Gintama S.Fic [Sougo x Kagura] To be Continue…

Gintama S.Fic [Sougo x Kagura]    To be Continue…

: Gintama  Fanfiction

: Okita sougo x Kagura 

: Romantic

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักหญิง หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ (จะเตือนทำด๋อยอะไรวะ?)

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อร่างของนายตำรวจติดอาวุธในชุดสีดำเดินเข้าไป เสียงใสของสาวเสิร์ฟร้องทักตามปกติ แต่เมื่อมองมาเห็นว่าคนที่กำลังก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนคือหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งแห่งชินเซ็นคุมิ สาวน้อยในชุดผ้ากันเปื้อนก็ถึงกับกลัวลนลานจนเผลอทำถาดในมือร่วง

ทั้งๆที่มีหน้าตาน่ารักและรูปร่างสมส่วนตามมาตรฐานของเด็กหนุ่มทั่วไป แต่ทว่ากลับไม่มีใครยอมเข้าใกล้เด็กหนุ่มคนนี้ ด้วยรู้กันดีว่า...

หน้าตากับนิสัยนั้นไปกันคนละทาง.....

และดูท่าว่า โอคิตะ โซโกะ เองก็จะพอใจให้เป็นแบบนั้น ยังคงชอบใจที่ได้ทำให้ใครๆหวาดกลัวและยังคงยิ้มรับกับตำแหน่งเจ้าชายแห่งดาวซาดิสอย่างหน้าชื่นตาบาน.....เด็กหนุ่มเดินไปนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ริมหน้าต่าง การแกล้งคนก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเขา แต่นอกจากพวกผู้ก่อการร้ายหรือเป้าหมายแล้ว ก็ใช่ว่าเขาจะแกล้งใครก็ได้เสียที่ไหนกัน....กับคนอ่อนแอและไม่ควรค่าน่ะ....เขาไม่สนใจหรอก

เสียงหยดน้ำกระทบลงกับผนังกระจก ก่อนฝนจะตกซู่ลงมาอย่างหนัก  เด็กหนุ่มได้แต่นั่งมองสายฝนที่น่าเบื่อหน่าย เพราะมันทำให้การเดินตรวจตราอันเป็นหน้าที่ของเขาต้องล่าช้า นัยน์ตาสีแดงกลมโตสะท้อนเงาของกระจก ข้างนอกเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างวิ่งหลบฝนกันจ้าละหวั่น

และเมื่อจานอาหารกลางวันของเขาถูกยกมาวางที่ตรงหน้า ก็ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจสิ่งรอบกายอีกต่อไป   มือยกตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารเข้าปากพรางเหลือบไปมองที่นอกหน้าต่างเป็นระยะๆ ไอเย็นไหลผ่านกระจกใสเข้ามาให้รู้สึกได้ ข้างนอกคงจะหนาวน่าดู ผู้คนถึงได้หายไปกันจนหมด

แกรก....

มือวางตะเกียบลงบนจานเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเงาสีแดงๆกระโดดไปมาอยู่ในสายฝน.....

คนบ้าที่ไหนกัน ออกไปเล่นน้ำฝนที่ตกกระหน่ำราวกับพายุเข้าแบบนี้....

และเมื่อยิ่งมองความรู้สึกที่คุ้นเคยก็ยิ่งส่งผ่านมา ทั้งใบหน้าสดใสและนัยน์ตากลมโตที่มีสีราวกับท้องทะเล ทั้งท่วงท่าที่ดูเบาเหมือนปุยนุ่นที่ลอยอย่างอิสระ คนที่จะใช้ร่างกายได้แบบนี้คงมีอยู่เพียงคนเดียว....ยัยเด็กหมวยนั่น

และตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาละจากจานอาหารและร้านที่อบอุ่น มายืนหลบอยู่ใต้ชายคาเพื่อมองคนที่ยังวิ่งเล่นโดยไม่สนใจในความเปียกปอนอยู่แบบนั้น

ทั้งๆที่ท่อนแขนขาวๆนั่นก็ถือร่มอยู่แต่กลับไม่คิดที่จะใช้.....

เป็นเพราะวันนี้ฝนตกท้องฟ้าเลยมืดมัว.....

ยัยเด็กนั่นกลัวแสงอาทิตย์.....

และคงคิดมาตลอดว่าอยากจะวิ่งเล่นโดยไม่ต้องกางร่มเหมือนเด็กทั่วๆไป....

ถ้าหากไม่มีสายเลือดของยาโตะแล้วละก็......

แต่ถ้าหากยัยหมวยนั่นไม่ได้มีสายเลือดของยาโตะ ถ้าหากยัยหมวยนั่นไม่ได้แข็งแกร่งแบบนั้น ยังจะทำให้เขาสนใจได้อยู่หรือเปล่านะ....

นานแค่ไหนกัน ที่ได้แต่ยืนเฝ้ามองอยู่เงียบๆแบบนั้น....

เสียงสายฝนที่ตกกระทบชายคาดูเหมือนจะลดจังหวะและความหนักหน่วงลงเรื่อยๆ จากลานกว้างๆในสวนสาธารณะที่ไร้ผู้คน บัดนี้เริ่มมีเงาร่างภายใต้ร่มสีสันสดใสมาเดินกันประปราย และสิ่งที่ดูจะแปลผกผันกับสภาพแวดล้อมรอบกายนั่นก็คือท่วงท่าที่เริ่มจะเชื่องช้าลงของเด็กสาวในชุดสีแดง

จนกระทั่งแสงแดดอ่อนๆสามารถลอดผ่านก้อนเมฆลงมากระทบผืนดิน ให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พร่างพรายไปด้วยหยดน้ำเปล่งประกายระยิบระยับ ราวกับมีดวงอาทิตย์มากมายรายล้อมร่างกาย ร่างเล็กๆของเด็กสาวกลับเดินสวนทางกับผู้คนที่เดินออกมาจากที่หลบฝน

ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่จนถึงเมื่อครู่ดูเหมือนจะสลดลง นั่นเพราะไม่ว่ายังไง พระอาทิตย์ก็ไม่มีวันที่จะหายไปอย่างแน่นอน...

ร่างเล็กๆที่เปียกปอนเดินเข้าไปหลบอยู่ใต้ชายคา เมื่อสายฝนกลายเป็นแสงแห่งท้องฟ้าไปจนหมด นัยน์ตาสีท้องทะเลกลมโตจับจ้องมองแสงสว่างและผู้คนที่เดินอยู่ภายใต้แสงนั้นอย่างอิจฉา ใบหน้าสดใสกลายเป็นเซื่องซึม ขาที่เคยกระโดดอย่างสนุกสนานกลับค่อยๆทรุดนั่งลงที่ข้างฟุตบาท นัยน์ตาคู่นั้นยังคงมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาโดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่เฝ้ามองตนอยู่

ไม่ว่าเมื่อไหร่.....ยัยเด็กนั่นก็มักจะหลบอยู่ในเงามืด

มันมิใช่เพียงเป็นแค่เงาของร่ม แต่มันคือเงา......ของสายเลือด...

ที่ทำให้เธอไม่อาจหลุดพ้นจนได้รับอิสระ

นัยน์ตาสีแดงจ้องมองใบหน้าของเด็กสาวที่ได้แต่นั่งถอนหายใจ ร่างเล็กๆนั่นลุกขึ้นยืนก่อนที่ร่มในมือจะถูกยกขึ้นมา

ใบหน้าของเด็กหนุ่มก้มลงมองที่เสื้อคลุมของตัวเอง....ดูเหมือนจะเปียกไปนิดหน่อย

เด็กสาวเงยหน้ามองไปข้างหน้า มือขยับไปที่คันร่ม

มือของเด็กหนุ่มถอดเสื้อคลุมออกมา

และยังไม่ทันที่ร่มจะกาง มือของใครบางคนก็คว้ามันไปเสียก่อน

ข้อมือที่เคยถือร่มถูกมือที่อบอุ่นของใครคนนั้นดึงให้ตามไปโดยไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาสีท้องทะเลได้แต่ปิดลงตามสัญชาติญาณเมื่อรับรู้ว่าเงามืดของชายคากำลังจะหายไป

แต่แสงแดดกลับไม่แผดเผาอย่างที่คิด.....

แสงอาทิตย์ที่ทำให้ร่างกายแทบจะแห้งตายได้ ในวันนี้มันกลับอบอุ่น....

นัยน์ตาสีท้องทะเลข้างหนึ่งลองเปิดขึ้นมองอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่แล้วดวงตาอีกข้างก็ต้องเบิกกว้างตามมาอย่างรวดเร็ว เมื่อสิ่งที่เห็นคือวงแขนของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่ปรับซึ่งกำลังขยับเสื้อคลุมอยู่เหนือศีรษะของตน

น่าแปลก....เงาเล็กๆที่เกิดจากเสื้อคลุมสีดำซึ่งไม่เคยชอบใจเลยนั้นกลับปกป้องเธอเอาไว้จากแสงอันร้อนแรง

โซโกะปล่อยมือออกจากข้อมือเล็ก พร้อมๆกับอีกมือที่ปล่อยเสื้อคลุมของตนลงบนหัวของเด็กสาวตรงหน้า ใบหน้าน่ารักมองสวนกลับมาอย่างงงๆ

“ ละ.....ลื้อ....?”

“ อยากได้คืนไหมล่ะ...ไอ้นี่น่ะ?”        มือยกร่มของคางุระให้ดูพรางทำหน้ากวนประสาท จากใบหน้าที่ยังงงกับการกระทำของคนตรงหน้ากลับเริ่มที่จะแยกเขี้ยวใส่     “ ถ้าอยากได้คืนก็ไล่จับฉันให้ได้สิ ยัยหมวย”      ขายาวเริ่มออกวิ่ง ตามมาด้วยเสียงตะโกนด่าทอไล่หลังมาติดๆ

“ ไอ้ตี๋ไม่เต็มบาท เอาร่มอั๊วะคืงมานะ!”       ร่างเล็กๆออกวิ่งตามไป....โดยไม่ต้องใช้ร่ม.....

มีเพียงเสื้อคลุมสีดำเท่านั้นที่อยู่บนหัว 

ถึงแม้จะเป็นการวิ่งไล่ล่า แต่ใบหน้าของเด็กสาวก็กำลังยิ้มอย่างสดใส ให้คนที่หันกลับไปมองยิ้มอย่างพึงพอใจ.....

แค่นี้ก็พอแล้วละ.....

แสงแดดยามเย็นฉาบไล้ไปทั่วสวนสาธารณะ ส่องกระทบร่างสองร่างที่นั่งหอบตัวโยนอยู่บนพื้น ใบหน้าของทั้งคู่มีเหงื่อเกาะพราวแต่มันกลับสดใสราวกับไม่ได้เพิ่งไปวิ่งไล่ฆ่ากันมา และเมื่อลมหายใจเริ่มจะสงบ นัยน์ตาสีท้องทะเลก็เหลือบมองคนที่นั่งอยู่ไม่ห่าง กลิ่นของผู้ชายคนนี้ยังคงโอบล้อมร่างกายของเธอเอาไว้ด้วยเสื้อคลุมที่ยังคงอยู่บันหัว

ใช่ว่าจะเดาเหตุผลของการกระทำทั้งหมดไม่ออก...ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาก็เพียงแค่อยากให้เธอได้ออกไปวิ่งอยู่ท่ามกลางแสงตะวันอันอิสระ...

แต่ที่ไม่เข้าใจคือ....หมอนั่นจะทำไปเพื่ออะไร.....

“ นะ...นี่......อั๊วะไม่อยากจะบอกลื้อหรอกนะ...แต่ก็...........ขอบใจ”        เด็กสาวเสนัยน์ตากลมโตไปอีกด้านพร้อมด้วยใบหน้าแดงระเรื่อที่ก้มงุด ให้โซโกะเผลอมองด้วยไม่อาจละสายตาได้กับการกระทำที่เหนือความคาดหมายของอีกฝ่าย

“ ไม่ต้องหรอก.....เพราะที่จริงแล้วฉันกะว่าจะได้เห็นเธอแห้งตายกลางแดด....ก็ไม่ได้คิดว่าอากาศมันจะดีแบบนี้”        ทั้งๆที่คำพูดนั้นแสนจะยียวนแต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปกลับราบเรียบราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ของอะไรบางอย่าง 

คางุระเงยหน้าขึ้นมาอย่างหาเรื่องเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูด ใบหน้าเล็กทำหน้าบูดทั้งๆที่ในดวงตานั้นหามีแววแห่งความเคืองโกรธไม่

“ อะ...อาตี๋หัวเป็ด! ลื้อไปตายซ้า!!!”     ลำตัวเล็กๆหมายจะพุ่งใส่ให้อีกฝ่ายหงายหลัง แต่เด็กหนุ่มก็รู้ทันก่อนจะเอี้ยวตัวหลบ ร่างแข็งแรงกระโดดลุกขึ้นยืนก่อนที่มือจะดึงเสื้อคลุมที่อยู่บนหัวของเด็กสาวไปพาดบ่าของตนเอาไว้  แล้วมืออีกข้างก็ยื่นร่มคืนมาให้

“ เอาเถอะ...ได้วิ่งเล่นกับยัยหมวยบ้าพลังอย่างเธอมันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก....”

“ แล้วก็....ถ้าอยากจะยืมเสื้อของชั้นอีกก็ได้นะ....”          คำพูดนั้นกลืนหายไปกับสายลมเช่นเดียวกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่ถูกแสงสีส้มของดวงอาทิตย์นั้นบดบัง แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็มองตรงมาด้วยดวงตาสั่นไหว

“ อืม....แต่ขอแลกกับการหักแขนของเธอเล่นซักข้างสองข้างน่ะนะ”         เสียงหัวเราะแผ่วเบาถูกทิ้งเอาไว้พร้อมกับคำพูดกวนๆ ร่างของเด็กหนุ่มเดินหายไปนานแล้ว แต่เด็กสาวก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“ ไอ้ตี๋บ้า...ไอ้คงซาดิส....”         คงเป็นเพราะไปวิ่งมาทั้งวัน....ใช่เพราะแบบนั้นแน่ๆ.....หน้าถึงได้รู้สึกร้อนผ่าวราวกับไฟ...ใช่......มันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้หรอก.....

เรือรบลำใหญ่มากมายกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า ให้เหนือมหานครเอโดะยามนี้มีแต่ความมืดมิดเข้าครอบงำ

ไม่รู้ว่าเกิดขัดใจอะไรกับคนใหญ่คนโตในบาคุฟุทำให้จู่ๆกลุ่มโจรสลัดที่ร้ายกาจที่สุดในจักรวาลอย่างฮารุซาเมะก็มุ่งหน้าเข้าปะทะกับเอโดะ....ไม่มีใครรู้สาเหตุเพราะบัดนี้มีแต่เสียงหวีดร้องและผู้คนที่วิ่งกันโกลาหล ระเบิดหลายต่อหลายลูกถูกส่งลงมายังพื้นดินให้บ้านเรือนนั้นหายไปเกือบสิ้นในชั่วพริบตา

ท่ามกลางฝุ่นควันและซากปรักหักพังนั้นยังมีกลุ่มคนที่ยังคงยืนหยัดเพื่อปกป้องเอโดะตามคำสัตย์ปฏิญาณที่เคยให้ไว้.....เหล่าชายชาตินักรบที่อยู่ในชุดสีดำ....ตำรวจติดอาวุธชินเซ็นคุมิ!

“ ดูท่า...คราวนี้คงจะแตกหักกันจริงๆไอ้พวกสลัดอวกาศนั่นถึงได้บุกกันเข้ามาไม่หยุดหย่อนแบบนี้”       ใบหน้าขึงขังที่หาได้ยากของคอนโด อิซาโอะเอ่ยออกมาในขณะที่ยืนกอดอกบัญชาลูกน้องอยู่ท่ามกลางสมรภูมิเลือด

“ นั่นสินะครับคอนโดซัง....พวกตัวอันตรายๆถึงได้ถูกส่งเข้ามาเพี้ยบแบบนั้น....”        น้ำเสียงราบเรียบที่ใช้นั้นดูจะตรงข้ามกับรูปประโยคที่เอ่ยออกมา ถึงจะพูดเหมือนหวาดกลัวต่อศัตรูแต่ทั้งใบหน้าที่ยังไม่ทุกข์ร้อนทั้งท่วงท่าที่แค่ถือบาซูก้าพาดเอาไว้บนบ่าอย่างสบายๆก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเลยว่าหัวหน้ากองที่หนึ่งแห่งชินเซ็นคุมิคนนี้จะรู้สึกรู้สาอะไรกับ “พวกตัวอันตราย” ที่ตนพูดนัก

“ โฮ่ยโซโกะ....ระวังไว้หน่อยก็ดี นายเองก็รู้จักพิษสงของยัยหนูเผ่ายาโตะที่อยู่กับเจ้ารับจ้างสารพัดนั่นดีนี่นา....ได้ข่าวมาว่าในฮารุซาเมะเองมีกองพันที่แข็งแกร่งที่สุดที่มีผู้นำเป็นคนเผ่ายาโตะเหมือนกันนะ”

“ งั้นก็ดีสิครับ....ผมจะได้เชือดมันแทนยัยหมวยแสบนั่น”

แกรก....

เสียงขยับปากกระบอกปืนบาซูก้า แต่ไม่ได้มาจากโอคิตะ โซโกะ.....กลิ่นบุหรี่ลอยเข้ามาในจมูกเมื่อร่างสูงของรองหัวหน้าแห่งชินเซ็นคุมิเดินเข้ามาใกล้สองคนที่ยืนคุยกันอยู่ก่อนแล้ว

“ โซโกะ แกไปคุมพื้นที่แถบคาบุกิโจไป...ทางนี้ฉันจะคอยดูเอง”      นัยน์ตาสีแดงกลมโตเหล่มองใบหน้าคมที่ยังคงคาบบุหรี่เอาไว้ในปาก ก่อนจะพยักหน้ารับส่งๆ

“ คร้าบๆ....ผมไม่อยู่แบบนี้อย่าด่วนตายหองกันไปซะก่อนล่ะคร้าบ....คุณฮิจิคาตะน่ะต้องตายด้วยมือผมเท่านั้นนะคร้าบ”       ก่อนที่แผ่นหลังจะหายไปก็ยังไม่วายแอบกัดคู่แค้น แต่แทนที่จะโกรธ ฮิจิคาตะกลับหันไปมองด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

“ ไอ้เด็กเปรตนี่...คนเค้าอุตส่าห์ใจดี....เหลือบมองเป็นร้อยๆครั้งแบบนั้นใครมันก็รู้วะว่าเจ้านั่นมันห่วงอะไรอยู่....เฮ๊อะ ทำมาพูดดี”

“ ฉันก็อยากไปมั่งอ่ะโทชิ....โอทาเอะซังคงกำลังขวัญผวารอฉันไปปลอบอยู่แน่ๆเยย....”      

“ ผมว่า เค้าคงรอกระซวกคุณแล้วทำเนียนเป็นว่าคุณตายในหน้าที่อยู่มากกว่า.....”

ถึงแม้ใบหน้าจะยังคงนิ่งเฉย แต่ในใจกลับร้อนรนจนน่าประหลาด ขาทั้งสองข้างวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อไปให้ถึงคาบุกิโจให้เร็วที่สุด....เจ้าพวกนั้น.....น่าจะยังคงอยู่ที่นั่น เพื่อปกป้องพวกพ้องของตนเอง

เงาดำทะมึนพาดทับลงมาที่พื้นดินให้นัยน์ตาสีแดงของเด็กหนุ่มเหลือบขึ้นไปมอง เรือรบของสลัดอวกาศลำหนึ่งลอยต่ำลงมาเหนือน่านฟ้าคาบุกิโจ ธงที่โบกสไวเต็มไปด้วยเลข 7 ....หรือว่านั่นคือกองพันที่เจ็ดแห่งฮารุซาเมะ....ที่ว่ากันว่าแข็งแกร่งที่สุด

เงาร่างของใครบางคนกระโดดออกมาจากเรือ ท่วงท่าเบาสบายราวกับบินได้ของคนคนนั้นทำให้โซโกะหยุดยืนมอง ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่แผ่นหลังแต่ก็ทำให้นัยน์ตาสีแดงถึงกับเบิกกว้าง....ร่มแบบนั้น....แล้วยังจะสีผมที่เหมือนกันราวกับแกะ....แถมรูปร่างก็แทบไม่ได้ต่างกันกับเขา....ถ้าจะให้เดาก็น่าจะมีอายุมากกว่ายัยเด็กนั่นไม่กี่ปี....เป็นไปได้ว่า.........

อาจจะเป็นญาติ....หรือถ้าเลวร้ายกว่านั้นก็อาจจะเป็น....พี่ชาย....

เลือดในกายร้อนระอุขึ้นมาทันที ความกังวลแบบนี้ไม่ได้เกิดมานานแล้วตั้งแต่ที่พี่สาวของเขาเสียไป ขาเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง....ไปยังที่ที่เด็กหนุ่มเผ่ายาโตะคนนั้นกระโดดลงไป....

กลุ่มคนที่วิ่งหนีตายสวนทางออกมาไม่ได้ทำให้เขาถอยหนี ถึงแม้จะโดนชนหลายต่อหลายครั้งแต่ร่างกายก็ยังคงวิ่งต่อไป นัยน์ตาเหลือบมองสองข้างทาง เพื่อมองหาแผ่นหลังเล็กๆของยัยเด็กคนนั้น.....ถึงจะรู้ดีว่ายัยหมวยนั่นเก่งกาจ แต่ก็คงไม่อาจเทียบได้กับคนที่แข็งแกร่งที่สุดในฮารุซาเมะ

ท่ามกลางฝุ่นควันและเปลวไฟ เงาที่คุ้นตาของใครบางคนกำลังเคลื่อนไหวผ่านหน้าไป และนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับชะงักก่อนจะหันหลังวิ่งตามไป

“ ฉันไม่ได้มาสู้กับคนอ่อนแออย่างเธอ....ถอยไป.....”       เสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่ไม่ไกล และเมื่อโซโกะวิ่งพ้นตรอกคับแคบออกไป เงาร่างคุ้นตาก็กำลังยืนประจัญหน้ากับเด็กหนุ่มเผ่ายาโตะคนนั้นอย่างที่ตนกังวลจริงๆเสียด้วย

“ แต่อั๊วะจะหยุกลื้อให้ได้ อาเฮียบ้า”     ท้ายประโยคนั่นทำให้โซโกะถึงกับนิ่งงัน.....อาเฮีย......นั่นหมายความว่าศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของเขาดันเป็นพี่ชายของยัยหมวยนี่จริงๆ  นัยน์ตาสีแดงได้แต่ยืนมองภาพสองคนตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก

สำหรับคางุระแล้วกำลังตั้งท่าเตรียมต่อสู้เต็มที่....แต่ฝ่ายพี่ชายกลับยังคงยืนยิ้มสบายๆโดยมิได้มีทีท่าว่าจะชักร่มออกมา

ยิ่งได้เห็นเบื้องหน้าแบบนี้ ยิ่งคล้ายกันมาก....คล้ายกันจริงๆ....พี่ชายกับน้องสาวคู่นี้.....

และมันทำให้เขานึกไปถึงพี่สาวที่ตายไปแล้วของตน....

“ .....คา....มุ.....อิ...!!!!”         เด็กสาวไม่รีรอ ร่มคันเล็กตรงเข้าปะทะหมายจะซัดพี่ชายให้กระเด็น

โครม!!!

แต่ทว่ากลับกลายเป็นโดนแขนแข็งแกร่งข้างนั้นซัดกลับมาแทน ฝุ่นควันลอยคละคลุ้งขึ้นมาจากซากตึกที่ถูกร่างของคางุระกระแทกจะแหลกเละ  ร่างของเด็กสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินโงนเงนออกมาอย่างช้าๆ

ทั้งๆที่เห็นแบบนั้น แต่คนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายกลับไม่สนใจใยดี  ใบหน้าที่เคยยิ้มสบายๆกลับแสยะยิ้มราวกับปีศาจผู้ร้ายกาจ สายตาและจิตสังหารถูกส่งเข้าหากันนั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มที่ยืนดูอยู่ไม่เข้าใจ.....ในเมื่อมีสายเลือดเดียวกัน.....แล้วทำไม......

ร่างทั้งสองต่างพุ่งเข้าหากัน ปลายเท้าของคางุระเสือกไปที่ก้านคอของผู้เป็นพี่ก่อนที่จะโดนสวนกลับมาเมื่อขาแข็งแรงตวัดตัดข้อเท้าอีกข้างให้ร่างเล็กๆของเด็กสาวเสียการทรงตัว

ผลั๊วะ!!!

แล้วหน้าแข้งก็เตะมาเต็มๆที่ลำตัวบางจนร่างของเด็กสาวกระเด็นออกมาด้วยความรุนแรง.....และนั่นทำให้ร่างกายของเด็กหนุ่มที่ยืนดูอยู่พุ่งเข้าไปรับเอาไว้ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ

โครม!!!

ทั้งความเร็วและความแรงทำให้แผ่นหลังของโซโกะฝังลงไปในผนังที่แตกร้าวจนร่วงลงมาเป็นผุยผง คนที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นกำลังจุกจนตัวงอ

“ แค่ก...แค่ก.....”      ริมฝีปากของเด็กสาวไอออกมาเป็นเลือด ท่าทางว่าลูกเตะเมื่อครู่จะไม่ได้มีความปราณีเลยแม้แต่น้อย

“ เฮ้ๆ....หมอนั่นเป็นพี่ชายเธอไม่ใช่หรอ....แล้วทำไมซัดกันซะไม่บันยะบันยังแบบนี้ล่ะ”        สองมือจับไหล่เล็กก่อนจะช่วยพยุงคนที่ยังเจ็บให้มานั่งพิงกำแพงเอาไว้

“ แค่ก....ละ....ลื้อ ?”       นัยน์ตาสีท้องทะเลเหลือบขึ้นมามองอย่างแปลกใจด้วยไม่คิดว่าจะเห็นเขาอยู่ตรงนี้ เขาเพียงแค่มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลของคนตรงหน้าก่อนจะยืนขึ้นหันหลังให้ เพื่อหันหน้าไปเผชิญหน้ากับคนที่ทำร้ายยัยเด็กนั่น

คนที่ไม่เห็นคุณค่าของครอบครัว....ทั้งๆที่ตัวเองยังคงมีมันอยู่....

มือของเด็กหนุ่มกำแน่นเมื่อนึกถึงพี่สาวที่ตายไปแล้วของตน....

ฮึ....โลกเรานี่มันก็น่าสมเพช....หมอนั่นทั้งๆที่ยังมีน้องสาวแต่กลับทิ้งขว้าง....ส่วนเขา....ทั้งๆที่พยายามไขว่คว้าแทบตายแต่พี่สาวเพียงคนเดียวก็ไม่อาจหวนคืนกลับมา.....

ยิ่งคิดมันยิ่งน่าชิงชังยิ่งนัก.....กับคนแบบหมอนั่น!!!

“ นั่นมันน้องสาวแกไม่ใช่หรือไง ?”        ใบหน้าของเด็กหนุ่มนิ่งสนิท แค่เห็นยัยเด็กนั่นโดนทำร้ายโดยคนอื่นก็ไม่พอใจจะแย่อยู่แล้ว แล้วนี่คนที่ทำร้ายดันเป็นพี่ชายแท้ๆแบบนี้อีก....ความโกรธเลยยิ่งทวีคูณ

“ เห๋ ?..... น้องสาว ?.....ไอ้เรื่องที่ทำให้อ่อนแออย่างครอบครัวน่ะ....ฉันไม่มีมานานแล้ว....ไม่ว่าใครที่มันมาขวางทางของฉัน ฉันก็จะทำลายมันให้หมดก็เท่านั้นเอง”       เจ้าคนตรงหน้าเปลี่ยนไปยิ้มหน้าเป็นตามเดิม แต่ดูท่าว่าจิตสังหารมันจะไม่ได้เบาบางตามหน้าตาไปด้วยเลยแม้แต่น้อย

คนแบบนี้....เขารู้จักดี......ดูภายนอกเหมือนจะไม่มีพิษสงแต่คงจะคบไม่ได้.....

นั่นเพราะ.....เขาเองก็เป็นคนแบบนั้นเช่นกัน!

“ โอคิตะ โซโกะ....หัวหน้าหน่วยที่หนึ่ง ชินเซ็นคุมิ....”

“ โหว ?..........คามุอิ....กองพันที่เจ็ดแห่งฮารุซาเมะ”

เคร้ง!!!!

สิ้นคำประกาศชื่อของตนตามวิถีนักรบ ดาบญี่ปุ่นเงาวับก็ปะทะกับร่มของเผ่ายาโตะทันที  

ปกติแล้วคามุอิถนัดใช้ร่างกายที่พลิ้วไหวในการต่อสู้ แต่ดูจากจิตสังหารแล้ว เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าซามูไรตรงหน้านั้นไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย มือจึงคว้าร่มมาใช้ในทันที แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนจากแปลกใจไปเป็นถูกใจและดูเหมือนจะสนุกสนานกับการต่อสู้ มีหลายต่อหลายครั้งที่คมดาบเกือบจะตัดคอตัดแขนเขาได้ ซึ่งถือว่ามันร้ายกาจพอดู เพราะใบหน้าและท่วงท่าของคนตรงหน้าเองก็ดูเหมือนไม่ได้ออกแรงอะไรมากนัก

เป็นคมดาบที่เข้าขั้นอัจฉริยะ.....

แต่ยิ่งเป็นแบบนั้นยิ่งอยากจะต่อสู้ ยิ่งอยากจะเอาชนะ.....

การต่อสู้ผ่านไปหลายต่อหลายนาที ต่างฝ่ายต่างผลัดกันได้เปรียบเสียเปรียบ....หากจะเทียบคงต้องบอกว่าฝีมือและมันสมองที่มีนั้นออกจะสูสีทีเดียว....ไม่มีหมัดที่สูญเปล่า ไม่มีคมดาบที่คาดหวังไม่ได้....นี่ถ้าคู่ต่อสู้ของแต่ละคนเป็นผู้อื่น....ก็คงจะเอาชีวิตได้ไปหลายร้อยหลายพันคนแล้ว

คมดาบผ่าลงมาเกือบจะกลางหัว ดีที่ว่าร่มนั้นช่วยรับเอาไว้ได้ทัน คามุอิแสยะยิ้มอย่างถูกใจ เพราะไม่นึกเลยว่าจะยังมีคนที่มีฝีมือขนาดนี้อยู่บนโลกนอกจากซามูไรหัวเงินนั่นอีก ปลายเท้าที่แตะลงบนพื้นถีบตัวออกอย่างรวดเร็วให้หมัดหนักๆต่อยเข้าที่หน้าท้องก่อนจะตามไปที่ปลายคางจนคนตรงหน้าถึงกับกระเด็น สปีดของร่างกายที่เปลี่ยนผันได้ตลอดเวลานั้นถือเป็นความน่ากลัวอีกอย่างของว่าที่หัวหน้าเผ่ายาโตะผู้นี้

ร่างของโซโกะลอยกระเด็น ถึงจะไปกระแทกเข้ากับกำแพงแต่ยังคงลุกขึ้นยืนได้อีก นัยน์ตาสีแดงที่มืดมนนั้นยังคงจ้องมองมาที่คู่ต่อสู้ราวกับว่าถ้าไม่ฆ่ากันให้ตายไปข้างก็จะไม่มีวันปล่อยไป....

ทั้งๆที่รู้ว่าเขาเป็นพี่ชายของคางุระ ทั้งๆที่เด็กคนนั้นพยายามจะหยุดยั้งเขา แต่สำหรับเจ้าหมอนี่มันไม่ใช่......

คามุอิจ้องมองเจ้าคนที่เดินออกมาจากซากตึกราวกับว่าไม่มีเกิดอะไรขึ้น.....ร่างกายของหมอนั่นไม่สะทกสะท้านต่อการบาดเจ็บ หรือว่าจะมีเรื่องที่สำคัญกว่าจนประสาทการรับรู้อย่างอื่นถูกตัดไป ให้เหลือแต่การเข่นฆ่าเพียงแค่นั้น

หมอนั่นแค่ต้องการปกป้องคางุระ....โดยที่ไม่สนใจเลยว่า คางุระ อยากจะปกป้องอะไร.....

“ ถ้าแกไม่คิดที่จะไยดียัยหมวยนี่....ต่อจากนี้ไปฉันจะดูแลเอง.....”        ร่างที่ยืนโชกเลือดอยู่ตรงหน้าประกาศออกมา.....

น่าแปลก.....

ทั้งๆที่เขาบอกกล่าวย้ำเตือนกับใครต่อใครหรือแม้แต่ตัวเอง ว่าจะไม่สนใจคำว่าครอบครัว ไม่สนใจสิ่งที่เรียกว่าน้องสาว แต่พอได้ฟังใครสักคนมาบอกว่าจะขอเด็กนั่นไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้.....

ไม่ชอบใจ......

ไม่ชอบใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้.....

“ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ....ถ้านายเอาชนะชั้นไม่ได้.....นายไม่มีสิทธิ์”         นัยน์ตาสีท้องทะเลจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเอาจริงเอาจังและน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ

“ ชั้นแค่ฝากเอาไว้...กับซามูไรผมสีเงินคนนั้น.....เพราะฉะนั้นถ้าไม่ทำให้ชั้นตายไปซะ....ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์!”       

ดวงตาที่ดุดันทั้งสองคู่ต่างจ้องมองกันอย่างไม่ลดละ และไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยกันง่ายๆ ร่มในมือถูกกระชับให้แน่นขึ้นเช่นเดียวกับดาบของอีกคน  จิตสังหารถูกปลดปล่อยออกไปรอบกายจนทุกสิ่งทุกอย่างราวกับถูกสะกดจนนิ่งงัน

และสิ่งต่างๆเหล่านั้นก็ล้วนตกอยู่ในการรับรู้ของเด็กสาว....รวมไปถึงทุกคำพูดของคนสองคนตรงหน้าด้วย

ปลายดาบถูกยกขึ้นไปให้อยู่ในระดับเดียวกับลำคอของคนที่ยืนอยู่ห่างไกล....นัยน์ตาสีแดงที่แน่วแน่จับจ้องไปที่คนตรงหน้า

ที่พูดออกมาแบบนั้น จริงๆแล้วก็ยังคงทิ้งยัยหมวยนั่นไม่ลงจริงๆสินะ

แต่ก็ช่างมันปะไร ในเมื่อไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งเขาก็จะตัดมันให้ขาด....ไม่ใช่สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของพี่กับน้อง แต่เป็นเงามืดที่ครอบงำยัยนั่นอยู่ต่างหาก

ไม่ว่าเมื่อไหร่.....ยัยเด็กนั่นก็มักจะหลบอยู่ในเงามืด

มันมิใช่เพียงเป็นแค่เงาของร่ม แต่มันคือเงา......ของใครบางคน...

ที่ทำให้เธอไม่อาจหลุดพ้นจากคำว่า......สายเลือด.....

ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง ฉันก็จะดึงให้เธอออกมาวิ่งเล่นอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นให้ได้

ฝ่าเท้าทั้งสองคู่ต่างก็ขยับเข้าหากัน ทีละนิด ทีละนิด......

“ ยะ....อย่า...............”         เสียงแหบแห้งของเด็กสาวคงไม่อาจส่งไปถึงจิตใจที่ตั้งมั่นในการทำร้ายกันของคนทั้งคู่  ถึงแม้จะพยายามร้องห้ามเท่าไร แต่ทั้งสองคนก็ยังคงไม่ได้ยิน

“ อั๊วะบอกให้หยุดไง!”      

และแล้วฝ่าเท้าก็เริ่มขยับเข้าหากันอย่างรวดเร็ว จิตสังหารที่รุนแรงรวมไปถึงพลังกายพลังใจทั้งหมดที่ถูกถ่ายทอดลงไปในอาวุธทั้งคู่

ไม่ว่าใครก็ไม่อาจหยุดยั้งทั้งสองคนได้อีก....

นอกไปเสียจาก.....

ฉั๊วะ!!!!

มันมิใช่ความตาย แต่เป็นเพียงปลายนิ้วเล็กๆของเด็กสาวคนหนึ่ง

และร่มคันน้อยที่แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ

“ คางุระ!!!”

“ ยัยหมวย!!!”

เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นมาจากชายหนุ่มทั้งคู่ เมื่อจู่ๆเงาร่างเล็กๆนี่ก็วิ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างการต่อสู้ มือที่จับดาบยังคงสั่นระริกเมื่อปลายดาบหยุดอยู่ที่ลำคอระหงพอดี เช่นเดียวกับเจ้าของร่มที่ยืนหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วงเมื่อปลายร่มจ่ออยู่ที่หัวใจของน้องสาวที่ยืนหันหลังให้

“ แฮ่ก....แฮ่ก.....พวกลื้อ...หยุดกันซักทีได้ไหม.....ถ้าลื้อยังโง่งี่เง่าจนไม่รู้ อั๊วะก็จะบอกให้รู้.....”        เด็กสาวยืนหายใจหนักๆด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เป็นใครจะไม่กลัวบ้างที่ต้องเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของอาวุธที่เฉียบคมทั้งคู่แบบนี้

“ อาเฮียบ้า...อาตี๋บอ....”           ใบหน้าของคางุระก้มลง แต่จากหัวไหล่ที่สั่นสะท้านและน้ำเสียงที่สั่นสะอื้นก็ทำให้รู้ได้ว่า น้ำตากำลังไหลลงมา...

“ พวกลื้อทั้งคู่...เป็นคนสำคัญของอั๊วะ.....อั๊วะอยากจะพูดอย่างเห็นแก่ตัว ว่าอั๊วะไม่อยากให้ใครหน้าไหนตายไปทั้งนั้น.....ได้ยินไหม!!”      

เสียงตะโกนนั้นก้องอยู่ในหัว ภาพของเด็กสาวที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นทำให้อาวุธทั้งสองถูกลดปลดลง นัยน์ตาที่จ้องแต่จะเข่นฆ่ากันเมื่อครู่มีแววที่อ่อนลง

“ เข้าใจแล้ว...”         เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเก็บดาบเข้าฝักก่อนจะเสหน้าไปทางอื่นอย่างรู้สึกผิด

“ ฉันไปฆ่าคนอื่นก็ได้....ปล่อยหมอนี่ไว้หนักโลกซักตัวคงไม่เป็นไร....”       เสียงร่มถูกกางออกพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กำลังจะเดินจากไป ให้เด็กสาวรีบหันไปเรียก ถึงแม้ว่าจะไม่คิดว่าคนที่ไม่เคยสนใจในคำขอร้องของเธอเลยจะยอมหยุดให้แบบนี้ก็ตาม

“ อาเฮีย....ลื้อ....อ๊ะ!!”           แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร กระสุนสีเงินแวววับก็กระทบเข้ากับนัยน์ตาสีท้องทะเล เด็กสาวก้าวออกไปคว้าตัวพี่ชายเอาไว้ทันที

เปรี้ยงๆๆๆ!!!

“ คางุ....ระ.......”          เด็กสาวล้มลงภายในอ้อมแขนของผู้เป็นพี่ชาย กระสุนปืนที่ยิงกระหน่ำลงมาจากกลุ่มชาวสวรรค์ที่คงรอฉวยโอกาสอยู่นานแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่กระนั้นมันก็ถูกปัดป้องด้วยดาบของชายอีกคน

“ คางุระ...คางุระ!!!”        คามุอิเขย่าตัวน้องสาวที่หมดสติไปทันที กระสุนเจาะทะลุร่างจนเลือดแดงฉาน

“ ยัยหมวย!! โธ่โว้ย!!!”       เสียงตะโกนเรียกจากอีกคนที่ยังคงยืนปัดกระสุนจากรอบทิศทางให้ คามุอิเงยหน้ามองคนที่โกรธเกรี้ยวไม่แพ้ตนคนนั้น และก่อนที่โซโกะจะก้าวขาออกไปจัดการไอ้คนที่ส่งกระสุนมา มือเปื้อนเลือดของผู้เป็นพี่ชายก็จับแขนอีกฝ่ายเอาไว้เสียก่อน

“ พาคางุระไป.....พาไปสิ....ฉันไม่รู้จักสถานพยาบาลที่อยู่บนโลก...เพราะงั้นแกช่วยพาไปที!!!”       นัยน์ตาที่เคยคิดจะฆ่าแกงกันอยู่เมื่อครู่กลับมีแววอ้อนวอน โซโกะหันไปมองก่อนที่จะสะบัดมือนั้นทิ้ง

“ ชิ!”         ถึงไม่บอกก็จะทำอยู่แล้ว! โซโกะตวัดตัวกลับมาแล้วอุ้มร่างเล็กๆที่ไร้สติขึ้นแนบอก นัยน์ตาสบกันอยู่เพียงครู่ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป...ปล่อยให้มัจจุราชมันไปตามฆ่าไอ้พวกที่คิดส่งกระสุนมาฝังไว้ในร่างยัยนี่แทนก็แล้วกัน

กลิ่นยาลอยอบอวล สมกับที่เป็นโรงพยาบาล สถานที่ที่ความวุ่นวายจากภายนอกไม่อาจย่างกรายเข้ามาถึง

ชายหนุ่มผมสีเงินเดินไปตามระเบียงทางเดิน ดาบไม้ที่เหน็บไว้ที่เอวขยับไปตามแรงก้าวขา เบื้องหน้าคือห้องพักผู้ป่วยแบบห้องเดี่ยว เงาเส้นผมยุ่งไม่เป็นระเบียบตกกระทบอยู่ที่ประตูหน้าห้อง แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดที่จะเปิดประตูเข้าไป

เพราะกลิ่นไอของเจ้าคนอันตรายคนนั้นยังอยู่ข้างใน....

ไหนๆก็อุตส่าห์มาทั้งที ปล่อยให้อยู่ด้วยกันนานๆหน่อยก็คงไม่เป็นไร...

ซากาตะ กินโทกิ ผู้ที่มีชื่อเป็น “ผู้ปกครอง” ของคนไข้ที่อยู่ภายในห้อง ยืนกอดอกพิงผนังอยู่ด้านนอกเงียบๆ นัยน์ตาเฉื่อยแฉะราวกับปลาตายเหม่อมองไปออกไปยังสวนกว้าง แต่ยืนอยู่ไม่นานเสียงขยับเก้าอี้จากภายในห้องก็ดังขึ้น....หมอนั่นก็คงจะรู้ตัวว่าเขามาเช่นกัน

ในเมื่อยืนอยู่แบบนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ร่างสูงสมส่วนจึงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

“ จะไม่อยู่รอจนกว่ายัยนั่นจะตื่นหรอ”        ถึงจะพูดด้วยแต่ก็ไม่ได้มองหน้าที่จะว่าไปแล้วก็ละม้ายคล้ายกับคนเจ็บที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง

“ ไม่ละ....ฉันก็ไม่ใช่พี่ชายที่น้องสาวจะดีใจที่ได้เจอนักหรอก....อีกอย่างยัยเด็กนิสัยไม่ดีนี่คงอาละวาดซะจนแผลแตกแน่ๆ”        เด็กหนุ่มเดินผ่านเลยไปยังบานประตู

“ ฝากนี่ให้คางุระด้วยก็แล้วกัน ถึงจะเก่าไปหน่อยแต่ก็ใช้ได้ดีสุดๆไปเลยละ...ไม่งั้นฉันคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก”        ร่มคู่ชีพถูกส่งมาให้โดยไม่ได้หันมามอง

ชายหนุ่มยืนมองแผ่นหลังที่มีผมเปียไหวไปมาจนลับตา....... “ฉันก็ไม่ใช่ ‘พี่ชาย’ ที่ ‘น้องสาว’ จะดีใจที่ได้เจอนักหรอก”.....อย่างงั้นหรอ....

ฮึ....อย่างน้อยก็มีพัฒนาการขึ้นมาบ้างละนะ เจ้าของแก.....นัยน์ตาสีแดงก้มลงไปมองร่มไม้ในมือ ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าที่ยังคงหลับพริ้มอยู่บนเตียง

“ นี่ๆ คางุระจัง...กำลังฝันว่ากินอะไรอยู่ล่ะ รีบๆตื่นขึ้นมาได้แล้ว พี่ชายหล่อนเอาของกินมากองไว้เพี้ยบเลยนา”        ไม่รู้ว่านั่นจะเอามากินเองแต่พอเห็นสภาพน้องสาวแล้วก็กินไม่ลงหรือว่ามันจะเป็นของเยี่ยมอย่างปกติชนของคนเผ่ายาโตะก็ไม่ทราบได้ แต่ตอนนี้ห้องกว้างใหญ่กว่าหนึ่งในสามถูกบรรดาของกินทั้งหลายยึดครองไปเรียบร้อยแล้ว

ตัวก็เปี๊ยกเดียวแค่นั้น...ยัดอยู่ตรงส่วนไหนของร่างกายไม่ทราบ....

และในขณะที่กำลังถอนหายใจอย่างสบายอารมณ์อยู่นั้น เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้นก่อนที่เงาร่างคุ้นตาของเจ้าเด็กแสบอีกคนจะโผล่เข้ามาสู่สายตา

“ ไงลูกพี่....ผมเอาขยะเปียกที่เหลือกินแล้วของชินเซ็นคุมิมาฝากครับ”        จริงดังว่า....อาหารถุงใหญ่ถูกวางลงไปที่บนพื้น แต่สภาพมันก็ไม่เห็นจะเหมือนขยะอย่างที่เจ้าตัวว่าเลยสักนิด.....นี่ๆคางุระจัง....ไม่ว่าตกลงใจจะไปเป็นน้องสาวหรือจะไปเป็นนายหญิงบ้านโอคิตะ หล่อนก็ไม่อดตายแล้วละ

เด็กหนุ่มมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตียงใบหน้าที่หลับอย่างเป็นสุขของเด็กสาวทำให้เบาใจลงไปได้มาก

“ ทิ้งขยะเสร็จแล้ว ผมขอตัวกลับไปประจำการก่อนนะครับ”        แต่ก่อนที่จะหันหลังกลับไป นัยน์ตาสีแดงก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่ข้างกายของคางุระ

“ นี่ลูกพี่.......เคยคิดบ้างไหม....ว่าไม่อยากให้ยัยหมวยนั่นจับร่มแบบนั้นอีก”         คำพูดถูกเปรยออกมาจากคนที่หันหน้าเข้าหาประตู

“ นายถึงได้เอาร่มลายกระต่ายสีเหลืองอ๋อยแบบนั้นมาให้งั้นสิ”         กินโทกิเหลือบมองร่มคันหนึ่งที่เสียบเอาไว้ในถุงใส่อาหาร

“ ..............”

“ จริงอยู่...ทั้งฉันแล้วก็นายอาจจะอยากให้คางุระเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง......แต่กับคนที่มีสายเลือดเดียวกันเค้าอาจจะไม่ได้คิดเหมือนเรา.....หมอนั่น....เข้าใจดีถึงสายเลือดของยาโตะที่ไหลเวียนอยู่ในตัวคางุระ.....หมอนั่นรู้ดีว่าคางุระจะไม่อาจหลุดพ้นไปจากการต่อสู้....เพราะฉะนั้นหมอนั่นจึงจงใจทิ้งร่มของตัวเองเอาไว้ให้.....”

“ ไม่ใช่เพราะยอมรับในตัวคางุระ ไม่ใช่เพราะต้องการดึงยัยนั่นเข้าร่วมสมรภูมิรบ.....”

“ หมอนั่นก็แค่ต้องการให้ร่มคันนั้น ช่วยปกป้อง คางุระแทนตัวเองก็เท่านั้นเอง....”

“ ในฐานะพี่ชายที่ไม่อาจปกป้องน้องสาวได้.....แค่นั้นเอง”

“ งั้นหรอครับ.....”

“ ถ้าอย่างนั้น....สักวัน....ผมจะขโมยร่มคันนั้นแล้วเอาไปทิ้งทะเลซะ ให้ทั้งยัยหมวยทั้งพี่ชายเต้นแร้งเต้นกาตามหา....มันคงสะใจดีนะครับ”        

คำพูดทิ้งท้ายค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับแผ่นหลังที่จางหายไป  ใบหน้าของคนที่เป็นดั่งผู้ปกครองนั่งมองร่มในถุงพรางอมยิ้ม

.....จะให้ร่มสีเหลืองอ๋อยนี่ปกป้องคางุระแทนอย่างนั้นหรอ....

......น่าสนใจดีนี่....โอคิตะคุง......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Story never End

ปีนี้ก็ “ร่ม” อีกแล้ว...ของขวัญวันเกิดเบลทีไร เป็นอะไรกับร่มนักหนาเนี่ยตรู....อ่านะ...ยังไงก็เปลี่ยนคู่แหละน่า....(ไม่ช่วยให้คำแก้ตัวมันดูดีขึ้นมาเล้ย...) ก่อนอื่นก็...

สุขสันต์วันเกิดนะเมี๊ยว~~

ขอให้มีความุสขมากๆ มีแต่ม้าและม้าไปรายล้อม ^ ^ คิดอะไรก็ขอให้สมความปรารถนา (ยิ่งคิดว่าจะซื้อเค้กให้เรายิ่งสมความปรารถนาแบบสุดหูรูดเลยนะ) ขอให้มีแต่งเรื่องดีๆ มีเวลาพักผ่อนเยอะๆ ขอให้สุขภาพแข็งแรงสดใสไม่มีโรคภัยมาแผ้วพานนะจ๊ะ ไม่รู้จะขอพรอะไรจากดวงดาวให้แล้ว เพราะเบลเป็นคนดี ยังไงสิ่งศักดิ์ก็ต้องคุ้มครองอยู่แล้วละ อิอิ

ปีที่ผ่านๆมาก็ต้องขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและแรงสนับสนุนเด้อ ดีใจจริงๆนะที่ได้มีเพื่อนที่น่ารักอย่างนี้ >w<

ส่วนของขวัญ ปาดเหงื่อ ไม่รู้จะถูกใจเปล่านะ แบบว่าอาจจะเป็นสมการที่ผิดคาดว่าจะได้รับไปหน่อย แหะแหะ นี่ไง...บิวท์ก่อนจะไปดูเบนิซากุระในโรงกันไง ได้ข่าวว่าภาคนี้มันไม่มีเอี่ยวกะ โซโกะ คางุระ คามุอิ เลยแม้แต่น้อย = = ยะ ยังไงก็อ่านมันซักสองสามบรรทัดแล้วกันนะ แหะแหะ   วิ่งหลบหม้อไหกะละมัง

ก่อนไป....เอารูปโต๊ะดร๊าฟที่ขัดถูๆอยู่เมื่อวันก่อนมาให้ดู (กำลังสะเทือนใจเลยไปนั่งขัดโต๊ะดร๊าฟเล่น?) .....วิ้งไหม....วิ้งละเปล่า~~~

 แสงหลอกตาสุดๆ เพราะริ้วรอยแห่งเกียรติยศมันมีมากมายสุดหูรูดเลยอ่ะถ้าเข้าไปดูใกล้ๆ....จะว่าไปมันก็อยู่กับพวกเรามา 10 ปีได้แล้วหรือเปล่านะ จะบอกว่าไอ้เรารึก็คอยระวังมันอย่างดี จะจบปี 5 อยู่แล้วยังไม่เคยแตกกะเค้าซักครั้งทั้งๆที่ย้ายหอบ่อย....แต่แล้ว...แต่แล้ว!!! สายรหัสที่รักก็ฝากรอยแตกเอาไว้ให้ดูต่างหน้า จนตอนนี้มันก็ยังอยู่ให้นึกถึงหน้าไอ้คนทำอยู่เลย =”= ทำไมเคจมันแข็งแรงจังฟะ ไม่เข้าใจ ชนกระจกหนา 5 มิลซะแตกเลยเนี่ย ทำได้ไง?

นี่แหละค่ะ...ทั้งเสื้อ ทั้งกระเป๋า และอะไรต่อมิอะไรก็ทำยู่บนนี้นี่แหละค่ะ  อาวุธคู่ชีพมีอยู่สองอย่าง...โต๊ะดร๊าฟกับโฟโต้เฉาะ.....มันทำได้ทุกอย่างจริงๆนะ ถ้าคุณจะพลิกแพลง

หลังจากเริ่มจะหายเศร้า....เราก็มาปั่นฟิคกันต่อปาย......

ปล. กำลังปั่น 3 เรื่องพร้อมกันอยู่ค่ะตอนนี้......1859  TakaZura และสมการที่ใครหลายๆคนคงรอคอย อิอิ 8059 นั่นเอง.....3เรื่องไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่ปวดตับคือ....แนวเรื่องมันไปกันคนละทางเลยนี่สิ....= =”.....ดราม่าแบบเงียบงัน.....อมยิ้มแบบร้อนแรง(?).......และ....เรื่องที่มันคิดว่าตัวมันเองดราม่าแต่ทว่าจริงๆแล้วมัน “รั่ว” .....อ้า.....ขอพลังจงมาสถิตย์แด่ข้า..........