Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 13

Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 13

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: WarmHearted  Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

" บอกว่าไม่ทำไง...แล้วก็ยังไม่เรียนต่อตอนนี้ด้วย!"         น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นมาพร้อมๆกับประตูที่เปิดออก ขาเรียวยาวก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะทิ้งตัวลงไปที่โซฟา ใบหน้ามนยังคงแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์มือถืออย่างที่ไม่ต้องบอกก็เดาออกว่าคงจะทะเลาะกับคนที่คุยอยู่ด้วยนั่นแหละ

" ถ้าจะโทรมาเรื่องนี้อีกละก็ ไม่ต้องโทรมาแล้ว!! ก็คุยกันที่บ้านไปแล้วไงว่าไม่ทำๆๆๆ!"       นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองร่างโปร่งบางที่นั่งขยี้หัวสีน้ำตาลอยู่ที่โซฟา...ดูท่าว่าปลายสายจะเป็นแม่ของเอเลนเองนั่นแหละ

เพิ่งกลับมาจากบ้านไม่ใช่หรือไง? ยังคุยกันไม่จบก็หนีออกมาอีกแล้วหรือไงนะไอ้เด็กเหลือขอนั่น

" บอกว่ายังไม่เรียนไง! แล้วก็ถ้าจะเรียนก็จะไม่ต่อบริหารด้วย!!......ไม่เอา!..."        เขาปล่อยให้เอเลนทะเลาะกับคนในโทรศัพท์ต่อไป นัยน์ตาละจากใบหน้ามนงอหงิกที่เริ่มจะมีน้ำตาปริ่มออกมาตามประสาคนไม่ได้ดั่งใจ เพื่อหันมาจ้องมองคราบสีขาวที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนก่อนจะยัดมันเข้าไปในเครื่องซักผ้า  นัยน์ตาเป็นประกายเมื่อมองขวดผงซักฟอกที่เรียงอยู่ตรงหน้า...โลกพันปีให้หลังนี่มันดีจริงๆ ขนาดของที่เอาไว้ใช้ซักผ้าก็ยังมีให้เลือกตั้งมากมายหลายสีหลากกลิ่นแบบนี้

แต่ก็นะ...ทั้งๆที่มีน้ำยาทำความสะอาดให้เลือกใช้ไม่หวัดไม่ไหว...แล้วทำไมห้องของไอ้เจ้าเด็กนี่ถึงได้โสโครกขนาดนี้กันนะ!

ใบหน้านิ่งหันไปมองกองหนังสือที่เจ้าตัวดีรื้อเอาไว้ หางคิ้วกระตุกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ....ก็รู้อยู่ว่าเขาจะเก็บมันขึ้นชั้นทุกวัน ไอ้เด็กเหลือขอนั่นก็รื้อมันออกมาดูแล้วก็ไม่เก็บอยู่ได้ทุกวันเหมือนกัน!

สั่งสอนไปก็ได้แต่คราง...ช่างไม่จำเอาซะเลยนะ

" แม่นั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง!  บอกว่าไม่ทำไง! วางแล้วนะ!!"      แล้วทั้งมือถือทั้งกุญแจรถก็ไถลไปบนโต๊ะหน้าโซฟา ยังดีที่มันหยุดได้ก่อนจะร่วงลงไปอีกฝั่ง แล้วยังไม่ทันจะได้ทักได้ถามอะไร มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันที

พ่อของเอเลน?

เขากดรับก่อนจะคุยกับปลายสายสองสามคำแล้วก็วางสายไป

" โฮ่ยเอเลน..."       เขาเดินเข้าไปใกล้คนที่ยังนั่งฟึดฟัดอยู่ที่โซฟา ใบหน้างอหงิกเมื่อเห็นเขาเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้ามันก็ซบลงมาที่เอวของเขาทันที ก่อนที่มันจะถูไถส่ายไปมาเหมือนลูกหมาที่กำลังหาที่ระบายความหงุดหงิด

“ แม่น่ะจ้ำจี้จ้ำไช อยากจะให้เรียนต่อบริหาร...ถึงแม้จะเป็นทางสถาปัตยกรรมก็เถอะ...แล้วก็รับช่วงต่อโรงพยาบาลจากพ่อ...ใครจะไปสนกันเล่า ยังไงผมก็จะเป็นสถาปนิก!”      ทะเลาะกับแม่มาจริงๆด้วยสินะ...มือของเขายกขึ้นไปจับหัวสีน้ำตาลให้อยู่นิ่งๆ...เขาก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าทางเลือกทางไหนมันจะดีกว่ากัน...เพราะไม่มีใครรู้ผลลัพธ์ของสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น...แต่ในเมื่อเอเลนตั้งใจจะเลือกทางที่จะไม่ทำให้ตัวเองเสียใจในภายหลัง....เขาก็อยากจะสนับสนุน

“ พ่อนายโทรมาแน่ะ...บอกว่าให้ชั้นไปพบ”

“ เอ๋?”      ใบหน้ามนเงยขึ้นมาทั้งนัยน์ตาทั้งริมฝีปากสั่นระริก...ดูน่าสงสารเหมือนลูกหมาถูกทิ้งยังไงไม่รู้

“ สงสัยจะโดนแม่กล่อมแน่ๆเลย หัวหน้าต้องช่วยผมนะครับ...”       แล้วใบหน้าของเด็กนั่นก็ซุกลงมาที่เอวของเขาอีก สองแขนบางๆกอดรอบเอวเขาไว้อย่างหาที่พึ่ง  เขาได้แต่ก้มมองเพราะในหัวมันกำลังครุ่นคิด

ถ้าแค่เรื่องโรงพยาบาลมันก็ไม่น่าหนักใจเท่าไหร่หรอก...

ถ้าไม่ใช่เรื่องระหว่างเขากับเอเลนก็คงจะดี....เพราะจะมีพ่อแม่ซักกี่คนที่จะยอมได้...หากลูกชายคนเดียวจะรักกับผู้ชายด้วยกัน

และถึงแม้ว่าเอเลนจะเป็นคนดื้อดึง...กล้า...ที่จะขัดคำสั่งพ่อแม่ขนาดไหน แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีกำลังพอที่จะดูแลเด็กนั่นได้...เพราะตอนนี้เขาไม่ได้เป็นหัวหน้าทหารอีกต่อไปแล้ว

แต่เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งก็เท่านั้น....

ชีวิตที่ต้องเริ่มต้นใหม่ในโลกที่ไม่รู้จัก...มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนักหรอกนะ

“ แล้วพ่อให้ไปเมื่อไหร่ครับ?”       อ้อมแขนบางยอมละออกไปจากเอวเขาก่อนที่ใบหน้าเอาแต่ใจจะเปลี่ยนกลับมายิ้มให้เขาเหมือนเดิม

“ เดี๋ยวนี้แหละ”      บางครั้งเขาก็แปลกใจเหมือนกันนะ...ตั้งแต่ในอดีตมาแล้ว...ทั้งๆที่เด็กนี่ดื้อและไม่คิดหน้าคิดหลังขนาดไหนใครๆก็รู้ดี...แต่เวลาอยู่กับเขากลับว่าง่ายและคิดมากยิ่งกว่าอะไร...เอเลนเป็นแบบนี้กับเขาตั้งแต่ก่อนที่เราจะรู้จักกันด้วยซ้ำ

“ ผมไปด้วย”

“ แต่พ่อนายบอกว่าให้ชั้นไปคนเดียว”

“........อะไรล่ะ มีเรื่องอะไรที่ให้ผมรู้ไม่ได้หรือไงกัน ฮึ่ม”        ใบหน้ามนกลับมางอหงิกอีกครั้งเมื่อนึกถึงคนที่บ้าน สองมือยกขึ้นมากอดอกอย่างไม่สบอารมณ์...ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่บังคับเขามากมายแต่ก็ไม่เคยจะขัดใจแม่ได้เหมือนกัน

“ อยากรู้ๆๆๆ”       ร่างโปร่งบางถูกทิ้งให้งอแงอยู่ตามลำพังบนโซฟา ส่วนหัวหน้ารีไวเดินเข้าไปในห้องก่อนจะกลับออกมาอีกครั้งด้วยชุดสุภาพที่ทำเอานัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกค้างริมฝีปากอ้ากว้าง

เชิ้ตสีขาวเข้ารูปน่ะมันไม่แปลกหรอกสำหรับยุคนี้ แต่ไอ้ผ้าผูกคอสีขาวที่หัวหน้ากำลังพันรอบคออยู่น่ะดูยังไงก็ไม่ใช่แน่ๆ!!

“ หะ หัวหน้าครับ..เดี๋ยวก่อน!”       มือบางรีบจับผ้าผูกคอเอาไว้ก่อนที่มันจะถูกผูกจนเสร็จ คือจะบอกว่ายุคนี้ไม่มีใครเค้าพันไอ้นี่กันแล้วก็ไม่กล้า  นัยน์ตาสีมรกตจึงเริ่มหาตัวช่วย

อ๊ะ! ถ้าเป็นเนคไทละก็...

“ มีอะไรเอเลน? มีปัญหากับการแต่งตัวของชั้นหรือยังไง?”        มากเลยละครับ....

“ เปล่าครับ...คือว่า พอดีซื้อเสื้อมาให้ใหม่ อยากให้ลองใส่น่ะครับ”      แล้วร่างโปร่งบางก็รีบพุ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำเข้ารูปออกมา  ถึงหัวหน้าจะขมวดคิ้วหน่อยๆแต่ก็ยอมใส่มันลงไปแต่โดยดี

จะว่าไปจากความทรงจำในอดีต...เขาก็ไม่เคยเห็นหัวหน้ารีไวใส่เสื้อเชิ้ตสีดำเลยนี่นะ

ทั้งๆที่มันออกมาดูดีขนาดนี้....

“ ปล่อยชายแบบนี้แหละครับ...แล้วก็ผูกนี่ไว้ที่คอแทนผ้านั่น”       เนคไทสีขาวถูกยื่นเข้าไปให้ นัยน์ตารีขวางได้แต่เหลือบมองมันอย่างสงสัย เพราะเมื่อพันปีที่แล้วยังไม่มีเนคไท

“ เดี๋ยวผมผูกให้นะครับ”      ใบหน้ามนยิ้มให้ก่อนจะขยับเข้าไปยืนใกล้ๆ คอเสื้อเชิ้ตถูกจับให้ตั้งขึ้นก่อนที่เนคไทจะพันรอบลงไป มือบางตั้งอกตั้งใจผูกเนคไทสีขาวโดยมีสายตาที่อยู่ใกล้แค่คืบมองอยู่ตลอดเวลา ลมหายใจที่แทบจะเป่ารดกันทำเอาใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าว

“ โฮ่ยเอเลน...”        เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนที่ยังตั้งหน้าตั้งตาผูกเนคไทให้ นัยน์ตาสีมรกตเหลือบขึ้นมามองด้วยความสงสัยว่าเรียกทำไม?

“ ผูกเป็นรึเปล่าเนี่ย?”       ร่างโปร่งบางสะดุ้งโหยงก่อนจะหัวเราะแหะๆ

“ เป็นครับ...แต่ผมไม่เคยผูกให้ใคร พอกลับด้านแล้วมันเลยงง”        แถบผ้าสีขาวพันกันได้อย่างน่าพิศวง จนคนผูกได้แต่หัวเราะแห้งๆอย่างไม่รู้จะทำยังไง 

ใบหน้านิ่งเฉยถึงกับคิ้วกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมา นัยน์ตาสีขี้เถ้าหันไปมองโซฟาพลางครุ่นคิด

“ นั่งลงไป”      มือจับแขนบางก่อนจะดันตัวร่างโปร่งให้นั่งบนโซฟา ก่อนที่ตัวเองจะนั่งหันหลังให้ลงไปที่พื้น

“ แบบนี้พอจะหายงงรึยัง?”        ใบหน้ามนแดงระเรื่อกับภาพตรงหน้าก่อนจะพยักลงช้าๆ สองแขนโอบไปรอบคอของคนที่นั่งหันหลังให้ ร่างกายที่โน้มลงไปผูกเนคไททำให้แผ่นอกแนบชิดไปกับแผ่นหลังของอีกฝ่าย ใบหน้าก็แทบจะเกยอยู่บนไหล่และพอหันไปนิดก็มีใบหน้าของหัวหน้ารีไว้อยู่ข้างๆ

ร่างโปร่งบางจึงต้องตั้งสมาธิในการผูกเนคไทให้มากกว่าทุกทีถึงจะอยู่ในมุมที่คุ้นเคยแล้วก็เถอะ...และกว่าจะผูกเสร็จก็ทำเอาใบหน้าร้อนเป็นไฟ

“ สะ เสร็จแล้วครับ....”         เขาได้แต่ซบใบหน้าร้อนฉ่าเอาไว้ที่ไหล่แข็งแกร่งอย่างรู้สึกหมดแรง กะอีแค่ผูกเนคไทหัวหน้าก็ยังทำให้เขาเขินได้ขนาดนี้

“ มันยากตรงไหนเนี่ย?”       ดูท่าว่านัยน์ตาสีขี้เถ้าที่มองมือของเขาอยู่คงจะเรียนรู้ได้ไม่ยาก...ยังไงซะหัวหน้าก็คุ้นเคยกับการผูกผ้าที่คออยู่แล้วนี่นะ

“ ยากตรงที่ต้องผูกให้คุณนี่แหละครับ”        เสียงบ่นงึมงำดังออกมาจากหัวไหล่ ใบหน้ามนตั้งใจจะละออกไป ทว่า ริมฝีปากของหัวหน้ากลับแตะลงมาที่ข้างแก้ม...รวดเร็ว...แผ่วเบา...แต่ก็ทำเอาเขาถึงกับนิ่งค้างไปก่อนที่ใบหน้าจะแดงหนักกว่าเก่า

“ หะ หัวหน้า....”       ขี้โกงนี่นา...

“ รีบไปได้แล้ว นายต้องขับรถไปส่งชั้น วันนี้มีเรียนไม่ใช่หรือไง?”      ใบหน้านิ่งยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่อง ร่างแข็งแกร่งเดินไปรออยู่ที่ประตูก่อนที่เขาจะเดินหน้าแดงเถือกออกไปพร้อมๆกัน

หัวหน้าจะเป็นยังไงบ้างนะ.....

นัยน์ตาสีมรกตไล่มองกระดาษแผ่นใหญ่พลางครุ่นคิดถึงคนที่เขาเพิ่งจะขับรถไปส่ง...ที่จริงวันนี้เขาไม่ได้มีเรียน แต่ที่ต้องมามหาวิทยาลัยก็แค่มาซื้อของเตรียมเอาไว้สำหรับใช้ตัดโมเดลของโปรเจคที่กำลังจะส่ง

กระดาษที่ทั้งหนาทั้งหนักทั้งใหญ่กว่าตัวเขาถูกดึงออกมาสองสามแผ่น พอรวมกับอุปกรณ์ตัดโมเดลอย่างอื่นแล้วมันก็ทำให้พะรุงพะรังไม่ใช่น้อย

ร่างโปร่งบางจ่ายเงินก่อนจะแบกมันออกมาโดยที่มองแทบจะไม่เห็นทางข้างหน้า...เพราะงั้นมันจึงไม่ยากเลยที่จะ

ตุ้บ!!!

แรงปะทะเข้ากับอะไรสักอย่างทำเอาทั้งร่างโปร่งบางทั้งกระดาษล้มหงายหลังไปพร้อมๆกัน กระป๋องสเปรย์กาวกลิ้งเคร้งๆไปเหมือนๆกับใบมีดเอย กาวเอย และอะไรต่อมิอะไรที่กระจัดกระจายไปรอบทิศ

มือบางยกขึ้นไปลูบสะโพกปรอยๆ ยิ่งหงุดหงิดๆอยู่เพราะงั้นใบหน้ามนจึงเตรียมจะหันไปแยกเขี้ยวใส่ใครก็ตามที่บังอาจเดินมาชนตน

“ เดินระวังๆหน่อยสิฟ๊ะ นี่แกตื่นยังเนี่ยเอเลน?”        แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ทำเอาใบหน้าที่กำลังหาเรื่องเต็มที่ถึงกับยิ้มกระตุก ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าทันที

“ แกเองเร๊อะแจน!  ก็ถ้าแกเห็นว่าชั้นเดินมาก็ไสหัวหลบไปสิวะ”

“ นี่แกเป็นคนผิดนะ”      อีกคนก็เถียงกลับมาทันทีเหมือนกัน แล้วการทะเลาะแบบรายวันที่ใครต่อใครก็ชินตาก็เริ่มขึ้นมาทันที

“ ชั้นไม่เห็น เพราะงั้นไม่ผิด!”      ปากก็เถียงกันไปมือก็เก็บของที่กระจัดกระจายโดยมีอีกฝ่ายช่วย

“ หนอย...คิดว่าชั้นชอบแกแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นใช่ไหมไอ้เด็กขี้อิจฉานี่?!”

“ อะไรฟ๊ะ? หาเรื่องเร๊อะ?!!”

“ เออ! เอากระดาษมา!”

“ เอาไปแล้วก็ถือไปส่งที่คณะด้วย!”

“ รู้แล้ว!”

แล้วก็กลายเป็นว่าร่างโปร่งบางเดินนำหน้าโดยมีคนถูกด่าเดินแบกกระดาษตามมาส่งซะแบบนั้น

แต่ความโชคร้ายของแจนที่แสนจะบังอิญไปเจอร่างโปร่งบางนั่นเข้าก็ไม่ได้จบลงแต่เพียงเท่านี้

“ นี่แก....คิดจะซื้ออีกซักกี่รอบกันห๊ะ?”        ในเมื่อไม่รู้จับพลัดจับผลูอีท่าไหนร่างสูงยาวถึงได้ต้องตามมาช่วยขนกระดาษที่ยังซื้อไม่เสร็จซักทีนั่น

“ ก็มันใหญ่แล้วก็หนัก รอบเดียวขนไหวที่ไหนเล่า ถามโง่ๆนะแจน”        แล้วก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวดีนี่จะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรในการจิกหัวใช้อีกฝ่ายเลยสักนิด ทำเอาใบหน้ายาวได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างทำอะไรไม่ได้อยู่แบบนั้น

“ แกนี่มัน....ใครก็ได้ช่วยเอาใบหน้าแบบนั้นออกไปจากไอ้ปิศาจนี่ที”      มีเพียงเสียงครางเบาๆที่หลุดรอดออกมา และถึงแม้ว่าใบหน้าจะไม่ได้เต็มใจแต่มือกลับยื่นไปรับกระดาษหนักๆนั่นเอาไว้อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

“ เอ้า! ขนไป!”        หนอย.....

“ อย่าคิดว่าน่ารักแล้วจะจิกหัวใช้กันได้นะโว้ยยยย”       ถึงจะเอ่ยปากด่าแต่ขาไม่รักดีก็เดินกลับไปกลับมาระหว่างร้านค้ากับตึกสถาปัตย์ซะงั้น...ให้ตายเถอะ นี่มันรักคนผิดคิดจนตัวตายจริงๆ!

ในที่สุดคนที่แค่บังเอิญเจอก็ดูเหมือนจะถูกปล่อยเป็นอิสระเสียที  ร่างสูงยาวนั่งหอบแฮ่กอยู่ที่เชิงบันไดในตึกสถาปัตย์ ในขณะที่ร่างโปร่งบางเข้าไปนับกระดาษอยู่ในสตู

สายตากวาดมองเด็กปีหนึ่งซึ่งวิ่งไปวิ่งมาในชุดแปลกๆ...ไอ้พวกซอมบี้นี่แต่งแฟนซีกันอีกแล้วสิ?

“ หึหึ....”       แล้วเขาก็หลุดขำออกไปเมื่อนึกถึงภาพตอนที่เขาอยู่ปีหนึ่ง...เขาเองก็เจอกับเจ้าเอเลนครั้งแรกตอนที่มันแต่งแฟนซีอยู่เหมือนกัน...

ยังจำได้อยู่เลยว่าเจ้าเอเลนที่แต่งเป็นนางฟ้านั่นมันน่ารักขนาดไหน...เขาเจอมันตอนที่ร่างโปร่งบางนั่นมาสลบสไลอยู่ที่หน้าคณะของเขา

ตอนนั้นเขาถึงกับคิดว่านางฟ้าตกสวรรค์มันมีอยู่จริงๆเลยนะ

กว่าจะรู้ตัวว่าคนที่เขาช่วยเอาไว้มันเป็นผู้ชาย แล้วมันก็ไม่ได้สลบ แต่มันแค่ง่วงจนหลับไปก่อนจะเดินถึงคณะตัวเอง ก็ต่อเมื่อเขาดันมอบรักแรกให้มันไปเสียแล้ว

นะ...เล่นเอาฝันสลายไปหลายวันจนเกิดอาการแค้นมันจนอดไม่ได้ที่จะคอยตามหาเรื่องอยู่แบบนี้นี่แหละ

“ โอเค...ครบแล้ว...ไปกันยัง?”       เสียงน่าหมั่นไส้ที่คุ้นหูดีดังมาจากข้างหลัง ใบหน้าเรียวยาวจึงได้แต่หันไปถามด้วยความสงสัย

“ ....ไป?”

“ ก็ต้องไปขนฐานโมเดลที่สั่งทำไว้ไง ฝั่งตรงข้ามมหาลัยนี่เอง”       ใบหน้ามนตอบกลับมาก่อนจะเดินนำออกไปอย่างไม่ถามความเห็นกันเลยสักนิด ทำเอาใบหน้ายาวได้แต่อ้าปากค้างในความเกรียนของไอ้เด็กนี่

“ นี่แกคิดว่าชั้นเป็นข้าทาสของแกรึไงวะ?!! แล้วไอ้ฝั่งตรงข้ามน่ะ มันข้ามแม่น้ำนะไม่ใช่ข้ามถนน!”          ชั้นจะไม่ทนแกอีกต่อไปแล้ว!

“ บ่นเสร็จยัง? ไปกันได้แล้ว! ชั้นไม่ได้มีเวลาว่างแบบแกนะแจนจะได้มาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้เนี่ย”       ดูมัน....ดูม๊านนนนน

“ กีซซซซ ไอ้คนอย่างแกนี่มัน...”      ต้องจับกด....แบบนี้มันต้องจับกดเท่านั้น!

“ เออ...ว่าแต่แกไม่มีเรียนหรอ?”       ร่างโปร่งบางชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามาถามอย่างเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้

“ ทำไมไม่ถามเอาตอนจะกลับบ้านไปเลยละฟ๊ะ  กำลังจะบอกอยู่นี่ไงว่าชั้นต้องไปเข้าเรียนแล้วน่ะ!”         เขาก้มลงมองนาฬิกาแล้วก็พบว่ามันเลยเวลาเข้าเรียนคาบบ่ายมาหลายนาทีแล้ว!

“ เอ๋???...แล้วฐานโมเดลชั้นล่ะ?”       น่าน...มันยังมีหน้ามาทำหน้าราวกับว่าเขาเป็นคนผิดอีกนะ  สองมือได้แต่กำแน่นก่อนจะกัดฟันพูดออกไป

“ แกก็โทรเรียก..........ฮึ่ย!!!....เรียก..........อ๊า!!!....เรียก..........อ๊ากกกกก!! นี่แกคิดว่าตอกย้ำชั้นว่าแกมี ‘แฟน’ อยู่แล้วแล้วจะชนะใช่ไหมวะ?! ฝากไว้ก่อนเลยนะ!!”       แล้วร่างสูงยาวก็วิ่งซับน้ำตาจากไป ปล่อยให้ร่างโปร่งบางยืนงงอยู่ที่เดิม

“ อะไรของมัน? พูดอะไรไม่เคยรู้เรื่อง!”        นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองตามแผ่นหลังของคนที่เพิ่งจะวิ่งจากไปด้วยความเสียดาย...แล้วทีนี้ใครจะไปช่วยเขายกฐานโมเดลได้ล่ะ?!

“ ให้ผมไปช่วยไหมครับ....รุ่นพี่”       แล้วจู่ๆก็มีเสียงทุ้มมากระซิบอยู่ที่ข้างหู และเมื่อหันไปดู

“ อ่ะ...นาย....”      ร่างสูงใหญ่ของน้องรหัสปีหนึ่งของเขาก็เข้ามายืนอยู่ในสายตา

“ เอ่อ...ค่ากาแฟ”       แล้วมันก็เป็นอย่างที่ป้าร้านกาแฟบอก เพราะเขาเพิ่งจะนึกออกในอีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลังว่ายังไม่ได้ให้ค่ากาแฟเจ้าเด็กนี่เลยนี่นา...แล้วยิ่งเขาเป็นพี่ว้ากที่แทบจะไม่ได้เจอกับเด็กปีหนึ่งในเวลาปกติ...หวังว่าเจ้าเด็กนี่มันคงไม่ได้คิดว่าเขาพยายามจะชักดาบค่ากาแฟหรอกนะ

“ ไม่ต้องหรอกครับ...แล้วว่าไงครับ? ให้ไปช่วยไหม?”       ใบหน้ามนทำท่าคิดอยู่นิดหน่อย...คงไม่เป็นไรมั้ง เพราะอีกไม่นานก็จะหมดซ่อมแล้ว แล้วไอ้เด็กนี่ก็จะรู้ว่าเขาเป็นพี่รหัสของมัน

“ งั้นก็...รบกวนด้วยแล้วกัน”       พอนึกถึงความใหญ่ของฐานโมเดลเขาก็ตอบตกลงไปอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากอีก

แล้วร่างโปร่งบางก็เดินนำน้องรหัสที่ตัวสูงใหญ่จนน่าอิจฉาไปที่เบนซ์สปอร์ตสีขาวที่จอดอยู่หน้ามหาวิทยาลัย

“ อาทิตย์นี้ได้แต่งเป็นอะไรล่ะ?”       ริมฝีปากสีระเรื่อเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างๆในขณะที่นัยน์ตาสีมรกตก็ยังคงมองตรงไปที่ถนน

“ ฟิกเกอร์ขาซ้ายของ Colossal Titan ตอนกำลังเตะกำแพง...ครับ”

“ อุ๊บ ฮ่าๆๆ”       น้องรหัสปีสามของเขานี่มันก็แสบใช่เล่นนะ....ที่คณะของเขาทุกๆวันศุกร์นอกจากจะซ่อมหนักที่สุด มีปาร์ตี้ มีเฉลยพี่รหัสของแต่ละชั้นปี มันก็ยังมีการให้น้องปีหนึ่งแต่งแฟนซีด้วย...โดยพี่รหัสปีที่จะเฉลยรหัสของตัวเองนั่นแหละจะเป็นคนคิดให้ว่าจะให้น้องรหัสตัวเองแต่งเป็นอะไร ในคอนเซปต์เดียวกันทั้งชั้นปี

ดูท่าคอนเซปต์แฟนซีของปีสามคงจะเป็น Attack on Titan อนิเมะที่กำลังดังอยู่ตอนนี้สินะ

“ ไม่ขำเลยนะครับเนี่ย....ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะแต่งยังไง....”      ก็นะ...จริงๆก็ไม่ได้เน้นสวยงามหรือเหมือนจริงอะไรมากนัก เน้นให้ครีเอทจากสิ่งของเหลือใช้ใกล้ๆตัว ให้ทำออกมาแล้วดูออกว่าเป็นอะไรแบบนั้นมากกว่า

“ ว่าแต่รุ่นพี่ล่ะ เคยแต่งเป็นอะไรมาบ้างครับ?”        เขาหรอ?....หลังจากที่นึกอยู่สักพัก ริมฝีปากสีระเรื่อก็เอ่ยตอบออกไป

“ ....นางฟ้า...ลิตเติ้ลเมอเมด...เตี้ย แบน ซึน ทวินเทล...แล้วก็...เอเลนสาย C คัพ D...”        เฮ้ย...จะว่าไปทำไมมีแต่ผู้หญิงวะ? นี่ไอ้พวกพี่รหัสของเขามันยังไงกัน?!! ตอนนั้นก็ง่วงจะตายเลยไม่ได้คิดอะไร แต่พอมาคิดดูตอนนี้ก็เล่นเอาใบหน้าร้อนผ่าวแปลกๆเหมือนกันนะ

ปรี๊นนนนนน....!!!

เสียงบีบแตรยาวดังมาจากรถคันข้างหลังเมื่อจู่ๆเบนซ์สปอร์ตสีขาวก็ปาดหน้ารถคันนั้นก่อนจะเร่งความเร็วแซงรถบรรทุกที่อยู่ข้างหน้า ไมล์ที่ไม่เคยตกจาก 120 ทำเอาคนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างๆเริ่มเหงื่อตก

แต่ใบหน้ามนของคนขับกลับยังไม่สะทกสะท้าน เบนซ์สปอร์ตสีขาวยังคงพุ่งผ่านไฟเหลืองก่อนจะเปลี่ยนเป็นไฟแดงแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ทำเอารถที่เริ่มออกตัวเพราะไฟเขียวถึงกับเบรคกันหัวทิ่ม...เป็นเพราะปกติอยู่กับคนที่ขับรถแข่งกับเครื่องบิน...ตัวเองเลยดูเป็นเลเวลธรรมดา ทั้งๆที่ความจริงแล้วร่างโปร่งบางเองก็ขับรถได้ชั่วร้ายไม่ได้แพ้กันเลย

ร่างสูงใหญ่ของคนที่นั่งอยู่ข้างๆได้แต่เหลือบมองใบหน้ามนที่ยังจ้องอยู่ที่ถนน...ถึงจะทึ่งในความใจร้อนอยู่นิดหน่อยแต่มันกลับเร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าคมคายถึงได้ลอบยิ้มอย่างถูกใจ

ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปมองถนนก่อนจะพยักหน้าขอโทษรถคันข้างๆที่รุ่นพี่ที่น่ารักเพิ่งจะปาดหน้าเรียกหาแตรรถเสียงยาว

เคยได้ยินแต่คำกล่าวเอาไว้ว่า...เมาไม่ขับ...แต่สำหรับคนนี้นี่ไม่ต้องเมาก็ไม่ควรจะขับยังไงก็ไม่รู้นะ...

“ รุ่นพี่...เคยโดนจับบ้างไหมครับเนี่ย”

“ ห๋า?”

หลังจากผ่านการขับรถแบบถนนนี้พี่ครองมาได้ ร่างสูงใหญ่ก็ต้องกลายเป็นเบ๊ชั่วคราวให้กับร่างโปร่งบางที่กำลังยืนเถียงกับเจ้าของร้านทำกรอบรูปที่รับทำฐานโมเดลให้กับพวกเด็กถาปัดด้วย...ดูเหมือนจะตัดผิดไป 5 ซม.?

มือใหญ่ยกฐานโมเดลใส่ท้ายเบนซ์สปอร์ตที่ดูยังไงก็ใช้งานผิดประเภทชัดๆก่อนจะมัดให้แน่นหนา จากนั้นจึงก้าวขาไปนั่งที่เบาะข้างคนขับเหมือนเดิม

ร่างโปร่งบางกลับมานั่งหน้าบูดอยู่หลังพวงมาลัยนานแล้ว และเมื่อเข็มขัดนิรภัยถูกคาดเรียบร้อย เบนซ์สปอร์ตสีขาวจึงทยานกลับไปที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง

“ เอานี่ไปที่สตูแล้วรุ่นพี่มีอะไรต้องทำต่อหรือเปล่าครับ?”      มือใหญ่ชี้นิ้วโป้งกลับไปที่ฐานโมเดลข้างหลัง นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมามองนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ

“ มีธุระต้องทำนิดหน่อยน่ะ...อ่ะ"       แล้วโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา มือที่จับพวงมาลัยอยู่กดรับสายก่อนจะยกมันขึ้นแนบใบหน้าโดยไม่คิดจะใช้สมอลทอล์คเลยสักนิด...มันน่าโดนตำรวจซิวจริงๆนั่นแหละ...

" ฮัลโหล  ครับหัวหน้า...กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ...ครับ”      ...ธุระที่ว่านั่นสินะ....

“ เฮย์โจวงั้นหรอ.....”       เสียงพึมพำดังมาจากเบาะข้างๆแต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่ได้สนใจมากนัก เพราะมือยังคงหักพวงมาลัยราวกับกำลังเล่นเกมแข่งรถอยู่ในเกมเซ็นเตอร์ก็ไม่ปาน

ฐานโมเดลถูกขนขึ้นไปวางไว้ในสตูปีสี่ คนที่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากยืนปาดเหงื่ออยู่ข้างๆร่างสูงใหญ่

“ นายนี่ช่วยได้เยอะเลยนะ ไว้วันหลังชั้นจะเลี้ยงข้าวตอบแทน”

“ ยินดีครับ”      ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองใบหน้ามนของคนที่ยังก้มๆเงยๆดูความเรียบร้อยของฐานโมเดล

“ รุ่นพี่เนี่ย...น่ารักที่สุดในชั้นปีจริงๆด้วยนะ”       คำพูดลอยๆถูกเอ่ยออกมาทำเอาร่างโปร่งบางชะงักน้อยๆ

“ หื๋อ?”       ใบหน้ามนหันไปมองข้างหลังเพราะคิดว่าร่างสูงใหญ่ไม่ได้พูดถึงตัวเอง

“ งั้นผมไปก่อนนะครับ”      เสียงทุ้มเอ่ยออกมาก่อนที่จะเดินจากไป ทิ้งให้คนที่ยังไม่รู้ตัวยืนงงต่อไป.....ไม่เห็นมีใครอยู่เลย?

ดูเหมือนเสื้อสีดำนี่จะไม่เข้ากับบรรยากาศของโรงพยาบาลจริงๆด้วยสินะ เพราะไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง...

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งที่สุดในมวลมนุษยชาติเดินเลี้ยวไปตามทางเดินที่ปูด้วยกระเบื้องสีขาวอย่างคุ้นเคย...จะไม่ให้คุ้นได้ยังไงในเมื่อเขาอยู่ที่นี่มาสองเดือนเต็มๆ...เมื่อตอนที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาใหม่ๆ...

ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ เท่าที่รู้มาจากเอเลน ดูเหมือนกับว่าจะเป็นโรงพยาบาลชื่อดังทีเดียว

เรียวขาก้าวผ่านระเบียงทางเดินซึ่งเชื่อมต่อไปยังสวนที่เต็มไปด้วยผืนหญ้าเขียวขจี ที่นี่เขาก็เคยออกมานั่งเล่นอยู่บ่อยๆเพราะบรรยากาศมันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย  ม้านั่งไม้ในสวนจึงมีคนไข้จับจองอยู่ประปราย

แล้วนัยน์ตาสีขี้เถ้าก็มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาในขณะที่ขากำลังจะก้าวผ่านไป ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นก็หันกลับมาพอดี

“ อ่ะ...คุณรีไว?”       ขอบตาแดงที่ยังมีน้ำตาไหลลงมาของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ขาของเขาชะงักลง

เขาไม่ใช่คนที่จะแพ้น้ำตาของผู้หญิง เพียงแต่ว่าคนตรงหน้าเคยเป็นคุณหมอเจ้าของไข้ที่ดูแลเขามาตลอดสองเดือน...แล้วจะไม่ให้สนใจ เขาก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น

“ ไม่สบายหรือเปล่าคะ? มาหาหมอหรอคะ?”      เธอยังมีกะใจมาถามเขาในขณะที่ตัวเองยังยกมือขึ้นปาดน้ำตาปรอยๆ ไหล่เล็กดูห่อเหี่ยวไม่สดใสเหมือนที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคุณหมอที่เรียบร้อยบอบบางจนดูน่าทะนุถนอม แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ได้ง่ายๆแบบนี้

“ เปล่า...ฉันมาหาพ่อของเอเลน...เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”     หญิงสาวเพียงแค่ส่ายหน้าอย่างอายๆ

“ มาหาผู้อำนวยการหรอคะ...ท่านน่าจะอยู่ที่ห้องนะคะ”      ไม่มีใครในโรงพยาบาลนี้ที่จะไม่รู้จักเอเลน เพราะงั้นแค่เขาบอกออกไปแบบนั้นคุณหมอก็รู้ได้ทันทีว่าเขามาหาใคร

เขาแค่พยักหน้ารับก่อนจะเดินจากมา...ดูเหมือนหญิงสาวก็คงไม่ได้อยากให้เรื่องของตัวเองไปสร้างความลำบากใจให้ใคร เพราะงั้นเขาจึงไม่ถามต่อไป ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

สองขาก้าวมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องผู้อำนวยการของโรงพยาบาล...ยอมรับว่าหัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวต่อสิ่งใดกลับเต้นแรงกว่าปกติเล็กน้อย

นี่เขากำลังตื่นเต้น?

มือเคาะประตูสองสามทีก่อนจะได้ยินเสียงอนุญาตจากข้างในให้เข้าไปได้

ร่างสูงโปร่งที่ไว้ผมยาวถึงกลางหลังดูไม่ค่อยเหมือนหมอทั่วไปยืนรอเขาอยู่ที่กลางห้อง ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เหมือนกับวันแรกที่เขาลืมตาขึ้นมา

คนคนนี้รู้เรื่องของเขาดีทั้งหมด....

รู้ว่าเขาเป็นใครและมีความสัมพันธ์ยังไงกับลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเอง...

มือใหญ่ที่ทำการผ่าตัดให้ใครต่อใครมาไม่รู้กี่พันคนผายให้เขานั่งลงไปที่โซฟา แล้วบทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้นทันที

“ คุณบอกกับผมตอนที่ลืมตาขึ้นมาสินะ...ว่าจะดูแลเอเลนไปชั่วชีวิต”       เขายังคงรักษาใบหน้าให้นิ่งเฉยทั้งๆที่ในใจมันกำลังเต้นระรัวเพราะไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไรถึงได้เริ่มต้นด้วยเรื่องนี้

“ ใช่..ผมเคยเอ่ยปากขอ...ลูกชายของคุณ”      ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นระบายยิ้มออกมา จะบอกว่าท่าทางที่ดูสบายๆถึงแม้จะต้องเอ่ยเรื่องร้ายๆ นั่นคือบุคลิกของคนเป็นหมอก็ได้หรือเปล่านะ? เขาถึงได้ไม่ไว้ใจท่าทางของอีกฝ่ายเลย

“ เฮ้อ...คุณคงรู้เรื่องที่เด็กคนนั้นทะเลาะกับแม่ของเค้าไปบ้างแล้วใช่ไหม? คงต้องบอกว่าดื้อเหมือนกันทั้งคู่ถึงได้ไม่ยอมกันสักที...คนเป็นพ่ออย่างผมเลยต้องคอยไกล่เกลี่ย...พูดกันตรงๆเลยนะ พวกเราน่ะตามใจเอเลนมามากพอแล้ว...สำหรับเรื่องโรงพยาบาล...”

“ ถ้าเอเลนไม่ยอมทำ คุณก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ”

คำพูดที่เอ่ยออกมาตรงๆทำเอาเขานิ่งค้างไป แต่ยังไม่ทันจะได้ถามว่าต้องรับผิดชอบยังไง พ่อของเอเลนกลับยื่นข้อเสนอมาให้...

“ เลือกเอา...ว่าระหว่างให้ผมใช้คุณเป็นข้ออ้างให้เด็กคนนั้นยอมรับ...กับ...คุณดูแลโรงพยาบาลนี้แทนเอเลน”

ข้อแรกคือจะให้เอเลนยอมรับช่วงต่อโรงพยาบาลด้วยการใช้เขาเป็นข้ออ้าง...ถ้าไม่รับก็จะบังคับให้เลิกกับเขา?   ข้อที่สองคือจะให้เขาเป็นคนดูแลโรงพยาบาลแทนเอเลน...ทั้งๆที่รู้ว่าแม้แต่เรื่องชีวิตประจำวันเขาก็ยังต้องเรียนรู้อยู่อีกมาก

ไม่ว่าทางไหนมันก็ยากสำหรับเขาอยู่ดี

“ ผมเลือกอย่างหลัง”      แต่ริมฝีปากกลับตอบออกไปอย่างไม่ลังเล

ถึงจะรู้ว่ามันยากแต่หากว่าพ่อของเด็กนั่นยอมเสี่ยงยื่นข้อเสนอนี้มาให้ เขาก็ยินดีจะลำบากเพื่อให้เอเลนได้ทำตามใจ....เพราะคำว่า ‘ผมจะเป็นสถาปนิกให้ได้’ นั่นมันยังก้องอยู่ในหัวเขา

“ ดี...จากนี้ไปคุณคงต้องทำการบ้านอย่างหนักเลยละ...แต่ผมก็เชื่อนะว่า ตำแหน่งหัวหน้าทหารของคุณ...ไม่ได้ใช้แต่กำลังให้ได้มาเท่านั้น”       ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นยิ้มให้  ถึงแม้เขาจะโล่งใจแต่ความรับผิดชอบก็ใช่ว่าจะทำให้หายใจได้คล่องเสียเมื่อไหร่

เอาเถอะ...ถ้ามันจะทำให้ปีกสีขาวคู่นั้นโบยบินได้อย่างเป็นอิสระ

“ ผมจะได้บอกภรรยาผมว่าไม่ต้องห่วงเรื่องคนรับช่วงต่อโรงพยาบาล แม่ลูกจะได้เลิกทะเลาะกันซักที เวลาเอเลนกลับบ้านมาผมนี่หูจะชาเอา...เอ...แต่แม่เค้ายังไม่รู้ใช่ไหม เรื่องของคุณกับเอเลน?”       เขาพยักหน้าให้ผู้เป็นพ่อที่เอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ เอาเข้าจริงคนที่เขาต้องกังวลยิ่งกว่าใครก็คงไม่พ้นแม่ของเอเลนที่ดูจะเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน

“ รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปหยิบเอกสารเกี่ยวกับสโคปงานกว้างๆของโรงพยาบาลมาให้คุณอ่าน”      แล้วร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามก็ลุกขึ้น เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังที่กำลังรื้อค้นเอกสารในตู้ด้วยความสงสัย...ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ไว้ใจเขาขนาดนี้

“ ทำไม...ถึงได้ไว้ใจผมขนาดนั้น”       ทำไมถึงกล้ายกลูกชายเพียงคนเดียวให้เขาดูแล...เขาเพียงแค่สงสัยแล้วก็ถามออกไป

ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นหันกลับมาก่อนจะเฉลยความจริงกับเขา...ว่าแท้ที่จริงแล้วคนตรงหน้าไม่ได้เชื่อใจเขา...แต่เชื่อใจลูกชายของตนเองยิ่งกว่าใคร...

“ เพราะคุณเป็นคนเดียว...ที่เด็กคนนั้นเชื่อฟังด้วยความสมัครใจ คุณรีไว”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

มีคนสงสัยว่าน้องรหัสปีหนึ่งคนนั้นเป็นใคร ใช่เอลวินไหม...คำตอบคือ...เป็นตัวละครออริที่ยังไม่มีแม้แต่ชื่อเลย ฮ่าๆๆ (โดนโบก!) ส่วนเอลวินเป็นอาจารย์ของเอเลนค่ะ ถ้าได้แต่งไปจนถึงตอนเอเลนอยู่ปีห้า ก็น่าจะได้ฉะกันละ เฮย์โจวกับดันโจว ^ ^” เพราะกะไว้ว่าจะให้เอลวินเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา Thesis ของเอเลน *w* คิดไปไกลถึงนั่นแต่จะแต่งถึงหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ555(โดนตื้บ) อ่ะ...คุณหมอในตอนนี้ก็เป็นตัวละครออริที่ยังไม่มีชื่อเหมือนกันค่ะ ^ ^”

สำหรับฟิคตอนนี้ แอบแฮปล่วงหน้าให้ใครบางคน *w*

นะ นี่เป็นประวัติศาสตร์ชาติคุณกวางเลยนะที่แฮปล่วงหน้าเนี่ย =[ ]=!! ปกติมีแต่เส้นยาแดงผ่าแปด ไม่ก็เลทแล้วเลทอีก 55

สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องพิ้งค์ (ชื่อเจ้าเขียนแบบนี้หรือเปล่า?) Chinji Yu   >w<

มีความสุขมากๆนะจ๊ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ มีพละกำลังมากเหลือมาคอยปากระทะเทปล่อนเวลาคุณกวางมันอู้ 555 (โดนทุ่ม//คำอวยพรหรือแซะฮะพี่) เอาน่า รักหรอกจึงหยอกเล่น เคี๊ยกกก ขอให้เป็นปีที่ดีๆนะคะ ได้พบได้เจอแต่เรื่องที่สมหวังน้า ^ ^v

ก็นะ...ที่ลงไว เพราะจากนี้ไป เก๊าต้องตั้งหน้าตั้งตาปั่น Sugarplum and Tuberose , DEEP KiSS ให้เสร็จโดยไว เพราะโปรเจคฟิควันที่ 9 เดือน 9 มันต้องเริ่มแล้วว้อยค่า *เริ่มรู้สึกถึงวิกฤตขั้นMAX* แล้วยังมีคน(ชื่อคุณมิน)มาล่อลวงให้แต่ง เอเลนสาย C ด้วยแหละ แล้วคุณกวางก็ตกบ่วงไปเต็มๆเลยด้วยแหละ แย่แล้ววว จิ้นเป็นวรรคเป็นเวรมากตอนนี้แถมมีชื่อเรื่องแล้วด้วย โฮวววว

สำหรับเรื่องรวมเล่ม “ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง” มีหลายคนถามมาว่าจะเปิดจองเมื่อไหร่....เอางี้...ถ้าเห็น Sugarplum and Tuberose ลงที่โกดังนี่เมื่อไหร่ก็เตรียมตัวได้เลยค่ะ หลังจากนั้นไม่นานอ่ะนะ ตอนนี้ก็ยังตอบไม่ได้เพราะสองตอนนี้มันยังไม่เสร็จ *ทรุด*

ก่อนไป...แอบแปะภาพที่แคปไว้ แบบเห็นแล้วมัน งี๊ดๆๆ >////<

อย่างกับองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงเลยเนอะคะ เอเลนน่าร้ากกกกก

แล้วก็ภาพนี้ แคปเอง ฟินเอง ตายเองค่ะ....โอยยยย ถ้าจะพริ้มขนาดนี้ มี๊ลักหลับซะดีไหม? (หนูก๊กเอายัยมี๊ไปเก็บที)

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากๆนะค้า ^ ^ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า (ฝาก QCด้วยตอนนี้แทบจะไม่ได้อ่านทวนเบยค่ะ TAT)

อีกนิด (ไปได้แล้วหล่อน!!)  แอบแปะเพลงที่มีคน(ชื่อM1)แนะนำมาและเก๊าก็กำลังติดมากตอนนี้ 555 แบบว่าเอาไว้ฟังตอนแต่งภาค TYL นี่เข้าดีทีเดียวอ่ะ >////< ที่สำคัญมิวสิคนี่เล่นเอานึกถึงดาวตกขึ้นมาตะหงิดๆเลยค่ะ  กังหันสีแดงเต็มท้องทุ่งนั่น!!! โฮกกกกกกกกกกกกกก  เรียกว่าล่อลวงหนึ่งได้ถึงสองเบยนะคะน้อง M1 ฮ่าๆๆ

นานเท่านาน ของ หนุ่ม kala ค่ะ

อีดิทแบบด่วนจี๋ เพราะมีคนวาดแฟนอาร์ตจากฟิคเรื่องนี้ให้ด้วยค่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้ำตาจะไหลพรากมากเลยค่ะ ปลื้มสุดหูรูดอ่ะ >////<   ที่นี่เบยค่ะ >> [Fanart Attack on titan]จากฟิคในห้องที่แสงส่องไม่ถึง

ขอบคุณ คุณ DarkSwon มากๆๆๆนะคะ ปลื้มจนจะลอยไปดาวอังคารอยู่แล้วอ่ะ เอเลนน่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกก เห็นรูปแล้วรู้เลยว่าวาดให้ฟิคเรื่องนี้ โฮววววววว ดีใจ >w< ขอเอาไปใส่ในรวมเล่มด้วยนะคะ *w* ส่งสายตาวิ้งๆ