมาเพราะว่ามันเป็นวันที่ฝนตก

ไอของอะไรบางอย่างลอยกรุ่นออกมาจากร้านค้าเพียงไม่กี่ร้านที่เปิดอยู่ทำให้ใบหน้านิ่งหันไปดู ก่อนที่จะเอื้อมมือไปดึงรั้งฝ่ามือบางให้หยุดอยู่กับที่

“ เอเลน...ยืนรออยู่ตรงนี้ก่อน”      และเมื่อเอ่ยจบ เรียวขาในบูทสูงถึงเข่าก็ก้าวเข้าไปในร้าน  นมอุ่นๆที่ควันลอยกรุ่นอยู่เหนือหม้อถูกสั่งเพื่อคนที่ยืนรออยู่ข้างหลัง

นัยน์ตาสีมรกตมองตามแผ่นหลังของคนที่เคยถูกเรียกว่าความหวังของมวลมนุษยชาติ...ใบหน้านิ่งที่เหลือบมองหม้อต้มนมสดที่คงจะไปสั่งมาเพื่อเขาทำเอารอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่

นึกถึงภาพในอดีตแล้วก็ไม่คิดจริงๆว่าพวกเราจะได้มีวันที่ได้อยู่ด้วยกันโดยไร้ความกดดันแบบนี้....ตัวเขาในอดีตคงจะคิดไม่ถึงเลยสินะว่าผู้ชายที่โหดร้ายคนนั้นจะมาทำอะไรหวานๆให้กันได้แบบนี้

ใบหน้ามนพยายามเก็บอาการดีใจเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้ารับหยดน้ำที่หล่นลงมาจากฟ้า...อาการเพลียยังคงหลงเหลืออยู่...ทำให้ยามเมื่อก้มหน้าลงมาอีกครั้งก็รู้สึกหน้ามืดจนต้องยกมือขึ้นไปยันผนังเอาไว้ ร่างกายซวนเซจนชนเข้ากับคนที่เดินสวนมา

ตุ้บ....

รู้ตัวอีกที อีกฝ่ายก็หงายหลังลงไปแล้ว

" อ่ะ...ขอโทษครับ"       นัยน์ตาที่มืดไปชั่วขณะกลับมาเป็นปกติ จึงได้เห็นว่าคนที่เขาชนล้มคือผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางไม่น่าไว้ใจคนหนึ่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราสบถเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นมาเตรียมหาเรื่อง

" เดินให้มันดีๆหน่อยสิ!..ไอ้....หื๋ม..."       ถ้อยคำกระโชกโฮกฮากขาดหายไปเมื่ออีกฝ่ายมองหน้าเขาชัดๆ ปลายเสียงที่ลากยาวอย่างมีเลศนัยทำให้เขาเบี่ยงตัวตั้งท่าจะเดินหนี

“ นี่...ชนล้มแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือไง...แค่ไปเดินเล่นด้วยกันก็พอน่า...โอเคไหม?”       โอเคบ้าอะไรล่ะ! หน้าตาท่าทางอย่างกับโจร ไปด้วยแล้วจะโดนทำอะไร เด็กอนุบาลมันยังรู้เลย!  ถึงเขาจะอยู่กับคนที่ทำหน้าโหดตลอดเวลา ซาดิส วันๆก็คิดแต่เรื่องบนเตียง แต่ว่าเลเวลความภูมิฐานมันต่างกันเฟ้ย

“ ปล่อย!”      ท่อนแขนพยายามสะบัดมือหยาบกระด้างที่จับลงมา ริมฝีปากเตรียมจะด่าออกไปถ้าอีกฝ่ายยังเซ้าซี้

“ อย่าดื้อน่า...มาเดินคนเดียวในที่เปลี่ยวๆแบบนี้ก็คงตั้งใจมาหาคนเดินด้วยอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?”        ห๋า?!! ไอ้หมอนี่มันบ้าหรือมันเมากันแน่เนี่ย?!..เขาพยายามแข็งขืนไม่ให้ถูกลากไปได้ แต่ก่อนที่จะได้โวยวาย ร่างกายก็รู้สึกเซน้อยๆเมื่อคนที่จับแขนเขาอยู่ถูกฝ่าเท้าของใครบางคนยันไปจนติดกำแพง

โครม!!!

ความรุนแรงมันทำเอากันสาดเก่าๆร่วงลงมาทับชายร่างใหญ่ที่ได้แต่ทำหน้างง

“ ........”       แก้วนมอุ่นๆถูกยัดใส่ลงไปในมือบาง ก่อนที่ใบหน้านิ่งจะปลายตามามองเป็นทำนองว่า...ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้เลยนะไอ้เด็กเหลือขอนี่

“ หนอย...แก! มายุ่งอะไรด้วยวะ!!”      ร่างที่ลงไปกองเป็นรอบที่สองลุกขึ้นมาพร้อมกับเสียงคำราม กำปั้นใหญ่ๆนั่นตั้งใจจะอัดเข้าใส่คนที่ดูขนาดตัวไม่ได้น่ากลัว...ทว่า

โครม!!

ฝ่าเท้าของหัวหน้าทหารรีไวก็ยังคงแข็งแกร่งและไวยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก ร่างยักษ์ลอยตามแรงถีบก่อนจะล้มลงไปบนซากกันสาดอีกที

“ ชั้นก็แค่เป็นสามีของเด็กนี่...มีปัญหาอะไรไหม?”       เสียงเย็นๆเอ่ยออกมาจากใบหน้าที่ดูจะแสยะยิ้มเล็กน้อย แล้วท่อนขาก็หวดลงไปที่ลำตัวของคนที่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก

จากที่เคยเป็นฝ่ายขู่กรรโชก ตอนนี้เลยได้แต่ร้องโหยหวน เมื่อท่อนขามันยังคงตามไปกระทืบซ้ำจนทั้งร่างกายทั้งใบหน้าของอีกฝ่ายแตกยับ ดูเหมือนคนหาเรื่องจะไม่มีโอกาสได้โต้กลับเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ร่างโปร่งบางที่ยืนดูอยู่ข้างหลังได้แต่สงสารชายผู้โชคร้ายคนนั้น เพราะหัวหน้ารีไวไม่เคยปล่อยใครก็ตามที่กล้าเข้ามายุ่งกับเขา...ตั้งแต่ในอดีตมาแล้ว...หากเป็นคนที่ไม่รู้จักอย่างหมอนี่ก็จะโดนซ้อมทันทีแบบนี้แหละ...แต่ถ้าเป็นคนรู้จักก็จะกลายเป็นเขาเองที่จะโดนกดจนลุกไม่ขึ้น

แล้วห้ามไปก็ไม่เคยฟังซะด้วยนะ...

ใบหน้ามนได้แต่ยิ้มแห้ง แผ่นหลังแข็งแกร่งที่กำลังอัดคนที่ตัวใหญ่กว่าหลายเท่าทำเอารู้สึกว่านี่แหละ...หัวหน้าทหารรีไวตัวจริง...

ใบหน้านิ่งก้มมองคนที่กองอยู่ที่พื้นด้วยสายตาเหยียดๆ ฝ่าเท้าเสยปลายคางให้ใบหน้าที่บวมปูดเงยขึ้นมา ทั้งรอยช้ำรอยแตกที่มีทั่วทั้งตัวคงจะทำให้ขยับไม่ได้ไปอีกสักพัก สภาพปางตายคงจะทำให้อีกฝ่ายจำไปชั่วชีวิตว่าอย่าได้คิดจะลวนลามใครโดยไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้อีก

มือแข็งแรงดึงเส้นผมให้ใบหน้าโชกเลือดเงยขึ้นมา ก่อนจะพูดออกไปด้วยเสียงเย็นๆว่า

“ โฮ่ย...รู้จักโรงพยาบาลเยเกอร์ไหม?....ถ้าไปที่นั่น ชั้นจะรักษาให้ฟรี ไสหัวไปซะ”        แล้วมือแข็งแรงก็สะบัดปล่อยหัวของผู้ชายคนนั้นก่อนมืออีกข้างจะหันมาลากร่างโปร่งบางให้เดินออกไปจากตรงนั้น

เดี๋ยวครับหัวหน้า! ตกลงว่าที่รับดูแลโรงพยาบาลแทนเขานี่จะเอาไว้ทำเรื่องแบบนี้เองเร๊อะ?!

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้านิ่งที่ยังคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการไปอัดคนมาหมาดๆ ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ยืนเช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้าอยู่ข้างๆ ถึงจะโหดไปบ้างแต่เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากแก้วนมที่อยู่ในฝ่ามือ รอยยิ้มก็ระบายออกมาน้อยๆบนใบหน้าของเขา

ร่างโปร่งบางนั่งอยู่บนขอบกระถางต้นไม้ ด้านหลังคือปราสาทเก่าที่ตอนนี้ปิดไม่ให้ใครเข้า แก้วนมอุ่นๆถูกยกขึ้นมาจรดที่ริมฝีปาก พอได้นั่งพัก อาการหน้ามืดตาลายเพราะความเพลียก็ดูเหมือนจะค่อยๆหายไป

และไม่นานใบหน้าที่เคยซีดเซียวก็ดูเหมือนจะค่อยๆซับสีเลือด ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมาเดินถ่ายรูปบริเวณรอบๆได้เป็นปกติ โดยมีอีกคนคอยเดินตามอยู่ห่างๆ

ถึงจะไม่มีคนใช้มานานแล้ว แต่บริเวณรอบๆปราสาทก็ไม่ได้รกร้าง มีเพียงหญ้าขึ้นบ้างเป็นบางจุด...คงจะมีเจ้าหน้าที่คอยมาดูแลเป็นบางครั้งคราวละมั้ง

กล้องถ่ายรูปถูกยกขึ้นมาเก็บภาพของปราสาทเก่าตรงหน้า ภาพที่ผ่านเลนส์ของกล้องเข้าสู่สายตาทำให้คิดถึงสถานที่ที่เคยอยู่ด้วยกันเมื่อพันปีก่อน...หัวหน้าเองก็คงจะเป็นเหมือนกัน

เพราะเมื่อเขาหันไปมอง ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่นั่นก็กำลังยืนจ้องปราสาทเก่าเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องราวในอดีตอยู่

สองขาเดินเข้าไปหาก่อนจะเอ่ยปากเรียกอีกฝ่ายเบาๆ

" หัวหน้าครับ"      และเมื่อใบหน้านิ่งหันมา แขนบางข้างหนึ่งก็สอดเข้าไปในวงแขนที่ล้วงกระเป๋าอยู่

ใบหน้ามนขยับไปใกล้ใบหน้านิ่งก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูป...โดยมีปราสาทเก่าเป็นฉากหลัง

และนี่ก็คงจะเป็นรูปแรกเลยมั้ง...ที่พวกเขาถ่ายด้วยกัน...

รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้ามน ก่อนที่ร่างโปร่งบางจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก้มหน้าลงไปเซฟรูปเอาไว้ในมือถือ...โดยที่ไม่ทันได้เห็นว่าที่ใบหน้านิ่งเองก็เต็มไปด้วยรอยแดงระเรื่ออยู่เช่นกัน

ขาทั้งสองคู่ก้าวเดินกลับไปตามทางเดิมเมื่อร่างโปร่งบางถ่ายรูปจนพอใจแล้ว

ประกายแสงเริ่มจะหายไปจากฟากฟ้า สายฝนที่เริ่มตกลงมาอีกครั้งทำให้ความหนาวเหน็บหวนคืน ถนนที่มีหมอกและไอเย็นลอยอยู่ดูมืดมัว

มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาถูกันก่อนจะเป่าลมร้อนๆจากในร่างกายออกไปให้มันอุ่นขึ้น และการกระทำของเขาก็อยู่ในสายตาของคนที่เดินอยู่ข้างๆตลอด

มือแข็งแรงล้วงเข้าไปในกระเป๋าหลังของกางเกงก่อนจะดึงถุงมือคู่หนึ่งออกมา....แล้วยื่นมาตรงหน้าเขา...นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เบิกกว้างแล้วหันไปมองใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉย...ในใจมันอุ่นวาบจนร้อนไปถึงใบหน้า

" ซื้อมาจากร้านขายนมน่ะ แต่ว่ามันเหลืออยู่คู่เดียว"      เขาไม่ได้สงสัยหรอกว่าไปเอามันมาจากไหน...แต่เขาดีใจต่างหากที่คนตรงหน้าทำเพื่อเขา...ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่ไหนก็ตาม

ใบหน้ามนอมยิ้มก่อนจะหยิบถุงมือมา ก่อนจะแยกมันออกจากกัน ยื่นข้างซ้ายให้หัวหน้า ส่วนข้างขวาเขาเก็บเอาไว้เอง

" หัวหน้าใส่ข้างซ้ายเอาไว้นะ...ส่วนผมจะใส่ข้างขวา"       ใบหน้านิ่งรับถุงมือกลับคืนไปด้วยแววตาสงสัย และไม่ยอมใส่จนเขาต้องจับมือข้างซ้ายนั้นมาใส่ให้เอง

และเมื่อถุงมือต่างสวมอยู่บนมือของเราทั้งคู่แล้ว เขาก็ยื่นมือซ้ายของตัวเองออกไปจับมือขวาของหัวหน้าเอาไว้

ใบหน้านิ่งหันมามองเขาด้วยนัยน์ตาเบิกขึ้นน้อยๆ แก้มของหัวหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกฝั่งอย่างพยายามซ่อนรอยแดงนั้นเอาไว้ แล้วขาทั้งสองคู่ก็ก้าวต่อไปในถนนที่เงียบสงบ...

หากเรายังเดินไปด้วยกันแบบนี้....มือทั้งสี่ข้างก็จะอุ่นด้วยกันทั้งหมด....จริงไหมครับ...หัวหน้า

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

นอกจากตัวละครปริศนาทั้งหลายจะยังไม่มีชื่อ แม้แต่สถานที่ที่ใช้เป็นฉากในเรื่องยังไม่รู้เลยค่ะว่าตกลงมันอยู่ที่ไหนกันแน่ =[ ]=!!! ตกลงบ้านเอเลนนี่มันอยู่ที่ไหนในโลกกันแน่ฟ๊ะ?!! คือตัดสินใจไม่ได้เลยปล่อยมันไว้งั้นแหละ555(โดนโบก) คือธรรมเนียมปฏิบัติมันคล้ายจะไปทางญี่ปุ่น แต่เรื่องรับน้องและในรั้วมหาวิทยาลัยนี่ก็ไทยแน่นอน แต่ฉากดันอยากให้ออกไปทางยุโรปแถวๆเยอรมัน *สลบ* สรุปตรูไม่รู้ค่ะว่าตกลงมันอยู่ที่ไหนและจะเอาไงดี555 เป็นฟิคเรื่องแรกที่ฉากไม่ชัดเจนขนาดนี้ โปรดอภัยให้หนูด้วย T^T

555 มีคนเม้นต์เตือนเอเลนจากรูปที่ คุณ DarkSwon วาดเอาไว้ ที่แปะอยู่ท้ายตอนที่ 13 ว่าถ้ารักตัวกลัวลุกไม่ขึ้นละก็ อย่าปาเครื่องบินกระดาษในมือออกไปจะดีกว่า...คือว่าไม่ทันแล้วค่ะ...เพราะในขณะที่อ่านเม้นต์ก็ถึงกับตบเข่าฉาด ทำไมคิดเหมือนตรูเลยเนี่ย กร๊ากกกก ก็เลย...จัดซะ...*w*...แต่ฮามากกับคำนิยามของฟิคเรื่องนี้ ฮ่าๆๆๆ มีคนบอกเอาไว้ว่ามันคือ "ฟิคโชกเลือด(กำเดา)" ....อะร๊ายยย เค้าออกจะตั้งใจแต่งให้มันเป็นฟิครักหวานซึ้งนะ กร๊ากกกก

ก่อนจะเวิ่นอะไรขอแฮปย้อนหลังให้น้องชายของเก๊าก่อนนะ

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค้า รีเซ็ทคุง >3<

มีความสุขมากๆนะคะ ขอให้ทำสงคราม(?)ที่ไหนก็เป็นฝ่ายชนะ เอาลูกสาวมาครอบครองได้ดังหวังนะคะ กร๊ากกกก ขอให้พี่สาวทั้งหลายเอ็นดู(หรือกลั่นแกล้ง?)แบบนี้ตลอดไปเบยนะคะ สุขภาพแข็งแรงเลือดลมสูบฉีดดี(?)จะได้มีแรงรับลูกสาวคนที่สี่เข้าบ้านนะคะ ฮ่าๆๆ พอดีกว่า ยิ่งอวยพรยิ่งเหมือนจะหาเรื่องโดนตื้บ ^ ^”” ไงก็แฮปปี้ๆน้า

ว่าแต่ของขวัญแบบเป็นชิ้นเป็นอันนั่นมันส่งถึงบ้านยังหว่า?

แล้วก็สำหรับตอนที่ 14 นี้ก็ขออภัยในความล่าช้าจริงๆค่ะ ตอนนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเพราะติด Project Juunana Sai อยู่ค่ะ โฮวววว ทุกอย่างถูกหยุดไปเพราะยัยมี๊ปั่นมันไม่ทันนี่แหละ กระซิก    มันยังคงมีความสำคัญต่อคุณกวางเสมอค่ะสำหรับฟิควันที่ 9 เดือน 9 อ้าาาา ปีนี้ก็จะเป็นปีที่ห้าแล้วจินะ ที่ได้ทำแบบนี้ ก็นะ ปีนึงจะมีสองวันที่ยัยมี๊ปั่นฟิคเป็นบ้าเป็นหลังให้ >////< จะมีคนจำได้ไหมนะว่าฟิคพวกนี้เกิดขึ้นมาในสองวันนี้นี่แหละ

09-09-09  วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน

09-09-09  Princess Diary

09-09-09  IF ; I LOVE [18]

09-09-10  พบ

09-09-11  Lipstick

09-09-12  Ryuusei

24-04-10  สิ่งที่เรียกว่าหัวใจ

24-04-10  PiERROT

24-04-10  บันทึกของพี่ชายคนเล็ก [02]

24-04-10  Alice in Vongola world [02]

24-04-11 Heart of DEMON

24-04-11  บันทึกของพี่ชายคนเล็ก [04]

24-04-12  Bios

24-24-13  Ryuusei

ก่อนไปปั่นต่อ ขอแอบแปะรูปหน่อย...มีคน (ชื่อChinji Yuกับ Nnso Arts) วาดรูปปลากรอบ “ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง” ให้ค่ะ น้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจ ขอบคุณมากๆๆๆๆนะค้า เห็นแล้วกำลังใจพุ่งปรี๊ดเลยอ่ะ โฮวววว

Illus. by Nnso Arts

Illus. by Chinji Yu

Illus. by Chinji Yu

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า