Naruto Au S.Fic [Sasuke x Itachi] จะรักตลอดไป... : 04 [END]

Naruto Au S.Fic [Sasuke x Itachi]    จะรักตลอดไป... : 04 [END]

: Naruto Fanfiction Au

: Sasuke x Itachi

: Drama Incest (แหงแซะ)

: NC-17 เพราะมัน Incest และซาสึมันเกรียน!!

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ถุงอาหารสดยังคงวางนิ่งอยู่บนโต๊ะ เสียงน้ำไหลซ่าดังมาจากที่อ่างล้างจานซึ่งมีร่างโปร่งบางยืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่สวยจ้องมองสายน้ำอย่างไร้จุดหมาย ร่างกายและสมองราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไรอีก

ในใจได้แต่ครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมา....ว่าแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?

เพราะไม่ว่าจะน้องชายจะยอมตัดใจไปจากเขา หรือน้องชายหันไปรักใครสักคนแทนเขา ไม่ว่าจะแบบไหนก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง

ถ้าซาสึเกะอยากได้มากิจริง....เขาก็จะยกให้....

เสียงเปิดประตูทำให้ร่างโปร่งเผลอสะดุ้งน้อยๆ พ่อกับแม่ไม่น่าจะกลับบ้านมาในเวลาแบบนี้ ก็คงจะมีแต่....

“ กลับมาแล้วหรอซาสึเกะ...ไปมีเรื่องกับใครมาอีกแล้วหรือเปล่า?”      น้ำเสียงที่เสแสร้งให้เป็นปกติถามออกไปในขณะที่มือก็พยายามหยิบผักมาล้างอย่างไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเขารู้เห็นทุกอย่าง

จะยอมเป็นคนโง่ จะยอมปิดหูปิดตา เพื่อซาสึเกะ

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่เดินเข้ามา จนกระทั่งน้ำหนักของน้องชายกดทับมาที่แผ่นหลัง กลิ่นกายแบบนี้เป็นของซาสึเกะอย่างไม่ต้องสงสัย อ้อมแขนแข็งแรงนั่นสวมกอดเข้ามาก่อนที่จะเอาคางเกยไว้ที่ไหล่เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ

ถึงจะไม่มีกลิ่นของมากิเจือปนมาเลย แต่ในเมื่อเขาก็รู้ว่าน้องชายไปทำอะไรมาจึงอดที่จะขยับตัวหนีไม่ได้

แต่สองแขนนั้นก็ยังคงกักขังผู้เป็นพี่ชายเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน แผ่นหลังยังคงแนบอยู่กับแผงอก น้องชายยังคงไม่พูดอะไรมือข้างหนึ่งเพียงแค่จับโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วขยับมันมาไว้ตรงหน้าร่างโปร่งของพี่ชาย ปลายนิ้วไล่เปิดรูปที่ถ่ายไว้ไปเลยๆ....ดวงตาคู่สวยของพี่ชายได้แต่นิ่งค้างไปเมื่อมองเห็นภาพเหล่านั้น....มันเพราะคือภาพของมากิในผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว

“ นายก็เห็นไม่ใช่หรออิทาจิ....ตอนที่ฉันกับยัยนั่นเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน”        เสียงทุ้มของน้องชายกระซิบอยู่ที่ข้างหู ร่างกายของพี่ชายแทบจะทรงตัวไม่อยู่เมื่อได้ฟัง

ซาสึเกะรู้ทุกอย่าง....

หรือว่านี่คือแผนการที่น้องชายวางเอาไว้...เพื่อทำให้เขาเลิกกับมากิ

มือแข็งแรงกระชากตัวพี่ชายให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน

“ ตาสว่างได้แล้วอิทาจิ! ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักนายเลย ยัยนั่นนอนกับฉันทั้งๆที่เป็นแฟนกับนาย ผู้หญิงแบบนั้น...ฉันขอสั่งให้นายเลิกซะ!”

ถึงซาสึเกะจะรู้ทุกอย่าง แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ซาสึเกะไม่รู้....คือความรู้สึกของเขาและความรู้สึกของตัวเอง....

น้องชายถึงได้ยังคิดว่าเขารักมากิและทำตัวเป็นแค่เด็กหวงของอยู่แบบนี้

พี่ชายได้แต่ยืนมองใบหน้าเกรี้ยวโกรธของน้องชายด้วยสายตานิ่งงัน....เขาไม่รู้สึกโกรธมากิเลย...เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าเราสองคนไม่ได้รักกัน แต่ที่ยังเล่นละครใส่กันนั้นมันก็เป็นเพราะคนเพียงคนเดียว....

เพราะ....อุจิวะ ซาสึเกะ

“ พอได้แล้วซาสึเกะ...ไหนนายบอกว่าเข้าใจแล้วไง แล้วทำไมยังวางแผนทำเรื่องร้ายกาจแบบนี้กับมากิอีก ถ้านายไม่ได้ชอบเธอก็ไม่ควรจะทำแบบนี้”      พี่ชายพูดออกไปด้วยความใจเย็น...เรื่องของมากิเขาเองก็มีส่วนผิดและคงต้องไปขอโทษและคุยกันให้รู้เรื่องในภายหลัง แต่ตอนนี้คงต้องจัดการกับคนตรงหน้าก่อน

จะปล่อยให้ซาสึเกะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ จะปล่อยให้เที่ยวไปทำร้ายใครต่อใครไม่เลือกวิธีการแบบนี้ไม่ได้

“ ทำไมงั้นหรอ....”       แต่ก่อนที่พี่ชายจะได้พูดอะไร น้องชายก็กัดฟันพูดออกมาด้วยสายตามั่นคง

“ ก็เพราะนายนั่นแหละอิทาจิ! ถ้านายไม่อยากให้ฉันทำแบบนั้นกับยัยนั่นหรือกับใครก็ตาม ก็ห้ามคบใครอีก! ห้ามรักใคร ห้ามเห็นใครสำคัญมากกว่าฉัน!”      สิ่งที่น้องชายพูดออกมาทำให้พี่ชายได้แต่นิ่งงัน นี่ซาสึเกะยึดติดกับเขาแค่ไหนกัน?

“ ฉันจะบอกนายเอาไว้เลยนะ ไม่ว่านายจะหันไปรักใคร ฉันก็จะตามไปทำลายให้หมด จะทำร้ายพวกมันทุกคนที่คิดจะมาแย่งนายไปจากฉัน....และคนเดียวที่จะหยุดฉันได้...คือนายเท่านั้น อิทาจิ”       ร่างทั้งร่างชาวาบกับความคิดของน้องชาย....เขารู้ดีมาตลอดว่าซาสึเกะอันตรายแต่ก็คิดว่าเขาสามารถควบคุมได้....แต่แบบนี้...

มันกลับกลายเป็นว่าคนที่ควบคุมทุกอย่างอยู่ในกำมือ คือ ซาสึเกะ...

น้องชายกำลังบังคับขู่เข็ญโดยเอาคนที่ไม่รู้เรื่องพวกนั้นเป็นตัวประกัน ถ้าเขาหนีไป ถ้าเขารักใคร รับประกันได้เลยว่าซาสึเกะจะต้องจัดการทรมานคนคนนั้นจนยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ ดูจากกรณีของมากิก็รู้...ว่าตั้งใจจะทำให้หลงรักแล้วมาบอกเลิกกับเขา จากนั้นก็จะเฉดหัวทิ้งอย่างไม่ใยดี

นายเป็นคนร้ายกาจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นายทำทุกอย่างเพื่อจะกักขังฉันเอาไว้ให้ได้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...

“ พอที...ซาสึเกะ...”        พี่ชายทำท่าเหมือนจะหมดแรง ต่อให้ทำยังไงคงไม่มีทางทำให้เจ้าเด็กหวงของอย่างซาสึเกะยอมปล่อยเขาไป ยอมตัดใจจากเขาแน่ๆ...และความคิดที่ว่าจะทำให้คนตรงหน้าใช้ชีวิตอยู่ในสังคมปกติได้ก็คงต้องพังทลายไป

เขาผิดเอง...ผิดที่ทำให้น้องชายกลายเป็นแบบนี้....

“ ฉันจะพอ...ก็ต่อเมื่อนายทำตามที่ฉันบอกเท่านั้น”     นัยน์ตาสีดำจ้องมองกลับมาอย่างดื้อรั้น

ตรูด...ตรูด........

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมาขัดจังหวะ ผู้เป็นพี่ชายตั้งใจจะเดินไปรับแต่น้องชายกลับตัดหน้ายกหูโทรศัพท์ขึ้นมาเสียก่อน

“ มีอะไร?!”      เสียงห้วนพูดกรอกลงไป ไม่ทันจะถามด้วยซ้ำว่าใคร

“ อ้อ....มาสิ อิทาจิยังไม่กลับ...มาต่อกันที่นี่ก็ได้”     ใบหน้ายิ้มร้ายของน้องชายทำเอาผู้เป็นพี่ถึงกับขนลุก

“ ยัยนั่นกำลังจะมา...บอกเลิกกันให้เสร็จๆซะล่ะ ฉันจะคอยดู”      น้องชายวางหูโทรศัพท์ลงไปก่อนจะหันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มกดดัน

“ ..........”       พี่ชายก้มหน้าลงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด...ซาสึเกะเป็นถึงขนาดนี้เขาคงมีแต่ต้องยอมแพ้และคงต้องชดใช้ความผิดด้วยการยอมจำนนและเป็นคนกักขังปีศาจร้ายตรงหน้าเอาไว้เอง

คงต้องยอมทำตามที่น้องชายต้องการ เพื่อไม่ให้ไประรานใครเขา

เสียงออดดังขึ้น แต่พี่ชายก็ยังคงลังเลที่จะเดินไปเปิดประตู ผู้เป็นน้องชายจึงจับมือเอาไว้แล้วลากไปด้วยกัน

“ ซาสึเกะคุง ทำไมหนีกลับมาก่อนล่ะ? มีอะไรหรือเปล่า? อ๊ะ!!”        แค่ประตูเปิดออกเสียงหวานก็ดังขึ้นเป็นชุดโดยไม่หยุดดูให้ดีๆก่อนว่าไม่ได้มีเพียงแค่ลูกชายคนเล็กของบ้านอุจิวะเท่านั้นที่ยืนอยู่...และเมื่อสายตาของเด็กสาวมองเห็นคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังผู้เป็นน้องชาย นัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้าง

“ หนะ ไหนว่า.....นี่มัน...อะไรกันน่ะ ซาสึเกะคุง?!”       เด็กสาวมีท่าทางตกใจเมื่อผู้เป็นน้องชายยกมือถือซึ่งมีรูปถ่ายของเธอให้ดู ก่อนจะมองไปที่ผู้เป็นพี่ชายที่ยืนสีหน้าเศร้าหมองอยู่ข้างหลัง ไม่ต้องบอกก็เดาออกว่าคนพี่ต้องรู้เรื่องนี้แล้วแน่ๆ ร่างเล็กของเด็กสาวแทบจะทรุดลงไปตรงนั้น

“ ฮึ...เคลียร์กันให้จบล่ะ”       ผู้เป็นน้องชายหันหลังเตรียมจะเดินจากไป เด็กสาวมองใบหน้าหล่อเหลาที่เคยคิดว่าเป็นเทพบุตรด้วยสายตาสั่นพร่า บัดนี้มีเพียงรอยยิ้มของปีศาจเท่านั้นที่เธอมองเห็น

ในขณะที่ไหล่สวนกันไป เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยลอยๆที่ข้างหูผู้เป็นพี่ชาย คำพูดที่ทำเอาหนาวเย็นไปถึงไขสันหลัง

“ อย่าลืมล่ะ...ว่าฉันจ้องมองอยู่....”     

อิทาจิเดินไปส่งผู้หญิงคนนั้น....

เท่านี้ก็ขจัดเสี้ยนหนามไปได้สำเร็จ....

ร่างสูงได้รูปของลูกชายคนเล็กแห่งบ้านอุจิวะยืนมองอยู่ที่หลังบานหน้าต่างในห้องนอนของตัวเอง แผ่นหลังของพี่ชายดูห่อเหี่ยวเรียวเล็กจนน่าสงสาร

“ ชิ....”      ใบหน้าหล่อเหลากัดริมฝีปากพรางสบถ

คิดหรือว่าเขาไม่รู้สึกอะไรที่ได้เห็นใบหน้าเศร้าหมองของพี่ชาย คิดหรอว่าเขาจะใจร้ายถึงขนาดทำให้อิทาจิร้องไห้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร

แต่มันต้องทำ....

ก่อนที่เขาจะสูญเสียพี่ชายไปให้คนอื่น....

ก่อนที่คนที่จะทำให้อิทาจิต้องร้องไห้จะไม่ใช่เขา....

เสียงประตูห้องข้างๆปิดลงและนั่นก็ทำให้อุจิวะ ซาสึเกะรู้ว่าพี่ชายกลับมาแล้ว

ร่างโปร่งบางล้มตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรงกายแรงใจ....เฝ้าแต่ขอโทษมากิโดยไม่รู้ว่าจะต้องชดใช้ให้ยังไง...ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาเอง....เพราะเขาเองที่ดึงให้มากิเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย คนที่ร้ายกาจที่สุดก็คือเขาเอง

เพราะวิธีการของเขาก็แทบจะไม่ได้ต่างไปจากซาสึเกะเลยแม้แต่น้อย

หลอกใช้มากิ เพื่อทำให้ซาสึเกะตัดใจไปจากเขา จากนั้นก็ตั้งใจว่าจะทำให้เด็กสาวเบื่อหน่ายจนขอเลิกไปเอง

ร่างโปร่งบางพลิกกายนอนคว่ำก่อนจะซุกหน้าไว้กับหมอน ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันมันก็คงจะดี

“ ไง....”       แต่แล้วเสียงกระซิบที่ดังขึ้นที่ข้างหูก็ทำให้ผู้เป็นพี่ชายรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เตียงยุบยวบลงตามน้ำหนักของน้องชายที่นั่งลงมา ยางมัดผมที่ท้ายทอยถูกรูดลงไปจนเส้นผมสีดำขลับแผ่สยายรับแสงจันทร์

“ ซาสึเกะ ?”       พี่ชายพลิกกายกลับมาแต่ไม่ไวเท่าน้องชายที่ขยับกายไปคร่อมร่างบนเตียงเอาไว้

“ เรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม? พรุ่งนี้ฉันคงจะไม่เห็นยัยนั่นมายุ่งวุ่นวายกับนายแล้วนะ?”      คำพูดจองหองแบบนั้นมันทำให้พี่ชายที่กำลังเศร้าใจนึกโมโห แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยใส่อารมณ์กับซาสึเกะแม้ว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่คราวนี้มันไม่ใช่

“ พอซักทีซาสึเกะ นายไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ จะเอาแต่ใจก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง!”

“ ขอบเขต?.....ขอบเขตอะไร?...ฮึ...ฉันจะลบมันให้หมด เส้นที่มันมันแบ่งแยกเราเอาไว้”       แล้วน้องชายก็ทำให้พี่ชายนัยน์ตาเบิกกว้าง เมื่อมือฉีกกระชากกระดุมเสื้อเชิ้ตของพี่ชายจนหลุดกระจาย ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปแนบริมฝีปากบังคับจูบจนคนที่ไม่เคยถึงกับหอบจนตัวโยน

“ หยุดนะ!!”       ถึงจะร้องห้ามไปก็เปล่าประโยชน์เมื่อร่างที่กดทับอยู่ข้างบนก้มหน้าลงไปซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอก่อนจะกดจูบฝังร่องรอยเอาไว้ให้เจ้าของร่างข้างใต้ถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ ซาสึเกะ!!”      พี่ชายใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักน้องชายออกไปได้เล็กน้อย มือกวาดอะไรก็ตามที่อยู่ใกล้แล้วปาไปที่คนตรงหน้า

“ อึก....”      เสียงกระแทกทำให้คนที่หลับหูหลับตาขว้างของออกไปลืมตาขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่านาฬิกาปลุกฟาดเข้าไปที่ขมับของน้องชายจนเลือดไหลลงมาเป็นทาง

“ .....ซาสึเกะ.....”        มือพยายามจะยกไปลูบที่บาดแผลแต่อีกคนกลับจับมันกดลงกับพื้นเตียง ใบหน้าหล่อเหลามืดมนอย่างที่คนเป็นพี่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ ซาสึเกะ หยุดนะ!!”      ถึงจะไม่เคย แต่ผู้เป็นพี่ชายก็โตมาจนป่านนี้ย่อมต้องรู้ดีว่าน้องชายกำลังจะทำอะไร ร่างกายพยายามดิ้นต่อต้าน ถึงแม้เลือดจะหยดจากปลายคางลงมารดแผ่นอกบางของพี่ชายก็ไม่ได้ทำให้คนบาดเจ็บหยุดชะงัก ใบหน้าคมยังคงก้มลงมากดจูบซอกคอของพี่ชายโดยไม่ได้สะทกสะท้านต่อบาดแผลนั่นเลยสักนิด

ยิ่งมีกลิ่นเลือด ยิ่งกระตุ้นเร้าอารมณ์จนหยุดไม่อยู่

“ ซาสึเกะ!!! บอกให้หยุด!! อย่าทำเหมือนฉันเป็นสิ่งของของนาย!”      แต่ดูเหมือนคำพูดนี้จะได้ผล เมื่อมันทำเอาน้องชายผงะไปเล็กน้อย

“ สิ่งของ?”

“ นายเห็นว่าฉันเป็นแค่เด็กหวงของงั้นหรอ? นายคิดว่าฉันโง่ขนาดที่จะไม่เข้าใจความหมายของการกระทำพวกนี้หรือยังไง? อิทาจิ”      คราวนี้เป็นคำพูดของน้องชายที่ทำให้พี่ชายอึ้งไปบ้าง...ใช่....ก็เพราะว่าเขาคิดแบบนั้นมาตลอด คิดว่าซาสึเกะไม่รู้...ว่าสิ่งที่ทำนั้นมันคืออะไร และเขาต้องการจะผลักไสอีกฝ่ายออกไปก่อนที่จะรู้ตัว

ถ้าไม่รู้ว่านั่นคือรัก...มันจะถอนตัวได้ง่ายกว่า....

แต่ทว่า....

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด....เมื่อน้องชายพูดประโยคถัดมาด้วยสายตาจริงจัง

“ นายคิดว่าฉันไม่รู้หรออิทาจิ....ว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปมันเรียกว่า....ความรัก”       จริงจัง...มั่นคง...และแน่วแน่จนเขาได้แต่ยอมแพ้

“ คิดว่าฉันไม่รู้ตัวหรอ...ว่าฉันรักนายน่ะอิทาจิ...รักแบบที่คนคนหนึ่งจะรักคนคนหนึ่ง ไม่ใช่แบบพี่ชายกับน้องชาย”      ร่างกายของพี่ชายได้แต่นอนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน ความรู้สึกในใจมันกำลังถาโถมเข้ามาราวกับพายุ

และมันก็น่าเจ็บใจ ที่คนซึ่งเคยพยายามจะทำให้น้องชายกลับไปเดินในเส้นทางสายปกติ....ดันดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“ นายร้องไห้หรอ?”      น้องชายทำหน้าตกใจก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบที่แก้มของพี่ชาย น้ำตาไหลลงไปโดยที่ไม่รู้ตัวอีกแล้ว

“ อิทาจิ...”      น้องชายทิ้งตัวลงมาก่อนที่สองแขนจะสอดเข้าไปใต้ร่างของพี่ชายแล้วกอดเอาไว้ ไม่มีความรุนแรงเหมือนเมื่อครู่หลงเหลืออยู่อีก

พี่ชายได้แต่ร้องไห้ก่อนที่สองแขนจะกอดกระชับแผ่นหลังของน้องชายเอาไว้ ทั้งๆที่ไม่ควรจะดีใจ ไม่ควรจะให้อภัยตัวเอง แต่ตอนนี้คงมีแต่ต้องยอมรับกับความรู้สึกของตัวเองและอีกฝ่าย

ในเมื่อรู้ตัวแล้วทั้งสองฝ่าย คงยากที่จะถอนกายออกไปจากวังวนแห่งบาปนี้ มีแต่ต้องจมลงไปชดใช้กรรมด้วยกัน

ฉันจะ...ไม่หนีนายไปไหนอีกแล้ว...ซาสึเกะ....

“ ลุกขึ้นมาทำแผลก่อน”       น้ำเสียงขึ้นจมูกเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ไปอย่างหนัก สิ่งที่อัดแน่นในใจ สิ่งที่กักเก็บเอาไว้ถูกปลดปล่อยออกไปอย่างง่ายดายด้วยคำว่า “รัก” ของน้องชาย

อิทาจิเขี่ยปลิงตัวโตที่ยังคงนอนทับตัวเองอยู่ออกไป ก่อนจะลุกออกจากเตียงไปหยิบกล่องยาที่มีวางเอาไว้แทบจะทุกมุมของบ้าน

“ ตกลงพี่ไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”       น้องชายกลับมาเรียกเขาว่าพี่ตามเดิม เวลาจะอ้อนก็เป็นแบบนี้ทุกที  เขาพยักหน้าให้กับคำถามนั้น

“ ฉันไม่ได้ทำอะไรยัยนั่นหรอกนะ...ถ้าไม่ใช่นายละก็ ไม่ว่าใครก็ทำไม่ลงทั้งนั้นแหละ โอ๊ะ!”       พี่ชายนึกหมั่นไส้กับคำพูดของน้องชายจึงกดสำลีลงไปที่ปากแผลจนอีกคนได้แต่ร้องออกมา

“ ระวังเถอะ...ความแค้นของผู้หญิงน่ะ น่ากลัวนะ”      บาดแผลถูกเช็ดใส่ยาเรียบร้อย และเมื่อกล่องยาถูกปิดลง น้องชายก็กระโจนเข้าใส่พี่ชายจนได้แต่หงายหลังลงบนที่นอน

“ ขอกอดหน่อยได้ไหม”      น้องชายพูดด้วยใบหน้าออดอ้อน....ทำไมเมื่อกี้ไม่เห็นขอก่อนแบบนี้เลย...พี่ชายจึงยิ้มให้ก่อนจะยื่นนิ้วจิ้มเข้าไปที่หน้าผากใส

“ โทษทีนะซาสึเกะ ไว้คราวหน้าแล้วกัน”

“ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย”       ใบหน้าหล่อเหลาบุ่ยปากเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน จนแล้วจนรอดพี่ชายก็ไม่ยอมให้ทำแต่โดยดี...ว่าแต่คราวหน้านี่หมายถึงคืนนี้ได้หรือเปล่านะ?

ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มอยู่กับสายลม ถ้าใครมาเห็นเข้าคงต้องคิดว่าโลกจะถล่มแน่ๆที่คนอย่างเขามายืนยิ้มอยู่แบบนี้ เสียงออดพักกลางวันดังขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันไปจับจ้องอยู่ที่ประตู...อีกไม่นานพี่ชายต้องโผล่มาพร้อมกับอาหารกลางวันจากตรงนั้นแน่ๆ

ร่างสูงพลิกกายไปยืนหันหลังให้ก่อนจะเท้าสองแขนเอาไว้กับรั้วเหล็กที่กั้นดาดฟ้าเอาไว้ ปล่อยให้สายลมปะทะใบหน้า

เสียงประตูเปิดดังขึ้นตามที่คาด เพราะเดาได้ว่าคนที่จะมาเป็นใครทำให้ อุจิวะ ซาสึเกะไม่ได้หันไปมอง

“ หมูทอดแบบเมื่อเช้าหรอพี่?”      ร่างสูงได้รูปยังคงหันหลังให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามา

“ พี่?”      เพราะอีกฝ่ายไม่ตอบ ร่างสูงจึงได้ถามด้วยความสงสัย แต่แล้วก่อนที่จะได้หันกลับไป เสียงของคนที่คิดว่าน่าจะยืนอยู่ตรงนั้นกลับดังมาจากข้างหลังไกลๆ

“ ซาสึเกะ!!! ระวัง!!!”      ประกายคมกล้าของอาวุธที่ชื่อว่ามีดแว่บเข้าสู่นัยน์ตา และคนที่ถือมันอยู่ตรงหน้าก็คือผู้หญิงคนนั้น......มากิ......

มันเร็วเกินกว่าคนที่ไม่รู้ตัวอย่างเขาจะหลบได้ ชั่ววูบที่คิดว่าหน้าท้องจะทะลุด้วยคมมีด เงาร่างของใครบางคนกลับมายืนขวางเอาไว้

ไม่นะ......

“ อิทาจิ.....”

“ อิทาจิ!!!!!!”        ร่างของพี่ชายทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา มีดที่น่าจะปักอยู่ที่ตัวเขากลับเสียบอยู่ที่ผู้เป็นพี่แทน สองแขนที่เอื้อมออกไปรับสั่นระริก

เลือด.....

เลือดไหลทะลักออกมามากมาย.....

มากมายจนน้องชายถึงกับสั่นสะท้าน.....

ไม่จริง....

ไม่จริงใช่ไหม......

“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

เสียงตะโกนก้องไปทั่วทั้งโรงเรียน เด็กสาววิ่งหนีไปทิ้งให้เด็กหนุ่มทรุดลงนั่งกอดผู้เป็นพี่ชายอยู่ตรงนั้นตามลำพัง

คนที่เย่อหยิ่งแข็งกร้าวและไม่เคยหลั่งน้ำตาให้กับเรื่องใดๆกลับร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดายเพียงเพราะพี่ชายที่กำลังจะหมดสติ

“ อิทาจิ!! อิทาจิ!!!”     เฝ้าเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต มือที่กดลงไปที่ปากแผลสั่นระริกเพราะเลือดยังคงทะลักออกมาไม่หยุด

“ ซาสึเกะ....”       มือไร้เรี่ยวแรงพยายามจะยกขึ้นมาลูบใบหน้าของน้องชาย สายตาที่เคยแจ่มชัดเริ่มจะเลื่อนลางลงทุกทีๆ

ทำไมเวลาของเขามันสั้นขนาดนี้....ทั้งๆที่อยากจะอยู่ด้วยกันอีกสักหน่อยก็ยังดี.....

ริมฝีปากพยายามขยับ เพราะเขารู้ตัวดี....ถ้าไม่พูดออกไปตอนนี้....อาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว....

“ ซาสึเกะ....จำไว้นะ....ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน.....ฉันก็จะรักนายตลอดไป.....”

คำพูดสุดท้ายก่อนที่สติจะหายไปนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม....

รอยยิ้มของพี่ชายที่จะตราตรึงอยู่ในหัวใจของน้องชายอย่างเขาตลอดไป...

“ ไม่นะ....อิทาจิ....อิทาจิ!!!!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จะรักตลอดไป...

END…

โดนตบเหอะจบแบบนี้!!!

อย่า!! อย่าเพิ่งขว้างอะไรมา ไปอ่านให้ถึงบรรทัดสุดท้ายของเอนทรีนี้ก่อน >_< วิ่งหลบหม้อไหกะละมัง...กะ ก็อย่างว่าละนะ...ผู้หญิงเวลาแค้นมันน่ากลัว แล้วดูเกะมันไปทำกับเค้าไว้ไม่ใช่น้อยแบบนั้น โดนซะบ้างเป็นไงล่ะ เหอเหอ <<ตัวการอยู่นี่เองสินะ

ซับน้ำตา...ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะแต่งจบแล้วจริงๆอ่ะเรื่องนี้ โฮวววววววว ดีใจค่ะ ไม่ได้พบได้เจอกับคำว่า FIN มานาน....เอาละ...ต่อจากนี้ไปคือการทุบไหต่อเนื่อง 555 ถ้าเปิดโกดังมาแล้วเจอแต่ฟิคEND ก็ไม่ต้องแปลกใจไป ^ ^

แล้วเจอกันเรื่องหน้านะค้า....ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่เข้ามาอ่าน m(_ _)m

แปะภาพพ่อหนุ่มหล่อเลวซักหน่อย เหอ....

บทส่งท้าย....

ขาเรียวยาวก้าวเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาล ร่างสูงได้รูปอยู่ในเสื้อกราวด์ขาวสะอาดของแพทย์

นัยน์ตาสีดำเหม่อมองท้องฟ้าใส  ไม่น่าเชื่อว่าเด็กมีปัญหาที่ขึ้นชื่อว่าตัวอันตรายหมายเลขหนึ่งของโรงเรียนจะกลายมาเป็นคุณหมอคอยรักษาผู้คนแบบนี้ได้

“ ฮึ...”      รอยยิ้มน้อยๆปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา....เขาต้องขอบคุณคนสำคัญคนเดียวในชีวิต ที่ทำให้เจ้าคนร้ายกาจในวันนั้นกลับตัวกลับใจแล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาเรียนจนจบแพทย์ได้แบบนี้

“ คุณหมอคะ...เตรียมการผ่าตัดพร้อมแล้วค่ะ”      เสียงพยาบาลดังอยู่ข้างหลังให้เขาพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามไปยังห้องผ่าตัด

ร่างสูงสวมถุงมือเป็นชิ้นสุดท้ายก่อนจะไปยืนอยู่ข้างๆเตียงผ่าตัด ใบหน้าที่หลับใหลชวนให้ยกมือขึ้นไปลูบแผ่วเบา....

แปดปีเต็มๆ ที่ยื้อชีวิตของคนคนนี้เอาไว้ในสภาพเจ้าชายนิทรา....

และในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เขาก็จะเป็นคนจุมพิตให้เจ้าชายนิทราลืมตาขึ้นมา...

อิทาจิ.......

ตื่นขึ้นมาพิสูจน์ให้ฉันเห็น....ว่านายไม่ได้โกหก....

ที่บอกว่าจะรักฉันตลอดไป.......ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จะรักตลอดไป...

FIN…