Ao-ex s.fic [Yukio x Rin] ….Kiss ME Oniisan : 01….

Ao-Ex s.fic [Yukio x Rin]  ….Kiss ME Oniisan : 01….  

: Ao no Exorcist Fanfiction

: Yukio x Rin

: Warmhearted

: NC-17

.......เพราะพี่คือตัวอันตราย...ผมจึงต้องคอยอยู่ข้างๆเพื่อควบคุมพี่ยังไงล่ะ.....

.......ใช่.....

.......เพราะพี่คือตัวอันตราย..........

โอคุมุระ  ริน......

พี่ชายฝาแฝดซึ่งไม่มีอะไรเหมือนผมเลยกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงด้วยใบหน้ามีความสุขจนคนที่ต้องตื่นขึ้นมาด้วยเสียงกรนของเจ้าตัวอย่างผมนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ ริมฝีปากบางที่อ้าออกตามจังหวะของการกรนนั้นมีน้ำลายไหลย้อยลงมา แขนขาเรียวบางกางออกพาดขวางที่นอน ทั้งหมอนทั้งผ้าห่มกระจัดกระจายจนนึกไม่ออกเลยว่าก่อนที่พี่จะนอนนั้นผมจัดเอาไว้ได้เรียบร้อยแค่ไหน

เฮ้อ....

ผมได้แต่ยืนถอนหายใจอยู่ที่ข้างเตียง

เมื่อ 12 ปีที่แล้วพี่ก็นอนดิ้นได้ร้ายกาจจนคนที่นอนอยู่ข้างๆอย่างผมโดนยันตกเตียงอยู่เสมอๆ....จนกระทั่งเมื่อ 10 ปีที่แล้วผมที่เริ่มจะประสีประสาขึ้นมาหน่อยก็เป็นฝ่ายยอมล่าถอยลงมานอนที่ข้างเตียงเสียเอง.....เวลาผ่านมาตั้งขนาดนี้แล้ว พี่ก็ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ

อย่างกับเด็กๆ....

ผมอมยิ้มกับนิสัยที่ไม่เคยเปลี่ยนไปของพี่....

“ พี่ครับ...ตื่นได้แล้วครับ”

เรียกอย่างเดียวคงไม่ได้ผล ผมยื่นมือไปเขย่าไหล่บางๆของพี่สองสามที   แต่พี่ก็ยังคงนิ่งสนิท

“ พี่....ตื่นได้แล้ว....”      

คราวนี้ผมจับข้อมือที่เล็กกว่าข้อมือผม แล้วออกแรงดึงให้ลุกขึ้น  ได้ยินเสียงงึมงำอะไรบางอย่างก่อนที่ร่างของพี่ชายจะค่อยๆโงนเงนลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ตายังคงปิดสนิท แล้วใบหน้าของพี่ก็พิงซบมาที่หน้าท้องของผมซึ่งยืนอยู่

นิ่ง......

พี่ยังคงนิ่งสนิท......

แต่ไอ้ท่าทางราวกับลูกแมวแบบนั้นมันทำให้ผมอยู่นิ่งต่อไปไม่ไหว

ถึงพี่จะไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แต่ผมน่ะ...ไม่ใช่

ผมลอบกลืนน้ำลายก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วยันตัวพี่ออกเล็กน้อย ดวงตาหลับพริ้มกับใบหน้ายกยิ้มมีความสุขมันคงทำให้ผมใจเต้นมากกว่านี้ ถ้าไม่ติดที่ว่า....จะมีน้ำลายไหลย้อยจากปากของพี่มายังเสื้อของผมเป็นทาง

ถึงจะน่ารัก แต่การต้องซักเสื้อเปื้อนน้ำลายแบบนี้ทุกวันมันก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสักนิด.....ไม่ยอมตื่นดีนักใช่ไหม......

ผมมองใบหน้าหลับปุ๋ยอย่างมีความสุขนั่นพร้อมกับแสยะยิ้ม....ในฐานะที่ผมเป็นเอกโซซิสท์....ผมขอจัดการเจ้าปีศาจนี่หน่อยเถอะ.....แล้วมือของผมก็ค่อยๆเลื่อนไปที่บั้นท้ายของพี่อย่างช้าๆ.....จับมันแล้วก็ดึงสุดแรง!

“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!”

เจ้าพี่ชายร้องลั่นก่อนจะถอยหลังหนีไปจนชนหัวเตียง มือข้างหนึ่งตะปบไปที่บั้นท้ายส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้มาที่หน้าผมพร้อมใบหน้าอยากจะด่าเต็มที่ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่เพิ่งยอมเปิดมีน้ำตาคลอ ริมฝีปากบางอ้าพะงาบๆอย่างนึกคำด่าไม่ออก

“ กะ...แก๊....จะดึงหางชั้นทำไม มันเจ็บนะ!”

ใบหน้างอนตุ๊บป่องของพี่ยังคงหันมามองผมที่เดินตามหลังอย่างเคืองๆ ปากบ่นขมุบขมิบส่วนมือก็จับหางสีดำยาวเหมือนหางแมวของตัวเองเอาไปกุมไว้ที่ด้านหน้า ราวกับกลัวว่าผมจะไปทำมิดีมิร้ายหางของเจ้าตัวอย่างงั้นแหละ

ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆอย่างเงียบกริบ และเมื่อได้ระยะที่พอดี มือทั้งสองข้างของผมก็ยกขึ้นแล้วค่อยๆยื่นไปที่ใบหูของเจ้าคนที่ยังคงเดินบ่นอยู่ข้างหน้า...และเพราะใบหูยาวเรียวปลายแหลมแบบนั้นมันทำให้ผมจับเป้าหมายได้อย่างไม่ยากเย็น พี่สะดุ้งสุดตัวทั้งพยายามสะบัดแต่มือของผมก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังโยกหูสองข้างนั้นอย่างสนุกสนาน

“ ยังงอนอยู่อีกหรอ....”      น้ำเสียงสบายๆเอ่ยเย้าแหย่พี่ชายที่ทำได้แค่โวยวาย

“ ยูคิโอะ....แก....ปล่อยหูชั้นนะ!”

ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้อยากจะแกล้งพี่แบบนี้....อาจจะเป็นเพราะเวลาที่พี่หันมาแยกเขี้ยวที่แหลมคมนั่นใส่ผม....ดวงตาของพี่ก็จะมองแต่ผมคนเดียว

“ ต้องดึงหูบ่อยๆ เวลาเรียนพี่จะได้ตั้งใจฟังที่อาจารย์เค้าสอนไง”

“ ฉะ  ฉันก็ตั้งใจฟังอยู่แล้วน่า...”

เมื่อหูแหลมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ สองมือของพี่ก็ยกขึ้นลูบมันปอยๆก่อนจะทำปากยื่นพูดแก้ตัว....พี่ไม่ถนัดเรื่องเรียนมาแต่ไหนแต่ไร แถมยังใจร้อน จะว่าเป็นคนที่สมาธิสั้นก็น่าจะได้ แต่ถึงอย่างนั้นหากเวลาที่ต้องการจะปกป้องสิ่งใด พี่ก็จะสู้ขาดใจ

“ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วผมจะออกไปข้างนอกนะ”

“ เห๊ะ?  แกจะออกไปทำภารกิจหรอ?”

ดวงตาของพี่เปล่งประกายขึ้นมาทันที และดูท่าว่าจะเพิ่งสังเกตเห็นว่าผมใส่ชุดของเอกโซซิสทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุด

“ ให้ฉันไปด้วยสิ...นะๆ”

“ อ่า......”

แล้วผมก็ต้องพยักหน้าอย่างขัดขืนอะไรไม่ได้....ให้ตายเถอะ....อย่าใช้ใบหน้าแบบนั้นมองผมพร้อมหางส่ายไปมาแบบนี้จะได้ไหม

“ หึ หื้อ~ ฮืม~”     

เสียงฮั่มเพลงอย่างอารมณ์ดีดังมาจากพี่ที่เดินอยู่ข้างๆ ถึงเราจะเป็นฝาแฝดที่เกิดจากท้องเดียวกัน แต่ตั้งแต่จำความได้ผมกับพี่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด ตอนเด็กๆพี่มีร่างกายแข็งแรงอย่างเด็กทั่วไปแต่ผมกลับอ่อนแอและต้องคอยให้พี่ปกป้องอยู่เสมอ....แต่ตอนนี้ร่างกายของผมกลับสูงใหญ่กว่าพี่และกลายเป็นที่พึ่งพาได้มากกว่า

นั่นเพราะว่าพี่ไม่เคยเปลี่ยนไป....แต่ผมนั้น...ไม่ใช่

“ ยังไงซะพี่ก็ห้ามใช้ดาบนะ เข้าใจใช่ไหม?”

“ รู้แล้วน่า....ฉันจะจะร้องเรียก ยูคิโอ๊ะๆ แล้วก็รอให้แกมาช่วย...ฮึ”

พี่ทำปากยื่นเมื่อผมย้ำเตือนอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าพี่จะอ่อนแอกว่าผม แต่นั่นเป็นเพราะพี่ไม่สามารถที่จะใช้พลังปิศาจของตนได้....พี่เป็นลูกชายของซาตาน....และเพียงแค่ชักดาบเล่มนั้นออกมาพี่ก็จะมีพลังมหาศาล....แต่มันก็ยุ่งยากตรงที่หากใครคนอื่นได้รู้ความจริงข้อนี้เรื่องคงจะไม่จบง่ายๆแน่

ถึงแม้ผมจะเป็นเอกโซซิสซึ่งมีหน้าที่ไล่ล่าปีศาจอย่างพี่

แต่คนที่ผมสาบานว่าจะปกป้องด้วยชีวิต กลับกลายเป็นปีศาจอย่างพี่นี่แหละ

“ ถ้าเข้าใจแล้วก็ยืนนิ่งๆอยู่ตรงนี้นะ ผมเข้าไปไม่นานหรอกไม่ใช่งานยากอะไร ห้ามไปหยิบจับอะไรเข้าล่ะ....พี่!....นี่ฟังที่ผมพูดบ้างหรือเปล่า?”

“ อะไรหรอ?”

เพล้ง!!!

ยังไม่ทันที่จะขาดคำ เจ้าพี่ตัวดีก็ทำแจกันดินเผาที่เจ้าของบ้านประดับไว้ที่ทางเดินตกแตกอย่างไม่น่าให้อภัย....

“ อ่า....ยูคิโอะ ฮะฮะ...สงสัยว่าแจกันมันคงจะหนักน่ะ เลยตกลงมาเอง”

ถ้าหากว่าหางสีดำนั่นมันอยู่นอกกางเกง ป่านนี้มันคงจะตกลู่เหมือนหูแหลมๆนั่นแล้วละ ผมแผ่ออร่าน่ากลัวออกไปให้เจ้าคนผิดได้สำนึก

“ มานี่เลย...ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย สงสัยว่าจะปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยจริงๆนะพี่เนี่ย”

ผมเอื้อมมือไปคว้ามือที่เล็กกว่านั่นแล้วออกแรงลากให้เดินไปด้วยกันอย่างนึกฉุน มือของพี่นั้นอุ่นอยู่เสมอ...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมกำมือของพี่ได้รอบขนาดนี้

“ กะ...ก็ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย....”      

เจ้าคนที่ถูกลากให้ตามมาก้มหน้าสำนึกผิดพร้อมขอโทษงึมงำ ผมรู้ว่าบางทีพี่ก็ไม่ได้ตั้งใจอย่างที่ว่านั่นจริงๆ แต่เป็นเพราะพลังปิศาจในร่างทำให้ไม่สามารถควบคุมกระแสที่ปล่อยออกมาจากร่างกายได้ บางทีแค่อยู่ใกล้ก็ทำลายข้าวของได้ง่ายๆ

เฮ้อ....แต่เห็นหน้าแบบนั้นแล้วก็โกรธไม่ลง

“ ฮะฮ๊ะ...มือแกนี่เย็นจัง ฉันชอบ”     

พี่เป็นพวกสมาธิสั้นจริงๆนั่นแหละ....แล้วก็โดนล่อลวงให้เปลี่ยนเรื่องได้ง่ายๆด้วย....ดูสิ....จากท่าทางสำนึกผิดเมื่อกี้ตอนนี้กลับยกมือของผมขึ้นไปถูหน้าพรางหัวเราะคิกคัก

พอทีเถอะน่า....เดี๋ยวผมก็ทนไม่ไหวกันพอดี

“ ยะ....ยูคิโอะ.....”

พี่ยืนตะลึงอยู่ตรงหน้าเปียโนหลังใหญ่ภายในบ้านซึ่งเป็นสถานที่ทำงานของผมในครั้งนี้....เอกโซซิสก็คือหมอผีดีๆนี่เอง....และตอนนี้ผมกับพี่ก็กำลังเผชิญหน้าอยู่กับปีศาจที่ยึดครองร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเอาไว้โดยผ่านเปียโนตัวนั้น ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอหันกลับมามองตาขวาง มือเล็กๆทั้งสองข้างไม่อาจยกขึ้นจากเปียโนได้

“ ก่อนอื่นคงต้องเอารากของมันออกก่อน”

ผมล้วงเข้าไปในเสื้อก่อนจะหยิบขวดยาสกัดพิเศษออกมา

“ เดี๋ยวก่อนยูคิโอะ!”

พี่ร้องห้ามเสียงดัง นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจ้องเขม็งไปที่เปียโนตัวนั้นราวกับกำลังพูดคุยอะไรกันบางอย่าง....ถึงแม้ผมจะมองเห็นพวกมันได้แต่ก็ไม่อาจสื่อสารกับพวกมันอย่างที่พี่ทำได้เลย

“ มันบอกว่ามันกลัวแล้ว....และจะยอมออกไปแต่โดยดี....ปล่อยมันไปเถอะ”

“ อะไรนะ?!”

ผมอุทานออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มีปีศาจที่ไหนบ้างจะยอมล่าถอยแต่โดยดีแบบนี้

“ คงจะไม่ดะ.....”

“ อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า...นะ”

ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันพูดอะไรกับพี่ แต่เมื่อเห็นนัยน์ตาที่มองมาอย่างอ้อนวอนของพี่มันก็ทำให้ผมยอมใจอ่อนจนได้

ทั้งๆที่รู้ว่าผิดกฎ...เอกโซซิสไม่สามารถปล่อยปิศาจที่สิงร่างมนุษย์ให้รอดไปได้....แต่หากเป็นคำขอร้องของพี่

“ ยูคิโอะ....”

“ เฮ้อ....ตามใจแล้วกัน แต่แบบนี้จะไม่มีเป็นครั้งที่สองนะครับพี่”

พี่หันมายิ้มระริกระรี้ให้จนผมอ่อนใจ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น....เพียงแค่พี่หันหลังให้....

“ เจ้าชาย...ข้าจะพาท่านกลับโลกปิศาจเอง ฮี้ฮ่าๆ”

เจ้าปีศาจเปียโนก็โผออกจากร่างของเด็กสาวแล้วตรงเข้าทำร้ายร่างของพี่ชายในทันที….

มันหัวเราะลั่นท่ามกลางความตกตะลึงของผม...พี่ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเลือดไหลออกมาจากสีข้างจนเสื้อเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน

“ พี่!!”

ผมพุ่งตรงเข้าพยุงร่างของพี่ที่คุกเข่าอยู่กับพื้น พี่ยังคงมีสติเพียงแต่ใบหน้าที่แสดงออกว่าเจ็บปวดนั้นก็ยังปรากฏอยู่อย่างชัดเจน เป็นเพราะผมมันอ่อนหัดเองที่ทำให้พี่ต้องเป็นแบบนี้ ผมควรจะเด็ดขาดและใจแข็ง

เจ้าปิศาจคิดว่าเมื่อเล่นงานพี่ให้บาดเจ็บแล้วจะพาไปที่ไหนได้ง่ายๆจึงพุ่งเข้ามาเพื่อคว้าตัวของพี่ไป

แค่นัดสองนัดคงจะไม่สาสม....

ผมปล่อยให้พี่นั่งพิงผนังเอาไว้ด้วยสติที่กำลังจะหลุดลอย....มือหยิบปืนคู่ใจออกมาก่อนจะเล็งไปยังแขนขาของเจ้าปีศาจนั่น นัยน์ตาของผมคงจะเปลี่ยนไปจนเจ้าปีศาจนั่นรับรู้ได้มันจึงชะงักอยู่กลางอากาศ....และต่อให้มันจะก้มหัวขอร้องผมก็จะไม่มีวันปล่อยมันไป....มันจะต้องตายอย่างทรมานที่สุด!

เสียงปืนดังขึ้นติดต่อกันหลายสิบนัด....

ความจริงผมจะสังหารมันภายในนัดเดียวผมก็ทำได้....

แต่กับมันที่ทำให้ความเชื่อมั่นของพี่ต้องสั่นคลอน....ผมจะไม่มีวันให้อภัยอย่างเด็ดขาด....เพราะผมเป็นด็อกเตอร์ผมจึงรู้ดีว่าส่วนไหนของร่างกายที่ไม่ใช่จุดตาย....ผมเล็งไปที่ตรงนั้น

เจ้าปีศาจดิ้นพล่านอยู่กับพื้น....สายตาหวาดผวาที่มองมานั้นราวกับว่ากำลังขอร้องให้รีบๆฆ่ามันเสีย

“ อึก....อือ.....”     

เสียงครางดังมาจากริมฝีปากของพี่ นั่นทำให้ผมหันปากกระบอกปืนไปยังหัวของเจ้าปีศาจแล้วจัดการไปในนัดเดียว....มันสลายหายเป็นผุยผงก่อนที่ดวงตาของพี่จะลืมขึ้นแค่ไม่กี่วินาที

“ ยูคิ....”

“ อยู่นิ่งๆนะครับ...ผมจะพาพี่กลับไปรักษา แผลไม่ใช่เบาๆเลย”

ผมมองแผลที่สีข้างของพี่อย่างนึกกังวล ปกติร่างกายของพี่จะสามารถสมานแผลได้อย่างรวดเร็ว แต่ดูท่าว่าคราวนี้แผลจะลึกมากเกินกว่าที่เซลล์มันจะเยียวยากันได้เอง  ผมเก็บปืนเข้าที่ก่อนจะอุ้มร่างของพี่ขึ้น

“ แก....ไม่เป็นไร...ใช่ไหม”

ยังจะมีหน้ามาห่วงผมอีก...ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่พี่มักจะหันมาถามผมแบบนี้หลังจากที่โดนรังแก ถึงแม้ว่าตัวพี่เองนั่นแหละที่จะอาการหนักกว่าผม

พี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ  แต่ผมน่ะ....ไม่ใช่

ผมใช้ยาสมุนไพรโปะลงไปที่ปากแผลหลังจากจัดการเย็บมันด้วยดี ผ้าพันแผลถูกพันไปรอบๆร่างกายของพี่ ยามเมื่อมองใบหน้าที่หลับไม่ได้สติของพี่แล้วก็ให้รู้สึกเจ็บแปลบในใจ

เพราะความใจอ่อนของผม พี่ถึงต้องเป็นแบบนี้….

มือจับผ้าห่มขึ้นคลุมให้ถึงคอ แขนของพี่เริ่มจะขยับไปมาตามประสาคนที่นอนดิ้น

เจ็บขนาดนี้ ถ้าปล่อยให้นอนดิ้นคงได้แผลแยกโดยไม่ทันจะรู้ตัวแน่ๆ

ผมยืนคิดอยู่พักใหญ่ว่าจะทำยังไงดี....ถ้าจะเอาเชือกมัดเอาไว้ก็คงจะดูโหดร้ายไปหน่อย....ถ้าอย่างนั้น...

ผมมองต่ำลงมาที่ใบหน้าที่ยังคงหลับพริ้ม....

ถ้าหากดิ้นมากไป จนผมทนไม่ไหว...มันก็คือความผิดของพี่เองนะ....

ผมนั่งลงที่ข้างเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้างพี่ สองแขนกอดกระชับร่างกายที่อบอุ่นอยู่เสมอของพี่เข้ามาไว้ในอ้อมแขนของผม....หากเป็นเมื่อตอนเด็กผมคงโดนยันตกเตียงอย่างไม่ต้องสงสัย....แต่ตอนนี้ร่างกายของผมมีแรงมากกว่าพี่....เพราะฉะนั้น พี่จะไม่อาจหลุดพ้นไปจากอ้อมแขนของผมได้อย่างแน่นอน

วันนี้....ผมไม่อยากให้ยามเช้ามาเยือนเลยแม้แต่น้อย....

แสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ผมเผลอขยี้ตา ก่อนที่มือจะควานหาแว่นตา เมื่อสวมใส่มันแล้วผมจึงได้รู้ว่าเจ้าคนที่นอนดิ้นอย่างร้ายกาจนั้นกำลังซุกตัวอยู่ที่แผงอกของผมอย่างสงบ

ใบหน้าที่หลับอย่างมีความสุขของพี่ราวกับกำลังดึงดูดให้ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้

มันคงจะเป็นมนต์ของปีศาจ....ที่ทำให้ผมไม่อาจขัดขืนตัวเองได้....

ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของพี่เป่ารดอยู่ที่ใบหน้าของผม....

ผมนิ่งค้างอยู่ในระยะนั้นนานมาก...และเมื่อไม่มีวี่แววว่าเจ้าคนขี้เซานั้นจะรู้สึกตัว....ริมฝีปากของผมจึงค่อยๆประทับลงไปที่ริมฝีปากของพี่

มันนุ่มและหวานราวกับชีสเค้ก....

เมื่อมาถึงขึ้นนี้แล้วจะให้ผมยั้งใจต่อไปอีกได้อย่างไร

พี่ส่งเสียงอื้ออาทั้งๆที่ยังไม่รู้สึกตัวตามปกติเวลาถูกปลุก และการอ้าปากออกเองแบบนั้นมันก็ราวกับว่ากำลังเชิญชวนผม....ลิ้นของผมสอดเข้าไปในริมฝีปากของพี่ทันที

ภายในนั้นทั้งอบอุ่นและนุ่มละมุน....

ผมกวาดลิ้นพร้อมทั้งหยอกล้อลิ้นของคนที่ยังคงไม่รู้สึกตัว

จนกระทั่งเสียงครางในลำคอดังมากขึ้นผมจึงยอมปล่อยริมฝีปากนั้นออกมาอย่างน่าเสียดาย

น้ำลายไหลเชื่อมต่อกันออกมา....และไม่นานดวงตาของพี่ก็เปิดขึ้นมาอย่างัวเงีย

“ หื๋อ?....ยูคิ....”      

พี่ยกมือขึ้นปาดน้ำลายอย่างไร้ซึ่งอาการตื่นตระหนก ทั้งๆที่ในใจของผมนั้นกำลังเต้นระรัว....พี่จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าเมื่อกี้ผมทำอะไรลงไป....และเมื่อสติเริ่มจะกลับคืนมา พี่ที่เพิ่งรู้ตัวว่าผมอยู่ใกล้เกินไปก็เด้งตัวขึ้นแล้วขยับถอยหลังไปจนชนหัวเตียง

มือเล็กๆนั่นชี้นิ้วมาที่ใบหน้าของผม ริมฝีปากแดงช้ำนั่นอ้าออกพะงาบๆ

“ กะ....แก......”

นิ้วนั้นสั่นระริก นัยน์ตาของพี่มองมาด้วยความหวาดระแวงเต็มที่ มืออีกข้างตะปบไปที่บั้นท้ายของตนก่อนจะตะโกนออกมาว่า

“ แก๊....จะมาดึงหางของชั้นอีกแล้วเร๊อะ! คราวนี้ชั้นสู้ไม่ถอยนะเฟ้ย!!”

และนั่นมันก็ทำให้ผมถึงกับอ้าปากค้าง

อ่า.....

พี่ก็ยังคงเป็นพี่ ที่ไม่เคยสงสัยในตัวผมเหมือนเดิม...

แต่ว่านะ พี่ครับ....

ถึงพี่จะไม่เคยเปลี่ยนไปเลย....แต่ผมน่ะ.............ไม่ใช่

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Story never END

นั่งเหม่อหลังจากพิมพ์เสร็จ.....

มันมาได้ไงวะเฮ้ยไอ้ฟิคเรื่องนี้!!!!!

อ่า....ฮะฮะ....เพ้อ....มันเพ้อค่ะ หลังจากดู Ao no Exorcist จบไปหลายตลบ (แปลว่าไม่ได้ดูรอบเดียวสินะ?)  พลังทำลายล้างของฝาแฝดมันรุนแรงมากกกกกกก โอยๆๆ จิ้นได้อีก >w< ก็เลยหลวมตัว(?) จนออกมาเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ แหะแหะ (โดนโบกรอบทิศทาง ข้อหาสร้างไหในฮาเร็มอีกใบ ทั้งๆที่ไหเก่าๆก็ยังอยู่ให้เพี้ยบ อ่อก...)

คิดว่าจะแต่งเป็นฟิคสั้นจบในตอนละนะ แบบว่าจะเขียนต่อก็ได้ หรือไม่ต่อมันก็ดูจบแล้วอะไรงี้ ฮ่าๆๆ แต่เขียนเรท NC ไว้เผื่ออนาคต (?)

ความจริง Sekai ichi เองก็เพ้อพอๆกับเรื่องนี้ แต่ทว่าที่ไม่แต่งฟิคมา เพราะเรื่องนั้นมันไม่ต้องจิ้นไง เดี๊ยวเราก็ได้เห็นในอนิเมะหรือมังงะหรือโนเวลกันเอง คึหึหึ (โนเวลมันสุดยอดมากจริงๆนะ ซับเลือดเป็นทาง....)

ส่วน หิมะ หยดน้ำ ความรัก.... ก็คิดว่าคงจะได้ลงเร็วๆนี้ละน้า....หันไปมองปฏิทิน....จะทันไหมวะเนี่ย วันที่ 9 เนี่ย โฮวววววว....(จะไม่ทันซักงานเลยเร๊อะปีนี้ ฮึกๆๆ) อ๊ะ...ขอบคุณเม้นต์ยาวเหยียดที่ส่งมาเมื่อสักครู่นี้ด้วยนะคะ มากระตุ้นกันเป็นคอมโบ้เซตกันเลยทีเดียว *w* มีกำลังใจไฟท่วมเลยค่ะตอนนี้ อร๊ายยย

สุดท้าย......สิ้นสุดการรอคอยแล้วค่ะตอนนี้...ซับน้ำตา..... Dir en grey ออกอัลบั้มใหม่แล้วเว้ยเฮ้ย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสียสติ!!! 2ปีกับอีก9เดือน....หากไม่เคยรักใครจะไม่รู้หรอกว่า เวลาแห่งการรอคอยขนาดนี้มันยาวนานขนาดไหน....ไม่มีอะไรจะสครีมหนักเท่านี้แล้วค่ะปีนี้ ฮือออออออออออ มือไม้สั่น....(สครีมเสร็จก็เป็นลมต่อเมื่อเห็นราคาอัลบั้ม...)

แล้วเจอกันค่า....เหะเหะ....