KHR Au S.Fic [1859] -- Wo Ai ni : 02--

KHR Au S.Fic [1859]    -- Wo Ai ni : 02--

: I call your NamE

: KHR Fanfiction Au

: 21Hibari x 14Gokudera

: Romantic Action

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เครื่องบินส่วนตัวร่อนลงจอดโดยปลอดภัย และเขาก็มาถึงนาริตะก่อน 6 โมงเย็นแค่ไม่กี่นาที...

ตลอดทั้งวันที่ต้องอยู่ด้วยกัน นับครั้งไม่ถ้วนที่เจ้าสัตว์กินพืชตัวดีนี่พยายามจะหนีไปจากเขา ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ก็มิวายที่จะหนี....อาจจะเป็นเพราะถึงจะโดนไล่ล่ายังไงก็ยังได้อยู่ใกล้ๆครอบครัว ได้อยู่ใกล้ๆกลิ่นไออันเป็นที่รัก...

แต่หากถูกลากมาถึงญี่ปุ่นแล้วละก็...หนทางที่จะได้กลับไปคงจะยากเย็นเต็มทน และเขาก็เป็นคนปิดกั้นทางหนีนั้นแล้วเรียบร้อย...

สายลมบางเบาปะทะเข้ากับใบหน้าเมื่อ BMW สีดำสนิทเคลื่อนตัวออกสู่ถนน กระจกด้านคนขับถูกเลื่อนลงเพื่อรับบรรยากาศอ่อนละมุนที่คุ้นเคย....ที่นี่ต่างจากฮ่องกงลิบลับ....ไม่มีความวุ่นวาย ไม่มีเสียงโหวกเหวก และเป็นเมืองที่มีการหลับใหล ไม่ได้ตื่นอยู่ตลอดเวลาเหมือนที่นั่น.....หากกลับมาที่นี่....คงมีช่วงเวลาที่เขาจะนอนหลับได้บ้างอย่างนั้นสินะ

พูดถึงนอนหลับก็หันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ร่างของเจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็กๆนั่นกำลังหันข้างมาทางนี้พร้อมกับซุกตัวหลับสนิทอยู่กับเบาะสีดำ ทั้งๆที่เมื่อไม่นานมานี้ยังโวยวายน่ารำคาญอยู่เลยแท้ๆ 

จากนาริตะกว่าจะเข้ามาถึงโตเกียวก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย แต่เขาก็เลือกที่จะขับรถมาเองแทนที่จะให้คนขับรถผู้ใจดีนั่นเข้ามายุ่งวุ่นวาย ถึงจะต้องรับหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดให้คนระดับนี้ แต่เขาก็จะเลือกวิธีของเขาเอง

“ อือ.....”         ริมฝีปากสีสดขมุบขมิบก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆหรี่ปรือขึ้นมา เจ้าตัวน่ารำคาญกำลังจะตื่นมาแผลงฤทธิ์อีกแล้วละสิ

“ กำลัง...จะไปไหนเนี่ย....”       มือเล็กยกขึ้นขยี้ตา ก่อนจะพยายามเพ่งมองที่สองข้างทางซึ่งมืดสนิท

“ โรงแรม”

“ ไม่เอา....”         เขาเพียงแต่เงียบแล้วก็ขับรถตรงไปข้างหน้าเหมือนเดิม

“ อยู่ที่นี่ตั้งปี จะให้อยู่แต่ในโรงแรมน่ะหรอ...ไม่เอาด้วยหรอก.....นี่!....นายเป็นคนญี่ปุ่นนี่ ไปบ้านนายสิ....ให้ฉันไปอยู่ที่บ้านนายสิ”       ไม่เอาหรอก.....เขาก็อยากจะบอกแบบนั้นเหมือนกัน เจ้าตัวดีส่งสายตาเป็นประกายมายังไม่พอ ยังส่งมือมาช่วยก่อกวนพวงมาลัยรถให้หงุดหงิดอีกด้วย

“ พอกันที  คืนนี้ไปนอนที่โรงแรมก่อน แล้วพรุ่งนี้จะเอาไงค่อยว่ากัน ถ้าแกยังกวนฉันอีก จะขย้ำให้ตายเดี๋ยวนี้เลย”        เขาหันไปส่งสายตาดุๆให้ แต่เจ้าเด็กตัวแสบนั่นก็หาได้สะทกสะท้าน ใบหน้าใสบู้ปากแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

เมื่อคืนนี้ก็ยังคงเป็นอีกคืนที่เขานอนไม่หลับ....

แต่มิใช่เพราะว่าฝันร้าย มิใช่เพราะว่ามีใครคอยตามมาหลอกหลอน....แต่มันเป็นเพราะเจ้าสัตว์กินพืชตัวดีที่กำลังยืนตื่นเต้นอยู่ข้างๆรถนี่ต่างหาก ทั้งๆที่พักกันคนละห้อง แต่เด็กนั่นก็เล่นโทรมาแทบจะทุกครึ่งชั่วโมง สงสัยนู่นมั่งล่ะ ทำนี่ไม่ได้มั่งละแล้วทุกครั้งเขาก็ต้องเดินอย่างไม่สบอารมณ์ไปเคาะประตูห้องข้างๆเพื่อเข้าไปดูว่าเจ้าคุณหนูที่ทำอะไรเองไม่เป็นนี่จะก่อความวอดวายเอาไว้แค่ไหน

ความจริงแล้วอะไรจะพังยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องรับผิดชอบ แต่ถ้าเหยื่อในเกมส์ไล่ล่าของเขาอย่างเจ้าเด็กนี่ดันตายขึ้นมาเพื่อเรื่องโง่ๆอย่างทำท่อน้ำระเบิดหรือไฟรั่วไฟช็อตเข้า เขาคงหมดสนุกกันพอดี

สรุปก็คือ.....ไม่ได้นอนเลยสักงีบเมื่อคืนนี้

ยิ่งหันไปมองหน้าเจ้าตัวดีที่เข้ามานั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับพร้อมกับรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้วยิ่งหงุดหงิด ทั้งๆที่พยายามจะหนี ทั้งๆที่ไม่อยากจะมาญี่ปุ่นท่าเดียว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้าเด็กนี่กลับกำลังสนุกสนานกับสถานที่ใหม่ๆ กับประสบการณ์ที่ไม่เคยพบเจอจนลืมไปแล้วว่าตัวเองไม่อยากมา

“ นี่....บ้านนายไกลจากที่นี่มากหรอ ถึงต้องออกไปแต่เช้าแบบนี้”       ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเป็นคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่ทั้งๆที่เมื่อคืนก็คงแทบไม่ได้นอนเหมือนกัน แล้วทำไมเด็กนี่ยังดูราวกับจะมีประกายออกมาจากผิวพรรณและใบหน้าแบบนั้นได้อีก

“ อยู่คนละจังหวัด ขับรถไปก็ใช้เวลาประมาณวันนึง”       

“ แล้วทำไมเราไม่นั่งชินคันเซ็นไปกันล่ะ”         แค่เห็นประกายในดวงตาสีมรกตนั่นก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวอยากจะขึ้นรถไฟแบบคนธรรมดาที่คงไม่เคยมีโอกาสได้ขึ้นเลยสักครั้งในชีวิต

“ นี่แกคงไม่ได้ลืมไปแล้วนะว่ากำลังโดนตามฆ่าอยู่น่ะ อีกอย่างฉันไม่ชอบที่ที่คนมาสุมหัวกัน มันน่ารำคาญ”        เพราะว่าที่นี่มีบรรยากาศที่คุ้นเคย เขาจึงไม่อาจมองเห็นผู้คนเป็นสิ่งไม่มีชีวิตเหมือนตอนอยู่ที่ฮ่องกงได้

“ น่าเบื่อจัง....ทำตัวเป็นคนแก่ไปได้....ชิ”         หลังจากด่าเขาซึ่งๆหน้าแล้วเจ้าตัวดีก็ฝังตัวเองหลับปุ๋ยลงไปในเบาะนุ่ม  มันน่านัก....กวนเขาทั้งคืนแล้วยังจะมาหลับไปคนเดียวอีก

รถจอดลงที่ข้างทางซึ่งมีเพียงต้นซากุระเป็นทิวแถว ไร้ซึ่งเงาของบ้านเรือนหรือผู้คน ก่อนที่มือจะเอื้อมไปเขย่าไหล่บาง

“ อือ.......”       เสียงงึมงำหลุดรอดออกมาก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะเปิดขึ้นอย่างงัวเงีย

“ ข้าวกลางวัน”         เขาส่งกล่องข้าวที่แวะซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อไปให้  นัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นจ้องมองกล่องข้าวอยู่พักใหญ่ราวกับกำลังตั้งสติ มือบางที่ไม่ยกขึ้นมารับสักทีทำให้เขาชักจะหงุดหงิด หรือว่าเจ้าเด็กนี่มันจะไม่ยอมกินข้าวกล่องง่ายๆแบบนี้  แต่จะให้เข้าไปกินที่ร้านหรูหราเอาตอนนี้ก็คงไม่ไหวหรอก เขาออกมานอกตัวเมืองไกลมากแล้ว และไม่อยากจะทนหิวต่อไปเพราะความเอาแต่ใจโง่ๆนี่หรอก

“ นายไปซื้อมันมาจากไหนน่ะ?”        นั่นไง....มีปัญหาจริงๆซะด้วย

“ ร้านสะดวกซื้อข้างทาง”        ถ้าไม่พอใจเขาก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ อยากจะทนหิวตายก็เชิญ

“ ห๊ะ!! ร้านสะดวกซื้อ! ร้านสะดวกซื้อนี่คือที่เราต้องหิ้วตะกร้าไปหยิบของเองใช่ไหม....อ๊า~~ ทำไมนายไม่ปลุกฉันลงไปด้วย”        เจ้าตัวดีโวยวายลั่น แต่ดูท่าทางจะไม่ได้มีปัญหาเรื่องของกินแต่กลับเป็นอะไรที่เขาคาดไม่ถึงยิ่งกว่านั้น.....ตกลงก็แค่อยากลองไปเดินซื้อของเองว่างั้นเถอะ

เจ้าตัวดีทำหน้ามุ่ยก่อนจะรับกล่องข้าวไปแบบไม่เต็มใจนัก  กระจกรถถูกลดลงเพื่อให้ระบายกลิ่นของอาหาร แต่เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้กลีบสีชมพูของซากุระปลิวเข้ามาตกลงบนกล่องข้าวของเจ้าเด็กนั่น

“ เห........”         สิ้นเสียงครางอย่างประหลาดใจ เจ้าตัวดีก็ถือกล่องข้าวพรางเปิดประตูพรวดออกไป จนเขาได้แต่ตกใจก่อนจะเปิดอีกข้างวิ่งตามออกไป

“ นี่ต้นอะไรน่ะ”        ร่างบอบบางของเจ้าสัตว์กินพืชตัวดียืนอยู่ท่ามกลางต้นซากุระเป็นทิวแถว สายลมอ่อนๆพัดให้กลีบซากุระโปรยปรายลงมาต้องกับเส้นผมสีเงินเป็นประกาย

“ ซากุระ”         อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก

“ โกหก! ซากุระต้องมีกลีบป้อมๆเป็นแฉกๆสิ แล้วมันก็จะออกดอกเป็นพุ่มๆ สีชมพูอ่อน ไม่ได้มาเป็นรวงแถมชมพูแปร๋นแบบนี้!”

“  Shidarezakura เป็นสายพันธุ์หนึ่งของซากุระ....คนยังมีหลายเชื้อชาติ แล้วซากุระจะมีหลายสายพันธุ์ไม่ได้รึไง”

“ งั้นหรอ....นี่! ฉันจะนั่งกินข้าวตรงนี้”         โดยไม่ฟังคำคัดค้าน เจ้าตัวดีก็นั่งแปะลงไปที่ใต้ต้นซากุระเรียบร้อย เขาจึงต้องจำใจนั่งลงไปด้วย

นานแค่ไหนกันแล้วนะที่ไม่ได้ออกมานั่งชมซากุระแบบนี้....มันคงตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจที่จะเลือกเดินในทางที่เต็มไปด้วยเลือดเส้นนี้....กลีบซากุระที่โปรยปรายลงมาอย่างอ่อนโยนทำให้ความทรงจำเก่าๆที่เขาไม่ได้นึกถึงมานานแล้วหวนกลับมาอีกครั้ง.....ทั้งๆที่บอกว่ารักแต่กลับไม่เคยพาออกมาดูซากุระด้วยกันเลยสักครั้ง เพราะแบบนั้นคนคนนั้นจึงทิ้งเขาไปใช่ไหม.....

“ ฉันไม่กินไอ้นี่หรอก”         แต่ก่อนที่จะโดนความทรงจำเล่นงาน ตะเกียบของคนข้างๆก็คีบเนื้อวัวมาวางไว้ในกล่องข้าวของเขา

ทำไมกัน....ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงได้ทำลายกำแพงที่เขาพยายามสร้างขึ้นมาขวางกั้นไม่ให้เข้ามาใกล้ได้ง่ายดายนัก.....ทำไมเรื่องยากๆที่เขาไม่อาจข้ามไปได้ แต่เจ้าเด็กนี่ถึงได้ข้ามมาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้....ทำไมกัน

ในที่สุดรถก็เลี้ยวเข้ามาในบ้านแบบญี่ปุ่นหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กหลังหนึ่งตอนแสงตะวันเปลี่ยนเป็นสีส้มพอดีๆ

เจ้าตัวดีกระโดดลงไปยืนตาค้างอยู่ข้างๆรถอยู่พักหนึ่ง จนเขาลากกระเป๋าเข้าบ้านถึงได้เดินตามมา ที่เขาตัดสินใจพาเด็กนี่มาพักอยู่ที่บ้านของเขานั่นก็เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านของนักฆ่า มันจะถูกปลอมแปลงและตบตาจนคนภายนอกไม่อาจรู้ได้เลยว่าแท้จริงแล้วคนในบ้านนั้นเป็นใครและทำอาชีพอะไรกันแน่ คนแถวๆนี้ก็จะรู้เพียงแค่ว่าเขาเป็นคนธรรมดาๆคนหนึ่งซึ่งเคยมีคนรักอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น

มันคงจะปลอดภัยอยู่ได้สักระยะ  อย่างน้อยเขาก็สามารถหลบเลี่ยงจากการตามล่าและมีเวลาหายใจหายคอได้สักช่วงหนึ่ง

เหลือบไปมองใบหน้าใสที่ดูตื่นตาตื่นใจกับบ้านแบบโบราณที่ไม่เคยเห็นแล้วก็ให้นึกสงสัย.....เจ้าเด็กนี่ไปทำอะไรมาถึงได้ต้องโดนตามล่าถึงขั้นเอาชีวิตกันแบบนั้นด้วย หรือจะเป็นเพราะผลประโยชน์เป็นล้านล้านที่ทำให้ทายาทตัวเล็กๆแบบนี้ต้องตกอยู่ในอันตราย

“ ถ้าแกคิดที่จะอยู่ที่นี่....เรื่องธุระส่วนตัวทุกอย่าง แกต้องจัดการเอง...จะไม่มีใครคอยซักผ้าหุงหาอาหารให้...เพราะฉันเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่ข้าทาสของแก”

“ ฮึ...ก็แค่ซักผ้าใช่ไหมล่ะ เรื่องแค่นั้นฉันก็ทำเป็น”           น่าเชื่อตายละ...เขาผลักประตูเลื่อนโดยไม่ต้องไขกุญแจ เพราะเขาจากไปโดยไม่ได้ล็อคบ้านเอาไว้เพราะไม่มีอะไรให้ต้องรักษา เจ้าตัวดีจ้องมองไปที่บานประตูอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

ถึงจะไม่มีคนอยู่มานาน แต่สภาพของบ้านไม้เก่าแก่ก็ยังคงอยู่ในสภาพดี ถึงจะมีฝุ่นหนาแต่ทุกๆอย่างในบ้านล้วนยังคงอยู่ในที่เดิม

“ บ้านนายนี่ก็ใหญ่ใช่เล่นนะ”        ขนาดบอกว่าต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่เจ้าตัวดีก็ยังคงเดินตัวปลิวโดยไม่สนใจที่จะลากกระเป๋าเข้ามาเองเลยสักนิด

“ แกอยู่ห้องนี้....ไม้กวาดอยู่ในตู้ข้างๆ กวาดซะให้เรียบร้อย”

“ กวาดบ้านหรอ ?....ได้สิ...ฉันทำเป็น....”

ไอ้คำว่า “ทำเป็น” ของเจ้าเด็กนั่นมันเชื่อไม่ได้อย่างเด็ดขาด

จนแล้วจนรอดเขาก็ต้องอัปเปหิตัวเองออกมาจากห้องแล้วตรงดิ่งไปห้องข้างๆเพื่อหยุดยั้งความวิบัติที่เจ้าเด็กนั่นกำลังจะสร้างให้บ้านของเขา ฝุ่นควันฟุ้งกระจายราวกับสายหมอกกว่าจะไล่ให้ออกไปจากห้องได้หมดก็เล่นเอาหมดเวลาไปกว่าครึ่งคืน กว่าจะทำความสะอาดจนสามารถปูฟูกลงไปให้เจ้าตัวดีนอนได้ก็เล่นเอาเขาแทบหมดแรง

หลังจากที่กลับมาถึงห้องของตัวเองได้เขาก็หลับเป็นตายแบบที่ไม่เคยเป็นมานานแสนนาน

เสียงนกร้องแว่วเข้ามาในหูให้รู้ว่ายามเช้ากำลังจะมาเยือน เขาพลิกกายไปบนที่นอนก่อนที่จะรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างๆ และด้วยสัญชาติญาณของนักฆ่ามันก็ทำให้เขารู้ว่านั่นคือความอบอุ่นจากเส้นชีพจรที่ไหลเวียนไปด้วยเลือดเนื้อของมนุษย์ มือคว้าทอนฟาขึ้นมาทันทีเตรียมที่จะตวัดไปฟาดอะไรก็ตามที่มันลอบเข้ามาเล่นงานเขา

แต่ก่อนที่จะได้ทันลงมือ นัยน์ตาก็เพ่งมองเจ้าก้อนกลมๆสีขาวที่กำลังขยับซุกเขามาใกล้ ....มันคือผ้าห่มที่ห่ออะไรบางอย่างไว้ มือดึงมันออกอย่างรวดเร็วแล้วก็ต้องหายใจติดขัดเมื่อใบหน้าเนียนของเจ้าตัวดีโผล่ออกมาทั้งๆที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง....มานอนอยู่ข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ แกเข้ามาได้ยังไง”        มือเขย่าไหล่ให้เจ้าผู้บุกรุกรู้สึกตัว นัยน์ตาสีมรกตปรือขึ้นมามองก่อนจะซุกหัวลงไปกับแผงอกของเขาตามเดิม

“ เสียง...ก๊อกๆ...อะไรไม่รู้...ดังอยู่ทั้งคืน....บ้านนี้ต้องมี....ผีสิงแน่ๆ......”           เสียงงึมงำดังอู้อี้...เพราะว่ากลัวเลยมานอนข้างๆเขาอย่างนั้นหรือ.....เขาเผลอถอนหายใจออกไป...นัยน์ตาได้แต่เหม่อลอยมองภาพของห้องที่คุ้นเคยโดยที่ไม่ได้ขยับตัวหนี ปล่อยให้ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามา.....ยอมปล่อยให้ร่างกายหายเย็นเฉียบอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเช่นกันว่าคนอย่างเขาจะยอมปล่อยให้เป็นแบบนี้

“ นี่ใช่ไหม....เสียงก๊อกๆ ที่แกว่า....”         เขาพาเจ้าตัวดีไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าธารน้ำเล็กๆซึ่งอยู่ในสวนติดกับห้องนอนของเจ้าตัวดี ที่ส่วนปลายของธารน้ำประดิษฐ์มีกระบอกไม้ไผ่ที่รองรับน้ำจนเต็มก่อนจะค่อยๆกระดกลงไปปล่อยน้ำแล้วเคาะกับกระบอกอีกอักส่งเสียงดังเป็นจังหวะ

“ ไอ้นี่นี่เอง....”       นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองมันด้วยดวงตาเป็นประกาย  เขาเดินลัดเลาะต้นไม้ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบานชานหน้าห้องแล้วเลื่อนเปิดประตูออก

“ ถ้าอยู่บ้านก็เปิดประตูฝั่งนี้เอาไว้ จะได้ช่วยระบายอากาศ”        เขาบอกเจ้าตัวดีที่พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหันไปสนใจกระบอกไม้ไผ่ต่อ

“ ..............”       และพอเขาทำท่าจะเดินไปเด็กนั่นก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งมาเดินตาม คงจะต้องทำตัวให้ชินที่จะต้องอยู่กับเด็กนี่ตลอด 24 ชั่วโมงอย่างนั้นสินะ

“ เอ๊ะ ?!”        เสียงอุทานเล็กๆดังขึ้นเมื่อเขาก้าวขาเดินผ่านหน้าห้องๆหนึ่ง เจ้าคนที่เคยเดินตามอยู่ข้างๆหยุดยืนนิ่งจ้องมองบานประตูอย่างไม่วางตา

“ บ้านทั้งบ้านยังไม่ยอมล็อคกุญแจ มีแต่ห้องนี้ที่ล็อคเอาไว้....แปลว่าในนี้มันมีของสำคัญที่ต้องรักษาอย่างนั้นสินะ?”         สิ่งที่เจ้าเด็กนั่นพูดทำเอาร่างกายชาวาบ มือเล็กที่ทำท่าจะยกขึ้นไปแตะที่แม่กุญแจถูกมือของเขาจับเอาไว้แล้วบีบโดยแรง

“ อย่าแม้แต่จะคิดว่าจะแอบเข้าไป....ฉันขย้ำแกตายแน่ถ้าไม่ฟัง”      น้ำเสียงดุดันและมืดมนจงใจบอกให้รู้ว่าเขาเอาจริง นัยน์ตาสีมรกตมองมาอย่างหวาดๆก่อนจะพยายามชักมือกลับไป ใบหน้าเนียนใสก้มหน้าลง.....แบบนั้นเขาถือว่าเข้าใจแล้วนะ

เขาหันหลังเดินจากไปทันที เพื่อบ่งบอกว่าไม่ต้องการจะพูดถึงอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับห้องนี้อีก

เขาออกไปจัดการเรื่องโรงเรียนที่เจ้าสัตว์กินพืชตัวดีต้องไป....ความจริงก็ไม่มีอะไรมาก แค่โทรบอกพ่อของเด็กนั่นว่าเขาหลบกันอยู่ที่ไหน...ไม่นาน.....เอกสารการยินยอมให้เข้าเรียนของโรงเรียนเอกชนมีชื่อของนามิโมริก็ถูกส่งมาให้.....ดูก็รู้ว่าพ่อของเด็กนั่นใส่ใจกับลูกของตัวเองขนาดไหน แล้วมีเหตุผลอะไรถึงต้องให้อยู่ห่างตัวตั้งเป็นปีแบบนี้ด้วย

หรือจำเป็นต้องจัดการกับเรื่องบางอย่างที่อาจทำให้เกิดแผลในใจของเด็กนั่น ถึงไม่ต้องการให้รู้....

ขาก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมห่อของใช้.....นี่เขาทำตัวเข้าใกล้พ่อบ้านมากเกินไปแล้วหรือเปล่านะ....กลิ่นแปลกประหลาดของอะไรบางอย่างลอยหึ่งจนเขาต้องรีบวิ่งไปดู

“ ทำอะไร”        ประตูห้องครัวถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง

“ เห็นอยู่ว่าทำกับข้าว...ยังจะมาถาม”      แต่เจ้าตัวดีที่อยู่กับกลิ่นไหม้นั่นกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาว่าตัวเองกำลังสร้างความหายนะให้กับห้องครัวของเขาเลยแม้แต่น้อย

“ ไอ้ของแบบนี้น่ะหรอที่เรียกว่ากับข้าว ?”       เขาเดินเข้าไปใกล้เตาไฟก่อนจะเอาตะเกียบเขี่ยก้อนดำๆในหม้ออย่างสงสัยว่าก่อนหน้านี้มันเคยเป็นอะไร

“ กะ....ก็....ในหนังสือมันไม่เห็นเขียนเอาไว้เลยนี่ว่าให้เปิดไฟแรงแค่ไหน....บอกแค่ว่าให้เปิดไฟ.....”       เจ้าตัวดีเลยเปิดซะไฟท่วมหม้อแบบนั้น....

เขาได้แต่ถอนหายใจก่อนจะไล่เจ้าตัวเกะกะออกไปให้พ้นทาง ของที่เหลืออยู่ในตู้เย็นตอนนี้ก็คงพอทำได้แค่ข้าวปั้นง่ายๆเท่านั้นเอง

“ ทำอะไรน่ะ?”     ดูท่าว่าเจ้าตัวเกะกะจะไม่ยอมถอยออกไปง่ายๆ ร่างเล็กๆนั่นจึงคอยวนๆเวียนๆอยู่รอบๆแล้วจ้องมองของในมือเขาอย่างสนอกสนใจ

“ Onigiri”

“ ฉันก็จะช่วยทำด้วย”         พอเลย.....เขาดีดมะกอกเข้าที่หน้าผากใสไปทีนึงก่อนจะไล่ให้ออกไปจากห้อง วัตถุดิบเหลือน้อยเต็มที ขืนให้เจ้าตัวดีเอาไปทิ้งเล่นอีกคงไม่ต้องกินอะไรกันแล้วคืนนี้

ถาดใส่ข้าวปั้นถูกถือเอาไว้ในมือ ประตูเลื่อนที่ถูกเปิดค้างเอาไว้ทำให้เขามองเห็นเจ้าตัวดีกำลังนั่งหันหลังให้อยู่ที่ระเบียงของห้องนั่งเล่น ปลายขาทั้งสองข้างปล่อยให้ห้อยลงไปจากพื้นระเบียง ปกติแล้วเด็กนี่จะเป็นพวกอยู่ไม่สุข แต่แผ่นหลังบางในยามนี้กลับดูโดดเดี่ยวและเหงาหงอย

ใบหน้าสวยนั่นเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่อยู่ไกลแสนไกล ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าคงอยากจะกลับบ้าน....

เขาจงใจวางถาดให้เกิดเสียงดังเพื่อให้เด็กนั่นหันมามอง...เขาไม่รู้หรอกว่าจะปลอบใจใครยังไง....เพราะมือที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดเช่นมือของเขา คงไม่สามารถเอาไปซับน้ำตาให้กับใครได้อีก

“ กินซะ....แล้วก็อุปกรณ์การเรียนของแกอยู่ในถุงนั่น พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปส่งที่โรงเรียน”       เจ้าตัวดีเพียงแค่หันหน้ากลับมาพยักรับก่อนจะหันกลับไปเหม่อมองอยู่ที่ดวงจันทร์ตามเดิม เขาถอยหลังออกมา....ปล่อยให้ต่างคนต่างอยู่แบบนี้แหละดีแล้ว....ไม่ควรจะปล่อยให้อะไรๆมันผูกพันกันไปมากกว่านี้ เพราะอีกแค่ปีเดียว...ทั้งเขาทั้งเด็กนั่นก็จะกลายเป็นคนไม่รู้จักกันตามเดิม

โลกของเขากับโลกของเด็กนั่น มันแตกต่างกันมากเกินไป.....

เขาเดินไปปิดไฟก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอนบนฟูกที่กลางห้อง หลังจากที่ใช้ร่างกายวุ่นวายไปกับใครสักคนจนเหนื่อยอ่อน นัยน์ตาของเขามันก็ล้าเกินกว่าจะเปิดมันเอาไว้อีกได้ แต่ในขณะที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น เสียงแซกๆราวกับใครกำลังลากผ้าไปบนพื้นระเบียงไม้ก็ดังขึ้นให้ได้ยิน มือคว้าไปที่ทอนฟาโดยอัตโนมัติ

ครืดดดดด.....

ประตูหน้าห้องของเขาถูกเลื่อนเปิดออก พร้อมกับแสงจันทร์ที่สาดกระทบร่างที่ยืนอยู่ที่บานประตูจนเกิดเป็นเงาดำๆ แต่เขาก็จำได้ดีว่านั่นมันเงาของใคร ในเมื่ออยู่ด้วยกันเกือบจะตลอด 24 ชั่วโมงมาไม่รู้ว่ากี่วันกันแล้ว

เจ้าตัวดีเดินดุ่มๆเข้ามาทั้งๆที่ยังไม่ปิดประตู ก่อนจะก้าวข้ามตัวเขาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนมองอยู่แล้วซุกตัวลงบนที่นอนของเขาโดยยังไม่ทันจะอนุญาต

“ นี่แก....”        เขาพลิกตัวกลับไปจ้องเจ้าสัตว์กินพืชที่คลุมโปงโผล่ออกมาให้เห็นแต่ใบหน้า

“ ฉันว่าบ้านนายต้องมีผีแน่ๆ....มันเดินอยู่รอบๆห้องฉัน ฉันเห็น....”           คงจะกลัวบ้านเก่าๆแล้วก็หลอนไปเองละสิ น่ารำคาญสมกับที่เป็นสัตว์กินพืชจริงๆ

“ งั้นพรุ่งนี้ย้ายไปอยู่ที่โรงแรม หรือไม่ก็หาบ้านใหม่”        เขาตัดบทเพราะขี้เกียจรบรากับเจ้าเด็กนี่

“ ไม่เอา....”

“ งั้นจะเอายังไง”

“ ให้ฉันนอนกับนายที่นี่”       

“ ................”            ช่างเป็นเด็กที่เอาแต่ใจอย่างร้ายกาจเสียจริงนะ  เพราะแม้แต่คนที่เขาเคยรักยังไม่เคยพูดกับเขาแบบนี้แม้แต่ครั้งเดียว แต่เจ้าตัวดีกลับพูดออกมาได้อย่างง่ายดาย......เข้าใกล้ตัวเขาได้อย่างง่ายดาย.....

เขาพลิกตัวไปอีกทางก่อนที่จะลุกออกจากที่นอน ในขณะที่ขาเตรียมจะก้าวออกไป แขนเล็กๆก็ตะปบจนเขาแทบจะล้มหน้าทิ่ม

“ อะไร?!”

“ จะไปไหนน่ะ....ไม่ว่านายจะไปนอนที่ไหนฉันก็จะไปด้วย....”         ยอมแพ้เลยจริงๆ....

“ จะไปปิดประตู”         

รู้ตัวอีกที....ภาพของค่ำคืนที่สงบสุขนั้นมันก็กลายเป็นความทรงจำที่ไม่อาจสลัดให้หลุดออกไปจากหัวของเขาได้อีกเลยตลอดชีวิต......

เขายังคงมีสีหน้าเฉยชาในขณะที่ยืนกอดอกรอเจ้าสัตว์กินพืชตัวดีนั่นอยู่ที่หน้าโรงเรียน....สถานที่ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยรักยิ่งกว่าชีวิต

แต่ตอนนี้เขาทิ้งมันไป...พร้อมกับความหลังทั้งหมด....

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นเพียงไม่นาน เขาก็มองเห็นใบหน้าใสโผล่ออกมาจากประตูโรงเรียน นัยน์ตาซุกซนหันซ้ายแลขวาและเมื่อมองเห็นเขาเข้า เจ้าตัวดีก็ตรงดิ่งเข้ามาหาทันที

ขาทั้งสองคู่เดินไปตามถนนสายเล็กๆที่ตัดผ่านบ้านพักอาศัย ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ไม่มีคำถาม...ว่าไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง เพราะไม่ใช่หน้าที่ของเขา และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรแต่เจ้าตัวดีก็ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอึดอัดไปด้วยเลย นัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นยังคงมองนั่นมองนี่ราวกับว่าเพิ่งเคยจะเห็นเป็นครั้งแรก มีหลายครั้งที่จู่ๆเด็กนั่นหยุดเดินเสียดื้อๆ อย่างเช่นตอนหยุดยืนอยู่หน้าคนเฒ่าคนแก่ที่กำลังนั่งปิ้งมันเผาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปหน้าตาเฉย

หลายครั้งที่เขาต้องคอยหันไปมอง ว่าเจ้าตัวดียังเดินตามมาอยู่หรือเปล่า......

ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเหลียวมองไปข้างหลัง มีแต่คนอื่นๆที่จะต้องตามเขาให้ทัน ไม่เช่นนั้นก็จะถูกทิ้งเอาไว้.....

เสียงฝีเท้าเงียบหายไปให้เขาจำต้องหันไปมองคนข้างๆอย่างรู้สึกหงุดหงิด นี่จะต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาเดินมารับมาส่งเจ้าเด็กนี่เลยหรือเปล่านะ หรือว่าคราวหลังเขาควรจะขับรถมารับดี?

และเมื่อหันกลับไปมองก็ได้แต่ถอดหายใจเมื่อเจ้าตัวดีหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านๆหนึ่ง ดวงตาสีมรกตจ้องเขม็งเข้าไปข้างในร้าน เขาคิดไปเองหรือเปล่านะที่อย่างกับว่าจะมีประกายระยิบระยับอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้น สองขาก้าวตรงเข้าไปหาก่อนที่มือจะคว้าแขนเล็กให้เดินกลับบ้านแต่โดยดี แต่คราวนี้มีแรงขัดขืน

“ นี่! นายไม่คิดว่าไอ้นั่นน่ากินบ้างหรอ ?”        เมื่อเขาเผลอคลายมือเพราะมัวแต่หันไปมองเค้กมากมายที่เรียงรายอยู่ในตู้ เจ้าสัตว์กินพืชก็ดิ้นหลุดแล้วผลุบเข้าร้านไป....ให้มันได้อย่างงี้สิ.....

สาบานได้ว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิต.....ที่นักฆ่าเหม็นกลิ่นคาวเลือดอย่างเขาจะเข้ามานั่งอยู่ในร้านเค้กเล็กๆที่ตกแต่งเอาไว้อย่างน่ารักท่ามกลางเสียงพูดคุยหัวเราะคิกคักของบรรดาเด็กผู้หญิงที่น่ารำคาญเสียยิ่งกว่าน่ารำคาญ....และไอ้เจ้าคนที่ทำให้หงุดหงิดจนเส้นเลือดจะปูดโปนออกมาจากหน้าผากให้ได้อยู่รอมร่อกลับกำลังสั่งเค้กอย่างเพลินใจจนน่าฆ่าให้ตายนัก

“ กินอะไร?”       ใบหน้าเริงร่าเงยจากเมนูขึ้นมาถาม....ยัง......ยังไม่ยอมรับรู้ถึงรังสีอำมหิตของเขาอีก.....

“ ไม่กิน”

“ งั้นขอช็อกโกแลตร้อนๆแบบขมสุดๆให้คุณคนนี้ก็แล้วกัน”       เจ้าตัวดีหันไปสั่งหน้าระรื่นกับพนักงาน....ดูท่าแล้วไม่ใช่ว่าจะไม่รู้หรอกว่าเขาไม่ชอบ แต่กำลังแกล้งเขาอยู่เสียมากกว่า....ไอ้เด็กแสบนี่....

อยากทำอะไรก็เชิญ.....ตราบใดที่ยังไม่ตายและยังเป็นเหยื่อในเกมส์ให้เขาอยู่

เขาเบือนหน้าหนีเจ้าตัวดีที่เริ่มจะชักสีหน้าบูดบึ้งเมื่อเริ่มรับรู้ได้ถึงสายตาของเด็กผู้หญิงจากโต๊ะรอบข้าง และเมื่อหันหน้าออกไปที่หน้าต่าง สายตาที่ไวต่อปฏิกิริยาที่ไม่ปกติก็เริ่มจะจับได้ว่า....มีใครบางคนกำลังจ้องมองมาที่เขาและเจ้าเด็กนี่

อย่าบอกนะว่าพวกนั้นจะรู้ตัวแล้ว ว่าพวกเขาหนีมาซ่อนตัวอยู่ที่เมืองนี้.....

และไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย มือคว้าไปที่ข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงลากให้ลุกออกจากโต๊ะ คนถูกกระทำเพียงแค่ขัดขืนเล็กน้อยอย่างที่ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก เขาผลักร่างเล็กๆไปที่ประตูห้องสำหรับพนักงาน สาวเสิร์ฟเตรียมจะเข้ามาห้ามแต่สายตาดุดันของเขาก็ส่งไปบอกเป็นนัยว่าให้เงียบ

“ กลับบ้านไปก่อน”       เขาบอกคนตรงหน้าและไม่รับรู้ว่าเจ้าตัวดีจะออกฤทธิ์ยังไง มือถอดเสื้อโค้ทสีดำที่สวมอยู่ออกแล้วสวมลงไปบนไหล่บาง  จับแขนที่กำลังจะต่อต้านยัดใส่ลงไปในแขนเสื้อ

“ ทำไม? หรือว่ามีใครตามมา?”       เจ้าตัวดีถามด้วยสีหน้างงๆ เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงรับ มือสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทที่คนตรงหน้าสวมอยู่ก่อนจะหยิบหมวกไหมพรมสีดำออกมา สองมือรวบเส้นผมสีเงินเป็นประกายของเจ้าเด็กนั่นเข้าหากันก่อนจะสวมหมวกไหมพรมลงไปบนหัว

“ ไปได้แล้ว.....เดินไปตามถนนนี่จนสุดทางแล้วเลี้ยวซ้าย บ้านไม่ได้ล็อค เข้าไปรออยู่ข้างในก่อน”       เขาดันหลังบางให้ออกไปทางข้างหลังร้าน ก่อนจะปิดประตูลงแล้วเดินกลับมานั่งลงที่เดิม พยายามให้แผ่นหลังบังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้มากที่สุด ให้พวกนั้นคิดว่าเจ้าเด็กนั่นยังนั่งอยู่กับเขา

จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนเขาแน่ใจแล้วว่า ถึงจะเถลไถลไปบ้างแต่เจ้าเด็กนั่นก็น่าจะกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว จึงได้ลุกออกจากเก้าอี้ ก้าวขาออกจากร้านมาแล้วตรงดิ่งไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามทันที และเมื่อเปิดประตูเข้าไป ชายสองสามคนก็สะดุ้งโหยงจนกาแฟในแก้วหกเรี่ยราด เขาปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อหนึ่งในพวกมันขึ้นมาก่อนจะตวัดทอนฟาลงไปโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ

“ ห้ามยุ่งกับเด็กนั่น”        หลังจากละเลงเลือดจนสาแก่ใจ คำสุดท้ายที่เขาทิ้งเอาไว้คงทำให้พวกมันเข็ดขยาดจนไม่มีหน้ามาให้เห็นอีก

ที่แท้ก็แค่เด็กนักเรียนชายในโรงเรียนที่คงจะสนใจเจ้าตัวดีเลยแอบตามมาดู........ถึงจะไม่ใช่นักฆ่าฝ่ายตรงข้าม แต่ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเหยื่อของเขา

ขาก้าวเข้าสู่ตัวบ้านท่ามกลางความเงียบเชียบผิดปกติ

หรือว่าเจ้าตัวดีจะยังกลับมาไม่ถึง?  

เขาตรงดิ่งไปที่ห้องของเด็กนั่นก่อนจะเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว ของที่วางอยู่กลางห้องนั้นบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวดีกลับมาถึงบ้านแล้ว....เสื้อโค้ทของเขากับกระเป๋าของเด็กนั่น.....

ถ้าอย่างนั้นเจ้าตัวหายไปไหน?

ไม่ว่าจะห้องไหนๆก็ไม่มีแม้แต่เงา....ในใจเขาเริ่มจะร้อนลนขึ้นเรื่อยๆเมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ที่เจ้าเด็กนั่นจะกล้าขัดคำสั่งของเขา....ขายิ่งหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆเมื่อเดินเข้าไปใกล้ “ห้องนั้น”  ที่เขาปิดตายมันมาหลายต่อหลายปี

ไม่อยากจะเฉียดเข้าไปใกล้ แต่ขากลับก้าวเร็วขึ้น....เร็วขึ้น.....

จนในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง.....

แม่กุญแจไม่อยู่แล้วจริงๆด้วย.....

ครืดดดด!!!!

ประตูถูกเลื่อนเปิดออกอย่างรวดเร็วและรุนแรงเฉกเช่นเดียวกับอารมณ์ครุกรุ่นของเขาในตอนนี้....ใช่....เขากำลังโกรธ....โกรธมากจนไม่อาจยับยั้งชั่งใจได้อีก

สายตาดุดันจ้องมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเจ้าตัวดีที่หันมามองอย่างตกใจ แรงสะดุ้งทำให้กรอบรูปในมือบางร่วงลงสู่พื้นก่อนที่จะตกกระทบจนกระจกแตกละเอียด ใบหน้าใสหันมาด้วยความอึ้งค้าง มีแววหวาดหวั่นอยู่ในดวงตาสีมรกตคู่นั้นเมื่อมองสลับไปมาระหว่างหน้าเขากับรูปที่พื้น

เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู มีเพียงความดำมืดและรังสีอำมหิตที่แผ่ออกไปให้เจ้าเด็กนั่นรู้ว่าเขากำลังโกรธจัด

ใบหน้าสวยสลดลงก่อนจะนั่งลงพยายามเก็บเศษแก้วอย่างกล้าๆกลัวๆ มีเพียงความเงียบงันที่กำลังกดดันให้หายใจไม่ออก

“ กะ...ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา....ก็แค่ห้องธรรมดาๆเองไม่ใช่หรอ ไม่เห็นจะต้องทำเป็นความลับเลย...แถมคนในรูปนี่ยังน่ารักมากๆอีกต่างหากไม่เห็นต้องเก็บเอาไว้คนเดียวเลยนี่นะ....เค้ายิ้มได้แบบนี้แสดงว่าต้องรักนายมากๆเลยไม่ใช่หรอ.....”

“ เป็นคนสำคัญ.....ถึงได้ต้องเก็บรักษาของของเค้าเอาไว้อย่างดีใช่ไหมล่ะ...”        เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าเด็กนี่จะพูดปลอบใจหรือหรือแก้ตัวหรือว่าอะไร แต่เขาไม่อยากฟัง...ไม่อยากฟังไปมากกว่านี้อีกแล้ว ไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าเขายังเก็บรักษาห้องของ “คนที่ทิ้งเขาไป” เอาไว้แบบนี้

“ อ๊ะ!!!”       เขาฉุดกระชากมือเล็กๆที่กำลังจะเก็บเศษแก้วแล้วกระชากตัวเด็กนั่นขึ้นมา

“ คะ...คือว่า.......เดี๋ยวก่อนสิ”         ไม่อยากฟังคำแก้ตัวใดๆทั้งนั้น ในเมื่อเขาเคยบอกแล้วว่า “ห้ามเข้ามา”   มือออกแรงลากเจ้าตัวดีไปตามระเบียงทางเดินของบ้านด้วยใบหน้านิ่งสนิท คนถูกจับกุมยังคงพยายามสะบัดมือให้หลุดเพราะคงรับรู้แล้วถึงรังสีดำมืดที่เขาปล่อยออกไป

“ อุก...”       เขาโยนร่างบอบบางลงไปบนฟูกนอนของเจ้าตัวก่อนจะตามไปคร่อมทับ สองขายึดลำตัวบางเอาไว้กับที่นอน ส่วนสองมือตรงเข้าบีบที่ลำคอระหง

“ ยะ....อย่า.....”        คอเล็กๆแค่นี้ออกแรงนิดเดียวกระดูกก็หักเป็นสองท่อนแล้ว เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีแดง นัยน์ตาที่มองสวนขึ้นมามีทั้งแววตื่นตระหนกตกใจในการกระทำของเขาและแววของความสำนึกผิด

“ แค่ก....พอ.....”        ลมหายใจของคนตรงหน้าเริ่มจะขาดห้วงเมื่อมือของเขายังคงกดลงไปไม่ยอมคลาย....อยากจะฆ่าให้ตายไปซะ คนที่ไม่ฟังคำสั่งและยังเข้าไปเห็นความลับที่เขาซุกซ่อนเอาไว้....บาดแผลในใจเพียงหนึ่งเดียวของเขา

“............”       มือเล็กๆตะกายสองแขนของเขาจนเป็นรอย ร่างข้างใต้พยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นไปจากสิ่งที่เขากำลังหยิบยื่นไปให้ได้ ความอึดอัดทำให้ใบหน้าใสดูทรมานอย่างที่สุด นัยน์ตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากพยายามอ้าออกเพื่อหายใจแต่มันก็ไม่สามารถจะลงไปถึงอวัยวะภายในได้

“......................”        เสียงไม่มีหลุดรอดออกมาได้อีกแล้ว....นัยน์ตาของร่างกายที่กำลังจะขาดใจตายค่อยๆหรื่อปรือลงเรื่อยๆ....เรื่อยๆ......มือที่จิกเล็บลงมาที่แขนของเขากำลังค่อยอ่อนแรงลงจนตกไปข้างลำตัว

อยากจะฆ่าให้ตาย.....

อยากจะฆ่าให้ตาย..............

อยากจะฆ่าให้ตาย....................!!!!!

วินาทีสุดท้ายที่ลมหายใจกำลังจะหายไป น้ำตาสีใสทีไหลลงมาตามแก้มก็หยดลงที่มือของเขา

“ แค่ก.....แค่กๆๆ.....”         เสียงไออย่างหนักหน่วงดังมาจากคนที่เกือบจะตายไปคามือ

ความเย็นของน้ำตาทำให้สติของเขากลับคืนมาได้ทันก่อนที่มันจะสายเกินไป เขามองลงไปที่คนด้านใต้ซึ่งมีสีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดทั้งๆที่ยังคงหอบหายใจอย่างอย่างรุนแรง เขาลุกออกมาจากร่างกายเล็กๆนั่น

สายตาหวาดหวั่นเหลือบมองมาที่เขาด้วยน้ำตา ใบหน้าใสนั่นทั้งหวาดกลัวและไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ แต่กระนั้นเขาก็ยังคงเงียบและไม่คิดที่จะอธิบายอะไรทั้งนั้น

ได้แต่ปล่อยให้เด็กนั่นอยู่ในห้องที่อยู่หน้าประตูแห่งความตายเพียงลำพัง.....

ขาก้าวเดินไปเรื่อยๆตามระเบียงทางเดิน.....ในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องนั้นอีกครั้ง

ภายในห้องยังคงเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว มีเพียงฝุ่นผงเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าไม่มีคนอยู่มานาน

มือปัดเศษแก้วที่กระจัดกระจายอยู่บนรูปออกไป ก่อนที่หยิบรูปถ่ายนั้นขึ้นมา

นัยน์ตาเหลือบมองไปที่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลไหม้ที่เปล่งประกายสดใสของคนในรูป รอยยิ้มอ่อนโยนราวกับฟากฟ้ากว้างที่จะโอบกอดทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้.....เขารู้ว่ามันจบลงไปแล้ว....แต่ถึงอย่างนั้น ในฐานะของคนที่เคยรักกัน เขาก็อยากรู้.....

ว่าตอนนี้นายอยู่ที่ไหน....สึนะโยชิ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ตอนแรกกะว่าซักสามตอนก็น่าจะจบแบบชิวๆ....แต่ตอนนี้ชักจะไม่แน่ ^ ^”....แบบว่าอยู่ดีๆพล็อตมันก็ไหลราวกับสายน้ำพุ่งเข้ามาในหัว ฮะฮะ....(โดนโบก!) อะ....เอาน่า....ไม่ค่อยได้แต่ง 1859 ได้มานั่งเมามันส์อยู่กับมันแบบนี้ก็กำลังสนุกดี(เกินไป)สุดๆเลยอ่ะ  แถมตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะแต่งเป็นเรื่องของคุณฮิกับหนูก๊กแค่สองคน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า ทั้งทูน่า คุณมุ และอิเนียน ดันร้องแง้วๆอยากออกมั่ง...อยากออกมั่ง....ก็เลย.....^ ^”.....

แต่ไม่ต้องห่วง.....เรทของเรื่องมันคือ Romantic เพราะงั้นไม่มีดราม่ามาให้เสียน้ำตาหรอกนะค้า....ครึ ครึ....

วันนี้ไม่รู้จะพูดอะไรแหะ.....เพราะคงได้พูดอีกหลายรอบแน่เดือนนี้ ^ ^” จะพยายามปั่นให้เสร็จก่อนสิ้นเดือนนะค้าน้องสโนว์...โฮๆๆๆ

งั้น....แปะรูปคุณอิจิหนุ่มแว่นดีก่า....เอื้อเฟื้อรูปโดยคุณอ้อมค่ะ ขอบคุณมากๆๆเลยค่ะ >w<

  

น่ารักโฮกอ่ะ อร๊ายยยยยย เป็นรูปจากปฏิทินของคุณอิจิเอง อ้อใช่....สำหรับใครที่คิดถึงเสียงของ 8059 ก็เปิดไปฟังให้หายคิดถึงกันได้ที่เวป รีโบราจิ ได้ค่ะ เหมือนเค้าเพิ่งไปทำรายการนอกสถานที่หรือโปรโมทอะไรบางอย่างนี่แหละ ตอนท้ายๆมีเสียงเรียกร้องหรือตอบจดหมาย(หรือเปล่าฟ๊ะ ตรูฟังไม่ออกหรอกค่ะ) ให้ทั้งสองคนเลียนแบบเสียงของตัวละครอื่น....คุณอิโนะนี่อย่างเนียนอ่ะ โดยเฉพาะเสียงป๋าเบียนี่อย่างเหมือน 555 (แต่ที่ฮาสุด...คุณอิโนะกับเสียงสึนะ 5555 น่าร้ากกกก) ส่วนคุณอิจิ....น่าจะเป็นคนเลียนเสียงอิเจ้าชายนะ ไม่แน่ใจแต่แบบว่าเหมือนจนกรี๊ดอ่ะ (มีแขกรับเชิญคือเลวี่เน้....)

เอ้า....สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าไปยังไง อิอิ.....

http://www.mmv.co.jp/special/anime-reborn/netradio/

รีบหน่อยก็ดี เพราะหน้าเวปมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆตามแต่ครั้งที่เค้าจัดรายการวิทยุนั่นแหละ ^ ^

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่า.....

ปล.  DUM SPIRO SPERO : Dir en grey  ออกแล้วค่า.....สครีมมมมมมมมมมมม